Lieve familie, vrienden en donateurs van Stichting OPTAKI,
Onze geliefde voorzitster van Stichting Optaki is niet meer. Op de prachtige leeftijd van 95 lentes is ze uiteindelijk rustig uit het leven gestapt. Het laatste stukje was moeilijk voor haar.
Toch hebben wij, mijn zuster Liesbeth en ik, tijdens ons laatste bezoek aan haar, nog steeds haar krachtige wil, een beetje humor en aandacht voor de ander, opgemerkt.
Dat was zo kenmerkend voor Lies.
Net voordat ik naar Tanzania ging heb ik in de voorbereiding van mijn avontuur Lies echt leren kennen. In Sengerema heb ik een jaar vrijwilligerswerk gedaan in het onderwijs, bij mijn tante Zuster Tarcisius.
Lies en Hetty en ook Miep, waren hechte vriendinnen van mijn tante. Ze
organiseerden rommelmarkten, activiteiten ten behoeve van het scholenproject op de huishoudschool in den Haag waar Lies onderdirectrice was. Fancy fairs, collectes in de kerk, bingoavonden, lezingen werden er gehouden, nog ver voordat Stichting OPTAKI werd opgericht.
Lies en Hetty, of was het nu Hetty en Lies? Afijn, ze waren een twee eenheid en samen met Miep en een aantal andere collega’s en vriendinnen hadden zij hun hart verpand aan Afrika, Tanzania, het land van Nyerere. Toen mijn tante naar Afrika vertrok in de jaren 60 lag de prioriteit in het ontwikkelingswerk bij de
gezondheidszorg. Lies, mijn tante en haar kompanen daarentegen, kwamen uit het onderwijs en vonden dat de kiem van ontwikkeling, wijsheid en voorspoed in educatie lag. Wie kennis heeft, heeft de toekomst. Dat werd hun mantra.
Vanaf het moment dat mijn tante naar Afrika ging, in 1961, had zij bijzonder veel steun aan haar vriendinnen. Onze tante kwam aan in een zo goed als onbewoond droog gebied, waar malaria en slaapziekte heerste. Er was namelijk nog helemaal niets, behalve de naam Sengerema. Waar te beginnen?
Gewoon klein beginnen, want grote avonturen beginnen klein. Er is een historische foto, misschien haar allereerste les in Afrika van mijn tante onder een Mango boom.
Op zijn Afrikaans, ze had een kanga om en een Onder de Bogen kapje. Om haar heen
een kring van nieuwsgierige kinderen. Het materiaal waar mijn tante mee werkte kwam waarschijnlijk uit Voorburg. En dat is altijd zo gebleven.
Jaren en jaren en jaren zijn er containers met spullen naar Sengerema verscheept.
Van Burgh-Haamstede naar Dar-es-Salaam, via Mwanza naar Sengerema. Lies had zo haar netwerken. De containers waren lang onderweg maar kwamen uiteindelijk altijd aan op plaats van bestemming.
De letterlijk drijvende kracht kwam uit Voorburg, vanuit het episch centrum, de Fransstraat nummer 9.
De boom als leslocatie werd een klein schooltje, Bustani A, daar kwamen de
allerarmste kinderen. Niet alleen voor opvang zodat de ouders het land op konden, maar juist voor onderwijs en eten. Een bakje pap of thee met poedermelk. En soms voor een kledingstuk. Toen kwam Bustani B er bij, want A werd te klein. Arme ouders en kinderen wisten de weg te vinden naar Sengerema. Iedereen was welkom.
Door de jaren heen werd het onderwijs met de inclusieve opvang bekend en
kwamen kinderen van heinde en verre. Kinderen in de crèche stroomden door naar de lagere school. Naast de twee lokalen bij het ziekenhuis werd daarvoor de kerk in het dorp gebruikt want die was immers vrij door de week.
De tijd zat mee. Nyerere had het onderwijs hoog in het vaandel staan, educatie stond hoog op de agenda in de politiek. Van het één kwam het ander. Er werd een heus schoolgebouw gebouwd met alles er op en er aan en het aantal leerlingen groeide en groeide. Met het geld wat ingezameld was, is een leslokaal gebouwd waar meisjes werden opgeleid tot kleuterleidster, een twee jarige opleiding. Er was immers behoefte aan scholing en goede leerkrachten.
Daar heb ik een jaar les gegeven en ter plaatste gezien wat allemaal is gerealiseerd en mogelijk is met alle goede werken van Lies en haar netwerken! Enorm gewoon.
De containers stonden als voorraadkast in de tuin, vol met gebreide dekentjes, schriften, potloden, Engelse boeken, gedroogde groenten, restpartijen kleding van de HEMA, leesbrillen, jodium, blokfluiten en noem maar op. Een snoepwinkel in Afrika.
In dat jaar, in mei 1983 is formeel stichting OPTAKI opgericht. De goede werken kreeg een gezicht, er kwam al een jaarlijkse rondzendbrief, maar nu een
rekeningnummer, een ANBI nummer, een adressenbestand. Lies vond het een taak als voorzitster, om bijna bij elke gift, ongeacht het bedrag, te bedanken met een persoonlijk geschreven kaartje. Zo was Lies, haar missie, haar passie, wilde ze zo graag delen en danken met iedereen die het horen wilde.
Zo werd ook ik en later mijn zus Liesbeth aan gestoken door haar enthousiasme, volharding en positieve levenshouding. Altijd interesse en een luisterend oor voor een ander. Ik mocht haar graag even bellen op een late avond. Dan zette ze haar klassieke muziek af en was het zo maar laat aan de telefoon. En het was heerlijk om haar te ontvangen in onze tuin samen met nicht Moniek. Ze verstond de kunst van het genieten.
Al jaren stond een nieuw project op stapel. Een zelfvoorzienend en geld resulterend internaat om onafhankelijk te zijn. Van Mangoboom naar groter en meer, vergt moed en visie. Dit was een mogelijkheid om uit de startblokken te gaan naar onafhankelijkheid, op een stuk grond ooit aan Zuster Tarcisius geschonken.
Wat waren we blij dat na al die jaren wachten op bericht van de overheid,
vergunningen, bouwtekeningen, zoeken naar juiste aannemers uiteindelijk gestart kon worden met de bouw van het meisjesinternaat.
Zuster Leocardia begeleidde het hele bouwproject vanuit Sengerema.Zij informeerde OPTAKI optimaal, zodat de bouw snel en goed gerealiseerd kon worden. Dankzij het legaat van wijlen bestuurlid Dien Schrijver en alle andere donateurs staat de diamanten kroon op het werk: Een internaat voor 33 meisjes, met een keuken, studieruimte en kantoor.
Wij zijn zo blij dat Lies dit nog mee heeft kunnen maken. En we zijn zo blij met de donateurs van toen en van nu, dat dit allemaal mogelijk is gemaakt. Heel, heel hartelijk dank hier voor, ook namens Zr. Tarcisius.
Lies hield van onderweg zijn, naar mensen, met mensen. In 2014 heeft ze een lintje ontvangen voor al haar werk wat ze heeft gedaan voor OPTAKI. Juist door haar persoonlijk contact bleven vrienden en donateurs haar en de missie trouw. Ze heeft mensen geïnspireerd en haar liefde en passie over gebracht, en dat was haar
bestemming.
Het viel haar zwaar dat ze stapje voor stapje de regie verloor over haar zelfstandige leven. Het inleveren van haar toffe automobiel, de verhuizing van haar lieve buren in de Fransstraat en dat ze uiteindelijk zelf moest verhuizen naar de Mantel. Haar gehoor en zicht werden minder. Alles heeft zijn tijd en duur.
Lieve Lies, Sengerema bidt om uw rust in de hemel en zijn u zo dankbaar wat u samen met de donateurs, vrienden en familie hebt neer gezet.
St. Caroli Institute heeft via zuster Leocardia de condoleance ontvangen. De onderwijzers en studenten zullen u gedenken in gebeden.
Wij ook lieve Lies en we nemen je mee in ons hart. Als een sterke mooie, zelfstandige vrouw die onvoorwaardelijk ging voor een betere wereld.
De mensen van voorbij Ze blijven met ons leven,
De mensen van voorbij Zijn met ons verweven
In liefde, in verhalen, in bloemen en in geuren.
In een lied, dat opklinkt in verdriet
De mensen van voorbij Zij worden niet vergeten,
De mensen van voorbij zijn in het licht
zijn vrij!
Asante Sane lieve Lies, je hebt de wereld een beetje mooier gemaakt.
Namens Stichting OPTAKI Marja Heijmink
Liesbeth Mulder-Heijmink
