Verkiezingscampagne draait al op volle toeren

(1)

€ 2,50

75ste jaargang • nummer 02 • donderdag 10 januari 2019 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...

Vlaams Belang-voorzitter Van Grieken was de eerste om de electorale aftrap te geven. Aan het einde van de kerstvakantie werd de ‘Be- scherm onze mensen’-campagne op gang geschoten. Wat vroeg, zou je op het eerste gezicht denken.

Want wie snel in actie schiet, dreigt snel buiten adem te raken. Kan het Vlaams Belang deze campagne tot 26 mei volhouden? Want de partij van Tom van Grieken en co heeft niet de diepe zakken van pakweg tien tot vijftien jaar geleden.

Toch is het wellicht een verstandige zet om nu al in het strijdperk te treden. Omdat alle andere politici ook in verkiezingsmodus zitten. Niet via grote congressen waar dure eden worden gezworen, wel door gerichte boodschappen naar de media. Het is op die manier dat de campagne in haar beginfase zal verlopen. De thema’s kunnen in de aanloop naar de stembusslag wijzi- gen, maar het is zonneklaar dat migratie én koopkracht twee centrale thema’s worden.

En op dat vlak heeft Tom van Grieken een mooie zet gedaan. Im- migratie en identiteit staan als van- ouds centraal in de campagne van het Vlaams Belang. De partij kan hier ook een stuk verder gaan dan de N-VA, die als regeringspartij altijd moet rijden en omkijken. Zelfs al gaat men bij de N-VA ervan uit dat een federale regeringsdeelna- me in 2019 weinig waarschijnlijk is en men dus geen Franstalige partij moet paaien, elk standpunt of elke uitspraak in de richting van het Vlaams Belang zal op zware kritiek stuiten van de andere Vlaamse partijen.

Nationalistisch en sociaal

Migratie is een thema dat het Be- lang kan blijven claimen, stelt de Leuvense politicoloog Bart Mad- dens. Het Vlaams Belang is eigenaar van dit thema, en het zou al zeer vreemd moeten lopen vóór Tom van Grieken op 26 mei daar geen garen uit kan spinnen. In 2014 zat het Be- lang op een historisch dieptepunt.

Het kan enkel beter gaan. Opval- lend is dat Van Grieken mee op de kar van dat andere verkiezingsthe-

ma springt: de koopkracht. Ook al tonen de cijfers van de Nationale Bank aan dat het reëel beschikbare inkomen van de gezinnen de voorbije jaren gestegen is, onder andere door een aantal fiscale hervormingen van de regering, de indruk overheerst dat de levensduurte veel te sterk toeneemt. Zeker voor uitke- ringstrekkers, zoals gepensioneer- den, is er een probleem. Vandaar dat Van Grieken naast de nationalis- tische ook de sociale kaart trekt: wie tweeënveertig jaar gewerkt heeft, moet recht hebben op een basis- pensioen van 1.500 euro per maand.

Het Vlaams Belang heeft duidelijk al een tijd de piste van het economisch liberalisme verlaten.

Op die manier hoopt het nog altijd ontevreden kiezers aan de linkerzijde aan te spreken. Mensen die de PVDA te extreemlinks vinden, of te intellectueel. Mensen die Groen te burgerlijk en betuttelend noe- men, en die de sp.a niet meer vertrouwen.

Bij de sp.a beseffen ze blijkbaar, rijkelijk laat, dat veel van de oude kiezers naar het Belang zijn vertrokken. Naast het klassieke thema van de sociale zekerheid en de koopkracht zet sp.a-voorzitter John Crombez nu plots in op migratie.

“Het beleid moet strenger”, stelt de man wiens partij jarenlang een laks beleid heeft gevoerd.

De groen-blauwe opengrenzenpartijen

Een meer kordate houding inzake migratie is wellicht één van de manieren waarop de sp.a zich wil onderscheiden van die andere belangrijke partij ter linkerzijde:

Groen. Weinig politieke formaties zijn zo uitgesproken voor een open- grenzenbeleid als de ecologisten.

Al is hier sprake van veel hypocri- sie. Groen is voor multikul en migratie, maar een groot deel van haar achterban woont in lofts en stuurt de kinderen naar witte scholen. Het

‘klootjesvolk’ dat in de migranten- wijken woont, wordt geminacht.

Groen heeft de wind in de zeilen door gunstige peilingen, maar het blijft afwachten of zich dat electo- raal zal vertalen. Op de flank van de

Wat veel politicologen hadden voorspeld, komt al uit: de 4,5 maanden tot de verkiezingen van 26 mei zijn één lange verkiezingscampagne. Elk standpunt dat een politicus nu nog inneemt, heeft slechts één doel: zich zeer zichtbaar in de verkiezingsmarkt plaatsen. Een overzicht van de ma- nier waarop de partijen nu al het electorale vuur oppoken.

globalistische bobo’s is er immers concurrentie van de Open Vld. De li- beralen lijken meer en meer op een D66. Dit onder impuls van Alexan- der de Croo en Bart Somers, die een soort links-liberaal kumbaya-verhaal proberen te verpatsen. Dat lijkt ook de electorale boodschap te worden van de partij: de kleffe tegenstelling tussen een “open” en een “gesloten” samenleving.

Economisch liberale standpun- ten worden blijkbaar aan de N-VA overgelaten. Die partij kan zich daar nu al op profileren, nadat Charles Michel zijn minderheidsregering in december probeerde te redden door naar links te kijken en een aantal van zijn hervormingen des- noods overboord te gooien. Dit is al één van de N-VA-boodschappen:

zonder ons komt er een zoveelste belastingregering.

Kris Peeters in de modder

De Vlaamse partijen van de minderheidsregering-Michel II proberen intussen de indruk te wek- ken dat ze nog tot mei hard willen doorwerken. Wat met een regering van lopende zaken absurd is. Ei- genlijk is elke uitspraak van een regeringslid onderdeel van een campagne geworden. Vicepremier Kris Peeters, die jarenlang elke her- vorming tegenhield, wil nu dat er nog snel een beursgang van Belfius komt, mét een vergoeding voor de Arco-spaarders. De kans dat dat gebeurt is nihil. Het maakt deel uit van de verkiezingspraatjes van Peeters.

De CD&V’er reed zich echter snel vast in de modder. Open Vld’er en vicepremier Alexander de Croo hield de boot af, ook al uit electorale overwegingen. De liberaal wil nu geen Arco-deal, want dat is een ca- deau aan de christelijke arbeiders- beweging. De Croo gaf fijntjes mee dat hij nog niet veel gezien heeft van een aantal arbeidsmarkther- vormingen die minister van Werk Peeters zogezegd zou doorvoeren.

Opgejaagd door de nakende verkiezingen wordt zelfs de minderheidsregering zonder de N-VA een kibbelka-

binet.

De man is de ex-kabinetschef van PS’er Maurice Dehousse en is nu directeur van de denktank Ju- les Destrée. “Bovendien leven de Walen niet behoorlijk. Als we de jaarlijkse uitgaven van gezinnen in Wallonië en Vlaanderen verge- lijken, merken we zo’n 15 procent verschil. Voor uitgaven aan kleding en schoenen, meubels, cultuur, vrije tijd en opleiding per inwoner komt Wallonië telkens een heel eind achter Vlaanderen. Alleen aan tabak en alcohol geven de Walen meer uit dan de Vlamingen.

Wallonië kan zich alleen overeind houden dankzij de geldstromen vanuit Europa en Vlaanderen”, al- dus Destatte. “De verschillende versies van het Toekomstcontract

voor Wallonië, de Marshallplannen, de 12 miljard euro die we van de Europese structuur- en investe- ringsfondsen hebben gekregen.

Het heeft allemaal niets geholpen.

Nooit”, zegt Destatte in het gesprek met De Tijd. Vlaanderen pompt elk jaar tussen 12 en 16 miljard euro in de bodemloze putten van Wallonië.

Met goedkeuring van CD&V, Open Vld, sp.a en Groen. En wie wil meeregeren, zoals N-VA, dient alle eisen over de transfers in te slik- ken. Elio di Rupo heeft het enkele weken geleden nog eens herhaald in Terzake: wie durft tornen aan de transfers in de sociale zekerheid, speelt met de eenheid van het land. Nu nog Vlamingen vinden die het been stijf houden…

Wallonië blijft maar krasselen

Verkiezingscampagne draait al op volle toeren

“Wallonië blijft alleen overeind dankzij geldstromen uit Euro- pa en Vlaanderen.” Is hier een extreme Vlaams-nationalist aan het woord? Neen, we lazen die uitspraak in De Tijd, bij een interview met Philippe Destatte.

Lees het volledige interview met Katlijn Malfliet op blz. 11

“Wordt West-Europa een Russisch schiereiland?”

Ruslandspecialiste aan de KUL en auteur van het boek

‘Poetinisme’ Katlijn Malfliet is voor het eerst sedert het breken van het IJzeren Gordijn verontrust.

Rusland is niet meer de bedelaar uit 1990. Het deed zich op dat moment ellendi- ger en zwakker voor dan hoef- de, maar onder Vladimir Poetin

werpt Rusland dat masker af. Hoedt u voor de nieuwe macht, met haar drang om een grootmacht te zijn.

Vlaams Belang lanceert

een schattig baby’tje.

(2)

Actueel 10 januari 2019

2

Het EASO, gevestigd in Malta, co- ordineert het asielbeleid van de Eu- ropese Unie. Door de migratiecrisis kreeg het EU-agentschap een belangrijke rol. Het EASO stationeert onder meer teams bij opvangcentra in Griekenland en Italië, die helpen bij asielaanvragen.

Directeur onder vuur

De directeur van het EASO lag onder vuur wegens vermeende fraude. De raad van bestuur van het bureau heeft daarom op 6 juni 2018 besloten die uitvoerend directeur met onmiddellijke ingang uit zijn functie te ontheffen. OLAF is volgens Politico een onderzoek gestart naar het functioneren van die EA- SO-directeur, José Carreira, in 2016 aangesteld. De antifraudedienst zou onder meer wangedrag van Carrei-

De Europese antifraudedienst OLAF voert op dit moment een onderzoek naar een aantal leden en voormalige leden van het Europees Ondersteuningsbureau voor asielzaken (EASO), die functies bekleden in het hoger en middenkader. Dat onderzoek kwam eind vorig jaar bijna terloops ter sprake bij de bespre- king in het Europees Parlement over het besluit over het ver- lenen van kwijting voor de uitvoering van de begroting van het EASO voor het begrotingsjaar 2016.

In de Nashville-verklaring worden homoseksualiteit en transgenderisme expliciet afgewezen. Zo staat er onder meer in dat goede christenen homoseksualiteit altijd dienen af te wijzen en dat het in strijd is met ‘Gods heilige bedoelingen wanneer mensen zichzelf bewust zien en positioneren als personen met een homoseksuele of transgenderidentiteit.’

De tekst is kritisch voor de groeiende aandacht voor en algeme- ne aanvaarding van homofilie. In het manifest wordt uiteengezet dat (orthodoxe) christenen homoseksualiteit en transgenderisme niet mogen accepteren. Ook wordt gesuggereerd dat mensen die met zulke gevoelens worstelen in het geloof genezing kunnen vinden.

In Amerika werd de tekst ondertussen al door een 22.000 mensen ondertekend. In Nederland heeft een groep van tweehonderd- vijftig predikanten en SGP-prominenten hun handtekening onder de verklaring gezet. Onmiddellijk ontstond grote ophef in Neder- land. Direct werden vanuit allerlei hoek klachten neergelegd tegen de SGP-voorzitter. Meer nog: het Openbaar Ministerie (OM) heeft aangekondigd de Nashville-verklaring te gaan onderzoeken op eventuele strafbaarheid. Op basis van die beoordeling wordt dan bekeken of er mogelijk een strafrechtelijk onderzoek komt.

Het OM zal moeten beoordelen of de teksten vallen onder het strafbare groepsbelediging of (aanzetten tot) discriminatie. Daar spelen een drietal criteria:

(1) Zijn de woorden beledigend/discriminerend?

(2) Neemt de context het beledigende/discriminerende karakter weg?

(3) Is de uitlating onnodig grievend?

“Mogen wij ook nog vinden wat wij altijd hebben gevonden, mogen wij ook nog christen zijn?’’, reageerde de SGP-leider.

Ik wil het hier niet hebben over de inhoud van het Nashville-manifest. Ik heb de tijd nog niet gevonden om het te lezen en kan er dus inhoudelijk niet over oordelen. Het gaat me hier dus niet over het grote gelijk of ongelijk van het manifest.

Maar wat me stoort is de reactie van de Poli- tiek Correcten, de Poco’s, die blijkbaar

niet kunnen dulden dat er andere in- zichten zijn over homoseksualiteit en

genderpolitiek in het algemeen. O wee als uw mening niet past in het

plaatje van de Poco’s. Hier geldt de

“pensée unique”. De discussie (die niet mag gevoerd worden) over

genderpolitiek en homoseksualiteit is één voorbeeld. Weten- schappers die sceptisch zijn over de klimaathype wordt het werken ook onmogelijk gemaakt. Er zijn nog andere voorbeelden, zoals het cordon sanitaire, migratie, kernenergie, fijn

stof en genetisch gemanipuleerd voedsel. Het opgestoken vingertje

van links is alomtegenwoordig.

Er een andere afwijkende mening opnahouden wordt stilaan

gevaarlijk.

Vorige zondag kwam de Nashville-verklaring in vertaling neergedwarreld in Nederland. De Nashville-verklaring is oorspronkelijk opgesteld in de Verenigde Staten. Het Ame- rikaanse stuk werd in de zomer van 2017 bijeengeschreven door een van de grootste protestantse kerkgenootschappen in de Verenigde Staten, bedoeld als tegengeluid voor ‘de seculie- re tijdgeest van de 21ste eeuw’.

KARL VAN CAMP HOOFDREDACTEUR

ra rond aanbestedingsprocedures onderzoeken.

Er werd vervolgens een uitvoerend directeur ad interim aangesteld die volgens het Europees Par- lement geen voorwerp is van dat OLAF-onderzoek. Het parlement betreurt evenwel dat de raad van bestuur deze actie niet veel eerder in de procedure op eigen initiatief heeft ondernomen en niet heeft ver- hinderd dat het verlenen van kwijting vertraging zou oplopen.

Het Europees Parlement dringt bij OLAF erop aan om onmiddellijk nadat het onderzoek is afgerond de kwijtingsautoriteit te informe- ren over de resultaten van het onderzoek. Volgens NRC schreef een opgestapte HR-directeur in zijn af- scheidsbericht dat “de rechtsstaat afwezig is in dit agentschap” en dat

“de waanideeën van verantwoordelijken voor deze situatie ongekend zijn”. Hij spreekt van een doordrin- gende “cultuur van onverantwoor- delijkheid” binnen het EASO.

Rekenkamer vordert

onregelmatige betalingen terug De Europese Rekenkamer is een procedure gestart tot invordering van onregelmatige betalingen tijdens het begrotingsjaar 2016 ten bedrage van 920.561 euro (aanbe- stedingsprocedure voor reisdien- sten) en 592.273 euro (kadercontract voor de levering van tijdelijke diensten). Het parlement heeft op haar beurt een probleem met de reisver- goedingen van het bureau. Ze stelt vast dat de vergoedingen 997.506 euro bedroegen in 2014, 987.515 euro in 2015 en al 1.012.147 euro in 2016. Het Europees Parlement stelt terecht dat de frauderende directeur het vertrouwen in de Europese instellingen heeft geschonden. Aan- gezien het onderzoek nog lopende is, wil OLAF geen commentaar geven, maar dat er meer is dan enkel rook, is wel duidelijk..

THIERRY DEBELS

Fraude bij Europees Onder-

steuningsbureau voor asielzaken

Redactie & beheer:

Uitgeverij ’t Pallieterke Cuperusstraat 41,

2018 Antwerpen Tel. : 03-232 14 17 Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net Abonnementen binnenland

3 maanden: 32,50 euro 6 maanden: 65,00 euro 1 jaar: 130,00 euro Steunabo 1 jaar: 250,00 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres:

BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Lees nu ook digitaal op www.pallieterke.net Elke week op donderdag in uw krantenwinkel

Stichter 1945-1955: Bruno de Winter Hoofdredacteur 1955-2000: Jan Nuyts Hoofdredacteur 2000-2010: Leo Custers Hoofdredacteur 2010-heden: Karl Van Camp Verantw. uitgever: Karl Van Camp

Abonnement buitenland:

Tarieven afhankelijk van de bestemming. Alle inlichtingen op de kantoren.

Een economisch onzeker 2019

Zal dit jaar een wereldwijde recessie toeslaan? Of in elk geval de westerse wereld treffen? De kans bestaat, maar toch hoeft het niet zo dramatisch te lopen.

Van de voorbije vijf reces- sies hebben economen er negen voorspeld, is een vaak gehoorde boutade. Anders gezegd: economen zitten er vaak naast wanneer zich een economische winter aandient.

Toch is bij experts de bezorgdheid over de economische vooruitzich- ten toegenomen en laat men hier en daar het r-woord vallen. Recessie betekent dat de economische groei minstens twee kwartalen na elkaar negatief is.

Na de financiële crisis van 2008- 2009 hebben de centrale banken er alles aan gedaan om een Grote Depressie-bis te vermijden. Dat is gelukt. Er kwam enkel een Grote Recessie, en daarna trok de groei meestal aan. In eerste instantie door een dalende rentevoet die gezinnen ertoe aanzette meer te consumeren, te lenen en minder te sparen. Hetzelfde geldt voor de bedrijven. Daarnaast draaiden de centrale banken de geldkraan ex- tra open door overheidsobligaties op te kopen zodat er bij de banken meer geld vrijkwam om leningen te verstrekken. Er is discussie over de zinvolheid van dat beleid, maar op zijn minst heeft die aanpak van de Amerikaanse Centrale Bank (de Fed) en de Europese Centrale Bank (ECB) veel onheil vermeden. Maar die economische stimulus botst nu op de eigen grenzen.

Risico’s, maar recessie weinig waarschijnlijk

Dus lijkt er een einde gekomen aan de groeistoot en zien sommigen zeker een groeivertraging of zelfs een recessie 2019 domineren. Ver- schillende factoren wijzen daarop, al is het wellicht te pessimistisch om te stellen dat de economie dit jaar kopje-onder zal gaan. Als er een recessie komt, dan zou het ten vroegste in 2020 zijn. Een overzicht van economische uitdagingen en risico’s toont aan dat paniek geen goede raadgever is.

Vaak wordt de turbulentie op de beurs gezien als een voorbode van economisch onheil. En ja, de Ameri- kaanse beursindex Dow Jones zakte in de herfst van 2018 met maar liefst 13 procent. Alleen, dat is eerder een negatieve correctie na een jarenlan- ge zogenaamde stierenmarkt op de

beurs, waarbij de aandelen maar in waarde blijven stijgen. Dat was niet verwonderlijk. 2017 was bijvoorbeeld een economisch boerenjaar en wanneer de grote beursgeno- teerde bedrijven meer winsten voorspellen en ook daadwerkelijk boeken, trekt dat beleggers aan. Zij hopen een deel van de dividenden binnen te halen.

Een ander element dat een rol speelt, is het einde van het soepe- le rentebeleid van de Amerikaanse Centrale Bank. Om te vermijden dat de economie oververhit geraakt, worden een aantal rentevoeten nu gestaag opgetrokken. Dat maakt aandelen minder aantrekkelijk en het gevolg is dat beleggers voor andere financiële producten begin- nen te kiezen, zoals obligaties. Hier is geen man overboord. Het is een logische economische evolutie.

Wel risicovol zijn de oplopende spanningen tussen de Amerikaanse Centrale Bank en president Trump, die vindt dat de rentevoeten te snel stijgen en dat dit kan leiden tot een economische vertraging, waardoor zijn groeiverhaal ondermijnd wordt.

Tot spijt van wie het benijdt: de be- lastingverlagingen onder Donald Trump hebben de werkloosheid in de VS naar een historisch laag niveau geduwd. Een aanhoudende ruzie tussen Trump en de Fed kan de groei ondermijnen en zelfs een recessie veroorzaken. Maar normaal gezien zal de soep niet zo heet worden gegeten als ze wordt opge-

diend. Een groeivertraging is realis- tisch, maar een recessie is dat veel minder.

China en de Brexit

Een ander risico in 2019 is de handelsoorlog tussen de VS en Chi- na. Maar zie, de Chinese president Xi Jinping heeft olie op de golven gegooid, en het ziet er niet naar uit dat de handelsoorlog zal escaleren.

Dat is goed nieuws voor de economische groei. Overigens, het effect van recente handelsconflicten op de wereldeconomie is zeer beperkt:

het gaat om percentages na de kom- ma. De grootste uitdaging situeert zich wellicht op Europees niveau in- dien de Brexit zou uitdraaien op een

‘harde’ Brexit. Concreet: als er geen akkoord is, is Groot-Brittannië eind maart voor de EU ‘een derde land’

en gelden in de internationale han- del de regels van de Wereldhandel- sorganisatie.

Dat betekent niet dat er geen han- del met de Britten meer mogelijk is, maar wel dat douanecontroles en andere administratieve procedu- res nodig zijn. Nu al wordt gewaarschuwd voor ellenlange files van vrachtwagens aan de tunnel onder het Kanaal. Dat kan de Europese groei verstoren en zelfs tot een recessie leiden.

Economen verwachten echter niet dat het zo dramatisch wordt, gewoon omdat niemand chaos wil. Er wordt gesproken van een “Brino”, Brexit in name only. De Britten verlaten de EU, maar economisch ver- andert er weinig.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

ECONOMISCHE ZAKEN

De verklaring

van Nashville

(3)

Actueel

10 januari 2019 3

Verblind en fundamentalistisch

Dames en heren onverdraagzamen,

Opnieuw hebben ijverige zeloten van uw clubs al het mogelijke en onmogelijke gedaan om de kieslijsten van het Vlaams Belang - en naar verluidt her en der ook van N-VA - uit te pluizen om onverlaten op te sporen die ook lid zijn van uw vakbond, teneinde hen af te dreigen en uit te sluiten.

Die mensen kregen een aangetekende brief toegestuurd waarin hen werd meegedeeld dat zij zullen ontslagen worden omdat zij kandi- deerden voor een partij die ‘de afschaffing van de vakbonden’ zou vragen. Vrijwel al die men- sen zijn reeds lang lid van uw organisaties en hebben altijd loyaal de principes ervan onder- schreven. Bovendien betaalden zij hun lidgeld altijd stipt. Zij waren lid omdat zij geloofden in uw inzet voor alle werknemers, arbeiders en bedienden. Het feit dat jullie pas na de verkie- zingen ontdekten dat zij ook sympathie hebben voor het Vlaams Belang, bewijst dat zij hun syn- dicaal en politiek engagement altijd goed wis- ten gescheiden te houden. Wat van vele rode en groene en blauwe vuilzakdragers niet gezegd kan worden.

Jawel, zij engageren zich voor die partij om- dat zij ervan overtuigd zijn dat Vlaamse onaf- hankelijkheid de beste weg is voor Vlaanderen en omdat zij willen dat inzake immigratie de opengrenzenpolitiek stopt, dat de Vlamingen zich thuis blijven voelen in hun eigen gemeente en land, en dat zij geen miljarden meer moeten ophoesten voor een groot deel van de nieuwko- mers dat de middenvinger opsteekt naar onze waarden en normen en enkel geïnteresseerd is in ons sociaal opvangnet. Bovendien weten zij dat het Vlaams Belang nooit door een Belgi- sche rechtbank veroordeeld werd op basis van ondemocratisch gedrag of ondemocratische principes noch op racistische gronden. Zij zien dus het probleem niet en begrijpen dan ook de grond van uw redenering niet.

Ja, de vakbonden en het Vlaams Belang ver- schillen van strategie om bepaalde maatschap- pelijke problemen aan te pakken. Maar dat is voor die gestigmatiseerde leden nooit voldoen- de reden geweest om te breken met een van beide. Zij zijn breeddenkend en open genoeg om te kunnen nuanceren en boven verschillen te kunnen staan. Zij zien geen enkele reden om op hun blote knieën spijtoptant te worden en hun partij af te zweren om op uw gratie te kun- nen rekenen.

Voor alle duidelijkheid: ik hoef hier geen pleidooi ten voordele van het Vlaams Belang te houden en ik doe dat ook niet. Ik stel alleen maar vast en ik trek enkele besluiten, net zoals de onafhankelijke professor Bart Maddens vo- rig weekeinde deed in een column op de web- stek van de VRT, waarin hij beweert dat er een fundamentalisme ontstaan is rond het cordon sanitaire: “Politici en commentatoren (en de vakbonden, nvdr.) hebben de mond vol van de- mocratie. De kiezer heeft altijd gelijk. Ten min- ste zolang hij juist stemt. Stemt hij verkeerd, dan breekt bij hen het angstzweet uit. Stoute kiezers en partijen laten ze voor hun poort staan. Bij na- der inzien houden ze toch niet zo van de demo- cratie.” Wat uw bewering betreft dat het Vlaams Belang de afschaffing van de vakbonden zou vragen, denk ik dat jullie niet goed geïnfor- meerd zijn. Op het sociale partijcongres in 2013 werd duidelijk gesteld: “Wij erkennen graag dat duizenden syndicale militanten vandaag nog altijd een belangrijke rol spelen op de werkvloer en wij beseffen maar al te goed dat wij heel wat van onze sociale verworvenheden aan de syndicale strijd te danken hebben. En ook in het vrije, onafhankelijke Vlaanderen dat wij voor ogen hebben, zullen en moeten vakor- ganisaties een wezenlijke rol blijven spelen.”

Hebben jullie het hier nu echt moeilijk mee? Is dat ‘afschaffen van de vakbonden’?

Bart Maddens nogmaals: “Waar is de tijd dat Stefaan de Clerck nog voorzitter was van CD&V.

Op 7 mei 2003 liet die zich het volgende ont- vallen in het Nederlandse blad Elsevier: ‘Het cordon sanitaire is niet wijs geweest. Uitsluiting werkt niet. Het is ook hypocriet. Voor nieuwko- mers doen we niets anders dan integratie be- pleiten en zelf roepen we een exclusieve af over een partij die ons niet zint. Het cordon sanitaire is in zijn brede interpretatie mislukt. Door ze uit te sluiten, hebben we het Vlaams Blok gemytho- logiseerd. Het is tijd voor andere oplossingen.’

Tussen haakjes, toen was het Blok nog niet tot Belang verveld, en gold onverkort het zeventig- puntenplan.” De nagel op de kop!

Eigenlijk maken jullie met die ontslagen op pijnlijke wijze duidelijk dat jullie hetzelfde doen als wat jullie het Vlaams Belang verwijten:

mensen uitsluiten op basis van vooroordelen.

Jullie blijven in het onverdraagzame bedje ziek, verblind door haat en schutskringfundamenta- lisme. En men hoeft echt geen Vlaams Belanger te zijn om dat vast te stellen.

Sinds 2012 zijn nog nooit zo weinig migranten vertrokken uit Libië. Dat heeft niets te maken met het werk van Frontex, maar alles met het beleid in Italië, dat zorgde voor 87 procent minder vertrekkers uit Libië in 2018 tegenover 2017. In Algerije waren er 50 procent minder vertrekkers in 2018 dan in 2017. Voor Tunesië bleven de cijfers dezelfde. Vooral Tunesiërs en Eritreeërs gebruik- ten de centrale Middellandse Zeeroute in 2018 en waren samen goed voor een derde van alle illegale migranten in die zone.

Spanje

Ondertussen gooit Spanje roet in het eten;

de socialistische regering zet de Europese deur wagenwijd open. Het aantal illegale aankomsten via de westelijke Middellandse Zeeroute verdubbelde er voor het tweede jaar op rij. In 2018 vonden 57.000 illegalen de weg naar Spanje, met Marokko als voor- naamste vertrekpunt. Volgens Frontex gaat het voornamelijk om mensen uit de zuidelij- ke Sahara, maar de jongste maanden zijn de nieuwkomers vooral Marokkaanse jongeren die in eigen land geen toekomst meer zien.

Zij worden gevolgd door gelukzoekers uit Guinea, Mali en Algerije.

Ondanks blijkbaar optimistische cijfers werden in 2018 door Frontex ook al meer illegale grensoverschrijdingen geregistreerd via de oostelijke Middellandse Zeeroute.

Ten opzichte van 2017 steeg het aantal met

een derde tot 57.000. Volgens Frontex is dat vooral te wijten aan de toenemende illegale grensoverschrijdingen door Turken (jawel!) via de landgrens tussen Turkije en Grieken- land, terwijl de illegale migratie via de oostelijke Egeïsche Zee dezelfde bleef. Daarbij moet men ook toegeven dat het aantal aankomsten in Cyprus verdubbelde. De oostelijke Egeïsche Zee is vooral de route die door Afghanen, Syriërs en Irakezen wordt gevolgd.

Vrouwen en minderjarigen

Frontex gaat er prat op dat het de eerste keer is dat cijfermateriaal werd verzameld omtrent het geslacht en de leeftijd van de illegale migranten. Hieruit blijkt dat 18 procent vrouwen zijn en dat 20 procent van de illegale migranten jonger is dan 18 jaar. On- der deze laatsten ongeveer 4.000 niet-be- geleide minderjarigen. Hoe we dat alles moeten interpreteren, blijft een vraagteken.

Frontex geeft aan dat de cijfers een voorlopig karakter hebben omdat dezelfde per- soon zich meerdere keren aan de Europese buitengrenzen durft aan te bieden, maar dan op een andere locatie. Onze evaluatie? Als er al een verbetering is inzake illegale immigratie, is dat wellicht niet te danken aan de EU of Frontex, wel aan de beleidsopties van Italië en enkele andere Centraal-Europese landen.

RIRO

De illegale migratie- cijfers van Frontex

Volgens een persbericht van Frontex, de Europese organisatie die de buiten- grenzen bewaakt, is het aantal illegale grensoverschrijdingen in 2018 met een kwart gedaald in vergelijking met 2017. De daling was vooral te wijten aan het afsluiten van de centrale route over de Middellandse Zee, zeg maar van Libië naar Italië. Het blijft echter dweilen met de kraan open. Waar Italië de grenzen sluit of de toegang moeilijker maakt, worden ze door de Spaan- se autoriteiten wagenwijd opengezet. Frontex staat erbij en kijkt ernaar. Tot meer dan zichzelf aanprijzen via sociale media en cijfertjes leveren, lijkt de organisatie voorlopig niet in staat.

BRIEFJE AAN ‘DE VAKBONDEN’

DE CROO VEEGT DE HOOP VAN PEETERS VOOR EEN BEURSGANG VAN

BELFIUS VAN TAFEL

Meerderheid Fransen tegen verdere migratie

Uit een recente opiniepeiling in Frankrijk, uitgevoerd door het instituut BVA, blijkt dat 70 procent van de Fransen een negatief oordeel heeft over het migra- tiebeleid in Frankrijk, en ongeveer hetzelfde aantal heeft eveneens een negatief beeld over het migratiebeleid van de Europese Unie.

6 op 10 Fransen vindt dat de Europese Unie een veel harder en strikter beleid moet voeren wat betreft de opvang van migranten.

Slechts 27 procent van de ondervraagde Fran- sen vindt dat men méér humanisme aan de dag moet leggen en dus méér migranten en hulpzoekenden moet opvangen. 14 procent wil zich over deze kwestie niet uitspreken.

Bij de linkse partijen France Insoumise, Europe-Ecologie-Verts en Parti Socialiste is telkens een meerderheid te vinden die zich uitspreekt voor méér menselijkheid inzake migratie en méér opvang.

Reeds te veel migranten opgevangen

63 procent van de ondervraagde Fransen vindt dat te veel migranten zijn opgevangen en 48 procent is zelfs gewoonweg tegen asiel- recht. Vooral bedienden en arbeiders – 69 procent – vinden dat te veel mensen worden opgevangen. Een meerderheid van de on-

dervraagde burgers spreekt zich eveneens uit tegen een EU-beleid dat zorgt voor meer migranten, of tegen een EU-spreidingsbeleid.

Slechts 36 procent sprak zich uit voor een spreidingsplan en voor meer opvang in de eigen regio of in Frankrijk zelf.

Tot slot, de ondervraagde burgers wijzen duidelijk in de richting van migratie als het gaat om de oorzaken van de diepe EU-crisis aan te duiden. 67 procent van de ondervraagde Fransen vindt dat de migratiecrisis het voortbestaan van de EU bedreigt. In maart 2016 legde het onderzoeksbureau BVA dezelfde vraag al voor aan de burgers, en toen al bleek een overgrote meerderheid die mening te delen. De studie werd uitgevoerd bij 5.456 Fransen in de periode van 26 november tot 6 december vorig jaar. Hoe zullen de politieke partijen hierop reageren? Komt er überhaupt een reactie? Of zal worden volhard in het col- lectieve wegkijkgedrag? In Frankrijk zijn er in mei verkiezingen... P. VAN NIEUWVLIET

De IS-terroristen Mehdi Nemmouche en Na- cer Bendrer, die in 2014 vier mensen doodscho- ten in het Joods Museum in Brussel, verschijnen deze week voor een rechtbank met een volks- jury. IS voert een vernietigingsoorlog tegen ons, met massale aanvallen op burgerdoelen, en wij proberen hen te bestrijden met Belgi- sche rechtbanken. Zulke terroristen zijn bereid zichzelf op de blazen in naam van Allah, en wij denken dan dat ze afgeschrikt kunnen worden door de Belgische justitie, met haar procedure- fouten, haar enkelbanden en haar belachelijk lichte straffen?! Die justitie functioneert zelfs niet in vredestijd, laat staan in een oorlogssi- tuatie. Zouden we niet beter president Trump vragen hen de volgende decennia te laten wegrotten in Guantanamo? Op een opeisings- filmpje van IS is Nemmouche te zien terwijl hij zegt: “Dit is slechts het begin van een lange

reeks aanvallen op Brussel. We zullen deze stad te vuur en te zwaard verwoesten.” Toch beweert de terreuradvocaat Sébastien Courtoy met een uitgestreken gezicht dat Nemmouche onschul- dig is. De politici die verantwoordelijk zijn voor het feit dat een teruggekeerde Syriëstrij- der als Nemmouche vrij kon rondlopen in ons land, zouden wegens medeplichtigheid en/of schuldige nalatigheid in het beklaagdenbankje moeten zitten. Wij zijn niet per definitie gekant tegen processen met een volksjury, maar in een proces tegen de georganiseerde misdaad of tegen leden van terreurgroepen is dat onver- antwoord. De juryleden en hun families staan tijdens en na het proces bloot aan chantage, bedreigingen en wraakacties. Wie in zo’n geval nog objectief kan oordelen, moet over een uit- zonderlijke dosis moed beschikken. Meer zelfs, doodsverachting.

Assisen in oorlogstijd

(4)

Dossier 10 januari 2019

4 Niet voor 2010

Over die collaboratiekinderen nog een woordje. In die programma’s voerden o.a.

tussen 1956 en 1990 geboren mensen het woord die iets van horen zeggen vertelden.

Dat was aanvankelijk niet de bedoeling, want onze hoofdredacteur kreeg indertijd de vraag van een VRT-jongen of hij in ’t Pal- lieterke een oproep voor getuigen mocht doen.

Karl van Camp ging akkoord, maar eiste dat die VRT’er contact met mij zou opne- men, zodat ik (historicus en dan nog uit een witte familie) kon nagaan of de objectiviteit een beetje gerespecteerd zou worden. Van Camp wilde niet dat de VRT naïeve lezers zou gebruiken om hen als harde Hitleraan- hangers en regelrechte criminelen voor te stellen. Dat was natuurlijk wel de bedoeling, dus kreeg ik nooit een telefoontje en verscheen er bijgevolg geen oproep in uw weekblad.

Hetzelfde team tekent nu voor die “Kinde- ren van de kolonie”. De programma’s eindi- gen zonder eindleader, zodat de kijker geen namen van de verantwoordelijken te lezen krijgt. ‘Toevallig’ gaf diezelfde VRT-jongen wel een interview… aan het blaadje van de goelagpartij PVDA. Volgens hem was zo’n reeks “niet mogelijk voor 2010”. Klopt hon- derd procent.

Geschiedenis vervalsen als bewijs van deugd

In 1986 schreef, presenteerde en produ- ceerde ik “Als een wereld zo groot waar uw vlag staat geplant”. Negen televisiepro- gramma’s op één over de kolonisatie. Het boek bij de reeks ging ongeveer tiendui- zend keer over de toonbank. Na mij maakte collega Bert Govaerts het ene na het andere programma over de koloniale en postkolo- niale Congolese geschiedenis voor “Bou- levard” en “Histories”. Onze programma’s vertelden de kijkers over dat koloniale project: met zijn uitbating en uitbuiting, met maatregelen (gezondheidszorg, onderwijs) die soms, maar niet uitsluitend, op winst maken gericht waren. We vertelden zonder bijbedoelingen “wie es gewesen ist”, zoals de grote historicus Leopold von Ranke zei.

Geschiedenis vervalsen om ze te misbrui- ken op het hedendaagse politiek correcte slagveld, was toen niet de gewoonte, maar sinds 2010 is het een verplichting bij de VRT.

“Kinderen van de kolonie” moet ten eerste bewijzen dat de huidige makers moreel superieure mensen zijn, die de ordewoor- den van ‘la pensée unique’ strikt volgen. Ze hebben geen examens afgelegd, zijn niet vastbenoemd en ze kunnen van vandaag op morgen uit het VRT-paradijs gezet worden bij afwijkende meningen.

Ten tweede moet de reeks de kijkers een schuldcomplex aanpraten. Een geïnterview- de zwarte zwendelaar zegt hierover: “De kolonisatie is geïnterioriseerd.” Alle Vlamin- gen (en zelfs de Walen) zijn vandaag door een ‘geraffineerde propaganda’ genetische racisten die neerzien op ieder onschuldig zwart schaap.

Derde doel: Congolese asielbedriegers reikhalzend ontvangen, want in deel 4 wordt verwijtend gesteld dat “België al decennia- lang de deur sluit voor migratie uit Congo”.

Opzettelijk worden hier migratie en politiek asiel op één hoopje gegooid. Nooit is een Congolese vervolgde politiek asiel gewei- gerd.

Vierde en laatste doel: de kijkers overtui- gen dat 59 jaar na de onafhankelijkheid de ellende van Congo niet de schuld is van cor- rupte, onbekwame en gewelddadige Con- golezen, maar van een uitgestorven handvol kolonialen (1.200 gewestambtenaren, even- veel personeelsleden bij grote maatschap- pijen en een paar duizend religieuzen). Zij en hun kinderen en hun kleinkinderen zijn er verantwoordelijk voor dat de levensstandaard van de Congolezen nog slechts een vierde bedraagt van wat die in 1960 was. Een paar voorbeelden van het bedrog in woord en beeld bij “Kinderen van de kolonie”.

Geen religieuzen als getuigen

Heel de tijd wordt de 52-jarige koloniale

periode (plus – soms – de drieëntwintig jaar van de Vrijstaat) op één hoop gegooid, hoewel er grote verschillen waren. De makers hebben niet de minste moeite gedaan om mensen te vinden die dat verhaal kunnen vertellen, hoewel bejaarde religieuzen daar nog herinneringen aan hebben. Religieuzen mogen niet getuigen, want al in 1956 wordt een Congolese bisschop gewijd, en dat past niet in de teneur van de reeks.

Alleen een paar Vlaamse en Waalse mensen die uitsluitend de laatste jaren van de kolonisatie hebben meegemaakt, mogen hun verhaal doen. Ze worden in de programma’s ondergesneeuwd door de getuigenis van iemand die naar eigen zeggen als kleu- ter uit Congo vertrok, maar die wijsheden debiteert over economische en politieke problemen die hij nooit gekend heeft. Ver- der geeft een getinte twintiger uitgebreid haar mening over haar lessen een paar jaar geleden in een Vlaamse school over… de VN. Een paar oudere Congolese dames hebben wel koloniale ervaringen, maar zeggen weinig of kunnen niets zeggen, want ze spreken geen Frans.

Natuurlijk poneren de programma’s de stelling die we in de media tegenwoordig ook uit de mond van de onnozele pastoor van Zeebrugge te horen krijgen: “Wij (in realiteit het hof en de hoge Franstalige en franskiljonse burgerij tussen 1910 en 1960) hebben Congo geplunderd en nu komen de migranten alles terughalen.” De commen- taarstem zegt dat 40 procent van de winsten van alle bedrijven in de jaren vijftig uit Con- go komen.

In deel 6 oreert VUB’er Vanthemsche oeverloos over de kolonisatie. Hij is de historicus die uitrekende dat 2 procent van alle baantjes in dit land in 1956 met de kolonisatie te maken hadden. Hem wordt niets gevraagd over die 2 procent, en nog minder hoe dat minieme percentage te rij- men valt met die 40 procent winsten. Nooit wordt gezegd dat de levensstandaard in dit land pas stijgt tussen 1962 en 1975.

Elf jaar na de dekolonisatie deden mijn ouders de eerste afbetaling voor de aan- koop van hun arbeiderswoning. Dertien jaar na de Congolese onafhankelijkheid maakten ze hun eerste buitenlandse reis.

Congolezen zijn onnozele halzen

Het hoogtepunt van desinformatie in de programma’s is de relatie tussen Congo en het vroegere moederland na de onafhankelijkheid, met bijzondere aandacht voor de Katangese afscheuring van Tshombe tussen 1960 en 1963. Al de Congolese hoofdrolspe- lers (Kasa Vubu, Mobutu, Tshombe) zijn stuk voor stuk een “vazal”, ”pion”, ”stroman”,

“marionet” of “creatuur” van dit land en van

“het Westen”. Woorden die schoolvoorbeel- den zijn van de racistische vooroordelen van de makers. Volgens hen zijn die Congolese politici allemaal kinderlijke snullen die niet in staat zijn zelfstandig te denken en te han- delen.

Vooral de Katangees Tshombe wordt voor- gesteld als een idioot die onder de knoet van Belgische officieren zit. In werkelijkheid is hij een sluwe machtspoliticus die Brussel tegen Parijs uitspeelt, die Lumumba laat exe- cuteren tegen het advies van zijn Belgische raadgevers.

Het programma toont een foto van Tshom- be met Belgische politici tijdens zijn zogenaamde afscheuring in juli 1960. De foto met eerste minister Harmel, buitenlandminister Spaak en financiënminister Eyskens dateert in werkelijkheid uit 1965, als Tshombe de legitieme eerste minister en overwinnaar in de verkiezingen is van een herenigd Congo.

Schaamteloos VRT-bedrog.

De enige waardige Congolees in het verhaal is natuurlijk ‘Saint-Lumumba’, de slager van de Baluba in 1960. Die man heeft dankzij die moordpartijen in zijn opdracht recent in Brussel een pleintje met zijn naam gekregen.

“Honderden slachtoffers”, moet zelfs “Kin- deren van de kolonie” toegeven. Duizenden slachtoffers is dichter bij de waarheid. De secretaris-generaal van de VN noemde het indertijd een “beginnende genocide”.

JAN NECKERS

Kinderen van de kolonie

De televisiereeks “Kinderen van de kolonie” komt uit dezelfde koker als “Kin- deren van de collaboratie”. Dan weet u het wel.

VLUCHTMISDRIJF IN GENT

Op 21 december reed de Turkse socialist Resul Tapmaz zwalpend over de Burggraven- laan in Gent. Hij raakte een fietser, die volgens Het Nieuwsblad ernstig gewond raakte. Tapmaz liet het slachtoffer aan zijn lot over en vlucht- te weg. Dank zij getuigen kon de politie hem echter snel identificeren. Hij werd onmiddellijk opgespoord - als het goed is zeggen we het ook - maar hij was onvindbaar. Pas de volgende dag werd zijn beschadigde auto ontdekt. Die was verborgen in een ondergrondse garage.

Tenslotte werd ook Tapmaz zelf gearresteerd, maar hij werd na verhoor weer vrijgelaten. Het was toen al te laat voor een alcoholtest. Tapmaz bekende dat hij aan het stuur zat, maar hij be- weerde dat hij niet besefte dat hij iemand had aangereden. Dat is absoluut ongeloofwaardig.

Waarom was hij anders gevlucht en onderge- doken? Waarom had hij de auto verborgen?

Voorlopig is Tapmaz niet bereikbaar voor com- mentaar. Volgens een vriend zou hij in Turkije zitten. In zijn ware vaderland.

BETOGING IN GRIMBERGEN

Vorige donderdag werd in Grimbergen de nieuwe gemeenteraad geïnstalleerd. Dat kon uiteraard niet zonder een progressieve pro- testoptocht, want Grimbergen is de gemeente waar Bart Laeremans en zijn partij Vernieu- wing mee in de coalitie stapten. Laeremans is ex-Vlaams Belanger (hij stapte in 2015 uit de partij) maar blijft niettemin onder vuur liggen omwille van zijn verleden. Met kaarsjes en theelichtjes stapten zo’n 150 betogers naar het gemeentehuis van Grimbergen. Onder de aan- wezigen zagen we ook plaatselijke politici van Groen, sp.a en CD&V. Zij willen allemaal een

“warme” gemeente.

WRANGE SMAAK IN KOKSIJDE

Er was veel volk komen opdagen op de jaarlijkse nieuwjaarsreceptie van N-VA-Kok- sijde-Oostduinkerke. Daar werd meteen ook afscheid genomen van Jan Loones. Hij stopt offi- cieel met politiek, maar blijft de partij steunen.

Zijn zoon Sander, kortstondig minister van De- fensie en Ambtenarenzaken, is wel verkozen in de gemeenteraad. Toch heerste er een wrang gevoel, want de N-VA werd na jaren meebestu- ren uit de nieuwe coalitie geduwd.

Voorheen was er een coalitie met de Lijst Bur-

gemeester (een kartel van Open Vld en CD&V).

Die Lijst Burgemeester verloor in oktober wel- iswaar 10 procent en drie zetels, maar had een voorakkoord met de sp.a.

N-VA werd bedankt voor bewezen diensten, al had de partij een zetel bijgewonnen. Sander Loones haalde zelfs meer voorkeurstemmen (2.797) dan de zetelende burgemeester (2.610 in 2018, 1.200 voorkeurstemmen minder dan in 2012). Het nieuwe bestuur heeft slechts een kleine meerderheid: 14 zetels op 27. De sp.a levert daarbij welgeteld 1 gemeenteraadszetel.

RUZIE BIJ SP.A IN ANTWERPEN

Güler Turan, een van de zes gemeenteraads- leden van de sp.a, gaat dan toch zetelen als ge- meenteraadslid. Turan, advocate en van Turkse komaf, is een felle tegenstandster van het be- stuursakkoord in Antwerpen, tussen N-VA en sp.a. Daarom weigert ze om de derde schepen te worden in Antwerpen. Ook al omdat ze dan ontslag moeten nemen als Vlaams Parlements- lid. Ze is niet alleen tegenstandster van het be- stuursakkoord, ze weigert haar zitje in de ge- meenteraad af te staan. Daardoor kan Tatjana Scheck, niet verkozen maar eerste opvolgster, haar intrede niet doen in de gemeenteraad en evenmin het derde schepenambt op zich ne- men. Iets wat sp.a wil en waartoe Scheck bereid is. Tatjana is de dochter van Michael Scheck, oud-directeur van het Vlaams Muziekconserva- torium te Antwerpen.

Bij sp.a kunnen ze niet lachen met het stand- punt van Güler Turan. Zij wordt gestraft en krijgt in mei geen verkiesbare plaats meer op de lijst voor het Vlaams Parlement. ‘No passaran’, zei Yasmine Kherbache, die de lijst zal trekken. Yas- mine steunt de coalitie in Antwerpen wel.

De Vlaamse vakman

SCEPTR

machtig nieuws

STEUN

BE39 7390 1640 4519 (BIC KREDBEBB)

De verkiezingscampagne is gestart

(5)

Actueel

10 januari 2019 5

De installatie van de nieuwe gemeenteraad in Ninove op 3 januari verliep niet onopge- merkt. Nadat op de valreep een ‘verliezerscoalitie’ werd gesmeed tussen Open Vld, Groen, CD&V, sp.a en een opportunist uit de N-VA die uiteindelijk als onafhankelijk ging zetelen, was de ontgoocheling bij 40 procent van de Ninovieters enorm groot. Hun massieve blok, Forza Ninove met kopman Guy D’haeseleer, werd naar de oppositie verwezen. Onverbid- delijk.

Meer van hetzelfde

De oude coalitie (plus de ex-N-VA’er) haastte zich om in haar inderhaast bij elkaar geschreven bestuursakkoord te beloven dat er zou geluisterd worden naar de zorgen van hun burgers en dat ze het signaal begrepen had. Dat had ze in 2012 ook al beloofd … toen Forza Ninove 26 procent van de stemmen haalde. Nu Forza Ninove de kaap van de 40 procent haalde, blijkt daar toch niet veel van in huis gekomen te zijn. O ja, ze gaan nu de hoofddoeken aan de gemeentelijke loketten weren en er komt meer blauw op straat. En er komen stadsmariniers in de wijken om problemen te detecteren en te bemiddelen, alsook camera’s en buurtinformatienetwerken, en er gaat nog meer aan inburgering gewerkt worden (wat dat ook mag betekenen). Er gaat geprobeerd worden het onveiligheidsgevoel bij de burgers weg te nemen, maar hoe het zit met de daadwerkelijke en resolute aanpak van de onveiligheid, is niet echt duidelijk.

Veel preventie en veel gepraat, maar weinig of geen lik-op-stukbeleid, zoals Guy D’haese-

leer al lang eist namens heel veel burgers.

Opnieuw meer van hetzelfde dus. De nieuwe progressief/linkse meerderheid zal geen rechts beleid gaan voeren. De verwachting is dat alles bij het oude gaat blijven, en dat men de bevolking gaat proberen blij te maken met een dode mus.

Polarisatie

Dat Ninove in twee kampen verdeeld is, is glashelder. Het is Forza, ofwel al de anderen.

Snel werd duidelijk dat de installatievergade- ring vorige donderdag niet onopgemerkt zou voorbijgaan. Er werd opgeroepen om voor de gemeenteraad in de stad een ‘mars voor democratie’ te houden teneinde het ongenoegen tegen de gang van zaken te uiten. Het nieuwe oude bestuur schoot in een kramp en begon voor rellen te vrezen, niet alleen op de betoging maar ook op de nieuwjaarsreceptie van de stad op 6 januari. Uit angst werd de nieuwjaarsreceptie afgelast en vervangen door een

‘verbindend’ evenement later in het voorjaar.

Ei zo na werd de noodtoestand uitgeroepen, want de stad zou wel eens kunnen belegerd worden…

Geweldloos

De lokale politie had versterking gekregen van de federale politie. Het waterkanon werd zelfs achter de hand gehouden. Bij de aanvang van de mars, aan het station, waar Guy D’haeseleer ongeveer 1.500 betogers had toege- sproken over hoe de democratie in Ninove geïnterpreteerd wordt, riep hij allen op waar- dig te betogen in naam van de Ninovieters die niet op straat durfden komen en precies hún stem te vertolken. En dat deden ze ook. Geen brandende auto’s, geen aan diggelen gesla- gen winkelruiten, geen geplunderde winkels, geen gekwetsten, geen agressie tegen de or- dediensten zoals tijdens de oudejaarsnacht in Molenbeek en elders in Europa.

Luid en duidelijk, doch beschaafd, lieten de betogers van velerlei pluimage hun stem horen en uitten ze hun ongenoegen. Ze maakten op een correcte manier gebruik van hun recht op demonstreren. De actiegroep Voorpost en de jongerenvereniging Schild en Vrienden, die de mars hadden georganiseerd, zetten zelfs eigen ‘stewards’ in om alles vlot te laten

Mars voor Democratie:

zo kan het ook

De paar duizend Vlamingen die, zoals uw dienaar, zowel de democratie in Ninove als in Marrakesh-Brussel hebben meegemaakt, en méé hebben gemaakt, zullen op 3 ja- nuari jl. naar huis zijn gereden met dit warme gevoel: betogen voor democratie kan óók zonder vlaggenmasten uit te rukken, auto’s in de fik te steken en bushokjes aan diggelen te slaan. Al had politiek correct ‘normaal’ energie noch moeite gespaard om de ‘Mars voor Democratie’ in een zwart sausje te dippen (“extreemrechts, fascist Van Langenhove, racist D’Haeseleer”), de bonte karavaan marcheerde naar het stadhuis en liet de honden blaffen. Zoals het hoort.

Bij de gedenkwaardige Marsen op Brus- sel (waar is de tijd?) staken franskiljonse inboorlingen langs de kant bordjes omhoog met de niet zo stille wenk ‘Keer naar uw dorp’. Daar moest ik aan terugdenken toen ik blauwe burgemeesteres Tania hoorde verklaren dat ze zich verbaasde over al die niet-Ninovieters die zich kwamen moeien met de Ninoofse democratie. Of … de geschiedenis die zich herhaalt: “Vreemdelin- gen, keer naar uw dorp.”

Ik heb zo’n donkerblauw vermoeden dat Tania beter is in bezen dan in steken uitde- len. Wat zou er, bijvoorbeeld, geworden zijn van de Voer als daar alleen maar echte Voe- renaars waren komen ‘wandelen’ tegen ter- rorist Happart onzaliger gedachtenis? Het verkrachten van de democratie overstijgt elke dorpsgrens en belangt héél Vlaande- ren aan, en dat heeft héél Vlaanderen héél goed begrepen, o sympathieke bezenmees- teres.

Ingevoerde straatterreur en de wil van het volk

Die 40 procent volksstemmen voor de uit- vinder van de Ninoofse chocomousse is niet zomaar uit de lucht komen vallen. Die heeft Guy D’Haeseleer met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid te danken aan wat Bart Vanpachtenbeke, voorzitter van Voorpost, simpelweg bestempelde als “ge- importeerde straatterreur die moet ophou- den”. Dries van Langenhove, ook wel eens

‘fascist’ genoemd, pleitte in een gepaste strijdrede zowaar voor eerbied voor de wil van het volk, zélfs als die, zoals in Zelzate, uit- draait op een coalitie van sp.a en de uiterst linkse PVDA. Want dát is democratie: laat het volk beslissen, ook als dat niet leuk is.

“Politici in Vlaanderen hebben schrik van echte democratie”, sneerde Dries, die weer flink stoom afblies. Aan het stadhuis van Ni- nove, waar de nipte meerderheid met de steun van ‘Judas’ Arents zat samen te scholen, was het volk hoorbaar niet mals voor de N-VA-dépanneur van de minderheid, want hij werd bijna even hard uitgejouwd als de VRT.

Gedaan met vrij spel van de politiek

De goed doorwrochte toespraak van de verguisde maar door het volk op het schild (met vrienden) gehesen Dries had in elk geval het voordeel van de duidelijkheid. “Het is gedaan met het vrij spel van de politiek.

Het moet gedaan zijn met het bendegeweld in Brussel en in Antwerpen. Jullie kunnen bij- eenkomsten afgelasten zoveel jullie willen, maar jullie zullen verantwoording af moeten leggen voor het gepleegde verraad.”

“De politiek is niet meer begaan met de toekomst van het volk, maar met geld en postjes, waarvoor Vlaanderen wordt verra- den. Voor het volk is de toekomst van Vlaan- deren belangrijker dan een partij. Als wij samenwerken, krijgt niemand ons nog klein!

Geef de democratie terug aan het volk, hou- zee!” Echo van het bijeen gedrumde volk:

“Dries! Dries! Dries!”

Mijn oog viel op een opgestoken protest- bord van Forza Ninove tegen de ‘Judas Co- alitie’ met vier vet gedrukte onderschriften:

BELOGEN – BEDROGEN – GENEGEERD – GEMANIPULEERD. Het Schild krijgt hoe langer hoe meer vrienden. De politiek is gewaarschuwd. En wie zijn wij om dat te be- treuren.

HECTOR VAN OEVELEN

Ninove: twee op vijf burgers

worden met de nek aangekeken

verlopen. Beroepscrapuul of hooligan-provo- cateurs? Niet gezien. ‘Extreemrechts’ liet zien dat het anders kan.

Op naar 2024

De gemeenteraad werd nadien geïnstal- leerd in een gespannen sfeer, maar zonder incidenten. Enkel bij de eedaflegging van Joost Arents, de ex-N-VA’er die de oude meerderheid depanneerde, was er boegeroep. De man beseft nog altijd niet goed wat hij vooral zichzelf heeft aangedaan. Guy D’haeseleer legde een gespierde verklaring af waarin hij beloofde met zijn 15-koppige fractie alle op- positieregisters open te zullen trekken en te zorgen dat Forza Ninove over zes jaar de vol- strekte meerderheid zal veroveren. Zij lijken alvast niet bij de pakken te gaan neerzitten.

Fundamentalisme en democratie

In een column op de webstek van de VRT stelde professor Bart Maddens vorige week dat een vorm van blind fundamentalisme is ontstaan rond het cordon sanitaire, waarbij alle nuance verdwenen is. Terecht stelde hij:

“Het is mogelijk dat Guy D’haeseleer van

Forza Ninove een charlatan is die zijn kiezers een rad voor de ogen draait en helemaal niet tot normaal bestuur in staat is. Het kan echter even goed zijn dat de man een gewone politicus is die, een keer aan de macht, een prag- matische koers vaart. The proof of the pud- ding is in the eating. Maar de ayatollahs van het cordon laten de Ninovieters zelfs niet toe om te proeven. Er mag niet eens onderhan- deld worden met D’haeseleer, om te zien of hij enige redelijkheid aan de dag kan leggen.”

Zover is het niet alleen in Ninove gekomen, maar in heel Vlaanderen. De dictatuur van ‘extreemrechts’ die men meent te moeten vrezen, wordt door ‘de democraten’ zelf geraffineerd geïnstalleerd om de eigen macht en machts- posities te vrijwaren. Zoals in totalitaire regi- mes, waar er goede en slechte burgers zijn.

Zou door de machtsdeelname op nationaal niveau van ‘extreemrechts’ in Oostenrijk, Zwit- serland, Slovakije en Italië, en het bestuur door het Rassemblement National van Marine Le Pen in maar liefst elf Franse gemeenten, het einde van de democratie daar ingeluid zijn?

Wij hebben er nog geen verontrustende sig-

nalen over ontvangen. KVDP

(6)

BRUSSEL

Vreugdevuren

De manier waarop in Molenbeek 2019 werd ingezet, kon haast niet traditione- ler. Vernielingen, waarna het vingerwijzen, en dan gewoon weer vergeten. Da- genlang werden de clichés weer uit de kast gehaald, waarna men terugging in de modus van lopende zaken. Tot volgend jaar.

Vreugde, en zeker die voor het nieuwe jaar, kan zich op verschillende manieren uiten. Je kan er een constructieve wending aan geven, een beetje zoals in Scheveningen.

Keerzijde van de medaille was dat het direc- te hinterland wat aan Hamburg in andere tij-

den deed denken. Maar goed, het strand van

‘de meest Belgisch aandoende Nederlandse kustgemeente’ was een beetje als die weg naar de hel: geplaveid met goede voorne- mens. En dan is er Molenbeek. Ook een plek vol vreugde, zij het van een ander kaliber

en met andere protagonisten. “Helaas is dit traditie geworden”, luidde een van vele reacties. Niet van Theo of het VB, wel van onze minister van Cultuur. Het raakt de kern van de zaak. Hoe groot de afschuw, verontwaar- diging en veroordeling (“Wat een crapuul loopt daar toch tussen,” tweette de Antwerp- se N-VA-primadonna Annick de Ridder) ook mogen zijn, hetgeen we te zien kregen, lag in de lijn van de verwachtingen. Want ja, beste Annick, er loopt wat crapuul tussen. Vorig jaar ook al, en het jaar daarvoor, en het jaar daarvoor, en zo kunnen we nog even door- gaan. Bij het lezen van de vele verklaringen achteraf - vooral dan de eerste achtenveer- tig uur na de feiten, daarna verslapt de aandacht - stelden we ons regelmatig de vraag wat eigenlijk het meest ergerlijke was: de rellen of de reacties?

Johan Demol

Het is met die verklaringen post factum een beetje als met het verhaal van ieder zijn waarheid. Een klassieker, toch aan Vlaamse kant, is het uitblijven van een gefuseerd po- litiekorps. Minister van Binnenlandse Zaken ad interim De Crem was er als de kippen bij:

“Slecht voorbereid in Molenbeek (politiezo- ne West om precies te zijn), slecht aangepakt ook, maar een eengemaakt korps zou ons weer wat dichter bij het Walhalla brengen.”

Werkelijk? Op zich is de bestuursversnip- pering in Brussel een schande. De spanning tussen het gemeentelijk en gewestelijke niveau, die zich vertaalt in een gefragmenteerd politieverhaal, is erg problematisch. Toch is het iets te makkelijk alles wat slecht loopt hierdoor te verklaren. Eengemaakt of niet, politiediensten worden ook aangestuurd, wat vooral een politiek verhaal is. Trouwens, herinner u ene Johan Demol. Voor hij in de vergeetput van de politiek wegdeemsterde, was hij de populaire hoofdcommissaris van

Dwars door Vlaanderen 10 januari 2019

6 Putchist Verhofstadt

In Gent blijft de defenestratie van Christop- he Peeters nazinderen, niet het minst bij hem- zelf. Hoewel formeel voor de pers een wapen- stilstand werd afgekondigd, zegt Peeters aan wie het horen wil “dat de maskers nog zullen afvallen”. Ondertussen is de liberale partij in de Stroppenstad verdeeld als nooit tevoren en zijn er voortaan twee kampen die als ze elkaar al niet naar het leven staan, dan toch minstens een nooit meer weg te wissen wantrouwen tegenover elkaar zullen behouden. Gladjanus De Clercq - die van superdemocraat Verhof- stadt maar één raad had gekregen (“Gij moet hoe dan ook burgemeester worden!”) - weet

burgemeester Stijn van Baelen van de partij VIA, met de motivatie: “Jouw handtekening is toch niets waard.” Claessens vroeg en kreeg het woord. Hij ging frontaal in de aanval tegen zijn vroegere collega’s uit het schepencol- lege, die hij van woordbreuk beschuldigde.

Maar burgemeester Van Baelen ging verder met de agenda alsof er niets was gebeurd.

Om deze rel te begrijpen, moet men weten dat VIA en Nieuwe Unie een voorakkoord hadden gesloten, waarbij was afgesproken dat de grootste partij de burgemeester zou leveren.

Maar daarna veranderde VIA van gedachte en sloot een coalitie met N-VA en Samen. Giftige dorpspolitiek op haar slechtst…

Blauw, rancuneus en leugenachtig

In Middelkerke, waar Jean-Marie Dedecker burgemeester is geworden, stond de eerste gemeenteraad helemaal in het teken van het leeggehaalde gemeentehuis. Jean-Marie De- decker en zijn schepen Tom Dedecker (geen familie) deden hun beklag over het feit dat alle documenten en dossiers verdwenen waren. Een videofilmpje illustreerde dat: lege kasten, een rek met hangmappen zonder ook maar één papiertje erin, kale muren. Volgens beide Dedeckers was alles weggehaald en misschien zelfs vernietigd door de rancuneu- ze vorige burgemeester. Een gemeentelijke variant van de verschroeide aarde… De af- tredende burgemeesteres Janna Rommel-Op- staele (Open Vld) ontkende niet dat alles leeggehaald was, maar zij beweerde dat zij alleen “privébezittingen” had meegenomen en dat er niets was verdwenen of vernietigd omdat alles nog bij ambtenaren lag en op computer stond. “De tijd van alles op papier te hebben staan, is voorbij. Alles gebeurt digitaal.” Nijdig snerend voegde ze eraan toe dat Dedecker van vóór het digitale tijdperk was. Maar, nijver en wantrouwig als wij altijd zijn, hebben we enkele foto’s opgezocht van het kantoor van burgemeesteres Rommel-Op- staele. Daaruit blijkt helemaal niet dat bij haar

“alles digitaal” is. Men ziet een aantal dossiermappen, enkele boeken en rondslinge- rende documenten … net zoals op de meeste kantoren en fractiesecretariaten. Ondanks de voorspellingen van de informatici zijn de

“papierloze maatschappij” en het “papierloze kantoor” er nooit gekomen. Toch zeker niet in het gemeentehuis van Middelkerke. Op andere foto’s zagen we mevrouw de burgemeester met haar medewerkers vergaderen aan drie grote tafels die - natuurlijk - vol pa- pieren en dikke dossiermappen lagen. Janna Rommel-Opstaele is klaarblijkelijk niet alleen een slechte verliezer, maar ook een slechte leugenaar.

Schaarbeek. Gesteund door de toenmalige burgemeester van de ezelsgemeente ging hij er met de grove borstel door. Met voelbare resultaten. En zonder dat van fusies van korpsen überhaupt sprake was.

Dalle versus Vander Taelen

Ook nu weer ligt kameraad Marx op de loer.

In de figuur van Brussels CD&V-voorzitter Benjamin Dalle vindt hij een waardige spreek- buis. Waar het allemaal om draait, is een tekort aan jobs. Die jochies blijven gevangen in de werkloosheid, missen hierdoor toekomstper- spectieven en dat vertaalt zich in een destruc- tiedrang waarvan de jaarwende een puike il- lustratie was. Waarom de dingen ingewikkeld maken als het eenvoudig kan? Het voordeel van die simplistische analyse is dat ook de op- lossing dat is. Want het antwoord op een tekort aan jobs is eenvoudig, toch? Meer jobs. Straf- fer: hij pleit voor een Marshallplan dat tegen 2030 voor volledige tewerkstelling zal zorgen.

En nee, dit vingen we niet op aan de toog van café De Walvis, het stond in een opiniestuk van de betrokkene, geschreven en gedrukt.

Realistischer was alvast de repliek van de immer lezenswaardige Luckas vander Taelen.

Het probleem situeert zich niet aan de aan- bodzijde (een tekort aan werk), wel aan de vraagzijde. Die belhamels komen gewoon niet in aanmerking voor een betrekking op de re- guliere arbeidsmarkt. De reden is inmiddels gekend. Een hele causaliteitsketen gaat eraan vooraf: gebrekkig onderwijs, onvoldoende sti- muli, de pampercultuur, etc.

Onze voorspelling is dat de daders niet zullen worden gevat, laat staan veroordeeld. Al- les blijft zijn gewone gangetje gaan, en over iets minder dan twaalf maanden is het weer prijs, met dank aan het beleid dat dochter Moureaux zal ontplooien. Tot volgend jaar in Jeruz, excuseer, Molenbeek.

KNIN.

Misschien kunnen die van het Vlaams Belang haar uitnodigen op hun volgende nieuwjaarsreceptie. De Berendrechtse vrouw heeft door haar inzet het cordon ei zo na doorbroken. Vele telefoons moest ze be- antwoorden (waarvan sommige als hatelijk kunnen bestempeld worden), die zij kreeg nadat zij uit het Vlaams Belang gestapt was en onafhankelijke werd.

An, die opgekomen was op de districts- raadlijst van Vlaams Belang Polder als lijst- duwster, trachtte daarmee een meerderheid te verschaffen aan de CD&V- en N-VA-lijst van Carl Geeraerts, een oprechte nationalist.

Wat tot grote woede leidde bij Pro2040.

Linkse Pro2040 buitenspel gezet

Die lijst deed zich voor als een samengaan van enkele socialistische mandatarissen met

‘onafhankelijken’. Laatstgenoemden zijn eraan voor hun moeite. De ontmaskering volgde immers vorige week, door de vrienden van ATV, die de lijst links noemden.

Eensklaps zijn de neutralen, onder wie een gewezen keizer van de Zandvlietse gansrij- ders, socialisten geworden.

Pro2040 kondigde aan dat zij opnieuw wil-

de onderhandelen. Helaas voor die partij te laat. Alles was al getekend. Meteen liggen de socialisten in de Polder eruit. Wat in 1964 ingezet is door de Volksunie, is nu bewaar- heid geworden.

An, die de hoop al lang had opgegeven om ooit iets te betekenen in de politiek, was zo naïef om te zeggen dat zij dit deed uit lief- de voor de Polder, maar dat haar hart bij het Vlaams Belang bleef. Dat laatste werd vlijtig opgetekend door een correspondent van Gazet van Antwerpen in Stabroek, die zich kwam bemoeien in het Polderdistrict waarvan hij de mentaliteit niet kent.

Wanneer wij dit schrijven is het Verloren Maandag. Dinsdag werd de Polderse dis- trictsraad geïnstalleerd.

Wij kijken geen koffiedik, maar we kunnen wél bevroeden dat het Vlaams Belang Polder zich minstens zal onthouden, of beter nog zal meestemmen met de meerderheid.

Zodoende wordt het elf op vijftien. Want Vlaams Belang had vier zetels (inbegrepen An van Uffelen). Een even mooie uitslag als de linkse partij Pro2040.

PAGADDER In de Polder is gebeurd wat in Antwerpen niet kon. CD&V (onder leiding van Sandra Suykerbuyk en voorzitter Marcel Paardekam) en N-VA, onder aanvoe- ring van burgemeester Carl Geeraerts en voorzitter Rudi Sempels, hebben samen een meerderheid gevormd. Dat gebeurde zoals wij vorige week reeds schreven met hulp van An van Uffelen (verkozen op de VB-lijst), die ontslag nam en als onafhankelijke ging zetelen.

CD&V en N-VA halen

hun slag thuis in de Polder

Binnenland > Antwerpen

maar al te goed dat hij de interne partij-‘democratie’ een arm heeft omgewrongen door het opgezette spelletje om Peeters te wippen in stilte mee te spelen, door de afdelingsvoor- zitter het vuile beïnvloedende werk te laten doen. Toen Verhofstadt zijn eed had afgelegd als gemeenteraadslid, toonde hij triomfalis- tisch zijn vuist aan zijn pion en politieke kwe- keling De Clercq, zo in de zin van: “Dat hebben we hier goed geflikt.” Dat gebaar bewees dat de putsch mede uit zijn brein ontsproten is. Verhofstadt duldt immers geen tegenstand van al te ambitieuze en verstandige mensen.

Bovendien wil hij de historische blauwe clan van zijn leermeester Willy ‘Krol’ de Clercq,

grootvader van Mathias, tegen indringers be- schermen. We gaan erop letten of de nieuwe burgemeester het modewoord ‘verbinden’

nog in de mond gaat durven nemen. En hoe oprecht zijn toch wel vals glimlachje is. Hallo, Gwendolyn Rutten, heb je nog altijd goesting in eerlijke politiek? Gewoon doen! Om te be- ginnen in je eigen blauwe beerputten.

Vuur aanblazen

“Burn-out aanpakken is een van de grote uitdagingen van deze tijd.” Het zijn de woorden van de - voorlopig nog - minister van Werk Kris Peeters. Omdat hijzelf, zeker na de gemeenteraadsverkiezingen en de breuk van de regering-Michel, de jongste tijd een verou- derde en uitgebluste indruk geeft, dachten we dat hij zich terug ging oppeppen en opnieuw motivatie ging zoeken alvorens zich te ruste te gaan leggen in het fluweel van een Europese zetel. Omdat hij er niet de man naar is die in de eerste plaats aan zichzelf denkt, kadert zijn uitspraak in een aantal initiatieven die hij als minister nog wil nemen in de richting van de bedrijven. Schoon is dat, Kris Peeters die zich de burn-out van anderen aantrekt. Misschien kan hij als ervaringsdeskundige op de werkvloer verschijnen met ‘verbindende handrei- kingen’ om het werkvolk weer perspectief te bieden en het arbeidsvuur weer aan te blazen?

Stoelendans

De meeste Vlaamse gemeenteraden zijn geïnstalleerd en de leden hebben de (heel eenvoudige) eed afgelegd. Mogen we weer op beide oren slapen gedurende zes jaar?

Sommigen doen het alvast met wat minder, want het valt op dat in veel steden en gemeenten in de volgende legislatuur een echte stoelendans zal plaatsvinden. Nemen we als voorbeeld Brugge, omdat we net toevallig daar de cijfers van kennen. Van de 47 gemeenteraads- leden zijn er 18 nieuwkomers. Vier van de negen schepenen blijven trouw op post, alsook de OCMW-voorzitter en de burgemeester; de overige schepenen laten zich om een of andere reden tijdelijk vervangen.

Dorpspolitiek

De eerste gemeenteraad van de nieuwe coalitie in Bocholt verliep in een oorlogs- stemming. Vlak voor zijn eedaflegging trok oud-burgemeester Jos Claessens van de partij Nieuwe Unie zijn overjas uit. Geen exhi- bitionisme, maar een politieke provocatie, want daaronder droeg hij een T-shirt met als opdruk het verscheurde voorakkoord, met handtekeningen van de woordbrekers erop.

Hij weigerde de getekende voordracht van