€ 2,50
75ste jaargang • nummer 34 • donderdag 22 augustus 2019 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
En plots is het Vlaams Belang een bondgenoot voor… de PS. Tenmin- ste, als we bepaalde politieke ana- listen moeten geloven. De voorbije dagen deed het verhaal de ronde dat de Parti Socialiste zou aansturen op vervroegde verkiezingen. Die zouden de N-VA verder verzwakken waardoor er sneller een federale regering zonder de Vlaams-nationa- listen zou kunnen worden gevormd.
Bij de PS denken en hopen ze dat de winst naar het Vlaams Belang zou gaan.
Straf eigenlijk voor een partij die het meteen heeft over “fascisme”,
“racisme” en “nazi’s” wanneer het gaat over alles wat rechts van het centrum staat. Het wijst er in elk ge- val op wat voor een machtspartij de PS is. Alles is toegestaan om zo lang mogelijk aan de Belgische vetpot- ten te blijven.
Alleen is het de vraag of de PS met het streven naar vervroegde verkiezingen geen gigantisch risico neemt. Blijkbaar hopen Elio Di Rupo en Paul Magnette dat de Vlaamse centrumpartijen – CD&V, Open Vld en sp.a – versterkt uit vervroegde verkiezingen zouden komen. Als men de uitgebluste indruk van de Vlaamse partijvoorzitters ziet, moet men daar niet echt op rekenen.
Vervroegde verkiezingen zouden wel eens een Belgisch referendum kunnen zijn, en dat zou de V-partijen in de kaart spelen. Uiteindelijk zou Bart De Wever dan de beste troef- kaarten hebben.
De ‘staatsdragende’
partij N-VA
De PS zou in Wallonië niet bang zijn van vervroegde verkiezingen omdat de PTB/PVDA bij de Waalse regeringsonderhandelingen een mal figuur sloeg. Ook zouden veel Walen bij nieuwe verkiezingen thuisblijven of blanco stemmen, ter- wijl de overtuigde PS’ers de partij
trouw zouden blijven. Allemaal in de voorwaardelijke wijs, uiteraard.
Nu wordt op het PS-hoofdkwar- tier nagedacht over verkiezingen, maar bij de andere partijen is dat zeker niet aan de orde. Vandaar dat de federale informateurs mordi- cus blijven proberen om een Bour- gondische coalitie van socialisten, liberalen en N-VA op de been te krijgen. Ook al wordt er Vlaams aan een Zweedse coalitie gewerkt die de federale formatie bemoeilijkt.
Ook al liggen de programma’s van N-VA en PS lichtjaren uit elkaar. De informateurs Johan Vande Lanotte en Didier Reynders trekken zich op aan de uitspraken van N-VA’ers als Theo Francken die een gesprek met de PS vragen. De N-VA profi- leert zich hier als een ‘staatsdragen- de’ partij. Alleen, elk gezond mens weet dat een gesprek tussen beide partijen uitdraait op de kwadratuur van de cirkel. Zelfs als de N-VA een staatshervorming laat vallen, is er geen sociaaleconomisch regeerak- koord mogelijk.
De ambities van Alexander De Croo
Dus zou het wel eens kunnen dat men over een paar maanden toch kiest voor paars-groen, aangevuld met CD&V. Dat is zelfmoord voor de klassieke Vlaamse partijen. Niet alleen omdat zo’n regering een Vlaamse meerderheid heeft, ook omdat een links beleid in zo’n con- stellatie onvermijdelijk is. Niet en- kel op economisch vlak, ook inzake migratie en veiligheid.
Gaan CD&V en Open Vld zich daaraan wagen? Het antwoord is:
op termijn zeker. Niet omdat er cha- os dreigt op de financiële markten.
Ook niet omdat de financiële elite in Brussel of het Verbond van Bel- gische Ondernemingen (VBO) dit eist. Hun invloed is tanende.
Wel omdat dit voor een paar kop-
Momenteel lijkt het federaal richting paars-geel te gaan wanneer de PS een grote bocht maakt. Of richting nieuwe verkiezingen. Tenminste, als men de media mag geloven.
Toch maakt paars-groen, eventueel aangevuld met CD&V, nog altijd een kans. Vooral omdat Alexander De Croo (Open Vld) en Wouter Beke (CD&V) hier een grote laatste car- rièrestap zien. Richting Wetstraat 16.
stukken van de traditionele partijen de laatste kans is om een absolute topfunctie binnen te rijven. Wouter Beke (CD&V) kan premier worden, al is de kans niet zo groot. In een paars-groene regering met CD&V zou zijn partij een aanhangsel zijn zonder tegenhanger aan de andere kant van de taalgrens. De partij cdH kiest immers voor de oppositie.
De relatief sterke liberale familie in zo’n constellatie zou wel de pre- mier kunnen leveren. Niet de MR, uiteraard, eerder Open Vld. En dan wordt richting Alexander De Croo gekeken. La Libre Belgique citeerde hem als mogelijke nieuwe bewoner van de Wetstraat 16.
Meteen rijst de vraagt: dreigt zo iemand de eigen partij dan niet definitief naar de ondergang te lei- den? Het antwoord is ja, maar dat zal zo’n politicus worst wezen. De Croo kan dan in 2024 voor een Europees postje gaan en de eigen partij en het land in chaos achterlaten.
De man heeft het profiel om een nieuwe premier Di Rupo te worden.
Zoals de Open Vld in 2011-2014 al deed, kan ze zich opstellen als partij die weliswaar een aantal belasting- verhogingen heeft moeten aanvaar- den, maar er tegelijk veel wist tegen te houden. De Croo is ook zo’n in- ternationalistische liberaal die zich als premier op het mondiale toneel kan begeven met een discours dat PS en groenen aanstaat: om de ha- verklap pleiten voor samenwerking, altijd en overal beginnen over men- senrechten, inhakken op Donald Trump, pleiten voor migratie,… Zijn eigen carrière zal verzekerd zijn.
De rest kan de man uit Brakel niet schelen. Postjes maken paars-groen mogelijk en garanderen persoonlij- ke lucratieve carrières. Het was zo onder Verhofstadt en het zal straks niet anders zijn.
De andere is de Vlaamse strijd- vlag. Voor links staat die vlag ge- lijk aan de collaboratievlag, weten we nu. Zo weet u meteen hoe ze binnen de sp.a en links daarvan, denken over Vlaamse staatsher- vorming, of beter nog: Vlaamse staatsvorming. Dat Léon Degrel- le en zijn Waalse legioensolda- ten rondliepen met de belgische driekleur op hun mouw, dat is maar een vergeten detail in de collaboratiegeschiedenis.
Toen in 1973 gekozen moest worden voor een vlag voor Vlaan- deren, was er een veto van de PSB, de Franstalige socialisten, om de leeuwenvlag (zonder rode klau-
wen) als officiële vlag te erken- nen. Te veel gelinkt aan de Volks- unie enerzijds, maar meer nog, te veel gelinkt aan collaboratie. Dus moest een compromis gevonden worden: een Vlaamse Leeuw met gelakte rode nagels. Er werd wel een of andere heraldische uitleg aan gegeven, maar ik kan me geen Vlaams-nationalist herinne- ren die wildenthousiast reageerde toen de officiële vlag werd voor- gesteld.
Maar onthoud in dit verhaal: het waren de Walen die bepaalden hoe de Vlaamse leeuwenvlag er moest uitzien…Zelfs dàt werd ons niet gegund. KARL VAN CAMP
Zelfs de kleuren van de vlag werden bepaald door de Walen
Wie Vlaamsgezind is, heeft keuze te over. Je kan kiezen tussen twee Vlaamsgezinde partijen, er zijn twee studentenverenigingen, meerdere cultuurverenigingen en ga zo maar door. Je kan zelfs kie- zen tussen twee vlaggen: die met gelakte nagels en die met zwarte klauwen. De eerste vlag, die met de rode nagels, is de officiële vlag.
Lees het volledige interview met Ivo Coninx, voorzitter VOS, op blz. 11
“Nooit meer oorlog, 100 jaar later”
VOS, de Vlaamse Vredesvereniging, viert op 9 september zijn 100 jaar. VOS is tegen kernwapens en
‘killer robots’, laakt de gemene oorlog in Jemen - met Belgische wapens - , de Armeense genocide en het ongenuanceerde migratiedebat. VOS berispt ban-
ken die uw geld inschakelen voor de wapennijverheid, de nucleaire wapens en de klimaatvervuilende industrie. Een ge-
sprek met algemeen voorzitter Ivo Coninx.
Postjes maken
paars-groen mogelijk
Actueel 22 augustus 2019
2
Daarom hebben de groenen een voorstel tot wijziging van het Reglement van de Kamer van volksvertegenwoordigers inge- diend, om de oprichting van ‘ge- mengde commissies’ mogelijk te maken. Die commissies bestaan uit parlementsleden en bij loting aangewezen burgers.
Participatieve democratie
Dit voorstel moet volgens Calvo en zijn collega’s de participatieve democratie bevorderen. In deze
‘gemengde commissies’ zetelen immers burgers die bij loting wer- den aangewezen. De commissies zouden over ‘welbepaalde onder- werpen’ aanbevelingen kunnen formuleren. Vervolgens kunnen die aanbevelingen worden besproken en uiteindelijk ter stemming worden voorgelegd aan de plenaire verga- dering van de Kamer van volksver- tegenwoordigers. De groene par- tijen hebben naar eigen schrijven altijd al bijzonder oog gehad voor deze kwesties. “Ecolo en Groen steunen de participatieve demo- cratie, zowel via burgerpanels als
Volgens de parlementsleden van Groen en Ecolo vormen de ontgoocheling over de democratie, de vertrouwenscri- sis jegens de instellingen en de kloof tussen de burgers en hun vertegenwoordigers ‘grote uitdagingen’ waaraan ze iets willen en moeten doen.
via participatie-instrumenten (open fora, opmaak van begrotingen), om aldus het democratisch debat open te trekken en te hernieuwen.”
G1000
De aan de Kamer van volksver- tegenwoordigers verleende moge- lijkheid om gemengde commissies op te richten, vormt volgens de groenen een gelegenheid om in een onuitgegeven configuratie ‘reflec- tiewerkzaamheden’ aan te vatten.
“De uit de politieke fracties afkom- stige vertegenwoordigers worden immers aangevuld met een aantal burgers die bij loting zijn aange- wezen volgens de wijze waarop dat gebeurt in de G1000-burgerpanels.
Daarbij wordt heel in het bijzonder toegezien op de representativiteit van dat panel, dat onze samenleving echt in al haar verscheidenheid moet weerspiegelen.”
Concreet
Concreet zijn deze gemengde commissies samengesteld uit 34 stemgerechtigde leden, van wie 17 leden die worden geloot uit de
groep burgers die de volle achttien jaar hebben bereikt (de burgerle- den) en 17 leden die worden aange- wezen onder de leden van de Kamer van volksvertegenwoordigers over- eenkomstig de artikelen 157 en 158, waarbij de andere leden van de Ka- mer van volksvertegenwoordigers met raadgevende stem aan de werk- zaamheden kunnen deelnemen. De commissie zal bepalen hoe ze haar werkzaamheden organiseert. Ze kan bijvoorbeeld beslissen om op zater- dag te vergaderen. De burgers die aan de vergaderingen deelnemen, zullen een vergoeding krijgen en hun reiskosten zullen worden terug- betaald. Over de hoogte van deze vergoeding zal waarschijnlijk eerst vergaderd moeten worden.
Denkfout
De oprichting van ‘gemengde commissies’ is uiteraard onzinnig.
In eerste instantie kunnen burgers zich altijd verkiesbaar stellen en volwaardig parlementslid worden.
De grote zwakte van het voorstel is evenwel dat burgers uitgeloot zullen worden. Het gevolg is dat mensen in een commissie zullen zetelen die geen enkele toegevoegde waarde voor het debat heeft. Er is voor dit voorstel dus slechts één goede op- lossing: het verticaal klasseren.
THIERRY DEBELS
Groen wil burgers via loting in het parlement
Redactie & beheer:
Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41,
2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17 Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland
3 maanden: 32,50 euro 6 maanden: 65,00 euro 1 jaar: 130,00 euro Steunabo 1 jaar: 250,00 euro
Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres:
BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB
Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel
Stichter 1945-1955: Bruno de Winter Hoofdredacteur 1955-2000: Jan Nuyts Hoofdredacteur 2000-2010: Leo Custers Hoofdredacteur 2010-heden: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp
Abonnement buitenland:
Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.
De Vlaamse rekeningen zijn niet op orde
De Vlaamse regering pochte de voorbije jaren steevast met haar begrotingsevenwicht.
Dat wordt de komende regeerperiode een stuk moeilijker. Er dreigt een oplopend tekort.
En de vele beloftes in de Vlaamse startnota zijn niet eenvoudig te financieren.
In tegenstelling tot de federale regering kon de vorige Vlaamse re- gering aan het einde van de regeer- periode wel een fraai begrotings- rapport voorleggen. Een begroting in evenwicht daar waar andere overheden het steevast zeer moei- lijk hebben om de rekeningen op orde te krijgen. De regering-Bour- geois was fier op het evenwicht omdat de vorige Vlaamse regering het door de zesde staatshervorming niet zo gemakkelijk heeft gehad. Er kwamen extra bevoegdheden over, maar de middelen werden slechts voor 85 procent overgedragen. Dus moest er bespaard worden. Toch slaagde de regering erin in de groene cijfers te blijven. Een even- wicht terwijl zelfs een overschot mo- gelijk was. Maar dat heeft de Vlaam- se regering nooit nagestreefd. Dat zou een cadeau zijn voor de andere regeringen die het niet zo nauw ne- men met de budgettaire discipline.
Overheidstekort
Dat beeld van de gezonde Vlaam- se overheidsfinanciën kreeg recent een deuk. Volgens de laatste cijfers dreigt volgend jaar een overheids- tekort van 600 miljoen euro. Oor- zaak zijn minderinkomsten door de lagere groei. Een recessie zou dat tekort nog kunnen uitdiepen.
En dan zijn de kosten voor de Ant- werpse Oosterweelverbinding nog niet meegeteld. Indien wel, dan loopt het tekort op tot meer dan 1,1 miljard euro. De discussie of grote infrastructuurwerken al dan niet in de begroting moeten worden op- genomen, is voer voor specialis- ten. De Europese Commissie vindt dat die kosten in één keer moeten worden geboekt, maar de Vlaamse regering zegt neen. Hoe dan ook, er zal moeten bespaard worden in de komende vijf jaar om de Vlaamse rekeningen op orde te krijgen. Want een deficit is slecht nieuws voor de Vlaamse schuld.
Die is maar een klein deel van de federale schuld, maar feit is dat een tekort op de begroting de schuld
doet oplopen tot 58 procent van het bbp aan het einde van de legisla- tuur in 2024. Dat is op Vlaams niveau zelden gezien.
Wordt de Vlaamse Zweedse co- alitie onvermijdelijk een bespa- ringsregering? Daar ziet het naar uit. Want Vlaanderen heeft voor het eerst sinds lang de rekeningen niet op orde.
Ook en vooral omdat een aantal projecten en beloftes in de Vlaam- se Startnota niet gefinancierd zijn.
Er moet geïnvesteerd worden in sociale woningen, onderwijs en in welzijn. De investeringen die nodig zijn in de zorg lopen al snel op tot 4 à 5 miljard euro. Er is een deel van de pensioenlast van de ambtenaren van de lokale besturen die door Vlaanderen moet worden overge- nomen. We zitten nu al aan bijna 1 miljard euro kosten. Dat gaat straks richting 1,2 miljard. Verder zijn er de noodzakelijke investeringen in mo- biliteit. Ook dat gaat over miljarden in plaats van miljoenen. Ondertus- sen moeten 6.000 extra leerkrach- ten worden gevonden. Vlaanderen staat dus voor een enorm zware opdracht. Hoe dat financieren met een begroting in het rood? Niet alle investeringen kunnen immers uit de boeken worden gehouden.
Startnota
Vraag is of kleinere projecten nog kunnen worden gerealiseerd, zoals de Vlaamse parken, of het Mu- seum van de Vlaamse Geschiedenis en Cultuur. Om nog te zwijgen over enkele fiscale hervormingen die op het programma staan. Een verlaging van de personenbelasting zit er blijkbaar niet in, ook al heeft Vlaan- deren hiervoor extra bevoegdhe- den gekregen. Dat daarover in de Startnota niets staat, wil wellicht zeggen dat er gewoon geen geld voor is. Dat is pijnlijk voor een re- gering die zich een centrumrechts profiel wil aanmeten. Ja, de erfbe- lastingen worden verder verlaagd.
Noodzakelijk en wenselijk, maar dat is geen groei-ondersteunende be- lastingverlaging.
Het is aan de oppositie in het Vlaams Parlement om de komende jaren na te gaan of er geen verkap- te of slinkse belastingverhogingen worden doorgevoerd. De woonbo- nus, het fiscaal voordeel voor wie een huis aankoopt, verdwijnt, maar wordt vervangen door lagere regis- tratierechten. Het valt nog te bezien of dat voor de belastingbetaler een nuloperatie wordt.
ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN
KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR
Men moet echter geen grote studies uitvoeren om te snappen waar de anti-Anuna-gevoelens vandaan komen. Neem nu Greta Thunberg, het Zweedse kindsoldaatje dat ons eens gaat zeggen hoe we moeten leven. Guitige Greta is op dit ogenblik onderweg naar New York, waar ze volgende maand een klimaatconferentie zal bijwonen. Nu heeft Gre- ta zichzelf wel in een vervelende situatie gebracht. Vliegen is vreselijk vervuilend, en dus kan ze nooit nog het vliegtuig nemen. Dus maakt ze de oversteek met een klimaatneutrale zeilboot. De kapitein wordt bij- gestaan door een vijfkoppige bemanning. De grap is dat, eens aange- komen in New York, de bemanning het vliegtuig neemt richting Europa, en een andere bemanning wordt ingevlogen van Europa naar New York.
Geef toe, die manier van reizen is niet direct ecologisch te noemen. Maar niet getreurd, de zeilers zullen als boetedoening een financiële schen- king doen aan een milieuorganisatie.
HLN.be, de internetversie van Het Laatste Nieuws, berichtte er als eer- ste over op vrijdag 16 augustus. Ik nodig u uit om de reacties te lezen op het artikel dat hierover verscheen op HLN.be. Hierbij een beperkte bloemlezing:
- Greta werkt gewoon aan haar eigen toekomst als linkse politica. De rest is show en leugens.
- Wat een klucht. Tijd dat je de werkelijkheid onder ogen ziet. De men- sen zijn het meer dan beu. Begrijp dat nu eens in plaats van veel show te verkopen.
- We kunnen met zijn allen alleen maar hopen dat ze er niet geraakt.
- Wat een mediacircus voor dit media-hitsige meisje dat zo naïef rede- neert dat ze volstrekt niet beseft waar ze mee bezig is.
- Was te verwachten dat er een geurtje vrij zou komen. Intussen heeft ze een zeilreis gratis gemaakt en volgt er een film... kassa kassa... dankzij het milieu.
- Wat een volksverlakkerij! Wij zullen wel de riem aansnoeren en zij le- ven er op los.
- Gewoon een goeie soap van milieuactivisten die de wereld rondreizen.
- Ons Greta kan natuurlijk ook thuis vanuit haar zelfgemaakte boomhut skypen en zo aanwezig zijn op de conferentie. Dat is pas milieuvrien-
delijk!
En zo gaat het maar door. Van de 78 reac- ties op HLN.be waren er 76 die niet bepaald vriendelijk zijn voor Greta. Maar die reac- ties vertolken perfect wat er leeft bij de man en vrouw in de straat. Maar onthoud vooral:
wie een aflaat koopt bij de groene kerk, mag zoveel vervuilen als hij wil.
Kan het hypocrieter?
Tot haar eigen verbazing kreeg Anuna De Wever boe- geroep te verwerken en keek ze vanop het podium van Pukkelpop naar een hoop opgestoken vingertjes. Dat was even schrikken. En meteen gingen journalisten, politicologen en sociologen op zoek naar de redenen.
Hypocrisie ten top
ECONOMISCHE ZAKEN
aanslagen op 11 september 2001 van een “onwaarschijnlijke [esthetische]
schoonheid” had genoemd. Datzelfde jaar kreeg hij een voorwaardelijke ge- vangenisstraf van vier maanden en een geldboete wegens weerspannigheid en vandalisme omdat hij enkele auto’s had beschadigd (bron: Wikipedia).
Terryn gaf zichzelf een bijnaam: de
‘minister van agitatie’. In 2016 riep deze notoire antifascist op de spoor- wegen te saboteren. Hij verspreidde via Facebook een handleiding om het spoorverkeer te doen onderbreken.
Spoorweginfrastructuurbeheerder In- frabel diende een klacht in tegen Ter- ryn. Begin dit jaar werd Terryn hier- voor veroordeeld.
KNOKKEN
Op zijn Facebookpagina schrijft Peter Terryn het volgende: “Volgend jaar een knokploeg sturen en dat cra- puleus zootje eraf meppen.” Met ‘dat crapuleus zootje” worden de jonge- ren bedoeld die met een leeuwenvlag aanwezig waren op Pukkelpop.
Peter Terryn is geen onbekende in extreemlinkse hoek. In 2003 was hij heel even kabinetsmedewerker van staatssecretaris Eddy Boutmans (Aga- lev). Hij werd na anderhalve maand ontslagen, nadat hij op zijn website beledigingen gepost had tegen het koningshuis en buitenlandse staats- hoofden, en omdat hij de terroristische
Actueel
22 augustus 2019 3
Vlaggenpikker
Mijnheer de ideologisch verblinde, Vlaanderen was u bijna vergeten tot gij u vo- rig weekeinde weergaloos weer in de belang- stelling katapulteerde door een plat-politiek manoeuvre dat toch maar alleen uit het hoofd van wereldvreemde sossen kan komen, die alle voeling met de realiteit verloren zijn geraakt.
Jawel, ik heb het over het Anuna- en het vlag- genincident op Pukkelpop waarbij gij u van uw smalste en ideologisch meest bekrompen kant hebt laten kennen. Ik kom er zo op terug.
Gij stamt nog uit de tijd dat de teletubbies van de socialisten de bomen in de hemel lieten groeien en dat de haast vergoddelijkte Steve Stevaert zowat overal zijn zeg over deed en zich mee moeide. In zijn provincie Limburg vorm- de hij een machtige clan met onder andere vader en dochter Claes en ook gij mocht u tot zijn getrouwen rekenen, nadat gij punten hadt gescoord als werknemer bij de socialistische mutualiteiten en bij de Humanistische Jongeren, die gij hadt opgericht. Zo haalde Steve Stunt zelfs ooit het plan in zijn hoofd om in 2011 op basis van zijn goede contacten met het commu- nistische regime op Cuba een popconcert op het eiland te laten organiseren. De organisatie zou voor een groot deel voor rekening komen van zijn goede vriend, partijgenoot en – veel- al afwezig - Vlaams Parlementslid Chokri Ma- hassine. Gij dus. Op een communistische vlag meer of minder, die symbool stond voor geno- cides op eigen en andere volkeren, voor tiran- nie en dictatuur, werd niet gekeken. Het waren allemaal rode vrienden en een deel mocht men niet vereenzelvigen met het geheel. Geen ‘pars pro toto’ dus zoals bij het vlaggenincident, waar zwarte leeuwen sowieso werden gelijkgesteld met collaboratie met het nazisme.
Zo krijgt gij vorige donderdag om 14 u. 39 een twitterbericht van uw goede vriendin Kaoutar Oulichki, nationale voorzitster van de Jong-socialisten en diversiteitsconsulent bij ABVV-Limburg die zich in 2018 nog liet filmen met op de achtergrond Karl Marx en Lenin, waarin zij meldt dat zij op ‘uw’ Pukkelpop na vijf minuten al vier ‘collaboratievlaggen’ – Vlaam- se leeuwenvlaggen met zwarte tong en nagels - heeft gezien, en zich afvraagt of Pukkelpop daarvoor staat. Meteen antwoordden jullie:
“Neen, Kaoutar, we nemen dit ter harte en zijn er mee bezig.” Pas veel later wordt Hare links- groene Heiligheid Anuna via uw rode vriend en klimaatgoeroe Nic Balthazar op het podium gehesen om er haar klimaatmantra te komen afdrammen voor het jonge volkje. Deze jonge- ren laten echter tot grote consternatie van de klimaatpausen duidelijk blijken dat zij daarmee
niet gediend zijn op een popconcert en jouwen het wicht en azijnpisser Nic gewoon uit. De link- se elite die niet gewoon is tegensproken of ge- contesteerd te worden, is woedend en zint op wraak. En dan doen er wilde verhalen de ronde dat Anuna zou geïntimideerd zijn geweest door jongeren met ‘collaboratievlaggen’ en het hek is van de dam.
Of die intimidaties waar zijn, is niet duidelijk, temeer ook omdat Anuna er verschillende ver- klaringen over geeft en er geen beeldopnames van zijn; wat vreemd is in tijden waarin zowat al- les gefilmd wordt met ‘smartphones”. En er zijn ook geen klachten neergelegd. Maar in ieder geval worden op deze slinkse manier de vlag- genzwaaiers de eerste verdachten en krijgen zij de schuld van heel de heisa. De Pukkelpop-KGB gaat daarop over tot het inbeslagnemen van de leeuwenvlaggen. Gij denkt op dat moment een oorlog tegen ‘rechts’ te winnen en uw weide te kunnen zuiveren.
De weerslag is echter groot en tal van Vla- mingen uit de brede Vlaamse Beweging en zelfs daarbuiten vinden dat uw interpretatie van de zwart-gele leeuwenvlag er heel ver over is en vragen zich af of gij en uw politieke vrienden hun geschiedenis wel kennen. Na 26 mei is het daarnaast niet meer evident om een groeiend rechts publiek en vooral ook jong-rechts seg- ment van de jeugd brutaal en dwingend aan te pakken zoals links dat met vorige genera- ties deed. Zij zijn weerbaar geworden en laten zich niet meer intimideren. Als snel waren de geïncrimineerde leeuwenvlaggen een hebbe- dingetje en konden de uitdelers van de Vlaams Belang Jongeren de vraag nog nauwelijks aan.
Over een averechts effect gesproken!
Beste Chokri, een popfestival is geen politie- ke meeting en dat blijft best zo, ook als zichzelf onaantastbaar wanende politici zoals gij achter de schermen aan de touwtjes trekken. Men kan over smaken en muziekstijlen en amusements- vormen van mening verschillen, maar een pop- festival is enkel muziek, vertier, decibels, een flinke pint drinken, amusement met vrienden en lol maken.
Zij die er een gekleurd politiek evenement van willen maken, zoals de linkse klimaathyste- rici, vergissen zich dus van plaats. Het is dan ook eens goed dat zij eens flink op hun plaats zijn gezet. Hou het daar dus voortaan plezant zonder onschuldigen te vereenzelvigen met donkere momenten uit de geschiedenis en het imago van Vlaanderen te besmeuren. Want als gij niet van Vlaanderen houdt, zeg het dan. Dan kan de ‘zwarte’ Vlaamse subsidiekraan meteen dicht.
Rock, pop en andere varianten van mo- derne populaire muziek hebben sindsdien steeds een sterke band gehad met tegen- cultuur en maatschappijkritiek. Niet alle rock is links, maar er is vrijwel geen rechtse strekking die een tegenwicht biedt aan de vele uitgesproken progressieve gedachten die erin gepromoot worden. Kenmerkend voor het muziekwereldje: geen enkele be- kende artiest wilde of durfde optreden bij de inauguratie van Trump.
Anuna uitgejouwd
De politieke agenda van muziekfestivals is zelden uitgesproken (hoewel er uitzonde- ringen bestaan, zoals destijds de 0110-con- certen tegen het Vlaams Blok), maar im- pliciete ideologische boodschappen zijn wel altijd herkenbaar aanwezig. Pacifisme, antikapitalisme, antifascisme, multicultu- ralisme en ecologisme wisselden elkaar af als dominante thema’s in de festivalcultuur.
‘Duurzaamheid’ is de meest recente rage, inclusief batterijen opgeladen met zon- ne-energie, herbruikbare drinkbekers en zelfs kartonnen tenten (die eigenlijk hele- maal níét milieuvriendelijk zijn, maar het is het gebaar dat telt, zullen we maar denken).
Voor de organisatoren van Pukkelpop was het dan ook de normaalste zaak van de wereld dat Anuna De Wever het podium zou beklimmen om haar radicale meningen over de klimaatproblematiek te verkondi- gen. Wat Jeremy Corbyn, de extreemlinkse leider van Labour, voordeed op het festival van Glastonbury in 2017, zou ook geen en- kel probleem mogen zijn voor de jonge kli- maatamazone.
Dat viel lelijk tegen. Tot grote verrassing van de organisatoren werd De Wever door een groot deel van het festivalpubliek uitge- jouwd. Ook de persjongens en -meisjes wis- ten niet goed hoe ze het incident moesten uitleggen. Wat gebeurde was niet in over- eenstemming te brengen met het algemene beeld van een klimaatactivistische jeugd dat ze maandenlang hadden opgehangen.
De verkiezingen hadden nochtans al dui- delijk gemaakt dat de vanzelfsprekendheid waarmee de media het klimaatalarmisme tot een algemene bekommernis van het volk hadden uitgeroepen, zeer voorbarig was. Vorige maand bleek uit een vertrouwe- lijke nota van de VRT dat zelfs de openbare omroep stilaan tot dat besef gekomen was.
Ook een groot deel van de jeugd ergert zich blijkbaar aan het fanatisme van Anuna en consorten. Als journalisten niet in een ideo- logische ivoren toren zouden leven, zouden zij dat al veel eerder hebben geweten.
Vloeken in de kerk
Bij De Morgen probeerde men niettemin de eigen illusies in stand te houden en het fluitconcert uit te leggen als een gecoördi- neerde actie van enkele rechtse clubjes. Het klopt dat kanalen in de omgeving van het Vlaams Belang en Schild en Vrienden leeu- wenvlaggen hadden verdeeld, maar dan had je nog steeds gretige handen nodig om die aan te nemen en openlijk te dragen. En hoe dan ook, er was nauwelijks een verband tussen de leeuwenvlaggen en de zeer brede afkeuring voor Anuna De Wever.
De vlaggen zelf waren nog de grootste verrassing voor de organisatoren. Vlaamse strijdvlaggen op een festival van moderne, kosmopolitische muziek? Dat hoort niet! De organisatoren namen de dwaze beslissing om de vlaggen in beslag te nemen, met als voorwendsel enkele vijandigheden tussen jongeren die dergelijke Vlaamse vlaggen zouden meegedragen hebben en de entou- rage van Anuna De Wever.
Er mag vermoed worden dat dit incident nooit heeft plaatsgevonden of op zijn minst zeer sterk is opgeschroefd. Bovendien was de beslissing tot het leeuwenvlaggenver- bod reeds enkele uren eerder genomen.
Kaoutar Oulichki, voorzitster van de Jong Socialisten had zich toen op Twitter geër- gerd over de Vlaamse symbolen: “Ik ben vijf minuten op Pukkelpop en heb al vier #col- laboratievlaggen gezien. Is dit waar Puk- kelpop voor staat?” Chokri Mahassine ant- woordde prompt. “Nee Kaoutar. We nemen dit ter harte en zijn ermee bezig!” Het was dus niet het Anuna-incident, maar het iden- titaire karakter van die Vlaamse vlaggen dat als onverenigbaar werd aangevoeld met de filosofie van het muziekfestival.
Van concert naar cantus
Misschien zal er ook enige verbazing aan de andere kant bestaan. De oudere genera- ties van de Vlaamse Beweging kunnen ver- rast zijn door identitaire jongeren die in gro- ten getale en herkenbaar aanwezig zijn op een modern muziekfestival. Er is op dat vlak een belangrijke evolutie aan de gang, waar- van degenen die gehecht zijn aan Vlaamse cultuur en eigenheid toch nota zullen moe- ten nemen.
Uit eigen ervaring weet ik dat die evolu- tie al begon toen ik jong was. Ik was in de jaren zeventig al overtuigd Vlaams-nationa- list, maar tegelijk een kind van mijn tijd: de muziek van Genesis, Yes en King Crimson hield mij toen evenveel bezig als politiek.
Ik speelde bas in een amateuristische rock- groep. Zelf voelde ik geen tegenstrijdigheid aan tussen die bezigheden en mijn politieke opvattingen, maar ik merkte wel dat ik bij mijn tijdgenoten in de beweging weinig ge- sprekspartners over mijn muzikale interes- ses vond. De betreurde Reinhard Staveaux, wiens voorliefde voor de muziek van Frank Zappa ik deelde, was een van de weinige uitzonderingen.
De jeugd van vandaag gaat complexlo- zer om met de paradox van consumptie van globale cultuur die wordt gecombineerd met lokale identitaire opvattingen. Ze kun- nen vandaag op Pukkelpop meezingen met Black Box Revelation en dansen op de muziek van de Van Jets, en morgen op een cantus een repertoire van Vlaamse liederen afwerken.
Rode pil
Ik beschouw mijzelf als een conservatieve Vlaams-nationalist en behoor ook tot dege- nen die zich zorgen maken over het opruk- ken van de culturele globalisering, in het bijzonder de verengelsing van de samenle- ving. Maar het stemt hoopvol dat jongeren in staat zijn om op een vrijblijvende manier om te gaan met het cultureel kosmopolitis- me van de amusementscultuur en daar geen enkele belemmering in vinden om zich te identificeren als Vlaams-nationalist, meer zelfs, om zich te ontwikkelen als verdedi- gers van de Vlaamse taal en cultuur.
Trouwens, af en toe kan die blootstelling voordelig werken. In de Vlaamse Beweging overheerst al jaren pessimisme over het voorbestaan, en wanhoop over het gebrek aan opvolging. En plots duiken die Vlaamse vlaggen op in handen en op plaatsen waar men ze niet verwacht had. Het is een sterke identitaire reflex bij de hedendaagse jeugd die hen naar die vlaggen doet grijpen. En die reflex is voor een deel verklaarbaar door culturele invloeden die vanuit het bui- tenland komen, zoals duidelijkst merkbaar in het fenomeen van alt-rechts.
In hogergenoemd artikel van De Morgen over Pukkelpop wordt beschuldigend ver- wezen naar het bedrijfje “Redpill” dat iden- titaire politieke gadgets maakt. “Redpill” is eigenlijk een verwijzing naar de populaire film The Matrix en als begrip heel populair in kringen van alt-rechts: wie die ‘rode pil’
neemt, ziet plots hoe de echte wereld in el- kaar zit. Voor zelfbewuste jongeren zijn be- grippen uit een globalistische cultuur best bruikbaar voor verzet ertegen.
JURGEN CEDER
Identiteit in tijden van globalisme
Met de commotie rond Pukkelpop is het een beetje aan de aandacht ontsnapt, maar zondag 18 augustus was het precies 50 jaar geleden dat het legendarische muziekfestival van Woodstock plaatsvond. Op het eerste gezicht was “love and peace” toen de centrale boodschap, maar het gebeuren had ook een zeer politieke ondertoon: het protest tegen de oorlog in Vietnam verenigde de aanwezige hippies en was een centraal thema in de muziek van de artiesten die er optraden.
BRIEFJE AAN CHOKRI MAHASSINE
De enige echte
Vlaamse leeuwenvlag
Actueel 22 augustus 2019
4
Volgens Europol verloren in 2018 in Europa
‘slechts’ dertien mensen het leven ingevolge een terroristische aanslag. Onder hen drie politiemensen, met de fel betreurde Franse politiekolonel Arnaud Beltrame, die bij een aanslag van een ‘eenzame wolf’ in het Franse Trèbes, de plaats van een gegijzelde vrouw innam en dat moest bekopen met zijn leven.
Ricine
Er konden in Europa zestien terroristische aanslagen worden voorkomen. Belangrijk is dat in drie gevallen het gebruik van CBRN-ma- teriaal (chemisch, biologisch, radioactief of nucleair) werd vastgesteld. In Parijs en in Keu- len werden respectievelijk een Egyptenaar en een Tunesiër gearresteerd die van plan waren een aanslag te plegen door het gebruik van ricine, een gif afkomstig van castorbonen, dat na contact met de huid of na orale inna- me tot de dood kan leiden. In november werd in Sardinië een Libanees gearresteerd met in zijn bezit een mix van chemische producten waarmee hij van plan was drinkwater te be- smetten. Een geniepige aanval met dergelijke producten zou overal aanzienlijke gevolgen kunnen hebben. Europol stelt trouwens vast dat Jihad-terroristen nogal wat chemie en techniek in huis hebben, aangezien de mees- te bommen door henzelf in elkaar worden ge- knutseld.
Springplank Libië
In april stond Europol ook in voor de orga- nisatie van de derde conferentie van het Eu- ropean Counter Terrorism Center (ECTC). Bij die gelegenheid werd door ene Inga Kristina Trathig, van het Londense King’s College, een studie naar voren gebracht over de mogelij- ke impact van de IS-aanwezigheid in Libië op de veiligheid in Europa. Volgens de studie is IS aanwezig in het ganse land en profiteert de organisatie er van de politieke onstabiliteit en de grote verdeeldheid. IS houdt er blijkbaar een dubbele strategie op na, door voorname- lijk hoogwaardige doelen aan te vallen zoals elektriciteitscentrales en olieraffinaderijen, maar ook, en vooral, door overal storend aan- wezig te zijn. Er zijn aanvallen op controlepos- ten en politiekantoren. Lokale vooraanstaan- den worden ontvoerd voor eventuele latere ruil van gevangenen. Libië zal wellicht het transitland bij uitstek blijven voor migranten uit Afrika die naar Europa willen. Volgens de studie is IS betrokken bij deze mensenhan- del, haalt ze er inkomsten uit, en gebruikt ze de migratiestroom om contact te houden met Europese militanten en om potentiële terro- risten Europa binnen te smokkelen. De ter- reurorganisatie heeft er alle belang bij om de chaos in Libië te handhaven. Bovendien vindt de organisatie belangrijke rekruteringsmo- gelijkheden bij de talrijke migranten uit de Sahellanden en West-Afrika, waar diverse
(criminele) groepen onder Al Qaida- of IS- vlag reeds actief zijn. Kwetsbare mensen blij- ven gemakkelijke prooien voor radicalisering en rekrutering.
VS verantwoordelijk
Dat laatste is ook het geval in Syrië en Irak, waar IS ogenschijnlijk is verdwenen, maar waar, volgens Glenn Fine, inspecteur-gene- raal bij het Amerikaanse ministerie van De- fensie, 14.000 tot 18.000 IS-strijders zich pro- beren te hergroeperen in meestal afgelegen gebieden. De man refereert naar een vorige week verschenen rapport van het Amerikaan- se Instituut voor Oorlogsstudies. Daar waar de reguliere autoriteiten weinig bescherming kunnen bieden, hebben IS-strijders de macht al opnieuw overgenomen. Dorpshoofden en burgers die hebben meegewerkt met de be- vrijdingstroepen worden in Irak door IS sys- tematisch geëlimineerd. Zowel in Syrië als in Irak vinden opnieuw gerichte (zelf)moordaan- slagen plaats en zijn hinderlagen, checkpoints en bermbommen alweer dagelijkse kost. Er ontwikkelt zich een vorm van guerrillaoorlog, waarbij ook gewassen worden vernietigd. Dit alles maakt de plaatselijke bevolking onzeker en drijft burgers andermaal in de klauwen van de terreurorganisatie. Het Instituut voor Oorlogsstudies wijst op de grote verantwoor- delijkheid van de Verenigde Staten en vraagt zich af of door de VS en de coalitie voor een tweede keer de fout zal worden gemaakt om landen in volle transitieperiode aan hun lot over te laten na hun zogezegde bevrijding, zoals dat na de Tweede Golfoorlog het geval was met Irak.
De oogst
Volgens het Instituut voor Oorlogsstudies dienen de Amerikanen af te zien van de te- rugtrekking van hun troepen, omdat Irak noch Syrië over voldoende militaire capaciteit be- schikken om stabiliteit en veiligheid te verze- keren. Bovendien dient op lange termijn nauw samengewerkt te worden met lokale autori- teiten om die landen te stabiliseren. Er is dan nog een waslijst met andere verzuchtingen:
de tjokvolle kampen met “Internal Displaced Persons”, waar IS ook volop lijkt te rekruteren;
het onverzoenbare Turkije met de Koerden;
de rol van Rusland en Iran in Syrië; de enor- me financiële nood voor de wederopbouw, et cetera. IS verspreidde in mei 2019 via sociale media een pamflet genoemd “Harvest of the Soldiers” – de oogst van de soldaten – tussen juli 2018 en mei 2019. De cijfers spreken voor zich en worden bevestigd door documenten.
Volgens ons is IS niet verslagen. Er wachten ons beslist nog broeierige tijden. Denken we maar aan de laatste IS-aanslag vorig week- end in Kaboel (Afghanistan), met 63 dodelijke slachtoffers.
RIRO
De oogst van de soldaten
Verschillende bronnen waarschuwen voor een hergroepering van IS-strij- ders en nieuw geweld op alle fronten. Volgens het jongste rapport over terrorisme van Europol blijft waakzaamheid geboden, ook al vermin- derde het aantal aanslagen in 2018 in Europa aanzienlijk. Libië blijkt ondertussen een rekruteringsbasis te zijn voor nieuwe IS-militanten en een springplank naar Europa voor potentiële terroristen. De Amerikanen spreken over 18.000 IS-soldaten die nog actief zouden zijn in Irak en Sy- rië, maar ze verlaten de regio. Is de terreurgroep wel verslagen?
“Diversiteit met alle lusten en lasten.”
Citaat van de week > Bart Eeckhout (De Morgen)
Deze notoire linkse journalist van De Morgen kan het als geen ander: een bepaalde toestand plat-relativeren en een andere buiten proportie uitvergroten om dan tot de conclusie te komen dat het allemaal een pot nat is, maar duidelijk met de bedoeling om het failliet van zijn geliefde multiculturele samenleving te minimaliseren. Zo vergeleek hij de terreur aan diverse zwemba- den deze zomer waar kopschopperij en vulgaire handtastelijkheden, gepleegd door kansen- parels uiteraard, schering en inslag waren met jeugdige vlaggenzwaaiers op Pukkelpop: “Een openluchtzwembad in de zomer herinnert er ons aan hoe divers de samenleving geworden is, met alle lusten en lasten die daarbij horen. Een festivalterrein anno 2019 is niet langer een ideo- logische ‘safe zone’ voor wie jong en progressief in het leven staat.” Hallo? Een andere mening hebben dan Anuna, Nic Balthazar, Chokri Mahassine en andere groenen en roden, en dat durven uiten met wat boe-geroep en een vlag die sommigen niet kunnen pruimen, is dus hetzelfde als de lasten van de diverse samenleving moeten ondergaan, vaak onder seksuele bedreigingen en tomeloos geweld? Zou Bart ons ook eens even willen meedelen welke de lusten zijn van zijn onvolprezen diverse samenleving? Want daar zijn we echt even niet over mee…
Open Brief
Van een inwoonster van de Vlaamse gemeente Dilbeek ontvingen we volgende open brief, die we graag afdrukken.
Aan de hoofdgeneesheer van het Erasmus Ziekenhuis,
Graag had ik uw aandacht voor het volgende: Vrijdagnamiddag 16/08/2019 heb ik de
“100” gebeld voor een interventie omdat mijn man symptomen van een hartaanval had.
Toen de dokteres van de MUG binnenkwam, vroeg ze of ik Frans sprak, waarop ik zei: “U bent dokter, u moet Nederlands spreken.” Aangezien ze dat niet kon, is ze vragen in het Frans blijven stellen. Mijn man is overgeschakeld op Frans, ik niet.
Ik heb vroeger zelf jaren als verpleegkundige in Brussel gewerkt en heb heel de tijd taalwantoestanden meegemaakt en u, als dokter, weet evengoed als ik dat een goede anam- nese, het begrijpen van de patiënt en begrepen worden, van onschatbare waarde is. Vooral bij een urgentie zijn vele mensen in paniek en geëmotioneerd, en niet altijd in staat om zich op dat moment te verwoorden in een andere taal. Een urgentie is ook niet het moment om altijd vertalingen te doen.
Trouwens, kunt u zich inbeelden dat urgentiediensten in Wallonië enkel in het Neder- lands zouden gebeuren?
Dit probleem duurt nu al jaren. Als Nederlandstalige verpleegster begrijp ik niet dat vele Franstaligen het vanzelfsprekend vinden om, zelfs in Vlaanderen, niet de moeite te doen om wat Nederlands te leren.
Ik zou het waarderen indien het medisch/verpleegkundig personeel Nederlandse cur- sussen zou volgen. Ik vind dit, gezien dit beroep, een elementaire noodzaak en een teken van respect tegenover de Nederlandstalige patiënten.
Deze week is er ook een MUG-interventie geweest in Dilbeek voor een kindje waarvan de vingers geplet waren. De dokter van de MUG sprak opnieuw geen Nederlands en de moeder moest de vertaling doen tussen haar en de persoon van het ziekenvervoer, en bij al haar emotie ondertussen haar kind geruststellen... Trouwens, hoe gaan mensen die geen Nederlands kennen met Vlaamse kinderen om? Vindt u dit een normale manier van werken?
Ik spreek hier niet voor mezelf maar voor al de mensen in de Vlaamse Rand die beroep doen op medische hulp. Ze hebben het recht om op de meest correcte en adequate manier behandeld te worden.
In afwachting van uw reactie groet ik u hoogachtend,
ANNE DE GEYTER – DILBEEK Nota van de redactie: aan alle politici die rond de tafel zitten om een Vlaamse regering te vormen, misschien ook eens aan deze problematiek denken… KvC
Trottinet
Op korte tijd werden deelsteps een vast onderdeel van het straat- beeld. Slordig in een hoekje gegooid en vaak beschadigd, moeten we er met enig cynisme aan toevoegen. Verschillende aanbieders trek- ken zich terug. Officieel om redenen van concurrentie, maar navraag leert dat vooral het vandalisme en de hoge schadestatistieken voor een koude douche hebben gezorgd.
Hive, Lime, Wind, Tier, Dott, Poppy, Circ en Voi (met onze verontschuldi- gingen mochten we er eentje verge- ten zijn). Het zouden de namen kunnen zijn van een nest pasgeboren puppy’s, maar stuk voor stuk zijn het bedrijfs- namen van aanbieders van zogenaam- de deelsteps in onze hoofdstad, ook al trokken enkele aanbieders zich recen- telijk alweer terug. Even kreeg het de trekjes van een heuse vloedgolf. Steps in verschillende kleuren op vrijwel alle hoeken van de straten, meer althans dan men er zag rondrijden. Maar wat de alerte voorbijganger niet ontging, was dat er slordig mee omgesprongen werd en dat die deelsteps vaak schade vertoonden. En net die schade blijkt een van de redenen te zijn om er de brui aan te geven.
Grote ambitie
Nu goed, enkele maanden geleden was men nog erg hoopvol over de toe- komst van dit vervoersmiddel in Brus- sel. Verschillende spelers vestigden zich daar, in die mate dat op het hoog- tepunt een vloot van zo’n 7.000 steps in de stad aanwezig was, vooral dan geconcentreerd in de binnenstad en enkele aanpalende wijken. Het zorgde voor een erg concurrentiële markt, té concurrentieel, waarna enkele kleine spelers de handdoek in de ring gooi- den.
Als we La Dernière Heure mogen geloven, daalde de vloot hierdoor met 1.350 stuks. Maar dat is mogelijk on- voldoende om aan de patstelling van te grote concurrentie en (dus) te kleine winstmarges te ontsnappen. En dan is er dat vandalisme. Minder politiek cor- rect om de beslissing te vertrekken te motiveren dan het concurrentieverhaal, maar, zo blijkt, wel bijzonder prangend en zelfs doorslaggevend. Brussel is dan ook Stockholm niet, zo te zien dé refe- rentie als het over deelsteps gaat.
Fout alternatief
In Nederland zijn dergelijke deel- steps zelfs verboden. Op het eerste gezicht lijkt dit verrassend, maar is dat wel zo? De belangrijke fietscultuur die er bestaat zorgt er misschien net voor dat net deze steps overbodig zijn om dat multi-modulaire mobiliteitsverhaal gestalte te geven. Want over de plaats van deze deelsteps bestaan wat mis- verstanden.
Uit een onderzoek van de prominen- te Boston Consulting Group is geble- ken dat het vooral mensen zijn die van plan waren een afstand te voet te over- bruggen die naar de step grijpen. Een kleinere groep zou bij afwezigheid van het step-alternatief voor het openbaar vervoer kiezen. En slechts een minder- heid van 3 procent kiest bewust voor de step in plaats van voor de auto, en was het daar nu net niet om te doen?
Wegcode
Er zijn trouwens regels, of op zijn minst aanbevelingen die aan het ge- bruik ervan gekoppeld zijn. Je mag dat ding niet op een hinderlijke plaats ach- terlaten, wat nu wel vaak gebeurt. Een echte plaag is het. Gebruik op het voet- pad is verboden, tenzij je minder dan 5 km/u rijdt. Men raadt ook af met oor- tjes te rijden, of te telefoneren tijdens het gebruik. En tot slot: ook wie met een deelstep rijdt, moet de wegcode eerbiedigen, écht waar. Wie wel eens door Brussel loopt, merkt onmiddellijk de spanning tussen die regels en de praktijk op.
Ook in Oostende en Antwerpen is er een aanbod, maar daar lijkt alles vrij gesmeerd te lopen. In Luik heeft men het ook geprobeerd, maar daar heeft een speler zich al direct teruggetrok- ken (vandalisme!). Zou er dan toch iets fout zitten met die Brusselse en/of Luik- se bevolking?
KNIN.
BRUSSEL
Actueel
22 augustus 2019 5
Wat is er aan de hand in Catalonië?
Onder de titel ‘What’s happening in Catalonia?’ probeert nu ook een groep van advocaten en mensenrechtenspecialisten via de webstek www.international- trialwatch.org de internationale aandacht opnieuw te vestigen op de Catalaan- se kwestie. Het Europese stilzwijgen rond deze zaak, meer in het bijzonder in de media, wordt in Catalonië dan ook als bijzonder ontluisterend ervaren.
Twee jaar geleden, op 17 augustus 2017, vond op de Ramblas in Barcelona een terro- ristische aanslag plaats waarbij dertien men- sen het leven lieten. Een van hen was een Vlaamse moeder van twee jonge kinderen uit Tongeren. Van het brein achter de aanslag, de zogeheten “Imam van Ripoll”, werd onlangs door de media op het schiereiland bekend- gemaakt dat hij op de loonlijst van de Spaan- se staatsveiligheid stond. Madrid, zo luidt het besluit, was op de hoogte van het feit dat een aanslag ging gepleegd worden, maar liet be- gaan.
De rol van Spanje in de aanslagen van 17 augustus 2017 kwam in onze regimepers niet aan bod. Ook al viel daarbij een Vlaams slachtoffer.
Internationale media-aandacht en wereld- wijde verontwaardiging is nochtans net dat- gene waar de advocaten en bij uitbreiding heel Catalonië op hadden gehoopt.
Het hoeft dan ook niet te verbazen dat de stilte rond de Catalaanse leiders die onder- tussen al bijna twee jaar in voorhechtenis zitten, of in ballingschap leven, even oorver- dovend is als die rond de onregelmatigheden in de talrijke procedures die nog steeds aan de gang zijn.
Referendum
Dat op 1 oktober 2017 meer dan twee mil- joen Catalanen hun stem uitbrachten en met
CD&V stapelde de fouten op
CD&V belastte een twaalfkoppige werkgroep met de doorlichting van de partij.
De groep, ook de ‘twaalf apostelen’ genoemd, verzamelde ‘reacties en aanbeve- lingen’, verzuchtingen en frustraties bij parlementsleden, burgemeesters en le- den. Het werk van de twaalf - bewust geen toppers - moet halfweg september af zijn. Als ze het licht maar zien.
De Standaard wist inzage te krijgen in de eerste resultaten. Dat levert geen “geen flatterend beeld” op van de Vlaamse chris- tendemocraten. De partijtrouw kalft af, nieuwe leden komen er nauwelijks bij, en de ledenwerving is “één grote chaos”.
Belangrijke vraag vooraf: wie heeft ge- lekt, en waarom? Krijgen we van De Stan- daard een volledig overzicht van de voor- lopig bijeengesprokkelde reacties, of een welbepaalde selectie?
Veel kritiek is er op de parlementsle- den (te weinig begeesterend, onvoldoen- de zichtbaar, te verdeeld, te lui). Alleen campagneboegbeeld Hilde Crevits en voorzitter Wouter Beke zouden wat worden gespaard. Kritiek was er ook op de lijstvor- ming, die te weinig transparant en te weinig vernieuwend zou zijn geweest.
Die kritiek kan veel te maken hebben met het wilde streven van jonge genera- ties om de schaarser wordende plekjes in te vullen. Dat soort commentaar heb je altijd. Politiek correct is dat alleszins. Veel van de jonge tafelspringers denken vooral aan hun eigen loopbaan. Anderen kicken op bijkomstigheden, zoals het invoeren van
“permanente evaluaties”. Wat doet denken aan de hutsepot en de babbelaars in het ka- tholiek onderwijs.
Verrassend toch zijn de indicaties over scherpe kritiek op het eigen partijapparaat.
Op het hoofdkwartier in de Wetstraat wordt veel beslist in achterkamertjes, er wordt niet bepaald hard gewerkt en er wordt niet naar de basis geluisterd.
Vlaamse klei
Interessanter zijn de signalen vanuit de nog vrij omvangrijke groep CD&V-burge- meesters. Die staan met hun voeten in de Vlaamse klei en zijn niet van gisteren. Zij voelen beter aan wat de doorsnee-Vla- ming enerveert. De nieuwe voorzitter moet een sterke communicator zijn (ai, Beke…), maar moet vooral de drukkingsgroepen en de standen op hun plaats durven zetten, zo klinkt het.
Beweging.net, Unizo en de Boerenbond moeten volgens de ‘twaalf apostelen’ min- der zeggenschap krijgen in de lijstvorming.
De betutteling en het gezaag van druk- kingsgroepen als Vrouw en Maatschappij moet ophouden. Ze zijn “te grootstedelijk in
hun aanpak”. Lees: te progressief, te femi- nistisch. Dat stoort de basis.
Hetzelfde geldt voor de CD&V-jongeren en de vrijgestelden. Die blazen wel hoog van de toren, maar ze slagen er niet in jon- geren achter zich te krijgen. Dat voorzitter Sammy Mahdi wordt betaald om van bo- venaf te dirigeren, boven het hoofd van de doorsnee-Vlaming, zorgt ook voor ergernis.
De lokaal verankerde CD&V’ers in ge- meenten en kleine steden (in de grote is de partij quasi onbestaande) hebben nogal wat redenen om kritisch te zijn.
Hoeveel nog?
Als de top niet bijstuurt, ziet het er tegen 2024 niet goed uit. Hoeveel burgemeesters zullen dan nog onder CD&V-vlag naar de verkiezingen trekken, vroeg Bart Sturtewa- gen, hoofdcommentator van De Standaard, al weken voor de verkiezingen van mei 2019. “Haalt CD&V 2024 nog wel?” De his- torische lijn van de Vlaamse christendemo- cratie wijst neerwaarts.
In 1999 kreeg de partij een misschien wel eerste, fatale klap. De Vlaamsgezinde Luc Van den Brande moest toen op commando van Jean-Luc Dehaene een gewonnen po- sitie in Vlaanderen uit handen geven. De partij kreeg toen een klap van de fel over- dreven en gedramatiseerde dioxinekippen- crisis en is die niet meer te boven gekomen.
Paars nam over. Verstandig?
Van CVP ging het naar CD&V en vervol- gens richting Vlaams Kartel. Een uitsteken- de keuze, bleek in 2004, maar een paar jaar later miste de partij opnieuw de trein naar (veel) meer Vlaamse autonomie. Leterme, opgejut door zichzelf en zijn goeie score, werd vaderlander en vervolgens premier (2007). In 2008 werd een punt gezet achter het kartel. Leterme miste de trein naar de Vlaamse toekomst. Goed gespeeld?
Sindsdien ging het met CD&V verder bergaf. Sneller nog dan Sturtewagen had vermoed. Op verkiezingsdag 26 mei 2019 werd de partij al voorbijgereden door twee Vlaams-nationale partijen. Met de implosie van cdH behouden de christendemocraten federaal nog 17 zetels. Dat is minder dan de liberalen, socialisten en groenen, maar ook minder dan N-VA (25) en VB (18).
Volgens Sturtewagen wou huidig voorzit- ter Wouter Beke met de Zweedse coalitie
tussen 2014 en 2018 de N-VA politiek af- matten. Beke maakte een strategische fout.
Bijna Antwerps burgemeester Kris Peeters zorgde ervoor dat de strategische ellende niet meer was te overzien. De Crem en Bo- gaert hadden het wél door: de partij kwam te ver links van het centrum. Opnieuw een foute inschatting van de Vlaamse grond- stroom?
Dat uiteindelijk Hilde Crevits als ‘tragi- sche heldin’ naar een onmogelijke confron- tatie met De Wever werd gestuurd, was mis- schien wel de laatste blunder.
Vergissing
We hebben hier een paar keer geschre- ven dat CD&V zich van vijand vergiste, zoals ook de N-VA dat zou hebben gedaan, mocht ze hebben gekozen voor een Vlaamse coa- litie met paars. CD&V, hoe klein nu ook, is mee de levensverzekering van de N-VA.
Zonder CD&V is paars-groen in Vlaande- ren, maar wellicht ook federaal, compleet machteloos.In een vechtverhouding verlie- zen beide partijen. De N-VA heeft nog een beschermende speklaag, maar de partij van Beke niet.
Beide partijen belichaamden in Vlaande- ren de sterke conservatieve stroming. Die uit zich volgens Sturtewagen in de groeien- de afkeer voor “doorgeschoten diversiteit, politiek correcte laksheid, gebrek aan am- bitie, miskenning van normen en waarden, ondermijning van de eigenheid”. Vooral dat laatste werd door CD&V grandioos on- derschat. De partij werd blind en doofstom gemaakt door haar eigen linkervleugel, ter- wijl syndicalisten en progressieven al veel langer stoemelings mentaal zijn overgelo- pen naar utopisch groen, of richting rood, in welke schakering ook. “Het strategische en tactische onvermogen van CD&V steekt de ogen uit”, besloot Sturtewagen.
Het verdorde midden?
Begin deze week had ook hoofdredacteur Karel Verhoeven het in De Standaard over CD&V.
Hij wijst op de verzwakking van alle cen- trumpartijen en “de implosie” van het “ver- dorde midden”. Ieder zijn insteek, maar het is de zoveelste keer dat hij het vertikt om de kloof te zien tussen Vlaanderen en de ande- re gewesten. Tenzij we blind zijn, hangen in Vlaanderen vooral de linkse partijen hele- maal in de touwen.
Ook Verhoeven vraagt wat nog het be- staansrecht is van CD&V. Het rapport van de werkgroep is voor hem “deprimerende lec- tuur”. Intern gekrakeel, maar geen analyse
van de malaise. CD&V heeft volgens Ver- hoeven maar één uitweg: ze moet besturen of ze valt in duigen. Zou hij niet vooral “fe- deraal” besturen bedoelen, om N-VA daar te wippen?
Hij laat alvast de spinnewielen draaien:
CD&V moest de startnota van De Wever
‘slikken’ en “de sentimenten van CD&V waren van geen tel. Dit was een boodschap voor de naar Vlaams Belang overgelopen kiezers”. Ach, die startnota is niet meer dan een concept en dat zal De Wever bij verde- re onderhandelingen nog wel ondervinden.
Maar ze zet wel de toon. En dat is de toon van het midden. Verhoeven zou kunnen we- ten dat niet de N-VA maar eerder CD&V het centrum van het electoraat uit het oog is verloren. N-VA viste er de voorbij jaren vrijelijk op los.
De analyse van Sturtewagen – al voor de verkiezingen gemaakt – lijkt ons verstandi- ger. Mogen we het nog eens herhalen? In Vlaanderen wint de sterke conservatieve stroming, die zich uitte in de groeiende
“afkeer voor doorgeschoten diversiteit, politiek correcte laksheid, gebrek aan am- bitie, miskenning van normen en waarden, ondermijning van de eigenheid”. Vooral dat laatste heeft CD&V grandioos onderschat.
Afwachten of de partij, straks bevrucht met de wijsheid van de ‘twaalf apostelen’, op dat punt zal bijsturen…
ANJA PIETERS
meer dan 92 procent overtuigend voor onf- hankelijkheid stemden, is een feit. Ondanks de ongeziene repressie. Ondanks een explo- sie van politiegeweld die zich door de straten van de hoofdstad, andere steden en zelfs tot in de kleinste dorpen verspreidde.
De Catalanen waren nochtans niet naïef.
Het repressieve optreden van de Spaanse po- litie kwam niet als een verrassing. Barcelona had honderden internationale waarnemers, inbegrepen een stevige VVB-delegatie, ge- mobiliseerd om de stembusgang bij te wo- nen. Zoals verwacht, schrikte de aanwezig- heid van die waarnemers de Spaanse politie niet af. Meer dan duizend mensen werden op 1 oktober 2017 het ziekenhuis in geklopt.
Dankzij professor Maddens, die in de klap- pen deelde, en de aanwezige VVB’ers, die de beelden op de sociale media plaatsten, haalde het geweld heel even onze traditio- nele media. Maar het verslag van de interna- tionale waarnemers, dat op de webstek van International Trial Watch te vinden is, en de waslijst aan onregelmatigheden die daar en tijdens de processen werden vastgesteld, kregen zo goed als geen aandacht.
Na het referendum riep Catalaans presi- dent Carles Puigdemont de onafhankelijk- heid uit, maar de legertanks die inmiddels in Catalonië opgesteld stonden, deed de regering deze onafhankelijkheid even snel
terug opschorten. De vrees voor geweld was niet onterecht. Op 16 oktober werd het be- ruchte artikel 155 van kracht, Madrid nam het Catalaanse bestuur over. Die maatregel was slechts een eerste in een reeks van wraakac- ties tegenover de Catalaanse separatisten.
Jordi Sànchez en Jordi Cuixart, zeg maar de leiders van de Catalaanse versies van de VVB en het Davidsfonds, werden gear- resteerd, evenals verschillende leden van de Catalaanse regering. Ook de toenmalige voorzitster van het Catalaans Parlement, Car- me Forcadell, werd onder arrest geplaatst.
Zij wordt ervan beschuldigd dat zij heeft toegelaten dat het democratisch verkozen Catalaans Parlement het debat over onafhan- kelijkheid voerde.
Momenteel wachten de gevangenen, al bij- na twee jaar in voorhechtenis zittend, op het arrest in het schijnproces dat tegen hen wordt gevoerd. Door politiek benoemde rechters, in een voor hen vreemde taal en zonder dat hun bewijsvoeringen werden gehoord. Aan- gezien inmiddels nieuwe federale verkiezin- gen dreigen in Spanje, is het onwaarschijnlijk dat er snel een uitspraak komt.
Gevlucht
Andere politici zijn naar het buitenland gevlucht, in de hoop daar de zaak verder te kunnen bepleiten. Onder hen Carles Puigde- mont, de inmiddels opnieuw verkozen Cata- laanse president, die onder bescherming van de Nederlandstalige Brusselse rechtbanken in ons land verblijft.
De Catalaanse kiezers stemden in mei Puigdemont samen met andere separatis- tische politici het Europees Parlement in.
Madrid reageerde door een nieuw besluit uit te vaardigen dat stelt dat verkozen politici, voorafgaandelijk, een tot dan toe onbestaan- de eed moeten afleggen in Madrid. Uiteraard is de enige bedoeling daarbij om Puigdemont en consorten naar Spanje te lokken en ze dan te arresteren. Het Europees Parlement zit er- bij en kijkt ernaar. De EU, ook het Europees Parlement, en alle andere lidstaten ontkennen halsstarrig enige betrokkenheid. De Cata- laanse zetels in het Europees Parlement blij- ven ondertussen leeg. Het protest van amper enkele collega’s haalde zeer moeizaam, zelfs helemaal niet, de media. Het is nog maar de vraag of het Europees Parlement, dat zo graag de les spelt aan Polen en Hongarije, even af- zijdig zal blijven na de Brexit. De Catalanen, ook de groep mensenrechtenspecialisten en advocaten rond de Catalaanse onafhankelijk- heid, zijn dus met recht en reden verontwaar- digd en ongerust. Hun boodschap kan, in het belang van onze traditionele waarden en nor- men, maar ook in het belang van alle volkeren die streven naar onafhankelijkheid, niet ruim genoeg verspreid worden.
Daarom organiseert de VVB op zaterdag 7 september te Koksijde de eerste Interna- tionale Vlaams-Catalaanse Dag. Tijdens een gevarieerd programma komen zowel cultuur, politiek als het culinaire ruim aan bod. Ook professor Bart Maddens en Catalaans presi- dent Carles Puigdemont zullen van de partij zijn.
Meer uitleg is te vinden op en inschrij- ven kan via www.vlaamscatalaansedag.
org. Het aantal plaatsen is beperkt. Snel in- schrijven is de boodschap.
S. C.
