HELP! MIJN KIND HEEFT EEN EETSTOORNIS GRATIS

HELP! MIJN KIND HEEFT EEN EETSTOORNIS GRATIS

Auteur: Els Verheyen Aantal pagina's: 168 pagina's Verschijningsdatum: 2015-03-10

Uitgever: Epo, Uitgeverij EAN: 9789462670273

Taal: nl Link:

Download hier

Help! Mijn kind heeft een eetstoornis

Later kunnen Nola en alle andere betrokkenen met dit boek terugkijken op de bijzondere ontwikkeling die wij als gezin hebben doorgemaakt.

Veel ouders en naasten van mensen met een eetstoornis zullen herkenning vinden. Het heen en weer geslingerd worden tussen hoop, vrees en vertrouwen. Het leren leven met de onzekerheid of ze weer opstaat wanneer ze valt. Ik heb niet alleen leren beseffen dat ik niet degene ben die voor haar geluk kan zorgen, maar ook dat dit ondanks de pijn een bevrijding kan zijn. Het boek is te bestellen via Gigaboekshop en de gehele opbrengst gaat naar het Leontienhuis, een inloophuis voor mensen met een eetstoornis en hun naasten. Een trotse moeder, dat ben ik! Ik heb me vaak afgevraagd wanneer het is begonnen. Als ik zo terugdenk moet dat zijn geweest toen Ad nog heel jong was. Een jongen van 14 die zich schaamt voor zijn buik. Ik kon er van zeggen wat ik wilde maar zijn T-shirt bleef aan.

Na de scheiding is het in een sneltreinvaart gegaan. Enige tijd later begon hij elke ochtend met buikspieroefeningen. Een volle fruitschaal at hij dagelijks leeg. Wanneer ik voor eten zorgde wilde hij altijd iets wat vooral mager of vetarm was. Daarom ben ik toen meerdere gerechten gaan maken. Een maaltijd voor ons en voor Ad iets anders. Ik had nog steeds niets in de gaten. Het gekke is dat ik er ongewild aan meedeed. Je wilt toch dat hij goed en genoeg eet! Mijn vriendin schrok, maar ik nog erger. En dan… Op een morgen kwam hij naar beneden met alleen zijn pyjamabroek aan. Op die morgen was mijn vriendin bij me. Je kon de botjes en ribben tellen. Een broodmager manneke zonder één gram vet!

Ook de omgeving begon vragen te stellen.

Ik stond er machteloos bij en keek er naar. Ad en ik spraken er over om samen eens naar de huisarts te gaan. Hier stemde hij uiteindelijk mee in.

Nog hoor ik zijn woorden van toen; "misschien hebben ze wel een slagroomdieet". Hoe had het zover kunnen komen? Mijn schuldgevoel werd met de dag groter. Mijn schuldgevoel, wat voort kwam om van zijn vader te scheiden, werd met de dag groter. Wat had ik mijn kind aangedaan?

Ik zag hem meer en meer aftakelen.

Was het dit allemaal waard geweest? Tijdens het bezoek aan de huisarts werd al snel duidelijk dat er hier meer aan de hand was, hij stelde voor om contact te zoeken met professionele hulp. We hadden al snel geen geheimen meer voor elkaar. Via een goede vriendin kwam ik in contact met een psychologe. Samen zijn wij daar naar toe gegaan. Bij elk bezoek, op één na, ben ik aanwezig geweest. De psychologe stelde voor om een week aan interne sessies deel te nemen. Dit was de moeilijkste en heftigste week van ons leven. Ik bleef onvoorwaardelijk in hem geloven! Ad en ik kozen ervoor om door te zetten. Al het andere aan de kant te zetten. In deze situatie was dat de optie die zal leiden tot herstel. Hoe moeilijk het soms ook was. Ik bleef onvoorwaardelijk in hem geloven. Ik gaf hem alle liefde en vertrouwen. Elk klein stapje naar boven zagen we als een overwinning. Samen waren we trots op hem. Het briefje dat hij schreef toen hij na de interne behandelingen weer thuis kwam draag ik na 13 jaar nog dagelijks bij me.

Ik ben nog steeds dankbaar voor de keuzes die wij toen namen. Deze keuzes hebben ons meer gebracht dan we ooit konden vermoeden. Het heeft zo moeten zijn, lang niet alles is toeval! Ik heb er een supersterke, sociale, lieve, attente, en knappe zoon voor terug gekregen. Het heeft dan zo maar moeten zijn, lang niet alles is toeval. We zijn samen door een heel diep dal gegaan. Ontzettend trots zijn we nu op de speciale band die we hebben. Ad en ik willen onze ervaringen graag delen, om een bijdrage te kunnen leveren aan een bewustwordingsproces van lotgenoten. Op de momenten dat de anorexia heel sterk was ging ik geen discussies met mijn dochter aan.

Soms sprak ik met Debbie en soms met "Anna". Ik was altijd op mijn hoede want anorexia is sterk en wil de macht behouden. Hallo lotgenoten.

Ik begin met mezelf voor te stellen: Ik ben Jeannette Hoetelmans, woon op een prachtig plekje in Noord-Brabant, getrouwd met Piet, moeder van meerdere kinderen, schoonmoeder en oma. Een leerschool die ik nooit bewust heb gekozen maar mijn dochter heeft ook nooit voor de anorexia gekozen. Ik gaf het ook altijd twee namen: nu praat ik met Debbie, nu is Anna aan het woord; dit heb ik 15 jaar volgehouden, altijd op mijn hoede want Anorexia is sterk en wil de macht behouden.

Mijn dochter aan de sondevoeding … Het heeft mij ook geleerd dat het als moeder vaak noodzakelijk is om in de rol van de hulpverlening te kruipen, daar waar de reguliere hulp faalt. Ik wilde mijn dochter terug, ik wilde geen contact met Anna maar helaas was de realiteit anders. Wat doe je dan??? Ik begrijp heel goed dat het voor mijn dochter niet altijd gemakkelijk was als moeders er zich weer mee bemoeide maar het was zo nodig…zo nodig, ik deed het voor haar! De eetmomenten waren niet alleen voor haar een hel, ook voor mij; ik moest er op toe zien hoe zij zat te kruimelen met haar boterham, zgn. De keren dat zij trap op trap af aan het rennen was. Ik was haar spiegel Ook ben ik mijn paarden dankbaar;

paarden zijn zeer sensitief en kunnen jou, als mens, laten zien wie je bent!

Ik heb daar dankbaar gebruik van gemaakt, samen met Debbie maar ook vaak voor mezelf. Mijn paarden hadden de therapeutische rol belangeloos overgenomen; Debbie leerde hier veel van. Als ik Debbie kon bereiken hadden we fijne gesprekken, ook over de achterliggende oorzaak, iets wat vaak vergeten wordt bij de Anorexia door de reguliere hulpverlening. Hierdoor worden zij sterker om door te gaan en Nee, het is niet wat Anna wil, die wil de macht blijven behouden maar door te blijven praten, stimuleren, prijzen, liefde en warmte te geven wordt Anna, stap voor stap, steeds verder naar achteren gedreven en uiteindelijk verjaagd! Het is een proces van jaren en vergt veel geduld en energie Niet boos worden bij een terugval, niet hardop juichen bij een paar ons aangekomen maar er gewoon zijn, dat is belangrijk!

Wat mij het meeste stoorde bij een opname…een leefbaar gewicht? Ga maar naar huis en doe de rest maar zelf!!! Het hoofd zit bomvol Dat kan niet; oké het gewicht is dan misschien op dat moment leefbaar te noemen maar het hoofd zit bomvol en daar wordt weinig tot niets mee gedaan Ik werd bijna gedwongen de therapeut te zijn Wachtlijst bij de therapeut…terugval van het gewicht…lage BMI, gevoelloos en niet op een normale manier kunnen functioneren…wie heeft het niet meegemaakt.

En dan moet je er als moeder wel zijn, je ziet dat je dochter het niet alleen kan!!! Neem van mij aan dat deze moeder echt niet vrijwillig in die rol van therapeut gekropen is, steeds weer. De angst liet ik ook toe, deze emotie mocht er van mij ook zijn; ik sprak hem ook uit naar Debbie; angst dat zij in mijn armen zou overlijden. Door deze emotie toe te laten en te bekijken kon ik hem daarna ook weer los laten, ik kwam er sterker uit.

Maar je man en het gezin is ook belangrijk Schuldig…ja dat voelde ik me in het begin wel; ik zag mijn dochter, intens verdrietig, mager en altijd koud hebbend, zichzelf vernietigen en ik stond aan de zijlijn, zo was mijn gedachtegang; hoe kon ik lachen terwijl mijn kind een doodstrijd voerde maar juist Anna, diegene die ik zo haatte, heeft mij doen inzien dat ik wel mocht lachen!!

Als een leeuwin vocht ik voor mijn dochter Raar, he maar zo was het wel; op momenten dat ik vrolijk was werd Anna héél sterk door rotopmerkingen te maken, door negatieve gevoelens naar mij te sturen. En nee, dit is geen proces van twee weken, dit is een proces van jaren geweest maar het is gelukt en dat is het enige wat telt. Schaam je niet Schamen voor haar ziekte heb ik nooit gedaan, je schaamt je ook niet als je kind griep heeft en we mogen nooit vergeten dat Anorexia ook een ziekte is, dat de patiënt e hier ook niet om gevraagd heeft. Hallo, het bomvolle hoofdje is de oorzaak! Dit is geen realiteit, Anorexia is een ziekte en ook nog eens dodelijke ziekte en nee, het is niet alleen het gewicht dat telt, de achterliggende oorzaak, het bomvolle hoofdje is de oorzaak en als dat hoofdje niet leeg gemaakt wordt zal Anorexia altijd chronisch op de achtergrond blijven! Het is géén strijd die je alleen kunt voeren, de patiënt e niet maar ook de betrokkenen niet.

Erkenning, hulp vragen, de ernst van de ziekte inzien, hulp accepteren en het delen met anderen is wat nodig is het genezingsproces op gang te zetten en de lange weg naar een beter leven te doorstaan. Bewustwording dat een eetstoornis niet alleen over eten gaat is nodig om jezelf te ontdekken, jezelf te waarderen en te vechten voor een mooie toekomst.

Over haar dochter die al heel ver is in haar herstel en haar eetstoornis bijna overwonnen heeft. Al langere tijd maakten we ons zorgen om onze dochter. Ze kampte met veel hoofdpijn, sliep slecht, kon steeds minder tegen veel geluid en fel licht en wilde steeds minder met vriendinnen ondernemen. Onze dochter was altijd een heel sprankelend meisje vol positieve energie, behulpzaam, wilde het altijd voor iedereen leuk en gezellig maken, snapte niet dat er leerlingen waren die niet wilden luisteren en geen respect hadden voor anderen, ze deed overal heel erg haar best en dat uitte zich in goede prestaties, op school, maar ook op creatief-, toneel- en sportgebied. Vooral het terugtrekken en de continue hoofdpijn, waardoor ze zich steeds vaker ziek moest melden, deed ons besluiten het eens goed te laten onderzoeken.

Een jaar eerder hadden we gesprekken met een orthopedagoog gehad vanwege dezelfde zorgen, maar daar kwam niets uit. Dus nu maar door de medische mallemolen. Ook de kinderarts kon niets vinden, op astma na. Ze was nooit benauwd, maar het kon natuurlijk wel haar hoofdpijn verklaren. Toch veranderde niets met de pufjes. Na een half jaar werd ze weer eens gewogen, dat is routine als je bij een kinderarts loopt. Toen bleek ze drie kilo te zijn afgevallen. Dat was vreemd vonden we, maar er ging nog geen belletje rinkelen. Twee weken later hadden we haar thuis gewogen en bleek ze weer drie kilo afgevallen te zijn. Toen begon het duidelijk te worden en zijn we gaan opletten en zagen we van alles gebeuren. Eten zagen we onder tissues en servetjes verdwijnen. Koekjes werden weggemoffeld in haar broekzak en later weggegooid, pauze hapjes en brood van school in de prullenbak. Na bezoek aan de kinderarts ze was zelfs drie kilo in één weekend afgevallen werden we direct doorverwezen naar GGZ waar, na onderzoek in combi met de kinderarts, anorexia werd vastgesteld.

Ze mocht niet meer naar school en niet meer sporten. Ze mocht zelfs niet meer wandelen met de hond, alleen nog op de bank zitten. Een diëtiste schreef haar een dieet voor. Iedere dag kwam een verpleegkundige om haar hartslag en bloeddruk te meten en te kijken of het lukte onze dochter aan het eten te krijgen. We kregen een psycholoog als begeleiding en ook onze dochter had wekelijkse gesprekken met een psycholoog naast tweewekelijks bezoek aan de kinderarts en wekelijks naar de diëtiste. Ik ben gelijk gestopt met werken en heb me volledig toegewijd aan de verzorging van onze dochter. Samen zaten we de hele dag filmpjes te kijken, te breien, spelletjes te doen. Zelfs daar bleek ze nog van af te vallen.

Onze dochter wilde nog steeds niet eten. Ondanks alle hulp, wat we echt als heel bijzonder en dankbaar ervaren hebben, lukte het niet onze dochter aan het eten te krijgen.

Haar hartslag en bloeddruk gingen achteruit en de kinderarts neigde haar op te nemen. GGZ zei ons snel een kliniek te zoeken waar ze heen zou kunnen, daar dat veel beter zou zijn dan een ziekenhuisopname op de psychichiatrische afdeling. Gelukkig kwam de ommezwaai. De vakantie!

Mijn man en andere dochter gingen een week op vakantie, de hond een week uit logeren en samen met mijn dochter ben ik een hele week meegegaan in haar ritme van totale rust en niets doen. Ik heb zelfs haar eetschema gevolgd. Het lukte haar zowaar om drie ons aan te komen.

Vervolgens zijn we met open armen ontvangen bij een eetstoornis kliniek in Zeist. We kwamen met een totaal verzwakt meisje aan die alleen nog kon staren en ook heel erg geschrokken was van alles wat haar overkomen was. Alle zeilen werden bijgezet. We reden zeker drie keer per week naar Zeist.

Hadden groepstherapie met andere ouders, onze dochter kreeg groepstherapie met lotgenoten en we hadden gezinsgesprekken en begeleiding van een diëtiste. Allemaal heel confronterend en herkenbaar, alles wat we er hoorden en zagen. Het was fijn om te kunnen delen met andere ouders en ook voor onze dochter fijn om herkenning te vinden bij lotgenoten. We waren overtuigd dat we op de beste plek zaten en onze dochter in samenwerking met ons de beste behandeling en ondersteuning kreeg. Ze is een doorzetter en dat liet ze ook zien. Ze wilde zo snel mogelijk met alles klaar zijn. We hebben heel veel kennis opgedaan in de kliniek.

Ze is nog twee weken opgenomen geweest omdat ze bang was om te bewegen opdat ze dan zou afvallen en in die twee weken werd ons ook wel duidelijk dat ze nog niet alles durfde te eten. Maar binnen een half jaar was ze 15 kilo aangekomen en op haar streefgewicht en voor het eerst ongesteld. Iedereen euforisch hoe knap ze dat gedaan had. Maar of het nu echt beter ging? Heel blij waren we dat er ook therapie aangeboden werd om sterker en positiever in het leven te komen staan. Ook dit bestond uit groepstherapie, maar helaas werkte dit averechts bij onze dochter.

Ze at in haar ogen alles weer, was goed aangekomen en zat nu met allemaal meiden die het moeilijk vonden een pauze hapje te nemen en calorieën aan het tellen waren. Deze therapie werd snel stopgezet en ze kwam in een nazorgtraject. Je leert naar jezelf te kijken hoe het gaat.

Benoemt de moeilijke momenten en wat de trickers voor jou zijn om terug te vallen. Je zorgt voor mensen om je heen die je in de gaten houden en helpen indien nodig. Helemaal goed, alleen hadden wij het gevoel dat het nog helemaal niet zo goed ging. Onze dochter kan zich altijd heel goed voor doen, als of alles goed gaat en niemand zich zorgen hoeft te maken en dat uitte ze ook naar de kliniek. Al was ze aangekomen zagen we nog veel eetstoornisgedachten en gedroeg ze zich ook nog zo af en toe. De kliniek zei dat we er vertrouwen in moesten hebben dat onze dochter het zelf zou kunnen redden en dat we met onze kennis en ervaring en de slimheid en kennis van onze dochter het goed zou komen.

Onze oude vrolijke dochter was nog niet terug. Naast haar eetstoornisproblemen zagen we ook nog steeds een meisje met veel spanningen en depressieve gedachten. De kliniek gaf aan ons geen therapie te kunnen bieden. We moesten terug naar GGZ voor verdere behandeling voor haar depressieve gedachten. Ondertussen therapeut nummer zo veel. In de kliniek heb je drie fases en in iedere fase heb je twee of drie behandelaars.

Tijdens de opname krijg je ook even een andere behandelaar. We hebben héél veel verschillende behandelaars gehad. We hadden voor de kliniek

bij GGZ al vier behandelaars gehad en nu weer drie nieuwe, na reorganisatie weer drie nieuwe. Overigens allemaal even vriendelijk en behulpzaam. Voor de eetstoornis bleven we op ons verzoek onder behandeling bij de kliniek. Onze dochter was ondertussen een paar kilo afgevallen, niet meer ongesteld en het lukte haar niet om te herstellen.

Naar ons idee omdat ze gewoon nog niet goed in haar vel zat. Voor haar depressieve gedachten hebben we, na veel twijfelen, een medicinale behandeling ingezet. Via een kennis kwamen we in contact met een ervaringsdeskundige. We kregen hulp van een ervaringsdeskundige! De ervaringsdeskundige straalde zo veel positieve energie uit. Onze dochter voelde zich begrepen en kwam steeds opgetogen thuis na de gesprekken.

Ook ik kreeg positieve energie na contact met haar gehad te hebben. Je voelde dat ze snapte hoe onze dochter zich voelde en wist ook hoe haar moeder het ervaren had. De kliniek snapte deze stap wel maar had wel moeite met een ervaringsdeskundige als nieuwe behandelaar. Onze dochter was niet gebaat bij verschillende adviezen. Wij vonden juist dat onze dochter niet verder kwam en we nieuwe hulp zijn gaan zoeken om haar te helpen en dat een goede klik, die ze nu had, heel belangrijk was om haar verder te helpen. Ook wij vonden het moeilijk dat ze meer vrijgelaten moest worden in haar keuze wat ze wilde eten.

Vooral omdat anderhalf jaar de theorie was dat het dieet volgen heel belangrijk was en vooral dat alles gegeten moest kunnen worden, omdat je anders de eetstoornis in stand hield. Maar wij als ouders hadden ook gezien dat ze na goed aangekomen te zijn, weer teruggevallen was, waarschijnlijk omdat ze zich goed aan de regels wilde houden, maar niet omdat ze er zelf achter stond. Ook wij hebben nu het standpunt dat ze zelf de eetstoornis moet willen overwinnen, met alles wat daar voor nodig is.

Het draait niet alleen om eten. De eetstoornis draait niet alleen om eten, maar vooral ook om wat er schuil gaat van binnen. Je emoties ontdekken, ontdekken wie je zelf bent, trots zijn op je zelf en wat je wilt bereiken in de toekomst. Het dubbele blijft dat je wel een gezond gewicht moet hebben om je doelen te bereiken en je angsten moet overwinnen weer alles te leren eten, wat moeilijk is alleen te doen.

Daar onze dochter al weer een jaar met ondergewicht kampt en de kliniek haar op wil nemen en geen andere oplossing ziet zijn we voorlopig gestopt met de behandeling aldaar en vindt ze haar steun bij de ervaringsdeskundige en GGZ. Onze dochter is weer vrolijk en energiek. Ze heeft het naar haar zin op school, bij yoga, volley en toneel, een baantje achter de bar bij een voetbalvereniging en is trots op wat ze doet en kan. We kunnen weer heel goed met haar communiceren, ze staat open voor alle gesprekken. Een Brusselse wafel met slagroom!

Vanmiddag heeft ze een Brusselse wafel gekocht en met slagroom opgegeten. Ze durft haar grenzen te verleggen. Ik hoop dat we de goede keus hebben gemaakt en ze straks nog trotser op zich zelf kan ziijn en de eetstoornis achter zich kan laten. Het leven kan zo mooi zijn als je zelf niet in weg ligt. We zijn blij met alle zorg die we tot nu toe gekregen hebben. Iedereen heeft ons hoop op beter gegeven en dat hebben we stapje bij beetje mogen ervaren. Zonder de kinderarts waren we er niet achter gekomen dat onze dochter een eetstoornis had, zonder GGZ waren we niet bij de kliniek terecht gekomen en niet aan medicatie begonnen dat zo goed uitpakt en waar ze nu ondersteunt wordt met EMDR, zonder de kliniek had onze dochter nooit de eerste stappen gezet de eetstoornis te overwinnen en hadden we nooit zo goed begrepen wat een eetstoornis inhoudt en kunnen delen met andere ouders met dezelfde zorgen.

Alle hulp is belangrijk geweest voor ons! Zonder de ervaringsdeskundige was ze nooit zo positief in het leven gaan staan en de steun gevoeld die ze nodig had, zonder ons en haar lieve zus had ze het waarschijnlijk niet volgehouden. Alle hulp is belangrijk. Wat ons, vooral in het begin, erg geholpen heeft is de eetstoornis los te zien van je kind. Het is de eetstoornis die niet wil eten, boos wordt en strijd met je levert omdat je het weg wil hebben. Je kind is net zo verdrietig, zo niet verdrietiger dan jij en heeft alle steun en liefde nodig.

Wat er ook gebeurd. Onvoorwaardelijke zorg en liefde geven! Ook als ze gelogen heeft of het niet lukt om genoeg te eten. Zorg en liefde geven en zorg en liefde ontvangen hebben we allemaal nodig om een 'zorgeloos' en liefdevol leven te kunnen lijden. Geschreven door Moeder — Marie Louise Een trauma van haar adoptie en een eetstoornis, zo zwaar voor ons kind.

En voor ons, maar dat stond op het tweede plaats. Inmiddels las ik zoveel mogelijk en over vroegkinderlijk trauma bij kinderen en over eetstoornissen. Ik wilde haar zo graag begrijpen en helpen en voor begrip heb ik kennis nodig. Wat ik nu inzie is dat ik het voor haar wilde oplossen en dat gaat niet. Afstand nemen was nodig voor ons allebei. Twee jaar geleden werd onze dochter Juana ziek, niet echt ziek maar ze voelde zich niet goed, ondefinieerbaar moe, uitgeblust en erg misselijk. Omdat dit zich bijna elk jaar aan het einde van de winter voordeed namen we zoals het kwam en lasten we een paar weken rust voor haar in. Maar dat jaar bleef ze maar misselijk wat natuurlijk ook effect op het eten had.

Na verloop van tijd verwees de huisarts ons na de kinderarts. De misselijkheid bleef en Juana bleef maar afvallen omdat ze steeds minder ging eten. Na een jaar volgden lichamelijke onderzoeken die niets uitwezen.

Voorzichtig werd een eetstoornis geopperd. Wij waren verbaasd, ons kind wat altijd zo graag at en wat samen eten altijd enorm gezellig vond.

Eerst moest ze aankomen dan pas mocht ze behandeld worden. Natuurlijk, er waren altijd zorgen over haar geworstel met haar adoptieverleden.

Een gespecialiseerd team stelde een preverbaal trauma vast dat behandeld moest worden. Maar voordat dat kon gebeuren moest ze eerst aankomen, dus volgde een ziekenhuisopname. Weer een paar maanden verder begon de therapie. Omdat die zeer zwaar en stressvol was verergerde die de eetstoornis alleen maar. De spanning in huis liep alleen maar op.

Een trauma en een eetstoornis, zo zwaar voor ons kind. Zij geeft aan waar waar ze heengaat, dat kunnen wij niet afdwingen. Hoewel ik haar wel af en toe liefdevol moet begrenzen. Mijn dochter vroeg mij uiteindelijk zelf om hulp. Maar ze gaf ook aan geen gesprekken met een psycholoog te willen. Ze wilde met iemand praten die hetzelfde had meegemaakt, een ervaringsdeskundige. Naar aanleiding van gesprekken die we hadden met de kinderarts, psychotherapeut, en de psycholoog trokken we de conclusie dat een vertrouwenspersoon heel belangrijk is. Wij voegden daar zelf nog, ervaringsdeskundige bij. Desondanks het traject met de ervaringsdeskundige coach nog vrij pril is hebben we vertrouwen en het

allerbelangrijkste, ons kind heeft vertrouwen. Vertrouwen om de eetstoornis de baas te worden en haar trauma een plaats te kunnen geven. Hoe lang het pad naar herstel nog is weten we niet, maar ooit hoop ik dat mijn kind zichzelf zal durven zijn en haar verleden een plaatsje kan geven.

Waar we tegenaanlopen: - Tegenstrijdige adviezen, als ouder vechten om serieus genomen te worden dus geen gelijkwaardige gesprekspartner

zijn. En dat besef daarover noodzakelijk is. Herstel moet uit zichzelf komen daar de ruimte voor geven met steun van ervaringsdeskundige, vertrouwenspersoon, ouders. Bedankt voor het lezen van mijn verhaal, Marie Louise. Het enigste waar je grip op hebt en ook goed in bent is je lichaamsgewicht beheersen. Het resultaat, afvallen motiveert. Je bent daar mee bezig en het andere achterliggende probleem van de anorexia verdwijnt naar de achtergrond. Ron heeft anorexia gehad, welke achteraf gezien al op zijn tiende zijn intrede deed. Het is een hele strijd geweest en dit heeft zijn sporen lichamelijk en geestelijk achter gelaten.

Trots ben ik dat Ron de ziekte heeft overwonnen. Die overwinning ontstond doordat iemand hem serieus nam en Ron een baan in een bakkerij aanboodt. Het gevoel van waardering was exact wat hij nodig had, eindelijk kon hij iemand zijn. Anorexia is toch iets voor meisjes? Ron is inmiddels de 40 gepasseerd en de ziekte en de oorsprong alweer 27 jaar geleden achter ons. Toen was er nog weinig over bekend en nu nog niet en al helemaal niet bij een jongens.

Dat er iets was met Ron was duidelijk. Het ging niet goed, maar iemand met anorexia is slim en gehaaid en weet deze ziekte vaak te verhullen. De schade aan het lichaam was al gedaan en bij de diagnose was directe ziekenhuis opname nog de enige oplossing voor Ron. Wat heb ik geleerd over mijn broer Confrontatie met eten kan het gevoel van angst en onzekerheid eigenlijk alleen maar vergroten. Toch is dat wat er werd gedaan met mijn broer in het ziekenhuis. Mijn advies aan andere zussen Je geduld en vertrouwen uitspreken dat jullie dit samen gaan aanpakken: ten alle tijden steunen,professionele hulp zoeken en een praatgroep zoeken zodat jouw broer of zus ook met lotgenoten kan praten die precies hetzelfde mee maken.

Heb vertrouwen Ondanks dat is het belangrijk om altijd vertrouwen en geduld te behouden. Juist het opdringen kan de ziekte aleen maar verergeren, daar degene met een eetstoornis in paniek kan raken. Of bij een familie- of patiëntenorganisatie. Het kan prettig zijn om met andere ouders van kinderen met een eetprobleem te praten. Of juist met iemand die zelf een eetstoornis heeft gehad, een ervaringsdeskundige. Zij kunnen u steun geven en helpen het eetprobleem van uw kind beter te begrijpen. Het kan opluchten en u ervan bewust maken dat u dingen anders moet doen. Verder is het belangrijk dat u als ouder voorlichting krijgt over voeding, gezonde leefstijl, het ziekteverloop van de eetstoornis en het herstelproces.

U kunt de hulpverlener van uw kind hiernaar vragen. Ook kunt u hierover lezen hier op Thuisarts zie anorexia , boulimia , eetbuistoornis , ARFID en bijvoorbeeld op www. Meer informatie Meer informatie over eetstoornissen Meer informatie over eetstoornissen vind u bij: www. Ixta Noa biedt ook online zelf hulp en zelfhulpgroepen. Laatst herzien op 19 dec Vond u deze informatie nuttig? Toelichting Heeft u een tip hoe wij Thuisarts. Hieronder staan de meest voorkomende lichamelijk gevolgen van een eetstoornis.

Bron: Buro Puur. Op Proud2Bme kunnen jongeren alles vinden over eetproblemen, anorexia, boulimia, eetbuienstoornis, gezond eten en meer.

Jongeren kunnen chatten met deskundigen; elke avond. Meer informatie: Proud2Bme. Betrouwbare informatie over psychische problemen, speciaal voor jongeren. Alles voor professionals Diagnose, en nu? Rol van ouders Diagnose stellen In behandeling Uitleg van medicatie Patiëntenorganisaties en ouderverenigingen. Toepasbare kennis over… Integraal werken Signalering en triage Jeugd-ggz in het voorveld

Ervaringsdeskundigheid Normaliseren en stigma. Veelgestelde vragen Kennisinfrastructuur Kennisdossiers. Meer toepasbare kennis op LinkedIn, speciaal voor gemeenten.

Alles voor gemeenten Psychische problemen op school Wat zijn psychische problemen? Diagnostiek is teamwork De rol van de leerkracht en de school Passend onderwijs Samenvatting. Alles voor scholen Profiel Waarden en kerntaken Onderzoeks- en ontwikkelingsagenda Team Werken bij… Contact, adres en route Alles over ons profiel…. Leden Lid worden Ervaringsraad Mensen in het netwerk Alles over het netwerk….

Beeldverhalen Update Begrijp je medicijn Specialistische kennisinfrastructuur Ondersteuning huisartsen Acad. Alles over het Kenniscentrum Samen werken, voor een psychisch gezonde jeugd Zoeken. Generic filters. Eetstoornissen bij kinderen en jongeren. Wat is een eetstoornis?

Welke vormen van eetstoornissen zijn er? Boulimia nervosa Boulimia nervosa lijkt erg op anorexia nervosa. Eetstoornis niet anderszins

omschreven Van een eetstoornis niet anderszins omschreven is sprake wanneer niet exact aan de criteria wordt voldaan die bepalen wat anorexia nervosa en wat boulimia nervosa is. Eetproblemen bij zeer jonge kinderen Eetproblemen bij zeer jonge kinderen zijn een andere categorie eetproblemen. De exacte criteria van de verschillende eetstoornissen kunt u hier lezen. Hoe ontstaat een eetstoornis bij kinderen en jongeren?

Culturele factoren De reclameboodschappen voor waar aannemen, dat wat de media zegt geloven: dit leidt tot een slankheidsideaal met als gevolg een negatief beeld van het eigen lichaam en extreem lijngedrag.

Omgevingsfactoren Een gezin waarin zich ook andere problemen voordoen; Negatieve, stressvolle gebeurtenissen of omstandigheden; Gepest worden met het uiterlijk; Seksuele intimidatie of seksueel misbruik. Jonge vrouwen jaar , topsporters, fotomodellen en balletdansers vormen een specifieke risicogroep voor het ontwikkelen van een eetstoornis. Komen eetstoornissen vaak voor? Met welke andere problemen hangen eetstoornissen vaak samen? Hoe kun je een eetstoornis vaststellen? Onderzoek bij vermoeden van eetstoornissen Het onderzoek bestaat uit de volgende onderdelen: Een gesprek met ouders en kind.

In dit gesprek worden een aantal vaste dingen besproken: de ontwikkeling van het kind tot nu toe en de situatie binnen het gezin. Daarnaast vinden ook individuele gesprekken plaats met het kind en de ouders. Hierin wordt het eetgedrag van het kind en het gezin besproken en hierin wordt bij het kind specifiek gevraagd naar het ontstaan en de omvang van de eetstoornis. Een adviesgesprek waarin het probleem wordt besproken en uitgelegd door de behandelaar. Hierbij zijn zowel de ouders als het kind aanwezig. De behandelaar vertelt u wat u als ouder kan doen om uw kind te helpen en wat het mogelijke beloop is van de eetstoornis. Tijdens dit gesprek wordt besloten of de behandeling wel of niet wordt gestart.

Vragenlijsten om het eetgedrag van uw kind te onderzoeken. Eventueel extra lichamelijk onderzoek door de kinderarts om een lichamelijk oorzaak uit te sluiten of de ernst en de lichamelijke gevolgen van de eetstoornis te bepalen.

Vragenlijst voor ouders De vragenlijsten voor ouders verschillen, afhankelijk van de instelling. Hoe kun je een eetstoornis behandelen? Door zorg op maat wordt uitgegaan van de mogelijkheden van het kind en het gezin zelf. Zo blijft, waar mogelijk, de controle en de verantwoordelijkheid bij de ouders en het kind liggen. Multidisciplinaire aanpak De behandeling van eetstoornissen is bijna altijd multidisciplinair.

Psycho-educatie In elke behandeling speelt psycho-educatie een belangrijke rol. Cognitieve gedragstherapie Deze therapie is bewezen effectief voor de behandeling van boulimia maar wordt ook zeker gebruikt bij de behandeling van anorexia. Interpersoonlijke psychotherapie

Interpersoonlijke psychotherapie is vooral geschikt voor de behandeling van boulimia. Meer gezinsdagbehandeling Het woord zegt het al, deze behandeling vindt plaats met één of meerdere gezinnen. Medicijnen Medicijnen spelen in de behandeling van eetstoornissen een kleine rol. Hoe ziet de toekomst eruit van een kind met een eetstoornis? Anorexia nervosa Anorexia kent verschillende prognoses. Boulimia nervosa Boulimia is goed te behandelen.

Samen werken, voor een psychisch gezonde jeugd

Buro Puur heeft een handleiding gemaakt voor ouders van een kind met een eetstoornis. En informatie voor broers en zussen. Zelf steun krijgen Kan ik zelf ondersteuning krijgen als mijn kind een eetstoornis heeft? De hulpverlener van uw kind kan u vertellen waar u ondersteuning kunt krijgen. Dit kan bij een hulpverlener zijn. Of bij een familie- of patiëntenorganisatie. Het kan prettig zijn om met andere ouders van kinderen met een eetprobleem te praten. Of juist met iemand die zelf een eetstoornis heeft gehad, een ervaringsdeskundige. Zij kunnen u steun geven en helpen het eetprobleem van uw kind beter te begrijpen. Het kan opluchten en u ervan bewust maken dat u dingen anders moet doen. Verder is het belangrijk dat u als ouder voorlichting krijgt over voeding, gezonde leefstijl, het ziekteverloop van de eetstoornis en het herstelproces.

U kunt de hulpverlener van uw kind hiernaar vragen. Ook kunt u hierover lezen hier op Thuisarts zie anorexia , boulimia , eetbuistoornis , ARFID en bijvoorbeeld op www. Minimale afname van het product is 1. In winkelwagen. Zondag 13 september De hemel valt op het hoofd van Linda en Johnny. Hun dochter Chloë overlijdt aan de gevolgen van eetstoornis anorexia nervosa. Het meisje is nog geen zestien. Uiteraard niet. Ze had sneller gepaste zorg moeten krijgen. In het eerste komt de huisarts van Chloë aan het woord, in het tweede een klinisch psychologe. Beiden hebben één doel: een betere hulpverlening. Ze worden steeds jonger. Hoe kunnen familieleden die pas met de diagnose geconfronteerd worden zich voorbereiden op wat komt?

Mijn kind heeft een eetstoornis beantwoordt de vragen die er toe doen. Els Verheyen is klinisch psychologe. Zij werkt als coördinator bij de patiënten- en familievereniging Anorexia Nervosa - Boulimia Nervosa. Daarnaast is zij als docente en als gastspreker verbonden aan UC Leuven- Limburg. Daar wordt op dit moment nog veel onderzoek naar gedaan. Het zou kunnen dat de mogelijkheid van het krijgen van een eetstoornis al bij de geboorte vaststaat. Daarnaast zijn er verschillende factoren die kunnen bijdragen aan het ontwikkelen van een eetstoornis. Deze factoren zijn echter niet specifiek risicofactoren voor het ontwikkelen van een eetstoornis maar meer voor het ontwikkelen van een psychische stoornis in het algemeen. De volgende factoren zouden een rol kunnen spelen:. Het is moeilijk te zeggen hoe vaak eetstoornissen precies voorkomen, veel mensen met een eetstoornis worden niet geregistreerd omdat ze geen hulp vragen.

Anorexia komt bij kinderen het meest voor in de leeftijd van 14 tot Boulimia komt niet veel voor bij jonge kinderen, de gemiddelde leeftijd waarop boulimia ontstaat is Over de eetstoornis niet anderszins omschreven of de eetbuistoornis zijn geen cijfers bekend. Het is soms moeilijk te bepalen wat er precies met het kind aan de hand is.

De kenmerken van een eetstoornis kunnen erg lijken op die van kinderen met een angststoornis, een dwangstoornis, een stemmingsstoornis of autisme. De angst voor het eten of de problemen met eten zijn dus niet per se signalen voor een eetstoornis. Tijdens het proces van de behandeling van een eetstoornis houdt de behandelaar voortdurend in de gaten of er sprake is van een eetstoornis of toch van één van de eerder genoemde stoornissen.

Het kan ook nog zo zijn dat het lijkt alsof er sprake is van een eetstoornis terwijl het kind psychisch helemaal in orde is. Daarom wordt ook altijd lichamelijk onderzoek gedaan zodat een eventuele lichamelijk oorzaak uitgesloten kan worden. Bij het vermoeden van een eetstoornis kunt u contact opnemen met de huisarts. Het vaststellen van een eetstoornis vereist medische en psychosociale deskundigheid. De vragenlijsten voor ouders verschillen, afhankelijk van de instelling. Dit is de vragenlijst die wij op onze website adviseren. Deze meet twee dingen: emotionele verbondenheid emotionele betrokkenheid en individuele autonomie zelfstandigheid binnen het gezin.

De EDE laat duidelijk zien wat de ernst is van de eetstoornis welke verschijningsvorm deze heeft bij uw kind. Deze vragenlijst brengt goed in kaart welke psychische kenmerken en gedragskenmerken een rol spelen in de eetstoornis van uw kind. Deze vragenlijst onderzoekt hoe uw kind zich voelt over het eigen lichaam. Bijvoorbeeld of het zich wel thuis voelt in het eigen lichaam en wat zij van de eigen lichaamsvormen vindt. Deze vragenlijst wordt voornamelijk afgenomen bij meisjes vanaf 16 jaar. Ook de samenhang met andere stoornissen kan worden onderzocht. Om over de onderzoeksinstrumenten die daarbij nodig zijn te lezen, kunt u terecht op deze pagina's: Angst , Dwang , Depressie , Autisme. De

behandeling van eetstoornissen bij kinderen is meestal gericht op het hele gezin, in ieder geval op zowel het kind als de ouders.

De verschillende eetstoornissen vragen ook een verschillende behandeling. Op dit moment is veel behoefte aan extra onderzoek om te kunnen bewijzen welke behandelingen nou echt effectief zijn. Ondanks deze behoefte is er op basis van al bestaand bewijs en heel veel praktijkervaring een aanbod aan behandelingen ontstaan welke zeer geschikt zijn voor de behandeling van de verschillende eetstoornissen.

Ondanks dat het redelijk vastomlijnd lijkt, wordt door de behandelaar samen met de ouders en het kind bekeken welke behandeling het meest geschikt is. Uit onderzoek is gebleken dat het klinisch behandelen van een kind met een eetstoornis niet beter werkt dan iemand dagklinisch of ambulant behandelen. De behandeling van eetstoornissen is bijna altijd multidisciplinair. Dat wil zeggen dat verschillende behandelaren zich bemoeien met de behandeling. Dit zijn vaak de kinderarts, de psycholoog, de psychiater en de diëtist. De psychiater of de psycholoog is meestal de hoofdbehandelaar. In elke behandeling speelt psycho-educatie een belangrijke rol.

De ouders en het kind krijgen uitleg over de eetstoornis en wat zij kunnen doen om de situatie te verbeteren. Deze therapie is bewezen effectief voor de behandeling van boulimia maar wordt ook zeker gebruikt bij de behandeling van anorexia. In deze vorm van therapie wordt samen met het kind onderzocht welke gedachten en gevoelens het kind heeft en of en waarom deze volgens het kind waar zijn. Als deze gedachten en gevoelens niet reëel zijn en er voor zorgen dat de eetstoornis blijft bestaan, gaat de psycholoog samen met het kind kijken welke gedachten en gevoelens wel

kloppen. Ook wordt in de cognitieve gedragstherapie geleerd met angst om te gaan. Zo leren ze door ervaring dat je bijvoorbeeld niet aankomt van een boterham met chocopasta of dat je geen eetbuien krijgt als je regelmatig eet.

Interpersoonlijke psychotherapie is vooral geschikt voor de behandeling van boulimia. Hierin worden de problemen in de huidige relaties en contacten met de omgeving die er waarschijnlijk voor zorgen dat de eetstoornis blijft bestaan aangepakt. Het woord zegt het al, deze behandeling vindt plaats met één of meerdere gezinnen. Tijdens deze behandeling wordt het kind gewogen en wordt er gezamenlijk gegeten. Ook vinden verschillende therapieën plaats die gericht zijn op ontspanning, verhoudingen in het gezin en omgaan met de eetstoornis. Meer

gezinsdagbehandeling is vooral geschikt voor kinderen met anorexia maar wordt eigenlijk voor alle eetstoornissen met succes gebruikt. Een diëtist kan dan helpen met het opnieuw aanleren van normaal eetgedrag.

Medicijnen spelen in de behandeling van eetstoornissen een kleine rol. Ze worden nooit als enige vorm van behandeling toegediend. Off-label houdt in dat de medicijnen die worden voorgeschreven niet ontwikkeld zijn voor kinderen of niet ontwikkeld zijn om die bepaalde stoornis te behandelen. Soms wordt een antipsychoticum meestal olanzapine voorgeschreven bij de behandeling van ernstige anorexia. Dit helpt de kinderen minder bang te zijn zodat ze meer rust in hun hoofd hebben om behandeld te kunnen worden. Bij boulimia wordt soms een antidepressivum voorgeschreven meestal fluoxetine om de negatieve gevoelens te onderdrukken. Bij kinderen met ernstig ondergewicht helpt zo een antidepressivum niet.

Wanneer geen sprake is van ondergewicht maar wel van neerslachtigheid kan ook fluoxetine worden voorgeschreven.

Het is een ingewikkelde ziekte wat niet met een pilletje of na een week weer over is. Het beste in het herstel is te laten blijken dat je er zoveel mogelijk voor hem bent en hem vertrouwd. Ook is het belangrijk dat we beide open en eerlijk zijn tegen elkaar en duidelijk afspraken maken. Dat is iets wat Rowan echt wel nodig heeft. We zijn nog best wel veel met eten bezig. We willen terugval natuurlijk voorkomen, dus we herinneren Rowan er weleens aan dat hij iets moet eten en drinken. Wat is dat moeilijk, voor hem maar ook voor ons! We zouden het meer moeten loslaten, maar dat is ook lastig, want je wilt dat hij voldoende binnen krijgt. En zeker omdat hij nog steeds heel intensief met voetbal bezig is. Sinds zijn geboorte is Rowan al een slechte eter, maar we hadden de hoop dat dit nog weleens beter werd.

Hij zal altijd slank zijn met zijn postuur en bouw en dat is oké! Luister heel goed naar de wensen van je zoon of dochter. Sinds Rowan gecoached wordt, die zelf een eetstoornis heeft overwonnen, is hij zich heel goed gaan voelen. Hij heeft hier heel veel steun aan. Zijn inzet om de eetstoornis te overwinnen is heel groot. De doelstellingen die hij samen met zijn coach maakt, komen vanuit hemzelf en vanuit niemand anders. Dit is ook heel belangrijk. Voelen, doen en praten worden in het coach traject gecombineerd. Voelen, doen en praten. Dit werkt beter dan alleen maar praten, want dat is Rowan zijn favoriete ding niet. Het lijkt me ook extra moeilijk, voor iedereen die worstelt met een eetstoornis, als de focus alleen maar of steeds op het eten zelf ligt.

Er ligt namelijk zoveel meer verscholen onder de eetstoornis. Ik blijf vertrouwen houden, ook al is dat soms erg moeilijk! Bedankt voor het lezen van mijn verhaal, Angelique Heeft u ook nog tips die waardevol zouden kunnen zijn voor anderen ouders en familie leden? Stuur deze dan naar info mijnkindheefteeneetstoornis. Ook meisjes en jongens van 8 jaar kunnen een eetstoornis krijgen. De afgelopen jaren is het aantal kinderen met anorexia onder de 13 jaar steeds verder toegenomen. Van de een op andere dag stoppen met eten, het lijkt ongelooflijk maar helaas zien we een stijging in het aantal kinderen met een eetstoornis. Hoe kan dit? En hoe kunnen we eetstoornissen voorkomen? Er zijn jonge kinderen die zelfs zo bang zijn om de controle te verliezen dat ze niet eens water durven drinken. Anorexia heeft niet alleen te maken met graag dun willen zijn of het nastreven van een ideaalbeeld op internet op televisie.

Als het waar was dat het daarom zou gaan dan zou menig kind wel stoppen bij hun ideale "skinny" gewicht. Wat we wel vaak zien is dat het begint met een onschuldig dieet, een poging om te lijnen, soms een poging om gezonder te worden. Het grote verschil is dat mensen met een eetstoornis er compleet in doorslaan. Er zit geen stop op, ze gaan verder, dieper, totdat ze niet meer kunnen. Ergens gaandeweg, in deze mislukte lijnpoging, hebben ze het gevoel gekregen dat ze ergens goed in zijn, ze hebben ergens controle over. En in deze schijn controle zit vaak ook een vermijdende strategie, zodat ze niet hoeven te voelen of om te gaan met hun sociale en emotionele uitdagingen.

Enkele voorbeelden van sociale en emotionele uitdagingen zijn gevoelens als onzekerheid, angst voor afwijzing, eenzaamheid, de angst om te falen wat zich uit in perfectionisme. Ook "helpt" het kinderen om om te gaan met gevoelens zoals verdriet rouw en verlies en andere traumatische ervaringen trauma's en misbruik. Ouders zien de eetstoornis als een probleem, het kind echter als een oplossing.

Door dit grote verschil is er in veel huishoudens vaak ruzie en geschreeuw. Ouders willen niet samenwonen met een eetstoornis, en het kind is te bang om het los te laten. Het is een schijnveiligheid geworden, die ook zelfvertrouwen en controle geeft. Kinderen die anorexia ontwikkelen hebben en een enorme wilskracht. Ze zetten deze wilskracht alleen in om controle te houden over het eten. Het verliezen van de controle over eten leidt tot enorme angst, paniekaanvallen en stress.

En begrijpelijk dat elk kind, net zoals elke ouder, dit het liefst probeert te vermijden. Het hoofd de geest is zelfs in staat om hongersignalen compleet te negeren. Naar verloop van tijd is het honger en verzadigingssysteem zo verwart dat de stem van het lichaam verzwakt en de patiënt geen duidelijke honger gevoelens knorrende maag bijvoorbeeld meer ervaart. Wat kun je nu doen als je een kind met een eetstoornis hebt? Voor ouders is belangrijk dat ze zo goed mogelijk proberen bijdragen aan een positief zelfbeeld. Dat betekent dat er niet alleen maar complimenten moeten worden gegeven over het uiterlijk, school prestaties maar ook over de simpele dingen in het leven. Kinderen leren over het algemeen door hetgeen wat ze zien, ze kopiëren dingen, belangrijk is daarom ook dat u zelf uit draagt wat u uw kinderen leert of wilt leren.

Een moeder of vader die zelf continu bezig is met zijn uiterlijk, lichaam of gewicht of hierover klaagt is niet echt een stimulans voor het kind. Niet alleen als ouder heeft u neen groot effect op uw kind, ook de leeftijdsgenootjes hebben veel invloed. Hoe sneller uw hulp neemt hoe beter. Uit onderzoek blijkt dat kinderen die een beginnende eetstoornis hebben en meteen hulp nemen ook veel sneller genezen. Wat is het gevaar van anorexia bij jonge kinderen? Wij willen allereerst zeggen dat elke vorm eetstoornis veel gevaren met zich mee brengt.

Anorexia is niet erger dan Bulimia of Binge Eating etc Elke psychisch lijden is zwaar. De schade die anorexia aanricht kan somatisch lichamelijk gezien heel groot zijn. De schade is nog groter dan bij oudere kinderen of volwassenen met een eetstoornis. Doordat kinderen nog in de groei zijn lopen ze een vertraagde botrijping op, wat ervoor zorgt dat ze meer kans hebben op botbreuken als ze ouder zijn. Ook kan de groei stoppen.

Het lichaam doet er namelijk alles aan om te overleven. En alle lichamelijke functies die minder belangrijk zijn staan even on hold. Ook de hersenontwikkeling loopt gevaar en de seksuele rijping vertraagd, waardoor er later vruchtbaarheidsproblemen zouden kunnen ontstaan.

Eetstoornis behandeling voor kinderen. Omdat kinderen nog niet goed over hun gevoelens kunnen praten is het dus belangrijk dat ze op een andere manier communiceren en creatief therapeutisch te werk gaan met uw kind. Als u wilt weten hoe wij werken en wat we zouden kunnen betekenen voor uw gezin, neem dan geheel vrijblijvend contact op met onze support afdeling: support isapower. Een eetstoornis is een monster dat erin sluipt. Het maakt veel meer kapot dan je in eerste instantie misschien denkt. Niet alleen je kind maar ook jij, als ouder, raakt verwikkeld in een web van calorieën, schijncontrole, wel eten, niet eten, onbegrip, onmacht en leugens.

Misschien gaat het om een kleine leugen. Misschien gaat het om een grote leugen. Spreekt je kind dit keer wel de waarheid? Zie jij dingen die er misschien niet zijn? De eetstoornis van je kind heeft je inmiddels al zoveel wijs gemaakt. Wat is tegenwoordig nog de waarheid? Je probeert je kind te geloven en je overtuigt jezelf ervan dat hij of zij de waarheid spreekt. Toch weet je diep vanbinnen dat dit helaas niet altijd zo is. Waar komen die leugens vandaan? Ik ben je ouder denk je. Tegen mij kun je eerlijk zijn. Heus; ik word niet boos. De leugens worden gecreëerd vanuit de eetstoornis. Hoe vaster je kind in de eetstoornis zit, hoe moeilijker hij of zij tegen de eetstoornis kan ingaan. Er wordt meegegaan in de wil van de eetstoornis, er wordt naar geluisterd. Ook als dit betekent dat de waarheid naar de buitenwereld wat verdraaid moet worden.

Waar komen al die leugens vandaan? Waarom zijn ze nodig? Het komt voort uit angst, onzekerheid en er wordt geloofd in de eetstoornis. De eetstoornis voedt twee kanten. Je past je leugens aan op de dingen die je worden wijsgemaakt. De gedachten die gecreëerd werden door de eetstoornis werden mijn waarheid dus daar paste ik mijn leven op aan. Ook als ik hierdoor moest liegen tegen mijn familie, vrienden of naasten.

Smoesjes als ik heb geen honger, ik heb al gegeten, door alle drukte ben ik wat afgevallen tot ik ben echt naar therapie geweest vandaag. Het vertrouwen was beschadigd. Hoe heb ik dat teruggewonnen? Is dat mogelijk? Ik heb er niks aan om bij alles wantrouwig te blijven dus op een dag besloot ik dit niet meer te zijn.

Ik kan je namelijk niet redden. En mama, papa? Die hebben moeten loslaten zei mijn zus. Loslaten dat zij mijn problemen niet kunnen oplossen.

Dat het een gevecht is die ik zelf moest aangaan. Met de nodige hulp en steun van de omgeving. Ja, de leugens zorgden voor een scheur. Het was kwetsend en verdrietig. Als ouder moet je dit een plekje geven. Wij als mama, papa, broers of zussen zullen altijd een bepaalde antenne houden.

Een terugval, een mindere dag, vallen en opstaan. Het hoort er allemaal bij. Iedereen in het gezin moet dit monster, de eetstoornis, op zijn eigen manier een plekje geven. Voor elke ouder; het vertrouwen komt terug. Elke dag een beetje meer. Acceptatie en loslaten zijn de sleutelwoorden.

En tijd. Geef het tijd. Ze had altijd veel te vertellen, zat nooit stil, had veel vriendinnen en was altijd eerlijk tegen mij over hoe ze zich voelde. Toen ze ziek werd, veranderde dat. Van dat vrolijke meisje dat ze was, veranderde ze in een stil en teruggetrokken iemand. Ze kwam nooit meer gezellig beneden zitten, maar ging altijd direct naar boven. De hele avond zat ze dan in haar eentje op haar kamer. Er kwamen geen vriendinnen meer over de vloer.

Ik heb weleens gevraagd waarom er niemand meer kwam, maar ik kreeg dan als reactie dat ik haar gewoon met rust moest laten. Het ergste vond ik nog wel dat ze begon met liegen. Als ik aan haar vroeg of ze had gegeten, zei ze altijd van wel. Het deed me pijn om er elke keer weer achter te komen dat ze had gelogen. Hetzelfde geldt voor overgeven. Ze hield mij en mijn man voor de gek. Ik wilde haar wel op haar woord vertrouwen, maar het werd steeds lastiger.

Onze band verslechterde daardoor. Ik herkende mijn eigen kind gewoon niet meer terug. Het is onwijs lastig als je kind een eetstoornis heeft. Het is moeilijk voor te stellen dat jouw lieve, slimme, mooie dochter of zoon ervoor kiest om zichzelf kapot te maken. Uit alle macht probeer je het te stoppen. Je laat haar verplicht aan tafel met het gezin eten, je controleert haar, je complimenteert haar en probeert haar alle liefde en aandacht te geven die ze nodig heeft. Toch lijkt dit niet voldoende te zijn. De eetstoornis is sterker dan dat jij bent. Het doet pijn om te zien dat je dochter zo in de greep wordt gehouden door deze verschrikkelijke ziekte. Voorheen genoot ze van het leven, maar nu zie je vooral haar verdriet. Je ziet hoe ongelukkig ze is.

De paniek die er ontstaat op het moment dat ze moet eten, is voor jou heel moeilijk voor te stellen. Vroeger at ze heel graag pizza. Nu lijkt het net alsof ze bang is dat de pizza haar opeet, zó groot is de paniek. Ze is ontroostbaar als ze een stuk heeft gegeten, omdat ze zo bang is dik te worden terwijl jij heel goed weet dat ze echt niet dik hiervan wordt. Tegelijkertijd voelt het alsof ze jou als grootste vijand ziet, omdat ze tegen je liegt. Ze liegt over hoe ze zich voelt, over wat ze heeft gegeten en over of ze heeft gecompenseerd of niet. Het is goed om te beseffen dat eetstoornissen heel ver gaan. Als je dochter eenmaal in de greep van de eetstoornis zit, is het moeilijk om daar weer uit te komen. De eetstoornis zal continu trucjes bedenken om iedereen voor de gek te houden, zodat de eetstoornis kan blijven bestaan.

Je dochter is vaak ook bang om de eetstoornis los te laten, omdat het een enorme strijd in haar hoofd wordt op het moment dat zij er weer voor kiest om normaal te eten. Je moet je voorstellen dat jouw dochter bij wijze van een stem in haar hoofd heeft die haar vertelt dat ze niet goed genoeg is. Ze denkt dat ze te dik en lelijk is en dat ze er eigenlijk niet echt toe doet in het leven. Het is moeilijk om je dat voor te stellen als je haar voor je gevoel heel liefdevol hebt opgevoed en ze veel vriendinnen heeft, maar toch zitten deze overtuigingen in haar. Elke keer als ze eet, krijgt ze direct het gevoel dat het te veel was, omdat ze het eigenlijk niet mocht van zichzelf.

Ze is het niet waard om te eten. Het is goed om een onderscheid te maken tussen jouw kind en de eetstoornis. Jouw kind is tenslotte niet de eetstoornis, maar heeft een eetstoornis. Heel veel gedrag komt voort uit haar eetstoornis. Verstandelijk weer ze echt wel dat het gedrag niet goed is, maar haar gevoel zegt wat anders. Probeer dus goed de signalen op te pikken wanneer de eetstoornis de overhand neemt. Vermijd

bijvoorbeeld eindeloze discussies over wel of geen aardappelen bij het avondeten. De eetstoornis zal smoesjes bedenken waarom ze geen aardappelen hoeft te eten of waarom ze alleen maar voor de kleinste aardappeltjes hoeft te gaan, maar ga daar niet in mee. Aardappelen horen

erbij en jouw dochter moet deze dus ook gewoon eten.

Benoem ook dat je niet met de eetstoornis in discussie gaat. Dit is het en daar moet ze het mee doen. Probeer ook in gesprek met haar te gaan en benoem wat je allemaal ziet. Je kan dus zeggen wat haar gedrag met jou doet. Het is belangrijk om het hier echt bij jezelf te houden. Geef haar niet de schuld, want dat kan een hoop frustratie en verdriet oproepen. Geef aan dat je haar wilt helpen, maar dat je niet zo goed weet hoe en probeer een plan te maken hoe jullie er samen voor kunnen zorgen dat ze stapjes in de goede richting gaat zetten. Je dochter sluit zich misschien wel af van de buitenwereld, maar dat betekent niet dat ze geen sociale contacten wil. Diep vanbinnen hunkert ze naar warmte, aandacht en liefde. Probeer dit haar ook te geven, ondanks dat het lijkt alsof ze dat niet wil.

Laat haar niet vallen op het moment dat ze jou juist het hardst nodig heeft. Het is heel moeilijk om jouw kind met een eetstoornis te begrijpen als je zelf geen eetstoornis hebt gehad. Voor jouw gevoel heb je er waarschijnlijk alle aan gedaan om jouw zoon of dochter gelukkig te maken, maar toch is die eetstoornis in zijn of haar leven geslopen. Dit kan voor een hoop onbegrip zorgen. Wat kan je nou beter niet zeggen tegen jouw kind met een eetstoornis en waarom niet? Je hebt niet heel erg ondergewicht dus het valt wel mee Veel mensen hebben het beeld dat

eetstoornispatiënten allemaal extreem mager zijn.

Logisch ook, want dat is wat we vaak te zien krijgen als eetstoornissen bijvoorbeeld in de media komen. Toch heeft niet elke eetstoornispatiënt ondergewicht. Het kan dus heel goed zijn dat jouw kind wel degelijk een ernstige eetstoornis heeft zonder dat ze heel erg ondergewicht heeft. Op het moment dat jij benoemt dat jouw kind nog geen ondergewicht heeft, zal hij of zij meteen denken dat de eetstoornis niet ernstig genoeg is om serieus te worden genomen. De ernst van de eetstoornis hangt niet af van het gewicht. Ook gaat het om de strijd in het hoofd van jouw kind. Ik zie dat je bent aangekomen. Fijn dat het weer beter met je gaat! Aankomen in gewicht betekent niet dat de eetstoornis weg is.

Veel behandelingen zijn wel gericht op het aankomen van gewicht, maar vaak is de strijd in het hoofd van jouw kind dan het hevigst. De

eetstoornis is ook niet meteen weg als jouw kind weer normaal eet, want nogmaals: het gaat om de strijd in het hoofd. Deze opmerking kan echter wel pijn doen bij mensen met eetstoornissen, omdat zij voorheen door middel van hun gewicht of eetpatroon konden laten zien dat het niet goed met ze ging. Eetstoornispatiënten zijn heel bang dat mensen niet in de gaten hebben dat het niet goed met ze gaat en dat gevoel wordt bevestigd door bovenstaande opmerking. Je eet nog gewoon dus je hebt niet een echte eetstoornis Mensen denken ook vaak dat eetstoornispatiënten helemaal niks eten, maar dat is echt een misvatting.

De meeste eetstoornispatiënten eten namelijk wel, maar heel weinig, juist heel veel of ze compenseren het weer. Een eetstoornis is veel meer dan wat je ziet. Iedereen heeft weleens een eetbui Zeggen dat iedereen weleens een eetbui heeft en dat je je daar echt niet druk om hoeft te maken, is goed bedoeld, maar voor iemand met een eetstoornis niet fijn om te horen. De eetbuien die mensen met boulimia of BED kan je niet vergelijken met de eetbuien die we allemaal weleens hebben. Door dit te zeggen, maak je het probleem kleiner dan het is en kan jouw kind zich niet serieus genomen voelen. Probeer in plaat daarvan met jouw kind in gesprek te gaan over de eetbuien en wat dat voor jouw kind betekent. Je kan toch wel gewoon normaal eten Een eetstoornis geen kwestie van gewoon weer normaal gaan eten.

Vaak weten eetstoornispatiënten zelf ook dat het niet normaal is hoe zij met eten omgaan. De meesten hebben ook al geprobeerd om weer normaal te gaan eten, maar als dat zo makkelijk was, dan hadden er geen eetstoornisklinieken bestaan. Er speelt namelijk altijd een hoop in iemands leven waardoor de eetstoornis is ontstaan. We zijn allemaal weleens op dieet Deze opmerking is ook goed bedoeld, omdat je hiermee waarschijnlijk het gedrag van jouw kind wat wilt normaliseren, waardoor hij of zij zich wat minder ziek voelt. Toch is dit niet een helpende opmerking, omdat het dan kan voelen alsof de eetstoornis niet serieus genomen wordt. Een eetstoornis is namelijk wat anders dan gewoon even op dieet zijn. Een eetstoornis is een ernstige psychische stoornis.

Wat fijn dat je moet aankomen! Toch kan dit pijn doen, omdat het niet zo simpel ligt voor mensen met een eetstoornis. Mensen zonder eetstoornis zouden hier zeker naar uitkijken, maar voor mensen met eetstoornis roept dit vooral veel paniek en angst op. Je hebt vandaag normaal gegeten dus het gaat vast weer goed met je Het is jammer genoeg niet zo dat de eetstoornis weg is als iemand weer normaal eet. Dat lijkt natuurlijk wel zo, omdat een eetstoornis zich uit in het eten. Het is daarom niet gek dat mensen denken dat de eetstoornis over is als iemand weer normaal eet.

De symptomen van de stoornis zijn dan eigenlijk wel minder, maar dat betekent niet dat de strijd in het hoofd van iemand is afgenomen. Je bent echt niet mooi hoor met dat ondergewicht Met deze opmerking wil je waarschijnlijk jouw kind motiveren om aan te komen, omdat ondergewicht vaak ook gewoon niet mooi is. Toch is dit enorm kwetsend en juist niet motiverend. Je kind heeft er niet bewust voor gekozen om een eetstoornis te ontwikkelen en ondergewicht te krijgen. Ze heeft ook geen ondergewicht omdat ze dat mooi vindt. Ze heeft ondergewicht doordat ze ziek is. Je ziet er goed uit Mensen met een eetstoornis vinden het vaak moeilijk om te horen dat ze er goed uitzien en al helemaal als zij weer een normaal gewicht bereiken. Het is natuurlijk ontzettend goed bedoeld om te zeggen dat iemand er goed uitziet, maar bij mensen met eetstoornissen moet je hier even extra bij oppassen.

Als je het toch wilt zeggen, geef dan ook gelijk aan dat je daar niet mee bedoelt dat jouw kind dik is. Fotografie 1 Fotografie 2. Maak de eetstoornis bespreekbaar en probeer ook de schaamte- en schuldgevoelens bespreekbaar te maken. Wordt niet boos als je kind weer een keer een maaltijd heeft overgeslagen of als je weet dat ze over heeft gegeven of weer een eetbui heeft gehad. Onderzoek samen met jouw kind hoe het komt dat dit gebeurde. Kies voor herste l Geef aan je kind aan dat het er niet voor gekozen heeft een eetstoornis te krijgen, maar dat het wel kan kiezen voor herstel.

Werken aan herstel is een proces wat met vallen op opstaan gepaard gaat. Spreek je vertrouwen uit, ook al heb je soms het gevoel dat het een gebed zonder einde is. Het kan echt goed komen. Je staat er niet alleen voor Geef je kind aan dat het het herstel niet alleen hoeft te doen. Geef aan dat je je kind daar graag bij wilt helpen en dat je graag wilt leren hoe je jouw kind beter kunt leren begrijpen. Hiervoor dien je je als ouder ook kwetsbaar op te stellen. Eetstoornis staat los van het kind Jouw kind is ziek, maar je kind is niet de eetstoornis.

Zie de eetstoornis los van je kind. Schakel hulp in voor je kind De eetstoornis is een coping mechanism waarmee onderliggende pijn wordt

gemaskeerd. De eetstoornis heeft een functie en daar moet aandacht aan worden besteed. Alleen herstellen van eten en gewicht betekent geeft vaak geen lange termijn resultaat. Terugval ligt op de loer. Klik met hulpverlener De klik tussen jouw kind en de hulpverlener is cruciaal. Indien er geen klik is met de hulpverlener dan zal jouw kind zich niet vertrouwd en begrepen voelen. Herstel zal dan moeizaam gaan. Complimenten geven In het herstel zal je kind met name leren om weer van zichzelf te gaan houden. Daarbij kan het heel wat complimenten en alle steun en support van jou gebruiken.

Pas op met het maken van lichaamsgerelateerde complimenten. Nu ben ik weer dik! Ook jij verdient hulp Zoek ook hulp voor jezelf over hoe je met jouw kind kunt omgaan. ISA Power organiseert lezingen en bidet ook ondersteuning aan ouders. Daar leer je o. Maak afspraken met de hulpverlener hoe jullie thuis de eetmomenten kunnen organiseren. Vallen en opstaan hoort erbij Terugval komt regelmatig voor en is niet gek of raar. Het betekent simpelweg dat er opnieuw moet worden stilgestaan. Het is een moment voor reflectie; wat maakt dat ik nu terugval, en wat is er wel goed gegaan? Goed zorgen voor jezelf Zorg vooral ook goed voor jezelf. De reis op weg naar het herstel van jouw kind kan soms een lange barre tocht zijn. Daarbij is het belangrijk dat je vooral ook goed voor jezelf blijft zorgen. Zo is het bijvoorbeeld belangrijk dat je als ouders samen een goede afstemming hebt, zodat de eetstoornis niet tussen de ouders in gaat staan. Je ziet je geliefde langzaam maar zeker verdwijnen in de eetstoornis.

Iemand eet niet meer of lijkt juist niet meer te kunnen stoppen als ze eet. Je snapt het niet, want iedereen weet toch dat je niet dik wordt als je gewoon normaal eet? Waarom ziet zij dat niet? En zo moeilijk is het bovendien toch ook niet om gewoon na een paar koekjes te stoppen met eten? Hoe gek het ook klinkt; een eetstoornis gaat niet over eten. Natuurlijk is het wel gelinkt aan eten, want iemand kan niet meer op een normale manier met eten omgaan, maar uiteindelijk gaat het daar niet om. Net als dat een drugsverslaving niet alleen over drugs gaat. Het is begrijpelijk dat je wel gefocust bent op het eten, want we hebben eten nodig om in leven te blijven. We maken ons dan ook grote zorgen als iemand stopt met eten of al het eten weer uitkotst.

Toch gaat het daar niet om. Er is echter een reden waarom iemand een eetstoornis krijgt of waarom iemand verslaafd raakt. Dat is nou precies ook de reden waarom het niet meer lukt om gewoon te eten. Als je aan iemand met een eetstoornis vraagt waarom ze niet normaal eet, zal waarschijnlijk een eerste reactie zijn dat ze bang is om dik te worden. Dit proces is vermoeiend en soms ook ontmoedigend. Het kan een aantal jaren duren voor je kind hulp aanvaardt, en dan nog een aantal jaren herstel. Als er al geen wachtlijst is om hulp te krijgen… Volhouden dus om de hulp te krijgen tot bij je kind, tot het herstel er is. De eetstoornis zet een zware druk op het gezin, alles komt in het teken te staan van eten en het kind. Daarnaast mag je je ook niet laat afschepen. Kinderen met een eetstoornis zijn heel vindingrijk in het verstoppen van hun probleem of gewoontes. Blijf aandringen op praten of verklaringen ook al voel je je een oude zaag , neem de verantwoordelijkheid voor het herstel en stap naar dokters, psychologen of hulpverleners.

Lees meer op : tips voor ouders op Eetexpert. Lees over de eetstoornis, volg verhalen en zoek informatie op. Zo weet je waarvoor je staat en voelt het kind ook dat je je best doet om het te begrijpen. Dit kan je ook begeleiden tijdens het gesprek met je kind. Zeker bij jongeren is de invloed van vrienden of hun lief heel groot en nodig. Hen bij dit proces betrekken, kan dan ook een verschil uitmaken maar … enkel als je kind hier zelf voor openstaat.

Bespreek het dan ook eerst samen. Vergeet het eten soms — trek erop uit met het gezin, onderneem iets samen, focus niet constant op eten! Eet bijvoorbeeld wel samen. Zorg voor jezelf: gun jezelf een pauze en geef jezelf vooral niet de schuld. Doe je verhaal, als je daar nood aan hebt.

Herstellen van een eetstoornis is een proces dat met vallen en opstaan verloopt en wel enkele jaren kan duren. Wees je ervan bewust dat het niet in één keer weer beter wordt. Het zal erop aan komen om het zelfbeeld van je puber te herstellen en ervoor te zorgen dat hij of zij weer een gezonde band krijgt met eten. Als je kind ervoor openstaat, kan je samen ook situaties inoefenen iets vet eten of gevoelens op een andere manier uiten.

Zo kan je iets bijdragen aan het herstel. Ongeveer 3,5 procent procent van de bevolking krijgt te maken met één of andere eetstoornis. Zowel mannen als vrouwen, zowel oud als jong. Bijvoorbeeld of het zich wel thuis voelt in het eigen lichaam en wat zij van de eigen lichaamsvormen vindt.

Deze vragenlijst wordt voornamelijk afgenomen bij meisjes vanaf 16 jaar. Ook de samenhang met andere stoornissen kan worden onderzocht.

Om over de onderzoeksinstrumenten die daarbij nodig zijn te lezen, kunt u terecht op deze pagina's: Angst , Dwang , Depressie , Autisme. De behandeling van eetstoornissen bij kinderen is meestal gericht op het hele gezin, in ieder geval op zowel het kind als de ouders. De verschillende eetstoornissen vragen ook een verschillende behandeling. Op dit moment is veel behoefte aan extra onderzoek om te kunnen bewijzen welke behandelingen nou echt effectief zijn. Ondanks deze behoefte is er op basis van al bestaand bewijs en heel veel praktijkervaring een aanbod aan behandelingen ontstaan welke zeer geschikt zijn voor de behandeling van de verschillende eetstoornissen.

Ondanks dat het redelijk vastomlijnd lijkt, wordt door de behandelaar samen met de ouders en het kind bekeken welke behandeling het meest geschikt is. Uit onderzoek is gebleken dat het klinisch behandelen van een kind met een eetstoornis niet beter werkt dan iemand dagklinisch of ambulant behandelen. De behandeling van eetstoornissen is bijna altijd multidisciplinair. Dat wil zeggen dat verschillende behandelaren zich bemoeien met de behandeling. Dit zijn vaak de kinderarts, de psycholoog, de psychiater en de diëtist.

De psychiater of de psycholoog is meestal de hoofdbehandelaar. In elke behandeling speelt psycho-educatie een belangrijke rol. De ouders en het kind krijgen uitleg over de eetstoornis en wat zij kunnen doen om de situatie te verbeteren. Deze therapie is bewezen effectief voor de behandeling van boulimia maar wordt ook zeker gebruikt bij de behandeling van anorexia. In deze vorm van therapie wordt samen met het kind onderzocht welke gedachten en gevoelens het kind heeft en of en waarom deze volgens het kind waar zijn. Als deze gedachten en gevoelens niet reëel zijn en er voor zorgen dat de eetstoornis blijft bestaan, gaat de psycholoog samen met het kind kijken welke gedachten en gevoelens wel kloppen.

Ook wordt in de cognitieve gedragstherapie geleerd met angst om te gaan. Zo leren ze door ervaring dat je bijvoorbeeld niet aankomt van een boterham met chocopasta of dat je geen eetbuien krijgt als je regelmatig eet. Interpersoonlijke psychotherapie is vooral geschikt voor de behandeling van boulimia. Hierin worden de problemen in de huidige relaties en contacten met de omgeving die er waarschijnlijk voor zorgen dat de eetstoornis blijft bestaan aangepakt.

Het woord zegt het al, deze behandeling vindt plaats met één of meerdere gezinnen. Tijdens deze behandeling wordt het kind gewogen en wordt er gezamenlijk gegeten. Ook vinden verschillende therapieën plaats die gericht zijn op ontspanning, verhoudingen in het gezin en omgaan met de eetstoornis. Meer gezinsdagbehandeling is vooral geschikt voor kinderen met anorexia maar wordt eigenlijk voor alle eetstoornissen met succes gebruikt. Een diëtist kan dan helpen met het opnieuw aanleren van normaal eetgedrag. Medicijnen spelen in de behandeling van eetstoornissen een kleine rol. Ze worden nooit als enige vorm van behandeling toegediend. Off-label houdt in dat de medicijnen die worden voorgeschreven niet ontwikkeld zijn voor kinderen of niet ontwikkeld zijn om die bepaalde stoornis te behandelen.

Soms wordt een antipsychoticum meestal olanzapine voorgeschreven bij de behandeling van ernstige anorexia. Dit helpt de kinderen minder bang te zijn zodat ze meer rust in hun hoofd hebben om behandeld te kunnen worden. Bij boulimia wordt soms een antidepressivum voorgeschreven meestal fluoxetine om de negatieve gevoelens te onderdrukken. Bij kinderen met ernstig ondergewicht helpt zo een antidepressivum niet. Wanneer geen sprake is van ondergewicht maar wel van neerslachtigheid kan ook fluoxetine worden voorgeschreven. Anorexia kent verschillende

prognoses. Bij kinderen gaat de anorexia in veel gevallen met de juiste behandeling weer over.

Anorexia is een ziekte die lang kan duren. Gemiddeld duurt het 4 jaar voordat iemand beter is. Als u en uw kind graag willen dat het beter gaat, slaat de behandeling beter aan. Voor het kind is de anorexia vaak een bepaalde vorm van zekerheid waardoor het in het begin vaak helemaal geen hulp wil. De bereidheid en de motivatie groeien meestal tijdens de behandeling. Anorexia is een gevaarlijke ziekte die echt serieus moet worden genomen. Het risico op overlijden is bij anorexia groter dan bij elke andere psychische aandoening.

Gelukkig geldt dit in mindere mate voor kinderen. Wanneer de anorexia vroeg wordt geconstateerd en in of voor de puberteit is begonnen, is de kans groot dat de anorexia volledig verdwijnt. Het risico op overlijden is dus ook een stuk kleiner bij kinderen. In sommige gevallen komt anorexia toch terug na de behandeling of verdwijnt deze ondanks de behandeling nooit helemaal. Boulimia is goed te behandelen. Eigenlijk gaat de boulimia met behulp van behandeling bijna altijd over. Eetstoornis niet anderszins omschreven en eetbuistoornis: Over het verloop en de prognose van de eetstoornis niet anderszins omschreven en de eetbuistoornis is nog maar weinig bekend. Meestal hebben deze stoornissen echter wel voor een groot deel iets gemeen met anorexia of boulimia, waardoor de prognose voor eetstoornis niet anderszins omschreven en de eetbuistoornis vaak lijkt op een van de hierboven beschreven prognoses.

Lichamelijk gevolgen van ondervoeding en regelmatig braken of laxeren zijn meestal voorbij zodra de eetstoornis verdwenen is. Sommige gevolgen kunnen blijvend zijn. Hieronder staan de meest voorkomende lichamelijk gevolgen van een eetstoornis. Bron: Buro Puur. Op Proud2Bme kunnen jongeren alles vinden over eetproblemen, anorexia, boulimia, eetbuienstoornis, gezond eten en meer. Jongeren kunnen chatten met deskundigen;

elke avond.

The Second Thoughts of an Idle Fellow