€ 2,20
72ste jaargang • nummer 20 • donderdag 19 mei 2016 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Het debat over de mate waarin de persoon- lijkheidsverschillen tussen de geslachten aan- geleerd dan wel aangeboren zijn is niet nieuw.
Na de Tweede Wereldoorlog probeerden vele sociologen en psychologen, meestal gedre- ven door ideologische motieven, aan te tonen dat mannen en vrouwen in essentie aan elkaar gelijk zijn, maar dat de samenleving en de opgelegde rollenpatronen hun verschil in per- soonlijkheid creëren.
Dat debat mag vandaag, wat de essentie betreft, als beslecht gelden. Zelfs eerder linkse psychologen, zoals de toonaangevende auteur Steven Pinker, erkennen dat heel wat verschil- len tussen mannen en vrouwen niet kunnen verklaard worden door opgelegde rollenpatro- nen. Ze zijn gewoon aangeboren.
De beleidsplannen
“transgenders”
Maar ideologie laat zich niet ringeloren door zoiets banaal als de feiten in de tweedeling tus- sen mannen en vrouwen en dat we dat onder- scheid dus maar beter helemaal overboord gooien. En de verschillen tussen de geslachten blijven een doorn in het oog van het egalitaire denken. Een nieuw offensief was onvermijde- lijk. Vandaag weten we hoe dat eruit ziet: de leer van de transgenders. In essentie komt die neer op het idee dat er heel wat mensen zijn die niet passen in de tweedeling tussen man- nen en vrouwen en dat we dus maar beter dat onderscheid helemaal overboord gooien.
Dat is vanaf heden ook de filosofie van de Vlaamse regering. Dit weekend werd het beleidsplan ter zake bekendgemaakt. Bij aan- wervingen van de Vlaamse overheid zal niet meer naar het geslacht gevraagd worden. Elek- tronische post mag geen m/v-aanhef meer hebben. Er moeten “genderneutrale” toiletten op het werk komen. Medewerkers mogen het uniform dragen van het geslacht waarbij ze zich goed voelen. Er komen opleidingen om ambte- naren aan te leren “hoe ze met een transgen- dercollega moeten omgaan”. Bij conflicten met transgenders komen er heuse “bemiddelings- trajecten”. Zeg nu nog eens dat de Vlaamse regering niets doet, of dat ze uw belastingcen-
ten verprutst.
De federale regering wil uiteraard niet onder- doen. In een vrije tribune in De Standaard van vorige week laten enkele politica’s van CD&V weten dat het niet meer kan dat mensen die hun geslacht willen veranderen eerst een geslachtsoperatie moeten ondergaan. Zij kon- digen aan dat minister Geens een wetsontwerp zal indienen om dit voortaan via gewone aan- vraag te regelen.
Staatssecretaris Elke Sleurs (N-VA) zit op dezelfde lijn. Zij vindt een gestandaardiseerde brief voldoende. “Deze brief informeert de aan- vrager over de rechtsgevolgen en maatschap- pelijke draagwijdte van de beslissing en het moeilijk omkeerbare karakter door de gerech- telijke terugkeerprocedure.” En zo gemakkelijk is het dan. Jan wordt An en Greet wordt Geert met heel wat minder formaliteiten dan er ver- eist zijn om een boom in je tuin om te hakken of een veranda te plaatsen.
Ideologie
Laat mij u een geheim vertellen: transgen- ders zijn geen creatie van de natuur. Het begrip is in de eerste plaats een ideologische con- structie van links, die een amalgaam maakt van allerlei personen die op een bepaald ogenblik, kortstondig of langdurig, spontaan of onder invloed van de buitenwereld, zijn gaan geloven dat flink wat van de problemen die ze in hun leven ervaren het gevolg zijn van het behoren tot het geslacht waarmee ze zijn geboren. In sommige gevallen kan dat aanvoelen terecht zijn. Maar voor de meesten gaat het over een voorbijgaande twijfel, of een waanbeeld ten gevolge van een geestelijk probleem.
Het is een essentiële verworvenheid van de psychologie dat wat mensen denken niet altijd overeenstemt met de werkelijkheid, en het gevolg kan zijn van een aandoening die moet behandeld worden. Anorexiapatiënten leven in de waan dat ze te dik zijn. Iemand die lijdt aan paranoia, denkt dat hij achtervolgd wordt. Maar waar de de politieke correctheid binnentreedt, wandelt de wetenschap buiten.
Mensen die overtuigd geraakt zijn dat ze in het verkeerde lichaam zitten, mogen niet meer beschouwd worden als slachtoffers van een
aandoening. Een psychologisch probleem krijgt dan een ideologische oplossing: de wijziging van het geslacht.
En als u zelf niet spontaan tot de conclusie komt dat uw problemen het gevolg zijn van uw gevangenschap in een verkeerd lichaam, zal de samenleving u wel een handje helpen.
In tegenstelling tot wat de transgenderlobby u zal vertellen, is geslachtsverwarring of -verva- ging helemaal geen taboe meer in de westerse cultuur, integendeel. Twee recent overleden muziekidolen, David Bowie en Prince, behaal- den hun roem niet ondanks maar dankzij hun androgyne imago. Het Eurovisiesongfestival werd al eens gewonnen door een transseksu- eel en door een vrouw met een baard, telkens met stemmen van het volk.
De staat gaat nu ook een actieve rol spe- len in het promoten van de transgenderideo- logie. In maart organiseerde de Vlaamse over- heid een grote gezinsenquête, waarbij aan de bevolking vragen gesteld werden als “’Zit u in het juiste lichaam?”, “Past het geslacht van uw partner bij hem/ haar?”,... Wie iets van politieke correctheid begrijpt, weet waar we heen gaan.
De kind-transgenders
In de VS is de transgenderideologie al door- gedrongen tot het niveau van kinderen. Wat vroeger correct begrepen werd als typische en voorlopige identiteitscrisissen van de puber- teit, wordt vandaag gekaderd in de transgen- derleer. In sommige staten worden kinderen die aan hun geslacht twijfelen al medicijnen toegediend die de puberteit vertragen, om later een geslachtswijziging te vergemakkelijken.
De puberteit was vroeger de overgang van meisje naar vrouw, van jongen naar man. In de toekomst wordt dat het moment waarop de samenleving onzekere en labiele pubers actief zal bevragen of ze “wel in het juiste lichaam zitten”.
Cijfers wijzen uit dat de overgang naar een ander geslacht weinig soelaas biedt. Integen- deel, de problemen verergeren. Veel studies wijzen op de hoge zelfmoordpercentages van mensen die van geslacht veranderen. De trans- genderideologen proberen die, met typische koppigheid, af te doen als het gevolg van dis- criminatie en pesterijen.
In werkelijkheid is de zelfmoordratio het gevolg van psychologische problemen die reeds voor de geslachtswijziging bestonden en niet meer of niet correct behandeld wer-
den. Maar ook voor mensen zonder zware aan- doening is het nieuwe geslacht een bron van nieuwe problemen. De persoonlijkheidscrisis blijft bestaan, maar de illusie dat een geslachts- wijziging de problemen kon oplossen, is ver- dwenen. Wat rest zijn wanhoop en twijfels over de gemaakte keuze.
Maar het concrete lot van werkelijke men- sen interesseert de ideologische kruisvaarders niet, zoals steeds. Het gaat hen om het grote gelijk. Eens te meer triomferen het fanatisme van de politieke correctheid en de lafheid van zij die beter weten maar niet de moed hebben er tegenin te gaan.
N-VA en de transgenderlobby
Terzijde is het een ironische vaststelling dat net degenen die hun hoop hebben gevestigd op een spontane overname van onze “westerse waarden” door moslims en andere nieuwko- mers, er alles aan doen om van waarden als gelijkheid en tolerantie een belachelijke per- siflage te maken. Bij culturele buitenstaanders wekt de op hol geslagen politieke correctheid enkel spot en minachting op. Kunnen we hen dat kwalijk nemen?
Naar aanleiding van de plannen van het katholiek onderwijs om ruimte te maken voor de islam, schreef Bart de Wever een vlammend artikel onder de titel “Identiteit in de uitver- koop”. We vonden dat hij gelijk had. Wat dan te denken van de geslachtelijke identiteit die nu, mee door zijn partij, in uitverkoop wordt geplaatst? Wordt één van de laatste identi- taire houvasten die de stormen van mei ‘68 en de politieke correctheid heeft doorstaan, nu onderuitgehaald? Worden we nu allemaal vrij- blijvende mannen, voorlopige vrouwen, of iets vaag ertussenin?
We begrijpen dat de N-VA-voorzitter ook staatssecretaris Sleurs, die we kennen als een intelligente en aardige dame, eens wil laten scoren. Maar wat worden de gevolgen voor zijn partij? De N-VA krijgt steeds moeilijker uitge- legd welke verwezenlijkingen de regeringsdeel- name heeft opgeleverd. Hoe gaat De Wever, die zich ooit een leerling van de Britse conser- vatieve denker Theodore Dalrymple noemde, vermijden dat het meest verregaande trans- genderbeleid van Europa op het einde van de rit wordt gezien als het meest in het oog sprin- gende resultaat van
die regeringsdeel- name?
De zoektocht naar verdrukte minderheden die door de overheid en ruimdenkende politici tegen discriminatie moeten beschermd worden, gaat verder. Tien jaar geleden had u er waarschijnlijk nog niet van gehoord, of was u niet op de hoogte dat hun status van onderdrukte minderheid schreeuwt om een politieke oplossing: de transgenders.
De geslachtsiDentiteit in De uitverkoop
Praten met Asis Aynan
“Kerkvader Augustinus was
een Berber”
Lees bladzijde 11
Actueel
19 mei 2016
2
Uit de smalle beursstraat
Voka wordt wakker
Salafist steunt nieuwe moskee in Sint-Niklaas
Je kon er nauwelijks omheen: op 6, 7 en 8 mei was er in Sint-Niklaas een groots evene- ment. Op drie dagen tijd haalde de moslimgemeenschap daar naar eigen zeggen meer dan een miljoen euro op. Doel van dat geld? Een nieuwe moskee El Houda bouwen in de Heistraat. Als alles volgens plan verloopt, zal het bovendien de grootste moskee in Vlaanderen worden.
Benefiet
De benefiet van begin mei heeft erg veel geld opgebracht. Op Facebook zien we dat er ook gouden juwelen geschonken worden. Er is zelfs iemand die twee kilogram goud schenkt.
En er wordt ook een stuk doek van de ka’aba geveild. Je kan je toch de vraag stellen of alles wel volgens de financiële en fiscale regels ver- lopen is.
De giften komen niet enkel uit ons land. Op Facebook zie je ook milde weldoeners uit het buitenland. ‘De schenkingen komen inderdaad niet alleen van Sint-Niklazenaren maar ook van hun vrienden en familie uit buurlanden zoals Nederland, Duitsland en Frankrijk’, bevestigt Younes Ochan, woordvoerder van El Houda, aan De Standaard.
Te krap
De Al Houda moskee die zich in de Heistraat in Sint-Niklaas bevindt, is volgens de Marok- kaanse gemeenschap al enige tijd aan vernieu- wing toe. Het gebouw is ‘te krap’ geworden voor alle praktiserende gelovigen en er is te weinig parkeerplaats. In Sint-Niklaas zijn er momenteel zo’n 10.000 moslims.
Daarom had de vzw Marokkaans Cultureel en Islamitisch Centrum eerder al een bouw- aanvraag ingediend om op diezelfde plaats een nieuwe moskee op te trekken. Die moet tegen het voorjaar van 2018 klaar zijn. In Sint-Niklaas zijn er momenteel zo’n 10.000 moslims. Die nieuwe moskee zal twee keer zo groot zijn als de oude. Architect Fouad El Idrissi maakte een ontwerp van een enorm gebouw met een koe- pel van liefst 11,50 meter hoog en een toren van 12,80 meter. Achter het terrein worden 114 parkeerplaatsen voorzien. En die moskee moet uitgroeien tot een gemeenschapscen- trum met onderwijsmogelijkheden voor meer dan 600 leerlingen.
Kostprijs
Een miljoen euro is niet voldoende om dat gigantische gebouw neer te poten. De kost- prijs wordt geraamd op een 2,5 miljoen euro.
De plannen voor de nieuwe El Houdamoskee in Sint-Niklaas liggen al een tijd op tafel, maar die nodige 2,5 miljoen euro ontbrak nog.
Begin dit jaar stond de teller al op 1,8 mil- joen euro, onder meer dankzij een regel die alle zeshonderd gezinnen die aangesloten zijn bij de moskee verplicht (!) 2.000 euro te schen- ken. Dat maakt samen al 1,2 miljoen euro.
Vertraging
Toch heeft het project vertraging. In 2015 werd nog via de pers aangekondigd dat de bouw van de nieuwe moskee in het voorjaar 2016 zou starten. De (omstreden) bouwver- gunning had de vzw immers al in mei 2014 op zak. ‘Maar het financieel plaatje rond krij- gen, was een hele opdracht’, vertelde voorzit- ter Ahmed Harrouch van de vzw aan de media.
‘We zijn allemaal vrijwilligers. Ons hele cen- trum kan alleen maar functioneren door gif- ten, want subsidies zijn er niet. Er leven nega- tieve gevoelens tegen de nieuwe moskee, maar we willen duidelijk maken dat dit nergens voor nodig is.’
Dat er helemaal geen subsidies zijn, is ove- rigens niet juist.
Salafist
Op de Facebookpagina van de benefiet zien we ook een foto van het bezoek van sjeik Mohammed Toujgani. De komst van die man stond zelfs op de affiche voor de benefiet. Het is geen verrassingsbezoek.
Volgens het weekblad Le Vif is Toujgani een
‘radicale salafistische imam’. De webstek atlan- tico.fr is voorzichtiger en schrijft dat die man
‘dicht bij de salafisten’ staat. De aanwezigheid van Toujgani op de benefiet staat zeker haaks op de woorden van Younes Ouchan van de vzw: “In de nieuwe moskee zullen de jonge- ren de tolerante, verdraagzame islam kunnen aanleren.” Zijn uitspraak impliceert overigens dat er ook een intolerante en onverdraagzame islam is.
Vzw niet transparant
Aangezien de vzw in het verleden al twee percelen heeft gekocht om de uitbreiding van de moskee mogelijk te maken, zou dit toch in het Staatsblad terug te vinden moeten zijn? Dat valt bijzonder tegen.
Op het adres in de Heistraat vinden we wel de vzw Marokkaanse islamitische en culturele vereniging, afgekort: MICV. Volgens de kruis- puntbank is de vzw opgericht op 16 april 1994.
In het Staatsblad vinden we slechts 4 akten van de vzw terug, waarvan de oudste dateert van 2006. Van de oprichtingsakte is geen spoor terug te vinden.
Bij de balanscentrale is er geen informatie beschikbaar. Kortom, er is over de vzw geen enkele financiële informatie beschikbaar!
Bouw
Het is merkwaardig dat er überhaupt een nieuwe moskee mag gebouwd worden. Het college van burgemeester en schepenen ver- leende tijdens de zitting van 5 mei 2014 die vergunning aan MICV. Het college was zich nochtans bewust van het feit dat de toegelaten nieuwbouw níét voldoet aan de voorschriften
voorzien in het Bijzonder Plan van Aanleg (BPA) Driekoningenwijk.
Er waren ook bezwaarschriften. Niettegen- staande die bezwaren, heeft het college van burgemeester en schepenen een afwijking toe- gestaan om volgende redenen:
1. De normaal toegelaten bouwhoogte is 7 meter. Het college heeft echter beslist een afwijking toe te staan tot 8 meter met daarbo- ven een koepel met minaret tot een hoogte van 12,80 meter. Het college meent dat de visuele hinder beperkt zal zijn vermits men deze koe- pel enkel zal kunnen zien vanuit de tuinen en minder van op de straat. Tevens wordt ervan uitgegaan dat deze minaret niet zal worden gebruikt voor het oproepen tot het gebed.
2. Het college wijst er op dat koepel en mina- ret deel uitmaken van de architecturale stijl van het gebouw. Ook de materiaalkeuze en de kleur wijken weliswaar af van de voorschriften maar zijn conform met de Moorse stijl en zullen passen in het architecturaal concept.
3. De uitbreiding van de moskee tot 1.456 m2 is weliswaar meer dan een verdubbeling, maar de uitbreiding gebeurt in de richting van het industriegebied en zal dus het straatbeeld niet negatief beïnvloeden.
4. De parking zal liggen in de ambachtelijke zone maar dit kan geen beletsel zijn omdat naast ambachtelijke activiteiten ook andere bestemmingen zoals groothandel, werkplaat- sen en magazijnen hier toegelaten zijn en er daarvoor wel parkeergelegenheid is toegela- ten volgens de voorschriften.
5. De oprit in de Heistraat mag enkel gebruikt worden als inrit. De uitrit wordt voorzien via de Atomiumstraat en zo zal de verkeershinder in de Heistraat beperkt worden.
Interwaas
De moskee in de Heistraat heeft gevolgen voor de economie ter plaatse. Zo is er de kmo- zone Metalunion.
In 2004 werd Interwaas eigenaar van een aantal gronden in de buurt van de moskee.
Maar de verkoop van de gronden verloopt moeizaam.
In het jaarverslag van Interwaas lezen we zelfs dat er begin 2013 waren slechts twee percelen verkocht zijn. ‘Er zijn verschillende redenen waarom deze site moeilijker verkocht
geraakt. De verkoop van de percelen is gestart tijdens het uitbreken van de economische cri- sis. De kmo-zone richt zich bovendien naar
“jonge” bedrijven die de garage of eerste ves- tigingsplaats ontgroeid zijn of die zonevreemd gelegen zijn. Zij krijgen evenwel moeilijk een lening bij de bank. (...) De site ligt ook naast de moskee van de Marokkaanse Islamitische en Culturele Vereniging.’
Subsidies
Dat de vzw geen subsidies ontvangt, is niet correct. Het college van de stad Sint-Niklaas besliste in het najaar van 2011 immers een bedrag van 1.000 euro uit te betalen aan de Marokkaanse Islamitische en Culturele Vereni- ging (MICV), Heistraat 159 a, 9100 Sint-Niklaas, als vergoeding voor haar vrijwilligerswerk.
En voor de ‘terbeschikkingstelling van feest- materiaal aan El Houda MICV vzw’ in 2014 wordt beslist ‘een vermindering op het tarief toe te staan’. De vzw betaalt slechts 25 pro- cent van de voorziene basistarieven van het gevraagde materieel.
Offerfeest
In 2014 wordt voor het Offerfeest in de mos- kee een tijdelijke slachtvloer ingericht. Op een blog lezen we dat de gemeente hand-en-span- diensten heeft verleend:
‘De slachtvloer bij het MICV bestaat uit mate- riaal door het stadsbestuur vervaardigd zoals stellingen met slachthaken, slachtberries,… De vloer wordt opgesteld door de vrijwilligers van de vereniging in samenwerking met professi- onele werkkrachten van het stadsbestuur. Het geheel is ondergebracht in gehuurde tenten.
Het is een “doe-het-zelf”-slachtvloer. De orga- nisatie van het slachtgebeuren wordt gedra- gen door de moslimvereniging zelf onder toe- zicht van een dierenarts, ambtenaren van de stad en de politie.’
De prijs van dat feest voor de belastingbeta- ler is niet gekend. De kostprijs voor het Offer- feest van 2011 is wel geweten. We zien bijvoor- beeld een vergoeding voor het personeel van MICV en stadspersoneel ten belope van 2.100 euro. Het volledige prijskaartje: 25.400 euro!
Besluit
De financiering van de nieuwe moskee in Sint-Niklaas is niet transparant. Het zou geen slecht idee zijn om de aankoop van de gronden en de financiering van de bouw van de moskee aan een grondig financieel en fiscaal onder- zoek te onderwerpen. Voor zover ons bekend, gelden ook voor de bouw van een moskee in Vlaanderen nog steeds de wetten van dit land.
Thierry Debels
“Failed unions”, mislukte vakbonden, zo omschreef Voka-voorzitter Paul Kumpen de syndicale organisaties tij- dens zijn speech op het congres van de werkgeversorganisatie. Harde taal. En dat werd tijd. Voka, meestal de meest radicale en ook meest Vlaamsgezinde werkgeversorganisatie, leek het voorbije jaar te zijn ingedommeld.
“We leven niet in een ‘failed state’ maar we moeten wel wer- ken met ‘failed unions’ die alleen gericht blijven op de recep- ten van het verleden, op de status quo en het verworvene.” De boodschap van Voka-voorzitter Paul Kumpen op het congres van de Vlaamse werkgevers was duidelijk. Ook de Vlaamse werkgeversorganisatie is de reeks stakingen - cipiers, lucht- haven, openbaar vervoer - meer dan beu. Ook de reeks beto- gingen en sociale acties die de vakbonden tussen nu en begin oktober plannen, kan op weinig begrip rekenen. Net als Unizo- topman Karel van Eetvelt ziet Kumpen hier een platte poli- tieke strategie: de vakbonden willen de federale regering op de knieën dwingen omdat ze een te rechts beleid voert.
De vakbonden reageerden op de speech als door een wesp gestoken, maar het is een goede zaak dat de Voka-voorzitter duidelijke en harde taal gebruikt. In tegenstelling tot het Ver- bond van Belgische Ondernemingen (VBO) en Unizo zit Voka niet aan tafel bij de zogenaamde Groep van Tien. Dat is het federale en interprofessionele overlegorgaan van vakbonden en werkgevers. Vanop de zijlijn kan Voka druk uitoefenen op de andere werkgeversorganisaties. Bovendien heeft Voka als opvolger van het Vlaamse Economisch Verbond (VEV) een dui- delijke Vlaamse reflex.
Maar naar die Vlaamse reflex was het de voorbije maanden ver zoeken. Onder voorzitters als Luc de Bruyckere en Urbain Vandeurzen pleitte Voka openlijk voor confederalisme. De Vlaamse werkgeversorganisatie wees met de regelmaat van een klok naar de oplopende Vlaams-Waalse transfers. Onder Michel Delbaere, de voorganger van Kumpen, was dat iets minder.
Maar de West-Vlaamse ondernemer gaf een duidelijke bood- schap mee: er moeten dringend diepgaande sociaalecono- mische hervormingen worden doorgevoerd en in dat geval is een communautaire pauze toegestaan. Delbaere, die in 2014 al vroeg achter de schermen pleitte voor een regering zonder de PS, werd met de regering-Michel op zijn wenken bediend.
De indexsprong werd doorgevoerd en er werden verschillende concurrentiebevorderende maatregelen genomen zoals het verlagen van de sociale bijdragen. Momenteel werkt minister
van Werk Kris Peeters (CD&V) aan een verdere flexibilisering van de arbeidsmarkt.
Eind vorig jaar volgde Paul Kumpen Delbaere op als voorzitter van Voka en sindsdien is het vanuit de Vlaamse werkgeversor- ganisaties veel rustiger geworden. Ook de nieuwe gedelegeerd bestuurder Hans Maertens kwam zelden op de voorgrond.
Toen truckers in april uit protest tegen de kilometerheffing een aantal autosnelwegen in Wallonië gingen bezetten en zo ook de economie in Vlaanderen schade berokkenden, kwam de reactie van Voka zeer laat. Terwijl de Vlaamse werkgevers er vroeger als de kippen bij waren om harde maatregelen te eisen.
Ander voorbeeld: het effect van de indexsprong (2 procent aanpassingen van lonen aan de levensduurte worden niet doorgevoerd) wordt voor de helft uitgehold door de nieuwe of hogere belastingen van de federale en Vlaamse regering. De automatische loonindexering komt door de taksen sneller in werking. Unizo-topman Van Eetvelt protesteerde. Voka zweeg.
Ook wanneer een zogenaamd ‘communautair dossier’ met economische inslag opduikt, blijft het stil bij de Vlaamse werk- geversorganisatie. Zoals toen het Waalse parlement het vrij- handelsakkoord met Canada afwees. Zoiets is zeer nadelig voor Vlaanderen dat voor meer dan 76 procent van de Belgi- sche export zorgt.
Onderzoek toont aan dat een vrijhandelsakkoord tussen Europa en de VS de Belgische economie met meer dan 1 pro- cent extra zou doen groeien. Uiteraard zal dit vooral Vlaande- ren als exportregio ten goede komen. Wat als Wallonië hier ook neen op zegt? Voka zal dan niet kunnen zwijgen.
Met zijn virulente toespraak op het congres plaatst de Lim- burgse bouwondernemer Paul Kumpen Voka in elk geval opnieuw in het centrum van het debat. Hopelijk is zijn tussen- komst niet eenmalig.
Angélique VAnDersTrAeTen
Actueel 19 mei 2016 3
Zedenmeesteres
Mevrouw de codeschrijfster,
Gij zijt in Wallonië niet erg bekend, zelfs niet als parlementslid van de Parti Socia- liste, want gij slaat geen politieke gensters.
Voordien werkzaam in de zachte sector, zijt gij niet met de harde politieke thema’s bezig.
Alleen in uw gemeente, Dison bij Verviers - waar gij opgroeide -, kent men u als sche- pen. Van 26 juni 2013 tot de verkiezingen van 25 mei 2014 zijt gij even Kamerlid geweest, omdat gij Thierry Giet opvolgde toen die poli- tiek benoemd werd als rechter in het Grond- wettelijk Hof om zo uit te bollen naar een lucratief einde van zijn carrière. Nadien werdt gij lid van het Waals Parlement en het Parle- ment van de Franse Gemeenschap. In Vlaan- deren is er wellicht niemand die u kent.
Maar vorige week haalde gij toch de Vlaamse pers met een merkwaardig bericht.
Gij werkt namelijk voor de PS een gedrags- code uit voor parlementsleden waarin staat dat seksuele intimidaties in gedragingen en uitspraken niet kunnen. Gij hebt u geïnspi- reerd op de berichten uit Frankrijk waar- uit bleek dat een toppoliticus van de Groe- nen wordt beschuldigd van seksueel geweld tegen acht vrouwen. Dit verhaal moet bij ons de ogen openen, zegt gij. In De Standaard laat gij zelfs optekenen: “Men zegt dat wat in Frankrijk gebeurt, totaal niet bij ons voor- komt. Maar weten we dat echt? Misschien zijn er in ons land voorbeelden, maar durven de politici er nauwelijks over spreken.” En daarom wilt gij een gedragscode voor ieder- een die in het parlement werkt. Dus ook voor medewerkers, stagiairs, bodes, poetsdien- sten, bewakers en zelfs voor journalisten.
Ik wil wel, hoor, maar dit lijkt mij toch alle- maal dik overdreven en zelfs overbodig. Er bestaat genoeg wetgeving om klachten neer te leggen en handtastelijkheden te laten ver- volgen. Deze code voor parlementsleden dient dan ook tot niets. Er mag van parle- mentsleden en hun entourage sowieso ver- wacht worden dat ze hun voorbeeldfunc-
tie eer aandoen. Overigens, ik stel mij de vraag of zo’n code ervoor zal zorgen dat onfrisse handelingen en onbetamelijke ver- bale woordspelingen zullen afnemen of meer aan het licht gaan komen. Ik ben zo vrij te denken van niet.
Gij zoudt u misschien beter eens bezig- houden met een gedragscode voor PS-par- lementsleden zelf met betrekking tot hun omgang met anderen, Vlamingen in het bij- zonder. Gij hebt in de Kamer gezeten… Dan hebt gij zeker kunnen zien hoe bepaalde per- sonen van uw partij met anderen omgaan.
Misschien mag dat eens gereglementeerd worden. Brullen en tieren naar politieke tegenstanders, bijvoorbeeld. Of sommi- gen van hen uitschelden voor fascisten en ander fraais… Onkelinx en Mayeur kennen er alles van. En Claude Eerdekens destijds ook. Geen Nederlands willen spreken tegen Vlamingen… Karine Lalieux uit Brussel en uw voorganger Thierry Giet kennen er alles van. Vlaams-nationalisten negeren in com- missies en hen pas te langen leste het woord verlenen… André Fréderic kent er alles van.
Deuren laten dichtkletsen voor de neus van Vlaams Belangers… De PS-medewerkers kennen er alles van. Bij lange avondzittin- gen flink wat alcohol binnen hijsen en een ware zangstonde houden in de kantoren...
De PS-fractie kent er alles van.
De reputatie van de PS is in Vlaanderen niet om over naar huis te schrijven. Men kent hier de PS’ers als brutaal, arrogant en misprij- zend tegenover anderen. Misschien kunt gij als sociaalbewogen geest in uw partij een poging ondernemen om de PS-parlements- leden een code aan de hand te doen die zij dan kunnen hanteren om voortaan stijl- vol, beleefd en hoffelijk onder de mensen te komen.
Dat zou pas revelerend zijn! En de bescha- ving zou er zelfs mee gediend zijn.
Briefje aan Veronique Bonni
Cat Street: de verengelsing van de Vlaamse straten
In de Vlaamse versie van het gezelschapspel Monopoly werd de Lange Zoutstraat nog beschouwd als de belangrijkste winkelstraat van Aalst. Tegenwoordig is dat de Kattestraat. Maar als die ooit in een nieuwe versie van het spel terechtkomt, zal dat als “Cat Street” zijn, want veel Nederlands zie je er niet meer.
Wanneer je van het Esplanadeplein de Kattestraat inslaat, begint het onmiddel- lijk. Rechts heet de eerste winkel “Super- dry Store”. Aan de andere zijde heb je de
“Think Twice”, waar je “vintage” en “second hand fashion” kunt kopen. Lederwinkel Kip- ling biedt reiskoffers aan onder het motto
“I’m a limited ultra light”. Ik heb geen baard, maar bij “Haircare” Florale zou ik anders mijn
“beard” kunnen laten verzorgen. “Ray Ban”
verzekert mij dat ze “genuine” zijn “since 1937”. “S7 Fashion Lifestyle Store” geeft mij goede raad: “You mustn’t be afraid to sparkle a little brighter, darling”. Dat is waar, verdo- rie. Misschien kan ik mijzelf trakteren op de
“Mid Season” koopjes van “AS Adventure”?
“Welcome” ben ik er in elk geval, luidens het bord. Of doe ik beroep op de “Gifts and Design” van “Yellow Lemon Tree”?
Bitch please
Het “beach please gamma” (een niet al te subtiele verwijzing naar de “bitch please”, een uitdrukking afkomstig uit het Ameri- kaanse prostitutiemilieu) van “Women’s Secret” is niet echt iets voor mij. Maar mis- schien vind ik iets voor mijn zoontje in
“Room4Kids”, een “Kids Concept Store” die zich specialiseert in “interior design”.
Eindelijk kom ik dan toch voorbij een win- kel die geen Engelse naam heeft: “Mer du Nord”. Frans blijkt dus net wel aanvaardbaar.
Ook deze zaak biedt echter een “look of the week” aan. Voor juwelen heb ik de keuze tus- sen “Lei and Lui Jewels” en “Pieters Fascina- tions”. Ik laat “Who’s Who Land”, “the Body Shop” en “Shoes in the Street” links liggen en kom bij Claire’s, “where getting ready is half the fun”. Ook het bedrijf Telenet moet blijk- baar bang zijn Engelstalige klanten te verlie- zen, want er hangt een groot bord met “It’s the final discount”.
Ik ben aan het einde van de Cat Street gekomen en betreed de Grote Markt. Maar er komt geen verlossing. Het standbeeld van Dirk Martens valt minder op dan de belofte van “Your Size, Your Taste” op de voorge- vel van “Freedom” Wie ook nog een hapje wil eten, kan genieten van de “New Style of Eating” bij de “Basic Italian”. En daarna kun- nen we naar de “Opening Reception” van
“Better Nightlife”.
Mijn korte experiment levert de vast- stelling op dat de winkels die géén Engels gebruiken nog slechts een kleine minder- heid zijn. Men zou nog enig begrip kunnen opbrengen voor de uitbaters indien Aalst een zakenstad of toeristische trekpleister zou zijn. Maar 95 procent van de mensen die de winkelstraat bezoeken, spreken gewoon Nederlands (we rekenen het “Oilsjters” hier- bij). Het gaat hier over Vlamingen die in het Engels communiceren met andere Vlamin- gen. Dat is... idioot.
De zwakke weerstand
Talrijke stedenbouwkundige regels verhin- deren dat mensen met hun huis of gevel din- gen doen die ingaan tegen de lokale stijl en het karakter van de wijk. Dat geldt nog meer in historische stadscentra, waar geen dak- pan of baksteen mag afwijken van de strenge
voorschriften. Maar we laten wel toe dat alle opschriften op die gevels in een vreemde taal zijn gesteld en dat het straatbeeld in Vlaamse steden, met een rijk verleden en grote cul- turele waarde, compleet wordt verengelst. Is taal dan geen deel van het erfgoed?
De lokale schepen voor Vlaamse Aange- legenheden, Karim van Overmeire, ziet de opmars van het Engels met lede ogen aan.
Hij heeft al heel wat initiatieven genomen om anderstaligen Nederlands te laten spre- ken. Maar tegenover de moedwillige wei- gering van Vlamingen om hun eigen taal te gebruiken staat hij vrijwel machteloos. In het nieuwe administratieve centrum kon hij nog verhinderen dat er een “coffee corner” komt.
Maar de grondwet, die zegt dat het gebruik der talen vrij is, verhindert enig regelgevend optreden in de particuliere sector.
Uitstekend werk, dat moet gezegd, wordt verricht door de lokale VVB-afdeling, die elk jaar de “Pieter van Aelstprijs” uitreikt aan de zaak met de mooiste Nederlandstalige naam.
Maar ook zij varen tegen de stroom in.
De Vlaamse beweging heeft bijna twee- honderd jaar gestreden voor het behoud van onze taal. Net nu we de voordeur langzaam gesloten krijgen voor het Frans, stormt het Engels binnen langs de achterdeur. Wat zich afspeelt in het straatbeeld is uiteraard slechts een onderdeel van de algemene invasie van deze taal in de media, de cultuur en zelfs het dagelijkse taalgebruik.
Niet hetzelfde als verfransing
De verfransing was een horizontaal gebeu- ren. Persoon na persoon werd verfranst. Wijk na wijk, gemeente na gemeente werden ver- franst. De infiltratie door het Engels is een verticaal fenomeen. Ze tast het taalgebruik van alle mensen en alle communicatiemid- delen tegelijk en over heel Vlaanderen aan.
Het feit dat het Engels niet de taal van overheersers is en ook niet kan geassoci- eerd worden met een tegenstelling tussen landsdelen, maakt het moeilijker om mensen te mobiliseren rond dit thema. Er is immers geen vijandbeeld. Men moet er niet aan twij- felen dat, indien de Kattestraat evenveel Franse opschriften zou tentoonspreiden, dit niet zonder gevolgen zou blijven. Het zou een fel politiek debat uitlokken. TAK en andere actiegroepen zouden er protestmanifesta- ties houden. Klanten zouden regelmatig hun ongenoegen laten blijken over zoveel fran- cofone arrogantie. Maar het Engels laten we ongemoeid. We merken het zelfs niet meer op. En wie er toch iets van zegt, kan op onbe- grip of spot rekenen.
Ik raad u lezer aan zelf eens de test te doen in uw winkelstraat of -centrum van voorkeur.
Want er is helemaal niets uitzonderlijk aan de situatie van de Kattestraat of van Aalst.
Sommige plaatsen zijn nog meer geïnfec- teerd. Het komt erop aan een bewustzijn te creëren over het probleem van de verengel- sing. Dat is steeds de eerste stap naar een oplossing: beseffen dat er een probleem is.
Voor één keer gaan we het in het Engels zeg- gen: “A problem well stated is a problem half solved.” (Charles Kettering)
Jurgen Ceder
Bart Tommelein wil overal zonnepanelen
Het grote digitaliseringsproject
In 2016 wil ik alle oude jaargangen van ‘t Pallieterke inscannen. Dat heeft u de voorbije weken al kunnen lezen. Dat is een immens werk, want we spreken toch over 54.000 bladzijden A3. Bovendien, het gaat over kwetsbaar krantenpapier dat gemakkelijk beschadigd geraakt.
Maar inscannen, digitaliseren en archiveren, dat kost handenvol geld. Gelukkig kan ik reke- nen op de gulheid van onze lezers: op dinsdag 17 mei overschreden we de kaap van 12.000 euro. Daarmee hebben we 60 procent van het beoogde bedrag al opgehaald. De eindstreep komt in zicht. Mijn welgemeende dank aan u, aan alle lezers die reeds een bijdrage overschre- ven op onze rekening.
Uw financiële steun, groot of klein, is nog steeds welkom op rekeningnummer BE63 7360 1247 8308 (BIC KREDBEBB), van de Vrienden van ’t Pallieterke vzw, T. de Belderlaan 19, 2240 Zandhoven.
Karlvan Camp
hoofdredaCteurvan ‘t pallieterKe
Toontje lager
Natuurlijk kwam het actuele hangijzer over de toestand in de gevangenissen uitvoerig aan de orde. Maar liefst 14 parlementsleden ondervroegen er de fel belaagde minister van Justitie Geens over. Basisrechten van gedeti- neerden, overbevolking, verzekerde dienst- verlening, verouderde infrastructuur, de nood- zaak om plaatsen bij te creëren, et cetera. Het passeerde allemaal de revue om de malaise aan te tonen. Alleen Filip Dewinter van het VB bracht er nog een ander aspect bij. Hij stelde vast dat van de meer dan 11.300 gevange- nen er 5.421 vreemdelingen zijn, gedetineer- den dus met een vreemde nationaliteit die ook geen dubbele nationaliteit hebben. Kortom, 46 à 47 procent van onze gevangenisbevol- king bestaat uit vreemdelingen. Uit die groep zijn er maar liefst 3.280 gevangenen illegalen, dus personen die clandestien als vreemdeling in ons land aanwezig zijn. Hij stelde dan ook voor de druk te doen afnemen door die crimi- nelen hun straf te doen uitzitten in hun landen van herkomst. Het zou al een flinke slok op de borrel geven, maar de minister ging er niet op in. Neen, men hield het liever bij actieplan- nen, onderhandelingen, meer enkelbanden, meer alternatieve straffen en minder effec- tieve straffen om de gevangenispopulatie te doen dalen en de druk op de cipiers te doen afnemen. Sofie de Wit van N-VA was daar- naast de enige die openlijk de PS mee verant- woordelijk stelde voor de huidige malaise. Zij zei dat die partij best een toontje lager zingt, en terecht.
Juiste naam?!
De commissie die het onderzoek voert naar de aanslagen krijgt meerdere namen: de com- missie 22/3, de commissie Aanslagen, de com- missie Terreur en zelfs de commissie Dewael.
Wat is het nu eigenlijk? Normaal wordt zo’n commissie vernoemd naar het onderwerp dat ter studie ligt. Denk maar aan de commissies Mensenhandel, Bende van Nijvel, Dutroux, Dexia. We begrijpen dat Patje Brillantine Dewael in zijn ongeëvenaarde ijdelheid het liefst zijn eigen naam ziet blinken, maar trop is toch te veel. Misschien is dat een onder- werp om in besloten zitting in het kader van de ‘regeling der werkzaamheden’ enkele uren over te palaveren?
Naast de kwestie
Diezelfde commissie verliest behoorlijk wat tijd. Vorige woensdag hield men zich bezig met de vraag of de bomaanslag in Maalbeek had kunnen vermeden worden als de metro in Brussel tijdig ontruimd was geweest. De rode en groene oppositie zochten duidelijk naar politieke verantwoordelijken, terwijl de enige verantwoordelijken voor die aanslag de terroristen zijn. Onkelinx en Van Hecke van Groen wilden ‘par force’ suggereren dat de aanslag in de metro het logische gevolg was van een slecht beleid en een absoluut gemis
Roddels uit de Wetstraat
Dossier
19 mei 2016
4
aan (interne) communicatie. Totaal naast de kwestie! Terreur verloopt niet volgens een geijkt plan waarop je als overheid kunt parti- ciperen. Patrick Dewael had, als ervaren rot, toch wel mogen ingrijpen. Anders gaan de IS-terroristen zich nog een breuk lachen bij zoveel geklooi.
Selectief
Donderdag stond er in de plenaire vergade- ring ook een ‘Wetsontwerp houdende instem- ming met de Overeenkomst betreffende de sociale zekerheid tussen het Koninkrijk België en de Staat Israël’ op de agenda. Zo’n akkoor- den sluit ons land met tal van staten en komen de burgers dan ook ten goede. Merkwaardig was echter het stemresultaat: 89 voor, 2 tegen en 42 onthoudingen. Voor: de regeringspar- tijen + VB + PP + FDF. Tegen: PVDA. Onthou- ding: rode en groene oppositie. Zouden de tegenstemmers en de onthouders hiermee hun pro-Palestijnse houding en hun afkeer van Israël hebben willen etaleren? Natuurlijk! Men leest er het verslag van de commissie Buiten- landse Zaken van 11 mei maar op na. Overi- gens, zouden ze dezelfde houding aannemen tegenover China of Cuba of Zimbabwe? Deze vraag stellen, is meteen het antwoord geven.
Meester, zij beginnen weer!
Het wordt een slechte gewoonte dat Kamer- voorzitter Bracke de praatbarakkers ter orde moet roepen omdat ze ongegeneerd en veel te luid zitten te praten en inmiddels niet luis- teren naar de vraagstellers en de ministers die moeten antwoorden. Elke keer moet hij de aandacht vragen en suggereert hij dat men in de wandelgangen gesprekken gaat voeren.
Siegfried kan geen strafwerk uitdelen of hen in de hoek zetten, vandaar zijn haast weke- lijkse opmerkingen. Fraai is anders.
Wurggreep
We vernamen in alle gazetten en ook via VTM dat minister van Defensie Steven Vande- put een antwoord had gegeven op ‘een’ par- lementaire vraag waarin hij meedeelde dat er een zestigtal militairen aan het radicalise- ren zijn en dat ze door de inlichtingendien- sten in de gaten worden gehouden. Interes- sant nieuws, en normaal vermeldt men dan de naam van de vraagsteller. Niet in deze. Reden?
Heel eenvoudig: de vraag kwam van VB’ster Barbara Pas, een bijzonder actief Kamerlid.
Wat een verschil met de buitenlandse bericht- geving! Daar heeft men helemaal geen last van een gemis aan objectiviteit. Het Neder- landse blad Elsevier bracht het nieuws met bronvermelding en contacteerde Barbara zelfs voor een reactie. Vlaanderen echter, blijft maar in de wurggreep van politieke correct- heid en vooringenomenheid zitten. Doodzwij- gen van de gehate politieke vijand blijft hier de regel. Men hoeft het met Vlaams Belang niet eens te zijn, maar in een democratie zou men elkaar toch minstens het licht in de ogen mogen gunnen…
Sociaal? Opportunist?
Sjoemelaarster?
Je bladert door een eerste boek, leest een hoofdstuk in een tweede, kijkt naar de eind- conclusies in een derde, en zucht dan diep.
Is de dame een sociaal bewogen vrouw? Of een opportunist? Een sjoemelaarster? In die boekenzee is het bijna onmogelijk door de bomen het bos te zien. Duidelijk is dat anti- Hillaryboeken het best verkopen, met uitzon- dering van haar eigen memoires (8 miljoen dollar voorschot) en die van echtgenoot Bill (10 miljoen dollar voorschot). Maar zelfs de positieve biografieën geven toe dat er niet alleen rook maar ook vuur is.
Benieuwd of de demonisering van Trump (en zijn eigen soms malle uitspraken, plus de haat van het Republikeinse establish- ment) hem in de kansloze situatie duwen van Barry Goldwater (1964) of George McGovern (1972). Het is inmiddels niet langer zeker dat de verkiezing “a piece of cake” wordt voor de Democratische kandidate. Zij zou tezamen met vader Bush (1992) de eerste naoorlogse verkozene zijn die tot dezelfde partij behoort als de na twee ambtstermijnen vertrekkende president. Normaal gezien schakelen de Ame- rikanen na acht jaar Democraten over naar Republikeinen en omgekeerd.
Een Rodham Clinton presidentschap bete- kent wel een stijlbreuk met Obama. Zij is meer een havik dan haar voorganger. Ze keurde indertijd de invasie van Irak goed, in tegenstelling tot de huidige president. Te gemakkelijk wordt gesteld dat Obama een mietje is, want hij gaf zijn goedkeuring aan veel moorden op afstand met drones, maar hij was zeer spaarzaam met Amerikaanse levens. Rodham Clinton heeft veel minder bezwaren tegen soldaten op de grond en zal als vrouw (denk aan Thatcher en haar oorlog tegen Argentinië) zeker willen tonen dat er met haar niet te spotten valt.
Obama gaf de VS een “schone” regering zonder beschuldigingen van corruptie, affai- risme en belangenverstrengeling. Op dat punt is de dame allesbehalve schoon.
De slimmerd van de twee
Hillary Rodham is geboren in Chicago in 1947 als dochter van een textielhandelaar. Hij is zeer conservatief, maar merkt wel dat zijn dochter veel verstandiger is dan haar twee broers. Hij leert haar zeer vroeg beursberich- ten analyseren en ze zal altijd een flair tonen voor zaakjes. Hoewel ze in 1962 naar een toe- spraak van Martin Luther King gaat en hem kort ontmoet, blijft ze Republikein. Dat ver- andert aan de universiteit, waar ze volgens de mode van de tijd naar links opschuift, maar radicale betogingen en harde acties veroor- deelt. Ze is niet te beroerd om een zomer lang schotels te wassen om Alaska te bezoeken.
Na een bachelor politicologie studeert ze rechten aan Yale, een progressieve universi- teit. Daar ontmoet ze in 1971 medestudent Bill Clinton. Ze vinden elkaar meteen op het intellectuele vlak. Ze zijn allebei gepassio- neerd door politiek en ze delen dezelfde mening over de oorlog in Vietnam, de discri- minatie van negers, de slechte gezondheids- zorgen, kindermisbruik, et cetera. Hillary is duidelijk de slimmerd van de twee, al is ook Bill gezegend met goede hersenen.
Maar hij heeft charisma, spreekt veel beter en vlotter en heeft altijd vrouwen rond zich die de knappe jongeman bewonderen en liefst nog iets meer. Hillary draagt een zware bril (en vandaag contactlenzen), heeft een muizenkapsel en lijkt ondanks haar 1 meter 69 kleiner dan ze is, terwijl Bill nog langer lijkt dan zijn 1 meter 88. Hillary boe- zemt minder vertrouwen in dan Bill, die pro- bleemloos met leugens wegkomt. Hij heeft iedere truc uit de kast gehaald om aan leger- dienst (en Vietnam) te ontsnappen en ont- kent alles schaamteloos. Hij heeft wel dege- lijk wiet gerookt en dist twintig jaar later het smoesje op dat hij nooit inhaleerde. Clinton vraagt herhaaldelijk om te trouwen, maar zij houdt de boot af.
Ze is dolverliefd, maar ze weet dat hij een seksmaniak is. Na haar diplomering blijft ze in Washington, waar ze één van de “bright young kids” is die als juriste Democratische politici bijstaat. Ze legt het examen af om toe- gelaten te worden tot de balie, maar ze heeft zich niet goed voorbereid en zakt.
Clinton nodigt haar uit voor hetzelfde exa- men in zijn thuisstaat Arkansas en daar slaagt ze wel. Het koppel krijgt een aanstelling aan de rechtenfaculteit in Fayetteville (Arkansas) en ten slotte aanvaardt ze in 1975 het zoveel- ste huwelijksaanzoek. De firma Clinton Rod- ham is geboren.
Arbeidsverdeling
Ze besluiten tot een arbeidsverdeling. Bill probeert zijn charme uit in de politiek en Hil- lary werkt als juriste bij het belangrijkste kan- toor van de staat. Tot zijn verkiezing als pre- sident, in 1992, verdient zij altijd veel meer.
Haar publicaties over kinderrechten bewij- zen dat ze een brein als een scheermes heeft.
Ze wordt gevraagd voor allerlei organisaties, waar ze soms de eerste vrouwelijke voorzit- ter wordt. Ze is een goede organisator; in de kiescampagnes van haar man speelt ze een hoofdrol.
In 1978 wordt hij verkozen als gouverneur van één van de armste en achterlijkste staten van de VS. Zeer tegen haar zin is ze verplicht haar eigen naam te laten vallen en voort- aan door het leven te gaan als Hillary Clin- ton, want de kiezers in Arkansas vinden dat een getrouwde vrouw de naam van haar man moet aannemen. En naast dat alles herinnert ze zich de lessen van vader en speculeert ze ijverig op langetermijncontracten om bij te verdienen.
Met een inleg van 1.000 dollar sleept ze 100.000 dollar binnen. Ze investeert in onroe- rend goed. Het kost haar man twintig jaar later bijna zijn ambt als president. Ze wordt de eerste vrouw in raden van beheer van grote firma’s als de supermarktgigant Wal-Mart, en als feministe eist ze dat andere vrouwen (tevergeefs) ook een kans als bestuurder krij- gen. Maar ze zwijgt als vermoord over de anti- vakbondsactiviteiten van het bedrijf.
Bill verliest een eerste herverkiezing, maar typisch voor het koppel is dat ze nooit opge- ven, altijd opnieuw beginnen, hoe diep ze ook in de put zitten. Clinton noemt zichzelf de “comeback kid”. Na een onderbreking van twee jaar wordt hij opnieuw gouverneur en benoemt zijn vrouw aan het hoofd van aller- lei comités.
De populaire gouverneur doet graag een beroep op staatspolitiemannen om hem voortdurend nieuwe dames te bezorgen. De biografen raken er niet uit. De meesten bewe- ren dat Hillary het wel degelijk weet, maar inmiddels met haar man zo’n stevig zakelijk en politiek team vormt dat ze zich van den domme houdt. Anderen schrijven dat ze zich niet bewust is van zijn haast dagelijkse vrou- wenjacht.
In 1988 begint het koppel te dromen van het presidentschap, maar Clinton is nog wat groen. In die verkiezingscampagne verliest de Democratische favoriet Gary Hart de nomina- tie omdat hij liegt over een buitenechtelijke verhouding. In 1992 gaan de Clintons er wel voor, en onmiddellijk verschijnen beschuldi- gingen dat Bill geen haar beter is dan Hart.
Zijn tegenstanders komen met een dame uit één van zijn relaties tevoorschijn, maar voor een bedrag van 50.000 dollar wil ze zwijgen.
Clinton weigert, want dat is een schuldbe- kentenis, maar later betaalt hij haar 850.000 dollar. Het wordt een hele affaire en Hillary redt beider project. In een beroemd tv-inter- view staat ze schouder aan schouder met haar man, die hoogstens wil bekennen dat hij “pijn veroorzaakte in zijn huwelijk”. Het koppel slaagt in het onmogelijke: een presi- dent (Bush senior) verslaan die een oorlog won, omdat Clinton alles zet op de slabak- kende economie en de grote werkloosheid.
Hij stelt duidelijk dat de VS twee toppers krij- gen voor de prijs van één.
Jan neckers
Hillary Diane Rodham, echtgenote Clinton (1)
Op het ogenblik dat u dit leest, is de negentigste biografie van de (tot voor kort) grootste kanshebber op het presidentschap van de Verenigde Staten verschenen.
Politiekorps Antwerpen is te blank volgens De Wever
Actueel 19 mei 2016 5
Echo’s uit de Koepelzaal
Onderwijs
De hervorming van het secundair onder- wijs blijft de gemoederen beroeren. Onder- wijs is een groot en heel zichtbaar beleidsdo- mein, het is dus niet gek dat velen zich daarop willen profileren, met of zonder kennis van zaken. Enige tijd geleden was “het kot”, zoals Caroline Gennez (sp.a) het uitdrukte, al eens te klein geweest naar aanleiding van de onderwijsbemoeienissen van Gwendolyn Rutten (Open Vld). Nu richtte Gennez haar gifpijlen op uitspraken van Bart de Wever, die klaarblijkelijk een nogal conservatieve visie op onderwijs huldigt. Voor minister Crevits is er geen vuiltje aan de lucht: de hervormin- gen worden uitgevoerd en de N-VA-voorzit- ter kan wel dingen zeggen, maar is voorals- nog geen lid van de Vlaamse regering. Precies het omgekeerde werd beweerd door Elisa- beth Meuleman (Groen), die poneerde dat het onderwijsdossier muurvast zit en dat de coalitiepartners niet door eensgezindheid uit- blinken. Gennez trok de weinig gesmaakte kotmetafoor nog wat door en deed ten slotte het Vlaams Parlement zelfs af als een “kieken- kot”. Waarvan akte.
Asbest
Zo maar even vijf vraagjes over afbraak- werken aan een brug in Hasselt waarbij asbest zou zijn vrijgekomen. Of en door wie daar fouten zijn begaan, blijft in grote mate duister. Niks aan de hand, volgens minister Weyts; de nodige maatregelen werden met- een genomen en de gemeten hoeveelheid asbest was minimaal. Voor Rob Beenders (sp.a) Chris Janssens (VB) en Johan Danen (Groen) was dat een beetje te kort door de bocht. Men heeft wel degelijk steken laten vallen. Het Vlaamse Agentschap voor Wegen en Verkeer zou zich niet al te efficiënt hebben gedragen Weyts erkende dat een en ander niet optimaal was verlopen en zou de erva- ring “meenemen” naar de toekomst, want er worden spoedig nog wat brugjes aange- pakt. Het Vlaams Parlement waakt over uw gezondheid, blijkt maar weer.
Eurostadion
Michel Doomst (CD&V) maakte zich, niet geheel onterecht, zorgen over de dreigende mobiliteitsknoop door het project Eurosta- dion. Om één of andere vreemde reden leek Doomst weinig vertrouwen te hebben in de Brusselse actoren. Katia Segers (sp.a) zag ook veel onduidelijkheid in het dossier. De planning van Eurostadion loopt niet gelijk met de Vlaamse mobiliteitswerken, het erg- ste valt daar dus te vrezen. Axel Ronse (N-VA) legde de vinger op de wonde: het probleem is niet zozeer het Vlaamse mobiliteitsbeleid, onze Brusselse vrienden die zich daar geen moer van aantrekken, zij zijn het probleem.
Omdat nog allerlei procedures en onderzoe- ken gaande zijn, kon minister Weyts niet op de dingen vooruitlopen. Wij kunnen wel al voorspellen dat Brussel er alles aan zal doen om Vlaanderen ook in dezen maximaal voor voldongen feiten te plaatsen en voor schut te zetten.
Proefhuren
De strijd tegen discriminatie op de private woninghuurmarkt wordt opgevoerd. Vooral alleenstaande moeders, mensen met huis- dieren, jonge stellen en zelfs mensen met een migratieachtergrond zouden daar vaak het slachtoffer van zijn. Dit zou kunnen worden tegengegaan door een systeem van “proef- huren” dat het wantrouwen en de onterechte vooroordelen bij verhuurders moet wegne- men. Ons klinkt dat nogal omslachtig in de oren, maar het resolutievoorstel wordt onder- steund door de sp.a en Groen, oppositiepar- tijen, wat een hele geruststelling is. Michèle Hostekint (sp.a) riep op om nu eens “echt werk te maken” van de woondiscriminatie.
Bpost een ramp?
Mijn jammerklacht over Bpost in vorig
‘t Pallieterke leverde alvast meerdere reacties op van onze lezers.
Ook vorige week was de postbedeling nog niet honderd procent, al ondervonden we op het eerste zicht toch minder problemen dan anders. Niettegenstaande heb ik een brief gestuurd naar de grote baas van Bpost, Koen van Gerven. Niet dat ik daarvan veel heil ver- wacht, de man moet zich bezighouden met het besturen van een grote firma, niet met de postbedeling op zich. Maar zo weet hij dat er aan de basis heel veel misloopt.
Ik geef u nog een voorbeeld van een top- punt van absurdistan bij Bpost. Uw ‘t Pallie- terke wordt ‘s woensdags gedrukt in Berin- gen. Daar vertrekt in de vroege namiddag de vrachtwagen richting Antwerpen X, het
Masspost Hypercentra in Berendrecht. De pak- ken ‘t Pallieterkes zijn dan al volgens post- code gebundeld. Eens aangekomen, worden de pakketten door een grote hal gerold, en in andere vrachtwagens gestoken die respec- tievelijk naar de sorteercentra in Vlaams-Bra- bant, Oost-Vlaanderen, West-Vlaanderen en Limburg rijden. Het postsorteercentrum waar onze Limburgse abonnees naar toe moeten is in Hasselt gelegen. Vindt u dat ook niet absur- distan, dat alle ‘t Pallieterkes bestemd voor onze Limburgse lezers eerst naar Antwerpen X moeten, om daarna per direct terug naar Lim- burg te verhuizen naar Bpost? Onze zending is zo elke week een viertal uur extra onderweg.
En dit enkel omdat onze maatschappelijke zetel zich in Antwerpen bevindt, en we dus in Antwerpen X moeten aanleveren.
Tot slot nog dit: Bpost beschikt in België over vijf grote sorteercentra, de Masspost
Hypercentra. Goed om weten: er zijn drie Hypercentra in Wallonië (Luik, Doornik, Char- leroi), één in Vlaanderen (Antwerpen) en één in Brussel (Anderlecht). Toen ik niet zo lang geleden een mail stuurde naar Brussel X, met de vraag wat er gebeurd was met mijn zen- ding (geen enkele abonnee van ‘t Pallieterke in Brussel en Vlaams-Brabant had zijn exem- plaar gekregen, en dat twee weken op rij), kreeg ik volgend antwoord terug, en Français:
“J’ai pas de reliquat ‘t Pallieterke sur le terrain.”
Geen ‘t Pallieterkes meer te vinden in Brus- sel X, en toch had in Vlaams-Brabant en Brus- sel geen enkele lezer zijn exemplaar gele- verd gekregen. Verdwenen, footsie! Niet één week, maar twee weken lang. Je moet het maar doen.
Karlvan Camp HoofdredaCteur ‘t pallieterKe
Misdaadgolf
In het fatale jaar 2015 hebben immigranten in Duitsland officieel meer dan 200.000 mis- daden gepleegd. Dat is een toename van 80%
ten opzichte van het vorige jaar. Dat blijkt uit een rapport van het Bundeskriminalamt, dat geheim had moeten blijven, maar dat toch uit- lekte en gepubliceerd werd in de krant Bild.
Dat rapport vermeldt echter alleen de opge- loste misdaden. Gemiddeld blijft de helft van de misdaden in Duitsland onopgelost, dus het werkelijke cijfer ligt waarschijnlijk boven de 400.000. Het rapport omvat bovendien slechts statistieken uit 13 van de 16 deelstaten. De misdaadcijfers van Noordrijn-Westfalen zitten er bijvoorbeeld niet in, en dat is de deelstaat met het grootste aantal immigranten. Ook Keulen ligt daar. De grootsteden Hamburg en Bremen ontbreken eveneens. Bovendien zijn de cijfers van de politie nog om andere rede- nen een onderschatting: vele slachtoffers dur- ven geen aangifte doen en de politie heeft van hogerhand bevel gekregen zoveel mogelijk misdaden van immigranten te negeren. Het is ook onduidelijk wie juist bedoeld worden met de term “Zuwanderer”. Omvat dat ook immi- granten die al langer in Duitsland wonen, of alleen recente nieuwkomers?
Waarschijnlijk liggen de echte misdaadcij- fers nog een heel stuk hoger. In die gepu- bliceerde cijfers zitten bijvoorbeeld 85.000 diefstallen, 36.000 gevallen van slagen en verwondingen, mishandelingen en berovin- gen, bijna 1700 seksuele aanrandingen van vrouwen en kinderen, inclusief 458 verkrach- tingen. Bij zulke seksuele delicten is de onder- rapportering meestal het grootst. Immigran- ten pleegden ook 240 moordpogingen en 28 echte moorden. De “Zuwanderer” maakten echter vooral elkaar af: bij de slachtoffers van moord was slechts één Duitser.
“Ja, Maar rechtse Politici ziJn ook corruPt”
U moet er eens op letten, wanneer nog maar eens een links politicus betrapt wordt op cor- ruptie: geen enkele krant zal dan verzuimen
om onmiddellijk te vermelden dat rechtse poli- tici ook corrupt zijn. Treffend voorbeeld was afgelopen week alweer de vaudeville rond de schorsing van Dilma Rousseff, de presidente van Brazilië, want haar opvolger, de rechtse Michel Temer, zou zo mogelijk nog corrupter dan haar zijn.
Eenzelfde liedje kregen we te horen bij het schandaal dat eveneens verleden week in Frankrijk uitbrak, toen Denis Baupin van Europe Ecologie Les Verts zijn biezen moest pakken omwille van allerlei verhalen over handtastelijkheden tegenover vrouwelijke medewerkers. “Ja, maar, in Frankrijk zijn àlle politici handtastelijk, ook de rechtse”, klonk het. De lezer zou zo maar eens met de ver- keerde indruk kunnen achterblijven dat alleen linkse Franse politici hun handen niet kunnen thuishouden in het bijzijn van vrouwen.
Alleen raar dat wanneer een rechts politicus een scheve schaats rijdt, geen enkele krant de moeite neemt om te vermelden dat ook linkse politici graag de katjes in het donker knijpen.
En wanneer er in Spanje weer eens een lid van de conservatieve Partido Popular in nauwe schoentjes raakt in één of andere corruptie- zaak, zien wij daar nooit een omstandige uit- leg bij staan dat ook de socialistische PSOE vol rotte appels zit. Het zal wel weer aan ons liggen, zeker?
onderdrukt faceBook conservatief nieuws?
Volgens het Amerikaanse tech-tijdschrift Gizmodo zou Facebook nieuws van conser- vatieve webstekken onderdrukken. Terwijl artikels van linkse en neutrale webstekken gemakkelijk naar boven komen als zoge- naamde “trending topics” (veelgelezen the- ma’s), zouden artikels van nieuwssites die als conservatief geboekstaafd staan het veel moeilijker hebben om “trending” te worden.
Let wel: dit is niet alleen een kwestie van linkse versus rechtse politieke berichtgeving, maar ook een ernstige economische zaak (en we sluiten niet uit: in de VS misschien ook een juridische zaak). De lezer mag immers zelf eens proberen uitrekenen welke gevolgen het
zou kunnen hebben voor de (reclame-)inkom- sten van de respectievelijke nieuwssites wan- neer een bepaald nieuwsartikel ten onrechte het lijstje van “trending topics” niet haalt.
Opvallend: Facebook wees de beschuldigin- gen onmiddellijk van de hand. Er is Facebook namelijk veel aan gelegen om haar imago van neutraliteit en betrouwbaarheid te bewa- ren. Anderzijds is het moeilijk om de beschul- digingen volledig te weerleggen: net zoals het zoekalgoritme van Google en het recept van Coca Cola, is de berekening van welke nieuwsartikels op Facebook “trending” zijn en welke niet een absoluut bedrijfsgeheim.
Er zal de komende weken op het sociale net- werk nog druk uitgevlooid worden waarom welke nieuwsartikels wel “trending” waren, en waarom andere nieuwsartikels niet.
Minder vlaMingen over de grens
Interessante cijfers vorige week over de interregionale migratie in dit land. Almaar meer Brusselaars en Walen vestigen zich in Vlaanderen, terwijl het aantal Vlamingen dat over de taalgrens trekt afneemt. Dat blijkt uit cijfers van CIB Vlaanderen, de Vlaamse beroepsvereniging van vastgoedmakelaars.
Uit de analyse - op basis van cijfers van de federale overheidsdienst Binnenlandse Zaken - blijkt dat 6.758 Vlamingen vorig jaar in Wallo- nië een huis kochten of huurden, terwijl 7.463 Walen naar Vlaanderen trokken. “In 2015 vestigden zich voor het eerst meer Walen in Vlaanderen dan Vlamingen in Wallonië”, aldus de Vlaamse Confederatie van Immobe- roepen. Nog groter is het verschil in de bewe- ging Vlaanderen-Brussel. In 2015 trokken zo’n 18.500 Brusselaars naar Vlaanderen, terwijl maar 7.689 Vlamingen zich in de hoofdstad vestigden. Het aantal Vlamingen dat de taal- grens oversteekt daalt al jaren. Dit heeft te maken met sociaal-economische en mobili- teitsredenen, maar volgens de makelaars ook met fiscale redenen. Vlaanderen voerde een forse belastingverlaging door voor het schen- ken van vastgoed. De registratierechten zijn in Vlaanderen ook voordeliger.
