1
Weer loop ik door de draaideur van het Lucas- ziekenhuis.
Dat is nu al de derde keer in een paar dagen.
We moeten vandaag op de eerste verdieping zijn, kamer 105.
Mevrouw dr. W.H.F. Scheltema, internist, staat er op het bordje naast de deur.
We gaan de wachtkamer in. Het is er vol; vol met oude mensen.
Ze kijken naar ons, met medelijden in hun ogen.
Wij horen er niet bij, denk ik.
Mijn vrouw en ik zijn jong en mooi. Niet oud en ziek.
Maar we horen er wel bij, vanaf nu.
Daar heeft de kanker in Carmens borst voor gezorgd.
We zijn niet op ons gemak.
De verpleegster achter de balie ziet het. Ze vraagt of we in een apart kamertje willen wachten.
Gelukkig. We hoeven niet tussen al die ouwe vellen te zitten. Die bijna-doden.
De verpleegster brengt ons koffie.
‘Dat was zeker een enorme klap, eergisteren’, zegt ze.
Ze kijkt naar Carmen, die huilt.
Ik begrijp dat iedereen op deze afdeling weet wie Carmen van Diepen is.
2
Ik houd van het leven en ik houd van mezelf.
Daarbij ben ik niet trouw.
Carmen vindt het prachtig dat ik van mezelf houd.
Zij doet het ook.
Maar ze is niet zo blij met mijn ontrouw.
In het begin vond ze mijn verhalen over al mijn relaties wel spannend.
Omdat ze dacht dat het vreemdgaan voorbij was.
Maar na een jaar (we woonden net samen) wist ze dat het niet voorbij was.
Ze kwam erachter dat ik Sharon had geneukt.
Ze heeft er toen over gedacht bij me weg te gaan.
Dat heeft ze me later verteld.
Maar ze bleef. Ze hield te veel van me.
Vanaf dat moment zag ze mijn vreemdgaan als een slechte eigenschap.
De ene man peutert in zijn neus, de andere gaat vreemd. Zoiets.
Tegen mij zei ze dat ik het niet nog eens moest flikken. Dat ze dan weg zou gaan.
Ik zorgde er dus voor dat ze mijn vreemdgaan niet ontdekte.
En de volgende zeven jaar waren we het gelukkigste stel van de wereld.
3
Samen met Frenk heb ik een eigen bedrijf:
Merk in Uitvoering.
We zitten bij een klant van Merk in Uitvoering.
We praten over de marketing.
Frenk stelt de vragen en ik doe alsof ik luister.
Dat kan ik heel goed.
De klant denkt dat ik over zijn problemen nadenk.
Maar dat is niet zo.
Ik denk aan seks, aan uitgaan of aan Ajax.
Dan gaat mijn gsm. CARMEN MOB.
‘Hé, liefie’, zeg ik. Mijn liefie huilt. Ik schrik.
‘Carm, wat is er?’, vraag ik en ik loop weg van de tafel.
‘Ik zit in het ziekenhuis en ik ben bang dat het niet goed is’, snikt ze.
Het ziekenhuis. Ik was vergeten dat ze vandaag zou gaan.
Twee dagen geleden vroeg ze: ‘Zie je echt niks geks aan mijn tepel?’
Ik zei dat ik niks zag. Dat het net zoiets was als een halfjaar geleden.
Toen was ze ook met een pijnlijke tepel naar dokter Wolters gegaan. En toen was er ook niks aan de hand.
‘Maar als je het niet vertrouwt, ga dan nog een keer naar dokter Wolters’, had ik gezegd.
‘Carm, vertel nu eens rustig wat ze hebben gezegd’, zeg ik.
‘Dokter Wolters weet het zelf ook niet precies’, zegt ze. ‘Hij vond dat de tepel er vreemd uitzag.
En hij vertrouwt het niet helemaal.’
‘Hm’, zeg ik en nu raakt Carmen echt in paniek.
Frenk is lui, hij denkt alleen maar aan zichzelf en hij is mijn beste vriend. Ik werk de hele dag met hem samen en hij weet alles van mij. Hij weet dat ik Sharon heb geneukt, en Cindy, Lies en Dianne. En dat ik het ook nog af en toe met Maud doe.
Frenk is anders: neuken interesseert hem niet.
Hij geeft bakken met geld uit, maar niet aan vrouwen. Het meeste geld geeft hij uit aan dure kleren uit de P.C. Hooftstraat en aan spullen voor zijn huis aan de Bloemgracht. Frenk kan niet koken, niet strijken, niet wassen en geen boodschappen doen. Soms komt zijn vader over uit Breda en doet alle klussen in zijn huis.
Zijn moeder maakt schoon en doet zijn was.
Twee keer in de week komt hij bij Carmen en mij eten. We vinden het best. Want Frenk is een Vriend.
‘Ik zei toch dat mijn borst zo warm aanvoelde!?’, schreeuwt ze. ‘Ik wist dat het niet goed was, verdomme.’
‘Rustig, schat, dat weten we toch helemaal niet?’, probeer ik. ‘Zal ik naar je toe komen?’
Ze denkt even na.
‘Nee’, zegt ze dan. ‘Je kunt hier toch niets doen.
Ze willen bloed van me hebben en urine.
En ik krijg te horen wanneer de kijkoperatie is.
Net als de vorige keer.’
Ze klinkt nu rustiger. Het helpt altijd om over praktische dingen te praten.
‘Wil jij Luna van de crèche halen?’, vraagt ze.
‘Ik ga ook niet meer naar mijn werk.
Ze hoeven daar mijn jankgezicht niet te zien.
Wat zullen we doen met eten?’
Ik moet lachen. We maken ons nooit druk over eten.
We bedenken ’s avonds pas dat we moeten eten.
En dan zien we dat er niks in huis is. Behalve een la vol Olvarit-potjes voor Luna.
Wij zijn vaste klant bij Domino’s Pizza, de Chinees en de avondwinkel.
‘We zien wel wat we doen’, zeg ik.
Mijn rug is nat van het zweet. Ik weet dat ons leven een ongeluk heeft gekregen.
4
Ik parkeer mijn auto voor ons huis aan de Amstelveenseweg, bij het Amsterdamse Bos.
Ik haat het Amsterdamse Bos, ik haat de Amstelveenseweg en ik haat ons huis.
Vijf jaar lang woonden we midden in de stad, in de Vondelstraat op één hoog.
Maar al twee maanden na de geboorte van Luna wilde Carmen verhuizen.
Ze had er genoeg van die hippe, maar idioot zware kinderwagen de trap op te tillen.
Ze wilde een huis met een tuin.
Het werd het huis op de Amstelveenseweg, op nummer 872.
Nog net in Amsterdam, maar het voelt als Amstelveen.
Er rijdt geen tram, maar een bus langs ons huis.
Nou, dan weet je het wel.
Maar ach, het is maar voor een paar jaar.
We verdienen bakken met geld. Ik met Merk in Uitvoering en Carmen met haar eigen bedrijf:
Advertising Brokers.
Over een paar jaar kunnen we een benedenhuis in het centrum van Amsterdam betalen.
Carmen is al thuis; haar auto staat verderop.
Ik ben zenuwachtig.
De laatste keer dat ik zenuwachtig was, was in 1995.
Ajax moest toen in de laatste minuten de 1-0 tegen AC Milan vasthouden.
Even lijkt het een normale avond te worden.
Maar als ik Carmen kus, begint ze te huilen.
Weg gewone avond.
Ik zeg dat het misschien allemaal wel meevalt, net als een halfjaar geleden.
Ik zeg hetzelfde als vanmiddag. Ik heb niks beters kunnen bedenken.
In bed trek ik haar naar me toe.
We zoenen en ik merk dat ze opgewonden wordt.
Ik ga met mijn hoofd naar beneden. Als ze komt, drukt ze haar natte kruis tegen mijn gezicht.
‘Neuk me, neuk me nu’, fluistert ze.
We neuken hard.
Ze voelt dat ik bijna klaarkom en zegt met donkere ogen: ‘Kom maar, spuit me vol.’
Met een paar harde stoten kom ik klaar.
Meteen daarna begint ze weer te huilen.
‘Kom maar, liefie van me’, zeg ik. Ik kus haar haren.
Minutenlang blijf ik op en in haar liggen.
