e 1,95
69
stejaargang • nummer 42 • woensdag 16 oktober 2013 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Bij paars had de kiezer het ook heel laat door
Als we Wikipedia mogen geloven, vierde N-VA zondag laatstleden haar twaalfde verjaardag. Bij de verkiezingen tien jaar geleden leek het initiatief een feitelijk doodgeboren kind te worden, met slechts één verkozene in de Kamer. We gaan de geschiedenis van N-VA hier niet uit de doe- ken doen, maar in 2010 – pas negen jaar oud – werd die partij de grootste van het land na één van de meest spectaculaire verkiezingen sinds mensenheugenis. Blij- kens de peilingen blijft die piepjonge club nog altijd met voorsprong de nummer één in Vlaanderen en in heel België. Dat geeft dan krantentitels in de aard van ‘N-VA krijgt rake klappen’ en veel leedvermaak bij de politieke tegenstanders.
Nederlaag
Dat een Vlaams-nationale partij sta- biel de politieke dans leidt, is zowaar geen nieuws meer en wordt normaal gevonden.
Dat ze niet in één ruk doorgroeit tot percen- tages die we in Vlaanderen sedert de jaren 70 niet meer gekend hebben, wordt als een nederlaag beschouwd. Wie er even bij stil- staat, kan toch niet anders dan vaststellen dat we in een wereld leven die verslaafd is aan bruuske wendingen en indrukwek- kende verschuivingen.
De peiling – om er dan toch maar even bij stil te staan – leert vooral dat het kiespubliek zeer stabiel is in dit land. In Vlaanderen staat minder dan de helft van de kiezers achter de partijen die in de Bel- gische regering zitten, net zoals in 2010. De oppositie blijft meer kiezers verleiden dan de ‘meerderheid’. Er is wel een verschuiving vast te stellen van zo’n 2 tot 3 procent van de oppositie ter rechterzijde naar de opposi- tie ter linkerzijde. Die getallen vallen binnen de foutenmarge en betekenen weinig. Ze geven wellicht een trend aan, want de winst die extreemlinks in de peiling laat opteke- nen, kondigde zich al aan bij de gemeen- teraadsverkiezingen.
Het beleid van de regering-Di Rupo lijkt dan ook veel minder links dan de kiezers aanvankelijk gevreesd hadden. Maggie de Block zorgt voor een stevigere asielaanpak en fungeert soms zowaar als visitekaartje van deze regering. Voeg daar aan toe dat deze regering een beleid voert dat de schuit drijvende houdt en vele kiezers slaken dan al een zucht van verlichting. Ambitie vinden velen vandaag te hoog gegrepen.
Niets veranderen
Jawel, de faillissementscijfers blijven records aangeven. Zoals Voka aantoonde (zie ons hoofdartikel van vorige week), betalen wij heel veel belastingen om rela- tief weinig overheidskwaliteit terug te krij- gen; zoals de regeringspartijen zelf toe- geven betekent het relanceplan waartoe
vorige week werd besloten bijzonder wei- nig. Jawel, een figuur als Didier Bellens blijft de lakens uitdelen bij Belgacom en de benoemingspolitiek van deze regering is om te huilen. Vorige week nog rolden de
‘coalitiepartners’ door het stof, elkaar krab- bend en bijtend. Juist, dit weekeinde nog waarschuwde grote energiebaas Mestral- let dat de energiebevoorrading deze win- ter niet gewaarborgd is. Inderdaad, zelfs de gouverneur van de Nationale Bank – ook partijpolitiek benoemd – geeft toe dat er overal hervormd wordt met het oog op de toekomst, maar niet bij ons.
In zo’n duistere crisistijden zouden we zoveel liever geloven wat de regerings- partijen zeggen dan de boodschap van de oppositie voor waar aan te nemen. De kleurloosheid van dit kabinet kan zeker een hele groep mensen bekoren, die liefst zouden willen dat er helemaal niets moet veranderen. De slogan ‘de kracht van de verandering’ trekt niet iedereen aan, want de illusie dat we er ook wel geraken zonder zware ingrepen is zo aantrekkelijk.
Vergeet niet dat paars na de eerste vier jaar zowaar nog sterker uit de bus kwam en pas na acht jaar uitgeblust in de touwen lag. Vandaag erkent iedereen die de zaken een beetje eerlijk bekijkt, dat er tijdens die paarse jaren enorme kansen zijn gemist, maar toen heerste langer dan één legislatuur de euforie van de korte termijn.
Geen volgende staatshervorming
Maar wordt 2014 dan toch niet de moeder van alle verkiezingen? Met 28 procent zal N-VA (of een andere partij) inderdaad geen fundamentele wijzigingen kunnen doordrukken. De peiling maakt de tegenstanders weer zelfzeker. Gwendolyn Rutten komt in de Zevende Dag met klem zeggen dat ze er niet aan peinst werk te maken van nog een staatshervorming met de volgende regering.
Didier Reynders, die achter de schermen nauwe banden zou smeden met Bart de Wever, liet daags na de peiling weten dat een centrumrechts kabinet voor hem niet zo nodig moet, en bijgevolg dat hij eigenlijk Di Rupo verkiest boven De Wever.
De krachten van het Belgische status quo voelen zich alvast weer gesterkt en maken gretig gebruik van toevalligheden, zoals een goed voetballend elftal in tricolore uit- rusting, en een Brusselse professor die de Nobelprijs wint, om een sfeer van herwon- nen zelfvertrouwen op te peppen. Het zit het Vlaams-nationalisme wat de omkaderende sfeerscheppers betreft echt niet mee. ‘It’s the economy, stupid’, luidt het adagium. De regel ‘It’s the communication, stupid’ staat daar wellicht toch nog ver boven.
Een ‘delirerende’ profeet
Velen dachten dat met de Arabische opstan- den de steun voor terroristische groepen zou afnemen. Het tegendeel is waar. Dat blijkt uit de nieuwe terreurdreigingskaart die de inter- nationale verzekeringsmakelaar en risico-advi- seur Aon in Amsterdam publiceerde. Het is een veelgebruikte kaart. Aon is met 600 kantoren in 120 landen de grootste risico-adviseur ter wereld. Het bedrijf brengt voor klanten de risi- co’s van terrorisme en politiek geweld wereld- wijd in kaart.
Wie het rapport goed leest, beseft dat in bijna alle islamitische landen de terreur fel is toegenomen. Waar in 2010 in zeven landen het hoogste dreigingsniveau gold – met notoire risicolanden als Afghanistan, Irak, Soma- lië en Jemen – hebben nu zestien landen de kwalificatie ‘zeer hoog’ risico. In een steeds groter deel van Noord- en West-Afrika bedrei- gen terroristische groeperingen de stabiliteit van meerdere landen.
Dat in vele islamitische landen de ter- reur toeneemt, werd de afgelopen weken bewezen door een stortvloed aan incidenten.
“Sommige analisten voorspelden dat na de Arabische opstanden de steun voor terroristi- sche groepen zou afnemen: een vrije, demo- cratische Arabische wereld als tegengif voor jihadisme. Maar het tegendeel is het geval.
Veel staten zijn instabiel en de voortdurende onrust en economische malaise vormen een vruchtbare voedingsbodem voor geweld”, staat in het rapport.
De radicalisering van heel wat islamitische samenlevingen is volop aan de gang. Starheid en intolerantie liggen aan de basis van de islam, die zijn oorsprong kent bij de wanen van een
‘delirerende’ profeet. Het totale gebrek aan kritische zin bij de moslims, de obsessie met seksualiteit, de achterstelling van de vrouw, het klakkeloos napraten van verwarde en loze frasen uit de koran en de uitgesproken inte- gristische dynamiek van de laatste ontwikke- lingen wijzen op een ‘faith-based’ extremisme.
Iedereen kent de humorloze, oude mannen die menige fatwa hebben uitgesproken.
Intussen in het Westen
In het Westen maakt de overheid ons
wijs dat we niet voor aanslagen en politiek geweld moeten vrezen. Alles is onder controle.
Potentiële terroristen worden gevolgd. De herinnering aan de aanslagen van 2001 lijkt langzaam te slijten. Maar in werkelijkheid is het gevaar de afgelopen jaren juist toegeno- men: dat is de erfenis van de “Arabische Lente”.
Het rapport omschrijft dat als de terreurpara- dox. Dat heeft uiteraard te maken met de mis- leidende rol van de pers, die iedere vorm van kritiek op de integristische rol van de islam fnuikt. De Nederlandse publicist Joost Zwa- german formuleerde het ooit treffend: “Wie God beledigt, krijgt de P.C. Hooftprijs, wie Allah beledigt een proces.” Anderzijds is er de ruggengraatloze aanpak van onze Vlaamse overheid, die een integratie à la flamande met bloemkool en kroketjes naar voor schuift. Een suffe inburgeringscursus en een verplicht taal- traject, waarna de cursisten enkele woordjes Nederlands kennen, en vlot de weg naar het OCMW leren.
Dat ze amper in onze waarden en normen geïnteresseerd zijn, bewees een incident met de Nederlandse Metro-columniste Ebru Umar – van Turkse afkomst – die een scherp stuk over de islam schreef.
Ze kreeg duizenden tweets die overliepen van bedreigingen en beschuldigingen. Wat bleek: het waren niet de ‘haatbaarden’ die dreigden, maar eerder de ‘goed geïntegreerde jongeren’. Het zijn niet de djellaba- en boerka- dragende ‘haatbaarden’ die door de politie in het oog worden gehouden. Het waren hippe jongeren tussen 15 en 25 jaar, in een leuke outfit, die hun afkeer voor onze waarden en normen niet onder stoelen en banken staken.
“We hebben het over op het oog perfect geïn- tegreerde Nederlandse jongeren, het zijn de kinderen van mijn leeftijdsgenoten; derde of vierde generatie Nederlanders.” Umar besluit:
“En waar het Nederland van nu zeker behoefte aan heeft zijn media die niet hun kop in het zand steken wanneer het iemand van buiten hun inner circle is die wordt aangevallen, maar die het lef hebben om te zeggen: kom niet aan de vrijheid van meningsuiting, die is van ons allemaal.”
En zeggen dat ze in Nederland qua mediakri- tiek en -openheid lichtjaren verder staan dan
wij. JB
Integratie à la flamande… met bloemkool en kroketjes
Lange tijd werd in het naïeve Westen gedacht dat de “Arabische Lente” een algehele dooi in de hartvochtige politiek van de afgelopen jaren zou teweegbrengen. Volgens de regi- mepers wonnen de democratische krachten in de Arabische wereld stilaan het pleit. De oorzaken van die protestbewegingen waren onderdrukking, oneerlijk verlopen verkiezin- gen, corruptie, prijsstijgingen, gebrek aan politieke vrijheid en werkloosheid. De diverse regeringen werden verantwoordelijk gesteld.
In peilingen gelooft niemand en iedereen trekt er de neus voor op. En toch kan het Wetstraatmilieu er niet over zwijgen. Als het resultaat spectaculair heet te zijn, wordt er natuurlijk al helemaal druk over gedaan. Dat N-VA vol- gens de jongste peiling ‘slechts’ 28 procent zou halen, heet spectaculair. Zo ziet u hoe snel abnormale zaken normaal worden gevonden en hoe hyperki- netisch het politieke wereldje is geworden.
D eze w ee k
* Een kwarteeuw “retour du coeur” 2* Wilfried Martens, de weg van een flamingant 3
* Briefje aan Erwin Brentjens 3
* Toekomstverkenningen. De Vlaamse toekomst begint nu 5
* Mathot: zo vader, zo zoon 7
* Een ijverige Belg “tegen verkiezingen” 11
Actueel
16 oktober 2013
2
Uit de smalle beursstraat
Een kwarteeuw “retour du coeur”
In 1988, met het aantreden van één van de laatste regeringen van Wilfried Martens, werd onder PS-druk gekozen voor wat de socialisten de ‘retour du coeur’ noemden: minder besparingen, het vieren van de begrotingsteugels en meer belastingen. Dat principe wordt vandaag nog aangehouden. Waarbij de Vlamin- gen als grootste belastingbetalers het geld mogen ophoesten.
“Als ge dat doet, steken we het land in brand!” Georges Debunne, topman van het ABVV, kon zijn woede tijdens een vergadering van de regentenraad van de Nationale Bank in 1981 niet onderdrukken.
Gouverneur Cecil de Strycker had net voorgesteld om een paarden- middel toe te dienen zodat de Belgische economie weer gezond kon worden gemaakt: een algemene loonsverlaging van 10 procent. Voor de socialistische vakbondsman was dat onaanvaardbaar. Nochtans waren dringend economische ingrepen nodig. Na de tweede oliecri- sis was de Belgische economie doodziek. De schuld liep op en het begrotingstekort bedroeg 16 procent van het bbp. Op een jaar tijd gingen 100.000 banen verloren. Jonge afgestudeerden vonden enkel werk via speciale statuten, zoals de BTK’s.
De economische patstelling en het njet van Debunne deed de Nationale Bank besluiten dat een andere piste, namelijk een deva- luatie, onvermijdelijk was. Die werd in 1982 doorgevoerd door de rooms-blauwe regering-Martens V. Daarna volgden nog een aantal indexsprongen en werden de overheidsfinanciën gesaneerd. Het negatief primair saldo (ontvangsten min uitgaven zonder rentelas- ten) van -8 procent van het bbp werd op vier jaar tijd weggewerkt.
De schuld steeg nog een aantal jaren, maar dat had te maken met de hoge rente. De primaire uitgaven daalden van 45 naar 38 procent van het bbp. België kreeg internationaal applaus.
Maar eind 1987 haalde de PS, met de steun van José Happart, een klinkende verkiezingsoverwinning. Na meer dan honderd dagen onderhandelen kwam een regering tot stand van christendemocra- ten, socialisten en de Volksunie. Onder druk van het paleis en tegen zijn zin leidde Martens die ploeg. Al snel bleek dat het herstelbeleid
moest worden verlaten. Voor de PS was de boodschap duidelijk: ‘de retour du coeur’ moest voorop staan. Het voor hen moreel superieure begrotingsbeleid ‘met een hart’ stond gelijk aan het vieren van de financiële teugels. Gedaan met harde besparingen. Martens schreef in zijn memoires dat hij er snel mee geconfronteerd werd. Hij wou besparingen doorvoeren in de sociale zekerheid, waarop vicepre- mier Philippe Moureaux (PS) zei dat dit niet kon. Het regeerakkoord voorzag dat de uitgaven zouden blijven stijgen. Martens draaide zich naar Jean-Luc Dehaene, die het akkoord had onderhandeld, en die knikte. De discussie was gesloten. Vanaf 1991 - met een recessie na de Eerste Golfoorlog - begon het primair saldo dan ook te dalen. De daling van de staatsschuld werd niet aangehouden. In 1993 werd bijna 140 procent van het bbp bereikt.
Onder druk van Europa besloot Dehaene in zijn twee regeringen de overheidsfinanciën niet te laten ontsporen, maar hij koos daar- bij vooral voor belastingverhogingen. De loonstop met het Globaal Plan was een uitzondering. De sociale zekerheid moest grotendeels buiten schot blijven, ook al zou die door de vergrijzing stilaan onbe- taalbaar worden. Dat was een PS-eis. De ‘retour du coeur’ bleef cen- traal staan: de sociale uitgaven waren heilig. Dat werd onder paars nog maar eens duidelijk toen het primair saldo van 6 procent van het bbp in een paar jaar door de gootsteen werd gejaagd.
Het PS-principe van de ‘retour du coeur’ wordt ook in de regering- Di Rupo gehanteerd. De concurrentiekracht van de ondernemingen, de afbouw van de staatsschuld en de structurele gezondmaking van de overheidsfinanciën blijven ondergeschikt aan het financiële infuus van Vlaanderen naar Wallonië.
Rond de sociale zekerheid wordt door de PS al jaren een rook- gordijn opgetrokken. Al is het stelsel zwaar deficitair en zijn bijdra- gen plus alternatieve financiering allesbehalve voldoende om het stelsel leefbaar te houden, officieel is de RSZ in evenwicht. Dat gebeurt door allerlei broekzak-vestzakoperaties uit de algemene mid- delen om de rekeningen toch te doen kloppen. Of hoe de ‘retour du coeur’ een virtuele realiteit aan het worden is.
Angélique VAnderstrAeten
Anke en de studente
Omstreeks het moment waarop dit nummer van ’t Pallieterke bij onze lezers in de brievenbus valt, komt in Antwerpen de rechtbank weer ter zitting bijeen in de zaak die tegen Anke van dermeersch werd opgestart door Rosea Lake, in navolging van de heer Louboutin van het befaamde schoenenmerk. Wie destijds “Sex and the City” heeft gevolgd, heeft enige kennis van befaamde schoenenmerken en kan daar rustig het zijne
Hier willen we het even over Rosea Lake hebben. De jongedame staat bekend als “de Canadese studente”, waarmee ze in onze media al een hele tijd wordt opgevoerd. De enige reden die wij daarvoor kunnen beden- ken, is dat die vermelding vertederend moet werken: kijk toch eens, hoe wreedaardig die afgrijselijke Van dermeersch omspringt met het werk van een brave, jonge, weerloze stu- dente. Met andere woorden: onze flink voor- ingenomen pers zou zich toch eens vragen moeten stellen. Daarvoor moeten we waar- schijnlijk wachten op sint-juttemis.
Is Rosea Lake wel zo assertief, vragen wij ons af. In heel dit verhaal blijven er immers zaken onderbelicht. Lake wordt met hand en tand bijgestaan door modebedrijf Azira van de Brusselse Rachida Aziz.
Een modemerk dat moderne klederdracht aanbiedt met een overduidelijke, en soms zeer sterke islamitische inslag qua haar- en lichaamsbedekking - bekijk via het internet de collectie die wordt getoond, op www.
azira.be.
De vraag die wij ons stellen: is Rosea Lake wel echt op eigen houtje een zaak begonnen tegen Anke van dermeersch? Hoe heeft ze daarover gehoord? Wij hadden al een zwaar vermoeden dat niet Rosea Lake, zoals u zich herinnert een “Canadese studente” (!), met dit zaakje is begonnen, maar wel iemand als, bijvoorbeeld, Rachida Aziz. Natuurlijk willen wij de mogelijkheid niet uitsluiten dat Cana- dese studentes bijzonder vermogend zijn en op elk ogenblik over zeer deskundige juridi- sche rechtshulp beschikken: wij kunnen ons altijd vergissen.
Hieraan kan men trouwens de kwaliteit van de vaderlandse pers afmeten: allemaal wauwelen over de “Canadese studente”, maar geen enkele journalist die ook maar de moeite doet wat dieper te spitten.
Waarom koesterden wij bovengenoemd vermoeden? Om meerdere redenen. Zo verwijst de hogergenoemde webstek van mevrouw Aziz ook naar “My Choice Not Yours”, haar initiatief voor “vrije keuze”. Dat klinkt bekend: dat is het vanuit islammilieus gegroeide opzet ter verdediging van de hoofd- doekdracht hier te lande, altijd en overal. “My Choice Not Yours” koketteert zowel met Bleri Lleshi als met Dyab Abou Jahjah. Het gedach-
tegoed van die heren achten wij bekend bij onze lezers.
Ondertussen is de “Canadese studente”
in het land voor het proces. Op haar blog roseaposey.tumblr.com vertelt Lake op 11 oktober aan haar lezers over het veronder- stelde misbruik van haar kunstwerk. Hoe haar werk een paar weken daarvoor werd gestolen door een Belgische partij en hoe zij daarom naar België vloog. Vreemd, want eerder had Lake verklaard niet zomaar naar België te kunnen vliegen. Wie haar kosten en die van haar advocaat betaalt, wordt ner- gens vermeld.
Het antwoord was minstens gedeelte- lijk te vinden in de brief die werd verspreid en waarin door Rachida Aziz namens “My Choice Not Yours” wordt opgeroepen bij te dragen aan de kosten voor de overkomst en de rechtszaak van Rosea Lake, geschat op 3.000 euro. Nog volgens Aziz laat advocaat Abderrahim Lahlali zijn ereloon vallen en zou hij “goede hoop” hebben de zaak te winnen.
Bij afzien van de gerechtszaak worden de gelden teruggestort, maar dat stadium zijn we al voorbij.
Het voorbije weekend kregen we een deel van het antwoord in De Standaard: Lake zegt in een interview dat Louboutin eerst haar tic- ket wilde betalen, wat ze weigerde, om ver- volgens een gelijkaardig voorstel van Aziz aan te nemen. Dat ze zich daarmee laat gebrui- ken, om niet meer te zeggen, komt niet in haar op. Dat ze weigert het op commerciële basis te doen, maar geen graten ziet in het dienen van een verborgen religieus-ideolo- gische agenda, toont aan dat ze nog wel wat te leren heeft.
K.r.
Hotels en restaurants waar Vlamingen thuis zijn
De Smet de Naeyerlaan 13 8370 Blankenberge
www.craeyenest.be tel 050/41.49.18 RESTAURANT
Craeyenest
Koning Albertlei 146 - 2950 Kapellen BISTRO
Kandinsky
alle dagen geopend tel 03-605.55.36
Ankerrui 46 - 2000 Antwerpen tel: 03-770.55.25
Restaurant
Novo s.l.b.
Specialiteit Gamba’s Ankerrui 46 - 2000 Antwerpen
tel: 03-770.55.25 Restaurant
Novo s.l.b.
Portugese specialiteiten
Antwerpsestraat 60 - 2640 Mortsel tel: 03-449.56.20
De Stadstuin
mooi tuinterras inkom via Parking Krijgsbaan
BISTRO
ˆ
Antwerpen 16 november
Huldeviering ter ere Mark Grammens
De aandachtige lezer van dit blad heeft het al enkele weken met genoegen kunnen vaststellen: Mark Grammens schrijft opnieuw op regelmatige basis in
‘t Pallieterke. Aan de reacties te zien, kunnen onze lezers zijn bijdragen en mede- werking ten zeerste waarderen.
Enkele vrienden van Mark Grammens hebben enige tijd geleden het initiatief genomen om een huldeviering te orga- niseren, met het motto “Journaal voor Vlaanderen”.
Tijdens de academische zitting worden drie thema’s aangesneden. “Wat moet/
doet Vlaanderen met zijn identiteit, Neder- land en de Europese Unie?
Met als uitdager Nelly Maes en als spre- ker Axel Buyse. Daarna volgt deze vraag:
“Is een zelfstandiger Vlaanderen de motor van een sociaaleconomisch gezonder en meer toekomstgericht Vlaanderen?”
Een thema dat zal behandeld worden door Peter de Roover en Karel van Eet- velt. En ten slotte het laatste thema: “De Vlaamse media: goede vierde of foute eer- ste macht?” Dat onderwerp wordt behan- deld door Mathias Danneels en Rik van Cauwelaert. Uiteraard krijgt de gevierde het laatste woord.
De huldeviering gaat door op zaterdag 16 november 2013 om 10 uur in de ‘’Aula Rector Dhanis’’, Stadscampus Universiteit Antwerpen - Kleine Kauwenberg 14-22, 2000 Antwerpen. Om één en ander in
goede organisatorische banen te leiden, vraagt men wel uw aanwezigheid vóór 31 oktober te bevestigen per e-post op:
journaalvoorvlaanderen@hotmail.com.
Gelieve in uw bericht duidelijk uw naam en het aantal personen te vermelden. De inkom is gratis.
Essaybundel
Diezelfde vrienden hebben een essay- bundel “Journaal voor Vlaanderen” uitge- bracht, met bijdragen van Mark Visscher, Carl Devos, Wilfried Dewachter, Jürgen Mettepenningen, Rik Torfs, Rik van Cauwe- laert, Ivan van de Cloot en Luckas vander Taelen. U kan dit boekje nu reeds bestel- len en het afhalen op de zitting (dan kost het 12 euro).
Als het moet opgestuurd worden, kost het 15 euro. Betaling met overschrijving op de rekening van Wim Merckx, BE97 7330 1824 7649, met vermelding voor “Jour- naal voor Vlaanderen”. Bestellen kan ook via bovenvermeld e-postadres.
Mag ik de lezers van ‘t Pallieterke oproepen massaal aanwezig te zijn, Mark Grammens ter ere? Ik zal er zijn. KVC
ELK JAAR TIEN DORPEN BIJ…
Volgens de Algemene Directie Statistiek en Economische Informatie telde dit land op 1 januari van dit jaar 11.099.554 Belgen, of 63.606 (+0,6 procent) meer dan het jaar voordien. De Vlaamse bevolking steeg met 31.094 eenheden, Wallonië telt 16.731 inwo- ners meer, het Brussels Hoofdstedelijk Gewest 15.781 meer.
Personen wiens asielaanvraag in behan- deling is (wachtregister), zijn niet meegeteld.
Het surplus van de internationale immigra- tie (44.365 eenheden bij in 2012) blijft – veel
meer dan het saldo geboorten/overlijdens - de belangrijkste oorzaak van die bevolkings- groei. In Vlaanderen is die immigratie goed voor 54,2 procent van de groei.
Dat cijfer wordt iets minder abstract als je het bij wijze van oefening en uiteraard volledig fictief verdeelt per provincie en dus deelt door tien. Gemiddeld krijgt een Belgische provincie er jaarlijks dik vierduizend “nieuwkomers” bij.
Dat is een ruim dorp. Mensen die recht krijgen op kinderbijslag, onderwijs, werkloosheidsver- goeding, gezondheidszorg, huisvesting, pen- sioen, et cetera. Een uitdaging die kan tellen.
Een instroom die niet vol te houden is.
Actueel 16 oktober 2013 3
Gedefenestreerd
Mijnheer de verdrevene,
Heel Vlaanderen heeft de vuile soap die zich de jongste maanden in de hoofdstad van de Kempen heeft afgespeeld in de pers kunnen volgen. Niet weinigen hebben zich daarbij de vraag gesteld of dit de kracht van de verandering was die uw partij, na toetreding tot de meerderheid in Turnhout, zou teweegbrengen. De al van meet af aan gistende etterbuil barstte open toen op 11 juli – jawel! – een meerderheid in uw afde- lingsbestuur meende u als burgemeester en ook nog een schepen te moeten vragen jul- lie mandaat op te geven, omdat jullie niet zouden voldoen na een half jaar als uitvoe- rend mandataris.
Meteen zat het spel op de wagen en lekte heel het verhaal uit in de pers. Stel je voor, een afdeling staat niet langer achter een deel van zijn uitvoerende mandatarissen op een moment dat zij nog niet veel heb- ben kunnen bewijzen.
Dat er andere N-VA-schepenen waren die nooit veel last hadden van een abso- luut gemis aan dossierkennis, daar werd om onverklaarde redenen vrolijk aan voor- bijgegaan. Al snel werd duidelijk waar het kalf gebonden lag. De eerste schepen, ook van uw partij, en de fractievoorzitter van uw partij aasden op jullie jobs.
Zij waren toen de postjes werden ver- deeld buiten de prijzen gevallen en ze von- den dan maar dat gij als ‘inwijkeling met een licht Antwerps accent’ en als door de top binnengehaald boegbeeld omwille van uw TAK-verleden de baan moest ruimen.
Ook die schepen, te volks en dus te dom, moest eruit.
De oppositie stond erbij en keek ernaar, maar sloot een verbond – van VB tot Groen – om nog in juli een extra gemeenteraad bij- een te roepen met als agendapunt: is Turn- hout nog wel bestuurbaar? De meerderheid kwam niet opdagen, dus ook uw coalitie- partners sp.a en CD&V niet.
De oppositie deed dit nummer eind augustus nog eens over. Toen overleefde de coalitie nipt, met een ‘berekende’ stemming, waarmee duidelijk werd dat binnen uw par-
tij de problemen niet opgelost waren. Op 2 september stelde de oppositie opnieuw de vraag en toen bleek dat zes leden van de N-VA-fractie met de oppositie meestem- den om de stad onbestuurbaar te verklaren.
Twee leden onthielden zich.
Gij, de geviseerde schepen en nog een fractielid stonden als enige N-VA’ers alleen.
De gouverneur werd ingeschakeld om te bemiddelen. Uiteindelijk verklaarde de minister van Binnenlands Bestuur, uw par- tijgenoot Bourgeois, de stad onbestuurbaar, want de dissidenten bleven genadeloos uw vel eisen.
Gij werdt uitgespuwd, terwijl gij niettemin als burgemeester uw job bleeft doen en uw verantwoordelijkheid naamt in het belang van de stad. Gij bleeft kalm en waardig en liet de honden blaffen. Maar gij zaagt tege- lijk met lede ogen dat uw coalitiepartners al zoete broodjes aan het bakken waren met de scheurlijst TIM en Groen, en gij wist dat zij uw partij aan de kant gingen zetten. Toen de bloeddorstige dissidenten dat opeens ook door hadden, was het te laat. Er werd prompt een nieuwe coalitie gesloten, zon- der de N-VA, waarbij de dissidenten en gij de verliezers werden.
Tragisch, op politiek én menselijk vlak.
Dat de politiek hard is, dat is normaal en behoort tot de ‘zeden’, maar dat men u ook als mens heeft getroffen en op uw ziel heeft getrapt en u heeft beledigd en van alles heeft geïnsinueerd, is afschuwelijk en mee- dogenloos. Geen mens die dat verdient. Ook gij niet. Uw partij heeft in haar onstuimige groei een stel tafelspringers, opportunisten en postjesjagers in huis gehaald die zonder scrupules en zonder partijtucht hun grauwe spel hebben gespeeld, tot ze er zelf aan ten onder gingen. Zelfs uw partijtop had er geen vat meer op. De lemmingen hebben zich massaal in het ravijn gestort.
Wij vernemen dat gij ondanks alles uw kiezers zult blijven vertegenwoordigen in de gemeenteraad en dat gij dat zelfs met opge- heven hoofd zult doen én in volle trouw aan uw partij. Die moed siert u, ondanks alles.
Briefje aan Erwin Brentjens
Wilfried Martens,
de weg van een flamingant
Wilfried Martens, die vorige week toch enigszins onverwacht aan kanker overleed, was een biezonder, ietwat raadselachtig figuur in de Belgische poli- tiek. In die politiek kwam hij terecht nadat hij naam gemaakt had in de Vlaamse Beweging, waarvoor hij zich in zijn jeugd met hart en ziel had ingezet. Het raad- selachtige begon bij zijn overgang van Vlaanderen naar België.
Voordien was hij glashelder en conse- quent geweest in het Vlaams radicalisme dat hij als studentenleider omhelsde. Te weinig, vind ik, werd hieraan herinnerd in de vele gelegenheidsartikelen die verle- den vrijdag na zijn dood in de pers ver- schenen. In de vele gelegenheidsuitzendin- gen van de VRT werd er zelfs vrijwel niets over gezegd.
Het mag hier dan toch even worden gememoreerd. De Martens van 1962 was zowat de meest radicale flamingant van zijn tijd. In 1962 vond de tweede van de befaamde Vlaamse marsen op Brussel plaats, die – waarom zegt niemand dat? – grotendeels het werk waren van twee men- sen, Wilfried Martens en Antoon Roosens, spilfiguren van het toenmalige Aktiekomi- tee Brussel en Taalgrens, waarin Martens de destijds krachtdadige Vlaamse Volksbe- weging vertegenwoordigde en meesleepte.
Wie toen met Martens in aanraking kwam, kon niet anders dan geloven in de toekomst van Vlaanderen op weg naar de overwinning. Het enthousiasme was zo groot, dat men het na de tweede mars niet aandurfde nog een derde te organise- ren, want die zou revolutionair zijn en daar schrok men voor terug. (Voor alle duidelijk- heid: niet uit lafheid, maar uit vrees voor bloedvergieten. Die vrees was heel reëel en terecht.) Zo kwam het dat de dynamiek van de marsen gestopt werd.
Militantisme
Ook Martens verdween even uit de leiding van de Vlaamse Beweging. Hij sleet zijn dagen met het redigeren van een maandelijks cahier met persknipsels over de Vlaamse strijd, uitgegeven door de Vlaamse Volksbeweging (later verzelfstan- digd, en vervolgens opgeheven).
Ondertussen ging het leven voort.
Martens trouwde met een vrouw uit een Antwerpse familie die behoorde tot de ruime kring van flaminganten rond Her- man Todts, die gekozen hadden voor
“infiltratie” in de CVP, en waarop goed- keurend werd toegezien door de flamin- gantische strekking binnen de toenmalige Kristelijke Werknemersbeweging (KWB), die eveneens alle heil verwachtte van de CVP. (Ik mag niet nalaten te vermelden dat de KWB actief aan de tweede mars op Brussel had deelgenomen, en in het inrichtende Aktiekomitee vertegenwoor- digd was.) Zich als het ware opwerpend als woordvoerder van die strekking, ver- raste Martens door op een congres van de Vlaamse Volksbeweging te pleiten voor
“unionistisch federalisme”, voor België dus.
Men kan nu wel zeggen dat Martens zijn jeugdidealen trouw is gebleven – hijzelf beweerde dat ook, en meende het – , maar dat zijn dan wel idealen uitgepuurd in de bezinningsperiode na de tweede mars op Brussel van 1962. Voordien sprak Martens andere taal, en had hij (in Wezembeek- Oppem) een radicale strijdrede gehou- den voor een spandoek waarop geschre- ven stond “geef ons wapens”, iets waar Vlaanderen niet klaar voor was.
Ik frequenteerde in die tijd de voor- naamste Vlaamse activisten, Martens en Roosens in het biezonder, en ik herinner mij zeer goed hoe ze bang geworden waren voor het massale militantisme dat toen de Vlaamse Beweging overheerste. Martens koos voor een andere weg. Via de vrien- den die hij gemaakt had in Vlaamsgezinde kringen van de christelijke arbeidersbewe- ging kwam hij op het kabinet van minister Vanden Boeynants terecht en sloot aan bij de CVP-Jongeren, waar hij het gauw tot voorzitter bracht.
Pragmatisch federalisme
De rest van de carrière van Martens behoort tot het publieke domein: CVP- voorzitter, verdediger van het onzalige Egmontpact, vervolgens voor lange tijd eerste minister, tot hij, met hulp van zijn politieke “vriend” Jean-Luc Dehaene, weg- geduwd werd en na een beschamende politieke vertoning (Martens kreeg van Dehaene geen ministerspost aangeboden, noch het voorzitterschap van de Senaat, dat hij graag gewild had), in een zwart gat viel, en een “Europese” rol ging spelen.
Men vergeet wel eens te vermelden dat Martens zich voordien zeer weinig met Europese zaken ingelaten had. Ik herinner me dat ik hem toevallig ontmoette nadat hij als eerste minister zijn eerste twee of drie Europese topconferenties had bijgewoond, en dat hij nauwelijks in die gebeurtenissen geïnteresseerd bleek. Het is niet omdat hij gestorven is dat ik geneigd ben mij over het algemeen zeer positief over Martens uit te laten. Ik weet immers dat hij lang niet de enige was die in de jaren 1963-‘64 het Vlaams radicalisme heeft ingeruild voor een
“pragmatisch” federalisme. En dat die strek- king binnen de toenmalige Vlaamse Bewe- ging vele mensen telde die hoegenaamd geen carrière hebben gemaakt noch op het oog hadden. Overigens waren zij in zoverre wel consequent, dat ze ernaar streefden de Belgische staat als Vlamingen te bestu- ren. Kijk maar naar de namen van hen die het succesvolle “herstelbeleid” uit Martens’ periode als eerste minister heb- ben gevoerd: dat waren allemaal Vlaams- gezinden uit de tijd toen het ACV en het ACW nog niet door geldgewin gecorrum- peerd waren.
Vrienden
In Martens’ leven zie ik drie perio- des. Vooreerst de jonge jaren, toen hij een aangename, joyeuze kompaan was, die telkens hij in zijn Volkswagentje naar Brussel reisde zijn boterhammen bij vrien- den kwam opeten. Dat was de Martens van de vriendenkring waarin onder meer de dominicaan Staf Callewaert een drij- vende kracht was, “progressief” zoals men dat toen noemde, in alle opzichten.
(Callewaert verliet het ambt, trouwde met een dominee en ging in Zweden wonen.)
Vervolgens was er de zeer lange peri- ode van Martens als de Belgische staats- man, die iedereen heeft gekend. En dan, kijk, toen ik de laatste jaren op tv de beel- den zag van Martens in het gezelschap van Miet Smet, met wie hij onlangs na een levenslange vrijage, soms aan soms uit, hertrouwde, zag ik weer de jonge Martens, even joyeus als toen hij zich in zijn jeugd in het Brusselse uitgaansleven amuseerde.
Tussen die twee (korte) levens van jon- gensachtige vrolijkheid ligt de Belgische Martens, een somber ogend man, ondoor- grondelijk, een wat sfinxachtige figuur, maar wel boven de politieke kudde tro- nend door een zichtbare rechtschapenheid, een verfrissende onbaatzuchtigheid ook, correctheid zelfs. Dat koning Boudewijn zich tot hem aangetrokken voelde, mag niet verwonderen. Boudewijn had een slechtere vriend kunnen kiezen.
Hugo de Ridder heeft ooit gezegd dat Martens “zonder vrienden” zou eindigen.
Ik zie dat anders. Wie hem gekend heeft voor hij, met de beste bedoelingen, de CVP omarmde, en ook – naar verluidt – wie hem de laatste jaren van zijn leven heeft gekend, weet dat hij toen wel vrienden had.
Maar in zijn “Belgische periode”? Waar- schijnlijk niet, neen, of toch niet veel.
MARK GRAMMENS
De Higgsdeeltjes van Turnhout
HEFFING OP SPAARGELD
‘t Pallieterke had het voorspeld! Na het
“succes” van de heffing op spaartegoeden in Cyprus had men ons plechtig beloofd dat dit een eenmalige operatie was, die alleen gerechtvaardigd was door de financiële ram- pen die dat eiland hadden getroffen. Het was géén precedent en het zou alléén rekeningen van meer dan honderdduizend euro treffen.
Alleen vuige kapitalisten dus. Maar het recept
smaakt duidelijk naar meer. Het IMF heeft aangekondigd dat er in àlle eurolanden een heffing van 10 procent moet komen op àlle spaarrekeningen die niet in het rood staan.
En meestal krijgt het IMF zijn zin.
“Het verleidelijke van dergelijke belasting is dat ze kan worden geheven vooraleer men- sen zich er aan kunnen onttrekken, dat wordt verondersteld dat ze eenmalig is en dat ze het economisch gedrag niet verstoort,” schrijft het IMF cynisch.
Geen hoogdag
Wat traditioneel een hoogdag in de praatba- rak had moeten worden, werd het niet. De dag baadde in een anticlimaxsfeer. Er was dit jaar geen ‘State of the Union’ op de tweede dinsdag van oktober. Het beleidsplan was niet klaar omdat de regering nog met haar huiswerk bezig is. Geen grote goednieuws- show dus. Alles werd met een week uitge- steld. Het werd een zitting in mineur die wat gerekt werd om er toch wat cachet aan te geven. Voorzitter Flahaut gaf dan maar een speechke met daarin alle heldendaden van dit parlement en natuurlijk met bijzondere aandacht voor de zogezegd straffe hervor- mingen in het kader van de eindeloopbaan van parlementairen - die gaan pas in na deze legislatuur en gelden alleen voor nieuwe parlementsleden. Er werden - langdradig -
Roddels uit de Wetstraat
Dossier
16 oktober 2013
4
drie overleden parlementsleden herdacht en daarbovenop improviseerde Flahaut een eresaluut aan de nieuwbakken Belze Nobel- prijswinnaar. Ja, het was absoluut een werk- jaaropening in mineur.
Een spatje vuurwerk
Toen de wetsontwerpen over de Civiele Lijst en de dotaties aan het koningshuis ter be- spreking kwamen, laaide het debat lichtjes op nadat Theo Francken (N-VA) en Barbara Pas (VB) nogal onstuimige antiroyalistische taal gebruikten. Pas ging zelfs zover er zon- der blikken of blozen voor te pleiten heel het boeltje volledig af te schaffen en de royals te laten werken om den brode, en hen zoals elke burger belastingen te laten be- talen. De tussenkomst van Francken, die op zich de vloer aanveegde met het konings- huis, werd op de banken van de praatbarak met enige monkellach weggewuifd. Ieder- een dacht terug aan de spagaat die N-VA had gemaakt door toch met een delegatie aanwezig te zijn op de eedaflegging van Philippe de Taaie. Tegelijk ja en neen zeg- gen, wordt nooit voor vol aanzien.
Dubbele tong
Al was er nog geen regeringsverklaring afgelegd, toch werd donderdag al uitvoerig over het zogenaamde relanceplan van de regering gepalaverd. Raf Terwingen, het tsje- venopperhoofd in de Kamer, liet verstaan dat zijn ploeg het plan steunt, terwijl daags voor- dien in het Vlaams Parlement heel kritische stemmen opgingen, onder meer en vooral van CD&V’er en minister-president Kris Pee- ters. De oude CVP met de dubbele tong was weer terug. De Limburger Terwingen bakte
het overigens nog bruiner door de index- sprong als bespreekbaar op te voeren, wat onmiddellijk door partijvoorzitter Beke werd genuanceerd teneinde deze piste in de kiem te smoren. Er heerst duidelijk al verkiezings- koorts bij de partij die wellicht met het mees- te angst naar de verkiezingen in 2014 trekt.
Eerst is eerst
In datzelfde debat kwam de mogelijke ver- laging van de btw voor elektriciteit van 21 procent naar 6 procent ter sprake, die onder- werp van gesprek zal zijn tijdens het overleg met de deelstaten op 6 november. Ook daar- over is minister-president Kris Peeters wel te spreken, net als alle andere regeringspartij- en, overigens. Het is immers de enige maat- regel van lineaire mindering. Alleen de fede- rale vicepremier De Crem pruttelt nog tegen.
Alweer een CD&V-spagaat. Het kan niet op.
Barbara Pas, fractiebazin van het Vlaams Be- lang, was meteen bij de pinken door Di Rupo en zijn regering eraan te herinneren dat dit voorstel al in 2008 door haar partij werd in- gediend. Tijdens de rechtstreekse uitzending van Villa Politica moest zelfs Ivan de Vadder toegeven dat Pas niets uit haar duim zoog.
Het licht van de zon valt niet te ontkennen.
Kassa kassa
De politieke benoemingen worden zonder verpinken voortgezet. Niet enkel in de grote staatsbedrijven, ook in allerhande instellin- gen en organen. Zo moest vorige week in de Kamer gestemd worden over een nieuwe voorzitter van de Vaste Commissie voor Taal- toezicht, die moet toezien op de toepassing van de taalwetgeving in het ganse land. Wie klachten heeft, kan bij die commissie terecht.
De jongste jaren is evenwel herhaaldelijk ge- bleken dat de VCT er een uiterst lakse hou- ding op nahoudt en tal van uitzonderingen toestaat, vooral tegenover vreemdelingen.
Nadat de CD&V jarenlang de plak heeft ge- zwaaid in de VCT, in de persoon van Annelies van Cauwelaert, de zus van Rik, is het nu de beurt aan de Open Vld. Hoewel er officieel vijf kandidaten waren, stond het in de sterren geschreven dat het de apparatsjik Emma- nuel Vandenbossche moest worden. Anderen die gemotiveerd hun kandidatuur indien- den, konden het schudden. Vandenbossche wordt beloond voor bewezen diensten op meerdere blauwe kabinetten, als adviseur bij staatshervormingen en constitutionele aan- gelegenheden, met een lucratieve fin-de- carrièrejob – een wedde van een staatsraad alstublieft. Wedden dat het de volgende keer een socialist zal zijn?!
Uw columnist was van zijn 6de tot zijn 20ste een kind van het rijksonderwijs. Twaalf jaar later kreeg ik mijn diploma als historicus aan de universiteit van de loge. Mijn promotor Els Witte is één van de belangrijkste namen in de gemengde obediëntie Le Droit Humain.
Het geheim van gebakken lucht
Iemand met zo’n adelbrieven en daaren- boven eenentwintig jaar lang baas van een mediabaronie als tv-producer/journalist zou op het eerste zicht een interessante kandidaat zijn. Maar ik zeg eerlijk dat niemand me ooit in de verste verte benaderd heeft met de minste suggestie om toe te treden.
Ik geloof niet dat Witte het mij en een andere oudere student kwalijk nam dat we haar op de vrouw vroegen of ze lid was (gevolg: een hoogrode kleur en geen antwoord) en we daar vervolgens grapjes over maakten. In mijn omgeving waren minstens vier “broeders” aan- wezig en ze kenden de Vlaamse overtuiging van een collega die het vertikte een woord Frans te spreken met dames en heren van de RTBF en hen dwong Nederlands te stotteren.
Ik moest hier aan denken toen ik, met twee jaar vertraging, het veelgeprezen boekje
“Waarom ik bij de loge ben” van de gepensio- neerde VUB-docent Frank de Fever las. Kijk, dat is echt vrijmetselaarswerk. Schijnbaar open en eerlijk en tezelfdertijd nietszeggend. De man beschrijft in detail zijn rekrutering, de meeste rituelen, zijn bevorderingen (“loonsverhogin- gen” in het vrijmetselaarsjargon), de werk- zaamheden in zijn werkplaats (“bouwstuk- ken” of voordrachten). Op het eerste gezicht erg relevant, temeer omdat het boekje wat kleurenfoto’s bevat van enkele rituelen, maar bij nader inzien wordt er niets gezegd.
De auteur geeft zijn werkplaats een fictieve naam en noemt nergens namen en adressen.
Daarvoor moet u bij Andries van den Abbeele en zijn “De kinderen van Hiram” zijn. De Brug- geling is geen lid en noemt wel man en paard, en dus ontbreekt zijn boek in de literatuur- lijst bij De Fever. De auteur hoedt er zich voor zogenaamde geheimen te onthullen, zoals de lichtsignalen die logechauffeurs gebruiken, of de geheime handdruk. Een ex-collega heeft me die eens getoond. (Als ik me goed herinner, drukt de gever zijn duim onderaan de pols van zijn gesprekspartner). Over het echte “geheim”
van de loge kan de auteur niets zeggen, want dat moet je “voelen”. Dat deed me denken aan de avonturen van ex-logelid en collega Paul Jacobs, die indertijd het radioprogramma De
Rechtvaardige Rechters ontwikkelde. Hij was ook nieuwsgierig naar dat geheim en liet zich initiëren. Hij ontdekte dat die bouwwerken meestal lange vervelende filosofische mono- logen zijn. De Fever geeft daarover een inkijkje.
Je rilt bij het idee dat je een uur moet luiste- ren naar “zijn en laten zijn; het wezen van de morele bijstand”, gevolgd door een discussie van nog minstens een uur. Paul Jacobs ver- scheen op de volgende zittingen in het obligate omroepuniform: jeans, slobbertrui of open hemd. Dat zat niet echt lekker bij heren in smo- king en witte handschoenen.
Pol had de tegenslag dat de bouwwerken in zijn werkplaats stipt op tijd begonnen in plaats van met het vertrouwde halfuur vertra- ging. Logetempels staan altijd in de stad en dus vond hij niet onmiddellijk een parkeerplaats, reed rondjes, zei foert en reed naar huis. Dag loge! Zijn verhaal herinnert me aan de ruzies over parkeerplaatsen aan de Mechelse Gast- huisveldstraat tussen maçons en supporters op avonden dat de “broeders” elkaar ontmoe- ten terwijl KV Mechelen thuis speelt.
Grappig vind ik het verhaal van De Fever over zijn bezoek aan een prachtige Brusselse tempel met veel vergaderzalen (geen naam of adres, uiteraard); na afloop zag hij dat een paar onverlaten een betonblok door de voorruit van zijn auto gegooid hadden, terwijl geen van de hoeren in de buurt zogenaamd iets hadden gemerkt. (Ja, dit is Schadenfreude.) Je moet toch wel een naïeve domoor zijn je auto ’s avonds te parkeren in de Lakense straat waar de tempel schuin tegenover de KVS staat. De schouwburg, HET Brusselse oord van politiek correcte zwendelarij o.l.v. zoon Paul Goossens, stelt brutaal dat het theater “een ecologisch beleid voert en het gebruik van het openbaar vervoer stimuleert”. Goossens junior weet dat de kans minuscuul is dat “jongeren” een auto níét vertimmeren.
Elitaire collaborateurs
Toch biedt het boek van De Fever interes- sante gegevens. Releverend is een zinnetje dat druipt van minachting voor zogenaamde complottheorieën over de vrijmetselarij. De aap komt uit de mouw als hij schrijft dat die
mythe even hardnekkig is als het verhaaltje
“dat de Walen met het Vlaams geld aan de haal gaan”. De man ontkent zoals de meeste van zijn “broeders” het licht van de zon.
Hij bewijst nogmaals dat de Vlaamse loge- leden bijna allemaal vulgaire collaborateurs zijn van hun racistische Franstalige bazen. Bij één van zijn eerste logebezoeken vermeldt hij trots dat Luikse broeders hun groeten doen.
Wie wil zich encanailleren met dat PS-loge- gespuis voor wie Vlamingen melkkoeien zijn, alleen goed genoeg om corrupt cliëntelisme te financieren? “Broeder Sieg” heeft al eens tus- sen neus en lippen laten vallen hoe hij geme- den wordt sinds hij uit de Vlaamse kast kwam.
Bracke moet maar eens openlijk en gedetail- leerd vertellen hoe men hem in de werkplaat- sen bejegent.
Tussen haakjes: viel het u op dat de media niet ingingen op het woordgebruik van Bart de Wever toen hij een paar maanden geleden het woord “obediëntie” gebruikte naar aan- leiding van een idioot die aan een Antwerps gemeenteloket absoluut wilde getuigen over zijn homoseksuele geaardheid?
Niemand in de Vlaamse pers deed de moeite de lezers te wijzen op de onrecht- streekse sneer van de N-VA-voorzitter naar de loges die in dit land nu al in zes overkoe- pelende “obediënties” georganiseerd zijn (er is één fatsoenlijke bij: de reguliere grootloge).
De Fever deelt ons wel mee dat ook in de werkplaatsen de discussie over de islam is losgebarsten. Een vrouwelijke bezoekster van Le Droit Humain die de misdadige islamitische ideologie aan de kaak stelde, werd in zijn werk- plaats bijna buiten gehoond met de dooddoe- ners “racisme” en “fascisme”.
Ook De Fever kan niet voorbij aan de eenzij-
dige samenstelling van de loges met een elite uit het overheidscircuit van onderwijs, gerecht en ambtenaren (de privésector heeft voor der- gelijke flauwekul zelden tijd) die ervoor zorgt dat arbeiders of kleine bedienden geen voet in de tempel zetten.
Volgens de auteur zijn abstracte discussies niet hun sterkste punt. Ik vrees dat het meer te maken heeft met het contributiegeld (200 euro), de geregelde soms zelfs bijna weke- lijkse “broedermalen” (30 à 40 euro, zei me een bron) en de permanente druk om allerlei logeprullaria te kopen.
Voeg daar de reiskosten bij voor de vele bezoeken aan andere werkplaatsen en de loge is geen spek voor ieders bek. De Fever geeft toe dat er ook aan de loge minder fraaie kan- ten zijn.
Broeders en zusters helpen elkaar (daar wis- ten we bij de omroep alles van: “zuster” Witte was als voorzitter van de beheerraad de eer- ste om “broeders” voorrechten toe te kennen).
Logeleden mogen volgens de auteur alleen broeders en zusters bevoordelen bij gelijke bekwaamheid.
Hij zegt er niet bij dat vrijmetselaars extreem vlug buitengewone eigenschappen aan hun bendegenoten toeschrijven bij een aanwer- ving of promotie. En hij deelt nog een ezels- stamp uit naar een VUB-collega (niet bij naam genoemd; bedoeld is Frank Thevissen, die geen lid is) die aan de deur vloog wegens te weinig wetenschappelijk werk. Thevissens “De Stemmenkampioen”, die in Het Laatste Nieuws de achteruitgang van de liberalen voorspelde, was waarschijnlijk juist te wetenschappelijk voor “broeder” De Gucht die met hulp van
“broeder” en toenmalig rector Van Camp (geen familie van onze big boss) Thevissen aan de deur kreeg. Thevissen zou er beter aan gedaan hebben de koersval van de Fortis-aandelen te voorspellen zodat “broeder” De Gucht vlug- ger de familieaandelen had kunnen verkopen.
De Fever meldt het bestaan van maçonnieke rechtbanken die drie zware misdaden bestraf- fen: loslippigheid, veroordeling na een zwaar misdrijf en “aanleunen bij extreemrechts”
(ongeveer iedereen die N-VA of VB stemt).
De Fever kent het geval van een veroordeelde zware oplichter die door zijn loge “in slaap wordt gesteld”, d.w.z. tijdelijk geschorst. De man was niet Vlaamsgezind en moest dus niet buitengesmeten worden.
Toemaatje: als logeleden weer op de vervol- ging van de vrijmetselarij door de nazi’s wijzen, wens hen dan geluk met hun vooraanstaand lid Augusto Pinochet. Jan neckers
Waarom ik niet bij de loge ben
Splits zelf de sociale zekerheid!
Word lid van het Vlaams ziekenfonds.
Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.
Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.
Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be
Splits zelf de sociale zekerheid!
Word lid van het Vlaams ziekenfonds.
Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.
Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.
Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be
Word lid van het Vlaams ziekenfonds.
Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.
Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.
Zondag 20 oktober 16u.
Concert door het Utrechts Byzantijns koor
o.l.v. Grigori Sarolea
Onze-Lieve-Vrouw van Lourdes-basiliek, Hovestraat 59 - Edegem
Ten voordele van
www.oekraine-project-edegem.be kaarten (20 euro) aan de kassa of bij Liliane Bollaerts (03/288.73.65,
liliane.bollaerts@telenet.be).
Actueel 16 oktober 2013 5
Echo’s uit de Koepelzaal
Brullende leeuw
Vlaanderen is geen land, maar heeft wel een parlement dat doet alsof het een echt parlement is. Voor een welbepaald aantal onderwerpen en materies is dat trouwens het geval. Naar verluidt doen we het op die vlak- ken zoveel beter dan vroeger, toen België daar nog bevoegd voor was.
Maar we kunnen het uiteraard niet laten ons te moeien met onderwerpen die volstrekt niets met het Vlaams Gewest of de Nederlandstalige gemeenschap in dit land te maken hebben.
Zo werd vorige week – via een spoedproce- dure nog wel! – een spoedprocedure goed- gekeurd over de aanklacht voor piraterij tegen
‘geweldloze’ Greenpeace-actievoerders in Rus- land. Daarin wordt gevraagd dat de Vlaamse regering druk zou uitoefenen bij hun Russi- sche collega’s om de bemanning van de ‘Arctic Sunrise’ vrij te laten.
Zoals alle andere goedmensen stellen wij ons ook nooit vragen bij die groene club, haar activiteiten, haar geldmiddelen, haar struc- tuur en haar democratisch gehalte en zijn wij er verder honderd percent van overtuigd dat de Russen niet anders meer zullen kunnen dan die brave verdedigers van het milieu onmid- dellijk naar moeder de vrouw terug te sturen…
Niet goed in hun vel (1)
Als het erop aankomt strikt in de politiek correcte pas te lopen, kennen ze er daar wat van in de Koepelzaal en belendende perce- len! U weet natuurlijk dat daar een Commis- sie voor Onderwijs en Gelijke Kansen actief is.
Daar hebben ze zich in het verleden reeds met grote vlijt gebogen, en buigen zich thans en zullen zich in de toekomst nog herhaaldelijk buigen over de ‘algemene maatschappelijke aanvaarding en gelijkschakeling van trans- genders’. Dat zijn vrouwen die zich man voe- len, dat soms ook al geworden zijn of het willen worden, c.q. aan het worden zijn (of omge- keerd). De Vlaamse parlementaire bollebozen zeggen het zo: ‘Transgenders zijn mensen van wie het geboortegeslacht niet (geheel) klopt met hun genderidentiteit of genderexpressie.’
Niet goed in hun vel (2)
Zoals men weet, lopen er zo vele honderd- duizenden rond in Noord-België en heeft de Vlaamse Beweging zich steeds het vuur uit de sloffen gelopen opdat zij zich voor het volle pond zouden kunnen ontplooien op de door hen gewenste wijze. Het is een hoogst actu- eel en prangend probleem!
Op de kosten hoeven ze daar voor ons echt niet op te kijken. Men is een beschaafde en vooruitstrevende samenleving of men is het niet. Alleen die verzuurde en achterlijke VB’ers wilden weer niet meespelen. Zij hebben in hoge mate ongelijk! Is het probleem van de Vlamingen in België immers niet ook zoiets, volgens de definitie van onze volksvertegen- woordigers?
Festival
Mochten er nog brave en vooral sterk ach- terop geraakte lieden zijn die menen dat de politiek in het algemeen en de Vlaamse poli- tiek in het bijzonder een ernstige zaak is, kun- nen zij volgende zaterdag in Brussel hun kijk enigszins actualiseren.
Zij moeten dan zeker niet naar de lustrum- viering van 45 jaar Marnixring in de Magda- lenazaal, waar de jaarlijkse erepenning wordt uitgereikt aan de schooldirectrice die als eer- ste het spandoek hing met de boodschap ‘In het belang van uw kind spreken wij hier Neder- lands. U toch ook?’.
Het Vlaams Parlement houdt zich met derge- lijke achterhaalde flauwiteiten niet bezig, maar organiseert het ganse weekend een heus festi- val, zowat het enige waar we nog echt goed in lijken te zijn. Citaat: ‘Blikvanger tijdens het Fes- tival zijn de ‘vragenuurtjes’ in de Koepelzaal, de zaal waar het Vlaams Parlement wekelijks op woensdag plenair vergadert.
Daarbij bezet u de parlementaire zitjes en stelt u de vragen aan de politici. (…) Naast de vragenuurtjes (is er) nog heel wat te beleven:
debatten, lezingen, ‘speeddates’ met politici, rondleidingen door politici, infostands, ten- toonstellingen, demonstraties én een hapje en een drankje.’ Geef ze nog een pint, uiter- aard op onze kosten!
Toekomstverkenningen
De Vlaamse toekomst begint nu
Zes prominente Vlamingen en een Nederlander werden keurig ingeleid door de professoren Eric Ponette en Jan de Groof. In (te) weinig tijd wilden of moesten ze (te) veel vertellen. De organiserende stuurgroep gaf de deelnemende verenigingen een stem in het debat, om zo het discussieterrein af te bakenen: wat met de sociale zekerheid? Hoe sociaal zou een eigen Vlaams sociaal beleid dan wel zijn? Wat met solidariteit versus res- ponsabilisering? En wat met de samenwer- king met Nederland en wat met de Europese sociale zekerheid?
De wegwijzer Nederland
De Nederlandse professor Paul Schna- bel beschreef beknopt en erg helder hoe Nederland erg snel omschakelt van een ver- zorgingsstaat naar een participatiesamenle- ving, waarin – zoals koning Willem Alexan- der het aangaf – stilaan een consensus groeit dat de burgers meer verantwoordelijkheid gaan moeten nemen voor het eigen leven.
Een evidentie, omdat de kwakkelende eco- nomie, buitenlandse concurrentie en vergrij- zing ons daartoe dwingen. Nederland gaat fors bezuinigen op uitkeringen en subsidies.
Hoger onderwijs wordt duurder. Kunst en cultuur krijgen minder geld, werklozen ver- huizen naar de bijstand, pensioenen worden geplafonneerd, de zorg voor hoogbejaarden wordt duurder. Gemeentebesturen krijgen meer taken, de burgers krijgen meer plich- ten. De verzorgingsstaat wordt niet afge- schaft, maar wel behoorlijk bijgeknipt.
Politiek correct
Caroline Ven van het ondernemersplat- form VKW en auteur van Duurzame econo- mie. Een warm pleidooi voor kapitalisme worstelde zich doorheen een uitgebreide presentatie. Haar exposé over de sociaal- economische situatie was vooral politiek correct. Jawel, Vlaanderen scoort heel goed inzake onderwijs, gezondheidszorg, onder- nemerschap, inkomensongelijkheid, maar
“veel kansarmen en vooral allochtonen val- len uit de boot”. Bang van de wortels van het probleem, de onbeheerste instroom van nieuwe Vlamingen? “Brussel zit daar met een probleem”, hoorden we Ven zeg- gen. “Vlaanderen evenzeer”, hadden we haar graag horen zeggen. De “immigratie- golf” zorgt ook in Vlaanderen voor het tilt slaan van nogal wat sociaaleconomische parameters.
De regionale kloof tussen Vlaande- ren en Wallonië en de miljardentransfers zouden we moeten relativeren, want “die bestaan ook in andere federale staten” en
“Wallonië steekt ons voorbij”, het Marshallplan
“werpt zijn vruchten af”, aldus Ven. Zou het?
Moeten iets hogere investeringen van onze zuiderburen in Onderzoek en Ontwikkeling dat bewijzen? Toch maar even wachten op concrete resultaten. Groeit de Waalse eco- nomie sneller dan de Vlaamse? Ook dat lijkt ons snelle en vooral politiek correcte euforie, gebaseerd op cijfers achter de komma. Als de stevige Vlaamse economie groeit met 1 procent per jaar, en de zwakke Waalse met 2 procent per jaar, dan groeit de Waalse ach- terstand nog meer dan twintig jaar en duurt het nog bijna honderd jaar vooraleer Wallo- nië Vlaanderen inhaalt.
De bommen van De Vos
Professor Marc de Vos (directeur van het Itinera Instituut) moest eigenlijk al vertrek- ken toen hij aan de beurt kwam. De vergrij- zingskost (pensioenen, gezondheidszorg), en de schuldverslaving zijn bommen onder ons budget en onze economie. Het bak- ken van een grotere taart moet onze abso- lute prioriteit worden. Ons sociaal beleid was “een compromis tussen kapitalisme en socialisme”, maar het opbrengstverhaal staat vandaag onder druk. “Ofwel moeten we rantsoeneren, ofwel schieten we volledig
door het plafond…” Nederland heeft een deel van het parcours afgelegd, wij niet. Vlaande- ren moet met de bevoegdheden die het heeft (bijkrijgt) inzetten op innovatie, technische scholing en gezondheidszorg.
De btw van Vermeersch
De vaak scherpzinnige Etienne Vermeersch waarschuwde dat de sociaaleconomische problematiek Europees moet worden aange- pakt. Vlaanderen is in deze niet meer dan een
“experimentele ruimte”. Als we al op weg zijn van een verzorgingsstaat naar een participa- tiemaatschappij, wie zal die dan wel contro- leren? Opletten ook met het decentraliseren en lokaliseren van het beleid, want dan kom je uit bij toestanden waarbij niet het RIZIV, maar bepaalde OCMW’s de tandartsfacturen betalen. Algemene criteria zijn nodig, aldus Vermeersch. Welke dan wel? Hij gaf enkele voorzetten: ontkoppel geleidelijk, maar vanaf NU, de wedde van de anciënniteit; verhoog geleidelijk de btw op niet-levensnoodzake- lijke producten (hij volgt hier professor Gert Peersman), zodat de overheid ruimte krijgt om de arbeidskosten te drukken. Dat zal resulteren in goedkopere binnenlandse pro- ducten, meer concurrentiekracht, meer export en een betere handelsbalans. Ook sterkere gezondheidscampagnes, promotie van gene- rische producten en geboortebeperking zijn nodig. “De Vlamingen hebben te veel kinde- ren”, aldus Vermeersch. “Oké, vandaag vooral de allochtonen”, stuurde hij bij.
Homo donaticus
Met Inge Vervotte haalde de conferentie ook “sociale expertise” achter de microfoon.
Als afgevaardigd bestuurder van de welzijns- koepel Emmaüs (netwerk gezondheid- en welzijnssector, met 6.000 medewerkers) trok ze de aanwezigen even mee naar de sociale realiteit. Een aimabele mitraillette, die Inge.
Haar warm pleidooi voor de homo donaticus (de gevende mens), die meer aandacht heeft voor de zwakkeren (jeugdzorg, psychiatrie), voor meer solidariteit en voor het efficiënter besteden van middelen in de gezondheids- zorg (geen reglementitis, meer preventie, participatie en subsidiariteit) verdiende een plaats tussen de uiteenzettingen van veel eco- nomische schriftgeleerden.
Uitgewoond
Rik van Cauwelaert trok een paar com- munautaire registers open. Zijn partituur lazen we al in zijn bijdragen in De Tijd. De fameuze financieringswet van de regering-Di Rupo, gekoppeld aan de regionalisering van bevoegdheden met slechts 87 procent van de daarbij horende middelen, zal voor de regio’s bepaald ongezellig zijn. Van Cauwelaert verwees naar kritiek van het ACW (over cohe- rent beleid en sociale vooruitgang), van FDF- voorzitter Olivier Maingain (Wallonië en Brussel krijgen met de verdeelsleutel uit de financieringswet hun kinderbijslagen nooit betaald), van de FGTB (“Wallonië is niet klaar voor de zesde staatshervorming, onder meer inzake controle werkzoekenden.”).
De regio’s – vooral Vlaanderen – staan voor gigantische kosten door vergrijzing (rusthuisbedden) en exploderende uitga- ven voor gezondheidszorg. Van Cauwelaert citeerde Jean-Jacques Cassiman, voorzit- ter van de Vlaamse Liga tegen Kanker en internationaal gerenommeerd geneticus:
“We zien dat (kanker)therapieën nu vaak 100.000 tot 200.000 euro per patiënt per jaar kosten. Dat is onmogelijk vol te hou- den.” Ook met de sterk toenemende ver- groeningskost (meer geboorten vooral in grotere steden, dus meer scholen, meer opvang nodig) is in de nieuwe financie- ringswet geen rekening gehouden. Over al die ontwikkelingen wordt in Vlaande- ren nauwelijks een debat gevoerd. Frank Vandenbroucke heeft het geprobeerd, “maar hij moest van Stevaert zijn mond houden”.
Kortom, Vande Lanotte zou wel eens gelijk kunnen hebben als hij zegt dat de financie- ringswet door de noden van de regio’s al over vijf jaar zal moeten worden herzien. Van Cauwelaert is nog pessimistischer: De finan- cieringswet wordt pas in 2014 van kracht,
“als ze al niet opnieuw op de onderhande- lingstafel belandt tijdens de formatie van de volgende regering, als gevolg van Waalse financieringsproblemen”. Voor de voorma- lige commentator van Knack zijn de fede- rale sociale constructies uitgewoond: “De splitsing van de sociale zekerheid is ingezet met de zesde staatshervorming. Een vol- gende fase moet die voltooien.”
Geen esthetische ervaring
Dat denkt wellicht ook Hendrik Vuye, hoogleraar aan de Universiteit Namen. Hij focuste als laatste spreker op de nefaste ingewikkeldheid van onze institutionele en juridische structuren, waarin verregaande onduidelijkheden zitten, onder meer over de sociale zekerheid en de financiering ervan.
De deels federale, deels regionale aanpak van gezondheidszorg, gezinsbijslagen, oude- renzorg, thuiszorg… zal blijven zorgen voor oeverloze discussies, juridische veldslagen en derhalve voor slecht beleid. De zesde staatshervorming is niet meteen een “esthe- tische ervaring”, schamperde Vuye.
De tolerantie tegenover de geldstroom naar de andere regio’s blijft in sommige Vlaamse kringen verbazend groot (Red de Solidariteit, CD&V-politici als Bea Cantil- lon). Waalse socialisten noemen de trans- fers “staatsvormend” en de unitaire sociale zekerheid “la valeur centrale de la Bel- gique”… Is Vlaanderen te klein om de soci- ale zekerheid op te splitsen? Wat moeten de Denen en de Luxemburgers dan zeggen?
Solidariteit is nu eenmaal evidenter op microniveau (het gezin als kern aan de ene kant) en neemt af naarmate je opschuift naar een macroniveau.
Dus organiseer je ze best op een niveau waar de maatschappelijke cohesie aanzien- lijk is. En die is om politieke en culturele redenen nu eenmaal sterker binnen Vlaan- deren dan binnen België.
In deze tweede conferentie “Toekomst- verkenningen Richard Celis” werd afgetast
“welk sociaal beleid voor en door Vlaan- deren” we op weg naar 2020 moeten voor ogen hebben. Dat jaar 2020 ligt nog een eind in de toekomst, maar in 2014 worden de wegwijzers geplaatst, zoveel is duidelijk.
AnjA Pieters Voor de tweede editie van “Toekomstverkenningen Richard Celis. Op weg naar 2020.
Welk sociaal beleid voor Vlaanderen” verzamelden zich zaterdag in Antwerpen een kleine 500 luisteraars. Vijf conferenties organiseren over de toekomst van Vlaande- ren. Het was een meer dan zinnig initiatief dat aantoont dat de Vlaamse beweging niet altijd achterloopt of hapert, zoals door de tegenstanders wel eens al te gemak- kelijk beweerd wordt.
