€ 2,30
74ste jaargang • nummer 18 • donderdag 3 mei 2018 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
John Crombez, sp.a-voorzitter en ‘woon- achtig te Oostende’ zoals dat heet, neemt op 14 oktober deel aan de gemeenteraads- verkiezingen in zijn thuisstad. Op de 29ste plaats van de ‘Stadslijst’ van burgemeester, ex-minister en oud-partijvoorzitter Johan vande Lanotte. Weggestoken dus tussen tal van onbekenden. Dit is symptomatisch voor de malaise bij de Vlaamse socialisten.
Figuren die aan het hoofd staan van de par- tij, of lange tijd een belangrijke rol hebben gespeeld binnen het Vlaamse socialisme, dur- ven het niet meer aan om onder eigen naam op te komen. Vande Lanotte verantwoordt zich door te wijzen op de noodzaak van een brede burgerbeweging en door naast 25 soci- alisten ook 15 kandidaten uit de ‘samenleving’
op de lijst te zetten.
Bij die externe kandidaten onder andere Tine Wyns van het CAW op plaats vier en Fabrice Goffin van Zorabots op vijf. Laatstge- noemde is een bedrijfsleider die wellicht één en ander te danken heeft aan Vande Lanotte.
Tine Wyns is via het Centrum voor Algemeen Welzijn (CAW) een aanspreekpunt voor dak- lozen en illegalen en ze zoekt de grenzen van de legaliteit op. Zij bestuurt vanuit het CAW eigenlijk een tewerkstellingscel voor sociaal assistenten. Kortom, de Stadslijst, dat zijn gewoon socialisten of linkserige figuren die in het krijt staan bij Vande Lanotte.
Waarom dan niet onder eigen naam opko- men? Omdat het Vlaamse socialisme op ster- ven na dood is. Niemand wil zich blijkbaar nog met de partij vereenzelvigen. Er zijn amper regio’s in Europa waar socialisten of sociaalde- mocraten zo weinig stemmen halen. De sp.a schommelt tussen 12 en 14 procent. Zelfs in Beieren scoort de SPD beter.
De socialisten zijn bang van de eigen scha-
duw geworden. In Antwerpen, de grootste stad van Vlaanderen, wordt de lijst getrok- ken door Jinnih Beels, een zogenaamde ver- ruimingskandidaat. Maar op de 1 meivie- ring neemt ze niet het woord. Evenmin het geplaagde voormalige kopstuk Tom Meeuws.
Wat een bloedarmoede. Ondertussen deelde de Vilvoordse burgemeester Hans Bonte in De Morgen een aantal steken uit naar de Ant- werpse afdeling. Ruziënde partijen: niemand heeft dat graag.
Zijn de steden in gevaar?
De klad zit erin bij de sp.a. De vraag is of de uitgebluste kopstukken het tij nog kunnen keren bij de gemeenteraadsverkiezingen. De toestand in Antwerpen lijkt hopeloos voor rood links. Maar wat in Gent, Leuven, Hasselt en Oostende? De redding kan komen van par- tijen die een aversie hebben van de N-VA en dus kunnen proberen een klassieke tripar- tite te vormen.
In veel steden is er bij het Open Vld-electo- raat nog altijd een paarse reflex. In Gent bij- voorbeeld, al betekent dat wel dat Mathias de Clercq dan moet verzaken aan de burge- meesterssjerp. Waarnemers denken dat de CD&V in een aantal steden voor ‘kingmaker’
zal kunnen spelen. Alleen, de christendemo- craten zien hun electoraat in die steden ver- der afkalven. Zullen ze qua zetels sterk genoeg staan om mee te helpen aan een anti-N-VA- coalitie? Het zal moeilijk worden.
Zorgt Groen voor de redding? De kans is klein. De aversie ter linkerzijde voor de sp.a is zo groot dat de groenen nog liever in een Jamaicacoalitie stappen met liberalen en N-VA. Het Bart Somersmodel uit Mechelen zou wel eens een referentie voor de rest van Vlaanderen kunnen worden. Op lokaal vlak Bij de gemeenteraadsverkiezingen niet opkomen onder de eigen naam, op de 1 mei- viering derderangsfiguren laten speechen, de Vilvoordse burgemeester Hans Bonte die de Antwerpse afdeling te kijk zet… De Vlaamse socialisten zijn het spoor bijster.
De gemeenteraadsverkiezingen moeten ervoor zorgen dat de sp.a in haar stedelijke bastions overleeft, om van daaruit de herovering van Vlaanderen in te zetten, maar niemand die dat nog gelooft.
Vlaamse socialisten zijn bang van hun eigen schaduw
is het water tussen groenen, liberalen en Vlaams-nationalisten vaak minder diep dan gedacht. Gevolg is dat de sp.a op meer plaat- sen dan verwacht uit de boot zou kunnen val- len. En wat blijft er dan over van de strategie om vanuit de steden aan een herovering van Vlaanderen te beginnen? Zal John Crombez als voorzitter op post blijven na 14 oktober?
Of zal men voor de korte pijn kiezen en hem opzijschuiven? Een risico, een half jaar voor de federale verkiezingen.
Steriele standpunten
De socialisten hebben de wind tegen en ze kunnen bovendien niet meer rekenen op hun traditionele bondgenoten zoals de mainstream media. Meer dan vroeger worden sp.a’ers op Terzake hard aangepakt. De linkse journalisten voelen zich namelijk veel meer aangesproken door de in hun ogen hippe ste- delijke partij die Groen is.
Bijkomend probleem is dat de socialisten geen ideologisch verhaal meer hebben. Ze komen niet verder dan steriele standpunten over het verhogen van de belastingen voor de rijken. Rond criminaliteit, immigratie en aan- verwanten blijven ze warm en koud blazen.
En als de sp.a dan hoopt toch te scoren in de media, loopt het snel mis. Denk maar aan de discussie rond het langer operationeel hou- den van de F-16-gevechtsvliegtuigen. Bij som- mige commentatoren kon de pret niet op. Ze waren er als de kippen bij om daarin het teken te zien dat de sp.a zich als een heuse oppo- sitiepartij kan profileren. Daar blijft intussen niet veel van over. Je zou denken dat de sp.a garen kan spinnen bij de sociale onrust die zich dezer dagen uitbreidt bij Lidl, Brussels Air- lines, AB InBev en Telenet. Maar dat gebeurt niet. De reden is dat we in een relatieve hoog- conjunctuur zitten. Werknemers staan meer op hun strepen en weten dat de krapte op de arbeidsmarkt in hun voordeel speelt. Als de werkdruk te hoog is en ze voeren acties, dan
kan een bedrijf minder gemakkelijk dan vroe- ger zeggen: “Bol het hier maar af, we vinden wel mensen die bereid zijn te werken aan de bestaande arbeidsvoorwaarden.” Werk- nemers staan nu in onderhandelingen in een sterkere positie en ze hebben geen nood aan rode vakbonden of partijen die opkomen voor
“de rechten van de verdrukten”.
En dan zijn er nog de ambtenaren die boos zijn om allerlei hervormingen die de federale regering wil doorvoeren, zoals langer wer- ken, een herziening van het vast statuut en extra aanwervingen van contractuele ambte- naren. Springt de sp.a mee op de kar van het protest? Neen. Blijkbaar beseffen ze daar dat de publieke opinie het sociaal statuut van de ambtenaar al royaal genoeg vindt. En zo blijft het voor Crombez en consorten vergeefs zoe- ken naar wat men in kleffe bewoordingen
‘een wervend ver- haal’ noemt.
Ebru Umar spreekt 2 Waarom zijn onze Waalse buren zoveel zieker? 3 Briefje aan Hans Bonte 3 Hoe mei ’68 ontspoorde 5 Franstalig onderwijs blijft
nivelleren 7
Praten met Hendrik Vuye en Veerle Wouters
“Ons plan is de gps in het Brusselse kluwen” 11
Deze week
A nke zet de islAm een hAk
Actueel 3 mei 2018
2
Uit de smalle beursstraat
Daar is de groeidip
Begin dit jaar waren de economische vooruitzichten nog relatief rooskleurig. Er was sprake van een verwachte kwar- taalgroei van 0,5 procent van het bbp. Op jaarbasis zou de eco- nomie met 2 procent groeien, het beste cijfer sinds de finan- ciële crisis.
Maar de cijfers van het Instituut voor de Nationale Rekenin- gen (INR) haalden heel wat optimisten uit hun droom. De Bel- gische economie groeide in het eerste kwartaal met amper 0,4 procent van het bbp. Dat betekent dat een groei op jaarbasis van 1,8 procent realistischer is dan 2 procent. Dat is nog altijd niet slecht, maar het bevestigt het gevoel van veel economen dat de periode van aanhoudende groei in de Europese Unie stilaan aan het einde gekomen is. 2018 wordt het jaar van de groeidip. België bevindt zich niet in een unieke situatie. In het eerste kwartaal van 2018 groeide de Franse economie met 0,3 procent. In Groot-Brittannië is het 0,1 procent. Duitsland zit daar niet veel boven. Dat is belangrijk omdat onze ooster- buren de aanjagers zijn van de Europese economie.
Nulgroei en recessie
Zijn we stilaan op weg naar een recessie? Dat is te kort door
de bocht. We zitten om te beginnen nog niet aan een nulgroei.
En voor een recessie moet er sprake zijn van twee kwartalen van negatieve groei.
Toch is deze groeidip reden tot bezorgdheid, al blijft er onduidelijkheid over alle oorzaken. Om te beginnen worden bedrijven in hun groei gefnuikt omdat ze geen personeel meer vinden om alle vacatures in te vullen. De arbeidsmarkt wordt al lange tijd geteisterd door sterke krapte. Ondanks het feit dat slechts 67 procent van de Belgen op arbeidsleeftijd werkt, blijven veel vacatures openstaan. Vooral een Waals probleem, want in Vlaanderen werkt meer dan 72 procent van de men- sen op arbeidsleeftijd, en van de 22-45-jarigen is zelfs 88 pro- cent aan de slag.
De krapte kan opgevangen worden door werklozen en inac- tieven naar de arbeidsmarkt te loodsen, maar dan moeten de hinderpalen weg. Zo moeten de werkloosheidsuitkerin- gen in de tijd worden beperkt. Dat is weliswaar niet de enige oplossing. Er zijn voor tal van technische functies gewoon onvoldoende mensen met de juiste competenties. Al moe- ten we er meteen bij zeggen dat voor de helft van de vaca- tures geen diploma is vereist. Maar zeker bezuiden de taal-
grens is de attitude ten opzichte van werk in veel kringen zo negatief geworden dat ze liever thuis zitten te vegeteren. In bepaalde gemeenten in Henegouwen leven er al werklozen van de derde generatie.
Naast de arbeidsmarkt is een oorzaak van de lagere groei te zoeken in de rigide productmarkten in België. Allerlei beper- kende regelingen, zoals de sperperiode, worden stilaan afge- bouwd, maar het is nog niet voldoende om de groei via die weg aan te zwengelen. Te beperkte openingsuren van winkels zijn bijvoorbeeld ook een probleem, zeker in vergelijking met het buitenland. Sommigen zien in de tragere groei het beleid van de Europese Centrale Bank. Die had de voorbije jaren geld in de economie gepompt om de groei aan te zwengelen, maar dat effect zou nu zijn uitgewerkt.
Electorale bonus
Wat de belangrijkste oorzaken ook mogen zijn, de dip zal van nabij gevolgd worden door onze politici. We staan voor een verkiezingsperiode en onderzoek toont aan dat partijen van een uittredende regering een electorale bonus halen als de economie goed boert.
Wat als de groeivertraging zich doorzet? Dat kan een invloed hebben op het verkiezingsresultaat. Dat risico bestaat indien de groeimotor nog meer begint te sputteren door een uit de hand lopende handelsoorlog, of door een stijgende olieprijs ten gevolge van aanhoudende instabiliteit in het Midden-Oosten.
Angélique VAnderstrAeten Het Instituut voor de Nationale Rekeningen kwam met niet echt positief nieuws: in de eerste drie maanden van
2018 groeide de Belgische economie met 0,4 procent, minder dan veel economen hadden verwacht. De hoop dat de economische groei in 2018 de kaap van 2 procent zou overschrijden, is daarmee de kop ingedrukt. Is een groeidip reden tot ongerustheid? Een recessie is veraf, maar het moeilijk invullen van vacatures begint op het groeipotenti- eel te wegen. In de aanloop naar verkiezingen is dat een reden tot lichte bezorgdheid voor uittredende regeringen.
Hoofdzetel:
Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen
5 minuten
persoonlijke moed!
Voor een Vlaamse
sociale zekerheid!
Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be
Word lid van het VNZ
Het grootste verschil tussen de westerse samenleving en die in het Midden-Oos- ten is de afwezigheid van de term ‘verboden’. Er zijn uiteraard wettelijke geboden die zowel hier als daar gelden - je mag niet door een rood licht rijden, je mag niet moor- den of beroven, je moet je belastingen betalen - allemaal ‘common sense’. Maar ver- der is er weinig in onze samenleving wat wij verbieden. Bij ons mag en kan in prin- cipe alles, zolang je geen wettelijke grenzen overschrijdt.
“Ontwrichting gaat niet vanzelf over”
E bru u mar
Het is exact de reden waarom onze samen- leving onder de voet wordt gelopen, en waarom wij geen idee hebben hoe we dat moeten stoppen dan wel voorkomen. Het ver- bieden van moskeeën, islamitisch onderwijs, islamitische vluchtelingen en gezinshereni- ging uit islamitische landen is uit den boze.
Zelfs als het gevolg van deze instellingen de ontwrichting van onze samenleving is. Hoe is het geen ontwrichting als volksstammen hier leven alsof de middeleeuwen nooit zijn afgelopen? Waarbij vrouwen als vee en hori- gen worden behandeld, waarbij kleine meis- jes ingepeperd wordt dat ze minderwaardig zijn aan jongetjes en dit ook in hun kleding moeten uitdragen? Hoe is het geen ontwrich- ting als mannen en vrouwen van islamitische origine in hun besloten kring van scholen en moskeeën te horen krijgen dat wij de ‘ander’
zijn, de ‘ongelovige’ waar ze zich niet mee in moeten laten? Terwijl ze ondertussen hun hand ophouden bij die ander en onder het dak wonen van die ander? Hoe is dit geen ont-
wrichting van onze samenleving?
Te veel gebeurd om te negeren
De tijd dat je daar grapjes over kon maken of deze mensen met een boog kon ontwij- ken, is voorbij. Er werd de afgelopen jaren te veel geweld gepleegd, er zijn te veel mensen vermoord om hen geen aandacht te geven.
Om te geloven dat het wel voorbij zal gaan.
Quod non.
De wanhoop, mijn wanhoop, gaat niet meer over deze mensen. Deze mensen zijn kudde- dieren die zich gedragen zoals de voorman predikt dat ze zich moeten gedragen. Deze mensen zijn beïnvloedbaar. Het is slechts een kwestie van hen door de juiste persoon te laten beïnvloeden. De vraag is echter hoe je dat doet zonder ze in hun vrijheid te beperken en die haatpaleizen zoals moskeeën en scho- len te verbieden. Waarbij verbieden uiteraard de makkelijkste weg is, maar meteen ook de enige weg die niet bewandeld kan worden, want ja, liberalisme! Iedereen is gelijk, en elk geloof heeft recht op zijn eigen idioterie. Maar
wat als dat geloof de samenleving ontwricht?
Het moet kunnen. Het moet mogen. Het gebeurt, punt. Mijn wanhoop betreft onze wetgever, of het nou de Vlaamse, de Neder- landse, de Duitse of de Griekse is. Hoe kan het dat iedereen ziet dat het misgaat, dat iedereen ziet hoe het anders moet, maar dat degenen die daarvoor moeten zorgen afhaken?
Tijd voor nieuwe wetgeving
Hoe kan het dat er moskeeën bijgebouwd worden, al dan niet met vreemd vermogen uit het Midden-Oosten, waar bezoekers wor- den gehersenspoeld? Waar hen wordt ver- teld dat zij zich afzijdig van onze samenle- ving en cultuur moeten houden? Hoe kan het dat wordt toegestaan dat op scholen kinder- tjes verteld wordt dat meisjes onderdanig zijn
aan jongetjes en dat contact met niet-moslims vermeden moet worden? Hoe kan het dat in onze straten gevechten, roof- en schietpartijen plaatsvinden waarbij onze bevolking tegen- over elkaar staat - omdat de ene een ander geloof heeft?
Hoe kan het dat we dat tolereren? En nee, dat de wetgeving de gelijkheid van iedereen bewaakt, is niet het juiste antwoord. Wetge- ving is door mensen gemaakt in tijden waarin van dit soort kwalijkheden geen weet was.
Is het dan geen tijd om die wetgeving aan te passen? Is het geen tijd om ervoor te zorgen dat de wetgeving kiest voor de voortzetting van onze samenleving, voor onze manier van leven, in plaats van ruimte te geven aan lieden die bereid zijn geweld te gebruiken om hun zin door te drijven? Waarom is het onmoge- lijk illegalen uit te zetten en moeten de bomen in de grensstreek blijven staan zodat zij zich erachter kunnen verschuilen? Waarom kun- nen imams op onze bodem haat en doodstraf- fen voor afvalligen en overspeligen prediken, en durven onze agenten niet eens meer pro- bleemwijken in? Waarom bestaat de term pro- bleemwijk eigenlijk?
Wanneer staat er een overheid op die het verbiedt nog tolerant te zijn tegen iedereen die onze westerse liberale samenleving, met gelijke rechten voor mannen en vrouwen, ont-
wricht? ebru umAr
Libanese parlementsverkiezingen beloven spanning
Velen kijken uit naar de eerste Libanese parlementsverkiezingen sedert 2009, op 6 mei. De kieswet werd grondig veranderd. Het land wordt met zware problemen gecon- fronteerd, zoals de vele Syrische vluchtelingen, de slabbakende economie, het risico op een nieuwe oorlog met Israël en de militaire overmacht van Hezbollah.
Dankzij de nieuwe kieswet krijgt Libanon een meer proportioneel systeem dan vroeger, kunnen Libanezen in het buitenland meestem- men (wat de christenen ten goede kan komen) en zijn er magnetische stemkaarten. Het voor- stel om de minimumleeftijd van stemgerech- tigden van 21 op 18 jaar te brengen, heeft het niet gehaald.
Religieus en etnisch stemmen
Toch blijft het kiessysteem vrij complex. In de kiescantons worden zetels nog steeds toege- kend op basis van de religieuze strekking waar- toe men behoort.
In combinatie met het proportionele systeem betekent dit dat partijen per district coalities aangaan met andere partijen om hun zetels veilig te stellen. Een voorbeeld: in kieskanton X, waar pakweg soennieten in de meerderheid zijn, kan het voorkomen dat de christelijke partij Y een coalitie aangaat met de sjiitische partij Z om een christelijke zetel veilig te stellen. Omdat elk district anders is, worden dan ook géén kies-
allianties aangegaan op nationaal vlak, enkel op lokaal vlak.
In de praktijk kan men de Libanese kiezer moeilijk als een individuele kiezer bestem- pelen: hij stemt voor de religieuze of etni- sche groep waartoe hij toevallig behoort door geboorte. Hij is dus druus, maroniet, Armeen, sjiiet, soenniet of wat nog.
De inhoud van het partijprogramma is daar- bij minder belangrijk dan wat de leiders van de religieuze sekten eventueel kunnen bereiken in Beiroet voor hun regio (een nieuwe weg laten aanleggen, betere elektriciteitsvoorzieningen, jobs in de overheidsadministratie,…).
Libanezen die zich in de eerste plaats Liba- nees voelen, en pas in de tweede plaats mos- lim, christen of wat dan ook, ze bestaan, maar ze zijn weinig talrijk.
Hezbollah
De corruptie is groot, en deels wordt dat precies in de hand gewerkt door het commu- nautaire systeem. De huisvuilophaling laat te
wensen over, buitenlandse investeerders laten Libanon steeds vaker links liggen en trekken liever naar de stabielere Golfstaten. De mas- sale aanwezigheid van Syrische vluchtelingen betekent een zware belasting, en het ziet er niet naar uit dat die vluchtelingen op korte ter- mijn naar hun land gaan terugkeren.
De tot de tanden bewapende Hezbollah (“Partij van God”) is in staat een oorlog uit te lokken met Israël - die nog veel destructiever zal zijn dan de oorlog van 2006 - en die sjiiti- sche partij kan door die overvloed aan wapens andere partijen blijven chanteren en afdreigen.
Ook de aanwezigheid van Hezbollahmilitanten in Syrië om het regime van Bashar al Assad te ondersteunen, is omstreden.
We gaan ons niet wagen aan een voorspel- ling wat betreft de verkiezingsresultaten. Het enige wat we met zekerheid weten, is dat de christenen onderling sterk verdeeld zijn, dat Hezbollah en Amal goed zullen scoren wegens hun demografische sterkte en dat de soenni- tische voorman Saad Hariri het steeds moei- lijker krijgt om in zijn kamp de nummer één te blijven.
Een dosis geweld bij de kiescampagnes - Libanon is een macholand - kan niet uitgeslo-
ten worden. Een sjiitische anti-Hezbollahpartij werd alvast in elkaar getimmerd. Wat het resul- taat ook wordt, elke representatieve sekte zal sowieso vertegenwoordigd zijn in de nieuwe regering. Wordt vervolgd.
lVm
Actueel
3 mei 2018 3
SOS met het zuur
Mijnheer de gefrustreerde,
Mijn aandacht werd in een van de ‘hoofd- stroommedia’ getrokken door deze uit- spraak: “Die Antwerpenaren zitten volledig in een tunnel. Die trekken zich geen zak aan van de schadelijke effecten op de rest van de partij.” Ik dacht even dat het om een uit- spraak van een of andere landelijke Vlaams Belanger ging, maar die bleek warempel uit uw mond te komen. Ik haastte mij dan ook om uw verhaal te lezen, en het minste dat ik nu kan zeggen is dat gij het voorbije week- einde er een flinke lap op hebt gegeven in De Morgen toen gij uw eigen partij de levie- ten hebt gelezen; en geen klein beetje.
Vanaf de eerste zinnen was het voor mij duidelijk: gij zit vol frustraties en om die af te reageren, trapt gij al dan niet doelgericht in het rond naar alles wat beweegt, vooral bin- nen de sp.a. Eerst en vooral zijt gij een van de slachtoffers van de door Johnneke Crom- bez ingevoerde decumulregeling, waardoor een burgemeester niet tegelijk meer parle- mentair mag zijn. En gij kunt daar niet mee lachen, want gij zegt dat gij als hardwer- kende burgervader met een parlementair mandaat de link tussen uw stad en Brussel veel gemakkelijker kunt leggen. Gij beweert dan ook dat de partij daarmee in haar eigen vlees snijdt, vooral omdat de andere par- tijen aan dit soort decumul niet meedoen.
Meer nog: gij zegt met dit soort regelingen de link met de straat, de basis, de mensen te zullen verliezen, waarvan gij u altijd een vertegenwoordiger in de letterlijke zin hebt geweten. Gij hebt dan ook het land aan politici, zoals die van N-VA, die alleen maar technische parlementsleden zijn die voorge- kauwde fiches komen aflezen in het parle- ment. Gij kunt ook niet pruimen dat uw partij geen zelfvertrouwen meer lijkt te hebben en zich veel te vaak laat leiden door peilingen, marketing en interne discussies, waardoor de socialistische erfenis wordt ondergraven en men er zich zelfs over schaamt. “Sos, dat is godverdomme een eretitel!”, roept gij luid en gefrustreerd. En: “Wij hebben geen alter- natief verhaal meer. Wij raken de mensen niet meer.” Met lede ogen stelt gij vast dat Groen daar op de linkerflank tegenwoordig veel beter in slaagt.
Natuurlijk haalt gij fors uit naar wat er in Antwerpen gebeurt, omdat dat afstraalt op de hele partij: “De Antwerpse afdeling heeft geen oog, geen voeling en al zeker geen respect voor de andere socialisten.” Voor
u is het zelfs heel duidelijk dat mocht Tom Meeuws in Vilvoorde kandidaat zijn geweest, het ondenkbaar zou geweest zijn dat hij na alle heisa nog bovenaan de lijst kon staan.
“Als je afdeling goed werkt, moet je niet terugvallen op mensen zoals Meeuws.” Pak vast. Ze zullen het in de koekenstad en op de Brusselse Grasmarkt graag horen. En het stalinorgel knalt verder: “Ik heb veel bewon- dering voor onze Antwerpse lijsttrekster Jin- nih Beels, maar van al die neutraliteit, ook in andere steden, krijg ik het zuur. Vanwaar toch die schroom om de sp.a-vlag te hijsen?”
Een ander punt is de vervreemding en de groeiende radicalisering in uw stad waarvan gij toegeeft die zwaar onderschat te hebben, waardoor veel probleemjongeren u defini- tief ontglippen. Ook het druggebruik en de drughandel ziet gij als bijzonder problema- tisch. Gij vindt het dan ook de grootste stom- miteit die uw partij ooit heeft begaan door cannabis te legaliseren: “Een compleet fout signaal.”
Gij verlaat naar eigen zeggen de politiek als gij niet opnieuw burgemeester wordt.
Ik moet het nog zien, want in 2019 zijn er opnieuw verkiezingen. En wie lokaal de boot heeft gemist, kan zich dan weer pro- bleemloos opwerpen als kandidaat-par- lementslid. Het cumulverbod kan dan wel straf zijn, er blijven genoeg mogelijkheden om de eerste viool te blijven spelen, zij het dan niet meer op twee plaatsen tegelijk.
Het zal allemaal nog wel meevallen voor een aantal gekwetste vogeltjes. Erger zal het zijn voor de eens zo machtige socialisti- sche partij die nu onder de 10 procentdrem- pel dreigt terecht te komen. Cosmetica gaat niet helpen, evenmin als straffe principes van een geveinsde nieuwe politieke cultuur.
De geloofwaardigheid is weg bij de sp.a, net als bij zowat alle sociaaldemocratische par- tijen in Europa. Het verhaal is afgelopen.
Omdat jullie het zelf verbrod hebben door te lang met oogkleppen te hebben gere- geerd en de zaken die jullie nu bekritiseren bij anderen – de pensioenen en de wachtlijs- ten in de sociale zorg – zelf niet ten gronde te hebben aangepakt. Nu gijzelf van de fede- rale en Vlaamse macht verdreven zijt, is het wonden likken. Hoogmoed komt altijd voor de val. En daar ligt gij nu… Samen op een hoopje met Di Rupo, Schulz, Samson, Hol- lande, en tal van
andere Europese soortgenoten…
Briefje aan Hans Bonte
Het V&NZ houdt al jaren netjes de statisti- sche informatie bij. Omdat de ‘gekleurde’ grote ziekenfondsen geen gedetailleerde regionale informatie vrijgeven, gebruikt V&NZ die van de Landsbond van de Neutrale Ziekenfondsen (LNZ). Die kleinere bonden dekken zowat vijf procent van de Belgische bevolking, of 536.652 verzekerden van zeven verschillende zieken- fondsen in de drie regio’s. Dat is statistisch alvast degelijk materiaal.
De uitgaven voor gezondheidszorg zijn in dit land en in deze tijd gigantisch groot. Het gaat voor 2017 om meer dan 25 miljard euro voor 11,3 miljoen inwoners. De overheid betaalt 2.251 euro per inwoner.
Hier maakt V&NZ zijn punt: het verschil tus- sen de gemiddelde ziektekosten voor een Vla- ming en een Waal bedroeg in 2017 meer dan honderd euro per persoon (103,19 euro). In Wallonië werd per hoofd van de bevolking bijna vijf procent meer uitgegeven.
Bekijken we dat per modaal gezin van vier personen, dan loopt dat bedrag aardig op, tot 412 euro. Voor de hele Vlaamse gemeenschap gaat het om een gigantisch bedrag.
Verhoogde tegemoetkoming
Veel zieken kunnen op basis van hun
‘armoede’ rekenen op een bijzondere voor- keurregeling of verhoogde tegemoetkoming. In Brussel leeft 32 procent in armoede, in Wallo- nië 21 procent, in Vlaanderen 15 procent, blijkt uit de dossiers hierover van alle ziekenfondsen samen over 2017.
Jürgen Constandt, algemeen directeur van het V&NZ, wijst erop dat die spagaat er is en blijft “ondanks de enorme solidariteit van 12 miljard euro per jaar vanuit Vlaanderen met Wallonië en Brussel”. Bovendien is het goed erop te wijzen dat tegenover dat uitgavenver- haal van de sociale zekerheid ook een inkom- stenverhaal staat. Een Vlaamse titularis binnen de Neutrale landsbond betaalt jaarlijks 2.185 euro meer in Vlaanderen dan een Franstalige.
Schort er dan iets aan de organisatie van gezondheidszorg over de taalgrens?
Het Globaal Medisch Dossier (GMD) - met een inherent grotere rol voor eerstelijnsge- neeskunde en huisartsen, en derhalve minder overbodige onderzoeken - wordt in Vlaande- ren meer gebruikt. Bijna 68 procent van de Vla- mingen heeft een GMD, tegen 51 procent van de Walen en 43 procent van de Brusselaars.
Die kloof krimpt de jongste jaren, maar blijft opmerkelijk groot.
Ook het aantal hospitalisatiedagen ligt in Wallonië en Brussel hoger dan in Vlaanderen.
De hospitalisatieduur is in Vlaanderen korter.
Nog een opmerkelijk verschil is het regio- nale verschil tussen het aantal dagen arbeids- ongeschiktheid en invaliditeit: 20,8 dagen per gerechtigde in Vlaanderen, 26,8 dagen in Wal- lonië (Brussel doet het met 18,5 dagen wat beter, maar in een regio met hoogoplopende werkloosheid lijkt dat nogal evident). Dat in Wallonië gemiddeld zes uitkeringsdagen per jaar meer worden voorgeschreven, is moeilijk objectief te verklaren. Bovendien loopt dat ver- schil nog op. Enkele jaren geleden ging het nog om een verschil van vier dagen.
Taboe
Rust er een taboe op die informatie? De media hebben doorgaans weinig aandacht voor de cijfers van het V&NZ. De grote zieken- fondsen zwijgen over die verschillen. Het soci- ale middenveld reageert nauwelijks.
We herinneren ons de reactie van Maggie de Block: van transfers was volgens haar geen sprake, “want er waren ook binnen Vlaanderen grote verschillen tussen arrondissementen”. De gekende truc van de ontkenners van elk com- munautair verschil.
Die arrondissementele verschillen zijn er natuurlijk, vanzelfsprekend, absoluut… Die tus- sen kantons en gemeenten ook. En wellicht ook die tussen straten en buren. Maar het zijn niet de straatcomités, gemeentebesturen of arrondissementen die het gezondheidsbeleid voeren. Dat zit - vastgeroest - bij de federale overheid. Is het dan niet de overheid die moet uitkijken voor een verschil dat in een federaal land eigenlijk niet te verantwoorden is?
De verschillen zijn er. Maar waarom? Waarom zijn onze Waalse buren zoveel zieker? Voor Jür- gen Constandt blijven die ziekenfondscijfers aantonen dat de gezondheidscultuur in Vlaan- deren en Wallonië zeer verschillend is. “Finan- ciële transfers van noord naar zuid zorgen blijk- baar niet voor een kentering.” Integendeel, de kloof wordt groter, dus ook de transfers. “Onze cijfers tonen aan dat er voldoende reden is om te pleiten voor meer responsabilisering en voor de volledige communautarisering van de ziekte- en invaliditeitsverzekering.”
Blijven we aanmodderen en passief aanvaar- den dat de Vlaming minder ziek is dan de Waal of de Brusselaar, dan leggen we een hypo- theek op de betaalbaarheid van de zorg voor de komende generaties. AnjA Pieters
Waarom zijn onze Waalse buren zoveel zieker?
De medische kloof tussen Vlaanderen en Wallonië en Brussel blijft groeien. Miljar- dentransfers naar Wallonië hebben daar blijkbaar geen impact op. Dat zegt het Vlaams
& Neutraal Ziekenfonds (V&NZ).
Volgende week: 1 dag vroeger
Volgende week donderdag 10 mei vieren we Onze-Lieve-Heer-Hemelvaart. Dat betekent voor iedereen een vrije dag, ook voor onze gewaardeerde vrienden en uitbaters van een dag- bladhandel. De kans dat u volgende week bij uw krantenverkoper voor een gesloten deur zal staan, is dan ook vrij groot.
Daarom ligt uw ’t Pallieterke volgende week een dag vroeger in de rekken, namelijk al op woensdag 9 mei. Uiteraard zullen ook onze postabonnees hun geliefd weekblad in de bus vinden op woensdag, tenminste, als bpost ons niet in de steek laat. Er heerst sociale onrust bij bpost en traditiegetrouw zou er weleens een staking of een stiptheidsactie kunnen uitbre- ken. Vrijdag 11 mei is voor onze kantoormedewerkers een brugdag; dan genieten we alle- maal van een welkome extra vakantiedag. Telefoontjes blijven die dag onbeantwoord. De
boog kan niet altijd gespannen staan. KArlvAn CAmP
TERRORIST MOET BLIJVEN
Voor de derde keer belet de Raad voor Vreem- delingenbetwistingen een uitzetting van een veroordeelde Marokkaanse terrorist. De eer- ste keer gebeurde dat in maart. Toen kon Bilal S. – die bekend werd als handlanger van de beruchte jihadistenronselaar Khalid Zerkani – niet uitgewezen worden, hoewel Bilal S. door de inlichtingendiensten wordt beschouwd als bij- zonder gevaarlijk. Begin deze maand werd de uitzetting van een andere veroordeelde terro- rist geblokkeerd. Opnieuw argumenteerde de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen dat de Dienst Vreemdelingenzaken (DVZ) niet genoeg had afgetoetst of de mensenrechten van de ter- rorist zouden geschonden worden in Marokko.
Vorige vrijdag werd dan een derde veroor- deelde terrorist gered van uitzetting. Het gaat om een 28-jarige Marokkaan die sinds 2004 in België verblijft. Tijdens zijn verblijf verzamelde de man niet één, maar twee strafrechtelijke ver- oordelingen. De eerste wegens drugs in 2014, en de tweede voor een aan terreur gerelateerde misdaad in 2017.
Na zijn laatste veroordeling trok de Dienst Vreemdelingenzaken afgelopen februari de man zijn verblijfsvergunning in, maar de betrok- kene trok naar de Raad voor Vreemdelingenbe- twistingen om dat aan te vechten. De rechtbank trok de kaart van de jihadist en stelde opnieuw dat er onvoldoende garanties waren voorzien opdat de mensenrechten van de betrokkene gerespecteerd zouden blijven in Marokko. De rechtbank baseert zich voor de reeks blokkerin- gen op een uitspraak rond een Zweedse zaak
door het Hof van de Rechten van de Mens op 9 januari. Nochtans bepaalde een veel recen- tere uitspraak in Frankrijk (19 april) dat er géén noemenswaardig risico op foltering of inbreu- ken tegen de mensenrechten in Marokko zijn.
Ook niet voor mensen die voor terrorisme ver- oordeeld zijn.
HET VLIEGTUIG OP
Exact een jaar geleden trad de strengere vreemdelingenwet in werking. Sindsdien zijn, volgens Theo Francken, al 112 verblijfsvergun- ningen van zware criminelen en terroristen ingetrokken. Francken noemt het “een belang- rijke symbolische verjaardag”. Het is sindsdien makkelijker om de verblijfsvergunningen van zwaar criminele en terroristische vreemdelin- gen, die in België geboren zijn of voor hun twaalfde naar België zijn gekomen, in te trek- ken. Dankzij de wet werden dus 112 verblijfsver- gunningen ingetrokken. Francken: “Stuk voor stuk vreemdelingen met een ellenlange was- lijst aan veroordelingen, gaande van verkrach- ting met geweld tot gewapende overval en ter- rorisme. Lui die een acuut gevaar voor onze samenleving betekenen en die, wat mij betreft, niet hoeven te rekenen op een zoveelste kans op herintegratie in onze maatschappij.” Het ver- strengen van de wet ging volgens Francken niet eenvoudig: “U herinnert zich ongetwijfeld de felheid waarmee links vorig jaar mijn wetsvoor- stel afbrandde. Met mijn ‘Deportatiewet’ zou ik
‘tweederangsburgers’ creëren en de mensen- rechten schenden.”
U kent ons: als ’t goed is, zeggen we ’t ook.
Gênant
Het was de groene Meyrem Almaci die de regering, vertegenwoordigd door Jan Jambon, donderdag in de Kamer in forse bewoordingen aanpakte over de benoeming van ‘bébé Frère’ in de Regentenraad van de Nationale Bank. Cédric Frère is de klein- zoon van Albert Frère, een steenrijke finan- cier en wellicht de rijkste burger van het land.
Grootvader Albert en papa Gérald waren zijn voorgangers in de Regentenraad… Almaci stelde dat dat niet meer of minder is dan de terugkeer naar het Belgique à papa, waar de Franstalige elite haar kroost kon drop- pen op allerlei strategische plaatsen in ons land, vaak zonder enige verdienste vooraf.
Een politieke benoeming, vond ze het, waar- mee de N-VA ingaat tegen haar eigen plei- dooien voor propere handen en tegen de politieke postjespakkerij. Zeker waar, maar het geheugen van Almaci is nogal kort, want ze zou eens moeten gaan nakijken hoeveel politieke benoemingen Groen destijds mee heeft goedgekeurd voor eigen partijvrien- den, toen de partij deel uitmaakte van paars- groen onder Verhofstadt en in de Vlaamse regering…
Veel geloofwaardiger was dan ook het betoog van Veerle Wouters (ex-N-VA en nu V&W), waarin ze Jan Jambon confronteerde met zijn eigen uitspraken uit de N-VA-oppo- sitietijd in 2012, waarin hij striemend de poli- tieke benoemingen van de toenmalige rege- ring Di Rupo neersabelde. Tevens wees ze fijntjes ook op de aanstelling, naast die van Frère, van de penningmeester van N-VA en het hoofd van de N-VA-studiedienst binnen de Nationale Bank. Een duidelijk handeltje dus binnen de regering. Jan deed alsof het hem niks kon deren en zat er lacherig bij.
Maar in wezen was het gênant, want in de wandelgangen werd ons in het oor gefluis- terd dat lang niet iedereen binnen N-VA gelukkig is met deze gang van zaken, vooral dan omdat men zoiets nauwelijks of niet uit- gelegd krijgt aan de kritische achterban…
Goede raad
We blijven nog even bij Veerle Wouters. Zo goed als altijd is zij goed gedocumenteerd en kent zij erg grondig de dossiers waarover zijn de regering aanpakt en bevraagt. Maar in haar grote ijver om de regering tot betere inzichten te brengen, heeft ze niet altijd haar spreekstijl mee. Om echt geloofwaardig te zijn moet die krachtig, resoluut en indringend zijn. Veerle heeft haar tussenkomsten ech- ter altijd zo goed schriftelijk voorbereid dat ze wel eens de neiging heeft om wat gekun- steld en schooljuffrouwachtig over te komen, waardoor de kracht van haar betoog wat ver- loren gaat. Akkoord, iedere vogel zingt zoals hij gebekt is, maar deze goed bedoelde kri- tiek zou ze toch ter harte moeten nemen, zo vinden wij in alle onbescheidenheid.
Suggestie
Barbara Pas (VB) richtte ook het woord tot Jan Jambon, maar dan met betrekking tot de
Roddels uit de Wetstraat
Dossier 3 mei 2018
4
geplande verkiezingscampagne van “dicta- turk” Erdogan in het buitenland, en dus wel- licht ook in ons land. Zij stelde dat zolang de dubbele nationaliteit niet is afgeschaft, er om elke stem zal worden gevochten.
Zij wilde dan ook het standpunt van de regering hierover kennen en vroeg zich af of deze dezelfde houding zal aannemen als de Oostenrijkse bondskanselier Kurz, die had gesteld dat dergelijke optredens in zijn land ongewenst zijn en gewoon niet zullen toe- gelaten worden. Jan Jambon was kort in zijn antwoord en zei nogal cryptisch: “Als leden van de Turkse regering of de president zelf campagne op het grondgebied van dit land komen voeren, komt de openbare orde zeker en vast in gevaar.
Ik ben bevoegd om de openbare orde te vrijwaren en dus zullen wij dergelijke prak- tijken tegengaan.” Pas suggereerde nog een veel duidelijker signaal, waarmee ze stelde dat hij zelfs niet zo ver hoeft te gaan als Oos- tenrijk, maar het Duitse voorbeeld zou kun- nen volgen.
Daar is sinds kort een wet van kracht die stelt dat politieke optredens van politici die afkomstig zijn van landen buiten de Euro- pese Unie drie maanden voor de verkiezin- gen worden verboden. Preventief, maar doel- treffend. Waar wacht Barbara op om een wetsvoorstel in die zin in te dienen?!
PS-kritiek
Jan Jambon had een drukke namiddag, want hij werd ook aangesproken over de aanpak van het stadsgeweld. Uiteraard werd er verwezen naar de situatie in de Ander- lechtse buurt Peterbos, waar het de voorbije dagen uit de hand was gelopen met stenen gooiend jong crapuul en de aanval op de controlediensten van de MIVB.
Het was toch wel potsierlijk dat net een Kamerlid van de PS kwam klagen over te wei- nig middelen voor de lokale politie, bespa- ringen op politie en Justitie en het nog altijd bestaan van ‘no-go-zones’ waar de politie noch eerbare burgers zich nog durven verto- nen. Potsierlijk zeggen we omdat het precies in gans Brussel is waar op veel plekken de PS de plak zwaait, de samenlevingsproble- men uit de hand zijn gelopen en ‘de straat’
de macht heeft overgenomen en zich bezig- houdt met drugs- en wapenhandel.
Jambon repliceerde fel, noemde het PS- Kamerlid een leugenares en somde de maat- regelen op die worden genomen om de toestand het hoofd te bieden: geen bespa- ringen, maar inzet van parket en magistra- ten, aanwezigheid van de politie, veelvuldige controles, aanhoudingen… Als het goed is, mag het ook gezegd worden, absoluut. Er wordt een behoorlijke inspanning geleverd, zoveel is duidelijk.
Maar toen Jan zei dat er geen no-go-zones meer zijn in Brussel, hield hij toch even zijn wensen voor werkelijkheid. De mensen ter plaatse voelen immers nog niet echt iets van de aangekondigde ‘grote kuis’ die het hen moet mogelijk maken veilig en ongehinderd in hun buurt te leven.
Talentvol zanger met een gewiekste manager
Zoveel als de afgedankte cd’s van Lotti waren het niet, maar nauwelijks elf jaar na zijn overlijden (1935-2007) schenken veel mensen (of hun erfgenamen) zijn opna- mes weg. Persoonlijk heb ik nooit geloofd dat hij de grootste tenor sinds Enrico Caruso was. Ik heb te veel zijn grote voorgangers gehoord die een kleine trede hoger stonden.
Maar Pavarotti was meer dan een marke- tingproduct, al werd hij een megaster door een manager. Herbert Breslin was een fana- tieke operaliefhebber die als publicrelati- onsman nooit zijn financieel belang uit het oog verloor.
In de VS was het al lang de gewoonte dat operasterren iemand betaalden om hun foto’s in kranten en magazines te krijgen en hen aan te bevelen bij radio- en televisie- shows. Breslin gold als een reclamegenie.
Hij slaagde er zelfs in de Duitse sopraan Eli- sabeth Schwarzkopf te verkopen in de VS.
Ze was een (te) goede vriendin van Joseph Goebbels geweest en deed daarom in de VS een beroep op de jood Breslin.
De Amerikaan nam de jonge Italiaanse tenor onder zijn vleugels na een kort gesprek. Pavarotti had humor, was exu- berant, sprak in tegenstelling tot zijn voor- gangers Engels en betaalde prompt iedere maand om reclame voor hem te maken.
Maar Breslin viel ook voor zijn talent.
Een groot volume had Pavarotti’s stem niet, maar ze was helder, rond, soepel, direct herkenbaar en ze had buitengewone
“money notes”, dat wil zeggen gemakkelijke en stralende hoge B’s en C’s. We herinne- ren ons te goed de kolos, maar ik heb dik- wijls de jonge, levendige en sympathieke acteur gezien en gehoord tijdens mijn jaar- lijkse pelgrimages naar Verona van 1968 tot 1979. Ondanks zijn toen al 120 kilogram zag je nog altijd dat daar een gewezen voetbal- ler en sportman stond.
Met een uitgekiende strategie bracht Breslin Pavarotti op het voorplan. Zijn groot- ste stunt haalde hij uit toen hij American Express overtuigde Pavarotti op te voe- ren in een reclamespotje, waarbij de tenor als fervent reiziger mensen aanmaande een creditcard te nemen. Het spotje werd maandenlang uitgezonden op alle televi- siekanalen en de meeste Amerikanen ken- den die lachende Italiaan met zijn charmant accent.
Vervolgens liep Breslin alle tv-shows af en de Amerikanen noteerden verrast wat tot dan toe alleen New York en de bezoe- kers van de Metropolitan Opera wisten. Dit was geen poserende sandwichman, maar een echt grote zanger.
Platenfirma wilde hem niet
Achteraf bekeken lijkt het allemaal zo gemakkelijk, maar zo is het niet gegaan.
Pavarotti is de enige zoon van een bakker uit Modena en dus de verwende bambino van de familie. “Mentaal is hij nooit ouder geworden dan een kind van vier”, zegt zijn latere vrouw Adua. Rijk is zijn familie niet, en musiceren doen vader en zoon als lid van een plaatselijk koor.
De jongen heeft talent en de hele “famig- lia” legt geld bijeen zodat hij privé zang kan studeren en tezelfdertijd deeltijds kan wer- ken. Een voltijdse conservatoriumstudie is te duur en zijn achilleshiel staat dat ook niet toe. Hij weet als gewezen koorzanger dat hij er maar niet in slaagt een partituur te lezen.
Ondanks die handicap studeert hij vijf jaar lang zang en verkoopt inmiddels met zijn charme veel verzekeringspolissen.
Hij maakt zijn debuut in 1961 en er is een taperecorder in de zaal voor de bas, maar de tape verraadt dat de tenor het groot- ste talent is. Dan wordt het auditioneren, rollen instuderen en geduld hebben, maar voor een goede tenor is er altijd werk. Per avond verdient hij onmiddellijk het maand- loon van een arbeider.
De eerste aanbiedingen uit het buiten- land stromen binnen (in Utrecht of all pla- ces). Geluk heeft hij ook. De directie van Covent Garden belooft hem één voorstel- ling als hij bereid is doublure te spelen voor de beroemde Giuseppe Di Stefano, die het al eens laat afweten. En die er inderdaad na één voorstelling de brui aan geeft, zodat Pavarotti al de andere voorstellingen in het Mekka van de platenindustrie kan zingen.
Een producer van Decca die hem een contract aanbiedt, wordt teruggefloten door zijn baas, want het label heeft al genoeg tenoren. Pavarotti mag alleen een 45 toe- renplaatje maken in de hoop dat hij wei- gert. Hij aanvaardt en koopt zelf een groot deel van de voorraad als visitekaartje. In 1964 zingt hij nog in een galavoorstelling in de Antwerpse Opera, maar dan gaat het crescendo.
Hij bereikt La Scala en hij mag met de beroemde Australische sopraan Joan Sutherland een tournee door haar vader- land maken omdat hij goed zingt en omdat hij 1,81 meter meet en niet kleiner is dan zij, zoals veel van haar partners. Bij Decca mag hij weer wat opera’s opnemen, maar het merk leent hem graag uit aan de concur- rentie in de hoop dat hij daar blijft. Hij doet dat niet. In zijn grote jaren komt de helft van de inkomsten van het platenlabel uit de ver- koop van zijn platen.
Breuk over 500 dollar
In de jaren zeventig viert hij triomfen, voortgestuwd door Breslin, die zijn enige manager wordt. In de jaren tachtig wordt hij een tv-figuur die zelfs in het Witte Huis en op de Oscaruitreiking zingt. Hij speelt de hoofdrol in het Hollywoodproduct “Hallo Giorgio”, dat ten onrechte wordt neergesa- beld, want het is een aangename zangfilm.
Breslin overtuigt Pavarotti in zee te gaan met de Hongaarse impresario Tibor Rudas, die hem naar casino’s, tenten en arena’s wil zenden. De Italiaan weigert even, maar de Hongaar biedt een ereloon van 100.000 dollar per avond aan i.p.v. het topoperasa- laris van 15.000 dollar. Rudas is jaren later ook de man achter het drietenorencircus.
Dat verdient nog beter en Pavarotti, die er zes maanden over doet een operarol in te studeren, kan zich beperken tot bekende aria’s en liedjes.
Men kan het betreuren dat hij artistiek geen poot meer uitsteekt, maar hij slaagt erin tienduizenden muziek te laten horen die ze anders nooit zouden kennen. Bij zijn concert in 1995 in het Sportpaleis merk ik verbaasd dat tientallen bussen uit Engeland, Frankrijk en Duitsland arriveren. Feitelijk heeft hij geen leven meer. Een heel orkest en een enorme technische crew vergezelt hem en is afhankelijk van zijn gezondheid.
Paardenliefhebber Pavarotti bezoekt een stoeterij in Lanaken en bewondert de die- ren vanachter het raam in de auto uit angst voor het kleinste zuchtje. Zijn operavoorstel- lingen worden zeer zeldzaam. Hij is modder- vet en kan zich nauwelijks bewegen, zodat de regie de gekste toneelsituaties uitvindt om hem te laten zitten. Natuurlijk heeft hij al eens een slechte dag, maar hij slaagt er lang in zijn mooie stemkleur te bewaren, al zingt hij letterlijk een toontje lager.
Al die jaren met Breslin leiden tot kleine en soms grote irritaties en uiteindelijk breekt hij met zijn manager over een bedrag van … 500 dollar. Breslin reageert met een vernietigend boek, “The King and I”, waarin de fans alles te lezen krijgen over de kleine kantjes van de tenor en zijn seksuele rela- ties met alle zogenaamde secretaresses, die trouwens tot een echtscheiding leiden.
De laatste jaren wordt Pavarotti met zijn slecht geverfd haar en zijn omvang een kari- katuur van zichzelf. In 2007 overlijdt hij aan pancreaskanker. Onthoud vooral zijn stra- lende stem, en dat hij tussen 1965 en 1985 een van de grote tenoren van de vorige eeuw was.
Jan neckers
Luciano Pavarotti
Het viel me vorige week op bij een bezoek aan de Deurnse kringloopwinkel: sta- pels cd’s van Luciano Pavarotti liggen te koop voor een habbekrats.
Actueel
3 mei 2018 5
Echo’s uit de Koepelzaal
50 jaar na mei ’68 (deel 3)
Wanneer je verbanden wil zien, zie je verbanden. Niemand ontkent dat de gebeur- tenissen van mei ’68 in Frankrijk een uiting waren van een beschaving in verande- ring. Maar was er een gemeenschappelijke deler tussen dat en andere protesten en vormen van onrust die in dezelfde periode plaatsvonden in andere delen van de wereld? Vaak wordt verwezen naar de Praagse Lente, Leuven Vlaams of de onder- drukking van het studentenprotest in Mexico. Je kan je echter afvragen wat links studentenprotest in Parijs, een democratische omwenteling tegen een communisti- sche dictatuur, de taaleisen van een volk op zoek naar culturele emancipatie en de opstand tegen de corrupte eenpartijstaat van Mexico met elkaar te maken hebben.
Wat Leuven Vlaams betreft betoogt Jaak Peeters alvast dat de band tussen Leuven Vlaams en de culturele omwenteling van mei ’68 ver te zoeken is. Hij kan het weten, want hij was er bij. Jaak Peeters was in die periode actief in het KVHV (met praeses Paul Goossens) en de VNSU en nam deel aan alle betogingen rond Leuven Vlaams.
Hij was later ook actief in onder andere Vlaams Blok en N-VA.
Jurgen Ceder
De eerste reden daarvoor is simpel: de data kloppen niet. Toen in 1965 Woitrin zijn uitspraak deed dat het voor hem tweetalige Leuven zou deel gaan uitmaken van “Le très grand Bruxelles de l’avenir” (in januari 1968 door de Franstalige academische raad nog bevestigd), stond de Vlaamse studentenwe- reld in Leuven op z’n kop. Ik kan getuigen dat we bijzonder boos waren. Toen was het nog lang niet mei 1968. Toen op 10 februari 1968 beslist werd de Franstalige sectie van de uni- versiteit over te hevelen naar Waver, ging de grote massa van de studenten gewoon weer naar de les. Voor hen was de zaak afgerond.
We stonden echt niet te wachten op zoiets als een progressieve revolutie.
De spanningen tussen Franstaligen en Vla- mingen in Leuven waren al veel langer aan de orde. Ik herinner me nog levendig de Fransta- lige plagerijen aan het adres van de Vlamin- gen. De ‘cinema op den Bond’, die door alle studenten gefrequenteerd werd, was vaak het toneel van dergelijke plagerijen.
Ten tweede: het Vlaamse thema leefde in die jaren veel massaler dan velen zich vandaag kunnen voorstellen. Het was heel gewoon dat leerlingen en studenten zich als Vlamingen opstelden. Ik herinner me nog goed hoe flamingantische teksten zoals Stu- dentenkosthuis bij Fien Janssens van Ernest Claes diepe indruk maakten.
Bewustzijn
Waarom lag het Vlaamse thema in die jaren zo goed in de markt? Daar zijn drie rede- nen voor.
Ten eerste lag de repressie nog fris in het geheugen. Die repressie had, zoals bekend, voor velen een fel anti-Vlaamse teneur. Jon- geren van mijn generatie hoorden de verha- len over schoolmeesters die na de oorlog opgepakt werden omdat ze ‘Vlaamse liedjes’
aan de kinderen hadden geleerd. Zelf leer- den we die liederen ook, dus ervaarden we de onrechtvaardigheid.
Ten tweede: anders dan vandaag han- delde het literatuuronderwijs in het middel- baar over veelal onze Vlaamse, Nederlandse en Zuid-Afrikaanse schrijvers, niet over figu- ren zoals Neruda, die later onze eigen schrij- vers zouden verdringen. In het middelbaar onderwijs gebruikten we handboeken van
‘Zuid en Noord’, waarin ons algemeen Neder- lands bewustzijn werd aangewakkerd.
Ten derde: veel mensen van de generatie die ten tijde van ‘Leuven Vlaams’ grote kin- deren had, ondervonden nog de sfeer van het oude La Belgique à Papa, Franstalig en niet zonder misprijzen voor het boerentaal- tje van de Vlamingen. In veel bedrijven was
de voertaal van het kaderpersoneel Frans, en wie in de ministeries zijn weg wou vinden, moest de taal van Molière meester zijn. Het gevolg was dat het lerarenkorps dat de stu- denten van 1968 heeft gevormd, zelf duide- lijk Vlaamse reflexen had. Het ging zover dat vanuit syndicale hoek opgeroepen werd tot deelname aan de IJzerbedevaarten.
Was er dan geen dimensie van verzet?
Zeker wel, en die was zelfs internationaal.
Denk maar aan de massale betogingen tegen de oorlog in Vietnam in die jaren. Maar in Vlaanderen was dat verzet ook sterk gericht tegen het conservatieve, Franstalig-Belgische systeem.
In Leuven uitte dat systeem zich onder meer in het beruchte mandement van 13 mei 1966, toen de Belgische bisschoppen de intussen al jarenlang geformuleerde eis tot splitsing van de tweetalige universiteit bru- taal van de kaart veegden en van de katho- lieke bevolking eerbiedige onderwerping aan hun mandement eisten. Niemand ech- ter kan de heftigheid van het studentenpro- test onmiddellijk na de uitvaardiging van dat mandement verklaren vanuit een geest van ideologisch geïnspireerd verzet. Voor zover wij ons tegen ‘het establishment’ verzetten, was dat niet om de proletarische revolutie te preken, maar wel degelijk bedoeld voor het Vlaams houden van Leuven. Trouwens, vaak vergeet men dat niet alleen de studenten in verzet kwamen, maar ook de leerlingen in vele colleges - hetgeen de bisschoppen heeft doen vrezen voor het behoud van hun katho- lieke aanhang.
Progressief verhaal
Waarom haalt men ‘Leuven Vlaams’ en mei
‘68 dan door elkaar?
Een eerste reden is dat vele journalisten het gewoon niet weten. Ze zijn te jong en weten niet wat er in de hoofden van de stu- denten toen omging.
Twee: zoals bekend heeft een zeer linkse groep nadien de Lange Mars door de Instel- lingen ondernomen en in al te grote mate beslag gelegd op onze media. Die strekking houdt niet van het Vlaamse thema en ver- stopt dat liever onder haar progressief ver- haal.
Drie: het steeds weer herhalen van het ver- band tussen ‘Leuven Vlaams’ en mei ‘68 is niet alleen een vorm van geschiedvervalsing.
Hier is een soort intellectuele groepsdruk aan het werk; het vergt moed om de algemeen verkondigde stelling tegen te spreken.
Doch op die manier wordt de waarheid geen recht gedaan. En die waarheid is: ‘Leu- ven Vlaams’ was … Vlaams! Jaak Peeters
‘Leuven Vlaams’ was … Vlaams
In vele artikels wordt ‘Leuven Vlaams’ voorgesteld als een onderdeel van een grote, massale beweging, waarvan de mei ’68-revolte in Nanterre - het hoogtepunt zou zijn geweest. Ik leg hierover getuigenis af: die directe verbinding tussen ‘Leu- ven Vlaams’ en mei ‘68 is fout.
Vos
De man die tot aan zijn dood in de Kamer zou zetelen en daarna naar de Senaat zou gaan, is uiteindelijk in het Vlaams Parlement terecht- gekomen. Hij heeft intussen toch maar mooi een pluchen parcours van vijftig jaar gereden.
U heeft geraden dat het over de iconische Her- man de Croo (PVV/Vld/Open Vld) gaat, die voor zijn gouden jubileum uitgebreid werd gehuldigd. We vatten de diverse redevoerin- gen niet samen, maar citeren de feesteling zelf die het, zoals steeds, nog het meest gevat uit- drukte: “Vulpus pilam mutat, non mores.” Iets met “vos”, “haren” en “streken”.
Genoemde vos mag dan wat vergrijsd zijn, maar zijn heldere blik is hij bepaald niet kwijt.
Van domheid is hij overigens nooit te betichten geweest. In zijn dankwoord ontpopte hij zich tot een echte Cassandra die, niet voor de eer- ste keer, waarschuwde voor het demografisch onheil dat uit Afrika op ons afkomt. We wen- sen deze scherpzinnige geest nog vele jaren in een halfrond naar keuze.
Jeugdzorg
Terug naar de prozaïsche werkelijkheid.
Gedebatteerd werd over de problemen in de crisisjeugdhulp. De verhalen zijn bekend:
plaatsgebrek waardoor regelmatig een minder- jarige noodgedwongen in een politiecel moet overnachten, wachtlijsten, personeelstekort enzovoort. Door niemand werd dan ook ont- kend dat er iets schort. Er schijnen nogal wat regionale verschillen te zijn, met Vlaams-Bra- bant als ergste rampgebied en de klassieke ellende met absurde regeltjes en federaal- Vlaamse bevoegdheidsversnippering.
Het debat zelf was in hoge mate een wel- les-nietes-discussie tussen Lorin Parys (N-VA), welzijnsminister Vandeurzen en de prima don- na’s Elke van den Brandt (Groen) en Freya van den Bossche (sp.a). Daarbij beweerde de ene zijde dat grote vooruitgang wordt geboekt en gelden worden uitgetrokken en hielden de
beide dames voor dat sprake is van een slak- kengang die zich in bittere armoede voort- sleept. Vandeurzen neemt in ieder geval de zaak ter harte en zei volop te streven naar een reddingbrengend “zorggarantieplan”. Slechte bedoelingen zullen er zeker niet zijn.
Bomenkap
Bij de vraagjes was misschien nog wat te lachen geweest, als antwoordend minister Weyts op dat ogenblik niet onwel was gewor- den zodat de discussie voortijdig werd onder- broken. Het was nochtans veelbelovend. Chris Janssens (VB) kwam met een beeldrijk verhaal over de bomenkap langs de autosnelweg te Ranst. Een maatregel tegen “transmigranten”
die in het kreupelhout schijnen te gedijen. Vol- komen cosmetisch vond Janssens en Elisabeth Meuleman (Groen) was zinnens haar beklag te doen over de massale ontbossing in Vlaan- deren. Voor een andere keer wellicht, met een minister die we goede gezondheid toewensen.
Fusie
De nieuwe Vlaamse gemeentefusiegolf krijgt vorm. Een en ander wordt in het Vlaams Par- lement bekrachtigd. De voorliggende fusies zijn vrijwillig, maar ook wel “van moeten”. Nu hangt er nog een financieel voordeeltje voor de voortrekkersgemeenten aan vast, maar naar- mate de trein van de “interne staatshervor- ming” doordendert zullen vele lieflijke dorpjes er aan moeten geloven en zullen enige kleur- rijke lokale figuren afscheid mogen nemen van hun al even kleurrijke sjerp. Hoe dan ook kan de fusiebeweging op vrij algemeen enthousi- asme rekenen. Karl Vanlouwe (N-VA) wees, niet onterecht, op het probleem Brussel, dat helaas aan de Vlaamse regelgeving en voor- uitstrevendheid ontsnapt en waar het gesukkel met de negentien keizerrijkjes voortduurt. De Vlaamse politici in Brussel zouden daar werk van moeten maken. Er zal dan toch nog veel water door de Zenne moeten stromen.
NA G1000 MISLUKT NU OOK J1000
De basisdemocratie wil maar niet van de grond komen. Nadat eerder al G1000, het inspraakproject voor burgers van David Van Reybroeck met een sisser afliep, mislukte vorige week in nu ook de J1000. Er kwamen in Turnhout uit heel Vlaanderen maar 496 scholieren komen opdagen. Een spetterend succesverhaal werd het dus niet. Niet dat we iets hebben tegen nadenken over onderwijs.
Of niet dat we inspraak van jongeren niet kun- nen waarderen. Maar het lag er al bij de pro- motie vingerdik op: het moest allemaal een beetje progressief zijn. Een queeste naar “de valkuilen van het huidig onderwijssysteem”
moest het worden, zei Jan Masereel, leerkracht van het Heilig Graf in Turnhout. Een en ander moest de aanzet worden voor het vijfjaarlijks memorandum van de Vlaamse Scholierenkoe- pel, nog zo’n instituut dat zichzelf nog moet
bewijzen. Wat kwam er uiteindelijk uit de bus? Er moeten meer vakken komen die in het dagelijkse leven van pas kunnen komen, zoals EHBO, financiële kennis en – jawel! – politiek.
Bravo, niet onzinnig, maar redelijk nutteloze eisen als je niet eerst de oefening maakt van welke vakken en lessen dan wel moeten sneu- velen. Want een beetje langer lesvolgen, dat is uit den boze natuurlijk. Het onderwijs is nog niet complex genoeg, de 500 willen nog meer keuzemogelijkheden of keuzevakken. En ook al niet geheel onverwacht: De J496 willen min- der aandacht voor punten, minder huiswerk, minder stress ook en betere leraars. Laten we het spelletje even omdraaien zeg: die leraars, die mogen wat beter zijn en een ingangsexa- men worden voorgelegd. Leuke contradictie?
Nog meer politiek correcte streaming lezen we in de voorspelbare kritiek “op het onderscheid tussen de aso, tso, bso en kso. Hoe dan wel?
Of zijn dat zorgen voor de volwassenen? Zo’n 70 procent van de aanwezige jongeren ver-
telde “schoolmoe” te zijn. Het project J1000 was niet eens origineel. In Gent was er al in 2016 een gelijkaardig initiatief in Gent. Veel hebben we daar niet meer over gehoord. Zal het dit keer anders zijn?
VOORAL WALEN
LANGDURIG WERKLOOS
Allez, het mocht eens op de voorpagina van De Morgen: “Vooral Walen zijn langdu- rig werkloos”. Hebben de Vlaamse provincies
gemiddeld 1 à 2 procent langdurig werklozen, dan ligt dat cijfer in Wallonië een pak hoger, met uitschieters van 6,7 procent in Luik en 7,2 procent in Henegouwen. “Een opmerkelijke vaststelling”, vindt professor sociale econo- mie Stijn Baert (UGent). “Het verschil alleen al is vrij schokkend, maar ook de volgorde naar grootte. In principe zou dat in een open economie niet zo’n tweedeling mogen zijn.”
Ook opvallend: de tewerkstellingsgraad bij 55-plussers is wél gelijkmatig verdeeld over de beide regio’s.
