€ 2,30
74ste jaargang • nummer 27 • donderdag 5 juli 2018 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Homans en De Wever
Het begon al op 30 mei met zijn kritiek op Bart De Wever in Villa Politica, na uitspraken over de dood van peuter Mawda. De Wever had er gezegd dat ook haar ouders in de fout gingen. Peumans stond niet alleen met die kri- tiek: het was een verrassende communicatie- fout van de voorzitter. Dat bleek eerder al uit voorzichtige commentaren van anderen in de partij (De Roover, Bracke).
Het ging vorige week crescendo in twee interviews. Het eerste verscheen in Humo (‘Ik schaam me soms voor de uitspraken van mijn collega-politici’). Peumans gaf Lies- beth Homans een veeg uit de pan omdat ze had gezegd dat ze de armoede zou halveren, maar daar met de aanhoudende hypermigra- tie natuurlijk grandioos in mislukte. Peumans deed ook geen moeite om te ontkennen dat de federale regering haar economische doel- stellingen niet had gehaald. Een regering met nogal wat N-VA’ers… Tweemaal juist.
Peiling en paniek
Interessanter wordt het nog als Peumans het heeft over de klappen die de N-VA kreeg bij een recente peiling (VTM/HLN)? “Daar zijn ze bij de partij heel erg van geschrokken. Er was paniek, denk ik.” Het moet een primeur zijn dat een N-VA’er uit de eerste ploeg van de partij spreekt over “paniek”.
We volgen die peilingen op de voet, en er was inderdaad iets raars aan de hand. Een terugval met om en bij de vijf procent, dat is niet niks. Al was het maar omdat sommigen binnen de partij de resultaten van peilingen weglachen. Nooit slim, zoiets. De remonte na de terugval na de verkiezingen van 2014 wordt twijfelachtig.
Op de commandopost van de partij kun- nen ze hier maar beter eens goed over naden- ken. De focus lag de jongste jaren op de uit- bouw van een partijapparaat en op het in beeld houden van de sterkte van de kopmannen.
Terecht, want die scoren in de poppolls feno- menaal goed.
Maar houdt de partij voldoende in het ach- terhoofd wat de aanvankelijk goed scorende Teletubbies van de socialisten van Steve Ste- vaert is overkomen. Elke glorie verbleekt. Hij die zwelt in voorspoed, zal krimpen in tegen- spoed.
De hele communicatie van de N-VA is wel biezonder sterk gefocust op eigen kring, de al overtuigden, weinig op nieuwe rekrutering.
Lazen we in Het Nieuwsblad niet dat anonieme N-VA’ers toegaven dat het zo kort voor de ver- kiezingen “al moeilijk genoeg is om kandida- ten te vinden”… Ook dat is nieuws. Waar de lijsten in 2012 en 2014 relatief makkelijk vollie- pen, is dat in veel gemeenten vandaag lastiger.
Er is om wel meer redenen ambras in lokale afdelingen (afhakers, afsplitsers). Dat gebeurt wel meer, maar heeft men dat probleem op de juiste manier bemeesterd?
Vlaams
Onmiskenbaar is er enig ongenoegen op de Vlaams-radicale flank. Peumans had het ook hierover, ontgoocheld omdat zijn partij haar communautair programma in de koelkast heeft gestoken. Zijn Peumans en zijn medestanders alleen “nog een kleine minderheid en een uit- stervend ras binnen de partij”, zoals De Stan- daard schrijft? Ongetwijfeld een minderheid,
maar dan wel een die De Wever bij zich moet houden.
Links?
Onmiskenbaar is er ook enig ongenoegen over het “sociale” profiel van de partij. Het partijhoofdkwartier ziet volgens politicoloog Nicolas Bouteca “geen breed ongenoegen op de linkse flank”, maar dat is er wel. Peumans is binnen de N-VA niet de enige met een wat progressiever profiel. Tot hier kunnen we best volgen. Iets moeilijker wordt het bij wat volgt.
Migratie
De “progressief” Peumans lijkt het onge- noegen en de angst bij burgers over de hyper- migratie te negeren. “Die zeggen dat we over- rompeld worden, terwijl dat eigenlijk niet zo is”, voegt hij daaraan toe. Net maandag ver- schenen in de pers nog maar eens cijfers over het migratiesaldo in ons land: afgerond kwa- men er in 2017 (immigratie min emigratie) zo’n 60.000 vreemdelingen bij . Ook een progres- sievere Vlaams-nationalist als Peumans zou het
kunnen begrijpen: weinig mensen zijn tegen dé vluchteling, dé asielzoekers en dé migrant.
Maar ze zijn wel tegen misbruiken en tegen de te hoge aantallen.
Ten gronde is er in Vlaanderen meer begrip voor de strakke, maar correcte houding van Francken dan voor de relativerende commen- taar van Peumans.
Theo en Zuhal
Tot daar de ideologische wrijving. Peumans ging nog een stuk verder, de persoonlijke toer op, publiekelijk dan nog, en dat was geen goed idee.
In Het Belang van Limburg nam hij Francken en Demir in het vizier.
De komst van Zuhal Demir naar Genk, waar ze lijsttrekker wordt, zint Peumans niet. “Wie uit Antwerpen komt afgezakt en meteen zijn eigen wetten wil stellen, krijgt automatisch tegenstand”, zo klonk het. Vriendelijk is dat niet.
Hij herhaalde zijn kritiek op het ruwe woord- gebruik, nu ook expliciet aan het adres van
Theo Francken, maar ging een versnelling hoger. Hij zette Francken weg als een minder geschikt voor het partijvoorzitterschap. Dat kan alleen het werk zijn van een boze belle- man. Peumans vermenigvuldigde zichzelf door het signaleren van “andere oude Volksuniërs, die zich in toenemende mate ergeren aan het woordgebruik” van Francken. Heeft hij hier een punt? Zeker wat de stijl betreft. Minder als het over inhoud gaat.
Conclusie
Het siert Peumans dat hij als “de knorpot”
of “Den Beumans” van N-VA eens ferm zijn gedacht zegt. Maar hij moet zich hoeden voor natrappen. De kritiek van Jan Jambon en ande- ren dat hij “weinig of nooit aanwezig is op par- tijvergaderingen” of daar toch “nauwelijks zijn mond opendoet” zorgt voor twijfel over zijn gelijk.
De media zullen dit incident likkebaardend consumeren. Peumans, de “averechtse mili- tant” kreeg lof van Bart Eeckhout in De Mor- gen. De Standaard en De Ochtend probeerden Wilfried Vandaele op de kar van Peumans te krijgen, maar vingen er bot. Op iedere straat- hoek vinden ze de komende weken met gemak een “een zegsman”, “een partijtopper”, of een anonieme bron” die manmoedig anoniem nog wat meer in het potje van de partij begint te roeren. Eentje – we durven niet denken dat dit Peumans zelf was – lekte al een interne docu- ment (zie verder).
VU?
Sommige commentatoren menen parallellen te zien met de ondergang van de VU, maar niet één die zich herinnert dat precies de progres- sieve keuzes van Bert Anciaux de partij naar de ondergang hebben geleid.
Zoals zo vaak ligt de waarheid ergens in het midden. Dat de N-VA een “meerstromenland” is geworden, met ook niet-communautaire mean- ders, heeft z’n goeie en slechte kanten.
Dat de N-VA het communautaire (even?) opzij schoof was een risico. Anderzijds was de invloed van de Vlaams-nationalisten op het bestuur van Vlaanderen en België nooit zo groot als tijdens deze legislatuur. Radicale fla- minganten die denken met “het communau- taire alleen” de kiezer te kunnen (blijven) beko- ren, dwalen.
De gemeenteraadsverkiezingen worden geen wandeling door het park voor de partij.
Een sterk maatschappelijk programma, maar slappe Vlaamse kost, en toch wat gemis aan sociale warmte. Dat ze daar nu niet zeggen dat we hiervoor niet hebben gewaarschuwd.
Epiloog: het lek
Plotsklaps dook er de jongste dagen een tweede feit op dat mogelijk bedoeld is om de N-VA te schaden. Het gaat om een gelekt ver- slag van de N-VA-partijbestuur, dat VTM Nieuws in handen kreeg.
Eigenlijk is dat niet meer dan een wind in een fles. Volgens dat verslag had N-VA-voorzitter Bart De Wever eind mei kritiek op premier Char- les Michel (MR). “De premier heeft de ouders van Mawda in een slachtofferrol geduwd toen hij ze ontving”, zou De Wever gezegd hebben.
Iedereen wist ondertussen wel dat De Wever in mei al (te) fors (?) had gereageerd. “Veel weer- klank krijgt het lek niet. Het lijkt ook of Peu- mans vrij alleen staat met zijn publieke kritiek”, schrijft De Standaard.
Bart Maddens (KU Leuven) ziet het iets som- berder: “Dit wijst op toenemende zenuwach- tigheid binnen de partij… En die kan het zich niet permitteren veel procenten te verliezen.
Gaat het om een escalatie? “N-VA is nog zeker geen partij die vechtend over straat rolt, maar de falanx staat plots
wel open.”
Kritiek op De Wever, op Homans, op Francken en op Demir… Jan Peumans heeft het druk ... Voeg daar nog eens bij dat hij in interviews meegaf dat de partij het communautaire heeft verwaarloosd en dat men er schrok van de tegenvallende pei- ling van VTM/HLN, en je weet dat Peumans de stok in het kot van de N-VA gooit…
Brandgevaar!
Code rood in Antwerpse Kempen en Limburg
Waarom trekt Peumans zo fel aan de bel?
Maar Kabouter Kwabbel heeft het niet helemaal begrepen
Lees
bladzijde 16
Actueel 5 juli 2018
2
Uit de smalle beursstraat
Begrotingstekort diept verder uit
Pakt premier Charles Michel (MR) deze maand het begro- tingsdossier nog aan? De publieke financiën saneren is één van de opdrachten die de federale regering zich het laatste jaar van de legislatuur kan opleggen. Die durft dat echter niet aan. Daar- voor zijn de spanningen binnen de regeringsploeg te groot.
Planbureau is somber
Bovendien kwam het Planbureau met slecht nieuws. Het begrotingstekort, dat dit jaar 1 procent van het bbp bedraagt, zal in 2019 oplopen naar 1,4 procent en in 2020 naar 1,7 pro- cent van het bbp. En zeggen dat velen in de Wetstraat de voor- bije maanden dachten dat een begrotingsevenwicht voor het grijpen lag dankzij de economische groei. Economische groei betekent immers meer banen, dus meer belastinginkomsten en minder uitkeringen.
Ondertussen blijkt dat de economische groei de komende jaren lager zal uitvallen dan voorzien en eerder rond 1,5 pro- cent (of zelfs minder) zal schommelen in plaats van de ver- hoopte 1,8 procent. Daarnaast komt het Planbureau tot het besluit dat er eenmalige ingrepen wegvallen. Zo zijn er min- der inkomsten uit boetes voor bedrijven die geen voorafbeta- ling van de belastingen doorvoeren.
Daarnaast zijn er nog de stijgende vergrijzingskosten (pen-
sioenen en uitgaven voor gezondheidszorg) en de taxshift, die eigenlijk een belastingverlaging is.
De voorspellingen van het Planbureau zijn zeer geloofwaar- dig, ook al omdat in 2019 weinig beleidswerk moet worden verwacht. Noch van de regering die in verkiezingsmodus zit, noch van de volgende ploeg, waarbij we ons de vraag kunnen stellen wanneer die de eed zal afleggen. Zelfs als alles zeer vlot verloopt, is er ten vroegste in de herfst van 2019 een nieuwe regering. Een echt begrotingsbeleid zal er pas in 2020 komen.
Rentebonus voorbij
Het is tamelijk flauw dat de federale ministers de kritiek op het begrotingsbeleid pareren door te wijzen op het dalende deficit. Het klopt dat het tekort onder de regering-Di Rupo nog 3,1 procent van het bbp bedroeg en dat het gedaald is naar 1 procent. Maar eigenlijk moeten we zoals het Planbureau het bredere plaatje bekijken.
Het Planbureau berekende dat het begrotingstekort in 2014- 2020 van 3,1 naar 1,7 procent van het bbp zakt. Er is een daling van 1,4 procentpunt, dat valt niet te ontkennen, maar van die 1,4 is 1,3 procentpunt het gevolg van een daling van de rente en dus de rentelasten op de staatsschuld. De verbetering is niet het gevolg van grote inspanningen van deze regering. En
het Planbureau waarschuwt meteen: de volgende regering kan niet meer van die rentebonus profiteren, want de rente zal niet meer dalen.
Lijkt de regering-Michel dan op de regering-Verhofstadt?
Ook die profiteerde van een dalende rente, maar gebruikte die bonus niet om de begroting te saneren. Dat onder paars toch een evenwicht werd bereikt, was vooral het gevolg van budgettaire trucs.
Ook de regering-Verhofstadt voerde belastingverlagingen door en financierde die met de rentebonus. De situatie onder de regering-Michel is minder erg. In deze legislatuur werd wel degelijk een deel van de rentebonus gebruikt voor een - wel- iswaar beperkte - sanering van de begroting.
Onteigening Vlaamse vermogens
Maar wat zal er de komende jaren gebeuren, nu de ver- grijzingskosten stijgen en dat rentevoordeel weg is? Veel zal afhangen van de samenstelling van de volgende regering. Met opnieuw de PS erbij zijn belastingverhogingen een zekerheid, en die worden vooral door de Vlamingen betaald. Wellicht komt er een einde aan de verlaging van de lasten op arbeid en zal men vooral kijken naar vermogenstaksen. De effectentaks zal stijgen. En wie weet, misschien fietst de roerende voorheffing - die al steeg van 15 naar 30 procent - richting 35 of 40 pro- cent. Kortom, het begrotingsbeleid wordt de komende jaren een soort onteigening van de Vlaamse vermogens.
Angélique VAnderstrAeten Een begrotingsevenwicht, dat heeft de regering-Michel al een tijd laten varen. De regering vindt een daling van
het begrotingstekort richting 1 procent van het bbp al een hele prestatie. Maar nu komt het Planbureau met slecht nieuws: het begrotingstekort diept straks verder uit richting 1,7 procent van het bbp.
De ophef was groot toen HEMA in een ver verleden een kinderstring introduceerde.
Hoe durfden ze kinderen te seksualiseren? De media spraken er schande van. Hoe dat is afgelopen? Waarschijnlijk is de introductie een stille dood gestorven. Als het op seksu- alisering van kinderen aankomt, is het alternatief voor de string echter de hoofddoek.
Seksualisering van kinderen
E bru u mar
Misselijkmakend zijn foto’s van baby’tjes met amper haar op het hoofdje, maar wél een hoofddoek. Google maar. Hoe ziek ben je als je in een wurmpje dat je nog op de arm kunt leggen een seksueel object ziet? Net zo misselijkmakend zijn de foto’s van spelende meisjes met een hoofddoek. Jarenlang keek ik vanuit mijn huis uit op een islamitische basisschool. Leraressen met een hoofddoek.
De meisjes droegen vrijwel zonder uitzonde- ring een hoofddoek. Zes jaar. Voetballen met een hoofddoek, achterin de klas zitten met
een hoofddoek.
Kinderen zonder besef van seksualiteit, tenzij je hen dat opdringt, natuurlijk.
“Hoofddoek erger dan string”
Een hoofddoek seksualiseert kinderen.
Wie dat beweert, levert echter een verloren strijd. Een hoofddoek is geloof. Is verplicht.
Is weet ik wat. Talloze drogredenen om op het hoofd van meisjes een vlag te planten in de vorm van een hoofddoek en ze van kinds af aan te koloniseren als meisjes, dan wel te indoctrineren dat ze anders zijn dan jonge- tjes. Erger nog: jongetjes worden óók geïn- doctrineerd dat meisjes anders zijn, anders in de zin van slechter. Minder. Minderwaardig.
Een hoofddoek seksualiseert vrouwen, minstens zoveel als een string dat doet.
Sterker: veel meer dan een string, aange- zien het niet te vermijden of te ontkennen is.
Waag het niet om die vergelijking te maken.
Dus belde ik een vriendin met een doch- ter van vier en een vriend met een dochter van negen, om ze een plan voor te leggen.
Wat ze ervan zouden vinden om de meiden, bijdehandse tantetjes, te fotograferen met een hoofddoek op en een string aan. Topi- dee. Maar wel even aan de dametjes vragen, natuurlijk. De meisjes gingen akkoord.
Ze kozen twee kleurige sjaals uit en knoop- ten die om hun hoofd. Die string vonden ze raar, maar prima. Hop, hop op de foto! “Wat
een heerlijke billetjes”, verzuchtte de moe- der van de jongste. Een uitspraak die voorbe- houden is aan moeders. Kinderen met knuf- fels, geseksualiseerd door kledingstukken.
Van het ene wordt schande gesproken, het
rest weinig anders dan volharding.
Vandaar dat mijn hart tweemaal oversloeg toen ik las dat in Gent een ‘gewenningstrai- ning voor meisjes om zich te schikken in hun lot’ wordt georganiseerd. Gewenningstrai- ning houdt in dat scholen de hoofddoek toe- laten, tenzij er sprake is van dwang. Wat de definitie van dwang is, laat staan hoe dat bewezen kan worden, wordt in het midden gelaten. De enige repliek daarop komt van een Duits-Turkse vrouwenrechtenactiviste, advocate en gelovige moslima die stelt dat een hoofddoek meisjes hun kindheid ont- neemt en ze seksualiseert. En is dat geen kin- dermisbruik? Een tekst naar mijn hart.
En of het kindermisbruik is. Misschien nog wel meer kindermishandeling. Het misbruik is voor het prediken van het eigen geloof, de mishandeling wordt de kinderen, jongens én meisjes, aangedaan. Dat er gemeenschap- pen zijn die hiervoor kiezen, is een gegeven.
Maar is dat een reden om toe te staan dat een groot deel van onze toekomstige volwasse- nen als kind al een trauma oplopen dat op termijn een weerslag op onze samenleving zal hebben? Hoe kan het dat wij als samen- leving die kinderen – jongens én meisjes – in de steek laten? En, als gevolg daarvan, onze toekomst?
De vrijheid om jezelf te zijn is niet alleen voor mannen weggelegd. Geen enkel geloof predikt vrijheid dan wel gelijkheid voor vrou- wen. Het is één ding dat mensen ervoor kie- zen een geloof aan te hangen, maar het gaat te ver als overheidsinstellingen zoals scholen besluiten die ongelijkheid van mannen en vrouwen, van godbetert jongetjes en meis- jes, te erkennen in de schoolklassen.
Trouwens, de gefotografeerde kinderen zijn jongedames geworden die er inmiddels zelf voor kiezen om strings te dragen. Een sjaal daarentegen knopen ze om hun hals, niet om hun hoofd. ebru umAr Meisjes van 5 en 9 op de foto uit protest
tegen de hoofddoek
(Foto Thomas Schlijper) andere wordt goedgekeurd. Het zal niemand verbazen dat de foto’s de pers niet haalden, laat staan dat de vergelijking bespreekbaar was. Soms ben je je tijd vér vooruit en dan
ZWARE RISICOGEVALLEN
De regering van het Bondsland Nordrhein- Westfalen mag zestien risicovolle islamisten niet van zijn grondgebied verwijderen. De redenen daarvoor zijn zeer verschillend. Bij zes onder hen ontbreken de nodige papieren.
En ook bij de andere tien zijn er bepaalde uit- reishindernissen, zoals de “Kölner-Stadt-Anzei- ger” liet verstaan.
Voor meerdere extremisten bestaat er een gerechtelijk uitreisverbod omdat in hun her- komstland de dreiging van foltering boven het hoofd hangt. Zo vernoemt de krant het geval van de Tunesiër Sami Ben Mohammed A., een salafist die in Bochum verbleef. Hij was vol- gens bepaalde berichten zelfs lijfwacht van Al Qaida-baas Osama bin Laden. Intussen ver- weert de man zich al twaalf jaar met succes tegen uitwijzing naar zijn vaderland.
Volgens bepaalde berichten die de krant kon inkijken, zou hij heel nauwe contacten hebben gehad met vertegenwoordigers van Islamitische Staat in Duitsland, waaronder Abu Walaa.
Actueel
5 juli 2018 3
Eindelijk veroordeeld
Mijnheer de taalwetschenner,
Gij zijt verbaasd omdat een rechter uw gemeente Sint-Lambrechts-Woluwe, en dus u als burgemeester en verantwoordelijke uitgever, heeft veroordeeld omdat de taal- wetten niet werden nageleefd. Brusselse gemeenten zijn tweetalige gemeenten en dus moet iedereen op dezelfde manier in het Nederlands en het Frans behandeld worden.
Sedert jaren verschijnen van het gemeente- blad Wolu Info twee aparte versies, waar- bij de Nederlandstalige versie niet identiek is aan de Franstalige. Gij houdt vol dat er niks aan de hand is, dat het om economi- sche en ecologische redenen normaal is dat de versies verschillen. Bovendien vindt gij dat identieke tweetalige magazines aan alle bewoners bezorgen een enorme papier- en geldverspilling is. Ge moet toch maar onbe- schaamd zijn en arrogant! Maar we hadden van u als notoir Vlamingenhater niks anders verwacht. Gij staat op de bres voor gelijke rechten voor allochtonen en andersgeaar- den, maar nooit ofte nimmer voor Neder- landstaligen. Voor u moet Brussel verfranst worden en mag de Vlaamse minderheid opzouten.
Er werden over dat gemeenteblad al veel vragen gesteld en klachten ingediend bij de vicegouverneur en bij de Vaste Commissie voor Taaltoezicht, die geen enkele vernieti- gingsbevoegdheid hebben. Er volgden wat beleefde adviezen om u te schikken naar de regels, maar omdat gij goed wist dat die instanties toch niks kunnen afdwingen, haalde gij uw francofone neus op en staakt gij met een nonchalante grijns op uw smoel- werk uw middelvinger in de lucht. De Neder- landstaligen in Sint-Lambrechts-Woluwe konden ‘den boom in’. Wij weten dat gij een lastige vent zijt, die heel hautain en neerbui- gend naar de Vlamingen kijkt.
Het dappere Vlaams Komitee voor Brus- sel (VKB) was het spuugzat en spande met enkele burgers een rechtszaak aan bij de Nederlandstalige rechtbank van eerste aan- leg in Brussel om die onwettige praktijken te doen stopzetten. “Het gemeentebestuur van burgemeester Maingain had het plan opge- vat om de Nederlandstalige inwoners van de gemeente een apartheidsversie van het gemeenteblad te bezorgen”, zei het VKB. De inhoud is volgens het principe “pour les Fla-
mands pas-la-même chose”. Het VKB stelt verder: “En dit alles met de arrogante volhar- ding waarmee bepaalde Franstaligen maar al te vaak de taalwetgeving in Brussel aan hun laars lappen.”
En ja, op 20 juni oordeelde die rechtbank dat gij ongelijk hebt en dat uw gemeen- teblad effectief identiek moet zijn voor de Nederlandstaligen en de Franstaligen, en dat gij moet stoppen met aparte versies. Gij discrimineert op basis van taal, verklaarde de rechter, en meer nog: dat is discrimina- tie op basis van artikel 14 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens. Pak vast! En om u wat aan te manen, lapte hij u ook nog een dwangsom aan het been.
Een grote triomf voor het VKB, dat hiermee een vonnis bekwam dat wel eens een prece- dent zou kunnen zijn bij het aanklagen van andere taalwetovertredingen in Brussel. Ik dacht even aan Flor Grammens, verwoed strijder voor de taalrechten, die - mocht hij nog leven - met hetzelfde vuur die toestan- den aan de kaak zou gesteld hebben. Met- een een hint richting het Flor Grammens- fonds om voor zijn jaarlijkse prijs eens aan het VKB te denken...
Het is wachten op wat Sint-Lambrechts- Woluwe en in wezen gij gaat doen. In beroep gaan? Of het vonnis correct naleven opdat er tenminste op dat vlak gelijkheid tussen Brusselse Vlamingen en Franstaligen kan ontstaan. In ieder geval is een Vlaamse stap gezet om de Franstalige arrogantie af te rem- men. Het zou tevens kunnen helpen om de wetsvoorstellen die door het Vlaams Belang werden ingediend, en later ook - in oppo- sitietijden - door de N-VA en vandaag ook door Vuye&Wouters, om de taalwetgeving afdwingbaar te maken, te stemmen. Hier- voor is slechts een gewone meerderheid in de Kamer nodig…
Maar het staat in de sterren geschreven dat gij achter de schermen de Franstaligen zult opjutten en afdreigen om deze evidentie niet te steunen. En als de MR niet mee wil, zal het dus niet lukken. Met kereltjes als gij zal er nooit communautaire vrede zijn. Onder- tussen staat gij altijd mee op de eerste rij om ‘Vive la Belgique!’ te roepen en handjes te gaan schudden met de club van Laken…
Briefje aan Olivier Maingain
Bij haar ontstaan was de N-VA in wezen de voortzetting van de oude Volksunie. Indien de groep “Vlaams-nationaal” (rond Bourgeois) in 2001 een absolute meerderheid had gehaald bij het ledenreferendum die een einde maakte aan de Volksunie, is het zelfs waarschijnlijk dat de oude partijnaam behouden was gebleven.
De open boulevard
Het ideeëngoed van de grote meerderheid van de kaders en mandatarissen van de N-VA was bij haar doorstart nog steeds dat van de vergane partij: “sociaal” op sociaaleconomi- sche vlak (“Sociaal en federaal” was het motto van de Volksunie), maatschappelijk eerder progressief, gericht op staatshervorming, pro- Europees. Wat betreft het immigratieprobleem, schommelde de partij tussen afwezigheid in het debat en het expliciete multiculturalisme van Bert Anciaux.
De N-VA van vandaag heeft een “neoliberale”
reputatie (een overdrijving, maar toch), noemt zichzelf “conservatief” op haar webstek, heeft het communautaire in de ijskast geplaatst, ontpopt zich steeds meer als eurosceptisch en dankt haar electorale successen aan haar rechtse profilering in kwesties als migratie en vluchtelingen.
Hoe is die omwenteling tot stand gekomen?
Grotendeels spontaan, eigenlijk. De oorlogen tussen de traditionele partijen en het Vlaams Belang hadden een enorm electoraal nie- mandsland gecreëerd. Ideologische verstar- ring zorgde ervoor dat de traditionele partijen elke toegeving weigerden aan een electoraat dat nochtans aan het opschuiven was, in het bijzonder wat immigratie betreft. En Vlaams Belang slaagde nooit in haar zelfverklaarde opzet om “de tanker te keren” richting grotere aanvaardbaarheid.
De natuur heeft een hekel aan leegte. De partij die in 2003 in een doodlopend straatje leek te zitten, reed onder leiding van De Wever voorzichtig de grote boulevard op die het Vlaams Belang had laten openliggen. De vraag naar een partij met een rechts doch fatsoen- lijk profiel was zo groot dat de nieuwe koers op zeer kort tijd beloond werd met een electorale aardverschuiving. Ongetwijfeld moet de oude garde zich een beetje ongemakkelijk gevoeld hebben bij die ideologische evolutie, maar met succes is het moeilijk discussiëren.
Een verwarde bompa
Dat succes heeft zich tot op vandaag kun- nen doorzetten. Maar de bouw van de huidige N-VA op de ruïnes van een andere partij leidt af en toe nog tot stabiliteitsproblemen. De partij van 3 procent bestaat nog. En het stond in de sterren geschreven dat die zich zou laten gel- den zodra het even minder ging. De tegenval- lende opiniepeiling van vorige maand was voor Jan Peumans de aanleiding om, in een inter-
view met Het Belang van Limburg, uit te halen naar sommige van zijn partijgenoten.
Het is niet de eerste keer dat Peumans kritiek uit op het rechtse discours van de N-VA. In het verleden slaagde de partij erin zijn oprispingen te negeren, zoals men doet met het gemompel van een sympathieke maar verwarde bompa op familiefeestjes. Deze keer lag dat moeilijker.
Nog steeds verward, wees Peumans op de instroom van Vlaams Belangers als een van de redenen voor de recente verharding van het discours, terwijl het al van 2012 geleden is dat nog een voormalige VB’er lid werd van de N-VA. Trouwens, de betrokkene werd nooit politiek actief in de partij en is er ook al jaren geen lid meer van. Ik kan het weten, want het gaat over mij.
Maar zijn gemor had deze keer niets sym- pathieks. Peumans duidde Francken aan als de schuldige voor de tegenvallende opiniepei- ling. Hij voegde eraan toe dat er een verschil is tussen wat die zegt en wat die doet, waarmee hij zich, ironisch genoeg, de voornaamste kri- tiek van het Vlaams Belang op Francken eigen maakte. Voorts kon Peumans niet met zeker- heid bevestigen of hij na 2019 lid van de partij blijft: “Dat hangt van de koers van de partij af.”
Tijd in het nadeel
Het zal ook wel afhangen van een verkies- bare plaats voor Jan. De voorzitter van het Vlaams Parlement is 67, maar meent dat zijn partij zich niet de luxe kan permitteren om het zonder zijn voorkeurstemmen te doen. Peu- mans is op dat vlak niet anders dan alle andere oudere politici die ik heb gekend. “Nog één keertje,” denken ze allemaal, “nog een aller- laatste keer.” Op het einde moeten ze altijd nog een duwtje krijgen van hun partij. Peumans laat nu al verstaan dat hij zich in 2019 niet zal laten wegduwen.
De Limburger is niet de enige oud-strijder van de Volksunie die zich onbehaaglijk voelt bij de ideologische tendensen van de partij van 30 procent. Maar de meesten zwijgen. Moge- lijk uit partijtrouw.
Mogelijk uit eigenbelang. Mogelijk ook uit het eerlijke besef dat het wel de oude Volks- unie-generatie is die de partij in moeilijke tij- den in leven heeft gehouden, maar dat het de nieuwe generatie is die, bezwaard met min- der ideologische complexen, de partij heeft groot gemaakt.
De tijd speelt uiteraard in het nadeel van de partij van 3 procent. De meeste oudgedien- den van de Volksunie zijn precies dat: oud.
Hun opvattingen dateren uit een andere eeuw, bevatten geen antwoorden op de uitdagin- gen van deze tijd, en zijn bijgevolg niet van aard om jongeren te inspireren. Met hen dreigt ook de reeds sterk verzwakte verankering in de Vlaamse Beweging te verdwijnen. Dan zal de metamorfose compleet zijn. Jurgen Ceder
De partij van 3 procent en de partij van 30 procent
Bij haar eerste verkiezingsdeelname, in 2003, haalde de N-VA slechts 3 procent van de stemmen. Ik heb nooit een behoorlijke analyse gelezen van hoe die partij van 3 procent op slechts enkele jaren kon uitgroeien naar een partij van 30 procent. De eenvoudigste manier om te begrijpen wat er is gebeurd, komt via het besef dat die partij van 3 pro- cent eigenlijk nog steeds bestaat, maar dat een andere partij daar bovenop is gegroeid, die er maar weinig op gelijkt.
Peumans gaat in de aanval tegen Francken
Vrouwen in Duitsland, loslopend wild?
Seksuele agressie, fysieke aanvallen en verkrachtingen zijn sinds de asieltsunami van 2015 schering en inslag in het vroeger zo gedisciplineerde en ordentelijke Duitsland.
Een overzicht van één week ellende.
Op zaterdag 9 juni hebben in het Saksische Plauen twee donkergekleurde mannen met buitenlandse tongval een vrouw van 25 jaar seksueel aangevallen. De vrouw kon ontsnap- pen; ze raakte lichtgewond.
Op zondag 10 juni in Heidelberg werd een dame van 36 jaar, die net van een discotheek naar huis keerde, door haar donkergekleurde begeleider verkracht.
Op woensdag 13 juni werd in de wijk Otten- sen in Hamburg een jongedame van 16 jaar fysiek aangevallen en op de grond geworpen.
Ze is beginnen tieren, waarna haar aanvaller is gaan lopen, na geprobeerd te hebben haar te verkrachten. De dader, van het mediterrane type en tussen 15 en 17 jaar oud, wordt opge- spoord..
Een asielzoeker uit Oost-Afrika heeft op don- derdag 14 juni in Ottrau in Hessen een vrouw van 39 jaar verkracht, nadat zij hem in autostop had meegenomen.
In de nacht van 14 op 15 juni werd in Frei- burg-in-Breisgau (in Baden-Württemberg) een vrouw gevolgd door een onbekende. Hij kon haar doen stoppen en probeerde haar te ver- krachten. Het slachtoffer heeft zich verdedigd en kon ontsnappen. De dader was van het Ara- bische type.
In Hannover (in Nedersaksen) werd een
vrouw van 37 jaar op zaterdag 16 juni op straat neergestoken door de Turk Bulent Icel.
De vrouw werd naar het ziekenhuis gevoerd, maar overleed er.
Intussen is Justitie bezig met een aantal daders van zware misdrijven. In Berlijn wer- den Mohammad S. (17 jaar) en Wael L. (27 jaar) veroordeeld voor twee verkrachtingen.
Mohammad S. had op Facebook een meisje van 14 jaar leren kennen en was een relatie met dat minderjarige meisje begonnen. Hij nam (aangebrande) foto’s en video’s. De jonge vrouw werd uiteindelijk tot seks gedwongen met de vrienden van Mohammad S. Een jaar later voerde Mohammad S. een meisje van 16 dronken in de wijk Neukölln en verkrachtte haar terwijl Wael L. alles filmde.
Ook moet gewezen worden op het proces in Dresden van een Pakistaanse asielzoeker die een mentaal gehandicapt meisje verkrachtte en op het proces in Zwickau tegen een Libiër.
Die Libiër drong via balkons in appartements- gebouwen binnen om vrouwen te verkrach- ten. De man was al gekend bij de politie voor masturberen in het openbaar.
Eén week in Duitsland, dus. Voor de rest kunnen we rustig indommelen in de beste aller maatschappijen.
Pietvan nieuwvliet
Auf Deutsch
Kattrin Jadin van de MR is een Duitstalige Waalse en ze komt daar ook voor uit. Alles wat de Duitstalige gemeenschap aanbelangt, neemt ze ter harte en verdedigt ze met verve.
Donderdag werd het even stil op alle ban- ken toen zij aan de minister van Financiën, Johan van Overtveldt (N-VA), een mondelinge vraag stelde over ‘de informatie aan Duitsta- lige belastingplichtigen’. Op zich niet wereld- schokkend, maar ze deed dat in het Duits…
Veel Franstaligen moesten er een hoofdtele- foon bijnemen om via de tolkendienst te kun- nen volgen. Van Overtveldt nam vervolgens het woord en vroeg: “Est-ce qu’il y a quelqu’un qui peut traduire?” Waarop hij zijn omstandig antwoord volledig en keurig ‘auf Deutsch‘ gaf.
Kattrin Jadin kon dat wel smaken en ze felici- teerde Johan zelfs met zijn “ausgezeichnete Deutschkenntnisse”. En ze voegde eraan toe:
“Et merci à tous d’avoir si bien écouté.” Moes- ten alle Franstalige ministers zo goed in het Nederlands antwoorden op vragen zoals Van Overtveldt deed in het Duits ten aanzien van Jadin, we zouden een stap verder staan in dit onzalige land.
Twee maten
Het gebeurt wel eens dat een Kamerlid niet ter plaatse geraakt om een vraag of tussen- komst te houden. Ziekte, treinstaking, ver- keershinder, noem maar op. In regel vervalt die vraag dan en wordt die wel eens omgezet in een schriftelijke vraag. Volgens het regle- ment van de Kamer mogen plaatsvervangers die vraag niet stellen. Donderdag was het even anders. Kamervoorzitter Bracke schiep een precedent dat nog vaak zal ingeroepen wor- den. Caroline Cassart-Mailleux van de MR had blijkbaar laten weten dat ze in een file zat, waarop Bracke doodleuk meedeelde: “Mme Cassart étant bloquée dans les embouteilla- ges, c’est M. Friart qui posera sa question à sa place.”
Het was Catherine Fonck van cdH die protest aantekende, met de mededeling dat haar frac- tie dat een tijd geleden niet mocht, precies op grond van het reglement. Ze eiste dan ook dat de kwestie volgende vergadering van de Con- ferentie van voorzitters zou besproken wor- den. Bracke voelde de bui hangen en beloofde dat dat zou gebeuren. Het reglement meteen en strikt toepassen deed hij echter niet, wat nochtans logisch was geweest. De heer Friart kon zijn vraag stellen. Twee maten en twee gewichten, alweer. Ligt de weg nu open voor plaatsvervangende vraagstellers? Als dat zo is, dan gaan de Kamerleden chaotische toe- standen tegemoet.
Eenmalig
Barbara Pas van het Vlaams Belang voelde Theo Francken (N-VA) aan de tand over de Duitse ngo Mission Lifeline die illegalen uit Afrika oppikte, waarvan door de Belgische regering een vijftiental personen opgenomen zullen worden. Haar vraagstelling was dan ook bikkelhard: “Waarom in godsnaam dit onge- looflijk foute signaal? Wat gaat u doen met vol- gende schepen? Denkt u dat Michel dan plots wel neen gaat zeggen tegen Merkel als loy- ale Europese partner? Wanneer gaat u einde- lijk eens doen wat u tweet en zegt, namelijk
Roddels uit de Wetstraat
Dossier 5 juli 2018
4
mensensmokkel en illegale immigratie stop- pen in plaats van te stimuleren?”
Theo kwam niet verder dan te zeggen dat het ‘eenmalige solidariteit’ is. Pas vond dat een verkeerd signaal en verwees naar een Twitterbericht van hem van vorig jaar, nadat ngo’s een flink aantal illegalen op Europese bodem hadden gebracht: “Blijf er weg. Jullie maken het alleen maar erger. Ze zullen niet verzuipen. Ze zullen gewoon stoppen met ver- trekken. Wij moeten hen uit het water vissen en terugsturen. Ngo’s stimuleren smokkel in plaats van die tegen te gaan.” Pas vindt dat hij toen gelijk had, maar dat hij nu het omge- keerde doet. Door vandaag steun te bieden aan die ngo’s, stimuleert hij juist de mensen- smokkel in plaats van die te stoppen, zei ze.
Theo had er niets op terug en liet de kritiek overwaaien. Misschien dacht hij al aan een volgende tweet vol straffe taal…
Tondo?!
In januari 2017 raakte bekend dat een nieuw architecturaal project op poten werd gezet om een verbinding te realiseren tussen het oude Paleis der Natie en het gloednieuwe Forumgebouw, elk aan één kant van de Leu- venseweg. Het zou een glazen gang in de vorm van een cirkel worden die als het ware tus- sen beide gebouwen boven de Leuvenseweg zou zweven en de benaming ‘Tondo’ – afge- leid van rotonde – zou krijgen. Op de webstek van Bracke lazen we toen dat de werken al in het najaar zouden starten. Over het kosten- plaatje werd zedig gezwegen. Na de zomer komt het najaar, en dan komt het volgende jaar er al aan en van heel dat plan zal nog niets te merken zijn.
Overigens, niemand lijkt nog vragende par- tij te zijn. Gaat het allicht peperdure project een stille dood sterven omdat Bracke er geen medestanders meer voor vindt? Of voelt men dat de belastingbetaler dit wel eens niet zou kunnen pikken? Of weet Bracke dat zijn voor- zitterspijp uit is na 2019? Drie vragen waarop wellicht evenveel keer met ‘ja’ kan geantwoord worden.
Genoeg geweest
In de wandelgangen, vooral in die van N-VA, wordt al langer gezegd en gefluisterd - en niet door de minsten - dat men het gehad heeft met Bracke. Velen zouden liever zien dat hij na 2019 zelfs compleet uit beeld verdwijnt. Zijn klungelige optreden en smadelijke afgang van enige tijd geleden in Gent dient snel te wor- den vergeten, en als Kamervoorzitter heeft hij ook geen al te sterke indruk gemaakt. Het gaat zelfs zover dat flink wat parlementsleden - van meerderheid en oppositie - er openlijk voor uit komen dat het er onder het voorzit- terschap van Baas Ganzendonk André Fla- haut veel correcter en eerlijker aan toeging.
Meermaals heeft oud-Kamervoorzitter Patrick Dewael moet ingrijpen op basis van zijn ken- nis en ervaring om Bracke bij de les te hou- den, zowel in de Conferentie van voorzitters als publiek in de plenaire vergadering. Bracke heeft als eerste burger een flinke spaarboek kunnen aanleggen, zodat hij op zijn oude dag niets tekort zal komen. Het staat in de ster- ren geschreven dat op zijn pensioenfeest veel volk aanwezig zal zijn om hem enthousiast
‘uit te wuiven’.
Van wierook naar kruisig hem
Toen Pius stierf, verscheen de Gazet van Antwerpen met een dikke purperen rouwrand op de voorpagina. Onvoorstel- baar vandaag. Iedereen die ouder dan vijf- tig is, herinnert zich nog zijn eerste paus.
Iedereen die jonger is in het ontkerkelijkte Vlaanderen weet nog nauwelijks wie de paus is. Ik herinner me goed hoe men in 1958 de lof zong van Pacelli; niet alleen in Vlaanderen maar in de hele Westerse wereld; Israël inbegrepen. Een paar jaar later begon de ommekeer. Met het con- cilie verdween een deel van het absolute gezag dat een paus als Pius uitstraalde.
Tegelijkertijd maakte het proces Eichmann nog eens duidelijk wat er tijdens de oor- log gebeurd was.
Geleidelijk groeide de geschiedenis- vervalsing dat iedereen die met de nazi’s onderhandeld of oppervlakkig gecolla- boreerd had persoonlijk en met volle zin Joden in de gasoven had gestopt. Vijf jaar na Pius’ overlijden, verwekte het toneel- stuk “Der Stellvertreter” (De plaatsvervan- ger) van de Duitse protestant Hochhuth sensatie omdat hij de paus als een Pontius Pilatus afschilderde die perfect wist wat de nazi’s uitspookten en die - letterlijk op de scène - zijn handen in onschuld waste.
In Vlaanderen stak een schandaal op toen het Groot Oosten via haar mantelorgani- satie Humanistisch Verbond in de “zend- tijd voor gastprogramma’s” fragmenten op de televisie wou tonen.
Directeur-generaal BRT Van den Bus- sche (CVP) verbood de uitzending en ondervoorzitter van de BSP Van Eynde (de Polderbizon voor de oudere lezers) sneerde dat collaborateurs altijd een voetje voor hadden bij de omroep. Van den Bussche repliceerde correct dat Van Eynde zelf in 1940 geprobeerd had een Vlaamse eenheidskrant op te richten onder Duitse controle. Nooit is de controverse over Pius meer gestopt. Het heeft boe- ken geregend over wat hij wist en wat hij niet wist, wat hij deed of niet deed. Som- mige, zoals Cornwells “Hitler’s Pope”, zijn te veel pamflet al heeft hij tenminste nog relevante bronnen geraadpleegd.
Dat kan niet gezegd worden van het schotschrift van broertje Verhofstadt (“Pius XII en de vernietiging van de Joden”);
iemand die dank zij het liegebeest al zijn hele leven op kosten van de belastingbe- taler slechte tekstjes schrijft.
Nog altijd lopen bij de gesubsidieerde vrijzinnigheid belachelijke figuren rond als broertje V., zoontje De Gucht plus de bende van deMens.nu (nieuwe naam Humanistisch Verbond) die de antikerke- lijke ordewoorden van de loge uit de jaren vijftig jaren overdoen.
De zwarte adel
Natuurlijk valt er over Pius XII meer te vertellen dan dat concordaat of zijn hou- ding tijdens de tweede wereldoorlog. Ook een paus is een kind van zijn tijd en zijn omgeving. Eugenio Pacelli wordt geboren in Rome in 1876. Hij is een van de wei- nige echte Romeinen die ooit bisschop van Rome werden. Hij behoort tot een van de belangrijkste families van de “zwarte adel”;
dat deel van de Romeinse aristocratie dat zich na de Italiaanse inname van Rome in 1870 en het einde van de Kerkelijke Staat vierkant achter de paus schaart, die zich voortaan “de gevangene van het Vaticaan”
noemt. Grootvader Pacelli is de oprichter van de bekende Osservatore Romano, de krant van het Vaticaan. Broer Francesco Pacelli onderhandelt in 1929 het concor- daat met Mussolini waardoor de Heilige Stoel een erkende ministaat met een klein territorium wordt.
De Pacelli’s leven in een tijd dat bijna de hele Curie Italiaans is, dat een Italiaanse paus een vanzelfsprekendheid lijkt en dat Italiaanse toestanden zwaar wegen in een
zogenaamde wereldkerk. Wel is Pius de paus die voor het eerst een kleine meer- derheid niet-Italianen tot kardinaal aan- stelt, al zijn er nog drie pausen na hem Italiaan. Eugenio Pacelli bezit de eigen- schappen van de meeste van zijn voorgan- gers en opvolgers (en die ook de kerklei- ders in Vlaanderen typeert ): studiehoofd en briljant intellectueel die de moderne wetenschap respecteert.
Maar hij zet nooit een voet in een paro- chie waar de seminariewaarheden op de dagelijkse harde werkelijkheden van het leven botsen, waar de pastoraal moeilijk en dikwijls ondankbaar is. De jonge Pacelli valt op door zijn vroege roeping, zijn streng orthodox geloof, zijn ascetische leven en zijn persoonlijk netwerk dat heel de Curie omspant. Zeer vlug wordt hij opgeleid als pauselijk beroepsdiplomaat met een sinecure in een paar Romeinse vrouwen- kloosters waar hij als aalmoezenier biecht hoort, de communie geeft en de kerstmis opdraagt. Maar zijn hele leven draagt hij de stempel van de professionele diploma- tie: bedachtzaam wollig formuleren, ope- ningen zoeken, op lange termijn werken en compromissen sluiten; ook met tota- litaire regimes.
Nuntius in Duitsland
Dank zij zijn kennis en zijn kennissen stijgt zijn ster heel vlug in de Curie. Zijn eer- ste optreden als topdiplomaat is een ‘mis- sion impossible’ en heeft weinig uitstaan met de kerk en des te meer met het Itali- aans provincialisme van de Curie.
Hij moet in 1915 keizer Franz Joseph en de Oostenrijks-Hongaarse regering over- tuigen vrijwillig de Oostenrijkse, maar Ita- liaans sprekende regio Trento af te staan.
De Italiaanse regering zal dan niet de kant van de Geallieerden kiezen. In de werke- lijkheid onderhandelt die al lang met Fran- sen en Britten die veel meer beloven. De Oostenrijkers zenden Pacelli wandelen.
Een volgende taak wacht hem in Duitsland.
Hij wordt nuntius in de Beierse hoofd- stad München en is tevens de vertegen- woordiger van de paus in heel Duitsland, want in Berlijn is geen nuntiatuur. Paus Benedictus wijdt de 31 jarige tot bisschop vooraleer die naar Duitsland vertrekt.
Pacelli moet de Duitsers warm maken voor het vredesplan van de paus: een vrede zonder winnaars of verliezers. Keizer Wil- helm voelt daar wel iets voor, al is er één groot struikelblok: België. De Duitsers wil- len die buit niet teruggeven en het initia- tief van de paus en Pacelli wordt begra- ven, want niet lang na zijn aankomst stort het Russisch front in elkaar en de Duitse generaals ruiken ‘die Endsieg’. Als nuntius maakt hij 18 maanden later de revolutie en de geslaagde, maar korte communistische staatsgreep in Beieren mee.
Hij staat zelfs een paar keer oog in oog met hen. Achteraf en zeker vandaag wordt altijd beklemtoond dat hij over veel gesprekspartners in zijn depêches meldt dat het Joden zijn, maar dat doet bijna iedere politicus of diplomaat in die tijd. Hij blijft in Duitsland, zij het dat hij tijdens de Weimarrepubliek in Berlijn resideert. Daar heeft hij verscheidene keren contact met vertegenwoordigers van de Sovjet-Unie.
Hij probeert nog wat religieuze rechten voor de katholieken uit de brand te sle- pen, maar hij krijgt een njet op alle punten.
Meer dan de botsing in München ontstaat daar zijn aversie voor het communisme. De nieuwe paus Pius XI en Pacelli (staatsecre- taris vanaf 1930) staan ambivalent tegen- over de opkomst van het nazisme. Dat is inderdaad een bolwerk tegen het rode gevaar, maar ze hebben de bittere ervaring met het Italiaans fascisme dat ondanks het concordaat het katholiek leven wil onder- werpen aan de totalitaire staat. Toch gaat Pacelli graag in op de uitnodiging van de nieuwe rijkskanselier Hitler om te onder-
handelen. Jan neckers
Pius XII (1)
60 jaar geleden overleed Eugenio Pacelli, beter bekend als paus Pius XII die een concordaat met Hitler sloot en over de Jodenvervolging zweeg.
Frank Vandenbroucke
kan er niet mee lachen
Actueel
5 juli 2018 5
Echo’s uit de Koepelzaal
Heibel
Voor de verandering is er weer eens heibel met Brussel. Het gewestparlement aldaar wil namelijk een cumulverbod invoeren dat er op neerkomt dat men niet meer én schepen of burgemeester én parlementslid kan zijn. De regel strekt zich uit tot alle parlementen die dit land “rijk” is en betreft dus ook de Brusse- laars in het Vlaams Parlement. Ter bescherming van de democratie drijft men het spul ook nog eens door tegen der Vlamingen - ongewenste en bedreigde diersoort in het Brussels para- dijs - meug, maar wel met medewerking van de lokale min of meer Nederlandstalige lin- kerzijde.
N-VA, CD&V en Open Vld riepen dus een belangenconflict in, wat tot een nogal woelige discussie leidde. Het bontste maakt Joris Van- denbroucke (sp.a) het, die spartelend en tegen beter weten in het Brusselse ding bleef verde- digen, dat zogezegd niet tegen de Vlamingen was gericht, maar wel een doelmatige regel was tegen het gedoe met de beruchte negen- tien baronieën.
Björn Rzoska (Groen) verdedigde het onverdedigbare op zijn manier, “decumul is het hoogste goed en de andere Vlaamse par- tijen hebben daar te veel boter op het hoofd.”
Beiden werden als collabo’s van de Brusselse Franstaligen zowat opgevreten door uiteraard de N-VA-tenoren, maar ook door de blauwe en oranje minder verdachten. Een mooi spektakel.
Woestijnregio
Zomert het eens, is het weer niet goed.
We hadden in de kroeg gewed dat er vraag- jes zouden komen over de droogte, en kijk eens… Bart Nevens (N-VA) en Tinne Rombouts (CD&V) bedienden ons op onze wenken. Vol- gens Nevens is Vlaanderen een soort woes- tijnregio en Rombouts zag, bucolisch aange- daan, de jonge plantjes verpieteren. Arme Joke Schauvliege mocht natuurlijk opdraven om te zeggen hoe goed alles is geregeld en hoe flink de Droogtecommissie (ja, dat bestaat) aan het werk is.
We moeten het hoofd koel houden en spaar- zaam zijn met water. Hoe die twee dingen te combineren zijn, vertelde Schauvliege niet.
Nevens was toch nog niet helemaal gerust- gesteld.
Wat voor een land is dit eigenlijk? Driekwart van het jaar verzuip je in de regen, door de klimaatopwarming worden we spoedig over- spoeld en dan is het een weekje warm en alles zou droog staan en het water komt op rant- soen? In Eritrea is het wellicht beter geregeld.
Russen
De steeds olijke Michel Doomst (CD&V) maakte zich zorgen over mogelijke Russische beïnvloeding van onze nakende gemeente- en provincieraadsverkiezingen. De heer Poetin ligt hier ongetwijfeld zeer van wakker. Minis- ter Homans gaf zowaar een serieus antwoord.
Alle veiligheidsdiensten lopen op de toppen van hun tenen.
Hard wordt gewerkt aan de beveiliging van de steminformatica en dergelijke en men moet alert zijn voor manipulatie via sociale media (die hierop gescreend worden, dat is pas eng).
In ieder geval zijn de federale en Vlaamse over- heid op hun hoede.
Toe maar. Gelukkig zei Homans uiteindelijk toch dat er geen reden tot paniek is. Wij van onze kant hebben een subsidieaanvraag naar Moskou gestuurd en zullen u in de aanloop naar de verkiezingen graag de pro-Russische kandidaten aanbevelen.
Prins Laurent gaat grootoom prins Karel achterna
Prins Laurent mag blij zijn dat na al zijn fratsen zijn dotatie behouden blijft. Ver- schillende van zijn vennootschappen zijn immers virtueel failliet. Dat doet denken aan zijn grootoom prins Karel, die in de herfst van zijn leven zelfs een deel van de inboe- del van zijn domein in Raversijde moest verkopen om financieel het hoofd boven water te houden.
Een jaar geleden bracht prins Laurent een bezoek aan een receptie op de Chinese ambassade naar aanleiding van de negen- tigste verjaardag van het Chinese leger. Dat gebeurde zonder toestemming van de rege- ring en het Paleis. Na lange discussies en poli- tiek getouwtrek moest de prins een deel van zijn dotatie inleveren. Zij het eenmalig.
Sindsdien loopt de man er nukkig bij. En dat is niet alleen omwille van de korting van 15 procent op zijn dotatie. Het geld dat hij van Vadertje Staat krijgt, is al een tijd voorwerp van discussie. De voorbije jaren is het al meer- maals voorgekomen dat bij officiële gelegen- heden Laurent en zijn echtgenote Claire niet kwamen opdagen. De reden had volgens som- mige royalty-watchers te maken met ruzie bij de Coburgs, die er wel degelijk is, maar eigen- lijk was het ongenoegen over een te lage dota- tie meestal de oorzaak.
Laurent mag dan wel bokken over het
‘onrecht’ dat hem is aangedaan, hij zou beter zijn focus verleggen naar zijn zakelijke activi- teiten, want afgezien van die eenmalige kor- ting komt zijn dotatie toch niet in gevaar.
Vorige week verscheen een interessant stuk op de webstek ‘de rijkste Belgen.’ Op basis van verschillende balanscijfers blijkt dat drie vast- goedvennootschappen van Laurent virtueel failliet zijn. “Rec Arlon 67 en Cerbux Invest kij- ken samen aan tegen een overgedragen ver- lies van 5,3 miljoen euro. De derde en kleinere vennootschap Compagnie des Eoliennes zag het eigen vermogen vorig jaar omslaan naar min 35.000 euro,” staat te lezen.
Die Compagnie des Eoliennes zou een villa op een eiland nabij Sicilië beheren, maar vol- gens ‘de rijkste Belgen’ is die al jaren aan het verkommeren. Verder blijkt dat geen enkele van zijn vennootschappen erin slaagt een omzet van betekenis te genereren. Onder- tussen moet de Antwerps dierenkliniek voor minderbedeelden de deuren sluiten nadat “de Stichting Prins Laurent geen financiële oplos- sing kan vinden voor de huisvesting van het dispensarium”.
Problemen niet van gisteren
Het artikel op ‘de rijkste Belgen’ getuigt niet van sensatiezucht. Het is goed onderbouwd.
We gingen zelf eens snuisteren in de balan- sen die worden ingediend bij de Nationale Bank. En wat blijkt: de problemen met de vennootschappen van Laurent dateren niet van gisteren. In 2016 ging REC Arlon 67 voor 379.385 euro in het rood. De schulden bedra- gen gecumuleerd 1,5 miljoen euro. Cerbux Invest: 483.264 euro verlies in 2016, en schul- den van 2,9 miljoen euro.
Straks gaat Laurent het geld van zijn dotatie - meer dan 300.000 euro per jaar - nog moe- ten gebruiken om de putten van zijn vennoot- schappen te vullen. Veel financiële steun van de oude haute finance valt niet meer te ver- wachten. Sinds de financiële crisis van 2008 en het debacle van Fortis hangt die oude elite in de touwen.
Wat is de volgende stap? Een verkoop van bepaalde onroerende of roerende eigendom- men. Zoals ooit noodgedwongen prins Karel, Laurents grootoom.
De broer van Leopold III, die als een halve zonderling in Raversijde bij Oostende leefde, moest in de jaren zeventig ten gevolge van financiële problemen (hij werd onder andere opgelicht door adviseurs) een deel van zijn inboedel openbaar laten verkopen. Feit is dat Karel op dat moment had verzaakt aan een dotatie.
Angélique VAnderstrAeten
Merkel versus Seehofer:
een wankel compromis
We hebben met stijgend onbegrip toegekeken hoe het conflict in de Duitse regering zich ontwikkelde. Eerst leek het een dappere en consequente poging van Seehofer en de CSU om het momentum van de ommekeer in Italië en Oostenrijk op te pikken en Mer- kel te dwingen een harder immigratiebeleid te voeren, wat natuurlijk onze onverdeelde sympathie had. Toen lazen we dat Seehofer dreigde ontslag te nemen als minister van Binnenlandse Zaken.
We dachten dat hij het spel keihard speelde, veel beter en veel harder dan we van chris- tendemocraten gewend zijn. Maar zondag- avond bleek dat hij op het punt stond ont- slag te nemen als voorzitter van de CSU, en dat paste niet in dat plaatje van optimale druk op Merkel. Dat leek een capitulatie. We vroe- gen ons in stilte zelfs af of Seehofer misschien gechanteerd werd.
Naar een impasse?
Of wilden zijn partijkaders hem niet meer volgen in die harde confrontatie? Krabbelden ze op het laatste nippertje terug? Waren zij ondanks alles toch een soort Beierse tsjeven?
Was het de diepgewortelde angst voor poli- tieke instabiliteit die vrijwel alle Duitse politici en heel veel kiezers sinds de Weimarrepubliek verlamt, zodat zij nog eerder kiezen voor een rampzalig status quo dan voor een politieke cri- sis waaruit misschien een reddende ommekeer kan voortkomen? Of wogen de ministerporte-
feuilles toch zwaarder door dan de principes en de overlevingskansen van de Duitsers als volk?
Had Seehofer gegokt en verloren?
Maandagavond bleek een compromis te zijn bereikt. Seehofer blijft minister in de regering- Merkel. De alliantie tussen CDU en CSU wordt niet ontbonden. De Duitse regering valt niet, of tenminste, nu nog niet. Het compromis voor- ziet dat aan de grens met Oostenrijk “door- reiscentra” worden opgericht, gesloten centra waar nagegaan zal worden welke immigranten asiel hadden moeten aanvragen in transitlan- den als Griekenland, Italië en soms Bulgarije.
Die zullen aan de grens worden tegengehou- den. Let op het fraaie eufemisme: die centra zijn bedoeld om illegalen tegen te houden, maar de naam “doorreiscentra” suggereert net het omgekeerde.
Die benaming is vrijwel zeker gekozen op verzoek van Merkel. Afgewezen illegalen zullen naar die transitlanden worden teruggestuurd, wat een eis van Seehofer was, maar dat moet
gebeuren met toestemming van die transitlan- den. Dat was een eis van Merkel, en dat kan tot impasses leiden, want de meeste transitlanden zijn niet zomaar bereid die illegalen terug te nemen. Volgens de Akkoorden van Dublin zijn zij verplicht dat te doen, maar Merkel heeft die akkoorden in 2015 zelf opgeblazen, niet offici- eel, maar wel in praktijk.
Kritiek en de SPD
Als we het hysterische protest van de linkse partijen horen, lijkt dit een redelijk compro- mis te zijn. Nog lang niet voldoende, maar mis- schien een goed begin. Bernd Riexinger, de voorzitter van Der Linke, twitterde zelfs over die doorreiscentra: “Transitzonen sind Massen- internierungslager.” Als voorzitter van een par- tij met wortels in de DDR-dictatuur is hij een ervaringsdeskundige inzake internerings- en strafkampen. De kritiek van de liberale partij- voorzitter Christian Lindner was verstandiger en meer ter zake. Hij wees erop dat het com- promis alleen iets zegt over de instroom van nieuwe illegalen, maar oorverdovend stil blijft over het veel grotere probleem van de hon- derdduizenden immigranten die al in Duitsland zijn, hoewel ze elders asiel hadden moeten aanvragen. Of die helemaal niet in aanmerking kwamen voor asiel…
En dan is er nog de vraag of de SPD dit com- promis zal aanvaarden. De voorzitter van de Arbeitsgemeinschaft Migration van de SPD zei in en eerste reactie in “Die Welt”: “De transit- centra vallen helemaal niet binnen de coali- tieverdragen. […] Ze liggen ver voorbij de pijn- grens.” Die voorzitter heet Aziz Bozkurt…
BE39 7390 1640 4519
www.sceptr.net
STEUN
VERBODEN VRAAG
Lord Pearson vroeg in het Britse Hogerhuis of de regering in het kader van haar antiter- rorismebeleid erop zou toezien dat “preken in moskeeën en lessen in madrassas in Enge- land en Wales zouden gemonitord worden op
‘hate speach’ tegen niet-moslims.” Het leek een vraag te zijn zoals er in elk parlement honderden worden gesteld, maar de reactie van de islamitische barones Sayeeda Warsi was een nauwelijks verholen bedreiging, in
een demagogische verpakking: “Zou ik Hare Majesteits Regering kunnen vragen of in het kader van haar antiterrorismebeleid preken in de vorm van mondelinge vragen en debat- ten in het Hogerhuis zouden gemonitord wor- den op ‘hate speech’ en islamofobie tegen moslims.”
De waarschuwing was duidelijk: stel geen vragen over wat in moskeeën en madrassas verkondigd wordt, want dat wordt beschouwd als terreur. Alsof mondelinge vragen zelfs maar in de verste verte enige gelijkenissen vertonen
met aanslagen met bommen, messen of voer- tuigen. Dhimmi’s moeten onderdanig zijn en zwijgen. Zelfs als hun dochters verkracht wor- den of tot prostitutie worden gedwongen. Lord Pearson had duidelijk nog niet begrepen welk signaal er was gegeven met de veroordeling van Tommy Robinson. Nog los van de vraag wie verantwoordelijk is voor het feit dat zoveel moslims in de adelstand verheven zijn en in het “House of Lords”, het Hogerhuis, zetelen:
negentien baronnen en baronessen.
SYMBOOL
Een jezidi-vrouw die asiel gekregen had in Canada, herkende op een autobus de man die haar in IS-gebied op een slavenmarkt had gekocht en maandenlang had verkracht. Zij ging naar het plaatselijke opvangcentrum voor migranten, vertelde wie ze had gezien en gaf zelfs de echte naam van haar “meester” op.
Maar de beambte wilde haar niet geloven. Hij beweerde dat zij “te getraumatiseerd was”
om zich dat te herinneren en hij gaf haar de raad hierover in alle talen te zwijgen. Dat staat symbool voor de perversiteit van heel het wes- terse asielbeleid, en voor het “horen, zien en zwijgen” van de politieke dhimmi’s die ons besturen.
