“De Europese Unie verdwijnt tegen 2020”

€ 1,95

69

jaargang • nummer 49 • woensdag 4 december 2013 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Deze week

Kris Peeters bijt in het zand 2

Hoe raakt het Vlaams Belang

uit het slop? 3

Briefje aan Annick de Ridder 3

Roddels uit de Wetstraat 4

Een volledige

sportredactie gedumpt 15

Bretoenen in opstand 5

Borgerhoudt van beroering 6

Bezorgdheid om Ryanair 7

Honderd jaar

voor zelfbestuur 10

4 blz.

EXTRA

Bruno Tobback ziek van eigen regering

De herfstbladeren vallen aan hoog tempo. Als de regering niet oplet, vallen de illusies die ze zo nauwlettend probeert in stand te houden tegen een nog snellere vaart. Gwendolyn Rutten verontschuldigt zich voor de pestbelastingen die zij met deze regering in de schoenen van de bur- ger heeft geschoven.

CD&V moet vaststellen dat de ‘regerings- partners’ op eigen houtje de euthanasiewet- geving versoepelen en Bekes club daarbij feestelijk negeren. Bruno Tobback verklaart in een weekeindinterview met Het Laatste Nieuws ‘ziek te worden van ons gerecht’. Dat woordje ‘ons’ staat er wel heel terecht, want Tobbacks sp.a zit in de regering die dat gerecht een beetje op het spoor moet krijgen. Eigen- lijk wordt hij ziek van het onvermogen van zijn eigen regering.

Failliet

Die ‘Bois Sauvage’-zaak is dan ook om bij te huilen. Een stevige fraudezaak eindigt op een minnelijke schikking waarbij de boosdoe- ner niet eens de hele buit moet teruggeven.

Je houdt het niet voor mogelijk. Maar wat nog stuitender moet genoemd worden, is de ver- dediging van de minister van Justitie. Annemie Turtelboom, één van die straffe madammen van Open Vld, komt zeggen dat zo’n minne-

lijke schikking verdedigbaar is omdat er via de normale rechtsgang helemaal niets zou van terechtgekomen zijn. Handel met voor- kennis - een misdrijf! - is zò moeilijk bewijs- baar; wellicht zou de verjaring niet te vermij- den geweest zijn. Met andere woorden: ons gerechtelijk apparaat werkt niet naar beho- ren en werkt in sommige gevallen helemaal niet. En dat vertelt de minister van Justitie in de Kamer van Volksvertegenwoordigers. Hoe failliet kan een overheid zijn?

Het valt in elk geval op dat de regerings- partijen meer en meer afstand beginnen nemen van het regeringsbeleid, althans van de onderdelen waar andere partijen voor staan.

Benieuwd welk rommeltje dat nog gaat ople- veren.

Rommeloplossing

Pieter de Crem deed het overigens omge- keerd. Hij verzette zich tegen de verlaging van de btw op elektriciteit om die daarna goed te keuren. Daan Killemaas, hoofdredacteur van Trends, noemt die maatregel ‘de slechtste die in jaren is genomen’. Als we het goed hebben begrepen, is het de bedoeling de indexaan- passing van de lonen wat uit te stellen. Verder zijn de voordelen voor de bedrijven onduide- lijk, want btw is aftrekbaar; het is dus een nul- operatie. De gezinnen krijgen wel wat ruimte – het zou over 100 euro besparing op de factuur gaan – maar volgens professor Peersman krij-

gen ze door die onrechtstreekse indexsprong 107,5 euro minder loon. Tot zover de kant van de winnaars. Dat die maatregel vanaf volgend jaar miljoenen kost aan de overheid (de vol- gende regering), dat zien we later dan wel weer. Als die index dan toch een probleem vormt, dan zou een indexsprong een eenvou- dige en transparante maatregel zijn. Maar dan verliezen de socialisten hun gezicht, dus wordt gekozen voor een technische rommeloplos- sing. De Crem had dat meteen begrepen, maar hij moet terug in zijn hok, want de regering moet toch tenminste doen alsof ze maatre- gelen neemt.

Een concurrentiepact afsluiten, bijvoor- beeld. Dat het gelukt is, daar moeten we het als goed nieuws mee stellen. Want de loon- kloof met de naaste buurlanden bedraagt geen 5 procent, zoals de regering beweert, maar zowat 15 procent en de maatregelen die getroffen worden zullen geen 5 procent van die kloof dichten, zoals de regering beweert, maar slechts een fractie daarvan. De discre- pantie tussen de inspanning en wat er moet gebeuren, wordt op die manier gigantisch.

Maar zeg niet dat deze regering niets zou doen.

Banvloeken

En zeg zeker niet dat we ter plaatse trappe- len als je gouverneur van de Nationale Bank bent. Luc Coene deed het enkele weken gele- den al en voorbije week opnieuw. Het leverde

hem banvloeken op van de regeringspolitici.

Bruno Tobback redeneert wellicht: waar gaan we naartoe als niet alleen politici van de rege- ringspartijen kritiek gaan uitbrengen op het beleid. Coene kreeg de dringende opdracht zich niet met de politiek te bemoeien. Men gaat er in dit land vanuit dat iemand die een lekkere benoeming heeft gekregen in ruil z’n mond houdt. Als Didier Bellens bij Belgacom jarenlang de dictator speelt, kraait er geen haan naar. Als hij kritiek uitbrengt op Di Rupo, die als een kind bij Sinterklaas zijn dividenden komt ophalen, of op de overheid die faalt als aandeelhouder, dan mag hij zijn koffers pak- ken. Ook Coene moet zijn mond houden, ten- zij hij de regering naar de mond praat. Dat is hem wel toegestaan, uiteraard.

Gelukkig is er nog de staatshervorming. Die voorzag de ontmanteling van de Senaat. De teksten zijn nu in de Senaat goedgekeurd. In de toekomst wordt die tent nog acht keer per jaar opengesteld. Kostprijs: 10 miljoen, of 1,25 miljoen per zitting. De instelling krijgt hon- derdenvijf werknemers, waarvan dertig frac- tiemedewerkers, vijf directieassistenten, tien administratieve medewerkers en zestig (!) uni- versitaire medewerkers.

Leg de klemtoon daarbij toch maar eerder op MEDE dan op WERKER. Wedden dat er in de verkiezingscampagne een regeringspartij opduikt die daar kri-

tiek op zal hebben?

“De Europese Unie verdwijnt tegen 2020”

Vraaggesprek met Thierry Baudet:

Geen Sinterklaas dit jaar voor

Freya Van den Bossche

Actueel

4 december 2013

2

Uit de smalle beursstraat

Kris Peeters bijt in het zand

Het zogenaamde concurrentiepact waar de Vlaamse minis- ter-president Kris Peeters (CD&V) om gevraagd heeft, stelt niets voor. De kritiek uit ondernemerskringen op Peeters neemt met de dag toe. En niet alleen omwille van het onbestaande relan- cebeleid.

Dat de federale regering voor de verkiezingen nog een aantal maatregelen zou nemen om de bedrijven meer zuurstof te geven, was een eis van Vlaams minister-president Kris Peeters. Hij trok aan de alarmbel nadat twee buitenlandse bedrijven voor een investering niet Vlaams-Limburg maar Nederlands-Limburg kozen. Twaalf kilo- meter verderop. Met als reden: de te hoge Belgische loonkost.

Het loonkostenbeleid is zo goed als volledig een federale mate- rie, dus wou Peeters dat de regering-Di Rupo haar nek uitstak. Johan vande Lanotte kwam met een typisch krakkemikkig sp.a-voorstel:

verlaag de btw op elektriciteit. Dat verlaagt de factuur voor de bur- ger (met bijgevolg meer consumptie en groei via andere produc- ten en diensten) en zorgt ervoor dat een aanpassing van de lonen door de index later wordt doorgevoerd aangezien de prijzen minder snel zullen stijgen. Vicepremier Vande Lanotte werd daarin gevolgd door zijn de facto kartelpartner, de Open Vld van Alexander de Croo.

Enkel de CD&V strubbelde - terecht - een aantal weken tegen, maar ging toch overstag.

In ruil krijgt Peeters een reeks lastenverlagingen. Echter, ze komen er pas aan in 2015, 2017 en 2019 en ze bedragen 1,35 miljard euro.

Het gaat echter opnieuw om te versnipperde maatregelen (nacht- werk, lage lonen,…). Slechts één derde is een echte lineaire lasten- verlaging voor alle bedrijven. Bovendien zijn die maatregelen allesbe- halve voldoende om de totale loonkostenhandicap te verhelpen. Kris Peeters ging ermee akkoord, maar hij bijt dus in het zand. Er is geen enkele garantie dat de loonkloof over een aantal jaren wordt weg- gewerkt. Dit non-beleid toont trouwens aan dat de Vlaamse regering op het vlak van het wegwerken van de loonkostenhandicap niets of zeer weinig kan doen. Kris Peeters keert met lege handen terug naar de Vlaamse bedrijfswereld.

Zijn vroegere achterban heeft het meer en meer gehad met deze minister-president. Nochtans werd hij door de ondernemers lange tijd als ‘één van ons’ beschouwd, als ex-Unizo-baas. Dat is voorbij.

Want ook betreffende de economische dossiers waar Vlaanderen wél iets kan doen, groeit de wrevel bij de ondernemers. Vlaanderen in Actie, het grote promotieproject van Kris Peeters, stelt weinig voor.

En het mobiliteitsprobleem, een bij uitstek Vlaamse bevoegdheid, is de voorbije jaren niet aangepakt. Men mag de impact daarvan op het bedrijfsleven niet onderschatten. Headhunters die op zoek gaan naar topmanagers voor vestigingen in Vlaanderen vinden die steeds moeilijker, omdat Brussel en Antwerpen bekend staan als fileregio’s bij uitstek. Het feit dat grote internationale vliegverbindingen naar Zaventem steeds zeldzamer worden, is ook een probleem. Zakenlui uit de groeilanden in Azië en Zuid-Amerika moeten eerst in Frank- furt, Parijs of Amsterdam landen voor ze dan nog naar Brussel moe- ten sporen. Vaak betekent dat een dag tijdverlies.

Dat de Vlaamse regering van Kris Peeters vanuit bedrijfshoek steeds meer kritiek krijgt, wordt aan het Martelarenplein slechts matig geapprecieerd. Eerst werden kritische economen de wacht aange- zegd door de Vlaamse George Clooney. Wie kritiek had op Vlaande- ren in Actie mocht een telefoontje van Peeters verwachten. Sinds kort volgen ook de werkgeversorganisaties. Wanneer Voka het beleid van de Vlaamse regering analyseert, krijgt die een telefoon van Peeters omwille van die ene kritische zin in het persbericht over het falende mobiliteitsbeleid. En het zijn steeds minder vriendelijke telefoontjes.

Wie met ondernemers praat, hoort dat Peeters meer en meer Ver- hofstadt-trekken begint te krijgen. Wanneer de berichtgeving niet meer uitsluitend positief is, krijgt de naar buiten toe minzame Peeters een woedeaanval. En dat gaat zelfs tot dreigementen; dat kritische bedrijfsleiders door de ambtenarij zullen worden aangepakt, wat op zijn beurt leidt tot vertragingen inzake investeringen.

Peeters ligt bij de ondernemers steeds meer in de onderste schuif.

Ook de partijgenoten van de minister-president weten dat. Daar is te horen dat “Kris Peeters over zijn hoogtepunt heen is. Alleen weet de kiezer het nog niet. Hopelijk komt hij het pas te weten na 25 mei 2014.”

Angélique VAnderstrAeten

Delta - EM

bvba

Ingenieursbureau

Detailstudies voor de omzetting van industrieel

afval in energie info:

nvandendriessche@delta-em.eu

tel 0477 723 085

Om met “Europa” te beginnen, de “Unie”

heeft beslist dat controle door de regering op oneerlijke concurrentie, zoals in België sche- ring en inslag in vooral bouw- en transport- sector, niet meer kan. Polen, Roemenen of Bulgaren kunnen naar hartenlust tegen brade- rieprijzen jobs komen invullen omdat ze in hun eigen land geen even dure sociale verplichtin- gen hebben als Belgen in de eigen modelstaat.

Controle betekent, aldus Europa, zondigen tegen vrij verkeer van personen en diensten binnen de “Unie”. Autochtone bouwvakkers en vrachtwagenchauffeurs annex werkgevers noemen dat “de boel belazeren”, maar ze ver- gissen zich. Toch als ge het “Europa” vraagt. Het

“vrij verkeer” heeft ervoor gezorgd dat de Bel- gische arbeidsmarkt al door 400.000 (!) EU- burgers overspoeld wordt. Niet omdat ze beter

zijn, wel omdat ze goedkoper zijn.

Ex-premier, ex-Dexia-“topman” en Europees Parlementslid Jean-Luc Dehaene zei in een Hollandse krant dat Vlaams-nationalisme één pot illusiewekkend en populistisch nat is. Als

“bewijs” voerde hij aan dat voor N-VA Wallo- nië en voor Vlaams Belang de vreemdeling de vijand en oorzaak van alle kwaad is. Wie nog

“straffer” schaamteloos populisme kent dan de door die poenpakker uitgekraamde kwaadaar- dige onzin, mag dat laten weten.

Ongetwijfeld

Dat de verbeelding tekortschiet om zelfs maar gedeeltelijk het “logische denken” van politici te snappen, werd, nog maar eens, bewezen op de jongste congressen van CD&V en Open Vld. Wat het blauwe fabriekje betreft,

Schaamteloosheid

Wereldvreemdheid en schaamteloosheid van de “happy few”, naar eigen zeggen het etmaal rond in dienst van de samenleving, bepalen in grote mate de afkeer die de modale burger tegenover die leidinggevende club almaar sterker voelt naarmate hij er almaar minder mee kan leven en er steeds meer door geleefd wordt. Het kostte weinig moeite aan de hand van door de media berichte en belichte verklaringen, handelingen en beslis- singen, in de loop van een luttele week, voldoende bewijsmateriaal te verzamelen om die stelling schragen. Neem er akte van, genieten ligt te moeilijk.

hoe ver kan men van de realiteit verwijderd zijn en van gezond verstand verstoken zijn, om zich bij “het volk” te verontschuldigen voor belastin- gen die je als regeringspartner zelf mee gerea- liseerd hebt, zonder tegen die regering prompt

“saluut en de kost” te zeggen? Waar haal je het als “denktank” van de CD&V vandaan op een partijcongres uit te pakken met godbetert iden- tiek dezelfde beloften die bij de vorige rege- ringsvorming schaamteloos werden ingeslikt om “er bij” te kunnen zijn? Een regering zonder Vlaamse meerderheid een breekpunt voor de tsjeven? Tot 25 mei ongetwijfeld. Na die datum niet meer, ook ongetwijfeld.

Niet dat de huidige regering zonder Vlaamse meerderheid onbetrouwbaar zou zijn. Fluitje van een cent om het tegendeel re bewijzen.

Het volstaat te herinneren aan de dure eed van premier Di Rupo dat onder geen beding aan de royale dotaties nog geprutst zou worden, ongeacht dat Albert Second, met pensioen, klaagde over te weinig middelen te beschik- ken om de dieseltank van zijn jacht te vul- len. Elio was amper uitgesproken, en zie, de dotaties van de “royals” worden straks geïn- dexeerd, wat niet van de lonen van hun onder- danen gezegd kan worden. Over lonen gespro- ken. Nu de treinen meer vertragingen kennen dan ooit, achtte ex-NMBS-topman Marc de Scheemaecker het moment opportuun om zijn

“gouden parachute” van een miljoen euro op te eisen, al werd hij via het “ons kent ons”- systeem benoemd tot voorzitter van Brussels Airport, een nepjob ter waarde van 60.000 euro op jaarbasis.

“Sterk bewogen”

Mijn weekoverzicht zou verregaand onvol- ledig zijn, mocht ik verzuimen de jongste toe- voegsels te vermelden aan de onoverzichte- lijke reeks fratsen bij Justitie. Het zal allicht niemand verwonderen dat de zaak rond een

“vermeende belastingontduiking” van 900.000 euro door Europese commissaris Karel de Gucht en zijn gade gebeurlijk pas in… 2015 bepleit zal worden voor de fiscale kamer van de Gentse rechtbank. Het woord “gebeurlijk”

is op zijn plaats, vermits het Gentse hof van beroep zich half december nog moet uitspre- ken over de rechtsgeldigheid van het onder- zoek. De Gucht vecht aan dat de BBI zijn reke- ningen mocht inkijken. Krijgt de “Charlemagne van Berlare” gelijk, dan is gans de affaire van de baan. Het is maar dat u het weet.

Zoals u weet, raakte bij rellen in de wijk Meulenberg in Hasselt een politieman levens- gevaarlijk gewond. Er waren tachtig agenten nodig voor de klopjacht op en de arrestatie van de hoofdverantwoordelijke, Ugur A. Hij werd veroordeeld tot zes maanden cel en een boete van 5.000 euro. Vandaag, berichtten de media, is hij op vrije voeten, en kreeg hij voor de boete uitstel.

Die vrije voeten gelden ook voor de Ser- viër Bekim Zogaj, de meest gezochte mensen- smokkelaar van het land. Die gangster is, onder andere, verantwoordelijk voor wat in 2001 de media haalde als “het drama van Wexword”: bij een mensensmokkel van Zeebrugge naar Ier- land stierven acht illegalen in een container.

Drie van hen waren kinderen. Pas vorig jaar kon Zogai worden aangehouden en de tien jaar cel beginnen uitzitten waartoe hij bij verstek was veroordeeld. Zojuist verliet hij fluitend de nor van Lantin! Zijn advocaten voerden bij het Hof van Cassatie aan dat ze hun “cliënt” niet kon- den verdedigen “omdat stukken uit zijn dossier verdwenen waren”. In hun onmetelijke wijs- heid wreven de cassatierechters over hun her- melijnen sjaaltje en kenden ze de heer Zogaj het statuut “vrije man” toe op grond van de beruchte “procedurefout”. Een “sterk bewo- gen” week, zegt u? Helaas niet sterker dan de meeste andere.

D.M^ol

ComPlEEt oNtHutsEND

De krant “La Libre Belgique” vroeg aan een sociaal secretariaat hoeveel een privé- werkgever zou moeten ophoesten om zijn personeel even gul te vergoeden als poli- tici die, zoals iedereen weet, de grootte van hun loon zelf bepalen in de assemblees en de regeringen die de Belgische construc- tie “rijk” is. Het resultaat werd “redelijk ont- hutsend” genoemd - met klemtoon op het eerste of tweede woord, dat werd er niet bij gezegd. De keuze staat vrij. Zelf maken we geen keuze. We houden het bij “com- pleet onthutsend”. Alleen al de voorzit- ters van Kamer en Senaat met hun netto maandloon van 16.566 euro zouden een werkgever op jaarbasis 707.260 euro kos- ten. Een “gewoon” parlementslid – en onze modelstaat telt zeven parlementen – zou 232.903 euro kosten voor zijn nettoloon van “slechts” 11.451 euro.

miNDEr DooD DaN DE aNDErEN?

Tine van Rompuy, de zus van de Euro- pese “president” Herman, wordt lid van de maoïstische PVDA. Bijna alle kranten maakten daar melding van, meestal zon- der commentaar. De gratis krant De Zon- dag publiceerde zelfs een vraaggesprek met rooie Tine, onder de titel “Ik kan geen onrecht verdragen”. Daaruit blijkt dat zij bij de PVDA is gegaan uit afkeer voor alle

“onrecht”. De vragen gaan over belastin- gen, over haar broer en over gezondheids- zorg. De interviewer herinnert even aan de historische banden van de partij met auto- ritaire regimes, zoals Noord-Korea, maar daar gaat Tine - natuurlijk! - niet op in.

“Het verleden is voor mij geen item”, zegt ze en de journalist dringt uiteraard niet aan. Geen enkele vraag over de miljoe- nen slachtoffers van Pol Pot, of de tiental- len miljoenen slachtoffers van Mao’s mas- samoorden, zijn Grote Sprong Voorwaarts, zijn Culturele Revolutie en zijn invasie en genocide in Tibet. Kan men zich voorstellen dat een journalist een neonazi zou intervie- wen zonder hem Hitler, de Jodenvervolgin- gen, de concentratiekampen en de Tweede Wereldoorlog voor de voeten te gooien?

Maar voor communisten gelden duidelijk andere normen. Zijn hun slachtoffers mis- schien minder dood?

Actueel 4 december 2013 3 Hoe raakt het Vlaams Belang

uit het slop?

Het Vlaams Belang heeft het bij verkiezingen en in de peilingen ooit beter gedaan.

Maar betekent dit, zoals de regeringsgezinde media verkneukelend beweren, dat de partij irrelevant is geworden? Met de juiste strategie kan 25 mei 2014 voor de partij een kantelmoment worden.

Verleden week zat het zelfverklaarde kruim van de Vlaamse journalistiek rond de tafel in De Zevende Dag en stak een gezellige babbel af over de aanloop naar de verkiezingen van 25 mei. Halverwege het debat stelde Ivan de Vadder de lichtjes sturende vraag of de pei- ling waarover we het verleden week hadden nu net niet het ultieme bewijs was dat het Vlaams Belang irrelevant is geworden. Want een partij die een peiling moet bestellen om te bewijzen dat ze nog een rol te spelen heeft, daar is toch iets mis mee? De vier genodigden konden het alleen maar beamen.

Ach, we gunnen de kwaliteitsjournalisten het pleziertje dat ze het Vlaams Belang uit- eindelijk dan toch «klein» hebben gekregen.

Met de N-VA nog steeds afgetekend de groot- ste partij, zijn het harde tijden voor hen. Ze hebben dat kleine sprankeltje hoop nodig om zich elke morgen weer naar het werk te sle- pen. Maar daarmee hebben ze natuurlijk nog niet noodzakelijk gelijk.

Zelfvertrouwen

Het verschil in zelfvertrouwen tussen Groen en Vlaams Belang is opvallend en opmerkelijk. Bij de laatste provincieraads- verkiezingen haalde Groen gemiddeld 8,2 procent van de stemmen, door de media en de partij zelf geïnterpreteerd als een enorme overwinning. In de peilingen schommelt die partij echter al in lengte van jaren rond 7 à 8 procent. Af en toe haalt ze een uitschieter tot 10 procent, maar er zijn net zo goed diepte- punten tot net boven de kiesdrempel. Finan- ciële crisissen of de globale klimaatopwar- ming blijken daar maar weinig aan te kunnen veranderen, en toch blaakt Groen van zelfver- trouwen en portretteren de media haar als een partij in een “winning mood”.

Vergelijk dat met de beeldvorming rond het Vlaams Belang. De partij haalde verleden jaar 8,9 procent, en werd meteen op sterven na dood verklaard. Voor zover we de peilin- gen mogen geloven, blijft de partij groter dan Groen, en af en toe peilt ze zelfs groter dan de Open Vld, maar toch wordt ze systema- tisch bij de verliezers gezet. Het grote verschil is natuurlijk dat het Vlaams Belang ooit bijna een kwart van de kiezers heeft gehaald, en die score blijft een lange schaduw werpen.

De media buiten de situatie uit. Voor wie democratisch gezind is en intellectueel eerlijk wil blijven, blijft het stuitend dat Groen met een score van 8,2 procent in zowat elk medi- adebat uitgenodigd wordt als een belangrijke oppositiepartij, terwijl Vlaams Belang met

“slechts” 8,9 procent er niet meer toe doet, en al zeker niet in debatten over de kernthe- ma’s van de partij.

Zwarte Zondag

Hoe kan de partij uit het slop raken? Aller- eerst moet het zelfvertrouwen hersteld wor- den. Verkrampt optimisme zoals bij Open Vld of overdreven Chiro-enthousiasme zoals bij CD&V laat men bij VB maar beter achterwege.

Dat werkt toch maar averechts. Misschien is het al een begin als het Vlaams Belang zich niet meer zou meten met en zou afzet- ten tegen de N-VA. Waarom zich niet opstel- len als de grotere rechtse tegenpool van het kleinere linkse Groen? Of als de gelijke van Open Vld en sp.a? Dat geeft al meteen een heel andere psychologie.

Verder zou het partijhoofdkwartier de his- torische score van 24 procent in de schuif

“historie” moeten steken. Kijk maar eens naar de CD&V, die elke nederlaag weet om te toveren tot een verkiezingsoverwinning. In 2009 haalde de CD&V nog 22,9 procent, en in 2012 21,4 procent, en toch zal een score rond 20 procent op 25 mei verkocht wor- den als een ware oranje vloedgolf. Waarom?

Omdat CD&V in 2010 slechts 16,2 procent van de stemmen haalde, en partijvoorzitter Wouter Beke sindsdien niet nalaat de drem- pel van 20 procent voor te stellen als een fan- tastische score voor zijn partij. In die mate

zelfs dat als de N-VA niet tegelijk een eind boven 30 procent eindigt, N-VA verslagen in de touwen zal hangen, en Beke in het ver- kiezingsresultaat een plebisciet zal weten te ontwaren om federaal toch nog eens in een regering te stappen zonder een meerderheid aan Vlaamse zijde. (En het strafst van al: in de pers zal Beke er nog mee wegkomen ook.) Il faut le faire…

Partijvoorzitter Gerolf Annemans zou ook een «Beke» kunnen doen, en op basis van de 8,9 procent van de provincieraadsverkiezin- gen van verleden jaar 10 procent kunnen uit- roepen tot een quasi onbereikbaar doel voor 25 mei. Ter vergelijking, op «Zwarte Zondag», 24 november 1991, haalde het Vlaams Blok 10,3 procent, en daarmee stond meteen het hele land in rep en roer. Eveneens ter verge- lijking: toen Vlaams Belang in 2004 24,1 pro- cent haalde, zat sp.a (samen met SPIRIT) nog aan 19,8 procent, en de VLD aan 19,4 pro- cent. Een jaar eerder zaten beide partijen nog aan respectievelijk 24,3 procent en 24,4 pro- cent. Geen kat die hen aan dergelijke scores afrekent, en al zeker intern niet. Het is dan ook een raadsel waarom het Vlaams Belang zich met die score van 24,1 procent wel eeu- wig wil pijnigen.

Kiezersreservoir

Dat neemt niet weg dat het Vlaams Belang gerust een grotere ambitie mag hebben dan 10 procent. De vraag is alleen maar: waar moeten die kiezers vandaan komen? Van- daag is het antwoord op die vraag: vooral bij de N-VA. En die lokt men niet terug naar het Vlaams Belang door de N-VA systematisch door het slijk te halen. De hoogdagen van het Vlaams Blok/Belang hebben geleerd wat het precieze effect van zo’n strategie is.

Het is aangewezen wanneer Antwerps bur- gemeester Bart de Wever nog eens afwezig is in de gemeenteraad, toch iets voorzich- tiger te reageren. De gsm een keer of drie, vier omkeren vóór men een tweet de wereld instuurt, kan daarbij al helpen. Want neen, voor zover wij konden nagaan, wist Anke van- der Meersch helemaal niet dat Bart de Wever ziek was, laat staan gehospitaliseerd. Ze liep recht in de val. Men moet er immers niet op rekenen dat de pers en andere tegenstanders in hún reacties dat elementaire detail in reke- ning brengen. Het is dan ook nutteloos zoals Filip Dewinter achteraf met een kwinkslag te reageren, want ook dat wordt in de pers ver- volgens verkeerd uitgelegd. Ik weet het, het is gemakkelijk om dat twee weken later van- achter de schrijftafel te verkondigen, maar dat verandert niets aan de realiteit.

Het Vlaams Belang zou in de aanloop naar de verkiezingen van 25 mei er goed aan doen zich vooral op het eigen verhaal te concentre- ren, niet dat van de N-VA. Open Vld en CD&V hebben die les al begrepen. Het grote voor- deel dat het Vlaams Belang op die twee par- tijen heeft, is dat het Vlaams Belang wél nog een eigen verhaal heeft, met onder meer Vlaamse onafhankelijkheid, immigratie en ethische dossiers zoals euthanasie. Open Vld en CD&V gooiden al jaren geleden hun ver- haal overboord, om in een PS-regering te stappen. Sindsdien verkopen ze in het beste geval alleen nog maar praatjes, maar meestal gewoon platte leugens.

F^vL

Genade Van de kaMeraad-koninG

In het maandagnieuws overheerste de ergernis over de Koninklijke genadeverlening aan veroor- deelden. Dat voorrecht, waarvan ook koning Filip blijkbaar graag gebruik blijft maken, gaat over strafvermindering voor gedetineerden of (meestal) kwijtschelding van boete of rijverbod voor verkeersovertreders. De aanvragen worden behandeld door de cel Genade van Justitie, maar de koning ondertekent de gratie. Op een van die niveaus - of op beide - wordt de Vlaming gediscri- mineerd. Neem de gegevens van de jongste jaren. In 2009 waren er 788 genadeverzoeken van Vlamingen en 721 van Franstaligen. Merkwaardig, want Wallonië heeft maar half zo veel inwo- ners. Maar er is meer. Een Franstalige kon rekenen op viermaal meer genade. Dat was voordien in geen geval, maar ook nadien nauwelijks anders. In 2010 en 2011 reageerde koning Albert drie- maal positiever op Franstalige dan op Vlaamse veroordeelden. Vanaf 2012 werd Albert iets stren- ger. Minder veroordeelden kregen een koninklijk duwtje, maar de wanverhouding bleef. Infor- matie hierover moet je niet ver zoeken. In het jaarverslag 2012 van de FOD Justitie lees je “De koning ontving 507 Nederlanstalige en 448 Franstalige genadeverzoeken… en heeft 14 Neder- landse en 39 Franstalig verzoeken ingewilligd” (blz. 45). Nog altijd driemaal meer Franstalige begunstigden dus.

In de eerste helft van 2013 belandden nog 487 aanvragen op Alberts bureau, met positief gevolg voor 14 gestraften (2,8 procent), Van de veertien waren er acht Franstaligen en zes Nederlands- taligen, vernam Inge Faes (N-VA) van minister Annemie Turtelboom (Open VLD).

Benieuwd welke resultaten kameraad-koning Filip op dat vlak zal voorleggen. Elf gratieverle- ningen heeft hij sinds zijn aantreden in juli al verricht. Of hij de Vlamingen benadeelt zoals zijn vader, is nog niet duidelijk. Vermoedelijk weten we daar binnenkort meer over. En of het nu Filip is, of de cel Genade van de FOD Justitie, of Turtelboom, iemand draagt de verantwoordelijkheid voor deze scheeftrekking.

Politieke kameleon

Mevrouw het woelwater,

Waar is de tijd dat gij van de N-VA-jon- geren de ‘Komkommerprijs’ kreegt voor het meest onnozele en minst zinvolle voorstel dat in de komkommertijd gedaan werd? “In de zomer van 2009 overtrof niemand de profileringsdrang van Vlaams parlements- lid Annick de Ridder (Open Vld) met haar voorstel om de Zeeuwse mosselen te boycot- ten zolang de Westerschelde niet uitgediept wordt”, zeiden die jongeren toen. En: “Het verwonderde ons trouwens dat een veelbe- lovende liberale politica met een voorstel komt waar Vlaamse zelfstandigen en onder- nemers toch wel enige hinder van zouden ondervinden.” Ja, dat waren nog eens tijden.

Nog maar enkele weken geleden veegde gij de vloer aan met de Vlaamse regering, inclusief de N-VA, voor haar mobiliteitsbe- leid in Antwerpen. Het “verfpottenakkoord”, noemde gij zeer beeldrijk de 33 maatrege- len van Kris Peeters en zijn regering om de mobiliteitsknelpunten in Antwerpen aan te pakken, met wat schilderwerken. Als geen ander boorde gij het akkoord de grond in…

Vandaag hebt gij een lidkaart van de N-VA en wordt gij door de grote leider zelf gecata- logeerd als ‘een hardwerkende kracht met dossierkennis’. Het kan verkeren. Er zijn kameleons die minder vlot verkleuren.

Nochtans hadt gij alles om het in de libe- rale partij ver te schoppen. Alleen waren uw strategisch inzicht en vooral uw geduld niet groot genoeg. In 2004 maakte de rech- tervleugel van de liberalen kennis met een piepjong veulen dat de strijd aanbond tegen de voorstanders van het migrantenstem- recht, wat uiteindelijk zelfs leidde tot een vuurwerk zonder weerga tussen Verhofstadt en De Gucht. Het stond toen in de ster- ren geschreven dat gij het ver gingt schop- pen. De liberalen voelden dat en maakten u na 2006 fractieleider in de gemeenteraad van Antwerpen en ze piloteerden u naar het Vlaams Parlement. Want gij hadt ‘het’

in uw vingers, en goede hersenen, meen- den zij niet geheel onterecht. Gij rookt de macht en de gloriol en gij gingt dus voluit, in die mate zelfs dat gij in 2010 één van de

“running mates” waart van Marino Keulen, toen die een gooi deed naar het voorzitter- schap en dus de macht in de Brusselse Mel- senstraat. Het mocht niet zijn en gij waart teleurgesteld. Toen in 2012 in de koekenstad de clash der titanen moest beslecht worden, tussen Janssens, De Wever en Dewinter, waart gij het niet die het blauwe gild mocht leiden, maar wel Annemie Turtelboom, die door de partijtop in uw afdeling werd geleid.

Ondertussen waart gij al uit de gemeen- teraad verdwenen, om in de Katoen Natie van baas Huts wat schnabbels te gaan bij- verdienen. Men hoefde derhalve bij de falie- kant afgelopen gemeenteraadsverkiezingen niet meer op u te rekenen. Dat is u zeer kwa- lijk genomen. Het was de logica zelve dat men u onlangs liet weten dat gij uw ambi- tie om volgend jaar op de tweede plaats van de Vlaamse lijst te staan, kondt vergeten.

Daags na het grote tienjaarlijkse Toe- komstcongres van de Open Vld, vorige week, gingt gij u dan voegen bij uw oude blauwe kompanen Marinower, Bungeneers en uw bijzondere vriend Van Campenhout in de N-VA. Uw mantra van de jongste dagen, dat gij gevallen zijt voor de congres- en pro- grammateksten van de N-VA, wordt dan ook meewarig bekeken. En de afstand die gij neemt van de Open Vld die in de rege- ring-Di Rupo met alles instemt, wordt door iedereen op hoongelach onthaald. Er is u niks beloofd bij de Vlaams-nationale con- federalisten, zegt gij.

Ik steek er mijn hand voor in het vuur dat dat wel zo is, want carrière en carriè- replanning lopen als een donkerblauwe draad door uw nog jeugdig bestaan. Het zal morgen niet anders zijn. En komt morgen Fernand Huts ook nog over, nu gij de weg gebaand hebt?

Briefje aan Annick de Ridder

Cordon voor het ‘blok’ gezet

Consternatie vorige week in de commis- sie Justitie van de Kamer. In extremis wou de meerderheid een wijziging aanbrengen aan een wettekst waarover ze eerder al had gestemd. Volgens het reglement kan zoiets alleen met unanimiteit. Probleem: het cordon.

VB’er Bert Schoofs weigerde de wijziging goed te keuren, tenzij hij het amendement tot wij- ziging mee mocht ondertekenen. Omdat dat toch een brug te ver was en de democratie daardoor duidelijk in gevaar leek te komen, besliste de meerderheid dan maar de gebrek- kige tekst toch maar niet te wijzigen en koos zij ervoor de boemerang van het cordon in de eigen nek te laten vliegen.

Billen en blaren

Schoofs pakt het niet altijd zo fanatiek aan, maar deze keer had hij een rekening te veref- fenen. Zijn stugge houding had alles te maken met wat een week voordien was gebeurd. Toen had de minister niet de moeite genomen een VB-wetsvoorstel dat ter bespreking voorlag van commentaar te voorzien, hetgeen prin- cipieel tot de parlementaire geplogenheden behoort. Nochtans was het voorstel tijdig ver- meld op de vooraf verspreide agenda. Daar- naast kon een wetsvoorstel dat tijdens de vergadering door CD&V in extremis ter bespre- king werd aangeboden wél op grondige com- mentaar van het kabinet rekenen. Turtelboom lachte het protest van Schoofs weg, maar die stak het voorval in zijn mouw. Dat was de reden waarom hij het cordon de week nadien een ferme peer zou stoven, en de traditionele partijen voor het blok zette. Wie zijn billen brandt, moet op de blaren zitten.

En nog cordon…

Het is een parlementair gebruik dat bij de bespreking van een beleidsbrief, een wetsont- werp of iets dergelijks een officiële verslag- gever wordt aangesteld. In de praktijk wordt

Roddels uit de Wetstraat

Dossier

4 december 2013

4

het verslag echter door medewerkers opge- steld, dat dan de uiteindelijke zegen van de verslaggever(s) krijgt. Vorige week werd de beleidsnota Gelijke Kansen behandeld. Toen Rita de Bont van het VB zich kandidaat stelde voor die taak, ontstond er een probleem, want in de regel wordt dat niet aan VB’ers overge- laten. Zij krijgen nooit de goedkeuring van de andere partijen, because niet-democra- tisch. Rita begon daarop een betoog tegen Mil- quet, over het feit dat men zijn mooie woor- den in daden moet omzetten, dat men haar niet mocht uitsluiten en ‘gelijke kansen’ moest geven. Een vervelende discussie… Zeker toen Milquet achteloos zei dat alle vormen van dis- criminatie moeten aangepakt worden. Com- missievoorzitter Maya Detiège had het door.

Ze was de discussie beu en ze volgde prompt het betoog van Rita de Bont, die overigens als enig commissielid de ganse dag in de commis- sie aanwezig was geweest om er haar werk als oppositielid te vervullen. Bij de bespreking van de tweede beleidsnota - over milieu - werd Rita prompt aangesteld als verslaggever, al was er geroezemoes en tandengeknars op de banken van de Franstaligen. Rita was aangenaam ver- rast omdat ze ‘gelijke kansen’ kreeg. Het cor- don lag weer even aan diggelen.

Bloedernstig

Cathy Coudyser van N-VA is nog niet zo lang Kamerlid, pas sinds eind vorig jaar. Niettemin is ze actief. Ze houdt zich in de Kamer voorna- melijk bezig met het stellen van schriftelijke en mondelinge vragen over diverse eerder saaie onderwerpen, onder meer kmo’s, de Nationale Loterij en de federale wetschappelijke instel- lingen. Vorige week sprong zo’n onderwerp in het oog, toen ze aan de minister voor Leefmi- lieu een vraag stelde over ‘de massale bijen- sterfte in ons land’. Ja, over de meest uiteen- lopende zaken worden er vragen gesteld, alsof het staatszaken zijn. En soms lijkt het alsof het om te lachen is. Cathy herinnerde de commis- sie eraan dat er een federaal bijenplan is en

Het is niet omdat iets gebeurd is, dat het ook MOEST gebeuren, dat er geen andere moge- lijkheden waren, dat de geschiedenis naar een vooraf bepaald onvermijdelijk einde gaat.

Het zijn nog altijd mensen die geschiedenis maken en niet omgekeerd. We werden er de voorbije weken misschien te weinig aan her- innerd. Kennedy begon met de opbouw van het Amerikaanse leger in Vietnam en hij had de steun van het establishment. Maar zou hij ook zover gegaan zijn als zijn opvolger John- son? We zullen het nooit weten. De 1 miljoen mensen (minimumcijfer) die na 1963 in die oorlog stierven, waren misschien wel in leven gebleven.

Acht minuten in november

En dan is Vietnam nog klein bier vergele- ken bij de acht minuten die - geschat - 40 mil- joen levens hebben vernietigd. De aanslag van Georg Elser in november 1939 mislukte omdat Hitler acht minuten vroeger dan voor- zien de Bürgerbräukeller in München verliet.

Zijn opvolger Hermann Goering was, zoals de meeste Duitsers, gekant tegen een grote oor- log. Het jaar tevoren was hij samen met Mus- solini erin geslaagd Hitler in München te laten afzien van een oorlog; wat de Führer hem nooit meer zou vergeven. Hitler leidde Duitsland en een groot deel van Europa naar de ondergang met zijn racistische ideologie en zijn Lebens- raumdroom. Zou Goering ook dat waanzinnige plan hebben uitgevoerd? Misschien had hij wel vrede gesloten met Frankrijk en het VK en had hij zich uit het bezette Polen teruggetrok- ken (om er een satellietstaat van te maken).

We zullen het nooit weten. We weten wel dat de dood van Hitler in 1939 de Führer de repu- tatie zou gegeven hebben de grootste Duitser aller tijden te zijn. Je koopt niets voor die “als”, maar je mag er toch even over mijmeren. Als de Engelse koning Henry V (die het Engels als hoftaal introduceerde) niet onverwachts aan dysenterie gestorven was, op zijn 36ste, dan was hij waarschijnlijk ook door de nog res- terende helft van Frankrijk die hem niet als koning erkende, aanvaard. Die personele unie

“Als”

Even terugkoppelen naar eigen land. Emiel Moyson was dertig jaar toen hij stierf aan tuber- culose. Hij werd in de socialistische arbeiders- beweging het onderwerp van een echte cultus.

Maar zijn opvolger Edward Anseele vond het niet opportuun het tweede deel van Moysons erfenis te bevorderen: zijn voor die tijd bijzon- der sterke Vlaamsgezindheid. Zou de flamin- gant Moyson ook, zoals Anseele, de heruitgave van een Franstalige universiteit in Gent in 1918 gevraagd hebben? Zou hij zoals zoveel Vlaams- gezinde katholieken, socialisten en liberalen zijn Vlaamse principes in de kast gezet heb- ben ter wille van het “hoger belang”, omdat de partij vooral in Wallonië sterk stond wegens de grote arbeidersconcentraties daar? Of zou Moyson de man geweest zijn die het socialisme en de liefde voor het eigen volk had verenigd, tegenover Waalse imperialisten en Vlaamse franskiljons? We zullen het nooit weten.

Artiest in de dop

Vooral op artistiek terrein doet “als” soms pijn. Wie kent nog de naam van de aartsbis- schop van Salzburg in 1780, van de koning van Napels en Sicilië in 1830, of van de Franse pre- sident in 1875? Die grote mannen van weleer zijn grotendeels in de vuilbak van de geschie- denis beland, maar hun onderdanen Wolfgang Mozart, Vincenzo Bellini en Georges Bizet zijn en blijven onsterfelijk.

De muziekliefhebber zucht eens als hij denkt aan de meesterwerken die nooit gecompo- neerd werden omdat die heren respectievelijk 37, 33 en 36 waren toen ze stierven. Hoeveel rijker zou hun repertoire geweest zijn, al kregen ze zelfs maar tien levensjaren extra? Of niet?

Want aan de vooravond van de compositie van Faust, in opdracht van de Franse koning Karel X, brak in Parijs revolutie uit. De 38-jarige Rossini legde even zijn pen neer en hij componeerde in de resterende 38 jaar van zijn leven nooit meer een opera. Pietro Mascagni was 26 toen zijn Cavalleria voor het eerst opgevoerd werd.

Hij boekte een paar jaar later nog succes met Amico Fritz en Iris, maar de triomf van Caval- leria werd het niet meer en vanaf 1900 joeg hij 45 jaar lang tevergeefs succes na. “Ik werd gekroond vooraleer ik koning was”, zuchtte hij

later. Of denk aan Vlaanderens wonderknaap Berten Rodenbach. Misschien zou hij Gezelle overtroffen hebben? Of misschien werd hij na een paar jaar wel een keurige provinciead- vocaat, want in het laatste jaar van zijn korte 23-jarige leven helde de student in de rechten geleidelijk al wat over naar de liberale franskil- jonse burgerij waaruit hij afstamde. Misschien had hij zijn laatste gedichten al geschreven.

Ik heb als kind ademloos gekeken - vanach- ter de nadars, waar het Mechelse klootjes- volk moest blijven - naar een openluchtop- voering van Alfred Hegenscheidts Starkadd.

Er zijn niet veel Vlamingen meer die nog een voorstelling van dat ooit zo bekende stuk heb- ben gezien, geschreven door een 31-jarig lite- rair reuzentalent. In de resterende 64 jaar van zijn leven wijdde Hegenscheidt zich aan de geografie en daar bleef het bij. Wie weet wat Paul van Ostaijen nog allemaal had geschre- ven? Misschien was hij wel de eerste Vlaamse Nobelprijswinnaar Literatuur geworden. Maar heeft Van Ostaijens compagnon Wies Moens nog ooit in zijn lange leven iets beter geschre- ven dan zijn Celbrieven die hij op zijn twee- entwintigste neerpende? Velen met mij den- ken van niet.

Zelfs in de sport zijn er geen zekerheden. Ik vergeet nooit die bloedhete zondagmiddag in augustus 1970, in de mooiste stad ter wereld (na Mechelen natuurlijk). In de koele bar in de Via delle belle donne in Firenze zat ik tussen de Italianen te supporteren voor Jempi Mon- seré, die met Felice Gimondi naar de streep trok en wereldkampioen werd. De Italianen kwamen me sportief gelukwensen. Zes maan- den later stierf de 22-jarige Monseré op de weg tussen Lille en Retie. Waarschijnlijk had hij het Eddy Merckx nog veel moeilijker gemaakt dan Roger de Vlaeminck en Walter Godefroot al deden. Of misschien ook niet, want op een paar kilometer van waar ik woon ligt Wakker- zeel, ooit beroemd vanwege Jokke Wouters die als 19-jarige de toen nog grote klassieker Parijs- Tours won maar drie jaar later geen platte prijs meer reed.

Eeuwig jong

De conclusie luidt: vroeg sterven is één van de recepten om beroemd te blijven, want je blijft voor eeuwig jong. Iedereen herinnert zich

de belofte en niet de aftakeling. Marilyn Mon- roe was 36 jaar toen ze er een eind aan maakte.

Na meer dan 51 jaar is ze nog altijd een seks- symbool. Haar grote Franse rivale op dat ter- rein (zelfs in de VS) was maar twee jaar ouder toen ze met haar filmloopbaan stopte, maar sindsdien kwam Brigitte Bardot nog veel in het nieuws met haar dierenliefde, haar afkeer voor het mohammedanisme en haar weigering om iets aan haar wel erg opvallend verouderings- proces te doen.

De reactie op de oudere Bardot is er altijd eentje van: “Hoe ziet die eruit?” Hetzelfde ver- schijnsel bij andere sterren. De filmtenoren Joseph Schmidt en Mario Lanza (allebei 38 toen ze stierven) zijn nog altijd begrippen en hun operarivalen zijn alleen nog maar bekend in het eigen kringetje. Zelfs een pophater als ik kent de namen Jimmy Hendrix (28) en Buddy Holly (22). Een lang leven heeft natuurlijk zo zijn voordelen voor de persoon in kwestie, die er desnoods een voltijdse bezigheid kan van maken vijftig jaar lang zijn jeugdige zelf na te spelen, om te teren en nog veel geld binnen te rijven dankzij een reputatie die in de praktijk allang niets meer voorstelt. Kunstkenners zeg- gen me dat James Ensor na zijn dertigste niets meer vernieuwde in zijn werk en zich bijna zes- tig jaar bezighield met zichzelf te kopiëren. We hadden in Vlaanderen nog zo’n genie. In 1969 ging het formidabele toneelstuk “Vrijdag” van de 40-jarige Hugo Claus in première en het was tevens zijn zwanenzang.

Hij slaagde er daarna nog bijna veertig jaar lang in de kluit te belazeren; door progressief Vlaanderen ademloos bewonderd voor iedere wind die hij liet. Zijn “Het verdriet van België”

geniet de eer met voorsprong op de eerste plaats te staan van de boeken die de ware intel- lectueel in de kast heeft staan, zonder ooit ver- der te geraken dan een paar bladzijden, want veel te vervelend. Toekomstige generaties zul- len waarschijnlijk eens door zijn latere werk grasduinen en ik betwijfel of zij daar nog “de grootste dichter aller tijden” zullen bij stame- len, zoals minister Anciaux deed bij de dood van Claus. Cultuurfreak Bert is natuurlijk een expert, want ooit slaagde hij erin niet één maar zelfs twee albums van Jommeke op 24 uur tijd te lezen.

J^an n^eckers dat Vlaanderen er ook één heeft. Naast heel

wat technische beschouwingen wilde zij weten in hoeverre dat federaal bijenplan werd door- gesproken met de ministerraad en of het plan wordt gedragen door de volledige federale regering. Bevoegd staatssecretaris Wathelet bracht een natuurlijk door medewerkers voor- bereid betoog over geneesmiddelen, dieren- gezondheid en de bestrijding van de varro- mamijt. Met een uitgestreken gezicht en een knipoog naar enkele Kamerleden tijdens zijn betoog deed hij bloedernstig alsof hij haast dagelijks op de bres staat tegen de bijen- sterfte. Pak vast! De conclusie van Cathy was dan ook overrompelend: “Bijen zijn belangrijk en wij mogen dat niet uit het oog verliezen.” Zij - zelf een bezige bij - meende het.

Cowboys

Nu le prince Laurent met zijn vastgoedac- tiviteiten verlies lijdt, er niet helemaal meer uit raakt en het hof burggraaf Davignon laat opdraven om de boel te redden, stond het in de sterren geschreven dat N-VA’er Theo Francken daarover de regering zou interpel- leren. Eens te meer tokkelde hij op de gevoe- lige snaar, door heel scherp te stellen dat of Laurent een dotatie van de overheid heeft en zich dan weghoudt van het bedrijfsleven – en

van dividenden en arbeidsinkomsten –, of dat hij ‘de vastgoedkoning van Brussel’ wordt en derhalve de dotatie stopt. Francken daagde de regering uit maar eens duidelijk te maken of Laurent mag bijverdienen, vennootschappen en vastgoed mag beheren en daar geld mee mag verdienen. Minister Milquet, die Di Rupo verving, draaide uiteraard rond de pot, door in haar antwoord te verwijzen naar de nieuwe dotatieregeling die in 2014 van kracht wordt en die volgens haar de grootste hervorming ooit is wat dat betreft.

Met dat antwoord werd Theo niets wijzer.

Zijn conclusie was helder: de Van Saksen- Coburgs blijven de cowboys van de Belgische fiscaliteit. Aangezien in de wet staat dat men een beroepsinkomen, of liever een beroeps- werkzaamheid, moet hebben, vroeg hij zich af waarom de regering dat dan niet op de royals toepast. Concreet stelde hij voor de regeling voor de magistratuur toe te passen: zij kunnen niet participeren in vennootschappen, zij kun- nen geen uitgebreide handelsactiviteiten ten- toonspreiden, zij moeten voorzichtig en terug- houdend zijn als het economische activiteiten betreft. Poepsimpel. Theo Francken beloofde het dossier op te volgen en de eerste minis- ter de wacht aan te zeggen. Di Rupo kan zich gaan opwarmen!

Actueel 4 december 2013 5

Echo’s uit

de Koepelzaal

Iedereen gouverneur

Gouverneurs worden voortaan niet meer politiek benoemd. Dat zegt toch de Vlaamse regering, die hiervoor een procedure vastlegde.

Er komen voortaan “open” vacatures, waarna een selectiebureau selecteert, de Vlaamse regering kiest en de kandidaat na een “hoor- zitting” en eensluidend advies van de federale regering wordt benoemd. Wie gelooft dat er in de praktijk veel zal veranderen? Ook voor de nieuwe NMBS-baas werd een selectiebureau aangesteld, maar het draaide uit op een poli- tieke benoeming.

De voetbalaap…

Een splinternieuw voetbalstadion op de Hei- zel (parking C, in Grimbergen) moet van België een kandidaat maken om in 2020 het Europees voetbalkampioenschap mee te kunnen organi- seren. Voor de Vlaamse regering tekende Kris Peeters hiervoor holderdebolder een principe- overeenkomst, al stelde Vlaanderen voorwaar- den: de privésector en niet de Vlaamse over- heid betaalt, er moet een atletiekpiste komen en Brussel moet mee de verbreding van de Brusselse Ring mogelijk maken. Uit de studie- Deloitte zou blijken dat het project, zelfs zon- der atletiekpiste, nooit kan slagen zonder over- heidssteun. Daar komt de aap uit de mouw:

wie zal dat betalen? “Als men die voorwaarden ernstig neemt, moet men nu in feite al toege- ven dat daar nooit aan kan worden voldaan”, weet Joris van Hauthem (VB).

… en de voetbalsint

Peter van Rompuy (CD&V) vond dat Vlaan- deren Brussel moest dwingen om mee te beta- len… “Hoe doe je dat?”, schimpte Peter Reeck- mans (LDD), die evenwel vond dat Brussel al héél veel Vlaams geld krijgt. Van Hauthem (VB) wil het stadion liever in Schaarbeek en niet in het Vlaamse Grimbergen. Het wordt dus een communautair getinte centenkwestie. De Vlaamse sinterklaas en kerstman zijn gewaar- schuwd. Drie werkgroepen moeten dit inves- teringsproject verder “onderzoeken”. Komt de nationale voetbaltempel er niet, zou Vlaams- Brabant daarom treuren? Uit enquêtes blijkt dat de Vlaming daar evenmin zit op te wachten.

Maar politici, ho maar! Die kammen hun haar, om mee te blinken in de schaduw van een nochtans nu al sputterende Rode Duivelshype.

De zetel van Eric

Stapt de Gooikse burgemeester Michel Doomst van de Kamer naar het Vlaamse niveau (derde plaats) om het politieke vel van Vlaams Parlementslid Eric van Rompuy (64) te red- den? Volgens de laatste roddels wel. “My last five years”, postte Eric van Rompuy in 2009 nochtans op zijn internetdagboek. Een open- hartoperatie later wil hij toch doorgaan, maar de partij duidde zijn neef Peter van Rompuy – zoon van Herman – aan als nieuwe lijsttrek- ker voor het Vlaams Parlement in Vlaams-Bra- bant. Twee Van Rompuys op één lijst, dat krijgt CD&V nooit verkocht. Een stek op de Kamer- lijst is evenwel evenmin evident. Naast kop- man minister Koen Geens leven daar ook nog Sonja Becq en Carl Devlies en om de Brusselse hoek ook nog Steven Vanackere.

De steen van Smet

Er komt voor de verkiezingen van mei 2014 geen decreet meer dat scholen aanmoedigt samen te smelten in scholengroepen van gemid- deld 6.000 en van minimaal 2.000 leerlingen.

Voor Vlaams minister van Onderwijs Pascal Smet (sp.a) had dergelijke paringsdans nochtans “de steen moeten zijn die de stroom van het onder- wijslandschap zou veranderen”. Het katholiek onderwijs pakte Smet in snelheid met een eigen hervorming. Meteen een derde buis dus voor de hyperkinetische minister, nadat eerder al de hervorming van het secundair onderwijs werd geparkeerd in een masterplan en nadat de vak- bonden zijn loopbaanpact, dat de job van leraar aantrekkelijker zou maken, blokkeerden. Volgens Open Vld-parlementslid Marleen Vanderpoorten is minister Smet onder de druk van het katholiek onderwijs gezwicht. De macht van de Guimard- straat is volgens haar nooit zo groot geweest als tijdens deze legislatuur. Dat belooft voor het onderwijsdebat in de volgende regeerperiode.

Bretagne leeft van landbouw en de voe- dingsnijverheid. Maar die staan onder druk.

Grote bedrijven gaan overkop, kleinere bedrij- ven volgen. Een ecotaks om met dure, geauto- matiseerde tolpoorten vrachtvervoer te beper- ken, maar evenzeer om de Franse staatskas te stijven, stak de vlam aan de lont. Die spul- len kosten 800 miljoen euro en Frankrijk zit er nu mee. De sociale onrust verspreidde zich als een olievlek over heel Frankrijk. Het pro- test in Bretagne kreeg een extra dimensie.

Boze boeren en transporteurs vernielden er de tolportalen, en chauffeurs vochten met de oproerpolitie.

Al op 1 november verzamelden 30.000 Bonnets Rouges in Quimper. De ploeg van premier Jean-Marc Ayrault (PS) bond in na het protest. Maar er was enkel sprake van uitstel, niet van afstel. Vorige zaterdag werd gemani- festeerd in Carhaix, de bakermat van het Bre- toense nationalisme, met opnieuw tiendui- zenden manifestanten. Op 4 december komt Ayrault naar Rennes.

Drie factoren

Vanwaar die woede? Natuurlijk is er het sociaaleconomische aspect. Bretagne moest van Parijs de eerste voedselproducent van het land worden. Alles moest groter, indu- striëler en productiever. Vandaag bezwijkt dat model. Het botst op ecologische en com- merciële beperkingen, de subsidies krim- pen, en de concurrentie van het buitenland is moordend, onder meer door de loonkloof met onder meer Duitsland. Veel middelgrote bedrijven, maar ook kmo’s, sloten er de voor- bije maanden de deuren.

Belangrijkste aanleiding tot het protest was de zogenaamde ecotaks. De vorige, rechtse regering-Sarkozy probeerde met steun van links in 2009 en 2010 al tevergeefs vracht- wagens te laten betalen voor het gebruik van zowat 15.000 kilometer aan nationale en departementswegen. Daarvan zijn er nog wat in het transport-actieve Bretagne, dat boven- dien ver van Parijs ligt. De huidige regering- Hollande doet een nieuwe poging om via ecotaks in te zetten op een meer duurzaam spoor- en waterwegentransport. De taks zou zo’n anderhalf miljard euro opbrengen.

Derde bron van ongenoegen is het gebrek aan respect voor de Bretoense identiteit. Een vreemde mengeling van autonomisme en regionalisme maakt dat – voorlopig of niet, dat valt af te wachten – de protestbeweging veel Bretoenen verenigt: links en rechts, onderne- mers en loontrekkenden, bioboeren en indu- striële boeren, ouderen en jongeren… Die identiteit wordt ten volle meegenomen in de acties, met symbolen zoals de rode mutsen (bonnets rouges), en de Bretoense vlag (zie kader). Het Bretoense gevoel wordt onmis- kenbaar sterker. Wie zaterdag het tv-journaal

zag, kon niet naast de honderden vlaggen kijken. De beweging draagt de naam Vivre, Décider et Travailler en Bretagne. Vooral dat tweede woord vertolkt de drang naar autono- mie. Bretoenen willen wonen en werken waar ze geboren zijn.

“Dit is een opstand voor werk, maar ook voor Bretagne. We willen ruimte om lokaal oplossingen op maat te zoeken voor de econo- mische crisis”, vertelt de activist Charlie Grall, oud-strijder van de Bretoense ontvoogding, in een interessante reportage van Lieven Sioen in De Standaard.

Verzet

Economische motieven (crisis), fiscale motieven (ecotaks) en culturele motieven (identiteit) vermengen zich en versterken de kracht van de protestbeweging. Hollande is voor de manifestanten de kop van Jut. Dat hij meer aandacht heeft voor zaken als onder- wijshervorming en homohuwelijk dan voor

“werk” irriteert, maar evenzeer het centra- lisme in Parijs, dat wordt geïnterpreteerd als misprijzen voor de Bretoenen. Hollande beloofde het Europees Handvest voor Regi- onale Talen te ondertekenen, maar hij deed dat niet. Een cultureel deficit. Hij beloofde de staat te decentraliseren, maar er is op dat vlak nog niets gebeurd. Een politiek deficit. Hij zou winstgevende bedrijven die filialen sluiten of mensen ontslaan, straffen. Is niet gebeurd.

Een sociaal deficit.

Afwijzing en recuperatie

De protestbeweging mag dan al mee wor- den geleid door linksen en groenen, ze irriteert de centralistische linkerzijde. De traditionele vakbonden reageren tegen het regionalisti- sche karakter van veel Bonnets Rouges. Ze willen vanuit Parijs hun greep op het syndi- calisme blijven behouden. Jean-Luc Mélen- chon, kopman van het radicaal-linkse Parti de Gauche, noemt de betogers “onnozelaars”

en “slaven die defileren voor de rechten van hun meesters”. De Parti Communiste reageert verzuurd.

Aan de andere kant van het politieke spec- trum is er het Front national. Ook Jean-Marie le Pen, een Bretoen, liet zich zien met een rode muts op zijn hoofd. Christian Troadec, de cha- rismatische burgemeester van Carhaix en stil- aan het uithangbord van de protestbeweging, links met groene spikkels, spuwde bijna vuur toen hij dat zag.

Hij noemt de Bonnets Rouges “een tegengif tegen het Front national”. Mark Demesmaeker noemde in Doorbraak het Franse Front natio- nal “de partij van vleesgeworden jakobijnse centralisten”.

Laat ons ervan uitgaan dat Vlaams Belang in zijn samenwerking met die partij weet dat Marine le Pen even anders denkt over de Bre- toenen.

Angst

Het protest maakte indruk in Parijs. De rege- ring-Hollande heeft al enkele toegevingen gedaan. De ecotaks is opgeschort en de minis- ter van Landbouw stelde een “pacte d’avenir”

voor Bretagne voor. Maar het is te weinig en te laat voor de Rode Mutsen.

Romain Pasquier van de universiteit van Rennes wijst in De Standaard op de koppe- ling van linkse en nationalistische motieven bij de ontevreden Bretoenen. Hun regio was een socialistisch bastion, Hollande haalde er 56 procent van de stemmen en 25 van de 27 Bre- toense parlementsleden behoren tot de PS.

Maar de manifestaties dragen een ongebon- den en “uitgesproken regionalistisch” karak- ter. “Er gaat een enorme mobiliserende kracht uit van de Bretoense symbolen” en Frankrijk zal moeten regionaliseren.

Ook VRT-journalist Ivan Ollevier zegt in een opiniestuk (De Redactie) dat het sociale pro- test een echo vond in een streven naar auto- nomie. Geert Bourgeois twitterde dat “onder- nemers, groenen en links” opkomen voor Bretoense ontvoogding.Voormalig DS-jour- nalist Freddy de Pauw (Uitpers webzine) heeft het over “een ongewone beweging”, waarin de patronale organisaties, regionalisten en uiterst-links samen opstappen. Het politiek nationalisme stelt voorlopig weinig voor, net zo min als de pogingen om de Bretoense taal levend te houden, maar het regionalisme leeft,

“vooral in de zin van ‘Parijs negeert ons’”. Een algemene revolte is volgens Franse analisten weinig waarschijnlijk, maar het FN zou veel proteststemmen halen bij de lokale en Euro- pese verkiezingen. Na de manifestatie van vorige zaterdag raakte bekend dat op woens- dag 4 december het Toekomstpact voor Bre- tagne wordt voorgesteld en dat eerste minister Jean-Marc Ayrault in de komende weken Ren- nes gaat bezoeken. Die man is al flink gecon- testeerd voor zijn “ayraultport” die 450 mil- joen euro kost, schrijft het Bretoense blad Le Tétégramme. Dat belooft.

Besluit

Tot waar deint het protest nog verder uit?

Hoe gewelddadig wordt het? Moeilijk te voor- spellen. De sociaaleconomische toestand mobiliseert veel volk. Nog eens politiek analist Romain Pasquier: “De politieke en culturele verzuchtingen zijn nooit beantwoord. De cri- sis stelt die oude frustraties weer op scherp.”

Hoe dan ook valt op dat in Europa de roep naar kleinschaligheid toeneemt. Bart Stur- tewagen schreef er vorige vrijdag een volle pagina over in De Standaard. “Het is geen toe- val dat grote entiteiten het lastiger krijgen om hun legitimiteit te behouden. Het gewestbe- stuur is populairder dan het federale, maar het federale is geloofwaardiger dan het Euro- pese… Achter de hang naar het overzienbare, het kleinere, het nabije schuilt een streven naar homogeniteit en eenvoud. In de afwe- ging tussen schaalgrootte en effectiviteit is het kleine in opmars. Het grote blijft steken in de modder… Stadsstaten en kleine landen heb- ben de wind in de zeilen.” De meerwaarde van de Belgische staat is daarom nihil, en die van de Europese Unie is twijfelachtig.

A^NJA P^IETERS

Hollande t’es foutu, les Bretons sont dans la rue

Bretoenen in opstand

Bretagne revolteert. Men beseft er dat het internationaal kapitalisme vernietigend werkt op de intensieve landbouw. Het Franse centralisme irriteert de Bretoenen. Een buitensporige ecotaks treft nu ook de transportsector. Een combinatie van sociaal ongenoegen, te veel fiscaliteit en te weinig identiteit volstond om de vlam in de pan te krijgen. Het verzet uit zich in een met symboliek overladen Bretoense beweging. De manifestatie van enkele tienduizenden Bretoense Rode Mutsen vorige zaterdag is een zoveelste signaal dat Europa maar kan overleven als het centralisme plaats maakt voor subsidiariteit

Ad Wines en co N naam dok Blz. 00

De feestdagen naderen.

Bestel nu uw feestwijnen

www.winesandco.be

Bel 0475/744.600 voor onze catalogus F. Van Gaever nv.