Republikein of monarchist, maar niet in BelgiëVanaf 21 juli zullen wij onderdaan

(1)

€ 1,95

69

^ste

jaargang • nummer 28 • woensdag 10 juli 2013 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Philippe is op zoek naar nieuwe adviseurs

Republikein of monarchist, maar niet in België

Vanaf 21 juli zullen wij onderdaan wezen van zijne koninklijke hoogheid Philippe. Het heeft zijn vader in zijn wijsheid behaagd de troon alreeds over te dragen aan zijn zoon, vader niet eens 80 jaar oud, de zoon amper de leeftijd van 53 bereikt hebbende. Leve België.

Leven in een koninkrijk heeft zo z’n voor- delen. In een democratisch land worden verkiezingen georganiseerd om het staatshoofd aan te duiden en dat is zo’n gedoe. Gaat het over een protocollaire president, zoals bijvoorbeeld de Duitse, dan zijn het dikwijls alleen een ruime reeks fluweelzitters die daartoe worden opgetrommeld. Maar denk u even de ellende in die een Fransman of Amerikaan ondergaan wanneer hun staatshoofd moet worden vervangen. Dan volgt daar een verkiezing met een hele campagne vooraf, waarbij aan de inwoners van het land wordt gevraagd naar wie hun voorkeur uit- gaat. Zij moeten zowaar een voorkeur uit- spreken.

Nu zullen er zeker mensen opmerken, niet helemaal ten onrechte zelfs, dat zo’n verkiezing ook niet altijd tot de beste resulta- ten leidt. Dat zet dan natuurlijk wel de hele idee van de democratie op losse schroeven.

Hoe verleidelijk de neiging soms ook om die democratie te verafschuwen, de toestand in landen waar die niet bestaat, dwingt ons

om dat bestel toch maar met enige geest- drift te verdedigen.

Een monarchie is natuurlijk gemakkelijker.

Philippe werd uitverkoren op basis van zijn geboorteakte. We mogen hem op 21 juli en op de blijde intredes die ongetwijfeld zullen volgen weliswaar allemaal gaan toejuichen maar daar blijft ook bij. Uw en onze mening wordt niet gevraagd.

Zijn er in dit land dan geen mensen die zich daar vragen bij stellen? Jawel, zeker in de Vlaams-nationale beweging lopen er nogal wat republikeinen rond. Maar ons land telt ook een heel apart soort republikeinen, zoals vorige week hier en daar in alterna- tieve kringen opgemerkt werd. Dat zijn de principiële democraten die voor een republikeins model zijn in alle landen van de wereld, behalve in België. Want, daar komt hun redenering op neer, zonder onverkozen staatshoofd dreigt dit land uit elkaar te val- len. Zij vrezen dat België geen te grote dosis democratie kan verdragen en als ze moeten kiezen tussen beide, democratie of Bel- gië, dan gaat hun voorkeur naar het vader- land. In het geval van de PS bijvoorbeeld omdat België een voor hen lucratieve zaak is. Die categorie republikeinen-overal-in-de- wereld-maar-niet-in-België heeft soms wel degelijk rationele argumenten om zo’n para- doxale positie in te nemen.

Wij willen hier vandaag een tweede

vreemde club introduceren. Eentje die ogen- schijnlijk van alle logica los is, maar die wat nauwer beschouwd heel deugdelijke argumenten op tafel kan smijten. We bedoelen de mensen die overal in de wereld voor de monarchie zijn, behalve in België. Zij zouden zich kunnen beroepen op wat we hier- boven al schreven om een koning als staatshoofd te verkiezen. De stembus geeft ook absoluut niet altijd zo’n geweldige uitkomst.

Een monarchie steunt dan tenminste nog op een traditie en kan door het feit dat een vorst niet verkozen wordt een staatshoofd leveren die boven de partijen staat. Die kan symbool staan voor de hele gemeenschap die het land vormt.

Die argumentatie kan mogelijk dienen om alle monarchieën in de wereld te ver- antwoorden maar niet de onze. In België stond dat koninklijk huis nooit symbool voor ’s lands eenheid en gemeenschappe- lijkheid. Koning Albert maakt, we moeten bijna schrijven maakte, geen uitzondering op die regel. Zijn gebedsmolenachtige ver- wijzingen naar de “jaren 30” om te waar- schuwen tegen het gevaar van het natio- nalisme – het Vlaamse, niet het Belgische – was altijd gericht tegen één bevolkings- groep. Het waren de Vlamingen die verkeerde keuzes maakten in het stemhokje.

Was het niet door het Vlaams Belang een stem te geven, dan bleek later een keuze

voor N-VA weer in het verkeerde koninklijke keelgat te schieten. Tijdens de heel lange formatieperiode na de verkiezing van 2010 kon Albert zich al helemaal niet meer houden. Meermaals mengde hij zich inhoudelijk in het politieke gebeuren met als hoogte- of dieptepunt zijn toespraak op 20 juli 2011 toen hij zich erg boos maakte, maar dan wel alleen op de Vlaamse politici die de verkie- zingsuitslag niet wensten opzij te schuiven.

Toen hij van de ondertekening van een eerste trein staatshervormingswetten – waaronder de di Rupo-splitsing van BHV – zelfs een publieke show maakte met opge- trommelde perslui als gewillige boodschap- pers, wendden kritische burgers meer dan licht onpasselijk het hoofd af.

Met koning Philippe dreigt het dezelfde toer op te gaan en laten we eerlijk zijn, anders hopen is zonder meer zinloos. Het zit in de genen van dit vorstenhuis om de Vlaamse ontvoogding als een gevaar te zien.

Terecht wellicht, want als Vlaanderen ooit echt volwaardig zelfbestuur krijgt dan is de kans klein dat er nog een koning overblijft.

Maar dat betekent dat het vorstenhuis hier onmogelijk symbool kan staan voor de eenheid, aangezien die niet bestaat.

Daarom is het perfect mogelijk monarchist te zijn in alle landen van de wereld, behalve in België.

UNIEK!

0 blz. extra over Philippe

en Albert!

DE ZAAK-SNOWDEN 3

ALBERT II EN HET EINDE

VAN DE HAUTE FINANCE 2

DE OPVOLGING 3

NIEUW LICHT OP LENIN 4

VLAAMSE AUTONOMIE:

ER ZULLEN VEEL METSERS

NODIG ZIJN 5

HENDRIK DE MAN

IN WALLONIË 7

RODDELS UIT DE WETSTRAAT 4

AFRIKAANSE SIRENENZANG 8

Deze week

Wordt het Laurent, Jan Hoet, Wouter Beke of Herman van Rompuy? Er is keuze te over!

(2)

Actueel

10 juli 2013

2 Uit de smalle beursstraat

Albert II en het einde van de haute finance

Het is een paradox: onder het koningschap van Albert II is het oude Belgische financiële establishment ingestort, ter- wijl de Coburger met die kringen altijd zeer goede contacten onderhouden heeft.

Tijdens een Terzake-uitzending de dag van de aankondiging van het ontslag van Albert II, zat Pierre-Alain de Smedt in de studio. De Smedt is de perfect tweetalige maar van huis uit Franssprekende voorzitter van het Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO).

Het beeld was veelzeggend. Hij had de krop in de keel toen hij over het vertrek van Albert II sprak en hij haalde herinneringen op aan vroeger, toen het staatshoofd nog als prins deelnam aan allerlei han- delsmissies.

In de jaren 70 en 80 legde prins Albert zeer goede contacten met het bedrijfsleven. De zakenwereld was lange tijd sterk Franstalig getint. De familie Saksen-Coburg had een rechtstreekse lijn naar de Belgische haute finance: Etienne Davignon, Maurice Lippens, de familie Solvay-Janssen-Boël, de familie Delhaize en de figuren rond de Generale Maatschappij. Zij droegen de Belgische economie.

De verhalen over de aanmoedigingen van het hof voor de werking van de haute finance zijn bekend. Het meest tot de verbeelding spre- kende verhaal is dat van de mislukte overname van de Generale Bank door ABN Amro in 1997. Het Franstalige economische establishment blokte dit af en de bank kwam in handen van de Fortis-groep rond Maurice Lippens. Het verhaal wil dat Albert II in de voorbereiding verschillende personen belde om de overname door ABN Amro tegen te houden. Na afloop werd Maurice Lippens tot graaf benoemd. Een zeldzaamheid, maar duidelijk een bedankje voor bewezen diensten.

In 2001 steunde Albert II het initiatief om een aantal delen van Sabena te redden en SN Brussels Airlines op te richten. 180 miljoen euro werd verzameld bij banken maar ook bij Solvay, Umicore, UCB en Suez-Tractebel. Dat was echter de stuiptrekking van het ancien régime. Sindsdien is het oude establishment van de haute finance afgebrokkeld. Er werd in 2005 wel nog eens met de spierballen gerold, toen Herman de Bode, topman van consultant McKinsey, lid was van de Warande-denktank die voor een onafhankelijk Vlaande- ren pleitte. Georges Jacobs van UCB, nog zo’n dinosaurus van het Bel-

gische financiële establishment, reageerde zeer ontstemd. De Bode moest een stap terugzetten.

Drie jaar later, met de ondergang van Fortis, kreeg de haute finance de genadeslag. Niet enkel omdat veel aandeelhouders miljoenen hadden verloren in de saga rond die megalomane bank. Het einde van het oude Fortis betekende ook het einde van het establishment rond het duo Lippens-Davignon. Het netwerk van de oude financi- ele adel, waar Vlamingen angstvallig werden buitengehouden, viel uiteen.

Wat overblijft zijn individuen of groepjes kapitaalkrachtige mensen, maar niet langer figuren die de economische toekomst van Bel- gië kunnen bepalen. Ze komen nog handjes schudden op het paleis maar hun almacht is weg. Het netwerk rond de Solvay-familie heeft nog een rol te spelen in Brussel en heeft een link naar Wallonië, maar is in vergelijking met het verleden vergane glorie. De Waalse finan- cier Albert Frère is met zijn rechterhanden Ian Galienne (zijn schoon- zoon) en Gérard Lamarche al jaren een zuiver Franse investeerder.

De link die er vanuit dat milieu naar rijke Vlaamse zakenkringen bestond, is nu ook veel zwakker. Er was de connectie naar de Frans- talig-Vlaamse redersfamilie Saverys en naar Luc Bertrand van Acker- mans & Van Haaren. Die hebben zich de voorbije maanden herhaalde- lijk uitgesproken over het zeer slecht functioneren van België. Nicolas Saverys zei België te willen verlaten als de PS aan de macht blijft. Luc Bertrand had het over een ‘marxistische regering’. Waar vroeger dis- crete contacten tussen Vlaamse topondernemers en de francofone haute finance ervoor zorgden dat er niet te veel kritiek werd geuit die tot een verdere destabilisering van België zou kunnen leiden, doet ieder nu zijn zin. Vlaamse topondernemers die zeggen dat ze België beu zijn, worden niet meer tot de orde geroepen.

Na twintig jaar Albert II op de troon is het bilan van de haute finance zeer negatief. Er waren de voorbije jaren, ja zelfs decennia, meer mislukkingen dan iets anders: de mismeestering van Congo (via Union Minière), de ondergang van de Generale Maatschappij in 1988 en twintig jaar later Fortis, enzovoort. Meer dan één generatie van “losers”, eigenlijk.

A^ngélique VAnderstrAeten

De kans dat in dat geval verontwaardiging en woede, al dan niet gespeeld of georkes- treerd, opnieuw de kop zal opsteken, is een stuk reëler dan de kans dat de licht ontvlam- bare gemeenschappen zich met respect voor de justitionele instellingen van hun gastland bij dergelijk verdict goedschiks zullen neer- leggen. Aan zekerheid grenzende twijfel daar- omtrent blijft de autochtone medeburger beroeren, ongeacht de verwoede pogingen van politiek correct en intellectueel links om hem het tegendeel te doen geloven.

Werkelijk of vermeend, het “incident” in de Antwerpse kleuterschool illustreerde nog maar eens de gapende kloof tussen de westerse manier van denken en handelen en die van medeburgers vanuit islamlanden aange- waaid. Het linkse verhaal van aanpassing en integratie naargelang de generaties elkaar opvolgen, klinkt mooi, maar het overtuigt niet. Pijnpunten uit de islamcultuur worden in opvolging van generaties niet weggewerkt maar doorgegeven, vooral van vader op zoon.

Ongebreideld roepen en tieren bij niet-con- troleerbare tekenen van aangedaan onrecht, zoals het “seksueel misbruik” in een kleuterschool, is een nog min of meer onschuldig bewijs. Bewijzen van gans andere orde zijn onze – door een compleet mislukte en onge- controleerde immigratiepolitiek – zwaar over- bevolkte gevangenissen. Afgesloten verdragen over uitlevering van criminelen naar hun land van herkomst zouden daar kunnen aan verhelpen, mochten ze voor het volle pond worden toegepast en niet met de kleinste mondjesmaat. Dat is weer een ander verhaal dan dat over gapende kloven in het denken tussen westerse en geïmmigreerde culturen.

“Bizar”

In orde van het crescendo dat hen verbindt, volstaat het dat ik drie recente gevallen noem als bewijs die het bij immigranten over generaties heen aanwezig blijvende “eigen cul-

tuur eerst” overduidelijk illustreren. In Brussel deden enkele politiemannen van allochtone herkomst nog een schepje bovenop de al eerder aangeklaagde praktijk om onder elkaar in het Arabisch en het Turks te keuvelen en zich met opzet onverstaanbaar te maken bij hun autochtone collega’s. Het “schepje bovenop”

manifesteert zich in het steevast weigeren om vrouwelijke agenten en burgers te groe- ten. Reden is dat dit volgens de regels van hun religie niet kan. Deze door hun oversten en vakbonden als “bizar fenomeen” en “delicate problematiek” (sic) omschreven houding heeft nog niet tot sancties geleid. Er werd wel een “gesprek gepland om na te gaan in welke mate de overtuiging van de agenten afbreuk doet aan de collegialiteit en de teamspirit”.

Of hoe in plaats van zonder omwegen te zeggen wat de voorwaarden zijn als die heren in dienst willen blijven, kan de fluwelen hand- schoen om het “delicate probleem” aan te pakken blijkbaar niet zacht genoeg zijn.

In Antwerpen kreeg de 25-jarige seriever- krachter en veelvoudig gewapende overvaller Abdessamad Salik, een Marokkaanse “Belg”, zowel in eerste aanleg als in beroep vijftien jaar cel. Zijn beroep steunde hij op de bewe- ring dat hij “enorm veel spijt had van zijn daden en zijn oprechte excuses aan de vijf door hem verkrachte vrouwen aanbood”. Dat hij bij dit “aanbieden” zijn slachtoffers geen blik gunde, onderstreepte het “gedacht” en het “respect” dat de crimineel over en voor vrouwen heeft, met of zonder hoofddoekje.

Het pleit voor de rechter dat hij die spijtbe- tuiging gewoon van tafel veegde.

Blij

Gebrek aan gevoelens zoals de westerse samenleving die kent in ouderschap of huwelijk, is blijkbaar innig verbonden met het denkpatroon in Arabische culturen. Dat blijkt, onder andere, bij het uithuwelijken door vaders van hun dochters aan mannen

Eigen cultuur eerst!

Uitsluiten kan men het niet, maar verwonderen zou het slechts weinigen, mocht de vol- gende weken de stilte bewaard blijven over het gerechtelijk onderzoek naar “seksueel misbruik” van kinderen door een juf in een concentratiekleuterschool op het Kiel in Ant- werpen. Aan een operatie-doofpot hoeft niet dadelijk gedacht. Want mocht bij gebrek aan bewijsmateriaal eerder sprake zijn van “vermeend” dan van “daadwerkelijk” mis- bruik, is spreken zilver en zwijgen goud, rekening houdend met de lichte ontvlambaar- heid van enkele gemeenschappen binnen onze multiculturele samenleving.

die ze amper kennen of zelfs nooit eerder hebben gezien. Dat botst met het westerse denken. Zowel het ene als het andere zal zo blijven, ongeacht het gepreek van linkse politici en culturo’s over een multiculturele samenleving, die in de praktijk op weinig anders stoelt dan op electorale belangen en erg naïeve illusies.

In Molenbeek, enclave bij uitstek voor de groei en bloei van de nieuwe religieorde in dit land, stond – horresco referens – de radicale sjeik Bassam Ayachi in voor een klap- stuk. Hij bestond het “blij te zijn dat zijn zoon in Syrië de dood had gevonden op de plaats waar hij, in de strijd voor de goede zaak, zijn moest”. De modale, normaal denkende westerse burger die zich bij de lectuur van die

“blijde mare” niet in zijn koffie verslikte, mag dat laten weten. Het lukte me niet, ondanks al mijn goede wil, ook maar een greintje begrip op te brengen voor die uitspraak, die haaks staat op alles wat me door opvoeding van kindsbeen af aan waarden, normen én moreel denken is bijgebracht. Ik neem er nota van dat dit in hier aangespoelde gemeenschappen anders is, maar ook niet meer dan dat. Ik zal niet alleen staan met te zeggen dat erin meegaan niet aan mij besteed is, en dat

nooit zal zijn. d.M^ol

Delta - EM

bvba

Ingenieursbureau

Detailstudies voor de omzetting van industrieel

afval in energie info:

nvandendriessche@delta-em.eu

tel 0477 723 085 EEn moEIlIjKE mEns

Doet de naam Edmée de Groeve een belletje rinkelen? De door premier Di Rupo hoog gequoteerde en door hem naar de beleidstop van “Charleroi Airport”, NMBS en Nationale Loterij gevoerde PS-coryfee, werd zojuist veroordeeld voor schriftverval- sing, verduistering, oplichting en misbruik van vennootschapsgoederen. Ze kreeg vijf- tien maanden cel, met het gebruikelijke uitstel voor door het regime begunstigde zondaars. Uitstel is er ook voor de helft van de haar opgelegde boete, 27.500 euro.

Madame Edmée heeft wel om de vrijspraak gevraagd. Volgens haar is ze zo onschuldig als een pasgeboren lammetje. Daar heb- ben we begrip voor. Wie tilt er nu aan dat een PS-beschermelinge haar vrienden uit- nodigde in plaats van commerciële rela- ties voor een inaugurale vlucht naar Tene- rife? Wie tilt eraan dat ze op kosten van de luchthaven aan kennissen tankbeurten uit- deelde? Wie tilt aan een aantal onverklaar- bare overschrijvingen van NMBS en “Char- leroi Airport” naar haar bankrekening? De rechter tilde eraan zowaar. Een moeilijke mens, dat zeker!

EUro’s In dE WAAlsE lUCHt

Europa zet over tien jaar de overheids- steun aan de luchtvaart stop, dat schrijft De Tijd. Vliegen is immers geen open- bare dienstverlening. Bovendien verstoren ongeoorloofde subsidies de marktwerking.

De Waalse luchthavens Charleroi en Luik krijgen elk jaar 50 miljoen euro Waalse exploitatiesteun. In 2010 werd elke vertrek- kende passagier in Charleroi voor 11,7 euro gesubsidieerd. Hiermee wordt Ryanair in huis gehouden. Voor Luik bedraagt de sub- sidie 40 euro per ton vracht. Na een eer- dere veroordeling in 2003, loopt sinds vorig jaar een nieuw en breder onderzoek van de EU-Commissie tegen het Waals Gewest en de luchthaven. Tot vorig jaar kwamen ook de nieuwe investeringen op de reke- ning van het gewest. De jongste tien jaar investeerde de Waalse overheid ruim een half miljard euro in zijn twee luchthavens.

Vlaanderen is evenmin subsidievrij, maar het gaat om veel kleinere bedragen. In 2010 kreeg Deurne een kleine vijf miljoen euro (werkingsdotatie en investeringsdo- tatie), Oostende een goeie acht miljoen.

Brussels Airport krijgt niets.

(3)

Actueel 10 juli 2013 3

“Kus mijn dinges”

Mijnheer de moedige,

Excuseer dat ik deze brief op deze manier aanvat. Dat is eigenlijk de schuld van de grote windverplaatser en dito lawaaima- ker Pol van den Driessche. Naar aanleiding van uw nieuwe job als kabinetschef van Phi- lippe de Belgique omschreef de Polle u, in de Frut, als een man van het type Dehaene:

kordaat, sterk karakter en een enorme drive.

Hij voegde eraan toe dat gij geen gewone zijt. Indien Philippe uw raad een paar keer in de wind zal slaan, zult gij zeggen: “Kus mijn dinges.”

Akkoord, de Polle is geen fijnbesnaard man en komt veelal onbehouwen en vrij- postig uit de hoek, maar de typering kan tellen. En het zal nodig zijn de balsturige nieuwe koning wat in de hand te houden.

Philippe heeft zichzelf niet altijd onder con- trole, zoals genoegzaam bekend is.

Uw curriculum vitae is indrukwekkend en gij hebt een Belze pedigree als weinig ande- ren. Gij waart vele jaren diplomaat op het hoogste niveau: Verenigde Naties, NAVO, Europese Raad, ambassadeur in Rome en Washington, ... Het heeft u geen windeie- ren gelegd. De oude man van Laken heeft u voor dat alles zelfs beloond met een erfe- lijke baronnentitel. Een man van het regime dus, verheven boven elke verdenking, want uw politieke wortels zitten tot vandaag in de staatsbehoudende CD&V vastgean- kerd. Begonnen als adviseur bij burggraaf Etienne Davignon, legde gij een spectacu- lair parcours af, voor en achter de scher- men, tot uw laatste job als kabinetschef van Herman van Rompuy, de zogezegde Euro- pese ‘president’.

Omdat gij naar eigen zeggen niet stil kunt zitten, is men u komen vinden om kluns Phi- lippe te gaan begeleiden in het koningschap waarnaar hij zoveel jaren heeft uitgeke- ken. Hoe vaak heeft hij het wel niet gezegd:

“Ik wil koning worden!” Niet alleen zult gij hem moeten intomen als hij plotsklaps ten strijde wil trekken tegen het Vlaams Belang – waarmee hij ooit dreigde –, gij zult hem ook diets moeten maken dat hij niet meer moet uitvaren tegen de pers die hem in de weg loopt en geen petities meer mag onder- tekenen. Volgend jaar komt zijn vuurdoop:

na de verkiezingen moet hij een regering op de been krijgen.

Het idee alleen al. Het land houdt nu al de adem in. Gij weet maar al te goed dat Philippe een houten klaas eerste klas is en soms enige wereldvreemdheid etaleert. Het is bijna een titanenopdracht die gij op uw diplomatieke schouders neemt. Niemand die u zal benijden.

Tenzij gij natuurlijk uit regeringskringen in alle stilte de opdracht hebt gekregen het op handen zijnde protocollaire lintjesknip- pende koningschap voor te bereiden en de nieuwe koning stapsgewijs en zonder dat het te veel opvalt eraan te laten wennen.

Bovendien kan ik mij niet van de indruk ont- doen dat gij daarnaast veel met hem zult moeten klappen om hem bij de les te hou- den en dat gij programma’s zult moeten opzetten om Philippe aan de goegemeente te kunnen ‘verkopen’. Het is een publiek geheim dat Philippe vooral in Vlaanderen slecht ligt, niet ernstig wordt genomen en meer dan vaak het onderwerp is van kolder, spot en satire. Geert Hoste is ongetwijfeld meer dan tevreden, want zijn job is verze- kerd. Dit blad zal met uitermate veel plezier zijn duit in het zakje doen.

Wij wensen u veel moed en zelfopoffe- ring en wij kijken uit naar het moment dat gij voor de eerste keer “kus mijn dinges” zult zeggen tegen Philippe. Wij voelen met onze ellenbogen aan dat dat al voor zeer binnen- kort zal zijn...

Brief aan Frans van Daele

Op 20 mei nam Edward Snowden in Hawaï een lijnvlucht richting Hong Kong. Daar aangekomen “onthulde” hij voor de Britse krant The Guardian het bestaan van PRISM, een programma van de Amerikaanse veiligheidsdienst NSA om de sporen van alle elek- tronische verkeer in de VS te registreren. Gevolg: grote beroering in een aantal wes- terse landen, met linkse politici en de media op kop. Maar is PRISM echt wel nieuws?

De National Security Agency is één van de vele organisaties die de Verenigde Staten rijk is om de veiligheid van het land bewaren. De meest gekende Amerikaanse veiligheidsdiensten zijn de FBI en de CIA. Traditioneel zijn de CIA de slechteriken, omdat zij vooral op het buitenland gericht zijn en in de media graag gepor- tretteerd worden als aanstichters van militaire staatsgrepen (Chili!) en financiers van rechtse milities (Contra’s!). Over duistere samenzwe- ringen om niet alleen het bestaan maar ook de aanwezigheid van aliens over de hele pla- neet toe te dekken, hebben we het dan nog niet eens. Ook de FBI, in de eerste plaats op het binnenland gericht, had lang een slechte naam, maar dankzij enkele populaire tv-series met sympathieke FBI-agenten is die reputatie er sterk op verbeterd.

De NSA opereert meer in de schaduw van de CIA en de FBI. Als NSA-leden in een film of een tv-serie al opduiken, dan vaak als geheime agenten in duistere kamers vol dikke sigaren- rook die de zaak een beetje komen sabote- ren. Maar in de wereld van de cryptologie is de organisatie vermaard om haar cryptanalytisch onderzoek – het kraken van geheime codes en boodschappen.

Hoofddoel van de NSA is het beschermen van de nationale veiligheid, zoals de naam zegt.

Het vergaren, afluisteren en analyseren van communicatie behoort tot haar kerntaak. Als er al iets verwonderlijk was rond de hele zaak, dan vooral dat er zoveel mensen verwonderd waren dat de NSA aan een programma als PRISM zou werken.

Niets nieuws onthuld

Heeft Edward Snowden iets onthuld dat we nog niet wisten? Dat bijvoorbeeld al het e-post-, sms- en telefoonverkeer – eigenlijk alleen maar afzender, ontvanger en tijdstip – gelogd wordt?

Hoegenaamd niet. Want ach, waar is de tijd dat we ons druk maakten over ECHELON, dat andere spionageprogramma van de NSA? Dat deed precies hetzelfde, maar mét inhoud.

Voor wie het alweer vergeten was: telecom- operatoren bewaren al die gegevens, en niet alleen om je achteraf een rekening te kunnen sturen. Ook in Europa. De Europese richtlijn 2006/24/EC (in de wandelgangen Data Reten- tion Directive genoemd) verplicht die teleco- moperatoren ertoe die gegevens minstens zes maanden en maximaal twee jaar bij te houden.

Politie en veiligheidsdiensten kunnen toegang krijgen tot de gegevens, mits toelating van een rechter. Het enige verschil is dat de NSA die gegevens graag zelf bijhoudt, om er systema- tisch verdachte patronen in te kunnen opspo- ren. Men kan erover discussiëren of de NSA dat wettelijk mag, of zou mogen doen, maar verwonderlijk is het niet dat die organisatie het tenminste probeert.

In de cloud

Wat dan te denken van onder meer Face- book, Google, Apple en Microsoft die gegevens zouden afstaan aan de NSA? Zijn ook zij slechteriken? Of hadden ze eenvoudigweg geen reële keuze?

Ten eerste wil je als Amerikaans bedrijf natuurlijk geen last met de NSA, zeker als je groot en internationaal bent. Maar belang- rijker: je wilt vooral niet het grote bedrijf zijn dat ervoor zorgt dat terroristen op een veilige manier met mekaar kunnen communiceren om een aanslag op Amerikaanse bodem te plegen.

Hoe naïef moet je trouwens zijn om gevoe- lige gegevens op Facebook of in Google Docs te steken, en dan te denken dat de Amerikaanse veiligheidsdiensten niet zouden meelezen? Een beetje terrorist gaat daarvan uit, en vertrouwt zelfs zijn eigen harde schijf amper of niet. Word je niet op voorhand actief afgeluisterd, kan het immers nog altijd gebeuren dat men achteraf je harde schijf doorzoekt.

Aandacht zoeken

Waarom deed Edward Snowden dan zijn ont- hullingen? Volgens hemzelf omdat hij “niet in een maatschappij wilde leven die zulke dingen (het bespioneren van de eigen burgers) doet.”

En nog: “Ik wil niet leven in een wereld waar alles wat ik doe of zeg bijgehouden wordt.”

Men kan daar enige appreciatie voor opbren- gen, en in een ideale wereld waar iedereen lief is voor mekaar zou spionage volkomen overbo- dig zijn. Maar zoiets vertel je niet als je net van de Verenigde Staten naar China bent gevlucht.

Dan heb je een andere agenda, of je hebt ze niet allemaal helemaal op een rij.

Doorreizen naar Rusland en asiel aanvragen in landen als Cuba maakte de hypocrisie alleen maar groter. Zelfs voor de Russische president Vladimir Poetin werd het op den duur allemaal een beetje dolletjes, en dat wil al iets zeggen.

Hij wou Snowden wel asiel geven, als hij tenminste zou ophouden met de Amerikaanse belangen te schaden. Versta: zoveel onzin verkopen enkel en alleen om wat persaandacht te krijgen. Rusland wil per slot van rekening zijn betrekkingen met de Verenigde Staten niet op het spel zetten omwille van een mediageile clown, en is hem dan ook liever kwijt dan rijk.

Ook in Hong Kong – lees: Beijing – zullen ze er zo over gedacht hebben.

Nationale veiligheid niet in gevaar

Heeft Snowden niets nieuws onthuld, behalve de naam PRISM, dan zouden de Ame- rikanen hem uiteraard graag terug willen om hem in “verzekerde bewaring” te plaatsen. Maar dat hij de nationale veiligheid in gevaar zou gebracht hebben, is al evenzeer een lachertje.

De enige reden waarom de Verenigde Staten Edward Snowden zo snel mogelijk uitgeleverd willen zien, is het afschrikkingseffect tegenover werknemers van de NSA en andere veiligheidsdiensten. Het is niet omdat Snowden eigenlijk niets nieuws te vertellen had dat dat bij de volgende klokkenluider eveneens het geval zal zijn.

Primitief anti-amerikanisme

Edward Snowden gaat het vooral om de aandacht in de pers. In de media en bij enkele politici gaat het dan weer om primitief anti- amerikanisme. Het is absoluut geen toeval dat Snowden en uitgerekend de Britse krant The Guardian mekaar in Hong Kong vonden. In de Vlaamse media staat The Guardian geboek- staafd als een “kwaliteitskrant”, maar dat zegt natuurlijk niets over de echte kwaliteit van die krant.

Het etiket “kwaliteitskrant” wordt door kranten als De Standaard en De Morgen uitsluitend gebruikt voor linkserig, antiwesters en dus hip en politiek correct bedrukt papier. Iet of wat neutrale berichtgeving moet je er met een ver- grootglas in zoeken, want zelfs het minste arti- keltje moet in dienst staan van de goede zaak.

Als een krant als The Guardian bericht over PRISM, is dat vooral om nog maar eens aan te tonen dat de Verenigde Staten de grote satan zijn. Dat de Britten een gelijkaardig programma hebben, werd al iets minder dik in de verf gezet.

Ook het verhaal over de Amerikaanse spionage in de Europese instellingen in Brussel gaat er bij de journalisten van zo’n krant als zoete koek in. De nuance dat de Britten, Fran- sen, Duitsers, Russen en Chinezen precies hetzelfde doen, of zouden willen doen, verstoort alleen maar het verhaal. De hypocrisie van de Franse president François Hollande, die tegen die stoute Amerikaanse spionnen eens goed van leer trok, werd uitdrukkelijk niet aan de kaak gesteld.

Frankrijk terughoudend over PRISM

Dat het (af en toe) toch anders kan, bewees verleden week de Franse krant Le Monde. Niet dat het zo’n groot nieuws is dat Frankrijk een PRISM-achtig programma heeft lopen, maar de krant is tenminste zo eerlijk te schrijven dat de Amerikanen heus de enigen niet zijn die het rei- len en zeilen van hun eigen burgers systema- tisch in het oog willen houden. De krant merkte in haar inleiding fijntjes op dat Frankrijk niet bepaald hard geprotesteerd heeft tegen PRISM.

Reden? Ten eerste omdat Frankrijk al lang op de hoogte was, en ten tweede omdat Frankrijk precies hetzelfde doet.

F^vL

De zaak-Snowden

Gebruikt Philippe een harde of een zachte tandenborstel? Draagt hij graag een marcel- leke? Is hij er klaar voor? U kon het deze week in de “serieuze” gazetten allemaal zéér uitgebreid lezen, in een extra bijlage daar en een extra bijlage ginder. Het kon en kan niet op.

Daarom, beste lezer, dat we u nog meer bla- bla over de grote capaciteiten van onze toe- komstige koning besparen. Tiens, denken we dan, een maand geleden twijfelde iedereen of “hij het kan”, “of hij er klaar voor is”, en vandaag worden er katernen volgeschreven over de capaciteiten van Fluppe. Niemand (behalve een aantal mensen met een slecht karakter) twijfelt er nog aan dat hij een “fantastische”

koning gaat worden.

Toch moeten ons enkele zaken van het hart.

In alle bescheidenheid, maar het was ’t Pallie- terke dat als eerste persmedium duidelijk aan- gaf dat we dit jaar een nieuwe koning gingen krijgen. Dat artikel verscheen op 14 mei, maar werd twee dagen ervoor geschreven.

Die zondag 12 mei, toevallig of niet, deelde Albert Deux zijn beslissing mee aan prince Phi- lippe. Bij Le Soir lezen ze ook ’t Pallieterke, en daar brachten ze onze voorspelling als groot nieuws, weliswaar zonder bronvermelding. Het

“grote” nieuws van Le Soir werd door de andere media uitgebreid overgenomen.

In het paleis konden ze er niet mee lachen:

het gesprek tussen Albert Deux en prince Phi- lippe, in aanwezigheid van slechts een enkele adviseur, gebeurde immers in het grootste geheim en uiteraard in alle discretie. Het feit dat enkele dagen later er over niets anders gesproken werd, gaf de indruk dat er in het paleis een lek was.

De “serieuze” gazetten pakken nu uit met de ontdekking dat we twee koningen en drie koninginnen gaan krijgen. Tja, dat heeft u ook al kunnen lezen in uw lijfblad, maar dan wel in ons nummer van… 5 juni.

En dan die mededeling over de keuze om met “Philippe” te tekenen. Het is geen statement tegen de Vlamingen, aldus het paleis.

De opvolging

Dat klopt natuurlijk. Het statement om met

“Philippe” te tekenen, dateert niet van vandaag. Dat “statement” werd exact vijfender- tig jaar geleden al genomen bij de geboorte- aangifte.

Philippe bleef dat “statement” trouw. Bij zijn opleiding als gevechtspiloot (Alpha Jet en F-16) stond er op zijn pilotenhelm (in dymo-letter- tjes): Philippe de Belgique. En dat “statement”

heeft hij zonder problemen kunnen “volhou- den” bij de naamgeving van zijn kinderen.

Tot slot wil ik een oproep doen aan alle republikeinen en alle Vlaamse bewegers: hoe moei- lijk ook, laat deze tricolore kelk aan u voorbij- gaan. Laat u niet vangen aan de kunstmatig gecreëerde hype rond de poppenkast van Laken. Trap niet in de val om de oude en/of de nieuwe koning te gaan uitjouwen. Ik weet het, het kribbelt bij velen om een antiroyalis- tische stem te laten horen.

Mij lijkt het echter contraproductief om te gaan roepen en tieren. Als je niet op de sympa- thie van de bevolking of de steun van de media kunt rekenen, moet je dat soort acties achter- wege laten. Er zijn andere en stijlvollere manie- ren om de republikeinse stem te laten horen.

Bovendien, zou je kunnen redeneren, is de komst van koning Philippe nog niet zo slecht.

Vooral aan Franstalige kant ziet men de toekomst met die stuntelige Philippe somber in.

Philippe Moureaux (voormalig PS-burgemees- ter van Molenbeek) verwoordde het op 4 juli zo: “On respecte la décision royale en on croise les doigts pour l’avenir.” Niet dat ik sta te jui- chen bij de komst van Fluppe, maar misschien – en laten we dat hopen – zal zijn doen en laten het land verder uit elkaar drijven.

De angst van de Franstaligen is onze hoop.

K^vC

(4)

Schoon volk?!

Vorige donderdag was er een speciale zit- ting naar aanleiding van het aftreden van Albert II van Saksen-Coburg. Naast de obli- gate verklaring door de premier kwamen alle fractievoorzitters aan het woord om in deze of gene zin hun zeg te doen. Bij de Open Vld leek men wel in rouwstemming, want Gwen- dolyn Rutten en Carina van Cauter waren in het zwart gekleed, zoals Heksemie Turtel- boom naar gewoonte. Voor het overige was de Kamer aardig volgelopen. In de tribune vielen een aantal merkwaardige koppen op. Jacques van Ypersele de Strihou zat één van zijn aller- laatste keren in de koninklijke loge. Wou- ter Beke van CD&V kwam zien of de tsjeven wel braaf en royalistisch bleven. Super-Belg Armand de Deckèèèr was er (uit de Senaat afgezakt), fils à papa J.-J. de Gucht was er, maar ook billenknijper Polle ‘grosse caisse’

Van den Driessche maakte zijn immer luid- ruchtige opwachting. Waarom? Waarschijn- lijk om zich als gewezen royalty-watcher nog eens te laten gelden. Voor al de rest is hij zijn geloofwaardigheid kwijt.

Karikatuur

Wat de scherpe waarnemer opviel, was de wijze waarop oude krokodil De Croo een kari- katuur van zichzelf is geworden. Als zelfver- klaarde éminence grise meent hij overal onge- vraagd handjes te moeten gaan schudden en zijn mening te moeten zeggen. Waar mensen voor of na die zitting met elkaar aan het pra- ten waren, ging hij gewoon aanschuiven en met wat theater begroet hij eenieder met veel bombarie, maar niet altijd naar de zin van zijn

‘slachtoffers’. Zo ging hij voor de zitting onge- vraagd wat keuvelen bij de premier die met enkele ministers in gesprek was, zeer tot onge- noegen van het gezelschap. Veelal praat men dan gewoon verder zonder nog op hem te let- ten. Pijnlijk is dat. De Croo heeft echt niet door

Roddels uit de Wetstraat

Dossier

10 juli 2013

4

dat zijn tijd gekomen is. Veel jongere Kamer- leden rekenen hem al gewoon bij het antieke meubilair.

Zijn functie

Di Rupo hield zijn redevoering met de nodige dramatiek, over de ontmoeting van het kernkabinet met Albert II die hen zijn ont- slag meedeelde. Volgens hem was het een moment van emotie dat de ministers altijd zal bijblijven. De royalisten, vooral de Franstalige, pinkten haast een traan weg. Op zeker ogen- blik zei hij dat hij prins Filip ging informeren over de beslissing van zijn vader. De Kamerle- den konden een lach niet onderdrukken, want het leek wel alsof de prins op een andere pla- neet woonde en niet wist wat er ging gebeu- ren. Daarop zei Di Rupo met een glimlach dat het nu eenmaal zijn taak als premier is de kroonprins officieel op de hoogte te bren- gen en dankte de Kamer voor het begrip voor zijn functie. Na zijn kleffe toespraak applau- disseerde men niet bij de N-VA en het VB. Ook ZMDD en een onafhankelijke applaudisseer- den niet. Ook die van Groen kregen de han- den niet op elkaar, met uitzondering van Thé- rèse Snoy et d’Oppuers (Ecolo). Hoe zou dat komen?

Republikeinen, categorie 1

Jan Jambon van N-VA kwam uitleggen dat zijn partij een voluit democratische partij is, voorstander van de republikeinse staatsvorm.

“Maar”, zei hij er onmiddellijk bij, “wij zijn loya- listen.” Daarmee bedoelde hij dat zijn par- tij respect heeft voor het huidige institutio- nele kader zolang er geen ‘draagvlak’ is voor een republiek. Jawel, daar zijn de ‘draagvlak- nationalisten’ weer. De monarchie mag nog wat blijven voor hem, maar er zou wat aan gesleuteld mogen worden: stopzetten van de dotaties, de koning niet meer betrekken bij de regeringsvorming, geen gratie meer laten ver-

lenen. Uitsluitend nog een protocollaire func- tie. Sommige N-VA-Kamerleden met een echt Vlaams-nationalistische pedigree konden daar niet mee lachen, maar ze moesten zich schik- ken naar de kadaverdiscipline van de partij.

Toen Linda de Win van Villa Politica Jan Jam- bon dat legalistisch standpunt in een inter- view hoorde verkondingen, concludeerde ze duidelijker dan ooit: “Een republikeinse partij dus die de koning wil behouden...” Of: een spa- gaat van hier tot in Tokio. De N-VA lijkt stilaan kampioen te worden in het innemen van twee verschillende standpunten tegelijk.

Republikeinen, categorie 2

Barbara Pas van het Vlaams Belang kwam met een onverkort republikeins standpunt op de proppen, waarbij het over en uit is voor de koninklijke familie, teneinde een demo- cratisch aangeduid leiderschap volledig te laten spelen. Een republikeinse staatsvorm is het enige democratische systeem. Voor haar rijmt monarchie niet op democratie. Zij stelde onomwonden, en zelfs vriendelijk, dat het tijd is dat de Vlamingen en de Franstaligen hun eigen weg gaan en “dat mag en moet zelfs in goed nabuurschap gebeuren”. Haar uitsmijter aan het einde van haar betoog kon tellen: “Als de Franstaligen dan zo gehecht zijn aan het koningshuis, dan willen wij als Vlamingen en als Vlaams Belang alvast met een genereuze en royale ‘transfer’ dit koningshuis naar hen overhevelen, kosten inbegrepen.” Ze kreeg uiteraard applaus van haar fractiegenoten, maar ook van de eenzame N-VA-nationalist Peter Luyckx. Tijdens de toespraak van Pas zat Herman de Croo met het hoofd te schudden, te puffen en afwijzend met zijn hand te zwaaien.

Hij kon dat antibelgicisme en de majesteits- schennis duidelijk niet aan. Naar verluidt zou Patje “Brillantine” Dewael zich hebben laten ontvallen dat Barbara hardop had gezegd wat ook heel wat N-VA’ers denken.

Afstand

Over Patje van Tongeren gesproken... In zijn tussenkomst betuigde hij voorspelbaar zijn gehechtheid aan het vorstenhuis als bind- middel van het federale België, al zou zijn partij toch bereid zijn het debat aan te gaan over een meer protocollair koningschap. Wait and see... Maar hij kon het niet laten naar de Vlaams-nationalisten te trappen. Letter- lijk: “Ik wil afstand nemen van zij (sic) die de gebeurtenissen wensen aan te grijpen om te pleiten voor separatistische avonturen, al dan niet via confederale weg.” Pak vast, VB en N-VA. Daarmee is nu heel duidelijk dat het begrip confederalisme uit de Novemberver- klaring 2002 definitief bij het groot huisvuil werd gezet. Open Vld vervelt zo opnieuw tot de aloude PVV. En we weten in Vlaanderen waar- voor die letters staan.

De wrede edelman

Na het instorten van de Sovjet-Unie werden veel Russische archieven geopend, waar- door nogal wat communistische helden van hun sokkel zijn gevallen. Hun heldenverha- len zijn mythes. Nadat ex-KGB’er Poetin de macht in handen nam, is aan die openheid een eind gekomen, maar toch is onze ken- nis van Lenin enorm verrijkt. Vooral de Britse historicus Orlando Figes heeft met zijn magi- strale, vuistdikke en boeiend geschreven “Tra- gedie van een volk” nieuw licht laten schijnen op de zogenaamde revolutie van 1917 en haar belangrijkste acteur. Het lijkt wel een geres- taureerd schilderij waar vele lagen vernis van afgeschraapt zijn.

Lenins grootouders van vaderszijde waren Kalmoeken, wat te zien was aan zijn Aziatisch uiterlijk, en zijn moeder was half Joods. Zijn vader was het bewijs dat in keizerlijk Rusland sociale mobiliteit geen ijdel begrip was. Ilja Oeljanov bereikte een dusdanig hoge positie in de ambtenarij dat hij aangesproken werd met “uwe excellentie” en tot de op drie na hoogste adellijke klasse behoorde. Vladimir Iljitsj was inderdaad een hoge edelman en hij beleefde zijn gelukkigste jaren op een landgoed. Zijn oudere broer behoorde zoals Lenin tot de “radical chic”, wat wel meer het geval is bij welstellende zich vervelende jongetjes (denk aan de latere trotskist Frank Vanden- broucke). Aleksandr Oeljanov werd na een mislukte aanslag op de keizer terechtgesteld. De 17-jarige Vladimir nam de radicale fakkel van zijn broer over, maar hij bleef een kind van zijn milieu. In een politierapport noemde hij zich

“de weledelgeboren edelman Vladimir Oelja- nov” en de 21-jarige “marxist” klaagde de boe-

ren aan die tijdens de hongersnood van 1891 schade aan het landgoed hadden veroorzaakt.

Tot een jaar voor de revolutie van februari 1917 leefde hij goed en behoorlijk – zowel in Rus- land als in ballingschap – dankzij de pachtgel- den die de boeren op het landgoed van zijn moeder betaalden. Mensen die hem goed ken- den, zeiden dat hij tot zijn laatste snik de typi- sche Russische landedelman was: betweterig en onverdraagzaam voor ieder kritisch woord van een ondergeschikte. Zijn minachting voor de mening van de gewone mensen, zelfs zijn onverbiddelijke wreedheid voor het lot van boeren en arbeiders, hoorde bij zijn adellijke mentaliteit. Mensen waren abstract materi- aal waarmee je kon experimenteren. In ieder geval zweeg hij zeer discreet over zijn achtergrond toen hij zijn proletarische bolsjewieken op de adel losliet.

De samenzweerder

Lenin was feitelijk geen traditionele marxist.

Met zijn stelling van “de partij als voorhoede”

paste hij eerder in de rijke Russische samen- zweerderstraditie, waarin een klein groepje naar de macht streeft. Zoals Figes schrijft: “Niet het marxisme maakte van Lenin een revolutionair, maar Lenin maakte het marxisme revolutionair.” Lenin verafschuwde democratie en democratische organisaties. Vakbonden en zelfs het hele volk stonden voor hem ten dien- ste van de partij en niet omgekeerd. Zoals veel Russen bewonderde hij zeer de Franse Revolu- tie en vooral de jakobijnen en hun terreurme- thodes. In de klassieke marxistische kringen van de hoofdstad Sint-Petersburg wou men aanvankelijk niets van hem weten. Maar hij was plichtsgetrouw, toegewijd aan de zaak en een harde ijveraar voor een revolutie (dankzij het

Nieuw licht op Lenin

Vladimir Iljitsj Oeljanov (schuilnaam Lenin, naar de rivier Lena) is waarschijnlijk de meest invloedrijke persoon van de 20ste eeuw en het bewijs dat mensen geschiedenis maken. Zonder zijn invloed en zijn drammerigheid zouden de bolsjewieken waarschijn- lijk nooit gedurfd hebben de staatsgreep te plegen die het communisme als een nieuwe pest over de wereld zond. Zonder zijn moorddadige scrupuleloze mentaliteit zou de Sov- jet-Unie vlug verdwenen zijn. Zonder Lenin geen Stalin, en misschien zelfs geen Hitler die het anticommunisme als een vlag kon gebruiken. Misschien geen Tweede Wereld- oorlog, want een socialistisch of zelfs een conservatief Rusland zou nooit een pakt met Hitler gesloten hebben om hem in West-Europa de vrije hand te geven.

geld van zijn boeren). En hij kon zeer charmant zijn, zolang hij gelijk kreeg. Vrienden die met hem over een minuscuul politiek puntje van mening verschilden, waren niet langer vrienden. Na een eerste arrestatie werd hij voor drie jaar verbannen naar Siberië waar hij comforta- bel leefde en “voor gezondheidsredenen” zelf zijn ballingsoord mocht kiezen. Omdat alleen wettige echtgenotes hun man mochten verge- zellen, trouwde hij met zijn vriendin in de kerk (burgerlijke huwelijken bestonden niet), ook iets waarover hij later nooit sprak. Hij werd de leider van de bolsjewieken (leden van de meer- derheid) in de Russische socialistische partij. Ik herinner me nog, bij een bezoek aan Moskou in 1987, het verbaasde gezicht van een jonge Oost-Duitser toen ik hem vertelde dat die naam het gevolg was van een interne partijdiscussie waarbij Lenin 28 stemmen kreeg en de men- sjewieken (leden van de minderheid) 23 stemmen, omdat zeven anti-Lenin-stemmers weg- gelopen waren. Die jonge Duitser dacht dat honderdduizenden kiezers de bolsjewieken verkozen hadden.

De praktische revolutionair

Lenin was meer dan een politieke braller.

Hij was een praktische revolutionair die kan- sen zag waar anderen die niet zagen. Een groot deel van de Russische socialisten geloofde in het marxistische dogma dat eerst de bourgeoi- sie en het kapitalisme Rusland in hun greep moesten krijgen vooraleer – door kapitalis- tische tegenstellingen – het proletariaat zou opstaan. De tijd was volgens de socialistische leerstellingen niet rijp voor een revolutie in een grotendeels agrarisch land. Lenin lachte daar eens mee. Zoals zijn voorgangers uit de 19de eeuw, predikte hij dat hoe slechter het ging voor de mensen, hoe beter het was voor de revolutie. Het doel heiligde alle middelen.

Praktisch als hij was, wilde hij geen generatie wachten. Na een mislukte poging in juli 1917 om gewapend de macht te grijpen, hadden de bolsjewistische leiders geen zin meer in een nieuwe poging. Temeer omdat Lenin zich bij die gelegenheid liet kennen als een beunhaas eerste klas. Fysieke moed was niet één van zijn eigenschappen. Hij was gewend op een con- gres medestanders toe te spreken, maar in juli werd van hem verwacht dat hij de massa zou opjutten. In tegenstelling tot het beeld in vele propagandafilms kon hij dat niet. In een grote

menigte werd hij zenuwachtig en leuterde hij wat. Het momentum ging voorbij. In oktober was er een nieuwe kans, maar niemand buiten Lenin zag die zitten. Die keer overtuigde hij wel, want hij moest alleen de leden van het centraal comité van de partij voor de zaak winnen. Met tien stemmen voor en twee tegen werd één van de belangrijkste beslissingen uit de wereldge- schiedenis genomen. Tijdens de putsch, waar- aan maar een paar duizend mensen deelna- men en die in niets op de film van Eisenstein geleek, bleef hij voorzichtigheidshalve op de achtergrond. Vervolgens trok hij in zijn regering wel aan de touwtjes. Hij werkte ook dan lange tijd achter de schermen en hij verscheen nau- welijks in het openbaar. Maar praktisch bleef hij. Ondanks protest van zijn kameraden liet hij het vernederende verdrag van Brest-Litovsk sluiten met de Duitsers. Hij redde er de staatsgreep mee. Hij begreep onmiddellijk het nut van een talrijke en gevreesde geheime politie: de Tsjeka werd opgericht zonder één wet.

Die begon meteen met martelen en execute- ren. De Tsjeka overtrof de geheime politie van de tsaar oneindig in wreedheid en terechtstel- lingen. De meeste Russen leerden eerst Lenins naam kennen in september 1918, na een mislukte aanslag. Toen begon zijn personencultus die aan de aanbidding van de tsaren deed denken. Pamfletten schreven over hem: “Hij is de uitverkorene van miljoenen. Hij is de door God gekozen leider. Het soort leider dat maar eens in de 500 jaar wordt geboren.” (Dus kon Hit- ler het met niet minder dan 1.000 jaar doen.) Lenin was niet corrupt: geld zei hem weinig.

Uiterst wreed was hij wel. Zijn opvolger zou hem alleen maar overtreffen omdat het Sovjet- regime tegen die tijd steviger in de schoenen stond. Bekend is het bevel van Lenin om keizer Nikolaas en zijn hele familie te vermoorden, maar dat is een detail vergeleken met zijn eis om iedere tegenstander zonder genade uit te schakelen. Jarenlang hebben Sovjetleiders en hun papegaaien in de westerse universiteiten en media betoogd dat Stalin het fatsoenlijke communisme van Lenin de nek heeft omge- wrongen. Hier een typisch Lenin-kattebelle- tje: “Hoe meer leden van de reactionaire bur- gerij en geestelijkheid we kunnen neerschieten hoe beter.”

J^AN N^ECKERS Toekomende week: Joseph Goebbels

(5)

Actueel 10 juli 2013 5

Echo’s uit de Koepelzaal

Plantentuin (1)

De ‘Nationale’ Plantentuin van Meise is al een paar keren in deze kolommen aan bod gekomen, met als belangrijkste kritische vra- gensteller Mark Demesmaeker (N-VA), ondertussen Europarlementslid. De overdracht ervan was - zoals men weet - reeds afgesproken bij de vijfde staatshervorming (in 2001, voor wie de tel kwijt zou zijn). Voorwaarde was dat er een samenwerkingsakkoord tot stand zou komen tussen de Vlaamse en de Franse Gemeenschap over de wetenschappelijke col- lecties en het personeel. Dat heeft reeds meer dan tien jaar op zich laten wachten. De schuld daarvoor lag bij een herhaald en voortdurend

‘neen’ vanwege de sympathieke dames en heren van de Franse Gemeenschap. Op zich niet zo vreselijk, ware het niet dat de gebou- wen en de infrastructuur ondertussen in een steeds lamentabeler staat vervielen…

Op duizenden elfjulivieringen, van de Noordzee tot de Maas, ging het de vorige eeuw vooral over taal en cultuur. De gulden- sporenherdenkingen waren feesten van identiteitsbeleving, maar vooral van het streven naar culturele en politieke autono- mie. Vlaanderen zal ook dit jaar rond 11 juli weer wat feestjes bouwen. Laat het maar lekker zomeren. In september start het jaar van de waarheid.

Het is ondertussen al 21 jaar geleden dat de toenmalige Vlaamse regering het tienja- renproject “Vlaanderen-Europa 2002″ lan- ceerde, met als orgelpunt het symbolische jaar 2002, de 700ste verjaardag van de Slag der Gulden Sporen.

Vanuit het brede Vlaamse middenveld werd een ruime waaier van activiteiten ontwikkeld.

De Vlaamse regering lokte via subsidies en de medewerking van steden en gemeenten almaar meer volk in de tent. Nadat paars- groen in 1999 het electorale landschap had omgewoeld, kieperde Patrick Dewael Vlaan- deren-Europa 2002 in de vuilbak om door te gaan met “Kleurrijk Vlaanderen”. Geen spet- terende periode.

In 2002 werd de 11-daagse uiteindelijk de kern van het nieuwe project “Vlaanderen Feest!”. Ook straten, buurten en wijken konden nu op feestsubsidies rekenen. De klassieke 11-julivieringen werden “verruimd” qua programma-invulling en publieksbereik.

Bier en friet

Vandaag waaiert Vlaanderen Feest! uit over meer dan 90% van alle steden en gemeenten in Vlaanderen. Op veel evenementen gaan bier en frietjes, versierd met wat cultuurgar- nituur, voor op Vlaamse inspiratie, educatie en motivatie. Moeten we daarom treuren en zeuren? Och God, het leven is kort. Feesten is geen zonde.

De romantische Vlaamse Beweging had in essentie taalobjectieven en culturele ontvoogding als doel. Vandaag is Vlaanderen op weg naar een eigen staat, maar beschikt het nog niet over de nodige autonomie om daarin welzijn en welvaart te verzekeren. Daar zijn we nog wel even mee bezig in een strijd die zich heeft verlegd naar het politieke front.

Die volgende fase van de communautaire strijd kunnen we niet winnen met de tijd van toen. Macht komt uit de gleuf van de stembus. En verkiezingen win je niet meer met het verleden, maar met de toekomst. Niet met geschreeuw, maar met argumenten. Niet alleen, maar met bondgenoten.

Argumenten

In de zoektocht naar meer Vlaamse macht spelen culturele, politieke en sociaaleconomische argumenten. De culturele strijd is vooral in de tweede helft van de vorige eeuw gestre- den. De grenzen zijn getrokken, van de taal- grens in de jaren 1960 tot de recente, omstre- den splitsing van BHV.

Toch is de territoriumstrijd niet voorbij. Inci- denten stapelen zich op. Van de openlijke aanspraak van Brusselse politici op een stukje Grimbergen over de sluipende uitbreiding van Brussel via een concept Brussels Metropoli- tan Region tot het overlopen van de Brusselse emmer in Vlaams-Brabant.

Er zal meer nodig zijn dan Vlaamse waak- zaamheid om die ontwikkelingen onder con-

trole te krijgen. Vooral ook omdat die problemen in de perceptie “lokale” problemen zijn, waarvoor de empathische belangstelling in de rest van Vlaanderen al bij al beperkt is.

Brussel en de Rand

Zolang de Vlaamse partijen - V-partijen inbegrepen - niet durven te kiezen voor de ontvetting van de hoofdstad (decentralisa- tie, delokalisatie) blijft de culturele en maat- schappelijke situatie in de hele regio zorg- wekkend. In de perceptie van veel Vlamingen ligt Bruxelles al in het buitenland. Het ont- breekt de Vlamingen voorlopig aan politieke moed om daar de gepaste gevolgen uit te trekken. Hoe lang nog?

Of de situatie in de regio beter wordt met de organisatie van een sympathiek Gordelfes- tival, dat uitpakt met wat toeristische troeven en activiteiten in de Zes, is zeer de vraag. “De ontnederlandsing is en blijft een uitdaging voor de regio”, zegt Geert Bourgeois in Humo, maar “het gaat hoe langer hoe minder om een probleem van verfransing, dan wel om de integratie van nieuwkomers uit het Brusselse en het buitenland die vaak een andere taal spreken.” Mogen we dit een nieuwsoortige faciliteitenpolitiek noemen? Goedbedoeld, maar riskant? De N-VA ontwijkt hiermee de kern van het probleem: België is als migra- tieland wel erg aantrekkelijk voor nieuwkomers. Hoe lang nog?

Eigen biotoop

Vlamingen en Walen organiseren hun culturele samenleving gescheiden. We lezen andere kranten, volgen andere media, leven in eigen culturele kringen.

Vlamingen hebben ook hun eigen politieke biotoop. Peeters blijft maar herhalen dat het Vlaamse niveau met de nieuwe bevoegdhe- den van de zesde staatshervorming prioritair zal worden. Hij blijft een factor van belang voor weerwerk tegen de ambitie van het Bel- gische establishment én de Franstaligen om Vlaamse autonomie te beperken en te neutra- liseren. Een breuk met het socialistische Wal- lonië staat in de sterren geschreven.

Goed politiek bestuur is maar haalbaar als Vlaanderen en Wallonië hun verschillende kijk op zowat elk maatschappelijk gegeven kunnen omzetten in een autonoom beleid. En die verschillen zitten overal: in justitie, verkeers- veiligheid, asiel en migratie, misdaad en straf, milieu, kernenergie, gezondheidszorg, buiten- landse politiek, ontwikkelingssamenwerking, wapenleveringen, sanctionering van werklozen, demografische politiek, ondernemings- schap, vakbonden en stakingen, de monarchie, en nog veel meer, wonen en huren...

Vul maar aan.

Economie

Sociaaleconomische autonomie heeft de Vlaming nog niet. De Vlaamse economie

Vlaamse autonomie:

er zullen veel metsers nodig zijn

draait vlot, wat blijkt uit de grote verschillen inzake BRP. De Vlaamse export doet het goed.

In de totale Belgische export 2012 vertegen- woordigde Vlaanderen 83,28%. Vlaanderen is innovatief, creatief, zorgzaam voor zijn verou- derende bevolking, goed in zijn onderwijs…

De cijfers over schoolverlaters, uitkerings- gerechtigde werklozen, de schaarse gegevens over het aantal leefloners, of over over- heiddstewerkstelling, blijven voor Wallonië en Brussel ronduit hallucinant.

KBC en Planbureau

De studiedienst van de KBC mag dan al sig- naleren dat de Waalse economie de jongste tien jaar hogere groeicijfers noteert dan de Vlaamse, dat lijkt vooral veel vroege vreugde over een minimaal herstel. Dat de KBC dat op basis van betwistbare gegevens (o.a. bevol- kingsprognoses) al doortrekt tot 2020 is héél merkwaardig.

Ook het Federaal Planbureau publiceerde prognoses (“Nieuwe regionale economische vooruitzichten 2013-2018”). Dat rapport bevestigt dat het verschil minimaal is. Dit jaar gaat het om 0,3 procent groei voor Wallonië tegen 0,2 procent voor Vlaanderen. De werkloosheidsgraad in Wallonië zal volgens het Planbureau in 2018 nog altijd op 15,8 procent uitkomen, of bijna het dubbele van de werkloosheidsgraad (8 procent) in Vlaanderen.

Nog andere cijfers, dit keer van de FOD Eco- nomie, leren ons dat de werkgelegenheids- graad het jongste jaar alleen in Vlaanderen toenam (eerste kwartaal 2013: 71,7%), maar in Brussel en Wallonië nog daalde (56,0% en 61,5%). De werkloosheidsgraad (eerste kwartaal) steeg in Vlaanderen wel van 4,3 naar 4,5 procent, maar die van het Waals Gewest van 9,9 naar 12 procent, die in Brussel van 16,1 naar 20,9 procent.

Hoe lang kan de Vlaamse economie het tijdverlies van die federale compromissenpo- litiek nog aan? Als we de bouwtijd voor verre- gaande Vlaamse autonomie willen verkorten, zullen er veel metsers nodig zijn. Dat één politieke partij die in voldoende aantal zou kunnen leveren, is een illusie. Dat de V-partijen die samen zouden kunnen leveren, erg twij- felachtig. Het nu aankomende nieuwe politieke jaar moet dus een jaar worden van zoeken naar “openingen”, en het verbreden van de Vlaamse werkvloer.

Op een of andere manier zullen de radica- len de gematigden nodig hebben. En omgekeerd. In diversiteit, met verschillende nuan- ces en klemtonen moet iedereen zijn ding kunnen doen, om op zijn minst de eerste ver- dieping te kunnen bouwen. Wat daarbovenop komt, zien we dan wel. Het zullen de Vlaamse kiezers zijn die bakstenen en mortel aanvoe- ren. Die proberen te overtuigen, laat dat de prioriteit zijn.

A^njA P^ieters

Plantentuin (2)

Zo gebeurde wat schering en inslag is: de Vlamingen betaalden nog eens een tweede keer een prijs voor wat in ieder normaal land hun rechtmatig eigendom zou zijn. In de aan- loop naar de zesde (foeilelijke) staatshervorming werd een nieuw akkoord bereikt, dat ondertekend werd in mei dit jaar. De gebou- wen worden nu echt eigendom van de Vlaamse Gemeenschap, de wetenschappelijke collec- ties (bibliotheek, herbarium en de planten) blijven echter federaal, maar worden in bruik- leen gegeven aan Vlaanderen. Joris van Hau- them (VB) noemde het ‘echt een staaltje van samenwerkingsfederalisme’ en gaf in de ple- naire vergadering een hilarisch nummertje ten beste over een Vlaamse cactus naast een Belgi- sche en een Franstalige die elkaar zouden kunnen bevruchten waarna niemand nog weet wie de eigenaar is van de nakomelingen… Voor Eric van Rompuy was er geen vuiltje aan de lucht:

voor hem is het ‘werkzaam’ en ‘men zou anders inderdaad niet in België leven’.

Mammoetdecreet (1)

Voor een paar weken schreven we hier reeds over het fameuze verzameldecreet ‘Onderwijs XXIII’, een mikmak van allerlei nieuwe regelge- vingen in verband met onderwijs. De Vlamin- gen in dit apenland doen er goed aan zich te realiseren wat hun eigen vertegenwoordigers volgende woensdag – wanneer u deze lijnen leest – zullen goedkeuren. Daardoor wordt het mogelijk om Frans te geven vanaf de tweede graad van het basisonderwijs. Vanaf de leeftijd van acht jaar! In het middelbaar kunnen voort- aan niet-Europese talen als Chinees, Hindi en Russisch onderwezen worden. (Door wie en voor wie?) Via een amendement werden Turks, Arabisch en Japans aan dat lijstje toegevoegd.

Vergissen wij ons als we menen aan te voelen dat dat Japans daar maar staat als een soort glijmiddel dat de twee andere talen aanvaard- baar moet maken?

Mammoetdecreet (2)

Het mooiste moet nog komen! Het ontwerp van decreet maakt ook lessen van niet-taalvak- ken in een vreemde taal mogelijk in het secun- dair onderwijs. De hooggeleerde pedagogische bollebozen (die ons onderwijs volkomen mis- meesterd hebben en nog steeds ongehinderd hun gang mogen gaan) spreken liever over CLIL: ‘Content and Language Integrated Lea- rning’. Zo wordt het mogelijk geschiedenisles te geven in het Engels, of fysica in het Frans!

Dat geschiedenis voor ontiegelijk veel leerlin- gen nu al een ernstig probleem is, en dat de minder wetenschappelijk aangelegde jongens en meisjes een probleem extra bovenop de leerstof gelegd krijgen, dat vindt blijkbaar niemand echt erg.

Waartoe heeft heel die Vlaamse Beweging nu eigenlijk gediend? Onze eigen vertegenwoordigers in ons eigen parlement gaan nu zelf – met de pink op de naad van de meer- derheidspartijbroek - invoeren wat sinds het begin van de jaren dertig van vorige eeuw ein- delijk niet meer toegelaten was…

Ter gelegenheid van het Feest van de Vlaamse Gemeenschap, beter bekend als de Guldensporenviering, zijn onze kanto- ren op donderdag 11 juli gesloten.

De sherIffs VaN De MOrgeN

De Happart kwam spreken voor het IJzerbedevaartcomité, dus Happart is een flamingant. To zover reikt het redeneerver- mogen van de jonge reporters van de kwa- liteitskrant De Morgen. Zondag hadden ze op de krant blijkbaar weer kopij te kort en ging zowat een volledige pagina naar de operatie “Hoe beschadigen we de Vlaams- gezinden?”.

Philip Gallasz en Sara Vandekerckhove vonden op de website van de Vlaamse Overheid warempel een link naar de web- site van Vlaanderen Feest (11daagsevlaan- deren.net). Haha! Een directe lijn naar het fascisme!

Vinden de sheriffs van De Morgen daar niet plotsklaps een sprekerslijst waarop ook voorzitters van Vlaamse strijdvereni- gingen zijn gemeld? “Enkele ultra-Vlaams- nationalistische en separatistische perso-

nen”, voorwaar. Ene Wim De Wit (voorzitter IJzerwake), “rabiate voorstander van de Vlaamse onafhankelijkheid”. Ene Erik Stof- felen ook (voorzitter van het ANZ) die de

“Waalse vrienden” op het Zangfeest opriep om te scheiden! Ene Kurt Moons (voorzitter

van Pro Flandria), die zich ook al “inzet voor een zelfstandig Vlaanderen”… Gruwels van Vlaanderen, daar hoort voor de snot- apen van De Morgen alleen een spreekver- bod bij. Zo werkt hun “democratisch” brein.

Gallasz en Vandekerkchove vinden het zelfs

“opmerkelijk” dat op de website van Vlaan- deren Feest! een lijst staat van muzikanten met een “Nederlandstalig repertoire”.

Zingen in eigen taal, onverdraagzaam toch? Even Kris Peeters bellen over die misdaden tegen de menselijkheid, dus.

Helaas, die zat in Texas. Even proberen bij Ingrid Lieten (sp.a) en Geert Bourgeois (N-VA). Helaas, geen reactie. Dan meer even een paar sponsors “pakken”.

Wat dacht je van Electrabel en de Nati- onale Loterij? Een naïef wicht dat aan de telefoon zei dat ze “verwonderd” was over

“die namen” op de lijst. Dan toch iets om af te drukken.