€ 2,20
72ste jaargang • nummer 42 • donderdag 20 oktober 2016 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter...
Eerste slachtoffer: de wandelende markt- ganger. Wandelt die voorbij de microfoon? Niet oké! Zegt er eentje eens flink zijn gedacht?
Registreer vooral dit en start de aanklacht.
Onder meer Jacqueline Haeck, ooit nog als één brok hartigheid te zien in het programma
‘Iedereen beroemd’, werd er te kijk gezet als een raciste. “Met de Marokkanen is het altijd zever in pakjes”, of: “Ik vraag me soms af of we nog in ons eigen land zijn.”
Een andere beschuldigde was Anne Gof- fin, de kapster van Tremelo. De undercover- agente Karima wou “ongezien door mannen”
even onder de schaar. Goffin zocht mee naar een oplossing. Oei, de kappersstoel in haar salon, dat was geen optie. Grote ramen, weet je wel. Haar keuken misschien? Neen, daar konden man en zoon plots opduiken… Anne gaf Karima dan maar het telefoonnummer van een kapster aan huis, maar Karima moest daar niet van weten.
Nog een verdacht nest: café Windsor, waar met verborgen camera werd gehengeld naar gemene uitspraken over migranten of islam.
Hebbes! Eén caféklant zegt dat hij “elektrici- teit op zijn poort gaat zetten” en “wil samen- leggen voor een beveiligingscamera”. Toog- praat? Racisme?
En dan de gemeente zelf. Bij een eer- ste bezoek aan het gemeentehuis werd aan de nieuwkomers “een verblijfsvergunning gevraagd”. Een normale vraag? Een vergissing?
Of een schandalige vorm van racisme?
De teneur was gezet. Kranten hadden het over “keiharde, vaak wat populistische uitspra- ken”. Ons deden ze vooral denken aan wat Yves Desmet van De Morgen (nu Humo) ooit over
“kutmarokkaantjes” schreef. Als we ons niet vergissen, was dat toen zijn reporters regelma- tig werden lastiggevallen in de buurt waar zijn krant toen was gevestigd…
Repliek
Niet in Pano maar in de krant mogen we ver- nemen dat Haeck uit Wilrijk verhuisde omdat ze de wangedragingen van jonge allochtonen niet meer aankon. Ze had er nochtans veel
moslima’s als vriendin. Vandaar misschien haar reactie. “Ben ik daarom een racist? Ik ga al der- tig jaar op reis naar Turkije waar mijn man en ik mee een schooltje hebben gerenoveerd.”
Ook de kapster liet van zich horen: “We waren wel hulpvaardig en zijn niet correct in beeld gebracht… Blijkbaar wordt verwacht dat we ons meteen aanpassen aan de islamcul- tuur”, aldus de kapster, in wiens zaak overi- gens een Afrikaanse vrouw werkt.
Uitbater Henry op de Beeck van café Wind- sor: “Wat gezegd is, mag toch gezegd worden, zeker. Iedereen mag zijn mening geven, als het maar beleefd blijft. Maar ik heb niet het gevoel dat de mensen hier zo onvriendelijk waren tegen het koppel. Zolang ze zich aanpassen, werken en belastingen be¬talen. De pitazaak naast mijn café wordt trouwens uitgebaat door Turken, en ik heb nog nooit problemen gehad met die mensen.”
Burgermeester Paul Dams (Open Vld) was niet te spreken over hoe zijn gemeente aan bod kwam. Bijna uitsluitend de negatieve din- gen haalden de reportage. De goede bij de voetbalclub, dat werd even vermeld. Die bij basisschool De Cocon helemaal niet. En over de hartelijke ontvangst van de twee in zijn gemeentehuis geen woord…
Burgers
Ook veel inwoners van Tremelo en lezers van de krant vonden de reportage vooral gênant eenzijdig.
“Waarom niet eens zo’n reportage opzet- ten in een Maghrebijns land? Waarom niet het omgekeerde doen in Molenbeek?” … “Frap- pant hoe dit koppel zich opdrong aan de voor- bijgangers. Ik stop ook niet zomaar om te praten met mensen die ik niet ken.” … “Had mevrouw gewild dat de kapster haar zaak sluit als zij een bezoek wil brengen?” … “Wie hier komt wonen, moet zich maar aanpassen…
Toen ikzelf in Jordanië was, deed ik dat ook.”
… “Dat is een kwestie van bescherming van hun ‘grondgebied’. Dat is iets wat altijd bestaan heeft in Vlaanderen.”
“Ik snap dat de mensen schrikken wanneer
er plots iemand met een hoofddoek naast hen komt wonen… maar dat wil niet zeggen dat het allemaal racisten zijn”, zei een vrouw met Surinaamse roots in De Standaard. “Ik woon hier al 27 jaar en heb nog nooit last gehad van racisme. Allochtonen klagen daar snel over”, vond een Italiaanse. “Journalistiek zeer negatief gebracht. Ik hoor hier zo goed als nooit racis- tische uitlatingen”, zegt een ruitenwasser van ter plaatse. “Iedereen was de hele week erg vriendelijk tegen het koppel. Weggevallen in de reportage. Ik heb zelf nog nooit last gehad van racisme in Tremelo”, relativeert een Turkse Koerdische, al vier jaar uitbaatster van een pit- tazaak in Tremelo. Anderen verwezen naar de gebeurtenissen van het afgelopen jaar.
De brave burgemeester van Tremelo vroeg de VRT om een recht van antwoord. De dag na de rampenfilm over zijn dorp kreeg hij toe- gang tot de tafel van De Afspraak. VRT-repor- ter Machteld Libert leek zin te hebben om de man ter plekke met pek en veren te overgieten.
Bijsturen
De toon van de verslaggeving in de kranten was de dag na de uitzending verbazend poli- tiek correct en weinig kritisch. Nog een dag later besefte men dat men moest bijsturen.
In zo’n dagen zijn de bondgenoten nooit veraf. “Ik had gehoopt dat we inmiddels al verder waren geraakt dan dat”, klaagt Wouter van Bellingen van het Minderhedenforum. “Je ziet maar weer eens hoe hevig én alledaags racisme doordringt tot in alle hoeken en kie- ren van België”, meent woordvoerder Bram Sebrechts van het gelijkekansencentrum Unia.
Meer ernst zou je verwachten van kranten- redacties. Dit keer was het Het Laatste Nieuws dat over zijn eigen snelheid struikelde… “Pano heeft gisteren opnieuw de racistische kant van Vlaanderen getoond”, klonk het eerst. “Vrien- delijk tegen moslimburen, racistisch achter hun rug”, of “Pralines cadeau, maar racistische praat aan de toog” waren de quotes van de dag.
Journaliste Katrien de Meyer had een loket- bediende gezien die in het gemeentehuis van Tremelo voor lieve mensen “een ijzige douche had opengedraaid”. “Mag ik eens uw verblijfs- vergunning zien?”, zoiets vraag je niet.
Tom de Leur van Het Nieuwsblad (tegen- woordig ook Gazet van Antwerpen, Belang van Limburg, et cetera) vond de reportage “ont- hutsend”, het volk van Tremelo en de Vlaming
“wantrouwig, afwijzend, angstig en zelfs rond- uit racistisch”. Een dag later zette sociaal psy- choloog Alain van Hiel in die krant een en ander op z’n pootjes. Hij noemde de Pano-reportage in Het Nieuwsblad “te eenzijdig”. Ze toonde alleen boze Vlamingen en allochtone slacht- offers… Racisme had de auteur van het boek Iedereen Racist er níét gezien. Hij noemt het iets voorzichtiger “vooroordelen”.
De Standaard relativeerde een en ander.
Bejaarde marklopers zijn “slecht geïnformeerd”.
Is dat zo? Een dag nadien schreef de krant wel:
“Tremelo voelt zich belazerd”. En columnist Jo van Damme leek in een pittig stuk – met verge- lijking naar wat we zeggen over “de Hollander”
– flink de draak te steken met de reportagema- kers. En zaterdag schreef Koen Lemmens (KU Leuven): “Je neemt urenlang op met de verbor- gen camera, en selecteert dan wat je wilt laten zien. Dan leg je niet noodzakelijk iets bloot dat er is, maar misschien iets dat in je kraam past.
In Tremelo is een week lang een toneelstuk opgevoerd.”
De spiegel
In De Afspraak probeerde Machteld Libert haar programma te verdedigen: “We moeten onszelf een spiegel voorhouden… We hebben ook veel slechte reacties niet aan de reportage toegevoegd”. Compleet ongeloofwaardig, want niet getoond. Haar twee medewerkers under- cover vertellen hetzelfde verhaal over hun “foto van Vlaanderen”: “We moeten de mensen een spiegel voorhouden en doen beseffen dat dit (racisme) niet kan.” Waar zit hier nog de schei- dingslijn tussen verslaggeving en politieke opi- niëring? Of mogen we die niet meer verwach- ten van een openbare omroep?
Er was deze week genoeg nieuws waarover een Vlaming zich vragen mag stellen. Al min- stens zeven procent van de Vlaamse bevolking is moslim, schreef De Standaard. Een aanzien- lijk deel daarvan heeft bedenkelijke sympa- thieën voor terroristen, bleek uit een peiling van Humo. En dagelijks horen we dat de versnel- lende instroom van nieuwkomers zorgt voor problematische ontwikkelingen in de taaltoe- standen in het onderwijs, maar ook in onze werkgelegenheid, huisvesting, de gezondheids- zorg. Wanneer vernemen we daar eens iets over op onze openbare zender?
De VRT wil Vlaanderen een lesje leren. Voor de openingsuitzending van het nieuwe duidingsprogramma Pano ging de voor dit soort dingen ingehuurde journaliste Rachida El Garani, vergezeld van de komiek Arbi El Ayachi, een moslimwinkel openen in Tremelo en undercover op zoek naar racistische reacties in één van de blankste dorpen in Vlaan- deren. Pano leek als programma behoorlijk op een variante van ‘Beschuldigde, sta op’.
Gedwongen kijken in de spiegel van multiculturele spanning
Actueel
20 oktober 2016
2
Uit de smalle beursstraat
De vele Belgische vermogenstaksen
Hoofdzetel:
Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen
5 minuten
persoonlijke moed!
Voor een Vlaamse
sociale zekerheid!
Bel gratis 0800 179 75 of surf voor ons kantorennetwerk even naar vnz.be
Word lid van het VNZ
Dat de CD&V vorige week de meerwaardetaks aan de ver- laging van de vennootschapsbelasting koppelde, was een klassiek politiek spel. In tegenstelling tot de bewering van sommige commentatoren die niet meer in de Wetstraat rond- lopen (Rik van Cauwelaert onder anderen) lag er wel degelijk een uitgetekend en berekend plan voor een lagere belasting op bedrijfswinsten op tafel. De N-VA’ers in de entourage van minister van Financiën Johan van Overtveldt hadden voor één keer hun rekenwerk wel degelijk grondig gemaakt. De CD&V was zo geschrokken van het gedetailleerde voorstel dat men als reactie onmiddellijk een meerwaardebelasting op aande- len voorstelde. Het leidde tot de gekende politieke patstelling die pas vorig weekend werd doorbroken.
Naast de politieke stratego kwamen de christendemocra- ten ook met een inhoudelijk argument op de proppen voor een meerwaardetaks op aandelen. Het zou een rechtvaardige en sociale belasting zijn, want nu de speculatietaks verdwijnt (die bracht niets op) moet er toch iets gevonden worden om de rijken te belasten.
CD&V maakt hier twee redeneerfouten. Ten eerste zullen de superrijken hun geld onderbrengen in een holdingstruc- tuur, waardoor ze die meerwaardebelasting niet moeten beta- len. Ten tweede is het zo dat vermogenswinsten in België al zwaar belast worden. Als percentage van het bbp bedragen
de belastingontvangsten 3,5 procent. Enkel in Groot-Brittan- nië en Frankrijk liggen ze hoger.
Er bestaan in België al tal van vermogenstaksen. En die wor- den door iedereen betaald, niet alleen de rijken. Er is de roe- rende voorheffing (niet die op spaarboekjes) die verhoogd wordt tot 30 procent. Voor het aantreden van de regering- Michel was dat nog 25 procent en voor de regering-Di Rupo aantrad, was dat 15 procent. Ergo: een verdubbeling in vijf jaar.
Die 30 procent zal vooral betaald worden op dividenden die aan aandeelhouders van bedrijven worden uitgekeerd. Voor- standers van die 30 procent zeggen dan dat niemand verplicht is dividenden uit te keren. Men kan het geld ook gewoon in de vennootschap herinvesteren. Dat klopt, maar veel zelfstan- digen werken via een eigen vennootschap en dat dividend is een deel van het loon. Ze kiezen overigens voor die vennoot- schapsstructuur omdat ze als bediende meer dan de helft van hun brutoloon moeten afstaan.
Komt nog bij dat er in België tal van andere vermogens- winstbelastingen zijn. De registratierechten, de successierech- ten, de onroerende voorheffing op vastgoed,… Zelfs de ven- nootschapsbelasting op zich wordt door sommigen als een vermogenstaks beschouwd. Het is namelijk een belasting op geld dat al via andere kanalen is belast, meestal via de perso- nenbelasting. België is dus zeker geen belastingparadijs voor
wie over veel kapitaal beschikt. En toch wordt de publieke opi- nie bijna murw geslagen met de argumenten dat het fiscaal beleid veel socialer moet. Zoals econoom Geert Noels recent terecht stelde: de enige sociaal aanvaarde manier om fortuin te vergaren in België is blijkbaar de Lotto winnen.
Trouwens, het is ontluisterend dat in een land waar 50 pro- cent van wat er in de economie geproduceerd wordt door de handen van de overheid gaat, er nog altijd eerder wordt gepraat over nieuwe belastingen dan over besparingen in de uitgaven.
Dit land lijkt echt verslaafd aan deficit spending.
Dat maakt de discussie over een efficiënte fiscaliteit zo moei- lijk. Uiteraard moeten er belastingen geheven worden om de overheid toe te laten haar basistaken uit te voeren. Maar wan- neer volgt eens de discussie over welk type belastingen nodig is. Een meerwaardebelasting op aandelen hoort daar niet bij.
Ze zou immers niet moeten betaald worden door kmo’s en wel door grotere bedrijven. Klinkt aantrekkelijk, maar eigen- lijk houdt dit in dat een kmo niet meer zal willen doorgroeien aangezien de meerwaarde van het aandelenpakket dan zal worden belast. De belasting fnuikt de groei en dus de tewerk- stelling. Hetzelfde geldt voor de vennootschapsbelasting leert onderzoek. Een verlaging van het tarief van 33,99 procent is dus dringend nodig. Een meerwaardetaks als ruil voor verlaging van vennootschapsbelasting is niet evenwichtig. Beide zijn niet het zwaartepunt van een echte fiscale hervorming. Die bestaat uit een vereenvoudiging en het beperken van aftrekken binnen consumptiebelastingen zoals btw. Maar dat is een ander debat.
Angélique VAnderstrAeten Het vaak aangehaalde argument dat een meerwaardebelasting op aandelen sociaal rechtvaardig is, klopt niet.
Ten eerste worden vermogenswinsten in België al royaal belast. Ten tweede is een meerwaardetaks een weinig groeibevorderende belasting. Dus slecht voor de tewerkstelling.
Willy Claes lekte gevoelige informatie via kabinetschef
Wilfried Martens is premier van de regering-Martens I, die van start gaat op 3 april 1979. Willy Claes is minister van Economische Zaken en vicepremier. Via deze functies heeft hij toegang tot gevoelige, vertrouwelijke en belangrijke informatie.
over de modernisering van de nucleaire bewa- pening TNF (long range theatre nuclear forces).
Het is een onderwerp dat op dat ogenblik ook door de NAVO besproken wordt.
Verlamd
Willems vertelt voluit over de houding van de Belgische regering. De Belgische regering is verlamd door andere problemen (“PARALYZED BY A CONVERGENCE OF DOMESTIC ISSUES”).
Er wordt door Willems ook vertrouwelijke informatie van Claes gedeeld over de socialis- tische partij. (A KEY POINT IN THE CLAES, VIA WILLEMS, RUNDOWN OF THE SITUATION IS THAT THERE IS VERY HEAVY OPPOSITION TO A DECEMBER TNF DECISION IN THE FLEMISH SOCIALIST PARTY (BSP) AND, ACCORDING TO REMARKS MADE BY FRANCOPHONE SOCIA- LIST PARTY PRESIDENT (PS) ANDRE COOLS TO
CLAES DECEMBER 4, THE SITUATION IS JUST AS BAD, IF NOT WORSE, IN THE PS.)
Willems vertelt dus over de weerstand bin- nen de BSP tegen de TNF beslissing.
Ministerraad
Ondertussen vergadert ook de regering-Mar- tens. Op vrijdag 7 december 1979 komt de Belgische ministerraad bijeen. In het verslag lezen we dit: ‘De Raad gaat over tot de rege- ling van zijn werkzaamheden volgende week in het vooruitzicht van de beslissing welke moet worden genomen inzake modernisering en plaatsing van kernwapens.’ Als kabinetschef is Willems uiteraard betrokken bij deze ‘werk- zaamheden’.
Dubbelbesluit
De NAVO-ministers van Buitenlandse Zaken en Defensie beslissen uiteindelijk op 12 december 1979 om de NAVO-kernwa- pens voor de middellange afstand in Europa te moderniseren en de Sovjet-Unie uit te nodi- gen voor onderhandelingen over de middel- langeafstandsraketten. Dit is de geschiedenis ingegaan als het Dubbelbesluit. Tussen 1983 en 1988 werden er door de Verenigde Staten 572 gemoderniseerde kernwapens in Europa geïnstalleerd.
Besluit
In de telex 1979BRUSSE21425 lezen we dat Claes eind de jaren zeventig vertrouwelijke informatie over de socialistische partij en de regering doorgaf aan de Amerikanen via zijn kabinetschef. Wellicht had de socialist gedacht dat dit nooit (meer) zou uitkomen. De inschik- kelijke houding van Claes ten opzichte van de VS verklaart zeker deels de keuze en verkiezing van Claes later als secretaris-generaal van de NAVO in 1994. Dat avontuur zou slecht aflo- pen. Maar dat is een ander verhaal.
thierry debels
Telex
Claes hield deze informatie niet voor zich.
We kregen een telex van begin december 1979 te zien met uitzonderlijke informatie over de socialist. De telex 1979BRUSSE21425 werd verstuurd vanuit de Amerikaanse ambas- sade te Brussel. Eerste ontvanger is SECSTATE WASHDC (Washington) met de melding IMME- DIATE (minister van Buitenlandse Zaken).
Kernwapens
Begin december 1979 gaat Lode Willems, de kabinetschef van Claes, op bezoek bij de Ame- rikaanse ambassade in Brussel. Willems is daar met uitdrukkelijk medeweten van Claes. (ON CLAES’ INSTRUCTIONS (HE) GAVE US EXTEN- SIVE BRIEFING). Willems geeft de Amerikanen informatie over de houding van de regering
Als nAAr gEWoonTE
Tijdens het vragenuurtje in de Kamer kwamen de meest diverse onderwer- pen aan bod, alsof er geen vuiltje aan de lucht was. ‘Business as usual’, zegt men wel eens in modern Nederlands… Zo ging het onder meer over de nakende ontrui- ming van het vluchtelingenkamp in Calais, de mogelijke ontmanteling van de spoor- wegpolitie, de koopkracht van de werkne- mers, de B-FAST-missie in Haïti, de vraag om humanitaire hulp van Jemen, de win- teropvang, het akkoord inzake de ‘burden sharing’ en zowaar de supplementen bij borst¬reconstructies met eigen weefsel.
Goed voor de persoonlijke vragenscore van de betrokken vraagstellers, maar zonder al te veel interesse - om niet te zeggen geen - bij de andere Kamerleden. De meeste van die (technische) vragen zou men eigenlijk beter in een commissie stellen. Maar ja, daar is meestal geen pers bij…
IllEgAlE
MoslIMunIVErsITEITEn
Het tijdschrift Eos publiceert bijna uitslui- tend academische en wetenschappelijke artikelen. Als Eos zich zijdelings toch eens op het maatschappelijke terrein waagt, is het meestal ergerlijk en voorspelbaar poli- tiek correct. Maar het artikel over illegale moslimuniversiteiten was een voltreffer. Eos had al eerder een aantal “gewone” nepuni- versiteiten ontmaskerd en de informatie over hun frauduleuze praktijken doorge- geven aan de verantwoordelijke ministers.
Hilde Crevits, minister van Onderwijs, en Kris Peeters, minister van Economie, beloof- den “maatregelen” en desnoods gerechte- lijke stappen, maar er gebeurde niets. De fraudeurs kregen alleen een brief om hen
“op de regelgeving te wijzen en verdere informatie aan te vragen”. Er werden geen juridische stappen ondernomen. Dat is des erger, als de gewone fraude met diploma’s ook nog eens gekoppeld wordt aan isla- mitische indoctrinatie, zoals bij de “Bene- lux Universiteit EU” die ondanks de ron- kende seculiere benaming een onderdeel is van de Stichting Internationale Islamiti- sche Club uit Utrecht, die islamonderwijs organiseert en het blad Islam Times uit- geeft. Dat blad is een “salafistisch nest van radicalisme en onverdraagzaamheid waar haat, geweld en jihad wordt gepredikt. De meeste medewerkers zijn Marokkanen met Nederlandse of Belgische paspoorten. Eén van hen is de woordvoerder van de Liga van Moslims van België, een mantelorgani- satie van de Moslimbroeders en de stichter en bestuurder van de Europese Raad voor Marokkaanse Theologen, die nauw samen- werkt met en betaald wordt door de Marok- kaanse geheime diensten. Maar Crevits en Kris Peeters laten dat allemaal gebeuren…
Actueel 20 oktober 2016 3
Gediscrimineerd
Mevrouw de platte mus,
Vorige vrijdag stondt gij naar eigen zeggen perplex in de Gentse trouwzaal vlak voor gij een burgerlijk huwelijk van twee moslims met de Belgische nationaliteit wilde beze- gelen.
Want wat gebeurde? Toen gij de trouw- zaal binnenkwaamt en de huwelijkskandi- daten een hand wilde schudden bij wijze van beleefde en hoffelijke verwelkoming, kreegt gij plots ostentatief van de bruidegom te horen dat gij naar zijn hand kondt fluiten omdat gij… een vrouw zijt. Alstublieft! Vlaan- deren anno 2016! Zijn gesluierde aanstaande keek naar de grond en zweeg. En gij stondt even met de mond vol tanden te dremmelen, aangeslagen als gij terecht waart. Waarna gij een ka-pi-ta-le fout maakte. Jawel!
Die kapitale fout bestond erin dat gij als- nog het huwelijk bezegelde en de paperas- sen ondertekende. Jawel, gij zegde nadien nog wel aan de betrokkene dat we hier in ons land niet op die manier met elkaar omgaan omdat hier man en vrouw gelijk zijn. Hoewel dat laatste juist is, zijt gij toch een stap te ver gegaan. Gij hadt van meet af aan moeten zeg- gen dat dit allemaal niet kan in ons land en gij hadt als gediscrimineerde vrouw op staande voet de zaal moeten verlaten om spoorslags een klacht te gaan indienen wegens grove discriminatie. Dan zoudt gij in onze samen- leving een baken hebben gezet dat een ijk- punt zou zijn geweest voor iedereen die het nog eens in zijn hoofd zou halen om een uit- gestoken hand te weigeren omdat de andere persoon een vrouw is.
Nu is heel uw blabla van nadien over onze vrijheden een mand vol politiek correcte vij- gen na Pasen, zeker ook omdat gij u al met- een haastte om alles te relativeren tot een wiskundige 1 procent van de moslims die zoiets doet. Bovendien zegde gij nadien tegen de media dat ‘we allemaal samen moe- ten aangeven dat we níét onderhandelen over onze vrijheden zoals de gelijkheid van man en vrouw’. Welaan dan! Gij hadt daar een principieel punt kunnen maken door het koppel te laten staan! Heel weldenkend en niet-oikofoob Vlaanderen zou u een staande ovatie gegeven hebben. Nu getuigde gij alleen maar weer van die slaafse mentali- teit waarin men hoge principes verkoopt tot-
dat de feiten zich voordoen. Dan kruipt men haastig op de knieën voor degenen die ons discrimineren en ons in het gezicht uitlachen.
Neen, Sofie, zo werkt het niet.
Het enige dat ik nog durf hopen, is dat gij toont dat het u menens is en dat gij alsnog een formele klacht gaat neerleggen wegens discriminatie op basis van geslacht en bele- diging van een ambtenaar/mandataris in functie. Ik ben wel eens benieuwd wat de gedachtepolitie van UNIA daarvan zou zeg- gen… Tot op vandaag is het erg stil aan die kant. Tiens, tiens…
Stel u eens even voor dat iemand een homofiele schepen geen hand zou willen geven precies omdat hij homo is. Het kot zou te klein zijn en Vlaanderen zou op z’n kop staan. Nu er op de lange tenen van een moslim zou kunnen getrapt worden, houdt men zich in en worden de gematigde mos- lims – wat zijn dat overigens precies? - opge- roepen om ‘te gaan praten over onze vrij- heden en democratische beginselen’, waar
‘niemand aan mag en kan twijfelen’. Want enkel dan ‘kunnen wij goed samenleven en de spiraal van wederzijdse angst en wan- trouwen wegnemen’. Komaan zeg! Als men- sen die de Belgische nationaliteit op welke wijze dan ook hebben verkregen zich aan- melden om te huwen, of om gelijk welk con- tract met de overheid te formaliseren, dan mogen wij zonder nog veel te gaan praten er toch wel van uitgaan dat de wet wordt geres- pecteerd?! En daarin staat ook dat men niet mag discrimineren. Punt aan de lijn. Wie dat niet doet, moet niet geholpen worden en bij gebrek aan beter inzicht mag er zelfs een sanctie op volgen.
Dát signaal hadt gij moeten geven vorige week. Wie niet horen wil, moet voelen. Zo simpel is dat. Maar zolang men zich – zoals gij – als een platte mus gedraagt, zullen wij nog veel van dat soort toestanden over ons heen krijgen. Alle mooie praatjes zullen daar- bij niet helpen. Wie zich niet aanpast, hoort hier niet thuis. Dát moet de boodschap zijn.
Onze politici hebben hier een voortrekkers- rol te spelen. Gij hebt dat niet gedaan. Vol- gende keer beter? Ik durf het hopen.
Briefje aan Sofie Bracke
Het postgebouw heeft een rijke geschie- denis. In 1509 werd het gebouwd als woning voor een telg van het grote koopmansge- slacht Welser. Het huis, dat de naam “De Gul- den Roose” droeg, werd later ook bewoond door Filips van Marnix van Sint-Aldegonde, de legendarische buitenburgemeester van Ant- werpen, die zijn naam zou lenen aan de Mar- nixring, een vereniging die opkomt voor de Nederlandse taal en cultuur. Vanaf 1679 werd het huis door bisschop Ambrosius Capello in gebruik genomen als pastoraal college. Na een korte periode als locatie van een crimi- nele rechtbank, liet Napoleon het inrichten als douanekantoor. In 1878 kreeg het gebouw zijn definitieve uitzicht, toen het door de Post werd heropgebouwd in neoclassicistische stijl. Vandaag hebben de nieuwe eigenaars van de Flanders Investment Company het woord “MERCADO” in kolossale letters aan- gebracht op de nochtans beschermde voor- gevel.
Shrimp Croquettes
De naam “Foodmarket Mercado” (hoe slaag je erin twee keer “markt” te zeggen, zonder dat dit ook maar één keer in het Nederlands is?) is slechts het topje van de anglomane ijsberg. De initiatiefnemers zetten al de toon toen ze vooraf publiciteit begon- nen te maken voor “The Grand Opening” in
“Antwerp”. Men durfde het net niet aan om Groenplaats te vertalen naar “Green Square”, een jammerlijke Vlaamse smet op het kosmo- politische blazoen van de organisatie.
De krantenartikels over de opening van de voedingsmarkt bulkten eveneens van de Engelse termen. Zo verneem ik dat de “food- market” blijkbaar een “foodie heaven” wordt en een “hotspot” voor “pop-ups”, “start-ups”,
“street food” en “foodtrucks.” De organisato- ren verzekeren ons dat er “cutting edge” pro- ducten zullen aangeboden worden en dat er ook “art exhibitions” voorzien zijn.
Dat buitenlandse keukens hun specialitei- ten in de eigen taal aanprijzen zou nog op enig begrip kunnen rekenen. Maar zelfs de Vlaamse of niet-plaatsgebonden gerechten worden er in het Engels aangeboden. Wafels vind je bij Bubble Waffle, “fried chicken” bij Boxbird, fruitsap bij Juicemaker, schaaldie- ren bij de Seafood Bar. Het absurde Engelse snobisme gaat zelfs zover dat “de Vuurtoren”, een kraam dat in Antwerpen bekend staat voor zijn artisanale garnaalkroketten, in de Mercado onder de naam “The Lighthouse”
zal opereren. “Hetzelfde concept, maar dan met een hippere naam”, zegt de uitbaatster.
Neen, mevrouw, het is dezelfde naam. Alleen is hij nu in het Engels.
Eigenheid als succesformule
Men kan niet het excuus gebruiken dat de uitbatingen in handen zijn van multinationals met Engelse namen en dat die graag in alle landen dezelfde uiterlijkheden voor reclame en verkoop gebruiken. Alle standhouders zijn zelfstandige exploitanten. Het gaat hier over Vlamingen die hun gerechten in het Engels verkopen aan andere Vlamingen. Zelfs McDo- nalds en Pizza Hut doen meer hun best de streektaal te respecteren.
Of richt men zich misschien eerder op toe- risten? Ook dan hebben de initiatiefnemers er niet veel van begrepen. Toeristen die his- torische stadscentra bezoeken, willen in de eerste plaats authenticiteit. Beseffen de inrichters wel dat precies de zoektocht naar plaatselijke eigenheid het mercado-concept heeft doen ontstaan?
Het idee om kleine, artisanale voedings- kramen te groeperen en onder te brengen in historische gebouwen is ondertussen ook in enkele andere Europese landen toegepast.
Maar de oorsprong ligt in Spanje. De oude,
overdekte markt van San Miguel in Madrid kreeg het bij het begin van deze eeuw moei- lijk met de concurrentie van moderne super- markten. In 2003 werd het gebouw opge- kocht door een aantal investeerders met een goed idee. Zij beseften dat zij nooit de con- currentie met grote, internationale ketens konden aangaan door gewoon dezelfde pro- ducten aan te bieden. Hun antwoord was authenticiteit.
De overdekte markt werd gevuld met tien- tallen kleine kramen en restaurantjes waar typische Spaanse gerechten worden aange- boden: jamon, calamares, olivos, carame- los, tapas, frutos secos... Daarbij ging de oor- spronkelijke marktfunctie niet verloren: men kan er ook verse groenten, vlees en vis kopen.
De oude, christelijke naam (van de oude kerk van San Miguel, die daar ooit stond) werd niet geschuwd in de naam van het nieuwe project.
De formule werd een geweldig succes, bij de Madrilenen, maar vooral bij de toeris- ten. Alle namen in de Mercado zijn Spaans.
Alle producten zijn Spaans en worden in het Spaans aangeboden.
Er is geen toerist die niet weet of snel ont- dekt wat gazpacho, tortilla of paella is. En er is geen Spanjaard die eraan denkt om dit
“cold soup”, “potato pie” of “fish and rice” te gaan noemen.
Zo charmeer je buitenlanders, zo dwing je respect af en zo kan je zelfs je eigen cul- tuur een klein beetje populair maken in het buitenland.
De taal van snobs en idioten
Het is het idee van de Madrileense Mer- cado de San Miguel dat men in Antwerpen poogt te kopiëren. Maar daarbij gaat men vol- ledig voorbij aan de essentie. De Mercado van San Miguel is wel degelijk commercieel en heel eigentijds - daar is ook niets verkeerd mee - maar tegelijk een triomf van Spaanse eigenheid. De mercado van Antwerpen is daarentegen een overwinning van culturele kruiperigheid en Engelstalig snobisme.
De organisatoren presenteren de mercado in het postgebouw als een toonbeeld van creativiteit en cultuur. Maar eigenlijk kunnen enkel oppervlakkigheid, na-aperij en gebrek aan verbeelding dit eindresultaat verklaren.
Met de rijke geschiedenis van de Gulden Roos kwam men niet verder dan een anglo- fone Food Market, een slechte kopie van een goed idee.
Zal het initiatief een succes worden? Waar- schijnlijk wel. Een groot deel van Vlaanderen is reeds ver genoeg opgeschoven in de rich- ting van een cultureel niemandsland om nog aanstoot te nemen aan de verregaande ver- engelsing. Wie er iets over zegt, kan zich aan een repliek verwachten waarin de woorden
“vendelzwaaien”, “muggenziften”, “2016” en
“wereldtaal” met hoge graad van waarschijn- lijkheid zullen verwerkt zijn.
De mercado is er nu gevestigd als een proefproject van zes maanden. De eigenaars hebben nog niet beslist wat de bestemming naderhand zal zijn. Maar de kans bestaat dat het project verlengd of definitief wordt.
Mogen we hopen dat het stadsbestuur, dat de mercado vorige week mee ingezegend heeft, toch eens vriendelijk vraagt om het Vlaamse karakter van het historische stadscentrum te respecteren?
Het Engels is een zeer mooie taal. Het is een taal die ik zelf goed ken en waar ik van hou. Maar in Vlaanderen is het de taal van snobs en idioten. En vooral is het de taal die het Nederlands in de publieke ruimte steeds meer aan het verdringen is. Het is een evolu- tie waarin elke verdere stap geen aanleiding is tot groeiend protest, maar blijkbaar leidt tot grotere aanvaarding.
Jurgen Ceder
Anglofoon snobisme op de Groenplaats
Het oude postkantoor op de Groenplaats in Antwerpen is een beschermd gebouw.
Dat betekent dat je als eigenaar geen enkele wijziging mag aanbrengen die het his- torische karakter van het gebouw aantast. Zeker de gevel moet in zijn oorspron- kelijke staat bewaard blijven. Het beschermen van een gebouw is een uitdrukking van de wil van een gemeenschap om haar cultuurhistorisch patrimonium te vrijwa- ren. Dit pareltje van Vlaams neoclassicisme werd echter zaterdag in dienst geno- men onder de naam “Foodmarket Mercado”, waarin alles wordt gedaan om zoveel mogelijk afstand te nemen van dit Vlaamse erfgoed.
Groen eet CD&V op in laatste peiling
Dossier
20 oktober 2016
4
Vlektyfus
Voor zijn magistrale biografie “Beetho- ven” heeft de Vlaamse musicoloog en diri- gent Jan Caeyers die onderwerpen grondig uitgediept. Honderdvijftig publicaties behan- delen de doofheid van de componist. Caeyers opteert voor de eenvoudigste uitleg en ver- werpt de meest genoemde oorzaak - syfilis -, want de aantasting van het centrale zenuw- stelsel maakt niet alleen het gehoor kapot maar tast ook de spraak en het geheugen aan.
Op zijn 27ste is Van Beethoven het slacht- offer van een epidemie van vlektyfus, een ziekte die bij veel patiënten leidt tot een geleidelijk afname van het auditief vermo- gen. Jarenlang maakt de componist zichzelf wijs dat het zal beteren. Zijn kennissen den- ken dat hij weer eens verstrooid is als hij niet reageert tijdens een gesprek. Maar in 1801 bedriegt de 31-jarige zichzelf niet langer en brengt hij zijn beste vrienden op de hoogte van het drama.
Vanaf dat moment is er geen kwakzalvers- methode die hij niet probeert. Het grootste deel van zijn inkomsten verdient hij in die tijd nog als concertpianist en dirigent, dus staat zijn toekomst op het spel. Toch kan hij zijn beroep nog lange tijd uitoefenen. Hij leidt de repetities van zijn opera Leonore (later her- werkt als Fidelio) en zelfs tien jaar later kan hij nog het pianospel van leerlingen verbe- teren. Maar in 1815 is alles definitief voor- bij. Het zijn pijnlijke verhalen. Bij een repe- titie van Fidelio wordt hij manu militari van het podium verwijderd. Bij opvoeringen van de 9de dirigeert iemand buiten zijn gezichts- veld en maakt het publiek zich vrolijk als hij met grootse gebaren denkt een forte te diri- geren terwijl het orkest piano speelt. Hij moet spreken met “conversatieschriftjes” of met een lei en een griffel.
Lapmiddelen als luide instrumenten en allerlei oortrompetten die hij tegen zijn nog een beetje werkend linkeroor houdt, helpen niet meer. In al die ellende ziet Caeyers één grote lichtstraal waar wij vandaag nog van genieten. De componist hoort geen muziek van anderen meer en wordt niet geremd door conventies. Hij ontwikkelt een eigen originele taal. Van Beethoven componeert in zijn hoofd tijdens zijn dagelijkse wandeling. Hoogstens schrijft hij af en toe een themaatje in een schriftje dat hij bij zich draagt. Donizetti en Mascagni kunnen dat ook, in tegenstelling tot pianocomponisten als Puccini en Wagner die dat instrument nodig hebben.
Josephine
En dan is er dat fascinerende thema: de vrouwen in het leven van Van Beethoven, want zijn referenties naar “De onsterfelijke geliefde” en “De verre geliefde” zonder een naam te noemen, hebben tientallen his- torische bloedhonden op dat spoor gezet.
Beethoven heeft veel liefgehad al duurde die liefde meestal maar een paar maanden, d.w.z. de tijd die hij met één van zijn vele vrouwelijke leerlingen doorbrengt. Na de les- sen koelt de liefde vlug af en is het tijd voor een volgende. Een verleider is de componist niet. Hij bezit een hoogstaande morele code en maakt geen misbruik van de bewonde- ring van sommige leerlingen. Natuurlijk hel- pen zijn korte woedeaanvallen niet om een partner te vinden, maar het zwaarst wegen de sociale conventies.
Als zelfstandig componist en musicus in een tijd waarin nog bijna alle musici in vaste dienst zijn van een of ander hof is hij een grote uitzondering. Hij kan de jongedames uit de burgerklasse niet de zekerheid geven waarop de meesten rekenen om een beetje comfortabel te leven. Maar veel van zijn leer- lingen zijn van adel en het is ondenkbaar dat zij beneden hun stand trouwen. De compo- nist mag de hand schudden van vorsten en prinsen, en hij is de bewonderde leraar van de begaafde aartshertog Rudolf, een broer van de keizer, maar een huwelijk is uitge- sloten. Hij behelpt zich met prostituees en Caeyers lacht eens met apologeten die een
boek uit Beethovens erfenis, met tips om syfilis te vermijden, verklaren uit Beethovens interesse voor wetenschap. Caeyers houdt een overtuigend pleidooi voor de adellijke Josephine von Brunsvik als de onsterfelijke geliefde. Zij trouwt echter met een zeven- entwintig jaar oudere graaf, die bij haar vier kinderen verwekt en sterft. Het komt tot een tweede razende verliefdheid tussen beiden, maar de gravin houdt de boot af: een com- ponist als stiefvader voor haar kinderen ziet ze niet zitten.
Na een mislukt tweede huwelijk en nog twee kinderen bereidt ze zich voor op een scheiding, en na een onverwachte ontmoe- ting met Beethoven komt het dan toch tot een onvergetelijke wilde nacht en de moge- lijkheid dat hij de vader is van haar dochter Minona. Maar Josephine keert terug naar haar man nadat ze ontdekt zwanger te zijn, want een bastaard en samenwonen met Beet- hoven kost haar haar reputatie en het toe- zicht op al haar kinderen. De onsterfelijke geliefde wordt dus tot Beethovens spijt de verre geliefde.
De tiran
Dat kan des te gemakkelijker omdat veel adellijken reisduiven zijn, terwijl Beetho- ven nauwelijks een voet buiten Wenen zet.
Op papier maakte hij vele plannen om beter betaalde horizonten op te zoeken. Dus com- poneert hij een symfonie die hij aanvanke- lijk opdraagt aan eerste consul Bonaparte;
als visitekaartje voor een lucratieve loopbaan in Parijs. Van Beethoven kent zeer goed de aard van de Franse dictator. Officieel schrapte hij later zijn dedicatie omdat Bonaparte het voornemen uitte zich tot keizer te laten kro- nen, maar in de praktijk is Beethoven niet meer zinnens naar Parijs te gaan. Bij zijn ver- overing van Wenen denkt de Fransman niet eens aan Beethoven, en brengt Cherubini mee als dirigent.
Ook van een verhuis naar Londen in navol- ging van Haydn komt niets in huis. De com- ponist heeft werk genoeg in eigen stad en is nogal vlot in het aanvaarden van goed betaalde opdrachten maar minder vlot om die ook binnen de afgesproken tijd te leveren.
Londen is ook uitgesloten omdat hij inmid- dels de voogdij heeft over het zoontje van zijn broer Karl. Het is een weinig fraaie epi- sode. Beethoven doet er alles aan om met proces na proces het kind van zijn moeder af te nemen, zodat zij haar zoon in het geniep moet ontmoeten.
Hij tiranniseert het kind met strenge scho- len en als het naar zijn moeder vlucht, laat Beethoven de politie uitrukken. Hij wint ten- slotte, maar het heeft hem veel geld gekost terwijl hij het niet altijd breed heeft, want zijn muziek wordt massaal en gratis gekopieerd in een tijd waarin nog geen echte auteurs- rechten bestaan. Uitgeput sterft Beethoven 56 jaar oud, in 1827. Na zijn dood ontdekt men een klein fortuin aan bankaandelen die hij altijd als appeltje voor de dorst heeft bewaard.
De melodicus
Mag ik nog iets over zijn muziek zeggen?
Ze klinkt na de elegantie van Mozart zo viriel en stoer. Het zegt iets over de smaak en de muziekkennis van de Weners van zijn tijd dat ze toch de genialiteit van de vernieuwer bij zijn leven hebben erkend.
Eén van de drama’s van Beethoven is zijn enige opera, het meesterwerk Fidelio, ter- wijl hij zich nochtans voornam ieder jaar een opera te schrijven. Maar het succes van Ros- sini verhinderde dat hij nieuwe opdrachten kreeg. Wat het meest opvalt in zijn muziek is de melodie. Buiten een niemendalletje als Für Elise schreef hij geen meezingers.
Het vergt een beetje moeite en een paar keer luisteren, maar dan merk je dat de Wener van Vlaamse afkomst een superbe melodi- cus was in symfonieën, concerto’s en sona- tes. Op zijn manier doet hij in niets onder voor Mozart.
Jan neckers
Ludwig van Beethoven (2)
Wat weet de gemiddelde melomaan over het leven van Ludwig van Beethoven? Dat ie stokdoof was en nooit trouwde.
Jemen
Anno 2016 is de toestand er niet beter op geworden. Enkele weken geleden schoten de Houthi-rebellen een antischeepsraket af op een marineschip van de Verenigde Arabische Emiraten. Camerabeelden, gemaakt door de rebellen, lieten weliswaar een raketinslag zien, maar de aanval vond ’s nachts plaats, dus het was onmogelijk te verifiëren of het propaganda was of realiteit.
Enkele dagen na de aanval plaatsten de Ver- enigde Arabische Emiraten een foto van het gehavende schip. En of het schip geraakt was!
De boeg vertoonde grote gaten door de explo- sie en de brug was volledig uitgebrand. Het mag een klein wonder heten dat het gevaarte niet is gezonken.
Enkele dagen na die aanval verscheen een mysterieus persbericht. Ditmaal was het Ame- rikaanse marineschip USS Mason aangeval- len door de Houthi’s, maar de raketten mis- ten doel en vielen in het water. We hadden het gevoel dat er iets niet klopte aan de bericht- geving en we zochten naar meer informatie.
Het type antischeepsraket dat werd afgevuurd wordt gestuurd door een radarsysteem, dus is de kans erg klein dat ze “doel missen en in het water vallen”. Verder onderzoek leerde dat het marineschip antiraketsystemen heeft gebruikt om de inkomende projectielen neer te halen.
Dit voorval leert alvast dat de zeelui van de USS Mason veel alerter waren dan hun Israëli- sche collega’s van de INS Hanit. Dat Israëlisch marineschip werd in 2006 voor de kust van het Libanese Beiroet getroffen door een raket van hetzelfde type, afgevuurd door de Hezbollah.
Onderzoek leerde dat de bemanning noncha- lant was en het gehele antiraketsysteem had afgezet om energie te besparen.
Na die aanval op de USS Mason, werd het schip een tweede keer aangevallen. Hierop werd het voor de Amerikanen te veel. Op aan-
raden van de minister van Defensie Ash Carter en voorzitter van de stafchefs Joseph Dunford, besloot president Obama in de tegenaanval te gaan. Het zusterschip USS Nitze schoot enkele raketten af op de vermelde radarinstal- laties, zodat de antischeepsraketten niet meer gebruikt konden worden.
Die tegenactie werd door een concurrerende krant bekritiseerd, want een ontwikkelings- werker klaagde luid in De Standaard “Ameri- kaanse bommen helpen Jemen niet”. Uiteraard werden die raketten niet afgevuurd om Jemen
“te helpen”, wel als vergelding voor de eerder beschreven aanvallen en om dergelijke aanval- len in de toekomst uit te sluiten. Het moet ook worden gezien als een poging van de Houthi- rebellen om de Bab Al Mandep Straat af te grendelen. Daarom dat de Amerikaanse reac- tie bijdraagt aan de vrijheid van scheepvaart door die zeestraat.
Wat ook meespeelt, is de Iraanse bemoei- enis. Radargeleide antischeepsraketten zijn geen projectielen die men bij wijze van spre- ken koopt in een Arabische bazaar en vervol- gens vervoert op de rug van een kameel. Het gebruik van zo’n raketten vraagt ook enige technische opleiding. Met andere woorden, er moet in de richting worden gekeken van Iran voor het verspreiden van dergelijke raketten.
De Iraniërs hebben de kennis en de cash voor het kopen (of maken) en transporteren van die projectielen.
Dat zorgt ervoor dat de Verenigde Staten in een lastig pakket zitten. Ofwel moet men de sancties tegen Iran loslaten voor het nucleair akkoord, ofwel moet men dat land harder gaan straffen voor het leveren van dergelijk wapen- tuig. Welk van de twee opties het zal worden, het is een zorg voor de volgende Amerikaanse president.
JM Op zondag 16 oktober werd in het Amerikaanse Norfolk Naval Station, Virginia, een herdenkingsdienst gehouden voor de slachtoffers van de terreuraanslag op het fregat USS Cole in Aden, Jemen. Er stierven zeventien matrozen en er waren negenendertig gewonden nadat twee mannen in een speedboot vol explosieven zich opbliezen tegen de romp van het oorlogsschip. De USS Cole was zeer zwaar beschadigd maar kon op eigen kracht terugvaren voor reparaties.
MOSLiMS BiJ CD&V
Dacht u dat de CD&V haar les had geleerd nadat haar medewerker en lieveling Youssef Kobo een vulgaire Jodenhater bleek te zijn die hechte banden had met Abou Jahjah? Vergeet het maar.
Kobo moest weliswaar opstappen als mede- werker, maar Wouter Beke is nog steeds van plan hem “ergens” op een prominente plaats als kandidaat te lanceren.
De Marokkaanse regisseur en scenarioschrij- ver (met Belgisch paspoort) Adil El Arbi, ook een aanhanger van Abou Jahjah, trouwens, voorspelde dat Kobo ooit nog premier van Bel- gië zal worden, en nuttige idioten als Wouter Beke zullen hem zeker niet tegenhouden. Een tweede moslim die door de CD&V wordt klaar- gestoomd voor een parlementaire carrière is Abderrahim Lahlali.
Die is nu al fractieleider van de CD&V in Ronse en hij zit in het partijbureau van CD&V Ronse. Lahlali was de kwelduivel van de vals beschuldigde kleuterjuffrouw van De Blokken- doos. Hij is advocaat, professionele “antiracist”
en spreekbuis van terroristen en Syriëstrijders.
Kortom, een ideale christendemocraat.
Fatima Yildiz, die voor de CD&V in de pro- vincieraad van Limburg en de gemeenteraad van Gent zetelt, draagt een hoofddoek. En nu komt daar Sammy Mahdi bij, een zoon van een Iraakse vader en een Vlaamse moeder. Mahdi
is… voorzitter van de CD&V in Molenbeek. Hij wordt ook gepromoot met een groot interview in De Standaard.
HEt VLAAMSE BOrD VAN tOMMELEiN
Vlaams minister van Energie Bart Tomme- lein (Open VLD) haalde in het Vlaams Parle- ment uit naar federaal minister van Energie, Marie-Christine Marghem (MR). Die had ermee gedreigd de bevoegdheid Energie opnieuw naar het federale niveau te tillen als de deel- staten het niet snel eens raakten over een ver- deling van de te leveren klimaatinspanningen.
“Dat minister Marghem voor haar eigen deur veegt, dan vegen wij voor de onze. Het heeft geen zin naar het bord van een ander te kij- ken. Eet eerst je eigen bord leeg”, brieste Tom- melein.
Hij betwistte dat de gewesten niet snel genoeg gaan. ‘Een herfederalisering zou geen vooruitgang zijn”, stelde de liberaal. Ondertus- sen is na jaren onderhandelen een akkoord bereikt over de prijzen die Vlaanderen moet betalen als het hernieuwbare energie moet aankopen bij Wallonië omdat het de eigen kli- maatdoelstellingen niet haalt. “Hopelijk heb- ben we dat akkoord niet nodig. We moeten met Vlaanderen onze eigen doelstellingen halen”, zei Tommelein daarover.
Actueel 20 oktober 2016 5
Roddels uit de Wetstraat
Union? State?
Een week om nooit te vergeten, was het in de Wetstraat. Of misschien toch eentje om eerder snel te vergeten… Vorige dinsdag, de tweede van oktober, was traditioneel de ‘state of the union’ voorzien. Het feestje ging niet door, want de regeringspartijen lagen over- hoop omdat men niet uit de begrotingsbespre- kingen raakte. Vooral CD&V en Kris Peeters deden moeilijk, zodat er even een sfeertje van crisis op te snuiven was in de Wetstraat. Voor Barbara Pas van het VB is het kort en klaar:
“Er is geen ‘state’ meer en ook geen ‘union’.”
Hoe dan ook, het parlementaire jaar werd in mineur geopend. Minister Borsus werd als Chi- nese vrijwilliger naar de Kamer gestuurd, zon- der evenwel een woord te zeggen. De oppo- sitie was in alle staten en kon niet anders dan fulmineren en de meerderheid weghonen. De oppositiepartijen schuwden de grote woor- den niet.
Maat voor niets
Die eerste zitting bestond uiteindelijk in het aanduiden van de voorzitter en de leden van het Bureau, waarin de erkende politieke fracties – die minstens vijf leden tellen – hun mannetjes of vrouwtjes afvaardigen. Dat zijn lucratieve postjes – extra sollen dus bij het par- lementaire hongerloon – die erg gegeerd zijn en toebedeeld worden aan betrouwbare par- tijslaven en/of voor bewezen diensten. Dan ontspon er zich een discussie vanuit de oppo- sitie om zich niet tevreden te stellen met de aanwezigheid van minister Borsus; er werd gevraagd de premier te vorderen. Meerder- heid tegen minderheid werd die vraag weg- gestemd. Er restte dan niks anders meer dan maar aan te kondigen dat donderdag het klas- sieke vragenuurtje zou plaatsvinden. Ontluis- terend allemaal. België leek weer even een echte bananenrepubliek.
2.500 euro per dag
Donderdag was er dat wekelijkse vragen- uurtje. Maar klaarblijkelijk mogen daarin niet alle vragen meer gesteld worden. Jan Penris van het Vlaams Belang had immers een vraag ingediend over het feit dat plots was meege- deeld dat de kroonprinses als ze meerderjarig wordt 2.500 euro per dag zal krijgen. Per dag, jawel! Blijkbaar mocht dat bericht niet uitver- groot worden in het kader van de begrotings- besprekingen, want premier Michel wilde er niet op antwoorden. Het is inderdaad bizar dat in tijden van beknibbelen, besparen en broeksriemen aanhalen het koningshuis ‘roy- aal’ kan blijven genieten van allerhande voor- delen en extraatjes. Penris kennende, zal hij dat zeker niet loslaten en opnieuw proberen de eerste minister erover aan te pakken. Mis- schien kunnen de onafhankelijke ex-N-VA’ers Vuye en Wouters - die een dik boek schreven over de monarchie - mee op zijn kar springen?!
Niet benijdsenswaardig
Zowat alle oppositiepartijen bestookten de premier met vragen over de begroting en de besparings- en belastingplannen van de regering. Omdat de crisis in de regering nog niet helemaal bezworen was, ontweek Charles Michel zowat alle opmerkingen en vragen. In volle Kamer pakte hij nogal thea- traal en pathetisch uit met een hartstochte- lijk pleidooi voor eenheid, onderbouwd door zinnen als: ‘Wat ons bindt, is sterker dan wat ons scheidt.’ En terwijl hij die woorden sprak, ging het bekvechten in de wandelgangen en ten aanschouwe van de media vrolijk verder.
Groene Kristof Calvo sneerde dan ook dat ‘de scouts en de Chiro op een ernstiger manier vergaderen’ dan Michels regering. Natuurlijk moet men daar even bij bedenken dat Michel als Franstalige regeringsleider de weinig benij- denswaardige opdracht had (en heeft) om de drie kibbelende en openlijk ruziemakende Vlaamse regeringspartijen weer op één lijn te krijgen…
Leve de Romeinen!
Tijdens die schreeuw naar eenheid van Michel, zat de schaduwpremier doodleuk zijn krant te lezen in de koffiekamer van de Kamer. Bart de Wever was klaarblijkelijk niet echt geïnteresseerd in het gaan ondersteu- nen van de man die dankzij hem in ‘de 16’
zit. Toen zondagmiddag dan uiteindelijk een
beleidsverklaring werd voorgelezen, zat De Wever wel op zijn bank en kon men hem nu en dan zeer gereserveerd en weinig enthou- siast zien applaudisseren. Voor het overige keek hij als een sfinx voor zich uit, de minuten aftellend om snel nadien te gaan deelnemen aan een debat, in de Antwerpse Erfgoedbiblio- theek Hendrik Conscience, over welke antieke beschaving de grootste was: de Griekse of de Romeinse. Hij moest er de Romeinen gaan verdedigen. Iets wat hij zeker liever deed dan zijn job te doen als Kamerlid. Na de zitting ver- liet hij het Paleis der Natie in looppas richting antieke wereld.
Pasmunt
Zondag was het dan zover. De eenheid was ogenschijnlijk teruggevonden in de regering en Michel kon zijn beleidsverklaring komen afleggen. Daarmee leek de crisis weer even bezworen, want doordat de heikele dossiers over de vennootschaps- en meerwaardebe- lasting en de mogelijke aanpak van de spaar- gelden werden vooruitgeschoven ‘ter bestu- dering’, is er even wat ademruimte. Hoe dan ook zullen deze dossiers opnieuw naar boven komen en voor de nodige commotie zorgen.
De vergelijking met ‘uitstel van executie’ is dan ook heel realistisch. Klap op de vuurpijl was evenwel dat de regering een akkoord lijkt gevonden te hebben over de oplossing van het Arco-schandaal, waarbij zo’n 800.000 argeloze spaarders hun geld opgesoupeerd zagen door de ACW-bazen van de oude Dexia- bank. Het gonsde meteen na de zitting door de Kamer dat dát dossier de pasmunt geweest is om CD&V weer rond te tafel te krijgen en wat gas te doen terugnemen inzake de meerwaar- debelasting.
Omgekeerde wereld
Maandag werden dan de debatten in de Kamer voortgezet, waarbij ook de oppositie alle registers tégen de regering kon open- zetten. Het ging hard tegen onzacht, om het netjes te zeggen. Kamervoorzitter Bracke had geregeld zijn handen vol om interrupties en andere onderbrekingen te kanaliseren en sommige leden tot de orde te roepen. Maar hij volgde ook een bijzondere, nooit geziene werkwijze die meer dan eens de wenkbrau- wen deed fronsen. Normaal komt immers na de regerings- of beleidsverklaring de groot- ste oppositiefractie aan bod. Niets daarvan.
Bracke liet eerst De Roover van N-VA aan het woord om nogmaals het discours van de pre- mier over te doen en toe te lichten hoe wel- dadig het regeringswerk wel is. Het gevolg was natuurlijk dat hij geregeld werd onder- broken en op zijn woorden werd gepakt. Voor één keer moeten we Laurette Onkelinx gelijk geven, toen ze opmerkte: “Het is vreemd dat de heer De Roover de oppositie van antwoord dient nog voor ze het woord heeft genomen.”
Bondgenoten
Uiteraard kwam in de besprekingen een duel op gang tussen de socialisten die in de vorige regering zaten en de leden van de hui- dige regering. Het was heel vaak van ‘vroe- ger’ tegen ‘nu’ en er werd met cijfers en pro- centen gegoocheld dat het een lieve lust was.
Zelfs zij die een poging deden om het debat aandachtig te volgen – zoals wij van ‘t Pallie- terke –, raakten daardoor geregeld de draad kwijt, zeker als Kristof Calvo het debat gere- geld overgoot met groen populistisch en wei- nig concreet theater. Op een zeker moment zei Raoul Hedebouw van de communistische PTB (PVDA) dat hij het eens was met mevrouw Onkelinx. Waarop de Waalse furie positief rea- geerde en haar ware aard toonde, maar tege- lijk heel giftig werd naar premier Michel: “Ik ben altijd blij als hij het met mij eens is. Ik ben minder ingenomen, mijnheer de eerste minister, met het feit dat u het aanlegt met bepaalde individuen die het cordon sanitaire willen doorbreken.” Met totalitair extreemlinks zaakjes doen, is klaarblijkelijk de normaalste zaak van de wereld voor Laurette Mitraillette…
De winkel sluiten?!
Toen het na urenlang gepalaver zo rond zevenen ’s avonds liep en de kleinere poli- tieke fracties zich opmaakten om na de grote politieke fracties en na lang wachten hun dis- cours te gaan afsteken, nam plots de premier
Echo’s uit de Koepelzaal
Anderstaligen
Een interessant vraagje van Vera Celis (N-VA) ging over het stijgende aantal niet- Nederlandstalige kinderen in onze scho- len. Het hoogste cijfer wordt opgetekend in Vlaams-Brabant, waar het over een indruk- wekkende 21,7 procent gaat, dat is dus meer dan één op vijf. Celis gaf ook nog mee dat het fenomeen uitdijt naar de kleinere steden.
Minister Crevits gaf nog maar eens een overzicht van de maatregelen die ze hier- voor treft, daaronder natuurlijk verbetering van het onthaal, versterkte ondersteuning van scholen en leerkrachten en vanzelfspre- kend en het fraaiste van alles: verhoging van de middelen. In de marge konden we daar een voorbeeldje van vernemen: geconfron- teerd met de vluchtelingencrisis gooide de Vlaamse overheid er per bijkomende kleu- ter nog eens 950 euro tegenaan. Crevits zei ook nog even hoe leuk ze diversiteit wel niet vindt. En daarom mag dat kennelijk wel wat kosten. Je moet zelfs niet eens hard tussen de regels lezen om te weten hoe laat het is.
Thuislozen
Om in vrolijke sferen te blijven, over het probleem van mensen die op straat komen te staan door uithuiszettingen werd omstan- dig bericht. De te verwachten vragen bleven dan ook niet uit. De cijfers zijn confronterend.
Eén op drie van die thuislozen zijn kinderen, en per jaar komen er daar achthonderd bij.
Toch is het cijfermateriaal nogal ruw op geo- grafisch en sociologisch vlak. Vraagstelster Katrien Partyka (CD&V) merkte terecht op dat in Vlaanderen het aantal honden en kat- ten wordt geteld, maar dat de statistieken over uithuiszettingen minder accuraat zijn.
Het spul is een gedeelde bevoegdheid van ministers Vandeurzen en Homans. Vandeur- zen nam de honneurs waar en sprak over de diverse actieplannen, maatregelen en acto-
ren. Overigens, sinds de laatste staatshervor- ming is de bevoegdheid “wonen” helemaal Vlaams geworden, wat toch een zekere slag- kracht zou moeten geven. Zoals gebruikelijk werd het globaal plan van aanpak van Van- deurzen door de meerderheid positief ont- haald en door Groen en sp.a afgebrand als “te weinig en te laat”. Warm of arm Vlaanderen?
Transmigranten
Nog meer zegeningen van de diversiteit.
Eindelijk is het onze zuiderburen te gortig geworden en zou de “jungle” van Calais nu toch worden ontruimd. In onze vaderlandse kwaliteits- en andere pers sijpelt niet of heel zuinigjes door wat voor een smerige bende dat daar is. Een hellegat van criminaliteit en van morele en algehele viezigheid. Het is niet verwonderlijk dat wie wel een beetje geïn- formeerd is met verontrusting kijkt naar de noordwaartse stroom die op gang dreigt te komen wanneer de Fransen hun voornemen uitvoeren.
Stefaan Sintobin (VB) vond dat de Vlaamse overheid stilaan in actie mag beginnen te komen. Volgens Liesbeth Homans zit Vlaan- deren niet stil en is er permanent overleg met de West-Vlaamse en andere gouverneurs, de federale overheid en met onze Franse vrien- den. Vlaanderen zorgt onder meer voor pri- vébewaking op de gevoelige autosnelweg- parkings. Homans maakte duidelijk dat deze
“transmigranten” niet moeten denken dat ze in Vlaanderen een toekomst hebben. Alle- maal heel goed, aldus Sintobin, maar het mag nog wat kordater. Matthias Diependaele (N-VA) leek er ook niet helemaal gerust op, Vlaanderen doet al het nodige, maar er is nog meer overleg nodig met de andere vei- ligheidsniveaus.
Een vraag: zouden de Fransen het zo erg vinden om wat “vluchtelingen” bij ons te lozen? Zeebrugge mag zijn borst natmaken.
opnieuw het woord om gedurende een halfuur de thema’s van zijn beleidsverklaring nog eens dunnetjes te komen overdoen. Het opzet was duidelijk: de ‘primetime’ kapen om te vermij- den dat de avondjournaals zouden overscha- kelen naar de Kamer terwijl de harde rechtse en linkse oppositie aan het woord zou zijn.
Toen hij dan uiteindelijk voldaan en geslaagd het spreekgestoelte verliet en Barbara Pas van Vlaams Belang zich in de startblokken zette als vertegenwoordiger van de grootste van de kleinste fracties, gaf voorzitter Bracke prompt opnieuw het woord aan de grote oppositiepar- tijen om te reageren op de premier. Dat was
‘du jamais vu’! De kleine fracties (VB, PTB, DéFi - vroeger FDF -, de PP en de onafhankelijke groep Vuye-Wouters) waren razend en ver- lieten ziedend het halfrond. Siegfried Bracke gedroeg zich als voetveeg van de meerderheid en fnuikte daarmee het democratische debat, waarbij hij vergat dat ook de kleinere frac- ties verkozen zijn door het volk en spreekrecht moeten hebben in het parlement. Barbara Pas was in alle staten: “Indien men ons dat ont- neemt, dan kan men de winkel beter sluiten.”
Twee minuten
Zo rond 21 uur, aan het einde van de ‘eer- ste ronde’ (de algemene bespreking), vroeg Onkelinx opnieuw het woord en nam zij het
op voor de ‘kleine fracties’ (lees: haar goede vrienden van de PTB), voor wier ongenoegen ze begrip had. Zij stelde dan ook voor om het debat stop te zetten. Even werd er geschorst, maar bij de aanvang van de ‘tweede ronde’
(de thematische bespreking) zei Bracke kurk- droog: “Het woord is nu aan de fracties die niet in de Conferentie van voorzitters verte- genwoordigd zijn. Bij afwezigheid gaan wij meteen over naar de tweede ronde.” Laurette Onkelinx en Cathérine Fonck van cdH protes- teerden opnieuw over dit incident.
Fonck wierp hem toe dat hij de voorzitter van het hele parlement is en niet slechts de dienaar van de meerderheid of van de rege- ring. Bracke deed geen enkele poging om in gesprek te gaan met de ‘kleine fracties’ ten- einde hun parlementaire rechten te waarbor- gen en ging ijskoud over tot de orde van de dag. Uiteindelijk werden de boeken dichtge- daan om 2 u. 10 om op dinsdag de stemming te houden. Om 14 uur was het dan zover. De
‘kleine fracties’ probeerden nog iets te zeggen over het debacle van gisteren, maar Bracke gaf hen onvermurwbaar slechts 2 (twee) minuten spreektijd voor een stemverklaring…
Twee minuten spreektijd, jawel, op urenlange vergaderingen! De regering kreeg dan ook na nog een laatste enthousiaste oproep van N-VA-fractieleider De Roover het vertrouwen.
