Radicalen proberen deuren open te wringen

(1)

€ 2,20

72ste jaargang • nummer 49 • donderdag 8 december 2016 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

De Italiaanse premier Matteo Renzi kondigde na een “buitengewoon duidelijke nederlaag” (zei hij zelf) zijn aftreden aan. Ruim zestig procent van de Italianen veegde zijn hervor- mingsplan van tafel. Slechts 12 van de 107 pro- vincies stemden voor.

Oké, het ging om de grondwet, maar vooral toch om een poging om een soort nieuwe politieke cultuur te lanceren, en de macht van de regio’s in te perken.

Daar bestaat een woord voor: centralisa- tie. Zoals België is de “federatie” Italië politiek en cultureel echter geen eenheid. Vier auto- nome regio’s dragen zelfs geen belasting af aan Rome.

Het productieve en competitieve Noorden wordt, zoals dat hier in België het geval is, al decennia gedwongen bij te dragen om Rome en het Zuiden op koers te houden. “Die financi- ele aderlating heeft ook in het noorden inmiddels effect: het zakt steeds verder weg”, schrijft Elsevier.

Het stond in de sterren geschreven dat Renzi onder meer om die reden zou mislukken. Als zelfs Venetië en de ommelanden ervan dromen om weer een stadstaat te worden, weten we in welke richting de slinger beweegt: in de richting van kleinschaligheid, autonomie, behoud van identiteit en sociale beweging. In zo’n kader is een anti-Europees gevoel niet ver weg. Zoals in almaar meer landen het geval is, staan ook veel Italianen van links en rechts kri- tisch tegenover de EU.

In Europese kringen werd voor het referendum paniek gezaaid, zoals dat ook bij de Brexit, bij de Amerikaanse verkiezingen, en ook bij ons telkens het geval is als communautaire onderhandelingen extra lang aanslepen. De internationale markten zouden ongenadig reage- ren, financiële rampspoed zou ons deel zijn.

We hebben daar tot dusver maar weinig van gezien.

Conservatief

Ten slotte is er ook nog de conservatieve reflex van veel mensen die het stilaan beu worden dat de overheid als bezeten telkens weer uitpakt met een opdringerig beleid, met ver- nieuwing, planning, regulering. In dit geval onder meer met plannen om de Senaat af te schaffen. Veel meer dan tegen Renzi’s ingewik- keld plan, stemde de kiezer tegen een opdringerig establishment, in Rome en in Brussel.

Sommigen gaan er net iets te makkelijk van uit dat het de ouderen zijn die Renzi een dreun verkochten. Het valt nog te bezien of hier ook een generatiekloof speelt. Van Trump werd ook gezegd dat jong Amerika hem niet lustte.

Brexit-stemmers werden als loslopende senie- len omschreven, maar dat klopt niet.

Het zijn alleen moedige opiniemakers, zoals Maarten Boudry in De Morgen, die dergelijke fabels doorprikken. Het klopt ook niet, schrijft hij, dat “de gemiddelde Trump-kiezer arm en laaggeschoolde boze blanke kiezers in rurale staten, waren. Trump scoorde ook bij latino- kiezers, vrouwen en zwarten”.

“Exitpolls bij de Amerikaanse verkiezingen leren ons dat de belangrijkste beweegredenen van Trump-stemmers immigratie en terrorisme waren. “Door samenlevingsproblemen niet bij naam te noemen, heeft het progressieve kamp de fatale vergissing begaan om die thema’s te laten monopoliseren door rechts en extreemrechts”, aldus Boudry.

En nu?

Als Renzi vertrekt, en dat is inmiddels een zekerheid, volgen er wellicht snel parlementsverkiezingen. Wat zich nu manifesteert, wordt hoe dan ook doorgetrokken naar een volgende politieke en electorale confrontatie. Dan ver- groot Italië het lijstje van Europese verkiezingen (Nederland, Frankrijk, Duitslang, Noor- wegen…).

Oostenrijk

Is de nederlaag van de “uiterst rechtse”

FPÖ-kandidaat Norbert Höfer tegen de groene (linkse) kandidaat Van der Bellen in de Oosten- rijkse presidentsverkiezingen een troost voor radicaal links? Niet meteen.

Dat Van der Bellen won, was niet onver- wacht. In een tweestrijd – dat is iets anders dan een parlementsverkiezing – maakt radicaal-rechts in de meeste landen geen schijn van kans.

Dat is niet alleen zo in Oostenrijk. Marine Le Pen zal in Frankrijk heel goed scoren (Höfer haalde 47 procent!), maar in een tweede ronde van de Franse presidentsverkiezingen loopt ze wellicht, net als de FPÖ’er, tegen een of ander monsterverbond. Dat overkwam haar vader al.

Het mechanisme van “bipolaire” presidentsverkiezingen heeft zo zijn gevolgen. Le Pens vermoedelijke nederlaag zal nog maar eens blootleggen dat (te) radicale partijen zonder bondgenoten niet kunnen winnen.

Maar ook in parlementsverkiezingen is een solo slim van 50 procent nooit gezien. Alleen als Höfer bondgenoten zoekt en vindt – en die zijn er alleen in het segment van centrum- rechtse kiezers - maakt hij kans om de Oosten- rijkse politiek te doen kantelen.

Vlaanderen

Hetzelfde geldt voor de PVV van Geert Wil- ders in Nederland of voor Vlaams Belang. Deze week werd nog maar eens bevestigd dat men daar voor dezelfde keuze staat. Volgens de jongste peiling van La Libre en de RTBf komt Vlaams Belang uit op iets meer dan 12 procent. Dat was vergelijkbaar met alle peilingen van La Libre en VTM het voorbije jaar (alleen de peiling van VRT/DS houdt het bij 8 procent, een kronkel in de methodologie van TNS- Dimarso of de opdrachtgevers?). Een nieuw plafond dus?

Heeft Vlaams Belang een kans om zich uit het cordon te wringen? Het is niet omdat Dewinter een uitbrander van Van Grieken kreeg dat de poorten voor VB nu werden geopend, niet bij de ter zake verdeelde N-VA, niet bij andere Vlaamse partijen, en al zeker niet bij de

Franstaligen. Als de N-VA in 2018 op lokaal vlak allianties aangaat met Vlaams Belang, dan zal op federaal niveau de MR niet met de Vlaams- nationalisten kunnen samenwerken, zei Euro- pees Parlementslid Louis Michel zondag op de RTBF.

De man die onze skireis naar Oostenrijk des- tijds problematisch vond omwille van de politieke keuzes van de Oostenrijkers kreeg bij- val van MR-fractieleider Denis Ducarme. Het is een signaal.

Wit Belang?

Maar zeg nooit nooit. Was de berisping van Van Grieken een eerste zwak signaal, vorige woensdag was de bocht van Vlaams Belang een stuk belangrijker.

“De tijd van een wit Vlaams Belang is voorbij?”, zei Dewinter. Vlaams Belang wil meer allochtone kandidaten op de kieslijsten. “Ieder- een die onze cultuur en waarden wil delen, is welkom… Het gaat niet meer om het beschermen van de huidskleur van de Antwerpenaar, wel om het beschermen van onze manier van leven.” Het klinkt verrassend nieuw, ook al probeert voorzitter Van Grieken dat te relativeren.

Met zijn opening naar (voorlopig zo omschreven) christelijke minderheden (Assyriërs en koptische christenen) en vluchtelingen hoopt Dewinter dan toch deuren te openen. Alleen gematigde moslims horen er nog niet bij, wel

“iedereen die mee wil doen aan de democrati- sche strijd tegen de islam”.

Er waren signalen dat ook ter linkerzijde het cordon maar eens geschiedenis moest worden. Benieuwd hoe links nu reageert. Laten we eindigen met Maarten Boudry: de hoogda- gen van de politieke correctheid in Vlaande- ren zijn gelukkig voorbij. De bres is gebroken.

Maar laten we de les van Trump niet vergeten.

Als politici hun kop in het zand steken over het multiculturele drama, en alle bezorgde burgers wegzetten als racistisch klootjesvolk, dan moeten ze achteraf niet verwonderd zijn dat ze een grote, balorige opge-

stoken middelvinger van de kiezer krijgen”.

Wie de voorbije week de internationale en nationale politiek heeft gevolgd, zal vooral hebben vastgesteld dat de ontwikkelingen complex zijn. De Italiaanse politieke klasse kreeg een dreun. In Oostenrijk verloor extreemrechts de strijd van één tegen allen, maar scoorde al bij al ongezien hoog. Bij ons probeert Vlaams Belang dan toch deuren open te wringen.

Radicalen proberen deuren open te wringen

Briefje aan Kurt de Loor 3 Vlaanderen is vol 3 Roddels uit de Wetstraat 4 Taalpolitie ? 5 Peiling bevestigt trends 5 De straffe burgemeester

van Gent 7

Enkel de luchthaven van Charleroi telt 7 Nieuwe Chinapolitiek 8 Praten met

Hendrik Verwoerd junior 11

Deze week

Daar gaat Renzi ....

(2)

Actueel 8 december 2016

2 Leidt de stijgende rente naar economische chaos?

Een paar cijfers zeggen voldoende: in juni dit jaar bedroeg de Franse rente op overheidsobligaties amper 0,2 procent. Eind november waren die rentevoeten gestegen tot 0,79 procent.

In Italië ging het ook hard. Van 1,2 procent rente vorige zomer tot meer dan 2 procent vandaag. De rente op 30-jarige Ameri- kaanse staatsobligaties steeg voor het eerst sinds januari boven 3 procent. Waar komen die stijgende rentevoeten vandaan?

Politieke onzekerheid

Je kan het in eerste instantie zien als een mogelijke posi- tieve evolutie van de economische verwachtingen. Toen Donald Trump verkozen werd tot VS-president kondigde hij grote over- heidsinvesteringen aan en belastingverlagingen. Dat zou leiden tot meer leningen en consumptie. Wat de inflatie aanjaagt.

Om de inflatie niet te hoog te laten worden, begint de rente te stijgen, kwestie van bedrijven en gezinnen ertoe aan te zetten minder uit te geven en te lenen en dus meer te sparen. De economie mag immers niet oververhit raken.

Maar die belastingverlagingen en extra investeringen zorgen ook voor grotere overheidstekorten. Wat maakt dat het risico groter is voor beleggers dat ze hun leningen aan de staten om die tekorten te dichten niet tijdig terugkrijgen. Dus stijgt de risi- copremie voor het lenen aan overheden. Het is in de VS zo dat

een officiële renteverhoging er zit aan te komen. Dat geldt al evenzeer voor Europa dat wordt geteisterd door politieke en economische onzekerheid. Wat als Marine Le Pen volgend jaar Frans president wordt? Zal Frankrijk dan uit de euro stappen?

De beleggers zijn als de dood voor onzekerheid en anticipe- ren daar al op door de rente op overheidsobligaties de hoogte in te sturen. In Italië is het niet anders. Hoe zal de politieke en economische toestand daar evolueren na het voor ex-premier Matteo Renzi mislukte referendum? De Italiaanse economie is ziek: de bedrijven zijn niet concurrentieel, de productiviteit loopt achter, de werkloosheid bedraagt meer dan 10 procent en een aantal banken zit in de problemen. Ze hebben voor mil- jarden kredieten toegekend waarvan men niet weet of ze ooit worden terugbetaald. Vandaar dat beleggers een steeds hogere rente beginnen te vragen wanneer ze in Italiaanse overheidsleningen investeren.

Sneeuwbaleffect

Met een rente van goed 2 procent is er nog geen man over- boord, maar als de onzekerheid aanhoudt, zal de rente blijven stijgen. En dat zal opnieuw tot onevenwichten leiden in eurozone zoals dat met Griekenland het geval was. Eén groot verschil: Griekenland was het kneusje van de eurozone, Italië is

de derde grootste economie. Er dreigt zich in de Italiaanse economie een sneeuwbaleffect voor te doen. Door de politieke en economische onzekerheid stijgt de rente waardoor de regering meer intrestlasten moet terugbetalen. Dat betekent dat de budgettaire situatie nog zal verslechteren. En Italië heeft al een begrotingstekort van -2,5 procent. De rentevoeten zullen als reactie daarop nog verder stijgen en het risico bestaat dat Italië zich op termijn niet meer op de financiële markten kan financieren. In dat geval lonkt ook een nieuwe bankencri- sis en zou de positie van de derde grootste economie binnen de eurozone in gevaar komen. Een muntunie zonder Italië zou dan geen taboe meer zijn. Vraag is of de eurozone als geheel zo’n schok overleeft.

Het is nog niet zover, maar de stijgende rente is wel een reden van bezorgdheid voor de meeste nationale regeringen. Ook de Belgische federale regering. De rentelasten op de staatsschuld bedragen in België amper 2,8 procent van het bbp. Aan het begin van het millennium was dat nog 6,7 procent. De dalende rentevoeten waren lange tijd een cadeau voor de regeringen. Ze moesten geen extra zware besparin- gen doorvoeren. Maar met een stijgende rentevoet verandert alles. Plots zou een regering-Michel die het al moeilijk heeft met de budgettaire orthodoxie, nog zwaardere begrotingsin- spanningen moeten leveren. De rentelasten op de staatsschuld zouden de komende jaren wel eens met miljoenen of miljar- den euro’s kunnen stijgen. Om die te betalen, moet nog meer bespaard worden of moeten de belastingen worden verhoogd.

Vraag is of een regering dat overleeft.

Angélique VAnderstrAeten De verkiezing van Donald Trump tot president van de VS, het recente neen van het referendum in Italië en de poli-

tieke onzekerheid in tal van landen lijken de rentevoeten stilaan omhoog te duwen. Beleggers vinden het opnieuw wat risicovoller om hun geld in overheidsleningen te steken. We zijn nog ver verwijderd van rentevoeten van pak- weg 50 procent of meer zoals ten tijde van de Griekse eurocrisis, maar een aantal politiek-economische schokken kunnen de rente sneller dan verwacht doen pieken. En daar dreigt de economie zwaar onder te lijden, in die mate zelfs dat de eurozone opnieuw in gevaar komt.

Brussels toerismeagentschap kampt met vervallen belastingschulden

We hoorden het onlangs van een Vlaming die een tijdje terug langsging in het ont- haalkantoor van het Brusselse agentschap voor toerisme op de Grote Markt. Volgens die persoon was er op dat ogenblik niemand aanwezig die hem van dienst kon zijn in het Nederlands.

Het agentschap - dat onlangs werd omge- doopt in visit.brussels - kampte op dat ogenblik misschien met een tijdelijk tekort aan Neder- landstaligen. Als Brusselse instelling moeten er immers personeelsleden aanwezig zijn die het Nederlands machtig zijn. De anekdote toont wel aan dat dit aspect wellicht niet de hoofd- bekommernis van de vzw. De focus ligt uiteraard op (Engelstalige) toeristen.

Onkelinx aan de macht

Er werd in de Vlaamse pers niet veel aandacht aan besteed, maar in 2015 werd Lau- rette Onkelinx (PS) voorzitter van dat ‘nieuwe’

agentschap voor toerisme in Brussel.

Het zou volgens de Franstalige Brusselse pers gaan om een onbezoldigd mandaat. Maar dat klopt niet. Op basis van het antwoord op een parlementaire vraag kunnen we afleiden dat Onkelinx ondertussen al 1.368 euro bruto ontving voor haar diensten.

Het huidige visit.brussels is eigenlijk een samensmelting van VisitBrussels, het Verbin- dingsbureau Brussel-Europa en het Brussels Informatie Plein (BIP). De naam VisitBrussels werd wel gerecupereerd. Volgens minister-president Rudi Vervoort (PS) zou ‘de inbreng van de privé versterkt’ worden.

Eerder trok Beci (Kamer van Koophandel en Verbond van Ondernemingen van Brus- sel) daarover al aan de alarmbel. Het perso-

neel van die drie organisaties ging mee naar de nieuwe structuur, met behoud van rech- ten. De herschikking had te maken met de uit- voering van de zesde staatshervorming. Daarin was bepaald dat het Brussels Gewest bevoegd wordt voor toerisme. Concreet: visit.brussels is nu een gewestelijke structuur die het toerisme beheert op het hele grondgebied van de Brus- selse gemeenten.

Volgens La Libre Belgique zou Onkelinx zich bezighouden met de strategie van het agentschap, alsook de onderhandelingen voeren met de stad Brussel, de federale overheid en Beliris.

In 2015 (geen volledig boekjaar) werd in elk geval een negatief resultaat (verlies) opgete- kend door het nieuwe agentschap ten belope van 33.563 euro. Zorgwekkender is dat er vervallen (!) belastingschulden (code 9072) aanwezig zijn. Op 31 december 2015 is dat exact 76.802 euro. Er zijn op dat ogenblik ook niet- vervallen belastingschulden en RSZ-schulden voor meer dan 1,3 miljoen euro.

Vandaag

De instelling visit.brussels telt volgens het antwoord op een recente parlementaire vraag vandaag 12 bestuurders en 12 beheerders. Dat komt niet overeen met wat eerder was beloofd.

Rudi Vervoort in een persbericht van 13 febru- ari 2015: ‘De vzw TOERISME krijgt een Raad

van Bestuur die vanuit een streven naar maxi- male efficiëntie beperkt wordt tot 9 personen.’

Vervoort: “Er is echter bepaald dat de Raad van Bestuur voor elke aangelegenheid die exclusief verband houdt met de toeristische sector, ondersteuning krijgt van een strategisch comité (dat minstens 5 maal per jaar bijeenkomt).” En: “De Raad van Bestuur kan zich in dergelijke gevallen enkel uitspreken, als zij vooraf het advies van het strategisch comité heeft ingewonnen. Indien het advies unaniem is uitgebracht, is de Raad van Bestuur verplicht het te volgen. De rol van de privé- partners wordt dus versterkt. Het comité is samengesteld uit de 9 leden van de Raad van Bestuur en uit 15 leden die optreden als ver- tegenwoordigers voor de sociale gesprekspart- ners, de toeristische sector en de culturele sector in Brussel.”

Subsidies

Uiteraard krijgt de vzw een pak subsidies.

Wat betreft het onderdeel ‘Buitenlandse Han- del’, krijgt de vzw subsidies via de administra- tie Brussel Invest & Export. Visit.brussels kreeg 175.000 euro in 2014 en 165.000 euro in 2015.

Doelstelling is: ‘Promotie van de troeven/toeristische plekken (hotels, MiniEuropa, ato- mium, …) bij internationale toeroperatoren om zoveel mogelijk buitenlandse bezoekers aan te trekken in Brussel.’ Het totale bedrag aan subsidies ligt uiteraard een pak hoger. Onder de post 73 van de resultatenrekening (met subsidies) zien we bijna 6,5 miljoen euro in de laatste jaarrekening. In de toelichting lezen we dat er eind 2015 voor 1,7 miljoen euro subsidies over te dragen zijn (naar volgende jaren).

Op zoek naar een reclamebureau

Binnenkort kunnen we een grote campagne verwachten. De vzw was begin september 2016 immers op zoek naar een reclamebureau om binnen dat kader een campagne te bedenken.

Letterlijk lezen we dit: ‘Oproep tot kandi- daatsteling voor deelname - opdracht met betrekking tot de creatie en de implementa- tie van een internationale communicatiecam- pagne van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest.

Het budget bedraagt minstens 3,5 miljoen euro (zonder btw) en kan 3,8 miljoen euro bedragen.

Besluit

Ik weet dat het slechts een detail is, maar in de (uiteraard Franstalige) jaarrekening van de vzw in de balanscentrale van de Nationale Bank lezen we op bladzijde 19 (van 30 bladzij- den) dat er ‘Différences de caisses’ (sic) zijn, kasverschillen dus. Het gaat om 323 euro.

Misschien lijkt dat niet echt veel als er miljoenen euro’s aan subsidies worden uitge-

deeld, maar de vaststelling dat er kasverschillen zijn, is zeker geen goed teken. Vraag dat maar eens aan kassiersters van grootwaren- huizen en bankiers. t^hierry d^ebels

WaalSE TIENEr SchrIjfT haNDBoEk NEDErlaNDS

Pauline Nissen (16) uit Namen wil Wallo- nië, en voorop haar leeftijdsgenoten, Neder- lands leren. Mooi. Ze schreef een handboek Nederlands voor het eerste middelbaar dat intussen op 3.000 exemplaren is gedrukt.

Slechts 40 procent van de leerlingen in het eerste en tweede middelbaar in Wallonië kiest voor Nederlands als tweede taal. Ze wil iedereen ervan overtuigen dat Neder- lands nodig is om een job te vinden in Brus- sel. “We leven in een land met twee grote talen, dan is het toch maar normaal dat je die kent?”, zegt ze. Een keuze met, laat ons hopen, eerder een economisch motief dan een sentimenteel, Belgisch motief. Ze schreef haar handboek Néerlandais Récap 1 omdat bestaande boeken volgens haar niet voldeden. Een proces dat stap voor stap vorm kreeg, met de hulp van haar Vlaamse leraren en Gentse leerlingen die ze leerde kennen tijdens een uitwisselings- programma. De jongedame heeft nog meer plannen, onder meer filmpjes maken om de Vlaamse cultuur in Wallonië te tonen, “want op school leren we daar niets over”. “Door elkaars taal en cultuur te kennen, zou er misschien minder geruzie zijn tussen Vlaan- deren en Wallonië”, hoopt ze. Er zijn nog ide- alisten in deze wereld…

(3)

Actueel

8 december 2016 3

Dictatorvriend

Mijnheer de oogkleppendrager,

Niettegenstaande gij al dik twaalf jaar zetelt in het Vlaams Parlement, zijt gij nog steeds een grote onbekende. Maar wie u toch wat kent, weet dat gij een donkerrode jon- gen zijt die in allerlei pro-Cubaanse groupus- cules actief is, en dat gij uw sympathie voor de rode dictatuur aldaar niet onder stoe- len of banken steekt. Hoewel… Nog in 2012 schreven uw ongetwijfeld goede vrienden van Amnesty International dat de intimida- tie van dissidenten en mensenrechtenacti- visten in Cuba was toegenomen. De organi- satie is er nota bene niet welkom…

Willekeurige gevangennemingen, marte- lingen, gewetensgevangenen en oneerlijke procesgang staan hoog op de grievenlijstjes van mensenrechtenorganisaties als het over het door u zo geadoreerde Cuba gaat. Ook staat de Cubaanse regering het Rode Kruis de toegang tot haar gevangenissen niet toe.

Op de jaarlijkse ranglijst van persvrijheid van ‘Verslaggevers Zonder Grenzen’ stond Cuba in 2008 - toen de feitelijke leiding van het land al was overgedragen op broer Raúl - op de vier na laatste plaats; alleen Myan- mar, Turkmenistan, Noord-Korea en Eritrea stonden nog lager… Al naargelang de bron ontvluchtten honderdduizenden het eiland richting de Verenigde Staten, en het aantal executies in de loop der jaren was niet exact meer bij te houden. De Cubaanse bevolking weet sinds generaties niet meer wat demo- cratische verkiezingen zijn en de levensstan- daard van velen is bedroevend laag, ook al zijn de gezondheidszorg en het onderwijs er volledig gratis. Fidel, steevast fier het mili- taire plunje dragend, werd tevens een wel- gekomen gast in zowat alle grauwe communistische dictaturen…

En als dan op zeker moment de Lider Máximo van dit werelds walhalla op zijn 90e de geest geeft, barst gij in tranen uit en schrijft gij een open brief in de absoluut onpartijdige, objectieve en neutrale huisga- zet van de sp.a - De Morgen dus - onder de welluidende titel: ‘Bedankt, Fidel!’ Op haast onnavolgbare wijze steekt gij een lau- datio af over ‘El commandante’ en in cres- cendo ontsnappen aan uw rode brein zin- nen als: “Hij toonde aan de Cubanen, aan de wereld dat een andere samenleving wel

degelijk mogelijk is.” En nog: “Ook Nelson Mandela en Hugo Chavez lieten zich inspireren door de charismatische figuur.” Mooi is dat, als ge bijvoorbeeld ziet wat het ANC er in Zuid-Afrika van bakt wanneer minderheden gemuilkorfd en gemarginaliseerd worden en de sociale armoede er na 22 jaar ‘vrijheid’

groter is dan ooit. Berucht zijn ook de afge- schreven bussen van De Lijn die in Havana rondbollen en die geleverd werden door die andere grote Cuba-vriend en sp.a’er, Steve Stevaert, waarbij de peperdure transportkos- ten via de Vlaamse regering betaald werden als ‘ontwikkelingshulp’.

Gij zegt dat zijn ideeën en idealen altijd zullen blijven leven, ook bij u. Sterker nog, gij hoopt dat de wereld zijn erfenis niet ver- werpt. Gij geeft ze alvast door aan uw twee zoontjes, zegt gij met een krop in de keel…

Bij het tv-kijken kan je misschien eens door- schakelen naar ‘Dagelijkse kost’ van Jeroen Meus en hen vertellen wat die meemaakte.

Die was net opnamen aan het maken in Cuba toen de Heilige Fidel overleed. Hij moest het land verlaten wegens nationale rouw en verklaarde toen: “Onbegeleid filmen op Cuba is onmogelijk, er is altijd iemand die de opnames volgt. We hadden alle toestemmingen, maar pas een dag voor het vertrek kregen we groen licht. Bij aankomst moesten we meteen een aantal harde schijven afgeven, je mocht er maar een paar hebben. Toen bleek dat de opnames moesten worden gestaakt, had het geen zin om aan te dringen. Anders zou het materiaal in beslag genomen worden.” Zo werden tijdens het bezoek van de paus aan Cuba tientallen dissidenten en cri- tici opgepakt en opgesloten… En daar treurt gij allemaal om… Ik vind dat erg vreemd.

Zoudt gij misschien eens kunnen uitleggen waarom de naar schatting 1,2 miljoen Cuba- nen in Miami in de Verenigde Staten uitbun- dig feest vierden, op straat, toen uw tranen van verdriet begonnen te rollen? Omdat dat allemaal kapitalisten, fascisten of nestbevui- lers zouden zijn?

En waarom ‘vluchtte’ er nooit iemand in omgekeerde richting? Laat ge eens iets weten nadat gij uw oogkleppen hebt afge- legd en uw tranen opgedroogd zijn?

Briefje aan Kurt de Loor

Op zich is dit een terechte keuze: het tempo waaraan het Vlaamse landschap de jongste veertig jaar werd verkaveld en vol- gebouwd, was duizelingwekkend.

Nog steeds wordt iedere dag zes hectare open ruimte (dat zijn twaalf voetbalvelden!) opgeofferd voor wegenbouw, woonzones en bedrijventerreinen. Het is goed dat aan deze pletwals een einde komt en dat de landbouw- en natuurgebieden duidelijk en voorgoed worden afgebakend.

Gevaar: lobbywerk

Tegelijk is het ook logisch dat daarbij een overgangsperiode wordt ingebouwd:

in zowat elke gemeente zijn er voor de komende jaren nog plannen gemaakt, en je kan zo’n proces niet zomaar stilleggen. Toch is het de bedoeling dat het innemen van openbare ruimte al in 2025 met de helft zal gehalveerd worden. Daar schuilt meteen het gevaar van het Witboek: het gaat voorlopig enkel om aankondigingsbeleid zonder bijkomende instrumenten voor de overheden om de verkavelingsdrift te stoppen.

Daarbij wordt gezegd dat van de res- terende 72.000 hectare uitbreidings- en reservegebied er nog maar 24.000 zullen benut worden. Gevolg is natuurlijk dat duizenden grondeigenaars en vastgoedbedrij- ven de komende jaren alles op alles zullen zetten om hun lapje grond definitief inge- kleurd te krijgen als bouwzone en daarvoor de nodige druk zullen zetten op de lokale besturen. Zeker met de komende gemeenteraadsverkiezingen in het vooruitzicht, zullen lobbywerk en steekpenningenaffaires de komende jaren gigantische proporties aannemen.

Het is dus goed mogelijk dat er in de periode 2020-2030 dagelijks niet minder maar nog meer open ruimte zal teloorgaan dan vandaag.

Collectieve woonvorm

Tweede bedenking is dat Vlaanderen er zich voor moet hoeden te vervallen in het andere uiterste en overal in te zetten op hoogbouw. Dat is de keuze van de Vlaamse Bouwmeester, Leo van Broek, maar die man is een groene collectivist die een ongeziene afkeer heeft van vrijstaande woningen en die op termijn liefst allemaal wil zien verdwijnen. De man pleit onomwonden voor een stelselmatige verhoging van de belastingen op woningen buiten de stads- en dorps- kernen, terwijl de bewoners daarvan vaak al zware fiscale inspanningen doen via de per- sonenbelasting.

Als men jonge gezinnen en middenklas- sers opnieuw naar de steden wil krijgen, dan zal dat niet lukken met grote woon- complexen en hoge torens, maar wel met een goed geplande renovatie van de oudere wijken en de bestaande rijwoningen of met de bouw van hedendaagse eengezinswo- ningen in de stad. De gemiddelde Vlaming is nog altijd sterk gehecht aan wat privacy, een eigen tuin en een herkenbare eigendom.

Het is dus verkeerd om appartementen en collectieve tuinen als de nieuwe en alleen- zaligmakende woonnorm te gaan opleggen.

Van Broeck probeert ons daarvoor warm te maken met klungelige voorbeelden van gemeenschappelijke ruimtes waar de moun- tainbiker zijn fiets kan schoonspuiten, maar met dat soort fabeltjes overtuig je niemand om voor een collectieve woonvorm te kie- zen.

Stadsuitbreiding

Ook moet de Vlaamse regering er zich voor hoeden aan intensieve stadsuitbreiding te gaan doen in de rand van de steden.

De Vlaamse regering wil volop inzetten op stadsontwikkeling en bevolkingsgroei langs

de assen van het openbaar vervoer. We laten u graag even meegenieten van het weinig toegankelijke “ambtenarees” in het witboek:

“Het Vlaams beleid zal kritische massa organiseren door ontwikkelingen te enten op knooppunten in regio’s met een stede- lijk karakter. Het koppelen van ontwikkeling rond knooppunten binnen vervoerscorridors is hierbij belangrijk als bijdrage tot renda- bele collectieve vervoersstromen. De ver- wachte bevolkingsgroei en bijhorende ste- delijke ontwikkelingen worden ingezet om de gezamenlijke massa verder te verhogen.

Het Vlaams ruimtelijk beleid bepaalt hier- voor de groeikernen binnen de grote ver- voercorridors van de ruimtelijke ruggengraat met oog op het organiseren van de kritische massa. De groeikernen ontwikkelen elk onder meer een specifiek woonprogramma.”

Op zich is het logisch dat men het woon- beleid koppelt aan de beschikbaarheid van openbaar vervoer, maar de vraag is of Vlaan- deren zoveel nood heeft aan nieuwe groeikernen waar men de “demografisch groei”

wil gaan concentreren. Spontaan moet ik dan denken aan de Vlaamse Rand rond Brus- sel, waar enkele belangrijke tramlijnen zullen gerealiseerd worden (onder meer tussen Jette en Zaventem).

In de nota’s van De Lijn hierover wordt gepleit voor een sterke bevolkingsgroei in de aanpalende zones, zodat deze tramlijnen winstgevend zouden zijn. Als men in die verstedelijkte zone (Wemmel, Strombeek, Koningslo, Vilvoorde, Machelen, Zaven- tem,..) een hoogbouwbeleid gaat voeren, dan rolt men als het ware de loper uit voor de verdere verBrusseling van de Vlaamse Rand. Want met zo’n beleid trekt men ste- delingen en immigranten aan en zeker geen jonge Vlaamse gezinnen.

Laks immigratiebeleid

We raken daarmee het pijnpunt aan van de aanhoudende immigratie. Het nieuwe ruimtelijke beleid van de Vlaamse overheid wordt gekoppeld aan een stevige bevolkingsgroei tijdens de komende veertig jaar, wat zou betekenen dat het lakse immigratiebeleid dat we nog altijd kennen, zal blijven aanhouden.

Dat is nochtans niet onvermijdelijk. Reeds in de jaren zeventig had koningin Juliana de moed om te verklaren dat Nederland ‘vol’

was. Hetzelfde geldt vandaag meer dan ooit ook voor Vlaanderen. Willen we Vlaanderen leefbaar houden, dan moet men ook het immigratiebeleid in vraag durven stellen en gemeentebesturen de instrumenten durven geven om de inwijking af te remmen.

Het Witboek van de Vlaamse regering (zo’n 130 pagina’s) gaat enkel over de grote krijtlijnen. Het eigenlijke debat moet nog op gang komen. Hierdoor kan er nog veel ten goede veranderen. Er zit heel wat eten en drinken in dit verhaal. Op zich is het goed dat men de mensen wil aanmoedigen om terug naar de steden te trekken en bouwmeester Van Broeck heeft een punt wanneer hij zegt dat de kadastrale inkomens van de stadwo- ningen te hoog zijn. Het moet inderdaad fis- caal aantrekkelijker worden om opnieuw in de stad te gaan wonen.

Maar laat ons daarom niet de drie miljoen Vlamingen die vandaag in verkavelingen en op het platteland wonen culpabiliseren en hun het verwijt maken dat hun manier van leven voorbijgestreefd is. Een pestbeleid is niet aan de orde. Laat ons vertrekken van de diversiteit die in Vlaanderen bestaat en op een doordachte en geleidelijke manier recht- trekken wat is kromgegroeid. Behoed ons voor utopieën die alles willen uniformise- ren en collectiviseren. Het communistische tijdperk ligt hopelijk voorgoed achter ons.

BL

Vlaanderen is vol

Vorige week keurde de Vlaamse regering haar Witboek “Beleidsplan Ruimte Vlaan- deren” goed. Hiermee worden de krijtlijnen getrokken van een nieuw beleid inzake ruimtelijke ordening, waarmee de omslag wordt gemaakt naar het behoud van open ruimte en de herwaardering van de steden. Meest in het oog springend daarbij is de radicale keuze om vanaf 2040 geen bijkomende open ruimte meer aan te snijden.

Werkloosheid in Brussel blijft toenemen

Nieuwsfeit van de week

(4)

Geen kleine fracties

Ondertussen werd de parlementaire onder- zoekscommissie ‘Kazachgate’ opgericht, waar- over we vorige week al enkele beschouwin- gen brachten. We schreven dat FDF-Führer Maingain het voorstel tot oprichting had inge- diend samen met een Waalse PTB-communist en dat de traditionele regeringspartijen daar geen probleem mee hadden.

Zo gebeurde dan ook vorige dinsdag, toen in de commissie Justitie de oprichting van de commissie effectief werd goedgekeurd en werd samengesteld. Er stak evenwel nog een stormpje op, omdat eens te meer de kleine fracties geweerd werden. Geen VB en PTB (PVDA) dus, maar… ook geen FDF, want dat partijtje heeft slechts twee Kamerleden. Met andere woorden, indiener Maingain viel uit de boot…

Ambras over voorzitter

Na de samenstelling werd in een aparte zaal de commissie effectief geïnstalleerd, maar daar bleek nog een problem: cdH droeg Francis Del- pérée voor als voorzitter, maar dat lukte niet.

Hij wordt immers genoemd als iemand met serieuze banden met de Orde van Malta, die ook in het dossier vermeld wordt.

De Orde van Malta zou de eerste contacten tussen Armand de Decker (MR) en voormalig Frans president Nicolas Sarkozy gefaciliteerd hebben. De Orde van Malta is een machtig gezelschap, dat weliswaar hoofdzakelijk hulp- behoevenden steunt, maar - buiten de eigen ordes - als enige orde door de Heilige Stoel wordt erkend. Dat is dus niet niks.

Aangezien er wordt gefluisterd dat de Orde van Malta een bemiddelende rol gespeeld zou hebben in het Kazachgate-dossier en Delpé- rée gedecoreerd zou zijn door die Orde, kwam zijn kandidatuur op de helling te staan. Na veel gepalaver kwam men overeen dat cdH volgens het system-D’hondt sowieso recht heeft op het eerstvolgende voorzitterschap van een commissie, maar dat men liefst iemand moet voordragen met voldoende draagvlak; wat dat ook mag betekenen.

Maar dan kwamen er toch weer enkele parlementaire spitsvondigheden naar boven. Als er maar één kandidaat is, dan moet er niet gestemd worden. Dus, als cdH opnieuw Del- pérée voordraagt en hij is de enige kandidaat, dan is hij voorzitter. Ziezo, dan moet niemand kleur bekennen via een stemming, maar kan men zich mooi wegsteken achter het Kamer- reglement.

En zo gebeurde. MR liet meteen weten niet moeilijk te zullen doen… Encore une fois une solution à la belge… Et pour les Flamands la même chose, y compris le N-VA.

Lekker opgevist

Toen bij een vorige oprichting van zo’n commissie – de commissie die onderzoek doet naar de aanslagen van 22 maart, bijvoorbeeld – het Vlaams Belang dergelijke uitsluiting aan- klaagde, keek men hooghartig de andere kant op en ging men over tot de orde van de dag.

Dat was deze keer merkbaar anders. De linkse oppositie van sp.a en PS ging in het verweer.

Dirk van der Maelen van de sp.a ging zelfs zover te stellen dat de uitsluiting van Maingain ‘het

Roddels uit de Wetstraat

Dossier 8 december 2016

4

hart raakt van de democratie en de rechtsstaat’.

Hij stelde zelfs voor de kleine fracties (bedoeld werd: FDF en PTB) op te vissen als plaatsver- vangers van leden van de grote partijen, goed wetende dat toch geen enkele partij een VB’er als plaatsvervanger zou willen. Het voorstel werd weggestemd. Daarop schakelde de grote democrate Laurette O. een versnelling hoger door Maingain prompt een effectieve zetel van de PS aan te bieden.

Eén van de drie zitjes werd grootmoedig afgestaan… De Franstaligen steunen elkaar altijd, vaak over de partijgrenzen heen. Dat is al vaker gebeurd. Maingain is lekker opgevist en kan nu via de PS zijn gangen gaan in het fileren van zijn oude kompanen van de MR met wie hij nog een eitje te pellen heeft… In Vlaande- ren lukt zo’n samenwerking nooit. N-VA-frac- tievoorzitter Peter de Roover liet overigens heel duidelijk horen tegen het commissielidmaat- schap van de kleine fracties te zijn.

Het afstaan van één van de vier N-VA-zetels aan bijvoorbeeld Barbara Pas van het VB, even- tueel maar als plaatsvervanger, was dus hele- maal niet aan de orde. Er werd zelfs geen halve seconde aan gedacht…

Charles

De regering is van plan de zogenaamde Tobin-taks af te schaffen. Dat is een taks op de financiële transacties tussen landen.

Momenteel wordt algemeen vastgesteld dat deze taks een nefaste invloed heeft op de pen- sioenfondsen, de staatsschuld en de financi- ele markten. Veel landen haken af. De premier werd hierover fors aangepakt door de Groenen en de PTB – zij zien dat immers als een taks op ‘de rijken’.

Natuurlijk bleef ook de sp.a niet achter.

De oersaaie aartsdiaken en bevlogen linkse

‘democraat’ Dirk van der Maelen kwam zich richten tot de premier, die hij met zijn voor- naam Charles aansprak en ook als zijn des- tijdse ‘compagnon de route’ in de strijd voor de invoering van de Tobintaks.

Doordat die nu op het punt staat de taks in te trekken, kwam hij jeremiëren over diens geloofwaardigheid. Blind bleef hij zeggen dat de taks goed is voor ‘het land en zijn bevolking’.

Geeuw en amen!

Het mohammedaans-Arabische wereldrijk

Tijdens de korte invasie van Franse en Britse troepen in 1956 valt Nasser terug op het eeuwenoude Arabische discours: de strijd van de ware gelovigen en hij eindigt zijn toespraken altijd met “Allahu akbar”. Na de smadelijke terugtocht van de aanvallers krijgt Nasser een haast goddelijke status in de Arabische wereld. Hij wordt vergeleken met Salah-ad-Din, die een groot deel van de kruis- vaardersstaatjes veroverde. Nasser is de man die een mohammedaans-Arabisch wereldrijk kan stichten. Vooral in Syrië geloven de Ara- bieren in hem.

Dat gaat zo ver dat in 1958 Egypte en Syrië fusioneren in een Verenigde Arabische Repu- bliek. In Libanon willen de mohammedaanse Arabieren zich meteen aansluiten, maar de christenen weigeren en nodigen Amerikaanse troepen uit. Het is het begin van de Libanese burgeroorlog. In Irak vermoorden nationa- listische officieren de koning en roeien zijn familie uit. Nasser moedigt hen aan zich bij zijn VAR aan te sluiten, maar de leiders van de putsch slaan een opstand van Nasseraan- hangers bloedig neer. De koningen van Jorda- nië en Saoedi-Arabië vrezen het lot van hun Iraakse collega te zullen delen. De Britten sturen soldaten naar Jordanië en de Amerikanen beloven alle steun aan de Saoedi’s. Controle over de oliebronnen is veel belangrijker dan de criminele mohammedaanse ideologie die de Saoedi’s promoten.

Gelukkig voor hen gooit de Egyptische dic- tator vlug zijn eigen ruiten in. In Syrië (Nas- ser spreekt over “de Noordelijke Provincie”) strijkt een horde Egyptenaren neer die de belangrijkste ambten inpalmt. Partijen worden verboden en op zijn Egyptisch verschijnt een geheime politie, met ontelbare spion- nen, die willekeurig tegenstanders arres- teert, martelt of vermoordt. De latere pre- sidenten Assad - vader en zoon - nemen die dienst dankbaar in ontvangst. De opbrengs- ten van de vrij bloeiende Syrische midden- klasse-economie worden naar Egypte afge- leid. Honderdduizenden Syriërs die in 1958 Nasser hysterisch verwelkomen, steunen drie jaar later even hysterisch de Syrische militai- ren die de Egyptenaren aan de deur zetten.

Gedaan met de VAR en de dromen van een groot Arabisch rijk.

Een economische en culturele ramp

Nasser reageert wild. Hij vreest dat de Egyptische betere klasse hem ook uit de weg wil, en hij reageert met onteigenin- gen van hun grond en nationaliseringen van bedrijven. Dikwijls krijgt de eigenaar 48 uur om op te hoepelen. Op een paar jaar tijd is 50 procent van de Egyptische nijverheid in staatshanden. Nasser duidt officieren aan als beheerder en die corrupte heren maken er een puinhoop van. Sinds 1956 hebben duizenden Joden, dikwijls belangrijke klein- handelaars, het land verlaten waar hun voor- ouders eeuwen geleden verschenen. Nu moeten ook de laatsten vertrekken. De dicta- tor geeft zijn pogingen niet op om zich als leider van alle Arabieren te uiten. In 1962 breekt in Noord-Jemen een burgeroorlog uit tussen monarchisten en republikeinen. De Saoedi’s steunen de monarchisten en Nasser pompt volop manschappen en geld in de republi- keinse zaak. Dit wordt het nu in Europa vergeten Vietnam van Egypte; 26.000 Egyptische soldaten sneuvelen. Nassers bondgenoten winnen na acht jaar de burgeroorlog, maar het al verarmde Egypte is geruïneerd.

De levensmiddelen gaan op de bon. Inmid- dels voltrekt zich in Egypte ook een culturele ramp. Caïro en zeker Alexandrië zijn lange tijd centra van kennis, wetenschap, muziek en amusement; dankzij de komst in de 19de eeuw van Britten, Fransen, Grieken en Italia- nen. Hun afstammelingen wonen generaties lang in Egypte en inspireren op hun beurt de Egyptische hogere en middenklassen die de

traditionele islam niet al te letterlijk nemen.

Nasser zelf leeft zijn hele leven op zijn wes- ters; hij is verslaafd aan Amerikaanse films.

Zijn nog altijd ongesluierde dochter vertelt geregeld hoe zij en haar moeder en zuster nooit een hoofddoek droegen. Bekend zijn de filmbeelden waarin Nasser nog in 1965 vertelt hoe een mohammedaan hem boos meedeelt dat hij er niet in slaagt zijn dochter een sluier op te dringen.

Hikkend van de lach zegt Nasser letterlijk: “Dat lukt hem niet en die zou willen dat ik 10 miljoen vrouwen dwing dat te doen!”

Zijn mannelijk publiek schatert het uit, maar niet lang meer. Britten en Fransen zijn al in 1956 het land uitgezet en geleidelijk vertrekken ook de andere Europeanen door de isla- misering.

Snoeven en islamiseren

Nasser geeft nog altijd zijn ambities niet op. In typisch mohammedaans-Arabisch lange snoeverige toespraken hekelt hij voort- durend Israël. Op die manier wil hij ook de aandacht wegleiden van de binnenlandse problemen.

Het gevolg is dat hij zichzelf in de voet schiet, want de hele Arabische wereld eist dat hij niet alleen met woorden ageert. Hij kiest dus voor de vlucht vooruit. De VN-soldaten die de Egyptisch-Israëlische grens bewaken, moeten inrukken en hij weigert de Joodse staat nog langer de toegang tot de Straat van Tiran die hij in 1956 heimelijk toe- stond. Het Egyptische leger vat massaal post in de Sinaï om te intimideren, al denkt Nas- ser niet aan oorlog. Op 5 juni slaan de Israë- li’s onverwachts toe. Ze vernietigen de Egypti- sche luchtmacht en maken korte metten met de soldaten in de Sinaï. Onmiddellijk zenden alle Arabische radiozenders zegeberichten uit. In Jeruzalem vertelde me een Arabier dat hij met duizenden anderen stond te dansen in de toen nog Jordaanse oude stad en zich klaarmaakte om het Joodse West-Jeruzalem in te nemen, want de radio had juist de ver- overing van Tel Aviv door Egypte gemeld. De Syrische president en de Jordaanse koning geloven ook die nonsens, vallen aan, en op zes dagen tijd worden hun strijdkrachten ver- slagen.

De Israëli’s veroveren de nog altijd bezette gebieden. Het duurt dagen vooraleer de ver- raste Nasser de waarheid hoort. Maar de ras- politicus is niet voor één gat te vangen. In een schitterende televisietoespraak maakt hij de Egyptenaren wijs dat de nederlaag het gevolg is van een wereldwijd complot. Hij neemt ontslag en vraagt dat Allah de barmhartige over Egypte waakt. Zijn aanhangers moedi- gen overal mensen aan op straat te komen om Nasser te bidden aan de macht te blijven. Hij stemt grootmoedig toe en gooit alle schuld op de opperbevelhebber van het leger, die behulpzaam “zelfmoord” pleegt. Nasser steekt vervolgens de hand uit naar de binnenlandse bondgenoten: fanatieke mohamme- danen die overal verkondigen dat de nederlaag een straf van Allah is.

De Moslimbroeders triomferen en verschij- nen weer openlijk. Nasser verzoent zich zelfs met Saoedi-Arabië. In 1970 erkennen Nasser en de Saoedische koning in een plechtigheid Arafat als leider van de Palestijnen. Diezelfde avond krijgt Nasser een fatale hartaanval. Zijn opvolger, Sadat, gooit Nassers politiek om. Hij kiest de Amerikanen (en hun geld) als bond- genoot en sluit vrede met Israël. In ruil laat hij Egypte volledig islamiseren. Het kost hem toch het leven, want mohammedanenorga- nisaties zien zichzelf niet als zijn gespreks- partners maar als de uitvoerders van de wil van God en ze geven geen duimbreed toe op hun misdadige ideologie en hun Jodenhaat.

Voorlopig staat in Caïro nog een stand- beeld uit de tijd van Nasser. Het stelt een Egyptische boerin voor die met één hand steunt op een sfinx en met een andere hand haar sluier wegtrekt; een reliek uit de tijd toen het er kort op leek dat het land beschaafd

werd. Jan neckers

Nasser of de mislukking van de eerste Arabische Lente (deel 2)

Nasser sterft in september 1970. Op dat ogenblik heeft hij al de kiemen gezaaid voor de islamitische ellende die vandaag het Midden-Oosten en de rest van de wereld teistert.

Oeps, Yoleen!

Yoleen van Camp (N-VA) kon niet lachen met ons stukje over haar vorige week. We hadden gesuggereerd dat ze haar ritme zou kwijt zijn omdat ze sinds september nog maar vier mondelinge vragen zou gesteld hebben in de commissie. Wat weinig is voor haar gebruike- lijke doen! We raadpleegden daarvoor de web- stek van de Kamer…

Blijkbaar is die niet echt volledig en niet bijgewerkt, want de ‘N-VA-hinde uit de Kem- pen’ bezorgde ons via een link een overzicht van haar werkzaamheden en – graag toege- geven, en ere wie ere toekomt – dat geeft een heel ander beeld, jawel. We beloven de web- stek van de Kamer niet meer te raadplegen!

Ze moet de diensten van de Kamer maar eens aan hun oren gaan trekken.

Niet meer boos zijn, Yoleen! Als ’t goed is, zeggen we dat ook graag, hoor!

(5)

Actueel

8 december 2016 5

Echo’s uit de Koepelzaal

Belangenconflict

De gekozen president van de VSA verklaarde in een recent verleden dat Brussel een “hel- legat” is. We spreken ons daar verder niet over uit, maar het moet worden erkend dat de Brusselse gewestelijke overheid er alles aan doet om het leven in de hoofdstad te ver- aangenamen. Er zijn de stralingsnormen die de hedendaagse telefoneerziekte binnen de perken houden en er ook voor zorgen dat bij grote calamiteiten het telefoonverkeer in de soep draait en er zijn de geluidsnormen die de gevoelige Brusselse oortjes beschermen tegen het lawaai van overvliegende vliegtuigen. Dat is heel vooruitstrevend en ecologisch en het is misschien ook mooi meegenomen dat het vuige Vlaanderen daarmee kan worden dwarsgezeten. Michel Doomst (CD&V) was de Brusselse “elleboogstoten” een beetje beu.

Zelfs vanuit socialistische hoek werd door Katia Segers eenzelfde sentiment verwoord. Minis- ter Weyts werkte volop aan zijn belangenconflict om de Brusselse collega’s van hun planne- tjes proberen te doen afzien. Hij vond daarvoor

“Kamerbrede steun”. Enige hoop wordt nog gesteld op een federale “vliegwet” die een en ander voorgoed moet regelen, maar dat lijkt een ezelsdracht te zijn, wegens communau- tair gevoelig.

Racisme

Een groot probleem schijnt racisme in het voetbal en de sport in het algemeen te zijn.

Peter Wouters (N-VA) had daar een vraagje over. Minister Muyters had het over werken aan een mentaliteitswijziging en andere sen- sibilisering. Sp.a en Groen vonden het allemaal nog erger en pleitten voor een “meld- punt”. Voor Muyters volstonden de bestaande meldpunten voor pesten en racisme. Voor je het weet, krijg je een wildgroei van dat soort dingen. Toch waren voor Muyters allerlei cam- pagnes niet genoeg, met “man en macht” dient te worden gewerkt aan “bespreekbaarheid”

en luisterende oren. Een toe te juichen fijnge- voeligheid die ongetwijfeld zal doordringen in het voetbalwezen, dat immers om zijn delicate teerhartigheid bekend staat.

Roofvissers

Geen domein van het leven ontgaat de waakzaamheid van het Vlaams Parlement.

We wisten al dat de professionele zeevisserij kampt met een regelgeving om u tegen te zeggen, maar nieuw is dat nu ook de wantoestan- den bij de hobbyvissers worden aangepakt.

Je zou maar eens drie roodbaarzen vangen en de derde weggeven of verkopen. Paal en perk dient te worden gesteld aan dergelijke praktij- ken, die volgens lijvige onderzoeken nefast zijn voor de visbestanden en het zeemilieu. Als het aan het Vlaams Parlement ligt, is het uit met de vrijbuiterij van de “recreatieve” zeevisserij, die tot nu toe al te vaak onder de radar kon blijven terwijl ze nochtans ecologische rampen aanricht. Een voorstel van resolutie lag voor om, ook in het licht van Europese maatrege- len, deze recreatieve zeevisserij eens haarfijn onder de loep te nemen. Een goed idee vond ook de rode en groene oppositie, maar nog te veel “gebakken lucht” en onvoldoende om de roofvissers en zeestropers de wind uit de zei- len te nemen. We gaan ongetwijfeld een para- dijselijke toekomst tegemoet, maar het zal zonder zeebanket zijn.

Peiling La Libre Belgique–RTBf bevestigt trends

Afgelopen weekend publiceerden La Libre Belgique en RTBf de resultaten van een nieuwe peiling. Iets nieuws bracht deze peiling eigenlijk niet, want ze bevestigde de trends van de laatste peilingen. Toch is dat wel degelijk een korte bespreking waard, ook al zwegen zowat alle Vlaamse media de peiling dood.

Interessant gegeven: peilingsbureau Dedi- cated peilde deze keer niet alleen naar de kiesintenties voor de federale Kamer, maar ook voor de regionale parlementen. Geen overbodige luxe, want voor sommige partijen zit er tussen de twee resultaten meer dan een procent verschil. Het relativeert meteen al te straffe conclusies op basis van verschillen van minder dan een halve procent.

Geen “tram 3”

Grootste partij in Vlaanderen blijft de N-VA, met federaal 26,3 procent en regionaal 27,6 procent. Lees: de partij blijft schommelen tussen vijfentwintig en dertig procent. Dat is een duidelijke daling vergeleken met 25 mei 2014, en de partij blijft dus de beruchte “tram 3”

missen. Maar ze blijft wel afgetekend de eerste partij, met een voorsprong van tien procent op achtervolger CD&V.

Die laatste partij blijft schommelen tussen vijftien en twintig procent. Verlies blijft waar- schijnlijker dan winst, maar is statistisch hele- maal niet zeker. Zolang er geen zwaar verlies op komst is en de partij haar tweede positie weet te handhaven, is Wouter Beke waarschijnlijk allang tevreden.

Middenmoot

Daarna volgen op minder dan een pro-

cent van mekaar sp.a, Open Vld, Groen en Vlaams Belang. Welke van die vier partijen het grootst is, valt statistisch eigenlijk niet eens uit te maken, alleen dat ze alle vier in het segment tussen tien en vijftien procent zitten. Voor partijvoorzitters Tom van Grieken en Meyrem Almaci is dit ongetwijfeld goed nieuws.

Van John Crombez zal waarschijnlijk niemand veel beter verwacht hebben. Maar was Open Vld een voetbalploeg geweest, dan lag trainer Gwendolyn Rutten vermoedelijk maan- den geleden al terug op de straatstenen. Merk ook op dat Maggie de Block in de pop-poll een ferme duik maakt.

PVDA blijft worstelen met de kiesdrempel.

Federaal peilt ze 4,2 procent, regionaal 3,3 procent. De Piratenpartij hoeft voorlopig, met respectievelijk 1,4 en 1,8 procent, nog niet te dromen van een IJslands scenario.

N-VA en CD&V tot elkaar veroor- deeld

Wat levert dit aan zetels op in het Vlaams Parlement? N-VA zou uitkomen op 33 tot 42 zetels, CD&V blijft tweede met 17 tot 25 zetels, terwijl sp.a, Open Vld, Groen en Vlaams Belang tussen 12 en 20 zetels scoren.

Maar het kan, zoals altijd met zulke pro- jecties, ook een zeteltje meer of minder zijn.

PVDA kan drie zetels binnenhalen, maar is

zeer afhankelijk van een lokaal succes in een kieskring.

Per coalitie gerekend, zit de regering–Bour- geois nog steeds stevig in het zadel, met zeventig tot tachtig zetels.

Een coalitie met N-VA, CD&V en sp.a haalt ongeveer evenveel zetels. N-VA en CD&V alleen halen waarschijnlijk geen meerderheid meer, of het zou een heel nipte moeten zijn. Maar vooral: N-VA en CD&V zijn volgens deze peiling tot elkaar veroordeeld. CD&V, sp.a en Groen halen samen geen meerderheid, ook niet als PVDA drie zetels zou kunnen aanbrengen.

Voorlopig kan alleen een coalitie van CD&V, sp.a, Open Vld én Groen N-VA buitenspel zetten. Van een V-meerderheid hoeven we ondertussen niet te dromen.

PTB straks groter dan PS en MR?

Ook aan de overzijde van de taalgrens worden de trends van de vorige peilingen bevestigd. Ondanks zwaar verlies blijft de PS net iets groter dan MR. Ecolo en cdH blijven deze keer onder de tien procent, terwijl Parti Populaire en Défi worstelen met de kiesdrempel.

Grote stijger is de PTB, die nu al aan 18,4 procent zou zitten. Het is pas een jaar geleden dat de partij voor het eerst boven tien procent peilde. Zetten de trends zich voort, is de PTB nog voor de zomer de grootste partij in Wallonië.

Moeten we ons stilaan beginnen voorbe- reiden op een regering-Hedebouw in Frans- talig België?

F^vL

Racisme aanpakken met een taalpolitie?

We hebben geen racismepolitie nodig, maar taalpolitie, betoogde Carlo Strijk. De Nederlandse krant NRC publiceerde een opiniestuk van Carlo Strijk over het woord ‘zwart’

in onze taal. Met tranen in de ogen volgt hij wat eens begon als een onbevangen debat en nu een bittere, hatelijke strijd is geworden.

De eerste gekleurde tv-presentator vertrekt bij Zwarte Piet, maar landt bij de stelling dat “racisme wortelt in onze taal”.

Wat zegt Strijk? Dat we voor een beter begrip van het uit de hand gelopen Pietende- bat terugmoeten naar de kern van de Neder- landse taal. Daar zit het probleem. Alles wat zwart is, heeft een negatieve connotatie in de taal: iemand zwartmaken, zwartkijker, zwart werk, een zwarte dag, de zwarte lijst, iemand de zwartepiet toespelen, een zwarte bladzijde omdraaien. Dat is natuurlijk zo. Het is maar de vraag wat je daarmee moet…

Gaat het hier om een referentiekader, dat we zomaar of makkelijk kunnen (en moeten) manipuleren? En als we dat al zouden kunnen, móéten we dat dan ook doen? Moeten we nu werkelijk ons taalgebruik aanpassen?

Over Zwarte Piet zijn de discussies zowat gevoerd. Hij is weer de baan op, naar Spanje of zoiets.

Strijk wil dat het debat over ‘kleur’ wel wordt gevoerd. Maar ‘zwart’ zou er niet meer mogen bijhoren. Te negatief. Geen zinnig mens die zal ontkennen dat de Afrikanen ongezellige tijden hebben beleefd. Aan de suprematie van de Europeanen en alle narigheid die daarmee gepaard ging, hoeft niet te worden getwijfeld.

Maar pakweg slavernij en racisme waren en zijn geen exclusief westerse ziekte. Ook dat is historisch correct.

Krijgen donkergekleurde mensen een negatief gevoel als ze ‘zwarten’ worden genoemd?

Sommigen zeker, en fanatici willen de discussie op de spits drijven.

Les

Strijk roept daarom deskundigen, neerlan- dici, politici, journalisten en leraars op het woord zwart te “herijken” in taallessen en taalboekjes. “We hebben geen racismepolitie nodig, maar een taalpolitie.” Er moet worden gesleuteld aan het gevoel dat een woord kan oproepen”…

In het taaltijdschrift Onze Taal werd meteen gepeild naar de reactie van de lezers. Is het zinvol woorden als ‘zwart’ en ‘wit’ te bediscussi- eren? Is het zinvol om beladen termen ter discussie te stellen?

Van de respondenten vindt twee derde dat geen goed idee, omdat “woorden de werke- lijkheid niet veranderen”. Een derde vindt het wel oké om soms “stil te staan bij het effect van beladen woorden”.

Is het woord ‘blanke’, gezien vanuit het per- spectief van een ‘zwarte’, niet even discrimi- nerend als het omgekeerde? En vooral, heeft het kwetsen van anderen te maken met het woord of met het misbruik dat er wordt van gemaakt? Met de omstandigheden waarin het wordt gebruikt, en vooral de toon waarop? Er zal altijd wel een percentage mensen zijn die

“anderen” uit domheid meent te moeten jen- nen of kleineren. Junglegeluiden in voetbalsta- dions zijn wansmakelijk.

Maar geraken we eruit met een van bovenaf gedirigeerde taalpolitiek?

We horen wel meer woorden niet graag.

Oude mensen werden oude-van-dagen, bejaarden, senioren. Maar hoe dan ook blijven het oude mensen. De vreemdeling werd allochtoon, en bij ons ‘nieuwe Vlaming’, maar ze blijven van elders afkomstig en daar speelt op zijn minst een kwantitatief probleem. Soms ook een kwalitatief (taal, godsdienst,…).

Afrikaanse zwarten (sorry) werden African Americans, maar het blijven zwarten. Gehandi- capten werden mensen met een beperking, en een bejaardentehuis werd een woonvorm voor mensen met beperkte mogelijkheden. Maar verdwijnt daarmee de vervelende handicap?

Stigmatiserend

Deze fors uit te breiden opsomming toont wel aan dat sommige woorden inderdaad beladen geraken. Alleen weten we niet goed waarom dat zo is. Het lijkt erop dat een kleine minderheid ontevreden is met een bepaalde terminologie en dat de rest dan maar moet volgen. Wel stellen we vast dat ook nieuwe woorden na verloop van tijd als stigmatiserend worden ervaren. Het idee schuift mee. Als we het stigma aanpakken, zou ook het woord kunnen verdwijnen, maar dat is niet evident. Wie fanatiek wordt in zijn geloof in de maakbaar- heid van een “pure” samenleving, bereikt niet zelden het tegendeel: een nieuwe polarisatie, die de problemen uitvergroot en alleen maar erger maakt. Die mentaliteit is kenmerkend voor de absolute believers van het politiek cor- recte denken. Hebben ze altijd en overal onge- lijk? Neen. Maar zolang we donkergekleurde mensen niet neerbuigend “zwart” noemen, is er in de communicatie weinig of niets aan de hand. Dat had zo kunnen zijn in de sinterklaas- periode. Geen kind maakt zich zorgen over die

‘Zwarte Piet’. De polarisatie komt van links.

Wie hierover terughoudend of gematigd denkt, moet het recht hebben en behouden dat te doen. Een democratie hoeft niet alles te pik- ken wat een opgewonden minderheid meent te moeten opdringen. Het is de context (toon) waarin woorden gebruikt worden die bepaalt of deze een lading krijgen. Links zorgt hier vaak zelf voor een verscherping van context en toon.

A^njA P^ieters

’t Pallieterke zoekt

Weekblad ’t Pallieterke is op zoek naar een gemotiveerde cameraman of -vrouw voor freelanceopdrachten (zelf- standig statuut). Tot de opdrachten horen: opname van vraaggesprekken, repor- tages, enz. We stellen even- tueel materiaal (camera, greenkey,...) ter beschik- king. Kennis van videomontage is een pluspunt maar geen noodzaak.

Interesse: bel tijdens de kantooruren naar 03.232.14.17 of stuur een e-post naar: secretariaat@pallieterke.net

(6)

Een nieuwe kans voor VLM

Icoon van de Belgische ziekte

Goed, we hebben dus een taalwet- geving. Al een hele tijd, trouwens, en gedurende die ganse periode liep het fout met de toepassing ervan. Aan- gezien organen die hierover moeten waken machteloos staan, kijkt men richting politiek. Maar daar zie je dan weer precies het omgekeerde van wat verwacht mag worden.

Tracht het een buitenlander eens uit te leggen. Er bestaat zoiets als een taalwetgeving in dit land, een geheel van bepalingen die het taalgebruik in tal van relaties regelt (burger-overheid, arbeidsrelaties,...).

En als men dan weet dat deze al heel wat jaren op de teller heeft staan – de belangrijkste bepalingen zijn al een halve eeuw oud – zou men mogen aannemen dat de toepassing ervan, net als het bijsturen van problematische situaties, al een hele tijd op kruissnelheid functioneert. Niet in België.

Emmanuel Vandebossche, een wat onbekende aan de VUB-verbonden aca- demicus, staat sinds drie jaar aan het hoofd van de Vaste Commissie voor Taaltoezicht (kortweg VCT). De naam van het orgaan klinkt alvast gewichtiger dan haar slag- kracht, maar goed, laten we aannemen dat de VCT-voorzitter een gedegen kennis van de problematiek heeft.

“Eigenlijk is er sinds de jaren 1960 dus niet veel veranderd”, stelt hij gelaten. “We praten nog altijd over hoe we tweetalig- heid moeten afdwingen. De kern van het probleem is hetzelfde gebleven.” Je hebt een VCT en in Brussel zelfs een vicegouver- neur met als enige bevoegdheid het opvolgen van de taalwetgeving. Bij overtredingen kan hij schorsen, wat hij ook doet, maar aangezien politieke bekrachtiging in regel uitblijft, is die schorsing niet meer dan een slag in het water. We vatten samen: je hebt een wettelijke corpus van een halve eeuw oud; op verschillende vlakken wordt dit bewust en schaamteloos met de voeten getreden; er bestaan controle- en sanctie- organen maar die kijken machteloos toe.

Franstalige onwil

Even terug naar Emmanuel Vanden- bossche, tevens een oudgediende op wat blauwe kabinetten. Terecht merkt hij op dat het Brussels Gewest verantwoordelijk is voor het administratief toezicht op de negentien gemeenten. Dus ook voor de toepassing van de taalwetgeving. De kern van het probleem is politiek. Daar en ner- gens anders ligt de verantwoordelijkheid voor de disfuncties. En voor de remedie.

De Franstalige onwil is al jaren een realiteit. En zoals wel vaker voorkomt aan Vlaamse kant, wijst men vol zelfbeklag met de vinger naar de andere, zonder bij de eigen verantwoordelijkheid stil te staan.

Tot nader order is voor de werking van de Brusselse realiteit een meerderheid in elke taalgroep nodig. Precies hier, zij het in wis- selwerking met initiatieven die op federaal vlak genomen kunnen worden, zitten de hefbomen.

Sisyfusarbeid

In de Vlaams-Brusselse politieke micro- kosmos ontwaren we echter een omgekeerde beweging. Hoe vaak is al geen bal- lonnetje opgelaten in het voordeel van een

“aanpassing” van de taalwetgeving. Deze is immers niet meer afgestemd op de realiteit van vandaag, luidt het. Jammer genoeg is

“aanpassing” in deze vooral synoniem voor

“versoepeling”.

En dat is een beweging die de moei- zame positie van het Nederlands enkel kan verzwakken. We kunnen enkel hopen dat de alertheid waarmee zowel de N-VA- als de VB-fractie in het Brussels Parlement deze kwestie blijft opvolgen, aanhoudt.

Ook sisyfusarbeid kan soms nobel zijn.

Waar je zou hopen dat de instrumenten in de Brusselse instellingen door de Vlaamse partijen voor het eigen belang aangewend worden, gebeurt net het omgekeerde. Men bergt ze op, in ruil om mee te mogen spe- len in de wat zieltogende Brusselse politieke fanfare. Wat zij die Vandenbossche ook weer? “De kern van het probleem is hetzelfde gebleven.” Precies!

KNIN.

De Geuzenberg

Dwars door Vlaanderen 8 december 2016

6

Ondanks het tandengeknars van gewezen Mortsels burgemeester Pira, blijft de Antwerpse luchthaven behoorlijk draaien. TUI, dat Jetair heeft overgenomen, onder- neemt 21 vluchten per week van en naar Antwerpen. Tot de bestemmingen behoren Palma de Mallorca, Alicante, Ibiza, Split, Nador en Barcelona. In de lente wordt het programma nog uitgebreid. City Jet vliegt viermaal per weekdag naar en van Londen.

Chalair is verdwenen. Dat stond in de sterren geschreven. Die Normandische maatschappij vloog vanuit Antwerpen eerst op Genève en later op Hamburg. Een vliegtuig voor 19 passagiers, en zonder toilet. Daar- mee lok je geen cliënteel aan. En dan is er VLM Airlines. Deze in oorsprong Vlaamse maatschappij leek na het bankroet van de zomer een vogel voor de kat.

De 160 personeelsleden verloren hun baan. Maar in september was de Neder- landse groep SHS Aviation (met SHS Ant- werp Aviation) de beste kandidaat-overne- mer. De groep werkt met Nederlands en Canadees kapitaal (in een verhouding van respectievelijk 60 en 40 procent) en heeft goeie connecties met Chinese investeerders.

Eén dezer dagen zal zij de start van een ver- nieuwde VLM officieel aankondigen. Dat is reeds gebeurd via de sociale media.

De onderneming is al op zoek naar piloten en boordpersoneel voor vier types vliegtuigen. Vier soorten vliegtuigen? Dat is opmer- kelijk, want VLM beschikte op het ogenblik van het faillissement over zeven Fokker F-50’s. De meeste van die toestellen kunnen meteen ingezet worden. Maar dat gaat niet

alleen vanuit Antwerpen zijn. Bovendien zal de nieuwe maatschappij zich niet beper- ken tot (korte) Europese vluchten (naar Lon- den, Manchester, Genève en mogelijk Ham- burg). Zij gaat ook met andere types (Fokker F-70 en verschillende Airbus-modellen) op lange afstanden vliegen. Met de tweemoto- rige jet F-70 kan dat nog in zekere mate vanuit Deurne, maar voor het overige zal het vanuit andere luchthavens met langere start- banen moeten gaan. Daarbij wordt gedacht aan Rotterdam en aan Zwitserse, Britse en Duitse luchthavens. Met de Fokkers zouden dan passagiers vanuit Antwerpen worden aangevoerd. Misschien vliegen we zelfs langs deze weg ooit naar Israël en Zuid- Afrika. Maar laten we niet te veel dromen.

Het nieuwe AOC-luchtcertificaat moet nog binnengehaald worden en de “luchtwaar- dinnen” moeten nog nieuwe uniformen krijgen. Daarbij zou de discussie gaan over het al dan niet dragen van een hoedje! Of er nog ooit een Vlaamse Leeuw op het staartstuk zal prijken, is zeer de vraag. Het zal wel bij de huidige manen van de Nederlandse Leeuw blijven. En dat is lang geen slecht logo.

Pagadder

Taalwet in Brussel: vodje papier

De niet-naleving van de taalwetten in Brus- sel: we zouden er boeken over kunnen schrij- ven. Naar aanleiding van een recent debat in de raad van de Vlaamse Gemeenschapscommis- sie diende Vlaams Belanger Dominiek Lootens hierover een motie in, waarin er bij de Brus- selse en bij de federale overheid werd op aan- gedrongen om de taalwetten in Brussel na te leven. Niets meer, niets minder.

Op zich is het al erg dat men het naleven van de wet moet gaan vragen via parlementaire moties. Dat ministers en parlementairen bij aanvang van hun mandaat een eed afleg- gen waarin ze beloven de wetten na te leven, is blijkbaar enkel maar voor de schone schijn.

Maar als het moet, moet het. Dus riep Loot- ens op om vanuit de Vlaamse partijen in Brussel een motie te steunen waarin slechts gevraagd wordt de taalwetten na te leven. Waarbij Loot- ens ook nog fijntjes opmerkte dat de tijd van het cordon sanitaire nu echt wel voorbij mag zijn, aangezien de achterban van de traditionele partijen dat cordon niet langer pikt.

Woorden die niet in dovemansoren vielen bij de Brusselse N-VA, die de motie voluit steunde.

Liesbeth Dhaene motiveerde haar stem door te stellen dat er inderdaad maar al te vaak flauwe uitvluchten worden gezocht om het fundamen- tele debat aan te gaan.

Tsjevenstreken

Het grootste verzet tegen de motie kwam echter van CD&V en Brigitte Grouwels. In lang

vervlogen tijden hengelde ze nog naar de Vlaams-Brusselse stem met de slogan “Meer Brigitte, minder Frans”, maar in goede (sic) tsje- ventraditie wrong Grouwels zich in de meest bedenkelijke bochten om toch maar niet voor het voorstel van het Vlaams Belang te moeten stemmen. Zo stelde Grouwels dat de niet-naleving van de taalwetten weliswaar een zeer ern- stig probleem is en blijft, maar dat gewoon een motie stemmen onvoldoende is om de Brus- selse regering tot betere gedachten te bewe- gen. We gebruiken het woord niet graag, maar hoe hypocriet kan men zijn? De CD&V zit al sedert mensenheugenis in de Brusselse regering, en heeft daar nog nooit de problematiek van de taalwetgeving aangekaart. Zelfs in de VGC was CD&V voortrekker om een diepgaand debat hierover van de parlementaire agenda te weren. Zelf decennialang niets doen, en dan komen verklaren dat wanneer iemand wél een initiatief neemt, het onvoldoende is. Je moet maar durven. Of in de taal van CD&V Brussel:

faut le faire.

Voor de volledigheid nog even meegeven dat uiteraard ook Open Vld, Groen en sp.a tegen de motie van Vlaams Belang stemden. Maar aangezien geen enkele van deze partijen in Brussel ooit ook maar één greintje bewijs heeft geleverd van enige Vlaamsvoelendheid, zal dat niemand meer verbazen.

Op café in Molenbeek

In die wijken van onze steden die het meest

‘superdivers’ zijn, gaat het met de diversiteit

van horeca-zaken zienderogen achteruit. Met tl-buizen verlichte theehuizen genoeg, maar volkscafés waar nog een frisse pint wordt getapt, worden bijzonder schaars. Niet alleen verdwijnt de klandizie die zo’n cafés zouden bezoeken uit de wijken (of durft na het avond- maal gewoon niet meer buiten), horeca-uitba- ters die het nog aandurven alcohol te schenken, worden er door de meerderheid van muzelmaanse inwoners op attent gemaakt dat ze hun haramboeltje beter dichtdoen.

Het centrum van Molenbeek is op dit geschetste beeld uiteraard geen uitzondering, hoe verfraaid de publieke ruimte er tegenwoor- dig ook mag bij liggen. Op het heringerichte Gemeenteplein vloeit de muntthee rijkelijk, maar het gerstenat zo goed als niet, en dat vindt gemeenteraadslid Jef van Damme van de sp.a spijtig: ‘Een café moet ook bier en wijn schenken.’

Hij weet ook wel dat niemand bereid is het commerciële risico te nemen om in het geïs- lamiseerde Oud-Molenbeek nog met een café te beginnen, daarom doet hij beroep op de gemeente. Die is eigenaar van drie panden op het plein, en Van Damme vraagt dat de gemeente het gelijkvloers van twee van de panden gebruikt om een horeca-zaak in te richten.

Zover zijn we dus al: dat het uitbaten van een

‘gewoon’ café een taak wordt van de overheid.

Het volkscafé als gesubsidieerd relict, een rari- teit met museale waarde. Van Damme loopt keihard achter de feiten aan, met welwillende verdwazing gecreëerd door zijn eigen partij en haar grote socialistische broer, de PS. De thee- drinkende kiezers zijn met veel meer, en dat is het enige wat telt. Tsjing.

Slag om Genk

De gemeenteraadsverkiezingen van 2018 zullen in Genk een echte veldslag worden, zeker als het van de journalisten afhangt. Zuhal Demir, parlementslid voor de N-VA, verliet eerder dit jaar Antwerpen om haar ouders bij te staan in Genk. In 2018 zal Demir een promi- nente plaats innemen op de plaatselijke kies- lijst van N-VA om de huidige coalitie van CD&V en Pro-Genk (een kartel tussen sp.a en Groen) te breken. Bij sp.a moet men daar behoorlijk van geschrokken zijn, want een poosje later kondigde ook Meryame Kitir, parlementslid voor sp.a en wonende in Maasmechelen, aan ook naar Genk te verhuizen om de plaatselijke afdeling te versterken met het oog op de verkiezingen van 2018. Daar CD&V in Genk minister Jo Vandeurzen kan opstellen als breekijzer, kon ook de PvdA niet anders dan versterking zoeken voor 2018. Gaby Colebunders, ook een voormalig vakbondsman en collega van Kitir bij Ford, verlaat Zonhoven om de PvdA in Genk te versterken. Genk zal voor alle politieke partijen een strijdstad worden. Afspraak in 2018.

naam Layouter PAL 00 Restaurants blz. 00

Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis zijn

Heerlijk aan de kust nu!

HOTEL DIE PRINCE

zal u extra verwennen.

Albert I-Wandeling 41-42 - OOSTENDE Tel. 059-70 65 07

Achouffe 19 - 6666 Houffalize De keuken is enkel open voor hotelgasten Te bereiken via Namen, Marche, Laroche richting Houffalize (afslag Nadrin) of via Luik

Tel. 061-28 81 82 - Fax 061-28 90 82 (Wij zijn Nederlandstalig-!)

Verliefd op de natuur-?

Kom ze eens proeven te Achouffe-!

HOTEL