De Wever en Beke moeten eens een klapke doen

(1)

e 2,20

72ste jaargang • nummer 6 • donderdag 11 februari 2016 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

De Wever en Beke moeten eens een klapke doen

Toen Di Rupo zijn geldzaken niet zo netjes geregeld kreeg, volgde de kritiek van de oppositie. Niet in het minst van de N-VA. Nu de begroting van de regering Michel wat tilt blijkt te slaan, volgt de kritiek van de linkse oppositie. De kritiek van links is wel een beetje zie- lig. Toen Di Rupo financieel in nood zat, riep links permanent dat een begrotingstekort geen drama was.

Maar goed, tot hier is alles normaal, en denken we vooral aan wat een oude vriend ons over zo’n dingen al eens zei: “En ze dronken een glas, en ze pisten een plas, … en ze lieten de zaak zoals ze was”… Dit keer is er echter meer aan de hand. De kritiek komt vooral uit de eigen salons. Met enige fierheid kakelt de CD&V nu met de oppositie mee: “De ‘ideetjes’

van N-VA houden geen 24 uur stand!”.

Drama

Eerst even die begroting zelf. Er dreigt voor 2015 én 2016 een tekort van bijna drie procent, en dat is – op de lange mars naar een begroting in evenwicht in 2018 - meer dan de twee procent die de regering Michel had vooropgesteld.

Is dat een drama? Niet echt. Professor Paul De Grauwe vindt het zelfs absoluut noodzakelijk dat de overheid snel meer investeert, lie- ver vandaag dan morgen, want nu staat de ren- tevoet historisch laag. Die investeringen zullen opbrengen en de groei zal weer toenemen. Zo komt de “liberale” professor tot het “geloof”

dat de schuld van vandaag de last van schuld van morgen zal verlichten. (DM, 9 feb.). Een

“geloof” dat net iets te veel doet denken aan de socialistische modellen, die zo vaak faalden.

Wipplank

Economen en fiscalisten zitten op de wipplank besparen-belasten. Is De Grauwe (meer overheidsinvesteringen) een “gelovige”, dan is Van Overtveldt (gefocust op meer lasten- verlaging) dat evenzeer. Eén ding hebben ze zeker gemeen: beiden zijn voluntaristisch en optimistisch.

Van Overtveldt focust op de belangen van en de voordelen voor grote spelers in het economische veld. Komt de ommekeer er, en wanneer dan wel? Dat is een “geloof”, geen zekerheid. Dat is een riskant spel met het imago van zijn partij, want het is te veel het één in plaats van het één en het ander. Dat geldt ook voor de focus op besparingen in de sociale zekerheid. Natuurlijk moet sociale fraude eruit, maar dat geldt ook voor de fiscale fraude. Er is werk aan dat evenwicht.

De oplossingen van Van Overtveldt zouden politiek meer haalbaar zijn als zijn veel te com- plexe taksshift wat meer aandacht had voor de zwakkere groepen. Hogere accijnzen op diesel, alcohol, tabak, suikertaks, hogere btw op elektriciteit, de indexsprong, dat was niet meteen goed nieuws voor “de mensen”. De verlaging van lasten op arbeid misschien wel, al is het wachten op het resultaat.

Enkele flankerende maatregelen voor de allerzwaksten volstaan niet om van een warm pakket voorstellen te kunnen spreken. In de golven van de taksshift dobberen vondsten als een beurs- en bankentaks, de kaaimantaks, de karaattaks, de speculatietaks, de regularisatie van zwart geld… Maar worden die vissen gevangen? Ook dat valt nog te bezien. Trek aan

de riemen, wij varen, dat wel, maar de kapiteins moeten mee roeien.

CD&V

Van Overtveldt was geen schietschijf geworden van zijn regerings”partners” als zijn recent- ste voorstel over de verlaging van de vennoot- schapsbelasting wat meer was doorgepraat met zijn collega’s van CD&V. Dat was een beter signaal geweest naar de kiezers, maar ook naar de natuurlijke bondgenoten van zijn partij. De negatieve replieken van CD&V zijn in die zin terecht. De N-VA heeft met haar aanvallen op CD&V trouwens precies hetzelfde gedaan. Het had anders gekund.

Een verlaging van de vennootschapsbelas- ting - met 33,99 procent zijn we top in Europa - is niet onredelijk. Van Overtveldt wil de bedrijven laten kiezen (33,99 procent mét aftrekken, of 20 of 22 procent zonder). Dat valt te verdedigen, want is tenminste een heldere maatre- gel voor buitenlandse investeerders én voor- delig voor kmo’s. Maar zullen de miljoenen dansen… Of net niet? En weer is daar dat evenwicht. Draai aan dat bootje, N-VA. Dan zullen pinnige journalisten als Lex Molenaar in Gazet van Antwerpen niet meer kunnen schrij- ven over “Likken naar boven en trappen naar onder (kmo’s en burgers)”. Precies omdat de N-VA dat evenwicht vooralsnog te weinig zoekt, wordt de sfeer tussen de partij en CD&V steeds grimmiger.

Voorhamer

De christen-democraten zijn het beu om de paters en en nonnen van de Wetstraat te zijn, jubelt De Morgen. Beke werkt aan het “moedige midden”, en wil laten zien dat hij durft. Eric Van Rompuy, het oude “stalinorgel” van CD&V (Carl Devos), reutelt het felst. En als we “inge- wijden” mogen geloven is wat CD&V nu doet nog maar een beetje “kietelen”… De “voorhamer” volgt nog. Opletten toch dat die niet op het eigen hoofd terechtkomt.

De profileringsdrang van CD&V komt vooral ter linkerzijde tot uiting. De vraag is of dat elec- toraal loont. “Zullen de linkse kiezers volgende keer op CD&V stemmen als ze het risico lopen op een regering Michel bis? De kans bestaat dat ze voor the real stuff op links kiezen”, waar- schuwt (en hoopt?) de Gentse politicoloog Nicolas Bouteca. CD&V hoopt de N-VA in haar economisch hart te kunnen treffen. Dat is riskant. De N-VA moet haar partners respecte- ren, als ze wil doorgaan richting meer en beter Vlaanderen. Zoveel is duidelijk. De partij van Beke mag best sociale signalen geven vanuit het centrum. Maar de federale regering boy- cotten, dat is een stap te ver.

Krampen

Ondertussen blijft het merkwaardig hoe zowel N-VA als CD&V in dat vermoeiende economische steekspel twee onbetwistbare oorza- ken van de budgettaire krampen uit het debat houden. De Vlaamse geldstroom naar Wal- lonië (1), die zelfs door Di Rupo en het hele Waalse veld van economen niet langer wordt betwist (Lees meer blz 5), wordt in Belgische wol verpakt. En over de onbeheersbare kost van de migratie (2) wordt politiek correct vooral gezwegen. Twee zaken die de Vlaming veel meer kosten dan wat gepruts met de fiscaliteit.

“De financiële transfers van Vlaanderen naar Wallonië worden elk jaar herberekend, zonder dat de economische heropleving in Wal- lonië blijkbaar iets ten gronde wijzigt”, geeft ook Luc Van der Kelen toe, toch niet meteen een flamingant.

Deze twee taboes zijn nefast voor de partij van de Grote Verandering, maar ook voor die van het in deze allesbehalve “moedige midden”.

In die context is het gekrakeel over een kluwen van budgettaire maatregelen niet bepaald een goede zaak voor de trektocht van de Vlaamse karavaan. De Wever en Beke moeten dringend eens “een klapke”

doen.

Overleeft federaal minister van Financiën Johan Van Overtveldt (N-VA) de federale begrotingscontrole van maart? Als het gaat om de knikkers, dan wil het wel eens fout lopen. Maar goed, een begroting is eigenlijk vooral een vodje papier in de Wetstraat, zoals thuis, bij de club, of in het bedrijf… Dat telraam op geregelde tijdstippen (begin jaar, tussentijds) eens onder ogen nemen kan geen kwaad. Een klein verschil: in de poli- tiek gebeurt alles onder het alziende oog van de journalisten.

Koen Geens wil vermijden dat rechters nog langer te milde straffen uitspreken voor seksdelinquenten

(2)

Actueel

11 februari 2016

2 Uit de smalle beursstraat

De flutbelastingen van Wouter Beke

CD&V-voorzitter Wouter Beke schiet met scherp op minister van Financiën Johan van Overtveldt (N-VA). Die zou ervoor verantwoordelijk zijn dat de fiscale inkomsten ondermaats blijven. Beke zou beter in eigen boezem kij- ken: de nieuwe belastingen die op vraag van de christen- democraten werden ingevoerd, zoals de speculatietaks en de kaaimantaks, stellen niets voor. En dat wist men van bij het begin.

Mei 2014, net voor de federale verkiezingen. In verschillende interviews laten de CD&V-kopstukken, Kris Peeters voorop, weten dat de volgende regering beter niet kiest voor nieuwe belastingen op kapitaal of vermogen. Want vermogens worden hier al aardig belast: via de roerende voorheffing, de onroe- rende voorheffing, de successierechten… Maar zoals dat met de christendemocraten wel meer gebeurt, veranderen ze het geweer opvallend snel van schouder. De regering was nog maar een paar weken in functie - we spreken over de herfst 2014 - of Kris Peeters deed een oproep om op zoek te gaan naar extra belastingen op vermogen. Om de linkervleugel van de CD&V te paaien, zou er een belasting op meerwaarden van aandelen moeten komen. Dat topondernemer Marc Coucke amper belastingen moest betalen op de extra’s die hij binnenhaalde op de verkoop van zijn bedrijf Omega Pharma, bevestigde volgens Kris Peeters het eigen gelijk.

Uiteindelijk kwam er geen meerwaardebelasting op aande-

len. Maar extra vermogenstaksen vormden wel een onderdeel van de ondertussen beroemde ‘taxshift’: er komt een speculatietaks van 33 procent op financiële producten die binnen de zes maanden verkocht worden (geplande opbrengst 34 miljoen euro), een kaaimantaks op constructies uit belastingparadijzen (geplande opbrengst 400 miljoen euro), een karaattaks voor de diamantsector (50 miljoen euro) en een nieuw rondje fiscale regularisatie (250 miljoen euro). De effectieve opbrengst van die belastingen laat op zich wachten. Deels om praktische en administratieve redenen.

Voor de karaattaks is het groen licht van de Europese Com- missie vereist. En een rondje fiscale amnestie kan enkel worden doorgevoerd na overleg met de deelstaten, want die krijgen een belangrijk deel van de opbrengst. Dat CD&V-voorzitter Beke vorig weekend in een aantal kranten de aanval opende op minister van Financiën Van Overtveldt is dan ook vreemd. Beke zou weet moeten hebben van die praktische problemen. Dat is niet de verantwoordelijkheid van de bevoegde N-VA-minister.

Uiteraard heeft die aanval - sommigen spraken zelfs al van een ‘karaktermoord’- een andere bedoeling. Bij CD&V komen ze tot de conclusie dat ze bij het uittekenen van de taxshift gerold zijn. Zoals dat gaat bij vermogenstaksen, zijn er veel ontsnap- pingsroutes en zorgen kleine gedragswijzigingen voor grote verschillen. Neem de speculatietaks.

Wie zijn aandelen gewoon iets langer dan zes maanden aan-

houdt, zal die belasting nooit moeten betalen. Wie een beetje economisch geschoold is, zou dat moeten weten. De speculatietaks is een lege doos en zal amper iets opbrengen. De kaaimantaks bestaat al sinds begin 2015, maar de vraag blijft hoe je geld uit belastingparadijzen haalt. Kapitaal is zeer mobiel.

Het is duidelijk: de CD&V heeft eigenlijk een aantal flutbelastingen ingevoerd.

Dat komt de christendemocraten zeer slecht uit, want volgende maand volgt een belangrijke begrotingscontrole. Volgens de Europese Commissie zal het structureel begrotingstekort dit jaar -2,4 procent van het bbp bedragen. Dat is 1,1 procentpunt of zo’n 4 miljard euro meer dan gedacht. De federale regering zal dus een zware inspanning moeten doen om de overheids- financiën op koers te houden. Eigenlijk zijn extra besparingen hier de enige optie. De CD&V hoopt echter nog altijd dat het begrotingstekort gedicht kan worden met extra belastingen.

Door overal rond te bazuinen dat de huidige taksen onvol- doende opbrengen, moet de publieke opinie overtuigd worden van de noodzaak van nieuwe belastingen. Een toch wel zeer doorzichtige strategie van Wouter Beke. Zijn partij heeft bij de taxshiftdiscussies van juli en september 2015 de kans gehad om de eigen ideeën rond sociaaleconomisch beleid door te druk- ken. Nu is het aan de anderen om hun prioriteiten op tafel te leggen. En die prioriteiten zijn: besparingen. Ook in de sociale zekerheid. A^ngélique VAnderstrAeten

Leven in het kalifaat is geen pretje

Onder de titel ‘Leven bij ISIS, de mythe ontrafeld’, heeft de Nederlandse Algemene Inlichtingen- en Veiligheidsdienst (AIVD) in januari een brochure verspreid, om in te gaan op het fenomeen dat mensen met Nederlandse achtergrond nog steeds afreizen naar de oorlogsgebieden in Syrië en Irak om zich bij Islamitische Staat in Irak en al-Sham (ISIS) aan te sluiten. Naast een beknopte beschrijving van het ontstaan en de ideologi- sche achtergrond van het kalifaat, behandelt de publicatie vooral het dagelijkse leven bij ISIS van mannen, vrouwen en kinderen. Na lectuur moet men goed gek zijn om nog te willen vertrekken.

Volgens de AIVD is de brochure het resultaat van anderhalf jaar ‘inlichtingenmatig’ onderzoek naar de werkelijke leefomstandigheden in het kalifaat. Het beeld dat tevoorschijn komt, wordt gekenmerkt door ontberingen en onder- ling wantrouwen. Er is zeker geen aansluiting bij de ISIS-propaganda, die het heeft over een maatschappij waarin iedereen zijn eigen huis krijgt, waar voldoende voedsel is, waar iedereen toegang heeft tot gezondheidszorg en waar het vuilnis regelmatig wordt opgehaald.

Men heeft het eerder over het geweld dat inhe- rent is aan ISIS en dat systematisch wordt toe- gepast, verheerlijkt en gepredikt. Wie bewust naar ISIS-gebied in Syrië of Irak afreist, is volgens de brochure zonder uitzondering bekend met beelden van de bloederige executies, kinderen in trainingskampen en filmcompilaties over opgeëiste aanslagen. Afreizen naar ISIS is bewust kiezen voor een terroristische groepering die iedereen buiten die eigen kring als

‘ongelovige’ wegzet en dagelijks excessief geweld toepast. De meesten hebben daarbij geen reëel beeld van het leven dat hen te wachten staat. Spijt komt dan na de zonde en veelal te laat. Voor westerse jihadisten is het vooral zwaar om te leven met vrijwel dagelijkse bombardementen, ondermaatse huisvesting, slecht eten en een gebrekkige gezondheidszorg.

Vrees voor spionnen

De Nederlandse inlichtingendienst schrijft dat vrijwel alle jihadisten die afreizen naar ISIS al iemand kennen die in Syrië of Irak woont.

ISIS spoort de nieuwkomers aan om op hun beurt kennissen, vrienden en familie over te halen om naar de regio te komen. Omdat ISIS bang is van spionnen dient iedere nieuwe rekruut blijkbaar iemand aan te dragen die al in ISIS-gebied verblijft en voor hem of haar garant kan staan. Bij aankomst in Syrië neemt ISIS onmiddellijk eventuele reisdocumenten in beslag, om te voorkomen dat een rekruut het gebied zonder toestemming kan verlaten. Pas- poorten kunnen tevens gebruikt worden om terroristen naar Europa te laten reizen.

Bij aankomst worden mannen onmiddellijk gescheiden van vrouwen en kinderen. Mannen moeten niet alleen trouw zweren aan ‘kalief’

Abu Bakr al-Baghdadi, ze worden ook uitge- breid ondervraagd, om te controleren of ze geen spion zijn. Daarna krijgen zij een oplei- ding waarin het gedachtengoed van ISIS wordt onderwezen. Uiteindelijk volgt een militaire training. Eens de rekruut definitief tot ISIS is toegelaten, heeft hij meestal de keuze tussen

ondersteunende taken, actief zijn als strijder of als potentiële pleger van een zelfmoord- aanslag. Op basis van hun achtergrond krijgen bepaalde rekruten specifieke taken toe- gewezen in de medische sector, ICT, techniek en propaganda. Mannen die trouw gezworen hebben aan de ‘kalief’ dienen in elk geval altijd beschikbaar te zijn voor de strijd. Er wacht hen een bescheiden salaris. Wie vecht, krijgt meer betaald dan iemand die een niet-militaire rol vervult. Als een groepering een dorp of een gebied inneemt, is het niet ongewoon dat de nieuwe strijders, al dan niet in opdracht, executies, martelingen en verkrachtingen uitvoeren.

Deelnemen aan gruwelijkheden is verplicht.

Vrouwen en kinderen

Vrouwen doorlopen niet onmiddellijk het strenge traject van de mannen. Van hen wordt vooral verwacht dat zij zich actief voor de groepering inzetten. Dat komt neer op zo snel mogelijk zoveel mogelijk kinderen krijgen.

Zoons dienen opgevoed te worden tot goede strijders. Dochters dienen op hun beurt met strijders te trouwen en, met hetzelfde doel als hun moeder, zoveel mogelijk kinderen te krijgen. Bijkomend worden vrouwen ingezet voor propaganda, specifieke medische taken en het warm maken van familie en vriendinnen om zich bij het kalifaat te voegen. In tegenstelling tot vroeger zou men thans geen vrouwen meer rekruteren voor zelfmoordaanslagen. De meest actieve rol die een vrouw momenteel bij ISIS kan hebben, is weggelegd voor de leden van de

Al-Khansaa-brigade, de religieuze zedenpolitie die enkel uit vrouwen bestaat en is opgericht om andere vrouwen aan te spreken op ‘onis- lamitisch’ gedrag. Zo delen ook uit het Westen afkomstige vrouwen nu zweepslagen uit aan vrouwen die volgens ISIS buiten de lijnen hebben gelopen. Dames met interesse voor de Al- Khansaa-brigade moeten wel Arabisch kennen.

Volgens de brochure reizen steeds vaker gezinnen met minderjarige kinderen naar ISIS- gebied. Die ouders zien hun kinderen als de ISIS-strijders van de toekomst. Er wordt gewag gemaakt van minstens zeventig Nederlandse kinderen in door jihadisten gecontroleerd gebied. Ongeveer een derde zou daar gebo- ren zijn. Twee derde is door één ouder of beide ouders meegenomen. Zeker voor kinderen uit westerse landen is het moeilijk wennen aan de nieuwe leefomgeving. Luchtbombardemen- ten, dood en verderf zijn daaraan niet vreemd.

Bovendien worden ze regelmatig geconfron- teerd met het verlies van een vader of andere familieleden die sneuvelen in de strijd. Velen worden zelf gedood of raken zwaargewond.

ISIS-leden nemen geregeld hun kinderen mee naar publieke executies en lijfstraffen. Som- mige ouders laten hun kroost gewillig pose- ren met de lichaamsresten van geëxecuteerde gevangenen. Er wordt school gelopen vanaf zes jaar. Naast Engels, Arabisch en wiskunde krijgen de kinderen les over de ISIS-doctrine en de juiste interpretatie van de jihad. Op basis van hun geslacht wordt hen een specifieke rol toebedeeld. Vanaf negen jaar, of soms jonger, dienen meisjes volledig gesluierd te zijn. Rond dezelfde leeftijd kunnen jongens terechtko- men in trainingskampen, waar zij leren omgaan met vuurwapens en oefenen in het uitvoeren van executies. ISIS verspreidde al meermaals video’s waarin jonge kinderen als uitvoerende beulen bij executies optraden.

De brochure heeft het ook over de beperkte huisvesting en het gebrek aan nutsvoorzie- ningen zoals stromend water en elektriciteit.

Kan moeilijk anders met voortdurende strijd en bombardementen. Ongetrouwde vrouwen en weduwen dienen met hun kinderen naar zogenaamde ‘vrouwenhuizen’ te verhuizen;

kleine accommodaties waar het vies is en waar sprake is van ongedierte. Ook in de ziekenhui- zen zou de hygiëne veel te wensen overlaten.

Er is een groot tekort aan medicijnen, medische apparatuur en gekwalificeerd personeel.

Vrouwen mogen door de regels van ISIS alleen door vrouwelijke artsen en verpleegkundigen geholpen worden, waar een groot tekort aan is. Bevallen in ISIS-gebied is over het algemeen levensgevaarlijk voor moeder en kind.

Angstcultuur

Omdat het leven in het kalifaat helemaal geen pretje is, doet ISIS er alles aan om de mythe van een succesvolle staat levend te houden. Volgens de AIVD slaagt ISIS er echter niet meer in om de realiteit te verdoezelen. Er ont- wikkelt zich in de rangen van de organisatie een angstcultuur, waardoor het bewind steeds meer een totalitair karakter krijgt. Men vreest (massale) desertie door de militaire tegensla- gen, en het gebrek aan comfort en financiële middelen. De groepering maakt het haar leden daarom steeds moeilijker om Syrië en Irak te verlaten. In sommige gebieden is een speciaal pasje vereist om met de bus te reizen of om grensposten te overschrijden. Terugkeer naar Turkije, zelfs om een medische reden, wordt moeilijker. Volgens de brochure is het voor de inwoners in Raqqah sinds juli 2015 niet meer toegestaan om gebruik te maken van draad- loos internet. Surfen op het web kan enkel vanuit door ISIS goedgekeurde internetcafés, waar zorgvuldig wordt bijgehouden wie welke webstekken bezoekt. Klachten over het dure eten, smerige huizen, slechte medische voor- zieningen en acties van het ISIS-veiligheidsap- paraat bereiken volgens de AIVD dan ook zel- den potentiële jihadisten in onze landen. Met het huidige angstklimaat is het vanuit Syrië of Irak te gevaarlijk om het kalifaat in een slecht daglicht te stellen. Mogelijk heeft dit laatste de Nederlandse Inlichtingendienst ertoe aan- gezet om met een publieke brochure voor de dag te komen die iedere potentiële jihadist toch even tot nadenken zou moeten stemmen.

Wat ons betreft, een niet onaardig initiatief, dat navolging verdient. Een vertaling in het Frans, Engels en Arabisch zou daarbij nuttig zijn. Ver- spreiding zou kunnen gebeuren door de talrijke nieuwe wijkagenten die we mogen ver- wachten in Molenbeek, Vilvoorde, Antwerpen

en ruime omgeving. rirO

Hoofdzetel:

Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Splits zelf

de sociale zekerheid!

Voor een Vlaamse

sociale zekerheid!

Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be

Word lid van het VNZ

(3)

Actueel 11 februari 2016 3

Kampioen en Vlaming

Mijnheer de cyclocrosser,

Gij hebt als prille twintiger de voorbije weken laten zien dat gij niet alleen een groot kampioen zijt, maar ook dat gij een aanstor- mend raspaard zijt met een fenomenaal oertalent. Voor eigen volk zijt gij in het Lim- burgse Zolder op onnavolgbare wijze wereld- kampioen veldrijden geworden en dit niet alleen tot grote vreugde van uw duizenden oude en nieuwe supporters, maar ook van de ganse wielerwereld. Na een spijtige tegen- slag met één van uw grootste concurrenten ongeveer halfweg de koers, met als gevolg een grote achterstand, sloegt gij ongenaak- baar terug, om in de laatste kilometers van die zware modderkoers uw laatste tegen- stander met brio en verbetenheid te verslaan.

Iedereen was het erover eens dat dit een titanenstrijd was en dat uw huzarenstukje meteen in de annalen van de grote momenten in het veldrijden mag genoteerd worden. De laudatio’s waren legio en eenslui- dend. Terecht.

Zonder twijfel prijkt gij nu al in de galerij der groten van de cyclocross, en zijt gij een waardige opvolger van de grote Sven Nys, die andere Kempenzoon, die precies op de dag van uw grootste overwinning – wereld- kampioen! – zijn koersfiets aan de haak hing.

De kampioen is ‘dood’, leve de kampioen!

En gij hebt nog een hele carrière voor u. Dat belooft! Wij zullen nog vaak op een gezel- lige zondagnamiddag naar het puntje van onze stoel schuiven, of eens afkomen naar de koers, om u bezig te zien en trots te zijn op uw prestaties. Vlaanderen verwelkomt graag zijn nieuwe kampioen, want veldrijden is een op en top Vlaamse sport, al krijgt ze navolging in het buitenland. Nederland levert ook sterk talent!

Een Vlaamse sport, schreef ik. En nu kom ik tot mijn punt. Sport is in Het Edel Land der Belgen een gedefederaliseerde mate- rie, waarvoor de gemeenschappen bevoegd

zijn. Het is bijgevolg niet abnormaal dat de Vlaamse minister van Sport bij de prijsuitrei- king mee op de eerste rij staat om u te feliciteren. Flink wat Vlaams gemeenschapsgeld dient immers om de sport te ondersteunen.

Maar dan begint het... Niet alleen krijgt gij de Brabançonne te horen in plaats van het lied van de Vlaamse Gemeenschap, gij wordt lut- tele dagen later ook nog eens ontvangen op het koninklijk paleis in Brussel. Het Belgische systeem, dat traditioneel van Vlaanderen niet veel moet hebben, behalve als het om geld en reclame voor de eigen winkel gaat, is er altijd als de kippen bij om Vlaamse succes- sen te recupereren en de autonomie van de deelstaten te fnuiken. Het is in uw geval niet anders.

Het ware beter geweest mocht de Vlaamse minister van Sport u eerst ontvangen hebben op zijn kabinet, of bijvoorbeeld in het Vlaams Parlement, voor een huldiging. Neen, de Bel- gische krokodillen komen boven water zodra ze een leuke prooi in het vizier hebben; ze slaan toe nog voor iemand er erg in heeft.

Ik heb een boodschap voor u, Wout. Gij zijt een Vlaamse Kempenjongen. Vergeet dat niet. Al zit die stijfdeftige Belgische ontvangst bij een houterige koning - die bovendien niet erg vlot ter taal is - vol tralala, in een protse- rig doch indrukwekkend paleis, weet dan, dat gij voor de kar van een kunstmatig in leven gehouden systeem wordt gespannen, dat geen enkele voeling heeft met wat er bij het gewone volk - uw supporters - gebeurt en dat pas in u geïnteresseerd is als gij in hun san- tenkraam kunt passen.

Ik hoop dan ook, Wout, dat gij uw Vlaamse afkomst niet verloochent, en dat gij een fan- tastische ambassadeur voor het Vlaamse sportleven moogt en zult worden, zonder tricolore onderdanigheid. Ik wens het u van harte toe.

Briefje aan Wout van Aert

Het is altijd gevaarlijk om met onderhan- delaars van de Brusselse overheid aan tafel te gaan zitten, want voor je het beseft, lig- gen er alweer nieuwe expansieplannen op tafel. Ook nu weer hebben een paar naïeve plannenmakers van de Vlaamse administratie zich op een haast onbegrijpelijke wijze laten vangen. Het resultaat kan u lezen op de webstek van ‘Ruimte Vlaanderen’, waar leden van het comité ‘TOP Noordrand’ een zogeheten ‘proeve van programma’ voorstellen dat één langgerekt pleidooi is voor de verdere verstedelijking (zeg maar ver- Brusseling) van de Noordrandgemeenten Wemmel, Grimbergen, Vilvoorde, Mache- len en Zaventem.

Vlaams en strategisch?

Eigenlijk is het onbegrijpelijk: nog maar enkele jaren geleden bakende de Vlaamse regering het “Vlaams Strategisch Gebied rond Brussel” (VSGB) af. Daarbij werden aanzienlijke delen van de Vlaamse Rand rond Brussel uitgeroepen tot verstedelijkte zones, waar men verder wou ‘verdichten’

en nog meer woningen wou concentreren, zogezegd om de open ruimte in de rest van Halle-Vilvoorde te sparen.

Binnen dat VSGB werden omvangrijke zones afgebakend waar het aantal bouwlagen fors kon worden opgetrokken. Hiermee ging men lijnrecht in tegen de strenge wet- geving van 1977, die bijna overal in Halle- Vilvoorde een plafond had ingevoerd van maximaal twee bouwlagen. Deze maatre- gel was heel bewust ingevoerd om de ver- fransing tegen te gaan, nadat in de jaren zestig was gebleken dat het neerpoten van talrijke flatgebouwen in de Vlaamse Rand had geleid tot een massale instroom van Brusselse Franstaligen.

Ruimte voor hoogbouw

Ondanks die ervaring besliste de Vlaamse regering in 2011 om het aantal bouwlagen in de woonkernen van bijvoorbeeld Sint- Pieters-Leeuw, Dilbeek, Wemmel, Strom- beek, Koningslo en Machelen te verdubbe- len, zodat er opnieuw ruimte zou komen voor hoogbouw (soms tot vijf à zes verdie- pingen).

Deze afbakening had één positief gevolg:

in het gebied buiten het VSGB zou de open ruimte maximaal beschermd en gevrijwaard worden.

Minder dan vijf jaar later pakken de ver- lichte geesten van TOP Noordrand uit met grootse plannen om de Noordrandgemeen- ten nog veel méér te verstedelijken. De overheid verwacht de komende jaren een aanzienlijke toename van de bevolking in deze regio en een “grootstedelijke bevol- kingsmix”. “Deze verstedelijking en mul-

ticulturalisering vraagt om de versterking van stedelijke functies en diensten,” aldus de plannenmakers en bijgevolg willen ze de hele Noordrand verder verstedelijken, weliswaar met behoud van zoveel mogelijk open ruimte. De open ruimte wordt zelfs de “motor voor de stedelijke ontwikkeling”

genoemd. U leest het goed.

In 2050 mag er van de “Rand” overigens geen sprake meer zijn. Die moet dan opge- gaan zijn in één groot stedelijk geheel. Een zoveelste versie van de Brusselse olievlek.

Heizel als pilootproject

De uitbouw van het Heizelplateau wordt als een pilootproject beschouwd. De komst van het grootschalig winkelcentrum Neo op de Heizel (het grootste van het land) en de bouw van het Eurostadion op Parking C zijn nog maar het begin. Het Heizelplateau moet immers “ingebed worden in een stedelijke ontwikkeling” en bijgevolg moeten er daar- rond tienduizenden woningen gebouwd worden. Concreet willen de heren plano- logen de hele A12 overkappen en vanaf de Ring tot aan het kanaal (Van Praetbrug) vol- bouwen met woontorens.

Ook in Strombeek-Bever (Grimbergen) zouden er op die manier ettelijke duizenden appartementen bijkomen. Ten oosten van Wemmel en Hamme (Merchtem) wordt volgens dezelfde plannen een groengebied van anderhalve vierkante kilometer volge- bouwd met maar liefst 10.200 appartementen. Vandaag wonen er in die gemeenten samen zo’n 17.000 inwoners. Dat moet dus binnen twintig tot dertig jaar verdrievoudi- gen naar meer dan 50.000!

Sirenegezangen

Met dat soort dwaze en groteske plannen houdt de Vlaamse overheid zich vandaag bezig. In plaats van de verBrusseling tegen te gaan, smeert ze die eigenhandig verder uit tot diep in Vlaams-Brabant. Opnieuw laten Vlamingen zich vangen aan Brusselse sirenegezangen en geven ze toe aan de Brusselse expansiezucht.

Gelukkig heeft de Vlaamse Volksbewe- ging die anti-Vlaamse plannen tijdig onder de aandacht gebracht. Het gaat nog maar om voorlopige teksten, om denkpistes waarop alle belanghebbenden mogen reageren. De VVB roept dan ook alle Vlamingen op (ook die van buiten de Noordrand) om hun protest te laten blijken. U kan dit doen via de webstek van ‘Ruimte Vlaanderen’.

Googel naar ‘TOP Noordrand’ (www.ruim- tevlaanderen.be/topnoordrand) en u komt op de bewuste webpagina van de Vlaamse overheid, waar u de bewuste nota kan lezen én waarop u tevens kan reageren. Zeker

doen. ’^t P.

Geeft Vlaanderen de Noordrand op?

Naar aanleiding van de vele wilde plannen die momenteel de ronde doen voor de Noordrandgemeenten (Uplace, Eurostadion, nieuwe tramlijnen…) vonden som- migen bij de Vlaamse administratie het nodig om met Brusselse collega’s een ter- mijnstrategie uit te werken voor dit druk bevraagde gebied.

De Vlaamse vakman

Beeld van de week

Eerder deze maand kreeg Delphine Boël gelijk van het Grondwettelijk Hof, waardoor ze, lang na het verjaren van de termijn, het vaderschap van haar wettelijke vader Jacques Boël kan aanvechten. Het recht op duidelijkheid over de afstamming is belangrijker dan dat van de rust der families, oordeelde het Grondwettelijk Hof. Delphine zal haar strijd voortzetten om aan te tonen dat Albert II en zijzelf door DNA verbonden zijn. Onze teke- naar EDC twijfelt ook zonder een juridische uitspraak niet aan de band tussen die twee.

(4)

Orde!

We kunnen veel zeggen van Kamervoorzit- ter Bracke, zijn stijl, zijn denken en doen. Maar als ’t goed is, zeggen we ’t ook. Zo onderbrak hij plots en terecht een vraagsteller, toen het geroezemoes en het gepraat op de banken hem te gortig werd. De vraagsteller richtte zich wel tot de minister, maar voor de rest luis- terde er niemand. Inderdaad, het halfrond leek wel op een kermis, een markt. Of op de

‘koffiekamer’, waar het er altijd vrolijk aan toe gaat. Bracke riep dan ook op een mini- mum van beleefdheid en respect op te bren- gen en de gesprekken elders te gaan voeren.

Ja, het niveau in de Kamer is niet altijd je dàt.

Nochtans nemen ze zichzelf daar altijd héél serieus…

Nietszeggend

Naar aanleiding van het aangekondigde bezoek van de Iraanse president Hassan Rou- hani wilde Filip Dewinter (VB) weten wat dat bezoek zal inhouden en waarom het er eigen- lijk komt. Dewinter verwees naar de weinig benijdenswaardige situatie van de vrouwen in Iran, de onderdrukking van minderheden, de politieke gevangenen, de massale executies…

Bovendien herinnerde hij aan de wijze waarop die man in Italië en Frankrijk werd ontvangen:

al te naakte beelden werden bedekt en in Frankrijk werd een lunch afgelast, omdat Rou- hani een halalmaaltijd wilde en geen Franse wijn wilde drinken… Hij wilde weten of men hem zou wijzen op de mensenrechtensituatie in zijn land, en of men enige toegeving ging doen inzake onze manier van leven, inzake de waarden en normen die de onze zijn, zoals de gelijkheid tussen man en vrouw, en het feit dat wij als Europeanen leven zoals wij leven en niet op de manier die de Iraanse staatspre- sident ons graag zou opdringen. Jan Jambon antwoordde nietszeggend namens de eerste minister dat het geen staatsbezoek is, maar dat hij wel de koning en de eerste minister zal bezoeken. Op de vragen van Dewinter werd niet geantwoord. Voor hem was het duidelijk

Roddels uit de Wetstraat

Dossier

11 februari 2016

4 De tunnel

Veel van onze lezers zijn, zoals ik, kinderen van de Koude Oorlog. We hadden het geluk dat die in Europa inderdaad koud bleef, maar in de rest van de wereld, bijvoor- beeld in Korea en Vietnam, werd die oorlog met een nietsontziende wreedheid gevoerd.

nel, met de kans dat de immens waardevolle Blake ontmaskerd werd? Of lieten ze de Ame- rikanen graven? Sovjetleider Kroestjov koos de tweede optie. In tegenstelling tot wat de Sov- jets later vertelden, moesten ze tegen heug en meug reële informatie via de lijnen mee- delen, want met nonsensberichten kon men de Amerikanen hoogstens een paar dagen een rad voor de ogen draaien.

De veiligheidsmaatregelen van de Sovjets overtroffen die van de Amerikanen. Buiten Kroestjov wisten slechts drie KGB-bazen van de tunnel. Zelfs de Berlijnse KGB was niet op de hoogte.

De Sovjetleider koos zelf de datum om een einde aan de tunnel te maken: aan de voor- avond van zijn eerste bezoek aan London, zodat er maximum medialawaai was. Een spe- ciale Sovjeteenheid groef, zogenaamd wegens de regen, putten. Maar zelfs twee jaar na de ontdekking van de tunnel maakten de Ameri- kanen nog gebruik van de verkregen informatie, toen ze die vergeleken met het materiaal van twee belangrijke spionnen.

Blake beweerde na zijn ontmaskering dat hij uit idealisme had gespioneerd. Hij kreeg een gevangenisstraf van tweeënveertig jaar;

een jaar voor iedere Britse agent die hij ver- raadde, zegt men.

Na vijf jaar ontsnapte hij, met hulp van twee anti-atoombomactivisten. Een paar jaar geleden kreeg de nu 94-jarige Blake nog een hoge decoratie van Poetin. William Harvey verliet Berlijn in 1959. Van John Kennedy kreeg hij, bij diens aantreden, het bevel over de moord- sectie van de CIA. Harvey probeerde via de maffia Castro uit te schakelen, maar dat mislukte. Hij viel in ongenade tijdens de raketten- crisis van 1962, toen hij Kennedy tijdens een crisisvergadering in het gezicht slingerde dat alles de schuld van de president was, omdat hij de mislukte invasie door Cubaanse banne- lingen bij de Varkensbaai, in april 1961, had

“verkloot” - Kennedy weigerde hen luchtsteun te geven. Harvey stierf in 1976, eigenaar van gouden medailles die hij in 1956 kreeg om de CIA te feliciteren met hun “grootste succes”.

J^an n^eckers kregen informatie over wapensystemen, mili-

taire plannen en begrotingsruzies tussen Sov- jetgeneraals. De informatie werd vergeleken met wat westerse spionnen in de DDR mee- deelden en maakte het gemakkelijk om eventuele valse westerse agenten te ontmaskeren.

In totaal werden 450.000 tapes opgenomen.

En toen begon het te regenen.

De ontdekking

De lente van 1956 was ongewoon nat. In de derde week van april waren overal storingen in de DDR door insijpelend water. In de nacht van 21 op 22 april groeven Sovjetmilitairen putten in hun terrein, voor een betere afwatering.

De Amerikaanse wachtpost in het pakhuis zag met zijn nachtkijker de Sovjets naderen en verwittigde Harvey. Om twee uur ’s nachts ont- dekten de Sovjets de tapkamers, die door een stalen deur afgescheiden waren van de tunnel. Ze verwittigden de KGB-bevelhebber, die hen waarschuwde voor mijnen.

De Sovjets deden er twaalf uur over om de stalen deuren te verwijderen, en trokken dan de tunnel in. Harvey kreeg geen toestemming om de aangebrachte explosieven te laten ont- ploffen, uit schrik voor de dood van een Rus.

Hij plaatste daarom juist onder de grens met prikkeldraad een briefje: “You are now ente- ring the American sector” en hij liet de tunnel met zandzakken afsluiten.

De Sovjets nodigden de wereldpers uit om dat staaltje van westers imperialisme te bekij- ken, maar de reactie was bijna altijd bewon- dering voor het Amerikaanse technologische vernuft. Vijf jaar later barstte de echte bom.

De bom

Een officier van de Poolse geheime dienst liep over naar het Westen, noemde de naam van tientallen Sovjetspionnen en onthulde de identiteit van de bom: George Blake, hoge ome bij de Britse geheime dienst, Sovjetmol en aanwezig bij de eerste vergadering tussen Britten en Amerikanen over de te bouwen tunnel.

Hij verwittigde onmiddellijk zijn bazen in Moskou, en die stonden voor een dilemma.

Maakten ze spoorslags een einde aan de tun- afgeluisterd. Tijd voor de Amerikanen om het

in Berlijn te proberen.

Het werk

De plaatselijke CIA-baas William Harvey dronk te veel en kon geen vrouw met rust laten, maar hij was een superbe spion. Hij had als eerste ontdekt dat de Britse geheim agent Kim Philby voor Moskou werkte. Harvey begon met een beroep te doen op Oost-Berlijners die bij de telefoon- en telegraafdiensten werkten en die bereid waren inlichtingen te verschaf- fen over het kabelnetwerk. Dat was gevaarlijk, want de juist opgerichte Stasi was zeer actief.

Harvey was bang voor mollen in de eigen organisatie; buiten hem wisten maar een paar van zijn ondergeschikten van de hoed en de rand. De Britten stelden hun Weense ervaring ter beschikking. In augustus 1953 begonnen de graafwerken onder de kelderverdieping van een enorm pakhuis (800 meter van de grens) dat de Amerikanen schijnbaar verbouwden tot radarstation.

Alleen absoluut noodzakelijk personeel was aanwezig. Er werd iedere minuut gecontroleerd. Elitetroepen van de genie verwijderden 3.000 ton aarde, en natuurlijk waren er instor- tingen. De tunnel was 1 meter 80 breed, kreeg elektriciteit en had eigen wasmachines en cen- trifuges, zodat de gravers niet met naar aarde ruikende uniformen naar huis gingen. De vloer werd met hout belegd en overal stonden en hingen zandzakken om het kleinste geluidje in de bovenwereld te vermijden. Noch de KGB noch de Stasi had enig vermoeden.

In februari 1955 was de tunnel klaar. Britse specialisten plaatsten in kleine kamertjes toe- stellen, die 28 telegraaf- en 121 telefoonlijnen aftapten. Recorders in het pakhuis (en niet in de tapkamertjes) registreerden 24 uur per dag alle communicatie. De Amerikanen

Het plan

In Europa beperkten de grootmachten zich tot spionage, en Berlijn was het absolute mid- delpunt. In de jaren vijftig waren er tachtig spionagenetwerken actief. Er was nog geen Berlijnse Muur. Jaarlijks vluchtten 100.000 burgers (onder hen flink wat Stasi-agenten) naar het Westen. In Berlijn had het Westen toch een kijkje op wat de Sovjet-Unie militair in het schild voerde. In de USSR zelf waren alle westerse spionnen opgepakt en meestal geëxecuteerd: met dank aan de communis- tische mollen bij de Britse geheime dienst.

Bleef alleen de mogelijkheid om via geheime en gewaagde spionagevluchten boven de Sov- jet-Unie iets te weten te komen over basissen, bewapening, wegen, enzovoort. De Ameri- kaanse presidenten moesten daarvoor hun toestemming geven, en ze waren daar niet scheutig mee, want zij wisten dat de Sovjets het wisten. Sovjetlegervliegtuigen bleven op veilige afstand van de Verenigde Staten, want in een relatief open maatschappij als de VS was het veel gemakkelijker voor hun spionnen om legerbasissen te lokaliseren.

West-Europa en de VS waren geobse- deerd door een mogelijke Sovjetaanval, en de CIA deed een belangrijke ontdekking. De KGB gebruikte in het Oostblok bovengrondse, voortdurend gecontroleerde, telefoonlijnen die niet konden afgeluisterd worden. Maar het leger bezat ondergrondse kabels; daar- enboven liep de communicatie van de Sov- jettroepen in Polen en Roemenië via Berlijn naar Moskou.

De kabels lagen in het Berlijnse Sovjethoofd- kwartier op nauwelijks 800 meter afstand van de grens met de Amerikaanse zone. De Britten hadden vroeger in het ook verdeelde Wenen een tunnel gegraven en Sovjetcommunicatie

dat men blijkbaar omwille van het smeer de kandeleer likt: de mensenrechten moeten wij- ken voor de handelsrelaties, de centjes en de contracten, zoals dat meestal het geval is. Als uitsmijter gaf hij mee: “Wat krijgen wij dan in ons land? Zien we Manneke Pis met een djel- laba, wanneer de president van Iran op de grote markt komt? Zien we koningin Mathilde met een boerka aan? Worden de schilderijen van Rubens met zwarte doeken bedekt?”

Jacqueline in het nauw

Jacqueline Galant, minister van Mobiliteit en vertrouwelinge van de premier, was behoor- lijk nerveus toen ze zich in de Kamer moe- derziel alleen moest verdedigen voor haar onhandige bochtenwerk rond het Brusselse voorstadsnet en aangaande haar functione- ren. De vicepremiers Kris Peeters (CD&V) en Jan Jambon (N-VA) waren aanwezig; ze had- den de premier, die in Londen op de donor- conferentie voor Syrië was, perfect kunnen ver- vangen. Ze lieten haar echter hulpeloos aan haar lot over. Dat was veelzeggend. Ze kreeg van de oppositie de volle laag, maar ook van N-VA, en zelfs vanuit haar eigen partij, omdat

ze eerst de spooruitbreiding op de lijnen van Brussel naar Ottignies en Nijvel wou schrap- pen, om daar een dag later op terug te komen.

De N-VA was dan weer om te briesen omdat Galant vorige week zei de uitbouw van een voorstadsnet in Antwerpen ‘on hold’ te zetten, omdat ze prioriteit wil geven aan de afwerking van het Brusselse voorstadsnet GEN. Geen kat die er nog aan uit kon. Een sidderende minister Galant las dan, namens de premier, een ver- klaring voor waarbij ze antwoordde op vragen over het politieke functioneren van... zichzelf.

Naar verluidt geniet ze nog altijd het vertrou- wen van de regering. Gênant en bizar. België op zijn best.

Kiwi van dienst

Barbara Pas (VB) had staatssecretaris Elke Sleurs (N-VA) ondervraagd over de usurpe- rende bevoegdheden om te weten te komen hoe en wanneer die nu definitief zouden over- geheveld worden naar de deelstaten. Zij herin- nerde CD&V en de N-VA eraan dat zij in 2012- 2013 daar zelf vragende partij bij waren. Het komt erop aan eindelijk voor die reeds lang naar de deelstaten overgehevelde bevoegd- heden geen uitgaven meer te doen en die dus te schrappen uit de federale begroting.

De meeste van die bevoegdheden zitten even- wel bij Sleurs. Zij deed daar wat lacherig over

en zei dat dit voor een volgende staatshervor- ming zal zijn… Vandaar dat Barbara Pas een motie van aanbeveling indiende ‘om tegemoet te komen’ aan de verzuchtingen van CD&V en de N-VA uit 2012-2013 en die bevoegdhe- den uit de begroting te schrappen. Maar wat gebeurde? Een eenvoudige motie om over te gaan tot de orde van de dag maaide haar gemotiveerde motie van aanbeveling weg.

Die eenvoudige motie werd dan nog inge- diend door kiwi van dienst Bert Wollants van de N-VA. Voorwaar een voorbeeldige stap om het communautaire weer onder de aandacht te brengen… Om te huilen.

Waakzaamheid geboden

Inez de Coninck van N-VA deed een poging om de communautaire stilstand te doorbreken.

Zij kwam bij de bevoegde minister opmerken dat er in de Nationale Orde van Architecten herhaaldelijk spanningen zijn tussen de twee taalgroepen. Zij vroeg dan ook of de minister iets voelt om via een wetsontwerp een initia- tief te nemen om over te gaan tot twee auto- nome ordes en om het federaal overlegorgaan informeel te houden. Zij verwees naar de posi- tieve evolutie in de Nationale Orde van Advo- caten. Minister Borsus was er als de kippen bij om De Coninck te herinneren aan het poli- tieke engagement om in deze legislatuur geen communautaire dossiers te behandelen. Hij zei wel bereid te zijn twee afzonderlijke ordes op te richten, maar met behoud van een fede- rale structuur met beslissingsbevoegdheid.

De vraagstelster verwees toch even naar een wetsvoorstel van haar partij om de Orde van Advocaten echt te splitsen en vroeg zich af waarom men moet zweren bij een communau- taire stilstand als alle regeringspartijen het er klaarblijkelijk over eens zijn dat er hervormin- gen nodig zijn. Volgens haar wordt in dat geval de communautaire stilstand niet geschonden.

Goed geprobeerd van Inez, die zelf architecte is. We hopen dat haar splitsingswetsvoorstel snel in de commissie zal behandeld worden.

Eens zien wie er dan nog steun aan zal verle- nen, en of het parlement geen surrogaatop- lossing van Borsus zal moeten slikken, waar- bij uiteindelijk het federale niveau overeind zal blijven… Blijf waakzaam op de barrica- den, Inez!

(5)

Actueel 11 februari 2016 5

Echo’s uit de Koepelzaal

Waalse economie: oude recepten, oude meesters

Wallonië blijft maar cijferen. Goed zo. Men analyseert zich te pletter, maar er veran- dert bitter weinig. Het valt zelfs een belgicist als Luc van der Kelen op: “De financiële transfers van Vlaanderen naar Wallonië worden elk jaar herberekend, zonder dat de economische heropleving in Wallonië blijkbaar iets ten gronde wijzigt.”

Vorige week verscheen een uitgebreide macro-economische studie (“Rapport sur l’Economie Wallonne”, 256 blz.) opgesteld door onder meer de Waalse investeringsmaat- schappij Sogepa, het Waalse instituut voor de statistiek IWEPS en de Waalse administratie. De studie wordt voorgesteld als een “kri- tische” analyse van de economische situatie in Wallonië.

Het document bevestigt wat in deze tijden van communautaire stilstand geen prettige waarneming is: zoals tien, twintig, dertig jaar en meer geleden, blijft Wallonië achterop hin- ken, ondanks alle mooie verhalen die ons werden verteld over het Marshallplan, en al zijn varianten en nakomelingen.

Licht

In het commentaar van de auteurs bij een heel groot cijferaanbod voel je bij momenten de grote inspanningen die ze zich getroosten om licht te zien in de Waalse tunnel.

Over de gigantische kloof met Vlaanderen wordt geen onzin verteld. Dat is al heel wat beter dan de prietpraat en de leugens die poli- tici in het communautaire debat daar in het voorbije decennium zo vaak over vertelden.

Maar toch… De samenstellers zoeken een nieuw vergelijkingspunt, dat minder pijn doet.

Het referentiekader Vlaanderen is er nog, maar wordt - waar het goed uitkomt - vervangen door het referentiekader Europa. “De Waalse economie weerstaat beter aan de crisis dan veel andere landen en regio’s in Europa”, lezen we al in de inleiding.

Wat nog meer opvalt, zijn de pogingen om het debat te verleggen van de verschillen tussen Vlaanderen en Wallonië naar zoveel mogelijk signaaltjes die wijzen op een “verstrengeling” tussen de regionale economieën. Dat lukt nauwelijks, want die verschillen zijn wat ze zijn. Of het nu gaat over het bruto binnen- lands product (bbp), de werkloosheidsgraad en de werkzaamheidsgraad, de uitvoer,… de tabellen spreken voor zich.

Wallonië is vandaag nog altijd maar goed voor 16 procent van de Belgische uitvoer. In dat kader zijn passages over “enige beter- schap” de jongste jaren (3,2 procent jaarlijkse exportgroei tegenover “maar” 2,7 procent in Vlaanderen voor goederen en 9,1 procent tegenover 5,4 procent in Vlaanderen voor diensten) een magere troost.

Werkloosheid

Interessanter als indicator van de Waalse problematiek zijn de werkloosheidscijfers.

Die zijn in Wallonië - op 2011 en 2012 na - permanent hoger dan in de EU-15, en blijven meer dan dubbel zo hoog als in Vlaande- ren (5,1 procent), “maar lager dan in Brussel”

(18,5 procent), klinkt het alweer hoopvol…

Het aantal Waalse werklozen zou sinds 2006 wat zijn gedaald, maar statistieken spreken elkaar hier tegen. Over de overstap naar werkloosheid naar leefloon vind je in de studie weinig informatie.

Als oorzaak van dit blijkbaar “eeuwige”

gegeven verwijzen de Waalse analisten naar de lage scholingsgraad, naar het probleem van de “langdurige” werkloosheid, zonder evenwel diep in te gaan op die problemen. Het succes van politieke maatregelen zoals de arbeids- herverdeling, onder meer via arbeidsduurver- mindering, tijdskrediet, loopbaanonderbre- kingen, dienstencheques, het win-winplan, werklozenbegeleiding, recente maatregelen tegen jongerenwerkloosheid et cetera, is gering. Of Wallonië met die overheidskeuzes veel opschiet, dat is een andere zaak.

Overheid

Een ander heikel punt in het Waalse

“tewerkstellingsbeleid” is de bijzonder grote tewerkstelling in de publieke sector. Ook hier weer een klein handigheidje: een tabel ver- gelijkt Wallonië (21-22 procent) met het ‘Bel- gische’ gemiddelde (18-19 procent), niet met Vlaanderen. De overheidstewerkstelling in Vlaanderen is ook niet mis, maar ligt een stuk lager.

De studie zoomt ook in op enkele specifieke sectoren, die met Wallonië worden geasso- cieerd. Ook niet meteen goed voor een fraai beeld.

De staalnijverheid, ooit het paradepaardje van de Waalse industrie, zit door mondiale concurrentie (China e.a.) in de knoei, meer nog dan de staalnijverheid elders in Europa.

De tewerkstelling daalde de jongste jaren, sinds 2005 met 12 procent per jaar. In Vlaan- deren was er een lichte stijging…

De farmaceutische sector misschien? Daar boekt Wallonië een mooi resultaat. Goed zo.

Maar uitgedrukt in arbeidsplaatsen gaat het om zo’n 10.000 jobs.

De digitale sector dan maar? Ook over de liefde van Google en andere technologie- bedrijven wordt nogal eens lyrisch gedaan.

Momenteel staan ICT en digital slechts voor 1,4 procent van de Waalse economie (Data News). Het is in Vlaanderen dat het aantal bedrijven (driemaal meer dan in Wallonië) en het aantal werknemers in die sector het snelst groeien.

Ook voor het besluit van de studie zoekt men soelaas in een vage internationale verge- lijking. De Waalse analisten hebben het over

“een eerder positieve ontwikkeling na 2000 inzake tewerkstelling en groei”, maar dan wel

“dans un contexte international de ralentis- sement”.

Sprinter

We onthouden uit het besluit van de studie ook de wat opgeklopte passages over “de verstrengeling van de regionale economieën in dit land”. Frédéric Caruso (IWEPS) zei bij de voorstelling van de studie erg “verrast” te zijn door de “verbondenheid” van het Waals Gewest met Vlaanderen, Brussel, Luxemburg en de rest van de wereld”.

Ongeveer 214.000 Walen zouden buiten de eigen regio een baan hebben. “Jaarlijks injec- teert Wallonië een bedrag van 24 miljard euro in de Vlaamse economie”, kopte L’Echo vorige donderdag. Kijk moe, zo hadden we het nog niet bekeken, zie…

En wat te denken van het voluntarisme van Benoït Bayenet, vicepresident van de Sogepa:

“De Waalse economie functioneert goed, ook al is er uiteraard nog ruimte voor verbetering.”

Hoe?

De relevantie van die grootschalige analyse ontgaat ons ten dele. De werkloosheid moet aangepakt, maar hoe? Er moeten meer mensen aan het werk, maar hoe?

Vergelijken met Vlaanderen wordt zelfs min of meer zinloos verklaard. Sébastien Burnet, administrateur-generaal van IWEPS: “Wallo- nië moet niet proberen om Vlaanderen in te halen. Dat is een sprinter van eerste klasse. Wij lopen nu even snel als Vlaanderen, maar hebben vijf ronden achterstand.”

Is de studie de zoveelste poging om de fameuze transfers naar Wallonië te relative- ren en te bestendigen? De sociale zekerheid doet jaarlijks 5 miljard euro van Vlaanderen naar Wallonië stromen, zo wordt toegegeven.

Om Vlaanderen economisch bij te benen, zou Wallonië gedurende tien jaar een jaarlijkse economische groei moeten kennen van 5 procent, én Vlaanderen tegelijk moeten blijven steken op een groei van 1,5 procent”, ont- houdt Le Soir. Duidelijker kan “de kloof” tussen twee regio’s niet worden aangetoond.

Zoals Remi Vermeiren in zijn jongste boek

‘België, de onmogelijke opdracht’ schreef: het onverkort handhaven van de financiële over- drachten heeft geen duurzaam helend effect op de sociale uitdagingen aldaar…

Wallonië zit met een politiek probleem.

Zolang de regio het houdt bij de PS-recepten, komt het niet goed. De Luikse PS’er Jean- Claude Marcourt, al sinds 2004 minister van Economie en Werk in de Waalse regering, bleef ook na de jongste verkiezingen van 2014 minister van Economie, Industrie, Innovatie en Digitalisering in de Waalse regering, en minister van Hoger Onderwijs, Media en Weten- schappelijk Onderzoek in de Franse Gemeen- schapsregering.

Oude recepten, oude meesters; de Walen houden het blijkbaar liefst zo. Moedig is dat niet.

A^njA P^ieters

Warm hart

Omdat onze lieve asielzoekers toch ook recht hebben op een dak boven hun hoofd, worden ze onder meer opgevangen in diverse vakantiecentra uit de sector van het “sociaal toerisme”. Nu zou van Toerisme Vlaanderen een brief zijn uitgegaan die stelt dat vakantiecentra die langer dan drie maanden asielzoekers herbergen hun erkenning als sociaal toerisme-initiatief kunnen verliezen. Onlogisch lijkt dat ergens niet. Asielzoekersopvang is een andere doelstelling dan sociaal toerisme.

Bart Caron (Groen) vond zo’n “ontradende”

brief niet kunnen, zeker niet nu Vlaanderen een

“warm hart” moet hebben voor de asielmen- sen. Minister Weyts wilde zich vooral pragma- tisch tonen. In strikte zin had Toerisme Vlaan- deren geen ongelijk, omdat het gaat over de reglementering van het sociaal toerisme, maar bewuste brief had een “ongelukkige tonali- teit” en hield geen rekening met de huidige

“noodtoestand”. Caron, Renaat Landuyt en Bart Somers (Open Vld) waren dan toch zeer verguld met de aanpak van de minister. Een valse noot kwam van Stefaan Sintobin (VB) die de brief van Toerisme Vlaanderen niet meer dan correct vond. Bovendien, die vakantiecentra handelen niet uit pure liefdadigheid, ze kunnen met asielopvang in het toeristisch laag- seizoen nog iets verdienen. En misschien is er toch wel een overlastprobleempje aan de Vlaamse kust en elders.

Wanneer straks het toerismeseizoen begint, zullen we zien wat we zullen zien.

Scandinavisch

Als het gaat over mediabeleid zijn de rode kameraden bijzonder waakzaam. Het Media- decreet verplicht de televisiedistributeurs om te investeren in audiovisuele producten. Ze mogen kiezen of ze dat doen door geld te stor- ten in het Mediafonds of door rechtstreeks in zelfgekozen projecten te investeren. Bekend raakte dat distributeur Telenet stopt met het eerste om te kiezen voor het tweede. Reden tot bezorgdheid voor Katia Segers (sp.a), die een gevaar zag opdoemen voor de “kwaliteit en diversiteit” van het Vlaamse audiovisuele landschap. Mediaminister Gatz zag niet meteen een probleem, de investeringswijze heeft immers geen impact op de beschikbare middelen in hun geheel. Bart Caron (Groen), ook altijd op de eerste rij bij dit soort onderwerpen, was niet zozeer bevreesd voor de financiën, maar wel voor de samenhang van het audiovisuele beleid van het Mediafonds en dat net op een ogenblik dat Vlaanderen, aldus Caron,

“Scandinavische” kwaliteit begint te leveren.

Smaken kunnen verschillen.

Modieus progressief

Ortwin Depoortere (VB) en Koen Daniëls (N-VA) hadden hun bedenkingen bij het plan- netje van de stad Gent om de hoge onder- wijsuitval te bestrijden met bijvoorbeeld het gebruik van de thuistaal bij anderstaligen. Dat spoort niet echt met het Vlaamse integratie- beleid dat veel belang hecht aan Nederlands, vonden Depoortere en Daniëls. Minister Cre- vits stelde dat de onderwijstaal in Vlaanderen uiteraard het Nederlands is, maar het was haar (nog) niet helemaal duidelijk wat de bedoe- lingen in Gent waren. Er zijn in het Vlaamse onderwijs overigens al mogelijkheden om met andere talen te werken. Crevits zou in ieder geval niet toestaan dat van de regelge- ving wordt afgeweken. De vraagstellers waren daardoor toch al wat opgelucht.

Een ander geluid kwam uit de modieus-pro- gressieve hoek. Jo de Ro (Open Vld) vond dat niet het vingertje mocht worden opgestoken naar Gent. Caroline Gennez (sp,a) zei iets over

“respect voor de moedertaal”. Beiden vonden dat gebruik van thuistalen pedagogische winst oplevert. Voor de noodlottige Elisabeth Meu- leman (Groen) ging het om een “ideologische schijnoorlog”.

Volgens Depoortere waren de resultaten van dertig jaar integratie aan de magere kant en, wat respect betreft, dat zou ook eens mogen worden gevraagd voor onze landstaal. Daniëls zei zeer terecht dat moest worden opgelet met eenzijdige onderzoeken, want de taalkundige opvattingen over dergelijke zaken zijn “niet eenduidig”. We kunnen alvast uitkijken naar de heilloze paden die Gent zal bewandelen.

De Ro mag dan graag zien dat men daar “buiten de lijntjes kleurt”, dat kan ook een lelijke knoeiboel geven.

Accent circonflexe verdwijnt vanaf volgend schooljaar in Frankrijk

DrinKen Voor De Unie

Je kunt het zelf niet bedenken. Filip Millet (40) uit Hoegaarden heeft met zijn bedrijfje ‘Flawaal’ het bier ‘Ambras’ op de markt gebracht. Het biertje wordt gebrouwen in Wallonië, maar het wordt ook verdeeld in Tienen en Hoe- gaarden. Niets bijzonders, ware het niet dat Millet zijn bier in de markt zet als een ‘communautair’ biertje waarmee hij Vlamingen en Walen meer met elkaar wil verbinden. Vandaar de naam van het bedrijf en het bier. Ambras betekent “ruzie” voor Nederlandstalige Belgen, terwijl “embarasse” voor Franstaligen (ook) omhelzing betekent. Millet wil op een ludieke manier bewijzen dat Vlamingen en Walen de dingen soms anders interpreteren, maar “dat we toch allemaal Belgen zijn, die perfect kunnen samenleven”.

Misschien ook een frietkotje openen, Filip.

Wat WiLLen De ieren?

De Ieren kiezen wellicht op vrijdag 26 februari een nieuw parlement. Pre- mier Enda Kenny vroeg president Michael Higgins om het huidige parlement te ontbinden. De vorige algemene verkiezingen in Ierland dateren van febru- ari 2011, twee maanden nadat de Europese Centrale Bank, de Europese Com- missie en het Internationaal Monetair Fonds met massale noodleningen over de brug waren gekomen (tientallen miljarden). De Ierse economie doet het weer goed. Het bbp groeit op met zo’n 7 procent per jaar, de rente op tien- jarige leningen daalde fors van 14,2 procent op het hoogtepunt van de cri- sis naar net iets minder dan 1 procent nu. De werkloosheid halveerde bijna.

Afwachten of de Ieren zelf ook zo tevreden zijn. De coalitie van Fine Gael en Labour kon in 2011 nog rekenen op 55 procent van de stemmen, vandaag volgens peilingen nog op 39 procent. Voor een tweede termijn hebben de twee partijen 44 procent van de stemmen nodig. Fine Gael zou de grootste partij blijven met 29 procent. De links-nationalistische Sinn Féin 19 procent, de conservatieve centrumpartij Fianna Fáil 17 procent.