Ten aanval!De maskers zijn gevallen. Leterme en zijn naaste trawanten

(1)

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Ten aanval!

De maskers zijn gevallen. Leterme en zijn naaste trawanten hebben de oorlog verklaard aan Libië en aan de N-VA. Voorlopig patrouilleren onze F-16’s nog boven de woestijn, morgen wordt misschien het hoofdkwartier van de N-VA in de Koningsstraat in de as gelegd. Zeven “ontslagnemende” CD&V-excellenties, bijna allemaal van ACW-strekking, verwijten de N-VA diepe minachting voor hun plichtsbesef.

Enkel en alleen uit bezorgdheid voor het lot van de bevolking blijven zij nu al negen maanden op post, maar net om die reden voelen ze zich door de ondankbare N-VA zwaar op de korrel genomen.

Omdat die partij - we zullen het gebruikte Wetstratees vrij ver- talen - het vertikt haar verkiezingsprogramma op te geven en hol- derdebolder een akkoord te sluiten met de Franstaligen. “Dat De Wever hier morgen komt zitten. Graag!”, aldus Leterme II die bin- nenkort dolgraag tot Leterme III wil vervellen. Om die hypocrisie toe te dekken, klinkt het dat de twee grootste partijen (N-VA en PS) nu echt wel dringend een akkoord moeten sluiten, al is het volgens Leterme eigenlijk Bart De Wever die tot nu toe mislukt is.

Om de hypocrisie dan weer op de spits te drijven, wordt eraan toegevoegd dat een regering zonder de N-VA evenwel uitgesloten is. Op die manier kan, voorlopig, dat deel van de CD&V worden gesust dat ook een uitgebreide staatshervorming wil, en vreest bij de volgende stembusgang te worden afgeslacht als de N-VA in de oppositie terechtkomt.

Bovendien proberen de Zeven Zuiveren een wig te drijven binnen de N-VA. In hun tekst, via speciale koerier bezorgd aan De Standaard, heeft op de eerste plaats fractieleider Jan Jambon de bonen gevreten. Want hij is naar buiten gekomen met de verkla- ring dat een regering in lopende zaken geen meerjarenbegroting kan indienen bij Europa, en dat de N-VA eind april wou weten waar ze aan toe was. Bart De Wever heeft uiteindelijk de “Jambon-doctrine” overgenomen, zo luidt het, en ziet nu overal “snode plan- nen” om een regering te maken zonder de N-VA. (Opgelet: bij het horen van het woordje doctrine spitsen politiekcorrecte journalisten onmiddellijk de oren. Automatisch wordt dan de link gelegd met andere vermaledijde doctrines zoals die van Frans Baert en Bart Maddens.) Zitten we er ver naast als we vermoeden dat de N-VA om die reden Siegfried Bracke het veld heeft ingestuurd om te antwoorden op de brutale aanval van Leterme en co?

De gevolgen op het terrein zijn duidelijk. In het politbureau van CD&V (de zogeheten G4) zitten Leterme, Vanackere, Beke en Peeters. De eerste twee hebben het vuur geopend op de N-VA.

De laatste kreeg zelf ook een draai rond zijn oren van Leterme, die plots een achtergehouden rapport van het Planbureau opdiepte dat bij het doorschuiven van nieuwe bevoegdheden naar de deel-

staten maar 80 procent van de financiering zou kunnen volgen.

Dat plaatst een enorme hypotheek op de verdere staatshervorming, en er is geen mens die nog gelooft dat Beke al die tegenstel- lingen kan overbruggen.

Temeer daar de Franstaligen gloriëren over het vooruitzicht dat de N-VA aan de kant geschoven wordt. Joëlle Milfoisnon voor camera en microfoon: “Eindelijk wordt aan Vlaamse kant ook eens gezegd wat de Franstaligen al lang denken en willen.” Het is te hopen voor Beke dat hij de eer aan zichzelf houdt, voor hij ook wordt geëxecuteerd.

Met dit alles heeft zich opnieuw de totale principeloosheid van Leterme gemanifesteerd die tot de laagste manoeuvres in staat is om premier te kunnen blijven. Ooit opperde hij dat de grenzen van het federale overlegmodel bereikt waren, en schoof de verant- woordelijkheid voor de staatshervorming door naar de gemeen- schappen. Een jaar later ontdekte hij het samenwerkingsfedera- lisme, en schreef mee het scenario waarbij Marianne Thyssen in de aanloop naar de verkiezingen zonder pardon werd misbruikt en uitgeperst. Nu hoopt hij met de N-VA te kunnen afrekenen onder het mom dat die partij toch geen akkoord wil. Zo moet hij op geen enkel moment de vijf minuten politieke moed opbrengen om een hecht Vlaams front te vormen. Want anders komt Elio alsnog op zijn plaats in de 16.

Anderzijds... Krijgt de N-VA geen koekje van haar eigen deeg?

De deadline van eind april was bedoeld om de andere Vlaamse partijen onder druk te zetten, zo niet om de eigen exit voor te bereiden. Nu zet een belangrijk deel van de CD&V-top de N-VA op haar beurt onder druk.

Nochtans heeft De Wever alweer een opening gelaten door niet meer eind april maar “de zomer” als eindpunt van de onderhan- delingen naar voor te schuiven. Dat is niet van aard om duidelijk- heid te scheppen bij de achterban. Zeker nu ook de Open Vld een hoog tsjevengehalte begint te vertonen: er kan zogezegd niet snel genoeg onderhandeld worden over sociaaleconomische aangele- genheden, terwijl De Croo - het kan geen kwaad het nog eens te herhalen - de regering heeft doen vallen over, jawel, BHV. Wanneer het schaakspel zo ontaardt, is het best het bord zo snel mogelijk schoon te vegen, in plaats van onder de lat door te gaan.

P.S.: In De Zevende Dag riep Kris Peeters alsnog op om toch met de Vlaamse partijen aan één zeel te trekken en de Octopus-nota van de Vlaamse regering tot bijbel te verheffen. Leterme heeft dus nog geen vrij spel. Afwachten echter welk lot Peeters uiteindelijk beschoren is.

Moeilijke keuzes voor N-VA in 2012

“N-VA staat alleen”, bloklet- tert De Morgen in haar week- eindkrant. Met “Het isolement van N-VA” verwijst het stuk naar een groter artikel op blad- zijde 4. Guy Verhofstadt en Guy Quaden (aftredend gouverneur van de Nationale Bank) doen in de krant in twee vraaggesprekken hun duit in het zakje. Eerder die week was Yves Leterme al zwaar van leer getrokken tegen de troe- pen van Bart De Wever.

Of de heren Verhofstadt (Open Vld’- er en weggestemd premier), Leterme (CD&V’er en weggestemd premier) en Quaden (PS-apparatsjik) veel indruk maken op de kiezer, is nog maar de vraag. De Wever won de stembus- slag juist omdat hij zich afzette van die heren en hun manier om aan politiek te doen.

Hij koos toen voor het ‘isolement’

tegenover die krokodillen en de kiezer beloonde hem daar hartelijk voor.

Maar na het Downing Street 10-succes, zat De Wever vorige week weer wel in de hoek waar de - al dan niet doel treffende - klappen naartoe gestuurd werden.

Vriendschapsverzoek

Maar De Wever heeft nog vriendjes, lezen we diezelfde dag in De Standaard:

“Dewinter steunt De Wever”. Zou Dewinter De Wever, zoals dat tegen- woordig gaat, op facebook een vriendschapsverzoek hebben verzonden? Filip Dewinter trekt in 2012 voor de laatste keer de Belanglijst, laat hij weten, maar koestert geen illusies meer om burgemeester te worden.

“Ik moet realistisch blijven, ik ben slechts de underdog, de hond in het kegelspel”, speelt hij de rol die hij altijd graag speelde en die hem in het verleden steeds gouden electorale eieren heeft gelegd. Slechts één keer kwam hij zwakker dan verwacht uit de bus; toen hij zich in 2006 nadrukkelijk aandiende als kandidaat-burgemeester.

“Deze campagne zal ons beter lig- gen”, houdt Dewinter de moed erin en mogelijk niet helemaal ten onrechte.

Hij biedt zich in elk geval aan om De Wever te helpen de dominantie van de sp.a in de Scheldestad te doorbreken, in een coalitie of met gedoogsteun op z’n Wilders.

Lees verder blz. 2

Deze week :

• Denkend aan René de Feyter 2

• Horizonverbreding in Massasuchetts 3

• Briefje aan madame Delvoo 3

• Ronald Reagan (deel 2) 4

• Politieke truck in Knack 5

• Gesprekken met Rudi van der Paal (3) 11

• De kleren van keizer Luc 16

Plankzeil als de bliksem naar www.pallieterke.info

66

^ste

jaargang • nummer 13 • woensdag 30 maart 2011 1,90 euro

(2)

De dingen dezer dagen 2

30 maart 2011

Denkend aan René De Feyter (1930-2011)

Uit de smalle beursstraat

“De grootste autonomie waarvoor het VEV systematisch pleitte, is een Vlaanderen dat bevoegd is voor alles behalve voor de zaken waarvoor Europa bevoegd is. Noem dat wat je wil: confederalisme, gedeelde soevereiniteit, independentisme. De etiket- ten interesseren mij niet.”

Dat zei René De Feyter, tijdens een interview in 2003. De Feyter, oprichter van de krant de Tijd, 20 jaar lang directeur van het Vlaams Economisch Verbond, wat nu Voka is, stond aan de wieg van de denktank “In de Warande”. Hij was in 2005 één van de ondertekenaars van het manifest dat op een onderbouwde manier pleitte voor een onafhankelijk Vlaanderen als zelfstandige staat in Europa. In de loop van de jaren evo- lueerde hij van federalist tot independentist.

Het spreekt voor zich dat dit hem in belgicistische kringen niet in dank werd afge- nomen. De Feyter werd nooit baron (niet dat hij op die titel aasde). Men heeft het De Feyter nooit gevraagd en hij heeft nooit de kans gehad neen te zeggen. In een interview typeerde hij wel (de omgeving van) het Hof: “Ik ben ooit eens uitgenodigd voor een diner bij de koning en liet weten dat ik in het buitenland zat. Als je één keer neen zegt, is het gedaan.”

De Feyter overleed vorige week, op 81-jarige leeftijd. Hij was een grote figuur in het na-oorlogse, economische Vlaanderen. De carrière van deze oud-koloniale ambtenaar spoort parallel met de economische ontvoogding van Vlaanderen. Na zijn verblijf in Congo (1956-1960) werd De Feyter door VEV-voorzitter Frans Wildiers aangetrok- ken om een Nederlandstalige economische krant op te richten. In 1967 werd de Tijd (later Financieel-economische Tijd, nu weer De Tijd) boven de doopvont gehouden.

De Feyter werd er directeur tot hij in 1971 promoveerde tot gedelegeerd bestuurder van het Vlaams Economisch Verbond. Het was de tijd dat Vlaanderen Wallonië definitief had ingehaald als welvarendste regio van België. Economisch Vlaanderen moest toen echter nog altijd opboksen tegen instellingen als de Generale Maatschappij en Brussel Lambert Maatschappij. De macht van hét tegengewicht, VEV-Boerenbond- Kredietbank, was zwak.

De Feyter pleitte voor een verregaande economische federalisering van België, met goedkeuring van voorzitters als Vaast Leysen en Bob Stouthuysen. Een oproep die aan Vlaamse kant tot nu toe weinig gehoord werd. Tot dan lag de nadruk vooral op culturele ontvoogding. De Feyter, die zich aanvankelijk profileerde als de gematigde centrum-man, kon dat perfect. Met zijn betoog krijgt hij ook bij critici van meer Vlaamse autonomie gehoor.

In die zin was het volgens sommigen een goede zaak dat De Feyter het VEV in 1971 ging leiden en niet de gedoodverfde gedelegeerd bestuurder Valeer Portier, toen secre- taris-generaal van de Vlaamse werkgeversorganisatie. De Oostendenaar Portier, fla- mingant, was een ANZ- en Protea-man en lag minder goed in de Belgische zakenkrin- gen, waarmee het VEV nog altijd goede contacten moest onderhouden.

Onder De Feyter werd het VEV een volwaardige werkgeversorganisatie in dezelfde lijn als het VBO. Hij omringde zich door sterke figuren als Bob Wezembeek en de ondertussen overleden Kris Rogiers. De Feyter was één van de stuwende krachten achter Flanders Technology International en de DIRV-beweging. In vergelijking daarmee is ViA een mager beestje.

De sterke persoonlijkheid van De Feyter zorgde meer dan eens voor spanningen met de zetelende VEV-voorzitter. Vroeg of laat moest het botsen tussen de (oud-) voorzitters en de gedelegeerd bestuurder die een steeds grotere anciënniteit wist op te bouwen.

In 1993 barstte de bom. Piet Van Waeyenberge was toen VEV-voorzitter en werkte goed samen met René De Feyter. Maar Van Waeyenberghe liet zich overhalen door Vaast Leysen, voorzitter van de groep van oud-VEV-voorzitters om De Feyter met vervroegd pensioen te sturen. Hij werd vervangen door Mieke Offeciers, ex-VEV- studiedienst-bazin en de uit de gratie gevallen minister van Begroting in de eerste regering-Dehaene. Het werd geen succes. In 2000 werd Offeciers vervangen door Philippe Muyters. Met hem had het VEV weer een topman met de allure van De Feyter. Dat wist Vaast Leysen ook. Op het feestmaal ter ere van de zeventigste ver- jaardag van René De Feyter, gaf Vaast Leysen, in aanwezigheid van Mieke Offeciers, publiek toe dat hij zich vergist had. De Feyter, toen voorzitter van de raad van bestuur van de Tijd, kreeg daarmee eerherstel.

A^ngélique VAnderstrAeten

Vervolg van blz.1

Of De Wever op dat liefdesaanbod zat te wachten, is een vraag die hij, zoals kon verwacht worden, als volgt beantwoordt in De Standaard: “Zijn verzoek is tactisch goed bekeken, maar geen cadeau. Dewinter beseft goed dat wie zich met hem verbindt, meteen is aangebrand.” Hij eindigt met: “Dit had ik kunnen verwachten.” Dat is ook zo en laten we daarom even de cijfers bekijken.

Komeet Janssens

Het Vlaams Belang won bij de Antwerpse gemeenteraadsverkiezingen nog zo’n 5000 stemmen, maar Patrick Janssens schoot hem wel als een komeet voorbij. De achterstand van de SP op het Vlaams Blok bedroeg in 2000 nog 13,5 % en werd omgebogen tot een voorsprong van ruim 1,5 %. Dewinter bleef hangen op 20 zitjes, Janssens kreeg er 10 bij en eindigde op twee meer dan het Belang.

In 2006 speelde De Wever een figuran- tenrol binnen het kartel met CD&V, samen goed voor amper 6 zetels en iets meer dan 11 % van de stemmen.

Maar sedertdien stroomde heel veel water door de politieke Schelde. De Wever groeide uit tot de stemmenkampioen van Vlaande- ren en de lichtbak waar heel de Wetstraat gefrustreerd op zit te turen (zie onze eerste alinea). Meteen werd De Wever, tegen zijn zin al te openlijk en te vroeg, dé gedoodverfde kandidaat-burgemeester bij de verkiezingen van 2012. Stilaan nadert die datum.

Hoe koos Antwerpen in juni 2010 voor de Senaat? We zijn vriendelijk voor De Wever en nemen die lijst, waar hij de kop trok net zoals Dewinter voor het Belang.

De N-VA zou bij zo’n uitslag van één naar 18 zetels stijgen. Een echte tsunami, maar voor een meerderheid zijn er wel 28 zitjes nodig. Een coalitie met Open Vld en CD&V zou centrum-rechts op 27 zetels brengen, nog altijd één te weinig. Sp.a zakt bij die uitslag van 22 naar 13 zetels; het Vlaams

Moeilijke keuzes voor N-VA

Belang wordt dan gehalveerd tot 10 zitjes en Groen! krijgt er 5. De linkerzijde komt zelfs niet in de buurt van de meerderheid en Filip Dewinter zou niettegenstaande een gewel- dige pandoering op de wip zitten.

“Van de overwinningsnederlaag van 2006 kunnen we misschien een nederlaagoverwin- ning maken”, voorspelt Dewinter daarom in De Standaard.

Cordon of niet?

Een kartel tussen N-VA, Open Vld en CD&V kan misschien net aan 28 zetels komen. Voegen ze er wat rest van LDD aan toe, dan zit een flinterdunne meerderheid erin. Hoewel. Dan gaan we er wel vanuit dat Patrick Janssens het in Antwerpen even erbarmelijk doet als Caroline Gennez en dat lijkt wel heel onwaarschijnlijk. De bur- gemeestersbonus maakt een meerderheid voor De Wever zonder het Vlaams Belang zo goed als onhaalbaar.

Wie kan tellen - en dat kan Dewinter blijkbaar, maar ook De Wever heeft een reken- toestel - weet gewoon dat een meerderheid in 2012 onhaalbaar is voor centrum-rechts én voor de linkerzijde.

Bart De Wever zal, willen of niet, met de keuze geconfronteerd worden of hij een coalitie vormt met Patrick Janssens, dan wel Dewinter op één of andere manier inscha- kelt om de balans te doen overhellen. Die vraag is gewoon onontwijkbaar.

Trouwens, hoe zal de N-VA aankijken tegen het cordon sanitaire in de randge- meenten rond Antwerpen of sommige Limburgse of Oost-Vlaamse gemeenten waar het Vlaams Belang bovengemiddeld scoort?

Gaat De Wever zijn partij opleggen een coalitie met het Vlaams Belang in alle omstan- dig-heden af te wijzen?

Vanuit strategisch oogpunt dreigen de gemeenteraadsverkiezingen de N-VA voor moeilijke keuzes te plaatsen.

J.K.

Terugkeer in kleine lettertjes

N-VA profileert zich de jongste tijd ook rond het migratiethema. Eerder in maart haalde Theo Francken (N-VA) de pers met cijfers van staatssecretaris voor Armoedebe- leid Philippe Courard (PS) over de instroom van asielzoekers (2006-2010: + 84 %) en regularisaties van illegalen (+ 137 %) enerzijds en het aantal verwijderingen (- 46 %) anderzijds. Francken sprak van een ‘feitelijk gedoogbeleid van illegaliteit’. In 2010 telde België 26.738 asielzoekers. Eén op vijf wordt erkend als vluchteling, de rest (80 %) eindigt als illegaal en moet dus teruggestuurd, maar slechts 2000 illegalen werden gedwongen gerepatrieerd.

Het aantal zelfgekozen repatriëringen is de laatste vier jaar alleen maar gedaald (2006: 6629 mensen, 2010: 2419). De vrij- willige terugkeer uit open centra en lokale opvanginitiatieven gebeurde in Wallonië (4,8

%) nog veel stroever dan vanuit Vlaande- ren (9,8 %) . De rest verdwijnt in de illegaliteit. Merkwaardig: koplopers in de lijst van landen van oorsprong: Brazilië, Oekraïne, Slowakije, Rusland en Armenië.

Dat we ons bij gedwongen terugkeer niet zo veel moeten voorstellen, blijkt uit wat staatssecretaris Wathelet (Migratie- en Asielbeleid) antwoordde op een vraag van

N-VA-senator Karl Vanlouwe. In 2010 werden met 13 ‘beveiligde’ terugkeervluchten 73 illegalen begeleid naar hun land van her- komst. Per vlucht reizen mee: twee inspec- teurs, een dokter, een immigratieambtenaar, een psycholoog van de federale politie, twee redacteurs, twee officieren, twee escorteurs per te verwijderen persoon en vier reserve- politieagenten. Zo werd beslist na de dood van Semira Adamu (commissie o.l.v. prof.

Etienne Vermeersch). De 13 terugkeervluchten, met één tot maximum acht illegalen aan boord, hadden als bestemming Griekenland (7), Nigeria/Kameroen (3), Congo (2) en Polen (1). ‘Duur en inefficiënt’, aldus Vanlouwe. De N-VA pleit overigens voor meer vluchten, meer Europese samen- werking maar ook: ‘een streng maar recht- vaardig terugkeerbeleid. Vrijwillig als het kan, gedwongen als het moet.’

Voor Vlaams Belang gaat het standpunt van N-VA in geen geval ver genoeg. De partij blijft pleiten voor een immigratiestop, tegen terugkeercoaches, tegen ‘gezinsvormingen’, tegen regularisatie. N-VA steunde de jongste regularisatie onder Leterme en ‘het is dus mee haar fout dat er vorig jaar 27.000 asiel- aanvragers binnenkwamen’, aldus Kamerlid-

Filip De Man. H.R.

(3)

3 De dingen dezer dagen

30 maart 2011

Aan Beatrijs Delvoo De Avond

Dilbeek

Brief aan ...

Gij Meerderwaardigs- heidscomplex,

Laten we maar meteen van wal steken met een rake opmerking die komiek Geert Hoste vorige week de wereld instuurde:

“Le Soir heeft vijf bladzijden nodig om te zeggen dat het geen eenvoudig toiletpa- pier is. Inderdaad, het is nu meerlagig wc- papier.” Dat naar aanleiding uiteraard van uw speciale ‘Editie Vlaanderen’ met vijf pagina’s in het Nederlands, bedoeld om de Vlamingen een rad voor de ogen te draaien en in één ruk nog eens het intentieproces te maken van de N-VA in het algemeen en van Bart De Wever in het bijzonder. Daar- mee hebt ge de reputatie van uw gazet als anti-Vlaamse haatkrant alle eer aangedaan, zodanig dat zelfs een geborneerde volks- verlakker als politoloog Dave Sinardet moest toegeven dat hij gemengde gevoe- lens had bij het initiatief. “Goed basisidee, maar de uitwerking bereikt wellicht het tegendeel van wat het beoogt.” Dat laatste klopt als een bus, en het gaf N-VA- ondervoorzitter Ben Laden Weyts een gedroomde kans om voor de microfoon in de tegenaanval te gaan tegen wat hij betitelde als “een oorlogseditie, niet tegen Khadaffi, maar tegen onze partij”. Wij zullen daar met plezier nog een paar Scud- raketten aan toevoegen, en citeren alvast met graagte uit de laatste paragraaf van uw gelegenheidseditoriaal: “Media zijn er niet om naar een consensus te zoeken. Daar zouden ze aan sterven.” Waarmee ge meteen uw zogenaamde poging tot toenade- ring zelf vakkundig onderuithaalt, en expli- ciet toegeeft dat het conflict en niet de verzoening uw ware drijfveer is. Boem!!!

Gij ontploft, want wij zijn natuurlijk zo oneerlijk om maar een beperkt zinnetje weer te geven. Wat anderzijds met uw pathetische vraag: “Komt ons imperfecte maar alleszins hartstochtelijke werk om de twee delen van het land met elkaar in con- tact te brengen ongelegen?” Wat met de stelling: “Le Soir is de Franstalige krant die het hardst investeert in berichtgeving over Vlaanderen”? Wat met uw opmerking “dat de term Vlamingenhaters op zich ondraag-

lijk is, en kwetsend, en niet klopt”? Quid dus Pallieterke, quid, quid, quid? Beatrijs, mens, doe geen moeite. Een gazet die niet aanvaardt dat de Franstaligen in de Rand zich moeten aanpassen, die de voornaam- ste spreekbuis is van de rabiate Franco- fonie (die nooit zoals Bart De Wever op de vingers wordt getikt), die constant een bijzonder agressieve toon aanslaat die in de Vlaamse pers ondenkbaar is, zo’n gazet moet niet verwachten dat ze met een “Eenmalige uitgave” van vijf pagina’s in het Nederlands haar imago in Vlaande- ren kan opfleuren. Zo’n gazet zèt onver- mijdelijk aan tot Vlamingenhaat, zo’n gazet begrijpt niet dat het overgrote deel van de Vlamingen dat opgefokte tricolore geslijm simpelweg kotsbeu is. En al zouden er 80 van uw journalisten regelmatig in de weer zijn met berichtgeving over Vlaan- deren, dat zou geen moer aan deze ana- lyse wijzigen, want uw uitgangspunten blijven diepgeworteld in een lange traditie van Franstalig imperialisme. Dat De Standaard en De Morgen zich nog altijd lenen tot klankbord voor uw gazet, verandert daar niets aan. Politiekcorrecte navelstaarderij is tot nader order nog altijd geen bewijs van kwaliteit. Als ge nu eens uw nieuwe regionale editie voor de Rand stelselmatig en niet eenmalig in het Nederlands zou doen verschijnen, dat zou al eens iets anders zijn. Dat zou een erkenning betekenen van de taalgrens en de taalgebie- den, maar dat is uiteraard het laatste van uw bedoelingen. Daar zult ge nooit toe bereid zijn. En daarom zult ge ons altijd en overal op uw weg vinden, en wij zullen het nooit pikken dat bedriegers van uw soort hier een zeg zouden krijgen. Wat ons betreft, zou uw gazet gerust in het open- baar mogen worden verbrand, ware het niet dat ge er dan als de kippen bij zoudt zijn om een fotomontage in elkaar te bok- sen waarin Bart De Wever met staalhelm en hakenkruis getooid het vuur aan de lont steekt. Voorlopig houden we het dus maar bij deze bombrief, maar we zijn steeds tot nadere confron-

tatie bereid.

Wat kan een kleine modelstaat toch groot zijn, qua internationale uitstraling en navenante erkenning!

Er sneuvelden alweer enkele bomen, leveranciers van het papier dat de pret- gazetten nodig hadden om het eerbetoon te bejubelen, te beurt gevallen aan het exquise tricolore triumviraat dat tien dagen lang een cursus “leiding geven” volgt aan de prestigieuze Harvarduniversiteit (Massasuchetts - VS).

Horizonverbreding in Massasuchetts

De drie uitverkorenen in volgorde van protocollaire belangrijkheid zijn prinses Mathilde, excellentie van ondernemen Vincent Van Quickenborne en Nathalie van Ypersele de Strihou, dochter van haar koninklijke adviezen verstrekkende vader Jacques, en hoofdredactrice van Tendances/

Trends.

De cursus werd nader toegelicht als zijnde geen kattenpis! De gazetten struikelden over elkaar in hun jacht op details die het plebs moesten warm maken voor de loodzware klus die het trio wachtte.

Tevens werd benadrukt dat de te kla- ren opdracht geen kwestie was van moeten, maar van mogen. Op grond van selectiecrite- ria waarvan Jan Modaal niet eens durft, laat staan kan dromen.

Want wat vertelt dat deel van een aan- grijpend verhaal? Enkel leden van de Young Global Leaders, een afdeling van het World Economic Forum, komen in aanmerking voor selectie. En je kan pas lid van dat clubje worden als je, jonger dan veertig, het bewijs kunt leveren van een al indrukwekkende loop- baan.

Op grond van zo’n bewijs werd prinses Mathilde al geselecteerd in 2007, minister Quick en freule de Strihou het jaar daarna.

Ook al kan ik me niet van de indruk ontdoen dat ik een en ander gemist heb in de steile opgang van enkele loopbanen, laat het duidelijk zijn dat er nooit, vanuit geen enkele hoek, sprake geweest is van wat doemden- kers als “lobbyen” zouden durven omschrij- ven. Ook wereldtennisster Roger Federer is lid van de YGL-club. Hij is niet in Harvard.

Zijn carrière is ook niet te vergelijken met die van Quick, Mathilde of Nathalie. Apart of samen, u kiest maar.

Familietrekje

Het is de vraag of hoofdredactrice Natha- lie en excellentie Vincent al dan niet betaalde vakantie namen om de aangegane uitdaging tot het voorspelbare goed einde te brengen.

Voor prinses Mathilde stelt zich die vraag niet.

Ze is levenslang met vakantie. Een stoomcursus leidinggeven op Harvard is eens wat anders dan de sleur om over de vier wind- streken verspreide kindjeskopjes te aaien.

Quickie liet weten dat hij geen seconde getwijfeld had deel te nemen.

Zijn werk in de regering liet hij even achter. Collega Turtelboom nam zijn taken over.

Belgische politiek is hoogst belangrijk, maar af en toe, vond hij, moet je de eigen hori- zon verbreden. Of Nathalie haar taken ook even aan een collega had toevertrouwd, is niet bekend. Ze zweeg daarover in alle talen.

Een familietrekje. Vader Jacques heeft ter zake en in Laken het hoogst haalbare kunst- diploma behaald.

Een andere vraag is waarvoor een vol- bloed prinses een stoomcursus “leidinggeven” nodig heeft. Tenzij ze zich al plaatsver- vangend verzoend zou hebben met het “hij kan het niet”, zoals gespuid door een aantal met de royale omgeving bekende verbale bronnen aan het adres van haar gemaal. Ik kan me moeilijk voorstellen dat een prinses tien dagen op de schoolbanken gaat zitten om, ik zeg maar wat, later leiding te kunnen geven aan de “nanny” die haar kroost opvoedt.

“Vergetelheid”

In de nochtans breed uitgesponnen berichtgeving over de loodzware Harvard- cursus heb ik tevergeefs gezocht naar het detail over plaats en vertrekuur van de vlucht richting Massasuchetts met de drie bollebo- zen aan boord. Een toevallige “vergetelheid”

allicht van de diverse nieuwsjagers die wel uit de doeken deden dat de exclusieve lessen de geselecteerde studenten niets kostten, maar dat ze hun vliegtuigticket en hun “kot”

in of de Sheraton, of het Harvard Square hotel of het Charles Hotel, vlakbij de cam- pus, zelf moesten betalen. Met klemtoon op zelf. Ontroerend, toch? Geen incheckbalie in Zaventem nochtans waar een bediende zich herinnert een “economy” of betere stoel richting “de States” te hebben toegewezen aan een prinses of een minister. Zelfs niet aan een hoofdredactrice. Maar voor de vol- ledigheid van het verhaal, er is nog Mels- broek. Daar staat altijd wel een militair toestel klaar voor royale en andere boven het plebs verheven bevoorrechten.

Overigens is “zelf betalen” in bepaalde gevallen een bijzonder rekbaar begrip. Kade- rend in de rubriek “dienstreizen” van een ministerieel kabinet, bijvoorbeeld. Of onder het hoofdstuk “hoofdredactionele repre- sentatie”. Ik opper maar wat in een iet- wat onduidelijke materie. Voor een prinses daarentegen is alles klaar als het bekende klontje. Wat Mathilde ook zelf betaalt, de poen komt uit de royale dotatie van haar al hoger genoemde gemaal.

Dus uit de beurs van de schatplichtige belastingbetaler. Hoe zou trouwens het prijskaartje van een tiendaags “kotverblijf”

in de Sheraton, annex een pakket “sociale verplichtingen” voor vipstudenten van het niveau Quick, Nathalie en Mathilde ogen?

Ergens durf ik vermoeden dat geen van hen dat na terugkeer nader zal toelichten. Ook al zal het dan “zelf betaald” zijn.

Wat u gebeurlijk wel zal vernemen. Alles over de meerwaarde die de succesvolle drie- voudige onderneming zal hebben toegevoegd aan het immense respect dat Het Edel Land op deze aardkloot geniet. U geniet toch al mee?

D.M^ol

Echo’s uit de Koepelzaal

Aanpassingen

•

Geert Bourgois maakte vrijdag als bevoegd minister bekend dat de Vlaamse regering het nieuwe Vlaamse kiesdecreet dat de spel- regels voor de gemeenteraads-, provincie- raads- en districtraadsverkiezingen stroom- lijnt, definitief goedgekeurd heeft. De huidige situatie was volgens hem ‘ondoorzichtig’ en het is nu de bedoeling met één omvattend decreet voor de lokale verkiezingen de regel- geving overzichtelijker en samenhangender te bundelen. De meest ingrijpende wijzi- ging is de beperking van het aantal provincieraadsleden. Uitgangspunt is daarbij een arrest van het Grondwettelijk Hof uit 2007.

Dat oordeelde toen dat de provinciale inde- ling in kiesdistricten niet verenigbaar is met het principe van de evenredige vertegen- woordiging, aangezien in sommige kleine districten maar twee of drie mandaten te ver- delen vielen. Er komt nu dus een aanpassing naar districten met minstens zes mandaten.

De provincies met minder dan een miljoen inwoners (bijvoorbeeld Limburg) zullen nog maar 63 (van de 72) provincieraadsleden overhouden; de provincies met meer dan een miljoen inwoners (zoals Antwerpen) gaan van 84 naar 72.

Vrouwen alweer gelukkig?

•

En natuurlijk wordt er ook weer lekker politiek correct gedaan waar het de geslach- ten betreft! Zo mogen de eerste twee kandidaten op een lijst niet van hetzelfde geslacht zijn. En het decreet legt ook vast dat vanaf de verkiezingen van 2018 kandidaten enkel

nog hun eigen familienaam mogen gebruiken.

De familienaam van de echtgenoot/echtge- note toevoegen zal dus niet meer mogen.

Tsja, wat heeft een huwelijk vandaag nog te betekenen, nietwaar? Ondertussen is de door onze zogeheten kwaliteitskranten opgeklopte heisa over (onbestaande) plan- nen voor de creatie van nieuwe provincies gelukkig van de baan!

Vergeefse poging

•

Minister-president Peeters zette zondag in de Zeverende Dag alle zeilen bij om zijn eigen CD&V terug op één lijn te krijgen met de andere Vlaamse partijen. Hij verwees uit- bundig naar het zgh.

Octopusakkoord (met de Vlaamse eisen op communautair vlak en die de Vlaamse regering als toetssteen gebruikt), toverde de copernicaanse omwenteling nog eens uit zijn hoge hoed en meende zowaar dat de hele komedie rond de federale regeringsvorming aan zijn eindspel toe is en dat Vlaande- ren zich dus nu vooral niet uit verband mag laten spelen. Maar hij was eraan voor zijn moeite! Niet alleen de zelfverklaarde bel- gicist Steven Vanackere bleef ijskoud maar ook zijn partijgenoot en Vlaams Parlements- lid Eric van Rompuy speelde alweer veel liever cavalier seul.

Onze eenzame

•

Die is uitgesproken pessimistisch over een snelle regeringsvorming: ‘Het zit muurvast en het spel van de zwartepiet is weer begon- nen in functie van de nieuwe deadline van Pasen”, blogde hij een paar uur later! En niemand weet nu nog hoe het verder moet! ‘Dit land ligt in coma en het zal nog een hele tijd

blijven duren’. Somberheid troef, met andere woorden! Of reden tot juichen: het is maar hoe men het bekijkt… Van Rompuy was niet mals voor Di Rupo noch voor De Wever. De media-aandacht die beiden deze week kre- gen, respectievelijk bij de opening van een zwembad in Bergen en bij een – toch niet alledaags! - bezoek aan de Britse premier Cameron, zitten hem nogal hoog. Een beetje last van afgunst, meneer de-broer-van?

Dat zou de nogal straffe taal verklaren waarmee hij verder uitpakt: ‘De CD&V heeft deze week het boete- en rouwkleed afge- legd en is terecht in de aanval getrokken. We laten niet langer op onze kop zitten’. Wordt het dan toch nog leuk!

Foorwijf

•

En met de sossen zijn we nog helemaal niet aan de nieuwe patatjes! Als reactie op Peeters afficheerde SP.a-voorzitsel Caroline (voor wie we ons zouden generen, mochten we ze in onze omgeving weten) doodleuk en op de haar typerende lijzige wijze het voorstel voor de oprichting van een Belgische Unie met vier deelstaten. Peeters had daar nu juist naar verwezen als voorbeeld van een alternatief idee dat men best in de kartons laat omdat het alleen maar verdeeldheid kan brengen onder de Vlaamse partijen.

Dat kan Gennez blijkbaar geen zier sche- len: ‘Het is een poging tot compromis dat goed is voor Vlamingen en Franstaligen. Het is onze toekomstvisie voor België. Een Unie met vier deelstaten is daarbij ons einddoel.’

Ga daar mee naar de oorlog: een partij die volgens de meest recente peiling (LLB/RTL- TVi van zondag) nog de gunst zou genieten van 13,8 procent van de Vlaamse kiezers…

Splits zelf de sociale zekerheid!

Word lid van het Vlaams ziekenfonds.

Bel hiervoor ons gratis nummer: 0800-179 75.

Surf voor ons kantorennetwerk naar vnz.be.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

Splits zelf de sociale zekerheid!

Word lid van het Vlaams ziekenfonds.

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 - 2800 Mechelen - www.vnz.be

Word lid van het Vlaams ziekenfonds.

(4)

De dingen dezer dagen 4

30 maart 2011

Roddels uit de Wetstraat

ondergraaft en dat de VS niet in buitenlandse avonturen meegesleept worden. En als dat slechts een paar uur werk per dag vergt, is dat des te beter. Een president moet zijn kop vrijhouden voor een paar hoofdpunten. De acht jaar presidentschap van Reagan zijn een economische herademing. Hij gelooft vast in

“Reaganomics”. Hij laat de personenbelas- tingen drastisch dalen. Tarieven gaan geleidelijk van 70 naar maximum 30 % (de vlak- taks waar De Decker zo graag over praat).

Natuurlijk bevoordeelt die politiek vooral de rijken maar de president rekent erop dat een flink deel van dat geld wordt geïnvesteerd in de bedrijven; dat er banen bijkomen waar- door meer mensen belastingen betalen zodat de aanvankelijke inkomstendaling gecompen- seerd wordt.

Reagan laat ook het mes zetten in de vele sociale programma’s die een hangmat geworden zijn voor mensen die niet graag een baan zoeken (Clinton doet dat nog eens dunnetjes over). Hij is nauwelijks 8 maanden president als de luchtvaartcontroleurs sta- ken; iets wat de wet hen verbiedt. Reagan geeft hen 48 uur om het werk te hervat- ten. 11.500 van de 13.000 controleurs wei- geren en staan tot hun eigen verbazing aan de deur (Reagan in 1986 en Clinton in 1993 vaardigen gedeeltelijke amnestie uit). Maar alle vakbonden zijn gewaarschuwd dat er een president zetelt die niet met zich laat spot- ten en die meer oog heeft voor big business dan voor big labour. Geleidelijk herleeft de Amerikaanse economie en dat is voor een deel de verdienste van de president.

De inflatie daalt van 12 % in Carters laatste jaar naar 4 % in Reagans laatste jaar. De werkloosheid daalt van 7.5 naar 5.5 % en er komen 16 miljoen nieuwe banen bij. Reagan slaagt erin het schijnbaar voorbijgestreefde conservatisme weer salonfähig te maken en

hij verplettert zijn Democratische uitdager Mondale bij de verkiezingen van 1984.

De Teflon-president

Ook op buitenlands terrein is Reagan de man van de grote lijn en niet van details. Eén keer breekt hem dat zuur op als blijkt dat de VS wapens verkocht hebben aan het vijandige Iran en met de opbrengst de antilinkse guer- rilla in Nicaragua steunen. Na een grondig onderzoek blijkt dat men de president weinig persoonlijks kan aanwrijven, tenzij dat hij zijn medewerkers te weinig controleert.

Het levert hem de bijnaam van de Teflon- president op omdat niets aan hem blijft kle- ven. Reagan heeft een paar simpele princi- pes. Hij is niet bereid om Amerikaanse levens te vergooien. De president heeft een grote mond maar een klein hartje. Hij haat militaire avonturen en onder zijn bewind loopt de Amerikaanse beroepssoldaat maar weinig gevaar. De VS leveren een belangrijk contin- gent mariniers om de burgeroorlog in Liba- non te stoppen.

Wanneer een zelfmoordterrorist in het Amerikaanse kamp een vrachtwagen vol explosieven laat ontploffen, sterven 241 mariniers. De president is in alle staten, maar drie maanden later trekt hij alle Amerika- nen terug uit het wespennest. Kadhafi krijgt een reeks bommen op zijn dak, nadat hij op Amerikaanse soldaten in Berlijn een moord- aanslag liet plegen, maar geen enkele Ameri- kaanse soldaat zet een voet in Libië.

De enige gewapende Amerikaanse inter- ventie tijdens het Reagan-tijdperk is de inva- sie van het piepkleine Caraïbische Grenada waar een paar marxistisch-leninistische pip- po’s een tijdje het bewind voeren. De belangrijkste erfenis van Reagan is natuurlijk zijn aanpak van het communisme. Hij draait niet rond de pot en noemt de Sovjet-Unie “het rijk van het kwade”.

Hij merkt op hoe de Sovjets leger en vloot oppompen en met nieuwe SS20-raketten alle NAVO-basissen in West-Europa bedrei- gen. “Anything you can do, I can do better (Annie Get Your Gun)” is de wapenspreuk van de president. De begroting van het Amerikaanse leger stijgt met 40 % en een onder Carter geschrapte bommenwerper mag toch gebouwd worden. Reagan zet de Europese bondgenoten zwaar onder druk om Amerikaanse Tomahawkraketten te

installeren wat tot reusachtige betogingen leidt (deels in het geheim door de Sovjet- Unie gefinancierd).

Maar de Europese regeringen gaan door de knieën. In de Sovjet-Unie komt Gorbatsjov aan de macht en die begrijpt dat het Oostblok met zijn lemen economische fundamenten niet kan concurreren met de VS, zeker niet als Reagan een ruimteschild (Star Wars) denkt te bouwen, dat de VS tegen Sovjetraketten moet beschermen. Vier keer zien de twee machtigste mannen ter wereld elkaar en de verstandhouding wordt altijd beter en leidt tot een belangrijke ver- mindering van atoomwapens.

Reagan is tezamen met paus Jan Paul één van de mensen die het Europees communisme de doodsteek geven, dat dan al zwaar was uitgehold door de eigen economische impotentie. Hij doet dit zonder één schot te lossen, zoals zijn vriendin Margaret Thatcher zegt. Natuurlijk heeft die enorme Amerikaanse militaire macht een prijs want het deficit van de Amerikaanse begroting verviervoudigt onder Reagan: niet bepaald een mooi voorbeeld van nieuwe economische politiek.

Zijn vicepresident en latere opvolger George H. Bush zal de prijs betalen, wanneer hij ondanks alle verkiezingsbeloften toch de belastingen laat stijgen. Niet alles wat Rea- gan aanraakt verandert in goud. Onder zijn bewind wordt de grote vijand van Iran heel erg in de watten gelegd: Saddam Hussein.

En er gaan miljarden en veel wapens naar de Afghanen om de Sovjet-Unie uit Afghanistan te verdrijven. De Taliban maken daar later graag gebruik van.

In de laatste jaren van zijn regering valt het op dat de president soms nogal vergeet- achtig is. Namen herinnert hij zich niet goed.

Toch ontkennen zijn dokters later dat hij al tijdens zijn presidentschap tekenen van alzheimer vertoont.

Maar in augustus 1994 deelt de gewezen president mee: “Ik begin aan de reis die me naar de zonsondergang van mijn leven voert.

Ik ben één van de miljoenen Amerikanen die getroffen is door alzheimer.” In 1997 her- kent hij buiten Nancy maar een paar mensen meer. Hij sterft 7 jaar later aan een longont- steking, 93 jaar oud. De meeste Amerikanen denken met vreugde terug aan de Reagan-

jaren. J^an n^eckers

Ronnie (2)

Dertig jaar geleden legt de haast 70-jarige Ronald Reagan de eed af als 40ste president van de Verenigde Staten. Hij is de oudste Amerikaan die ooit tot pre- sident gekozen is. Acht jaar leidt hij zijn land. Zeker in Europa loopt links storm tegen hem, omdat hij zogenaamd een rechtse, zeg maar extreemrechtse nitwit is; een gesjeesde filmacteur met de diepte van een theeschoteltje. 100 jaar na zijn geboorte blijft er van die perceptie weinig meer over en zeker in de VS wordt hij één van de belangrijkste naoorlogse presidenten genoemd.

Het valse beeld van de president

Reagan zelf helpt flink mee aan dat beeld van een oppervlakkige president die liever grapjes vertelt dan te studeren, zogenaamd in slaap valt tijdens kabinetszittingen en ‘s avonds naar de televisie kijkt; kortom, een gewone Amerikaan die zich in weinig onder- scheidt van zijn landgenoten.

Dat klopt niet met de realiteit. Zijn vrouw Nancy vertelt later aan zijn biografen dat hij onder al zijn gemakkelijke charme altijd een zekere afstand bewaart, dat hij niemand ooit echt in zijn hart laat kijken. Zelfs zij botste op een muur waar ze niet doorheen kon. Eén biograaf heeft de moeite gedaan de persoon- lijke bibliotheek van Reagan te onderzoeken.

In die bib bevinden zich honderden serieuze titels over geschiedenis, economie, politiek, enzovoort. In de marge van vele bladzijden stonden aantekeningen in een bekend geschrift. Verbaasd vroeg de biograaf meer uitleg aan Nancy want Reagan las toch alleen maar de goedkope westernboekjes van Louis L’Amour? “Neen”, zei Nancy, “Ronnie was een verwoede lezer - geen televisiekijker - maar hij cultiveerde voor politieke redenen liever het valse in plaats van het echte intel- lectuele imago.”

Reagan wordt president op een moment in het leven dat men weet dat de resterende tijd maar kort is en dat men die best niet verspilt aan onnozele details. Zijn voorgan- ger Jimmy Carter stelt op zeker ogenblik in eigen persoon de planning van het tennis- veld van het Witte Huis op, omdat zijn medewerkers er permanent over ruziën. Dat is niet de methode-Reagan. Hij heeft een paar grote ideeën in zijn kop en rekent erop dat anderen die loyaal uitvoeren. Feitelijk komt zijn hele presidentschap erop neer dat hij erop toeziet dat de inflatie de economie niet

Anti-Vlaamse spelletjes

•

Een goede graadmeter voor het politieke klimaat en de echte krachtsverhoudingen in La Belgique is te vinden in de politieke micro- kosmos die de Kamercommissie van Justi- tie is. De wetsvoorstellen om de snel-Belg- wet te verstrengen, werden enige maanden geleden met volle overgave door N-VA en met de steun van alle rechtse Vlaamse partijen aangevat. De PS stond erbij en moest er naar kijken. Maar ze zon op wraak.

Inmiddels is bij gebrek aan consensus een onontwarbaar kluwen van amendementen ontstaan op het oorspronkelijke voorstel van de Open Vld; een kat vindt haar jongen er niet meer in terug. Dit is deels te wijten aan het feit dat CD&V soms N-VA en dan weer de PS steunt bij de bespreking van het voorstel en de amendementen. Carina van Cauter van Open Vld probeerde haastig een werkgroep samen te roepen met het oog op het gelijkstemmen van de violen. Dit ver- zwakte alleen maar de positie van de N-VA omdat Bert Schoofs het Vlaams Belang, voor wie het allemaal niet ver genoeg gaat, hier- van werd uitgesloten. Vorige week volgde dan de ontnuchterende mededeling van de commissievoorzitster Sarah Smeyers (N-VA) dat het wetsvoorstel inzake nationaliteit

‘rust gegund wordt’. Met andere woorden, voor het paasreces komt er van dit voorstel niets meer in huis en ook als er nieuwe verkiezingen zouden volgen, staan Open Vld en N-VA met lege handen en de bek vol tanden.

Niet dat zij de schuldigen zijn, het is vooral de tsjevenhouding van de CD&V en de anti- Vlaamse houding van Groen! en ook de sp.a die elke vorming van een Vlaams front in de weg staan.

Binnen en buiten

•

In de Kamer ontstond een fikse rel naar aanleiding van het afwezig blijven van premier Leterme op het vragenuurtje. Hij was op de Europese top en dat konden de praatbarakkers maar slecht smaken. Zij eisten dan ook

dat hij alsnog zou komen en zou antwoorden op de vragen. Na lang wachten daagde hij op en liet blijken dat het dik tegen zijn goesting was. Hij deed er alles aan zich snel weer uit de voeten te kunnen maken, tot groot ongenoegen van de praatbarakkers.

Het werd Sarah Smeyers van N-VA allemaal wat teveel, want ze liep hem boos roepend achterna bij het buitengaan. Zou ze hem in de wandelgangen nog eens de levieten hebben gelezen? Of was het wat geveinsde ver- ontwaardiging omdat de camera’s op volle toeren draaiden?

Bpost en fascisten

•

Voor de bullebakken van de PS André Fré- déric en Yvan Mayeur, gesteund door Damien Thiéry van het FDF, was de Belze democratie beledigd en zelfs in gevaar geweest. Bpost (de nieuwe naam voor De Post) had het name- lijk bestaan, in het kader van zijn commerci- ele activiteiten naast tal van andere,ook het gruwelijke fascistische monster dat naar de naam Filip Dewinter luistert uit te nodigen op de gastentribune van RSC Anderlecht.

Voor hen kon het niet dat een overheidsbe- drijf antidemocraten, fascisten en racisten betrekt in haar campagnes, want… ‘zij zijn voor het einde van België!’. Terwijl Frédé- ric sprak, riep Mayeur herhaaldelijk ‘Bravo!, duidelijk opgejaagd en nog niet helemaal dronken. Het was immers nog vroeg op de dag… Minister Vervotje kwam nadien even de puntjes op de ‘i’ zetten door duidelijk en zakelijk te stellen dat er een fundamenteel verschil is tussen effectieve overheidsop- drachten en commerciële opdrachten van dergelijke bedrijven. Bij dat laatste stipte zij nuchter aan dat discriminatie op basis van politieke voorkeur evenzeer verboden is als elders. Dus, FDW was correct uitgenodigd en mocht op de tribune. Hierop kreeg zij applaus van enkele CD&V’ers, van de hele N-VA en uiteraard ook van het VB. Waarop de N-VA nog eens een veeg uit de pan kreeg van PS en FDF, want meeheulend met de gore fascisten. Ondertussen zat FDW met een brede grijnslach in de publieke tribune en hekelde VB’er Tanguy Veys de Stasiprak- tijken van de PS- en FDF-democraten.

Haastige Senaat

•

De Kamer buigt zich over het zgn. wetsvoorstel ’Salduz’ dat een verdachte het recht wil geven reeds bij het eerste verhoor bij- gestaan te worden door een advocaat. Dat voorstel werd onlangs met onbekwame spoed door de Senaat gejaagd. Behalve Belang- senator Bart Laeremans had niemand door dat deze wetgeving het evenwicht helemaal verbreekt tussen de rechten van de verdach- ten enerzijds en het zoeken naar bewijs in strafzaken en de rechten van slachtoffers en nabestaanden anderzijds. Meteen werd duidelijk dat de ‘reflectiekamer’ die de Senaat zou moeten zijn haar beste tijd heeft gehad en overbodig is geworden. Verwonderlijk was het dat in de Kamer het enkel de N-VA was die haast wou maken. Niemand begreep waarom. De andere fracties wilden niet over één nacht ijs gaan. In de Kamer kan iedereen nu nadenken over de moeilijkheden die dergelijke wetgeving zal veroorzaken: voor politie- mensen en voor de Orde van Vlaamse Balies, die tijdens hoorzittingen durfde stellen dat zij de wet zou boycotten indien bij een eerste politieverhoor geen advocaat mocht aanwe- zig zijn, terwijl bij de aanvang van een onderzoek een procureur niets zou mogen zeggen of doen. Beter eerst even nadenken.

Ontwapenende stafchef

•

In de werkgroep Taal(on)evenwich- ten in het leger kabbelen de werkzaamheden naar hun einde. Na tal van kolonels en andere sabelslijpers kwam naast de voorma- lige stafchef de huidige. Het moet alweer pijn gedaan hebben bij de Franstaligen, die tel- kens weer willen aantonen dat het leger een onevenwicht in de hand werkt ten nadele van hun taalgenoten, want de perfect twee- talige, maar in feite Franstalige stafchef Delcour kwam met sterke argumenten aantonen dat een 60/40-verhouding op basis van de bevolkingscijfers het uitgangspunt is en dat er van enige discriminatie ten nadele van wie dan ook absoluut geen sprake is. Meer nog:

dat er een uitstekend beleid ter zake wordt gevoerd. De onderlippen van Ducarme (MR) en Thiéry (FDF) hingen tot op de grond en er kwam stoom uit hun oren.

(5)

De dingen dezer dagen

30 maart 2011

5 Verfijning vulgariseert

Het vooravondlijk uitgezonden Babel op Klara zou passender met twee b’s geschreven worden. Klara is niet voorbehouden aan klassieke muziek, maar wil een cultuur- zender zijn. Veel gepraat en weinig noten dus. Goed, je steekt er wat van op natuurlijk en desnoods brengt de cd-kast soelaas.

Vorige week kwam ene Clara - jawel, maar met C, leerde het handzame Google - Van den Broeck ons deelachtig maken aan wat haar geest beroert en dat bleken de veel- vuldige kookprogramma’s te zijn die onze zenders op de kijker afvuren.

Clara met C heeft er wat tegen. Vreemd, want elke televisie is uitgerust met een uit- schakelknop. Of zappen, Clara, zappen!

Ooit moet je aanbelanden op een zender waar het kookprogramma net afgelopen is. Wij van onze kant vinden die programma’s uitermate onderhoudend. Het lukt zelden de gerechten een beetje gelijkend uit de eigen pot te toveren, maar onze beperkte voetbaltalenten weerhouden ons er evenmin van naar de Champions League te kijken.

Elke kijker die na zo’n kookdemonstra- tie besluit zelf aan het fornuis te gaan staan en de McDonald, frituur of pitatent van de agenda schrapt die avond, is een argument om er mee door te gaan, met die uitzendin- gen. Nationalisten zouden van deze trend moeten snoepen. De culturele eigenheid van regio’s en landen is nergens levendi- ger dan in de keuken. De multiculinaire wereld als het ware. Italiaans, Turks, Japans uit solidariteit met de getroffenen, Cajuns zelfs en ook, jawel, de klassieke Vlaamse pot herontdekken; we lusten er allemaal pap van. Clara minder. Ooit vond ze eten bereiden en verorberen verloren tijd, ver- telde ze. Maar nu gaat ze helemaal voor de macrobiotiek, wat, voegde ze eraan toe,

haar populariteit ten huize niet opkrikt.

Tja, wereldverbeteraars kunnen wel eens sympathie opwekken op een plein, maar in de woonkamer zijn het zelden aange- name mensen als ze hun bekeringsijver niet weten af te leggen. Clara’s bezwaar tegen de kookprogramma’s bleek echter niet te slaan op de veestapel uitdunnende praktij- ken die de koks er plegen te praktiseren.

Neen, in die programma’s worden wel eens de wat betere gerechten klaargestoomd en daar stoort Clara zich aan. “De verfijning vulgariseert”, klonk het ongegeneerd.

Cultuurmensen willen zich wel eens boven het gepeupel verheven voelen, maar deze madam hakt er wel erg hard in. Als ook de fabrieksarbeider oesters gaat eten, waar blijven we dan?

Of het de bedoeling was, weten we niet, maar Clara gooide daar een fundamen- tele kritiek op het vooruitgangsdenken in de ether (met h, graag). Als iedereen stu- deert, wat is een diploma dan nog waard?

Als iedereen met de auto rijdt, staat ook de adel in de file. Als iedereen in de Domi- nicaanse zon gaat zitten, waar moet je dan nog heen om indruk te maken met je reis- verhalen?

We kunnen Clara geruststellen. Als de massa vooruitgaat, holt de elite verder uit.

Drinkt iedereen whisky, dan blijft er de single malt. Volgt de meute, dan ga je naar de heel dure single malt. Ooit lossen ze de rol, die beunhazen die menen er ook bij te horen. En voor de culinaire wereld zijn er gelukkig de Michelin-sterren. Die zorgen er wel voor dat de elite kan blijven tafe- len, ongehinderd door de nakomelingen van Oliver Twist.

V^oor^heteenmanscollectief

D^en B^looten K^oonincK

Den Blooten Kooninck

De commissie met de onmogelijk lange naam die destijds werd opgericht om de pedofiele misdrijven te onderzoeken die dankzij de commissie Adriaenssens aan het licht kwamen, is op dit ogenblik aan het werken aan haar eindverslag dat eerstdaags zal worden voorgesteld. Wat dat juist zal worden, daar is op dit moment iedereen benieuwd naar.

Pedofiliecommissie

‘t Pallieterke stond en staat bijzonder kri- tisch tegenover deze commissie, dat is al ten overvloede gebleken. Niet dat wij slaafs kerkelijke marsorders zouden slikken en niet zouden nadenken: daar kan niemand zich nog aan bezondigen na al wat er aan het licht is gekomen van wat er zich, helaas en onher- stelbaar, binnen kerkelijke middens heeft afgespeeld met misbruik van het gezag en de status die de dienaars van de Kerk zo lang hebben genoten. Er is wat dat betreft iets veranderd in onze maatschappij en het verleden zal nooit meer terugkomen. Dat belet niet dat van bij de start van de werkzaamheden van de pedofiliecommissie is gebleken dat zeker voor een deel van de commissie- leden de lol niet op kon: eindelijk konden zij het instituut Kerk eens grondig te lijf gaan, nog wel officieel gesanctioneerd door ons politiek bestel. Dat was dan ook van bij het begin de grote zwakte van hun werkzaamheden.

In Gazet van Antwerpen van vorige zater- dag werden daarover zeer zinnige beschou- wingen geschreven door John De Wit, de gerechtsexpert van GvA en één van de (té) weinige journalisten die hun vak nog ver- staan. Allicht zal dat eerstdaags ter beschik- king komen op het internet en wij kunnen iedereen aanraden dat te lezen. Het deed ons terugdenken aan de Gazet van lang geleden, toen dat nog de rechtse krant van de linkeroever was: degelijke, rechtlijnige jour- nalistiek, los van elke vooringenomenheid.

Uiteraard gaan we wat iemand anders al geschreven heeft, niet herhalen. Wel willen we enkele punten nog eens in de verf zetten.

De befaamde commissie is, graag of niet, een veruitwendiging van emopolitiek geweest. Dat is haar eerste, tevens grootste, fout geweest. Wanneer zich iets voordoet als de ondertussen bekende, gruwelijke feiten, dan komt het er juist op aan het hoofd koel te houden. Niets van dat: sommige commis- sieleden hebben zich met hartstocht op het probleem geworpen als degenen die eens even alles zouden oplossen voor de slachtof-

fers. Een ouderwets en in hun ogen verdacht instituut als de Kerk zou eens snel opgekuist worden en die verdachte oude mannetjes die het leiden, zouden mogen rekenen op serieuze problemen. Wat een misrekening!

De bisschoppen bleken helemaal niet de mis- dadigers te zijn voor wie ze werden gehouden, maar integendeel mensen als u en ik die evenzeer versteld stonden van wat er gebeurd was en wie dat had kunnen doen.

Sommige schreeuwlelijkerds van binnen de Kerk bleken uiteindelijk heel veel praats te hebben, maar weinig daadkracht en al helemaal geen doordacht plan van aanpak.

Ook de brave professor Adriaenssens die vanuit een zeer sterke therapeutische ach- tergrond al het mogelijke wilde doen om de slachtoffers én de Kerk te helpen, in samen- spraak met elkaar én met Justitie waar nodig en vereist, werd door de commissie als halve verdachte behandeld. Hij zal ondertussen ongetwijfeld het zijne denken over afspra- ken die men maakt met gerechtelijke over- heden en die van nul en generlei waarde blijken te zijn als men dat zo wil. Achteraf werd hij als het ware gerehabiliteerd door de hulpverleningssector die met kennis van zaken kon aanduiden dat justitie geen bàl van hulpverlening weet en zich op dat vlak snel gedraagt als een olifant in een porseleinkast.

Pak aan! De kers op de taart kwam met Wim Deetman, voorzitter van een soortgelijke Nederlandse commissie, die vergelijkbare werkzaamheden uitvoerde. Peter Adriaens- sens kan zich troosten met de gedachte dat niemand sant is in eigen land.

Plaatsgebrek belet ons verder uit te wei- den over de fanatieke verjaringsaanpak (afgewezen vanuit de hulpverlening), over de vergoedingsaanpak (met volksvertegen- woordiger Van Cauter als de emanatie van graaizucht) of over de schimmige justitiële manoeuvres (met sommige topfiguren van Justitie). Het benieuwt ons zeer of de pedo- filiekwestie in onze maatschappij nu echt ten gronde zal worden aangepakt. Wij wachten op het commissieverslag, zonder hoop, zon-

der vrees. K.r.

Geschiedenis? Een truc om politiek te scoren, bewijst de oude zeurpiet en pro- fessor geschiedenis van vervlogen tijden, Lode Wils. Die voert al decennia een strijd tegen het nationalisme in Vlaanderen, dat hij met alle middelen, ook de meest onnozele, verdacht maakt. Het Antifascistisch Front juicht hem van harte toe (zie de webstek).

Politieke truc in Knack

Want wat is des professors laatste vuilig- heid? Het Vlaams-nationalisme is gesticht door de Duitsers. Puur en simpel. Bart De Wever is en blijft dus een late “flamin- boche”, zoals de unitaire kameraden van Wils het graag horen. Is er een ereprijs voor seniele professors?

Knack bestaat 40 jaar, viert dat met nieu- wigheden, drank en hapjes, en zet gelijklo- pend zijn reputatie verder als machientje tegen de Vlaamse identiteit. Marc Reynebeau was daar al in gespecialiseerd toen hij journa- list was van dat weekblad; nu zet hij zijn werk verder bij De Standaard. Op een moment dat N-VA een sleutelpartij is, en CD&V van frustratie niet meer weet op welke poot te dansen, toeteren twee politiek-correcte geschiedkundigen van Soma, het officiële oorlogsstudiecentrum van België - waarin je maar aan de slag geraakt als je een aanvaard- baar verhaaltje wil vertellen over de Vlaamse collaboratie -, over de Vlaamse doodzonde tijdens de Tweede Wereldoorlog. De Frans- talige collaboratie wordt gemakshalve vergeten, of geminimaliseerd. Op de cover van Knack van vorige week kon je lezen:

“Het Vlaams-nationalisme is gesticht door de Duitsers”, en dat in de Eerste Wereld- oorlog, een uitspraak van Lode Wils, een politiek gemotiveerde historicus die aan Vlaanderen geen moer goed vindt. Gemaks- halve vaagt het krengetje onder meer drie vierde van de negentiende eeuw weg om toch maar het nationalisme van de Vlamingen te kunnen bekladden. Op de binnenpagina’s van Knack schrijven Rudi Van Doorslaer en Chantal Kesteloot over Antwerpen en zijn oorlogsverleden. Wat blijkt? De Vlamingen van Antwerpen waren in ‘40-’45 een bende smeerlappen, en de Walen (dixit de spe- cialiste Kesteloot) heel wat bravere mensen. Andere Vlaamse steden en hun oorlogsverleden volgen. De boodschap zal dezelfde zijn. A bas le nationalisme flamand, vive la

Belgique et ses vaillants Wallons. Het par- fum van een aanval op N-VA is het minste dat hier kringelt. We krijgen ze niet kapot in de kiesurne, we krijgen ze niet kapot door modderige Belgische regeringsonderhande- lingen, we krijgen ze dus kapot met het opha- len van hele oude koeien uit de gracht. Nog zo eentje. Dat er onverwerkt verleden is, is een waarheid, maar het onverwerkte of laak- bare wordt stelselmatig om politieke motie- ven in één hoek gezocht, die van de harde Vlamingen. In Brussel pronken de schil- derijen van een zogenaamd internationaal befaamde schilder die zich politiek specia- liseert in het bespuwen van Vlaanderen en zijn lompe Vlaamse medeburgers. In Vlaams- radicale kringen circuleert de boodschap dat de opa van de man zich zwaar verbrand heeft tijdens de oorlog en dat het schildertje onder meer uit onverwerkte frustratie en familie- nijd wild om zich heen slaat.

Het gefoeter van Knack over het oorlogsverleden van Vlaamse steden is kruisvaar- dersgeschiedenis. De beulen van Tripoli - en de beulen van Teheran en Damascus, en tot voor kort ook die van Bagdad - hebben als eerste woord in de mond, wanneer het Westen doet wat de Arabieren niet kunnen en willen (ondanks hun miljarden euro’s aan gesofistikeerde wapens), “de kruisvaarders zijn terug”. In mijn jonge jaren op de schoolbanken van mijn college waren de kruisvaarders stuk voor stuk helden. Zeker Godfried van Bouillon was een straffe klepper en zijn kasteel bezoeken was een daad van vroom- heid. Nadien, aan de universiteit, bleek dat alle kruisvaarders dikke smeerlappen waren die brave moslims de keel oversneden, hun vrouwen molesteerden en de sprookjesach- tige steden van diezelfde moslims plunder- den. Dat de kruisvaarders buiten gruwel- daden er waren om hun geloofsgenoten in Klein-Azië en het Midden-Oosten te ver- dedigen tegen de horden van Allah wordt

gemakshalve vergeten. De Kopten, de oorspronkelijke bewoners van Egypte, zelfs in die mate dat de naam van die christenen ver- werkt is in de landsnaam, kunnen er tot vandaag over meespreken. Om Turkije niet te vergeten; die kandidaat voor de Europese Unie (mensen, houd ze a.u.b. buiten, niks dan ambras), heeft gedurende de voorbije eeuwen de christenen verdreven, de christe-

lijke kloosters gesloten, de christelijke Arme- niërs geslachtofferd na 1914, idem na die tijd de Grieks-orthodoxen uit West-Turkije gesmeten, en een flink deel van zijn geschiedenis uit het geheugen gesloten. Geschie- denis is een interessant wapen om politieke agenda’s te versterken of te verzwakken.

Historici zijn dikwijls de nuttige idioten van

een regime. J.R.

‘t Pallieterke Jaargang 2010 op USB

De jaargang 2010 van ‘t Pallieterke is ook te koop op USB-stick. Alle 52 num- mers zijn in PDF-versie te lezen en af te drukken. Tevens leveren we een vol- ledige index van alle boekrecensies, vraaggesprekken en dossiers. Bestellen kan nog steeds tijdens kantooruren: 03/232.14.17. Kostprijs per stuk: 10 euro, verzendingskosten inbegrepen.

Zij die reeds een bestelling plaatsten, vragen we nog twee weekjes geduld.

Onze Japanse leverancier heeft wat vertraging opgelopen met de levering.

Uw geduld zal beloond worden: de stickjes zullen nu ook fluorescent zijn, in het donker! Onze Japanse vriend verzekerde ons dat dit zou gebeuren zon- der meerprijs...