#ikmaakruimte …
Voor hoop, steun, vriendschap, liefde, geluk & de “herstel”helden van regio G&V
Met speciale dank aan ‘mijn mannen’ en de ‘sterke’ vrouwen die in de afgelopen periode samen met mij in de frontlinie dat deden wat nodig was en op dat moment goed voelde.
Jullie zijn ‘mijn’ anonieme helden, die zonder enige twijfel in de afgelopen periode waarin niets was wat het had moeten zijn ook als het moeilijk werd naast mij zijn blijven staan.
#samensterker #jijenik #eenteameentaak #operatieonderkoffer#snoesdepoes #dezwartekater - we need eachother to make a difference - #iedereenteltmee
Als je mij zoekt dan zal ik je vinden En als je verdwaalt zoekt naar de zinnen Al voelt het alsof je de strijd niet kan winnen Mijn hart staat open je kan altijd naar binnen
Al ga je straks kapot van de pijn Is het nu niet wat het zou moeten zijn Wat het ook is je kan het delen met mij
Al ben je ver weg, ik ben altijd dichtbij (Diggy Dex, https://www.youtube.com/watch?v=C1lJxGTAjIs)
Hier is hij dan, mijn allerlaatste column #ikmaakruimte uit mijn persoonlijke pen, Ruim 2 jaar lang heb ik met heel veel plezier, op geheel eigen wijze via deze column,
jullie meegenomen op mijn reis vol avonturen, in mijn gevoelswereld en soms diepste gedachten.
Soms met een verborgen boodschap verstopt tussen zinnen en woorden,
Zorgvuldig gekozen, nooit onder stoelen of banken schuivend, mijn menig subtiel ventilerend over wat er om mij heen gebeurt & mijn ervaringen in de ggz, het sociale domein of in de wijk.
Waarom nu de allerlaatste?
Schrijven en het spelen met woorden is een grote passie en bron van steun in tijden dat het mij minder goed of helemaal niet lukt om mij verbaal uit te drukken.
Op papier met mijn pen als wapen kan wat ik denk, voel of ervaar delen met diegene die in goede en slechte tijden naast mij staan.
Het antwoord daarop is simpel;
Aan al het moois komt een keer een eind en soms is het tijd om letterlijk ruimte te maken voor een ander;
Iemand met dezelfde visie, missie en passie voor schrijven die de plek op het ‘podium’ wat deze column kan bieden over te nemen.
Niet alleen is deze allerlaatste column vooral bedoeld om mijn
‘persoonlijke’ herstelhelden in de spotlights te zetten maar ook al die andere die zonder twijfel de frontline opzochten tijdens de
‘storm’ corona, ‘de lock - down’ in al haar fases en aan de vooravond van het ‘nieuwe’ normaal, In mijn eerste column van dit jaar die ik schreef, vlak voor de Kerstdagen, was ik mij aan het opmaken voor een ‘routine’ operatie aan mijn pols.
Ik mijmerde van een ontluikende lente, en verheugde mij op het nieuwe jaar, maar hoe anders kan het soms lopen;
Na enkele weken rust en revalidatie bereikte ‘storm’ Corona eind februari ook ons land.
Deze storm waarvan sommige dachten dat hij wel zonder schade zou overwaaien zorgde dat alles, zoals wij dachten dat het altijd zou zijn, anders werd.
Gedurende deze periode viel voor mij persoonlijk een heleboel weg wat ik op dat moment nodig had om te revalideren, thuis en in het dagelijks leven zelfstandig te blijven functioneren.
De fysiotherapeut sprak na een week of vier zijn twijfels uit over de niet terugkerende kracht en mate van functieverlies, ik klaagde over pijn maar kreeg geen gehoor in het ziekenhuis.
Het was echter vooral het helemaal wegvallen van reguliere zorg, de huishoudelijke ondersteuning en mijn netwerk die net als de rest van Nederland thuis bleef die ervoor zorgde:
“dat ik terecht kwam op een plek in mijn hoofd, hart en lijf waar het voor het laatst was geweest in de zomer van 2013”
De uitslagen van aanvullende onderzoeken, de rauw werkelijkheid dat de gevolgen van een ernstige mishandeling, die plaatsvond op 2 juni 2002, , maar ook een genetisch en erfelijk component er voor zal zorgen dat het lijf minder lang zal meegaan dan mijn hoofd en hart zouden willen.
Het zal een persoonlijke uitdaging zijn om hier een weg in te vinden, maar misschien is dit het nog wel meer voor mijn omgeving, directe naasten en geliefden.
Jarenlang heb ik kunnen verbloemen dat ik gesprekken niet kon volgen door een steeds verder afnemend gehoor, gepest door de altijd aanwezig ‘fantoom’ en zenuwpijn, demonen in de “lonely hours’,sociale angsten, de dagelijkse dwangroutines en paniek aanvallen op plekken waar ik ‘het’
gevoel heb dat er elk moment wat zou kunnen gebeuren dat potentieel levensbedreigend is.
Nu vast staat door onderzoek dat het lijf niet alleen beschadigd is door dat ene fatale moment of de roofbouw die ik er op pleegde voor een groot aantal jaren.
Maar dat er ook zaken in het leven zijn waar helemaal niemand wat aan kan doen die er voor zorgen dat het leven soms een andere wending neemt; een genetisch foutje? Speling van het lot of veroorzaakt door externe factoren die hoe ‘braaf’ je ook leeft nooit helemaal te voorkomen zijn.
Wat dit ‘alles’ zal betekenen voor mijn toekomst, hoe zal deze eruit komen te zien en wat is er voor nodig
zelfstandig en zelfredzaam te blijven, en wie zal er als het ‘echt’ lastig fysiek aanwezig zijn en blijven?
Ik, - als ware controlfreak die graag zelf de touwtjes in handen heeft zal mij moeten leren overgeven, de toekomst komt zoals zij komt, en hoe zij komt heb ik en niemand ‘echt’ tot in elke detail controle over.
Ik ben de laatste die pretendeert de toekomst te kunnen voorspellen, en hoewel ‘wij’ allemaal regisseur zijn van onze ‘eigen’ script van het leven hebben wij geen van alle ‘echt’ wat te zeggen over het verloop en eindelijke slotakkoord.
‘Het nieuws wordt gedomineerd met berichten over rellen, Black Lives Matter, een tweede golf, de heetste week ooit en last but not least; codes oranje op plekken waar ik graag een dag of 10 in alle rust in de zon zou kunnen reflecteren, schrijven, eten, dansen, slapen en nu eindelijk beslissen of ik dat
‘boek’ waar ik al vanaf 1996 in zit te schrappen, bijschaven, aanvullen in eigen beheer zal uitbrengen’.
Ik denk te weten wat ik nodig heb in tijden van een persoonlijke crisis, maar is dat ook echt zo?
Lukt het mij om op tijd aan de bel te trekken, en bij wie doe ik dat dan zodat er ook echt hulptroepen opstaan die mij kunnen en willen ondersteunen;
Ik, die gewend is ‘alles’ zelf op te lossen en het moeilijk vind om ‘iets’ nodig te hebben omdat het niet zelf lukt om ‘iets’ voor elkaar te krijgen,
Ik ben al snel bang dat ik te veel vraag, dat mijn netwerk het niet volhoudt om mij te blijven steunen in dit proces waarin ‘ik’, maar uiteindelijk wij ‘allemaal’ om soms totaal andere redenen opzoek zijn naar het nieuwe‘normaal’.
Voor wie mij kent en dichtbij mij staat, zijn -niet zichtbare littekens- iets wat ‘gewoon’ bij mij hoort.
Het delen van mijn verhaal en hoe ik deze ervaring inzet om andere hoop en empowerment mee te geven kost mij geen moeite.
Het is mijn verhaal dat bij mij hoort en juist door er vaak over te praten en vertellen helpt mij om dat datgene mij dagelijks herinnert aan dat ene fatale moment te kunnen verdragen.
Door het delen van mijn verhaal, leef ik een leven waar ik een jaar of 5 geleden niet van durfde dromen en alles uit kan halen wat voor het “meisje” zoals ik ooit was onmogelijk leek.
Ik mag rollen vervullen waarvan ik dacht dat ik deze voorgoed had verspeeld met ‘mijn verleden’
Het lukt me om ondanks alle teleurstellingen en afwijzingen te blijven geloven en ook te mogen ervaren dat vriendschap en de
liefde bestaat en niet stigmatiseert of oordeelt gebaseerd op geruchten, roddels, aannames en achterklap.
#mijnverhaalcentraal #pttsislevenslang #angstpaniekdwang #traunasporen #peersupport
#presentie #iedereenhelptiedereen
Gedurende de rollercoaster van de afgelopen 6 maanden, waarin wij ‘allemaal’ in meer of mindere mate terug werden geworpen op onszelf en directe naasten.
Kreeg ik te maken met de realisatie dat ook als ‘alles’ weer normaal zou zijn dat voor ‘mij’ alles voorgoed anders zou blijven.
Een mens heeft gelukkig een groot vermogen om als dat echt nodig is te accepteren, zich aan te passen en nieuwe manieren te vinden waardoor het leven, hoewel anders dan voorheen, na een schuring weer glans kan krijgen.
En daarom deze allerlaatste column waarin ik ook mijn afscheid aankondig van een rol die mij vanaf september 2018 als voor mij leek te zijn gemaakt, maar in de veranderde omstandigheden steeds meer is gaan knellen,
Ik heb in de afgelopen maanden heel veel pogingen gedaan om te kijken of de jas in een aangepaste vorm wellicht lekkerder zou gaan zitten maar, ik moet concluderen dat, hoe graag ik dit ook zou willen, ik ‘het werk’ waar mijn bloed sneller van gaat stromen aan andere moet overlaten.
Dat zegt overigens niet dat ik nu niks ga doen, er is zoveel wat nog wel kan en waar ik net zoveel, al dan niet meer voldoening uit haal dan ik al deed in de afgelopen twee jaar bij het Herstelnetwerk.
Om geen misverstanden te voorkomen, het is slechts deze functie, rol en het daarbij horende takenpakket binnen het Herstelnetwerk die ik neerleg.
Ik stop niet met werken of mij gevraagd en ongevraagd bezig te houden met ‘zaken’ waar mijn hart sneller van gaat kloppen.
Mijn missie blijft het zelfde; mijn scherpe tong en mening is niet zomaar verdwenen en de noodzaak die ik voel om mijn behoefte om op te blijven komen voor iedereen die te maken krijgt met dat het leven soms anders loopt dan van te voren bedacht.
Zij zijn diegene die net als ik soms ‘al dan niet tijdelijk’ een steuntje in de rug nodig hebben om mee te kunnen blijven doen en
‘eigen’ regie te behouden.
Ik zal dit niet alleen blijven doen omdat ik sta voor waar ik in geloof maar ook omdat ik geloof dat
‘wij’ alleen niet alleen de
verantwoordelijkheid dragen voor onszelf maar ook voor elkaar.
Mijn vertrek bij het Herstelnetwerk biedt ruimte aan al die anderen ‘herstel’helden binnen de regio die zich net als ik bereid zijn om meer dan 100% voor deze missie in te willen zetten.
Mijn vertrek is zeker niet het einde van een beweging; in de afgelopen twee jaar heeft deze beweging waarin plaats is voor iedereen ongeacht afkomst, achtergrond of
staat van zijn zich een plek weten te veroveren binnen de regio.
De mening van mensen met ‘eigen’ ervaringen wordt steeds meer gehoord en op waarde geschat, er zijn prachtige samenwerkingen en co creaties ontstaan tussen verschillende organisaties die zijn verbonden aan het Herstelnetwerk.
Ik ben daar trots op en neem dan ook afscheid met een grote lach en kleine traan, kijk terug op
‘tropenjaren’ waarin ik vooral heel erg heb genoten, veel gelachen en waar ik ‘liever’ niet noodgedwongen omwille van mijn gezondheid afscheid van had hoeven nemen.
Door de ‘huidige’ omstandigheden is het ‘nu’ niet mogelijk om op de manier afscheid te nemen zoals
‘ik’ dat graag had gewild, maar er zal vast nog wel ergens dit jaar een mogelijkheid komen dat er wel een mogelijkheid is om dit helemaal in ‘stijl’ te doen.
Voor nu wens ik jullie allemaal een prachtige na zomer, liefde, met diegene waarmee jij het liefste bent om een eventuele volgende lock – down veilig door te komen. Ik denk aan jullie & stay safe en tot een spoedig weerzien op een van de locaties van Ggz Centraal, tijdens het weekend van de Socialrun, of ‘just around the way’.
#allesisliefde #voorwiekomjijinbeweging #meedoeniswinnen #geefjijderegiokleur
#jouwverhaalcentraal #zomer2020 #staysafe #IwillMisstheJob #elketijdzijneigengekte
Nikey Puper
Lid OR & ORc G&V Gzz Centraal met ervaringsdeskundigheid.
Ervaringsdeskundige, Peercoach, stage en praktijkbegeleider BGE, Oprichter en eigenaar van DoubleDutchDepartment sinds 2001 Promotor, publischer en content creator
