e 1,95
69
stejaargang • nummer 34 • woensdag 21 augustus 2013 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
NMBS-baas strijdt mee om titel in “Slimste Mens”
Lees blz. 5
VOEDSELPRIJZEN,
WELVAART EN GROEI 2
BRIEFJE AAN
ALLE POLITICI 3
EEN GURE
KOPTISCHE HERFST 3
THEUN DE VRIES 4
DE DOOLTOCHT
VAN HUBERT PIERLOT 7
Hoe wil sp.a 2014 overleven?
Na 15 augustus trekt het politieke leven zich stilaan op gang. Komkommertijd is een jaarlijks weerkerend fenomeen, maar zeker dit jaar viel alles tussen 21 juli en half augustus heel erg stil. De troonswis- sel zorgde op de valreep voor een poli- tieke opstoot.
Het komende jaar wordt een jaar met een bikkelharde verkiezingsstrijd. Alle batterijen dienden de voorbije weken dus opgeladen te worden, want wie politiek een heel klein beetje wil meespelen, zal de volgende tien maanden (en langer, naargelang de bespre- kingen na de verkiezingen) permanent op hoog tempo moeten draaien.
Volgende week komen de zogenaamde rentree-interviews. De woordvoerders en perslui buigen zich nu – dikwijls gezamen- lijk – over de laatste details van dat startof- fensief. Wie komt waar aan het woord? Welke krant komt als eerste? Welke politici komen op welk moment? Enige kennis van hogere wiskunde komt zeker van pas, want in de kleine “binnencirkel” van politiek en pers wordt elke zucht geregistreerd, becommen- tarieerd, gewikt en gewogen. Alsof die jour- nalisten niets anders te doen hebben, denkt u spontaan? Wel, ze hebben ook niets anders te doen.
Zoals in de sport heeft iedereen zo zijn tac- tiek. Johan vande Lanotte koos er voor de schermutselingen zelf te openen met een
ruim weekeindinterview in De Tijd. Dat is niet de meest gelezen krant maar het inter- net zorgt voor de gepaste verspreiding en zo houdt VdL zijn poeder voldoende droog om later in andere media nummers op te voe- ren. Anderzijds zitten we nog in de nieuws- arme periode, dus zo’n interview krijgt alle aandacht van degenen die weer terugge- keerd zijn.
Buitensmijten
Vande Lanotte maakt meteen duidelijk hoe hij het spel gaat spelen. Onder Louis Tobback heeft het al eens gewerkt. Misschien blijft het beproefde recept succesrijk. Volgens Vande Lanotte willen ‘ze’ de socialisten buitensmij- ten en is dat de inzet van de verkiezingen. Die visie is origineel. In Knack komen al dagen- lang analisten en commentatoren uit de doe- ken doen waarover de verkiezingen zullen gaan. Niemand heeft daar ‘sp.a’ op geant- woord. Maar volgens Vande Lanotte luidt een plan, neen hét plan, voor 2014: socia- listen buiten.
Hij lijkt daarbij een deweverke te doen.
BDW beweert dat ‘ze’ N-VA tot elke prijs bui- tenspel willen zetten. De Wever is succesrij- ker met zijn verhaal, want de meeste mada- mes Blanche die Knack consulteerde noemen N-VA wel als de verkiezingsinzet, of tenminste één van de inzetten. Belangrijk verschil: De Wever bedoelt met ‘ze’ alle anderen, Vande Lanotte bedoelt met ‘ze’ de N-VA. En zo maakt ook hij, via een omweg, toch nog N-VA tot zijn
verkiezingsinzet van 2014 zeker. Op het eer- ste zicht is dat onhandig. Wie promoot nu zijn grootste tegenstander?
Ook op dat punt doet Vande Lanotte wat De Wever doet. BDW maakt di Rupo tot inzet van de verkiezingen. De Wever hoopt dat de afkeer voor de premier hem stemmen ople- vert, uit het CD&V-, Open Vld- en Vlaams Belangkamp. Daar wil hij wonden slaan, niet bij de PS of de sp.a. Net zo gebruikt Vande Lanotte het grote angstbeeld N-VA niet om die partij stokken in de wielen te steken maar om zich staande te houden aan de linker- zijde. Daar moeten Groen en de PvdA afge- houden worden. Vande Lanotte wil, zegt hij in De Tijd, ‘graag vooruitgaan’. Heel ambitieus is dat niet. Bij de vorige verkiezing kwam sp.a aan een schamele 15 procent, een historisch dieptepunt (in 2007 16,3 procent en in 2003 zowaar 24,9 procent). Maar als Groen en/of PvdA erop vooruit gaan, wordt het zelfs moei- lijk de vorige score te verbeteren.
Levenslijnen
Vande Lanotte weet welke troeven hij moet uitspelen. Hij identificeert zich met het druk- ken van de energieprijzen en de strijd tegen Electrabel. Dat zijn dingen die de mensen graag hebben. Daarmee kan hij scoren, zeker bij zijn linkse concurrenten. Vandaar de reac- tie van Tom de Meester van PvdA in De Stan- daard om de verlaging van die energieprij- zen te relativeren. Met zinnen als ‘Ik moet toch mijn zakdoek niet bovenhalen als Electrabel
ook eens een jaar verlies maakt’, speelt VdL die kaart alvast perfect uit in het interview in De Tijd. En hij gaat de te hoge gsm-tarieven ook eens stevig aanpakken. Daar lusten bijna alle kiezers pap van. Uiteraard. Vande Lanotte weet zijn verhaal te plaatsen.
Hij blijft overigens erg vriendelijk voor CD&V en Open Vld. Minister Koen Geens van CD&V krijgt wel een sneertje uit Johans pen, maar eigenlijk kan hij CD&V niet echt zwaar aanvallen. Het is namelijk vooral het resultaat van CD&V (en van de PS, natuurlijk) dat in belangrijke mate zal beslissen of de sp.a nog mee aan zet komt of niet. De CD&V is de enige partij die een beetje in de buurt van N-VA kan blijven. Hoe slechter de CD&V scoort, hoe sterker N-VA voor de dag komt. En hoe ster- ker N-VA, is de logica van Vande Lanotte, hoe meer kans dat de socialisten worden buiten- gebonjourd. Dus kan en mag Vande Lanotte CD&V niet echt zwaar aanvallen. De levens- lijnen van zijn sp.a lopen in twee richtingen:
naar de PS en naar de CD&V.
Het wordt voor de keizer van Oostende en zijn partijgenoten een moeilijke campagne:
ze moeten niet alleen de eigen club naar een goed resultaat voeren, eigenlijk moe- ten ze ook de campagne van twee andere partijen mee ondersteunen. Maar het betere politieke schaakwerk, dat mag je altijd aan Vande Lanotte toevertrouwen.
DE HANDSCHOEN
VAN KERRY 8
Klein genoeg, meneer Kompany?
HOMO’S IN HET VOETBAL 7
Actueel
21 augustus 2013
2
Uit de smalle beursstraat
Voedselprijzen, welvaart en groei
De prijs van de belangrijkste gewassen zijn het voorbije jaar met 30 procent gedaald. Maar dat is voor de wereldeconomie slechts tijdelijk goed nieuws.
Maïs is op de internationale markten 30 procent goedkoper dan in 2012, en graan 25 procent goedkoper. Soja is ook minder duur, zij het slechts 7 procent. Die prijsevolutie is voor de wereldwijde wel- vaart sowieso een goede zaak. Goedkopere gewassen betekenen goedkopere voedingsprijzen, ook voor afgeleide producten. Maïs is een belangrijk voeder voor het gros van het vee. Een daling van die voederprijzen heeft een neerwaarts effect op de vleesprijzen. Omdat een steeds groter deel van de wereldbevolking – meer bepaald de nieuwe middenklasse in de groeilanden – vlees consumeert, ver- hoogt de welvaart door dalende voedingsprijzen.
Hoe komt het dat de prijzen van de landbouwgewassen een duik hebben gemaakt? Er zijn twee oorzaken. Vorig jaar was er door een extreme droogte in de VS een enorme schaarste. De prijzen scho- ten de hoogte in, zowel voor maïs als voor graan. De prijzen bleven hoog tot nu. Dankzij de zeer goede oogst in de VS is momenteel een omgekeerde beweging bezig. Het bewijs dat de voedselprij- zen nog altijd de klassieke regels van vraag en aanbod volgen. Als er meer geproduceerd wordt, daalt de prijs. De laatste tijd werd door een aantal linkse critici de indruk gewekt als zouden voedselprijzen kunstmatig gemanipuleerd worden door beleggers die er miljarden mee zouden verdienen.
Dat een aantal zakenbanken, zoals Goldman Sachs, grote winsten boeken door met mineralen te speculeren, versterkt die indruk. Het effect van speculatie op landbouwgrondstoffen is echter verwaar- loosbaar. Ook wordt de prijs van landbouwgewassen niet langer door de markt van de biobrandstoffen de hoogte ingeduwd. Critici beweer- den dat grote lappen grond gebruikt werden voor het bewerken van onder andere maïs die niet bestemd was voor de voedselketen maar voor het opwekken van bio-energie. Vooral de VS werden met een beschuldigende vinger gewezen. Maar inmiddels hebben de Amerika- nen met het goedkope schaliegas een nieuwe energiebron ontdekt.
De lage landbouwprijzen zijn in elk geval goed nieuws voor de
internationale economische en politieke stabiliteit. In 2008 heeft een stijging van de voedselprijzen onder andere geleid tot opstanden in de Arabische wereld. Het is amper bekend, maar Egypte is wereld- wijd de eerste importeur van graan ter wereld, op jaarbasis 8,7 mil- jard ton. Dat land is al een kruitvat, vooral om politiek-religieuze rede- nen, en de situatie zou met een voedselschaarste nog verergeren.
Een schaarste is nu niet aan de orde. Voorlopig toch, want de markt van voedingsproducten is zeer volatiel. De trend kan snel keren, leert de economische geschiedenis. Zo verwachten experts dat vanuit China en Japan de vraag naar graangewassen snel zal toenemen. Die landen maken van de lage prijzen gebruik om hun voorraden aan te vullen. Wanneer zij grote hoeveelheden opkopen, schieten de prij- zen opnieuw de hoogte in.
Ook wordt verwacht dat veel Arabische landen, die belangrijke invoerders zijn, hun vraag naar graan zullen optrekken. De prijsstij- ging zal dan wereldwijd een feit zijn. Ondertussen raakte bekend dat Pakistan vorig jaar een goede graanoogst had maar dat de oogst in 2013 een stuk minder zal zijn. Dat zal op de prijzen een opstuwend effect hebben. Voedingsexperts verwachten bovendien dat de maïs- oogst in de VS dit jaar later zal gebeuren omdat de zaaiperiode later is begonnen. Met wat tegenslag dreigt in het najaar door vroege vorst een deel van de oogst te worden aangetast.
Een prijsstijging zou geen goed nieuws zijn voor de wereldeco- nomie. Die is al een tijd instabiel. De VS kunnen dankzij het goed- kope schaliegas opnieuw een economische groei optekenen, maar in Europa, dat andere zeer welvarende deel van de wereld, blijft de economische onzekerheid groot.
Het herstel is broos. In de groeilanden mort de bevolking, door een gebrek aan efficiëntie en transparantie van de overheid. Maar het zijn die landen die meer en meer de groeimotor worden. Als de voedselprijzen stijgen, zal dat net in die landen een sterker negatief effect hebben, aangezien de bevolking daar een groter deel van zijn inkomen aan voeding besteedt. En lege magen staan altijd gelijk met politieke en sociale spanningen.
Angélique VAnderstrAeten
Delta - EM
bvba
Ingenieursbureau Detailstudies voor de omzetting van industrieel
afval in energie
info:nvandendriessche@delta-em.eu tel 0477 723 085
Moderne mediawetten
Stellen dat “onze” media voor de leef- en denkwereld van de originele Vlamingen nog amper interesse tonen, is een open deur intrappen. Die Vlamingen, tot nader order nog altijd de meerderheid, ontberen blijkbaar de voorwaarden volgens ongeschreven
“moderne” mediawetten nodig om aan “progressieve” nieuwsgaring te kunnen doen.
Door die meerderheid meewarig het etiket “aftands” op te kleven, schuift haar rol in de samenleving steeds verder van de voorgrond weg. Zo wordt ruimte gecreëerd om almaar intenser propaganda te voeren voor rollen gespeeld door minderheden.
Overdreven als stelling? Niet echt, te oorde- len naar wat die originele Vlamingen opgedist krijgen als “belangrijke nieuwsitems”. Ik laat het dagelijkse pakket kleine en grote crimina- liteit even onbesproken.
Hoe diep ik ook graaf in mijn door een aan- tal decennia geschraagde verleden, ik kan me niet herinneren dat de vroegere BRT of huidige VRT ooit een kwartier nodig had om het einde van de vastentijd en het aansluitende paasfeest te duiden, nochtans deel van de leef- en denk- wereld van de originele Vlamingen.
Al heeft die door geboorte en leefomgeving niks met ramadan en Suikerfeest te maken,
slaagde de VRT erin dat Suikerfeest in Het Journaal, in de zomerse “1.000 zonnen” en in TerZake tot een nationaal en internationaal nieuwsfeit te verheffen, ter waarde van ruim een kwartier zendtijd. Zelf vastgesteld. Kan ermee door voor een staatszender die het even regelmatig als leugenachtig heeft over “objec- tieve berichtgeving” als hoogte prioriteit.
Prioritair zijn eerder de herhaalde pogingen van die zender tot doelbewuste indoctrinatie.
De door verenigde linkse politieke krachten én linkse culturo’s gepredikte tolerante gedrags- code tegenover moslims, wordt ongeacht de bestaande aversie in de westerse wereld de
kijkers door de strot geramd.
“Wanneer durft een minister de staatszen- der daarvoor op de vingers tikken?”, vroeg Jef de Bock uit Schoten in een verontwaardigde lezersbrief. Mijn vrees is gegrond als ik de brave ziel antwoord: op sint-juttemis, zolang de par- tij van kameraden (m/v) aan de Reyerslaan de lakens mag blijven uitdelen. Jef mag zich, zoals elke Vlaming, nog gelukkig prijzen dat de VRT naliet om prompt te pleiten voor de haalbaar- heid van de jongste eis van de moslimgemeen- schap: voor één of twee in haar gastland gel- dende feestdagen andere data kunnen kiezen.
Theorie en praktijk
De gestaag vorderende islamisering van onze Vlaamse contreien, door alle politiek cor- recte krachten uiteraard unisono ontkend, is een gevolg van een jarenlange ongecontro- leerde immigratie.
Een ander gevolg is de toename van kinde- ren opgevoed in door de multiculturele illusie ingevoerde talen, van Arabisch, Turks, Koer- disch en Berbers via Russisch, Roemeens, Hon- gaars tot Pools en Bulgaars. Die kinderen treft geen schuld, wel de (te) vele ouders die wei- geren de taal van hun gastland aan te leren, laat staan aan hun nageslacht door te geven.
Waag het echter niet om over “ontvlaam- sen” te spreken. Het klinkt een stuk politiek correcter om misleidend over een Vlaanderen te spreken dat “zich onomkeerbaar mondiali- seert”, zoals Jan Segers in Het Laatste Nieuws.
Om die “mondialisering” in een wat her- kenbaar Vlaams spoor te houden, pleit Segers ervoor de taalachterstand van allochtone kleu- ters te bestrijden door voor hen vanaf vierjarige leeftijd schoolplicht in te voeren. Zodat ze in de klas en op het speelplein Nederlands kunnen horen en spreken. De theorie kan ermee door, maar de praktijk oogt anders, zoals blijkt uit het schooltje “Iqra” – Arabisch voor “leren” – dat in Borgerhout opengaat en plaats biedt aan een zestigtal Marokkaanse kinderen.
Kan tellen, als bewijs dat een door de Vlaamse media gesteunde capitulatie aan alles wat onder de noemer “minderheden” valt niet veraf kan zijn.
Juichen en jubelen
Onderdeel van de door ieders strot geramde samenlevingsorde is het prediken van onver- deeld begrip, zeg maar uitgesproken liefde, voor de holebigemeenschap.
Die gemeenschap zonder gemopper aan- vaarden voor wat ze is, zoals de zich immer gedeisd houdende Jan Modaal al jaar en dag doet, volstaat duidelijk niet langer. Juichen en jubelen is nooit ver telkens holebi’s hun zelf- verklaarde gelijkheid met hun medemensen zelf flagrant tegenspreken, door in manifesta- ties hun “anders-zijn” te demonstreren.
In Antwerpen weet de (al dan niet toeval- lig) “live” aanwezige en verbaasd toekijkende sinjoor daar al veel, zo niet alles van. De media dragen er zorg voor dat wie verzuimt van het uitgestalde “moois” “live” mee te genieten, ruimschoots aan zijn trekken komt via bericht- geving en duiding zonder grenzen.
De demonstraties om tegelijk “gelijkheid” en
“anders-zijn” te onderstrepen, scheren noch- tans niet de hoogste toppen van stijl en klasse.
Ze wekken, eufemistisch gesteld, natuurlijker- wijs wenkbrauwengefrons.
Herauten van de progressieve nieuwsgaring doen dat af als nog altijd aanwezige onver- draagzaamheid bij de zich overlevende ver- zuurden in een steeds verder in de goede rich- ting schrijdende progressieve maatschappij.
Als de media met dezelfde intensiteit op de geijkte holebipaden blijven huppelen, nadert het moment dat hetero’s zich als een minder- heid in de verdrukking zullen voelen. Het goede nieuws is dat hetero’s in dat geval allicht meer media-aandacht zullen krijgen.
d.Mol
LEEFLOON AFGEPAKT
Hij had het aangekondigd: jongeren die naar Syrië trekken om er te gaan vechten, hoe- ven niet langer op stempelgeld of een leefloon te rekenen. Vanaf nu schrapt Bart De Wever die toelagen aan Syriëstrijders en hun fami- lieleden. Het is de logica zelve.
Maar het is niet ongevaarlijk. Een vrouw wiens man in Syrië vecht, krijgt geen leef- loon meer (orde van grootte: 1.000 euro per maand). De echtgenote steunt haar man. Wat nu? Het gevaar bestaat reëel dat de vrouw in de islamitische gemeenschap een soort mar- telaarsstatuut krijgt. “Een leefloon afnemen van een vrouw met kind, dat doe je toch niet”, horen we alle wereldverbeteraars zeggen. Wat gaat er gebeuren als ze haar sociale woning op het Kiel met haar hele hebben en houden moet verlaten?
EN DE ANDEREN?
Wij zouden de Antwerpse burgemeester durven adviseren het aantal lijfwachten dat hem omringt, te verdubbelen. Minstens. Niet dat we hem een leven toewensen zoals dat van Geert Wilders, die continu door vier lijfwachten omringd wordt, dag en nacht. Met die moslim- lieverdjes (m/v) weet je maar nooit.
Nu is het wachten op maatregelen van de Vilvoordse burgemeester Hans Bonte (sp.a) en de Mechelse burgemeester Bart Somers (Open Vld). Gaan zij dezelfde maatregelen toepassen als hun Antwerpse collega?
Trouwens, het is eigenaardig dat enkel Antwerpen, Vilvoorde en Mechelen genoemd worden als steden van waaruit jongeren naar Syrië zijn vertrokken. Zouden er vanuit Gent, Aalst of ‘de’ Limburg echt geen jongeren ver- trokken zijn?
STIJL EN KLASSE
“Straffe madam” Ilse van Hoecke pakte na vijftien jaar dienst bij de VRT haar biezen en ging aan de slag bij Libelle TV, een zender met een kijkdichtheid op piekuren tussen één en twee dozijn kijkers. De transfer was in de pretgazetten goed voor een halve of zelfs een volle bladzijde geleuter in de voor BV’s gebrui- kelijke stijl: niks te betekenen. Op één opmer- king na, gedebiteerd door la Van Hoecke. Op de hamvraag naar het “waarom” van haar
“grote stap” antwoordde ze: “Mijn gat begon te kriebelen.” Het is twijfelachtig dat Vlaan- deren op dat antwoord zat te wachten. Maar geef toe, het leunt helemaal aan bij de stijl en de klasse die van een linkse moderne “straffe madam” verwacht mag worden.
Actueel 21 augustus 2013 3
Goedbetaald
Dames en heren bezige bijen,
Naar jaarlijkse gewoonte publiceerde het Belgische Rekenhof de voorbije week de overzichtslijst van alle politici en top- functionarissen die hun mandaten moeten aangeven. Het gaat om politici met uitvoe- rende mandaten zoals parlementsleden, ministers, OCMW-voorzitters, burgemees- ters, schepenen, hoge ambtenaren, leiding- gevenden op ministeriële kabinetten en bestuurders in hoge vergaderingen en inter- communales. Dat levert een kleine 8.000 mandatarissen op. En gij zijt daar één van.
In totaal werden maar liefst 51.613 man- daten aangegeven, waarvan iets meer dan de helft betaalde mandaten zijn. De officiële statistieken geven als cumulkampioenen Jozef Dauwe, provinciaal gedeputeerde in Oost-Vlaanderen, met 59 mandaten (waar- van 52 onbezoldigd), Etienne van Vaeren- bergh uit Lennik met 57 (44 niet-bezoldigd) en federaal minister van Overheidsbedrij- ven Jean-Pascal Labille met 56 (42 onbe- zoldigd) mandaten. Slechts 404 mandata- rissen houden het bij slechts één bezoldigd mandaat. In Vlaanderen oefent een politi- cus gemiddeld 3,5 bezoldigde mandaten tegelijk uit. In veel gevallen is dat een com- binatie van één of meer weddes en een al dan niet indrukwekkende reeks zitpennin- gen die in orde van grootte ook nog eens verschillen. In het oog springt de niet-poli- tica en Arco-topmadam Francine Swiggers met maar liefst 16 flink betaalde mandaten.
Het loont de moeite de lijst eens te bekijken.
Sinds 2005 is men verplicht zijn manda- ten (openbaar) en zijn vermogen (geheim) aan te geven. De verplichting van de vermo- gensaangifte werd ingevoerd om te voorko- men dat politici en topambtenaren zich bij de uitoefening van hun mandaat persoon- lijk zouden verrijken. De verplichte manda- tenlijst moest de schijn van belangenver-
menging wegnemen na de woelige periode van de (socialistische) omkoopschandalen.
Bovendien kaderde alles in de “nieuwe poli- tieke cultuur”, die intussen allang dood en begraven is. Gij weet immers dat de burger geen al te hoge pet op heeft over de poli- tici en hen zonder verpinken in één grote pot nat van zakkenvullers en postjespak- kers steekt.
Als men weet dat de wet op de vermo- gensaangifte en de mandatenlijst liefst tien jaar op zich heeft laten wachten, omdat de politieke wereld ervan huiverde, en als men zich realiseert dat men één en ander gedwee aangeeft en zonder verpinken een batterij aan mandaten aangeeft, dan is dat in feite een lege doos. De mandatarissen trachten enkel de schone schijn op te hou- den.Heel die jaarlijkse publicatie heeft alvast het voordeel dat het de burger nog eens herinnert aan de onophoudelijke postjes- en poenpakkerij van de politici en de hoge pie- fen. Jammer is dat die dames en heren zich in het kader van hun geloofwaardigheid en hun maatschappelijke verantwoordelijkheid geen enkele gewetensvraag of andere vra- gen lijken te stellen.
De kloof tussen de politiek en de burger is diep. Dieper dan ooit. En toch lijken jul- lie zich daar maar bitter weinig van aan te trekken. Het zij zo. Het zal altijd wel zo blij- ven. Ja, bijna de helft van de mandaten is onbezoldigd, dat is waar, maar ik durf er nogal wat op verwedden dat jullie op de vergaderingen minder vaak en minder fre- quent aanwezig zijn en rapper met een ver- ontschuldiging afkomen om er niet te moe- ten zijn…
Voor ’t geld danst den beer, zegt de volks- mond. Het is een torenhoge waarheid, zolang het tegendeel niet bewezen is.
Splits zelf de sociale zekerheid!
Word lid van het Vlaams ziekenfonds.
Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.
Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.
Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be
Splits zelf de sociale zekerheid!
Word lid van het Vlaams ziekenfonds.
Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.
Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.
Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be
Word lid van het Vlaams ziekenfonds.
Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.
Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.
Een hete islamistische zomer, een gure Koptische herfst
De afgelopen week gingen er in Egypte tientallen Koptische kerken in vlammen op.
Voorbije week niet veel over gelezen in onze kwaliteitsmedia? Klopt. Die hadden het te druk om het politiegeweld tegen de demonstranten van de Moslimbroeders in beeld te brengen, en scherp te veroordelen. Wat ooit als een “Arabische Lente” omschreven werd, lijkt meer en meer op een hete islamistische zomer uit te draaien. Voor de Kop- tische christenen, en bij uitbreiding alle christenen in het Midden-Oosten, wordt het vooral een gure herfst.
In 2005 bestond de Deense krant Jyllands- Posten het twaalf Mohammedcartoons te publiceren. Binnen de kortste keren stond heel het Midden-Oosten in rep en roer. Moslims voelden zich door die cartoons tot in het diepst van hun ziel gekrenkt. Hoogstwaarschijnlijk kan het merendeel Denemarken nog niet bij bena- dering op de wereldbol situeren, al hing hun leven ervan af. Het aandeel Jyllands-Posten- lezers onder de betogers hoefde niet al te hoog ingeschat te worden. In Damascus werd niet alleen de Deense ambassade (en de Zweedse en de Chileense, in hetzelfde gebouw) in de as gelegd. Voor alle zekerheid werd ook de Noorse ambassade, in een ander deel van de stad, in brand gestoken. Met andere woorden:
wanneer moslims boos worden, steekt het zo nauw niet met de vergeldingsacties: proporti- onaliteit is geen voorwaarde, en al evenmin of het doelwit betrokken partij is of niet.
Graffiti
Spoelen we door naar 2013. Bij de afzet- ting van de Egyptische president Mohamed Morsi was de Koptische paus Theodorus II zo vermetel geweest zich aan de kant van gene- raal Abdul Fatah al-Sisi te scharen. Gevolg: niet alleen belagen de aanhangers van de Moslim- broeders het Egyptische leger en de politie, ze laten zich voluit gaan tegen al wat van ver of dicht naar Kopten of christenen ruikt. Op 5 juli, amper twee dagen na de machtswissel, hielden de Moslimbroeders al lelijk huis in het christelijke dorpje Nagaa Hassan. Tientallen huizen werden platgebrand, winkels werden geplunderd en minstens vier mensen werden afgemaakt. Sindsdien ging het van kwaad naar erger. Er gingen niet alleen kerken maar ook christelijke scholen en weeshuizen in vlam- men op. In sommige steden krijgen winkels van christenen af te rekenen met speciale graffiti, zodat bij de eerstvolgende betoging vooral de
«juiste» winkels geplunderd kunnen worden.
Wat een verschil in reactie op die twee gebeurtenissen. Twaalf spotprentjes in een lokale krant van een klein Europees land vol- stonden om heel het Midden-Oosten in rep en roer te zetten en enkele Europese ambassades af te branden. Europese politici én journalisten konden zich niet snel genoeg distantiëren van de cartoons. Bij de weinigen die toch de verde- diging van Jyllands-Posten op zich namen, lag het er vingerdik op dat het niet helemaal van harte was. Want ja, was dat nu echt nodig om die brave aanhangers van de godsdienst van de vrede zo doelbewust en zo kwaadaardig op hun gevoelige tenen te trappen?
Wanneer echter kerken met tientallen tege- lijk in brand gestoken worden, winkels van christenen systematisch gemarkeerd worden en er niet bepaald op een christelijk lijk meer of minder gekeken wordt, dan liggen de zaken helemaal anders. Daarover verneem je in de westerse media amper iets. Je moet al uitwij- ken naar «subversieve» media, zoals dit blaadje, of de Nederlandse internetstekken Geen Stijl en De Dagelijkse Standaard. De vierde macht als vijfde colonne van de islam, echt nieuws zal het voor de lezer niet zijn.
Van Rompuy
De Europese politici gaven nadrukkelijk
niet thuis. De christendemocraten, waaron- der «onze» Europese «president» Herman van Rompuy al zeker niet. In januari zat hij in Caïro naast opper-Moslimbroeder Mohamed Morsi mooi te blinken, om de president een vette cheque van vijf miljard euro te overhandigen.
Dat van het miljard euro dat Egypte tussen 2007 en 2013 aan Europees belastinggeld heeft ontvangen geen spoor terug te vinden is? Daar doet alleen een kniesoor moeilijk over.
Misschien is het wel van dat geld dat dezer dagen jerrycans volgetankt worden om Kopti- sche kerken in brand te steken.
Over paljassen als Koert Debeuf willen we het nog niet eens hebben. Die praatjesmaker zou geen moslimgeweld tegen christenen her- kennen al brandde hij zelf mee op in een Kop- tische kerk.
Waar die Europese politici dan wel wakker van liggen? Dat de politie tegen protesterende Moslimbroeders te veel geweld gebruikt. Pre- mier Elio di Rupo twitterde op 15 augustus:
«Egypte: ik veroordeel met klem de repres- sie en het geweld. Mijn oprechte deelneming aan de families van alle slachtoffers.» Een Bel- gische premier die repressie veroordeelt, dat we dat nog mogen meemaken! Maar je moet al heel welwillend zijn om in zijn tweet een veroordeling van het geweld tegen de Kopten te willen zien.
Herman van Rompuy schreef dan toch een persmededeling: «Het geweld van de voorbije dagen kan niet gerechtvaardigd of genegeerd worden. De mensenrechten moeten worden gerespecteerd, en politieke gevangenen moe- ten worden vrijgelaten.» Dat de Moslimbroe- ders mogen ophouden Kopten over de kling te jagen, kreeg hij echter niet uit zijn toetsenbord gewrongen. Of spaart hij die vermaning mis- schien voor zijn volgende haiku?
Barack Obama
De Amerikaanse president Barack Obama is in hetzelfde bedje ziek, en ziet in Egypte alleen maar geweld tegen moslims. Hoe verklaart hij de tientallen dode politieagenten? Slachtoffers van de hitte? Dood door een acute opstoot van de West-Nijlziekte? De schotwonden vertellen een ander verhaal, en de YouTube-video die toont hoe een gepantserde politiebus van een brug gesmeten wordt eveneens.
Bij het liberaal-democratische segment van de Egyptische bevolking heeft Obama het meer dan waarschijnlijk voorgoed verkorven. Een mens zou nochtans denken dat de Verenigde Staten vooral de belangen van dat gedeelte van de bevolking zou willen ondersteunen. Maar neen hoor, niet met deze Amerikaanse presi- dent. Obama steunde maar al te graag presi- dent Mohamed Morsi, en hij bleef hem steunen toen allang duidelijk was wat voor een ramp die man voor Egypte werd.
Helemaal inconsequent was dat niet van Barack Obama. Tijdens zijn verkiezingscam- pagne had hij beloofd dat hij in de loop van de eerste maanden van zijn presidentschap de moslims vanuit een grote moslimhoofd- stad zou toespreken. Op 4 juni 2009 stond hij in Caïro, inderdaad, om met zijn toespraak
«A New Beginning» zoete broodjes te bakken met de moslims. Het praatje dat het Westen toch zoveel aan de islam te danken heeft, inclu- sief algebra, ontbrak uiteraard niet. Over demo- cratie zei hij dat «de VS niet aannemen te weten wat het beste is voor iedereen». Anderzijds erkende hij wel dat mensen verlangen naar de vrijheid van meningsuiting, eerlijke rechtspraak en een transparante overheid. Over de onder- drukking van minderheden, laat staan christe- lijke minderheden, had hij het zeer «diploma- tisch» niet. Hoe komt dat toch, dat hardnekkige geruchten als zou hij heimelijk een moslim zijn de ronde blijven doen?
Niets nieuws onder de zon
Het Westen was nochtans op de hoogte.
Begin februari dit jaar schreef een Koptische leider een open brief aan het Vaticaan. Hij toonde zich geschokt over de onverschillig- heid van westerse christelijke leiders voor de moeilijke situatie van de Kopten in Egypte. Die
open brief was méér dan een noodkreet. Het was een aanklacht, met name dat de Katho- lieke Kerk zich niet inzet voor de benarde situ- atie van de 8 miljoen christenen in Egypte.
Toen in 2011 in Libië een opstand uitbrak, werden ook daar de christenen, geschat op 100.000, vervolgd en verjaagd. In maart dit jaar werden in Benghazi meer dan honderd Koptische christenen gearresteerd. Over hun lot is niets bekend. Op een persmededeling van Di Rupo of Herman van Rompuy wachten we nog steeds.
Tot slot een waarschuwing voor de lezer.
Hebt u dit artikel instemmend zitten lezen, dan zit u in de gevarenzone. Als het van sena-
tor Bert Anciaux – «al-Bert» voor de vrienden – afhangt, wordt het binnenkort strafbaar om erop te wijzen of het ermee eens te zijn dat er aan de islam enkele donkere kantjes zitten.
Dan lijdt u aan islamofobie, en zoals bekend is die ziekte het allergrootste probleem waar de wereld mee te maken heeft. Bert Anciaux heeft nog geen tijd gehad zich het lot van de chris- tenen in het Midden-Oosten aan te trekken of voor hen een traan te plengen. Hij heeft het veel te druk met de uitwerking van zijn wets- voorstel. Bovendien is hij naarstig aan zijn doc- toraat aan het schrijven. In het leven moet men nu eenmaal prioriteiten kunnen stellen…
FvL
Brief aan alle politici met een mandaat
Dossier
21 augustus 2013
4
Theun de Vries
Even vlug gekeken op de webstek van een paar bibliotheken waar iedereen de collecties tegenwoordig kan raadplegen. Ja, iedere bib heeft nog wel een paar boe- ken op een rek staan van Theun de Vries (1907-2005), de beste epische verteller uit het Nederlandse taalgebied. Maar ik denk niet dat historicus Jos Perry zo’n prach- tige biografie aan hem zou gewijd hebben (Revolte is leven, 394 bladzijden, uitge- verij Ambo, 34,95 euro) als hij niet tevens een doldwaze communist was geweest.
Een vervalste Gouden Uil
Ik heb Perry één keer ontmoet. In 1995 werd de eerste Gouden Uil toegekend, tijdens een rechtstreekse televisie-uitzending. De produ- cerende dienst vroeg collega’s een stukje te maken over de boeken die op de nominatie- lijst stonden. Het programma zou eindigen met de bekendmaking van de winnaar. Ik kreeg de vraag een paar minuten televisie te produceren over de biografie van de Nederlandse sociaal- democraat Willem Hubert Vliegen; een uitste- kend geschreven boek van de mij onbekende Jos Perry. Geen probleem.
Een paar dagen later zei een collega mij dat ik geen gekke dingen moest doen, want het was allemaal komedie: de winnaar was op voorhand gekend en hij heette Jeroen Brou- wers. De schrijver had al een tijd in een media- offensief de Vlaamse bekrompenheid aange- klaagd omdat een Nederlander nooit eens een Vlaamse literaire prijs kreeg. Dat moest veran- deren, dus werd zijn boek Vlaamse Leeuwen (een bundeling van grotendeels eerder gepu- bliceerde stukjes) op de nominatielijst van die nieuwe Gouden Uil gezet. Ter wille van het smeer wou Brouwers de komedie meespelen en in de zaal Luna in Brussel plaatsnemen als één van de genomineerden, zij het op voor- waarde dat hij de absolute garantie kreeg dat
hij zou winnen. Jos Perry bekende me dat hij best een beetje hoopte op de prijs. Ik zei hem ronduit dat alles achter de schermen op voor- hand bedisseld was. Hij geloofde me niet echt, maar het eindigde zoals voorspeld. Overigens kreeg in diezelfde uitzending de onvermijde- lijke Anne Provoost ook een Gouden Uil voor het beste (politiekcorrecte) jeugdboek. In de toenmalige strijd tegen het Vlaams Blok moes- ten de jeugdige lezertjes ook gehersenspoeld worden over de gevaren van nationalisme en racisme. U kent het refreintje. En daarmee zijn we beland bij Theun de Vries, een rasverteller die van historische personages levende men- sen maakte en die toch zoveel van zijn werk ontsierde omdat hij te dikwijls zijn ideologie met brede en soms vervelende borstelstreken in zijn boeken uitsmeerde. Niettemin werd hij nog geregeld door zijn medebonzen van de Communistische Partij Nederland op het matje geroepen, omdat hij nog niet correct genoeg was.
Apparatsjik en creatief schrijver
De Vries is een Fries die van zijn moeder- taal houdt maar toch liever in het Nederlands schrijft. School is niet echt aan hem besteed.
Verwoed lezen (de gebroeders Karamazov op 16 jaar en Streuvels een jaar later) wordt
zijn persoonlijke universiteit. Schrijven is een obsessie; eerst poëzie en vlug romans met een voorkeur voor historische personages. Zijn talent wordt vrij vlug erkend door een Hendrik Marsman of een Jan Romein.
Ondanks of misschien wel dankzij een nede- rig kantoorbaantje in de bibliotheek van Sneek radicaliseert hij, bestudeert hij het marxisme en gelooft zoals zo velen dat de vooroorlogse Sovjet-Unie het lichtend voorbeeld voor de mensheid is. Die blindheid duurt zo’n veer- tig jaar en resulteert in meerdere gedichten over “Stalin! Stalin!” die in niets onderdoen voor “Aan Hitler! Mensch, méér dan mensch”
van Nand Verknocke of de Führerrijmelarij van René Verbeeck.
Toch is de absolute top van de partij wat bozig omdat De Vries, al is hij hun sterauteur, het communistische ideaal niet bereikt. De schrijver stamt uit een boeren- en burgerijmi- lieu dat hij bijzonder goed ontleedt maar hij is niet in staat het epos te schrijven van de over- winnende proletariër die optimistisch aan de nieuwe maatschappij bouwt, want met arbei- ders heeft hij niets.
De Vries compenseert dat “gebrek” door klakkeloos de partijlijn te volgen. Hij verdedigt onbeschaamd het Hitler-Stalinpakt van 1939.
Tijdens de Duitse bezetting twijfelt De Vries of hij zich toch niet bij de Kultuurkamer zal aan- melden om verder te kunnen schrijven. Na de Duitse aanval op de Sovjet-Unie is daar geen sprake meer van. Geleidelijk glijdt hij het ver- zet in, zij het uitsluitend met pen en papier. Hij duikt een tijd onder. Hij wordt gearresteerd en in een interneringskamp opgesloten.
Terwijl de rest van Nederland honger lijdt, verzwaart hij er vijf kilogram maar hij leeft natuurlijk in angst voor zijn lot. Een partijge- noot verkleedt zich als de perfecte Sipo-SD’er en haalt hem met vervalste papieren uit de gevangenis. Na de oorlog werkt hij bij het par- tijdagblad en toont zich de volmaakte appa- ratsjik die iedere ideologische wending goed- keurt onder het motto “de partij heeft altijd gelijk; twijfels zaaien is misdadig”.
Hij zegt genadeloos oude vriendschappen op met mensen die de partijlijn niet volgen.
Tezelfdertijd is er de kunstenaar die al in en na de oorlog verhalen schrijft over een WA-man (lid van de partijmilitie van de NSB) en over Duitsers die verrassend genuanceerd zijn en die hem door heel links Nederland niet in dank worden afgenomen.
Rasverteller
Na de oorlog begint het bekende commu- nistische circus van uitnodigingen voor zoge- naamde vredescongressen en schrijversont- moetingen. De Vries gaat gretig op de vele uitnodigingen in. Hij bezoekt geregeld de Sov- jet-Unie en zijn satellieten; temeer omdat zijn boeken in Nederland niet altijd goed verkopen en omdat hij - ondanks de deviezenproblemen - het grootste deel van zijn inkomen krijgt uit vertalingen in de DDR. Zijn partijboekjes over
zijn reizen zijn vandaag gênant om te lezen. Hij slikt braaf de kritiek dat zijn romans te burger- lijk blijven en te weinig proletariërs tonen “die voorbestemd zijn om te heersen”.
Hij wordt lid van het partijbestuur en voor- zitter van de vereniging Nederland-USSR. Zoals iedere communist reageert hij geschokt wan- neer Kroestjov de misdaden van Stalin tegen- over partijgenoten (niet tegenover gewone burgers) aanklaagt. De Sovjetinval in Honga- rije in 1956 doet blijkbaar een lichte twijfel ont- staan, want voor één keer zwijgt hij.
Maar hij wordt weer zijn oude zelf tijdens een bezoek, samen met o.a. Frans Masereel, aan China tijdens de verschrikkelijke periode van de Grote Sprong Voorwaarts. Hij ziet niets en verklaart China een moreel superieur land.
Wanneer Boris Pasternak de Nobelprijs krijgt - officieel voor zijn gedichten maar in werkelijk- heid voor Dokter Zjivago - maakt hij zijn Rus- sische collega af.
En toch slaat de twijfel toe; temeer omdat ruimdenkend Nederland zich weinig aan- trekt van zijn politieke strekking en hem gere- geld een prijs of een onderscheiding geeft. In november 1971 heeft hij het wel gehad. Hij neemt ontslag uit de partij, maar blijft nog altijd marxist-leninist. Als voorzitter van PEN houdt hij zelfs een minuut stilte voor de terro- riste Ulrike Meinhof.
Voor mij beginnen dan zijn beste jaren met prachtige historische romans als Baron (com- pagnon van Molière), De Première (van Puc- cini’s Fanciulla) en Het hoofd van Haydn. Het taalgebruik is inderdaad soms wijdlopig en archaïsch met te veel details, maar zelfs op zijn tachtigste is hij een rasverteller.
Nederland is echter veranderd. Het is typisch dat geen van zijn romans nog een tweede druk haalt. In zijn laatste moeilijke jaren laat hij zich opmerken door zijn ongezouten afschuw van het mohammedanisme, hoewel hij het groot- ste deel van zijn leven een even misdadige ide- ologie heeft aanbeden. De Vries sterft in 2005.
Perry vertelt dit boeiende leven in een zeer leesbaar Nederlands, met niet alleen aan- dacht voor de literatuur of de communisti- sche dwaasheden van De Vries. Ook diens rijk gestoffeerde persoonlijke leven (vrouwen) en de barstjes in het schild komen ruim aan bod.
De Vries ontdekt bijvoorbeeld dertig jaar na de oorlog dat zijn verzets- en kampervarin- gen zo ingrijpend waren dat een arts bereid is daar allerlei bot gedrag uit af te leiden zodat de auteur 80 procent invaliditeit kan opeisen met de daarbij behorende uitkering. Perry is erin geslaagd een boek te schrijven dat boeit zonder dat je zelfs ooit iets van die auteur gele- zen hebt.
Het is goed mogelijk dat ik vijfentwintig jaar na het laatste De Vriesboek afhaak op zijn stijl, zijn 19de-eeuwse taal volgens Kees Fens, maar dat een leven dat bijna de gehele twin- tigste eeuw overspande nog altijd de moeite is, bewijst het werk van Perry.
Jan neckers
IJzerwake 2013
Op zondag 25 augustus is het precies 65 jaar geleden dat in Diksmuide een eenvou- dig wit kruis opgericht werd met de leuze AVV-VVK en de tekst “Hier liggen uw lijken als zaden in ’t zand, hoop op de oogst, o Vlaanderland”. Het eenvoudige kruis werd opgericht op de puinen van de in maart 1946 gedynamiteerde IJzertoren.
Aanstaande zondag vindt de twaalfde editie van de IJzerwake plaats. Weliswaar niet in Diksmuide, maar in Steenstrate, bij het monument van de gebroeders Van Raemdonck.
Om 11 uur wordt traditiegetrouw met een eucharistieviering van start gegaan.
De feitelijke IJzerwake wordt geopend met een gedicht van Aleidis Dierick.
Ook dit jaar zijn er twee sprekers. Na de toespraak van de voorzitter van de IJzer- wake, Wim de Wit, volgt de evocatie rond het centrale thema: Vlaanderen, Schotland, Catalonië – Ja!
Hilde van Echelpoel brengt drie liederen, respectievelijk een Vlaams, een Catalaans en een Schots lied.
Afwisselend zijn er vriendschapsbood- schappen uit Catalonië en Schotland. Op de valreep vernamen we dat ook een Zuid-
Afrikaan vanop het podium een groet zal brengen.
De gastspreker dit jaar is Jürgen Con- standt. Hoeven we Jürgen aan onze lezers voor te stellen? Neen toch. We zijn er zeker van dat hij als directeur van het Vlaams &
Neutraal Ziekenfonds een krachtige toe- spraak zal houden.
Vanuit heel het land vertrekken er bus- sen. Alle informatie daarover vindt u op de webstek www.ijzerwake.org of telefonisch bij Leo Ryckeboer 03/290.58.31.
De IJzerwake wordt in elkaar gestoken dankzij de onbezoldigde inzet van tiental- len vrijwilligers. Wie bij de opbouw van het terrein een handje wil toesteken, op vrij- dag of zaterdag, of wie wil helpen bij het opruimen op zondagnamiddag, kan con- tact opnemen met het secretariaat van de IJzerwake, op nummer 03/238.27.49 of info@ijzerwake.org.
We brengen u in ons volgend nummer een uitgebreid verslag en we zullen u dan vertellen of de IJzerwake volgend jaar nog op dezelfde plaats kan doorgaan. Maar voor nu zondag is de boodschap: op naar Streenstrate, weer of geen weer!
kvc
VASTHEID TEGEN VERANDERING
In de Knack zomerreeks 8 “Wat wordt de inzet van de verkiezingen” was Peter De Roover aan de beurt. Maakt de onvrede over de omstreden splitsing van BHV (zie KPMG- studie over werklastmeting) de Vlaming nog boos? Komen we uit de economische crisis of niet? Quid Dexia? Van één ding is De Roover vast overtuigd: de strijd tegen de N-VA drijft alle klassieke partijen en Groen bijeen. Hier- mee lijken ze tegemoet te komen aan de drift van Franstalig België – Di Rupo op kop – om ook die partij achter een cordon te plaatsen.
“SP.A en Open VLD zitten helemaal in die geestestoestand”, aldus De Roover. Zijn de huidige federale en Vlaamse regering goed bezig of niet, dat wordt de kwestie. Het wordt
“de rustige vastheid” tegen de verandering, of stilstand versus avontuur, en dat in zowat elk debat, of het nu gaat over pensioenen, arbeids- en loonbeleid, staatshervorming, veiligheid, asiel…. En laat het – liefst op een andere dag, hoopt hij nog - op Vlaams niveau maar over onderwijs gaan. Och ja, natuurlijk zijn er ook de Rode Duivels. ‘t Zou geen rol mogen spelen, maar...
PVDA WAARSCHUWT
Nederlandse werknemers worden op de arbeidsmarkt almaar meer verdrongen door Oost-Europese arbeidsmigranten. Die volks- verhuizing heeft een “ontregelend effect” op arme en minder hoogopgeleide burgers in rij- kere landen van de Europese Unie (EU). “Onze
zwakste burgers leggen het op de arbeids- markt af tegen bekwamere mensen van elders.” Dat schrijft de Nederlanse minister Lodewijk Asscher (PvdA, Sociale Zaken) samen met de Britse publicist David Goodhart in een opiniestuk in De Volkskrant en de Britse krant The Independent. Asscher kondigt een ‘code oranje’ af voor de Europese arbeidsmarkt: de dijken staan hier en daar op doorbreken. Hij vindt het belangrijk dat klachten van degenen die door de nieuwkomers worden geraakt, niet worden afgedaan als “gemopper over die bui- tenlanders”. Wie er geen rekening mee houdt, vergiftigt de sfeer en wakkert vreemdelingen- haat aan. Interessant dat eens van socialis- ten te horen.
Vrij verkeer van personen is een belang- rijke hoeksteen van de EU, maar het is ook belangrijk om kwetsbare groepen te bescher- men. “Het is nu tijd om te komen tot een nieuwe overeenkomst die eerlijk is voor zowel de mensen uit de ‘zendende’ als voor die in de ‘ontvangende’ landen”, aldus nog Asscher en Goodhart, die hopen dat de problematiek hoog op de agenda van Brussel komt te staan.
De vele reacties op de website van De Volks- krant en van Elsevier bewijzen dat het debat over migratie in Groot-Brittannië en Nederland leeft. Velen vinden de reactie van Asscher al bij al nog veel te lauw. Zolang de socialisten (PS op kop) in België het beleid bepalen, lijkt der- gelijk debat hier niet eens een kans te maken.
Of het straks in Vlaanderen kan, hangt af van de kiezer. In een Vlaamse context kunnen nau- welijks 20 procent kiezers voor sp.a en Groen een bijsturing van “immigratie zonder gren- zen” niet tegenhouden.
Actueel 21 augustus 2013 5
“De Rode Duivels, wapen tegen de N-VA”, schreewde Le Vif/L’Express vorige week. “Kompany 1 - De Wever 0”, was de titel van het editoriaal. Jacques Borlée, de papa van een tros goeie lopers, deed er nog een schepje bovenop: “Les diables kunnen de N-VA van de kaart vegen”. Zijn het de Vlamingen die van voetbal politiek maken? Niet meteen. Een bevreemdende combinatie van belgicisten, progressieve media en Franstaligen doet dat wel…
De nationale ploeg is weer ‘hot’. Geleden van Mexico 1986. Na een laatste succesje (Brazilië gewipt in 2002), kwam de vrije val.
Meer en meer moesten spelers na hun wed- strijden onder een fluitconcert door richting kleedkamers.
Maar zo’n zes, zeven jaar geleden keerde het tij. Het aantal toeschouwers voor inter- lands steeg van 20.000 in 2006 over 27.000 in 2011 naar 38.000 vorig jaar. Peuzelen we op 6 september de Schotten op? Veroveren we op 11 oktober Kroatië? En drinken we vier dagen later champagne na een monsterscore tegen Wales? Scoren, jongens.
Het leven kan mooi zijn. Zo mooi dat som- migen gaan dromen. Over hoe de Rode Dui- vels, met een ticket voor Brazilië op zak, in april en mei 2014 ook politiek zouden moe- ten scoren.
De kans is niet denkbeeldig dat een nooit geziene tricolore campagne de aanloop naar de Moeder aller verkiezingen (25 mei 2014) overspoelt. Een al vaker opgemerkt mon- sterverbond van een deel van links Vlaan- deren, de monarchie, het belgicistisch esta- blishment en de Franstaligen hoopt dat de Rode Duivels België van het N-VA-spook zul- len bevrijden.
“We hebben het hier op de redactie voor Kompany”, schreef Yves Desmet al in maart in een edito van De Morgen. “De Wevers groot- ste tegenstander in 2014 zou wel eens Vin- cent Kompany kunnen blijken te zijn”.
De belgicisten à la Luc Van de Kelen en Dave Sinardet (B Plus) lopen mekaar voor de voeten in de krantenkolommen. Met dezelfde boodschap, uiteraard. De monar- chie spurt van het ene sportevenement naar het andere. Net zoals Di Rupo dat probeert te doen. Het establishment lanceerde een wel- gemikte Duivelcampagne, niet zonder poli- tieke bijbedoelingen. Maar ook niet zonder sportief succes.
Uitstekend
De marketeers van de Belgische voetbal- bond deden hun werk uitstekend. Er wordt over de campagne nagedacht, én er is geld voor. Filip Van Doorslaer (directeur marke- ting en events, merchandising), Bob Madou (directeur communicatie) van de Bond en het pientere reclamebureau Boondoggle uit Leuven etaleren een onmiskenbaar commer- cieel talent.
Om de ambiance rond de Duivels aan te zwengelen ging De Bond inspiratie opdoen in het buitenland, en bij supportersclubs van eersteklassers. De tickets werden goedkoop, de fanclub werd een succes. Het hele voet- balgebeuren werd versierd met toeters en bellen, met tienduizenden vlaggetjes op de supportersbanken, met nieuwe shirtjes, een betere samenwerking met de pers, betere parkeerfaciliteiten.
De massale mobilisatie van “uitgedaagde”
supporters, ook voor uitwedstrijden en zelfs voor trainingen, was een succes. De succes- volle keuze voor “rood” als merkkleur en “de drietand” als sexy logo was een schot in de roos.
Van Doorslaer en co hadden ook geluk.
Ze konden beschikken over een fantasti-
sche voetbalgeneratie. Zes Engelse topclubs spelen met Belgen in de ploeg. De commu- nautaire tegenstellingen tussen Vlaamse en Franstalige spelers zijn bovendien wat ver- dampt, omdat veel meer spelers in het bui- tenland voetballen, veraf van het Belgische communautaire gewoel, dat vroeger wel meer voor nervositeit zorgde in de kleed- kamers. Dat geldt ook voor de vele “nieuwe Belgen” in de ploeg. Tot daar de zakelijke waarneming.
Politiek
Het monsterverbond heeft echter niet alleen sportieve doelstellingen. Het heeft ook politieke ambities.
Eerst de voetbalbond zelf… “Vandaag tonen wij met onze ploeg wat in de Belgische maatschappij ontbreekt: wij komen onder- ling goed overeen, Franstalig, Nederlands- talig, oude en nieuwe Belgen. Vandaag is de nationale ploeg een voorbeeld voor de Bel- gische maatschappij”, aldus Van Doorslaer in Sport Voetbalmagazine (juni 2011).
“Op een moment dat België politiek uit elkaar leek te vallen, kreeg de volksbeweging tegen een eventuele splitsing, opgezet in het najaar van 2007, navolging in het stadion…
Supporters zongen voor het eerst weer mas- saal het volkslied mee.” (ibidem, oktober 2011). Wie mengt er sport en politiek?
De belgicisten winden er nog minder doek- jes om. Steunend op de schouders van Vin- cent Kompany, “de grootste tegenspeler van Bart De Wever”, koos Luc Van der Kelen, afscheidnemende topjournalist van Het Laat- ste Nieuws, Le Soir (15 juni) uit voor een fron- tale aanval op de N-VA. En wat dacht je…
De Wever was de kerel die hem “deed den- ken aan de jaren dertig”. Wie mengt er sport en politiek?
Kompany wordt nu ook in de Franstalige pers als een pion op het politieke schaakbord geplaatst. Vorige week pakte het weekblad Le Vif/L’Express uit met bladzijden gespin. “Les Diables uniraient quand certains politiques divisent”… Altijd zijn er wel wat Vlamingen te vinden die de analyses van de Franstaligen onderschrijven. Dit keer was Ivo Belet (CD&V) de Vlaamse marionet van dienst. Niet hele- maal ontevreden had hij het over een onmis- kenbare revival van het België-gevoel die best wel gevolgen zou hebben voor de verkiezin- gen van 2014. Dave Sinardet, politoloog van de VUB, zong hetzelfde liedje.
Interessanter was het in Le Vif te lezen hoe professor Jean-Michel De Waele (ULB) toe- gaf dat Kompany met zijn uitspraken over Bel- gië aan politiek deed, al betwijfelde hij wel of dat in de stembus enig effect zou hebben…
Michel Lecomte (RTBf) vond ook de uitspra- ken van Marc Wilmots niet vrijblijvend. Als voormalig senator voor de MR, weet de trai- ner van de Duivels heus wel met wat hij bezig is. Wie mengt er sport en politiek?
Jacques Borlee, vader van een bekende atletenkwartet, was nog het felst. De Duivels moeten het nationalisme afblokken, preekt hij, terwijl hij tegelijkertijd een loflied op het oude België zingt. “We gaan de N-VA van de kaart vegen”, besluit hij. Wie mengt er sport met politiek?
Het kapiteintje
En Kompany zelf? Al in december 2007 liet Vincent Kompany in zijn politieke kaarten kij- ken. Het communautaire is voor hem “onbe- langrijk”, maar tegelijk keert hij zich fel tegen de Vlaams-nationalisten… “België is al zo klein, waarom zouden we gaan splitsen als Europa net vecht om één te worden.
Als het zover komt, neem ik gewoon de nationaliteit aan van het kleinste land ter wereld. Dan ga ik spelen voor een eiland op de Caraïben of zo.” Doen, kapitein, maar dan moet je wel Vaticaanstad…
De topjoker van het Belgische establish- ment deed na een overwinning van De Dui- vels die oefening nog eens scherp over met zijn tweet: “België is van iedereen, maar van- avond toch vooral van ons”, een variante op een statement van De Wever. De Morgen noemde Kompany dan ook een “belgicist”
die “ongestoord het Belgisch nationaal gevoel verder kan aanwakkeren”… Wie mengt er sport met politiek?
Kompany kreeg in de lezersrubrieken toch hier en daar een deksel op de neus. “Als je dan toch zo van België houdt, waarom ben je dan niet hier gebleven?”, schimpten som- mige lezers… “Wil hij straks zijn trainer opvol- gen in de politiek?...”… “Was zijn vader geen kandidaat op een PS-lijst”?...
Marc Wilmots is nu wel iets voorzichtiger in zijn politieke commentaar, maar ook hij haalde in de media al uit naar de Vlaamse kiezers die voor de V-partijen stemden. “Als je het aan de mensen vraagt, wil tachtig pro- cent dat België bij elkaar blijft. En de twintig andere hebben er niets van begrepen”, zei hij in Het Volk (13 oktober 2007). De helft van de Vlaamse kiezers domme kiezers?
Schizofreen
Moeten de V-partijen nu beginnen beven bij dit succes?... Professor Carl Devos (U Gent) relativeert. “Bijna de helft van de Vlamingen stemt voor partijen die in verschillende toon- aarden zingen over de beperkte toekomst van dit land…
Toch kunnen die mensen probleemloos voor de Rode Duivels supporteren. Ik zie daar geen tegenstelling in”, adus De Vos.
“Het merk Rode Duivels kan in het schizo- frene België nog jaren mee.” Dat zullen we nog wel zien.
Een ticket voor de Rode Duivels naar Bra- zilië zal ook wel de wens zijn van de door- snee Vlaamse sportliefhebber. Maar zodra de sjotters van Wilmots en andere machinisten van de Duivels-trein de grens naar de politiek oversteken, mogen ze op dat terrein van ant- woord worden gediend.
Liefst niet met de slogans en de verdeeld- heid van het verleden. Maar - zoals de Voet- balbond van vandaag het zo mooi doet - met een hecht team en de professionele campag- netechnieken van vandaag.
Toeval of niet… de Rode Duivels moeten nog drie matchen afwerken tegen tegenstre- vers die wel iets hebben met “autonomie”:
Schotland, Wales en Kroatië… Drie voetbal- naties met minder inwoners dan… Vlaande- ren. Klein genoeg, Vincent? Moge de beste
winnen. Anja Pieters
Klein genoeg, meneer Kompany? Een nieuwe voorzitter voor de VVB
Op zaterdag 5 oktober kiest de Vlaamse Volksbeweging een nieuw voorzitter. De VVB is tot nader order de grootste (niet- partijgebonden) Vlaamse ledenorganisa- tie. In deze tijd dat “Vlaams bewegen” aan de buitenwereld nog moeilijk te verkopen valt, is de functie van voorzitter niet dade- lijk iets om naar uit te kijken.
Huidig voorzitter Guido Moons was al voor- zitter tussen 2000 en 2004, en moest opnieuw inspringen toen zijn voorganger Eric Defoort er in 2009 de brui aan gaf. Slechte karakters in de Vlaamse beweging vragen zich af wat Guido misdaan heeft om zolang “gestraft” te worden, want tussen 1996 en 2000 was hij al vier jaar ondervoorzitter. Tussendoor nam hij nog wat andere functies op zich. Kortom, de afscheidnemende voorzitter is iemand die niet graag stilzit.
Dat kan eveneens van zijn gedoodverfde opvolger gezegd worden. Voorlopig de enige kandidaat om Guido op te volgen, is Bart de Valck. Binnen de Vlaamse beweging is Bart geen onbekende. Zijn eerste sporen verdiende hij als nationaal TAK-verantwoordelijke. Profes- sioneel was hij drieëntwintig jaar kleuterleider, in de derde kleuterklas in de school Mater Dei in de faciliteitengemeente Wemmel. Toen hij dit schooljaar van werkplaats veranderde en in kleuterschool De Letterboom in Huldenborg aan de slag ging, was dat voor enkele Frans- en Nederlandstalige ouders reden om zich te laten horen. Zij vonden het ongehoord dat hun kleuters les krijgen van een kleuterleider met een “extreemrechtse” achtergrond. Ze eisten zijn ontslag.
Bart de Valck is al enkele jaren provinci- aal VVB-voorzitter in Vlaams-Brabant. Hij is één van de drijvende krachten achter de Euro- pese handtekeningencampagne (ICEC). Nu al is hij volop bezig met het organiseren van een optocht door Brussel met Catalanen, Schotten, Zuid-Tirolers, enzovoort. Schrijf de datum maar al in uw agenda: zondag 23 maart, want de Vla- mingen worden evenzeer talrijk verwacht. Om de onafhankelijkheidsgedachte bij een breder publiek bekend te maken, wordt opnieuw met een “promobus” de boer opgegaan. Alle dor- pen en dorpjes in Vlaanderen worden bezocht.
Bart moet dan nog wel verkozen geraken (wat eerder een formaliteit lijkt), hij is druk bezig met de voorbereiding van zijn nieuwe functie. Eens officieel voorzitter zal hij met meer uitdagingen te maken krijgen: één van die uitdagingen is de geplande ontkoppeling van het maandblad “Doorbraak”, dat vanaf janu- ari volledig los van de VVB gaat bestaan. De uitstraling van de VVB verjongen én de moei- lijke financiële situatie rechttrekken, worden belangrijke aandachtspunten.
Maar in tegenstelling tot Yves Leterme kun- nen we gerust stellen: Bart heeft er “goesting”
in. En dat is het belangrijkste.
KvC
WACHTEN
Kamerlid Peter Luyckx (N-VA) wou wat meer te weten komen over de dienstreizen van onze ministers. Is elke reis wel even verantwoord?
En wat kost het? Kortom, Luyckx zou graag hebben dat de regeringsleden over die dienst- reizen duidelijker zouden zijn.
“Ik betwist het nut van de buitenlandse rei- zen niet. Zij zijn economisch en diplomatiek belangrijk, maar de ministers en staatssecre- tarissen moeten meer openheid aan de dag leggen over die reizen”, aldus Luyckx.
Hij vroeg - parlementslid zijnde - enkele maanden geleden daarover gegevens op bij de negentien regeringsleden. Tot op heden hebben slechts elf van die regeringsleden
geantwoord. Acht regeringsleden reageer- den zelfs niet op zijn vraag.
Zo gaat dat in een democratie à la Belgique waar de meerderheid zich van de minderheid niets aantrekt.
ADELLIJKE BURGERZIN
Echte kritiek bleef uit aan het adres van 249 bedrijfsleiders die zogezegd resideren op een “vast adres” in Monaco, kwestie van te ontsnappen aan personenbelasting en erfe- nislasten.
Geregeld het licht laten branden, het bad laten vollopen en andere aan “goede buren”
toevertrouwde “trucen van de foor” zijn sche- ring en inslag bij die gegoede Belgische onder- danen. Om de juiste indruk te wekken: “we wonen hier”. Eén van die 249 is Eddy Merckx.
De beste wielrenner aller tijden geniet ook naambekendheid als baron. Mocht hij als enige edelman op die indrukwekkende lijst voorkomen, doen we er met zijn allen goed aan om zijn nominale aanwezigheid te inter- preteren als een vorm van adellijke burgerzin en dito trouw aan “la Belgique” en de kroon.
