Wie heeft baat bij verkiezingen?

(1)

€ 2,50

75ste jaargang • nummer 51 • donderdag 19 december 2019 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Betekent carnaval Aalst op 23 fe- bruari 2020 ook carnaval in het kies- hokje? Moeten de wielerfans zich op zondag 5 april eerst nog naar de stembus haasten, vooraleer ze de Ronde van Vlaanderen kunnen volgen? Het is zeker niet uitgesloten.

Daar waar aanvankelijk enkel aan Franstalige kant gesproken werd over vervroegde verkiezingen om uit de politieke impasse te geraken, zijn er nu ook meer en meer Vlaamse politieke waarnemers - Rik van Cauwelaert, Dave Sinardet - gewonnen voor een stembusslag in de lente. Vraag is of daarvoor in de federale Kamer een meerderheid kan worden gevonden. Vandaag is die er wellicht niet, maar het zou kunnen dat de geesten na Nieuwjaar begin- nen te rijpen.

Vlaams Belang op een wolk

De Vlaamse partij die van bij het begin geen problemen had met vervroegde verkiezingen, is het Vlaams Belang. Na de overwinning van 26 mei werd de partij nog meer gelegitimeerd door ontvangen te worden door koning Filip en door wekenlange gesprekken op Vlaams niveau met de N-VA van Bart De We- ver. Voor het eerst besefte een be- langrijk deel van het Vlaamse electoraat dat een stem voor het Belang geen proteststem of verloren stem was. Iedereen gaat ervan uit dat de partij van Tom Van Grieken bij vervroegde verkiezingen vlot over de drempel van 20 procent springt.

Bij de partij weet men dat ook.

En sommigen leven er op een wolk.

Vervroegde verkiezingen zouden het Vlaams Belang beter uitkomen dan de hoge scores in de peilingen nog vier tot vijf jaar te moeten aanhouden. Het is zoals beleggers op de beurs: als men voelt dat men een mooie winst op het aandeel kan nemen, dan moet men dat nu doen.

Een grotere Vlaams Belang-falanx in de federale Kamer geeft nieuwe- lingen in de partij bovendien nog

meer de kans om zich in thema’s als migratie en veiligheid te profileren.

N-VA als anti-PS-partij

Voor de N-VA liggen de zaken moeilijker. Dreigt de partij bij verkiezingen richting 20 procent te zakken? Dan wordt het in de Vlaam- se taalgroep de junior partner van het Vlaams Belang. Kan men dan nog uit de schaduw treden van het VB? Sommigen in de partij denken van wel, maar dan moet men geen campagne voeren op het thema van migratie. Dat is eigendom van Tom Van Grieken en Co. Neen, de N-VA moet zich zoals in 2010 en 2014 af- zetten tegen de geldverslindende PS-machine. Dat helpt electoraal altijd. Het ziet er naar uit dat Bart De Wever de voorbije weken zo’n positie aan het innemen is. Door constant te verwijzen naar de aan- bevelingen in de nota-Magnette, die neerkomen op “een miljardentransfer van de actieve Vlamingen naar de passieven aan de andere kant van de taalgrens”.

Voor de andere Vlaamse partijen zijn vervroegde verkiezingen geen cadeau. De CD&V mag dan wel een nieuwe schwung krijgen onder voorzitter Joachim Coens, het electoraat van de christendemocraten is gewoon aan het uitsterven. De sp.a en vooral de Open Vld zijn twee losgeslagen schepen. Gwendolyn Rutten heeft met haar paars-groen geflirt van haar partij een soort linksliberale D66 gemaakt. Dat is in de media- en cultuurwereld misschien goed voor 50 tot 60 procent van de stemmen, maar bij de totale bevolking voor amper 10 procent.

Nu de klimaathype van 2019 wat afgezwakt is en figuren als Anuna De Wever (waar zit die ergens?) en Greta Thunberg - omringd door een bende bedriegers zo blijkt nu - aversie opwekken bij de publieke opinie, zal Groen (net als Ecolo) al tevreden kunnen zijn met een status quo. PVDA kan winnen, maar dan vooral door de zwakte van de rest van de linkerzijde.

Steeds meer wordt in de Wetstraat openlijk gepleit voor vervroegde federale verkiezin- gen in de vroege lente. Vraag is wie er voordeel bij heeft. In elk geval het Vlaams Belang.

Misschien de neocommunisten van de PTB/PVDA. En waarom niet de PS, MR en ja, de N-VA... We zetten de argumenten daarvoor op een rij.

PTB over de top?

PS sterk op links

In Wallonië lijkt de opmars van de PTB gestopt. Het is een blijver in het politieke landschap, maar zorgt niet langer voor angstreacties bij de PS.

PS-voorzitter Paul Magnette hoopt met zijn zeer linkse informateurs- nota en anti-N-VA-discours zelfs wat procentpunten te winnen bij vervroegde verkiezingen. En op die manier meer gewicht in de schaal te kunnen leggen bij nieuwe federale onderhandelingen. Een verzwakte N-VA zou de Parti Socialiste meer gewicht geven en zou ook helpen om de traditionele Vlaamse partijen gemakkelijker over de streep te krijgen voor een paars-groene coa- litie. Al zullen die Vlaamse partijen wel zeer zwak staan. Bij de PS is het in elk geval duidelijk: vervroegde verkiezingen zullen wellicht een electoraal voordeel opleveren. En als men geen stemmen terugwint van de PTB, dan zal men ze misschien bij Ecolo kunnen halen.

De MR beheerst de rechterflank

Bij de Franstalige liberalen van de MR denkt men ook aan een bo- nus dankzij vervroegde verkiezingen. George-Louis Bouchez speelt als nieuwbakken voorzitter welis- waar hoog spel. Een verkiezingsne- derlaag zou zijn politieke legitimiteit snel ondermijnen. Maar de man is een durver en wil risico’s nemen.

Door zijn wat rechtsere opstelling hoopt hij de MR voorbij de kaap van de 25 procent van de stemmen te sturen. Zijn redenering is dat het rechtse Waalse electoraat - goed voor 30 procent - aan hem toebe- hoort. Radicaal rechts is gemargina- liseerd en er is geen echte rechtse rivaal. De kleine rechterflank van de cdH kan verder doodbloeden richting MR. Tenslotte hoopt Bouchez zijn jonge imago te kunnen laten renderen.

Daarnaast waren natuurlijk ook allerlei veiligheidsmaatregelen noodzakelijk: de inzet van de Duit- se politie leverde een bijkomende kostenplaatje op van 11.500 euro.

“Voor de Duitse rechtsstaat is dit eigenlijk het bankroet”, was de AfD-reactie.

Miri und kein Ende

Ibrahim Miri was einde oktober Duitsland terug binnengekomen, nadat hij in juli een eerste keer was uitgezet. Zijn asielaanvraag - hij diende effectief een nieuwe asielaanvraag in! - werd door de overheden afgewezen en eind

november werd hij opnieuw naar Libanon gevlogen. Miri, die voor ernstige drugsdelicten in Duits- land al zwaar was veroordeeld en ook bekend stond als de aanvoer- der van de beruchte motorclub Mongols Bremen, had in zijn asielaanvraag aangegeven dat hij zich in Libanon niet veilig voelde.

Dit feit blijft als een paal boven water: als je als maatschappij dit soort figuren niet buiten de grenzen houdt, zijn er alleen héél zware kosten aan. De vraag is hoelang de maatschappij dit soort kosten nog wenst te dragen. Of nog kan dragen… PIET VAN NIEUWVLIET

Uitzetting criminele migrant kost Duitsland 60.000 euro

Wie heeft baat bij verkiezingen?

De nieuwe, tweede uitzetting van de Libanese chef van de cri- minele Miri-clan, Ibrahim Miri, heeft de Duitse staat alles bijeen 57.500 euro gekost. Op een vraag van een AfD-parlementslid ant- woordde de Duitse Bondsregering dat de vliegtuigkosten alleen al 46.000 euro bedroegen.

Diversiteit van opinies aan onze universiteiten

is bedreigd

Zeven op de tien academici kun- nen zich indenken een stem uit te

brengen op Groen, zo bleek uit een rondvraag bij de Vlaamse universiteiten. Dat is zes keer meer dan het resultaat dat die partij behaalde in mei. Slechts 5 procent kan zich voorstellen ooit voor het Vlaams Belang te kiezen. Dat is vijf keer minder dan de steun die deze partij geniet bij het volk in zijn geheel, zo leert ons de jongste peiling.

Lees de column van

Jurgen Ceder op blz. 3

(2)

Actueel 16 december 2019

2

Voor de periode 2014-2020 gaat het over 1,47 miljard euro. En opnieuw tonen de experts van de Re- kenkamer aan dat de honderden miljoenen euro’s amper effect hebben (Speciaal verslag: EU-steun aan Marokko: tot dusver beperkte resultaten).

Waarom geven aan Marokko?

De Rekenkamer buigt zich niet over de vraag waarom de EU miljar-

In de periode van 2007 tot 2013 schonk de Europese Unie 1,2 miljard euro aan Marokko. Toen al verschenen er kri- tische rapporten van de Europese Rekenkamer dat het grootste deel van dat geld verspild werd. De EU luisterde uiteraard niet naar zijn eigen specialisten en verhoogde het budget voor onze Marokkaanse vrienden zelfs nog.

den euro’s aan Marokko geeft. Dat is een politieke beslissing. Die beslissing is uiteraard onterecht. Marokko plukt vandaag immers de vruchten van zijn zorgvuldig macro-economisch beheer en de structurele hervormingen die in de afgelopen jaren zijn doorgevoerd. De groei bleef er relatief gestaag toenemen en de inflatie is laag. Het externe tekort op de lopende rekening en het begrotingstekort namen in de afgelopen jaren bovendien steeds verder af. De vraag is dan ook of Marokko de Europese miljarden nog nodig heeft.

Marokko ontvangt vandaag meer EU-ontwikkelingssteun dan enig ander Noord-Afrikaans land, met uitzondering van Tunesië, en is een van de voornaamste begunstigden van internationale ontwikkelingssteun. De EU is de grootste donor en verstrekt liefst 25,2 procent van de officiële ontwikkelingshulp.

Westelijke Sahara als twistpunt

Tussen de EU en Marokko was

lang sprake van goede betrekkin- gen. Het partnerschap EU-Marok- ko is echter gespannen sinds 2015, toen het Gerecht van de EU (onder- deel van het Europees Hof van Justi- tie) de eerste reeks uitspraken deed waarin de Westelijke Sahara niet als deel van Marokko werd beschouwd.

Dit betekende dat de Westelijke Sahara geen deel uitmaakte van de overeenkomst inzake visserij en landbouw tussen de EU en Marokko en niet kon profiteren van dezelfde tariefvoordelen.

De kwestie Westelijke Sahara leidde ertoe dat het partnerschap tussen de EU en Marokko onder druk kwam te staan en Marokko schortte de politieke dialoog op.

Wat na 2021?

De belangrijkste problemen vandaag in Marokko zijn de restrictieve perswetten, het gebrek aan inter- netvrijheid, het niet toestaan van vrije vergadering en het gebrek aan onafhankelijkheid van de justitië- le sector. In 2018 nam de score van Marokko voor burgerlijke vrijheden zelfs nog af vanwege hard ingrijpen van de staat bij grote demonstraties gedurende het jaar. Het is misschien tijd dat de EU voor de periode vanaf 2021 stopt met het verspillen van middelen in Marokko.

THIERRY DEBELS

EU blijft miljarden euro’s verspillen in Marokko

Redactie & beheer:

Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41,

2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17 Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

3 maanden: 32,50 euro 6 maanden: 65,00 euro 1 jaar: 130,00 euro Steunabo 1 jaar: 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres:

BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel

Stichter 1945-1955: Bruno de Winter Hoofdredacteur 1955-2000: Jan Nuyts Hoofdredacteur 2000-2010: Leo Custers Hoofdredacteur 2010-heden: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Abonnement buitenland:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

De belangrijkste

centrale bankier ooit

Vorige week overleed Paul Volcker op 92-jarige leeftijd.

Hij was in de jaren ’70 en ’80 gouverneur van de Ameri- kaanse Centrale Bank en ging de strijd aan met de oplo- pende inflatie. Zijn beleid van hogere rentevoeten veroor- zaakte eerst een paar recessies, maar uiteindelijk temde hij het inflatiemonster en lag zo aan de basis van de ster- ke welvaartsgroei in de Westerse wereld.

In 1928 overleed Benjamin Strong, gouverneur van de Nationale Bank van New York, op 55-jarige leeftijd aan tbc. Specialisten economische geschiedenis stellen wel eens dat de Grote Depressie na de beurs- crash van 1929 zou vermeden zijn indien Strong toen nog leefde. Hij had een goed inzicht hoe men de rentevoeten moest gebruiken om de economie bij een zware crisis te stimuleren.

Vaak wordt gezegd dat het eerder personen dan omgevingsfactoren zijn die de politieke geschiedenis bepalen, en dat is niet fout. Maar geldt dat ook voor een complex gegeven als de economie? Wie het tra- ject van de vorige week overleden Paul Volcker (1927-2019) bekijkt, kan niets anders dan “ja” antwoor- den. Volcker was van 1979 tot 1987 gouverneur van de Federale Reser- ve, de Amerikaanse Centrale Bank.

Hij staat bekend als de persoon die de oplopende inflatie wist te tem- men, een plaag die de Westerse economieën in de jaren ’70 teister- de.

Extreme inflatie in de jaren ’70

We kunnen het ons vandaag de dag amper voorstellen, maar in de jaren ’70 liep de inflatie gemakke- lijk op tot 10 tot 15 procent. De centrale banken doen er vandaag alles aan om de inflatie richting 2 procent te duwen. Een beetje inflatie is goede smeerolie voor de economie.

Dat was in de jaren ’70 dus anders. De olieschok van 1973 met stij-

gende brandstofprijzen ontwrichtte de economie en zorgde voor stijgende prijzen, gevolgd door stijgende lonen en nog meer stijgende prijzen. In de Westerse wereld nam de werkloosheid toe. Landen als Groot-Brittannië kwamen bijna onder controle van het Internationaal Monetair Fonds.

Een andere oorzaak van de oplopende inflatie was het opzeggen van de goudstandaard, waarbij geld gedekt werd door de bestaande goudvoorraad. Geld bijdrukken kon niet, tot president Richard Nixon - verlegen om middelen voor de oor- log in Vietnam - de goudstandaard liet vallen. De geldhoeveelheid nam toe en zo liep de inflatie op.

Economen als Milton Friedman waarschuwden voor het inflatie- spook. Er was natuurlijk geen sprake van hyperinflatie zoals in het Duitsland van het begin van de jaren ’20, maar de hoge inflatie was een aantasting van spaartegoeden en had vooral negatieve gevolgen voor de middenklasse, de groep die een moderne economie schraagt.

Op zo’n moment is het aan een centrale bank om op te treden: de oververhitte economie moet een halt worden toegeroepen door een renteverhoging. Alleen stonden centrale bankiers in de jaren ’70 onder zware druk van de politiek en durfden ze de rente niet te ver- hogen. Dat zou vele sectoren on- tevreden stemmen. Denken we aan de bouwsector, de landbouw of de autosector. Die draaien op het ge- makkelijk toekennen van goedkope kredieten.

Rentevoeten tot 20 procent

Toen Paul Volcker in 1979 gouverneur werd van de Amerikaanse Centrale Bank, ging hij in tegen de politici. De inflatie, die ondertussen zo’n 12 procent bedroeg, moest omlaag. En dat kon enkel door het rentewapen te gebruiken. De rentevoeten stegen naar 20 procent. Dat deed de economie niet enkel ver- tragen, maar zelfs stilvallen. Er volgden rond de wisseling van de jaren

’70 en ’80 twee recessies. De werkloosheid steeg boven de 10 procent, maar de inflatie daalde sterk en bedroeg in 1983 amper 3 procent. Het spook was getemd.

Daarmee was de basis gelegd van de sterke welvaartsgroei in de jaren ’80. De prijsstabiliteit was terug, conditio sine qua non voor een duurzame groei. Volcker had met zijn rentebeleid ook duidelijk gemaakt dat centrale bankiers onafhankelijke figuren waren die zich niet lieten intimideren door de politieke leiders. Een gouden re- gel die tot vandaag gerespecteerd wordt, ondanks de druk van onder andere president Donald Trump om in de VS een zeer soepel rentebeleid te voeren. Door zijn beleid kan Volcker terecht gecatalogeerd worden als de belangrijkste centrale bankier ooit.

Na zijn terugtreden in 1987 bleef Volcker zijn ongezouten mening ventileren. Onder andere over de groeiende excessen in de banken- wereld, die op zoek naar winst allerlei steeds ingewikkeldere financië- le producten ontwikkelde.

Daar werd de basis gelegd voor de financiële crisis van 2008-2009.

Over de banken zei Volcker ooit:

“Het enige innovatieve dat ze hebben gedaan, is het plaatsen van geld- automaten.”

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

Wat leerden we de voorbije week:

- De studentenkoepel LOKO uit Leuven wil een eigen studentencodex uitgeven. Sommige studenten storen zich aan bepaalde liederen die “tegen de grenzen van het fatsoen aanbotsen”. Meer bepaald gaat het over enkele Vlaamse liedjes en Duitse soldaten- liederen zoals “Erika”. Dat de huidige studentencodex door het KVHV wordt uitgegeven en verkocht, is een extra motivatie om een ‘vernieuwde’ codex uit te geven. Weg dus met de Vlaamse strijdliederen…!

- Vl@s, de Vereniging van Vlaamse actieve Senioren, stapt uit het OVV, het Overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen. Aanlei- ding is een tekst over ‘Migratie en Integratie’. We typen over van de ontslagbrief: “Vl@s werkt rond hedendaagse invulling van Vlaamse identiteit. Met projecten zoals ‘Taal werkt verbindend’ en

‘Parlangi’ (videochat in het Nederlands tussen senioren en jonge allochtonen) en ‘DUO for a JOB’ (senioren als mentor in de job- zoektocht van allochtonen) houden we het op werken aan integratie, i.p.v. OVV-standpunten die her en der haaks staan op ons beleidsplan 2021-2025.”

Het rommelt al langer in Vl@s. Begin dit jaar kwam het tot een breuk in Limburg tussen plaatselijke afdelingen en het nationale Vl@s-bestuur. Terwijl er in het hoofdbestuur een eerder progressieve wind waait, is dat niet altijd zo in de plaatselijke afdelingen waar dikwijls het bestuur gevormd wordt door stamboekflamin- ganten. Hetzelfde fenomeen ziet men trouwens in het Davidsfonds (ondertussen ook al uit het OVV gestapt). Plaatselijk zijn er over- tuigde DF-afdelingen die trots dwepen met Vlaamse taal en cul- tuur, terwijl vanuit het hoofdkwartier in Leuven net het omgekeer- de wordt gepromoot.

- Enkele jaren geleden schreef ik in dit blad dat de directie van “Het Vlaamse Kruis” eraan dacht om het woordje ‘Vlaams’ uit de naam te schrappen. De directeur van Het Vlaamse Kruis rea- geerde toen in een brief waarin hij de nakende naamswijziging ontkende. Deze week bereikte me opnieuw hetzelfde gerucht.

Het Vlaamse Kruis zou volgend jaar van naam veranderen. Men wil namelijk ook een werking opstarten in… Wallonië… Tja, daar past natuurlijk een naam zoals “Het Vlaamse Kruis” natuurlijk niet.

Het Vlaamse Kruis werd in 1927 opgericht als tegengewicht voor het hoofdzakelijk francofone Rode Kruis België. Ik ken ver-

schillende verplegers, verpleegsters en andere vrijwilligers van Het Vlaamse

Kruis, en die bevestigen wat iedereen kan vermoeden: aan de basis zitten (nog steeds) mensen met een Vlaamse overtuiging, maar in het nationale bestuur zitten mensen die wars zijn van de Vlaamse strijd en allergisch voor Vlaamse symbo- liek.

Vlaams bewegen…? De processie van Echternach gaat sneller vooruit….

Vlaamse strijd: een

processie van Echternach

ECONOMISCHE ZAKEN

(3)

Actueel

19 december 2019 3

Adieu, la Belgique!

Mijnheer de doodgraver,

Wij leerden u destijds - in de Di Rupo-tijd - in Vlaanderen kennen als de federale minis- ter die zeer behoorlijk Nederlands sprak, vlot overkwam en alzo een aura van sympathie rond zichzelf creëerde. Gij slaagde erin u aanvaard- baar te maken en enige goede wil in Vlaan- deren los te weken. En velen dachten: met die man valt wel te klappen. Het was buiten de waard gerekend…

Na uw recente machtsgreep in uw partij en de verkiezingsoverwinning in Wallonië zagen wij immers een metamorfose, want gij gingt u ontpoppen als een Wallingant en quasi als

‘chef d’état’ van het door links gedomineerde gewest bezuiden de taalgrens.

Wij kennen u in Vlaanderen daardoor on- dertussen als een donkerrode, stalinistische PS-heerser die op een klassieke brutale manier op zijn doel af gaat en daarbij extreem-links (Ecolo) en ultra-links (PTB) in zijn broekzak steekt. Dat heeft de periode waarin gij infor- mateur des konings waart wel aangetoond. Gij mat uzelf in de feiten de rol van formateur aan en gingt daarmee uw boekje te buiten, alsof het doel de middelen heiligt.

Het was uw ultieme droom om een linkse paars-groene regering te forceren, met een Vlaamse minderheid in een wurggreep om het gelag te betalen. Uw welwillende slachtof- fers daarbij waren de liberalen: de MR die in Wallonië quasi geïsoleerd staat en de Open Vld, waarvan de voorzitster alleen maar uit is op machtsdeelname om haar eigen ambities te kunnen bevredigen. Dat zij haar eigen par- tij daarmee hopeloos verdeelt en de dieperik injaagt, lijkt volkomen bijzaak voor haar. Uw in- formatienota was een doorslag van het PS-par- tijprogramma en ambieerde onder meer om een aantal zaken van de voorbije Zweedse re- gering terug te draaien, een te verwaarlozen arbeidsmarktbeleid te voeren en een aantal sinterklaasgeschenken uit te delen, zoals een minimumpensioen van 1500 euro. Hogere over- heidsuitgaven dus die vooral nieuwe belastin- gen vereisen om ze te kunnen betalen en die vooral uit het hardwerkende Vlaanderen moe- ten komen, terwijl de voordelen vooral voor het linkse kiespubliek in Wallonië zijn.

Het is duidelijk dat heel uw pakket niet te slikken is in Vlaanderen. Voor zo’n beleid heeft men op 26 mei niet gekozen in Vlaanderen. In- tegendeel! En dan hebben we het nog niet eens over de geplande collectieve regularisatie van illegalen en een veel soepeler immigratiebe- leid in het algemeen, wat alleen maar weer een groter aanzuigeffect creëert. Vanuit Vlaanderen hoopt men dan ook dat CD&V en Open Vld - partijen uit de Vlaamse en de Zweedse rege- De poging van De Standaard om deze

resultaten in een begeleidend commentaar te relativeren, waren niet echt over- tuigend. De krant ziet in het gegeven dat

“ruim een kwart van de medisch ge- schoolde academici zelfs gewonnen is voor een onverkorte handhaving van het verbod op de productie en de verkoop van alle drugs” een bewijs dat de universiteiten niet echt de linkse bastions zijn waarvoor ze soms versleten worden. Se- rieus? Slechts een kwart?

De dictatuur der sneeuwvlok- jes

De situatie in de Verenigde Staten is een verontrustend voorbeeld van de waardenkloof die kan ontstaan tussen de samenleving en het hoger onderwijs.

Eerder deze maand werd daarover nog- maals de noodklok geluid door de krant Wall Street Journal. Uit onderzoek blijkt dat 75 procent van de docenten van to- puniversiteit Yale zichzelf als links be- schouwt, tegen minder dan 10 procent conservatieven. Dat is bijna 10 tegen 1, terwijl recent onderzoek uitwijst dat slechts 26 procent van de Amerikanen zichzelf progressief noemt, tegenover 35 procent die zich als conservatief ziet.

In de praktijk is de situatie nog erger. De dominantie van de progressieve ideologie is zo verstikkend en de tolerantie voor afwijkende meningen zo klein dat zelfs de weinige rechtse professoren niets anders rest dan te zwijgen.

Het besluit van een van hen, professor Gelernter, is gelaten: “De politieke diversiteit op Yale is eigenlijk 0 procent.”

Yale is geen uitzondering. Dezelfde wan- verhouding is merkbaar aan de andere Amerikaanse universiteiten.

Het ideologische isolement van Ame- rikaanse universiteiten heeft ook zware gevolgen op het intellectuele leven en de debatcultuur op de campus. ‘Sneeuw- vlokjes’ - een spottende maar veel te lie- ve term voor professoren en studenten die voortdurend in verhoogde staat van politieke verontwaardiging verkeren, extreemlinkse ideeën koesteren en zich gedragen als een meute bloedhonden tegen andersdenkenden - versmachten elk debat.

Pontius Van de Walle

Ik hoopte dat we in Vlaanderen nog niet zover waren, maar recente gebeur- tenissen lijken mij ongelijk te geven. Vo- rig jaar werd Dries Van Langenhove de toegang tot de universiteitsgebouwen ontzegd op basis van een gekleurde nieuwsreportage over opiniefeiten die geen betrekking hadden op zijn activi- teiten als student. Rector Van De Walle overwoog zelfs hem helemaal het recht op onderwijs aan zijn universiteit te ont- zeggen. In augustus werd elk debat met dezelfde Van Langenhove, hoewel reeds volksvertegenwoordiger, verboden aan de UGent.

Vorige week ging men nog een stapje verder. Ik heb geen affiniteit met de vul- gaire en vrouwonvriendelijke cafépraat van Jeff Hoeyberghs, maar ik dacht dat na mei ‘68 affronten voor de goede smaak en ‘épater les bourgeois’ geen redenen meer waren om repressief op te treden, nog het minst aan de universiteit. Dat het KVHV, de vereniging die de lezing van Hoeyberghs organiseerde, nu twee maanden wordt geschorst door het bestuur van de Gentse universiteit omwille van de uitspraken van deze man, is be- angstigend.

Het KVHV moet bovendien publiekelijk zijn zonden bekennen en afstand nemen van de uitspraken van de plastische chirurg, zo niet zal de schorsing verlengd worden. Ook intolerante godsdienststrij- ders geven ketters meestal de kans om

zich publiekelijk te bekeren.

De Pontius Pilatus die rector Van de Walle deed, door te verwijzen naar het voorafgaande advies van de links-activistische studentenkoepel, was laf. Zijn voorgeschiedenis met Schild & Vrienden zegt genoeg over de zeer beperkte invulling die deze man geeft aan het be- grip vrijheid van meningsuiting.

Diversiteit of kwaliteit?

Van de Walle - u weet wel, de rector die acht stemrondes nodig had om verkozen te geraken - is een goed voorbeeld van de ideologische verzieking die het hoger onderwijs aantast. Door Radio 1 ge- vraagd naar zijn beleidsvisie, noemde hij

“diversiteit” als eerste prioriteit. Diversi- teit, in de praktijk meestal een eufemis- me voor het in diskrediet geraakte woord

‘multiculturaliteit’, is echter een bij uit- stek ideologische waarde, een politieke keuze die niets doet voor de kwaliteit van het onderwijs. Integendeel, de da- lende kwaliteit van het Vlaamse onderwijs, zoals begin deze maand gemeten in het PISA-onderzoek, is in grote mate het gevolg van de ‘diversiteit’ in talen en cul- tuur van de nieuwkomers.

Zijn collega Herman Van Goethem van de Universiteit Antwerpen maakte begin dit jaar ook al een diversiteitsplan bekend, met als hoofdlijnen het “identifice- ren van vakken die een struikelsteen vor- men” voor allochtonen, het “afstemmen van de lesinhoud” op andere culturen en het invoeren van vakken rond “actief pluralisme, interculturaliteit, zingeving en maatschappelijk engagement”. Sa- mengevat: het niveau laten dalen, onze samenleving aanpassen aan de nieuwkomers en een lessenpakket “ideologisch correct tijdverdrijf” invoeren.

Met welk recht bepalen deze mensen, betaald door de gemeenschap en belast met een opdracht van de gemeenschap, dat diversiteit de eerste opdracht van het hoger onderwijs moet zijn en dat dit desnoods de kwaliteit van het onderricht mag aantasten? Als men die gemeenschap daarover zou bevragen, zouden Van Goethem en Van de Walle vaststellen dat zij de opinie van een kleine minderheid vertegenwoordigen. Waarom duldt de samenleving dit?

Eilanden van onderdrukking

In het onderwijs wordt niet alleen aan overdracht van kennis, maar ook van waarden gedaan. Dat het onderwijzend personeel steeds meer bestaat uit mensen met een linkse overtuiging is een zorgwekkende ontwikkeling, maar wel iets waar we nog een flinke tijd moeten leren mee leven, omdat geen eenvoudige of aanvaardbare middelen bestaan om die evolutie tegen te gaan. Dat betekent niet dat de samenleving zich ooit mag schikken in het opdringen van politieke opvattingen via het onderwijs, waarvan het prediken van ongenuanceerde kli- maatangst slechts het meest recente en meest in het oog springende voorbeeld is. En al helemaal onaanvaardbaar is elke vorm van repressie tegen andere opvattingen. Diversiteit moet ook diversiteit van opinies betekenen.

Vlaanderen moet zich beraden of het wil afglijden naar Amerikaanse toestan- den, met een zeer ongezonde kloof tussen academie en samenleving. Willen we dat ook Vlaamse universiteiten “eilanden van onderdrukking in een zee van vrijheid” worden, zoals politieke weten- schapper Abigail Thernstrom de Ame- rikaanse campussen omschreef? Indien het antwoord neen is, moeten we dat ook eens aan de feodale heersers van die en- claves duidelijk maken.

JURGEN CEDER

De bedreigde diversiteit van opinies aan onze

universiteiten

Zeven op de tien academici kunnen zich indenken een stem uit te brengen op Groen, zo bleek in september uit een rondvraag van De Standaard bij de Vlaamse universiteiten. Dat is zes keer meer dan het resultaat dat die partij behaalde in mei. Slechts 5 procent kan zich voorstellen ooit voor het Vlaams Belang te kiezen. Dat is vijf keer min- der dan de steun die deze partij geniet bij het volk in zijn geheel, zo leert ons de jongste peiling.

BRIEFJE AAN PAUL MAGNETTE

ring - zich niet laten ringeloren, al was het maar

‘om het land te redden’. Het staat in de sterren geschreven dat zij hiermee definitief hun dood- vonnis zouden ondertekenen.

Hierover gesproken, wordt het meer en meer duidelijk dat dit onzalige land op zijn tandvlees zit, zeker als gij mordicus weigert op een fat- soenlijke manier met de grootste partij van Vlaanderen te praten en haar pleidooi voor een betere organisatie van het land - het con- federalisme, dat regelt wat we voortaan nog sa- men doen en wat niet - niet wenst te aanhoren.

Gij vergeet dat dat hun hoogste en laatste bod is om nog verder over België te spreken.

Hoe vreemd het uit mijn mond ook mag klin- ken: eigenlijk zou ik u dankbaar moeten zijn.

Dankbaar, jawel, omdat dat gij bezig zijt dit land finaal aan zijn einde te laten komen van- uit de oude Belgische logica dat die onnozele, brave Vlamingen wel weer zullen bijdraaien, zoals vanouds. Ik zeg u daarbij dat er op kor- te tijd veel veranderd is, zeker in Vlaanderen sinds 26 mei.

Door de Vlamingen steeds weer te laten zien dat men in Wallonië alleen maar uit is op hun centen en dat ze voor de rest naar de verdoe- menis kunnen lopen, is het voor veel Vlamin- gen nu genoeg geweest. Gij hebt dat beeld alleen maar versterkt met uw linkse kompanen in Wallonië en veel politieke waarnemers zijn het er dan ook over eens dat gij het separatis- me - dat is nog een grote stap verder dan het confederalisme - aan het voeden zijt door de stembusuitslag in Vlaanderen te negeren en Vlaamse partijen te gijzelen of er andere defi- nitief uit te sluiten. Als gij een beetje wakker zijt en de peiling van vorig weekeinde eens goed bekijkt en bestudeert, dan wordt het meteen duidelijk wat u en uw Franstalige compatriotten nog te wachten staat: rechts wordt in Vlaande- ren nog veel sterker, het Vlaams-nationalisme haalt er zelfs al een meerderheid en de traditi- onele partijen verschrompelen tot dicht bij de kiesdrempel.

Het einde van België nadert dus met rasse schreden en gij zijt er mee de grafdelver en doodgraver van. Adieu, la Belgique! Ja, zoals ik al zei, moet ik u dus eigenlijk bijzonder bedan- ken daarvoor. Realiseer u wel goed dat dan ook de geldkraan dichtgaat… Dat is de tol die ge zult moeten betalen. Provoceer ons dus maar verder en denk maar verder in de oude Bel- gische patronen. Wat we de voorbije decennia zelf niet konden realiseren, doet gij nu op een onnavolgbare wijze voor ons. De strijders voor een onafhankelijk Vlaanderen zullen u daar zeer erkentelijk voor blijven. Met zo’n ‘bondge- noten’ hebt ge geen vijanden meer nodig.

(4)

Halfleeg

Vorige week stond het Ontwerp van Financie- wet voor het begrotingsjaar 2020 op de agen- da in de Kamer. Omdat er geen echte regering is, werd het dus een discussie over alweer een reeks van ‘voorlopige twaalfden’ tot en met maart. Dat is dus een technische begroting, voorbereid door de overheidsdiensten, gevali- deerd en goedgekeurd door het Rekenhof, zo- dat de uitgaven kunnen gebeuren op basis van de begroting 2018, de laatste echte begroting.

Ondertussen is het ook geweten dat de begro- tingssituatie ernstig is, met een fors tekort van 11 tot 12 miljard euro. En zeggen dat de Zweed- se regering Michel nog had gehoopt een be- groting in evenwicht te presenteren. Het is hen niet gelukt, zoveel is duidelijk. Ook Wouter Ver- meersch (VB) herinnerde daar het parlement nog eens aan. “Beeldt u dat eens in”, zo zei hij.

“Dat is meer dan wat dit land uitgeeft aan het leger, de politie, justitie en de NMBS samen. Dat is het gigantische probleem waarvoor wij staan.

De politici hier in het halfrond liggen er ken- nelijk niet wakker van. Mijnheer de voorzitter, u ziet het. De plenaire vergadering is tijdens de bespreking van de begroting halfleeg.” Goed gezien van Vermeersch en het is goed dat hij zijn collega’s op hun verantwoordelijkheid wijst. Alleen moet hij daar een volgende keer een beter moment voor uitkiezen, want toen hij dat zei, waren de banken van zijn eigen fractie zo ongeveer halfleeg… Het was meer dan één twitteraar niet ontgaan…

Politieke benoeming

Vorige week hadden wij het hier uitgebreid over de nakende benoeming van Zakia Khat- tabi (Ecolo) tot rechter in het Grondwettelijk Hof. Deze activistische politica genoot geen juridische opleiding, verhinderde persoonlijk een correcte uitzettingsprocedure en wil niet in eenzelfde ruimte zitten met N-VA. Een vette po- litieke benoeming dus, die haar beslag moest krijgen in de Senaat. Daar was een tweeder- demeerderheid nodig, maar die leek er niet te zijn. N-VA en VB zouden alvast tegenstemmen, hierin gevolgd door MR en Open Vld. Dan kon Khattabi het zeker schudden. Ecolo voelde de bui hangen en ging dreigen bij de partijen die paars-groen wel zien zitten. Daarop zou de MR zijn stem al omzetten in een onthouding, maar dan nog was het niet zeker, en ook bij de rege- ringsgeile Open Vld begon men al te schuifelen op zijn stoel. Daarom stelde Senaatsvoorzitter Laruelle (MR) een agendawijziging voor: de stemming over de benoeming zou in januari pas plaatsvinden. Kwestie van het humeur van Ecolo niet te schaden tijdens de regeringson- derhandelingen. N-VA en VB waren bijzonder boos en stelden dat de Senaatsvoorzitter hier haar boekje fors te buiten ging. Zij verlieten dan ook het halfrond toen bij ‘zitten en opstaan’

werd beslist om de benoeming uit te stellen.

Prof kletst maar wat

Khattabi voert aan dat ze geviseerd wordt omdat ze een eigen mening heeft over een en ander en dat dat geen beletsel mag zijn voor zo’n benoeming. En men wil de goegemeente bovendien doen geloven dat er voor zo’n be- noeming in het Grondwettelijk Hof nog nooit een probleem was. Zelfs KUL-professor Na- dia Fadil kwam met ‘fout nieuws’ voor de dag, want zij bevestigt zomaar een uitspraak van De Standaard: “Het zou de eerste keer zijn dat een rechter in spe bij het Grondwettelijk Hof het niet haalt.” En ze doet er nog een links schep- je bovenop: “Of hoe mensen met een migra- tie-achtergrond in topfuncties altijd een pre- cedent weten te scheppen.” We zouden de prof toch willen aanraden voortaan even wat opzoe-

Dossier 19 december 2019

4

kingswerk te verrichten. Ze zou dan te weten komen dat in 2007 de kandidatuur van Mia De Schamphelaere van CD&V niet door de Senaat geraakte. Haar duidelijke conservatief-ethische profiel deed haar toen de das om bij de toen- malige blauw-rode regering Verhofstadt II. Om- dat ze een andere mening had…

Hoe moet het nu met Brussel?

Het Vlaams Belang diende in de Kamer bij monde van het jonge Kamerlid Ellen Samyn, een Vlaams-nationaliste ‘dur et pur’, een voor- stel van resolutie in om de sociale zekerheid te splitsen en dus een einde te maken aan de miljardentransfers van Vlaanderen naar Wal- lonië. Dat was natuurlijk een voldoende reden voor alle andere partijen om het voorstel te verwerpen. Hoewel Björn Anseeuw van N-VA kwam verklaren dat zijn partij principieel ook voor de splitsing van de sociale zekerheid is en het VB hierin zeker kan volgen, stelde hij toch dat zijn partij zich zou onthouden omwille van het VB-standpunt over Brussel. Het VB-voor- stel wil de sociale zekerheid van Brussel mee overhevelen naar Vlaanderen, omdat Brussel de (tweetalige) hoofdstad van Vlaanderen is en er onmiskenbaar deel van uitmaakt, al was het maar omdat Brussel ‘omringd’ is door Vlaan- deren. Anseeuw: “Wij kunnen niet instemmen met de vraag om Vlaanderen zomaar bevoegd te maken voor de sociale zekerheid in Brus- sel. Dat zou immers concreet betekenen dat de Vlaamse gezinnen zouden moeten betalen voor de sociaaleconomische ellende die het gevolg is van de keuzes die in hoofdzaak Franstalige partijen in Brussel hebben gemaakt en nog altijd maken.” Zonder het met zoveel woorden te zeggen, bedoelde hij wat Theo Francken op Twitter wel zegde: “Het VB wil dat de Vlamingen de sociale zekerheidskosten van vreemdelin- gen en nieuwe Belgen in Molenbeek, Sint-Gil- lis en Sint-Joost betalen. Ook na de splitsing van de sociale zekerheid. Ik niet.” Brussel blijft een heikele zaak op de weg naar een onafhan- kelijk Vlaanderen. Principieel heeft het VB on- getwijfeld gelijk, maar de realiteiten die N-VA daarbij opsomt, mogen toch ook niet onder de mat geveegd worden, al lijkt het er in die zin wel op dat Brussel de facto aan de Franstaligen wordt overgelaten. En dat kan toch ook de be- doeling niet zijn?! Hoog tijd voor een eenduidig Vlaams-nationaal standpunt over de toekomst van Brussel!

Papegaai?

Kurt Ravyts (VB) had zeven vragen klaar in de commissie Mobiliteit, Overheidsbedrijven en Federale Instellingen, gericht aan de premier en de vice-premiers David Clarinval en Alexan- der De Croo over diverse onderwerpen. Groot was zijn verbazing, ook van Frieda Gijbels en Jan Spooren (beide N-VA), die ook een aantal vragen hadden voorbereid, toen zij vernamen dat noch Wilmès noch De Croo ter beschikking waren. Clarinval moest dus een batterij vragen van Nederlandstaligen beantwoorden. Hij deed dat ook in het Nederlands… Hoewel…. Het was immers niet moeilijk de voorbereide en klaar- gemaakte teksten af te lezen zonder verdere commentaar. Het is dan ook maar de vraag of hij zelf begrepen heeft wat hij allemaal voor- las… Papegaaienwerk? Dat hij geen of nauwe- lijks Nederlands spreekt, viel meteen op toen hij een enkele keer los van zijn tekst toch nog een een kleine opmerking maakte, want dat deed hij in het Frans. Het blijft een oud zeer. In vergelijking daarmee moet het toch gezegd dat de oud-N-VA-ministers allemaal meer dan keu- rig Frans spraken tegen Franstalige collega’s, of daar toch tenminste erg behoorlijk hun best voor deden.

De enige beperkingen die er op mogen bestaan zijn die rond smaad, laster en op- roepen tot geweld, wegens de duidelijke en schadelijke gevolgen die daaruit kunnen vloeien. We zien echter meer en meer dat bepaalde groepen met een eigen agenda vreten aan die vrijheid. De reden is simpel:

ze willen macht usurperen.

Waar vrije en kritische burgers zijn, komen arrangeurs, plutocraten en machts- geile ambtenaren minder aan hun trekken.

De redenen die ingeroepen worden om de vrijheid te beperken, lijken op zichzelf rede- lijk, maar finaal zijn ze het nooit. Dat is een ijzeren wet die even goed geldt in Rusland, Saoedi-Arabië, China als bij ons.

Nog niet zolang geleden kwamen de op- roepen tot het beperken van de vrije meningsuiting en censuur van de religieuze rechterzijde. Moralisten en schijnheilig- aards wensten dat bepaalde dingen niet gezegd zouden worden, en nog minder in vraag gesteld. Prekerige puriteinen, vooral in de VS, eisten zich de macht toe om te bepalen wat op televisie kwam, naar welke muziek anderen mochten luisteren, welke boeken fout waren, wie er zeker niet bele- digd mocht worden en zo verder.

Eenvoudig te verklaren

Achteraf gezien is dit eenvoudig te verklaren. Hun machtspositie was aan het eroderen en het bijhorend maatschappelijk aanzien smolt weg als sneeuw voor de zon. Als nie- mand toegeeft dat de keizer geen kleren aan heeft, valt het misschien minder op, leek men te denken. De culturele wereld pikt zul- ke dingen normaal wel op en hakt er op in, haar democratische plicht. De bagger die ze smijt achter het hoofd van de verdwijnende elite wordt de bemesting voor nieuwe idee- en van de volgende generatie. Het maakt een samenleving robuuster, zelfbewuster en steviger. Een essentiële functie.

Vandaag is er weer een elite aan het eroderen. De links-liberale, globalistische wereldorde wankelt. Hun recepten bleken vooral zelfbedienend, de rijkdom en democratische legitimiteit vloeiden weg uit ons systeem. De gewone man roert zich en wil het weer rechttrekken.

Maar eerder dan te luisteren naar de wil van het volk, nemen de elites de vlucht vooruit. De wensen van de kleine man zijn voor die elites ordinair, gemeen en egoïstisch.

Dom en in het verlengde van diens karakter.

Het tastbare en het concrete worden gemar- ginaliseerd. Het vreemde en abstracte worden van de weerbots geïdealiseerd. De culturele wereld blijft deze keer echter achter en samen met de media hangt die aan het infuus van de subsidies, verworven via ach- terkamerpolitiek.

Verloren vrijheid

België had, ondanks alles, ook een sterke traditie van vrijheid van meningsuiting.

Sinds 1830 was er een stevige vrijheid van drukpers en van eredienst. Preventieve censuur was absoluut verboden. Artikel 19 en 25 van de Belgische Grondwet garandeerden ons het vrije woord. Niet alleen ons, Multa- tuli, Proudhon en Victor Hugo zijn allen naar België gekomen om te genieten van deze vrijheid. Maar vanaf 1999 slaagde links erin om die tolerantie te saboteren en het slui- pende gif van censuur deed ook hier zijn intrede. Artikel 150 van de Grondwet werd gewijzigd om de “strijd tegen racisme en xenofobie” te kunnen voeren.

In het spoor daarvan kwam een grotere macht voor allerlei links-activistische orga- nisaties die vonden dat zij het recht hadden te bepalen hoe het maatschappelijk debat gevoerd moest worden. De nieuwe puriteinen waren gearriveerd. Sindsdien is het hek van de dam.

Kaalslag

De kaalslag die dit teweegbrengt, groeit buiten proportie. Onschuldige kinderfees-

ten worden gekaapt om Zwarte Piet af te maken, carnavalisten moeten in de rij lopen en binnen de lijntjes kleuren – een travestie van een travestie -, onze woordenschat wordt meer en meer beperkt, onze liederenschat wordt gecensureerd, multinationals bepalen wat op internet mag en zelfs aan de universiteiten mogen studenten alleen nog maar politiek correcte mantra’s spuien. Het enige klimaat dat echt ziek is, is zó een klimaat. Dat Greta mij mag neerbliksemen.

Het ontspoorde gedrag van de Universiteit van Gent, die eerder deze week het KVHV schorste, is illustratief. Het vergiftigt het democratisch debat volledig, want als zelfs het weergeven van een opinie waar men zelf niet per se achter staat verboden wordt, zijn we ver van huis.

Het is bovendien nog veel perverser. Im- mers, kwetsende, racistische en foute meningen kunnen gerust verteld worden in Vlaan- deren. Door de juiste mensen. Op de juiste tv-programma’s, door de juiste komieken, in de juiste setting. Lees: wie zich confirmeert aan de machtshebbers, mag net dat ietsje meer. Alle dieren zijn gelijk, maar sommige zijn meer gelijk dan andere, dat wist Orwell al.

Links mag alles

Dat vandaag net communisten kunnen genieten van die status, is een opzienbarend gegeven, gezien het een ideologie is die faalde over de ganse lijn. Maar vandaag zijn ze de stoottroepen geworden van de heer- sende orde. Bezie een betoging voor de da- da’s van het systeem, en je ziet communisten staan. Zo slaagde Comac er in om, op dezelfde dag toen de ‘omstreden’ Jeff Hoeyberghs - al heel lang bekend van VTM en Dag Alle- maal - zijn vermaledijde platform kreeg, een lezing te organiseren met Anja Meulenbelt.

Een radicaal-linkse activiste die jarenlang getrouwd is geweest met een veroordeelde terrorist. Khaled Abu Zaid van Fatah, voor de geïnteresseerden. Zelf steunt ze het afvuren van raketten op Israël, een praktijk die quasi alleen maar burgerdoelen raakt.

Een extremisme vele malen erger dan gelijk wat Hoeyberghs ooit heeft gedaan, integendeel zelfs. Zijn professionele activi- teiten als cosmetisch chirurg hebben gegarandeerd veel vrouwen gelukkig gemaakt.

Maar het is duidelijk dat dit niet gaat over vrouwen, of over raketten. Het gaat over wie wat mag zeggen.

Particuliere logica

Als het maatschappelijk debat gestuurd wordt door een elite die verdwijnt, iets wat we in gans het Westen zien, verdwijnt ook heel wat logica. De redenen en redenerin- gen worden particulier, het is ieder voor zich. Zo zien we EU-vertegenwoordigers zich opwerpen als behoeders van de democratie om breed gedragen beslissingen in Polen en Hongarije te bestrijden. Omgekeerd kij- ken ze eventjes de andere kant op wanneer in Catalonië een democratisch referendum met een ‘verkeerd resultaat’ door gewapen- de agenten uiteengeslagen wordt.

De jongerencultuur wordt zelfs in haar geheel opzijgeschoven. De nieuwe generatie is te rechts, dus wordt die maar beter genegeerd. De internetcultuur staat echter niet stil, de memes evolueren verder. On- dertussen betogen dappere inwoners van Hong Kong met de Amerikaanse vlag terwijl ze steun vragen aan Donald Trump, de door de elites gehate oranje man. Erger nog, de vrijheidslievende studenten in de geurige haven hebben “Pepe the Frog” als symbool van die kostbare vrijheid omarmd.

Logisch voor wie mee is met de tijd, be- vreemdend voor de systeemlakeien. Het zou tot nadenken moeten stemmen wanneer onze regimes zich zo makkelijk aligneren met een communistische dictatuur. Het bes- te middel om daarover na te denken is via het vrije woord. Laat ze dat dan ook nooit van ons afnemen! CARL DECONINCK

Vrije meningsuiting

onder druk: laat links het debat niet verstikken

Vrijheid van meningsuiting is een essentieel element in een democra- tie. De vrijheid om zonder angst of vervolging je mening te kunnen ui- ten, staat meer dan terecht op de eerste plaats in de Amerikaanse Bill of Rights. Daarom vinden we het ook terug in tal van mensenrechten- verdragen. Hoe meer vrijheid, hoe gezonder een democratie.

UIT DE WETSTRAAT

(5)

Actueel

19 december 2019 5

Het sluwe sprookje van Slangen.

Blind of kwaadaardig?

“De stelling dat Open Vld in de laatste peiling afkalft omwille van haar paars-groe- ne geflirt, klopt niet.” De partij verliest in vergelijking met de verkiezingsuitslag 3,6 procent. Dat is net zoveel als N-VA (-3,4%) en CD&V (-2,8%). Met deze onzorg- vuldige analyse probeert nu ook de (maandag)commentator van Vlaanderens grootste krant zijn lezers te bedotten. België ter ere.

De maandagse commentaarstukken van Noël Slangen in Het Laatste Nieuws zullen nooit de impact hebben van die van zijn voor- ganger, de pur sang belgicist Luc Van der Kelen. Al goed dat Jan Segers op andere da- gen voor interessante duiding zorgt. Slangen kleefde als onderzoeker net iets te opvallend aan het blauwe fabriekje van Verhofstadt.

Maar goed, ieder vogeltje zingt…

Vervelender wordt het als een commentator het eigen vergelijkend opinieonderzoek van zijn krant ronduit foutief analyseert. Uit peilingen kun je trends halen. Je kunt ze vergelijken met de voorafgaande verkiezingen, maar - als de techniek ongewijzigd blijft - nog veel relevanter met eerdere peilingen. De Ipsos-peiling van december valt dus makkelijk te vergelijken met de Ipsos-peiling van september. Slangen zal ook wel weten dat het pas de jongste drie maanden is dat Open Vld de paars-groene piste uitrolde. En wat leren we daar als we niet in procentpunten rekenen, maar zoals het hoort, in echte procenten?

Verblind

De N-VA bleef de jongste drie maanden quasi status-quo, van 22,7 naar 22,1 (in procenten uitgedrukt: - 3 procent), de CD&V van 11,7 naar 11,4 (-3 procent), Open Vld van 13,3 naar 9,9 (-25 procent). De liberalen hebben dus een kwart van hun kiezers verjaagd. Slan- gen, goed thuis in het wereldje van opinieonderzoek, moet dat ook hebben opgemerkt.

Maar hij zwijgt. Laat het niet waar zijn dat zijn liberale achtergrond hem verblindt.

Zijn algemene analyse lijkt een aanmoe- diging voor CD&V om te plooien en in een regenboogcoalitie te stappen. Dat past in het algemeen kader van progressieve druk op de Vlaamse christendemocraten om “het land te redden”. Slangen weet dat de christendemocraten absoluut nodig zijn om de paars-groene trein uit het station te krijgen.

Maar Wouter Beke en na hem Joachim Coens willen het Vlaams profiel van hun partij niet onderuit halen. Paars-groen is bovendien ook onverteerbaar voor de conservatieve vleugel van de partij. Herinner u de sloop van de wet- geving over abortus en euthanasie. De piste dat CD&V de oranje brandstof wil zijn voor dit gebeuren hebben we nog niet één CD&V’er horen suggereren.

Er zit nog wel meer scheef in Slangens analyse. Hij zwijgt over de kwetsbaarheid van paars-groen, dat in Vlaanderen ondermaats presteert. Groen (10,7%), Open Vld (9,9%) en sp.a (8,9%) samen overtuigen nog drie Vlamingen op tien. In 2004 was dat nog vijf

op tien, in 2014 vier op tien. Kun je met die combinatie en met één zetel op overschot de belangen van Vlaanderen behoorlijk verdedi- gen? Onmogelijk. De paarse partijen relativeren zich te pletter.

Boze burgers?

De wanhopige critici aan de linkerzijde, en die is manifest dominant in de Vlaamse pers, trekken alle registers open over “de mensen”

die het politiek getreuzel beu zouden zijn. Zo ook Slangen. “Als er al een conclusie kan ge- trokken worden uit deze peiling, dan is het dat de bevolking het weinig fraaie spektakel rond de regeringsvorming zo beu is als de Britten de brexit beu zijn.” Ook dat is een twijfelach- tige stelling. De Britten (min de Schotten) waren dus zo boos dat ze de boosaardige John- son volgden? Wat voor gekunsteld theorietje is dat?

We lazen nog meer onzin over de piste van nieuwe verkiezingen. Die boze burger laten we na een jaar politiek gezever toch maar beter even in zijn mand liggen, wordt gekwaakt.

“Nieuwe verkiezingen zouden alleen maar de centrumpartijen schade berokkenen en de regeringsvorming niet vergemakkelijken”, vindt ook Slangen. Ook dat is een bedenke- lijke stelling.

Ze komt erop neer dat de Vlamingen een soort perverse idioten zijn die de centrumpartijen in dat geval vaarwel zouden zeggen om alle heil te verwachten van de ultra’s. Dat moet nog bewezen worden. Als CD&V niet plooit voor de sirenenzang van paars-groen en samen met de N-VA de rug recht houdt, kan het best zijn dat veel kiezers dat waarde- ren. De trend in de peilingen is hiervoor een meetbare indicatie. De vergelijking van de peiling van september en december toont dit duidelijk aan.

VB heeft blauw getankt

Hiermee is niet gezegd dat aan Vlaamse zijde de partij van Tom Van Grieken bij deze plots weer naar de dramatische score van 2014 zou worden gekatapulteerd. Vlaams Be- lang scoort in de decemberpeiling 8,6 procent hoger dan in de verkiezingen van mei en 2,4 procent beter dan in september. De N-VA verliest ten opzichte van de verkiezingen 3,4 procent en de jongste drie maanden 0,6 procent. Een kleuter weet van waar dat opvallend verschil vooral komt en waar Vlaams Belang vooral heeft getankt.

Laten we afronden met wat Carl Devos maandag in zijn column in De Morgen schreef.

Ook hij zwaait met de stilaan afgezaagde aan-

De ad hoc- commissie tegen

“gewelddadige radicalisering”

Het Vlaams Parlement gaat de ad hoc-commissie ter bestrijding van gewelddadige ra- dicalisering heropstarten. Dat heeft het Uitgebreid Bureau maandag beslist. Omwille van de verdelingsmechanismen gaat het voorzitterschap van de commissie naar het Vlaams Belang. Tenzij er een onverwachte kink in de kabel komt, wordt dat op woens- dag 18 december bekrachtigd.

De commissie werd in 2015 opgericht naar aanleiding van verschillende terroristi- sche aanslagen, de problematiek van religieuze radicalisering - islamitische natuurlijk, maar dat werd niet expliciet gezegd - en IS-strijders. De commissie moet zich bezig- houden met “gewelddadige radicalisering”.

Dat werpt al onmiddellijk het probleem op dat de mechanismen van rekrutering, pro- paganda en islamitische indoctrinatie, die aan het geweld voorafgaan, natuurlijk per definitie niet gewelddadig zijn en dikwijls zelfs gesubsidieerd worden.

Slechte start…

Na de onopgehelderde brand in het leegstaande asielcentrum in Bilzen en de berichten over enkele extreemrechtse jon- geren die de nazigroet brachten in het fort van Breendonk, vroegen sp.a en Open Vld om die commissie weer op te starten. Dat belooft natuurlijk niets goeds. Het zit er dik in dat de salafistische moskeeën, de islamitische haatpredikanten en de rekruteerders van IS buiten schot gaan blijven. Wie ook door het VB als voorzitter wordt aangewe- zen, hij of zij zal de moeilijke taak krijgen de commissie bij de les te houden en ze niet

te laten misbruiken voor schijnmanoeuvres, die de aandacht van de islamitische terreur moeten afleiden en op politiek “nuttige- re” doelwitten richten, zoals islamkritiek of dronkaards die een Hitlergroet brengen.

… verkeerde benaming

De naam van de commissie weerspiegelt al het fundamenteel verkeerde uitgangs- punt: het is niet de “radicalisering” van de islam die gevaarlijk is, het is de islam zelf.

Onze medewerker Koenraad Elst schreef ooit dat de Koran een doos met vergif is. De meeste moslims maken die doos niet open, maar ze geven ze wel door aan hun kinde- ren. En onvermijdelijk komt dan ooit het ogenblik, dat die de doos wel openen, en de inhoud ook gaan toepassen. Dan krijg je Hamas, al-Qaida en IS. Je kunt gematigd zijn in het gebruik van alcohol, maar niet in het gebruik van cyaankali. Je kunt niet gematigd zijn in het onthoofden van ongelovigen, het afrossen van vrouwen of het besnijden van meisjes. Wat men een “radicale” moslim noemt, is gewoon een moslim die zijn religie ernstig neemt en ook in praktijk brengt.

PAUL BÄUMER

“Untermenschen”

Citaat van de week > Jean-Luc Crucke (MR)

MR-ondervoorzitter Jean-Luc Crucke: “Ik heb er genoeg van dat men ons als Untermenschen behandelt omdat we Walen zijn.” Dat is toch wel een uitspraak om even stil van te worden… En dat precies uit de mond van de man die anderen “kwetsende taal” verwijt. Dergelijke uitspra- ken zijn er ver over, getuigen van slechte smaak en slaan gewoonweg nergens op. De Walen worden immers goed bediend door de Vlamingen, al vele jaren. Er zijn bitter weinig minder- heidsvolkeren in de wereld die zó goed behandeld worden door een meerderheidsvolk. Een jaarlijkse miljardentransfer van Vlaanderen naar Wallonië, paritaire verdeling van de Belgische ministerposten, taalkaders in overheidsinstellingen die geen rekening houden met de bevol- kingscijfers en dus in hun voordeel zijn, minder stemmen nodig om aan zetels te geraken in het parlement, grendels in de grondwet en bij stemmingen, inclusief alarmbelprocedures, om als minderheidsvolk niet uitgeschakeld te worden,… zijn daar enkele onbescheiden voorbeel- den van. Een beetje ernst en misschien ook eens een woord van dank zouden hier beter op hun plaats zijn. En gesteld dat er al “Untermenschen” zouden bestaan, dan denken we met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid dat die gegarandeerd slechter behandeld worden…

moedigingen voor Coens om in de regenboog te stappen: “CD&V kan nu haar prijs opdrij- ven bij Magnette, dan is de premierkwestie opgelost.” Een kerstpakje voor Koen Geens, bedoelt hij?

Toch lijkt ook Devos de wanhoop nabij. Een verhaal met zeven partijen aan de macht, wordt het niet wat zielig in de Wetstraat? “Een regenboogcoalitie gaat tegen de Vlaamse trend in”, besluit ook hij uit de peiling van VTM/HLN.

“Wie in België aan politiek wil doen, kan niet anders meer dan in mirakels geloven.” In De Zevende Dag formuleerde hij het nog correc- ter: “Deze formatie is lastig, maar in 2014 ging het ook niet vlot, in 2010 was er dikke miserie, in 2007 was de regeringsvorming voor Leter- me ook problematisch… Vroeg of laat staat het stil en kunnen we geen kant meer uit. Je voelt dat ons federaal systeem echt naar een totale blokkering evolueert.”

En dan was Devos nog niet eens volledig.

“Ik begrijp dat het nu gaat over pensioenen en klimaat”, gaf hij mee. Hierbij vergetend dat ook dat twee communautaire dossiers zijn. Het eerste lijkt op het spelletje hoger-lager. In het tweede werd de kloof netjes geïllustreerd met het gebakkelei over de klimaatinspanningen.

Realisme of utopie.

Verkiezingen

En dan is er nog de opinie van Rik Van Cau- welaert, die andere grote politieke commentator. “CD&V is de enige traditionele partij die nog een beetje aandacht heeft voor het communautaire… Het premierschap is vandaag

geen cadeau… Magnette heeft zijn rol als in- formateur goed gespeeld… Hij heeft duidelijk gewerkt met eventuele vervroegde verkiezingen in het achterhoofd.” Zijn oproep is duidelijk: “Het is tijd dat enkele slimme mensen de koppen bij elkaar steken en nadenken over de toekomst van het land. We voeren nu staats- hervormingen door omdat er een probleem is, maar dat kan je niet volhouden. De grondwet wordt op de duur een grote meccano van aan elkaar gebreide artikelen.”

Al weken lang schrijven we het hier: CD&V heeft de sleutels van de Vlaamse toekomst in handen. Kiest Coens voor de vervallen werk- huizen van een monstercoalitie? Of voor de stembussen van Vlaanderen?

Dat geldt trouwens ook voor de N-VA. De Wever was in De Zevende Dag weer een maatje te groot voor de overkant van de ta- fel. Alleen als Magnette communautair, maatschappelijk en economisch wat lagere tonen zingt, wat hij wellicht niet zal doen, kan een paars-gele formatie een kortdurend uitstel zijn voor het afronden van de permanente diplomatieke conferentie die België heet. Vla- mingen en Walen verdienen beter. Maar, frisse democraten als we zijn, hopen we vooral dat de burger hierover nog eens zijn woordje mag

‘plaçeren’. Dat kan de zaak verduidelijken. En goeie democraten van links en rechts kunnen dan zowel in noord als zuid perfect aantonen welke kant het uit moet.

ANJA PIETERS