Een nieuwe Frans-Waalse as

(1)

€ 2,50

75ste jaargang • nummer 28 • donderdag 11 juli 2019 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

We hoeven er geen doekjes om te winden: Charles Michel wordt enkel en alleen president van de Europe- se Raad omdat de Franse president Emmanuel Macron dat wil. Voor Pa- rijs is Europa de voortzetting van de Franse politiek met andere middelen. Vandaar wellicht een Europees Commissievoorzitter die niet te sterk is. En een gouverneur van de Europese Centrale Bank (ECB) die de Franse belangen vooropstelt.

Charles Michel wordt een zetbaas van Macron en moet ervoor zorgen dat de Europese Unie vooral op de lijn van de Zuid-Europese landen verder werkt. Sommige analisten spraken van de benoeming als resultaat van een Benelux-samenwerking met de Nederlandse minister-president Mark Rutte die groen licht gaf, maar zo ging dat niet.

Charles Michel was de voorbije maanden vaak tegemoetgekomen aan de wensen van Macron. Hij steunde het pleidooi voor een Eu- ropese transferunie naar Belgisch model, waarbij solidariteitsgeld van het noorden van Europa naar het zuiden vloeit. In Belgische dossiers werd er telefonisch constant overleg gepleegd. De poging van Emmanuel Macron om Frankrijk in de race te krijgen voor de aankoop van de opvolgers van de F-16-vlieg- tuigen mislukte. Hij probeerde de procedure te omzeilen met een aan- bod voor de Franse Rafale, maar uiteindelijk koos de regering voor de Amerikaanse F-35. Wel haalde Ma- cron zijn slag thuis toen deze lente bekend raakte dat de nieuwe Bel- gische mijnenjagers niet door een Nederlandse groep, maar door een Frans-Belgisch consortium zouden worden gebouwd. Het was een van de voorwaarden voor Michel om op blijvende Franse steun te kunnen rekenen.

Franse dreigementen

In zijn boek “Zijn we het kwijt?”

brengt ex-minister van Financiën Johan Van Overtveldt (N-VA) een in- teressant verhaal. Op een bepaald moment “dreef de Franse Eurocom- missaris Pierre Moscovici het zover te dreigen met een negatieve hou- ding van zijn diensten ten aanzien

van de Belgische begroting als ik mijn verzet tegen zijn plannen voor de invoering van een financiële transactietaks niet opgaf. Tegen- spraak wordt eigenlijk nauwelijks getolereerd door de Franse elite, zeker wanneer die tegenspraak van kleinere landen komt. Wanneer ik binnen de eurogroep of de Ecofin tegen Franse standpunten inging, wisten andere leden binnen de Belgische regering daar reeds van, nog voor ik goed en wel weer mijn kabinet aan de Wetstraat 12 binnen- stapte. Voor Parijs gelden er nauwelijks limieten als het erop aankomt de slag thuis te halen. Realpolitik is realpolitik, maar Franse toppolitici vertonen wel consistent de neiging om de grenzen van dat gegeven op te zoeken.”

Wie dat hoort, moet denken aan

“Los van Frankrijk”, een oud ada- gium van de Vlaamse Beweging.

Een kreet die we ook in historisch perspectief moeten zien. Tot 1914 was er vooral vrees voor een Fran- se aanval op of zelfs annexatie van België. Na de eerste wereldbrand groeide het wantrouwen tegenover een revanchistisch Duitsland. Frank- rijk hoopte zijn invloed via het neu- trale België te versterken. Ere wie ere toekomt: onder andere Leopold III deed er alles aan om tijdens het interbellum de Franse invloed tot een minimum te beperken.

Na WO II waren er vooral goede relaties tussen Frankrijk en Waalse politieke kopstukken. De Konings- kwestie (1950) en de stakingen tegen de Eenheidswet (1960-61) werden door Parijs positief beoor- deeld. Het uiteengroeien van België werd in gaullistische kringen gezien als een opportuniteit om eventueel Wallonië los te weken van België.

De Europese eenmaking zorgde voor spanningen. De Belgische diplomatie zag heil in een supranati- onale Europese Unie, maar Frank- rijk wou onder De Gaulle eerder een ‘Europa der Naties’. Figuren als Paul-Henri Spaak werden in Parijs niet graag gezien.

Na de Duitse eenmaking veran- derden een paar zaken. Het is bekend dat Frankrijk de invloed naar

De aanstelling van Charles Michel (MR) tot president van de Europese Raad is een risico voor Vlaanderen. Hij krijgt de post dankzij de Franse president. En voor wat hoort wat. Dat wil zeggen: de Franse belangen verdedigen, die vaak ingaan tegen de Vlaamse, zeker met de Eu- ropese uitdagingen van de komende jaren. Vlaanderen dreigt door Frans-Waalse kuiperijen niet te kunnen aansluiten bij de rijkere Noord-Europese Hanzelanden.

het noorden wou uitbreiden om een tegengewicht te zijn voor de as Bonn-Berlijn. Dat betekende controle over de belangrijkste Belgische economische sectoren. Een strategie die slaagde met de hulp van de intussen afgeserveerde ‘haute finance’. Het was de jaren negentig van vorige eeuw, de tijd van het ver- ankeringsdebat.

Tegen de Hanzelanden

Heeft Frankrijk nu, met zijn pion Charles Michel aan het hoofd van de Europese Raad, nieuwe plannen ten nadele van Vlaanderen? Het antwoord is ja. De Frans-Waalse as is een risico, maar dan op een bre- der Europees niveau. Macron ziet in Charles Michel iemand die voor een Europese begrotingsunie kan zorgen, met een gezamenlijke begroting en schuldbeheer. Desnoods met gezamenlijke Europese taksen.

Wat erop neerkomt dat de rijkere Noord-Europese landen moeten betalen voor de Zuid-Europese. Een transferunie; een België op Euro- pees niveau.

Tegelijk en daarbij aansluitend moet Michel het verzet aansturen tegen de zogenaamde Hanzelan- den. Dat zijn Denemarken, Estland, Finland, Ierland, Letland, Litouwen, Nederland en Zweden, en dat zijn voorstanders van strikte begrotings- discipline onder de EU-lidstaten, en van vrijhandel. In december kwam de piste van een Hanzeverbond al ter sprake op een vergadering van de eurogroep, de minister van Fi- nanciën van de eurozone. Frankrijk verzet zich sterk tegen deze liga.

Parijs wil niet dat aparte afspraken of netwerken ontstaan los van de Frans-Duitse as. Het is bekend dat een aantal N-VA’ers, zoals ex-minister-president Geert Bourgeois, graag willen aansluiten bij die Han- zelanden. Maar Franstalig België zal op de rem staan. In vertrouwelijke gesprekken zijn N-VA’ers duidelijk:

een onafhankelijk Vlaanderen of zelfs een Vlaamse deelstaat in een confederatie zou gemakkelijk aan- sluiting kunnen vinden bij de Han- zeliga.

Sommigen zien daarin zelfs een sluw complot van Orban. Als dat waar is, dan stijgt Orban in onze achting. Louis, Christine en Ursula vormen een ideale troïka om de EU nog sneller naar de on- dergang te leiden. Zoals Elsevier het cynisch uitdrukte, is de toe- komst van Europa nu in handen van Louis Michel, die zelfs België niet bij elkaar kon houden, Lagar- de die president wordt van de Eu- ropese Centrale Bank hoewel ze geen economie gestudeerd heeft en zelfs nooit een bankfiliaaltje

heeft geleid, en Von der Leyen die de Duitse strijdkrachten heeft laten aftakelen tot het laagste ni- veau sinds 1945. Als Ursula dat ook eens met de EU-bureaucratie wil doen… Dat is allemaal heel hoopvol. Stel u voor dat ze be- kwame leiders hadden benoemd.

Dan zou de EU-dictatuur mis- schien veel langer overeind blij- ven. We weten niet of we dit echt aan Orban te danken hebben, maar als dat zo is, dan zeggen we van ganser harte: “Goed gedaan, Viktor!”

Troïka richting ondergang

Een nieuwe Frans-Waalse as

Louis Michel, Christine Lagarde en Ursula Von der Leyen zijn voorgedragen voor topfuncties in de Europese Com- missie. De benoeming van Von der Leyen is nog zeer pro- blematisch: de socialisten en de groenen willen haar niet steunen, zowel om intern-Duitse redenen als uit woede over de niet-verkiezing van ‘hun’ kandidaat, Timmermans.

Lees het volledige interview met Bart Van Craeynest van Voka op blz. 11

“Confederalisme is economisch niet

des duivels”

Staalhard liegen en de feiten ontkennen is een politieke strategie geworden. Bart Van Craeynest is professi- oneel econoom sedert

1999. Vandaag is hij de hoofdeconoom van Voka, de Vlaamse werkgeversvereniging, en hij zette vrij en vrank zijn mening op papier in “Terug naar de feiten”.

Een 11 juli-interview over

het slappe België en het

slechts lichtjes betere

Vlaanderen.

(2)

Actueel 11 juli 2019

2

Veel erger is dat het wetsontwerp “tot opening van voorlopi- ge kredieten voor de maanden augustus, september en oktober 2019” neergelegd bij de Kamer op 4 juli een onderdeel bevat dat wél volledig in strijd is met de afspraken over het koningshuis en zelfs onwettig is.

Privévilla door de belas- tingbetalers onderhouden

Sectie 2 van artikel 9 van het ontwerp machtigt de Regie der Gebouwen immers om het onderhoud van de beveiligingsinstallaties van de koninklijke domeinen van Laken (Belvédère), Ciergnon en Romarin ten laste te nemen, in uitvoering van de be- slissing van de ministerraad van 7 december 2018. Romarin slaat

U heeft ongetwijfeld gelezen dat de koninklijke familie ex- tra geld krijgt van de regering in lopende zaken. De ben- de van Laken krijgt een vakantiebonus van 67.000 euro bovenop de royale dotaties. Dat is uiteraard een schande, maar er is wettelijk weinig op aan te merken. Het gaat im- mers om een loutere indexatie van de uitkeringen voor Filip, Albert, Astrid en Laurent.

op de privéwoning (!) van Albert van België in het Zuid-Franse Châteauneuf-Grasse. Albert kocht die villa eind de jaren tachtig als prins met eigen middelen. Toen hij in 1993 koning werd, moest de villa, uiteraard op kosten van de belastingbetaler, beveiligd worden. Er werden hoge muren gebouwd rond het domein en er werden tientallen camera’s ge- plaatst. Sectie 2 van artikel 9 van het wetsontwerp stelt: “Vermits de beveiligingsinstallaties van Laken (Belvédère), Ciergnon en Roma- rin, samen met die van het domein van Laken en het koninklijk paleis te Brussel, deel uitmaken van een geïntegreerd beveiligingssys- teem, is het noodzakelijk om het onderhoud van deze installaties toe te vertrouwen aan de Regie der Gebouwen, in het belang van

de compatibiliteit van de beveili- gingssystemen van alle koninklijke domeinen. Vermits de domeinen van Belvédère, Ciergnon en Romarin niet door de Regie der Gebouwen beheerd worden, dient een specifieke wetsbepaling aan de Regie deze bevoegdheid te verlenen.”

Tegen de afspraken

In eenvoudige bewoording:

het onderhoud van de privévilla van Albert wordt betaald door de burger. Dat gaat uiteraard volledig tegen de afspraken in die de regering met de leden van het koningshuis gemaakt heeft. De beveiliging van de kastelen en paleizen van de regerende mo- narchen wordt ten laste genomen door de overheid. Vandaag zijn dat het paleis van Brussel, het kasteel van Laken en het kasteel van Ciergnon. Het kasteel Belvédère, woonplaats in Laken van Albert en Paola, en de privévilla Romarin van Albert vallen daar níét onder.

Zeker de beveiliging van Roma- rin is onzinnig, aangezien Albert en Paola daar de jongste tijd niet meer waren. In elk geval gaat het om een uitgave die Albert als ge- wone burger zelf zou moeten dra- gen. Het zou dan ook niet meer dan normaal zijn dat de kostprijs hiervan berekend wordt en ver- volgens terugbetaald wordt door Albert de Belgique. Sommige parlementsleden klagen over het feit dat ze weinig omhanden hebben, aangezien de regering in lopende zaken is. Ze kunnen alvast beginnen met dit omstreden wetsontwerp uit te vlooien en een parlementaire vraag op te stellen over de kostprijs van de beveiliging van villa Romarin.

THIERRY DEBELS

Extra geld naar koningshuis

Redactie & beheer:

Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41,

2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17 Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

3 maanden: 32,50 euro 6 maanden: 65,00 euro 1 jaar: 130,00 euro Steunabo 1 jaar: 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres:

BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel

Stichter 1945-1955: Bruno de Winter Hoofdredacteur 1955-2000: Jan Nuyts Hoofdredacteur 2000-2010: Leo Custers Hoofdredacteur 2010-heden: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Abonnement buitenland:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

Geen andere rol voor de ECB

De Europese Centrale Bank die de geldkraan blijft opendraaien om de economie draai- ende te houden en de inflatie aan te zwengelen, en een lage rente als cadeau aan de landen in een moeilijke budgettaire situatie met hoge schulden, dat is wat we de ko- mende jaren van de nieuwe ECB-gouverneur Christine Lagarde mogen verwachten. Een verschil met voorganger Mario Draghi zal er amper zijn. De zuidelijke visie op monetair beleid blijft overheersen.

Havik of duif? Dat is steevast de vraag die opduikt wanneer een nieuwe gouverneur voor de Eu- ropese Centrale Bank (ECB) moet worden aangeduid. Een havik is een voorstander van een stringent monetair beleid. Dat wil zeggen: gedaan met de nulrente. Die zet over- heden er immers niet toe aan hun schulden af te bouwen aangezien ze daar amper intresten op moeten betalen. Een lage rente en het opkopen van overheidsobligaties is voor monetaire haviken geen goede manier om de economie te stimuleren.

Ze is te veel vraaggericht en doet het vertrouwen in een munt dalen.

Een sterk monetair beleid is voor de hardliners eerder gekoppeld aan de aanbodeconomie waarbij de groei via lagere belastingen en meer investeringen en innovatie door bedrijven wordt gestimuleerd.

De voorbije weken werd geopperd dat na de huidige gouverneur, de Italiaan Mario Draghi, die duidelijk het beleid van een ‘duif’ heeft ge- voerd, er wel eens een havik aan het hoofd van de ECB zou kunnen komen.

Dat softe beleid is er een van lage rentes en opkopen van staatspapier om de economie stimuleren. “De geldpers laten draaien”, in vakjar- gon. De havik wiens naam de voorbije maanden het meeste viel als mogelijke ECB-baas, was de Duitse Bundesbank-topman Jens Weid- mann. Maar al snel werd duidelijk dat dit voor de zuiderse landen van

de muntunie geen optie was. En dus ook niet voor Frankrijk.

Duif

In de grote sjacher rond topbe- noemingen nam de Franse president Emmanuel Macron dit mee.

Met als resultaat dat de Franse IMF-topvrouw Christine Lagarde de volgende vijf jaar vanuit Frankfurt de Europese Centrale Bank mag leiden. Zij staat bekend als ‘un colom- be’, een duif. En zij zou het beleid van Draghi dus voortzetten. Maar al snel begonnen economische ex- perts kanttekeningen te plaatsen bij haar aanstelling. Was Lagarde aan het hoofd van het IMF niet zeer streng voor de Grieken? Ze stond toch achter de zware besparings- maatregelen die Athene kreeg opgelegd? In 2015 verklaarde ze nog “dat het stilaan tijd werd dat de Grieken hun belastingen zouden betalen”. Bovendien is bekend dat ze zich als harde tante kon op- stellen. Als IMF baas, maar ook als Frans minister van Financiën, en als nummer één van het internationaal gereputeerde advocatenkantoor Baker & McKenzie.

Anderzijds zijn er signalen dat ze inderdaad geen monetaire hard- liner is. Toen de VS in 2015 van plan waren om het soepele geldbeleid te verstrengen via een hogere rente, was Lagarde een tegenstander.

Luisteren

Welke richting ze ook uit wil, ze

zal altijd naar president Macron moeten luisteren, aan wie ze haar benoeming te danken heeft. En voor de bewoner van het Élysée is het duidelijk: geen streng rentebe- leid. En ook geen ECB als een van de strenge schoonmoeders voor het lakse begrotingsbeleid van de eurolidstaten. Een lage rente wil zeggen dat er geen impulsen zijn voor de nationale regeringen – zoals de Franse – om hun begroting op orde te brengen. Zelfs niet voor een centrumrechtse ploeg als de regering-Michel I in België. Dat de begrotingstoestand de voorbije jaren licht verbeterd is, is vooral te danken aan de dalende rentelasten op de overheidsschuld. En door het lakse monetaire beleid kan België nu zelfs aan een nulrente of negatieve rente lenen. Houden zo, zeggen veel regeringen.

De ECB zal dus geen andere hou- ding aannemen de komende jaren.

Lagarde zou dat ook moeilijk kunnen, want eigenlijk heeft haar voorganger Draghi op 19 juni al de lijnen uitgezet voor de komende jaren.

Op een moment dat hij niet eens wist wie hem zou opvolgen, zei hij tijdens een toespraak dat “de ECB bereid is om alle flexibiliteit te ge- bruiken indien de inflatie niet naar 2 procent stijgt”. In mensentaal: de rente blijft laag. Tot zelfs negatief voor vele landen. En het opkopen van schuldpapier door de ECB zal onverminderd doorgaan.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

Men kan dat een ludieke promotiestunt noemen van de brouwerij, maar de achterliggende boodschap is duidelijk: de be- drijfswereld wil snel een federale regering. Liefst uiterlijk tegen oktober, aldus het VBO. Liefst vroeger, want anders gaat de economie eronder lijden. In 2010 hebben we dat riedeltje nog gehoord.

Uiteindelijk werd na 541 onderhandelingsdagen een nieuwe regering gevormd, met Elio Di Rupo als eerste minister. Zelden was een regering zo rampzalig als toen onder Di Rupo. Is dat nu echt opnieuw de situatie waar het VBO naar verlangt? Waar blijven de Vlaamse ondernemers?

Ondertussen zitten zowat alle onderhandelingen strop, zowel op federaal als op Vlaams vlak en ook nog eens op Waals niveau.

Bart De Wever wordt langs alle kanten onder druk gezet om een gesprek te beginnen met Elio Di Rupo. Het omgekeerde gebeurt ook. Maar ziet u het al zitten: PS en N-VA in één regering? Met Jan Jambon als eerste minister? Stel dat het lukt, hoe moet De We- ver die samenwerking gaan uitleggen aan zijn achterban? Want de gesprekken (op Vlaams niveau) met Vlaams Belang zijn afge- sprongen omdat de standpunten te ver uit elkaar liggen. Maar

met de PS zou het dan wel lukken? Terwijl de standpunten van N-VA en PS mijlenver uit elkaar liggen. In Terzake zei Francken

dat de N-VA bereid is tot compromis- sen. Persoonlijk vond ik dat geen goede communicatie. Niet echt strategisch verstandig om op televisie al toege- vingen te beloven, nog voor de echte onderhandelingen begonnen zijn.

“Gedaan met geven en toegeven” is het enige leidmotief dat bij de komende regeringsonderhandelingen mag gelden. Dat is de enige boodschap die vandaag – 11 juli – mag klinken. Ik wens u

een strijdbare feestdag toe!

Vorige week werd er een pallet Leffebier geleverd aan het N-VA-hoofdkwartier in de Koningstraat in Brussel.

Even verder werd ook aan het hoofdkwartier van de PS een pallet bier geleverd. Initiatiefnemer was de Belgi- sche brouwerij ABInbev. Beide palletten waren voorzien van een opschrift. Voor N-VA was dat: “Bart, een beetje à la table? Le débat est open”. Het pallet voor de PS kreeg volgend opschrift: “Elio, un peu de jaune aan je tafel?

Het debat is ouvert!

Gedaan met

geven en toegeven

ECONOMISCHE ZAKEN

(3)

Actueel

11 juli 2019 3

Boos en bokkend

Mijnheer de ziende blinde,

Gij hebt flink wat weken tijd nodig gehad om de overwinningsnederlaag van Groen enigszins te verwerken. Eigenlijk verbaast mij dat niet, want gij zijt een chagrijnig ventje dat niet goed tegen zijn verlies kan, zeker als uw grote gelijk onvoldoende uit de verf is gekomen en de men- sen volgens u uw grote verbindende heilsbood- schap helemaal niet zouden begrepen hebben.

Voor mij is het duidelijk dat gij tijdens de voorbije verkiezingscampagne met uw hoofd in de wolken hebt geleefd, zonder veel reali- teitszin. De media stonden meer dan ooit met grote sympathie voor u en uw kornuiten open en de peilingen voorspelden al dan niet gefor- ceerd een ‘groene golf’. Bovendien wisten tal van linkse en andere progressieve organisaties en hun zeloten de klimaatspijbelaars voor hun kar – die ook de uwe is - te spannen. De bomen leken tot in de hemel te groeien en in uw par- tij leefde een naïef puberaal sfeertje van geluk en zaligheid. Gij dacht de hele wereld aan te kunnen en gij verklaarde ergens dat gij “Jam- bon zoudt gaan opeten”. Het werd niks. Groen trappelde ter plaatse; er kwamen nauwelijks nieuwe kiezers bij. Gijzelf haalde meer dan vier keer mínder stemmen dan Jan Jambon, waar- mee de juiste maat van u werd genomen. En gij kreegt nog meer krampen toen gij moest vast- stellen dat niet alleen de N-VA ondanks verlies toch met ruime voorsprong de grootste partij van het land bleef, maar dat ook uw aartsvijan- den van het Vlaams Belang Groen met vele, vele lengten voorsprong voorbijstaken met wél een duidelijk verhaal.

En dan komt het. Gij zijt boos en gij gaat als slechte verliezer zitten bokken in een hoek- je. Gij kijkt nog lelijker dan gewoonlijk en gij vloekt. Gij zijt zo teleurgesteld dat gij het nog een tijd lastig gaat hebben met wat het volk ge- zegd heeft op 26 mei. Gij begrijpt niet dat de burger uw boodschap naast zich heeft neer- gelegd. En gij verteert het ook niet dat in heel het land nog meer kiezers dan zij die voor het Vlaams Belang stemden, blanco of ongeldig hebben gestemd. En als gij weer recht krabbelt, weer bij uw positieven komt, uitgehijgd zijt en uw kleffe bakkes gespoeld hebt, dan komt het, want dan zijt gij weer geheel uw eigen zelve en komt gij weer met onwaarschijnlijke ideeën af.

Uw voorstel is dan ook om alle blancostemmers uit te nodigen in het parlement omdat ”je hun signaal niet kan negeren”: “Het parlement moet die mensen een platform bieden. Zij mogen spreken vanuit het halfrond, wij gaan luisteren vanuit de tribune. En dat moet gebeuren vóór de start van het nieuwe parlementaire jaar.” Over een gesprek met de misnoegde VB-kiezers die

de migratie- en belastingdruk, de wachtrijen en de achteruitstelling op de sociale woningmarkt beu zijn, zwijgt gij. Met hen moet niemand zich

‘verbinden’. Zij moeten niet langskomen. Mocht dat wel gebeuren, zou het overigens wel eens een kwade dag voor u kunnen worden…

Ja, gij geeft heel schoorvoetend toe dat jul- lie een en ander niet goed hebben aangepakt.

Uw onvergetelijke kemel bijvoorbeeld toen gij geen antwoord kondt geven aan Ivan De Vadder toen die u maar bleef vragen of de mensen die hun salariswagen eventueel zouden kwijtspelen dan ook 500 euro per maand loonverlies zou- den lijden. Gij draaide rond de pot, want gij waart in snelheid gepakt en gij wauwelde maar wat. Nu zegt gij dat gij de kans niet hebt gekre- gen om een en ander te nuanceren. Komaan zeg! Gij noch Almaci noch eender welke andere groene politicus zijn er deftig in geslaagd om op een duidelijke manier te communiceren en standpunten klaar en duidelijk te duiden. Maar de middenklas-bakfietsgeneratie uit de mooie verkavelingen, tweeverdienend werkzaam in de culturele of sociale sector of het onderwijs ap- plaudisseerde en dat leek genoeg. Zij streelden de ego’s van de groene boegbeelden. Terwijl nieuwkomers ondertussen sociale woningen betrekken en er een leefloon bovenop krijgen, en de kleine Vlaming in de verloederende en of vervreemdende wijken met een klein loontje of pensioentje elke maand moet zien om rond te komen. Of jaren moeten wachten op een so- ciale woning. Zij gaven op 26 mei pas echt een sociaal signaal.

Het staat in de sterren geschreven dat de verkiezingsuitslag zijn sporen zal nalaten in uw partij. De kritiek van Wouter Van Besien, die niet herverkozen naar een andere job mag gaan uit- kijken, is veelbetekenend. Eigenlijk zegt hij dat degenen die na hem aan de top van de partij gekomen zijn, het niet hebben kunnen waarma- ken. Maar gij neemt daar snel akte van en gij wilt uw stijl niet gaan aanpassen. Voluntaristisch gaat gij weer het strijdperk in, want het land moet snel een federale regering hebben, zo zegt gij. En als dat met een Vlaamse minderheid is, dan vindt gij dat geen ‘must’. Het ziet er der- halve naar uit dat gij noch uw partij fundamen- tele lessen gaat trekken uit ‘hoe de kiezer de kaarten heeft gelegd’. Gij gaat aanschurken bij de vrienden van Ecolo om het eigen falen toe te dekken. Ik bezweer u: doe dat vooral en toon u maar goede Belgen. Ik weet maar al te goed dat de Vlamingen u ook daarvoor nooit zullen belonen. Blijf maar ziende blind en blijf maar doordrammen in uw grote gelijk. Op naar een volgende zwarte zondag met bokkende boos- heid tot gevolg!

We mogen niet verzuren, maar het blijft godgeklaagd dat de duiders van de mach- tigste media in dit land niet de minste belangstelling hebben voor een toch opmer- kelijk initiatief als dat van vzw Beweging Vlaanderen-Europa (BVE) en de Orde van de Vlaamse Leeuw. In de duidingsprogram- ma’s is er daarvoor geen plaats. Maar goed, dat zorgt dan wel weer voor brandstof in de motor van de Vlaamsgezinden.

Recente voorgangers van de nieuwe dra- ger van de Orde van de Vlaamse Leeuw zijn onder meer Jeroen Brouwers, Manu Ruys, Eric Ponette, Luc Van den Brande, Jean-Pier- re Rondas, Richard Celis, Axel Buyse, Rik Van Cauwelaert, Louis Vos en Lieve Gevers.

Bart Maddens wordt nu toegevoegd aan dat lijstje. Meer dan terecht.

Daels

Maddens startte zijn dankwoord/betoog met een citaat van Paul Daels (1921-1988), onder meer als voorzitter van het IJzerbede- vaartcomité een van de kopmannen van de Vlaamse Beweging in de tweede helft van vorige eeuw. “Het enige voor de Vlamingen nog aanvaardbare stelsel is een confederale structuur, een statenbond waarin Vlaande- ren en Wallonië volwaardige staten worden met alle hieraan verbonden bevoegdheden en middelen en die vanuit deze volwaardig- heid vrij zullen overeenkomen wat ze nog samen zullen doen en onder welke voorwaarden.” Dat was Daels in 1984.

Het politieke Vlaams-nationalisme was toen te zwak (15 procent). Vandaag staat het sterker dan ooit (44 procent), terwijl de kracht van de Vlaamse Beweging in die- zelfde periode fel verzwakte. De rollen zijn omgekeerd. “Toen hadden we ons dat niet kunnen voorstellen. Wat is de beste situatie? Als politicoloog hoef ik daar niet over na te denken. In de particratie waarin we vandaag leven, zijn dat de sterke partijen.

Als realpolitcus zou Daels dat wellicht ook hebben gedacht”, vindt Maddens.

Alhoewel … Een confederale hervorming is vandaag dringender dan ook, maar ook moeilijker dan ooit, voegt hij daaraan toe.

Een vreemde paradox.

De oplossing zal van Vlaanderen moeten komen, vindt Maddens. Het Vlaams Parle- ment moet de overtuiging van prof. Robert Senelle volgen: zich soeverein verklaren.

“Een meerderheid hiervoor is binnen hand- bereik als CD&V een radicale keuze voor Vlaanderen zou maken.” Op het eerste ge- zicht lijkt Maddens hier onrealistisch uit de hoek te komen, want van een grote enten- te tussen de Vlaams-nationale partijen was maar even sprake.

Onlangs nog pakte Maddens in kranten uit met zijn stelling dat de vorming van een Belgische regering niet het probleem zou mogen zijn van de Vlaams-nationalisten.

“Moet N-VA ervoor zorgen dat België niet onbestuurbaar wordt, zoals de sluwe tegenstanders het nu al opdringen? Neen, het is aan de belgicisten om te bewijzen dat het Belgische systeem werkt.”

We hebben in de eerste plaats nood aan een slagvaardige Vlaamse regering, met een duidelijk Vlaams profiel, die volop inzet op een staatshervorming in 2024 of vroeger. En ondertussen moeten we hiervoor een draagvlak creëren, zoals ook voor de bescherming van onze taal en cultuur, voor de strijd tegen de ontnederlandsing van de Rand rond Brussel, voor de strijd tegen de verengelsing van ons onderwijs, voor een nieuw elan voor onze Vlaamse feestdag

Maddens draagt zijn onderscheiding op aan alle flaminganten die tegen tegenkan- ting, spot, marginalisering blijven timmeren en eindigde met Daels: de enige rechte weg is België afbreken om Vlaanderen op te bouwen.

Sporen

Het was professor Matthias E. Storme die

als voorzitter van de Orde van de Vlaam- se Leeuw voor de zoveelste keer de Orde mocht toekennen aan een verdienstelijke Vlaming die ageert in de ontvoogdingsstrijd van de Vlaamse gemeenschap, voor de integratie van de Nederlanden of voor de uitstraling van de Nederlandse taal en cultuur.

Hij wees er in zijn laudatio op hoe Bart Maddens ook in de biotoop van de politieke wetenschap een buitenbeentje is. Als we- tenschapper, analist en commentator is hij een autoriteit in de wereld van de binnen- landse politiek. Een “publieke intellectueel”

die met archeologische precisie, zakelijk, en toegankelijk voor het brede publiek het verborgen bouwwerk van de partijpolitiek blootlegt (partijfinanciering, kiessystemen, quota en programma’s, enz…) en zich ver houdt van het sloganeske “dat te veel colle- gae kenmerkt”.

Lezers van dit blad zullen Maddens ook kennen als de bedenker van politieke stra- tegieën gericht op de verdere ontvoogding van de Vlaamse gemeenschap. De Mad- dens-doctrine (“On n’est demandeur de rien”, onder meer geformuleerd in zijn kort essay in De Tijd van 3 maart 2009) is er het bekendste voorbeeld van. Vrij vertaald:

zorg ervoor dat de Franstaligen zelf vragen- de partij worden.

Samen met andere scherpe geesten schreef hij de manifesten van de Graven- steengroep. Professor Maddens bewees daarbij opnieuw dat men zijn persoonlijke levensbeschouwelijke overtuigingen niet moet verloochenen om goed samen te werken met andersdenkende Vlaamse mede- standers.

Beweging

An De Moor, voorzitter 11-daagse Vlaan- deren Feest! en Voorzitter vzw Beweging Vlaanderen-Europa (BVE), riep de openba- re omroep op om meer aandacht te beste- den aan Vlaamse, Nederlandstalige muziek.

Wie niet wil vereenzamen op een eiland van het eigen, grote gelijk zal dan wellicht ook niet treuren om vernieuwende initia- tieven van BVE zoals het uitpakken met en financieren van een Vlaanderen Feest!-lied, een eigentijdse bewerking van “Vlaande- ren m’n land” van Will Tura, gezongen door de jongeren van de populaire Ketnetserie

#LikeMe.

Haar tweede oproep startte De Moor met een verwijzing naar een ervaring in Dene- marken. Denen koesteren hun taal met taal- baden, maar ook met sancties. Ze houden van hun traditie en hun vlag. “De 5 miljoen Denen doen iets waar 6 miljoen Vlamingen iets moeilijker in slagen. Goede taalverwer- ving zorgt voor integratie en meer kansen in onderwijs en beroepsleven.” Hier is werk aan de winkel. Ze haalde ook uit naar voort- schrijdende verengelsing in het hoger en meer en meer ook in het secundair onderwijs. Het decreet op de taalregeling in het hoger onderwijs mag niet versoepeld worden. Ook zijn er strengere migratieregels nodig rond de kennis van het Nederlands, al was het maar om te vermijden dat er anders een duale maatschappij ontstaat.

Derde aandachtspunt was de publieks- diplomatie en het merk Vlaanderen in binnen- en buitenland. De volgende Vlaamse regering moet – meer dan de vorige - op alle bestuursdomeinen Vlaanderen in binnen- en buitenland promoten. Samen met het Vlaamse middenveld.

De Moor eindigde scherp: “De Vlaam- se leeuw is géén Belgisch huisdier en met professor Maddens noemen we België een

‘institutionele vuilnisbelt.’

Pijnlijke vaststelling: voor een evenement als dat van de Orde van de Vlaamse Leeuw blijft de belangstelling ondermaats. Weer- werk bieden aan dat misprijzen van bepaalde media, ook dat mag een prioriteit zijn.

ANJA PIETERS

Orde van de

Vlaamse Leeuw

voor Bart Maddens

Bart Maddens kreeg op 5 juli in het stadhuis van Aalst de Orde van de Vlaamse Leeuw uitgereikt. Hij maakte van de gelegenheid gebruik om Paul Daels als inspiratiebron te citeren.

BRIEFJE AAN KRISTOF CALVO

(4)

Goede vooruitzichten

Na twee donderdagen werd er al even ge- pauzeerd in de Kamer… Vorige donderdag was er dus geen zitting. Ja, na een eedafleg- ging en wat fractievergaderingen is het hoog tijd om even uit te blazen. En voorzitter De- wael kondigde overigens meteen al aan dat er niet veel meer zou gaan gebeuren vóór 21 juli, zodat men nadien twee maanden in kommerloos reces zal kunnen gaan. Geluk- kig worden de wedden tijdig gestort, zodat de democratisch geplebisciteerden van het soevereine volk niets tekort komen en zich in plaats van een waterijsje vroeger, nu een dame blanche mét slagroom kunnen permit- teren op hun vakantieadres.

Personeelsverloop

De verkiezingsuitslagen zijn ook zeer be- palend voor het politiek personeel dat de partijen mogen aanwerven in dienst van hun parlementsleden. Wie verliest, levert in en wie wint, kan nieuwelingen aanwerven. Bij N-VA, CD&V en Open Vld zullen er flink wat medewerkers op zoek moeten naar een an- dere job. En dan hebben we het nog lang niet over degenen die kabinetten bevolken. Als ook dat wegvalt – wanneer een partij naar de oppositie verhuist bijvoorbeeld –, dan is dat bijkomend leed bij de partijen, want daar zijn ook heel wat ‘kabinettards’ in dienst. Altijd erg vervelend, maar vanuit de traditionele partij- en die vervlochten zijn met belangengroe- pen, parastatalen of secundaire machtscentra lukt dat meestal wel. Ons kent ons, nietwaar…

Bij het Vlaams Belang is dat vaak heel anders.

Zo moesten in 2014 naast een flink aantal par- lementsleden maar liefst 60 personeelsleden vertrekken. Voor velen was het een lijdens- weg om opnieuw ergens anders aan de bak te geraken, want het VB-stigma is vaak even erg als dat van de pestlijders in de Middel- eeuwen. Maar daar komt nu weer verande- ring. Tientallen mannen en vrouwen maken zich op om te solliciteren, want minstens vijf jaar met een mooi bediendenstatuut is toch weer mooi meegenomen. Het valt te hopen dat men gebruik maakt van die weelde om de beste mensen op de juiste plaatsen te zetten.

Meid voor alle werk

In een aantal partijen werkt men met een of andere vorm van medewerkers-pool. Dat houdt in dat men alle beschikbare medewer- kers vanuit het partijhoofdkwartier een plaats geeft in de fracties, op het hoofdkwartier of in secretariaten. In andere partijen houdt men zich aan het systeem dat de medewerkers die de fracties toekomen ook daar tewerkgesteld worden en vandaaruit geleid worden. Daar- naast worden de medewerkers die aan de parlementsleden zijn toegewezen ook door deze laatsten aan het werk gezet. Veel par- lementsleden laten zo hun politieke mede- werkers ook politiek werk doen, vaak ook in een kantoor in het parlement, en zo hoort het in principe ook. Maar… “Ik heb mijn mede- werker een bureau gegeven in het kantoor- gebouw van het bedrijf”, zei onderneemster Katrien Houtmeyers, nieuwbakken Kamerlid voor N-VA. Ja, ook dat gebeurt en er is eigen- lijk geen controle op. Het doet wel eens de vraag rijzen of dat allemaal wel kan. Want le- gio zijn de verhalen dat medewerkers in zo’n situatie wel eens als goedkope arbeidskracht – want het parlement betaalt hen toch – wor-

Dossier 11 juli 2019

4

den ingeschakeld voor zaken die niets met politiek te maken hebben. Meedraaien in een bedrijf, boodschappen voor de vrouw van de parlementair doen, de kinderen van school halen, karweitjes in de tuin opknappen, de agenda van het Kamerlid bijhouden, een tafel in een restaurant of een reisje voor de praat- barakker reserveren,… De waslijst is lang.

Misschien moet men in het fameuze Kamer- reglement toch maar eens iets voorzien om parlementairen aantoonbaar te verplichten om hun politieke medewerkers ook politiek werk te laten doen.

Niveau aub

Ondertussen zijn de fracties in de Kamer druk in de weer om hun mannetjes en vrouw- tjes op het schaakbord te zetten. Wie wordt Bureaulid, wie gaat naar welke commissie en wie wordt er daar woordvoerder voor de frac- tie, wie zal dossier X of dossier Y opvolgen,…

Het valt te hopen dat men dat niet met de nat- te vinger doet, maar kwaliteit als graadmeter hanteert. Het wordt immers hoog tijd dat het parlementaire niveau weer terug opgekrikt wordt, want buiten de klassieke kanjers en de verdienstelijke ‘backbenchers’ was er de jongste jaren toch een te groot groeiend aantal van ja-knikkers en meelopers die niet altijd de klepel wisten hangen… Er waren er zelfs teveel bij die stemden voor dossiers waarvan ze geen jota afwisten, laat staan dat ze er een letter van begrepen. De fracties hebben hier als ondersteunend orgaan een meer dan belangrijke opdracht te vervullen.

Als de vos…

Sinds vorige week zitten we met een ont- slagnemende premier die Europees presi- dent wordt – en wat nu zijn zelotenhouding ten voordele van het Europese Marrakesh-pact verklaart – en een vicepremier die al ontslag nam om zijn zetel in het Europees parlement te kunnen innemen en zijn brokkenparcours van de jongste jaren snel te doen vergeten.

Van de ontslagnemende regering die in feite al niets meer voorstelde en ook na de verkiezingen geen meerderheid meer haalt in de Kamer, blijft niet veel meer over. Bijna was ook Didier Reynders (Mr) verdwenen als secretaris-generaal van de Raad van Europa, maar dat feestje ging niet door. Daar had de vijandige MR-clan rond Charles Michel een stokje voorgestoken. Twee topjobs en dan nog voor twee rivalen, was trop en dus teveel.

Wij willen er méér dan één Duveltje op ver- wedden dat Didier Reynders nu nog wel in beeld zal komen als toekomstig premier. Het is niet voor niets dat de liberale familie uit Wallonië al eens het idee opperde om naar analogie met Groen en Ecolo een gezamen- lijke fractie te vormen in de Kamer met Open Vld. Ook in Vlaamse liberale kringen rond de grote brilsmurfin zou men daar niet echt vies van zijn. Dat zou hen mathematisch groter dan de PS en zelfs de N-VA-maken… Momen- teel lijkt dat idee weer met nevelen bedekt, maar… zeg nooit nooit, en zeker in de politiek niet. Vooral niet als de meester van alle sluwe vossen Reynders in de buurt is! En ook niet als Gwendolyn Rutten een ministerpostje ruikt…

UIT DE WETSTRAAT

Toen vorige week uit een studie van de IESEG School of management bleek dat jaarlijks 6.290 miljard euro van Vlaanderen naar Brussel en Wallonië gaat – 5221 euro naar Wallonië en 1.068 naar Brussel -, schoot Tom Van Grieken (VB) uit zijn krammen, want dat betekent dat het om 986 euro per Vlaming per jaar gaat: “U moet twee jaar langer werken… voor een ander. Om ten eerste bodemloze Waalse putten te vullen en ten tweede een migratiefactuur te betalen, waar niemand om heeft gevraagd.” 26 mei heeft aangetoond dat zo’n 43 procent van de Vlamingen er ook zo over denken. Inderdaad, de transferkraan mag dicht. Laten we hopen dat dat uitgangspunt doorweegt als men ooit nog eens zal proberen een nieuwe Bel- gische regering te vormen.

“Werken en betalen voor een ander”

Een oude wijsheid in de Amerikaanse politiek zegt dat een zetelende president nooit een herverkiezing verliest in een gunstig economisch klimaat. En de Amerikaanse economie doet het goed. Waar de economische groei onder Obama nooit boven 2 procent uitsteeg, daalde ze onder Trump nooit onder 3 procent. De werkloosheid is de laagste in een halve eeuw. En de lonen, lang het zwakke punt van de Amerikaanse economische opleving, zijn ook aan het stijgen.

De teflonpresident

Deze week kreeg Trump dan ook goed nieuws: een opiniepeiling zegt dat 44 procent van de Amerikanen hem een goede president vindt. Dat is minder dan de meeste presidenten tijdens hun ambtstermijn, maar het is de hoogste score ooit voor Trump.

Ondertussen zijn ook de meeste zware beschuldigingen aan zijn adres aan het wegkwijnen. Racisme, seksisme, samenzwe- ring met de Russen, fiscale onregelmatighe- den... De verwijten bleken ongegrond of ze gleden van hem af als druppels van een pan van Tefal. Ronald Reagan kreeg ooit de bij- naam ‘teflonpresident’. Trump overtreft hem ver in dat imago van onkwetsbaarheid.

De strijd is uiteraard nog verre van gestreden. Een economische recessie kan in het komende jaar roet in het eten gooi- en. Trump moet ook nog minstens één te- genkandidaat in zijn eigen partij verslaan.

Oud-gouverneur Bill Weld is tot op heden de enige Republikein die aankondigde tegen Trump te zullen uitkomen. Heeft u ooit van Bill Weld gehoord? De Amerikanen ook niet. Niemand geeft hem eigenlijk een kans.

Obsessie met ras

De echte oorlog komt uiteraard pas daarna: tegen de presidentskandidaat die de Democratische Partij zal afvaardigen. Meer dan twintig politici van die partij hebben zich reeds als vrijwilliger gemeld om het in de presidentsverkiezingen tegen Trump op te nemen. Vorige week, in Miami, gingen de Democratische kandidaten voor het eerst met elkaar in debat. Veel waarnemers, zowel links als rechts, zagen daar een partij die zich in de gracht aan het rijden is.

Vooral de obsessie voor ras blijkt de topkandidaten parten te spelen. Vóór het debat leek Joe Biden het nog gemakkelijk te gaan halen. Biden verwijst graag naar zijn band met Obama, wiens vicepresident hij was, in een poging zich te verzekeren van het zwarte kiespubliek en de politiek correcte opiniemakers. Tijdens het debat werd hij echter zwaar op die flank gepakt door de

kleurlinge Kamala Harris, die hem onder meer verweet goede contacten te hebben onderhouden met zuidelijke segregationis- ten.Harris pretendeerde ook persoonlijk ge- kwetst te zijn geweest door het verzet dat Biden vroeger zou hebben geboden tegen zwart-vriendelijke maatregelen, zoals

‘school busing’. Biden kreeg klappen. Maar wie het rassendebat opent, neemt risico’s.

Harris kwam achteraf zelf onder vuur te liggen. Een zwarte commentator wees erop dat ze zelf helemaal niet Afro-Amerikaans is en dus niet moet proberen die groep te ver- tegenwoordigen. Harris is half Indisch, half Jamaicaans. En haar vader gaf toe dat de familie zelf slaven heeft gehad.

De derde grote kanshebber aan Demo- cratische zijde is Elizabeth Warren. En ook zij kwam in een raciaal dispuut terecht, omdat ze zich had proberen uitgeven als Che- rokee (ze verkreeg ook haar aanstelling aan de universiteit in die capaciteit). Een DNA- test wees echter uit dat er zelfs minder indi- aans bloed door haar aderen stroomt dan bij de gemiddelde Amerikaan. Trump noemt haar sindsdien spottend Pocahontas.

De volmaakte anti-Trump

Zoals ik al eerder schreef: het is opvallend hoezeer links geobsedeerd is geraakt door ras, net op een moment dat rechts er elke belangstelling voor aan het verliezen is. Die bizarre uitwassen van politieke correctheid kunnen zware gevolgen hebben. Op het debat in Miami bleken alle topkandidaten vóór decriminalisering van illegale immigratie te zijn, tegen het uitwijzen van indringers zo- lang ze geen criminele feiten hebben gepleegd, en zelfs voorstanders van sociale zekerheid voor illegalen.

Trump moet blij geweest zijn. Amerika mag dan verdeeld zijn over heel wat politieke onderwerpen, dat de meerderheid tegen het opengrenzenbeleid is, is heel duidelijk.

Als de Democraten volharden in die standpunten, zijn ze flink op weg om de verkiezingen te verliezen.

Ook op andere thema’s proberen de De- mocratische kandidaten elkaar zoveel mogelijk langs links te passeren. Het lijkt erop dat de afkeer voor Trump zo groot is dat ie- dereen zich wil profileren als de volmaakte anti-Trump. Die linkse dynamiek kan electo- raal heel slecht aflopen.

Trump is nog helemaal niet zeker van zijn herverkiezing, maar hij staat al veel beter gepositioneerd dan bij het begin van zijn eerste campagne.

JURGEN CEDER

Trump is klaar om zichzelf op te volgen

De kans is reëel dat u op de avond van 3 november 2020 bij de VRT opnieuw veel treurige gezichten zult zien. The Donald, de samenvat- ting van alles wat onze journalisten het meest verfoeien in de politiek (misschien op Dries Van Langenhove na), zou die dag wel eens op- nieuw kunnen verkozen worden tot president van de Verenigde Staten.

Tom Van Grieken (VB)

(5)

Actueel

11 juli 2019 5

Netflix-reeks “When They See Us”

Antiblanke haatpropaganda

De nieuwe miniserie “When They See Us” van Netflix gaat over de geruchtmaken- de zaak van de Central Park Five. De serie heeft de pretentie een documentaire te zijn, maar is in werkelijkheid een opeenstapeling van leugens, vervalsingen en antiblanke, racistische haatpropaganda. De Central Park Five, vier zwarte jon- geren en een latino, allemaal tussen 14 en 16 jaar oud, werden schuldig bevonden aan een reeks mishandelingen en aan de groepsverkrachting van Patricia Meili, een blanke jogster, in Central Park in 1989.

De vrouw werd halfdood geslagen. Ze lag in coma toen haar lichaam werd ontdekt.

Volgens de documentaire werden de vijf jongeren zonder enige aanleiding gearresteerd door brutale blanke agenten, alleen maar omdat zij op het verkeerde moment in Central Park waren.

Allemaal racisten!

Nog steeds volgens de documentaire werden zij tot bekentenissen gedwongen omdat de politie hen intimideerde, fysiek onder druk zette, hen geen maaltijden liet brengen en niet toestond naar het toilet te gaan. Zelfs zonder dat men de voorgeschiedenis kent, is dat natuurlijk een zwak punt. De meeste mensen zullen op de duur álles bekennen als ze maar lang genoeg gefolterd worden.

Maar wie zou een groepsverkrachting en eventueel een moordpoging bekennen omdat hij ‘geïntimideerd’ wordt, tijdens het verhoor geen eten krijgt of niet naar het toilet mag gaan? De film fietst daar echter behendig omheen en bouwt dan verder het propagandaverhaal uit.

Linda Fairstein, gespecialiseerd in het onderzoek naar seksuele misdaden, wordt volkomen ten onrechte afgeschilderd als het Grote Blanke Beest. Een machtige, blonde, arrogante blanke raciste, van het type dat de zwarten een Beckzilla noemen, naar het Ja- panse filmmonster. Ook Donald Trump, toen nog geen president, krijgt een rol als racis- tisch monster dat voor de doodstraf pleit.

Het rechtssysteem wordt in de miniserie afgeschilderd volgens alle stereotypen die in de antiblanke en haatpropaganda gebrui- kelijk zijn: allemaal boosaardige racisten, die als enig levensdoel hebben onschuldige kleurlingen zo lang mogelijk in een ker- ker te laten wegrotten. En natuurlijk worden de Vijf schuldig bevonden en veroordeeld, hoewel ze niets gedaan hadden. Tot zover de propaganda.

Een nachtje ‘wilding’

In de echte wereld buiten Nteflix maakten

de Vijf deel uit van een bende van een der- tigtal kleurlingen die naar het park trokken voor een nachtje ‘wilding’, het mishandelen of verkrachten van willekeurige, liefst blanke voorbijgangers. Nog voor de aanval op de jogster had die bende al minstens vijf mannen aangevallen, waarvan vier joggers.

Twee slachtoffers, John Loughlin en Antonio Diaz, werden op een verschrikkelijke manier toegetakeld. Zij bleven bewusteloos en overdekt met bloed liggen. Eén van de Vijf, Yusef Salem, bekende zelf tijdens de rechtszitting - dus niet alleen tijdens het po- litieverhoor! - dat hij een 35 centimeter lan- ge ijzeren buis had meegebracht die hij als knuppel had gebruikt.

Patricia Malone, een blanke vrouw die op die fatale nacht met haar echtgenoot door Central Park fietste, werd ook aangevallen, maar ze kon zich losrukken en ontsnappen.

In de miniserie wordt haar getuigenis ver- valst, en zij wordt voorgesteld als alweer een racistische ‘Beckzilla’ die alleen haar beklag deed over de vreemde geluiden die de jongeren maakten toen zij voorbijfiets- te. Terwijl zij in werkelijkheid op een haar na het slachtoffer werd van een groepsverkrachting.

De Vijf werden gearresteerd omdat zij deel uitmaakten van die ‘wilding gang’.

De politie wist toen zelfs nog niets over de aanval op mevrouw Meili. Ze was nog niet gevonden. Maar volgens het klassieke pa- troon van het doorschuiven van de schuld begonnen de Vijf elkaar al met de vinger te wijzen over een groepsverkrachting en een moord. De ene zei “dat hij de moord niet had gepleegd”. Hij dacht duidelijk dat Patri- cia Meili dood was. Een ander beweerde dat

“Antron het had gedaan”, één van de Vijf.

Een derde dader zei tegen de politie: “Ik heb niets te maken met de verkrachting. Ik heb alleen maar aan haar borsten gevoeld.”

Een vierde gaf toe dat hij het slachtoffer in bedwang had gehouden, maar dat hij haar niet had verkracht.

In de miniserie is dat allemaal weggela- ten. Daar ontkennen de Vijf alles waardig maar met kracht. Toen Patricia Meili kort daarop werd gevonden, zwaargewond, in coma, maar levend, legden de speurders natuurlijk onmiddellijk het verband. De verdachten werden nooit mishandeld of bedreigd. De verhoren gebeurden in aan- wezigheid van hun ouders en van een advo- caat, en ze werden op video opgenomen. De minderjarigen kregen een straf van vijf tot tien jaar, en de enige meerderjarige kreeg vijftien jaar. Over hun schuld kon geen re- delijke twijfel bestaan. Er was maar één ding dat aan de speurders bleef knagen:

mevrouw Meili had ernstig hersenletsel op- gelopen en ze herinnerde zich niets van de aanval. Maar uit de sporen op haar lichaam bleek duidelijk dat er een zesde dader moest zijn geweest. Die was nooit gevonden.

Serieverkrachter was als redder

De zaak leek afgesloten, tot in 2002 een coup de théâtre volgde. Mathias Reyes nam alle schuld voor de aanval op mevrouw Mei- li op zich. Hij had levenslang gekregen we- gens een moord en een reeks onwaarschijn- lijk brutale en sadistische verkrachtingen, waarbij hij minstens één keer had gepro- beerd een slachtoffer de ogen uit te steken.

YouTube schrapt islamcriticus

Het gekende videoplatform YouTube heeft het kanaal van de Duits-Egyptische islamcriticus Hamed Abdel-Samad geblokkeerd. Zwicht YouTube voor poli- tiek correcte druk? Gaat YouTube door de knieën voor de islambedreiging?

Wie zal het zeggen?

Feit is in elk geval dat Hamed Abdel-Sa- mad het niet gemakkelijk heeft gehad. Deze zoon van een soennitische imam werd in zijn jeugdjaren lid van de Moslimbroederschap en zou zich pas later van die radicale orga- nisatie losmaken. De breuk was volledig, want hij liet de islam helemaal los. Hij waar- schuwde in zijn boeken voor de opkomst van de (radicale) islam en hij onderstreept de parallellen met het fascisme. Hij is een bekende politicoloog in Duitsland.

Voldoende allemaal voor levensbedrei- gende waarschuwingen aan zijn adres. Zo riep de radicaalislamitische groepering Gama’a al-Islamiyya in 2013 op om hem te vermoorden.

Georganiseerde campagne?

Op zijn YouTubekanaal “Hamed TV” in- terviewde Hamed Abdel-Samad andere we-

tenschappers en prominenten over thema’s als secularisering, islam, Verlichting of min- derheden in de Arabische ruimte. Over die thema’s publiceerde hij zelf heel veel. Zijn YouTubekanaal had 126.000 volgers, maar werd niettemin zonder voorafgaandelijke verwittiging door YouTube geblokkeerd. Ja, er waren de tientallen bedreigingen vanuit moslimhoek. Waaruit hij de conclusie trekt dat een “georganiseerde campagne natuurlijk niet helemaal uit te sluiten valt”.

Nadat Hamed Abdel-Samad ermee dreig- de een rechtszaak aan te spannen, maar vooral na protest van zijn kijkers, haalde YouTube bakzeil en werd “Hamed TV” ge- deblokkeerd. Maar het is een les voor alle islamcritici. Wie te kritisch is, wordt door YouTube, Facebook, Twitter, enzovoort, monddood gemaakt.

PIET VAN NIEUWVLIET

1302

De strijd was toen gestreden / hebben z’altijd al gedacht...

‘t Resultaat? Tot op heden / heel wat minder dan verwacht.

Wat blijft er nu nog over / van ‘t winnen van weleer?

De vechtlust uiterst pover / en de wapens liggen neer!

Kijk naar Schotten en naar Ieren, / Catalanen nog aan toe, hebben weinig om te vieren, / worden ‘t strijden toch niet moe!

Dat we vochten ooit als helden / met gulden sporen trots als buit is wat schrijvers ons vertelden / maar het sprookje kwam niet uit!

ETIENNE DERPOORTER - ASSEBROEK

GELEGENHEIDSGEDICHT

Belangrijk detail: Reyes zat in dezelfde gevangenis als Wise, één van de Vijf, en hij had niets meer te verliezen. Hij bekende dat hij en hij alleen Patricia Meili had verkracht en mishandeld.

Hij stond bekend als een pathologische leugenaar, maar zijn DNA bleek overeen te komen met één van de DNA-sporen op het lichaam van mevrouw Meili. Sporenonder- zoek met DNA stond in 1989 nog in de kin- derschoenen, maar dit resultaat werd niet in twijfel getrokken. De meest waarschijnlijke hypothese is dat Reyes samen met anderen deelnam aan de verkrachting, of dat hij zich later aan de comateuze vrouw vergreep.

Waarom zou Reyes liegen? Er zijn enkele plausibele hypothesen. Het gebeurt meer dat psychopathische moordenaars misdaden bekennen die zij onmogelijk gepleegd kunnen hebben. In de beruchte zaak van de

“Wurger van Boston” is dat vrijwel zeker gebeurd. Reyes had toch niets meer te verliezen en hij was een dwangmatige leugenaar die zwolg in zijn eigen leugens. Wise was de leider van een gevreesde bende in die gevangenis. Had hij Reyes bedreigd? Of wilde Reyes gewoon nog eens een ‘moment de gloire’ in de media beleven? Zijn verhaal rammelde aan alle kanten. Hij beweerde dat hij helemaal alleen had gehandeld, terwijl er sporen van zes daders waren. Hij beweerde dat hij het slachtoffer met een tak en een steen had neergeslagen, terwijl ze geen enkele verwonding had die daarop wees. Ze had enkele snijwonden, maar Reyes ontken- de dat hij een mes had gebruikt. Volgens de media - notoir onbetrouwbaar - kende hij details over misdaad die nooit publiek waren gemaakt. Misschien. Maar die kon Wise hem in de gevangenis verteld hebben.

Intussen was Amerika echter in de greep gekomen van antiblank racisme en politiek correcte waanzin. Zelfs een serieverkrachter en moordenaar als Reyes werd blinde- lings geloofd. De tegenstrijdigheden in zijn bekentenis werden genegeerd en de Vijf werden plots van alle schuld vrijgespro-

ken. Niet alleen van de verkrachting en bijna-moord op mevrouw Meili, maar in één adem ook van álle andere mishandelingen die zij tijdens die nacht van ‘wilding’ hadden gepleegd. Of heeft Reyes dat misschien ook allemaal op zijn eentje gedaan? Zij kregen een schadevergoeding van 41 miljoen dollar.

Ze zijn nu schatrijk en arrogant. Zoek op Google hun foto’s maar eens op met zoek- term “Central Park Five now”. Zoek tegelijk de oorspronkelijke foto’s op die na hun ar- restatie in 1989 zijn genomen en vergelijk die tronies met de angelieke koorknapen- gezichtjes van de acteurs die dat geboef- te in de miniserie vertolken. Het verschil spreekt boekdelen over de manier waarop de kijker wordt gemanipuleerd. Over de manier waarop brute criminelen worden voorgesteld als onschuldige slachtoffers

van blank racisme. P.B.

(6)

Regenboogcollateralisme

De storm rond het holebi-incident met Johan Leman is wat gaan liggen, maar de problematiek blijft, natuurlijk. Tijdens de rel viel vooral de rol van oud-journaliste en kersvers Brussels Parlementslid Hilde Sabbe (sp.a) op. Verlies die vrouw niet uit het oog, want we gaan de komende jaren nog pret beleven…

Het hangt allemaal nauw samen met de maatschappelijke realiteit. Ook de mon- digheid van de betrokkenen speelt een rol.

Maar los van de vraag of het probleem uit- vergroot wordt en misschien meer aandacht krijgt dan het verdient, willen we best aannemen dat zich een probleem stelt met holebi’s in de publieke ruimte. In een aantal wijken blijft het voor deze mensen problematisch om zich in, laten we zeggen, Françoise Har- dy-stijl (“yeux dans les yeux … la main dans la main”), op straat te begeven. Het aantal incidenten neemt toe, wetende dat indien bepaalde no-gozones niet gemeden zouden worden, ze nog talrijker zouden zijn.

In Molenbeek, zoals Johan Leman een tijd- je geleden fijntjes opmerkte in een interview met De Standaard, kan je het op bepaalde plekken maar beter niet doen. De uitspraak werd als kop van het stuk gebruikt, waarna de polemiek zich errond kristalliseerde. Die journalistieke praktijk is niet zo verwonder- lijk voor de voormalige AVV/VVK-krant, zij

het dat de slachtoffers van die aanpak zich doorgaans in een ander spectrum van het politieke landschap bevinden.

Pro en contra

Nu goed, Johan Leman is niet iemand die zich inlaat met het organiseren van toeris- tische tochtjes door het immer boeiende Sint-Jans-Molenbeek. Sinds jaar en dag is hij met zijn Foyer betrokken in de buurtwer- king. Hij is een kenner, of wordt geacht dat te zijn. Wie had het op dat punt nog over de bedreigde holebi’s? Kern van de discussie werd de vraag of Leman zich bij de wantoe- standen neerlegt. Adviseerde hij om bepaalde wijken te mijden in combinatie met het benadrukken van de onaanvaardbaarheid van de situatie, of is hij op dat tweede punt eerder gelaten?

Gelukkig heeft hij nog zijn supporters.

Groen-politicus Bruno De Lille bijvoorbeeld.

Of de nieuwe passionara van de Brusselse politiek: Hilde Sabbe. En dan zijn er ook de

tegenstanders, zoals Els Ampe. Zij ging in de VRT-studio in debat met Leman, waarbij die laatste vooral een vermoeide indruk gaf. Het leverde het beeld op van een jong veulen dat tegen een bejaarde grijsaard tekeer- ging. Veel intellect moet men nochtans niet aanspreken om met Ampe in debat te gaan.

Het gesprek verliep misschien niet helemaal netjes, maar langs de andere kant: als we iemand met de antecedenten als pater Leman wat zien spartelen, dat het is best prettig.

Tijd als bondgenoot

Terug naar Molenbeek. Of beter Ukkel, want daar woont die andere apologeet, Hil- de Sabbe dus. Ze kruiste daags na het los- barsten van het dispuut de degens met Karl Vanlouwe (N-VA) op Radio 1. Je moet die mensen - lees: moslims - wat meer tijd geven om zich aan te passen aan onze normen en waarden. Als een soort incubatietijd die moet doorlopen worden, daarna komt het wel goed. Briljant, toch? Je doet niets, wacht gewoon af en ‘alles sal reg kom’, zoals ze in het Afrikaans zeggen. Zoiets heet, om even in die taal te blijven, de politiek van de

‘volstruis.’ Het gaf Vanlouwe, die rustig kon schermen met het Soumission van Michel Houellebecq, een open doelkans. Voor hem

Dwars door Vlaanderen 11 juli 2019

6

en andere waarnemers is het zo helder als pompwater dat de problemen frequenter worden, scherper zijn en vooral dat de ba- kens telkens weer opgeschoven worden.

Barnard

Tot slot een woord van Sabbe, ooit door Benno Barnard omschreven als een “mid- delbare nymfomane, die haar hoekje in de krant gewoonlijk vult met haar bedavontu- ren, ook al voor ze haar echtgenoot had laten vallen als een drol in de wc-pot.” Na haar volstruis-strategie kwam ze met iets anders op de proppen: begrip voor die jongeren die amok gaan maken in openluchtzwem- banden, binnen en buiten de landsgrenzen.

Het zijn belhamels, een beetje macho, en het is al wat warmer, wat invloed op hun gedrag heeft… Men houdt het niet voor mogelijk.

En de andere bezoekers, wel, die hebben het ook warm, waardoor ze prikkelbaarder worden. Ze wil niets minimaliseren, onderstreept ze, en toch is precies dát de hele op- zet van haar bijdrage.

Neem het van ons aan, van Sabbe gaan we nog heel wat horen in die Brusselse politiek. Zij is duidelijk iemand die bijdraagt tot de paradigmashift die deze stad zo nodig

heeft… KNIN.

BRUSSEL

Vlaamse Beweging

Leeuwenpenning 2019:

Jan Van Malderen

Kunsthistoricus Paul Verbraeken mocht de lovende spits afbijten en noemde dat, hoewel zeer welbe- spraakt, een zware opdracht, te meer omdat hij niet van vleierij verdacht wenste te worden. “Jan houdt niet alleen van de waarheid”, stak hij van wal,

“als man van de consequenties staat hij er ook achter. Hij bevaart geen beek- jes, maar kanalen. Hij heeft een eigen visie, maar godzijdank ook zin voor humor. De Goede Zaak dient hij offer- vaardig en totaal onbaatzuchtig. Van Jan Van Malderen bestaat geen tweede versie. Zijn betekenis is groter dan zijn gestalte.” Als interludium mocht die andere Jan, Janssens met zijn trekzak, het aandachtige gehoor vergasten op een eerste lied:

Vlaaderen lief gij zijt dat land dat uitverkoren

Dat boven al de krone spant

Mijn Vlaanderland mijn Vlaanderland Gewezen KBC-topman en Vives-voorzitter Remi Vermeiren, stuwende kracht achter het Warandemanifest voor een zelfstandig Vlaanderen in Europa, had het al even rad van tong over de merk- waardige geschiedenis van Vlaande- ren, twee eeuwen geleden ingelijfd bij België “om de Vlaamse taal en cultuur weg te vegen”. En tòch is het twee grote handicaps te boven gekomen en is Vlaanderen een welvarende regio in Europa geworden. Na ferm applaus en Vlaams gezang van Jan Janssens, sprak Peter De Wilde.

Zelfbewuste Vlaamse elite is nodig

De nationale voorzitter van het Da- vidsfonds noemde het een gemis de gelauwerde niet te hebben gekend.

“Wij wachten te lang om mensen te erkennen”, liet hij daar spontaan op volgen, en veelbelovend: “Wij moeten investeren in ons patrimonium en in creativiteit, de mensen hun trots op hun erfgoed teruggeven.” De voorzitter besloot met een pleidooi voor het

scherper stellen van de grondwaarden Vlaams en christelijk. En welke tussen- zang paste daar beter bij dan het door Jan Janssens gezongen lied ‘Wilt heden nu treden voor God den Here’?

En toen sprak de gelauwerde leeuw een woord van dank uit als primus in- ter pares van alle stille werkers aan Vlaanderens huis met vele kamers. Na- tuurlijk is Jan Van Malderen, zoals wij ons allemaal levendig herinneren van zijn vurige toespraak op de IJzerwake, een bezielde en bezielende redenaar, maar wat hij vorige donderdag in zijn dankwoord níét wilde zeggen, maakte veel meer indruk dan wat hij – hoe goed ook verwoord – wél gezegd heeft.

Over de Franse bezetting, tot 1814, van De Verenigde Nederlandse Staten, die hij voor Vlaanderen rampzaliger noemde dan de kolonisering in Afrika.

Over de Belgische vazalstaat die van het Vlaams een verstoten taal wou maken en van de Vlaming een verbeule- manste schlemiel. Over de monarchie die niet van de meerderheid van haar burgers houdt. Over zijn woede bij een falend rechtssysteem dat verkrachters en criminelen pampert, en bij het aan banden leggen van vrije mening en bijtende spot. Over zijn (niet uitgespro- ken) vaststelling dat kinderen ouders nodig hebben en stabiele gezinnen die kinderen opvoeden met normen en waarden en leren wat plichten zijn.

Over het dogma rond klimaat en men- senrechten, en over geld verbranden- de, frauderende politici die, lijdend aan mythomanie, fata morgana’s zien.

En het laatste dat de knappe redenaar níét wou zeggen: “Ik zal niet in jul- lie plaats besluiten dat belgium a failed state is.” Wat hij dan wél wilde zeggen?

Wij hebben een zelfbewuste Vlaamse elite nodig als machtselement in onze ontvoogdingsstrijd! ‘Er is hoop op den oogst, o Vlaanderland!’ Het applaus, dat als een donder door De Salons da- verde, hield héél lang aan!

HECTOR VAN OEVELEN

LUIKERSTEENWEG 244 F 3500 HASSELT 011 223 253 EN 011 273 272 MAESKOFFIENV@SKYNET.BE

WWW.MAESKOFFIE.BE

MAES KOFFIE, DAAR KRIJG JE NOOIT

GENOEG VAN!

LUIKERSTEENWEG 244 F

GENOEG VAN!

LUIKERSTEENWEG 244 F

BUITENLANDSE MOESKOPPERS

“Ze komen zonder schaamte onze oogst pluk- ken.” Dat was de titel van een artikeltje in HLN over “mensen” – niet nader beschreven – die de volkstuintje van de Zomerloop in Oostende komen leegplunderen. Zelfs als de eigenaars hen daarop aanspreken, doen ze schaamteloos verder. Ze weten dat niemand hen iets zal dur- ven doen en dat de politie niet zal optreden.

Het artikel liet in het midden wie die “mensen”

waren. Op de talrijke foto’s waren de gezichten onherkenbaar gemaakt, maar we zagen toch één vrouw met een hoofddoek. “Ze lopen weg met de vruchten van maandenlang werk”, zei iemand, die moest toekijken hoe zijn tuintje werd geplunderd. “Bessenstruikjes en aardbei- enplantjes zijn van de ene dag op de andere kaalgeplukt. De bladeren van de wijnranken zijn elke week iets meer uitgedund, wellicht om Griekse dolmades mee te maken”, zei een an- dere gedupeerde. De daders van die moeskop- perij, zoals de oude term luidt, zijn in alle geval niet Nederlandstalig. Het is een klein aspect van een veel groter en ernstiger verschijnsel: de steeds erger wordende straffeloosheid en de toenemende brutaliteit van buitenlanders die weten dat ze hier boven de wet staan. In de Zo- merloop stelen ze fruit en groenten. Maar ook op grote schaal pikken ze de vruchten in van wat wij gedurende jaren, en soms generaties hebben opgebouwd. Ze stelen niet alleen de vruchten van het land. Ze stelen zelfs het land onder onze voeten uit. En op een dag, in een niet zo verre toekomst, zal het allemaal van hen zijn. U weet wel, zoals in Harry Potter, van hen

“die niet genoemd mogen worden”.

Quartier Bleu

‘Quartier Bleu’ moet dé hotspot van Hasselt worden, met een ongeziene sfeer en beleving en een interessante mix van appartementen, gezellige restaurants en hippe winkels aan de

Met liefst drie goeie lofredes werd vorige donderdag in De Salons

door de zeer bedrijvige Davidsfondsafdeling Sint-Niklaas de jaar- lijkse Leeuwenpenning uitgereikt. Die ging naar de erevoorzitter van Pro Flandria, Jan Van Malderen. De Salons konden de toeloop nauwelijks slikken en dat sierde zowel het Davidsfonds als de lau- reaat!

kanaalkom. Dé ultieme plaats om te zijn in Has- selt. Voorwaarde was wel dat die hippe winkels van Quartier Bleu de binnenstad van Hasselt niet leeghaalden. En laat dat nu juist wel het probleem zijn. De binnenstad van Hasselt telt reeds 130 lege panden op een totaal van 1.300.

Enige tijd geleden opende Ikea een groot filiaal langs de Ring van Hasselt, met een verbruikers- ruimte waar de Hasselaren ook spotgoedkoop kunnen eten en drinken.

In de binnenstad verloren restaurants en brasserieën veel klanten. Nu vertrekt A.S. Ad- venture uit de binnenstad naar Quartier Bleu, samen met nog enkele zaken, zoals Sports Wor- ld. De oplossing van het stadsbestuur: “Wij voe- ren een leegstandtaks in.”