STAGE OP EEN
CORONA-AFDELING
Stagelopen is altijd een leerproces en een tikkeltje spannend, maar tijdens de stage van Janna, Feline, Larissa en Jarne brak ook nog eens het coronavirus
uit. Hoe hebben ze dit ervaren en hoe konden ze ontspannen in een bewogen tijd?
tekst Nienke Berends fotografi e Arno Massee
‘Door corona weet ik hoe mooi ons vak is’
De stage-afdeling van Janna Beer (22, hbo-v) in het ver- pleeghuis werd een cohort- afdeling. Ze maakte heftige situaties mee, maar voltooide haar stage met een 10.
‘V
lak voor corona uitbrak, wilde ik eigenlijk stoppen met mijn stage. Ik zat niet goed op mijn plek, vond het moeilijk mezelf te laten zien tussen de andere stagiaires. Tot ‘mijn’ afdeling een cohort- afdeling werd en alles veranderde. Er was ineens sprake van acute complexe zorg, waarbij ik nauw contact had met familie, artsen, col- lega’s, management … Ik vond het leuk en het bleek me te liggen. Ik werkte er bovendien samen met een heel ander team, met meer verpleegkundigen dan verzorgenden en – niet onbelangrijk – ik was hier de enige stagiaire.Natuurlijk was het een heftige tijd, 90% van onze bewoners raakte besmet. In 5 weken overleed ongeveer de helft van ‘mijn’ oorspron- kelijke afdeling, sommigen woonden er nog maar net. Bij anderen leek het de goede kant op te gaan, maar een paar uur later overleden ze toch. Het was niet te bevatten. Ook kregen veel collega’s zelf covid-19, waardoor ik elke dag maar moest afwachten met wie ik werkte.
Mijn team, mijn teamleider en praktijkbege- leider stonden altijd voor me klaar. Na mijn stage heeft een nazorgbijeenkomst met het hele team erg geholpen bij de verwerking. Omdat je collega’s hetzelfde hebben meegemaakt, begrijp je elkaar heel goed. Ik raad alle stagiaires die nu in dezelfde situatie zitten aan veel te praten, ook met vrienden en familie. En neem tijd voor jezelf, doe dingen die je ontspannen en je hoofd leegmaken. Zelf deed ik dat door te sporten.
Ik kijk met veel trots terug op deze stage.
Ik vind het knap dat ik mijzelf staande heb gehouden en heb geleerd dat ik veel aankan. Het heeft mij bovendien laten inzien hoe mooi ons vak is, en hoe nodig wij als verpleegkundigen en verzorgenden zijn. Ik heb zeker wel een moment gehad dat het werk me afschrikte, maar het idealistische gevoel dat ik bijdroeg aan een betere wereld oversteeg dit. Het is een periode geweest waarin ik snel volwassen geworden ben.’
coronatijd
32
‘Ik ben niet voor niks teruggekomen’
Feline Lamsma (22, hbo-v) was net in Costa Rica om daar samen met een studiegenoot haar eindstage te lopen, toen in Nederland corona uitbrak. Ze besloot terug te gaan om haar collega’s hier te helpen.
‘H
ogeschool Saxion mailde ons dat we terug moesten komen naar Neder- land. Maar Costa Rica was nog geel en we hadden zo lang voor deze reis gespaard ...Nederlandse vacaturebanken schreeuwden echter om verpleegkundigen en verzorgenden. Ze had- den ons nodig! We besloten toch terug te gaan.
In Nederland kon ik meteen beginnen in het verpleeghuis waar ik eerder had gewerkt. Daar was inmiddels corona uitgebroken. Ik draaide direct 5 dagdiensten, ik was immers niet voor niets teruggekomen. De eerste werkdag las ik alleen even de RIVM-richtlijnen door, verder wist ik niets. Van school mocht ik van deze baan mijn stage maken, zodat ik dit jaar toch kon afstuderen. De praktijkverpleegkundige die me begeleidde hield in de gaten dat ik niet alleen met covid-patiënten werkte, maar ook op andere afdelingen, zodat ik al mijn verpleeg- kundige handelingen kon aftekenen. Daarnaast had ik een enorm betrokken stagedocent vanuit school. Werken met covid-patiënten vond ik niet spannend, wel dat het protocol voor bescher- mende middelen steeds veranderde. Dan weer 2 schorten, dan weer de mondkapjes hergebrui- ken, dan weer direct weggooien ... Ik was bang mijn familie te besmetten. Mijn moeder zag erop toe dat ik gezond at en vroeg naar bed ging. Het was een indrukwekkende tijd. Bewoners kregen geen bezoek, mensen stierven alleen. Ik was in mijn coronapak de laatste die ze zagen. Wat mij echt raakte waren bewoners die via een tablet afscheid moesten nemen van dierbaren. Corona heeft mij sterker gemaakt, maar ook kwetsbaar- der als verpleegkundige. Ik heb nu met eigen ogen gezien hoeveel impact een virus als dit kan hebben. Ik ben dankbaar dat ik mijn diploma heb mogen halen en er kon zijn voor de mensen in het verpleeghuis. Nee, al zou ik nu horen dat dementie besmettelijk is: ik blijf voor altijd in de verpleging.’
Larissa Tijsen (21, mbo-v) liep haar eindstage op een her- stelafdeling bij het Dijklander ziekenhuis in Hoorn, die werd omgebouwd tot covid-unit. Na haar diplomering is ze er gaan werken.
‘T
oen corona uitbrak, had ik de keuze of ik mijn stage wilde voortzetten of niet.Ik besloot om door te gaan, want ik wilde graag afstuderen. En ik ben blij toe. Ik heb zo ontzettend veel geleerd; van het voeren van zware emotionele gesprekken tot het verwijderen van nepnagels om de saturatie te kunnen meten.
Maar vooral ook hoe ik kan handelen bij ontzet- tend benauwde patiënten. De begeleiding tijdens mijn stage was top. Samen met mijn examinator lukte het om al voor het openen van de covid- afdeling mijn praktijkexamens af te toetsen.
Op een covid-afdeling is dat lastig, vanwege de hygiënevoorschriften en isolatiekledij. Ook vond ik de mensen te ziek en te emotioneel belast om tijd of aandacht te vragen voor mijn examen. Zo hoefde ik tijdens mijn stage op de covid-afdeling alleen nog mijn theorie uit te werken. Ik vond het best spannend om met covid-patiënten te werken. Ik was niet echt bang om het zelf te krij- gen, maar ik wilde absoluut mijn moeder niet besmetten – zij is recentelijk erg ziek geweest.
Het was een heftige periode. Buiten werktijd liep ik vaak een rondje achter de dijk bij mijn huis, ik woon aan de kust. Zo kon ik goed mijn hoofd leegmaken. De patiënten op onze afdeling waren erg ziek, sommigen hadden op de ic gelegen en waren erg emotioneel. Eén situatie zal ik niet snel vergeten, de opname van een oudere me- vrouw die een paar dagen eerder haar man was verloren aan covid-19. Mevrouw kon niet bij de begrafenis van haar eigen man zijn. Samen heb- ben we de uitvaart gevolgd op de tablet. Zo was ze er toch een beetje bij. De vrouw is uiteindelijk gelukkig hersteld.
Deze periode heeft mij absoluut niet afge- schrikt van de verpleging. Over 10 jaar kijk ik met trots terug op deze stage, als een periode waarin ik veel geleerd en gezien heb. En als er een tweede golf komt, sta ik er weer, samen met mijn collega’s.’
34 coronatijd
‘Bij een tweede golf sta ik er
weer’
Jarne De Leeuw (21, 4e jaar vernieuwde bacheloroplei- ding) liep tijdens de corona- uitbraak stage op de spoedge- vallendienst in UZ Brussel.
‘I
k werkte nog maar 2 weken op de spoedaf- deling toen het coronavirus uitbrak en afdelingen halsoverkop sloten en moesten plaatsmaken voor de zogenoemde ‘covid-gangen’.Ik hoorde van medestudenten dat zij moesten stoppen met hun stage. Daar schrok ik van; ik had veel moeite gedaan om hier stage te mogen lopen en keek er al mijn hele opleiding naar uit. Gelukkig mocht ik blijven. Als universitair centrum kregen we veel patiënten uit perifere zie- kenhuizen. Ik heb verschillende covid-patiënten gezien die er slecht aan toe waren en beademd naar de intensieve-zorgenafdelingen gingen. Soms om te herstellen, soms om afscheid te kunnen nemen van familie. Ik ben tijdens mijn stage heel goed begeleid; ondanks corona bleef mijn leerpro- ces gerespecteerd. De afdeling werd meerdere ke- ren heringedeeld om covid-patiënten te scheiden van anderen. Het was onze eigen keuze of we als studenten wilden meewerken op het covid-deel.
Ik zag dit als een uitmuntende leerkans. Een kans die je – hopelijk – in de toekomst niet meer te- genkomt. Ik vond het vooral spannend te werken met een, op dat moment, vrij onbekend ziekte- beeld. Ook voor de artsen was het werken met de middelen en de kennis die zij op dat moment hadden. Normaalgesproken blijf ik thuis nooit lang piekeren over mijn werk, maar deze tijd was wel iets indrukwekkender. Als ik het zwaar had na een drukke dag trok ik met de camera de velden in achter mijn huis. Dat gaf me de kans alles te verwerken en dankbaar te zijn voor dat ik mijn familie en vrienden nog om me heen heb. On- danks alles was deze stage voor mij de bevestiging dat dit de job is die ik wil doen. Ik ben gemaakt om op een kritieke afdeling te werken. Presteren onder druk, zelf nadenken en handelen past bij mij. Ik zit nu in mijn specialisatiejaar Spoed- en Intensieve Zorgen. Vermoedelijk loop ik tijdens een eventuele tweede golf stage op een intensieve- zorgenafdeling, waardoor ik er opnieuw middenin zal staan. Ik zal opnieuw met veel zin en overgave aan de slag gaan om van betekenis te zijn in het leven van komende covid-patiënten.’
