Bloemen noch kransen voor Albert II8 mei 2011.

(1)

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Deze week :

• De graaiers van Electrabel 2

• Martelaar Osama 3

• Briefje aan Paul Magnette 3

• Van Breendonk naar Dossin 4

• Het Antwerpse MAS: de glitter overheerst 5

• Liever de PS dan de 16 7

Plankzeil als de bliksem www.pallieterke.info naar

66

^ste

jaargang • nummer 19 • woensdag 11 mei 2011 1,90 euro

Bloemen noch kransen voor Albert II

8 mei 2011.

Bijzondere Wet ter bescherming van de kiesvrijheid tegen monarchale excessen en Vlamingenhaat.

Albert II, Koning der Belgen,

Aan allen die nu zijn en hierna wezen zullen, Onze Laat- ste Groet.

Deze wet regelt de afschaffing van de Koninklijke Vennootschap - ook Dynastie genoemd - en de installatie van een Voorlopig Bewind.

1. In de Grondwet worden alle artikels geschrapt die verwijzen naar het Koningshuis en de Koninklijke Sibbe. Op de eerste plaats wordt artikel 46 geviseerd over de mogelijkheid van de Koning om de Kamers te ontbinden en verkiezingen te laten uitschrijven of niet, en artikels 85 e.v. over de erfopvolging binnen de Koninklijke Vennootschap van Saksen-Coburg. In afgeleide orde wordt met onmiddellijke ingang een punt gezet achter elke andere koninklijke bevoegdheid, om het even of ze door de regering gedekt wordt of voetstoots aanvaard.

2. De monarchie wordt persona non grata verklaard op het Bel- gische grondgebied.

3. De regering van Aflopende Zaken - verder het Voorlopig Bewind genoemd - regelt de uitwijzing van Albert II en zijn hofhou- ding naar de Democratische Republiek Congo, voortbouwend op de contacten die daar recent door prins Laurent zijn gelegd. Het vertrek zal ten laatste plaatsvinden op 21 juli 2011.

4. De gewezen vorst zal het Belgische grondgebied enkel nog mogen betreden om verhoord te worden door het Grondwette- lijk Hof over zijn niet-aflatende voorkeur voor Franstalige partijen en discriminatie van het Vlaamse kiespubliek.

5. Indien het haar uitdrukkelijke wil is, kan de koninklijke kwe- zel Fabiola aan Spanje worden uitgeleverd in plaats van aan het regime van Kabila.

6. Het Voorlopig Bewind zal voorafgaandelijk aan de excommu- nicatie van Albert II en de Koninklijke Sibbe een grondige controle uitvoeren van de boekhouding van de civiele lijst en van de financi- ele transacties die door de monarchie zijn uitgevoerd. Onregelma- tigheden zullen streng worden bestraft en resulteren in een ver- plichte terugbetaling van alle dotaties van de afgelopen 180 jaar.

7. Het Staatsblad zal een exhaustieve lijst publiceren van alle bastaarden die door leden van de Koninklijke Vennootschap zijn verwekt, en die ter lering uithangen aan elk stad- en gemeente-

huis. Waar er onvoldoende plaats is, dienen speciale aanplakbor- den te worden voorzien.

8. Alle notulen en notities over het ‘colloque singulier’ tussen de opeenvolgende leden van de Koninklijke Vennootschap en haar onderdanen dienen onverwijld te worden bekendgemaakt. De

‘Lekken uit de Koninklijke Gesprekken’ zullen worden opgenomen in de eindtermen van het lager en het middelbaar onderwijs.

9. Het opperbevel over de Zandmacht, de Zeepmacht en de Kluchtmacht wordt overgedragen aan het Huis van Oranje.

Daar is Nederlands de voertaal, om het even of men nu uit Argentinië of uit Calabrië afkomstig is. De Medische Dienst heeft nooit gefunctioneerd en wordt omgeturnd tot ontwenningsinsti- tuut voor alcoholisten. De officieren van bedoelde Medische Dienst krijgen voorrang. Prinses Astrid wordt als patroonheilige uit het logboek verwijderd.

10. Alle stand- en alle borstbeelden van de Koninklijke Vennoot- schap worden uit het zicht en het straatbeeld weggehaald. Ze worden gedumpt in een ravijn nabij Marche-les-Dames, gedenkoord voor gevallen tronen en vorstenhuizen.

11. Alle adellijke titels worden verbeurd verklaard. Er lopen in België clowns genoeg.

12. Het Voorlopig Bewind zal het ratingbureau Standard & Poor’s voor het Europees Hof dagen, wegens het dreigen met een ter- gend en roekeloos geding.

13. Het Staatsblad zal na het vertrek van de Koninklijke Vennootschap worden opgedoekt, en vervangen door ‘Republi- keinse Berichten’. Op die manier wordt de verdere verdamping van België voorbereid.

14. De regering van Aflopende Zaken zal zo snel mogelijk evo- lueren naar een regering van Afgesloten Zaken. Uiterlijk op 15 november 2011 kondigt aartsbisschop Léonard tijdens een aller- laatste Te Deum nieuwe verkiezingen aan.

15. Deze Bijzondere Wet zal door Bart de Wever worden ver- taald in het Latijn, en in gulden letters gegraveerd worden op de Congreskolom.

Gegeven te Brussel op 8 mei 2011, Namens het Paleis,

Leterme - Reynders - De Clerck.

Ondertekening geweigerd door de PS.

Belgen

roeren zich

Het wordt stilaan tijd dat N-VA en PS een regering vormen, want in Het Nieuwsblad van 6 mei lazen we: “het ongenoegen tegen de aan- slepende regeringsvorming kreeg gisteren plots een fikse opstoot”.

Zet het gemor bij de brave bur- ger zich stilaan om in prerevolu- tionaire schermutselingen?

‘t Bleek nogal mee te vallen, die “fikse opstoot”. Felix De Clerck bracht met een groepje vrienden (15 tot 50 volgens de diverse persbronnen, die blijkbaar vanaf een man of tien de tel kwijt raken) een onaangekondigd bezoek aan de partijhoofdkwartieren van N-VA en PS. Onaangekondigd bleek niet helemaal correct, want de politiediensten waren nogal snel ter plekke om orde op zaken te stellen. Volgens N-VA- bronnen was de bende-van-De-Clerck erg driest te werk gegaan. “Huisvre- debreuk”, vond de partijcoördinator Fons Duchateau en daarmee heeft hij formeel natuurlijk gelijk. Maar een partij waarin menig kopstuk een Tak- verleden heeft, zal wel weten hoe dergelijke acties verlopen en een iets rusti- ger reactie had de N-VA in deze gesierd.

Bij de PS kwamen de actievoerders ook niet verder dan de inkomshal, op twee afgevaardigden na die een uur mochten kouten met een derderangsmedewer- ker. De achterblijvers kregen een flesje water toegestopt. “En nu weer braaf naar huis”, zal de PS-concierge daarna gezegd hebben, misschien hen een reep chocolade toestoppend.

Gijzelaars en gegijzelden

Felix De Clerck, zoon van de minister van justitie, doopte zijn ploeg The Stockholm Group. Tja, als je opkomt voor België en er bestaat geen Belgische taal, dan moet je wel naar het Engels grijpen, net zoals met z’n Shame!-betoging. lees verder blz. 2

Het Antwerpse MAS:

de glitter overheerst

Vlaanderen warmste plaats in Europa....

Blz. 5

(2)

De dingen dezer dagen 2

11 mei 2011

De graaiers van Electrabel

De discussie die tegenwoordig gevoerd wordt over de zogenaamde nucleaire rente is interessant en relevant. De voorbije decennia hebben de stroompro- ducenten hun kerncentrales versneld kunnen afschrijven. De prijs daarvoor werd door Jan Modaal betaald via een hogere elektriciteitsfactuur. Nu de kerncentrales zijn afgeschreven, krijgt de consument daar niets voor terug want de prijzen dalen niet.

Electrabel en co hebben er een interes- sante stuiver aan overgehouden. De overheid wil nu via een belasting dat geld terug- krijgen en dat kan via het vastleggen van een rente op afgeschreven kerncentrales die dan belast wordt.

Een rente die volgens de toezichthouder CREG bijna € 2 miljard bedraagt, terwijl de Nationale Bank het in een studie op maxi- mum 950 miljoen houdt. Volgens Electra- bel zelf is die rente nog een stuk lager en zou die 743 miljoen bedragen. Het bedrag is niet zonder belang want hoe hoger de rente, hoe meer de regering belasting kan opleggen. Nu rekent ze op een Electrabel- belasting van € 500 miljoen.

Waarom schermt iedereen met zijn eigen cijfers? Zeer eenvoudig: Electrabel wil zo weinig mogelijk betalen, de toezichthouder wil dat de quasi-monopolist op de elektri- citeitsmarkt zo veel mogelijk belasting op de bonus van de afgeschreven kerncentrales neertelt. Daarbij is het zeer vreemd dat de Nationale Bank van België (NBB) met een studie naar buiten gekomen is over die nucleaire rente. Officieel is het niet de taak van de instelling zich met zo’n onderzoek bezig te houden. Binnen de muren van de Nationale Bank is de ergernis dan ook groot want met het onderzoek (dat de regering heeft besteld) wordt tegemoetge- komen aan de wensen van Electrabel. Op basis van de NBB-studie zou Electrabel veel minder moeten betalen. Het staat buiten kijf dat de elektriciteitsmaatschappij hier al zijn invloed heeft aangewend om een voor haar gunstig rapport af te leveren. Dat kan enkel door de politiek aan te spreken die dan op zijn beurt een gunstige studie heeft laten uitvoeren door de NBB.

Alle traditionele partijen zijn in actie geschoten. De CD&V heeft regelmatig kri- tiek op Electrabel maar Sophie Dutordoir, topvrouw van Electrabel, heeft een CD&V- etiket. Het is een publiek geheim dat zij

een rechtstreekse lijn heeft naar een aantal Vlaamse christendemocratische politici.

Die hebben binnen de federale regering het licht op groen gezet voor de NBB-studie die Electrabel zeer goed uitkwam. Daar- naast heeft Electrabel nog een aantal gro- tere vrienden in de regering. Vooral dan de PS en de MR. De PS mag dan steevast klagen over de hoge elektriciteitsprijzen die vooral Jan Modaal pijn doen in de por- tefeuille, de monopoliepositie en de daar- aan gekoppelde graaicultuur van Electra- bel komen Elio Di Rupo, Paul Magnette en co goed uit. Via de intercommunales en de gemeenten waar de PS in Wallonië zo goed als overal de plak zwaait, komt een deel van het Electrabel-manna binnen (via ont- vangst en herverdeling van dividenden). De MR onderhoudt dan weer goede contacten met de moedermaatschappij van Electra- bel, GDF/Suez. De Waalse financier Albert Frère (een goede PS-vriend maar ook een intimus van Didier Reynders) is een belang- rijke minderheidsaandeelhouder van GDF/

Suez en voor de Franse energiegroep is Electrabel een melkkoe. Te hoge belastingen op de elektriciteitsproducent zijn dus niet aangewezen. De winsten van Electra- bel zijn zoals bekend nodig om de putten bij de Franse moedermaatschappij te vul- len. Een moderne vorm van kolonialisme, hebben we in deze rubriek al herhaaldelijk geschreven.

De graaiers van Electrabel hebben geen enkele schaamte want ondanks hun winsten die boven het miljard euro uitkomen, betalen ze in België amper een miljoen euro belastingen. De voorbije jaren gebeurde het meer dan eens dat de elektriciteitsmaatschappij geen enkele euro belasting moest betalen. Dat kan dankzij allerlei fis- cale constructies die advocaten tegen een hoge commissie hebben opgezet. Electrabel verdient dus op meerdere manieren mas- saal geld op de rug van de belastingbetaler.

En dat onder het goedkeurend oog van de politiek. De ergernis bij veel bedrijven hier- over groeit. Want niet alleen jaagt Electra- bel met zijn hoge prijzen de inflatie en dus de loonkosten omhoog, energie-intensieve bedrijven moeten ook steeds hogere elek- triciteitsrekeningen betalen. Daarmee prijzen de bedrijven zich meer en meer uit de markt.

A^ngélique VAnderstrAeten

Uit de smalle beursstraat

De jongste mediahype, die rond de moeder van alle sprookjeshuwelijken, heeft vier weken geduurd. Drie weken voor “D-day” werd de koekjesdozenromantiek er niet met pollepelmaat maar met die van een graafmachine ingegoten. Na

“de grote dag” nog een week. Al die tijd vroeg ik me af waarom ook onze media meenden dat ook hier iedereen zich maar moest wentelen in oeverloos wauwe- len over een huwelijk tussen twee mensen die de modale Vlaamse burger van haar noch pluim kent?

De (andere) kloof met de burger

Een aantal kranten stelt aan zijn lezers dagelijks een “ja-of-neenvraag” over wat

“brandende actualiteit” heet. Het “kiss me Kate”-gebeuren, hoogtepunt van de “hype”, kon daar uiteraard niet aan ontsnappen.

Dus luidde de daghamvraag: “Kijkt u van- middag naar de kus?” Bleek dat al genoemde modale Vlaamse burger door de mediamal- lemolen nog niet zo gek gedraaid kan worden als “trendy” nieuwsdiensten, kranten en

“boekskes” geneigd zijn aan te nemen. Op de indringende kusvraag was “neen” goed voor liefst 79 procent van de antwoorden.

Dat is een “sec” resultaat als u het mij vraagt. Maar, rekening gehouden met de geleverde “hype-inspanningen”, allicht één in de richting die niet echt kon voldoen aan hoofdredactionele verwachtingen. Door- denkend over de 21 procent die wel naar

“de kus” gekeken had, zou een goeie dag-

vraag zijn of er, ja dan neen, ook sprake is van een mediakloof met de burger. Een kloof die almaar groter wordt in verhouding tot wat die burger echt denkt, terwijl de media, meestal ten onrechte, denken te weten wat hij denkt en hun berichtgeving - of wat daar in (te) veel gevallen voor doorgaat - vanuit hun betweterige “wij denken voor u” daarop afstellen. Ik ga er vanuit dat die vraag er nooit zal komen. Want het resultaat zou wel eens

“schokkend” kunnen zijn.

Denkpatroon

Maar ook zonder haar te stellen, zouden

“de media” er goed aan doen eens na te denken. Het resultaat van de kusvraag is maar één voorbeeld van het verschil tussen wat ze regelmatig met alle mogelijke toeters en bellen als denkpatroon proberen op te drin- gen aan kijkers en lezers, terwijl het echte

denkpatroon van die kijkers en lezers helemaal anders oogt. Door van die stelling uit te gaan aan de hand van een frivool “item”

over een kus, beland ik automatisch bij wat ons aller media regelmatig door ieders strot probeerden en blijven proberen te rammen, in hun veel minder frivole rol van regimela- keien, zonder oog te hebben voor die andere kloof met de burger die ze zelf uitdiepen.

Mochten in hun hoog boven het volk ver- heven ivoren torens opiniemakers en duiders allerhande daarover anders denken, vrees ik dat ze het verhaal van de splinter en de balk niet helemaal begrijpen.

Laat me toe daar wat aan te doen, sociaal ingesteld als een medewerker aan dit krantje per definitie is. Door, naast het kusvoor- beeld, de resultaten van nog andere gestelde ja-of-neenvragen aan te boren. Resultaten die niet echt eensluidend waren met in een andere richting gevoerde mediapropaganda.

Ik zal het niet goedkoop houden.

Dus is de oeroude vraag of de autochtone Vlaming de ontwikkelingen in de multicultu- rele samenleving al dan niet met lede ogen volgt, niet de belangrijkste. Als na de jongste schietpartij in Antwerpen 98 procent van de sinjoren dacht dat het “milieu” veel harder diende aangepakt, dan is alles gezegd zonder verder te moeten vragen, al blijven de media hondstrouw aan het politiek cor- recte opinieforum.

Ontnuchterend

Het zal niet verwonderen dat de belangrijkste oorzaak van de kloof tussen burger en media de al eerder gevormde kloof tussen politiek en burger is. Mocht nog niet voor iedereen helemaal duidelijk zijn dat

“Vlaamse” media niks met Vlaams en alles met slaafse Belgische onderdanigheid te maken hebben, dan heeft een bijna vol jaar

“regeringsonderhandelingen” en “duiding”

daarover definitief uitsluitsel gebracht. Een

“hype” zal ik het niet noemen, maar, en misschien nog erger, een fanatiek volgehouden poging van die “Vlaamse” media noem ik het wel, te proberen in dat quasi vol jaar eenzijdig die ene partij én haar boegbeeld, onderuit te halen. Alleen omdat de N-VA en Bart de Wever bleven vasthouden aan hun Vlaamse verkiezingsbeloften.

Men zou kunnen denken dat de verhoopte

“impact” op de Vlaamse opinie door een bijna 365 dagen durende anti-Vlaamse her- senspoeling niet kon uitblijven. Tenslotte hanteerden en hanteren, naast politieke kro- kodillen van toen en politieke opportunisten van vandaag, ook de “Vlaamse” media voluit de formule van het halfvolle en halflege glas.

En wezen en wijzen ze er schamper op dat, als volgens peilingen vandaag 30 procent van de Vlamingen op de N-VA zou stemmen, nog altijd 70 procent dat niet zou doen.

Allicht inspireerde dat uitgangspunt het stellen van de ja-of-neenvraag in de kranten, of de Vlaamse winnaar van de verkiezingen mee in het federale beleidsbad dient gegooid.

Het ontnuchterende antwoord voor duiders en opiniemakers allerhande luidde 87 procent ja, 13 procent neen. Zodat het ernaar uitziet dat de mediakloof met de burger al even breed oogt als die tussen politiek en burger. Zichzelf in vraag stellen, zou voor de “Vlaamse” media wel eens nuttig kunnen zijn. Het hoeft niet eens met een publieke ja- of-neenvraag te zijn. Binnenskamers kan het ook. Of zou het moeten.

D.Mol

Vervolg van blz. 1

Niet slecht gevonden overigens, die naam.

Bij het Stockholm-syndroom krijgt de gegij- zelde sympathie voor de gijzelnemers en dat fenomeen speelt zich momenteel af in onze contreien, volgens de jonge De Clerck. De vaststelling dat de kiezer de N-VA blijkbaar nog niet direct in de steek laat en dat die partij eerder op winst staat, blijkt dus niet zozeer een zaak van publieke steun voor een bepaalde politieke lijn, dan wel een psy- chische afwijking. Handige jongen, die De Clerck.

Want zelf kan hij niet meteen rekenen op een groeiende achterban. In januari kwamen nog zo’n 35.000 mensen op de been voor zijn betoging. Die kampte wel met het probleem- pje van een compleet gebrek aan inhoud.

Niemand begreep echt waar die betoging om draaide. Dat het dan nog een groten- deels Franstalige bedoening was, maakte het politiek signaal niet meteen sterker voor de Vlaamse partijen in het algemeen en de N-VA in het bijzonder. Diezelfde dagen vul- den artiesten allerhande de KVS om te zeggen dat De Wever niet in hun naam spreekt.

Niet echt nieuws, als je zag wie er optrad.

Niemand zal ooit gedacht hebben dat De Wever in hun naam spreekt of dat zelfs maar zou willen doen.

Beide initiatieven zijn intussen zo’n beetje versmolten. Eendracht zou naar het schijnt macht maken. Toen het record regerings- loosheid werd gebroken, kwam de frietrevolutie. Veel friet en weinig revolutie. Enkele duizenden liefhebbers van het hete aardap- pelstokje lieten zich graag trakteren en dronken er nog een goeie pint bij.

Het gaat van kwaad naar erger. Een picknick in Brussel enkele weken geleden was nog een zaak van enkele honderden mensen. Vorig weekeinde trok een betoging, annex picknick (ze eten wel erg graag) van

‘Niet in onze naam’ door een zonovergoten Brussel. Meer dan een paar honderd ver- ontrusten konden niet verleid worden. Van

de persaandacht mogen deze oprispingen niet klagen, want zowat alle media bericht- ten er over. Maar het ongenoegen over de aanslepende regeringsimpasse blijk op straat niet direct veel indruk te maken. “Na de betoging was er in het park van Koekelberg een massale - jawel, zo staat het er! - picknick en een volksparlement, als uitdrukking van eendracht en samenhorigheid. In een halve tribune stonden 40 interventies van telkens 1 minuut gepland, onder meer van enkele bekende Belgen als Wouter Deprez, Daan, Arno, Dimitri Verhulst en Jaco Van Dormael”, lezen we op www.deredactie.be.

Een volksparlement dus. Van bescheiden- heid kan je deze actievoerders niet meteen betichten.

Eendracht

Intussen gaat het dus wel over inhoud. Bij de Shame!-betoging bleef alles nog op de vlakte en wie er een Belgicistisch sfeertje meende op te snuiven, werd van slechte wil genoemd. Intussen kan er geen twijfel meer zijn. Het gaat over “eendracht en samenhorigheid”. De Clerck tooit zich met t-hemdje met in elkaar gestrengelde, haast copule- rende leeuw en haan. Over de 7-meipick- nick vertelt actrice Marijke Pinoy: “Ditmaal doen ook de vakbonden, vrouwen- en stu- dentenorganisaties en vaderlandslievende verenigingen mee.” Vaderlandslievend dus.

Een kleine greep uit de voorgestelde oplos- singen: een regering die van start gaat zonder staatshervorming, een Belgische kies- kring en een volwaardig Brussels gewest. En vooral, niet teveel splisten.

Dat we vandaag weer uitgesproken Belgicistische actie kennen, is interessant.

Dat toont aan dat die stroming sterk in het defensief zit en het de hoogste tijd vindt om te redden wat er nog te redden is. Dat die beweging amper volk op de been krijgt en politiek gesproken op een koude steen valt, is nog interessanter om vast te stellen.

J.K.

Belgen roeren zich

(3)

Aan Paul Magnette Onheilsprediker Charleroi

Gij Energeticus,

Beschouw deze aanspreektitel maar als de samentrekking van Ministerieel Dinges van Energie, en van Theoreticus hoe het Vlaams-nationalisme het best kan worden aangepakt. Gij hebt daarover onlangs een boekske gepubliceerd dat heel even in het nieuws is geweest, maar dat voor de rest zijn weg naar Vlaanderen (nog) niet heeft gevonden. Bij de VRT hadden ze daar een uitleg voor: de verderfelijke Vlaamse uitge- verijen hadden op wraakroepende manier geweigerd om uw pennenvruchten uit te brengen in het Nederlands. Totdat er toch eens contact genomen werd met Uitge- verij De Bezige Bij, en daar viel een heel ander geluid te horen. Op een beleefde manier werd de inquisiteur van dienst duidelijk gemaakt dat men het manuscript wel degelijk bekeken had, maar qua vorm niet voor publicatie boven de taalgrens geschikt bevonden. Het boekje is namelijk een lang- gerekt interview, uitgesponnen over meer dan 60 bladzijden, en met verwijzingen alom naar filosofen, antropologen, pedago- logen, historici en tutti quanti. Naar Frans- talige gewoonte worden er 100 woorden gebruikt waar een Vlaming er maar tien nodig heeft, en het geheel is overgoten met die typische pathetische saus die een goed gerecht compleet verknalt. Ziedaar uw ‘Grandeur et misère de l’idée nationale’ oftewel in het schoon Vlaams ‘Heil en Onheil van het Nationalistische Gedachte- goed’, een bundeltje gesprekken met ene Jean De Sloover, ons voor de rest onbe- kend maar naar uw zeggen een erudiet, hartstochtelijk en boeiend interviewer – in elk geval iemand die zijn marxistische theo- retici terdege onder de knie heeft.

Desalniettemin moet het wel ergens de bedoeling zijn dat uw hersenspinsels vroeg of laat doordringen tot bredere Vlaamse kringen, want ‘Heil en Onheil’ is voorzien van een inleiding door Johan Vande Lanotte die ons uiteraard waarschuwt voor de N-VA-staat, maar anderzijds wel vindt dat gij Vlaanderen een kritische spiegel voor- houdt en daardoor ruimte maakt voor een debat. Natuurlijk zal de Vlaamse beweging dan wel boven haar Calimerogevoel moeten uitstijgen en veel meer samenho- righeidsgevoel aan de dag moeten leggen.

Nog meer dus wellicht dan de 11 miljard die we nu al jaarlijks versassen, en waar- over Vande Lanotte steevast de leugen ver- spreidt dat hij de uitgaven in de sector van de gezondheidszorg heeft gelijkgetrokken tussen noord en zuid.

Om het gewenste debat aan te zwen- gelen, zullen wij alvast uw uitgangsthesen

voorleggen, de lezer moet dan maar uitma- ken of hij zich op verdere lectuur wil stor- ten. “Overal overheerst volgende vaststelling: aan het begin van de 21ste eeuw is het nationalisme opnieuw een Europese ziekte geworden. (…) Om deze beweging te bestrijden, moet men ze eerst en vooral begrijpen.” Ziezo, daarmee hebben we meteen de essentie vast: het gaat eigenlijk om een debat over hoe men het nationalisme zo efficiënt mogelijk de keel over- snijdt. Gij stelt daarbij vast dat de Vlaamse beweging een tijdlang emancipatorisch te werk is gegaan, maar ze is de Franstalige bourgeoisie in Vlaanderen gelijk gaan stellen met de brave Walen en Brusselaars, en is zich dus tegen de verkeerden gaan keren!

Dus: wat moet er gebeuren? “Er kan geen stabiliteit zijn zolang de drie regio’s niet als aparte onafhankelijke regio’s worden erkend, waarbinnen de taalminderheden beschermd worden.” Derhalve zullen we allemaal, Vlamingen en Franstaligen, moeten leren omgaan met een eigen nationa- listisch project in Wallonië en Brussel. En als de Vlamingen bang zijn voor uitbrei- ding van de Franstalige olievlek, dan moeten ze beseffen dat anderen de sluipende vervlaamsing van Brussel vrezen (nvdr: jaja, die tekent zich elke dag harder af!). En misschien zijn de Franstaligen te gehecht aan een achterhaald beeld van België, maar dan zullen de Vlamingen evengoed moeten toegeven dat ze de federale staat niet kunnen herleiden tot het strikte minimum, dat ook Vlaanderen baat heeft bij de stabiliteit en de solidariteit die het federale niveau kan bieden. “Deze toegevingen zullen het nationalisme niet doen verdwijnen, maar het zal het wel herleiden tot wat overblijft nadat de mythes verdwenen zijn: niet meer dan een eerder banale vorm van conser- vatisme.”

Kijk, als men anno 2011 nog denkt dat het debat nog moet BEGINNEN en dat men het Vlaams-nationalisme kan TEMMEN door een strategie van twee tegen één uit te tekenen, dan is men bij ons aan het ver- keerde adres. Het bewijst eens te meer dat de kloof tussen de PS en de Vlaamse beweging onpeilbaar diep is en blijft, en dan kan men nog zoveel interviews en boekskes plegen als men wil, de blokkage blijft zolang het Franstalige superioriteitscom- plex – ondersteund door trawanten als Tobback en Vande Lanotte – niet voor eens en voor goed is doorgeslikt.

3 De dingen dezer dagen

11 mei 2011

Brief aan ...

Martelaar Osama

Voortaan laten we de naam Osama bin Laden voorafgaan door de eretitel sjahied: “geloofsgetuige”,”martelaar”. Hij is de heldendood gestorven na een decennia durende djihaad tegen de Grote Satan. Voor de rest van de eeuwig- heid vertoeft hij in het gezelschap van 72 maagden, genietend van zijn welver- diende beloning.

Hij was een voorbeeldig moslim die, overeenkomstig de koranische richtlijn, terreur zaaide in het hart van de ongelovigen.

Geestelijke leiders in de moslimwereld uiten vooral hun verontwaardiging over de moord door de Amerikanen op iemand die nooit door een rechtbank als terrorist gevonnist is. En, voegen sommigen eraan toe, zelfs als alles wat over hem beweerd wordt de waarheid is, inbegrepen het “zio- nistisch indianenverhaal” over 11 september, dan is zijn slachtoffertal nog altijd klein bier tegen wat opeenvolgende Amerikaanse pre- sidenten in Irak, Afghanistan en nu Libië aan- gericht hebben. Breng hén maar eerst voor het strafhof in Den Haag.

Uiteraard is er vanuit het internatio- naal recht heel wat in te brengen tegen de Amerikaanse actie tegen sjahied Osama in Abbottabad. De schending van de Pakistaanse soevereiniteit is daarvan nog het minste.

Pakistan zelf schendt al decennia onop- houdelijk de soevereiniteit van Afghanistan, onder meer via de Taliban, en van India, waarvan het een deel bezet houdt en waar het regelmatig megabomaanslagen pleegt.

Dat de Amerikanen hun Pakistaanse “bond- genoten in de strijd tegen het terrorisme”

in het ongewisse lieten, bewijst dat zij dan toch beseften dat Pakistan zelf het mees- terbrein van Al-Qaïda de hand boven het hoofd hield.

Zoals onder meer Salman Rushdie opge- merkt heeft, is het gewoon onmogelijk dat de Pakistaanse regering onwetend was van Bin Ladens verblijf op het domein van de nationale officierenschool, tegenhanger van Sandhurst (VK) of West Point (VS). Op eigen initiatief verkeert Pakistan in feitelijke staat van oorlog met de hele beschaafde wereld, dus het is normaal dat het als een vijand beje- gend wordt.

Terechtstelling

Maar een buitengerechtelijke “terechtstelling” van vijanden is wel problematisch. Uit de mond van president Obama klonk het wat vals, de aankondiging dat de VS zijn grootheid weer eens bewezen had door Bin Laden uit te schakelen. Critici maakten de vergelijking met de nazileiders die wel een (al dan niet

“eerlijk”) proces gekregen hebben.

Verschil is wel dat Hermann Göring en de zijnen tot een leger behoorden dat zich over- gegeven had, terwijl Al-Qaïda met steun uit de hele moslimwereld de strijd verderzet. In ieder geval ondermijnt de Amerikaanse actie de propaganda als zou het Westen de rechtsstaat hooghouden.

Anderzijds, in de moslimwereld staat er geen hoge prijs op de rechtsstaat. Een andere, zeer weldoende boodschap wordt daar veel beter begrepen: de militair-tech- nologische superioriteit van de Grote Satan.

Want je moet het maar doen: de gezochte man lokaliseren, binnendringen in het kern- gebied van het Pakistaanse leger, daar je vij- and uitschakelen, zijn lijk meevoeren, en ongezien weer wegraken.

Ze zullen ginds wel op wraak zinnen, natuurlijk, maar toch ook wat gedemorali- seerd zijn. En dat is goed.

Wat wordt het laatste oordeel over sjahied Osama? Op allerhande internetfora lees ik de mening dat hij een “lafaard” was. Dat dan uit de pen van wijsneuzen die nog nooit een vuurgevecht van nabij meegemaakt hebben, laat staan een kwarteeuw van strijd in Afgha- nistan, eerst tegen de Sovjets, dan tegen slap-

pere medemoslims (“huichelaars”) en nu tegen de NAVO-troepen. Vergeet niet dat de steenrijke ingenieur Bin Laden, bouwer van de belangrijkste verkeersweg in Soedan, al in de jaren 80 zijn Saoedische luxeleven opgaf om in de Afghaanse bergen guerrilla te gaan voeren.

“Ja maar, als hij echt een held geweest was”, orakelen diezelfde salonhelden, “dan had hij zelf een vliegtuig de Twin Towers ingevlogen, in plaats van [sinds 2005] in een Pakistaanse villa te leven en er met meerdere van zijn vijf vrouwen een voorschot op het maagdenparadijs te nemen.”

Kijk, een leger heeft naast frontsoldaten ook generaals nodig, minstens één, en die bewijst zijn moed minder door voorop te marcheren dan door ongehoord stoutmoe- dige initiatieven te organiseren. En dat was 11 september toch wel.

De lijn tussen goed en kwaad

Sjahied Bin Laden was vernuftig en moe- dig, twee amorele eigenschappen die niet uit- sluiten dat hij ook fanatiek was en ongevoe- lig voor het lijden dat hij veroorzaakte. Zijn grootste fout was van strategische aard: zijn aanslagen tegen sjiitische doelwitten in Irak verdeelden de moslims op een ogenblik dat zij samen de bezettingstroepen nog veel harder hadden kunnen treffen.

Dat heeft hem wat populariteit gekost, maar uit de moslimreacties bij zijn dood blijkt overduidelijk dat niemand president Obama’s smoes slikt als zou Bin Laden eigenlijk “een vijand van de moslims” geweest zijn.

Overigens sprak de dirigent van de dji- haad ook een voortreffelijk, profetisch aan- doend Arabisch, wat zeker tot zijn charisma bijdroeg. De ontkenning van zijn kwalitei- ten komt voort uit een kinderachtig zwart- witdenken dat bij de vijand alleen negatieve trekken wil zien. Bovendien past de demoni- sering van het individu Bin Laden (zoals door G.W. Bush, die 11 september aan “some evil people” weet) in een operatie zelfbedrog die de islam als motiverende ideologie buiten beeld wil houden.

Zoals Aleksandr Solzjenitsyn opmerkte, loopt de lijn tussen goed en kwaad doorheen elke mens. De overledene was een mede- mens, één met meer talent en fanatisme dan de meesten, en met meer toewijding aan zijn geloof. Dat geloof was de beslissende reden voor het kwaad waarmee zijn naam verbon- den zal blijven. Om dat kwaad te beëindigen, zullen stuntacties niet volstaan.

Daarvoor is een geduldig werk van opvoe- ding en bewustmaking nodig: de moslims bevrijden uit de islam. Van de doden niets dan goeds, maar over de islam moeten we vrank de waarheid zeggen.

Koenraad elst

Echo’s uit de koepelzaal

Foutje!

•

Een verpletterende indruk heeft CD&V- minister Crevits tot hiertoe nog niet gemaakt op ons! En het kan toch niet zo moeilijk zijn om gunstig af te steken tegenover zwakbe- gaafde totebellen als Freya en Ingrid van de Belgische Werkliedenpartij? Het feit dat de Raad van State nu de bouwvergunning ver- nietigt voor die van Deurne naar Wijnegem door te trekken tramlijn waarvan men hoopte einde dit jaar de werken (enkele maanden voor op het schema) te kunnen afronden, is toch zonder meer een authentieke Belgen- mop! Alleen: de verantwoordelijkheid zit wel ergens bij iets of iemand in de Vlaamse admi- nistratie… We schreven het nog al eens: wat we zelf doen, doen we beslist niet altijd beter.

Op deze manier dreigt Vlaanderen een soort mini-België te worden met de ingebakken fouten van Het Edel Land in het kwadraat:

bespaar ons dat, Heer!

Been stijf

•

Peeters blijft – God zij dank! – voet bij stuk houden inzake het fameuze Minder- hedenverdrag. De Vlaamse regering zal dat

Europese onding niet ratificeren zolang er geen voor Vlaanderen aanvaardbare definitie van het begrip ‘nationale minderheid’ komt.

Zoals men weet gaat het om een ondertussen al tien jaar oude tekst van de Raad van Europa, die al jarenlang voorwerp van discussie tussen Vlaamse en Franstalige politici. De Brulloniërs eisen dat Het Edel Land de tekst zonder meer goedkeurt maar aan Vlaamse kant vrezen niet weinig politici met ogen en oren in en aan hun hoofd dat deze de Frans- taligen in Vlaanderen extra (voor)rechten zou geven. De sluwe Franstaligen leggen de goedkeuring van het kaderverdrag dan ook steeds op tafel in de discussie over BHV, als verwijt, als bewijs van de kwade trouw van de Vlamin- gen, als mogelijke pasmunt voor de toepas- sing van de wet en de grondwet!

Demotte in actie

•

Vorige week maandag kwam het uitblijven van die goedkeuring nog eens ter sprake op de VN-mensenrechtenraad in Genève, waar de situatie van de mensenrechten in België werd doorgelicht en de Brullonische minister-president Rudy Demotte (PS) stante pede liet weten ‘dat hij zo snel mogelijk overleg wil om tot een gezamenlijke definitie te komen’.

Peeters zei nogal laconiek dat hij erg benieuwd is wat zijn collega Demotte gaat voorstel-

len, en voegde er tussen neus en lippen aan toe dat er bij zijn weten maar één minderheid in België is, met name de Duitstalige Gemeenschap. En dat is heel scherp gezien!

Rood aan het woord

•

De Vlaamse sossen zouden de ‘Vlaamse’

sossen niet zijn als ze niet probeerden de geit en de kool en het sop te sparen: sp.a- parlementslid Mia de Vits wees er op dat de onvolprezen bemiddelaarsnota van haar par- tijgenoot Johan vande Lanotte stelde dat de Vlamingen hun standpunt inzake het Minder- hedenverdrag zullen moeten bijstellen… Dat is toch om van achterover te vallen! Al voegde ze er wel aan toe dat de Franstaligen dan zullen moeten ophouden met het territoriali- teitsbeginsel in vraag te stellen! We zien het zo al gebeuren… Daar zijn overigens beden- kingen genoeg bij te maken: hoe kan je een verdrag ratificeren zolang er onduidelijkheid is over het voorwerp van het verdrag? Hoe staat het met het respecteren van de facilitei- ten voor de Nederlandstaligen in de Waalse gemeenten en de eerbiediging van de taal- wet in Brussel? De vraag is ook wat minder- heden zijn: inwijkelingen (waar dan ook) of – hier en daar – de oorspronkelijke bevolking die tot een minderheid verworden is, met de Belgische hoofdstad als fraai voorbeeld?

Geen woorden maar daden!

Sluit aan bij het Vlaams ziekenfonds.

Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.

Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

adv58x45pallieter 05-01-2006 14:03

Geen woorden maar daden!

Sluit aan bij het Vlaams ziekenfonds.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

adv58x45pallieter 05-01-2006 14:03

Word lid van het Vlaams ziekenfonds.

(4)

De dingen dezer dagen 4

11 mei 2011

Roddels uit de Wetstraat

Heel-Nederlandse troepen

•

Bert Maertens van de N-VA ondervroeg vorige donderdag de minister van Buskruit en Schietgeweren Pieter De Crem over de benarde financiële toestand van het Belgisch leger. Hij zei dat zijn partij op lange termijn voorstander is van een Europees leger, maar beseft dat de grootmachten in Europa daarvoor niet staan te springen. Als alternatief in dat perspectief stelde hij prompt een één- gemaakt Beneluxleger voor, wat voor grote schaalvoordelen en meer efficiëntie kan zorgen. Dat maakt overigens ook meer speciali- satie voor de legers mogelijk, meende hij. De Crem antwoordde meteen dat hij dat voorstel erg genegen is en engageerde zich om met zijn Nederlandse en Luxemburgse collega’s overleg te plegen. Wie weet maken we het nog mee, een Heel-Nederlands leger.

Twee doden

•

Het is een traditie dat voormalige of zete- lende parlementsleden die overleden zijn, worden herdacht door de plenaire verga- dering. Meestal op een moment dat er veel volk is. Er wordt dan een rouwbeklag voor- gelezen door de Kamervoorzitter, waarna een lid van de regering zich namens de regering aansluit met een korte verklaring. Zover, zo goed. Maar vorige week gebeurde iets vreemds. Eerst werd oud-VU”er André De Beul herdacht en daarna oud-PSC’er Albert Liénard. Een Vlaming en een Waal. Kamerbaas Flahaut deed zijn ding feilloos. Madame Non Milquet was er namens de regering en sprak na de rouwhulde van André De Beul wel- geteld één zin uit. Na de rouwhulde van Liénard ontwikkelde zij daarentegen een heus hagiografisch betoog. Jan Jambon van N-VA kon er niet mee lachen en stelde vast dat in de dood klaarblijkelijk niet iedereen gelijk is en dat hij dergelijke gang van zaken verwerpelijk vindt. Het leverde hem een Vlaams applaus op. Terecht!

De Sûreté waakt

•

Big boss Winants van de Staatsveiligheid had in de pers verteld dat de nieuwe wet zijn diensten in staat stelt telefoon- en internet- connecties van de burgers te bekijken, bank- afschriften na te zien en onderzoeksdaden in huizen te stellen. Gerolf Annemans van het Vlaams Belang spitst altijd de oren als hij het begrip staatsveiligheid hoort noemen, want zijn partij is er al meermaals het onderzoeks- onderwerp van geweest. Hij wilde van minister van Justitie Tsjeefaan De Clerck wel eens weten wie er bij die nieuwe onderzoeks- methoden het voorwerp is en vooral of dat misschien nog altijd zijn partij is. De Clerck antwoordde heel duidelijk dat het niet is om het Vlaams Belang te controleren, maar wel om de strijd tegen het terrorisme aan te gaan. Het klonk als muziek in de oren van Annemans, want in het verleden bleven de ministers altijd heel erg vaag als de relatie VB-Staatsveiligheid aan de orde was. Zijn de tijden veranderd?

De deur van de rechtbank

•

Dat René Landuyt van de sp.a. zich met de zware dossiers bezighoudt in de Kamer, is alom geweten. Dat bewees hij nogmaals in de commissie Justitie van vorige woensdag. Hij kwam er de minister ondervragen over de deur van het gerechtsgebouw in Tielt die stuk is en die maar niet hersteld geraakt. Jawel! Zeg nu nog eens dat Landuyt geen staatsman is die zich onledig houdt met de werkelijke problemen waarmee Justitie kampt. Dat menig commissielid in een deuk lag met dit verhaal, ontging hem, begaan als hij was met de boeiende kwestie die hem bezighield. René met de lijzige stem lijkt zijn beste parlementaire tijd gehad te hebben.

Kassa, kassa

•

Sp.a-parlementslid Bruno Tuybens, voor- malig staatssecretaris en daarvoor nog actief in de bankwereld, staat al jaren op de bres tegen de veel te hoge bonussen die aan CEO’s en andere topmensen in bedrij-

ven worden gegeven. Schoon is dat van een socialist die probeert op te komen voor de belangen en de geldbeugel van de kleine man.

Maar enkele dagen geleden bleek dat hij- zelf als bankspecialist destijds maar liefst een kwart miljoen eurootjes in zijn pocket had mogen steken als dank voor bewezen diensten bij de Kredietbank/KBC. Het ene extraatje is het andere niet, blijkbaar. Niks aan de hand, verklaarde de man met de grote spaarboek, want ik heb er hard voor gewerkt en ik heb het dus verdiend. Klaar is Kees, volgens Bruno. Of iedereen dit verhaaltje zomaar slikt, is een heel andere vraag. Feit is dat het hem gaat achtervolgen, want we kennen heel wat praatbarakkers die daar te pas en te onpas op gaan willen terugkomen.

Het wordt immers nooit en nergens geap- precieerd dat potten aan ketels verwijten dat ze zwart zien.

Jongeren in leeg parlement

•

Vorige vrijdag werd voor de zoveelste keer het jaarlijkse Jongerenparlement georgani- seerd. Jongeren uit gans Vlaanderen leren dan hoe de ‘democratie’ in België werkt.

Zij krijgen dan opdrachten om in commis- sies zaken te bespreken die dan worden omgezet in voorstellen, en die nadien worden gestemd. En dat allemaal in de majestu- euze gebouwen van het Vlaams en het fede- raal parlement. Op zich is dat goed, maar zo’n dag laten doorgaan in een leeg parlement is niet echt overtuigend. Ten eerste zien die jongeren dat voor de fluweelzit- ters vrijdag al helemaal tot het weekeinde behoort. Ten tweede gaat er in veel gevallen weinig fut uit van de enkele parlementai- ren die door de partijen - vaak dik tegen hun goesting - worden afgevaardigd om de indruk te geven dat ze met de problemen waarmee die jongeren bezig zijn, erg begaan zijn. Hoe goed bedoeld wellicht ook, of veel jongeren door dit gebeuren de microbe echt te pak- ken zullen hebben, om zich snel op de politiek te gaan smijten teneinde de democratie te gaan behoeden voor alle onheil, blijft maar de vraag.

In Knack van 23 maart haalt directeur Rudi van Doorslaer (Soma - opvolger Centrum Tweede Wereldoorlog) nog maar eens de nageprate zegswijze van stal dat altijd werkt in interviews met luie journalisten: “De Vlamingen hebben de trauma’s uit WO II nog niet verwerkt.” In gewoon Nederlands: “Hoe meer geld en personeel het Soma krijgt, hoe belangrijker ik me voel.”

Van Breendonk naar Dossin

Ondanks de dood van mijn grootvader in Duitsland kan ik me geen jeugdtrauma herinneren; ik vraag me af of dat voor de 20-jarige bezoekers van discotheek Carré in Wille- broek geldt. Beseffen zij wel dat ze nog altijd getraumatiseerd zijn?

Breendonk

Heeft Van Doorslaer helemaal ongelijk?

Neen, neem die lezer die al 60 jaar een abon- nement op ’t Pallieterke heeft en die me de herinneringen van zijn vader aan diens gevan- genschap bezorgt en zelfs nu nog enige dis- cretie vraagt. Dit is het verhaal van een kleine garnaal. De nota’s van Frans Vleminckx (een schuilnaam) zijn “in real time” neergepend, zijn niet achteraf opgepoetst om gepubliceerd te worden. Vleminckx is een bouw- vakker uit Klein-Brabant. Hij maakt juist na de Eerste Wereldoorlog bij het leger ken- nis met de Waalse mentaliteit. Hij wordt Vlaams-nationalist en verschijnt gere- geld bij de meetings van Staf de Clercq en Hendrik Borginon. Hij trouwt en krijgt 12 kinderen in 14 jaar. Vleminckx wordt lid van het VNV: een trouwe partijsoldaat en niets meer. Voor de oorlog telt de partij ongeveer 30.000 leden (één derde is geheim lid);

tot 1941 komen daar nog 20.000 opportunisten bij maar naarmate de oorlog vordert, haken meer en meer leden af. In 1944 zijn er nog maar 15.000 over. Frans Vleminckx is één van de echten. In maart 1944 krijgt hij het Gulden Trouwkenteken van “den Leider” Hendrik Elias. Zijn zoon bezit nog altijd de lidmaatschapskaarten met de slo- gan: “Ik vraag U, ik eisch van U, in de volle betekenis van het woord te zijn: nationaal- socialist - Staf de Clercq.” Vleminckx kleeft zijn maandelijkse bijdragezegel (5 frank) tot en met juni 1944. Dan heeft het VNV andere zorgen. Maandag de 4de september zijn de Britten daar. Bij de familie Vleminckx heerst angst als dronken vierders “ahoe” roepend

voorbij hun woning trekken. “We waken de ganschen nacht maar in de vroegen morgen werd het stil”, schrijft Frans. Dan verbergt hij zich en de volgende dag verschijnen de ver- zetslui. Ze bedreigen zijn vrouw, schieten een paar maal in het aspergeveld om indruk te maken, stelen zijn zware werkschoenen en druipen af. ’s Nachts beslist Frans “alle offers te aanvaarden die de Heer ons gelie- ven zal over te zenden”. De dag daarna opent hij zelf de deur als het verzet weer daar is. Hij wordt naar het gemeentehuis gevoerd waar andere VNV’ers al gevangen zitten. In een klein dorp kent iedereen natuurlijk iedereen en dat leidt tot machtsmisbruik, ver- nederingen en afrekeningen in oude buren- ruzies; situaties die generatieslang de sfeer tussen sommige families verpesten. “Fernand die ik enige dagen tevoren nog geholpen had om niet naar Duitschland te moeten en die zich liet omhoog tillen om een foto van onze groep op den auto te maken.” Het verzet voert de gevangenen naar het beruchte fort van Breendonk waar Duitsers en Vlaamse SS’ers vier jaar lang duizenden gevangenen hebben geterroriseerd en 300 mensen hebben terechtgesteld. Vleminckx wordt opgesloten en “op mijn tocht naar daar bemerkte ik hoe burgemeester Moortgat van Breendonk met nog een andere kameraad groote vaten met water aan ’t verdragen waren, voortdurend op en aangejaagd door gewapende witte brigade”. Een getuigenis die men vandaag liever niet meer hoort bij brou- werij Moortgat. Het fort is die eerste weken in handen van de communistische partizanen en er wordt geslagen en gemarteld. Maar zelfs dan loopt er een dorpsgenoot tussen die ’s nachts brood in de keuken steelt om het aan de gevangenen uit te delen. Uit dat dagboek van Frans duikt een bijna vergeten Vlaamse mentaliteit op. Er is de schroom:

“Iedere week was er badgelegenheid; terwijl de vrouwen bezig waren liepen witte brigade

mannen in en uit terwijl ze onze meisjes op de meest schaamteloze wijze beleedigden.”

En er is het geloof. De partizanen saboteren zo lang mogelijk de biecht en de communie waar veel gevangenen nog meer naar snak- ken dan naar voedsel. Eerst op 30 september mogen de gevangenen biechten: ”Die biecht beurde ons op; de biechtvader vond ware woorden van troost voor onze gemartelde zielen.” Vleminckx schrijft verder: “Moesten ook een galg optimmeren, aan al de perso- nen die zondag kwamen moest er natuurlijk getoond worden dat er daar gedurende de bezetting eene galg had bestaan, palen werden geplaatst waar zoogezegde gevangenen werden doodgeschoten.” Inmiddels weten de machthebbers dat het Breendonk van de gevangen collaborateurs een kwalijke repu- tatie krijgt en ze vinden eindelijk de moed om op te treden.

Dossin

Op 11 oktober mag Frans met het eerste konvooi mee naar de Dossin-kazerne in Mechelen van waaruit de Joden naar de kam- pen getransporteerd werden. In Dossin zijn op dat ogenblik ongeveer 2.000 collaborateurs opgesloten. De behandeling is er fat- soenlijk “en we hebben merkelijk meer, ook vandaag een stukje vleesch evenals gisteren”. Nu het ergste leed geleden is, wordt er weer over politiek gesproken: “preek aalmoezenier omdat gevangen koning rap moge wederkeren”. Vleminckx is geen valse bekeerling want “zoals gewoonlijk rozen- krans en dan naar bed waar men rustig kan liggen nadenken over onzen strijd, offer, familie en wat nog komen kan”. Op 23 november schrijft hij: “Vandaag is het ook 2 jaar geleden dat S.D.C. (Staf de Clercq) overleden is, gedenken wij dat in ons gebed.” Hoog- tepunten zijn de wekelijkse pakjes van thuis en later het bezoek en de brieven. Een diep- tepunt is de verhuis van de gearresteerde VNV-vrouwen en meisjes naar kazerne De Lobbe (het oude predikherenklooster, in 2015 de nieuwe Bibliotheek) aan de overzijde van de straat. “Wie zal er nu het eten ver- zorgen? Van ’s morgens tot ’s avonds waren ze in de weer om patatten te schillen, groen- ten te reinigen.” De dag daarna kent hij het antwoord: ”van nu af zelf petatten kuischen”.

Eind november schrijft hij: “Rond 10.15 V1 geronk, loopen naar venster, zien hem boven

de kazerne stilvallen en valt in de Stassart- straat, grote verwoesting, tot hiertoe 18 doden.” De bewakers verwijten de gevangenen de Duitse gruwels (500 doden in Mechelen door V1 en V2) maar Vleminckx schrijft eerlijk dat er geen slagen vallen.

Wanneer in zijn dorp een V1 twee kinderen doodt bij een vijand noteert hij wel: “Ik heb geen plezier in andermans leed, maar ik zie daarin de straffende hand van ons Heer.” En dan volgt één van de interessantste passages.

“Geruchten bevestigd, duitsche troepen de grens overschreden (hoop!!)” (19.12.); “ze zouden reeds in de streek van Tienen zijn (maagpijn gedaan)” (20.12.); “groote pant- serslag aan de gang, namiddag, kolonnen auto’s en tanks rijden hier voorbij langs Dijle in terugtocht” (21.12.); “amerikaans leger ingesloten, ingesloten in Malmedy. Stemming verbetert, strijdliederen worden gezon- gen.” (23.12); “Geestdrift stijgt. Stadstrams bollen niet meer, begin van het einde?”

(25.12). Drie dagen later dringt de werke- lijkheid door: “gedrukte stemming”. In de loop van januari 1945 worden ook Walen in Dossin opgesloten. “Er wordt op alle kamers rondgegaan voor de toegekomen Walen die geen pakje kunnen ontvangen. Goed resultaat.” Het leven in Dossin wordt een sleur.

De kazerne is oud en niet erg comfortabel zoals deze auteur zich maar al te goed her- innert want hij werd er twintig jaar later 6 maanden opgeleid vooraleer naar Duits- land te vertrekken. Vleminckx en zijn vrienden leven voortdurend in angst voor V1’s en V2’s. Geleidelijk loopt de kazerne leeg. Het is ofwel de vrijheid, ofwel een proces en de echte gevangenis. En er is de zorg voor vrouw en kinderen die op school uitgeschol- den worden. Zij moet naar “den openbaren onderstand” en daar probeert men het haar zo moeilijk mogelijk te maken. Altijd blijft het geloof zijn troost: “aschwoensdag, het 1ste jaar van als ik loopen kan, dat ik om geen kruisje kan gaan.” (14.2. 45) Een week later eindigt zijn dagboek. Buiten zijn lidmaatschap valt hem niets te verwijten en hij mag naar huis. Hij slaagt erin een mooi bedrijf uit de grond te stampen. Hij blijft Vlaams-nationalist tot zijn laatste dag.

Jan Neckers

(5)

De dingen dezer dagen

11 mei 2011

5 Hoogspanning tussen specialisten

Zoals u wellicht al weet, tenmin- ste sedert een week of zo, bestaat er in dit land een Commissie voor de Regu- lering van de Elektriciteit en het Gas.

Inderdaad, de meest alerten onzer lezers hebben begrepen dat de eerste letters samen CREG vormen. Volgens de eigen webstek is die Creg “de federale regula- tor van de elektriciteits- en aardgasmarkt in België. Naast haar adviserende taak ten overstaan van de overheid, is de CREG onder meer belast met het toezicht op de transparantie en de mededinging op de elektriciteits- en aardgasmarkt, met erover te waken dat de markttoestand het algemeen belang beoogt en in het algemene energiebeleid past en met het behartigen van de essentiële consumentenbelangen.”

Er staat nog van alles op die webstek, maar dit uittreksel volstaat om vast te stellen dat er niet lichtvaardig met ons belastinggeld wordt omgesprongen. Een keure keurige specialisten monstert in opdracht van het algemeen de troebele wereld van de ener- giemarkten.

Maar ons koninkrijk telt nog meer exper- tise. Sedert 1850 mogen wij ons verheu- gen in het bestaan ener Nationale Bank.

“Ze voert taken van algemeen belang uit, zowel op het nationale als op het inter- nationale vlak”, leert www.bnb.be, waar we verder nog ontdekken: “De Nationale Bank voert studies uit om de Belgische economie beter te kunnen begrijpen en te beheren en ze publiceert haar bevin- dingen.”

De CREG staat voor transparantie en de Nationale Bank wil ons de Belgische economie beter leren kennen. Allemaal dus in opdracht en ter meerdere eer en glorie van de burger.

Zoals dat hoort, kreeg de CREG de opdracht na te gaan hoeveel baat de stroomleveranciers halen uit het feit dat de kerncentrales zijn afgeschreven, beter bekend als de nucleaire rente. Het huiswerk leverde cijfers op, pakweg 1,8 miljard, die erg ver afweken van wat belang- hebbende Electrabel beweert.

Daarop vroeg de regering aan de Nati- onale Bank ook eens één en ander na te gaan. Die kwam dan weer verdacht dicht uit bij de Electrabelcijfers (850 versus 750 miljoen). Waarop CREG op een perscon- ferentie vaststelde dat de NBB de wet- ten van de fysica herschrijft en de realiteit naast zich neerlegt, en weinig discreet sug- gereerde dat de schoenmaker best bij z’n leest blijft. Gelukkig staat Yves Leterme pal aan het roer onzer staatsinstellingen.

Als een ware staatsman hakte hij man- moedig de gordiaanse knoop door en besliste in zijn wijsheid “specialisten” aan het werk te zetten om te berekenen hoe de vork nu echt aan de steel zit. De pre- mier is van mening dat een compromis haalbaar is.

Vaststelling: volgens Leterme beschikt ons land over betere specialisten ter zake dan CREG kan inzetten of werkzaam bij de NBB.

Vraag: waarom werden die echte specialisten niet meteen aan het werk gezet? In bijkomende orde: waartoe dient de CREG als de opdrachtgever, de regering, geen geloof hecht aan haar rekenwerk? Idem voor de Nationale Bank van België.

Tot zover deze bijdrage van uw cor- respondent uit het immer inspirerende Absurdistan.

V^oor^heteenmanscollectief

D^en B^looten K^oonincK

Den Blooten Kooninck

Wanneer prestigieuze cultuur stedelijke kankerplekken moet verhullen

Het Antwerpse MAS: de glitter overheerst

Dat belet niet dat er enkele kritische kant- tekeningen bij dit museum en zijn concept kunnen geplaatst worden. De pers kon al een kijkje nemen, en als journaliste vermomd, ging ik voor u een dagje Massen.

Ik begin met de binnenkant en datgene waar het om gaat: kunst. Heel dit museum gaat mee in de postmoderne visie dat de geschiedenis geen samenhang vertoont, waaruit we kunnen leren, maar dat alles wil- lekeurig en toevallig is.

Daaruit volgt dat een collectie al even- zeer kan bijeengeklutst worden, naargelang het humeur van het moment. Zo moet een Triomfboog van Rubens uit 1634 het gezelschap verdragen van de zoveelste kevermon- tage van Jan Fabre, een gehypte kunstenaar die ik overgewaardeerd blijf vinden.

De rode draad is dus de fantasie van de intendant zelf, en daar heb ik eigenlijk wei-

nig aan. Geef mij maar de ouderwetse histo- rische draad, met kunstenaars die echt iets met elkaar te maken hebben qua tijd, ruimte, school, stijl.

Pretpark

In dezelfde geest wordt de laagdrempe- ligheid een dogma en dreigt de verkleute- ring: alles moet leuk, luchtig, spectaculair, en onmiddellijk te vatten zijn.

De idee dat kunst een inwijding vergt, en het ontcijferen dus ook wat moeite mag kos- ten, is al lang naar de vuilbak verwezen als

“elitair”. In de plaats kwam het museum als pretpark, met veel multimediale toeters en bellen. Niet de diepe emotie of het inzicht, de verwondering of bewondering, zijn maat- gevend, maar wel de afleiding en de kick.

Daardoor moet het museum permanent nieuwe attracties zoeken die een hype cre- eren, breed uitgesmeerd in de media. Deze

verglijding naar de status van pretpark, spookpaleis en zelfs supermarkt zit in hoge mate ingebakken in het MAS-concept. Archi- tectuurcriticus Koen Van Syngel maakte overigens krek dezelfde analyse, en ziet vooral lijnen lopen naar het café-restaurant op de topverdieping-met-panorama, “alsof het MAS een paviljoen is op een wereldtentoonstelling, waar bier en chocolade de massa in beweging moeten krijgen”. (DS van 5 mei).

Dat brengt ons tot een tweede vaststelling, eentje over de buitenkant: dit vrolijk museum moet ons blijkbaar doen vergeten dat Antwerpen een zieke stad is, met pie- kende criminaliteitscijfers, een onintegreer- bare allochtone subcultuur, en een onvei- ligheidsfactor die slechts te vergelijken is met rampgebieden als Charleroi en, wat ver- derop, Marseille en Napels.

Façadeproject

Blijkbaar leven mensen als burgemeester Patrick Janssens en zijn “entourage” nog steeds in de illusie dat grootse cultuurpro- jecten de “verzuring” zullen tegengaan en de samenlevingsproblemen met een vingerknip zullen oplossen.

We herinneren ons de desastreuze histo- riek van de in 2005 ingehuldigde stadsbiblio- theek op het De Coninckplein. In het zog van het hoeragetoeter van Janssens en co over

deze buurt, die dankzij de inplanting van de Permekebibliotheek een “exclusieve resi- dentiële plek” ging worden, vestigden zich daar nieuwe buurtbewoners en een aantal winkeliers. Ze zijn allemaal weer weg. Een bonte hutsekluts van alcoholisten, drugsver- slaafden, daklozen, illegalen, prostituees, en dealers heeft het plein overgenomen. Een no-gozone na zonsondergang.

Dit maar om te zeggen dat stenen en beton, en zelfs cultuur erin, of stadsfesti- vals, een stedelijke kanker niet oplossen. De wijk rond het MAS is vooralsnog dat lot niet beschoren. Maar het project is wel gedeel- telijk een façadeproject om de stad naar de buitenwereld beter, mooier, vitaler, veiliger voor te stellen dan ze is.

Om de vuile plekken niet op te kuisen maar eerder te verhullen. Dit is het Antwer- pen van de postkaarten en de toeristische gidsen. City-marketing heet dat tegenwoor- dig: een bekend begrip voor ex-reclamejon- gen Patrick Janssens.

Ondertussen is vooral Café Tornado in Antwerpen de echte landmark. Iets voor meerwaardezoekers die de “kicks” van het pretpark aan het Eilandje hebben gehad.

Kogelvrije vesten aan de ingang verkrijg- baar.

a^nnicK V^erBauwen Op 17 mei gaat het Antwerpse Museum aan de Stroom (MAS) onherroepelijk

open. Van 13 tot 16 mei is er een inhuldigingsfestival met vrije toegang. Deze nieuwe cultuurtempel, neergepoot op het Eilandje aan de Noorderdokken, moet een nieuwe landmark worden zoals dat heet, een baken die het aanzicht van de stad bepaalt.

Datzelfde eremerk kreeg ook de Lange Wapperbrug vroegtijdig toebedeeld van haar supporters,- gelukkig koos men voor een museum, ironisch genoeg haast op dezelfde plaats. Flink wat geld uit de privésector werd aangetrokken:

o.m. KBC en Umicore zijn grote geldschieters. Mooi zo.

Ceci, n’est pas een picknick, mais un flop

In de jongste Knack mocht Dominique Willaert zijn zegje komen doen. Willaert is niet alleen artistiek leider van de sociaal- artistieke groep “Victoria Deluxe”, hij is ook actief ter extreem linkerzijde. In Knack geeft hij volmondig toe - en hij kan het weten - dat de Frietrevolutie en het collectief “Niet in onze naam” volledig in handen is van de PVDA. Geen echte onthulling, want in

’t Pallieterke hebben we dat al meerdere malen uitgeklaard.

Nu organiseerde datzelfde collectief afgelopen zaterdag een nieuwe actie in Brussel, een grootse feestelijke optocht met veel muziek, eindigend in een reuzenpicknick in het park van Koekelberg.

Op de middag maakte het Journaal van de VRT duidelijk dat er op het vertrekpunt niet veel volk rondliep. Enige honderden. Nergens in het VRT-verslag werd melding gemaakt dat het initiatief uitging van een PVDA-mantel- organisatie, ook al werd Lieve Fransen voor de camera gehaald voor wat “duiding”. Ons Lieve is niet alleen artistiek leidster van het revolutionaire Brecht-Eislerkoor, ze is ook al jaren militante van de PVDA.

In het avondjournaal sprak de VRT over een duizendtal betogers, terwijl VTM het had over 300 betogers. Willen we in deze even kiezen voor het Belga-bericht dat het had over 700 deelnemers. Niet slecht voor een collectief dat - naar eigen zeggen - de steun geniet van een 100-tal verenigingen.

Oh ja, in het avondjournaal van de VRT werd een picknicker geïnterviewd door de VRT-journaliste. De geïnterviewde heet Swa Engelen. Nooit van gehoord, zegt u. Kan zijn.

Effe googelen, en u zal vaststellen dat de man op de verkiezingslijst stond van de PVDA.

Je moet het toch maar doen als VRT-ploeg juist die man er weer uit te pikken voor een interview.

Nu ja, onze reporter ter plaatse – smoske in de hand – zag wel dat de PVDA met vlag en wimpel de manifestatie domineerde - met een 200-tal militanten - en dat enkel Groen!

daarnaast als partij zichtbaar aanwezig was.

Wouter van Besien had trouwens opgeroe- pen tot deelname.

Een misser van jewelste lazen we op de webstek van Gazet van Antwerpen: “Het collectief ‘Niet in onze naam’ heeft al verschillende acties op poten gezet. Ook de Shame-betoging van 23 januari staat op het palmares van het collectief”, zo lezen we. Wat een nonsens. De Shame-betoging is opgestart als een initiatief van enkele studenten (waaronder de zoon van Stefaan De Clerck), en pas in een later stadium zijn de beroepsagitatoren van de PVDA het laken naar zich beginnen trekken.

De manifestatie van afgelopen zaterdag ging niet over de roep om een nieuwe regering; nu waren de ordewoorden duidelijk gericht tegen het (Vlaams)-nationalisme en vòòr de eenheid van België, nodig om de solidariteit (lees: de tranfers van noord naar zuid) te behouden.

Besluit: als een manifestatie met de steun van honderd organisaties, van Oudstrijders- bond tot Kristenen voor het Socialisme, van ACW tot Cuba Socialista, van Pro Belgica tot KAV, er niet in slaagt om meer dan 700 man op de been te brengen, dan ziet de toekomst van La Patrie/het Vaderland er erg somber uit. Alweer deprimerend nieuws voor Albert Deux. (evenmin aanwezig, wegens picknick in Italië)

Krachtdadig beleid

In de geest van krachtdadig beleid, zoals gevoerd door Vlaamse minister(in) van Cul- tuur Joke Schauvliege, zou het deze zomer amen en uit zijn met geluidoverlast op con- certen en aanverwante festiviteiten in open lucht. Ze kondigde een maximumgeluids- norm af van 100 decibel. Daar worden de trommelvliezen niet per direct door bedreigd, enkel op langere termijn. De plannen van de excellentie werden openbaar gemaakt toen koning winter nog niet echt “tot volgend jaar”

had gezegd. Het belette niet dat organisato-

ren van festivals en groeperingen allerhande toen al fase rood alarm afkondigden. Nu de zon aan de zomer deed denken, kroop Joke de Geweldige in haar schulp, en liet weten dat ze “de toestand nog een jaar wil bekijken en bestuderen”. Waarna ze nog een aantal

“overgangsjaren” zal inlassen alvorens een definitieve beslissing te nemen. Niet vrij maar correct vertaald wil dit zeggen dat ze de 100 decibelnorm definitief heeft afgevoerd. Elke Jan met de pet die de pech heeft in de buurt van een of andere festivalwei of “place to be” te wonen, doet er goed aan oordopjes te kopen met eeuwige levensduur.