e 1,95
70
stejaargang • nummer 34 • woensdag 20 augustus 2014 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Deze week
De VRT kan besparen 3
Kris en Charles spelen
Hercules 4
Wie saboteerde Doel 4 5
Verdeeldheid cdH
valt best mee 4
Malema,
de luis in de ANC-pels 8
Vlaamse oppositie stelt niets voor
Als sp.a en Groen met slogans uit hun politieke put hopen te kruipen, vijf jaar lang, zit de Vlaamse meerderheid op rozen. Het voorspelbare spektakel dat sp.a en Groen donderdag in het Vlaams Parlement opvoerden, was meelijwek- kend. Met Bourgeois zal de wereld ver- gaan, luidden een paar stormklokken in de pers. De politieke oppositie is er door een handvol progressieve paniekzaaiers ingeluisd.
Vorige week hadden we het hier uitgebreid over de golven van bloed en tranen die Vlaan- deren zouden overspoelen. Althans, volgens De Morgen, die uitgelekte cijfers over de op til zijnde besparingen van de regering met de zwartste inkt had gepubliceerd. Het is alle- maal zo doorzichtig. Redacteurs van die krant, gevolgd door wat schapen in andere media, hebben zich een week lang krom gewerkt om progressief Vlaanderen bij het demagogische verhaal te betrekken. Maak ze bang, dan kun- nen we er nog plezier aan beleven, zoiets.
In de door Jan Peumans bijeengeroepen bij- eenkomst van de Bijzondere Commissie van het Vlaams Parlement - vorige donderdag - werd de treurmars nog eens dunnetjes overge- daan. Peumans werd door naïevelingen gepre- zen omdat hij de regering had opgevorderd.
Open doel
Björn Rzoska mocht voor Groen de spits afbijten. Hij las bij wijze van spreken een gazet voor. Verenigingen, gemeenten, gezin- nen, ouders - via minder kinderbijslag en meer opvangkosten -, studenten, busreizigers, de VRT, allemaal worden ze door die stoute Bour- geois gepakt. Ingrid Lieten (sp.a) smeekte, met een beteuterd gezicht, ongerust door wat ze in de krant had gelezen, die verschrikkelijke
“tabel Algoed” aan de oppositie te overhandi- gen. Koen Algoed, dat is de rekenmachine van minister Philippe Muyters. Lieten en Rzoska vonden het blijkbaar al een succes dat die
tabel door een onderhandelaar was gelekt, en dat Bourgeois daardoor gelukkig maar uit vakantie was teruggeroepen.
Een beetje pijnlijk, want Bourgeois had de bal maar binnen te koppen. De oppositie schoot met losse flodders. Ten eerste was het document niet van Algoed. Ten tweede zei Bourgeois dat hij helemaal niet met vakantie was. Ten derde toonde hij overtuigend aan dat de uitgelekte cijfers niet meer waren dan een ruwe werknota, die de komende weken ruim zal worden uitgewerkt. Er is nog niets defini- tief beslist. Ten vierde herinnerde hij eraan, met gemak, dat een debat over de budget- taire plannen van een Vlaamse regering altijd worden besproken op de vierde maandag van september. Daarna is er tot 21 oktober tijd voor kritiek op de werkelijke cijfers, niet op een werkdocument. Die timing is nooit anders geweest. Ook vorige Vlaamse regeringen pak- ten nooit in volle vakantietijd uit met voorba- rige cijfers. Eind september weten we meer over de economische ontwikkelingen in Duits- land, de militaire situatie in Oekraïne, de eco- nomische paramaters van onze economie, die pas eind september door het Planbureau wor- den vrijgegeven… Wie op basis van werkdo- cumenten wil discussiëren, maakt de men- sen iets wijs en doet aan stemmingmakerij.
Krantenkoppen over acht miljard euro bespa- ringen noemde Bourgeois terecht “demago- gische taal”. In 2015 gaat het om anderhalf miljard. Over 4 procent op een budget van 40 miljard. Niet weinig, maar nu ook geen “hak- bijl” boven het hoofd van de Vlaming.
Ernst
Bourgeois had nog meer pijlen op zijn boog.
Die van “bestuurlijke ernst”, bijvoorbeeld. Ten vijfde herhaalde hij dat zijn regering als team zal doen wat ze moet doen: de begroting in evenwicht houden zoals een goed huismoe- der dat doet, om niet te hervallen in de fou- ten van het verleden. In 2015 moet 1,1 mil- jard euro worden bespaard en in 2016 1,5
miljard. Die inspanning die er komt “zonder bijkomende lasten” vraagt om maatregelen,
“maar we leggen geen lasten op jonge gene- raties”. Ten zesde kon Bourgeois aankondigen dat er de komende weken zal onderhandeld worden met betrokken belangenverenigingen en -organisaties.
Ook Carl Devos, commentator naast Linda de Win, kon er niet onderuit: de minister-pre- sident speelde als een soort procedureadvo- caat heel sterk. De Vlaamse regering doet niets uitzonderlijks, bespaart én investeert. Minis- ter Annemie Turtelboom (Open Vld) legde veel nadruk op het belang van bijkomende infor- matie van het Planbureau, die pas eind sep- tember zal beschikbaar zijn: “Als we vandaag al zouden beslissen en over zes weken moeten bijsturen, zou er ook kritiek komen.”
Het viel op dat Linda de Win en haar ploeg tweemaal De Vos aan het woord lieten, toen Chris Janssens van Vlaams Belang zijn com- mentaar gaf. Janssens, geen volkstribuun zoals zijn voorganger Dewinter, slaagde in dit dos- sier er niet in uit te pakken met een opvallend VB-standpunt. Afwachten of die partij nog een vuist(je) kan maken.
Doorzichtig
Björn Rzoska zei nog eens dat hij “ont- hutst” was, en Lieten vroeg nog eens om “de tabel”… Dan liet ze haar soldaatjes los om wat in de lucht te schieten. Zoals we op tv zagen, bestond de indrukwekkende sp.a-strategie erin nog eens het hele team aan het woord te laten. Rob Beenders, Gymaila Idrissi, Joris Vandenbroucke, Tine Soens en Steve Van- denberghe bogen zich respectievelijk over de ellende die de provincies, de gebruikers van het openbaar vervoer, de huurders, de ver- enigingen, et cetera over zich zagen komen.
Soens las een briefje voor “van een in paniek verkerende scoutsleider”. Vandenberghe zag ons al terug gekatapulteerd worden naar de tijd van Cyriel Buysses biezenstekkers en de armoe van boer Van Paemel. De demagogie
van links is zo absurd doorzichtig dat ze beslist contraproductief werkt. Voor Bruno Tobback en (of?) John Crombez is er werk aan de win- kel. Als de oppositie had verwacht, al dan niet via ACW (beweging.net), een wig te drijven in de meerderheid, is ze voorlopig grandioos mislukt. Koen van den Heuvel, fractieleider voor CD&V, vond dat de opposanten zich maar
“als paniekzaaiers profileerden”. De “oranje glans” over het regeerakkoord blijft behou- den. De besparingen zullen worden opgevan- gen door minder regels, door meer ruimte voor de privé om overheidstaken over te nemen, en ze zullen bovendien na twee jaar plaatsmaken voor nieuwe investeringen. Dat een moedige besparing vruchten afwerpt, heeft Dehaene destijds aangetoond.
Komkommer
Bourgeois prikte nog even naar de 1,3 mil- jard euro “besparingen via overheidsefficiën- tie” die de sp.a in haar eigen verkiezingspro- gramma had beloofd.
Helemaal om te gieren was de krampach- tige poging van Groen en sp.a om via een reso- lutie de fameuze tabel te pakken te krijgen.
“Les niet goed geleerd?”, leek parlementsvoor- zitter Peumans zich af te vragen. Een commis- sie kan daar in geen geval over stemmen, dat is een zaak van het voltallige parlement. En dat komt maar bijeen op de vierde maandag van september. Lieten herhaalde nadien nog even haar “Cri de coeur”…
De linkse oppositie, kwantitatief door de kiezer in de hoek geduwd, zal zich kwalitatief een stuk beter moeten wapenen, wil ze de Vlaamse meerderheid pijn doen. Het slechte theater dat ze middenin de vakantie meende te moeten programmeren, was ondermaats.
De uitsmijter van Bourgeois was dodelijk: “Van een augurk werd in volle vakantietijd een kom- kommer gemaakt.”
De gok van Charles Michel 7
De Vlaamse film anno 2014 10
Op de praatstoel:
pater Herman Dupré 11
Actueel
20 augustus 2014
2
Uit de smalle beursstraat
De Morgen: een economische Propaganda-Abteilung
De manier waarop de krant De Morgen de voorbije dagen de Vlaamse regering van Geert Bourgeois heeft aangevallen, tart alle verbeelding. Dat belooft voor wanneer een federale ploeg zonder socialisten aantreedt.
Gelukkig dat er wereldwijd een hele reeks politieke spanningen zijn, anders zouden de frontpagina’s van De Morgen zeer eentonig worden. Sinds eind juni komt de zogenaamd onafhankelijke kwa- liteitskrant met verhalen over hoeveel miljarden de regering-Bour- geois de burgers zal aftroggelen. En de federale Zweedse coalitie is er nog niet of die krijgt ook al de volle laag. Zo kopte de krant een paar weken geleden dat er geen loonlastenverlaging zou komen, ook al hadden alle centrumrechtse partijen dit in hun verkiezings- programma luid aangekondigd. Maar wat blijkt als men het artikel leest? Dat er wellicht geen ruimte is voor grote belastingverlagin- gen in de personenbelasting, maar dat er wel arbeidskostverla- gingen komen voor bedrijven, om zo meer jobs te kunnen creëren.
De Morgen, die maandenlang voorspelde dat de N-VA overal in de oppositie zou raken, is gefrustreerd door de beleidsploegen die nu en straks aantreden. Dat is het volste recht van die redactie. Die aanvallen op het beleid zijn op zich geen probleem, uiteraard, maar ze is zelden op juiste cijfers gebaseerd. Het gedaas van die krant lijkt op een economische Propaganda-Abteilung van de oppositie.
De demagogie als zou de Vlaamse overheid tal van dienstverlenin- gen afbouwen, is onterecht.
De vaudeville rond de besparingen van de regering-Bourgeois verduidelijkt veel. Yves Desmet en co slagen er gewoon niet in een aantal economische basisprincipes te doorgronden. Of ze willen het niet. Ze worden daarin goed geholpen door een zeer zwakke oppo- sitieleider, John Crombez, die op Terzake boudweg kwam verklaren dat “we voor de verkiezingen niet wisten dat we moesten besparen”.
Onzin. Ten eerste is de zesde staatshervorming, een grote sane- ringsoperatie, door de federale overheid naar de deelstaten door- geschoven. Reden: bevoegdheden worden overgedragen, maar de middelen slechts voor zo’n 80 procent. Men wist dat de volgende
Vlaamse regering de tering naar de tering moet zetten. De Morgen besteedt daar amper of geen aandacht aan. Ten tweede, de Vlaamse regering heeft de verstandige beslissing genomen een begroting in evenwicht voor te leggen. Een tekort zou betekenen dat er schulden moeten worden gemaakt en daarmee worden de volgende gene- raties belast. Wil men dat de Vlaamse regering de weg opgaat van wat in de jaren 70 en 80 federaal gebeurd is?
Ten derde, er moet bespaard worden omdat de facturen van het wanbeleid van de vorige Vlaamse regeringen opduiken. Het is de erfenis van Stevaert, ooit God de vader, de zoon en de Heilige Geest, volgens De Morgen. Tal van overheidsdiensten werden gra- tis of bijna gratis aangeboden. Er waren vele subsidies voor allerlei sociaaleconomische initiatieven. Wat men echter vergat te zeggen, is dat dit een enorme kost heeft. Niets is gratis. Men moet het geld elders halen. Dus was het beleid de voorbije jaren gebaseerd op één groot herverdelingsmechanisme: de Vlaamse burger belasten en dat geld dan aan bepaalde doelgroepen uitdelen. In die doel- groepen was het sp.a-electoraal opvallend sterk aanwezig. De rege- ring-Bourgeois wil daar komaf mee maken, en de sp.a heeft het daar duidelijk zeer moeilijk mee. Idem voor De Morgen, die met scherp schiet op deze Vlaamse regering. Wat een verschil met de analyses van de regering die Di Rupo leidde, die volgens de politiek redac- teur “een zogezegde belastingregering” was.
We geven nog iets mee over de (zeer voorbarige) begrotingscijfers die in die krant zijn verschenen. Het zou best kunnen dat die begro- tingscijfers zeer bewust door mensen uit de Vlaamse meerderheids- partijen werden gelekt, met de bedoeling de linkse Vlaamse opposi- tie een hak te zetten. Die cijfers verplichtten sp.a en Groen frontaal in de aanval te gaan tegen de besparingsregering, die ze van dag één bestrijden. Bourgeois wist dit te counteren door te benadruk- ken dat men de broeksriem moet aanspannen maar dat de hak- bijl niet wordt bovengehaald en dat er zelfs overleg zal zijn met het middenveld. Of hoe een lek ervoor moet zorgen dat Bourgeois I zijn
‘sociale hart’ toont. De Vlaamse oppositie kan haar kruit wel eens te snel hebben verschoten. Angélique VAnderstrAeten
Prioriteit en alternatief
We worden straks met zijn allen geconfronteerd met een relance van het begrip
“inleveren”. Niets in de regimemedia is leerrijker dan de lezersrubriek. Gejuich stijgt daar niet op voor wat op ons afkomt. Toch weten brievenauteurs blijkbaar beter welke politieke partijen die relance de voorbije decennia in de hand hebben gewerkt dan de opiniemakers. Die stoppen beter met de schuld voor onpopulaire maar noodzakelijke maat- regelen te blijven zoeken waar die niet ligt. Zich achter de regeerprioriteit scharen die een halt wil toeroepen aan terrorisme en islamradicalisering is een lofwaardig alternatief.
Drijvende kracht achter die prioriteit is de N-VA. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ze de mosterd ging halen bij die andere, door het regime tot paria verklaarde en navenant behan- delde V-partij. Die pleitte voor hetzelfde, lang voor bepaalde toestanden uit de hand liepen, zoals vandaag het geval is op almaar uitbrei- dende schaal. Wie denkt dat die “toestanden”
alleen merkbaar zijn in de islamitische smelt- kroes van het Midden Oosten, ver-van-ons- bed, buigt zich beter over de vraag waarom de op stapel staande regering genoemde priori- teit in het leven roept.
De krant “Het Laatste Nieuws” trakteerde zijn lezers op het verhaal over een voor de Isla- mitische Staat (IS) strijdende extremist die zich Abdullah al Belgian noemt. Niet moei- lijk om raden naar welk gastland zijn “identi- teit” verwijst. Als zijn interpretatie van de islam het Westen kon bereiken, is dat te danken aan journalisten van het Amerikaanse agentschap Vice News. Zij slaagden erin “het leven zoals het is in de IS” vast te leggen. Vrouwen worden er gestenigd voor overspel. Krijgsgevangenen worden aan de lopende band geëxecuteerd.
“Ongelovigen” worden gekruisigd of onthoofd.
Het zou kunnen dat die misdaden mee aan de basis lagen van de beslissing van president Obama om de IS vanuit de lucht te bestrijden.
Rillingen
Het kan moeilijk anders dan dat het ver- haal over Abdullah al Belgian koude rillingen over de rug deed lopen bij iedereen die het las. Dat Abdullah en zijn “medestrijders” aarts- gevaarlijke doortrappers zijn, is heel erg. Van nog erger getuigt het reportagefragment met een dialoog tussen “vader” Abdullah en zijn zoontje van 6, dat hij naar zijn beeld en gelij- kenis kneedt. In de ogen van Abdullah junior staat angst af te lezen bij elk antwoord dat hij geeft, of moet geven. “Wil je terug naar België?” Hij zweeg. Niet meer op de vraag:
“Wat is er ginder?” Antwoord: “Ongelovigen.”
Vraag: “Waarom vermoorden we ongelovi- gen?” Antwoord: “Ze vermoorden moslims.”
Vraag: “Zoals de ongelovigen in Europa?” Ant- woord: “Alle ongelovigen.” Het kind Abdullah wil “jihadstrijder” worden om “alle Europese ongelovigen te vermoorden”.
Opmerkelijk was dat de dag dat dit angstaan- jagende verhaal gepubliceerd werd, het opinie- stuk daar niet over handelde. Voor analyse en duiding lagen blijkbaar meer tot de verbeelding van Jan Modaal sprekende onderwerpen klaar.
Zoals, “wie van de drie, Marianne Thyssen, Didier Reynders of Karel De Gucht, wordt Euro- pese Commissaris?” Nu ik zijdelings “Europa”
aanraak, iemand in verband met Gaza, Israël en de Islamitische Staat al iets gehoord uit de mond van “Europees president” Van Rompuy?
Ik ook niet.
Tal van briefschrijvers deden wat opinie- schrijvers verzuimden. Bijvoorbeeld J. de Rijck uit Anderlecht: “Dat de in de maak zijnde fede- rale regering het bestrijden van terrorisme en radicalisering bovenaan de agenda plaatst, kan men enkel toejuichen. Geen budget is toerei- kend genoeg om drastisch op te treden tegen een groep geradicaliseerden die de maatschap- pij willen ontwrichten door het begrip “god” te misbruiken om op te roepen tot de meest uit- zinnige gruweldaden.”
Eerbetoon
De waarheid heeft haar rechten, en als het goed is, laat dit krantje niet na dat te zeggen.
Ook over de VRT. In het “Journaal” werden frag- menten getoond uit de vijfdelige Amerikaanse reeks over de opmars van IS in Irak en Syrië, en het terreurregime dat het “kalifaat” in ver- overde steden en dorpen installeert. Dat was gans andere koek dan het vanuit progressieve hoek eeuwige zaniken over de “onverdraag- zaamheid” van wie in eigen (westers) land geen voorstander is van hoofddoekjesdracht, één van de tekenen van het vrouwelijke geloof in de enige ware religieuze beleving.
Eén van die fragmenten zal me lang bij- blijven, al ontbrak elk spoor van geweld. Een journalist van Vice News had het klaarge- speeld mee op pad te mogen gaan met een
“patrouille” van de “religieuze politie” van de IS. Hij mocht zelfs “interventies” filmen.
De toon waarop een man als “broeder” werd aangesproken, verklaarde de paniek op zijn gezicht, toen hij zich in zeven haasten naar de patrouillewagen repte die naast hem halt had gehouden. “Broeder, is zij uw vrouw?”, wou de
“politieman” weten, vanuit een open raampje wijzend naar een van kop tot teen in “hijaab”
gehuld menselijk wezen. Dat bleek niet alleen een vrouw te zijn, ook die van de “broeder”.
“Wil je”, klonk het onverholen dreigend, “haar zeggen dat ze haar sluier beter moet aanbren- gen en dat ze het bij het wandelen moet laten om haar rok op te tillen? Ik heb iets kunnen zien van wat ze eronder draagt.”
Commentaar ontbrak bij het fragment. Kan ik begrip voor opbrengen, als ongezond vrou- wen begluren naar de buitenwereld vertaald wordt als gezond eerbetoon van mannelijke fanatici aan hun religie. De geciteerde regeer- prioriteit kan niet snel genoeg daadkracht krij-
gen. D.Mol
Kwakkelweer zorgt voor verkoudheden
SchoTSe kloof kriMpT
Zondag verschenen twee peilingen over het Schotse onafhankelijkheidsreferendum van 18 september. Naarmate almaar meer
“Britse” politici en economen zich uitspre- ken tegen de Schotse onafhankelijkheid lijkt de voorsprong van het neen-kamp te verkleinen, naarmate meer onbeslisten partij kiezen. Met 47 procent van de Schot- ten achter zich (+2 procent) blijft het neen- kamp nog veel sterker dan het ja-kamp, dat weliswaar met 38 procent (+4 procent) aan de achterstand knabbelt. Het aantal onbeslisten is gezakt naar 15 procent (-7 procent). Zonder onbeslisten betekent dit een verhouding van 55/45.
Een andere poll (Panelbase/Yes Scot- land) bevestigt de lichte winst voor het ja- kamp (42 procent, +1 procent), licht verlies voor het neen-kamp (46 procent, -2 pro- cent) en spreekt van nog 12 procent onbe- slisten. De kloof tussen beide kampen is hier kleiner (zonder de onbeslisten 52/48 in het voordeel van het neen-kamp).
Met die weliswaar kleine verschuiving blijft het ja-kamp geloven in een goede
afloop van het referendum in september.
De Schotse premier Alex Salmond heeft nog een maand om het tij te doen keren in het voordeel van zijn Yes-campagne. Als hij daarin zou slagen, zou dat een klein won- der zijn. Slaagt hij niet, dan nog zal een score van meer dan 40 procent voor de independentisten een aanzienlijke impact hebben op de politieke ontwikkelingen in Groot-Brittannië. Een ontwikkeling naar meer autonomie en een light-versie van confederalisme valt niet uit te sluiten.
TieN proceNT Meer DieVeN
Daalt de kleine criminaliteit? Unizo pakte dit weekend uit met droge cijfers. In 2013 telde de vzw Preventie en Veiligheid op basis van vaststellingen bij haar 812 aan- gesloten verkooppunten bijna 18.000 win- keldiefstallen. Dat zijn er tien procent meer dan in 2012. Toegegeven: het is de eerste stijging sinds 2008. De totale waarde van de gestolen goederen bedroeg 722.000 euro. Gemiddeld was een gestolen goed 14 euro waard. Droge voeding wordt het meest gestolen, gevolgd door parfum en alcohol.
Actueel 20 augustus 2014 3
Spin in het web
Mijnheer de supercumulard,
Het jaarlijkse rapport van de manda- ten van politici en andere functionaris- sen werd in het Staatsblad gepubliceerd.
Voor het tweede jaar op rij springt gij in het oog, omwille van het feit dat gij de abso- lute recordhouder zijt in het cumuleren van mandaten. Liefst 58 mandaten, ambten en beroepen weet gij te combineren, waar- van er 7 bezoldigd zijn. Als stille, redelijk onbekende CD&V-gedeputeerde van de pro- vincie Oost-Vlaanderen zit gij verweven in een veelzijdig netwerk van officiële orga- nen, verenigingen, vzw’s en stichtingen. Een vraag die een mens zich daarbij stelt, is niet hoeveel iemand als gij zo maandelijks incas- seert, wel of dat te overzien en te bolwerken valt. Want ergens lid van zijn, veronderstelt toch dat men naar de vergaderingen gaat, zeker als men er voorzitter of bestuurder van is. Van al die sociëteiten? Zijt gij derhalve ooit nog een avond thuis? Ik vraag het mij in alle ernst af.
Ik weet het, Jef, gij zijt niet de enige en er zijn er nog straffere. De Waalse minister Labille, bijvoorbeeld. Labille had als grote baas van de Waalse socialistische mutuali- teiten, tot voor hij minister werd begin 2013, weliswaar ‘slechts’ 50 mandaten, maar er waren er wel liefst 14 van bezoldigd. Er zijn er die het anders aanpakken, door weinig mandaten op te nemen, maar bijna alle- maal bezoldigd. Zoals Marie-Hélène Ska, één van de grote bazen van het ACV/CSC.
Zij heeft 18 topmandaten, waarvan liefst 13 bezoldigd. Ook de Vlaams-nationale Aalstse burgemeester D’haese kan niet zeggen dat zijn burgemeestersambt hem windeieren heeft gelegd: 26 mandaten, waarvan 17 bezoldigd.
Hoe ge het draait of keert, heel die cinema steekt de mensen de ogen uit. Het creëert een perceptie die niet erg positief is. Begrippen als ‘postjespakkers’, ‘zakken- vullers’, ‘profiteurs’ en ‘poenscheppers’ zijn dan niet veraf. In een land waarin de partij-
politieke verzuiling en de particratie lood- zwaar op het maatschappelijke reilen en zeilen blijven wegen, lijkt het bijna een nor- male zaak. Zelfs nieuwkomers in de poli- tiek – zowel partijen als individuele politici – doen er geruisloos en haast vanzelfspre- kend aan mee. De koek wordt gewoon her- verdeeld en klaar is Kees. Ieder zijn deel en allemaal tevreden. Zelfs de oppositie- partijen maken weinig misbaar, want hier en daar valt er voor hen wel een kruimel van tafel, in een raad van bestuur, of in een commissie.
Het is een feit dat, mochten bepaalde mandaten niet bezoldigd zijn, gemeente- raadslid of OCMW-raadslid, bijvoorbeeld, er niet altijd een quorum zou zijn om geldig te vergaderen. De bezoldigingen trekken als het ware als magneten de mandataris- sen naar de vergaderingen. Verontschuldi- gingen zijn legio op niet-bezoldigde verga- deringen, terwijl dat eerder uitzonderlijk is als er iets op te strijken valt. Het is een waar- heid als een koe: voor ’t geld danst den beer!
Zo kom ik terug bij u, Jef. Gij zijt een spin in het web, een netwerker van formaat, een bezige bij. Gij zijt een prototype van de alomtegenwoordige particratie en de poli- tieke sturing van het maatschappelijk leven, samen met vele anderen van diverse strek- kingen. Gij baant wegen waarop anderen zullen volgen. Gij zijt een hondstrouwe lui- tenant van de grote heren en de werkelijke machten. Maar tegelijk zijt gij er mee de oor- zaak van dat vele mensen gaan kokhalzen van de politiek en ronduit ‘foert!’ zeggen tegen alles ‘wat van boven komt’.
Waar is de tijd dat gij als KVHV’er van een schoon en beter Vlaanderen droomde, waarin het allemaal anders en beter ging worden, en een einde wilde maken aan wat men toen de CVP-staat noemde?! Ja, ’t kan verkeren…
Briefje aan Jef Dauwe en co
Of juister: waarom is dat veranderd? Want de VRT van vroeger, in de tijd van de heren Jan Boon en Paul Vandenbussche, was wél een Vlaams monument, een beetje ouder- wets, wat betuttelend, maar een vertrouwde huisgenoot, die programma’s aanbood waar men naar uitkeek, ondermeer omdat ze in overeenstemming waren met het gezonde volksgevoel van toen.
Soms een klein beetje op hun tijd vooruit, maar niet te veel. Betrouwbaar, niet choque- rend, en slechts bij hoge uitzondering niet geschikt voor kinderen. Met veel van wat men toen noemde “volksverheffing” (een begrip afkomstig uit de socialistische tradi- tie, niet te vergeten) inbegrepen.
Toen kwam de VTM, en bleek dat initiatief van Jan Merckx, afkomstig uit de Antwerpse buurt van het inmiddels verdwenen dagblad Het Handelsblad, waaruit ook ‘t Pallieterke is ontstaan, groot succes te kennen. Op nog steeds zeer voorzichtige wijze opende de VTM een nieuwe televisiewereld voor Vlaan- deren en hoefden degenen die wat uitgeke- ken waren op de VRT, niet langer naar een van de Nederlandse zenders over te scha- kelen.
Vlaamse uitstraling
In een van de zeldzame opiniestukken die ik ooit voor De Standaard geschreven heb, argumenteerde ik toen dat de komst van de VTM een godsgeschenk was voor de VRT, want eindelijk zou de openbare omroep zijn officiële doelstelling als brenger van cultuur en beschaving kunnen waar maken, onge- hinderd door de verplichting om zijn niveau af te stemmen op de mediocriteit van de grote massa. Voor populaire programma’s zouden zenders die hun inkomsten haalden uit reclame, vanzelf wel zorgen. Dit opende perspectieven, zo schreef ik, voor een ambi- tieuze openbare omroep, die binnen de kort- ste keren vermaardheid kon verwerven als een topzender waarnaar kon worden opge- keken in Europa en daarbuiten. Het geld dat in de omroep werd gestopt, kreeg hierdoor een nieuwe bestemming, en zou dienen ter bevordering van de uitstraling van Vlaande- ren.Enkele mensen van de toenmalige BRT (thans VRT) gaven mij gelijk, maar durfden niet openlijk voor hun mening uit te komen.
De hele omroep was inmiddels bezeten van de hoop en verwachting om de concurren- tie met de indringer (VTM) aan te gaan, en te “tonen wat we kunnen”. Dat dit betekende dat het niveau drastisch omlaag zou tuime- len, het zij zo. Haast niemand bezat de moed om te signaleren dat twee sterke machten uit de Vlaamse samenleving, die reeds groten- deels bezit hadden genomen van de omroep, door de agenda van nivellering naar omlaag hun greep op de zender hoopten te verster- ken.
De ene macht was de loge, waarover men nooit sprak, behalve die keer toen Miet Smet (volgens een bericht in Gazet van Antwer- pen, 7 januari 2003) woordelijk verklaarde:
“de VRT wordt geregeerd door de loge”. De andere groep die in de omroep een macht had verworven die buiten alle verhouding stond tot haar betekenis in Vlaanderen, was de partijpolitieke linkerzijde. Naar de mening van invloedrijke personeelsleden van de omroep, stemde tenminste zeventig procent van de vast benoemde VRT’ers voor socialis- ten en groenen. Miet Smet noemde (zelfde bron als hierboven) de buitenproportionele aanwezigheid van loge en socialisten in de VRT “fundamenteel ondemocratisch”.
Geen “niche-zender”
Maar het zijn deze twee buitenproporti- oneel in de VRT aanwezige machtsgroepen die te allen prijze de VRT willen handhaven als “populaire” zender om van daaruit hun invloed in de Vlaamse samenleving even bui- tenproportioneel als in de VRT te handha- ven. Dat is vandaag nog steeds zo, en als de Vlaamse regering wil bezuinigen op de dotatie die de VRT geniet, dan is het de sp.a,
gesteund door Groen, die het grootste lawaai maakt. De VRT mag geen “niche-zender”
worden, zo luidt het dan. Echter, om de strijd met VTM aan te kunnen, hebben de macht- hebbers van binnen en buiten regering en VRT één fout begaan: ze hebben door aller- lei trucs de statuten van de VRT zo elastisch aangepast en kromgetrokken dat eerst een weinig, en tegenwoordig zeer veel reclame wordt uitgezonden door de VRT. Maar dan krijgt Bart Tommelein, fractievoorzitter van de VLD in het Vlaams parlement, gelijk als hij zegt (in De Standaard, 8 augustus): “Een bui- tenlander die naar de VRT kijkt, denkt dat het een commerciële zender is”. Dat is ook zo:
elk jaar neemt het volume reclame op de VRT gevoelig toe. Dat is nadelig voor de concur- renten, die van reclame moeten leven, en het is nadelig voor de reputatie van de VRT, die het verwijt verdient dat ze de commerciële zenders met oneerlijke middelen bestrijdt:
als zowel VTM en VIER als VRT in de praktijk commerciële zenders zijn, dan zou de VRT wel als enige commerciële zender bovenop de reclame nog eens 290 miljoen euro per jaar uit overheidsgeld binnenhalen.
En dus, uit terechte vrees dat het debat in deze termen zou worden gevoerd en de bestaansreden van een omroep die over- heidsgeld ontvangt, onderwerp van debat wordt, protesteren de VRT en haar politieke vrienden van sp.a en Groen slechts matig als uitlekt dat de Vlaamse regering de aan de VRT toegekende dotatie met 27 miljoen euro zou willen verminderen.
Buiten de professionele woelmakers uit de culturele sector, voor wie Vlaanderen nooit iets goeds kan doen, zal het protest tegen de vermindering van de VRT-toelage daarom gekanaliseerd worden via de CD&V (voor- zitter van de raad van bestuur van de VRT is Luc van den Brande) en de vakbonden, die het accent zullen leggen op het verlies aan werkgelegenheid.
Dat protest dreigt een publiek debat uit te lokken over enige bedenkelijke toestanden die het beleid van de VRT ontsieren. Door de vorige minister voor Media, Lieten (sp.a), werd een “derde net” gelanceerd - dat door het leven gaat onder de benaming Op12 – om een aantal politieke vrienden, vooral uit Limburg, aan een goede baan te helpen, en waar geen hond naar kijkt. Dat is een typisch product van een verpolitiseerde staatsom- roep, dat zonder enig probleem kan worden geschrapt. Ook de radiozender MNM kan pro- bleemloos verdwijnen, en zelfs worden ver- kocht, zodat hij nog geld opbrengt voor de VRT en het personeel ervan vermoedelijk zijn baan kan behouden.
Veel besparingen mogelijk
Vervolgens kan nog heel wat worden bespaard op allerlei toestanden die scheef zijn gegroeid. Is het waarachtig nodig om de Ronde van Frankrijk te laten “volgen” door niet minder dan 65 vaste personeelsleden van de VRT? In de oude tijd, toen Fred de Bruyne verslaggever was van de Ronde, kreeg hij één assistent, André Meganck.
(Dat vertelt Karl van den Broeck in Knack, 11 september 2009). En wist u dat een repor- tageploeg van de VTM uit twee personen bestaat, die van de VRT echter uit drie perso- nen, om precies hetzelfde werk te doen? De 27 miljoen euro besparingen die de Vlaamse regering de VRT oplegt, zijn gauw te vinden, hoor, zonder dat iemand enig verschil zal merken. Dus, als de Vlaamse overheid van mening is dat haar uitgaven te hoog liggen, dan komt de dotatie die de VRT geniet, als eerste in aanmerking voor een afslanking.
Ten eerste, omdat de VRT voor iedereen zichtbaar of hoorbaar uitgaven verricht die niet beantwoorden aan haar formele bescha- vingsopdracht. Ten tweede, omdat de VRT in haar huidige gedaante niet meer noodzake- lijk is. Het debat in het Vlaams parlement en daarbuiten dient na de bezuinigingsronde te gaan over bestaansreden en plaats van een openbare omroep in het huidige medialand-
schap. MARK GRAMMENS
De VRT kan besparen
Het is merkwaardig: hoewel de VRT de hoogste kijkcijfers haalt, is de openbare omroep niet echt populair in Vlaanderen. Niemand hier praat in vriendelijke termen over de VRT. Niemand denkt eraan de VRT “Auntie” (tantetje) te noemen, zoals de Brit- ten doen met hun BBC. Zelfs de meest kritische onder de Britse commentatoren slui- ten de BBC goedmoedig, vertederd in de armen. Dat is hier ondenkbaar. Hoe komt dat?
Poetin, de tofste “peer” van Rusland
Dossier
20 augustus 2014
4
Een adept van Jozef II
In november 1813 trekken de Fransen zich terug uit de Noordelijke Nederlanden.
Een paar notabelen roepen Willem uit tot constitutioneel vorst, wat de Britten al een tijdje wensten. Hij laat een grondwet ontwer- pen die hem nauwelijks omfloerst bijzonder veel macht geeft: zijn idolen zijn trouwens Jozef II en Bonaparte. “Plan Willem” (de door hem gewenste verloving van zijn oudste zoon Willem met Charlotte, de enige dochter en opvolgster van de prins van Wales) lijkt een succes te worden. De nederlaag van Bona- parte, een jaar later, opent vooruitzichten.
Hij slaagt er zelfs in een reeks voorwaarden te formuleren voor een vereniging van Noord en Zuid (“réunion complète et intime”), die de Britten goedgunstig als hun eigen ideeën voorstellen. Willem kan dus schijnheilig in het Zuiden volhouden dat de verenigings- voorwaarden (o.a. gelijkheid en vrijheid van godsdienst) door de overwinnaars zijn opge- steld. Op het Congres van Wenen is hij niet gewenst en de Britten tekenen hooghartig in zijn naam. Willem krijgt te horen dat hij zich eerlang koning mag noemen en hij neemt meteen de titel aan op het ogenblik dat Bonaparte zijn minirijkje op Elba verlaat. De nieuwe koning wordt een ogenblik populair in het Zuiden, want niemand wil de Franse rovers terug. Zelfs Luik, nu ingelijfd maar nooit een deel van de oude Nederlanden, ontvangt hem enthousiast. Maar de echte Willem is nooit ver weg. Op al zijn konings- portretten poseert hij in uniform, maar wan- neer Bonaparte oprukt, vlucht hij naar Den Haag en laat het vechten over aan zijn zoon Willem. De kroonprins onderscheidt zich bij Quatre-Bras en Waterloo, al zijn het natuur- lijk Wellington en Blücher die de slag win- nen en niet de prins van Oranje, zoals nog altijd velen in Nederland denken. Koning Wil- lem is razend jaloers op het succes van zijn zoon en hij houdt hem buiten alle beslissin- gen. Daarenboven mislukt “Plan Willem”. De Britse prinses Charlotte beëindigt de wan- kele verloving. Ze valt voor de charmes van de Duitse avonturier Leopold von Sachsen- Coburg. Veel Britse politici zien niets in een huwelijk met prins Willem. Als prins-gemaal was hij welkom, maar niet als toekomstig koning der Nederlanden, want ze willen niet dat hun eigen (toekomstig) staatshoofd reke- ning houdt met andere belangen dan die van het VK.
“Union intime”
Willem staat na Waterloo voor formida- bele uitdagingen. Hij noemt zich in Brussel wel de opvolger van Karel V, maar in werke- lijkheid blijft hij de Hollandse stadhouder die er wat “aangenomen kinderen” bij krijgt.
De elite van die “kinderen” wil een terug- keer van de keizer van Oostenrijk: katho- liek en lekker ver weg, zodat hij zich niet kan moeien. Ze verwerpt Willems grond- wet, die hij door onbeschaamde stemmen- manipulatie toch als aanvaard proclameert.
Die “union intime” implementeert hij op zijn Hollands: evenveel vertegenwoordigers voor de drie en een half miljoen Zuiderlingen als voor de twee miljoen Noorderlingen. Wil- lem stopt de schulden van Zuid en Noord in één pot, en hij roomt een flink deel van de welstand (tot 70 procent) van het Zui- den af om de 25 keer hogere schuld van het Noorden te betalen. Officieel zijn Brus- sel en Den Haag om de zes maanden hoofd- stad, maar de ministeries zijn allemaal in Den Haag gevestigd. Per zeven Noord-Nederlan- ders werkt er één Zuid-Nederlander. Ook het Hoogste Gerechtshof gaat naar de resi- dentie. De protestantse koning heerst over 4.300.000 katholieken en 1.200.000 protes- tanten. In het Noorden houden de katholie- ken zich koest. Ze durven nog altijd geen bis- schoppen vragen. Maar in het Zuiden neemt men niet dat de “ware religie” gelijkgesteld wordt met die ketterse leer in het Noorden.
Willem slaagt erin de kerkhiërarchie in het Zuiden min of meer te temmen, maar de dorpspastoors bereikt hij niet en die stoken hun “beminde gelovigen” graag op.
De woekeraar
Ja, het klopt dat Willem van de morgen tot de avond werkt. Maar volgens biograaf Jeroen Koch bemoeit hij zich vooral met de onnozelste details. Willem kent feitelijk wei- nig van economie, doch net genoeg om van de staatsbegroting en zijn eigen financiën één pot nat te maken. Hij investeert grote bedragen geleend geld in belangrijke kana- len en in nieuwe industrieën, maar hij ver- geet nooit zichzelf aandelen toe te kennen, zodat hij zoetjesaan stinkend rijk wordt. Koch noemt hem een financiële sjoemelaar en woekeraar. Blijft de Willem van de Vlaamse Beweging over. Het is niet uit liefde voor de Vlamingen dat hij het Nederlands als een- heidstaal introduceert en eraan denkt ook Wallonië met die taal op te zadelen. Zoals veel vorsten ziet hij in verscheidenheid een gevaar voor de staat. Hij ontwerpt op papier zelfs een samensmelting van de katholieke en de protestantse godsdienst, met zichzelf als hoofd, maar in de praktijk begint hij daar niet aan. Dat neemt niet weg dat zijn taalpo- litiek op een paar jaar resultaten boekt in het Zuiden. Koch vernoemt twee keer de stich- ting van de Lierse kweekschool (mijn eigen Normaalschool) en op korte tijd blijkt op gerechtelijk terrein dat advocaten en rechters in het Vlaanderen wel degelijk nog Neder- lands kennen en het in meer dan 90 procent van de gevallen ook gebruiken. Maar Wallo- nië en de Franstalige Brusselse elite weige- ren, en dat is het eerste punt waar Willem toegeeft. In 1829 houdt hij een zorgvuldig geregisseerde toer door het Zuiden. Hij denkt echt dat hij populair is. In De Munt woont hij een voorstelling van “La Muette de Por- tici” bij.
De verkeerde man op de verkeerde plaats Een jaar later slaat onverwachts de vlam in de pan. Jonge strebers (vooral advoca- ten en journalisten) hebben zorgvuldig rel- len gepland. Ze maken gebruik van de eco- nomische slappe tijd om eerst de werklozen in Brussel en dan elders op te hitsen. Die opera in De Munt op 25 augustus is maar één van de vonkjes, want begin augustus is al geld uitgedeeld in de Brusselse cafés.
De echt oude elite reageert eerst wat afkeu- rend, maar ziet dan mogelijkheden om bij Willem allerlei eisen op tafel te gooien en in afwachting via burgerwachten de macht in handen te nemen. Willem ziet als verlamd toe, want als hij echt moet handelen in plaats van alleen papier te produceren, is hij er niet.
Die muiterijen zijn majesteitsschennis. Hij vertikt het Den Haag te verlaten. Hij zendt zijn zoon Willem, die een mogelijkheid ziet om koning van België te worden. De muiters worden dapperder. Ze knikkeren overal bru- taal koningsgezinden buiten. Eerst na een maand verschijnt het leger in Brussel. Prins Willem heeft niet de moed zijn toekomstige hoofdstad te verwoesten. De muiters pron- ken met honderden martelaars, gevallen tij- dens gevechten in de Brusselse straten, en dat zijn bijna allemaal Nederlandstaligen. De definitieve doodsteek wordt in Antwerpen gegeven. De Nederlandse generaal Chassé gedraagt zich als een bezetter. Hij bombar- deert de stad, zodat alle sympathie voor de Oranjes verdwijnt. En dan hebben de muiters nog de brutaliteit die Leopold als koning te kiezen. In het Noorden bewijzen de haatarti- kels in de kranten dat de Hollanders het Zui- den altijd als een soort kolonie beschouw- den. Maar hun steun brokkelt af wanneer Willem het leger negen jaar lang op oorlogs- voet laat rondhossen en de halvering van zijn koninkrijk niet aanvaardt. Nederland is bijna failliet wanneer hij toegeeft, en vervol- gens een nieuw schandaal veroorzaakt. Na de dood van zijn vrouw trouwt hij niet met zijn oude minnares, met wie hij vier kinde- ren heeft, maar met een Zuid-Nederlandse, katholieke hofdame. In 1840 heeft hij het begrepen en doet troonsafstand. Hadden de Britten in 1813 - zoals aanvankelijk gedacht - zijn zoon Willem (die zo van het Zuiden hield) op de troon gezet, was 1830 misschien niet gebeurd.
Jan neckers
“Onze goede koning Willem” (2)
Om de Zuidelijke en de Noordelijke Nederlanden te verenigen, is een politiek genie nodig; iemand met een onfeilbaar instinct die weet wanneer de roede en wanneer de honing te gebruiken. Willem bezit die antenne niet, hij is een sta-in-de-weg bij het herstel van de “zeventien provincies”.
Kris en Charles spelen Hercules
De co-formateurs schreven een eigen nota en distilleerden daaruit een gezamenlijke for- mateursnota, die tegen pakweg de tweede dinsdag van oktober - het traditionele tijdstip waarop de federale beleidsverklaring voor het parlement ligt - moet worden omgetoverd tot een regeerakkoord. De Standaard heeft het over hun “twaalf werken”, Le Soir over een Hercules-opdracht. “Zweedse partners slijpen messen”, schreef Pieter Blomme in De Tijd. De Gentse politicoloog Carl Devos heeft het over
“een barre tocht” en een pijnlijk resultaat voor de burger. Hij voorspelt storm.
Kris en Charles starten voorwaar met hun zwaarste opdracht: de begroting. Om dat tel- raam in balans te krijgen - “het heeft geen zin om rond de pot te draaien” -, moet de komende vijf jaar 17,3 miljard euro worden bespaard. Daarna komt de tweede grote uit- daging: het luik werkgelegenheid en compe- titiviteit.
Andere thema’s die “geleidelijk” behandeld worden, zijn de pensioenhervorming, asiel en migratie, ‘sociale vooruitgang’ en loonlastver- laging. Ook taboes zoals de index en snoeien in de werkloosheidsuitkeringen komen op tafel.
Slagen Peeters en Michel in hun opdracht, dan volgt het gevecht over de ministerporte- feuilles en de aanduiding van een Europees commissaris. Hier lopen de belangen en de standpunten van de partijen wel fel uiteen.
Wordt het Didier Reynders (MR), of Marianne Thyssen (CD&V)?
In de marge van het besparingsverhaal cirke- len een hele reeks dreigende onweerswolken:
de bankencrisis, afspraken over de notionele intrestaftrek, de Arco-affaire, een mogelijke terugval van de Duitse economie, het lot van de kerncentrales, energieprijzen en energiebe- voorrading, de beperking van het vervroegde pensioen voor politieagenten…
Verschillen
Krijgen Peeters en Michel die uitdagingen onder controle, dan zal dat - alvast voor ons - een verrassing zijn. Een compromis tussen Vlaamse partijen is vast haalbaar. Er één slui- ten met de MR, dat wordt een stuk moeilij- ker, want die communautaire kat kom weer…
De N-VA mag dan voorlopig over het com- munautaire in alle talen zwijgen, dit land blijft wat het is: een veel te strakke riem rond twee gemeenschappen en een onbescheiden stad.
Wat zal het partijstandpunt zijn als het gaat over fiscaliteit en fiscale autonomie? Of over pensioenen en een Vlaamse sociale zekerheid?
“Niemand twijfelt er nog aan dat de Zweedse coalitie er komt”, schreef De Tijd zaterdag. Wel, wel, dat klopt niet. Wij twijfelen wel. En dan niet omdat de kamikaze-onderhandelaars het niet eens zouden kunnen geraken over enkele grote lijnen in een nieuw sociaaleconomisch beleid. Wel omdat ze het veel moeilijker eens zullen geraken over een economisch beleid dat door de meerderheid van beide gemeenschap- pen wordt aanvaard. De tegenstellingen zijn misschien verdrongen, maar ze zijn niet weg.
Als de automatische indexering van de lonen ter sprake komt, vinden N-VA en Open Vld (tegen) ongetwijfeld CD&V (voor) op hun weg.
Die kloof is via een compromis misschien over- brugbaar. Maar een indexsprong, munitie voor de mega-oppositie op de eigen speelhelft, dat krijgt de MR in links Wallonië niet verkocht. Dit sociaaleconomische dossier heeft een zware
communautaire inhoud.
Als de beperking van de werkloosheidsuit- keringen ter sprake komt, gebeurt hetzelfde.
Open Vld en N-VA willen die na maximaal drie jaar afschaffen. CD&V huivert daarvoor, maar ook die kloof is via een compromis misschien overbrugbaar. Maar de MR krijgt die ingreep aan Wallonië niet verkocht. In Wallonië zijn nu eenmaal dubbel zoveel werklozen als in Vlaan- deren. Dit dossier is zo mogelijk nog veel meer communautair gekleurd.
Het is “van moeten”, schrijft De Tijd, want
“als de gesprekken nu spaak zouden lopen, dreigt een maandenlange impasse”. Een mooie wens, maar veel meer is dat niet. Dat “over een nieuwe staatshervorming volgens de afspraak niet wordt gesproken”, is al evenzeer een illu- sie. Het nieuwe vliegplan voor Zaventem dient zich al aan als “het meest explosieve dossier”.
Er zijn er veel meer.
Malaise
Een aanwakkerende communautaire wind waait nu al door Franstalig België (zie kader- stuk). Daar proberen bepaalde media en de Franstalige elite (economisten, patroons) mekaar te vinden in een poging om bruggen te bouwen. Niet tussen Noord en Zuid, maar tussen MR en cdH.
Charles Michel, eenzame Franstalige aan de onderhandelingstafel, doet er goed aan goed uit z’n doppen te kijken, waarschuwt Nord-Eclair in de zaterdagkrant. “Zelfs zonder grote staatshervorming kan het communau- taire weer snel de kop opsteken in dossiers als werkloosheid en gezondheidszorg. Daarin wordt het moeilijk de belangen van de gemi- noriseerde francofonen te verdedigen… Al was het maar omdat PS en cdH in Franstalige Bel- gië aan de macht zijn.”
Le Soir riep op 11 augustus Benoît Lutgen al op om te (her)onderhandelen. De cdH-voor- zitter die zijn partij supersnel koppelde aan de PS mag dan al de steun hebben van zijn poli- tiek bureau (56 pro, 3 onthoudingen), “cette (quasi) unanimité cache un malaise”.
Niet dat men met de N-VA moet gaan praten of samenwerken – verkiezingsbelofte maakt schuld – neen, de boze wolf blijft ook in scha- penvacht een wolf. Maar Lutgen had beter kun- nen onderhandelen met MR én met CD&V, in plaats van zich buitenspel te zetten. CdH geeft door die houding vrij spel aan rechts. De partij had federaal voor meer sociale accenten kun- nen zorgen. Ze had kunnen aantonen dat er met de N-VA niet samen te werken valt, “omdat die zijn separatistisch project nooit opzij zal zetten”. De partij had kunnen aantonen dat er een alternatief was voor de kamikaze-regering,
“si dangereuse pour la Belgique”.
Helaas voor de bruggenbouwers tussen MR en cdH, de Waalse en Brusselse teerlingen lij- ken geworpen. De liberalen liggen er zielloos in de hoek.
Zodra de kamikaze-onderhandelaars gecon- fronteerd worden met veelkoppige slangen en gevaarlijke zwijnen zouden Kris en Charles wel eens in een donkere put kunnen verdwijnen.
Komt dan de échte Hercules van Wallonië weer in beeld? Misschien, al ligt er dan maar één onmogelijke taak voor zijn voeten: zijn deel- staat opbouwen met de stenen van de sloop van het oude België. Vlaanderen kan dan – ein- delijk – netjes hetzelfde doen.
anJa Pieters Herakles of Hercules, zowat de dapperste, sterkste en sluwste held uit de Griekse mytho- logie, werd beroemd door de twaalf moeilijke werken die hij uitvoerde, in opdracht van koning Eurystheus. De superman ving leeuwen, veelkoppige slangen, kwaadaardige vogels en gevaarlijke zwijnen. Hij reinigde de immens stinkende stallen van Augias, haalde kost- bare gordels, roofde gouden appels, ontvoerde stieren en een driekoppige hellehond. Als we de serieuze gazetten mogen geloven, staan Peeters en Michel, Kris en Charles voor de vrienden, vanaf deze week voor een nog zwaardere opgave.
Actueel 20 augustus 2014 5
Wie saboteerde Doel 4?
Op dinsdag 5 augustus werd Doel 4 in alle haast plots stilgelegd. Iemand liet de smeerolie voor de turbine weglopen naar een ondergronds reservoir, waardoor die turbine zware schade opliep. Hoe groot de schade precies is, weten we op dit ogenblik nog niet, maar de VRT beweert alvast dat de schade zo ernstig is dat Doel 4 tot na de winter stil zal moeten liggen. Met als gevolg: allerlei speculaties in de pers over “black- outs” en “brown-outs” als het deze winter koud zou worden. Waar de pers echter uit- drukkelijk niet over wil speculeren, is wie er achter de sabotage zou kunnen zitten.
De laatste week waren de media in Vlaan- deren in de ban van twee lekken: de bespa- ringsplannen van de Vlaamse regering, en het lek in Doel 4. Voorlopig weten we voor geen van de twee wie er precies achter zit.
Voor het eerste lek is het aantal verdach- ten echter zeer beperkt: het moet iemand uit de Vlaamse regering geweest zijn. Voor het tweede lek is het aantal verdachten veel gro- ter, aangezien enkele honderden werknemers in aanmerking komen.
Whodunit?
Je zou denken, zo’n sappig dossier, een echte “whodunit”, met de sabotage van een nucleaire centrale waardoor deze winter mis- schien wel duizenden gezinnen zonder stroom kunnen komen te zitten en de Vlaamse econo- mie voor honderden miljoenen euro schade kan lijden, daar smijten de nationale media zich toch meteen op om de dader te vinden en te duiden?
Zeker als het dan nog in volle komkommer- tijd gebeurt, al is er dit jaar nog Oekraïne, Gaza en de IS in Syrië en Irak.
We herinneren ons hoe Björn Soenens ver- leden jaar, bij wijze van spreken nog vóór de tweede bom ontploft was, al wist dat de daders van de aanslag op de marathon in Boston in de hoek van de Tea Party dienden gezocht te worden.
Dat was er zó ver naast als maar mogelijk was. De huidige hoofdredacteur van het VRT Journaal heeft daarmee misschien zijn lesje geleerd, zodat hij zich voortaan onthoudt van vroegtijdige en uiterst eenzijdige speculaties.
Maar dat deze keer de volledige gilde van jour- nalisten zich afzijdig houdt van elke mogelijke speculatie, is toch wel zeer opvallend.
Veel schade, weinig gevaar
Wie kan het gedaan hebben? Allereerst: een ontevreden werknemer. Iemand die net een opslag geweigerd werd, zich voorbijgestoken
Verkeerd daderprofiel
Als er op dit ogenblik al iets te speculeren valt over wie het gedaan kan hebben, is er maar één hoofdhypothese: een ontevreden werknemer. Met als enige valabele nevenhy- pothese een milieuactivist. Het verklaart met- een waarom het in de pers zo oorverdovend stil blijft over mogelijke daderprofielen. De hoofdhypothese ligt te veel voor de hand, en is bovendien oersaai, terwijl de nevenhypo- these helemaal «verkeerd» zit. Milieuactivis- ten zijn per definitie toffe jongens en meisjes, en kunnen in de pers altijd op veel sympathie rekenen. Zelfs over Volkert van der Graaf wil de pers liever geen onvertogen woord kwijt.
Handrem op
Het verklaart waarom de politici van Groen duidelijk met de handrem op reageren op de problemen van Doel 4. Ja, ze vinden van zich- zelf wel dat ze alweer gelijk hebben, want het is volgens hen altijd wat met die kerncentra- les. Nu ja, met kolen- en gascentrales, wind- molenparken en zonnepanelen eigenlijk ook, maar daarover gaat het volgens hen niet. Je voelt aan dat ze deze keer niet te hard van sta- pel willen lopen, want wie weet worden ze morgen wel geconfronteerd met een dader uit eigen kringen. Daarom dat er vanuit groene hoek niet te hard op tafel geklopt wordt om de dader te vinden, en dat ze met een bang hartje afwachten wat het aan de gang zijnde onderzoek zal opleveren. Als paars-groen iets geleerd heeft, dan wel dat de Vlaming wel degelijk enige sympathie kan opbrengen voor ecologische partijen. Het agrarische zit trou- wens in de Vlaamse volksziel ingebakken.
Maar het mag niet te gek worden, zoals met het verbod op chocoladesigaretten, en het mag hem zeker geen cent kosten, zoals de ecotaksen. Moest morgen blijken dat het een groene is geweest die de Vlaming deze winter misschien wel in het donker en in de kou zet, zullen ze bij Groen blij mogen zijn dat de eerst- volgende verkiezingen pas in 2018 gehouden worden. Het laatste woord over de sluiting van de kerncentrales is hoe dan ook nog niet
gezegd. F.v.L.
voelt voor één of andere promotie, of mis- schien zelfs zijn ontslag gekregen heeft. Ver- moedelijk is dit het nog meest waarschijnlijke scenario, want de schade is enorm zonder dat er echter ooit gevaar was voor een nucleair ongeluk. Perfect voor iemand die zich ferm op zijn tenen getrapt voelt.
Andere mogelijkheid: een terroristische aanslag. Echter: de sabotage kan bezwaarlijk spectaculair genoemd worden. Een kraan om smeerolie te laten weglopen openzetten, is niet hetzelfde als met een mitrailleur enkele mensen in een Joods museum neermaaien, of een vliegtuig in een wolkenkrabber sturen.
Buiten België valt er amper een kat op te speu- ren die ook maar de minste interesse toont voor de zaak-Doel 4. Een terroristische aan- slag is eerder onwaarschijnlijk.
Antinucleaire lobby
Derde mogelijkheid: een milieuactivist.
Nog maar eens een nucleaire centrale kun- nen stilleggen, na al de scheurtjes en andere problemen van de laatste jaren, is natuurlijk een grote opsteker, zeker op een ogenblik dat er stemmen opgaan om de sluiting van de kerncentrales een paar jaartjes uit te stel- len. Anderzijds: wie ook maar enige verbin- ding heeft met de milieubeweging komt geen kerncentrale binnen, want werknemers wor- den daarop uitdrukkelijk gescreend.
Bovendien toont deze sabotage niet aan dat kernenergie gevaarlijk is. Meer zelfs: als zou blijken dat de dader inderdaad een milieu- activist is, is de conclusie nogal snel gemaakt dat de antinucleaire lobby zelf gevaarlijker is dan kernenergie.
Daarmee win je geen zieltjes, zeker niet op een koude winterdag wanneer iedereen in de kou en het donker moet zitten.
Is er een vierde mogelijkheid? Tja. Als men de sabotage had kunnen verklaren als een nationalistische of racistische aanslag, dan zouden we het ongetwijfeld allang in de pers gelezen hebben - als hoofdhypothese. Zolang we niet meer weten, kan natuurlijk niets uit- gesloten worden, maar dit wordt wel zeer ver- gezocht.
Er klopt iets niet over de berichtgeving van de sabotage in de kerncentrale van Doel4. We zetten enkele feiten op een rij- tje.
De sabotagedaad werd vastgesteld op dinsdag 5 augustus. Dat is exact twee weken geleden. Sindsdien is men zowel intern bij Electrabel als bij het parket op zoek naar de mogelijke dader, of daders.
Nu werken er in de kerncentrale van Doel zo’n 1.500 man in een ploegensysteem. Er bestaan natuurlijk strenge toegangscontro- les, en niet iedereen kan van de ene ruimte naar de andere stappen.
De toegangscontrole werkt aan de hand van elektronische badges. Om een bepaalde zone binnen te geraken, moet men “bad- gen”, en dat wordt geregistreerd door een computer. Zo kan men met één druk op een knop van de computer een overzicht beko- men waar alle personeelsleden zich bevon- den op een bepaald ogenblik, en zo men wil tot op de seconde juist. Die selectie maken met de computer duurt geen dagen, zelfs geen uren. Even de juiste “badgelezers”
aanvinken op het scherm, en je krijgt de lijst van alle personen die daar “gebadged”
hebben met een exacte tijdsregistratie.
Reeds luttele tijd na de vaststelling van de feiten, wist men dat maar ongeveer 65 per- sonen toegang hadden tot de bewuste zone.
In die groep moet de boosdoener zitten, zo
simpel is het. Tenzij een muis dat ventiel heeft opengedraaid, maar dat is onwaar- schijnlijk.
Echter, veertien dagen na datum kan het parket nog steeds geen naam plakken op de dader, ondanks het beperkte aantal personeelsleden dat in aanmerking komt.
Dat vinden we eigenaardig. Zo niet hoogst merkwaardig! En we mogen toch wel ver- onderstellen dat het parket aan deze zaak de hoogste prioriteit geeft, gezien de ernst van de zaken. Kerncentrales worden geacht tot de best beveiligde sites te behoren van ’t land, en dan kan dit gebeuren…
Nog straffer is het feit dat de saboteur natuurlijk òòk weet dat hij, of zij, traceer- baar is via het badgesysteem.
Bovendien hangen er overal veiligheids- camera’s en lopen er ook nog eens een pak veiligheidsagenten van een privébewa- kingsdienst rond. Dan resten er twee opties:
of de dader wist zeer goed wat hij deed en voerde zijn plannen uit na maandenlange voorbereiding, ofwel pleegde hij zijn daad in een vlaag van zinsverbijstering. Wat het meest verontrustende is, laat ik over aan de lezer.
Het is mijn overtuiging dat het parket al enige tijd weet wie de saboteur is, maar dat om één of andere reden geheim houdt.
Wanneer krijgen we de waarheid te horen?
KvC
Wanneer krijgen we de waarheid te horen?
Verdeeldheid cdH valt best mee
Peeters zette eind juli de deur nog eens open voor cdH. Lutgen, met een Oost-Euro- pese score gesteund door zijn partijbureau, besliste dat vooral níét te doen. “In de cou- lissen van de partij is de malaise voelbaar”, schreef Le Soir, “zeker in de rechtervleugel”.
Veel mandatarissen zouden “bang zijn kiezers te verliezen”. Dat valt nog te bezien. Volgende verkiezingen zijn echt wel veraf (2018, 2019).
CdH lijkt niet meteen (meer) de partij van bedrijfsleiders en economen. Maar Le Soir kreeg er in juli toch enkele aan de praat. Van absolute eensgezindheid was hoegenaamd geen sprake, maar dat belette de krant niet behoorlijk te spinnen.
Kritische economen stelden dat er weinig argumenten waren om de nota-De Wever zo snel af te schieten, en dat cdH te lang geloofde in een tripartite. Een ja aan De Wever was problematisch, maar een ja aan Peeters en Michel had toch best gekund?
Ze stelden dat sociaaleconomische her- vormingen absoluut nodig zijn, maar dat cdH als nooit tevoren zijn verantwoordelijk- heid ontliep; dat cdH nu in elk scenario irre- levant dreigt te worden, terwijl de partij bij regeringsdeelname de federale regering naar het centrum had kunnen dwingen; dat het natuurlijke bondgenootschap met CD&V nu was getorpedeerd…
Andere economen gaven cdH dan weer gelijk. Alleen via samenwerking met de PS kon Lutgen zijn partij uit de oppositie hou- den. Samenwerken met de N-VA zou de par- tij nog meer verdelen. Dansen op twee benen (Waals mét en federaal zònder PS) is om pro- blemen vragen.
Spamfilter
Uiteindelijk leidde dat overleg toch tot een e-mail (sic) naar Lutgen (11 juli) waarin (enkele) economen zich bezorgd toonden over de gang van zaken. De e-mail zou door de spamfilter van cdH zijn tegengehouden.
Een rappel werd verstuurd op 23 juli. Geen antwoord. Ook de patroons (Association chrétienne des dirigeants et cadre) schreven Lutgen een brief. Superbelgicist Baudouin Velge kreeg geen antwoord.
Hierover ondervraagd, verwees Lutgen droogweg naar het interview van Vincent
Reuter van de Waalse werkgevers (UWE) vorige woensdag op La Première. Daarin voorspelt Reuter een “communautaire guer- rilla, georkestreerd door de N-VA… Men zal niet ophouden de Francofonen in de Rand rond Brussel te pesten”.
De verdeeldheid binnen cdH wordt door Le Soir ondertussen vooral opgeklopt. “Des patrons chrétiens à l’assaut de Lutgen”, kopte de krant donderdag. Béatrice Delvaux (‘La fracture des francophones’) treurt zichzelf te pletter in haar editoriaal, want die duivelse De Wever slaagde er niet alleen in de PS in de oppositie te drijven, maar ook nog eens om de Franstaligen – ooit “tous contre la N-VA”
– hopeloos te verdelen.
Lutgen en Michel hebben gespeeld. Eén van beide wordt de verliezer. Wie? “Dat bepa- len niet zijzelf, maar Bart de Wever, de Vla- mingen in de coalitie en de economische context”, aldus Delvaux. Eén iemand ziet zij over het hoofd: Elio, de lachende derde. Die heeft – België of geen België - zijn verliezer al aangeduid.
A.P.
Le Soir pakte er vorige week breed mee uit: Waalse economen en patroons zouden cdH zwaar onder druk zetten. Ze betreuren dat partijleider Benoît Lutgen weigerde te onder- handelen over een centrumrechtse coalitie. Dwingen ze cdH tot een koerswijziging? De kans is klein. Lutgen beantwoordt niet eens hun e-mails. Le Soir treurt.
Doordat verschillende centrales stil- liggen, zowel in Doel als in Tihange, en doordat binnenkort enkele geplande onderhoudsbeurten dienen uitgevoerd, ligt meer dan 60 % van de stroompro- ductie van de kerncentrales stil.
Er wordt al gesproken van een stroomte- kort, vooral in landelijke gebieden. Enkele overheden nemen zelfs al maatregelen tegen dat het zover komt. Burgers en bedrij- ven zouden zo weinig mogelijk energie mogen gebruiken. Er zou dienen gespaard te worden op van alles en nog wat. Het doet denken aan toestanden tijdens de Tweede Wereldoorlog. Toen viel de elektriciteit gere- geld uit. Er moest met kaarsen, stallantaarns en carbuurlampen worden gewerkt. Trams stonden vaak stil, of reden tegen een slak- kengangetje. ’s Nachts was het aardedon- ker, ook al wegens de verplichte verduiste- ring. Er werd met de hand gewassen. Strijken gebeurde met ijzers die op de stoof ver- warmd werden. Van straalovens, vaatwas-
machines, tv’s en elektrische ijskasten was geen sprake. Ook in de cinema’s viel het licht en het beeld nu en dan uit. Wat gelegenheid gaf tot kus- en vrijpartijtjes.
Gaan we terug naar die toestanden?
Enkele bedenkingen. Er blijkt sabotage mogelijk in de zogezegd streng beveiligde en zwaarbewaakte kerncentrales. Kan er zich een ramp voordoen en is de bevolking voldoende voorgelicht? Is het niet dringend nodig maatregelen te treffen en oefeningen te houden die de bevolking moeten leren hoe zich te gedragen? Er wordt wel eens gezegd dat iedereen binnen moet blijven en de radio- en tv-uitzendingen moet volgen.
Maar in Japan sloeg iedereen bij de jongste kerncentraleramp op de vlucht. Van kinde- ren op school laten, was geen sprake. En ga maar door. Vraagje: weet er nog iemand in een straal van 20 km rond Doel waar hij zijn destijds door de overheid verstrekte “atoom- pillen” (jodiumpillen) heeft gelegd, en hoe die moeten gebruikt worden?
PAGADDER
Pagaddertoren
Met Electrabel terug naar de oorlogsjaren
Pyrrusoverwinning is een eufemisme
Bij de splitsing van het gerechtelijk arrondissement BHV, eigenlijk een ‘ontdub- beling’ - zo staat het letterlijk in de teksten -, werd voorgeschreven dat de Brusselse procureur voortaan steeds Franstalig diende te zijn. Vlak voor het verlof vernietigde het Grondwettelijk Hof die bepaling. Een “overwinning”, klonk het al snel in Vlaams- gezinde middens, maar is dat zo? De dingen in een breder kader plaatsen leveren een minder fraai beeld op.
Jarenlang was de splitsing van de BHV-kieskring een veelbesproken politiek thema. Over wat er met het gerechtelijk arrondissement moest gebeuren, werd nauwelijks gesproken.
Daar kon je haast een voorteken in zien. Het gekrakeel in en rond de Rand is voor veel men- sen boeiender dan het toch wel erg technische verhaal van het gerechtelijk arrondissement BHV, maar daarom niet minder belangrijk. De gevolgen van het verwaarlozen van het dos- sier zijn er dan ook naar.
De kritiek kwam uit meerdere hoeken: advocaten, magistraten, politiek geëngageerde Vlaamsgezinden met het VB en de N-VA voorop, noem maar op. Iedereen bekeek de “ontdub- beling” vanuit zijn perspectief, wat een interessante oppositiepuzzel opleverde. Er rammelde heel wat aan de verdeling van de magistraten, wat hoegenaamd niet in overeenstemming was met de reële werklast van de rechtbanken. Er komt een nieuw parket van Halle-Vilvoorde, maar daar moet dan weer een vast aandeel Franstalige magistraten in actief zijn. Enzovoort, en zo verder. De nieuwe Brusselse procureur, doelend op een gebied dat zich tot het Brus- sels Gewest beperkt, moest dan weer Franstalig zijn. Obligaat. Terecht heeft het Grondwette- lijk Hof deze laatste voorschrift naar de prullenmand verwezen. Jammer genoeg blijft de rest van de ondubbeling-saga onverminderd overeind. Dat rechters en parketmagistraten onvol- doende aanwezig zullen zijn in dit (nieuwe) Brusselse arrondissement, volgens de meeste experts, zal een realiteit van vele jaren blijven. Hoogstens kan men over een pyrrusoverwin- ning spreken. En dan nog.
De staatssecretaris die voor deze staatshervorming tekende, Servais V. dus, bekeek het positief. Eén bepaling sneuvelde, de rest doorstond de grondwettelijke toets. Advocaat Fer- nand Keuleneer, die optrad voor de Orde van Vlaamse Balies, nuanceerde. “In de wet op de splitsing stond van alles geschreven om bepaalde regels te onttrekken aan de bevoegdheid van het Grondwettelijk Hof”, stelt hij. Maar ook: “Dit arrest toont vooral aan hoe slecht de wet onderhandeld is voor de Vlamingen.” Slotsom: het gedrocht blijft overeind.
Kern van het verhaal is dat die procedure voor het Grondwettelijk Hof er nooit had moe- ten komen. Tijdens de onderhandelingen werden cruciale fouten begaan, wat een verplette- rende verantwoordelijkheid van de Vlaamse onderhandelaars is. Keuleneer in De Brusselse Post, ruim anderhalf jaar geleden: “Wie vijf jaar geleden zei dat dit als resultaat uit de bus zou komen, werd weggehoond en weggelachen. Nu schijnt iedereen deze beslissende poli- tieke nederlaag normaal te vinden. Heeft men het Frans uit Halle-Vilvoorde gebannen? Aller- minst! Het hele dossier is bovendien op een erg amateuristische manier aangepakt. Vlaamse onderhandelaars hadden onvoldoende expertise in huis, wat niet van de Franstaligen gezegd kan worden. Dit is geen verkoop; het werd een gratis weggeef-actie. Informeel geeft men dat aan Franstalige kant ook toe. Tot de eigen verbazing trouwens.”
Wie zei ook weer dat elk volk de leiders krijgt dit het verdient?
KNIN.
De Geuzenberg
Dwars door vlaanderen
20 augustus 2014
6
Te weinig verbeeldingskracht
Een Antwerpse politicus neemt betref- fende trieste toestanden zoals in Gaza beter geen standpunt in. Afgezien daarvan woedde de heisa rond de pro-Israël-stellingname van N-VA-schepen Ludo van Campenhout stukken heviger dan die over de racistische opmerking van de populaire bakker én CD&V-militant Has- san Aarab uit Deurne.
Aarab vertelde op de (a)sociale media dat Hitler destijds opzettelijk niet alle Joden had laten ombrengen, opdat wij vandaag “zouden beseffen waarom hij hen wou uitroeien”. Zoals zijn naam verraadt, is Hassan van allochtone origine. Dat kan verklaren waarom voor de media het kot slechts heel even te klein was.
We durven er niet aan denken hoe dat kot over- hoop zou zijn gehaald, mocht dergelijke ver- bale “stunt” uit de mond van een N-VA-sym- pathisant gerold zijn, of, horresco referens, uit die van een VB-kiezer. Het staat iedereen vrij daarover te fantaseren. Wij beschikken over te weinig verbeeldingskracht.
Nieuwe trends
Een deel van de advocatuur heeft zijn
“trendy” speurtocht naar “procedurefouten”
om kleine en grote schurken vrijuit te laten gaan (nog) niet stopgezet. Ook manifesteert zich, met het in vraag stellen van politieoptre- dens, een nieuwe trend. Wie dronken of onder invloed van pepmiddelen amok maakt of ruzie uitlokt, en door opgeroepen politiemensen al dan niet hardhandig met beide voetjes weer op de grond wordt geplaatst, krijgt het “wijze”
advies tegen de arm der wet klacht neer te leg- gen zodra die iets meer doet dan een vriende- lijk schouderklopje geven met het beleefde ver- zoek het wat rustiger aan te doen. De advocaat van amokmakers wil nu weten wie “te hard- handig optreedt en waarom”. En zeggen dat die nieuwe trend niet nodig is, mocht ieder- een zich gedragen zoals het in een beschaafde samenleving hoort. Zoals men die kende voor de bejubelde “multiculturele verrijking” haar intrede deed. Of vergissen we ons (alweer)?
Limburgse Turken oneens?
Naar aanleiding van de presidentsverkiezin- gen in Turkije zit het er bovenarms op bij de Genkse Turken. Als wij Bayram Tosun mogen geloven, ‘zijn zelfs al hechte vriendschappen gesneuveld’. Je hoeft in café Oriental in Water- schei enkel het woord verkiezingen uit te spre- ken of de meningen botsen al: “Limburgers met een Turkse achtergrond zijn zeker niet alle- maal voor Erdogan, en dat moet je zeker schrij- ven.” Een andere Genkse Turk: “Ik heb het voor de liberale professor Ihsanoglu, de gemeen- schappelijke kandidaat van een aantal oppo- sitiepartijen. Die wil tenminste onze vrijheden niet inperken, zoals Erdogan.”
Bayram Tosum heeft het voor nog een andere kandidaat, de jonge Koerdische kan- didaat Selahattin Demirtas. Maar, zegt Tosum:
“Een mening mogen hebben en er respect voor krijgen, ook al strookt die niet meteen met de jouwe, dat is echt belangrijk.” Misschien kun- nen wij nog iets leren van de Limburgse Tur- ken?
Ruzie tussen CD&V en Open Vld?
In Sint-Truiden ruzieden voorbije weekend de schepenen Carlo Nijssens (CD&V) en Hilde Vautmans (Open Vld). Over wat ging dat geru- zie? Houd je vast: over de borstvoedingshoek.
Als wij Nijssens mogen geloven, opende hij het eerste borstvoedingshoekje van Sint-Truiden in sportcomplex Sint-Pieter.
Maar, volgens Vautmans dan weer, was er zes maanden geleden al een borstvoedings- hoekje, plaats waar moeders ongestoord borst- voeding kunnen geven, in het oude stadhuis.
Hoekje dat werd geopend door Vautmans zelf. Of wat had je gedacht? Toffe stad, de Tru- dostad, waar schepenen van beider kunne ruziën over borstvoedingshoeken.
Dankbare herinnering
Op zondag 24 augustus om 10 uur wordt in de Sint-Michaëlskapel aan de Caelenbergstraat 40 in Niel-bij-As de jaarlijkse herdenkingsmis opgedragen ter nagedachtenis van de onver-
getelijke jezuïet Karel van Isacker.
Bekend door het monumentale ‘Mijn land in de kering’ en tal van andere boeken, en door zijn doorgedreven inzet voor het eerherstel van Irma Laplasse, blijft hij in het Vlaamse geheu- gen gegrift.
Hij was een grote vriend van ’t Pallieterke, dat hij tot zijn laatste dagen las. Iedereen is welkom op de plechtigheid die in de Triden- tijnse ritus – de oude mis – wordt opgedragen.
Wie er niet kan bijzijn, maar het goede werk op de Caelenberg toch wil steunen, kan dat door ‘iets’ over te schijven op BE33 0013 9285 6746 van de vzw Caelenberg.
Alle steun is welkom om het werk van die grote Vlaming verder te zetten.
De ware politicus
“Toen de Preventiedienst de vraag kreeg van de Jeugdraad om mee te werken aan een actie voor en door jongeren, zaten we al dan niet toevallig met hetzelfde plan in ons hoofd.
De komende vier jaar wil de stad name- lijk extra inzetten op het fenomeen openbare dronkenschap!” Woorden van de Brugse bur- gervader Renaat Landuyt, die daarmee “al dan niet toevallig” bewijst dat hij aanvoelt wat leeft onder de bevolking, en weet wat actiegroe- pen willen.
De ware politicus mag immers geen “achter- doener” zijn, mag niet overnemen wat ande- ren reeds voorstelden, hij moet hen vóór zijn!
Is Renaat een telepaat of een helderziende, een medium van het volk?
De vakman, op wie Vlamingen
kunnen bouwen
Bilzen Tel. 0495 40 64 28
awen@telenet.be - 0499 16 60 52
Boekbinden - Kartonnage Boekbeschermers
