Lees blz. 6
e 1,95
67
stejaargang • nummer 46 • woensdag 14 november 2012 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Wanneer verlaat Van Peel het schip?
Nekt het ‘Neoliberalisme’
de N-Va? 2
briefje aaN GweNdolyN 5
de wijzeN VaN zioN
eN de PVda 3
laudatio Voor
bart de Valck 5
VeiliG kiezeN bij
het Vlaams belaNG 3
de waalse VerborGeN
miGratie 7
De niet-zo-Verenigde Staten van Amerika
barack obama heeft de amerikaanse presidentsverkiezingen gewonnen, zoals hier en daar in de media werd gemeld.
dat maakt zowat iedereen hier en in verre omstreken geweldig blij. werd de presi- dent van de Vsa in de rest van de wereld verkozen, obama had stalinistische sco- res geboekt.
Omdat iedereen voor Obama applaudis- seert, komt bij ons de neiging op om de kaart van Mitt Romney te trekken. Dat gaan we niet doen, want die wekt toch wel een wat weer- haanachtige indruk. Een rechtlijnig politicus hebben we in die mormoon nooit kunnen ont- waren. Maar is Obama dan wel iemand die lij- nen trekt en die dan consequent blijft bewan- delen? Onze achterdocht tegenover Romney zegt misschien vooral iets over ons Europese analysekader. Want dat was het eerste dat een kritische lezing van de berichtgeving bij ons over die Amerikaanse presidents- verkiezingen leerde: het is en blijft blijkbaar ondoenbaar voor een Europese journalist zich in te leven in een andere denkwereld.
republikeinen zijn marginaal
‘In de VS is er vandaag één centrumpar- tij, en één die economisch helemaal aan de rand van de kaart staat, en er sociaal-cultu- reel compleet af gevallen is. Als ik dat níét schrijf, doe ik mijn werk niet’, laat Steven de Foer noteren in zijn krant. De Foer is redacteur voor De Standaard en trok voor de verkiezin- gen de plas over. Je hebt, volgens hem, één partij die normaal doet, ‘de Democraten’. De
andere partij, de Republikeinen, staan eco- nomisch ‘aan de rand van de kaart’ en val- len er sociaal-cultureel ‘compleet af’. Hertaal:
de Republikeinen zijn economisch marginaal en sociaal-cultureel extremistisch. Die par- tij wint in het Congres, het parlement van de Verenigde Staten, echter wel 233 zetels, tegenover 194 voor de Democraten, ‘de enige centrumpartij’. Ten behoeve van Steven de Foer: die verkiezingen verliepen democra- tisch en volgens alle technische regels van de kunst. Wie een partij die in vrije verkie- zingen een volstrekte meerderheid behaalt marginaal en extremistisch noemt, heeft van het land in kwestie geen snars begrepen. De Foer is niet de enige die in dat bedje ziek is.
Sommigen gingen zo ver de verkiezingen over de plas te vergelijken met Belgenland.
Bart de Wever staat dan voor de verliezende Mitt Romney en de overwinning van Obama moet dienen als troostsnoepje voor de opdon- der die progressief Vlaanderen op 14 okto- ber opliep. Laat De Wever morgen Obama’s economische en fiscale programma overne- men en hij wordt verketterd wegens extre- mer dan extreem neoliberaal. Vergelijkingen lopen altijd wel ergens mank, sommige ver- gelijkingen zijn gewoon mank.
twee democratieën
Iets aan die Amerikaanse verkiezingen was in elk geval heel erg herkenbaar. De VSA zijn diep verdeeld. Dat verhaal kennen wij in België als geen ander. Bekijk de inge- kleurde politieke kaart van de VSA en je ziet
het beeld van twee democratieën. Het hele binnenland kleurt rood (Republikeinen), ter- wijl het blauwe (Democraten) Obama-land vooral de kustgebieden omvat. 69,3 procent van de opgekomen kiezers van Wyoming vond Romney de juiste man; 28 procent daar zag Obama zitten. In de omringende staten komt Romney aan 55 tot 72 procent. In New York, Vermont en Rhode Island haalt hij dan weer geen 40 procent. Daar krijgen ze terecht Obama als winnaar, maar in Wyoming ook.
Die tweedeling is niet nieuw. Amerikaanse staten stemmen doorgaans erg voorspelbaar.
Slechts enkele hellen af en toe over naar het andere kant. Minder dan vijftien staten kon- den voor verrassingen zorgen. De uitslag in de overige 35 stond bij voorbaat vast. De staat Utah heeft in veertien campagnes dertien keer voor een Republikein gekozen, sedert 1960. Oklahoma eveneens. In Minnesota kwam in die periode één keer een Republi- kein als winnaar uit de bus. Hawaï trok twaalf keer de Democratische kaart.
Nochtans vormen die staten al heel lang één land. Ze worden niet eens bewoond door inwoners met oude autochtone culturen maar door inwijkelingen die hun eigen wortels heb- ben doorgesneden. Zelfs in zo’n immigratie- land met mensen die hun achtergrond graag laten vallen, lukt het niet een eenheid te sme- den. Nu de dominantie van de Engelse taal in veel streken zwaar wordt aangetast door de Spaanstaligen, neemt de verdeeldheid nog verder toe.
de Vsa zijn eu niet
Toch blijven de VSA één land, zonder sepa- ratistische bewegingen. Voor de meeste inwo- ners van de VSA spelen de politieke verhou- dingen in Washington DC maar een kleine rol in hun dagelijks leven. De ingreep van de cen- trale overheid in de vorm van belastingen is bijzonder klein, gemeten naar onze normen.
De staten beschikken daarenboven over een aanzienlijke autonomie en wanneer daaraan te veel wordt geknabbeld, staan ze heel erg op hun strepen.
Wie nu met het idee rondloopt een soort Verenigde Staten van Europa in te voeren, houdt best ernstig rekening met die ervarin- gen in de VSA. In Europa kennen we meerdere culturen die steunen op eeuwenoude realitei- ten. In Europa is de invloed van de overheid zoveel groter dan in de Verenigde Staten, Europa kent geen gemeenschappelijk idee zoals dat voor de VSA tot vandaag wel wordt uitgedragen door de Amerikaanse ‘Constitu- tion’. In Europa is er evenmin sprake van het patriottisme dat zowat alle burgers van de Verenigde Staten als het ware ademen.
Als zelfs die Verenigde Staten van Amerika in de feiten zo verdeeld blijken te zijn, dan lijkt het idee van een Verenigde Staten van Europa wel helemaal rijp voor een plaatsje in het Museum van Goed Bedoelde Maar Gevaar- lijke Politieke Fantasieën.
het oNderwijsdebat 11
wie wordt het eerst gedumpt op het schoon verdiep?
Actueel
14 november 2012
2
Uit de smalle beursstraat
Nekt het ‘neoliberalisme’ de N-VA?
In de aanloop naar 2014 wordt haar economische programma de achilleshiel van de N-VA, meer nog dan de discussie over wat Bart de Wever en co precies met confede- ralisme bedoelen.
De regering-Di Rupo die er zeer moeizaam in slaagt een begro- ting voor 2013 op te maken, het Dexia-dossier dat als een molen- steen rond de nek van de belastingbetaler hangt, de voortdurende dreiging van hogere belastingen, de Belgische loonkost die uit de pas blijft lopen… Het economische rapport van de federale regering is dermate slecht dat de N-VA eigenlijk geen oppositie meer moet voe- ren. De burger merkt zelf wel dat dit één van de meest onbekwame regeringen is sinds de Tweede Wereldoorlog, hoor je bij bepaalde politieke waarnemers.
Maar als de N-VA’ers denken dat 2014 een gemakkelijke campagne wordt, vergissen ze zich. Hun aanvallen op het wanbeleid van de federale regering zullen door de traditionele partijen gecoun- terd worden. Het zwakke punt van de N-VA is niet dat de partij zal moeten uitleggen wat het onder confederalisme precies verstaat.
Neen, de Vlaams-nationalisten zullen voortdurend voor de voeten geschoven krijgen dat ze een hardvochtig en asociaal beleid willen voeren. Dat is natuurlijk een karikatuur. Met het pleidooi voor meer ondernemerschap, voor lagere loonkosten, voor een ontvetting van de overheid en voor een structurele beperking van de werkloosheids- uitkeringen in de tijd, wil de N-VA Vlaanderen gewoon op hetzelfde niveau brengen als de meest competitieve Europese economieën, Duitsland, Zweden en Denemarken.
Maar dat argument zullen sp.a en vooral CD&V terzijde schuiven, door te wijzen op het ‘neoliberale’ beleid dat de Vlaams-nationalisten voorstaan. Neoliberaal is het nieuwe containerwoord van de 21ste eeuw. Het is ontleend aan het marxisme, net zoals dat andere con- tainerwoord, ‘fascist’. Noem iemand een fascist en hij is een onmens.
Neoliberaal staat voor egoïsme, individualisme, het verdedigen van de belangen van het bedrijfsleven, Reagan, Thatcher en tutti quanti.
Het is dus slecht. Neoliberalisme is een morele categorie geworden.
Iemand die dat etiket opgeplakt krijgt, is de tegenstelling van de soli- daire ‘Gutmensch’. De personen die het scheldwoord neoliberaal gebruiken, zijn vergeten dat zo’n beleid ervoor gezorgd heeft dat Groot-Brittannië verlost werd van de almacht van de vakbonden, dat de VS het monster van de inflatie hebben getemd en dat Duitsland één van de meest welvarende economieën ter wereld is geworden.
De voorbije maanden hebben we een voorsmaakje gekregen van
die aanvallen op het N-VA-neoliberalisme. De kritiek van de sp.a en de vakbonden was voorspelbaar; die van de CD&V iets minder. Tij- dens een debat in de Senaat ging Wouter Beke een paar maanden geleden nochtans frontaal in de aanval. Hij schilderde Bart de Wever bijna af als een kapitalistische geldwolf. De CD&V zal op die nagel blijven kloppen. Zelfs de Open Vld zal zich met Gwendolyn Rutten - en de oude garde op achtergrond - distantiëren van het programma van de N-VA. Ze zal stellen dat zij voor een sociaalliberaal beleid is.
En als er dan toch gelijkenissen zijn met het N-VA-programma (zoals rond de hervorming van de index), zal de Open Vld benadrukken dat daarover in Vlaanderen ook geen consensus bestaat.
CD&V en co hopen op een herhaling van meerdere verkiezingen in de jaren 90. Toen probeerde de PVV, later de Open Vld, met zware kritiek op de rooms-rode belastingregeringen kiezers te lokken. Het bekwam de partij slecht. In 1995 wist de SP van Tobback die kritiek te counteren met de slogan ‘Uw sociale zekerheid’ en won de ver- kiezingen.
Open Vld werd de grootste partij door onder andere economisch naar het centrum op te schuiven. Het Vlaanderen van 2012 is niet meer dat van 1995, maar de N-VA houdt best rekening met de soci- aaleconomisch conservatieve onderstroom in Vlaanderen.
Bijkomend nadeel voor de N-VA: de kritiek zou wel eens uit eigen of bevriende kringen kunnen komen. Omwille van het grote doel - een grote overwinning in 2014 - worden een aantal interne tegen- stellingen onder de mat geveegd, maar het is bekend dat men- sen als Jan Peumans op economisch vlak eerder links denken. Luc Demullier, Peumans’ woordvoerder, hield zich in een recent inter- view in het Vlaams-progressieve maandblad Meervoud wat op de vlakte over het economische programma.
Het kan geen kwaad de lezer er even aan te herinneren dat Demullier in 2004 als hoofdredacteur van Het Volk een rabiate tegen- stander was van het CD&V-N-VA-kartel. Hoe lang zullen mensen als Demullier op hun tong blijven bijten?
Ook in de Vlaamse beweging komt die bezorgdheid voor het economische programma naar boven. Jean-Pierre Rondas, nochtans een halfgod voor veel N-VA’ers, gebruikt kwistig de marxistische term
‘neoliberalisme’. Hij ziet zelfs extreme economische liberalen waar er geen zijn. In De Zevende Dag duidde Rondas het anti-flamingan- tisme van Matthias de Clercq ooit als extreem liberalisme en zelfs libertarisch denken, geïnspireerd door Ayn Rand. Terwijl de Gentse Open Vld‘er een socialist is met een zeer dun blauw sausje erover.
Angélique VAnderstrAeten
Delta - EM
bvba
Ingenieursbureau Detailstudies voor de omzetting van industrieel
afval in energie
info:nvandendriessche@delta-em.eu tel 0477 723 085 De “trend” werd gelanceerd in Antwer-
pen. Het is eerder een retorische vraag, of die gewoonte zal doorstromen naar andere grootsteden in onze bejubelde progressieve en veelkleurige samenleving. Het lijstje van
“happy slapping”-delicten in Antwerpen oogt inmiddels al dermate indrukwekkend, dat de mondige sinjoor al min of meer vertrouwd is geraakt met het fenomeen. Ik wil u dat lijstje niet onthouden.
Op 7 oktober werd een dertigjarige man in de metro door een bende Poolse jongeren in elkaar geslagen. Zomaar. Op 21 oktober onder- ging een 27-jarige man, pas vader geworden, hetzelfde lot in Ekeren. Zes Marokkaanse kna- pen hebben hem minutenlang afgetuigd. Op 26 oktober was de Ossenmarkt het “happy slapping”-toneel voor een op een verkeerd moment op een verkeerde plaats aanwezige student. Een dag later werd aan de Napoleon- kaai een Nederlander met een stroomstootwa-
De zin van een bestaan
Het zijn niet langer alleen “senioren” die angstig over hun schouder moeten kijken, wanneer ze op een avond of nacht op straat lopen in plaats van min of meer veilig thuis te zitten. De nieuwste trend van zogenaamd “zinloos geweld” heet “happy slapping”.
Dat is een tijdverdrijf voor “jongeren” waarbij iedereen in aanmerking komt om, zonder aanleiding, “voor de lol”, in elkaar getrapt en geslagen te worden, al dan niet gevolgd door beroving.
pen bewerkt. Op 28 oktober werd de 45-jarige Bart Dijkstra op de Turnhoutsebaan in Borger- hout door jonge allochtonen zodanig toegeta- keld dat hij er breuken aan oogkas, kaak en rib- ben aan overhield.
Hij werd beroofd van… drie euro die hij op zak had. Op 29 oktober maakte een 45-jarige Duitser in de Meistraat kennis met “happy slap- ping”. Zijn laptop en reistas werden ontvreemd.
Op 1 november werd een 29-jarige man aan de Rijnkaai in elkaar geslagen. Ik laat het hier maar bij, met verontschuldiging voor het ont- breken van nog gebeurlijke “happy slapping”- gevallen na de laatst vermelde datum.
Psychose
Psychologen hebben voor alles een ver- klaring. Om in groepsverband een willekeu- rig gekozen weerloos slachtoffer in elkaar te timmeren, is de verklaring dat “zeker in de ste- den groepen jongeren wanhopig zoeken naar
de zin van hun bestaan (sic!) en hun overdre- ven agressie daar een uiting van is”. Dat klinkt alvast veel verdraagzamer dan de boerenver- standmening over collectieve lafheid van jong geboefte, om een samenleving steeds extre- mer te gijzelen.
In Het Laatste Nieuws achtte Luc van der Kelen het moment gekomen om aandacht te schenken aan het fenomeen. Hij pleegde een opiniestuk onder de titel “Wanneer valt er een dode?”.
Eerlijk gezegd, is dat een zowel naïeve als voorbijgestreefde vraag, tenzij Van der Kelen vergeten is dat al op 24 juni 2006 een dode is gevallen door “zinloos geweld”. Het slachtof- fer heette Guido Demoor.
Hij was met de bus op weg naar zijn werk, als treinbestuurder, toen hij “onder handen geno- men” werd door zes “jongeren” die op de bus overlast veroorzaakten en die hij tot de orde wou roepen.
De fatale trap die Demoor het leven kostte, werd toegediend door Redouan Siti, de enige waarvan de identiteit in “de media” kwam. Hij was ook de enige die een veroordeling opliep.
Na veel gepalaver in een juridisch steekspel kreeg hij, een jaar na de feiten, twee jaar cel met uitstel.
Was de titel van zijn bijdrage niet echt rele- vant, dan wel de opmerking van Van der Kelen dat de politie het “incident” op de Turnhoutse- baan een week lang had “weten stil te houden”.
Hij dacht “dat dit allicht bewust was gedaan om te voorkomen dat er bij de mensen een angst- psychose zou ontstaan om ’s avonds nog alleen buiten te komen”.
Alsof die psychose niet al vele jaren een onweerlegbaar feit is geworden! Alsof “happy slapping” alleen zou staan, om pas nu bij Jan Modaal naar boven te brengen! Denk alleen al aan de vijf per week in onze modelstaat gere- gistreerde groepsverkrachtingen! Met alle niet- geregistreerde erbij is de kans op tweemaal vijf niet denkbeeldig. Wat het aantal “gewone” ver- krachtingen betreft, zitten we gemiddeld al aan acht per dag! Exclusief niet-geregistreerde ver- krachtingen, wel te verstaan.
Opmerkelijk, zegt het rapport ter zake, is de minderjarigheid van heel wat daders. Dat is geen verrassing voor wie weet dat groeps- verkrachtingen al jaren “populair” zijn bij de Afrikaanse jeugdbendes, vooral in Brussel.
Manoeuvre
“Niet meer veilig zijn in het hart van onze steden, een angst die om zich heen grijpt bij velen, ook bij jongeren, het is een fenomeen waaraan de politie paal en perk moet stellen”, concludeerde Van der Kelen, waarbij iedereen met gezond verstand zich moeiteloos kan aan- sluiten. In nog (te) veel gevallen treedt de poli- tie nauwelijks of niet op.
Jammer is wel dat wie het hardst roept, dikwijls het meeste aandacht krijgt. Het was zowaar de Antwerpse politie die “kunstpaus”
Jan Fabre heeft aangespoord klacht neer te leggen, nadat hij, naar eigen zeggen, was aan- gevallen als gevolg van het beruchte katte- nincident.
Ik moet het eerste “gewone” slachtoffer van fysieke agressie dat van dergelijke voorkeurbe- handeling kon genieten nog tegenkomen. Dat die Fabre te beurt viel, wordt helemaal beden- kelijk als men weet dat zijn entourage in de Hollandse krant De Telegraaf liet weten dat zijn verhaal van a tot z verzonnen is, én dat hij aan dat ”statement” meende te moeten toe- voegen dat hij mogelijk het slachtoffer is van een manoeuvre van N-VA-politici die het kat- tengedoe aan de grote klok hingen.
Voor wie politiek correct en progressief links aanbidt, en in één moeite al wat Vlaams is haat, zoals Fabre, kan die gedragslijn “normaal” zijn, maar ik begrijp het woord “normaal” helemaal
anders. d.Mol
Droog eN lAcoNIek
“Spreken is zilver en zwijgen goud”
is een spreekwoord dat oogkleppen dragende politici best ter harte nemen.
Vooraan in die rij staat de Gentse burger- vader, Daniël Termont. In de roes van zijn herverkiezing, dankzij Groen, ging hij er blijkbaar vanuit dat zijn politiek potentieel verder reikte dan de Gentse stadsgrenzen en dat hij in één moeite zeggenschap had in Aalst en Antwerpen.
Trok hij voor de goede rode zaak verbaal ten strijde tegen schepen van Vlaamse Zaken Karim van Overmeire in Aalst, voor dezelfde zaak dacht hij terug aan de jaren dertig betreffende Antwerpen. Hij voelde daarbij “koude rillingen” over zijn rug lopen. Ge zult als rode populist en als “auteur” dan de pech hebben op de Antwerpse boekenbeurs een zitje te krijgen uitgerekend naast de man die verantwoor- delijk is voor die rillingen.
Toen hij Bart de Wever desondanks de hand drukte, liet die de kans niet liggen zijn verbale belager in zijn hemd te zetten. “En ik die dacht dat ik u aan de jaren dertig deed terugdenken”, klonk het laconiek en droog. Of “vriendelijke” Daniël rood aan- liep, is niet zeker, want hij heeft altijd blo- zende kaken.
“WAlgelIjk”
Maya Detiège dankt haar politieke loop- baan aan de handdoek die haar moeder Leona als Antwerpse burgemeester des- tijds moest werpen om het pad voor Patrick Janssens te effenen. Het was dat, of Maya in onmin bij de “partaai”. Het moet zijn dat dochter Maya nog altijd schatplichtig is aan de man die haar ma de sjerp afhandig heeft gemaakt. Mocht dat anders zijn, zou ze mogelijk een ander woord dan “walge- lijk” (sic!) hebben gebruikt waarmee ze, ten persoonlijke titel, de “formateurnota” van Bart de Wever heeft afgeschoten. Niet dat het begrip “walgelijk” in sommige geval- len niet gebruiksvriendelijk is. Om de wal- gelijke onbeschoftheid van Maya Detiège te duiden, is het zelfs perfect op zijn plaats.
Actueel 14 november 2012 3
Kent u Michaël Freilich, de jonge hoofdredacteur van Joods Actueel? Allicht wel.
Regelmatig werpt hij een steentje in de kikkerpoel der vaderlandse linkse media. Hij heeft de reputatie politieke afgodenhuisjes te slopen. Het spreekwoordelijke gou- den kalf van de Vlaamse Joodse gemeenschap gaf er vorige week weer een lap op.
De wijzen van Zion en de PVDA
Medewerker PAN op non-actief
Na het artikel “De kracht van verontwaardiging” waarin PAN 97 procent van de Vlaamse beweging schoffeerde en er tegelijk in slaagde het gedrag van Bart de Wever te vergoelijken, ontvingen we op onze redactie tal van (doods)bedreigingen. Maar het bleef niet bij bedreigingen alleen. Afgelopen donderdag werd PAN ter hoogte van de Passendalestraat te Berchem door een groepje vuistslagflaminganten afgetroefd en met een houten vlaggenmast bewerkt. In verband met die laatste geweldpleging volgt de politie het spoor van een zekere P.D.R. en ene G.M.
Mede omdat PAN weigerde via dit medium publiekelijk zijn verontschuldigingen aan te bieden, hebben we hem voor onbepaalde duur op vakantie gestuurd naar Limburg.
Hij wordt tot nader order vervangen door onze nieuwe medewerker “POT”.
Zohra in de Frut
In een breed overgenomen opiniestuk voor Joods Actueel doorprikte Freilich de ons door de politiek correcten opgedrongen mening dat de PVDA een linkse partij als een andere is. Freilichs opiniestuk was een reactie op een artikel in de Frut. De Gazet van Patrick en de Binnenstad heeft een boontje voor Peter Mer- tens en zijn bende molotovcommunisten. De Frut had Zohra Othman (kopvrouw in Borger- hout) een zevenbaans autoweg gegeven om de vernieuwing en de opschoning van haar partij uit de doeken te doen. De kritische jour- nalistieke ingesteldheid was slechts schaars aanwezig.
Ook “senior writer” (sinjorenschrijver voor Engelsonkundigen) Lex “Windmill” Molenaar draaide duchtig aan het gebedsmolentje van maatschappelijk extreemlinks. Dankzij Freilich weten we nu evenwel dat Othman – en met haar de PVDA – een zeer ranzig politiek ver- leden heeft. Othman is geen bezorgde poli- tica voor het volk, wel “de grondlegster van de samenwerking tussen Arabische extremisten en communisten in ons land”. In een niet zo ver verleden “gaf ze met Abou Jahjah een pam- flet uit bij EPO waarbij de sympathie voor zelf- moordterroristen nooit veraf was”. Op haar cv prijkt bijvoorbeeld nog een inleefsessie in een soort terroristenkamp in de woestijn. Kortom, qua vernieuwing kan dat tellen. Als u er het fijne van wilt weten, moet u maar even zoe- ken op internet.
Arafatsjaaltjes
Wij hebben ons niet vermoeid met het partijprogramma van de PVDA te lezen, maar dankzij de onthullingen van Freilich vernamen we dat de PVDA het Palestijnse probleem op de Antwerpse agenda wil plaatsen. Dat er pro- blemen zijn met de Palestijnen, zult u ons niet horen ontkennen. Maar op het Schoon Ver- diep heeft men wel andere katten te gese-
len, dunkt ons. Dat de PVDA onder allochtone kiezers populair is, wisten we al. We dachten dat dit te wijten was aan het goedkope klas- sennijddiscours, en aan de campagne voor de onderdrukking van de islamitische vrouw. Wat we niet wisten, is dat dit alles met een ranzig antisemitisch sausje overgoten wordt.
We verwijzen naar programmapunt 39 van het programma van de PVDA voor de verkie- zingen van 14 oktober: “Door de aanwezigheid van een grote Joodse en Arabische gemeen- schap in Antwerpen is het voor de stad heel belangrijk om consequent het internationale recht te verdedigen tegenover de Israëlische bezetting van Palestina. (…) De stad kan hierin een belangrijke bijdrage leveren door de stelling te ondersteunen dat Israël het inter- nationale recht moet respecteren en toepas- sen: Israël moet de bezetting, de kolonisatie en de afsluiting van de Palestijnse gebieden (de Westelijke Jordaanoever, de Gazastrook en Oost-Jeruzalem) stopzetten.”
Ziet u het Vlaams Belang zo’n anti-Israëli- sche prietpraat verkondigen? Het “kot” zou vele malen te klein zijn.
Het minste wat men kan zeggen, is dat de PVDA dweperig omspringt met communisti- sche dictators en massamoordenaars. Peter Mertens beweert dat dit een zaak van het ver- leden is, maar hij krijgt een veroordeling niet over de lippen. Mertens pareert zulke vra- gen steevast met de opmerking dat het vooral moet gaan over het “hier en nu” – wat ons tot de bedenking noopt dat minder commu- nistische politici, zoals Karim van Overmeire, vooral op het “ginds en toen” afgerekend blij- ven worden.
Het gedweep met Cuba, Cambodja en Noord-Korea, en de weigering afstand te nemen van oorlogsmisdadigers als Stalin en Pol Pot, was voor de marxistische filosoof – en flamingant – Ludo Abicht reden zich van de PVDA te distantiëren. Communisti-
sche “wapenbroeders” in andere Europese landen distantiëren zich veelal van de PVDA wegens te extreem. Er is dus wel degelijk een probleem met de geloofwaardigheid van de PVDA. Mogen we de retorische vraag stel- len, of men zulke onduidelijkheid tegenover bepaalde historische figuren en twijfelachtige regimes van het Vlaams Belang zou tolereren?
Schutskring
Om bovenvermelde redenen vroeg Freilich zich luidop af of het niet goed zou zijn een schutskring rond de PVDA te leggen. We cite- ren: “Als we consequent zijn en de boodschap willen uitsturen dat extremistische partijen geen plaats hebben in onze maatschappij, dan zouden we er ook best aan doen om ook deze oproerkraaiers uit te sluiten van deel- name aan de macht.
Het waren vooral de partijen Groen en sp.a die er als de kippen bij waren om het cor- don tegen het Vlaams Belang in te voeren en te blijven handhaven. Ik reken er dan ook op dat ze over dezelfde rechtlijnigheid beschik- ken ten aanzien van de PVDA.”
Daarmee maakt Michaël Freilich zich natuurlijk niet populair bij links journalistiek Vlaanderen. We bewonderen hem er des te meer om. Ook omdat hij het aandurfde op Ter Zake met Peter Mertens in discussie te gaan. De qua linkslijnigheid niet te overtref- fen Kathleen Cools legde de bal enkele keren mooi voor doel voor Peter – maar die liet na te scoren. Mertens vond het onfair dat Frei- lich het niet over het positieve project van de PVDA wilde hebben en maar bleef zeuren over die irrelevante dictaturen en het antizionisme.
“U bent een gevaarlijk man?”, vroeg
Kathleen Cools smalend suggestief aan Mer- tens. Wij beantwoorden de vraag graag in zijn plaats. Nee, hij is niet slim genoeg om echt gevaarlijk te zijn. Hoogstens is hij een irritante praalhans, een zelfingenomen en benepen relict uit de ideologische middeleeuwen van het internationale communisme, maar echt gevaarlijk zal hij niet worden.
Juiste vijand, foute methode
Ons wierookvaatje is ook maar zo groot.
Het stoort ons dat Freilich een cordon verde- digt door te stellen dat men het ook voor het Vlaams Belang liet gelden. Weet hij niet dat de PVDA zoveel extremer is op links dan het Vlaams Belang op rechts?
En welke schuld vindt Freilich dan aan het Vlaams Belang om zo’n cordon te rechtvaar- digen – buiten het loutere bestaan ervan? Zijn zij ook antizionistisch? Dwepen zij met Adolf Hitler of Mussolini? Freilichs gedachtegang is intellectueel niet volledig koosjer, lijkt ons, maar we duiden het hem niet euvel.
Wij zijn wel “consequent”: elk cordon rond een democratisch verkozen partij is in wezen ondemocratisch en onproductief – ook voor onze grootse tegenstanders. Maar dat neemt niet weg dat men verplicht is naar elkaar toe te zwemmen wanneer het water te diep is.
Mensen als André Gantman bewezen al dat de Antwerpse Joodse gemeenschap en de Vlaams-nationalisten (zowel bij N-VA als VB) slechts door een klein doorwaadbaar stroom- pje gescheiden zijn. Daar kan het wel.
Helaas wordt tussen de Vlaams-nationalis- ten onderling nog steeds duchtig gebaggerd om de stroom diep te houden.
POT
Veilig kiezen bij het Vlaams Belang
Voorbije zondag was het de laatste dag om zich kandidaat te stellen voor het voorzitter- schap van het Vlaams Belang.
Vier dapperen hebben dat gedaan: senator Bart Laeremans, Vlaams parlementslid Chris Janssens, Kamerlid Gerolf Annemans en (op de valreep) Europees parlementslid Philip Claeys.
Ondanks het feit dat er duidelijk was afge- sproken de namen niet bekend te maken voor het partijbestuur van maandag 12 november, lekte toch iemand naar de pers.
Meer bepaald werd De Standaard-journalist Bart Brinckman ingelicht. Je kan daar al dadelijk vragen bij stellen, want Brinckman is niet direct een grote vriend van het Vlaams Belang, en dan drukken we ons nog voorzichtig uit.
Dus lanceerde Brinckman in de zaterdagedi- tie de kwakkel als zou Gerolf Annemans door het Vlaams Belang-partijbestuur naar voren worden geschoven als consensuskandidaat.
Fout geschreven van Brinckman: Annemans mag misschien door sommigen beschouwd worden als een consensusfiguur, maar het partijbestuur kan daarover niet beslissen.
Dan zouden de drie andere kandidaten zich moeten terugtrekken. Verkeerdelijk schrijft Brinckman dat Chris Janssens de steun geniet van Filip Dewinter.
Fout, Chris Janssens wordt naar voren geschoven door Bruno Valkeniers. Dewin- ter zal eerder voor Annemans kiezen, ook al omdat Filip en zijn Antwerpse achter-
ban een probleem hebben met de hyper- kinetische Laeremans. Eerder verrassend is de kandidatuur van Philip Claeys. Claeys staat bekend als een goed en hardwerkend Europees parlementslid, maar hij kampt met een beperkte naamsbekendheid in eigen land.
Hij denkt ongetwijfeld al aan 2014, wanneer er een lijsttrekker moet aangeduid worden voor de Europese lijst. Een eventuele verkiezing als voorzitter van het Belang zou zijn naamsbe- kendheid in de aanloop naar 2014 fameus kun- nen vergroten.
Bovendien zit Claeys nog met een ander pro- bleem: zowel Annemans als Dewinter zouden goesting hebben om lijsttrekker te zijn voor Europa. Dat is een gerucht dat al enkele maan- den de ronde doet.
Voor Dewinter zou het een eervolle ontsnap- ping zijn uit het Vlaamse Parlement waarin hij sinds 1988 zetelt (toen nog Vlaamse Raad). In 2014 heeft hij meer dan 25 jaar in dat “orgaan”
gezeten. Hoog tijd om ook eens anderen (jon- geren) kansen te bieden en zich zo te profile- ren. In het kader van de vooropgestelde verjon- ging is dat geen onlogische redenering.
In het Europese Parlement kan Dewinter zijn ding doen en zich opwerpen als kopfiguur van “extreemrechts” in Europa. Maar op basis van de voorbije verkiezingen, haalt het VB nog maar 9 à 10 procent op Vlaams niveau, wat goed is voor slechts 1 zetel in het Europese Parlement. Philip Claeys zit dus met een pro- bleem als Dewinter effectief zijn ambitie door- zet om bij de Europese verkiezingen lijsttrek- ker te worden.
Op zaterdag 1 december kiest de VB-partij- raad uit de vier kandidaten. Misschien dat tus- sen vandaag en 1 december er zich een kandi- daat terugtrekt, maar de kans dat er maar één consensuskandidaat zou overschieten, zoals Brinckman suggereert, is zo goed als onbe- staande.
Als er al iemand zich zal terugtrekken, dan
zal dat hoogstwaarschijnlijk Chris Janssens zijn, die het minste kans maakt, wegens te onerva- ren. Bovendien wordt hij al getipt als onder- voorzitter, samen met de tweede ondervoor- zitter, Barbara Pas. Daarmee zou een mooie verhouding man/vrouw en een spreiding tus- sen de regio’s (Limburg en Oost-Vlaanderen) gerealiseerd worden. Na 2014 kan Janssens dan doorgroeien naar het voorzitterschap.
Blijft enkel de vraag of Gerolf Annemans vol- doende steun gaat krijgen. Hij is het langst in dienst van de partij (als eerste verkozen naast Karel Dillen), wat niet onmiddellijk duidt op verjonging en vernieuwing binnen de partij.
En hij komt uit de Antwerpse stal, wat in deze tijd misschien eerder een nadeel zou kun- nen zijn. Maar Annemans kennende, zal hij zelf al wel een optelsom gemaakt hebben van de partijleden die hem zullen steunen.
KvC
gsm - telefoon - internet - digitale TV electriciteit - gas
www.dewakkerevlaming.be
Dossier
14 november 2012
4
De belofte in de schuilkelder
Twee dagen tevoren was ik niet ver uit de buurt, dus reed ik na een afwezigheid van tien- tallen jaren eens langs. Als kind ben ik bijna jaarlijks op bedevaartstocht geweest.
De vreselijke bombardementen van de 19de april en de 1ste mei 1944 op Mechelen ver- oorzaakten chaos en gruwelijke menselijke drama’s: 330 doden en honderden zwaar geblesseerden. Je zag na de oorlog letterlijk de littekens op vele gezichten. Mensen sleep- ten iedere avond hun matras naar de schuilkel- ders, onder de brouwerij Lamot, in de crypte van de Hanswijkkerk.
Na de bevrijding vielen de V1’s en V2’s neer.
In de kranten vind je geen woord over de 70 doden, omdat de geallieerde censuur dat niet toestond, om te verhinderen dat de Duitsers hun moordtuigen beter zouden kunnen rich- ten. In de abri’s is vreselijk veel angst gele- den. Er werd gevloekt maar vooral gebeden:
in Mechelen vooral tot Onze-Lieve-Vrouw van Scherpenheuvel. Duizenden mensen hebben in die kelders de plechtige gelofte afgelegd dat ze jaarlijks Onze-Lieve-Vrouw zouden bedan- ken in Scherpenheuvel, Oostakker, Banneux, enzovoort. De meesten vonden na de oorlog één bezoek wel voldoende, maar tot de dood van mijn vader hebben mijn ouders hun belofte gehouden.
Zo’n tocht was tot ver in de jaren vijftig een avontuur. Eerst was er de trein naar Leu- ven, dan wachten, dan een andere trein naar Hasselt en afstappen in Zichem. Dan was het weer wachten, op een stoomtrein met wagons derde klasse, waar de deuren rechtstreeks uit- gaven op de banken. Dat Scherpenheuvels stationnetje verdween in 1957, toen meer en meer mensen met hun heilige koe arriveerden om haar te laten zegenen (de autowijding is nog altijd populair). De winkels rond de basi- liek hebben het stadje inmiddels opgestoten in de vaart der volkeren. Er zijn minder kraam-
Scherpenheuvel
Zondag voor acht dagen stapten de gelovigen na het lof voor de 384ste keer met een kaarsje in hun hand rond de basiliek van Scherpenheuvel. Opvallend: vooral minvijf- tienjarigen en zestigplussers namen deel. De tussengeneraties ontbraken grotendeels.
Tien à vijftien minuten lang schuifelden de mensen voorbij. De meesten droegen hun kaarsje in het bekende papieren hoesje.
pjes maar des te meer zaken als Trendy Bags and Shoes, Fashion Shop en natuurlijk ont- breekt iets verder de Turkse kebapzaak niet.
Maar nog altijd is Scherpenheuvel het popu- lairste bedevaartsoord van het land. Zelfs op een stille, regenachtige en ijskoude Allerzie- len zag ik behoorlijk wat volk in gewijde stilte in de kerk zitten, die ik plots veel kleiner vond dan ik me herinnerde. En nog altijd is er een priester ter beschikking voor mensen die nood aan geestelijke troost hebben.
Van heidense naar christelijke heilige plaats
Haast zeker had de scherpe ietwat geïso- leerde heuvel al een religieuze functie voor de introductie van het christendom, want er ston- den eiken; heilige bomen. De katholieke Kerk wist heel goed dat mensen nog eeuwen na de bekeringsgolf heidense riten mengden met het christelijk geloof, dus kregen oude gewoontes zoals de Germaanse meerderjarigheid en het joelfeest een christelijk verfje, als plechtige communie en Kerstmis. Heidense ceremoniële plekken werden heringericht. In zijn beroemde Spieghel Historiael schreef de Zichemse kape- laan Lodewijk van Velthem in 1304 voor de eerste keer over bedevaarten naar een won- derbare eik in kruisvorm op de scherpe heu- vel tussen Zichem en Diest. In de boom werd een Mariabeeldje gehangen.
Tijdens de Opstand kwam de regio in han- den van de Staatsen (aanhangers van de Sta- ten-Generaal). Katholieken erkennen bemid- delaars tussen gelovigen en God, in de eerste plaats Onze-Lieve-Vrouw. Voor calvinisten is God overal in gelijke matig aanwezig en dus zijn afbeeldingen bijgeloof. Dat is zelfs afgo- dendienst. Het beeldje verdween. Alexander Farnese liet Brabant weerkeren naar koning en katholiek geloof. In 1587 werd een nieuw beeldje in de boom gehangen. Dankzij de gar- nizoenen in Diest en Zichem kwamen nogal
wat soldaten bidden. Toen die elders gelegerd werden, verspreidden ze de verhalen over een miraculeuze Onze-Lieve-Vrouw van Zichem.
Met de contrareformatie werden de priesters voortaan grondig theologisch geschoold. Ze tolereerden niet langer heidense schoonheids- vlekjes. Bijgevolg ging die heilige eik letter- lijk voor de bijl. Uit het hout werden honderd Mariabeeldjes geproduceerd. De fanatiekste soldaten van de contrareformatie waren de jezuïeten. Ze verschenen met Farnese en ver- telden graag dat Onze-Lieve-Vrouw die heu- vel had gekozen omdat Zichem tot de baronie van Diest behoorde; eigendom van de ket- terse familie Oranje. De moeder Gods wou op die manier getuigen voor het enige ware geloof. Uiteraard zorgden de jezuïeten ervoor dat de nodige mirakelverhalen het hof van de (tijdelijke) vorsten der Nederlanden bereikten:
infante Isabella (dochter van Filips II) en haar man, aartshertog Albrecht. In 1603 beklom- men de heersers voor de eerste keer de heu- vel om te bedanken voor het behoud van
’s-Hertogenbosch. Ze namen de gelegenheid te baat om te bidden voor de inname van Oostende. Toen die stad een jaar later viel, was dat volgens de diepgelovige aartsherto- gen een teken van Maria. De stenen kapel die ze voor het Mariabeeldje hadden laten bou- wen, volstond niet meer. Ze besloten dat er een echte kerk moest staan en dat Scherpenheuvel een echte stad moest worden, geen onderdeel meer van Zichem.
Dat andere Vlaanderen
Dankzij hun goede relaties met de paus ver- leende die in 1606 een volle aflaat aan de pel- grims die op Mariale feestdagen biechtten en ter communie gingen. Daarmee begon een stroom bezoekers die nooit meer stopte. De vorsten legden drie jaar later de eerste steen van de kerk. Ze werd gebouwd in de typische barokstijl, met een prachtige koepel. Overal werd het cijfer 7 gebruikt (de zeven vreugden en de zeven smarten van Maria). De kerk heeft zeven hoeken, zeven buiten- en zeven binnen- altaren. De stad zelf werd gepland met zeven bolwerken. Isabella had het geluk achttien jaar later de inwijding van de kerk mee te mogen maken. In 1629 begon voor de eerste keer de beroemde kaarskensprocessie. Er was in de streek weer eens een pestepidemie uitgebro- ken en men besloot het miraculeuze beeldje
rond de kerk te dragen en de genade van Onze- Lieve-Vrouw af te smeken. Volgens de legende werden de mensen verhoord en zo begon de traditie van een processie die jaarlijks op de zondag na Allerheiligen uitgaat. Dit zou natuur- lijk ons land niet zijn als handige handelaars een andere middeleeuwse traditie hadden ver- geten: de jaarmarkt. Hoogtepunt in de Mariale devotie was de 19de eeuw, toen de kerk een herchristianiseringsoffensief lanceerde, met predikers die soms letterlijk dag en nacht paro- chie per parochie preekten en biecht hoorden.
Dankzij de treinverbindingen kwamen almaar meer mensen naar Scherpenheuvel.
Ook na de wereldoorlogen zag het in het stadje dikwijls zwart van het volk, wanneer mensen kwamen danken voor hun behoud. De kerk werd trouwens eerst in 1922 een basiliek.
Op de webstek van de kerk (www.scherpen- heuvel.be) staan interessante links naar You- tube-films over de bedevaart.
Daar zie je een toch nog recent maar haast volkomen verdwenen Vlaanderen, dat met een echte volksdevotie bijna ontroerend komt getuigen voor zijn geloof. Indrukwekkend is de lange kleurenfilm over de grote Chiro-bede- vaart van 1954. Duizenden en duizenden keu- rig geüniformeerde jongens en meisjes mar- cheerden met hun honderden vlaggen voorbij kardinaal Van Roey.
Opmerkelijk: overal waar Van Roey kwam, knielden de mensen langs zijn weg (neen, hij draagt geen pateen). Je denkt onwillekeurig aan de huidige Chiro, die zich dikwijls vooral profileert met burenlawaai-fuiven die hele dorpen uit de slaap houden, die er niet meer aan denkt met duizenden tegelijk op bede- vaart naar Scherpenheuvel te trekken, want het geloof is niet meer relevant. Toch zie ik in de maand mei in mijn Brabants dorp nog altijd groepen mensen uit de richting Meche- len - en veel verder - achter een kruisbeeld ste- vig stappen op weg naar het bedevaartsoord.
Ook uw columnist is al tientallen jaren niet gelovig meer, maar die mensen en de basiliek van Scherpenheuvel herinneren me eraan dat ik tot mijn laatste dag een “culturele katholiek”
zal blijven, dat we allen misschien de vrijheid ten overstaan van kerkdwang hebben gewon- nen maar dat we ook veel van de blijheid, de warmte, de zekerheid en de geborgenheid die onze roomse moeder ons gaf, verloren zijn.
JAN NECKERS
Echo’s uit de Koepelzaal
Bargoens
Van overdreven sympathie voor minister- president Peeters hoeft niemand ons te ver- denken, maar af en toe hebben we toch echt met de man te doen.
Terwijl Elio met zijn PS het Belgische apen- land (nog) verder naar de verdoemenis helpt, probeert hij zoveel mogelijk in Vlaanderen een min of meer ordentelijk bestuur op poten te krijgen of te houden (al zou wat minder regel- neverij en wat minder betweterigheid niemand van zijn ploeg misstaan). Bovendien is Vlaan- deren – en hij ook – verplicht aan politiek te doen en met de mensen te communiceren in een Belgofoon dieventaaltje dat in het beste geval slecht vertaald Frans is. Een volk met zelf- respect zou zoiets vlakaf weigeren; niet de Vla- mingen dus.
Woordbreuk
Neem nu die fameuze ‘usurperende bevoegdheden’: zou u aan een buitenlan- der kunnen uitleggen waarover het gaat? Het gaat om bevoegdheden zoals grootsteden- en wetenschapsbeleid en ontwikkelingssa- menwerking. In feite behoren die al tot de bevoegdheden van de deelstaten maar ze worden nog federaal betaald. Bij het opstel- len van de begroting voor 2013 (die er nog steeds niet is) willen Di Rupo en zijn kornui- ten die bevoegdheden wel doorschuiven maar zonder het envelopje met 300 miljoen euro dat erbij hoort! Engagementen aangaan die men achteraf weigert na te komen…
Klinkt nogal bekend en Belgisch in de oren, niet? De gesprekken liepen tot in de zomer, maar vielen toen nogal plots stil. Peeters is er nu terecht als de dood voor dat de federale regering voornoemde bevoegdheden zou over- hevelen en van de Vlaamse regering zou eisen met eigen middelen de engagementen na te komen die zij in haar plaats heeft aangegaan.
Vlaamse begroting
Zoals men weet, heeft de Vlaamse regering haar begrotingshuiswerk wel op tijd gemaakt en volgens de regels van de kunst: volkomen in evenwicht. Daarmee levert ze – volgens Peeters – al een meer dan behoorlijke inspan- ning, helemaal anders dan de federale meute en de andere regeringen (de Waalse, de Frans- talige, de Brusselse en de Duitstalige).
Maar ook in Vlaanderen valt de economische groeiverwachting tegen. Als die inderdaad van 0,7 procent zou terugvallen op 0,3 moet er in het voorjaar zo’n 80 miljoen euro ergens gevon- den worden. Een ferme smak poen is nodig voor de pensioenbijdragen van de ambtena- ren maar het noodzakelijk overleg met de fede- rale minister van Pensioenen (thans Alexander de Croo, opvolger van Quickie) heeft nog altijd niet plaatsgevonden. Horen we daar iemand het woord ‘obstructie’ gebruiken?
Failliet
Het handelsinformatiekantoor Graydon gaf begin vorige week de cijfers vrij inzake het aan- tal faillissementen in Vlaanderen, Wallonië en Brussel. Voor Vlaanderen komen die neer op een verontrustende stijging met 10,78 procent tegenover vorig jaar. Brussel steeg slechts licht en Wallonië daalde zelfs! Het zou gaan om een verschuiving van de kleinhandel naar de groot- handel, vooral in de zakelijke dienstverlening en de transportsector. Kwatongen beweren dat dit slechte cijfer minstens gedeeltelijk te maken heeft met het opdoeken (in Vlaanderen) van schijnbedrijven van hoofdzakelijk ‘nieuwe Belgen’. Anderen zien dan weer de loonlas- ten als grote boosdoeners, gekoppeld aan het politieke klimaat dat op federaal niveau zon- der meer ongunstig mag heten voor bedrijven en ondernemers. Of hoe de PS-versie van het socialisme dit land nog sneller naar de rand van de afgrond jaagt!
De feestdagen komen er weer aan. Tijd om eens te beginnen nadenken over geschenkjes en geschenken. Aan u de keuze: of u duikt straks in de winkelende, wriemelende massa, op zoek naar de zoveelste kaars, het zoveelste zeepje of weer een fotokadertje. Of... u maakt het zich stukken makkelijker. Bestel de enige, echte geschenkbon van ‘t Pallieterke.
Maak uw vrienden, uw vriendinnen en uw ken- nissen blij met een abonnement op ‘t Pallieterke.
U kunt kiezen uit een abonnement voor drie maanden, zes maanden of een heel jaar. Zo maakt u iemand niet éénmaal, maar wekenlang blij. Bestel tijdig, zo kunnen we u nog een mooie geschenkbon opsturen.
Om gebruik te maken van dit aanbod, kunt u ons telefoneren tijdens de kantoor- uren: 03/232.14.17.
Of stuur een e-bericht naar: secretariaat@pallieterke.info.
GESCHENKBON
Actueel 14 november 2012 5
Vorige week kreeg Bart de Valck de erepenning Albert de Cuyper in Brussel (lees het verslag van de feestzitting op bladzijde 6 – Geuzenberg). Guido Moons, voorzit- ter van de Vlaamse Volksbeweging (VVB) hield de laudatio. Guido werd actief in TAK in 1980. Bart volgde als jonge knaap en scholier een jaartje later. Dertig jaar later staan ze beiden nog steeds op de barricaden van de Vlaamse beweging. Daarom maken we graag plaats voor Moons’ laudatio.
Geachte laureaat, beste Bart en Carine, Geachte voorzitter en leden van de Raad van Bestuur van het Vlaams Komitee voor Brussel, Familieleden en vrienden van de laureaat, Vrienden en medestanders uit de Vlaamse beweging,
Geachte aanwezigen, Meer dan eens zorgt Brussel voor verras- singen. Let wel, ik heb het hier niet over de politieke besluitvorming in of over Brussel, wel over het VKB en de keuze dit jaar van de laureaat van de jaarlijkse erepenning Albert de Cuyper.
Die keuze is in die mate verrassend en ori- gineel omdat men vandaag bewust opteert voor een persoon die reeds heel wat jaren met beide voeten in het veldwerk staat van de niet-partijpolitieke Vlaamse beweging. En die door zijn aanpak, zijn manier van actie- voering, zijn gedreven bezig zijn niet enkel TAK en nu ook de VVB maar eveneens de Vlaamse beweging een duidelijk gezicht heeft gegeven.
Een duidelijk gezicht in die mate dat het niet de geringe verdienste is van Bart de Valck én van zijn medestanders om politieke dos- siers en het hele juridische kluwen daar- rond te vertalen op mensenmaat, de ene keer al met meer succes dan de andere keer.
Dat betekent het probleem klaar en helder stellen, ter plekke waar de schoen knelt actie voeren en indien haalbaar het formuleren van een mogelijke oplossing. Rechttoe, rechtaan, zonder omwegen: geen ingewikkelde techni- sche uitleg, geen cryptische juridische beto- gen maar wel gefocust op de mensen in het dossier.
Want daar gaat het toch om: om concrete mensen. Immers, zij zijn het ten slotte die op het terrein de prijs van een of ander al te duur akkoord moeten betalen. Of het nu gaat over wat men ons door de strot geramd heeft als de zogenaamde splitsing van B-H-V, of het gaat over de Nederlandstalige rechtzoekend in Brussel, die vandaag nog meer dan vroe- ger het kind van de rekening is geworden na wat men omschrijft als de ontdubbeling van het gerechtelijk arrondissement.
Explosief
Bart de Valck, of de verpersoonlijking van de eerlijke verontwaardiging. Al de jaren dat ik met hem ben opgetrokken, blijft me dat het meeste bij van hem: eerlijke verontwaar-
Laudatio voor Bart de Valck
diging. Vroeger zeer impulsief, soms op het explosieve af - en neen, voor alle duidelijk- heid, ik heb het niet over Semtex of TNT - ,vandaag meer bedachtzaam maar ruim even scherp.
Het is een goede zaak dat uitgerekend vandaag het Vlaams Komitee Bussel zijn De Cuyper-erepenning uitreikt aan iemand met zo’n staat van verdiensten in de Vlaamse beweging, aan een Vlaams-nationaal mili- tant ten voeten uit.
Laat het ons hier vanavond ook maar recht- toe, rechtaan stellen: deze uitreiking van de erepenning Albert de Cuyper is een warme maar vooral terechte en steek houdende repliek aan die sceptici die cynisch menen dat de Vlaamse beweging beter gisteren dan vandaag zichzelf opheft. Waar Bart de Valck en met hem, gelukkig maar, héél wat andere jonge en minder jonge Vlaamse bewegers aan werken, is een Vlaamse beweging die op een eigentijdse, complexloze manier met de taal van vandaag gestalte tracht te geven aan wat straks ongeveer 100 jaar geleden door de wijze en integere jurist Lodewijk Dosfel werd omschreven als “een goed gezag voor Vlaanderen” en wat wij Vlaamse bewe- gers anno 2012 in eerbied en met respect voor onze voorgangers benoemen als: “De Vlaamse natie, onafhankelijke lidstaat in Europa”. Daaraan en daarvoor vasthoudend werken, wroeten dag in dag uit is inderdaad geen gemakkelijke opgave. En inderdaad, dat moeten we durven toegeven, er gebeuren zaken waarvan we in alle ootmoed achteraf inzagen dat ze op zijn zachtst gezegd “weinig productief” waren. Aan Vlaamse beweging doen, is ook jezelf kritisch bevragen.
Maar ondanks alles: de in vitriool gedoopte pennen, de partijpolitieke kritieken dat je nu voor de enen véél te lauw bent en voor de anderen véél te extremistisch, blijft de Vlaamse beweging in het politieke landschap een noodzakelijke, kritische en nuttige actor.
Of anders verwoord: de lastige luis in de pels, die vandaag en ook morgen niet zal zwijgen over bijvoorbeeld de miskleun die de zesde staatshervorming is.
Lode Craeybeckx
Met die zesde staatshervorming belanden we dan opnieuw bij de politieke actualiteit en bij het algemeen thema van deze avond zoals op de uitnodiging vermeld stond: ”Vlaande-
ren laat Brussel niet los!” 58 jaar geleden, om precies te zijn op 6 september 1954, sprak de Antwerpse burgemeester en socialistische politicus Lode Craeybeckx deze gevleugelde woorden.
Grasduinend naar wat info over deze histo- rische uitspraak vond ik in “De Nieuwe Ency- clopedie van de Vlaamse Beweging” vol- gende interessante uitleg: “Die slagzin was bedacht door Ger Schmook, socialist en cul- tuurflamingant, de organisator van de verga- dering waarop de Antwerpse burgemeester het woord voerde. Op die vergadering werd gepleit voor een definitieve wettelijke regeling van de taalgrensproblematiek, de afgrende- ling van de Brusselse expansie en de bescher- ming van de taalrechten van de Brusselse Vla- mingen.”
Taalgrensproblematiek
Twee kanttekeningen bij de doel- stellingen achter Craeybeckx’ slagzin.
1. Waar het gaat over een pleidooi voor een definitieve wettelijke regeling van de taal- grensproblematiek: welgeteld acht dagen geleden, op 31 oktober, was het op de kop af vijftig jaar geleden dat in de Kamer de defi- nitieve vastlegging van de taalgrens werd gestemd. Vijftig jaar is, geef toe beste men- sen, toch een speciale verjaardag. Heeft u er de jongste dagen in de media iets over opgepikt?
Neen, ik ook niet. In ieder geval, wanneer men de concrete resultaten bekijkt van de eerste fase van de zesde staatshervorming kan ik wel enigszins begrijpen waarom men in Vlaanderen niet de feesttrompet steekt in verband met dit halfeeuwfeest. De reeds eer- der genoemde nepsplitsing van B-H-V, de in de feiten totale uitverkoop van de zes Vlaams- Brabantse gemeenten met de onzalige facili- teiten voor Franstaligen smoren terecht iedere aanhef tot vals feestgedruis in de kiem. Meer zelfs, deze zesde staatshervorming maakt de zogezegde definitieve taalgrens niet alleen poreus en wankel, ze maakt de taalgrens tot een vergiet en “de afgrendeling van de Brusselse expansie” waaraan Craeybeckx en Schmook dachten, werd door de Vlaamse
onderhandelaars jammer genoeg door het Vlinderakkoord getorpedeerd. De Brusselse expansiehonger werd daardoor meer dan ooit aangewakkerd! Of hoe moet ik de BMR- nota over het Hoofdstedelijk Gewest in dit regeerakkoord anders interpreteren? “Een lege doos”, beweert men vanuit CD&V. “Een paard van Troje”, was de droge en terechte repliek van gewezen politicus Geert Lambert.
2. Waar Craeybeckx en Schmook het hadden over “ de bescherming van de taalrechten van de Brusselse Vlamingen”.
Ik wil vanavond echt niet bitter klinken maar zeg me dan eerlijk, wat heeft Vlaande- ren en de Vlaamse Brusselaar in het bijzon- der teruggekregen voor de miljoenen euro’s die naar Brussel worden gesluisd, voor het bewerkstelligen van de Brusselse constitu- tieve autonomie, voor de onverantwoorde uit- breiding van de Franstalige magistratuur als gevolg van de ontdubbeling van het gerech- telijk arrondissement?
Moest daar nu één concrete aanzet tot het naleven van de bestaande, maar tot nu toe dode letter gebleven, taalwetten in Brussel tegenover staan. Zelfs dat niet!
In 1954 zei Craeybeckx inderdaad:
“Vlaanderen laat Brussel niet los.” Vandaag 8 november 2012 zegt de Vlaamse minder- heid in de regering Di Rupo, zeggen Beke, De Croo, Tobback met dit Vlinderakkoord:
“Vlaanderen laat Brussel los!” Zoveel is wel duidelijk, jammer genoeg.
En dat alstublieft Mark Eyskens zijn plaat afzet, wanneer hij telkens opnieuw met veel dramatiek in de media verklaart dat de Vlaamse beweging met het project van de Vlaamse onafhankelijkheid Brussel verliest.
Neen, neen en nog neen, mijnheer Eyskens, het is juist in de Belgische politieke context, de politieke context van vandaag, nog eens extra versterkt met de Di Rupo-akkoorden, dat Vlaanderen volop Brussel aan het verlie- zen is! Het tegendeel beweren, is het zon- licht loochenen!
Brussel is ook van ons
Beste Bart, geachte aanwezigen, ik besluit.
In 2007 schreef een andere laureaat van de erepenning Albert de Cuyper, namelijk de onvermoeibare Marc Platel, voor het Davids- fonds het zeer lezenswaardig boekje “Brussel is ook van ons”. De VVB kan deze uitspraak enkel duidelijk onderlijnen en beamen. Het project van de Vlaamse onafhankelijkheid is wat ons betreft ook een oprechte uitnodi- ging aan het adres van onze hoofdstad, een uitgestoken hand naar onze hoofdstad. Maar men moet wel weten dat we ons niet langer laten chanteren. Op een bepaald moment zal Brussel de keuze moeten maken. Of mag ik even Anton van Wilderode citeren met een ali- nea uit zijn mooie liedtekst over Brussel voor de IJzerbedevaart van, jawel, 1971. Maar Van Wilderodes woorden blijven immer actueel:
”Zeg wat gij wilt, zeg wie gij zijt, Brussel, het is méér dan tijd!” Guido Moons Bart de VALCK
Would-bevoorzitster
Mevrouw de ‘niemands vrouw”,
De politieke wereld kent u als een bijzonder ambitieus iemand die altijd goesting lijkt te hebben anderen hun waar- heid te zeggen. Gij legt daarbij altijd een stuwende ijver en spreekdrang aan de dag waardoor een vloed van woorden over uw toehoorders wordt uitgestort. Het heeft bijwijlen iets pedants en zelfs schooljuffrouwachtig.
En nu dient gij u in uw grootse dadendrang zelfs aan als kandidaat-voorzitter van uw partij, en dat al voor de tweede keer. Gij deedt dat vorige week geheel in uw eigen stijl met enig theater - en met een schoon blauw kleedje aan -, ter- wijl gij in het overdekte atrium van het Vlaamse Parlement naar voor schreedt met in uw zog zowat alle oude krokodil- len van uw partij.
Dat zegt veel over u en nog veel meer over die stoet van partijtoplui die wilden verzinnebeelden dat zij als één man achter u staan en u promoten als hun consensuskandidaat.
Want van die oude garde, Alexandertje de Croo inbegrepen, is er niemand die erin geslaagd is de blauwe club uit het moeras waarin zij na het paarse Verhofstadt-avontuur was gesukkeld te sleuren. Velen van hen lieten maar al te graag de kelk aan zich voorbijgaan, hopende zich te kunnen ver- schuilen achter de rug van een nieuwe kopman of kopvrouw
en zo de altijd aanwezige strijd van de oude clans te verdoe- zelen voor de goegemeente.
Egbert Lachaert, uw tegenkandidaat, heeft geen schijn van kans en figureert alleen maar om uw voorzittersverkie- zing niet al te zeer te laten overkomen als een Chinese schijn- vertoning.
Op de vraag van een serieuze gazet of de liberalen geen sterker communautair profiel moeten krijgen, antwoordde gij dat Vlaanderen gerust meer bevoegdheden mag krijgen van u. Allemaal goed en wel, maar tot op heden hebt gij daar nog geen al te geloofwaardige getuigenis van afgelegd en kan niemand u van enige Vlaamsgezindheid verdenken. Gij zult Vlaanderen maar eens moeten komen uitleggen hoe dat dan moet gebeuren, en vooral hoe uw partij onder uw leiding daarvan werk zal maken. Wij houden ons hart vast, want het oude etiket van de PVV onzaliger gedachtenis, ‘de Pest voor Vlaanderen’, is nog lang niet afgeweekt, zeker als wij de lamlendige toegevingen in de jongste staatshervormin- gen in rekening brengen, waarvoor uw partij altijd medever- antwoordelijk was en is.
Gij wilt dus uw partij gaan heruitvinden, zonder schoon- moeders en schoonvaders, want naar eigen zeggen zegt gij:
“I’m nobody’s wife.” Wij wensen u daarbij alvast de naarstig-
heid en hopen voor u dat niemand die zo vroom en gewillig achter u stond daar in het Vlaamse Parlement u een dolk in de rug zal steken of uw werk zal dwarsbomen. Of u zal pro- beren te gebruiken als handpop. Want bij de Open Vld ken- nen ze iets van dat soort praktijken. Kijk maar wat er met uw voorganger uit Brakel is gebeurd.
Wie nogal somber keek op de groepsfoto, was Patrick Dewael. Hij was eigenlijk de kandidaat bij uitstek binnen de partij-‘Volkskammer’. Hij heeft veel ervaring, enorm veel invloed en veel macht. Hij is rad van tong en bijzonder gesle- pen. Hij werd het niet, want nog van de oude Verhofstadt- generatie. Hij moest de duimen leggen, maar zal zich zeker blijven roeren. Wees daar maar zeker van.
Gij hebt nu zo’n 500 dagen om het tij te doen keren en uw partij naar nieuwe overwinningen te leiden, om te beginnen in 2014. Gij zegt lessen te zullen trekken uit het verleden en met een waarlijke ‘Sturm und Drang’ wilt gij erin vliegen. Doe maar, maar vlieg niet tegen de lamp. Want die kan heet en verschroeiend zijn. En pas zeker op voor de Slangenkuil. Een verwittigd man is er twee waard. En hetzelfde geldt voor haar die niemands vrouw wil zijn. Courage,
meiske. Het zal nodig zijn.
Briefje aan Gwendolyn Rutten
Twee weken geleden schreven we al dat het de bedoe- ling is de CD&V los te weken uit de Stadslijst. Logisch van- uit ideologisch standpunt en ook wat betreft een meerder- heid aan zitjes in de gemeenteraad.
Vorige week bezwoer Van Peel nog zijn trouw aan de Stadslijst, onder het motto “samen uit, samen thuis”.
Deze week klonk het stilaan al anders. “Als de sp.a kiest voor de oppositie, dan gaat de CD&V niet mee”, dixit Van Peel. Kortom, in de zogezegde eensgezindheid van de Stadslijst begint ook voor de buitenwereld een barstje zichtbaar te worden.
Blijft nog de interne discussie bij de sp.a, waar o.a. voorzit- ter Bruno Tobback wenst dat de Antwerpse afdeling kiest voor de oppositie. Een wens die niet elke socialist in Antwerpen ziet zitten.
In de oppositie gaan zitten, betekent 80 jaar socialistische struc- turen en invloed opgeven. Dan gaat het over veel “postjes” en de bijhorende “poen”.
Wat schreven we twee weken geleden nog? Dat we het een beetje
“zot” vonden dat Patrick Janssens de leider is van de rode delega- tie bij de besprekingen met Bart de Wever.
Tenzij Janssens alsnog burgemeester zou kunnen worden – in de veronderstelling dat een coalitie met N-VA-CD&V en Open Vld toch niet tot stand zou kunnen komen – is zijn rol in de stad Antwerpen uitgespeeld. Hij moet er nog enkel voor zorgen dat hij een verkiesbaar plaatsje mag krijgen in 2014 als kandidaat voor het Vlaamse Parlement.
Als schepen wil hij niet, en als hij geen schepen wil worden, waarom zou hij dan gemeenteraadslid blijven in de oppositie? Zoals
we schreven, gaf Janssens de indruk zeer rancuneus te handelen in zijn contacten met De Wever.
Zijn voorstel enkel met N-VA een coalitie aan te gaan indien ook Groen zou meedoen, kan dubbel uitgelegd worden: of, als een goeie geniale zet die het De Wever enkel moeilijker zou maken, of als een gewoon pesterijtje, goed wetende dat De Wever het zeer moeilijk heeft met de groenen.
Hoe dan ook: Janssens heeft zich teruggetrokken als delegatielei- der. Hij gaat de onderhandelingen vanachter de schermen volgen.
In de pers verscheen dit weekend het bericht als zou de De Wever nog een plan B hebben: eventueel dan toch met Open Vld en Groen?
Het kan dat men een plan B achter de hand houdt, maar we geloven niet dat dat plan echt zal worden uitgewerkt. Dat bericht was enkel bedoeld om CD&V en Van Peel tot spoed aan te manen.
De boodschap is duidelijk: zet er een beetje haast achter met het dumpen van de sp.a, of we zetten ons alternatief plan in gang.
Onze voorspelling? Zo rond eind november zet Marc van Peel (waar zit Philip Heylen trouwens?) de stap richting coalitie met N-VA. Iets wat vandaag al beslist is, maar wat om allerlei redenen nog niet kan geofficialiseerd worden.
Och, als er vandaag moeilijkheden zijn om in Antwerpen een meerderheid te vinden, dan hebben de traditionele partijen dat enkel aan zichzelf te danken. Zonder cordon sanitaire waren er nu eenmaal meer combinaties mogelijkheid, tot eer en glorie van de democratie. Maar het laatste dat De Wever zal doen, is het cordon doorbreken. Als hij dat toch zou doen, slaat hij zijn eigen ambities en toekomstplannen voor 2014 aan diggelen.
KvC
Pagaddertoren
Wanneer verlaat Van Peel het schip?
“Nie Pleuen!”
“Deze prijs komt ook jullie toe”, zei een tevreden Bart de Valck terwijl hij felicita- ties van TAK-kompanen in ontvangst nam.
Hij kreeg uit handen van dokter Joost Ram- pelberg de De Cuyper-erepenning van het Vlaams Komitee Brussel (VKB).
Die reactie typeert de voormalige actie- voerder van TAK. Een eeuwige dwarsligger, doener, onderwijzer, maar vooral een ploeg- speler. Doorheen de jaren wist hij tientallen militanten te motiveren tot plakken, betogen en ander kattenkwaad. Weer of geen weer.
Telkens opnieuw.
Elk jaar kent het VKB de prijs toe, genoemd naar Albert de Cuyper, een verdienstelijke advocaat en docent die tussen 1971 en 1984 aan het hoofd van het VKB stond. Na zijn dood in 1993 werd het uitreiken van de ere- penning een jaarlijks gebruik. Wie komt in aanmerking? Iemand die zich verdienstelijk heeft gemaakt voor de Brusselse Vlamin- gen of de positie van Vlaanderen in Brussel.
Precies door dat ruime standpunt, krijg je een erg diverse lijst laureaten. Je vindt ze in de meest uiteenlopende milieus: de acade- mische wereld, de journalistiek, de culturele wereld, noem maar op.
Deze keer werd het een militant “pur sang”.
Brussel is voor De Valck geen onbekend terrein. Hij studeerde er aan het Sint-Joris-
college en raakte in die jaren vertrouwd met de Brusselse realiteit, zowel positief als nega- tief. Afkomstig van het “toen nog landelijke”
Opwijk, begreep hij de moeilijke plaats die het Nederlands in de hoofdstad bekleedde.
Hij proefde van het rijke Nederlandsta- lige verenigingsleven, dat zich niet zelden rond kroegen afspeelde. Namen als het Hof van Engeland, het Schuurke en de Graanzol- der laten niemand die de tijd gekend heeft onberoerd. Tijdens die tienerjaren zette Bart de Valck zijn eerste stappen bij het TAK. De vereniging zou een constante blijven in zijn leven.
Brussel maakt deel uit van Vlaanderen.
Brussel is de onbetwiste Vlaamse hoofdstad, laat daarover geen twijfel bestaan.
We verzetten ons tegen een uitbreiding van Brussel naar de Rand, maar Vlaanderen moet sterker aanwezig zijn in de eigen hoofd- stad. De standpunten van De Valck laten aan klaarheid niets te wensen over. Onmiddellijk is duidelijk waarom hij de erepenning in de wacht sleepte.
“De Vlaamse politieke beweging moet onomwonden nee zeggen tegen deze zesde staatshervorming”, benadrukte hij. “Laat ons Brussel bevriezen en voorkomen dat de Vlaamse meubelen weggehaald worden.
Laat ons het momentum van 2014 afwach-
ten en géén stappen ondernemen die ons enkel voorspelbare en onherstelbare schade toebrengen.” Hij besloot met een belang- rijk advies aan die getormenteerde Vlaamse Brusselaar: “Nie Pleuen!”, in het Gents, een knipoog naar zijn goede vriend en strijd- genoot Guido Moons, die de eer kreeg de laudatio voor zijn rekening te nemen.
Herinner u de ongelukkige uitspraak van BDW over de Vlaamse beweging die zich maar beter kan opheffen. Een sneer kon niet uitblijven. “Moet de Vlaamse beweging zich- zelf in dit scharniermoment opdoeken?”
De vraag klinkt retorisch, en dat is ze ook.
Maar, ere wie ere toekomt, de N-VA was met een ruime delegatie vertegenwoordigd (o.a.
Sarah Smeyers, Karl Vanlouwe, Brussels parlementslid Paul De Ridder). Bart Laere- mans van Vlaams Belang was zoals haast elk jaar van de partij. Zelfs het zieltogende LDD vaardigde enkele mensen af. Anders dan gewoonlijk, stuurden de traditionele partijen hun kat, al hadden sommige CD&V’ers zich wel ingeschreven voor de avond.
Met Bart de Valck op het spreekgestoelte wisten ze dat de kritiek niet mals ging zijn.
Aanwezig zijn vergt wat moed, en we weten hoe het bij onze politieke klasse daarmee gesteld is. (zie ook de laudatio uitgesproken door Guido Moons op blz 5) KNIN.
De Geuzenberg
Dwars door vlaanderen
14 november 2012
6
Toch zo verliefd
Veel heisa maakten de met “Patrick van A” bevriende - of dienstplichtige? - media er niet van, maar feiten zijn feiten. Feit is, dat de
“kameraden” van het Schoon Verdiep, met zijn allen toch zo verliefd op “hun” stad en 24 uren per etmaal ijverend voor het welzijn van alle Antwerpenaars, er opvallend veel aan doen om hun opvolgers te dwarsbomen. “Patrick” heeft, als één van zijn laatste beleidsdaden als bur- gemeester, een e-bericht gestuurd naar “zijn”
schepenen om hen te zeggen dat het college dit jaar niet meer samenkomt. De dag dat De Wever in het stadhuis gaat werken, zal hij dat noodgedwongen in het kantoor van (nog altijd) schepen Bungeneers moeten doen, want de
“kameraden” hebben zoveel mogelijk deuren op slot gedraaid. Zo blijkt hoe moeilijk een
“kwade” verkiezingsdag door te slikken en te verteren valt, na tachtig jaar rode “onaantast- baarheid”.
Briljante mensen
Op de Boekenbeurs kreeg “Patrick” lof toe- gezwaaid voor het stadsvernieuwingsbeleid tij- dens zijn ambtsperioden. Wie zegt dat op dat vlak in Antwerpen niks is gebeurd, vertelt de waarheid niet. Janssens had wel anders kun- nen reageren dan door twijfels te uiten over
een voortzetting van dat beleid. Hij stelde dat
“momenteel briljante, jonge mensen voor de stad werken maar dat die, als ze straks tegen- gewerkt worden, een andere job zullen zoe- ken”. Kersvers verkozen burgemeester Bart de Wever moet zijn eerste beleidsdaad nog stellen. Het klinkt dan eerder wraakzuchtig nu al het woord “tegengewerkt” in de mond te nemen. Zou het misschien kunnen dat nogal wat van die briljante, jonge mensen “toevallig”
over de juiste partijkaart beschikten toen de postjes voor dat stadsvernieuwingsbeleid inge- vuld moesten worden? Het is maar een vraag.
Gaat De Stillen Genieter dicht?
Vlaamsgezinde bruine cafés, ze worden zeld- zaam. Neem De Stillen Genieter, in Mechelen.
Naast het nuttigen van honderden biersoorten, de Vlaamse op kop, kan je er met de Gerard Walschaerts alle wereldproblemen oplossen.
De goeierd, vader van acht kinderen en niet- gescheiden echtgenoot, is een figuur gewor- den, of nee, hij was het altijd al. Welke gezonde jonge mens van 16 tot 96 kent ‘De Stille’ niet?
naam Layouter PAL 00 Vakman blz. 00
De vakman, op wie Vlamingen
kunnen bouwen
Traiteur Service Sigrid koken bij u thuis of op locatie
• Recepties • Buffetten
• Communiefeesten
• Levering aan huis
• Totale feestverzorging Tel.: 03/383.05.28 GSM: 0485/73.08.18 traiteursigrid@hotmail.com
AANLEG-ONDERHOUD van tuinen RENOVATIE/SNOEIwerken BOOMVERZORGING CREATIEVE TUINONTWERPEN Tel. 03-383 05 28
GSM: 0486-10 15 43 hans.couttenye@skynet.be
Nù met voordelig abonnement aan huis v.a. 19,50 per half uur
Tel 03 288 90 91
www.pcdokter.be van tuinen
Aspekt Mobiel bvba
verhuur van mobiele podia mobiele reclame Tel : 03/484.43.57 www.aspekt.be
Van Mol en Zonen bvba
Algemene bouwwerken Nieuwbouw en renovatie
Tel : 03/653.02.91 info@vanmolenzonen.be
BVBA DE FEYTER BART Loodgieterij - San. Installaties
C.V. - Nieuw en renovatie Tel : 03/449.51.42 bart.de.feyter@pandora.be
Wij zeker wel, al was het maar om er De Morgen en andere pakken oud papier te lezen, maar voor alles, uw wekelijkse kost gezond geestelijk vertier, samen met een straffe pint bier: ’t Pallieterke! De ‘Geraar’ zou zijn appar- tement en het café niet onderhouden heb- ben. Zou, dus is het niet bewezen, maar het gezin werd op straat gezet. Gelukkig vonden ze onderdak in Tisselt. Maar het café zal met redelijke zekerheid dicht moeten. We duimen dat de Geraar het wint, zo niet, komen we als eersten in zijn nieuwe krocht in stilte genieten van alles wat dat oer-Vlaamse bierhol te bieden heeft. Komaan Pallieterlezers, onderteken op smoelenboek de petitie voor het behoud van De Stillen Genieter!
Riemst zonder Jan Peumans?
De CD&V van burgemeester Vos gaat geen coalitie meer aan met N-VA. De christendemo- craten hebben een absolute meerderheid en beslisten alleen verder te besturen. De N-VA en Jan Peumans belanden in de oppositie. Jan Peumans gaat een schaduwkabinet opstellen.
Een ontgoochelde Peumans: “Ik vind het merk- waardig dat geen enkel gesprek heeft plaats- gevonden tussen CD&V en N-VA. Wij zaten 18 jaar samen in de meerderheid en konden heel wat realiseren. En dan kan er niet eens gepraat worden. Spijtig.”
Ivo Thys, pas verkozen gemeenteraadslid voor sp.a-Groen, wil dat Riemst het deze legis- latuur met één schepen minder gaat doen. Als er geen coalitie komt, moet er ook geen ver- houding worden gezocht tussen de coalitie- partners. Een leuke besparing dus.
