€ 2,50
75ste jaargang • nummer 14 • donderdag 4 april 2019 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
“Er is een zwijgende meerder- heid die weg wil van de extremen.”
Dat zei CD&V-voorzitter Wouter Beke maandagochtend op Radio 1. Het is een riedeltje dat we al een hele tijd horen. De klassieke truc van de christendemocratische partij is zich voor coalities “in het midden van het bed te leggen” en dan te kunnen kiezen met wie ze in zee wil gaan. Alleen, een meerder- heid vinden “weg van de extremen”
wordt niet gemakkelijk. Beke hoopt op 20 procent van de stemmen voor zijn CD&V en dat betekent dat men nog 30 procent nodig heeft om een meerderheid los van de zogenaam- de extremen te vinden. Met extre- men bedoelde Beke zowel Groen als N-VA als Vlaams Belang. Besluit:
een Vlaamse meerderheid bestaan- de uit een klassieke tripartite zou de droomcoalitie in het centrum zijn.
Blijkbaar beseft Beke niet dat de kans zeer klein is dat die een meer- derheid haalt.
Antwerpen als laboratorium
Of is hij gefrustreerd omdat hij beseft dat de CD&V niet langer de bepalende factor is bij een rege- ringsformatie? In het verleden koos de CVP afwisselend voor socialisten en liberalen. In de aanloop naar de verkiezingen en de regeringsfor- matie van 2014 slaagde Beke erin om boven zijn gewicht te boksen door een soort alliantie aan te gaan met de MR van Charles Michel.
Nu moet de CD&V-voorzitter eerder lijdzaam toezien. Al een jaar doen er geruchten de ronde dat de N-VA eraan denkt de chris- tendemocraten in een volgende Vlaamse regering te dumpen, om een coalitie aan te gaan met libe- ralen en socialisten. Eigenlijk zou- den de Vlaams-nationalisten enkel met de liberalen willen regeren, maar de kans is klein dat hiervoor een Vlaamse meerderheid wordt
gehaald. Daarom kunnen de fel verzwakte socialisten aan boord worden gehaald om de CD&V een hak te zetten. De Bourgondische coalitie in Antwerpen bevestigde dat vermoeden. Ondertussen doen geruchten de ronde dat er aan Vlaamse kant in de Brusselse rege- ring eveneens gewerkt wordt aan een as N-VA-Open Vld-sp.a. Dat lijkt absurd, gezien de aversie van Guy Vanhengel voor de N-VA, maar naar verluidt is zijn afkeer voor de Brus- selse groenen nog groter.
Vorige week liet Vlaams Parle- mentslid Peter Van Rompuy (CD&V) zich ontvallen dat er al een voorak- koord zou bestaan tussen de partij- voorzitters Bart De Wever en John Crombez. Wat door de betrokkenen in alle toonaarden werd ontkend.
Er is inderdaad geen voorakkoord, maar feit is dat tal van kopstukken van de N-VA zo’n Bourgondische coalitie wel zien zitten. Wat in het Antwerpse laboratorium bekok- stoofd werd, lijkt voor herhaling vatbaar. Een bijkomend argument is het gedrag van Lieven Boeve, top- man van het katholiek onderwijs.
Die laat niet na in gesprekken neer- buigend te doen over de N-VA. Daar komt nog bij dat Boeve nog amper verbergt dat hij kiest voor een nivel- lering van het katholieke net. Een clash met de Guimardstraat: bij de N-VA zijn er velen die dat wel zien zitten in de volgende legislatuur.
Alleen, iedereen beseft dat het blijft wachten op de uitslagen om te weten welke coalities mogelijk zijn. Het blijft een torenhoog cliché, maar het is de kiezer die beslist.
Tenslotte is de electorale markt veel instabieler geworden sinds enkele jaren. Het kan nog alle richtingen uit. De coalitiemarkt ligt open. Zelfs een Zweedse coalitie, tenminste op Vlaams niveau, blijft realistisch. Al worden tussen CD&V en N-VA, bij- voorbeeld in het onderwijsdossier, opnieuw diepe wonden geslagen.
Meer en meer geruchten doen de ronde over mogelijke coalities na de parlementsver- kiezingen van 26 mei. In Vlaanderen wordt gesproken van een Bourgondische coalitie zoals in Antwerpen. In Wallonië zou het een Jamaicacoalitie zijn van liberalen, centris- ten en groenen. Maar eigenlijk zijn er geen voorakkoorden; de coalitiemarkt ligt volle- dig open.
De onderschatte afkeer voor de PS
Federaal wordt een Zweedse herhaling een stuk moeilijker, ten- zij cdH erbij komt en de liberalen zich aan de centristen vastklikken.
Echter, de meeste politieke waar- nemers bezuiden de taalgrens gaan ervan uit dat men ook daar in eerste instantie denkt aan het vormen van regionale coalities vooraleer men federaal aan de slag wil gaan. Ook in Wallonië ligt de coalitiemarkt open. De polarisering en de ver- snippering gebeurt daar altijd wat later dan in Vlaanderen, maakt lijkt onvermijdelijk.
Volgens de jongste berichten zou een alliantie van MR-cdH-Ecolo de meeste kans maken. De Waalse par- tijen zijn van oordeel dat Ecolo zich nog maar eens kapot moet regeren.
Daarna verliest die partij steevast de verkiezingen. Dat zou meer kans maken dan een klassieke coalitie van PS en MR of een linkse alliantie met PS, Ecolo en cdH. Bij de PS zijn ze de arrogantie van de zegezeke- re groenen beu. Bij de MR blijft de afkeer voor de PS zeer groot, maar ook hier is het de verkiezingsuitslag die bepalend zal zijn. Misschien halen de gewenste coalities geen meerderheid en zijn MR en PS tot elkaar veroordeeld. Het kan nog erger, namelijk dat zelfs de twee grote Waalse partijen samen geen meerderheid halen. Nu, ze zullen er op deelstaatniveau ook bezuiden de taalgrens uitkomen.
Een ander paar mouwen wordt de federale coalitievorming. Dat wisten we al lang. Nu al wordt rekening ge- houden met nieuwe aparte federa- le verkiezingen aan het einde van het jaar, want meer dan 500 dagen stilstand zoals in 2010-2011 ziet nie- mand zitten.
Er was toen in heel Duits- land niet één asielcentrum waar christenen niet met zulke vervolgingen geconfronteerd werden. En intussen heeft die antichristelijke haat zich ook in de brede samenleving bui- ten de asielcentra verspreid, zoals blijkt uit verschillende rapporten uit 2018, waarin ook antichristelijke discriminaties worden aangeklaagd in univer- siteiten, ziekenhuizen en bij het
toekennen van asielaanvragen, naast natuurlijk ook vandalis- me tegen kerken en christelijke symbolen. Ook het aantal be- perkingen van de vrijheid van meningsuiting van christenen is enorm toegenomen. En in die gevallen zijn de daders natuur- lijk ‘seculiere’ overheden, geen moslims. Zie bijvoorbeeld de webstek van “Observatory on Intolerance and Discrimination Against Christians in Europe”.
Christenen in Europa
De coalitiemarkt ligt open
In 2016 heeft Hongarije als enig Europees land een instel- ling opgericht voor hulp aan vervolgde christenen ‘in het Mid- den-Oosten en Europa’. In Europa, inderdaad. Toen al bleek dat 88 procent van de christenen in Duitse asielcentra het slachtoffer was van vervolging door de moslims. Dat ging onder andere om doodsbedreigingen, fysiek geweld en seksuele aanrandingen.
Lees het volledige interview met Fons Duchateau, schepen in Antwerpen (N-VA), op blz. 13
“Grijp mensen liefdevol bij hun nekvel”
Antwerps N-VA-schepen Fons Duchateau (47) was een nobele onbekende toen hij in 2014 Ant- werps superschepen en OCMW-voorzitter werd. Nochtans stond de Antwerpse Truienaar aan de wieg van de N-VA en werd hij geboren en getogen in de Vlaamse Be- weging. “En ik ga er ook in sterven,” lacht hij, “maar nu nog even niet.” Een gesprek met een man die zijn stempel heeft gedrukt op het beleid in Antwerpen.
4 BLZ. EXTRA!
Actueel 4 april 2019
2
“Het zal U niet verwonderen dat ik U schrijf over het ern- stig onderwerp dat de hervor- ming van de Staatsstructuur is”, schrijft de koning. “Tijdens de voorbije maanden heb ik er dik- wijls over gesproken met Uzelf.
Maar naarmate de voorberei- ding der teksten vordert, groeit ook mijn bezorgdheid.”
De brief wordt op de minis- terraad van vrijdag 15 juli be- sproken en vooral minister Mou- reaux (PS) is ‘not amused’. Hij is vicepremier en verantwoor- delijk voor het Brussels Gewest en de Institutionele Hervormin-
In het net vrijgegeven gedeelte van het archief van de mi- nisterraad bevindt zich een merkwaardige brief van ko- ning Boudewijn uit 1988 aan Wilfried Martens. Hij is dan premier van de regering-Martens VIII (van 9 mei 1988 tot 29 september 1991). In die regering zaten CVP/PSC, SP/
PS en VU. Martens is dan volop bezig met de derde staats- hervorming (overheveling van het onderwijs naar de ge- meenschappen).
gen. De socialist vindt dat de koning met die brief te ver gaat.
Moureaux: “Het gaat om een belangrijke tekst die een funda- menteel probleem stelt voor de regering.” Moureaux vraagt zich luidop af of hij nog wel het ver- trouwen van de koning geniet.
De Franstalige socialist wil zelfs dat Martens deze vraag stelt aan Boudewijn.
Boze Moureaux stond alleen
Willy Claes (vicepremier, minister van Economische Za- ken, Planning en Onderwijs)
begrijpt de verontwaardiging van Moureaux, maar vindt dat de koning in zijn rol blijft. Ook Dehaene (vicepremier, minister van Communicatie en Instituti- onele Hervormingen) ziet geen probleem in de brief van Bou- dewijn. Dehaene vindt dat de staatshervorming een collectie- ve verantwoordelijkheid is van de regering en is van mening dat hieraan onverwijld voortge- werkt moet worden. Ook pre- mier Martens dekt de koning.
Er wordt wel afgesproken dat Moureaux de koning persoonlijk zal ontmoeten en dat er een col- lectief antwoord van de regering komt. Kortom, Moureaux stond alleen met zijn kritische lezing van die brief.
De brief van Boudewijn had in elk geval geen invloed. Integen- deel, misschien heeft deze actie van de koning de zaken wel ver- sneld. Martens stelt in zijn me- moires: “Deze regering kende een dynamische start. In enkele maanden tijd wist ze een enorm pakket aan wetsontwerpen, wetswijzigingen en andere her- vormingen door het parlement te sluizen. Zo was de eerste fase van de staatshervorming, met de uitbreiding van de bevoegdhe- den van Gewesten en Gemeen- schappen, al op 8 augustus 1988 een feit.” Tot grote spijt van Bou- dewijn.
THIERRY DEBELS
De vermanende brief van Boudewijn aan Martens
Redactie & beheer:
Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41,
2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17 Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland
3 maanden: 32,50 euro 6 maanden: 65,00 euro 1 jaar: 130,00 euro Steunabo 1 jaar: 250,00 euro
Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres:
BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB
Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel
Stichter 1945-1955: Bruno de Winter Hoofdredacteur 1955-2000: Jan Nuyts Hoofdredacteur 2000-2010: Leo Custers Hoofdredacteur 2010-heden: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp
Abonnement buitenland:
Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.
De geldpers en
de groene tovenarij
Uit groene hoek blijft men pleiten voor het drukken van geld om zo investeringen in een klimaatvriendelijke economie mogelijk te maken. Terwijl iedereen weet dat geld drukken gigantische inflatie veroorzaakt. Groen en een aantal economen antwoorden dan dat dit niet anders is dan het geld drukken van de Europese Centrale Bank. Maar die vergelijking gaat niet op.
“Moderne monetaire char- latans”, zo noemt de econoom Geert Noels het aanhoudende pleidooi van groene politici en een aantal economen om geld te drukken en op die manier investeringen in een klimaat- vriendelijke economie moge- lijk te maken. “De geldpers om het milieu te redden” werd eerst gelanceerd door Anuna de Wever in een Knack-interview.
Het voorstel was zo hallucinant dat een mens zou denken dat het vraaggesprek nep of satire was.
Niet dus. Groen-Europarlement- slid Bart Staes sprong mee op kar. Ondertussen is het pleidooi om geld te creëren voor groene investeringen gemeengoed ge- worden.
Herstelbetalingen
Wie daar kritiek op heeft, wordt meewarig bekeken. Dat is vreemd. Als de klimaatbetogers goed hadden opgelet in de les geschiedenis, zouden ze weten dat geld drukken een drama is voor de economie. Onder poli- tieke druk is dat in het verleden meermaals gebeurd. In de mid- deleeuwen ontwaardde de Fran- se koning Filips de Schone de munten door er minder gesmol- ten edelmetaal in te laten gieten.
Het was een manier om zijn to- renhoge schulden weg te laten
‘inflateren’. Dan is er het voor- beeld van de Weimar-republiek, waarbij de geldpers gebruikt werd om de Duitse herstelbeta- lingen na WO I deels op te hoes- ten. Door het drukken van geld
volgde hyperinflatie en een verarming van de middenklas- se. Het leidde tot de opkomst van het nationaalsocialisme. De Duitsers hebben er een zelden geziene angst voor het inflatie- monster aan overgehouden. Een stijging van de inflatie boven 2 procent en het is al grote paniek.
Recentere voorbeelden zijn Zimbabwe en het neocommu- nistische Venezuela, waar poli- tici de geldpers gebruikten om de economische problemen op te lossen; met hyperinflatie en massale verarming als gevolg.
Milton Friedman, nog altijd uit- gespuwd door de linkerzijde, had gelijk. Inflatie is altijd een monetair probleem.
ECB
Toch blijven de voorstanders van de groene geldcreatie – die we gerust monetaire tovenarij mogen noemen – pleiten voor deze piste. Reden: de Europese Centrale Bank (ECB) heeft toch ook geld bijgedrukt om de Eu- ropese economie na de financi- ele crisis van 2008-2009 erbo- venop te helpen?!
Dit moet sterk genuanceerd worden. Wat de ECB doet, is niet te vergelijken met de toestanden die men in Weimar heeft mee- gemaakt, en nu in Venezuela. Er wordt niet zomaar geld bijge- drukt. Dat die indruk bestaat, is een fout van de journalisten die het hebben over “de geldcreatie van de ECB”. Wat de ECB doet, is het opkopen van overheidso- bligaties van lidstaten, zodat de
private banken dat niet moeten doen. Zo krijgen de financiële instellingen meer ruimte om geld te lenen aan bedrijven en consumenten. Gekoppeld aan een zeer lage rente moet dit de economie aanjagen. Volgens de ECB heeft dit beleid de voorbije jaren gewerkt.
Dat valt te betwijfelen. Dit mo- netair beleid heeft vooral de on- gelijkheid verhoogd omdat de lage rente ervoor gezorgd heeft dat het geld vooral op zoek gaat naar de hoogste rendementen.
En dan komen we snel bij aan- delen. Gevolg is dat de vermo- genden met veel aandelen nog rijker zijn geworden terwijl de klassieke spaarders door de lage rente eigenlijk een impli- ciete vermogenstaks moesten betalen. Het geldbeleid en de lage rente zorgen er ook voor dat overheden minder geneigd zijn te besparen, want schulden kunnen toch goedkoop worden gefinancierd. Neen, het geld- beleid van de ECB heeft niet gewerkt zoals het hoort. Geert Noels was er in zijn column te- recht kritisch over en stelt te- recht dat we ons door dit beleid en de afwezigheid van zware inflatie niet in slaap mogen laten wiegen: “Nee, er is geen prijsin- flatie van goederen en diensten, maar er is overvloedige assetin- flatie. De prijs van activa wordt kunstmatig hoog gehouden, en overcapaciteit wordt in stand gehouden en opgeblazen.”
ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN
KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR
Deze week bracht een studie ook nog eens aan het licht dat het peil van het Vlaams onderwijs alsmaar zakt. We hebben daar in
’t Pallieterke al uitgebreid en meerdere keren over geschreven, dus hoeven we ons standpunt hier niet te herhalen. Onderwijs is ook al 38 jaar een Vlaamse bevoegdheid en als dat onderwijs achteruit gaat, dan is dat enkel de verantwoordelijkheid van de bevoegde onderwijsministers. Dus ook op dit vlak doen we het niet noodzakelijk beter als in de tijd dat onderwijs een Belgische aangelegenheid was.
Niet toevallig organiseert de N-VA op 4 mei een V-dag over on- derwijs in de aanloop naar de verkiezingen. De voorbije maanden werden er drie andere themadagen georganiseerd: over confe- deralisme, over ecorealisme en over asiel & migratie. Die laatste bijeenkomst vond voorbije zaterdag plaats en daarbij werd een tienpuntenplan voor migratie voorgesteld door Theo Francken.
Plaatsgebrek belet ons om uitgebreid aandacht te besteden aan de verkiezingsmeetings van N-VA en Vlaams Belang. Wel was het opvallend dat er bij de N-VA minder volk was komen opdagen dan verwacht, en bij Vlaams Belang, dat een meeting organiseer- de in Gent, meer volk dan verwacht. Is het een voorafspiegeling van de verkiezingen van 26 mei? Laat duidelijk wezen dat ik beide partijen een zege toewens. Laat de Belgische partijen sp.a, CD&V en Open Vld maar de verliezers zijn. Om over Groen nog te zwij- gen…! Wel opvallend was de aanwezigheid van heel veel jonge- ren bij het Vlaams Belang. Bij de N-VA mogen ze zich gerust de vraag stellen waar die hernieuwde aantrekkingskracht zit bij het Vlaams Belang. Die jongeren die nu hun hoofd boven het maaiveld steken, hebben immers alles te verliezen. Problemen met werk- gever, vakbond, familie en vrienden zijn niet uitgesloten. Over idealisme gesproken! Bij de verkiezingen van 2012 en 2014 heeft de N-VA het Vlaams Belang bijna weggeveegd.
Vandaag zit de N-VA met haar standpunten over onderwijs, klimaat en migratie in
een heuse spreidstand. Enerzijds moet de partij radicaal genoeg overkomen om kiezers niet naar het Vlaams Be-
lang te jagen, anderzijds moeten de ingenomen standpunten ‘aanvaard- baar’ genoeg zijn om toekomstige coalitiepartners (Open Vld en sp.a, zo wordt gezegd) niet al te veel af te schrikken. Op 26 mei weten we welke strategie, die van VB of N-VA, het beste gescoord heeft.
Vorige week schreef ik hier in deze kolommen over mijn verzuchtingen voor een beter Vlaanderen, meer bepaald over de sociale sector. Inzake gehandicapten- zorg, ouderenzorg en psychische begeleiding van jon- geren doet Vlaanderen het niet goed.
Jong volk
ECONOMISCHE ZAKEN
Game of Thrones in de Vlaamse politiek
Actueel
4 april 2019 3
“Mister speaker”
Leterme
In 2008 moet toenmalig premier Leterme tussenkomen wanneer uitkomt dat Laurent bomen wil planten in Libië. Leterme verklaart op 23 oktober 2008 in het federale parlement:
“Ik heb mij geïnformeerd over wat er precies aan de hand is. Er is een eerste principieel contract voor het aanplanten van bomen in Libië tussen enerzijds de Libische overheid en anderzijds de vzw Global Sustainable De- velopment Trust (GSDT). Het initiatief werd genomen door de vzw (van Laurent, td) naar aanleiding van positieve ervaringen, met re- sultaten ook, in Mauritanië, waar een soort- gelijk ontwikkelingsproject van aanplanting van bomen om de verwoestijning van de om- geving tegen te gaan, werd opgezet. Dat was een project van KINT en men heeft daar goede
Libische droom van Laurent
is nachtmerrie voor monarchie
Is het Libische project van prins Laurent de nagel aan zijn doodskist?
Aangezien dat merkwaardige dossier steeds grotere proporties begint aan te nemen, is het goed even de context te schetsen.
BRIEFJE AAN JAN PEUMANS
Mijnheer de afscheidnemer,
Nu wij in het kader van de Britse Brexit-saga de jongste weken vaak John Bercow, de “spea- ker of the House of Commons” in het Palace of Westminster, aan het woord horen en heel de wereld geniet van zijn eigenzinnige, maar bijwijlen geestige stijl om de verkozenen des volks tot enige orde te bewegen, heb ik her- haaldelijk aan u moeten denken. Want inder- daad, in Vlaanderen hebben wij een heuse pendant daarvan in onze Vlaamse Koepelzaal.
En dat zijt gij. Ik moet de eerste nog tegenko- men die dat zal tegenspreken.
In Vlaanderen herinnert zich haast niemand nog uw elf (jawel!) eerder saaie voorgangers.
Zij zijn geruisloos weggegleden in de geschie- denis en ik durf zelfs zeggen dat gij, Jan Peu- mans, ze door gewoon uzelf te zijn hebt doen vergeten. Ik ben er zeker van dat over een aan- tal jaren – wanneer gij al lang zit te knorren, te foeteren, te grijnzen en te genieten in Riemst – nog menig (voormalig) parlementslid zich uw scherpe, snedige, ook wel eens botte en soms lachwekkende capriolen zal herinneren, met enige weemoed zelfs.
De mooi omkaderde hulde die gij vorige week hebt mogen ‘ondergaan’, zittend op een stoel op een gelegenheidsverhoogje, was dik verdiend. Het Vlaams parlement zwaaide een voorzitter uit die zijn parlement op een ge- heel eigen en zelfs wat eigengereide wijze een zekere status heeft gegeven. De tijd dat men sprak over “een veredelde Vlaamse paro- chieraad” is voorbij. Uw eigenzinnigheid werd gesmaakt door de enen en gevreesd door de anderen. Gij hadt (en hebt) ook vaak lak aan het formeel en gezagsgetrouw gedoe en gij kondt u vaak nooit houden om zelfs eerst uw mening in de media te smijten alvorens er in uw partij over te praten. Gij kondt u dat per- mitteren; bij anderen zou dat rampzalig aflo- pen met een zware berisping en weinig hoop op een verdere politieke toekomst. Het is im- mers bekend dat gij ook in eigen rangen wel eens buiten de lijntjes durfde kleuren als er standpunten werden geuit of uitspraken wer- den gedaan die u niet zinden. Complexloos en onaantastbaar verkondigde gij uw mening.
Geen mens durfde er iets tegen doen. De uit- spraak van uw partijvoorzitter spreekt in die
zin boekdelen: ““Zoals Jan Peumans heb je er misschien één nodig in de partij, maar geen twee.”
Gij bleeft altijd geheel uzelf en gij zegde op volkse wijze de dingen zoals gij ze aanvoelde en meende te moeten zeggen. Ook al waart gij altijd loyaal tegenover de instellingen van dit land, zelfs als ze u in wezen niet aanstonden, toch liet gij nu en dan voelen wat gij over een en ander dacht. We herinneren ons dat gij op de koninklijke receptie van de ‘gestelde licha- men’ wegbleeft als republikein, maar dat gij vanuit uw functie een uitnodiging naar aan- leiding van 11 juli – wellicht alleen al daarom – toch aanvaardde om eens langs Laken te pas- seren. Waarna gij grijnzend uw schouders eens ophaalde… Gij aarzelde ook niet om uw parle- mentsleden tot ernst en bondigheid aan te ma- nen, en zonder pardon de orde te handhaven in uw parlement. En evenzeer stondt gij altijd op uw strepen tegenover de regering. Ook zij moest altijd in de pas lopen. Uw taalgebruik was altijd rechttoe rechtaan, altijd schoolmees- terachtig gevat en direct, doordesemd van uw Limburgs accent.
Het is waar dat gij gehoopt hadt minister te kunnen worden en dat gij niet blij waart toen dat niet gebeurde. Gelukkig voor Vlaanderen, want het voorzitterschap ging u ministens even goed af. Alle parlementsleden, van links tot
rechts, voelden zich altijd correct behandeld door u; en zo hoort dat. Maar soms moest gij toch een enkele keer de duimen leggen, bij- voorbeeld wanneer gij tegendraads en niet geheel mee met de tijd pogingen deedt om het gebruik van laptops en slimfoons te ban- nen uit de plenaire vergadering.
Een ruwe bolster met een blanke pit, dat is Jan Peumans. Een man die streng en cassant lijkt, maar uiteindelijk een hart van koeke- brood heeft én een groot rechtvaardigheids- gevoel. Een van uw parlementsleden, Chris Janssens van het Vlaams Belang om precies te zijn, schreef ooit ergens eens: “Een unieke persoonlijkheid, met een onvoorstelbaar en onvoorspelbaar karakter, maar altijd met res- pect voor de medemens en met de nodige zelfrelativering. De dalai lama van de Vlaamse politiek.” Boenk erop, meen ik.
Dank dus, Jan, dat gij tien jaar de voorzitter, de eerste burger van Vlaanderen waart. Wij wensen u nog schone jaren en zijn er zeker van dat gij u nog wel eens zult laten horen. Wij zul- len dan weer op het puntje van onze stoel zitten en onze oren spitsen. Want wat het kleine man- netje met de sik te zeggen heeft, levert altijd wel wat leuke vonken op. En tandengeknars bij sommigen…
ervaringen mee gehad.” KINT staat voor Ko- ninklijk Instituut voor het Duurzame Beheer van de Natuurlijke Rijkdommen en de Bevor- dering van Schone Technologie, een onder- tussen eveneens opgedoekt vzw-vehikel van de prins. Monseigneur Laurent krijgt dan een prinselijke vergoeding voor het beheer van dat instituut. Als hij later zal verklaren dat hij nooit een cent verdiend heeft aan het milieu, is dat uiteraard onjuist. Bij Laurent lopen feiten en fictie steeds door elkaar.
Geen probleem
Volgens Leterme is er in 2008 geen pro- bleem. “Het project waarnaar u verwijst in Libië, past mijns inziens perfect in de doel- stellingen van de betrokken rechtspersoon.”
Het is dan ook op dat moment een storm in een glas water. Leterme heeft met Fortis im- mers andere katten te geselen. Maar drie jaar later komt Laurent opnieuw in de problemen met zijn Libisch project als er een internati- onale consensus ontstaat om Khadafi van de macht te verdrijven. Het is de krant La Libre Belgique die in 2011 met het nieuws uitpakt dat Laurent een ontmoeting heeft gehad met Libische diplomaten die tegen de leider Moe’ammar al-Khadafi zijn. De krant steunt overigens het koningshuis en in het bijzonder
koning Albert II. In een hotel in Brussel heeft prins Laurent op eigen houtje een ontmoeting georganiseerd tussen de nummer twee van de Libische ambassade en de Libische ambassa- deur bij de Verenigde Naties. Beiden zijn dan tegenstanders geworden van de toenmalige Libische leider.
Geldkwestie
Eerst leek het erop dat de prins hen poli- tiek wou steunen. Uiteindelijk blijkt dat het in de eerste plaats om een geldkwestie gaat.
Laurent liet via GSDT immers enkele honder- den hectaren bomen planten in Libië op een helling, om de verwoestijning tegen te gaan.
Dat project verliep in overleg met een zoon van Khadafi: Saif al-Islam. Om Saif te plezie- ren, heeft Laurent zelfs geprobeerd om hem aan een speciaal Belgisch wapen te helpen.
Laurent vroeg immers een exportlicentie aan bij het Waals Gewest om minstens één wapen van het type Five-seveN, bijgenaamd de cop killer, te leveren. De Five-seveN is een pistool ontwikkeld door FN (Herstal), dat kogelwe- rende vesten kan doorboren. Laurent schreef het Waals Gewest daarover een brief, maar zijn verzoek werd volgens een goede Waalse bron geweigerd.
Diplomaten
“Laurent zou (in 2011) dus op een machts- wissel in Libië mikken, en hopen dat zijn kos- ten alsnog vergoed zouden worden door met een anti-Khadafi-diplomaat de banden aan te halen”, besluit de pers. Volgens die pers nam Laurent zelf het initiatief voor de ontmoe- ting. Burggraaf Etienne Davignon ontkent dat.
Hij beweert dat Libiërs van de ambassade in Brussel zelf contact gezocht hebben met Laurent. Laurent is vervolgens samen met de diplomaat naar de ontslagnemende minis- ter van Ontwikkelingssamenwerking Olivier Chastel (MR) gegaan. Vrijmetselaar Chastel en prins Laurent zijn goede vrienden. Zij heb- ben samen met de diplomaat over de toestand in Libië gepraat. Chastel bracht nadien minis- ter van Buitenlandse Zaken Steven Vanackere (CD&V) op de hoogte van de ontmoeting.
Boos
Zeker is dat Belgische diplomaten zeer boos reageren. In La Libre Belgique verklaren ze in koor: “Het is ongehoord. Hij (Laurent) weet niet wat hij doet.” Dat laatste is zeker correct. De commotie komt dan bovenop het gehakketak rond de Congoreis van de prins.
Toen kwam aan het licht dat de prins tegen het advies in van de regering en het Paleis naar Congo is geweest voor een ‘wetenschap- pelijk’ project. Maar de prins had er ook een ontmoeting met de president, Joseph Kabila.
En ook de samenstelling van het gevolg van Laurent deed ernstige vragen rijzen.
Waas van geheimzinnigheid
Ook over het Libische project blijft een waas van geheimzinnigheid hangen. Waarom zouden de Libiërs van de ambassade zelf con- tact gezocht hebben met Laurent als ze hem nog geld zouden moeten betalen? Volgens Benoît Delaite van Tr@me hebben de Libiërs wel degelijk (deels) betaald. Volgens hem is het project in juni 2010 gewoon gestopt toen de verantwoordelijke Libische minister werd vervangen. Delaite beweert dat het project plaatsvond in het noordoosten van Libië, in de streek van Benghazi, nu goed gekend als het
‘bolwerk’ van de rebellen. “Er zijn wel dege- lijk bomen geplant”, bevestigt hij. “Ik ben er verschillende keren met Laurent geweest. Ik benadruk dat Laurent vrijwillig meegewerkt heeft.” Volgens Delaite ging het niet om een groene gordel zoals in Mauritanië. “Het pro- ject betrof het tegengaan van de degradatie van de velden, zodat de boeren er kunnen blijven werken.”
Vandaag is Laurent nog steeds op zoek naar (een deel van) het geld van de Libiërs. Uit de reportage van Pano (begin februari) blijkt dat hij ook diverse advocaten heeft ingeschakeld voor veldslagen op verschillende juridische fronten. Dat Monseigneur nu ook de Belgische overheid aanvalt, is een nieuw element. Weet dat een monarchie zelden vernietigd wordt door boze burgers, maar door fratsen van prinselijke en koninklijke lieden zelf. En dat is exact wat er nu gebeurt.
THIERRY DEBELS
LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE
WWW.MAESKOFFIE.BE
MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT
GENOEG VAN!
LUIKERSTEENWEG 244 F
GENOEG VAN!
LUIKERSTEENWEG 244 F
Steun een goed doel in Vlaanderen met een legaat.
Alle info ten kantore bij
Karl van Camp
03.232.14.17 of
secretariaat@pallieterke.net
Geen 7bis
Heel de voorbije week stond in de Kamer in het teken van de mogelijke wijziging van het fameuze artikel 7bis van de Grondwet dat een grondwetsherziening moest mogelijk maken teneinde de door de linkerzijde ingediende klimaatwet te kunnen stemmen. Eerst was er de commissievergadering waar een gewone meerderheid van Groen/Ecolo, sp.a, PS, cdH, DéFi (FDF), PTB (PVDA) en MR stemde om het voorstel in de plenaire Kamer te bespreken en te stemmen. Van meet af aan werd het duide- lijk dat een ‘Vlaams front’ van Open Vld, CD&V, N-VA, VB en V&W – weliswaar vanuit verschil- lende invalshoeken – geen steun zouden ver- lenen aan het voorstel, waardoor de grondwet- telijk vereiste tweederdemeerderheid en een meerderheid in elke taalgroep niet zou gehaald worden.
En zo geschiedde. Donderdag heel laat na- dat iedereen nog maar eens zijn standpunten had toegelicht, het was al na middernacht, was het over en uit voor de grondwettelijke veran- kering van de klimaatwet. Kristof Calvo die het alsmaar had over verbinden en samenwerken, maar die in de praktijk op alle fronten een venijnige ‘oorlog’ voert tegen al wat niet-links is, was bedroefd. Hij lachte maar groen… De Marrakeshtruc had deze keer niet gewerkt. Te- kenend in het ganse debat waren overigens de polariserende taal van de Calvo en het altijd opgestoken moraliserende vingertje van Al- maci. Het komt er altijd weer op neer dat wie niet denkt zoals zij, zich “vergissen en aan de verkeerde kant van de geschiedenis staan”. Dat gedaas mag gaan ophouden!
Traag
Wie ook een lange lip liet hangen en ei zo na aan het janken was, was de heilige Anuna, die als een Romeinse keizer(in) de voorbije dagen tijd had gevonden om haar tentenkamp of de schoolbanken (ongestraft) te verlaten om de zit- tingen van commissie en plenaire vergadering te komen bijwonen teneinde haar duim op of naar beneden te steken. Het leek soms onwaar- schijnlijk hoe deze door Greenpeace-man Joeri Thijs en consorten opgejutte activiste met alle egards werd ontvangen en als het ware haast een behandeling kreeg op het niveau van een
‘gesteld lichaam’. Zij werd ei zo na aanbeden, alsof zij van een hoge wolk welwillend was neergedaald.
Ondertussen dramde ze voor de vele micro- foons die haar onder de neus werden geduwd altijd maar weer haar mantra – “ploat” zou Bart De Wever zeggen – in de zin van “Het moet ver- anderen”, “Een aantal politici hebben het nog niet begrepen”, “Er is een ongelooflijk draag- vlak op straat”, “Een generatie jongeren zal gedesillusioneerd achterblijven”, “Wij gaan door met ‘the movement’”, “Het gaat allemaal zo traag”,… Anunake zou ondertussen toch al moeten geleerd hebben dat politiek niet op straat wordt gemaakt met wat eisen en wat al dan niet schunnige slogans, maar dat een de- mocratische besluitvorming traag verloopt, ook al wordt die geïnspireerd door acties. Denken we maar even aan de splitsing van Brussel-Hal- le-Vilvoorde en andere Vlaamse verzuchtin- gen… Daar is decennia voor betoogd door duizenden Vlamingen alvorens er parlementair schot in de zaak kwam; en dan vaak nog niet met het volledig beoogde resultaat.
Dossier 4 april 2019
4
Vragendiarree
Het is een oud zeer - waarover de Kamerle- den al jaren jammeren – dat veel schriftelijke vragen aan ministers niet tijdig worden beant- woord. Volgens het Reglement van de Kamer moet er binnen de 20 werkdagen een antwoord afgeleverd worden. Men heeft nu een regeling uitgewerkt dat schriftelijke vragen die niet tij- dig beantwoord worden, met instemming van het Kamerlid worden omgezet naar een mon- delinge vraag in commissie. Daar is veel voor te zeggen, want het systeem van vragen stellen is een middel om de regering te controleren en de vinger aan de pols te houden bij tal van dossiers. Patrick Dewael (Open Vld) merkte tij- dens de bespreking in de commissie terecht op dat hij vandaag de dag een ware vragendiarree vaststelt. De leden stellen soms vragen waarmee zij niet zozeer beogen toezicht uit te oefenen op het optreden van de regering, dan wel ver- zoeken van uiteenlopende belangengroepen kenbaar maken. Vaak wordt er inderdaad naar statistische gegevens en overzichten allerhande gevraagd. Daarnaast is het ook een feit dat zelfs flink wat parlementsleden niet eens weten dat op hun naam schriftelijke vragen worden inge- diend. Zij geven vaak aan hun medewerkers de opdracht om vragen te verzinnen – vaak zonder enige meerwaarde - en in te sturen via de frac- ties. Kwestie van hun eigen vragen-statistieken op te smukken, zodat ze kunnen aantonen aan de achterban dat ze ‘hard werken’ in het par- lement. Met de nieuwe regeling zullen ze als vanzelf een flink deel van hun vragen intrekken om toch maar niet naar de commissie te moe- ten om er een vraag te gaan aflezen waarvan men het fijne niet weet. De kern van het pro- bleem ligt dus meestal niet bij een in gebreke blijvende minister, maar wel bij ‘overijverige’
Kamerleden die hun (overbodige) werk door hun medewerkers laten doen. Schone schijn, in alle opzichten…
Pesten op het werk?
Op de pers- en publieke tribune van de Ka- mer moet je zwijgen en mag je alleen komen luisteren. Daar is niks mis mee. In het parlement spreken alleen de volksvertegenwoordigers.
Journalisten nemen op de perstribune uiter- aard vaak nota van wat ze horen en zien. Logisch toch? Op de balustrade vooraan is een brede boord waarop velen hun papieren leggen, al jarenlang. Het is iets gemakkelijker om te kun- nen schrijven dan op de schoot. Nooit werd daar een probleem van gemaakt. Ook ik als Pal- lieterke-verslaggever werd daar nooit op aan- gesproken. Vorige week kregen o.a. journalis- ten van rtbf en VTM echter kurkdroog te horen dat zij hun notaboekje niet meer mochten neer- leggen om te schrijven. Dirk van den Bogaert van VTM viel haast van zijn stoel. Dat had hij in zijn lange carrière nooit eerder meegemaakt, want het had ook nog nooit voor enig probleem gezorgd. En precies nu, wanneer de Kamer een oud-Wetstraatjournalist heeft als voorzitter, zijn er dergelijke draconische maatregelen. Waar is de tijd dat Siegrief Bracke zichzelf als een soort god-de-vader zowat alles veroorloofde als jour- nalist in de wandelgangen van de Kamer?! We hadden het wel eens willen zien mocht men hem destijds verboden hebben om zijn nota- boekje op de balustrade te leggen. Het kot zou te klein geweest zijn! Hallo, Siegfried, is dat er niet een tikkeltje over?
UIT DE WETSTRAAT
“Er is verschil tussen een groene Franstalige en een groene
Nederlandstalige stem.”
Citaat van de week > Peter De Roover (N-VA)
Peter De Roover, de welbespraakte, bijwijlen gortdroge fractievoorzitter van N-VA, door- prikte vorige week meesterlijk het unitair-Belgische ballonnetje van de groene fracties in de Kamer. De groenen ‘verbinden’ graag, maar toch lijkt hun eigen ‘verbond’ toch maar uit een typisch Belgisch evenwicht te bestaan. De Roover op Twitter: “Groen en Ecolo gaan er zo prat op één fractie te vormen in de Kamer, maar bij zowat elk debat sturen ze toch een Franstalige én een Nederlandstalige op de tribune. Een Franstalige stem wordt blijkbaar niet gehoord in groen Vlaanderen en omgekeerd evenmin. (…) Elk Kamerlid mag tussenko- men. Maar in een normale fractie spreekt de woordvoerder voor de hele groep. Bij Ecolo/
Groen blijkbaar niet echt.” Ja, de superbelgen van Groen… Veel schone schijn! Net zoals op de Belgische koekjesdozen waarop de koninklijke familie staat te blinken.
Dries van Langenhove (°1993) studeerde politieke wetenschappen en rechten aan de UGent en is de oprichter van Schild
& Vrienden. In mei trekt hij als onaf- hankelijke de Kamerlijst van Vlaams Belang in Vlaams-Brabant.
Als u pakweg een Amerikaanse indiaan zou vragen wie een ‘indiaan’ is, zou hij moei- te hebben om die vraag te beantwoorden?
Neen. Hij zou u probleemloos een indiaan en een niet-indiaan kunnen aanwijzen. Het zou voor hem zo vanzelfsprekend zijn dat hij het wellicht zelfs grappig zou vinden dat u hem die vraag stelt. Hetzelfde geldt voor bijna iedere andere niet-Europese of niet-Westerse nationale identiteit: Japan- ners, Nigerianen, Mexicanen, en ga zo maar door.
Waarom hebben zij dat probleem niet, en wij Vlamingen, samen met bijna alle ande- re West-Europeanen, wél? Waarom is hun identiteit sterk, duidelijk en welgedefini- eerd, terwijl de onze zo zwak en zo vaag is dat we het zelfs niet bij benadering kunnen omschrijven?
De voornaamste oorzaak hiervan zou voor iedereen duidelijk moeten zijn: onze nationale identiteit en cultuur werden gaan- deweg compleet uitgehold ten behoeve van het multiculturalisme. Opdat de Vlaam- se identiteit en cultuur ‘inclusief’ zouden zijn voor ieder menselijk wezen dat op het Vlaamse grondgebied woont, ongeacht zijn opvattingen of afkomst, moesten ze van alle feitelijke betekenis en waarde worden ontdaan.
Het logische resultaat van dat linkse inclu- siviteit-narratief is een holle, betekenisloze identiteit, gebaseerd op niets anders dan banale zaken en vage abstracte principes, waarin burgers niet meer zijn dan compleet inwisselbare eenheden. In dat narratief is er eigenlijk niets dat een Vlaming onder- scheidt van pakweg een Nigeriaan of een Japanner, behalve het paspoort en de taal.
Ook mij wordt regelmatig gevraagd “Wie is Vlaming?”. Meestal komt die vraag van mensen die hopen op een botte en contro- versiële respons - iets in de aard van “mag
zeker geen moslim zijn!” of
“moet alleszins een blanke zijn!” - om mij dan als een
‘racist’ of ‘islamo- foob’ te kunnen
afschilderen. Mijn antwoord zal u
misschien ve r b a -
zen: ook ik zal geen sluitende definitie ge- ven van een ‘Vlaming’. Het is te zeggen, ik heb wel een duidelijk idee, en ik kan mij daarover een oordeel vormen in specifieke individuele gevallen, maar ik kan u op dit moment geen definitieve opsomming geven van de eigenschappen die van iemand wel of niet een Vlaming maken.
Maar op zich is dat geen probleem. Meer nog: ik betwijfel of het zelfs nodig of wen- selijk zou zijn om het begrip ‘Vlaming’ slui- tend te definiëren. Paradoxaal genoeg zou zulks dit concept in zekere zin juist uithollen en aanleiding geven tot gevallen waarin de resulterende classificatie als onterecht, on- wenselijk of zelfs belachelijk wordt aange- voeld.
‘Vlaming zijn’ mag best iets zijn dat de mensen in zekere zin semi-instinctief aan- voelen, zonder daarvoor een of andere lijstje te moeten afvinken. Zo’n kwestie waarbij je het herkent wanneer je het ziet en hoort.
Feitelijk zal zo’n beoordeling, of iemand al dan niet Vlaming is, een soort som zijn die men zich onbewust maakt op basis van alle mogelijke verschillende aspecten van Vla- ming zijn.
Het is daarbij gewoonweg essentieel dat we die aspecten opnieuw behoorlijk durven invullen, i.p.v. er domweg naar te streven om voor alles en iedereen ‘inclusief’ te zijn, met dien verstande dat geen enkel van al die verschillende aspecten op zichzelf genoeg is om iemand volledig te kwalificeren of te diskwalificeren als Vlaming.
We moeten er bijvoorbeeld op durven wijzen dat sommige van die aspecten wel degelijk betrekking hebben op de histo- rische band met Vlaanderen en Europa, en dus in zekere zin afstamming en etniciteit betreffen. We moeten durven zeggen dat de islam géén deel uitmaakt van de Vlaamse identiteit. Kortom: we moeten wat meer ‘ex- clusief’ durven zijn.
De recente golf van enthousiast Vlaams-na- tionalisme bij de jeugd - paradoxaal genoeg deels veroorzaakt door het gebrek aan iden- titeit - geeft ons alvast veel hoop voor de toekomst. De Vlaamse identiteit komt terug, sterker en zelfverzekerder dan ooit!
“Wie is Vlaming?” Die vraag kregen politici van 7 Vlaamse partijen enkele jaren geleden voorgeschoteld tijdens een politiek debat. Geen van hen was in staat om daarop een zinnig of duidelijk antwoord te geven dat enigszins een definitie van dat begrip zou benaderen.
‘Inclusieve identiteit’
is geen identiteit
Koning Filip op
bezoek in Zuid-Korea
Actueel
4 april 2019 5
Reparatiewet
op de lange baan?!
Een kemel schieten kan verregaande gevolgen hebben. Dat mochten de
‘Vlaamse’ (ex-)regeringspartijen tot hun scha en schande ondervinden. CD&V en N-VA kwamen ondertussen tot beter inzicht, maar veel te laat.
Vorig jaar, op 17 mei om precies te zijn, werd de taalwetgeving in gerechtszaken al ‘stoemelings’ uitgekleed. N-VA had er – toen nog als regeringspartij - gewoon geen erg in. Zelfs op haar goed bevolkte studie- dienst en Kamerfractie was er nergens een alarm afgegaan. Barbara Pas (VB) was met een kleine neuslengte voorsprong op Hen- drik Vuye en Veerle Wouters het allereerste Vlaamse Kamerlid dat onraad rook en vrees- de voor “massale overtredingen waar geen enkele sanctie tegenover staat”. Deze kleine V-fracties protesteerden meteen luid, stem- den tegen de wetswijziging en schrikten de N-VA ermee op. Pas toen het kalf al verdron- ken was en het stof was gaan liggen, viel de spreekwoordelijke frank bij N-VA en werd er haastig gesproken over de noodzaak van een reparatiewet. Vuye en Wouters waren dan ook bij de pinken en dienden ondertus- sen al een wetsvoorstel in om terug te keren naar de oude taalwet in gerechtszaken, om de oude wet te repareren dus.
Waarover gaat het precies?
De taalwetgeving in gerechtszaken werd versoepeld ten voordele van vooral de Franstaligen in de Vlaamse Rand rond Brus- sel en Halle-Vilvoorde. Het principe dat een schending van de taalwet in gerechtszaken automatisch tot de nietigheid van de zaak leidde, was een garantie dat de streektaal ook de gerechtstaal was, zonder discussie.
Dat werd dus afgeschaft door de toenmali- ge meerderheidspartijen, N-VA incluis. De rechter mag dus een schending niet meer ambtshalve inroepen, maar een procespar- tij die zich voortaan benadeeld voelt, moet nu heel omslachtig ‘belangenschade’ gaan aantonen.
Rampzalige nieuwe wet
Op 12 juli 2018 diende Vuye een voor- stel in om de urgente behandeling van zijn wetsvoorstel te aanvaarden. De urgentie werd echter afgewezen. En Peter De Roover, fractievoorzitter van N-VA, schoot daarbij de hoofdvogel af door het initiatief van Vuye te catalogeren als… politieke spelletjes. De oproep aan alle Vlaamse partijen om zijn voorstel te steunen, was dus een maat voor niets. In wezen was heel deze situatie gênant voor de Vlaamse partijen, want ze wisten dat Vuye, Wouters en Pas gelijk hadden. Dat bleek ook de volgende maanden toen zelfs minister van Justitie Koen Geens (CD&V) in de commissie Justitie beloofde een repara- tiewet te laten goedkeuren. Vanuit zijn partij kwam geen enkel initiatief, maar uiteinde- lijk kwam na het verlaten van de regering de N-VA tot beter inzicht en diende ze op 20 maart jongstleden een voorstel in om de oude wet weer te herstellen.
Vorige donderdag stond het N-VA-voor- stel in de lijst van de in overweging te ne-
men voorstellen. En dat was Hendrik Vuye niet ontgaan. Integendeel, want in het vra- genuurtje had hij Koen Geens al gewezen op dramatische consequenties van de wijzi- ging van vorig jaar van de taalwetgeving in gerechtszaken. Hij schetste daarin het ver- haal van een gezin dat in Zaventem woont.
De familierechtbank besliste, op basis van vorig jaar gewijzigde wet, dat de zaak in het Frans behandeld moet worden, hoewel in die zaak de verweerder Nederlandstalig is.
Het gaat om een kind dat schoolloopt in het Nederlands, in Kortenberg. De voorafgaan- de briefwisseling in de zaak gebeurde in het Nederlands. Alle stukken in de zaak zijn op- gesteld in het Nederlands. Het gaat bijvoor- beeld om belastingaangiftes en schoolattes- ten. Als kers op de taart is er voor een ander kind van dat koppel een procedure gevoerd voor de Nederlandstalige familierechtbank van Brussel. De familierechtbank besliste dus zonder motivering en zonder in te gaan op al die elementen dat die zaak in het Frans behandeld kan worden, omdat er… ‘geen belangenschade’ bewezen is. Begrijpe wie kan! Vuye wees de minister erop dat op ba- sis van die verprutste wet het de eiser is die in Vlaams-Brabant voortaan bepaalt welke de proceduretaal is. Vuye: “In de Vlaamse rand worden Franstaligen dus rijkelijk in het Frans bediend. De wet van de N-VA, de Open Vld en CD&V is dus een regelrechte ramp. Wat een stommiteit, wat een domheid om aan dat monument, de taalwet van 1935, te raken.”
Opnieuw urgentie
Vuye vroeg vorige donderdag in de Ka- mer dan ook om deze keer zijn oproep tot urgentie van het nieuwe (wedergoedma- kings)voorstel van N-VA te steunen. Want, zo zei hij: “Voor wie tot inzicht komt en wie berouw vertoont, staan de poorten van de hemel altijd open.” De urgentievraag kreeg 50 stemmen voor en 90 tegen. CD&V, N-VA, VB en V&W steunden het voorstel. Kamer- voorzitter en ‘bon Belge’ Siegfried Bracke onthield zich… en de grote ‘verbinders’
en rechtvaardigheidsspecialisten van links gaven niet thuis. Geen spoedige behande- ling dus, want het werd gewoon op de hoop gegooid van nog een berg andere ooit nog eens te behandelen voorstellen. De kans is groot dat het dus deze legislatuur helemaal niet meer behandeld wordt en zelfs ‘verval- len’ wordt verklaard. Daarmee wordt het op de lange baan van de volgende legislatuur geschoven. Het valt te hopen dat, als N-VA nog eens mee mag onderhandelen en rege- ren, ze alles zal doen om de taalwet in ge- rechtszaken weer in haar oude versie te her- stellen. Dat is wel het minste dat ze kunnen doen… Na de zonde komt berouw, maar ook boetedoening en restitutie.
KVDP
Europa doet zichzelf de das om
De klap van de kiezer
Krijgen EU-burgers na amper één maand werken een Belgische werkloosheids- uitkering die ze bij wijze van spreken kunnen meenemen naar huis? Vroeger was dat drie maanden en binnen de regering Michel I was er een akkoord om deze termijn te verstrengen naar zes maanden. Maar nieuwe Europese regels voor sociale zekerheid openen de deuren naar welvaartstoerisme, aldus Europarle- mentslid Helga Stevens (N-VA).
Een Belgische werkloosheidsuitkering ligt al snel een pak hoger dan een loon in sommige andere Europese landen. Als onze uitkeringen dan nog eens voor zes maanden kunnen worden “meegenomen” naar ande- re lidstaten, voor grensarbeiders zelfs tot 15 maanden, dan is het evident dat het daar nauwelijks zal te controleren zijn of die per- soon ook effectief naar werk zoekt. Nefast voor onze sociale zekerheid, aldus Helga Stevens.
In december onthielden de CD&V-Euro- parlementsleden zich nog over het dossier.
Ook Kris Peeters zei toen nog dat zijn partij zich zou blijven verzetten tegen een verla- ging van de termijn. Maar Europees Com- missaris Marianne Thyssen (CD&V) ijvert dan weer wel om toch tot een akkoord te ko- men. Volgens haar zal het allemaal zo’n vaart niet lopen. De uitkering zal afhangen van de vraag of de aanvragen vooraf voldoen- de dagen gewerkt heeft in België én in het land vanwaar hij komt, en bijdragen betaald heeft, zegt ze in De Standaard.
Het Europees Parlement en de Raad moe- ten het akkoord nog bekrachtigen. Onder- tussen keurde het Vlaams Parlement wel een resolutie goed waarin het de federale minis- ter van Werk vraagt om de plannen van de EU tegen te gaan.
Vijfsterrenbestemming
Volgens Vlaams parlementslid Axel Ronse dreigen we een “vijfsterrenbestemming” te worden inzake welvaartstoerisme. Vlaams minister van Werk Philippe Muyters waar- schuwt voor uitkeringsshoppen: “Een uit- kering ontvangen in het land waar deze het hoogst is, om er dan mee op vakantie te gaan in land waar er weinig plichten zijn. Dit is on- aanvaardbaar, tegenover rechten staan altijd bepaalde plichten.”
Zijn het niet dit soort zaken die de Europe- se bollenwinkel ondergraven? Almaar meer mensen willen een andere EU, met meer ge- meenschapsgevoel, minder individualisme, meer soevereiniteit, een realistischer buiten- landbeleid, een socialer Europa. Dat is wel iets anders dan het utopisch-liberale Europa waar “extremisten” als Guy Verhofstadt en George Soros van dromen, zegt Mark Elchar- dus.Elchardus, emeritus professor sociologie aan de VUB en opiniemaker bij De Morgen noemt de EU een “liberaal project”, en dat is het ook. De recente interventie van de Fran- se president Macron was opmerkelijk. Wie niet volgt, is voor hem meteen een liegende bietekwiet die voor brexitmiserie zorgt. Zo miskent Macron het gematigde conservatis- me van de Europese grondstroom.
Timmermans
De Europese elite lijkt wel blind. EU-com- missaris Frans Timmermans, ook een socia- list nota bene, en kandidaat om de Europese Commissie te leiden, denkt nog in een heel ander schema. Volgens hem staan we op een kantelpunt van de geschiedenis. Daar staan de voorstanders van “vereniging” (de “goe- den”) tegenover de nationalisten (zij die wil- len “verdelen”, de “slechten”). Timmermans weet dat de arbeiders in staat zijn om de kant van “de slechten” te kiezen. In almaar meer Europese landen, en ook bij ons. Geen zorg, blijkbaar.
Met optredens van Timmermans, Verhof- stadt, Juncker en andere commissieleden en toppers uit de EU-bureaucratie staat Eu- ropa voor de almaar groeiende negatie van eigenheid, identiteit en verscheidenheid.
Dat geldt ook voor de utopisten van het ver- leden. Eén voorbeeldje maar: “De stichters van de EU zouden vandaag omvallen van verbazing, zo’n succes is het Europese pro- ject”, riep Herman Van Rompuy een paar jaar geleden nog blij te moede in Humo. We zullen zien …
Dan spreekt de econoom Willem Buiter, tot voor kort hoofdeconoom van Citibank, ver- standiger taal. “Europa lijkt op drift”, zegt hij, verwijzend naar sociale opstandigheid, maar ook naar immigratie: voor sommigen is diversiteit misschien verrijkend, “maar voor veel mensen is het een factor van on-
zekerheid, zelfs van bedreiging”. Francis Fu- kuyama, die een nieuw boek over identiteit schreef, windt er geen doekjes om: “Het mi- gratiebeleid van de EU werkt niet. Er is een tendens om populistische keizers weg te zet- ten als simpele zielen… Dat is fout”.
Te groot
Sommigen blijven volharden. “Er is geen reden om bevoegdheden op te geven… de EU moet juist meer doen”, aldus nog een koppige Timmermans. En daartoe moeten alle pro-Europese partijen dan maar de krachten bundelen. Maar zelfs dat zal niet werken. Neen, hij zal het nooit leren. Dat zijn PvdA in Nederland nog nauwelijks in het po- litieke spel meespeelt, maakt blijkbaar geen indruk.
Zullen “de jongeren” Europa redden, zoals hij gelooft? De jongste verkiezingen overal te velde in Europa geven het tegenoverge- stelde signaal. Europa slaagt er al niet in meer dan 42,6 procent van de burgers naar de stembus te krijgen (cijfer 2014). Wat wordt het in mei? Een al te gretig Europa mag einde mei naar alle waarschijnlijkheid rekenen op een klap van de kiezer.
Waarden en diversiteit
Nog even terug naar Elchardus. Natuur- lijk willen velen de waarden en instellingen koesteren die ons vooruitgang gaven: de verlichting, het humanisme en de weten- schap. Maar velen willen ook aandacht voor de grote verschillen in taal, waarden, geloof, politiek en ideologie, enz. Elchardus ver- wijst naar de wereldwaardenstudie (perio- de 2010-2014). Hij vergelijkt – bij wijze van voorbeeld - het progressieve Zweden met het conservatieve Polen. De kloof is groot, of het nu gaat over geloof (92 procent Polen, 41 procent Zweden), over homo’s (40 procent Polen wil geen homo als buur, tegenover 4 procent Zweden), over jobs voor eigen volk eerst (Polen 72 procent, Zweden 14 procent).
“De Brusselse EU-elite verwacht dat ieder- een verzweedst. In het oosten en het zuiden van Europa boeken de partijen die zich daartegen verzetten opmerkelijke vooruit- gang”, ziet ook Elchardus.
Europa werd volgens hem te veel overge- laten aan experts en aan instellingen als de Commissie, het Europees Hof van Justitie en de Europese Centrale Bank, allemaal “zorg- vuldig afgeschermd van de volkswil”.
De burger worstelt met twee gevoelens.
Uit onderzoek blijkt dat een overgrote meer- derheid (79 procent) vindt dat we “dichter naar elkaar moeten groeien als één ge- meenschap”, maar een even grote meerder- heid wil aandacht voor onderlinge culturele verschillen, vindt dat het eigen land “een unieke cultuur heeft, die vandaag meer dan ooit moet worden verdedigd” en eist respect voor de “kostbare, maar bedreigde natio- nale eigenheid…voor de eigenheid van de lidstaten”.
Hier raken socialistische standpunten die van de voorstanders van identiteit en eigen- heid, van conservatieven en nationalisten.
Velen willen bescherming tegen de heb- zucht van miljardairs, de banken, maar ook de technologiereuzen als Apple, Facebook.
Velen willen bescherming tegen klimaatop- warming, maar velen willen ook bescher- ming tegen illegale migratie. Liever dan dit probleem rationeel aan te pakken, blijft de Commissie zich bezighouden met bvb. een
“belachelijke interventie” aangaande het carnaval in Aalst, spot Elchardus.
Als er ooit een hechter Europa komt, zal het een zijn dat gemeenschap bouwt door verschillen scherp te stellen, en dan op zoek te gaan naar compromissen”, besluit Elchar- dus.
Nationale politiek
Dat laatste woord is interessant. Compro- missen. Die zullen nodig zijn in Europa, maar ook in onze politieke huizen. Dat moeten de Vlaams-nationalistische partijen maar even- tjes driemaal lezen. Zonder compromissen maken ook zij geen kans om te overleven.
Dat geldt zowel voor onderlinge compromis- sen, als voor compromissen met de politieke
buren. ANJA PIETERS
De Schandaard
De verhuis van de redactie van De Standaard naar Brussel omschrijven als een statement, gaat toch wat ver. Het is een verhaaltje dat afkomstig zou kunnen zijn van de hoofdredacteur/marketeer van weleer. Of de computers nu in Antwerpen, Brussel of Groot-Bijgaarden staan, het zal niet veel veranderen aan een veel breder probleem van desinteresse voor de Brusselse ontsporingen. Dus misschien toch een symbooltje?
Het is toch wat, als krantenredactie verhui- zen. Ooit waren de redactionele hoofdkwar- tieren van De Morgen vlakbij het multicultu- rele Zuidstation gelegen. Zonder meer een sterke boodschap, maar toch met iets te veel
“kutmarokkaantjes” voor toenmalig hoofd- redacteur Yves Desmet. En dus ging het rich- ting de meer hippe binnenstad, meer be- paald naar de Arduinkaai, achteraan de KVS.
Het was een plek die meer mogelijkheden bood, niet het minst op gastronomisch vlak.
De opperschrijver werd er haast lyrisch van.
We citeren uit De Morgen van 4 juli 2003, ru- briek “Het Stoomkonijn”. “Kortom, sinds de verhuizing is de politieke redactie van deze krant zich met nog meer ijver beginnen toeleggen op de kladversie van de statuten van ‘bourgondisch links’, een nieuwe poli- tieke beweging die we eerstdaags zullen oprichten. (...) Men onderschat schromelijk de bijdrage die de horeca levert tot de pro- ductiviteit en creativiteit van de vaderlandse economie in het algemeen, en de journa- listiek in het bijzonder.” Enkele jaren later was het uit met de pret en zorgden de ver- schuivingen in het medialandschap voor een verhuis naar niemandsland Kobbegem. Het stoomkonijn werd een broodje préparé, en dat was het dan.
Fleet Street
Die lui van De Standaard kunnen maar beter aan de verhuisperikelen van de col- lega’s van De Morgen denken alvorens ze
hun eigen lot beginnen te beklagen. Over afzienbare tijd verhuizen ze immers van hun Groot-Bijgaardse industriezone naar de Shell-building aan het Centraal Station. Meer is niet nodig om ons ‘stoomkonijn’ gelukkig te maken. Voor de vuist kunnen we enkele leuke adressen binnen een wandelafstand van niet meer dan 15 minuten opsommen, die we niet gaan prijsgeven. Voor zover men de tijd en ruimte heeft om zijn bureau te ver- laten, natuurlijk.
Op geen enkel vlak is de krantenjournalis- tiek nog vergelijkbaar met vroeger. ‘Il fut un temps.’ Toen alle redacties nog in de buurt van de Jacqmainlaan samenhokten (de Brus- selse Fleet Street, genoemd naar de Londen- se redactiecluster), er geen internet bestond (laat staan sociale media) en waar de gilde een beduidend liederlijker bestaan kende dan vandaag. Een voor een trokken ze weg, in het geval van De Standaard was dat na een faillissement, inmiddels al vier decennia ge- leden. Tot deze eenzame terugkeer dus.
“De vod”
Klopt het dat de verhuis als een symbool moet begrepen worden? Wie wat goede wil aan de dag legt, zou dat kunnen stellen, maar laten we van die mug toch geen olifant ma- ken. De terugkeer van de redactie van De Standaard heeft een veel kleinere betekenis (voor zover ze blijvend is) dan Mediahuis, dat zijn zwaartepunt volledig naar Antwer- pen verhuist. Enkel De Tijd, en binnenkort dus De Standaard, hebben als Vlaamse kran-
ten nog de redactie in de hoofdstad geves- tigd, wellicht is dat het symbool. De geogra- fische component draagt niet meer bij zoals vroeger tot de uitoefening van het journalis- tieke ambt, dat klopt.
In de neutrale zone lopen wel wat persmuskieten rond, maar voor de rest komt de functie vaak neer op niet meer dan op- pervlakkige recyclage. Dat kan men in Brus- sel, Antwerpen of zelfs Timboektoe doen. Nu goed, ons houden de beweegredenen van De Standaard niet bezig. De manier waarop die krant de voorbije jaren evolueerde, is een regelrecht schandaal voor wat ooit als
‘de staatskundige’ door het leven ging. Karel van Miert noemde destijds De Morgen “de vod”. Hij zou zich vandaag een ander doel- wit kunnen uitkiezen.
Wat ons bezighoudt, is de Vlaamse sa- menleving. De bovenlaag, voor zover aanwe- zig, die een panische angst of op zijn minst apathie heeft voor hetgeen zich in en rond Brussel afspeelt, en maar niet lijkt te besef- fen dat ze hierdoor een pijnlijke boemerang lanceert.
Ooit kon misschien een stelling over de band Brussel-Vlaanderen in De Standaard gelezen worden. Op dinsdag 2 april lezen we, op pagina 29, “de boekenkast van ex- treemrechts”. We slaan het op in ons mapje
‘te lezen’, voor het moment dat we voldoen- de moed verzameld hebben om eraan te beginnen. Vanavond misschien. Heel mis- schien.
KNIN.
Dwars door Vlaanderen 4 april 2019
6
BRUSSEL
ANZ zoekt vrijwilligers voor kinderzangfeest
Op dinsdag 25 juni a.s. organiseert het Algemeen Nederlands Zang- verbond vzw, samen met het Studiecentrum voor Vlaamse Muziek vzw, een kinderzangfeest in het openluchttheater van het Rivieren- hof in Deurne.
Zo’n 1.050 kinderen van het derde en vierde studiejaar uit verschillende scholen komen die dag bijeen om te spelen en te zingen met als rode draad het schilderij van Bruegel, de volksspelen.
Ondertussen krijgen alle kinderen in hun respectieve scholen en klassen tussen van- daag en 25 juni bezoek van gediplomeerde muziekleerkrachten om de liedjes aan te leren zodat ze in het Rivierenhof luidkeels kunnen meezingen.
Om deze unieke dag in goede banen te leiden, zijn we op zoek naar 100 vrijwilligers, enerzijds om de spelposten te bemannen en anderzijds om de klassen te begeleiden in hun wandeling langsheen het spelparcours.
Buiten de vreugde van de 1.050 kinderen kunnen we alle vrijwilligers ook een cd met de kinderliedjes van Bruegel bezorgen.
Hebt u een dagje vrij en bent u geïnteresseerd om mee te helpen, aarzel dan niet en stuur een mailtje naar info@anz.be of telefoneer: 03.237.93.92.
We contacteren u dan zo snel mogelijk om alle praktische gegevens te bezorgen. Alvast heel hartelijke dank.
KOEN HUYGEBAERT - ANZ VZW
IN MEMORIAM
Guido Dekeyser
(1930 – 2019)
In Gent overleed Guido Dekeyser, meester-kleermaker en bekende Vlaamse Beweger.
Guido was oprichter van het Vlaamse ziekenfonds Flandria en bleef er jarenlang be- stuurslid en prominent ledenwerver. Flandria ging op in het Onafhankelijk Ziekenfonds (nu Partena) en miste zo de fusie van de Vlaamsgezinde ziekenfondsen tot het Vlaams Neutraal Ziekenfonds, het huidige VNZ. Flandria werd omgevormd tot een patrimonium-vzw die tot vandaag Vlaamsgezinde verenigingen en sociale activiteiten ondersteunt. Als penning- meester heeft Guido ontelbare verenigingen een financieel duwtje in de rug gegeven.
Al in 1968 was hij lid van de raad van vereffenaars van SV Elcerlyck, eigenaars van de het Vlaams Huis Roeland. Vele jaren werd geprobeerd “de oude Roeland” te behouden. In 1992 werd de vzw Uilenspiegel opgericht, wat leidde tot de nieuwbouw van het huidige eetcafé Uilenspiegel en een vzw die Vlaamse organisaties en activiteiten ondersteunt. Ook in dat dossier gaf hij het beste van zichzelf.
Guido was ook actief in De Draak, de vereniging die ijverde voor het behoud en de ver- sterking van het Nederlandstalige karakter van Gent.
Hij stond niet graag in het voetlicht, maar werkte hard en gedreven in de tweede linie, trouw aan de Vlaamse overtuiging die hij van thuis uit meekreeg.
Wij wensen zijn echtgenote en familie veel sterkte.
Overstekende illegalen
In de Limburgse gemeente Lommel, waar 725 asielzoekers uit vijftig ver- schillende landen verblijven in het vakantiepark Parelstrand, werden vo- rige week 41 nagemaakte verkeersborden geplaatst waarop het silhouet van een lopende man te zien is, zwart op wit, zoals bij alle verkeersbor- den, met het onderschrift: “Opgepast! Overstekende illegalen.” Zoals men bij scholen bordjes met overstekende kinderen ziet.
Het zal wel een ludiek protest geweest zijn, en geen aansporing om voorzichtig te zijn met al die buitenlanders die verkeersregels niet kennen, maar racistisch was het zeker niet en een oproep tot haat nog veel minder. Het gemeentebestuur trok echter onmiddellijk alle antiracistische registers open en liet de bordjes ijlings weghalen. Tegen echte illega- len treedt men nooit zo snel en zo efficiënt op.
Voorpost?
De media stonden vol titels over ‘haatdra- gende boodschappen’. Maar intussen doken wel de eerste berichten op over asielzoekers die zich schuldig hadden gemaakt aan dief- stallen, vandalisme en zelfs georganiseerde criminaliteit, om één Lommelse schepen te ci- teren. De actie had de doofpot tenminste even
opengebroken. Het was nog kwalijker dat men zonder enig bewijs en zelfs zonder enig onderzoek een beschuldigende vinger uitstak naar Voorpost. Nu heeft Voorpost de gewoonte consequent al zijn acties op te eisen, maar dit keer ontkende voorzitter Van Mieghem alle betrokkenheid. En eerlijk gezegd, die nage- maakte verkeersborden lijken ons op het eer- ste gezicht wat te duur te zijn om in het krappe budget van Voorpost te passen.
De burgemeester zou beter eens het oor te luisteren leggen bij zijn Lommelse onderda- nen. Zeker op de zeven kilometer lange rou- te tussen Parelstrand en Lommel zelf heerst groot ongenoegen over de voortdurend voor- bijtrekkende karavanen asielzoekers. Zelfs De Morgen noteerde de uitspraak van een wre- velige bewoner, die zei: “Ze lopen hier drie rijen dik over straat.” Hun fotograaf, die wat exotische “koppen” wilde fotograferen, merk- te vergenoegd op: “Om de twee minuten heb je hier prijs.”
NUMMERS TREKKEN
Vorige week werden de lijstnummers getrok- ken. Belangrijk of folklore? Wat ons opviel: zowel de sp.a als de PS trokken het nummer achteraan in de rij. De sp.a krijgt nummer 16, als laatste in de rij van de Vlaamse partijen, de PS krijgt nummer 17, als laatste in de rij van de Franstali- ge partijen. Van symboliek gesproken…
Alle peilingen geven immers een groot ver- lies voor sp.a, die vooral stemmen ziet verdwij- nen richting Groen. Die partij kreeg nummer 15 en staat vlak naast de sp.a.
Het lijkt allemaal niet belangrijk, maar toch maakt de plaats op de lijst enig verschil. Voor- al mensen die niks van politiek kennen en de verkiezingen maar niets vinden, durven het bolletje weleens volkleuren van de eerste lijst die ze op het papier tegenkomen. Wie vooraan staat, krijgt dus gewoon meer stemmen, al is dat iets minder van toepassing indien elektronisch gestemd wordt.
NIEUWE
WIELERTOERISTENCLUB
Wie graag fietst en tegelijk zijn/haar Vlaam- se overtuiging wil uitdragen, kan in Antwerpen terecht bij een nieuwe Vlaamsgezinde club van wielertoeristen: WTC Flandriens. De initiatief- nemers zijn Manuel Elst, Koen van Gansen en Chris Marynissen, allen actief bij het Vlaams Belang. Maar de heren benadrukken wel dat de wielerploeg losstaat van de partijpolitiek.
Ze zouden niet liever hebben dat ook Vlaams- gezinde leden van N-VA en mensen zonder partijpolitieke banden zouden aansluiten. De geoefende wielertoeristen hebben een aange- paste kledij in de geel-zwarte kleuren, met fier een Vlaamse Leeuwsymbool op de borst. De nieuwe wielertoeristenclub mag alvast rekenen op sponsoring van het Vlaams Neutraal Zieken- fonds. Voor meer informatie kunt u terecht op de Facebookpagina van WTC Flandriens.
