De eeuwigdurende EU davert op haar grondvestenOp het ogenblik dat we dit schrijven,

(1)

e 1,95

71

^ste

jaargang • nummer 26 • woensdag 24 juni 2015 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

De eeuwigdurende EU davert op haar grondvesten

70 JAAR

‘T PALLIETERKE

1945-2015

Op het ogenblik dat we dit schrijven, staan we – alweer – aan de vooravond van een cruciale dag voor de eurozone.

Maandag komen de regeringsleiders van de eurolanden bijeen voor een vergade- ring «van de laatste kans». Tegen de tijd dat u dit krantje in handen hebt, kent u al het resultaat van die vergadering. Zul- len de Grieken nog maar eens afkomen met enkele vage en loze beloften? Zullen de overige regeringsleiders uit vrees voor de reacties van hun achterban die belof- ten opnieuw afwimpelen als onvoldoende?

Of vindt men ook deze keer een excuus om alles toch maar weer op de lange baan te kunnen schuiven?

Paniek

De voorzitter van de Europese Commissie, Jean-Claude Juncker, drukte verleden week zijn frustratie over de Griekse regering uit, door de regering-Tsipras ervan te beschuldigen de bevolking verkeerd in te lichten. Uit de mond van een christendemocraat in een Europese topfunctie klinkt zo’n verwijt bijzonder geloof- waardig. Voeg daaraan toe dat uitgerekend Juncker zijn loopbaan als voorzitter van de Europese Commissie mocht starten met enkele bekentenissen over Luxemburgse belasting- deals die het daglicht niet konden verdragen.

Als Juncker dan zijn beklag doet over mogelijke leugens van de Griekse regering, dan zegt dat hoegenaamd niets over wie wanneer welke bevolking heeft staan voorliegen. Het zegt wel alles over de paniek die op dit ogenblik door de gangen van de EU-gebouwen giert.

L-EU-gens

Spoelen we een tiental jaren terug, toen Griekenland in de eurozone terechtkwam.

Iedereen wist dat Griekenland niet aan de voorwaarden voldeed. Iedereen wist dat de Griekse statistieken één grote oefening in leugens en bedrog waren. Toch werd Griekenland op 1 januari 2002 lid van de eurozone. Jean- Claude Juncker was toen premier van Luxem- burg, en we vermoeden dat hij als voormalig minister van Financiën wel zal geweten hebben hoe de vork aan de steel zat. We hebben hem toen niet horen klagen over politici die hun bevolking voorlogen.

De leugen zit echter veel dieper ingebakken in de euro dan de Griekse statistieken alleen.

Alle ervaring leert immers dat een monetaire unie niet werkt zonder een politieke unie. Maar

toen de euro op de tekentafels lag, was er geen draagvlak om meteen een politieke unie door te voeren. Geen probleem, zeiden de architecten: die politieke unie rammen we wel door de strot van de Europese burgers bij de eerste de beste monetaire eurocrisis. Hallo, Juncker?

Probleem is dat de financiële crisis van 2008, die meteen uitmondde in een monetaire crisis, te vroeg kwam om die politieke unie er toen al door te duwen. Er zat niets anders op dan de Europese belastingbetaler op te lichten, en enorme hoeveelheden geld in de Griekse bodemloze put te storten.

Vandaag plukken we daar de zure vruchten van. Als Griekenland deze week failliet gaat, zijn het niet de aandeelhouders van privéban- ken die daaronder zullen lijden, wel de Euro- pese belastingbetalers. Dat is het echte verschil tussen 2010 en 2015. Waar is Jean-Claude Juncker om zijn bevolking daarover correct in te lichten?

«There is no alternative»

Bovendien zou een Grexit finaal een einde maken aan het plan om de politieke unie er stoemelings, dankzij een monetaire crisis, door te duwen. Een Griekse exit zal een precedent scheppen. Tot nu toe gold immers dat er geen alternatief was. De invoering van de euro was onomkeerbaar, en een diepere Europese inte-

gratie was de enige mogelijke oplossing voor welk probleem ook op Europese bodem.

Vandaag weigert een aanzienlijk deel van de Griekse bevolking te begrijpen dat Noord- Europa niet langer bereid is aan de lopende band blanco cheques uit te schrijven. De Griekse minister van Financiën Yanis Varou- fakis gaf onlangs toe dat het al te gek is dat de Slovaakse bevolking, met een lager gemid- deld inkomen, de Griekse pensioenen en uit- keringen mee moet helpen spijzen, terwijl de Grieken hun eigen belastingen nog niet willen betalen.

Maar zouden wij de enigen geweest zijn die in zijn stem enige nostalgie konden horen, naar de tijd toen dat wel nog kon? Per slot van rekening stemmen de Slovaken niet mee bij de Griekse verkiezingen, en veel verder reikt het socialisme van Varoufakis dan ook niet.

Samenvallende verkiezingen

En daarmee zijn we aanbeland bij dat andere probleem van de Europese Unie: haar moeilijke verhouding tot verkiezingen. Laat er geen twijfel over bestaan: in principe hebben de Euro- pese regeringsleiders er geen probleem mee voor Athene nog maar eens een paar blanco cheques uit te schrijven. Alleen zitten de regeringsleiders verveeld met de Spaanse verkiezingen voor later op dit jaar. Als Griekenland

blanco cheques mag ontvangen, waarom zou Spanje zijn bezuinigingsbeleid dan wel moeten voortzetten? Ziedaar het verkiezingsprogramma van Podemos, de Spaanse tegenhanger van Syriza. En geef Podemos maar eens ongelijk.

Het is eigenlijk verwonderlijk dat nog niemand op Europees niveau gepleit heeft voor minder van die vervelende verkiezingen, en liefst van al samenvallende verkiezingen in alle EU-landen. Dat was toch hét wondermiddel in mini-Europa, ook wel België geheten, om eindelijk tot een communautaire pacificatie te komen? Dankzij samenvallende en zeldzamere verkiezingen zouden Vlaamse politici eindelijk wat Belgisch staatsmanschap aan de dag kunnen leggen. Welaan dan, zou het geen oplossing voor de Griekse crisis kunnen zijn om de Spaanse verkiezingen af te schaffen, zodat de Spaanse politici wat Europees staatsmanschap aan de dag zouden kunnen leggen?

Steeds hechtere unie

Zullen we in één moeite ook referenda maar afschaffen? Want zelfs als de eurozone en de Europese Unie de komende weken de Griekse crisis overleven, is er nog steeds het Britse referendum over de Brexit. In het bijzonder wil David Cameron de passage «steeds nauwere unie» uit het Grondvest van de Europese Unie verwijderd zien.

Zoiets is natuurlijk vloeken in de Europese kerk, en stuit op veel weerstand. Zelfs onze vrienden-nationalisten van de SNP, waarvan we toch beter hadden verwacht, zijn bereid om het spel vuil te spelen, en eisen dat een Britse exit alleen maar door kan gaan als alle onderdelen van het Verenigd Koninkrijk voor een uittreding stemmen. Alsof UKIP dat argument niet net zo goed zou kunnen omdraaien, om te eisen dat het Verenigd Koninkrijk alleen maar in de Euro- pese Unie kan blijven als alle onderdelen voor een verder EU-lidmaatschap stemmen.

De Griekse crisis en het Britse referendum hebben meer met elkaar gemeen dan men op het eerste zicht zou denken. Beiden gaan over de fundamentele ideologie die achter EU-Brus- sel schuilgaat: de Europese integratie moet en zal onomkeerbaar zijn, en mag alleen maar verder en dieper gaan. Geen duizendjarig rijk, maar een eeuwigdurende unie dus. Het is best mogelijk dat nog voor het einde van deze week het tegendeel al bewe-

zen zal zijn.

(2)

Actueel

24 juni 2015

2 Uit de smalle beursstraat

De Griekse economie bestaat niet meer

Hoe de Griekse eurocrisis de komende tijd ook evolu- eert, Hellas raakt enkel uit de miserie als het opnieuw een gezonde economie naar westerse normen wordt.

Dat betekent: gezonde en concurrentiële bedrijven, vol- doende financiering via banken, rechtszekerheid en een einde aan de vriendjespolitiek. Dat is nu allemaal afwe- zig.

Eigenlijk bestaat de Griekse economie vandaag niet meer.

Dat is een gevolg van de aanslepende eurocrisis die de Griekse groei opnieuw de dieperik in duwt. Door een beleid van ont- spoorde overheidsuitgaven zijn de Griekse overheden er zelf schuld aan. Het wegdeemsteren van de Griekse economie is om te beginnen een gevolg van de massale kapitaalvlucht uit Athene. De deposito’s in de Griekse banken bedroegen in september vorig jaar nog 164,7 miljard euro. Dat was vorige maand gedaald tot 113,7 miljard euro. De Griekse economie is verstikt door een gebrek aan liquiditeiten.

Om op een normale manier goederen en diensten te ver- handelen, moet een economie voldoende geld hebben, geld dat via spaartegoeden en leningen als smeermiddel dient.

Dat is er niet meer. Wie wil ondernemen, kan niet meer bij de banken lenen.

De banken eisen trouwens het geld van leningen niet meer op. Bedrijven kunnen vaak hun leveranciers niet meer beta- len omdat ze geen beroep meer kunnen doen op kredietlij-

nen. De overheid zelf betaalt haar leveranciers niet meer. De financiële machine is stilgevallen.

Daarnaast kampte de Griekse economie al voor de verschil- lende eurocrisissen met structurele problemen. De Griekse bedrijven zijn niet langer competitief. Zelfs een verlaging van de loonkosten - de lonen zijn met meer dan 30 procent gedaald - heeft daar geen verandering in gebracht. Grie- kenland is te sterk afhankelijk van het toerisme (13,5 mil- jard euro inkomsten per jaar) en heeft geen noemenswaar- dige industrie.

Maar het grote probleem is dat de productmarkten te streng gereguleerd zijn, waardoor de Griekse bedrijven niet kun- nen concurreren. De Gentse econoom Gert Peersman stipte het vorige week nog aan in een column in De Standaard: de productmarkten moeten flexibeler en liberaler. Tussen haak- jes: Peersman is geen nieuwe Thatcher of Reagan-adept. Hij doctoreerde bij de Gentse bankeconoom Rudi van der Ven- net, die dicht bij Johan vande Lanotte staat. Peersman bedoelt met de flexibilisering van de productmarkten dat er minder regels moeten komen voor wie een bedrijf wil starten, dat de bureaucratie moet verminderen en dat “monopolies, handels- en toetredingsbarrières moeten worden weggewerkt”. Daar- naast moet er ook meer rechtszekerheid komen.

Rechtszekerheid is eveneens een heikel punt in Grieken- land. Er bestaat niet eens een kadaster. Dat wil zeggen dat je in Griekenland nooit zeker bent dat je je eigendom kan behou-

den. De afwezigheid van een kadaster betekent eveneens dat er geen belasting op vastgoed kan worden geïnd. Ook daar moet iets aan veranderen. Griekenland heeft een middel- eeuws belastingstelsel, zei minister van Financiën Johan van Overtveldt (N-VA) vorige week. Schulden kunnen enkel wor- den terugbetaald als er voldoende belastinginkomsten bin- nenkomen. Sinds Syriza aan de macht kwam, worden er nog amper belastingen geïnd.

Dat de Griekse economie zo goed als dood is, is mee het gevolg van een jarenlang beslag dat de overheid op die eco- nomie heeft gelegd, waarbij bepaalde belangengroepen (vak- bonden, politici, ambtenaren) het geld in hun richting hebben doorgesluisd. Tussen 2000 en 2008 stegen de Griekse ambte- narenpensioenen met meer dan 120 procent. Zo’n 8 procent van de Grieken krijgt de helft van de pensioenuitgaven; een gevolg van jaren vriendjespolitiek onder de machthebbers.

Dit zijn cijfers die eerder doen denken aan een Latijns-Ameri- kaanse bananenrepubliek dan aan een euroland.

Eigenlijk heeft Griekenland een groot Marshallplan nodig en moet dat land - straks nog tot de eurozone behorend of niet - onder curatele worden geplaatst.

Een beetje zoals een ontwikkelingsland dat begeleid wordt op weg naar een normale en gezonde economie, dat dan nor- maal kan lenen op de internationale markten. Een opdracht die wellicht jaren in beslag zal nemen.

Angélique VAnderstrAeten Hoofdzetel:

Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen

Splits zelf

de sociale zekerheid!

Voor een Vlaamse

sociale zekerheid!

Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be

Word lid van het VNZ

Eurorechtse fractie

De riskante weg

Vorige week schreven we als eerste Vlaams medium uitgebreid over de vorming van een nieuwe eurorechtse fractie in het Europees Parlement. De nieuwe fractie van Marine le Pen heet ‘Europa van Naties en Vrijheid’, in het Engels ENF, in het Frans ENL. Ze telt 36 leden uit 7 landen.

In die bijdrage schreven we dat de rechtse nationalisten daarmee promotie maken: van derde klasse naar eerste klasse, zeg maar. Dat is zeker een feit. Er komt meer politiek gewicht, meer spreektijd, en er komen meer mogelijk- heden. Maar nu de puzzel volledig op tafel ligt, moeten we een paar kanttekeningen plaatsen.

Een eerste vaststelling is dat de groep niet de aanvankelijk in het vooruitzicht gestelde 8 nationaliteiten bevat, maar slechts 7. Om een fractie te vormen zijn 7 landen nodig. Dat betekent dus, dat elk land op elk ogenblik de fractie kan opblazen. Geen comfortabele situatie, als men weet dat in het verleden een eerdere eurorechtse fractie, ITS, werd opgedoekt na een aanvaring tussen Italianen en Roemenen. In de nieuwe fractie is de rol van twee Polen cruci- aal; eender welke ‘anti-Poolse’ opmerking van een ander lid kan de fractie doen kapseizen.

Tweede vaststelling: de vaste kern van vijf partijen (FN, PVV, VB, FPÖ, Lega Nord) wordt aangevuld met verkozenen waarvan het politieke gewicht in eigen land nog enigszins onduidelijk is. Uit Groot-Brittannië komt een afgescheurd of uitgesloten lid van UKIP, Janice Atkinson. Uit Polen komen slechts 2 van de 4 verkozenen van de partij ‘Congres Nieuw Rechts’; de écht sterke man van die partij, Kor- win-Mikke, mag niet meedoen, naar gefluisterd wordt omdat hij een voorliefde heeft voor pro- vocatieve oneliners.

Beide zaken hoeven ‘an sich’ niet tot problemen te leiden. Ook andere fracties in het Europees Parlement zitten ‘krap’ in de nationaliteiten, en wat politiek gewicht betreft, is elke verkozene evenzeer verkozen door het volk als de andere: de nieuwe ENF speelt dus wel degelijk op hetzelfde niveau als alle andere politieke fracties.

Le Pen, Gollnisch en Chauprade niet welkom

Een derde en opmerkelijke vaststelling is echter, dat de verkozenen van de vaste kern van vijf partijen niet allemaal welkom zijn.

Opvallende afwezigen zijn drie Europese Par- lementsleden van het Front national, en niet van de minsten: Jean-Marie le Pen, Bruno Goll- nisch en Aymeric Chauprade. Over de oorzaak van hun afwezigheid werd niets meegedeeld, maar één zaak is duidelijk: deze drie verkozenen vertegenwoordigen het meest ‘tradi- tionele’ rechtse nationalisme. Zij zitten niet verlegen om straffe uitspraken, zijn fel anti- burgerlijk, stellen zich totaal pro-Palestina en anti-Israël op, en verwijzen geregeld naar het etnische en zelfs raciale element van het nationalisme. Het lijkt niet overdreven te stellen dat

Marine le Pen en wellicht ook Geert Wilders hier duidelijk de breuk maken, en voluit kiezen voor een meer “burgerlijk” nationalisme.

De nieuwe fractie weerspiegelt zo een duidelijk zichtbare breuk binnen het FN tussen twee verschillende stromingen, met aan beide kanten ervaren, invloedrijke en zichtbare politici. Het zou ten zeerste verbazen, indien zoiets op langere termijn geen gevolgen zou hebben.

Zeker indien men dat combineert met een vierde vaststelling: de voor de hand liggende rechts-nationalistische gesprekspartners van het Hongaarse JOBBIK, het Griekse Gouden Dageraad en de Duitse NPD mogen niet meedoen. ‘We zijn kieskeurig geweest’, liet VB- Europarlementslid Gerolf Annemans weten.

Bij JOBBIK, GD en NPD zijn ze met die uit- sluiting hoegenaamd niet gediend. ‘Maar als het enige gemeenschappelijke standpunt de liefde voor Israël is, horen we daar als nationalisten sowieso toch niet thuis’, liet de NPD al optekenen.

Geen cadeaus

De kans is klein dat Wilders en Marine le Pen daarvan wakker liggen: zowel in Frankrijk, Nederland, Oostenrijk als in Italië zitten de vijf verbonden partijen stevig in de lift, mee dankzij hun standpunt betreffende de asielinvasie.

Electoraal wordt er dus weinig gevaar gelopen door de radicalen op afstand te houden.

Maar het staat vast dat de ENL in het parlement geen cadeaus zal krijgen, dat de samen- hang door de media en tegenstanders op de proef zal gesteld worden, en dat de ENL zelf door de vele uitsluitingen en veto’s met nipt zeven nationaliteiten voor de moeilijkste en meest riskante weg kiest. De tijd zal uitwijzen of dat een verstandige keuze was.

H^dG

LicHtGEwicHtEN

Kwatongen beweren dat de ploeg van Vlaams minister-president Bourgeois voor een groot stuk bestaat uit lichtgewichten. Er wordt daarbij al eens verwezen naar Joke Schau- vliege, of naar Philippe Muyters. Of die vlie- ger politiek opgaat, durven wij in al onze goed- jonstigheid niet meteen beweren, al kregen beide genoemde excellenties al meermaals de wind van voren, Schauvliege zelfs nog deze week (ze kreeg het verwijt voor rekening van de Boerenbond te rijden).De stap van de poli- tiek naar het liefhebberende wielerleven is de jongste tijd heel klein. Talloos zijn de poli- tici die zich gezwind in het zadel hijsen. Voor een ritje door het vlakke land dat het onze is, maar als het moet ook voor een beklim- ming van cols buiten categorie. Zo trachtten Schauvliege, Muyters en Sven Gatz het voor- bije weekeinde de gevreesde Ventoux te trotse- ren, maar een stevige mistral hield de top bui- ten bereik. Schauvliege werd met fiets en al de rotsige kant in geblazen en met een verstuikte pols afgevoerd. Haar twee lichtv 0oetige colle- ga’s begonnen zelfs niet aan de laatste rechte lijn. Zo bespaarden zij zich wellicht eenzelfde (of een nog veel pijnlijker) lot.

Of dit alles toeval moet genoemd worden, weten wij niet, maar meer symboliek kon het wedervaren van de drie ministers moeilijk bie- den. Ze zouden er best voor zorgen voortaan wat steviger in het zadel te zitten, op de fiets én in het politieke leven.

iMMEr aaNwEZiG

Bernd Posselt, een sympathieke, ietwat gezette Beier, zat van 1994 tot vorig jaar in het Europees Parlement voor de CSU. Maar

hij was al sinds 1979 in dat parlement aan de slag, onder meer als medewerker van Otto von Habsburg. Posselt behoort noch min noch meer tot het meubilair in Straatsburg. Toen hij vorig jaar tot ieders verrassing niet meer verkozen werd (de CSU haalde ‘slechts’ 40 procent in Beieren), besloot hij dan ook, na een viertal dagen treuren, die niet-verkiezing straal te negeren. Posselt daagt elke maand in Straatsburg op voor een week, betrekt er meestal het bureautje voor ex-parlementsle- den, samen met zijn medewerkster, en volgt zoveel mogelijk vergaderingen waar hij soms zelfs nog het woord mag voeren. Enkel in de plenaire vergadering kan hij niet meer zete- len. Bizar eigenlijk, maar de immer aanwezige Posselt ziet dat zo niet: “Anderen zetten zich op Mallorca onder een palmboom, maar voor mij is Europa een levensdoel.” Posselt is bin- nen zijn eerder eurokritische partij als Über- federalist dan wel een buitenbeentje, niette- min hoopt hij er de volgende keer toch weer bij te kunnen zijn.

Dan kan hij weer volledig zijn gangen gaan.

Zoals dat volgens hem hoort te zijn, tot zijn laatste snik.

raMaDaN

Om een beetje tegengewicht te bieden tegen de kritiekloze en zoetsappige berichten over de ramadan: een beroemd escortebu- reau meldde vorig jaar dat moslims in Neder- land tijdens de ramadan drie keer meer call- girls bestellen dan in een gewone maand.

Zelfs overdag, wat de overtreding volgens de bizarre islamitische normen nog erger maakt.

We hopen dat de statistieken ook voor dit jaar vrijgegeven worden, en niet alleen in Neder- land, maar ook bij ons.

(3)

Actueel 24 juni 2015 3

Immer wreed ambitieus

Mevrouw de tijdelijk weggecijferde, Gij hebt uzelf weggecijferd onder een zweem van generositeit en altruïsme. Gij zegt tegen de serieuze gazetten met veel enthousiasme en geheel vrijwillig een stap opzij te zetten. Gij wilt nieuw talent een duw- tje in de rug geven. Gij zegt geen titels of macht nodig te hebben om in de politiek iets zinvols te kunnen doen. Neen, het par- tijvoorzitterschap, het fractievoorzitterschap in het Vlaams Parlement, het lidmaatschap van het partijbureau… gij gaaft het allemaal graag uit handen, naar eigen zeggen, want

‘het is niet het moment om me krampach- tig vast te klampen aan allerlei postjes’. Gij blijft evenwel gewoon Vlaams Parlements- lid én gemeenteraadslid in Gent. Voor die functies lijken alsnog geen jongeren nodig of voorhanden die een duwtje in de rug wel zouden kunnen gebruiken…

En heel subtiel zegt gij langs uw neusje weg dat gij met deze demarche geen stap achteruit zet. Met mijn slecht karakter voel ik aan dat gij dat niet zonder reden zegt. Inte- gendeel. Men moet helemaal geen doorge- winterde politieke waarnemer zijn om vanop grote afstand te ruiken dat gij nog bulkt van de ambitie, maar dat gij aan een nieuwe strategische opstelling werkt. Het ijkpunt daarin is een woord met vier letters: Gent.

Omdat de huidige burgemeester nog her- stelt van een serieuze operatie, vindt gij het momenteel onkies om nu al te praten over een mogelijke toekomst als burgemeester in Gent, maar in één adem zegt gij wel ooit de kans te willen krijgen terug te keren naar uw stad. Gij hebt zelfs de ambitie het ‘Gents model’ naar heel Vlaanderen te exporteren.

Dat zegt toch genoeg… Meer nog: “Mijn vij- anden mogen zich niet vergissen: er is nog niets ‘voorbij’ aan mij.” Of gij het hier hebt over uw vijanden in of buiten de partij, is niet echt duidelijk. Maar het is genoeg om klip en klaar te weten dat uw wegcijfering één groot geveinsd manoeuvre is.

Gij hebt dat allemaal goed voorbereid. Gij koost in de lange voorzittersstrijd de kant van uw oud-kabinetschef John Crombez, nadat gij het langzame vervellingsproces van teletubbie – zeg maar de vorige gene- ratie sp.a’ers – hebt ondergaan in de rich- ting van de noodzakelijke vernieuwing en verjonging. Goed wetende overigens dat er van een terugkeer van uw partij in een rege- ring, laat staan van een terugkeer als minis- ter, voor het eerst niks meer in huis gaat komen. En 2018 komt voor 2019. Dus was de rekening rap gemaakt.

Heel handig hebt gij in de marge daar- van als ‘oudere’ allang uitgerekend dat van de drie mogelijke kandidaten voor de burge- meesterssjerp – Daniël Termont, Karin Tem- merman en gijzelf – gij de jongste zijt, en dat gij morgen uzelf als ‘jong’ zult omschrijven en uzelf zult etaleren in een ‘verjongingsope- ratie’. Het is allemaal subtiel bedoeld, maar als het uit uw flapuitmond komt, is het al te doorzichtig.

Maar… als Crombez zijn goesting krijgt en hij het cumulverbod op het burgemeester- schap en het parlementair mandaat erdoor krijgt, zal het kiezen worden. Ook voor u.

Wellicht kiest gij dan voor het burgemees- terschap. Als uw partij in Gent evenwel niet aan de bak komt, zult gij wel nog flink wat jaartjes parlementslid blijven, ondanks een aanstormende generatie. Carrièreplan- ning heet dat dan, en dat heeft niets met de mooie principes van vandaag te maken.

Neen, de wegcijfering zal dan zelf ver weg- gecijferd zijn.

Gij zijt de dochter van een intelligente en gewiekste vader, die wij allen kennen. Van hem hebt gij zonder de minste twijfel de tru- cen van de foor geleerd. Het is er trouwens aan te zien en te horen. Vandaar dat ik er met mijn analyse niet ver naast zal zitten.

Zeker weten.

Le Corbusier (1887-1965) werd als Char- les-Edouard Jeanneret geboren in het Zwit- serse La Chaux-de-Fonds en werd in 1926 tot Fransman genaturaliseerd. Sinds 1922 liet hij zich Le Corbusier noemen.

Naar aanleiding van de vijftigste verjaardag van zijn overlijden (hij verdronk tijdens een zwempartij aan de Azurenkust) werd in Parijs een naar het schijnt exquise, indrukwek- kende tentoonstelling van zijn oeuvre geor- ganiseerd (Centre Pompidou, tot 3 augustus), met een keuze uit de tienduizenden architec- turale en urbanistische schetsen uit zijn nala- tenschap. Het prachtige fotoboek “C’était Le Corbusier” (Fayard, 2009) blijft het sterkste aandenken voor liefhebbers. Zijn beeltenis werd gebruikt om de Zwitserse bankbiljetten van 10 Zwitserse francs te illustreren.

Maar goed, terzake nu. Inmiddels weet men dat Le Corbusier zo’n anderhalf jaar lang de adviseur voor architectuur en urba- nisme is geweest van maarschalk Pétain, die tijdens de bezetting de Franse collabo- ratieregering leidde, en dat hij in openbaar gemaakte brieven aan zijn moeder de joden tot “idioten” bestempelde en Hitler een grote meneer vond, die in staat zou zijn om Europa te “organiseren”.

Toen de oorlogskans keerde, had hij het verstand om te zwijgen, zodat hij na de Bevrij- ding ongehinderd door kon gaan met zijn werk als architect van in hoofdzaak grote opdrachten, zoals het gebouw van de Ver- enigde Naties in New York en een par- lementsgebouw in India, dat nog steeds bezienswaardig is.

De jaren twintig

Bekijkt men nu niet slechts de verwezen- lijkingen van Le Corbusier maar ook zijn vele uitgetekende projecten, dan begrijpt men zijn affiniteit met totalitaire, autoritaire regerin- gen, vooral met Mussolini (die zelf een dic- tatuur schiep die naar vorm en stijl veel weg had van een kunstwerk), maar ook Stalin in diens beginperiode, toen het communisme een “nieuwe mens” leek te zullen scheppen.

Vernieuwing, modernisme, dat waren in de jaren twintig de bezielende krachten van zowel fascisme als bolsjewisme, die jonge kunstenaars uit de hele wereld aantrokken, en waarin Le Corbusier meeging zonder ooit formeel ergens bij aan te sluiten.

De begrippen “links” en “rechts” zijn op een voorbeeldige wijze - d.w.z. dat zijn gebruik ervan als voorbeeld kan dienen – niet toepasselijk op het leven en denken van Le Corbusier. Hij bewonderde ordelijke sta- ten, en zoals vele tijdgenoten had hij weinig respect voor democratische instellingen. Hij omringde zich met “linksen” en “rechtsen”, steunde de republikeinen en socialisten in de Spaanse burgeroorlog, en vond het maken van een onderscheid tussen politieke stromingen enigszins beneden zijn waardigheid als groot artiest.

Hij verdedigt krachtig zijn vriend en leer- meester Auguste Perret, tijdens de bezetting voorzitter van de collaborerende orde van architecten, maar na de oorlog de tekenaar en uitvoerder van het plan voor de wederop- bouw van het door geallieerde bombarde- menten zwaar getroffen Le Havre.”De Franse architecten behoorden in grote meerderheid tot de aanhangers van Pétain en de collaboratie” aldus een vroegere biograaf van Le Corbusier, Paul Chemetov (in Le Monde, 30 april). Ook stelt deze auteur dat “ het anti- semitisme van Le Corbusier gemeengoed was” (son antisémitisme fut largement par- tagé).

In zijn geschriften uit de eerste jaren na de Eerste Wereldoorlog toont Le Corbusier zich een aanhanger van het purisme, dat in strak gespannen lijnen een “nieuwe orde”

nastreeft in de architectuur, waarin logica en

helderheid overheersen. Het is niet eenvou- dig voor mensen van vandaag om zich te ver- plaatsen in de wereld van de tussenoorlogse jaren en te beseffen hoe groot het verlangen toen was naar orde.

In alles keert dat terug en heeft geleid tot een grensoverschrijdende, heel-Europese tri- omf van de verschillende stromingen die deze gedachten uitdroegen. Voor hen die het wel meegemaakt hebben, had dat verlangen naar een nieuwe stijl, een soort nieuwe zuiver- heid, dat de toenmalige jongere generaties in 1920-1940 kenmerkte, mogen uitmonden in iets lieflijkers dan oorlog, wanorde, ver- scheurdheid en bitter realisme, en uiteindelijk de epuratie die alles vernietigde wat voordien in Europa was opgebouwd. Beu- len met een nihilistische achtergrond werden machthebbers.

Een grote die geen joden lust

Het eenzijdige denken dat geen kleur onderkent tussen wit en zwart, geen houding tussen goed en fout, begint pas recen- telijk ter discussie te staan. De wereld wordt opnieuw kleurrijk. Uit de reacties op de wel zeer late postume verkettering van Le Corbu- sier valt af te leiden dat men er genoeg van begint te krijgen, en dat de heersende cliché- taal wordt geschuwd.

De boeken over het “oorlogsverleden” van Le Corbusier krijgen ironiserende besprekingen in de Franse pers. Marc Perelman, de gewaardeerde hoogleraar van architectuur als kunst, ook iemand met een Le Corbusier- biografie op zijn naam, durft te stellen dat grootheid niet in termen van goed en fout kan worden gemeten. In Le Monde (17 maart) verdedigt hij, tegen het politiek correcte denken in, de stelling dat Heidegger een groot (immense) filosoof blijft, ook al was hij ten- minste een tijdlang een nationaal-socialist en volgeling van Hitler. Zo ook is en blijft Le Corbusier “de Picasso van de architectuur”, ook al was hij een aanhanger van Pétain en al lustte hij geen joden.

Allen achter Pétain

Men vergete trouwens niet – men doet het al te gemakkelijk – dat in Frankrijk het bewind van maarschalk Pétain en dus de collaboratie in 1940 met een overweldigende meerderheid werd goedgekeurd in het vrij verkozen Franse parlement, dat het nieuwe bewind volmacht gaf om het land te besturen. Men vergete ook niet dat zelfs generaal De Gaulle zich schaamde voor de joden die hij tijdens de oorlog had opgenomen in zijn Londens hoofdkwartier.

Ze mochten in geen enkele hoedanigheid naar buiten komen: men zou De Gaulle zo eens van sympathie voor de joden kunnen verdenken! Dit staat te lezen in de memoi- res van Robert Aron. Dezelfde massa die De Gaulle bij de Bevrijding triomfantelijk ont- haalde in Parijs had nauwelijks enkele maan- den voordien, in datzelfde jaar 1944, maarschalk Pétain een triomftocht bezorgd, toen hij de plaats bezocht waar een Amerikaans bombardement het leven had gekost aan 1.200 Parijzenaars.

Velen in Frankrijk hadden gedacht, met Le Corbusier, dat de oorlogskans in 1940 de gelukkige kant was uitgegaan, want zoals Le Corbusier aan zijn moeder schreef, als de democraten hadden gewonnen, dan had de rotzooi gewonnen (la pourriture triomphait).

Men begrijpt de collaboratie niet als men met deze gevoelens van Le Corbusier geen rekening houdt. De nederlaag van 1940 werd niet gezien als die van een land, maar van een politieke klasse, die men verwerpelijk vond.

Voor Le Corbusier en mensen als hij was niet 1944 of 1945 het bevrijdingsjaar, maar wel 1940. Alleen moesten ze dat nog tijdig weer vergeten.

MARK GRAMMENS

Le Corbusier, “fascist”?

Ook in Frankrijk weten de media niets leukers te bedenken dan na zoveel jaren, uiteraard postuum, iemand met een beetje naam toe te voegen aan de grenzeloze lijst van de incivieken die fout waren tijdens de bezetting maar wier schuld pas door de jongste generatie speurders werd blootgelegd. Nu was het de beurt aan de archi- tect-urbanist Le Corbusier. Dit jaar herdacht men de vijftigste verjaardag van zijn overlijden, en ineens lagen daar niet minder dan drie vuistdikke boeken klaar, waarin werd aangetoond dat de man die de “Picasso van de architectuur” werd genoemd, een collaborateur was, een fascist in hart en nieren. Kruisigt zijn gebeente!

Een islamitische Bosniër leverde in Graz zijn bijdrage tot de zogenaamde “autojihad”. Met een terreinwagen overreed hij opzettelijk een aantal mensen in een drukke winkelstraat. Toen hij zichzelf klemreed, ging hij voorbijgangers te lijf met een mes. Hij vermoordde drie personen, onder wie een vierjarig kind dat samen met zijn moeder vlak voor een kerk werd doodgere- den. Er vielen 34 gewonden. Dezelfde dag nog beweerden de autoriteiten, zoals altijd in zo’n geval, dat het niet om een terreurdaad ging en dat het incident geen religieuze - lees, islamitische - achtergrond heeft. Hoe konden ze dat een uur na de feiten al weten? Er kàn in zo’n korte tijd gewoon geen diepgaand onderzoek naar de motieven zijn uitgevoerd. Zelfs zondag- avond was de dader nog steeds niet door de politie ondervraagd “vanwege zijn psychologi- sche toestand”. Hij kon zelfs niet antwoorden op vragen van de arts die hem onderzocht. Vol- gens de politie had hij psychoses en huwelijksproblemen. Ja, ja. In de VS noemt men dat het

“Sudden Jihad Syndrome”. Wij zouden het “furor islamicus” noemen. Deze Bosniër voerde uit wat IS oktober vorig jaar heeft bevolen. Als ze geen explosieven of vuurwapens hebben, moeten moslims in het Westen deze adviezen opvolgen om ongelovigen te doden: “… verpletter zijn hoofd met een steen, of slacht hem af met een mes, of overrijd hem met je auto of gooi hem vanop een grote hoogte naar beneden, of verstik of vergiftig hem. Als ge daartoe niet in staat zijt, steek dan zijn huis, zijn auto of zijn bedrijf in brand.” Psychose. Huwelijksproble- men. Ja, ja. Nog een detail: de moordenaar kwam tijdens de Bosnische burgeroorlog als vier- jarige met zijn ouders naar Oostenrijk. Zo’n schattig, onschuldig vluchtelingetje. Even schattig en onschuldig als een pasgeboren tijgerwelp.

Nieuwsfeit van de week

Gehoorzaam aan IS

Briefje aan Freya van den Bossche

(4)

Stunt

Onze woorden waren nog niet koud en de inkt van het vorige ‘t Pallieterke was nog niet opgedroogd of de bosnimf uit Kasterlee had weer toegeslagen in de Kamer. Yoleen van Camp (N-VA) is er immers in geslaagd in de leeszaal van het federale parlement voortaan ook ’t Pallieterke te laten leggen tussen alle serieuze gazetten en tijdschriften uit Vlaande- ren en Wallonië. Ten bewijze daarvan stuurde ze prompt een foto de wereld in. Wat onder paarse, rooms-rode of rood-blauwe regerin- gen nooit gelukt is, lukt onder het voorzitter- schap van zangfeestzanger en Kamervoorzit- ter Bracke eindelijk wel. Op naar de volgende stunt, Yoleen!

Goede vraag, goed antwoord

Filip Dewinter (VB) richtte zich tot staats- secretaris voor Asiel en Migratie Theo Franc- ken (N-VA) over de Europese Raad rond de migratieproblematiek. Hoewel hij zei het gro- tendeels eens te zijn met wat Francken ant- woordde, vond hij toch dat ons land nog kor- dater uit de hoek moet komen. Hij vindt dat ons land te veel twijfelt, afwacht en geen dui- delijk standpunt inneemt. Als vanouds pleitte hij dan ook voor een strenger standpunt, zeker met de cijfers die voorliggen, waaruit blijkt dat wij meer dan het dubbele van het gemiddelde aantal vluchtelingen opvangen. “De oplossin- gen situeren zich niet hier”, zei hij, “maar aan de andere kant van de Middellandse Zee.” Bij wijze van boutade voegde hij eraan toe dat we misschien beter een kompas geven aan de vluchtelingen om zo weer de weg naar huis te vinden. Niemand had zich gestoord aan de vraag, noch aan het antwoord. Voor- zitter Bracke ging probleemloos over naar de volgende vraag.

Onvervalst

Onmiddellijk erna vroeg Patje Brillantine Dewael het woord voor een zogenaamde ordemotie. Hij wilde namelijk met veel pathos protesteren tegen de boutade van Dewinter, die hij niet kon pruimen. Dewael vond een dergelijke uitspraak een lid van deze Kamer onwaardig. Het is geweten dat hij Dewinter niet kan horen of zien, en hij herhaalde wat hij ooit al eens als Vlaams minister-president naar Dewinter had gesneerd in het Vlaams Parlement, nl. dat dit ‘onvervalst fascisme’ is.

Omdat hij de stok had gevonden om de hond te slaan, kreeg hij applaus. Dewael weet ook dat dit debat een lastig debat is en dat Franc- ken vaak heel dicht bij de standpunten van Dewinter staat. Precies daarom wilde hij een wig tussen hen drijven en - wat veel beden- kelijker is - het debat in de kiem smoren. Van een ervaren en ‘fijnzinnig’ politicus zou men kunnen verwachten dat hij precies het debat voortzet en met sterke argumenten zijn oppo- nent aanpakt, in plaats van met een ordinaire scheldpartij. Het is nu wachten tot hij zelf met concrete oplossingen komt aandragen en zijn kop uit het zand zal halen. We zagen met dit theaterstukje een onvervalste Dewael aan het werk.

Niet unaniem

Peter de Roover (N-VA) kaartte opnieuw de Armeense genocide van 1915 aan, gepleegd

Roddels uit de Wetstraat

Dossier

24 juni 2015

4

door de Turken op het Armeense volk. Hij wilde van de regering eindelijk een onbetwist- baar standpunt horen: erkent de regering die gebeurtenissen als een genocide of niet? Het antwoord van Charles Michel was klaar en dui- delijk: “De ‘tragische gebeurtenissen’ die tus- sen 1915 en 1917 hebben plaatsgevonden in het Ottomaanse Rijk moeten als een genocide worden bestempeld en dat is ook het stand- punt van de Belgische regering.” Applaus op alle banken voor die klare taal. Neen, excu- seer, niet op alle banken. Sommige banken bleven leeg. Die van de parlementsleden met naast de Belgische ook nog de Turkse nationa- liteit… Men kan zich afvragen met welke (ver- borgen) agenda die mensen in het parlement zitten. Kan dat in hun partijen zomaar? CdH was alvast duidelijk door een Brussels parle- mentslid van Turkse origine, die de Armeense genocide niet wilde erkennen, uit de partij te zetten. Welke partij volgt?

Groene pausen

Vele uren duurde het debat over de kern- centrales in Tihange en Doel. Het wetsvoor- stel dat de levensduur van de kerncentrales Doel 1 en Doel 2 met tien jaar moet verlengen, werd uiteindelijk goedgekeurd in de Kamer.

Dat gebeurde met 84 stemmen voor van de meerderheid, aangevuld met Vlaams Belang en de Parti Populaire. Hieraan ging meer dan 70 uur debat vooraf in de bevoegde commissie en in de plenaire vergadering. De boeken wer- den donderdag in de nacht pas om 01.37 uur gesloten. Groen en Ecolo, maar ook de socia- listen maakten er een sport van om minister Marie-Christine Marghem (MR) het vuur aan de schenen te leggen en urenlange palavers te houden. Het was bijwijlen een dogmatisch debat; men verloor alle zin voor redelijkheid en realiteitszin. De groene pausen zwaaiden met hun kromstaf dat het een lieve lust was.

Marghem heeft een helse vuurdoop om ‘U’

tegen te zeggen uiteindelijk doorstaan. Hoe- wel de stormwind nog niet gaan liggen is, want Kristof Calvo van Groen kondigde vlak voor de stemming aan dat als zij tegen maan- dag (deze week) de convenant over Tihange niet publiek maakt, zijn partij dat dinsdag zelf zal doen. Wordt vervolgd.

Kruipdieren

De media en de politici gaan met een wal- gelijke kruiperigheid plat op hun buik voor de islam. Open Vld stuurde bijvoorbeeld een sms’je rond dat op het eerste zicht een beetje op een kerstkaart leek. Maar de boodschap was allesbehalve christelijk: “We wensen u een vreugdevolle en inspirerende ramadan.”

Dat zijn dan dezelfde antireligieuze fanatici die overal kruisbeelden lieten weghalen… Maar er waren er die nog dieper door het slijk kro- pen om toch maar bij de moslims in de gunst te komen. Bijvoorbeeld de staatssecretaris die in een sms schreef: “Voor mijn moslimvrienden:

ik wens jullie veel doorzettingsvermogen en elke avond een fijne iftar. Laat het een tijd van bezinning zijn.” Let op hoe subtiel die vleierij is, met de islamitische term “iftar”, waarmee de staatssecretaris fijntjes aangeeft dat hij de islamitische gewoonten over het breken van de vasten kent. Deze volleerde dhimmi is geen socialist, christendemocraat, liberaal noch een groene. Het is Theo Francken van N-VA.

Flauwe reacties

Dat individu klaagt nog maar eens de zogenaamde genocide aan die daar zou gepleegd zijn door mensen die ook, zoals wij, ooit op dit lapje grond woonden. Deze Arabische oplichter heeft nog nooit één origineel historisch document geraadpleegd over dit onder- werp, nog nooit één ernstig boek gelezen en beperkt zich tot het herhalen van de imbeci- liteiten die anderen hem voorgekauwd hebben. Kortom, de perfecte mengeling - De Standaard waardig - van een leugenaar die te lui is om meer dan één A4’tje te lezen.

Maar het moet me van het hart dat de reacties op zijn prietpraat aan de flauwe kant zijn. In Doorbraak publiceert men bijvoorbeeld een flamingantisch manifest uit de 19de eeuw dat de kolonisatiepolitiek van Leopold II ver- oordeelt, maar daar blijft het bij. Doorbraak stelt ook dat de foto die deze Arabische zwen- delaar over die zaak op zijn webstek publiceert in feite een Duitse en geen leopoldi- aanse officier toont. Maar over de grond van de zaak, die zogenaamde genocide, spreekt men hem niet tegen.

20 miljoen slachtoffers

Dat individu schrijft over “het feit dat de Congolese bevolking gehalveerd werd tijdens de bezetting want dan spreken we over 10 à 20 miljoen Congolezen die daardoor zijn gestorven”. Dat idioot cijfer komt uit het brein van de Amerikaan Adam Hochschild;

ook iemand die nooit in zijn leven één minuut historisch opzoekingswerk heeft geleverd.

Maar die Amerikaanse veelschrijver weet dat het getal 6 miljoen, het aantal Joodse slachtoffers tijdens de Tweede Wereldoorlog, in het Amerikaanse bewustzijn zit. Het heeft geen zin in andere historische dossiers met een lager getal te komen, want dan zijn de Ame- rikanen niet geïnteresseerd.

Niemand weet hoeveel inwoners Congo telt wanneer koning Leopold II het officieel van de grote mogendheden in 1885 mag inlij- ven. We weten wel dat tezelfdertijd de Brit- ten Egypte officieel helpen en officieus bezet- ten. Zij tellen als eersten de bevolking van een land met twee zeer grote steden, Caïro en Alexandrië. Eindresultaat: Egypte heeft 3,5 miljoen inwoners. Congo, met zijn overleve- ringseconomie, met zijn tropische ziektes en met een ontvolkt oosten (daders zijn geara- biseerde slavenhandelaars) telde volgens Hochschild-Jahjah tien keer meer inwoners dan het toenmalige Egypte. Absolute nonsens. Waarschijnlijk leeft er op dat moment maximum een vijfde van het aantal Congole- zen dat volgens die twee genieën vermoord is. Uiteraard komen de rubberoogsten ook ter sprake. Nog altijd denken veel Vlamingen dat Leopolds vertegenwoordigers in heel Congo negers het oerwoud in jagen om rubber te tappen. Ze weten niet dat rubber alleen maar in het Evenaarsgebied te vinden was. Hoeveel blanke uitbuiters houden zich bezig met die oogsten? Jean-Luc Velutte en Ginette Kurgan, serieuze historici en geen rancuneuze rand- debielen, ramen het aantal Europese inzame- laars op ongeveer … 100. Die heren beschik- ken dus over bovennatuurlijke krachten om, in een immens land zonder wegen en zonder communicatiemogelijkheden, miljoenen mensen af te slachten. Maar toch stelt Jahjah:

“Wat dacht u van de tienduizenden slaven die geamputeerd worden omdat ze hun rubber- productiequorum niet hadden gehaald?” Die nonsens heeft inmiddels de status van het monster van Loch Ness. Het leger van Leo- pold II dat geleidelijk Kongo verovert, telt … 3.500 soldaten; voor het grootste deel West- Afrikanen, omdat die bestand zijn tegen Con- golese ziektes en immuun zijn voor westerse bacteriën wegens hun contacten met de rest van de wereld. Aangezien er geen wegen zijn, is hun bevoorrading bijzonder moeilijk en duur. Ze moeten zeer spaarzaam zijn met hun munitie. De blanke officieren eisen daarom dat ze bewijzen dat ze niet lukraak schie-

ten. Een Senegalese methode volgend, wordt de hand van een dode afgehakt als bewijs.

Waarschijnlijk overleven enkele slachtoffers het. Sommige soldaten aarzelen niet om ook levenden te amputeren omdat ze bij de jacht een kogel verspild hebben. En dat zou dus

“tienduizenden keren” gebeurd zijn. Eigen- aardig genoeg zijn er van al die tienduizenden slachtoffers maar een paar en altijd dezelfde foto’s bekend. De rubberinzamelaars hebben, volgens die genocideredenering, in de hoogdagen van de wilde rubber, van 1890 tot 1910 (uitvinding van synthetisch rubber), vrijwillig en opzettelijk tienduizenden werk- krachten in een dunbevolkt gebied zodanig verminkt dat ze zelfs geen rubber konden oogsten. Natuurlijk zijn de eerste Europea- nen er met de vuile voeten doorgegaan. Op papier vraagt Leopold relatief lage hoeveelheden rubber per dorp. Maar wat in Brussel door de beugel kan, wordt in het Evenaarsge- bied een drama. De Europeanen werken op commissie en dat is een aansporing om meer te eisen dan Leopold vraagt. Het moet vlug gaan, want iedere Europeaan weet dat een verblijf langer dan een paar jaar een doods- vonnis is, bij gebrek aan medicijnen. Koning Leopold kent de misbruiken en laat ze ook onderzoeken, al is hij zeker niet gelukkig wanneer de keiharde bewijzen voor misdaden op tafel komen. Hoeveel mensen sterven door de rubberoogsten? We weten het niet. Maar zelfs als iedere ambtenaar verantwoordelijk is voor duizend doden, komen we nog maar aan 1 procent van de cijfers van Hochschild- Jahjah. En die 1 procent is al afschuwelijk genoeg.

Sippenhaftung

De jahjaanse conclusie luidt: “Die misdaden worden door Belgische politici, en door de bevolking, gebagatelliseerd, of zelfs ontkend. Het genocidale karakter ervan wordt vaak weggewuifd.” En: “Daarom zolang die ontkenning blijft duren, heeft ieder van ons als Belg geen enkele morele grond om de anderen met de vinger te wijzen.” (Bedoeld zijn de Osmaanse slagers van de Armeniërs.)

U, lieve lezer(es), is dus immoreel. Jahjah heeft van zijn inspiratiebronnen uit de jaren dertig in Berlijn en Moskou geleerd dat mensen niet alleen schuldig zijn om wat ze zelf doen. U is ook schuldig omdat uw overgroot- vader of iemand die 150 jaar geleden in uw gemeente woonde naar Congo vertrok. “Sip- penhaftung” heette dat begrip bij de nazi’s.

Wie dat vandaag nog durft impliceren, is volgens mij een racistische neonazi. Zelfs op het hoogtepunt van de kolonisatie van Congo, in de jaren vijftig van de vorige eeuw, verblij- ven nauwelijks 80.000 landgenoten (1 procent van de toenmalige Belgische bevolking) in de kolonie. Waarschijnlijk kon 99 procent van die 8.000.000 Belgen op een wereldkaart Congo niet eens aanwijzen, en hun afstam- melingen kunnen het zeker niet. Maar volgens de Arabier Jahjah mogen zij geen door mohammedanen gepleegde (want daarom is die boef boos) echte genocide veroordelen.

Tot besluit iets over het soort krant die wetens en willens die leugens publiceert.

“Dit is de mening van de columnist die de redactie niet bindt”, is meestal de schijnhei- lige uitleg. Klinkklare nonsens. Zal het leu- genvod uit Groot-Bijgaarden een column in de opiniebijlage publiceren van iemand die schrijft dat Hitler ongeveer 100.000 Joden over de kling joeg, dat het Belgische leger in de oorlog in Korea 50.000 doden telde, of dat de atoombom op Hiroshima slechts 8.000 mensen doodde? Natuurlijk niet, want dan neemt de redactrice haar verantwoordelijk- heid en weigert abjecte leugens te publiceren. Maar als een idioot gelijkaardige imbe- ciliteiten schrijft over Congo, kan het wel. We zijn immers progressief en multikullig, en de woorden van een allochtoon zijn per defini- tie correcter dan de levenslange research van echte autochtone historici.

Jan neckers

Congo volgens

de luie leugenaar Jahjah

Mijn Fouché-column vereiste vorige week een 2de deel, zodat ik eerst nu reageer op de baarlijke nonsens die de luie leugenaar Jahjah in De Standaard uitbraakt over

“de Congolese balk in het Belgische oog”.

TOOGPRAAT

(5)

Actueel 24 juni 2015 5

Echo’s uit de Koepelzaal

Arme Joke

Arme Joke Schauvliege heeft het dezer dagen hard te verduren. Jelle Engelbosch (N-VA) en Mercedes van Volcem (Open Vld) kwamen helpen met het afschieten van het fameuze

“M-attest”, tot grote vreugde van de oppositie die het mes nog wat dieper in de wonde dreef.

Later werd het grote geschut ingezet door Ingrid Lieten (sp.a) die Schauvliege om de oren sloeg met “de oproep van 43 professoren” voor gro- tere natuur- en milieu-investeringen (wie zei destijds ook weer: “43 Professoren, Vaterland du bist verloren”?). Lieten raasde door over de des- investeringen in het milieu, die door Schauvliege stellig werden ontkend. Voor het grote orgelpunt moesten we wachten op, hoe kan het anders, de laaiende gek Hermes Sanctorum (Groen) die zich richtte tot de minister-president zelve, met niet meer of minder dan het verzoek stoute Joke in de hoek te zetten – wat niet gebeurde.

BMG est arrivé

Na een gedachtewisseling met Brussels minister Gatz over de toekomstplannen die het Hoofdstedelijk Gewest ontvouwt, was het tijd voor een heikelere kwestie. Stefaan Sin- tobin (VB) en Karl Vanlouwe (N-VA) hadden vragen over de dikke adders onder het gras van de zogenaamde “Brusselse metropolitane gemeen- schap” (BMG). Zoals met de ellebogen kon worden aangevoeld toen men dat onzalige ding bedacht, willen de Franstaligen daar wat al te graag een nieuw uitbreidingsvehikel van maken.

Brussels minister-president Rudi Vervoort liet optekenen voor die BMG een politieke instel- ling te willen scheppen, zelfs iets met een soort eigen “regering” en “parlement”. (We beginnen te begrijpen waarom onze collega’s van Ubu/

Pan het steeds over “ridicule” Vervoort hebben.) Sintobin wilde graag opheldering. Vanlouwe had zich zelfs in zijn koffie verslikt toen hij al die onzin in Le Soir las. Geert Bourgeois was hoe dan ook glashelder: BMG kan alleen gaan over gewestmateries en er kan alleen “gewoon” over- leg met Brussel zijn en er is zeker geen sprake van een nieuw overlegorgaan. Bij de komende besprekingen met Vervoort zou Bourgeois even duidelijk zijn. Duidelijk is nu wel waarop onze Franstalige vrienden zitten te broeden.

Van Spanje tot Vladivostok

Bij de bespreking van de Europese associ- atieovereenkomsten met Georgië, Moldavië en Oekraïne gaf Karim van Overmeire (N-VA) zowaar een klein college geschiedenis en geo- politiek ten beste. Het optimisme van de jaren 1990 is niet meer. Rusland heeft niet voor een Europese oriëntatie gekozen. Door de Oost- Europese landen, alle met hun eigen geschiedenis en gevoeligheden, loopt een breuklijn tussen Europese of Russische gerichtheid. Trouwens, het is daar ook niet overal rozengeur en mane- schijn. We kunnen jammer genoeg niet met z’n allen vriendjes zijn “van Spanje tot Vladivostok”

en “West-Europa kan niet krampachtig proberen te doen alsof er geen geostrategische conflicten meer bestaan”. Van Overmeire verwees zelfs naar het Molotov-Ribbentroppact en de Confe- rentie van Jalta om duidelijk te maken dat de EU aan de Oost-Europese partnerlanden het ondub- belzinnige signaal moet geven dat ze steun zullen krijgen, ook als het “echt spannend” wordt.

Het niveau moet niet altijd onder nul liggen.

Geit en kool

Het kon niet uitblijven dat het Vlaams Par- lement zich ging bemoeien met de erkenning van de Palestijnse staat. Eigenlijk is dat federale materie, maar dat mocht de pret niet drukken.

Men moet tenslotte niet kijken op een resolutie meer of minder. Wereldproblemen oplossen is leuk, maar het moet niet te gek worden. Uitein- delijk dienen geit en kool te worden gespaard.

De meerderheidspartijen hadden erop gevonden dat de Palestijnse staat zal worden erkend

“op het geschikte ogenblik”, dat wil zeggen:

wanneer het vredesproces de goede kant uit gaat en wanneer de Palestijnse autoriteiten hun zaakjes wat op orde hebben. Waarschijnlijk is dat niet voor morgen. Groen en rood hadden het moeilijk met die voorwaardelijkheid en daar is wel iets voor te zeggen; je kan moeilijk iets maar half erkennen. Voor het overige was het alge- mene gezeur weer niet te harden. Hoewel hij er iets anders mee bedoelde, kwam Wouter Vanbe- sien (Groen) tot de juiste conclusie: “Het komt erop neer dat wat we hier doen als Vlaams Par- lement sowieso geen effect heeft.”

Na een lelijk schouwspel

schuiven de socialisten naar links

Wat willen de socialisten nu eigenlijk? Kan dit dan concreter ingevuld? De politico- logen Carl Devos en Dave Sinardet deden in het ideeënblad Sampol (‘Quo Vadis sp.a’) een poging om dit nog gedefinieerd te krijgen. Een onmogelijke opdracht. John Crom- bez heeft een lange mars voor de boeg. Het linkerbeen vooruit. Maar eerst moet hij door de eigen modder.

Over ‘diversiteit en migratie’ is de partij ver- deeld in drie kampen. Vooreerst zijn er de op de vlucht slaande pragmatici die, zoals Steve Stevaert dat deed over die problematiek, liever tactisch zwijgen en focussen op thema’s waarover wél een consensus is (1). Daarnaast zijn er de realisten, zoals Mark Elchardus, die kritischer zijn over de multiculturaliteit en pleiten voor rechten én plichten. “Men kan het leven van de inwoners van dit land, vooral van de meest kwetsbaren, niet langer hypotheke- ren door ongecontroleerde immigratie”, stelt Elchardus” (2). Voorts zijn er de progressieve, vaak stedelijke en hoger opgeleide socialisten die eenzijdig focussen op discriminatie en racisme (3).

Crombez loopt eerder op het pad van de derde groep. Tobback past eerder in het tweede kamp. “Die sp.a-leden die bij mij komen klagen dat hun uitkering te laag is door ‘die bruin mannen’… Dat zijn onze eigen leden, hé.”

Ook over ‘sociale zekerheid’ staan de meer gematigde voorstanders van ‘rechten en plichten’ tegenover de radicalen. “Er moet altijd een vorm van return zijn… Gaan we onszelf blijven troosten door iemand levenslang een werkloosheidsuitkering te geven, of zoeken we voor die persoon een andere oplossing”, stelde Tobback. Kan Crombez om die beden- king heen?

Progressieven pleiten voor een vermogens- belasting of zelfs een basisinkomen. Crombez lijkt dat ook te doen, maar kan hij hiermee scoren? “Een vermogenswinstbelasting? Daar waren we bij de jongste verkiezingen al voor…

Alleen heeft 90 procent van de Vlamingen er niet voor gestemd”, repliceerde Tobback in een dubbelinterview.

Devos en Sinardet zijn niet onder de indruk van de socialistische standpunten over

‘milieu’, over samenwerking met Groen, over openbaar vervoer of kernenergie. “Groen werd roder dan rood groener werd”… Ook over pro-

gressieve frontvorming was Tobback voorzich- tiger dan Crombez.

Communautair

En de Vlaamse insteek dan? Wat de communautaire thema’s in dit land betreft - van staatshervorming tot splitsing van de sociale zekerheid, van federale kieskring tot het debat over identiteit - hielden beide kandidaat-voor- zitters zich vooral op de vlakte.

Evenmin waren er grote uitspraken over de houding tegenover de EU. Er zijn nog een rist thema’s waarover de socialisten het eerst nog onderling eens moeten worden. Hoe “priori- tair” wordt de aandacht voor de stad, nu blijkt dat het platteland een “politiek wingewest van de rechterzijde” blijft (eerst van CD&V, nu ook van N-VA)? Welke relatie zoekt en vindt de sp.a met allerlei burgerinitiatieven en verzetsbe- wegingen à la Oosterweel? Welke strategie ontwikkelen de socialisten de komende jaren over coöperatieve banken, verzekeringsmaat- schappijen en aankoopcoöperaties en over de verspreiding van het linkse verhaal via cultuur, onderwijs, opvoeding en media,.

In sommige artikels blijven auteurs maar teren op het miserabilisme en sluipt gewillig foutieve informatie binnen. Zo blijft de werkloosheid – zeker in Vlaanderen – een fel over- roepen probleem. “De werkloosheid in Bel- gië is nu numeriek hoger dan in de donkere jaren 1980”, klinkt het. Dat “numeriek” mag dan al kloppen, de socialisten verzwijgen dat dit probleem er in de drie gewesten totaal anders uitziet. Ze vergeten ook dat er de jongste drie decennia twee miljoen Belgen zijn bij- gekomen.

Hoe zot sommige linksen redenen, blijkt uit het voorstel van twee journalisten van DeWe- reldMorgen om de 21 urenweek in te voeren én een “basisinkomen dat hoog genoeg is zodat de werknemer in principe bij machte is om werk te weigeren indien de condities hem of haar niet zinnen”.

Wim Vermeersch, hoofdredacteur van Sam- pol, weet dat het huidige politieke panorama van links pijnlijk is: de sp.a is nog nauwelijks een middelgrote partij, Groen blijft steken onder de 10 procent, PVDA zit onder de kies- drempel… De kamp tussen Tobback en Crom- bez was een “lelijk schouwspel”, de beeld- vorming over de sp.a is die van een “gewond dier”. “De neuzen moeten weer in dezelfde richting en de achterklap moet stoppen.” Als Crombez die opdracht kan klaren, moet het eigenlijke werk nog beginnen. Dan moet hij niet de partijmilitant, maar de Vlaamse kiezer overtuigen. Met zotte kuren loopt hij met z’n hoofd tegen dikke muren.

A^njA P^ieters

Dan toch?

Je moet het met een vergrootglas zoeken, maar in Sampol krijgen zowel sp.a als Groen dan toch een voorzichtig communautair tikje op de vingers. Mark Elchardus vindt dat de socialisten vanuit een kosmopolitische ingesteldheid hun energie niet hoeven te steken in “een strijd tegen naties en grenzen, maar die precies gebruiken als kader voor sociale vooruitgang”.

Wim Vermeersch, hoofdredacteur van Sampol, snapt niet dat Groen onlangs met de oprichting van een ‘federaal Bureau’ een nieuwe stap zette naar meer samenwerking met Ecolo. “Het is niet duidelijk wat de partij daar denkt bij te winnen in een land met geschei- den kiesdistricten, behalve een ‘Belgisch’ profiel”, zegt Vermeersch.

Beate Zschäpe zwijgt

„Ja“, dat is het enige woord dat Beate Zschäpe, de hoofdverdachte in het NSU- proces sedert begin 2013 tot nu zei. Ze beantwoordde daarmee alleen maar de vraag of ze wel luisterde. Ze spreekt niet eens met de drie strafrechtadvocaten Sturm, Heer en Stahl, die haar toegewe- zen werden.

Vorige week probeerde ze zelfs Anja Sturm te laten vervangen, omdat ze haar niet ver- trouwt. Bij het proces gaat het vooral om de oprichting van de „Nationalsozialistische Untergrund“ (NSU), een „terroristische vereni- ging“, die – zo luidt de aanklacht – verantwoordelijk is voor tien moorden in de jaren 2000 tot 2006, voor de moord op een politieagente in 2007 en voor roofovervallen en bomaansla- gen. Zschäpe zou samen met Uwe Böhnhardt en Uwe Mundlos, de twee andere hoofdver- dachten, de NSU gevormd hebben. Die twee mannen werden in november 2011 in een uit- gebrande mobilhome gevonden, neergescho- ten, samen met een dvd waarin ze hun daden bekenden. Beate Zschäpe stak diezelfde dag het huis, waar zij met de twee mannen samen- woonde, in brand en ging naar de politie met de woorden: „Ik ben diegene die je zoekt.“

Vreemd

Alles rond het NSU-proces is vreemd, en

het wordt – hoe langer het proces doorgaat – steeds vreemder. Vorige week werd door middel van een robotfoto bekend dat de aanslag in Keulen in 2001 – toegeschreven aan NSU – in feite door agent „H“ van de Duitse „Verfas- sungsschutz“ (de Duitse Staatsveiligheid) uitgevoerd werd. Bij de moord op Halit Yozgat in zijn eigen internetcafé in 2006 was ook een agent van de Hessische Verfassungsschutz“

– met name Andreas Temme - aanwezig. Hij was dan ook de enige die zich niet bij de politie kwam melden toen getuigen van de moord gezocht werden.

Spilfiguren overlijden

Nog enkele opmerkelijke feiten. De 20-jarige getuige Melissa M. overleed plots aan een longembolie, kort nadat ze voor de parlementaire onderzoekscommissie van Baden-Würt- temberg een getuigenis afgelegd had. Florian H., die meende te weten wie de politieagente in 2007 vermoord had, verbrandde in 2013 in zijn auto op de dag dat hij zou getuigen. Ook de spion „Corelli“, alias Thomas R., die al jaren als mol in de neonazistische scène binnen- gesluisd was, overleed in 2014 kort voor zijn getuigenis, aan tot dan niet ontdekte diabetes.

Het verbaast dus niet dat Beate Zschäpe zwijgt.

Ontslagen

De verantwoordelijken van de Bundesver-

fassungsschutz en van de Verfassungsschutz van Thüringen, Saksen en Berlijn werden intus- sen ontslagen. De families van de slachtoffers kregen al een schadevergoeding van de Bun- desregierung, hoewel nog niemand voor de moorden veroordeeld werd.

Bovendien, op de plaatsen van de misdaden werden nooit vingerafdrukken of DNA van Mundlos of Böhnhardt gevonden. De journa- liste Kai Voss („Ik gebruik liever niet mijn echte naam“) ziet in de zaak-NSU een nieuw voorbeeld van de zogenaamde „strategie van span- ning“, zoals men dat vooral tijdens de Koude Oorlog kende: „De staat zelf begaat strafbare daden en kan deze achteraf gebruiken om politieke tegenstanders uit te schakelen.“ In Bun- desland Thüringen, geregeerd door een rood- rood-groene coalitie (SPD-Grünen-Die Linke), werd alle publieke financiering voor de strijd tegen linksextremisme geschrapt, terwijl de financiële steun voor projecten tegen „rechts“

exponentieel toenam. Antifascistische projecten zoals Apabiz en NSU-watch worden volop gesteund.

De eerste voorzitter van de parlementaire onderzoekscommissie in de Duitse Bondsdag, Sebastian Edathy (SPD), was ook te nieuwsgie- rig naar de achtergronden van de NSU-affaire.

Gelukkig kon „men“ hem omwille van het bezit van kinderporno ontslaan.

En laat Voss weten: „De staat verbergt, wat wij moeten ontdekken.“

M^inA B^uts