€ 2,20
72ste jaargang • nummer 39 • donderdag 29 september 2016 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Volgens een wel erg haastige Pieter Bau- wens van Doorbraak nam de N-VA met “stali- nistische” en “Pruisische” discipline “wraak”
voor de openlijke dissidentie van Vuye en Wou- ters, “die eigenlijk enkel hun engagement her- haalden”. Tegenover amper twee dissidenten staan echter tientallen parlementsleden met een andere mening. Zij volgen De Wever, niet Vuye. Tot dusver is ook nog niet bewezen dat
“de kiezer” zich grote zorgen maakt.
Ook Bart de Valck (VVB), anders nooit wel- kom in de media, kreeg een microfoon voor dezelfde boodschap: Wouters en Vuye zijn “bij het grofvuil” gezet. Haastig scherp. “De teloor- gang van de N-VA is wel het laatste wat de Vlaamse Beweging wil”, probeert De Valck te zalven, en “Vuye en Wouters zijn welkom bij de VVB om een Witboek Vlaamse Onafhan- kelijkheid te schrijven”. Dat ligt dus ook daar niet meteen klaar. Vuye en Wouters komen er terecht in een sloepje naast de supertankers van de partijpolitiek.
Het is ook Bart Maddens niet ontgaan dat hij en sommige flaminganten misschien wel “wat te roekeloos met lucifers speelden”. Ook hij lijkt wat gas terug te nemen: “Als de N-VA uitslui- tend met haar communautaire agenda naar de kiezer trekt, dan zitten we binnen de kort- ste keren weer bij de 4,8 procent kiezers die in 2003 voor de N-VA hebben gestemd. Geert Bourgeois was toen de enige gekozene.” Mad- dens ziet ook wel dat Vuye en Wouters niet over de geringste structuur beschikken om een nieuwe partij op te richten en waarschuwt er wel voor dat de Vlaamse Beweging het zich niet kan veroorloven om de bruggen naar de N-VA op te blazen.
In de zaterdagkrant zeggen Vuye en Wou- ters - goeie technici, best lieve mensen, maar
geen politieke talenten - dat De Wever “het niet meer in de hand” heeft. Ook zij hebben wel- licht niet beseft dat de draaideuren van journa- listiek Vlaanderen maar toegang geven zolang er met modder wordt gegooid. “Een huise- lijke ruzie, die moet je niet voor de voordeur uitvechten”, hoorden we elders. Van de moe- der van Bart de Valck, nota bene. Voor ze het weten zijn Vuye en Wouters voor de pers weer de “communautaire scherpslijpers”, die geen aandacht meer verdienen.
Beschadiging
Tegenstrevers van het politieke Vlaams-nati- onalisme moesten niet ver zoeken naar argu- menten om de sterkste partij aan te vallen.
Neem nu Bart Sturtewagen, nog altijd zo’n beetje de eerste politieke viool van De Stan- daard …
Dinsdag had hij het over “de harde vuist” van De Wever, de “meedogenloze liquidatie” van het duo, de N-VA als “een dictatoriaal geleide vereniging”. Zo’n toontje is De Standaard-taal.
Stemmingmakerij van journalistieke vliegen op zoek naar plaatsen waar het stinkt.
Donderdag ging de beschadigingsopera- tie door. Sturtewagen zat klaar met zijn Laat- ste Oordeel. Aan de fabelachtige “staat van genade” van De Wever zou een einde zijn geko- men. Komt zien, komt zien: door de partij jaagt
“een schokgolf”… Eerlijk gezegd, we hebben daar weinig van gemerkt.
En vrijdag eindigde Sturtewagen zijn werk- week met een giftig stukje. ‘Fin de règne’ las hij in zijn glazen bol. Het onafhankelijkheidspro- ject Objectief V, dat onder de leiding van San- der Loones en Matthias Diependaele wordt voortgezet, vindt hij een “doodgeboren kind”.
En De Wever? Die is “een geslagen hond”, die is
de controle over zijn partij kwijt. Is dat zo? Het apparaat is duizendmaal sterker dan de kracht van het uitgetreden duo.
En nu?
Dat de N-VA in 2019 door de drie traditio- nele partijen zal worden opzijgezet, zoals Stur- tewagen suggereert, is best mogelijk, maar nog geen zekerheid. Niet de traditionele par- tijen scoren beter. Dat doet tot dusver alleen Vlaams Belang. Het cordon sanitaire verkleint het speelveld, wat de achteruitgang van de N-VA wat relativeert.
De kans is reëel dat de MR zich niet zal haas- ten om opnieuw als enige Waalse partij met de Vlamingen in te schepen. In 2014 is dat – tot ieders verbazing toch? – gelukt. Voor één keer?
Vult u zelf maar in. Gaan dansen met een door de PTB opgezweepte PS, we zien het Michel nog niet meteen doen.
Blaffen
De eerste politieke confrontatie komt eraan in 2018. De kans is nihil dat communautaire thema’s de strijd om de gemeentehuizen zul- len bepalen. Dan draait het – onder meer – om samenlevingsproblemen. Wie daar wil bestu- ren, heeft meestal hulp en compromissen nodig. Wie hulp nodig heeft, blaft maar beter níét tegen de mogelijke compagnon, wat de N-VA te veel deed en doet.
Op zijn blog haalde Peter de Roover nog maar eens fel uit naar CD&V. Niet gehinderd door het feit dat die partij de enige traditionele partij is die op koers blijft naar meer Vlaande- ren. Die moet toch beseffen dat de christen- democraten in 2018 én 2019 mee de knik- kers zullen verdelen? “Compromissen maken wordt zo lastig”, reageerde CD&V-Kamerfrac- tieleider Servais Verherstraeten. Kindjes, stop dat geraas. Maak de N-VA weer wat socialer en CD&V weer wat Vlaamser, dat moet lukken.
Cordon
Hetzelfde geldt voor de relatie tussen N-VA
en VB. En kijk, als ware het een wonder toeval:
deze week vinden een aantal professoren het (plots) “moreel aanvaardbaar dat rechtse popu- listen aan de macht komen”.
“Niemand zou het cordon sanitaire vandaag nog invoeren”, stelt Carl Devos. “Het Vlaams Blok botste met de essentie van onze democra- tie, van Vlaams Belang kun je dat niet meer zeg- gen”, vindt Dave Sinardet. “Rechtse populisten moeten kunnen besturen”, meent de politico- loge Chantal Mouffe. Haar Nederlandse collega Cas Mudde vertelt ongeveer hetzelfde verhaal.
Speelt de analyse mee dat analisten overal in Europa zien dat radicaal-rechts wint, en dat een democratie het zich niet kan permitteren geen rekening te houden met dat signaal van de kiezer? Dit cordondebat valt wel met een merkwaardig toeval in de periode waarin de N-VA het lastig heeft.
Vlaams Belangvoorzitter Tom van Grieken roemde “het democratisch signaal” van de pro- fessoren. Hij toonde zich “bereid om meerder- heden te leveren”, weze het “niet ten koste van zijn kernbeloftes”. “Meerderheden (mv.)”, dat doet denken aan gemeenteraadsverkiezingen.
Een signaal naar N-VA?
Ook Annemans gaf in De Morgen een sig- naal: “Iedereen moet aanvaarden dat Tom van Grieken vandaag onze voorzitter is. Als Filip Dewinter eens met die bokshandschoenen zwaait, dan doet hij dat niet namens de partij.
Wees gerust, de stijl van Van Grieken zal meer en meer uit de verf komen.” Ook dat wordt tijd.
Tot slot even iets over dit blad. De Standaard noemde in een overzicht van de Vlaamsgezinde media ’t Pallieterke “een satirisch weekblad van de Vlaamse beweging dat traditioneel veel dichter aanschurkt bij het Vlaams Belang dan bij N-VA”. We gaan het zeggen, Walter: we “schur- ken” helemaal niet. We analyseren, slaan en zalven, alles voor het goede doel: meer Vlaan- deren en minder politieke correctheid, sociaal, maar ook conservatief in de warme betekenis van het woord.
We hebben een bewogen week achter de rug. De beweging bewoog. Redelijk intens.
Overhaast misschien? Dat de media in tegenstelling tot de voorbije jaren plots wel ver- dacht driftig op zoek gingen naar critici van de N-VA en zelfs naar tegenstanders van het cordon sanitaire, had een belletje moeten doen rinkelen: “Opgelet voor operatie Beschadig BDW.”
Niets lukt zonder bondgenoten
In gespreide slagorde op weg naar...?
Actueel
29 september 2016
2
Uit de smalle beursstraat
De schijnvertoning voor het begrotingsconclaaf
De cijfers van de administratie en het Planbureau over de noodzakelijke begrotingssanering zorgden zoals gewoonlijk voor de nodige opwinding. Blijkbaar moet de federale rege- ring de komende dagen niet op zoek 2,4 miljard euro om de begroting op koers te houden, maar is er een put geslagen van 4,2 miljard. Het is niet de eerste keer dat de voorspellin- gen in negatieve zin moeten worden bijgesteld. Dit voorjaar gebeurde hetzelfde. Minister van Financiën Johan van Overt- veldt (N-VA) werd toen met alle zonden van Israël overladen.
En het was binnen de regering vooral de CD&V die kritiek leverde. Vooral vicepremier en minister van Werk Kris Peeters liet zich niet onbetuigd.
Zuiver politiek gevecht
Is die kritiek terecht? Laten we eerst naar de cijfers kijken.
Eén van de grote problemen zijn de minderinkomsten uit belas- tingen. Dat is deels het gevolg van de tegenvallende conjunc- tuur, deels het gevolg van het feit dat het voor bedrijven fiscaal minder aantrekkelijk is om voorafbetalingen in de belastingen te doen. Dat geld komt straks dus toch binnen. Hier treft de minister van Financiën geen blaam. Idem voor de voorspelde minderinkomsten door lagere groei na de Brexit.
De vragen over de financiering van de taxshift zijn terecht.
Dat was al bekend toen de Nationale Bank in februari haar jaarverslag voorstelde. Maar is dat de fout van de minister van Financiën? Het is eerder de verantwoordelijkheid van de hele
regering. Nu, dit begrotingsconclaaf gaat allang niet meer over de cijfers. Een uitstel van het begrotingsevenwicht naar 2019 en 2020 is al zo goed als zeker. De Europese Commissie heeft er geen problemen mee als bepaalde landen de sanering in de jaren spreiden, op voorwaarde dat ze een aantal structu- rele hervormingen doorvoeren, zoals een verlaging van de ven- nootschapsbelasting of maatregelen die langer werken aan- moedigen.
Met de opmaak van de begroting 2017 door de federale rege- ring gaat het om een zuiver politiek gevecht. De N-VA heeft er lange tijd op gehamerd dat er een einde moet worden gemaakt aan het waterhoofd van de overheid. Dat zowat 51 procent van wat in het land wordt geproduceerd door de handen van de overheid passeert, is onaanvaardbaar. Dus moet een begro- tingssanering nu en de komende jaren enkel gebeuren aan de uitgavenkant. Maar wat merken we? De CD&V blijft herhalen dat we ons hebben kapot bespaard en dat een verdere inkrim- ping van het overheidsbeslag niet aan de orde is. En dat terwijl de overheidsuitgaven in buurlanden als Nederland (45%) en Duitsland (44%) een stuk lager liggen. In Zwitserland, een niet- EU-land, is dat nog een stuk lager, met minder dan 39 procent.
N-VA mag niet scoren
Kris Peeters kwam doodleuk vertellen dat verdere bespa- ringen niet kunnen omdat de economische toestand te pre- cair is: “Snoeien in tijden van vorst en koude is niet wijs.” Het
klopt dat de groeicijfers van 1,5 procent niet indrukwekkend zijn. Maar wie hoopt op groeicijfers van 2 tot 3 procent zal lang moeten wachten. In de huidige omstandigheden is een groei van 1,5 procent een meevaller. Zijn voorstel om niet te bespa- ren, is absurd.
Kris Peeters doet het toch, omdat hij één doel heeft: het de N-VA in deze regering zo moeilijk mogelijk maken en aanto- nen dat er van hervormen eigenlijk geen sprake kan zijn, ook zonder de PS.
Op de verkiezingsavond van mei 2014 zei Kris Peeters: “We zijn de tweede partij en ze zullen het geweten hebben.” Onder- tussen is duidelijk wat de links afgewende ex-Unizo-baas daar- mee bedoelt. De aanloop naar het begrotingsconclaaf is daar- mee verworden tot een schijnvertoning.
Er wordt een plat politiek spel gespeeld op de kap van de bevolking. Een sanering van de overheidsfinanciën is dringend nodig. Niet omdat Europa het wil, zoals velen beweren, maar wel omdat de kosten van de vergrijzing (pensioenen, gezond- heidszorg) straks onbetaalbaar dreigen te worden. De vorige regeringen hebben deze factuur altijd doorgesluisd naar de volgende generaties en het is blijkbaar de bedoeling van de CD&V dat de huidige regering op de ingeslagen weg voortgaat.
Niet uit sadistische neigingen ten opzichte van de eigen bevolking, wel omdat dit ingegeven is door een spelletje poli- tiek schaken van Peeters en Beke.
De N-VA mag niet scoren. Dat dit gebeurt ten koste van de welvaart van de Vlamingen is voor de christendemocraten van secundair belang.
Angélique VAnderstrAeten De begrotingsopmaak 2017 wordt een moeilijke klus. Niet zozeer omdat er plots 4,2 miljard euro moet worden
gevonden in plaats van de voorziene 2,4 miljard. Wel omdat het hele begrotingsconclaaf past in een strategie ‘bescha- dig N-VA’ door CD&V, met vicepremier Kris Peeters voorop.
Omzet van militaire ondernemers blijft dalen
In de Verenigde Staten werd door Defense News de top 100 bekendgemaakt van de bedrijven die in 2015 wereldwijd het meest actief waren in de wapenindustrie. Verras- send is dat, ondanks de vele oorlogshaarden, de omzet van die bedrijven voor het vijfde jaar op rij lijkt te dalen. De absolute nummers één en twee blijven het Amerikaanse Lock- heed Martin en Boeing. Airbus levert 12,5 procent in ten opzichte van 2014. Naast vlieg- tuigen, tanks en munitie produceren militaire ondernemers vandaag ook toptechnolo- gie ter bestrijding van computercriminaliteit, illegale migratie en terrorisme.
Volgens Defense News bedroeg in 2015 de totale omzet van de top 100-bedrijven in de wapenindustrie 356,7 miljard US dollar (319,6 miljard EUR). Dat is 7 procent minder dan in 2014. De top 25 is goed voor 73 procent van de totale omzet. De top 10 neemt nog meer dan de helft van de omzet voor haar rekening.
Geografisch gezien hebben 41 van de top 100-bedrijven hun zetel in de Verenigde Sta- ten en zijn ze goed voor ongeveer 60 procent van de wereldomzet. Op wereldvlak blijven de VS daarmee leider in de defensie-indu- strie. Europa heeft 27 bedrijven in de top 100, zonder rekening te houden met toch enkele belangrijke Russische spelers. Azië en Ocea- nië hebben 17 bedrijven, terwijl Afrika en Zuid- Amerika hekkensluiters zijn met elk één enkel bedrijf in de top 100.
Lockheed Martin staat al jaren op nummer één, en dat zal wellicht in de toekomst zo blij- ven. Het in productie nemen van het nieuwe gevechtsvliegtuig F-35, in België getipt als de mogelijke plaatsvervanger van de F-16, is daar- aan niet vreemd.
Her en der werden reeds F-35’s geleverd, onder andere aan Nederland, maar het geso-
fisticeerde vliegtuig is nog verre van operati- oneel. Vorige week werden in de VS nog een vijftiental exemplaren teruggeroepen voor pro- blemen met de vleugels.
Dat neemt niet weg dat Lockheed Martin nogal wat technologie in huis heeft en wereld- wijd onmiddellijk kan inspelen op de behoef- ten van de militaire markten, welke richting die ook mogen uitgaan. Niet voor niets komt 88 procent van de inkomsten van het bedrijf uit defensie. Voor Boeing, de nummer twee op de lijst, is dat slechts 31 procent. Boeing richt zich dan ook meer op de burgerlijke luchtvaart en de ruimtevaart.
Hoogtechnologisch aanbod
Derde op het lijstje, en de grootste Europese militaire ondernemer, is de Britse multinational BAE Systems, met zetel te Farnborough, maar eveneens met een afdeling in de VS. De mul- tinational haalt meer dan 90 procent van haar inkomsten uit defensie en veiligheid.
Het aanbod omvat vliegtuigen, vliegdek- schepen, onderzeeërs, militaire voertuigen en alle munitie die erbij kan horen. Zoals alle mili- taire ondernemers diende BAE Systems met
de jaren de focus te verleggen van de produc- tie van klassiek oorlogstuig naar de productie van hoogtechnologische communicatie, vei- ligheids- en detectiesystemen. De computer- criminaliteit, de toegenomen migratieproble- matiek en de verhoogde terroristische dreiging initiëren deze nieuwe markten, waar militaire ondernemers wel moeten op inspelen.
De drie reuzen van de wapenindustrie hebben dat blijkbaar gedaan en ze bevesti- gen daarmee al jaren hun plaats. Ze worden onmiddellijk gevolgd door Raytheon, Gene- ral Dynamics, Northrop Grumman, EADS/Air- bus, United Technologies, het Italiaanse Leo- nardo Finmeccanica, L-3 Communications en het Franse Thales. Ook die bedrijven hebben een hoogtechnologisch aanbod, maar slaagden er niet in om hun omzetcijfers op te krikken.
Het eerste bedrijf op de lijst dat voor hon- derd procent zijn inkomsten uit defensie haalt, is het Russische Almaz-Antey (nummer 11 in de top 100), voornamelijk gekend voor de pro- ductie van de beruchte BUK landluchtraketten.
De Russische vliegtuigbouwer United Air- craft Cooperation, die ambieert om de derde grootste vliegtuigbouwer ter wereld te wor- den tegen 2025, is terug te vinden op de 16de plaats. De omzet van beide Russische bedrij- ven verminderde in 2015 echter met 25 pro- cent ten opzichte van 2014.
Samenwerking
De voortdurende vraag naar doeltreffende en nieuwe technologie, maar ook de belang- rijke investeringsvereisten en compensatie- regelingen zetten de militaire ondernemers er toe aan internationale samenwerkingsver- banden te creëren en ook onderling de han- den in elkaar te slaan. Soms gaat men ook uit wetenschappelijke noodzaak de mosterd elders halen.
Zo participeren Airbus Helicopters en het Italiaanse Leonardo Finmeccanica, zeg maar Agusta Westland (nummer 8 in de top 100), elk voor 32 procent in NHIndustries, dat de fameuze NH90 bouwt, de nieuwe helikopter waarvan België vier exemplaren aankocht en die op termijn de Sea King moet vervangen.
Het Franse Thales (nummer 10 in de top 100), zowat wereldleider in de productie van dro- nes, investeerde in 2015 alleen reeds 707 mil- joen euro in onderzoek en ontwikkeling en werkt wereldwijd samen met 80 academische instellingen. In de toekomst verwacht men over het algemeen dat nog meer bedrijven zullen samensmelten, ook al hebben sommige top- pers alles in huis.
De verrassing komt van KNDS, een ‘joint venture’ tussen de Franse groep Nexter en het Duitse Krauss Wegmann. Op de wereldranglijst staat de KNDS slechts op plaats 34 met een omzet van 2,1 miljard euro in 2015. Maar als groep, die haar inkomsten voor honderd pro-
cent haalt uit defensie, is het op wereldniveau in feite de derde wapenproducent.
FN
Welke landen spelen nog een voorname rol in de wapenindustrie? Israël, Duitsland, Japan en Zuid-Korea blijken goed vertegenwoordigd te zijn. Denel uit Zuid-Afrika is het enige Afri- kaans bedrijf dat in de top 100 voorkomt en het volledige militair gamma produceert van vlieg- tuigen tot geweerkogels.
De Australische scheepsbouwer Austal beperkt zich dan weer tot fregatten en andere oorlogsbodems. Ook Canada, India, Neder- land en Turkije hebben een aantal bedrijven in de top 100. De jaarlijkse rangschikking wordt door Defense News opgemaakt op basis van de omzetcijfers die door de bedrijven of groepen zelf worden meegedeeld. Sommige bedrijfsre- sultaten werden ingewonnen via rapporten of andere open bronnen.
België heeft geen bedrijven in de top 100.
De Belgische wapenindustrie is volledig in han- den van de Waalse regio, die sinds 1997 voor honderd procent eigenaar is van de Groep Her- stal dat de merken FN Herstal, Browning en Winchester omvat.
Op basis van de omzetcijfers zal de Groep Herstal wel nooit de top 100 halen, maar wat betreft lichtere oorlogswapens en handvuur- wapens in het algemeen, wordt FN toch als een wereldleider beschouwd. Of wij daar fier moe- ten over zijn, laten we in het midden.
rirO
Actueel 29 september 2016 3
Zacht gekookt ei
Mevrouw de verblinde,
Ik ben van mijn stoel gevallen toen ik het idiote en compleet van de pot gerukte voor- stel van u las waarin gij per decreet kwaamt verordenen dat bij de rectorverkiezing van de Universiteit van Gent voortaan nog enkel duo’s mee mogen doen. Die duo’s zouden bovendien moeten bestaan uit een man en een vrouw. Geen teams van twee mannen of twee vrouwen dus; die gruwel wordt verbo- den. Gij ziet uw demarche als een stap naar meer gelijkwaardigheid tussen de seksen.
Sta mij toe dat ik daar eens hard mee lach en dat ik vind dat gij hier een quasi onge- evenaard staaltje van politieke correctheid tentoonspreidt.
Ja, we hebben het goed gehoord: het komt er bijgevolg op neer om volgend jaar bij de rectorverkiezing aan de Universiteit Gent als kandidaten op te komen in een duo, tel- kens met een man of vrouw. En heel officieel en plechtstatig klinkt het: “Het duo zal gen- derevenwichtig zijn samengesteld en moet het pluralistische karakter van de instelling bevestigen. Belangrijke wijziging is dat voort- aan alle personeelsleden en alle studen- ten voor de duo’s zullen kunnen stemmen.”
Halleluja!
Lach ik hiermee omdat ik tegen vrouwen ben in het rectorsambt of omdat ik vind dat vrouwen daarvoor niet geschikt zijn? Laat het héél duidelijk zijn: geenszins.
Ik lach ermee omdat gij hiermee weeral eens door het stof van de politiek correcte dictatuur kruipt en gij u hierdoor in al uw bakvisachtige naïviteit gewoonweg bela- chelijk maakt. En tegelijk vind ik dat droe- vig omdat precies door dat genderneutraal geheikneut een belangrijke aangelegenheid uit het oog verloren wordt: de kwaliteit van de kandidaten.
Want daar moet het toch om gaan! Als blijkt dat de beste, de tweede beste en de derde beste, enzovoort, allemaal vrouwen zijn, welaan dan! Dan moeten zij besturen.
Zijn het allemaal mannen, even welaan dan!
En zijn het vrouwen en mannen door elkaar, ook goed. Als de besten maar zijn aange-
duid. Daar gaat het om. Al de rest is larie en apekool. Met al die quota en gedwongen verdeelsleutels kan het alleen maar bergaf gaan. Want het risico zit er dik in dat men op den duur omwille van de sacrosancte quota wel eens mensen gaat moeten aanstellen die het niet aankunnen.
De nuchtere Rik Torfs van de voorlopig nog vrije Katholieke Universiteit Leuven heeft dat spelletje door en hij laat zich daar niet door vangen. Voor hem geldt inderdaad dat de beste en meest bekwame op de juiste stoel terecht komt. We hebben het immers over universiteiten, nietwaar?! Zo simpel is dat.
En zo logisch. En zo rechtvaardig.
Hou dus op, Akela, met na het verknoeien en debiliseren van het lager en secundair onderwijs nu ook het universitair onder- wijs te gaan opofferen op de altaren van de nieuwe hogepriesters van de politiek cor- recte heilsleer. En als gij daar toch conse- quent mee wilt doorzetten, dan zullen er zich binnenkort ook nog andere quota aandienen waarmee gij rekening zult moeten houden:
evenveel gelovigen als vrijdenkers, even- veel katholieken als moslims en protestan- ten, evenveel jongeren als ouderen, evenveel gekleurden als blanken, evenveel homo’s als hetero’s en transgenders, evenveel lompe als slimme universitairen, enzovoort. Inderdaad, ik lach ermee. Maar gij - en niet ik - zijt er wel niet mee begonnen!
Daarom, stop deze waanzinnige evolutie en laat elke universiteit in alle vrijheid beslis- sen wie zij aan haar leiding wil. Of het nu een man of een vrouw is. Om het even. Als de beste het maar haalt. Als de kwaliteit – die ondertussen al zover zoek is – maar blijft bovendrijven. Soms heb ik het gevoel dat gij en de uwen daar bang van zijt.
Misschien moet er ook maar eens een kwaliteitsproef afgelegd worden om minister van Onderwijs te worden. En het zal mij worst wezen of dat dan een man of een vrouw wordt. Als het maar het niveau overstijgt van wat wij dezer dagen meemaken.
Briefje aan Hilde Crevits
Het aantal leefloners is in de eerste vier maanden van 2016 met tien procent geste- gen in vergelijking met dezelfde periode vorig jaar. In die periode hadden 124.657 personen recht op een leefloon, tegenover 116.149 in 2015. De cijfers komen van de programmato- rische overheidsdienst Maatschappelijke Inte- gratie (POD MI).
Voor die stijging zijn er twee oorzaken. Eer- ste oorzaak is de gewijzigde wetgeving over het recht op een inschakelingsuitkering. Jonge afgestudeerden die een jaar na hun studies nog geen werk vonden, kunnen een inschake- lingsuitkering (vroeger ‘wachtuitkering’) aan- vragen. De regering-Di Rupo beperkte in 2012 die uitkering tot drie jaar. Wie daarna nog werk- loos is, valt eventueel terug op een leefloon (via OCMW). Vanaf 2015 krompen de RVA-uit- keringen, maar gingen de leeflooncijfers dus aan het dansen.
De tweede oorzaak is het toenemend aan- tal erkende vluchtelingen (2). In de eerste vier maanden van 2016 blijkt het aandeel erkende vluchtelingen in de leefloonpopulatie toe te nemen (van gemiddeld 9,2 procent in 2015 tot 10,4 procent). En er is – ruimer dan – ook een duidelijk verband tussen leefloon en migra- tie. Meer dan een kwart van de leefloontrek- kers zijn niet-Belgen. Kostprijs: 243 miljoen euro. “Het begrip OCMW van de wereld spe- len, kan haast niet letterlijker”, zei Barbara Pas (Vlaams Belang) toen ze die cijfers kreeg van Willy Borsus. “Een fabeltje als zou immigratie garant staan voor het opvangen van de vergrij- zingskost”.
Terug naar het leefloonnieuws van de voor- bije week. Werkelijk alle media beperken zich tot de blote overname van de Belga-informatie dat “de grootste stijging van het aantal leeflo- ners zich voordoet in Vlaanderen” (+11,2 pro- cent tegenover Wallonië +9,3 procent en Brus- sel +8,6 procent). Met dergelijke berichtgeving is de kans niet gering dat de haastige lezer/luis- teraar/kijker hieruit besluit dat het leefloon almaar meer een Vlaams probleem wordt. Net het omgekeerde is waar.
Regionale info
In 2004 werd 27,4 procent van de leeflo- ners geregistreerd in Vlaanderen, tien jaar later in 2014 nog 25,4 procent, blijkt uit de statisti- sche rapporten van de POD-MI. De leefloon- kloof tussen de deelstaten neemt dus nog toe.
In 2015 verloren 29.155 mensen hun uitkering:
19.265 in Wallonië, 4.807 mensen in Brussel, amper 5.083 in Vlaanderen. Voor wie het uit het oog zou verliezen: Vlaanderen telt bijna dubbel zoveel inwoners als Wallonië en zes- maal zoveel als Brussel. In Vlaanderen valt maar een vijfde van de geschrapte werklozen terug op een leefloon, in Brussel een derde, in Wal- lonië bijna de helft.
Transfers
Het is duidelijk in welke gewesten de leef- loonband leegloopt, en welk gewest die band vooral oppompt. Dat gaat niet over kleine bedragen: een alleenstaande krijgt een leef- loon van 867 euro per maand, een samenwo- nende 578 euro en iemand met een gezin ten laste 1.156 euro.
En wat brengt de toekomst? “De groei van het aantal leefloners zal nog niet snel afne- men”, zegt Julien van Geertsom, voorzitter van de POD MI.
Het leefloonverhaal is een component van het ruimere transferdebat. “Magnette wil af van geldtransfers”, schreven de kranten na zijn toe- spraak in het openingscollege Economie aan de Universiteit van Hasselt. Bijna blijgezind…
Magnette pakte er nochtans alleen maar uit met zijn al langer bekende en bedenkelijke argumenten. “Het geld dat naar Wallonië gaat komt Vlaanderen meer ten goede dan Wallo- nië… Van elke 100 euro die in Wallonië wordt geïnvesteerd, gaat 36 euro meerwaarde naar Vlaanderen en maar 31 naar Wallonië.” Of met de kromme vergelijking dat transfers “in ver- schillende federale staten” bestaan.
Bovendien – nog zo’n truc, of noem het een leugen - reduceerde hij de geldstroom tot “290 euro per Vlaming per jaar… wat wel meevalt”…
Of het modale Vlaams gezin jaarlijks een vier- voud van dat bedrag of bijna 1.200 euro trans- fers voor Wallonië vindt meevallen, willen we nog wel eens zien.
Bovendien slaat Magnettes cijfer alleen maar op de transfers via de financieringswet.
De geldstroom via de sociale zekerheid (meer Vlamingen betalen, minder Vlamingen krijgen) houdt hij buiten beeld, want dat is voor hem geen transfer, maar “solidariteit”.
Terecht zei Vlaams minister-president Geert Bourgeois dat hij de Waalse oproep om “nog even” solidair te zijn om de tien jaar hoort. Vol- gens de Vlaamse regeringsleider bedragen de transfers 6 miljard euro per jaar.
AnjA Pieters
Info over leefloon stilletjes over communautaire en migratie
Als we de jongste “berichtgeving” mogen geloven, is de toename van het aantal leef- loners vooral een Vlaams probleem. Berichtgeving, schrijven we, want niet één krant of blad heeft zich de moeite getroost die “mededeling” van de overheid eens na te trek- ken. Lezers van dit blad weten het wel: de leefloonmiserie situeert zich vooral in Brus- sel en Wallonië. En Vlaanderen betaalt steevast mee. Meer zelfs dan tien jaar geleden.
Voor wat hoort wat
De Vlaming lijkt in grote mate gewonnen voor het opleggen van sociale verplichtingen in ruil voor een werkloosheidsuitkering en leefloon. Dat blijkt uit een bevraging door onder- zoekers van het Instituut voor Sociaal en Politiek Opinieonderzoek (ISPO) van de KU Leu- ven bij 1.182 Vlaamse kiezers in de maanden na de verkiezingen, najaar 2014, voorjaar 2015.
Driekwart van de ondervraagden vindt dat langdurig werklozen gedwongen mogen worden zich te herscholen en dat leefloontrekkers mogen verplicht worden tot gemeenschapsdienst.
Beeld van de week
HEiLigE WiEg
Mocht er ooit iemand aan getwijfeld heb- ben: de Saoedi’s zijn niet van plan hun zand- paleis open te stellen voor andere religies dan de islam. Het was de Saoedische minister van Justitie die – op visite in Brussel – nog eens het puntje op de i zette. Zijn land is immers de
‘Heilige Wieg van de Islam’, en die wieg kan onmogelijk vervuild worden door gebouwen van enige andere cultus. Ondertussen staat in ons eigenste Brussel al decennia de Grote Moskee te blinken, een ‘cadeautje’ van die- zelfde Saoedi’s aan dit land en zijn konings- huis. En Brussel is in Europa lang niet de enige stad waar de gulle prinsen een moskee heb- ben neergepoot. In al die moskeeën wordt driftig het salafisme gepredikt – de islam in al zijn pure en derhalve onmenselijke ‘glorie’.
Dat daarmee – om in dezelfde bloemrijke termen te spreken – de Heilige Wieg van de Westerse Beschaving, ons eigenste Avond- land, op bijzonder ernstige manier wordt ver-
vuild, daar liggen onze ‘elites’ klaarblijkelijk helemaal niet wakker van.
Laat staan dat ze bij het woestijnkonink- rijk de onevenwichtige gang van zaken zou- den aankaarten. Het zou zo maar eens kwet- send en onverdraagzaam kunnen overkomen.
Heilige islamitische tenen zijn immers lang, zeer lang.
VEEL MoEd Voor Vic
Vic Anciaux, intussen 85, moeten we onze lezers niet voorstellen. We kennen hem als oud-voorzitter van de Volksunie, gedreven geneesheer, parlementslid en staatssecreta- ris. En nog zoveel meer, want Vic heeft altijd zijn verantwoordelijkheid opgenomen in de Vlaamse Beweging. Jarenlang was hij voorzit- ter van de Vlaamse Liga tegen Kanker (VLK).
Het was geen leuk bericht om te vernemen dat Vic nu zelf de strijd moet aangaan tegen longkanker. Wij wensen Vic heel veel sterkte en moed bij het overwinnen van zijn ziekte.
Minister van Finaciën Johan Van Overtveldt moet op
zoek naar 4,2 miljard euro
Weggemoffeld
Het verkleinen van de N-VA-Kamerfractie met twee eenheden, door het ontslag van Hen- drik Vuye en Veerle Wouters, zorgde ook voor wat wisselingen in het halfrond. Achter N-VA zit steevast het Vlaams Belang. Maar men wilde klaarblijkelijk de Vlaams-nationale oppositie niet nog versterken daar, want de twee ex-N- VA’ers werden achter de Open Vld neergepoot, een beetje weggemoffeld. Natuurlijk brengt hun ontslag een deel praktische en materi- ele zorgen mee, zoals medewerkers die mis- schien wel N-VA-gezagsgetrouw zijn, maar nu toch mee moeten met hun bazen… Leuk is anders, denken we.
Bizar sfeertje
Als het rommelt in partijen – zoals bij N-VA en sp.a – of er doet iemand erg vervelende uit- spraken – denk aan Open Vld’er Van Biesen vorige week – dan is de sfeer in de klassieke wandelgangen redelijk bizar te noemen. Men- sen mijden elkaar, er worden politieke prikjes aan elkaar gegeven, sommigen zijn in geen velden of wegen te bespeuren en nog ande- ren lopen rond met stress van in hun nek tot in hun kleinste teen. Zo liepen de voorbije dagen in het Paleis der Natie tal van N-VA’ers erg gehaast rond en naar de grond kijkend, anderen waren druk met elkaar in de weer om toch maar niet naar voorbijgangers of toeval- lige passanten te moeten kijken, en nog ande- ren hadden ‘echt’ geen tijd om een babbeltje te slaan. Ook Peter de Roover, die de voorbije jaren geleerd heeft in een keurig pak, gladge- schoren en zonder de onvermijdelijke sjaal en pet opvallend majesteitelijk door de gangen te schrijden, zagen we nauwelijks. Het was kil in de Wetstraat…
Genoeg vijanden
In de media wordt er gedaan alsof er nu pas Vlaams-nationale oppositie gaat komen tegen N-VA, die de communautaire tegenstellingen binnen de regering zal oppoken. Dat moet toch wat genuanceerd worden, want het is zoals Bart Maddens vorige vrijdag in De Stan- daard zei: “Dat is wat Barbara Pas van Vlaams Belang tot nu toe met veel ijver deed. Maar zij wordt doodgezwegen in de media.” Dat zegt dan weer alles over onze objectieve media…
Niettemin nodigde Barbara Pas hen alvast uit dat samen met haar en haar partij te doen, precies omdat zij in communautaire parlemen- taire werkzaamheden al heel wat expertise heeft opgebouwd. Ze meldde op haar web- stek: “Alleen deze legislatuur al namen we – letterlijk tot op vandaag – precies maar liefst 519 (vijfhonderd en negentien!) initiatieven in Kamer, Senaat en Vlaams Parlement over com- munautaire aangelegenheden, gaande van wetsvoorstellen over mondelinge en schrif- telijke vragen tot voorstellen van resolutie…”
Zij schreef ook ervan overtuigd te zijn dat de
Roddels uit de Wetstraat
Dossier
29 september 2016
4
achterban van de Vlaamse Beweging het zou toejuichen dat er eindelijk eens samengewerkt wordt en dat de politieke spelletjes zouden ophouden. “Want”, opperde ze, “buiten het Vlaams-nationale kamp hebben we toch al vij- anden genoeg, niet?!” Boenk erop!
Vrienden
Diezelfde Barbara Pas had in de commissie Defensie een vraag gesteld aan N-VA-minister Steven Vandeput over de taal(on)evenwich- ten in het leger. Zo zou er bij de officieren een zeer klein onevenwicht bestaan van 61 pro- cent Nederlandstaligen tegenover 39 procent Franstaligen. Bij de onderofficieren zou het gaan om 57 procent Nederlandstaligen tegen- over 43 procent Franstaligen, en bij de vrijwilli- gers om slechts 51 procent Nederlandstaligen tegenover 49 procent Franstaligen. De alge- meen aanvaarde streefnorm is altijd 60 pro- cent N tegenover 40 procent F geweest. Ook al gaf de minister een aantal redenen op die de N-achterstand moesten duiden (minder sollicitanten, specificiteit van opdrachten,…), vond Pas toch dat er een tandje mocht bijge- stoken worden om de evenwichten te bereiken en legde daartoe ten aanzien van de minis- ter en de regering een aanmoedigende motie van aanbeveling neer. Groot was haar verba- zing dat N-VA’er Peter Buysrogge haar motie brutaal onderuithaalde met een eenvoudige motie die opriep om gewoon over te gaan tot de orde van de dag. En nog groter werd die verbazing toen zij zag dat Buysrogge zijn motie indiende samen met – gordels vast! – Damien Thiéry, de Vlamingen hatende en steeds weer opnieuw niet-benoemde burgemeester van de Randgemeente Linkebeek. Mooi gezelschap!
Peter weet zijn vrienden wel te kiezen…
Belgische oplossing
De zaak van de artsenquota is van de baan.
De regering besliste om de oude verdeling, 60 procent N en 40 procent F, te handhaven. Die stond op de helling nadat was gebleken dat de Franstaligen zich daar de voorbije jaren niet aan hadden gehouden door hun artsen- contingent niet te beperken middels ingangs- examens of iets dergelijks, zoals men dat in Vlaanderen zeer stipt volgend de afspraken wèl had gedaan.
Er ontstond bijgevolg een overtal aan gene kant van de taalgrens. Het is zeker de verdien- ste van N-VA binnen de regering om het been te hebben stijf gehouden. Alleen kon men zich de vraag stellen: wat dient er met die door de jaren heen ontstane overtallen te gebeuren?
En toen kwam eens te meer een typisch Bel- gische oplossing uit de bus…
Ze worden geregulariseerd en de toekom- stige quota worden daaraan aangepast. Com- pensatie voor de Vlamingen, dus? Dat ziet ge van hier! Stel je even voor dat de zaak omge- keerd was geweest…
De eerste revolutie
We denken misschien dat we in de revo- lutionairste aller tijden leven maar feitelijk is die derde (ICT-)revolutie veel minder specta- culair dan haar voorgangers. De eerste indu- striële revolutie begon met de stoommachine van James Watt in 1765 al vragen historici zich nog altijd af waarom de praktische Romei- nen met al hun technologische kennis nooit die doorbraak verwezenlijkt hebben. Meestal zoekt men dan de schuld bij de slavenecono- mie die geen aansporing was om te bespa- ren op arbeid.
Die eerste revolutie stelde nog niet zoveel voor: stinkende grote stoommachines ver- vingen wel geleidelijk wat mensen-, water- en paardenkracht. Vooral de altijd belang- rijke textielsector profiteerde ervan en dankzij de stoomtrein konden grondstoffen en afge- werkte producten wat gemakkelijker en vlug- ger vervoerd worden.
In Groot-Brittannië veranderde het land- schap en de economie en als het in Enge- land regent, drupt het in Vlaanderen. Nogal wat keuterboertjes hadden een bijverdien- ste als wever nodig en konden niet concur- reren met de goedkopere fabrieksproducten.
Noodgedwongen weken ze uit naar de stad om daar in de eerste fabrieken te werken.
Maar in het grootste deel van de wereld ging alles nog zijn agrarische gangetje met goede en slechte jaren.
De economische indicatoren wijzen erop dat er in Europa geen groot verschil was in levensstandaard tussen de Romeinse tijd en 1850. In eigen land weten we dat onder de regering van Filips de Goede (niet toevallig is dat zijn bijnaam) de gewone mensen het beter dan ooit tevoren en daarna hadden. In die halve eeuw, tussen 1420 en 1470, werd 60 procent van het inkomen aan voeding en huishuur besteed en die welvaart zie je terug in onze gotische kathedralen. Later volstond het inkomen van veel gezinnen niet voor die eerste levensbehoeften. Eerst 400 jaar later bereikte men voor het eerst weer dezelfde levensstandaard: met dank aan de tweede industriële revolutie.
De tweede glorieuze
Die honderd jaar, tussen 1870 en 1970, zien een economische groei en een verho- ging van de levensstandaard waarbij de hui- dige veranderingen wat bleekjes afsteken.
Die glorieuze honderd jaar zijn de gevolgen van revoluties die het leven van iedereen grondig veranderden. Ze waren het gevolg van spectaculaire ontdekkingen of uitvindin- gen toen de burgermaatschappijen meer en meer belang gingen hechten aan praktische wetenschap.
De levensverwachting van de mensen steeg spectaculair toen de Fransman Louis Pasteur ontdekte dat “micro-organismes”
ziekten veroorzaakten; een reden te meer om overal rioleringen aan te leggen. Denk ook aan de gloeilamp van Edison. Mijn moeder heeft nog de petroleumlamp meegemaakt en herinnerde zich nog hoe ze kort na de Eer- ste Wereldoorlog in dat kleine arbeidershuisje elektriciteit kregen. Heel de buurt kwam kij- ken. Voortaan was er dag en nacht licht. De telefoon van Graham Bell maakte voor het eerst gesprekken mogelijk tussen mensen die niet in dezelfde ruimte verbleven. Nog zo’n mirakel was de explosiemotor van de Duitser Carl Benz.
De toepassingen van een verhoudingsge- wijze kleine motor waren legio en verveel- voudigden de productie van alle mogelijke dingen; in de eerste plaats natuurlijk van een autonoom bewegend voertuig dat weldra verplaatsingen buiten het eigen dorp en de stad mogelijk maakte. In eigen land bezat Wallonië drie generaties lang de belangrijk- ste economie van Europa, na Groot-Brittan- nië. Vlaanderen, dat geen grondstoffen bezat, hinkte lang achterop, tot de ontdekking van de Kempense steenkool de situatie wijzigde.
De machthebbers hadden uit de arbeiders- concentraties in Wallonië wel iets geleerd.
Vlaanderen kreeg een fijnmazig spoorweg- en buurtspoorwegennet zodat de arbeiders
voortaan ’s avonds of in het weekend naar huis terugkeerden zodat de pastoor en de postmeester konden controleren wat ze zeg- den en lazen en braafheid beloond werd.
En de lonen konden laag gehouden worden, want “de lochting maakt zovele goe”. Vlaan- deren is het enige land in Europa waar tussen de twee wereldoorlogen de dorpen groeiden en de steden krompen. In die jaren bracht de radio voor het eerst het nieuws direct in de huiskamer.
Verdrievoudiging van het inkomen
Na de oorlog kwam dan een nieuwe vloed over ons heen. Ik herinner me hoe ik als kind verveeld moest luisteren naar die gepassi- oneerde discussies tussen de volwassenen over de verschillende merken “feu continue”
in plaats van de Leuvense kachel, over het gebruik van een stofzuiger, over de voordelen van een extreem duur toestel als een koel- kast. En toen kwam de televisie: het toestel dat Vlaanderen creëerde.
O, het woord Vlaanderen werd niet veel gebruikt, maar avond na avond zagen men- sen toestanden tussen Lommel en Oostende, hoorden ze pretentieuze Waalse ministers die alleen Frans spraken en begrepen ze dat ze maar tweederangsburgers waren. Eindelijk geraakten ze vertrouwd met hun eigen taal en niet alleen meer met één van hun lelijke dia- lecten. De televisie liquideerde ook veel, zoals een bloeiend verenigingsleven en een gezel- lige buurt; de tv trok de mensen naar binnen.
Met de goedkope auto trokken ze er dan weer op uit. Vliegen was alleen iets voor de super- rijken, tot de goedkope charters naar de Mid- dellandse Zeelanden verschenen. Rond 1975 was die enorme bonanza voorbij, al werden al die dingen en toestellen nog sterk verbe- terd en veel goedkoper.
Alleen al in die vijftien jaar, tussen 1960 en 1975, verdrievoudigde het reële inkomen in Vlaanderen; een eenmalig iets dat zich waar- schijnlijk nooit meer zal herhalen.
De derde revolutie of ramp?
Die inkomensstijgingen waren het resul- taat van spectaculaire productiestijgingen, maar die zijn tussen 1970 en vandaag sterk gedaald tot ongeveer 1.8 procent per jaar in de hele westerse wereld. In de jaren zeventig begon de verplaatsing van banen naar lage- loonlanden, en de vernietiging van onze indu- strie is vandaag nog altijd niet gestopt.
Eén ogenblik leek het erop dat het inter- net en de pc een nieuwe groeispurt mogelijk maakten maar daar is de laatste tien jaar niet veel van over gebleven. De aartsleugenaar Verhofstadt gebruikte als eerste minister voor het eerst de term “de nieuwe economie” en het goede nieuws is dat de dotcomrevolutie de werkloosheid aanvankelijk niet spectacu- lair heeft doen toenemen. Maar kan hetzelfde gezegd worden over de huidige ICT-revolutie?
Ze zet niet ieders leven grondig op zijn kop, zoals de mensen meemaakten die rond 1900 geboren werden. Ze beperkt zich meestal tot wat amusement op een schermpje, een veel vluggere communicatie en een uiterst vlugge informatieverwerking. Maar onder- schatten moeten we ze ook niet. De tweede industriële revolutie produceerde enorm veel arbeidsbesparende machines en apparaten maar die vergden op hun beurt een grote groei van de werkgelegenheid.
De robotisering en de ICT vernietigen vooral de banen van de middenklasse. Het lijkt erop dat nieuwe banen alleen nog weg- gelegd zijn voor hooggeschoolden of voor mensen die slecht betaalde routineklussen uitvoeren. Het gevolg kan zijn, al is dat voor- lopig nog niet het geval, dat de meeste jonge Vlamingen niet langer dezelfde levensstan- daard zullen genieten als die van hun ouders;
dat het geleidelijk weer wat bergaf gaat temeer omdat West-Europa het afvalputje van de wereld wordt waar het profitariaat op afkomt als meeuwen op het stort, zoals Louis Tobback het uitdrukte. Dat is inderdaad een revolutie, maar dan zeker niet in goede zin.
Jan neckers
De derde industriële revolutie
Vorige week grossierde CD&V-eurocommissaris Thyssen nog maar eens in clichés.
“We maken een nieuwe industriële revolutie mee met ingrijpende ontwikkelingen”, oreerde het wicht, maar een oplossing heeft ze ook niet.
Actueel 29 september 2016 5
Geen kat wil nog meer Vlaanderen?
In het debat over de zaak-Vuye-Wouters haasten alle tegenstanders van meer Vlaan- deren zich de voorbije dagen om erop te wijzen dat geen kat daar nog belangstelling voor heeft. Ze baseren zich hierbij steevast op een onderzoek van de Leuvense pro- fessor Marc Swyngedouw (*). Dat onderzoek, uitgevoerd in de winter 2014-2015, ver- dient een grondige lezing. Veel journalisten en commentatoren hebben daar blijkbaar de tijd niet voor.
Swyngedouw en co bedachten een drie- tal vragen om hun punt te maken. De eerste overtuigt niet: “In welke mate was de staats- hervorming een stemmotief?” Om dat te weten te komen, stopten de Leuvense socio- logen (ISPO) het begrip ‘staatshervorming’ in een pakket van 13 mogelijke stemmotieven.
De thema’s werk (43 procent), gezondheid (36,9 procent), pensioen (32,4 procent), soci- ale zekerheid (26,7 procent), justitie en poli- tie (24 procent) scoorden veel hoger dan het abstracte begrip ‘staatshervorming’ (5,7 pro- cent)? Wie had anders verwacht?
Swyngedouws conclusie is snel gemaakt:
“Nog minder dan in het verleden vormde het communautaire een thema waarop de kiezers hun stemgedrag afstemden”, besluit hij. Had niemand in zijn team dan de reflex om te over- wegen of het abstracte begrip staatshervor- ming tussen evidente, begrijpelijke, concrete zaken als werk, gezondheid, belastingen wel paste? Moeten we dan verbaasd zijn als ook de N-VA-kiezers die thema’s als top drie aanstip- ten, en VB’ers criminaliteit, migratie en werk als prioriteiten aanduidden?
Swyngedouw verzweeg wel meer nuances:
• veel nationalisten zijn bijna per defini- tie felle tegenstanders van een ‘staatshervor- ming’. Zij willen een Vlaamse staatsvorming,
een onafhankelijk Vlaanderen.
• Na jaren gekrakeel waren velen misschien wel toe aan wat communautaire rust. Het onderzoek werd uitgevoerd na de vorming van de regering-Michel mét N-VA (begin okto- ber 2014)
• Dat de N-VA het thema staatshervorming in 2014 zelf (tijdelijk) uit de campagne had geschrapt om voorrang te geven aan het soci- aal-economische speelt zeker een rol. Het electorale jachtterrein van de partij werd met succes verruimd, bleek na de verkiezingen.
De communautaire omgevingstempera- tuur bepaalt mee het antwoord op dit soort vragen. De nasleep van de verkiezingen van 2010 (onderzoek 2010) was met de lange regeringscrisis erg koortsig, de winter 2014- 2015 (onderzoek 2014) was communautair gewoon onderkoeld.
Niet in het zand
Anderzijds, de Vlaamsgezinden moeten de kop niet in het zand steken. Als de vraag over splitsing/separatisme in 2014 (6,4 procent voorstanders) identiek is geformuleerd als in de onderzoeken van 2007 (13,3 procent) en 2010 (19,7 procent) is dat niet zonder bete- kenis. Het bevriezen van communautaire the- ma’s is riskant.
Dat uit zich niet alleen in hun rangorde van problemen die moeten worden aangepakt, ook in hun antwoord over de toekomst van Bel- gië. Ook daaruit blijkt dat het radicalisme was getemperd. Er waren in de winter 2014-2015 minder belgicisten dan in het vorig onderzoek (van 13,8 naar 11,2 procent), maar ook min- der separatisten (van 11,9 naar 6,4 procent).
Daarnaast stijgt het aantal Vlamingen die
“meer België” willen van 8,2 naar 13,2 procent, terwijl het aantal Vlamingen dat meer Vlaan- deren wil, zou dalen van 52 naar 36,4 procent.
U had het al begrepen: flink wat meer mensen zijn dus tevreden met de situatie zoals die nu is (van 14,1 naar 32,8 procent).
Ook hier valt iets te zeggen over de metho- diek. In de vijf mogelijke opties van antwoord komt het woord Vlaanderen niet eens voor. Het wordt vertaald als “gewest en gemeenschap”.
Dat is geen detail. Zo klinkt ook de optie ‘Bel- gië splitsen’ veel negatiever dan een alterna- tief als ‘ik ben voor een zelfstandig Vlaanderen’.
Heeft Swyngedouw die nuance in de vraagstel- ling ooit onderzocht?
Tot slot had het hem gesierd als hij had opge- merkt dat zelfs in die omstandigheden nog altijd 42,8 procent van de Vlamingen voorstan- der is van “meer Vlaanderen” (twee opties) tegenover maar 24,6 procent voorstanders van meer België.
Er is zelfs een merkwaardige contradictie met een derde vraag van Swyngedouw: “Wie moet beslissen: Vlaanderen of België?” Voor niet minder dan 32,1 procent van de Vlamin- gen is Vlaanderen het “gewenste beslissingsni- veau”. Een derde van de Vlamingen is nu plots
wél voorstander van Vlaams zelfbestuur? Hoe duid je het grote verschil met “6 procent sepa- ratisten”?
Besluit
De communautaire radicalisering van de jongste 10 à 15 jaar in iedere studie opnieuw proberen ontkennen, werkt zelfs op de lach- spieren. Ze leidde tot een verpletterend elec- toraal succes van de Vlaamsgezinde partijen.
Ze bliezen de traditionele partijen weg van de macht. Is dat een detail in de electorale geschiedenis?
Anderzijds kan een en ander erop wijzen dat de verleidingskracht van communautaire ideeën onder druk komt te staan. Het parke- ren van Vlaamse radicaliteit is riskant.
We schreven het hier eerder: het telraam van Swyngedouw en co tikt juist aan, de methodiek is niet altijd helder, en de duiding die ze erbij geven is bedenkelijk. Een student zou ervoor worden gebuisd.
AnjA Pieters (*) “Het communautaire in de verkiezin- gen van 25 mei 2014” - Een onderzoeks- verslag van het Centrum voor Sociologisch Onderzoek (CeSo) en het Instituut voor Sociaal en Politiek Opinieonderzoek (ISPO) is 26 bladzijden lang. Het rapport is geba- seerd op het postelectoraal verkiezingson- derzoek dat werkte via interviews van een goed uur (‘face-to-face’). De enquêtes wer- den afgenomen tussen 2 oktober 2014 en 16 maart 2015.
Eerste televisiedebat tussen Clinton en Trump
Clinton lokte Trump succesvol uit zijn kot, maar zal het uitmaken?
Afgelopen maandagavond is op de Amerikaanse televisie (en vele buitenlandse zen- ders) het eerste presidentieel debat uitgezonden tussen de Democratische presidents- kandidaat Hillary Clinton en de Republikeinse kandidaat Donald Trump vanuit Hofstra University.
Het debat nam een kalme start - ook de toeschouwers werden aangemaand stil te blijven. Maar het debat escaleerde al snel in een meer verhit woordenspel, waarbij Trump enkele keren de mist in ging. De mediacon- sensus in de VSA is dat Trump het debat heeft verloren. De media bij ons zijn opvallend mil- der: Deredactie.be sprak over “een evenwicht”.
Maar in peilingen bij burgers en politici zijn ook sterke verschillen te vinden. Volgens een Poli- tico-peiling van ‘insiders’ vindt 80 procent dat Trump het debat heeft verloren. Wie die cijfers opdeelt, vindt zelfs dat een stevige Republi- keinse meerderheid Trump als de verliezer ziet terwijl slechts 1 procent van Democratische insiders hun kandidaat als de verliezer achten.
Meer populaire peilingen op CBS daarentegen duiden Trump aan als winnaar. Op de eerder linksprogressieve CNBC vindt zelfs 62 procent van 600.000 deelnemers dat Trump het eer- ste tv-debat heeft gewonnen.
Ook al was het niet al kommer en kwel voor Trump, toch heeft ‘the Donald’ steken laten vallen.
Thema’s
Het debat had drie grote thema’s: welvaart, binnenlands beleid en veiligheidsbeleid.
• Welvaart: Clinton nam een aantal klas- sieke “tax and spend”-posities in die men gewoon is van Democraten. Ze had het over openbare werken in (groene) energie en infra- structuur, maar ook over meer sociale rechten.
Die moeten volgens Clinton gefinancierd wor- den door meer belastingen op de rijken. Clin- ton hamerde op een rake nagel: dat haar plan- nen volgens een aantal experts voor 10 miljoen jobs zouden zorgen, terwijl Trumps voorge- stelde plannen een gat van 3,5 miljoen jobs zouden slaan.
Trump negeerde dat expertenrapport en sprong op zijn economische paradepaardjes:
het drastisch verminderen van belastingen (nog sterker dan Roland Reagan) voor kleine en grote bedrijven en anderzijds het streng her- onderhandelen van een aantal vrijhandelsak- koorden die thans voor grote welvaartslekken (in jobs en kapitaal) zorgen. In een retorisch beter moment hekelde Trump NAFTA (Noord-
Amerikaans vrijhandelsakkoord): “De slechtse handelsdeal ooit, zeker in Amerika”. Ook nam hij TPP (een voorgesteld vrijhandelsakkoord tussen de VSA en elf landen in de Stille Oce- aan) sterk op de korrel. Hij raakte toch een snaar door te wijzen op Clintons dubbelzin- nige positie met betrekking tot dit akkoord.
TPP is onpopulair in de VSA en Clinton veran- derde haar positie t.o.v. het akkoord van voor naar tegen.
• Binnenlands beleid: het thema racisme, en meer bepaald de rassenrellen in Charlotte (en die daarvoor) naar aanleiding van zwarte doden door politieacties, waren prominent.
Clinton stelde dat het politieapparaat beter opgeleid moet worden, zowel inzake gemeen- schapscontacten als in gepast gebruik van geweld. Ook had Clinton het over “systemisch racisme”: de notie dat er in het Amerikaans (justitie)systeem een inherente racistische bias is en dat die moet aangepakt worden.
Trump daarentegen wil meer “law and order”. Hij pakte uit met zijn brede steun van politiekorpsen overal in het land. Hij stelde dat de politie kordater zou moeten kunnen optreden, zoals de politie van New York onder voormalig burgemeester en Trumpbondgenoot Rudy Giuliani dat deed. Toch zei hij dat er ook aan de maatschappelijke slechte toestand van zwarten en Hispanics in de Amerikaanse bin- nensteden iets moet gedaan worden, maar specifieerde hij dit niet verder.
• Veiligheid: het laatste thema was dat van buitenlands beleid. Clinton zag een grote bedreiging in cyberoorlog en refereerde daar- bij naar de vermoedelijke Russische betrok- kenheid bij een hackaanval op het mailverkeer van de Democraten. Hierbij kwam Clinton in een slecht daglicht. Een verdoken steek naar Trump die zijn sympathie voor Russisch pre- sident Vladimir Poetin niet onder stoelen of banken steekt. Ook vindt Clinton een goeie verstandhouding met islamitische bondgeno- ten in de regio belangrijk om IS aan te pak- ken: opnieuw een steek naar Trump. Die stelde eerder een tijdelijke migratieban van moslims voor, die mogelijk heel wat diplomatieke ban- den zou kunnen schaden.
Trump haalde op zijn beurt uit naar het rampzalig beleid van president Obama in het Midden-Oosten dat een vacuüm zou hebben gecreëerd. In die leegte kon IS groeien tot wat het vandaag is. Ook benadrukte hij het belang
van eerlijkheid in NAVO. Trump wil in NAVO- verband wel andere landen beschermen, maar dan moeten ze hun afgesproken bijdragen wel betalen.
Psychologie
Dat Trump een stevig ego heeft, is al even duidelijk. Het lijkt erop dat Clinton en haar campagneteam dat als een kans zien. Clinton heeft een aantal malen met succes Trump sub- tiel geplaagd en uitgelokt. Haar bewering dat Trumps succes komt door zijn rijke komaf, en dat Trumps financieel succes mogelijk hele- maal niet zo groot is als hij doet uitschijnen, deden zichtbaar pijn. Trump zijn uitstraling ver- anderde in reactie hierop van zeer civiel en stil (in de eerste minuten sprak hij zo stil dat het volume luider moest) naar zeer defensief, luid en bijna onsamenhangend.
Anderzijds, Trump leek succesvol Clintons vermeende sterkte op de kop te zetten. Clinton deed 26 jaar lang politieke ervaring op, waar- van heel wat als buitenlandminister. Hij stak haar door dat ze medeverantwoordelijk was voor heel wat van de huidige malaise en hij vroeg waarom ze niet eerder de dingen deed die ze nu voorstelt. Het antwoord van Clinton leek minder zelfzeker.
Bredere plaatje
Op het moment van dit schrijven, zijn er nog geen nieuwe kiespeilingen gemaakt ‘post- debat’. Toch is het goed mogelijk dat het afge- lopen debat minder impact zal hebben dan velen nu schatten. De verwachtingen voor het debat lagen in lijn met Trumps prestatie (of waren zelfs misschien iets lager: het rechtse Breitbart.com dat erg pro-Trump is, voorspel- den al een debatverlies voor hun kandidaat).
Daar komt bij dat Trump zijn grote kracht ligt in het geloof van de Amerikanen dat Trump eer- lijker is dan Clinton. Dit debat heeft dat geloof niet verzwakt.
De finale rekening van het debat is dus mogelijk te klein om Trumps momentum in de peilingen te stoppen. Ook mag men erop rekenen dat bij het volgende debat Trump veel beter zal voorbereid zijn: zijn campagneteam zal gebruiken wat werkt. Hillary’s negatieve ervaring zal verder benadrukt worden en het
‘uit het kot lokken’ van Trump zal moeilijker worden.
Het volgende debat staat gepland op 9 okto-
ber. jonAs nAeyAert
Jud Süß
Een historisch pardon kan dan wel veel pathos opleveren, in werkelijkheid is het vaak goedkoop. Lessen trekken en rechtlijnigheid tonen in het hier en nu, is zoveel complexer. En inzake anti- semitisme lijkt dat bij de PS mission impossible te zijn...
Goed, laten we het eens over de Tweede Wereldoorlog hebben. Meer bepaald de bezetting en zonder twijfel het meest mor- bide aspect ervan: de Jodenvervolging. De geschiedenis is gekend, althans toch de grote lijnen. En we weten welke finaliteit vele Joden die binnen deze landsgrenzen woonden te beurt viel.
Maar vaak belangrijker dan de geschiede- nis als dusdanig, is de perceptie ervan. Zo is er die hardnekkige mythe van het moedige
‘Brussel’ dat zich tegen de gang van zaken verzette versus ‘Antwerpen’ dat maar wat graag hand-en-spandiensten verleende aan dergelijke operaties. Op zich klopt het dat het verzet in de hoofdstad groter was dan in de metropool, alleen – en we citeren een expert, professor Herman van Goethem –
“is de waarheid zoveel genuanceerder dan dit zwart-witbeeld”. Slechts één nuance:
dat ook in Brussel een register van Joden bestond, was een teken van samenwer- king. De administratie werd hiertoe ver- plicht door het toenmalige stadsbestuur, en dan hebben we het over de lui die er reeds voor de oorlog de plak zwaaiden, verkozen in een democratie.
Gefnuikte carrière
Punt is het gratuite karakter van een his- torisch pardon zonder dat men er conse- quenties aan koppelt. Beide burgemees- ters deden het enkele jaren geleden. Freddy Thielemans (PS) in Brussel; Patrick Jans- sens (sp.a) in Antwerpen. En uiteraard treft hen persoonlijk niet de minste schuld voor hetgeen zich zeven decennia gele- den afspeelde. Maar voor bepaalde kwa- lijke ontwikkelingen tijdens hun legisla- tuur kunnen ze wel aangesproken worden.
Freddy noch Patrick dragen enige verant- woordelijkheid voor het feit dat Moshe of Isaac destijds in een trein oostwaarts wer- den gestopt. Wél voor hetgeen vandaag gebeurt, en dan neemt de vaandelvlucht de bovenhand. We beperken ons tot Brussel, meer bepaald tot de PS, toch wel dé kam- pioen van de etnische – begrijp: moslim – stem. Want daar heb je plots een Jood in het – excusez le mot – kegelspel. Yves Gold- stein heet de man, 38 jaar oud, kabinets- chef van minister-president Rudi Vervoort en gedoemd om lijsttrekker te worden in de ezelsgemeente Schaarbeek (nadat Lau- rette Onkelinx tot twee keer toe naast de sjerp greep). Blijkbaar zei hij een aantal din- gen in een debat – enkele uitspraken wer- den door de New York Times overgenomen – die tegen de politiek correcte consensus ingingen. Hij zei zich te storen aan een wijk in zijn gemeente waar nauwelijks nog alco- hol wordt geschonken, en het feit dat vele van die jongeren te weinig met andere cul- turen in contact komen. Maar er was nog een probleem, een heuse hypotheek op een (partij)planning die deze man hoge toppen moest doen scheren: zijn etnici- teit. In aanloop naar de vorige gemeente- raadsverkiezingen waren er al antisemiti- sche pamfletten tegen hem verspreid. Een affaire van belangenvermenging deed hem nu de das om; het soort affaire waar menig partijgenoot zou zijn mee weggeraakt. Maar hij niet.
Dieudonné M’bala M’bala...
“Verrassend was dat helaas niet: Joden- haat is bij vele jonge Brusselaars van Marok- kaanse afkomst banaal. Ten bewijze het grote succes van de Franse komiek Dieu- donné, die voor antisemitisme is veroor- deeld, maar in Brussel met veel succes clan- destien kon optreden voor een enthousiast allochtoon publiek.” We citeren de groene dissident Luckas vander Taelen, zopas nog in De Tijd. Waar staat een Brusselse (of Ant- werpse) burgemeester in het licht van dit?
“De leiding van de PS moet antisemitische standpunten binnen haar partij luid en dui- delijk veroordelen”, klonk het jaren geleden al bij het Centrum voor Gelijke Kansen, het huidige Unia. Nihil novi sub sole? KNIN.
De Geuzenberg
Dwars door Vlaanderen
29 september 2016
6
Tweetalige lijsten voor Brussel?
In de marge van de opening van het nieuwe politieke werkjaar pleitte Brussels minister- president Rudi Vervoort (PS) voor een “ver- eenvoudiging” van de Brusselse instellingen en een vermindering van het aantal Brusselse parlementsleden. Op het eerste zicht niets mis mee, maar als de boer de passie preekt…
Door het verminderen van het aantal par- lementsleden wordt natuurlijk gemorreld aan de Vlaamse minimumvertegenwoordiging van 17 zitjes. En daar lijkt het Vervoort echt om te doen. Zo stelt hij in één adem door dat dit probleem kan worden opgevangen door het toelaten van tweetalige kieslijsten. Daarmee herhaalt Vervoort gewoon wat Laurette ‘Mitrail- lette’ Onkelinx op 6 mei in Le Soir lanceerde, en wat in de praktijk niets anders is dan een teruggaan naar een systeem van excuus-Vla- mingen op de Franstalige lijsten. Een voorstel dat toen meteen door Groen en sp.a volmon- dig werd bijgetreden.
Zowel CD&V, N-VA als Vlaams Belang rea- geerden afwijzend op het voorstel van Ver- voort/Onkelinx. Als het Brussel menens is met de vereenvoudiging en afslanking, dat het dan al eens begint met een fusie van de 19 Brus- selse gemeenten, aldus Johan van den Dries- sche (N-VA).
Praatcafé
De Vlaamse Actieve Senioren Federatie Genk/Maas-Oeter, nodigt steeds een spre- ker uit die met uitgesproken standpunten de maatschappij een spiegel wil voorhouden, dan wel tegen de politiek correcte wereld in wil marcheren. Zo was het nu de beurt aan Wim van Rooy om een lezing te geven over zijn fel omstreden boek “Waarover men niet spreekt”. Het “Ontmoetingshuis” in Voorsho- ven bij Maaseik zat goed gevuld. De spreek- beurt van Van Rooy mag een succes genoemd worden. Van Rooy deed zijn verhaal op een rustige open manier, dikwijls verwijzend naar de geschiedenis waardoor de gebeurtenissen van vandaag voorspelbaar blijken te zijn, maar weinigen die het willen zien. Anderhalf uur lang bleef het muisstil en daarna was het tijd voor vragen. Vragen die Van Rooy op een zeer des- kundige manier beantwoordde. Vele senioren vroegen zich achteraf af waarom de media en vele politici niet durven spreken over “Waar- over men niet spreekt”.
De Wetstraat in Diepenbeek
Professor Lode Vereeck slaagde erin de Vlaamse minister-president Geert Bourgeois (N-VA) en zijn Waalse collega Paul Magnette (PS) naar Diepenbeek te halen voor het ope-
gen onder een valse naam, proberen ze daar achter te komen. Zogezegd om discriminatie tegen te gaan! Is zoiets wel nodig? Nu reeds leggen OCMW-besturen beslag op leegstaande woningen om er vluchtelingen in te droppen, terwijl noodlijdende eigen inwoners meestal geen kans krijgen.
Erg, maar nog veel erger is het dat huis- jesmelkers, bijna allemaal van vreemde oor- sprong, hun eigendom(men), alleen ter beschikking stellen aan illegalen omdat ze die mensen volledig in hun macht hebben! Niet moeilijk om woekerprijzen te vragen voor te kleine ruimtes die helemaal niet voldoen aan het noodzakelijke comfort! Kunnen praktijktes- ten daarvoor ook aangewend worden?
Business Networking International
Overgewaaid vanuit de Verenigde Staten, vandaar de benaming, bestaan er wereld- wijd duizenden afdelingen, en in Brugge is dat BNI De Metten, met 35 leden die weke- lijks een paar uren samenkomen om tips, raad en opdrachten aan elkaar door te geven. Want als je als ondernemer iets geeft, krijg je altijd iets terug. Een eenvoudige filosofie die verle- den jaar dankzij het ontstane netwerk meer dan één miljoen euro “meeromzet” opbracht.
In brouwerij de Halve Maan organiseert BNI De Metten op het einde van de maand een bijeenkomst met brouwer Xavier Vanneste als één van de gastsprekers. Hij zal het hebben over crowdfunding, het inzamelen van geld voor een welbepaald project en in ruil daar- voor iets teruggeven aan de geldschieters. Wie kan het beter weten?
Sedert een paar weken stromen twee van zijn bieren, Brugse Zot en Straffe Hendrik, ondergronds tegen 5.000 liter per uur vanuit de historische binnenstad naar het industrie- terrein Waggelwater, 3,276 kilometer ver, een unicum in de wereld. Kostprijs: 300.000 euro, gedeeltelijk betaald door crowdfunding.
Wallonië viert feest
Op de elektronische kalender van onze smartphone verschijnen automatisch de feest- dagen in België. Die instelling is automatisch gebeurd, dus verschoten we voorbije dinsdag van de boodschap: Feest van de Federatie Wal- lonië-Brussel.
Nu is dat strikt genomen een niet-bestaande feestdag, omdat de Federatie Wallonië-Brussel een onwettige naam is. Officieel is 27 septem- ber de Feestdag van de Franse Gemeenschap.
Maar onze Franstalige vrienden slagen er toch maar weer in de naam van de Federatie Wallonië-Brussel overal ingang te doen vinden.
En de Vlaamse politici keken ernaar, dronken een glas en deden een plas.
Enkele weken geleden meldden we in deze kolommen dat in verschillende Vlaamse ste- den (o.a. Oostende en Ieper) op 11 juli niet gevlagd werd met de Vlaamse Leeuw, noch- tans een officiële verplichting.
We zijn dan ook blij u te kunnen melden dat in Knokke wel uitgebreid gevlagd werd, met de Waalse Haan. Natuurlijk, Knokke… Zou er ergens in Wallonië een dorpje zijn waar ze op 11 juli spontaan de Vlaamse Leeuw hijsen?
Opmars van de hoofddoeken
De islam weer een kleine overwinning behaald in zijn mars door de instellingen. De moslims zijn erin geslaagd voor het eerst een vrouw met een hoofddoek in de gemeente- raad van Aalst binnen te loodsen. Het gaat stap voor stap, maar wel altijd in dezelfde richting…
Michel van Brempt van het Vlaams Belang rea- geerde daarop door een groot kruisbeeld voor zich te zetten.
“Vandaag verwelkomen we het eerste gemeenteraadslid met een hoofddoek”, zei hij, “binnen twee decennia zullen we het laat- ste gemeenteraadslid zonder hoofddoek uit- zwaaien. Socialisten en liberalen hebben zo hard gevochten om alle religieuze symbolen te verwijderen, maar met de hoofddoek hebben ze geen probleem. Dag laïciteit, religie is terug.”
De moslima die blote haren onzedig vindt, is Fatima Yildiz. Ze zetelt voor Groen. Overigens, zij mag niet verward worden met die andere Fatima Yildiz, die voor de CD&V in de provin- cieraad van Limburg en de gemeenteraad van Gent zetelt. Waarvoor stond die C in CD&V ook alweer? “Kalifaat” kan het niet zijn, want dat wordt met K geschreven. Of is het “Collabo- ratie”? Dit keer met de islamitische bezetters, niet met de Duitse. De Fatima van CD&V begon pas een hoofddoek te dragen toen zij al 59 was.
De Fatima van de groenen in Aalst is veel jonger.
Vlamingen geen prioriteit voor VGC
Ook het College van de Vlaamse Gemeen- schapscommissie hield haar traditionele beleidsverklaring bij het begin van het poli- tieke werkjaar. In een weinigzeggende tekst had Collegevoorzitter Vanhengel het over heel veel en vooral over niets, en zweeg hij in alle talen over wat nochtans de kerntaak van de VGC zou moeten zijn: het opkomen voor de belangen van de Brusselse Vlamingen. Iets wat Vlaams Belang-fractievoorzitter Domi- niek Lootens niet was ontgaan. Hij wees het College scherp terecht over de jarenlange taal- wetsovertredingen waartegen het College nog nooit heeft geprotesteerd, en waarover zelfs niet mag gesproken worden. N-VA’ster Liesbet Dhaene wees er dan weer op dat er in Brussel tussen Nederlands- en Franstaligen misschien wel een gedeelde Brusselse identiteit bestaat, maar geen gedeelde communicatie.
Dierenwelzijn of moslimwelzijn?
In de hoofdstedelijke praatbarak werd een hartig woordje gepalaverd over het voorbije Offerfeest en de nogal chaotische organisatie ervan door het ‘derde gewest’. Een debat waar- bij blijkbaar niet mocht gesproken worden over het dierenleed dat gepaard gaat met het ritu- eel slachten. Of zoals socialist Fouad Ahidar het verwoordde: “Iedereen is het erover eens dat we alles in het werk moeten stellen om dieren- leed te vermijden. Daar gaat de discussie van- daag niet over. We kunnen niet met zekerheid beweren dat een bepaalde methode beter is dan de andere.” Het grote probleem voor de dames en heren politici was dan ook niet het ritueel slachten, maar het feit dat er te wei- nig schapen waren voor alle moslims, en dat de organisatie allesbehalve vlekkeloos verliep.
Wat aan Vlaams Belanger Lootens de opmer- king ontlokte dat het debat blijkbaar werd ver- legd van ‘dierenrechten’ naar ‘moslimrechten’, wat meteen verklaarde waarom een Hermes Sanctorum overschot van gelijk had om een partij als Groen de rug toe te keren.
ningscollege van UHasselt. 500 studenten en de nationale pers volgden een debat dat er eigenlijk geen was. Bourgeois en Magnette kregen elk een half uur om hun regio in de schijnwerpers te zetten. Bourgeois maakte een SWOT-analyse van Vlaanderen, en Magnette bracht een historisch overzicht van de evolu- ties in Wallonië. “Geef me nog 10 jaar”, zei Mag- nette, “de historische achterstand van Wallonië zal dan weggewerkt zijn.” “Dat hoor ik al jaren”, repliceerde Bourgeois, die de handelsverdra- gen met Canada en Amerika verdedigde, daar waar Magnette de CETA- en TTIP-akkoorden maar niets vond. Tot slot kwamen de onver- mijdelijke financiële transfers tussen Vlaande- ren en Wallonië ter sprake, waar beide minis- ters hun eigen versie welles/nietes besloten met een hartelijke handdruk. Ze konden het eigenlijk wel goed met elkaar vinden.
Studenten tellen
Volgens KU Leuven daalt het aantal studen- ten van de twee Limburgse hogescholen met 7 procent. De hogeschool zelf kwam uit op 1 pro- cent en PXL telde een status quo. PXL-directeur Ben Lambrechts zei dat het begrip ‘nieuwe stu- denten’ in alle hogescholen op dezelfde manier gebruikt wordt, en hij vond het vreemd dat KU Leuven plots op een andere manier telt.”
KU Leuven zag het hele departement gezond- heidszorg van UC Limburg met 13 procent dalen. Bij UC Leuven-Limburg waren ze tevre- den over de inschrijvingen in de LIZA-campus voor verpleegkunde in Genk. “We dalen hier maar met 2 procent inschrijvingen, en dat zijn heel andere cijfers dan de telling van KU Leu- ven.” Hoofd marketing en communicatie Jan Withofs: “Wij tellen ook de studenten die bij ons al eerder waren ingeschreven, maar voor een nieuwe opleiding kiezen, want daar wordt ook de basisfinanciering op gericht.” “U rijk tel- len, zonder het te zijn”, is een Belgische spe- cialiteit.
Praktijktesten
In Gent willen ze nagaan of verhuurders bereid zijn hun huis af te staan aan vreemde- lingen. Met een smoes, telefonisch contact leg-
