Mensen ervaren een hoge drempel om naar de

(1)

© Gemeente Voorst

Mensen ervaren een hoge drempel om naar de

gemeente te gaan

Deelschema | Mensen komen niet in zorg Deelschema | Mensen komen niet in zorg

Mensen willen problemen graag zelf oplossen en bemoeien zich niet met

anderen Mensen zijn bang voor

stigmatisering en schamen zich

Mensen geven geen signaal af en problemen blijven

achter de voordeur Mensen nemen moeilijk zelf

stappen en melden zich te laat

Mensen denken dat ze geen hulp kunnen krijgen

of weten niet waar ze recht op hebben Mensen vragen geen hulp

vanwege hoge eigen bijdrage

Ik denk dat we als Veilig thuis op de meeste thema’s steeds beter zicht krijgen op de

problematiek, maar ik weet zeker dat ouderenmishandeling in onze regio heel erg onderbelicht is. Want als je ergens een voorlichting geeft dan komen mensen vaak met voorbeelden van casussen en je hoort dat mensen aan het zoeken zijn van wat kunnen ze eigenlijk inzetten. Dit is ook een doelgroep die niet zelf aan de bel trekt, want die denkt ‘als ik nu aan de bel trek dan ben ik mijn mantelzorger kwijt, en die zorgt toch ook wel dat ik mijn boodschappen heb’. Je bent bij deze doelgroep nog weer afhankelijker van een ander. Ook bij financiële uitbuiting is dat lastig, waar komt dat aan het licht?

Ik denk dat we als Veilig thuis op de meeste thema’s steeds beter zicht krijgen op de

problematiek, maar ik weet zeker dat ouderenmishandeling in onze regio heel erg onderbelicht is. Want als je ergens een voorlichting geeft dan komen mensen vaak met voorbeelden van casussen en je hoort dat mensen aan het zoeken zijn van wat kunnen ze eigenlijk inzetten. Dit is ook een doelgroep die niet zelf aan de bel trekt, want die denkt ‘als ik nu aan de bel trek dan ben ik mijn mantelzorger kwijt, en die zorgt toch ook wel dat ik mijn boodschappen heb’. Je bent bij deze doelgroep nog weer afhankelijker van een ander. Ook bij financiële uitbuiting is dat lastig, waar komt dat aan het licht?

Mensen melden zichzelf niet, zou ik zelf ook niet doen. Dat zijn mensen die sociaal zwakker zijn of mensen die door ziekte of door faillissement en de nasleep daarvan in zo’n situatie terecht komen. Je krijgt heel wat verhalen. Wat me ook opvalt, die mensen kennen elkaar niet. Dus ze hebben dan gelukkig dan wel contact met curator in verband met schulden. Ze hebben wel vrienden, maar vrienden helpen niet genoeg om het hoofd boven water te houden. Het gevoel je eigen broek op te moeten

houden, dat is wel het punt. En als wij ze niet weten te vinden, dan weten ze ons ook niet te vinden.

Mensen melden zichzelf niet, zou ik zelf ook niet doen. Dat zijn mensen die sociaal zwakker zijn of mensen die door ziekte of door faillissement en de nasleep daarvan in zo’n situatie terecht komen. Je krijgt heel wat verhalen. Wat me ook opvalt, die mensen kennen elkaar niet. Dus ze hebben dan gelukkig dan wel contact met curator in verband met schulden. Ze hebben wel vrienden, maar vrienden helpen niet genoeg om het hoofd boven water te houden. Het gevoel je eigen broek op te moeten

houden, dat is wel het punt. En als wij ze niet weten te vinden, dan weten ze ons ook niet te vinden.

Het meest knellende vind ik dat niet goed in kaart wordt gebracht welke mensen er schulden hebben. Deze mensen komen vaak niet uit zichzelf naar de gemeente uit schaamte, behalve als het echt niet meer anders kan. Dit zou ook aan de informatievoorziening kunnen liggen.

Het gaat er niet om dat iemand niet wil, het gaat erom dat iemand wel wil maar geen idee heeft hoe dan en dan haken ze af. Het niet meer weten hoe en dan blijft het lijstje liggen met gevolg dat alle rekeningen door lopen, niet betaald worden, niet achteraan gezeten worden, noem maar op. En dan komen wij (begeleiders). En dan komt langzamerhand boven tafel wat er aan de hand is. Dan komt er uit een oude schoenendoos post met wat er aan de hand is. Vanuit de omgeving wordt best gauw gezegd. Ohh je doet het best aardig. Je ziet deze mensen met letsel alleen maar op momenten als het goed met ze gaat. Niet als ze thuis zijn, in alle wanhoop zitten, dan komen ze niet, dan zie je ze niet.

En dan heb je inderdaad verslavingsproblematiek, schulden, sociaal-

emotionele achterstanden, mishandeling bij ouders, en dus bij kinderen. Dat blijft heel erg onder de radar, niet zichtbaar. Wij signaleren vanuit het onderwijs wel snel, maar dan ben je er nog niet.

En dan heb je inderdaad verslavingsproblematiek, schulden, sociaal-

emotionele achterstanden, mishandeling bij ouders, en dus bij kinderen. Dat blijft heel erg onder de radar, niet zichtbaar. Wij signaleren vanuit het onderwijs wel snel, maar dan ben je er nog niet.

Transparant en gemakkelijk. Transparant maken:

waar moet je als bewoner zijn met je zorgen en wie doet wat. Als er een woud aan regels is werkt dat fataal. Mensen doen dan helemaal niks meer.

Transparant en gemakkelijk. Transparant maken:

waar moet je als bewoner zijn met je zorgen en wie doet wat. Als er een woud aan regels is werkt dat fataal. Mensen doen dan helemaal niks meer.

Waar ik in het buitengebied veel mee te maken heb is de onzichtbare problematiek waar je als politieman toevallig achter komt door bijvoorbeeld dierverwaarlozing en dan blijkt daar een heel groot sociaal probleem achter te zitten.

Bijvoorbeeld eenzaamheid, dat soort dingen. Met een collega van maatschappelijk werk zijn we al een jaar bezig met een tweetal casussen op dit gebied. Het blijkt toch heel lastig te zijn om echt daadwerkelijk een voet tussen de deur te krijgen. Het is ons nu wel een beetje gelukt. Alleen de volgende stap is heel lastig. Dat is wel iets kenmerkends hier voor het buitengebied van het Veluws, het probleem blijft achter de deur. Dat maakt het soms wel lastig. Het is vaak zo van ‘waar bemoei je je mee?’ ik denk dat dat een heel groot verschil is met wanneer je in een stedelijk gebied werkzaam bent. Daar zijn we mee bezig en dat gaat wel redelijk nu, met deze 2 casussen.

Waar ik in het buitengebied veel mee te maken heb is de onzichtbare problematiek waar je als politieman toevallig achter komt door bijvoorbeeld dierverwaarlozing en dan blijkt daar een heel groot sociaal probleem achter te zitten.

Bijvoorbeeld eenzaamheid, dat soort dingen. Met een collega van maatschappelijk werk zijn we al een jaar bezig met een tweetal casussen op dit gebied. Het blijkt toch heel lastig te zijn om echt daadwerkelijk een voet tussen de deur te krijgen. Het is ons nu wel een beetje gelukt. Alleen de volgende stap is heel lastig. Dat is wel iets kenmerkends hier voor het buitengebied van het Veluws, het probleem blijft achter de deur. Dat maakt het soms wel lastig. Het is vaak zo van ‘waar bemoei je je mee?’ ik denk dat dat een heel groot verschil is met wanneer je in een stedelijk gebied werkzaam bent. Daar zijn we mee bezig en dat gaat wel redelijk nu, met deze 2 casussen.

Formeel hebben we een verwijsfunctie naar hulpverlening maar dat is een lachertje bij deze doelgroep. De reguliere hulpverlening bereikt de jongeren niet, dat is te veel hulpverlening. De reguliere hulpverlening kan niet levelen op niveau van de jongeren. Er is dan geen klik en dan komen ze weer terug of gaan gewoon niet. Het werkt niet want het voelt voor hen als

hulpverlening. Bij deze jongeren gelden andere regels, andere taal en zul je juist moeten levelen. Als je als voorbeeld kan dienen of kan koppelen aan iemand die als voorbeeld kan dienen dan kun je ze bereiken. Let wel de kennis is er wel bij de hulpverlening.

Formeel hebben we een verwijsfunctie naar hulpverlening maar dat is een lachertje bij deze doelgroep. De reguliere hulpverlening bereikt de jongeren niet, dat is te veel hulpverlening. De reguliere hulpverlening kan niet levelen op niveau van de jongeren. Er is dan geen klik en dan komen ze weer terug of gaan gewoon niet. Het werkt niet want het voelt voor hen als

hulpverlening. Bij deze jongeren gelden andere regels, andere taal en zul je juist moeten levelen. Als je als voorbeeld kan dienen of kan koppelen aan iemand die als voorbeeld kan dienen dan kun je ze bereiken. Let wel de kennis is er wel bij de hulpverlening.

De informatievoorziening naar ouders is soms ook niet voldoende. Ouders krijgen dan bijvoorbeeld wel een brief van de gemeente, maar… Probeer eens na te gaan hoe die ouders zijn. Deze mensen vinden het vaak te ingewikkeld. Ook moeten die ouders vaak een indicatieformulier invullen en dan krijgen ze wel hulp. Maar dan wordt het vaak met een ander perspectief ingevuld, en niet vanuit het perspectief van de ouders.

En we vroegen om aan te melden en er was maar één aanmelding.

Blijkbaar vinden ouders geen energie en tijd. En oh, dat valt wel mee.

Ondanks dat ze er naar vragen. Het wordt kwetsbaar als je naar zo een avond gaat en daardoor lijkt het alsof je een probleem hebt. Maar dat is natuurlijk helemaal niet zo. Je hebt een vraag. Dat onderscheid, ja.

En we vroegen om aan te melden en er was maar één aanmelding.

Blijkbaar vinden ouders geen energie en tijd. En oh, dat valt wel mee.

Ondanks dat ze er naar vragen. Het wordt kwetsbaar als je naar zo een avond gaat en daardoor lijkt het alsof je een probleem hebt. Maar dat is natuurlijk helemaal niet zo. Je hebt een vraag. Dat onderscheid, ja.

Ik vraag eerst aan ouders, wil je er wat over weten. En vaak zeggen ouders, houd er maar over op want we hebben er al heel veel over gehoord. En dat komt redelijk vaak voor. En dat komt omdat ouders niet willen aangesproken op iets, waarvan wij vinden dat het mogelijk niet goed gaat, en waar zij zelf helemaal geen boodschap aan hebben.

Misschien ook wel het individualisme in de maatschappij van: dat is mijn zaak, dat gaat jou helemaal niets aan. En datzelfde geldt voor roken. Je hoeft aan niemand meer te vertellen dat roken slecht is maar toch roken mensen. En dat zijn keuzes die men maakt. En keuzes die ouders voor hun kinderen maken.

Ik vraag eerst aan ouders, wil je er wat over weten. En vaak zeggen ouders, houd er maar over op want we hebben er al heel veel over gehoord. En dat komt redelijk vaak voor. En dat komt omdat ouders niet willen aangesproken op iets, waarvan wij vinden dat het mogelijk niet goed gaat, en waar zij zelf helemaal geen boodschap aan hebben.

Misschien ook wel het individualisme in de maatschappij van: dat is mijn zaak, dat gaat jou helemaal niets aan. En datzelfde geldt voor roken. Je hoeft aan niemand meer te vertellen dat roken slecht is maar toch roken mensen. En dat zijn keuzes die men maakt. En keuzes die ouders voor hun kinderen maken.

Of er is verborgen leed, mensen zijn niet meer in beeld. We kennen ze niet, we weten ze niet te vinden. De oudere mensen melden zich niet vanzelfsprekend.

Ze vinden dat ze het zelf moeten oplossen. Of ze vinden dat het nog mee valt.

Mensen zijn niet goed in beeld, we kunnen ze niet goed vinden. En als we ze gevonden hebben, hebben we niet voldoende te bieden als gemeente om ze overeind te houden, om het hele systeem in balans te houden. Ik zie het vanuit mijn werk, de oudere mensen de verwarde mensen, dat is de groep waar ik het meest mee te maken heb. Dus per definitie de minder mondige mensen bijna.

We horen ze niet, we kunnen ze niet vinden, we weten niet waar ze zitten.

Of er is verborgen leed, mensen zijn niet meer in beeld. We kennen ze niet, we weten ze niet te vinden. De oudere mensen melden zich niet vanzelfsprekend.

Ze vinden dat ze het zelf moeten oplossen. Of ze vinden dat het nog mee valt.

Mensen zijn niet goed in beeld, we kunnen ze niet goed vinden. En als we ze gevonden hebben, hebben we niet voldoende te bieden als gemeente om ze overeind te houden, om het hele systeem in balans te houden. Ik zie het vanuit mijn werk, de oudere mensen de verwarde mensen, dat is de groep waar ik het meest mee te maken heb. Dus per definitie de minder mondige mensen bijna.

We horen ze niet, we kunnen ze niet vinden, we weten niet waar ze zitten.

Het verbaast mij, ik heb heel lang in Amsterdam gewerkt en daar kwam ik op een gegeven moment meer minder Nederlanders tegen dan andere culturen. Hier heel af en toe. Over het algemeen zijn mensen nog terughoudender om over dit soort dingen te praten. Er komt nog meer trots bij.

Veel problemen zijn niet of slecht zichtbaar. Misschien ligt de oorzaak hiervan in het taboe dat rust op hulp vragen en het naar de buitenwereld toe erkennen dat er hulp nodig is. Voor alle doelgroepen is eigenlijk het meest knellende: het niet bespreekbaar kunnen maken/zijn van

problemen en dan vooral omdat dit nog ‘not done’ is in de samenleving.

Veel problemen zijn niet of slecht zichtbaar. Misschien ligt de oorzaak hiervan in het taboe dat rust op hulp vragen en het naar de buitenwereld toe erkennen dat er hulp nodig is. Voor alle doelgroepen is eigenlijk het meest knellende: het niet bespreekbaar kunnen maken/zijn van

problemen en dan vooral omdat dit nog ‘not done’ is in de samenleving.

Ook wel een beetje de norm van mensen, van, überhaupt een drempel om hulp te vragen. Ik denk dat mensen dat lastig vinden en dat is wel extra bij de verslavingszorg. Want dat verslaving is wel echt een stigma.

Het is makkelijker om hulp te vragen op andere thema’s, dan op het gebied van zoon of dochter, als ik dan naar ouders kijk, en ook voor mensen zelf trouwens, om aan te geven van “ik gebruik, maar ik heb daar een probleem mee”. Dat is niet iets wat in Nederland helemaal, zeker niet in het preventieve vak, want dan heb je het eigenlijk al over een norm die in onze hele maatschappij vinden we het met z’n allen zo heel normaal. Van de week was er een onderzoek hoe Nederland toch wel weer in de top stond van hoeveel er gedronken wordt. Dus dat zegt wel iets over onze norm, dus dat maakt het meteen ook dat de drempel heel hoog ligt. Om daar hulp bij te vragen, ik denk dat dat wel een hele lastige is.

Ook wel een beetje de norm van mensen, van, überhaupt een drempel om hulp te vragen. Ik denk dat mensen dat lastig vinden en dat is wel extra bij de verslavingszorg. Want dat verslaving is wel echt een stigma.

Het is makkelijker om hulp te vragen op andere thema’s, dan op het gebied van zoon of dochter, als ik dan naar ouders kijk, en ook voor mensen zelf trouwens, om aan te geven van “ik gebruik, maar ik heb daar een probleem mee”. Dat is niet iets wat in Nederland helemaal, zeker niet in het preventieve vak, want dan heb je het eigenlijk al over een norm die in onze hele maatschappij vinden we het met z’n allen zo heel normaal. Van de week was er een onderzoek hoe Nederland toch wel weer in de top stond van hoeveel er gedronken wordt. Dus dat zegt wel iets over onze norm, dus dat maakt het meteen ook dat de drempel heel hoog ligt. Om daar hulp bij te vragen, ik denk dat dat wel een hele lastige is.

Misschien is het ook een stukje onbekendheid of schaamte. Daar zie je het grote verschil eigenlijk. Wij hebben bij 1 van de 2 casussen, waar wij tegenaan gelopen zijn, ook een stuk schaamte. Wanneer er dan meer rek in komt dan zie je toch wel dat er deuren opengaan voor ons.

Mondjesmaat, 2 stappen vooruit en 1 stap achteruit.

Misschien is het ook een stukje onbekendheid of schaamte. Daar zie je het grote verschil eigenlijk. Wij hebben bij 1 van de 2 casussen, waar wij tegenaan gelopen zijn, ook een stuk schaamte. Wanneer er dan meer rek in komt dan zie je toch wel dat er deuren opengaan voor ons.

Mondjesmaat, 2 stappen vooruit en 1 stap achteruit.

Dus ik zou het wel willen maar.. en als hij dan weer beter is, dan heb je het idee dat je iemand een stempel geeft. En sommige willen dat uit zichzelf niet, schaamte, schuld. Wat veel speelt volgens mij is dat veel mensen niet weten hoe ze er mee om moeten gaan.

Als we dan weer kijken op van het elkaar vinden, dan ligt, ik denk, ik merk dat er bij mensen vaak toch wel een drempel zit. Bij mensen zelf, en dat dan ook het woordje verslavingszorg, wat ze dan ook vaak wel zwaar vinden.

En durf je ook iemand te benaderen, durf je het te vragen?

De ene kant is het durven je behoefte aan iemand kenbaar te maken. De andere kant is het de ongemakkelijkheid. En vaak ook als het heel lang duurt, wat moet je dan vragen of wat moet je daar over zeggen. En vaak wordt er dan gekozen voor niet. Wat voor de betrokkenen weer het gevoel geeft van; kijk ze vragen er niet eens naar.

En durf je ook iemand te benaderen, durf je het te vragen?

De ene kant is het durven je behoefte aan iemand kenbaar te maken. De andere kant is het de ongemakkelijkheid. En vaak ook als het heel lang duurt, wat moet je dan vragen of wat moet je daar over zeggen. En vaak wordt er dan gekozen voor niet. Wat voor de betrokkenen weer het gevoel geeft van; kijk ze vragen er niet eens naar.

Ik denk dat het grootste gedeelte is goed. Van de 100% is 70% goed maar aan andere dingen kan er wel iets aan gedaan worden. De inzet van personeel, de beloning. De opleiding van personeel daar moet er ook iets aan gedaan worden en dat kunnen ze bijvoorbeeld reguleren met een aanbieder die een school in een gemeenschap kan geven. En dat niet alles via het Maatschappelijk Netwerk Voorst zou moeten gebeuren. Het is net twee jaar opgericht het is net twee jaar in de lucht gebracht. Als je ziet wat voor drempel daar al ligt. Dat mensen binnen de gemeente niet van het ene punt naar het andere punt willen komen om hulp te bieden. Dan heb je gewoon een kleine gemeente. Die net gewoon boven de 20 duizend inwoners heeft, maar die ook verdeeld is in geloofskwesties, want dat is ook wat allemaal speelt.

Ja er is nog een hele weg te gaan, zeg maar. En dat vind ik ook niet erg, ik mag gelukkig wat mee kijken omdat ik de ruimte en de tijd voor heb. En ik het heel erg graag gewoon wil doen.

Ik denk dat het grootste gedeelte is goed. Van de 100% is 70% goed maar aan andere dingen kan er wel iets aan gedaan worden. De inzet van personeel, de beloning. De opleiding van personeel daar moet er ook iets aan gedaan worden en dat kunnen ze bijvoorbeeld reguleren met een aanbieder die een school in een gemeenschap kan geven. En dat niet alles via het Maatschappelijk Netwerk Voorst zou moeten gebeuren. Het is net twee jaar opgericht het is net twee jaar in de lucht gebracht. Als je ziet wat voor drempel daar al ligt. Dat mensen binnen de gemeente niet van het ene punt naar het andere punt willen komen om hulp te bieden. Dan heb je gewoon een kleine gemeente. Die net gewoon boven de 20 duizend inwoners heeft, maar die ook verdeeld is in geloofskwesties, want dat is ook wat allemaal speelt.

Ja er is nog een hele weg te gaan, zeg maar. En dat vind ik ook niet erg, ik mag gelukkig wat mee kijken omdat ik de ruimte en de tijd voor heb. En ik het heel erg graag gewoon wil doen.

Ik denk dat het niet lukt voor die ene groep omdat ze de ingang niet weten om samen op te lossen. Ze komen er niet uit en weten niet hoe ze op het zwembad moeten komen. Niet de mentaliteit hebben om het te gaan vragen voor een oplossing. Gewoon de bescheidenheid van de mensen. Dat kunnen we niet meer en dan stoppen we er mee.

Mensen hebben hun eigen probleem en worstelen met hun eigen probleem. Ik werk in Terwolde. Dat is ook een beetje de biblebelt die daar doorheen loopt. Dus veel

geloofsproblemen die veel met het geloof te maken hebben. En daar wil men toch niet zo de vuile was van buiten hangen. Dus er is heel veel problematiek wat iedereen binnenskamers houdt, maar wat soms wel ver gaat vind ik. In die hele biblebelt is toch wel veel seksuele problematiek, seksueel misbruik. Doordat de sociale controle in een dorp ook groot is, uiten problemen zich toch ook vaak binnenshuis. Er is soms veel alcoholisme vind ik. Behoorlijk veel op het platteland. Het ziet er allemaal prachtig uit en mooi, maar achter elk huis heeft ieder zo zijn eigen problemen. En vanwege de veroudering zie ik ook steeds meer mensen met problemen die bij de ouderdom horen, waaronder dementie.

Mensen hebben hun eigen probleem en worstelen met hun eigen probleem. Ik werk in Terwolde. Dat is ook een beetje de biblebelt die daar doorheen loopt. Dus veel

geloofsproblemen die veel met het geloof te maken hebben. En daar wil men toch niet zo de vuile was van buiten hangen. Dus er is heel veel problematiek wat iedereen binnenskamers houdt, maar wat soms wel ver gaat vind ik. In die hele biblebelt is toch wel veel seksuele problematiek, seksueel misbruik. Doordat de sociale controle in een dorp ook groot is, uiten problemen zich toch ook vaak binnenshuis. Er is soms veel alcoholisme vind ik. Behoorlijk veel op het platteland. Het ziet er allemaal prachtig uit en mooi, maar achter elk huis heeft ieder zo zijn eigen problemen. En vanwege de veroudering zie ik ook steeds meer mensen met problemen die bij de ouderdom horen, waaronder dementie.

Waar je heel erg tegen aan loopt, is een stukje beeldvorming, schaamte, een stukje niet erkennen ‘ik heb geen probleem’ waardoor de drempel toch nog hoog is, hoe laagdrempelig ze ook gemaakt worden. Mijn ervaring is dat het

ontzettend veel moeite kost om mensen, ouders, inzicht te geven in hun

problemen en dat er ook hulp is. Er is toch heel veel schaamtegevoel, negatieve beeldvorming, waardoor ik denk: er schieten een heleboel mensen tussendoor die niet op het juiste moment op de juiste plek hulp krijgen die ze nodig hebben.

Waar je heel erg tegen aan loopt, is een stukje beeldvorming, schaamte, een stukje niet erkennen ‘ik heb geen probleem’ waardoor de drempel toch nog hoog is, hoe laagdrempelig ze ook gemaakt worden. Mijn ervaring is dat het

ontzettend veel moeite kost om mensen, ouders, inzicht te geven in hun

problemen en dat er ook hulp is. Er is toch heel veel schaamtegevoel, negatieve beeldvorming, waardoor ik denk: er schieten een heleboel mensen tussendoor die niet op het juiste moment op de juiste plek hulp krijgen die ze nodig hebben.

Mensen willen steeds meer zelfstandig zijn. De huidige groep tachtigers en negentigers die hangen nog heel erg aan hulp en die accepteren de zorg ook heel erg. Maar de groep die er nu aan zit te komen, de zestigers en zeventigers, die zijn heel erg gewend om alles zelf te regelen en zelf te doen en vooral geen ondersteuning en hulp te vragen. Met name bij echtparen zie je dat ze heel lang zelf doormodderen en ook echt zoiets hebben op moment dat iemand ondersteuning aanbiedt: nee we redden het wel. Daar kun je amper een voet tussen de deur krijgen.

Daar heb je nog onderscheid tussen een groep die zegt we doen het zelf allemaal wel en we houden elkaar in stand en het lukt allemaal wel en daar zijn zo kwetsbaar in zijn op een gegeven moment dat het breekt en dan ben je eigenlijk te laat.

Mensen willen steeds meer zelfstandig zijn. De huidige groep tachtigers en negentigers die hangen nog heel erg aan hulp en die accepteren de zorg ook heel erg. Maar de groep die er nu aan zit te komen, de zestigers en zeventigers, die zijn heel erg gewend om alles zelf te regelen en zelf te doen en vooral geen ondersteuning en hulp te vragen. Met name bij echtparen zie je dat ze heel lang zelf doormodderen en ook echt zoiets hebben op moment dat iemand ondersteuning aanbiedt: nee we redden het wel. Daar kun je amper een voet tussen de deur krijgen.

Daar heb je nog onderscheid tussen een groep die zegt we doen het zelf allemaal wel en we houden elkaar in stand en het lukt allemaal wel en daar zijn zo kwetsbaar in zijn op een gegeven moment dat het breekt en dan ben je eigenlijk te laat.

Waar je nu mee te maken krijgt, zijn zorgmijders. Mensen denken ‘ik heb helemaal geen zorg nodig’, die komen nu later, wanneer ze al in de schulden zitten, wanneer ze helemaal in de knel zitten. Ze kunnen dan niet meer anders. Ik denk dat dat het grootste probleem is.

Maar de mensen die wel klagen, die houden hun zorg. Maar juist de mensen die het hardste nodig hebben en niet mondig zijn raken het kwijt.

Verder, alles waar ik tegen aanloop is dat burgers nog niet weten, misschien de meesten wel, dan kom ik weer op leerplicht. Dat de burgers weinig afweten van bijvoorbeeld: wat kan ik bij het CJG doen? Ze kunnen op internet googelen, maar ik merk wel dat er niet zo veel tijd is en dan vragen zij zich af: Wat is CJG? Wat betekent CJG dan? Waar moet ik dan terecht? En ook met stichting Leergeld. Ouders die van een uitkering leven, maar die niet een

sportvereniging kunnen betalen. Uiteindelijk vind ik dat zonde, want het kind kan wel gaan sporten, maar hoe moeten ze dat weten. Ze moeten eigenlijk door iemand even advies gegeven worden dat je daar en daar terecht kan. Misschien bij de

klantmanager kun je ook aankloppen met dat je kind op sport wil maar jij daar geen middelen voor hebt.

Kan het op een andere manier? Dat is waar ik tegen aanloop bij een gezin waarbij ik denk “hier kan veel meer”. Alles wordt zo beperkt en dat hoeft niet. Als ik van de een hoor dat hij dat en dat heeft gekregen dan denk ik dat dit ook voor de ander moet gelden.

Probeer eens bij CJG of je klantmanager te vragen of je in aanmerking komt voor leergeld, ik noem maar wat. Bijzonder bijstand. Dat weten ze allemaal niet. Dat ze daar recht op hebben bij bepaalde aanschaf ervan.

Verder, alles waar ik tegen aanloop is dat burgers nog niet weten, misschien de meesten wel, dan kom ik weer op leerplicht. Dat de burgers weinig afweten van bijvoorbeeld: wat kan ik bij het CJG doen? Ze kunnen op internet googelen, maar ik merk wel dat er niet zo veel tijd is en dan vragen zij zich af: Wat is CJG? Wat betekent CJG dan? Waar moet ik dan terecht? En ook met stichting Leergeld. Ouders die van een uitkering leven, maar die niet een

sportvereniging kunnen betalen. Uiteindelijk vind ik dat zonde, want het kind kan wel gaan sporten, maar hoe moeten ze dat weten. Ze moeten eigenlijk door iemand even advies gegeven worden dat je daar en daar terecht kan. Misschien bij de

klantmanager kun je ook aankloppen met dat je kind op sport wil maar jij daar geen middelen voor hebt.

Kan het op een andere manier? Dat is waar ik tegen aanloop bij een gezin waarbij ik denk “hier kan veel meer”. Alles wordt zo beperkt en dat hoeft niet. Als ik van de een hoor dat hij dat en dat heeft gekregen dan denk ik dat dit ook voor de ander moet gelden.

Probeer eens bij CJG of je klantmanager te vragen of je in aanmerking komt voor leergeld, ik noem maar wat. Bijzonder bijstand. Dat weten ze allemaal niet. Dat ze daar recht op hebben bij bepaalde aanschaf ervan.

Dat is overgegaan naar de Wmo in Voorst. Er is wel een aantal mensen geweest dat zelf geen begeleiding meer wilde vanwege de hoge eigen bijdrage die ze moesten betalen. Als mensen vermogen hebben, dan wordt de bijdrage hoger. Ik begeleidde een cliënt in Nijbroek en die had eigen vermogen en toen werd zijn bijdrage per maand 180 euro voor 1 a 2 uur per week begeleiding. Hij is daarom gestopt. Sommige mensen die geen begeleiding meer hebben, hebben geluk en kunnen dan terugvallen op hun eigen netwerk. Ik neem aan dat ze zich opnieuw melden als ze ondersteuning nodig hebben.

En preventie vind ik prima, hoe eerder je iets signaleert hoe beter het is. Maar hoe kom je achter de preventie. Mensen moeten niet zeggen ik ben bang. Ze willen niet zeggen ik mag die man of vrouw niet. Voorst is een gemeente; het reilt en zeilt altied wel deur. Ik denk dat dit veel speelt. Je moet de mensen hierin opvoeden. Zoals nu ook met de psychische hulpverlening bij de jeugd, dat kaart ze landelijk an maar hier in Voorst heur ie nooit dat iets niet goed geet.

Maar mensen die hier werkt geeft dat dan wel an. Als ik er dan vraogen over stel zegt ze nooit dat het niet goed geet en dan geef ik an dat ze dat aan mot geven in het oaverleg. Dat is het moeilijkste om achter te kommen. Een geval met de stadsbank: als ik aan de wetholder vraoge hoe het met de stadsbank zit dan zeg he het geet wel goed maar als ik dan iemand spreke die werkt met de stadsbank dan geet het niet. Ze zegt doar dat iemand van 28 euro in de weke rond moet komen. Dat kan toch niet. Toen is de maatschappelijk werkster dr hen egaon en heeft dat eregeld.

En preventie vind ik prima, hoe eerder je iets signaleert hoe beter het is. Maar hoe kom je achter de preventie. Mensen moeten niet zeggen ik ben bang. Ze willen niet zeggen ik mag die man of vrouw niet. Voorst is een gemeente; het reilt en zeilt altied wel deur. Ik denk dat dit veel speelt. Je moet de mensen hierin opvoeden. Zoals nu ook met de psychische hulpverlening bij de jeugd, dat kaart ze landelijk an maar hier in Voorst heur ie nooit dat iets niet goed geet.

Maar mensen die hier werkt geeft dat dan wel an. Als ik er dan vraogen over stel zegt ze nooit dat het niet goed geet en dan geef ik an dat ze dat aan mot geven in het oaverleg. Dat is het moeilijkste om achter te kommen. Een geval met de stadsbank: als ik aan de wetholder vraoge hoe het met de stadsbank zit dan zeg he het geet wel goed maar als ik dan iemand spreke die werkt met de stadsbank dan geet het niet. Ze zegt doar dat iemand van 28 euro in de weke rond moet komen. Dat kan toch niet. Toen is de maatschappelijk werkster dr hen egaon en heeft dat eregeld.

Contact opnemen met het CJG voelt voor veel ouders als een grote stap, omdat er vaak direct oplossingen worden aangedragen. Zij willen liever eerst rustig in gesprek. En het knellende hierbij is dat het maken van een afspraak soms lang op zich laat wachten, omdat er vaak meerdere mensen bij betrokken zijn en dus meerdere agenda’s.

Ik denk dat in 2015 bij de start wel heeft gespeeld dat ook in de communicatie steeds eigen

verantwoordelijkheid en zelfredzaamheid benadrukt werd en dat mensen niet aanvragen omdat ze denken dat ze “wel niet in aanmerking zullen komen”. Toen werd de huishoudelijke hulp ook minder. En toen is er niet altijd eerst een gesprek geweest maar werd het afgebouwd omdat van een stukje zelfredzaamheid werd uitgegaan. En het was toen ook niet zo duidelijk dat de huishoudelijke hulp onder de Wmo bleef vallen.

Ik denk dat in 2015 bij de start wel heeft gespeeld dat ook in de communicatie steeds eigen

verantwoordelijkheid en zelfredzaamheid benadrukt werd en dat mensen niet aanvragen omdat ze denken dat ze “wel niet in aanmerking zullen komen”. Toen werd de huishoudelijke hulp ook minder. En toen is er niet altijd eerst een gesprek geweest maar werd het afgebouwd omdat van een stukje zelfredzaamheid werd uitgegaan. En het was toen ook niet zo duidelijk dat de huishoudelijke hulp onder de Wmo bleef vallen.

Mensen zijn niet goed op de hoogte wat ze vergoed krijgen en wat niet. Eerder had je eigen bijdrage voor thuiszorg, negen op de tien mensen weet niet dat dat niet meer zo is. Dat het nu in het basispakket zit. Mensen houden thuiszorg af omdat ze denken dat het geld kost. Zeker mensen die al moeilijk rondkomen maar wel huishoudelijke zorg nodig hebben die denken dat ze daar flink voor moeten betalen. Als iemand op zo´n inkomensniveau zit kunnen ze ook nog bijzondere bijstand krijgen, maar er is een hele grote groep in Voorst die daar recht op heeft maar geen gebruik van maakt. Simpelweg omdat ze het niet weten wat er allemaal niet kan.

De gemeentepolis die er nu is, voor mensen in de bijstand is al heel goed. De gemeente subsidieert dan 5 behandelingen, mits je hieraan voldoet. Heel veel mensen hebben hier geen weet van. Kennis bij de mensen brengen is wel heel belangrijk. Mensen komen ook niet meer altijd daardoor.

Want ik denk dat er wel mensen zijn die eigenlijk medicijnen moeten gebruiken en dat nu niet doen omdat ze te duur zijn.

Want als je met een minimum inkomen de pech hebt dat je in een keer je eigen bijdrage moet betalen dan heb je wel een probleem. Wij verstrekken daar bijzondere bijstand voor. En dan komt het uiteindelijk wel goed maar dat is wel een omslachtige manier. Voor ons en voor de klant. En je weet natuurlijk niet hoeveel mensen geen gebruik maken omdat ze denken dat kan ik niet betalen die eigen bijdrage. Want die hoor je en zie je niet. Maar ja goed als je als overheid een eigen bijdrage oplegt van 365 euro of wat is het, ja dat is voor de rijke in Nederland zakgeld. En voor armen in Nederland is dat soms een onoverkomelijke heuvel. Maar daar kan je wel wat aan doen en als gemeente kan dat, zoals Lochem dat doet. Ja, in mijn mensvisie en politiekvisie zou je het eerlijker kunnen verdelen. Maar dan moet je meer nivelleren.

Want ik denk dat er wel mensen zijn die eigenlijk medicijnen moeten gebruiken en dat nu niet doen omdat ze te duur zijn.

Want als je met een minimum inkomen de pech hebt dat je in een keer je eigen bijdrage moet betalen dan heb je wel een probleem. Wij verstrekken daar bijzondere bijstand voor. En dan komt het uiteindelijk wel goed maar dat is wel een omslachtige manier. Voor ons en voor de klant. En je weet natuurlijk niet hoeveel mensen geen gebruik maken omdat ze denken dat kan ik niet betalen die eigen bijdrage. Want die hoor je en zie je niet. Maar ja goed als je als overheid een eigen bijdrage oplegt van 365 euro of wat is het, ja dat is voor de rijke in Nederland zakgeld. En voor armen in Nederland is dat soms een onoverkomelijke heuvel. Maar daar kan je wel wat aan doen en als gemeente kan dat, zoals Lochem dat doet. Ja, in mijn mensvisie en politiekvisie zou je het eerlijker kunnen verdelen. Maar dan moet je meer nivelleren.

Dat is eigenlijk wat ik in het werk een dilemma vind. Het meest

problematische aan het ouders zelf dingen te laten betalen is volgens mij dat er dan ook ouders zijn die dat niet gaan doen en afwachten tot het probleem erger wordt.

Dat is eigenlijk wat ik in het werk een dilemma vind. Het meest

problematische aan het ouders zelf dingen te laten betalen is volgens mij dat er dan ook ouders zijn die dat niet gaan doen en afwachten tot het probleem erger wordt.

Door eigen bijdrage zien mensen af van zorg, ggz, huisartsenpraktijk ondersteuner, geldt ook voor eigen bijdrage begeleiding. Het gaat vooral om de lage inkomens, kwetsbare mensen, met ontwikkelingsbeperking, psychische problemen.

De kosten voor extra ondersteuning zijn een groot probleem. Ik kan een raamovereenkomst sluiten met de gemeente. Dat kan, maar dan moet ik aan veel voorwaarden voldoen bv. basiscursus medische EHBO, als een super BHV-er. Je moet veel investeren. Stukje coaching kan vergoed worden door de ziektekostenverzekering van de ouders of via PGB.

Modaal of lager hebben die verzekering niet. Mensen die hier (bij de Plec) komen, moeten het zelf betalen. Ik weet niet welke mensen er helemaal niet komen. Ik kan niet zeggen kom maar; ik moet er ook van leven. Dat is een spagaat. Het probleem is even groot, maar ik zit er niet zo mee. Ik kan er niets mee

De kosten voor extra ondersteuning zijn een groot probleem. Ik kan een raamovereenkomst sluiten met de gemeente. Dat kan, maar dan moet ik aan veel voorwaarden voldoen bv. basiscursus medische EHBO, als een super BHV-er. Je moet veel investeren. Stukje coaching kan vergoed worden door de ziektekostenverzekering van de ouders of via PGB.

Modaal of lager hebben die verzekering niet. Mensen die hier (bij de Plec) komen, moeten het zelf betalen. Ik weet niet welke mensen er helemaal niet komen. Ik kan niet zeggen kom maar; ik moet er ook van leven. Dat is een spagaat. Het probleem is even groot, maar ik zit er niet zo mee. Ik kan er niets mee

Ik zie dat mensen afzien van hulp of minder hulp willen. Maar ook mensen die wel informatie of een intakegesprek willen, maar dan toch afschrikken op de eigen bijdrage. Onze cliëntpopulatie wisselt heel erg.

Het zijn bijvoorbeeld mensen die een ongeluk hebben gehad of een hersentumor. Ik zit even te denken voor Voorst. Daar zitten meer oudere mensen en mensen met een lager inkomen. Ik heb ook wel

meegemaakt dat ze daarom zijn afgehaakt en die zijn niet meer in beeld. Sinds kort is er hier ook weer een echtpaar in beeld met een behoorlijk inkomen en de eigen bijdrage is daarbij ook benoemd. Ik leg dat altijd uit, maar ze hebben denk ik nog niet de factuur van het CAK gezien en je kunt het wel zeggen maar als het zwart of wit uiteindelijk binnenkomt dan is het een domper voor mensen.

Ik zie dat mensen afzien van hulp of minder hulp willen. Maar ook mensen die wel informatie of een intakegesprek willen, maar dan toch afschrikken op de eigen bijdrage. Onze cliëntpopulatie wisselt heel erg.

Het zijn bijvoorbeeld mensen die een ongeluk hebben gehad of een hersentumor. Ik zit even te denken voor Voorst. Daar zitten meer oudere mensen en mensen met een lager inkomen. Ik heb ook wel

meegemaakt dat ze daarom zijn afgehaakt en die zijn niet meer in beeld. Sinds kort is er hier ook weer een echtpaar in beeld met een behoorlijk inkomen en de eigen bijdrage is daarbij ook benoemd. Ik leg dat altijd uit, maar ze hebben denk ik nog niet de factuur van het CAK gezien en je kunt het wel zeggen maar als het zwart of wit uiteindelijk binnenkomt dan is het een domper voor mensen.

Het enige dat ik zie dat mensen tegenaan gelopen zijn is de hoge eigen bijdrage. Dat ze daarom afzien van zorg, terwijl ze er wel wat aan hebben. Misschien is de noodzaak dan wel niet heel hoog, maar ik heb wel ergens wat gesignaleerd van dat mensen met hulp wel geholpen zijn. Misschien wat minder, maar die eigen bijdrage die is fors hier in vergelijking met andere gemeentes. Via de begeleiding, ik doen zelf de intake, horen ze het eerst. We hebben dan al aangegeven dat hier de eigen bijdrage hoog is. Maar wij kunnen daar ook niks aan veranderen.

Ik wil daar wel een voorbeeld bij geven, wat gaat over de eigen bijdrage;

Ik was bij een boerengezin, een vrouw met NAH, en die was beperkt en onzeker, haar man had ook NAH. Haar zoon had hulp ingeschakeld en ik ben daar naartoe geweest. Maar omdat ze eigen panden hebben, heb je eigen vermogen terwijl ze er niet bij kunnen. De eigen bijdrage werd

€70,- per uur. Dat kan ik niet uitleggen dan. Die heb ik wel doorgestuurd naar een psycholoog van Klimmendaal, omdat ze daar misschien een kortdurend traject kunnen doen en dan horen we dan te zijner tijd wel of er thuis nog wat nodig is, maar de Wmo is voorliggend. Er komen ook wel jongere mensen en wat je dan ook vaak ziet dat mensen hebben gewerkt en die verliezen dan hun baan doordat ze NAH hebben

gekregen maar dan hebben ze nog wel het salaris van de jaren daarvoor even en daar wordt dan de eigen bijdrage op gebaseerd. En dat is ook heel vervelend. En er komen al veel extra kosten, mensen moeten naar het revalidatiecentrum rijden heen en weer als gezin en extra oppas, een partner die een tijdje niet kan werken. Dat is echt belastend. Het verschil is gewoon heel groot met Apeldoorn bijvoorbeeld. Die hebben een maximum eigen bijdrage van uit mijn hoofd €15 en hier is dat €70.

Het enige dat ik zie dat mensen tegenaan gelopen zijn is de hoge eigen bijdrage. Dat ze daarom afzien van zorg, terwijl ze er wel wat aan hebben. Misschien is de noodzaak dan wel niet heel hoog, maar ik heb wel ergens wat gesignaleerd van dat mensen met hulp wel geholpen zijn. Misschien wat minder, maar die eigen bijdrage die is fors hier in vergelijking met andere gemeentes. Via de begeleiding, ik doen zelf de intake, horen ze het eerst. We hebben dan al aangegeven dat hier de eigen bijdrage hoog is. Maar wij kunnen daar ook niks aan veranderen.

Ik wil daar wel een voorbeeld bij geven, wat gaat over de eigen bijdrage;

Ik was bij een boerengezin, een vrouw met NAH, en die was beperkt en onzeker, haar man had ook NAH. Haar zoon had hulp ingeschakeld en ik ben daar naartoe geweest. Maar omdat ze eigen panden hebben, heb je eigen vermogen terwijl ze er niet bij kunnen. De eigen bijdrage werd

€70,- per uur. Dat kan ik niet uitleggen dan. Die heb ik wel doorgestuurd naar een psycholoog van Klimmendaal, omdat ze daar misschien een kortdurend traject kunnen doen en dan horen we dan te zijner tijd wel of er thuis nog wat nodig is, maar de Wmo is voorliggend. Er komen ook wel jongere mensen en wat je dan ook vaak ziet dat mensen hebben gewerkt en die verliezen dan hun baan doordat ze NAH hebben

gekregen maar dan hebben ze nog wel het salaris van de jaren daarvoor even en daar wordt dan de eigen bijdrage op gebaseerd. En dat is ook heel vervelend. En er komen al veel extra kosten, mensen moeten naar het revalidatiecentrum rijden heen en weer als gezin en extra oppas, een partner die een tijdje niet kan werken. Dat is echt belastend. Het verschil is gewoon heel groot met Apeldoorn bijvoorbeeld. Die hebben een maximum eigen bijdrage van uit mijn hoofd €15 en hier is dat €70.

Verder komt het bij de GGZ voor dat mensen de eigen bijdrage niet kunnen betalen, waardoor ze wachten om hulp te vragen en dat leidt dan vaak tot een crisis. We willen integratie, iedereen mee laten doen. Dan moet de basis op orde zijn, o.a. financieel. Als bij de GGZ iemand hulp nodig heeft, maar het niet krijgt en er is geen sociale omgeving, komt hij terecht in de mallemolen van de maatschappij, in de hectiek.

Er zijn veel kindercoaches en dat vind ik wel goed. Maar het jammere is dat je dat zelf moet betalen. Het goede ervan vind ik dat ze echt met het kind in gesprek gaan en veel breder kijken om een kind te helpen. Dat is helaas voor veel mensen financieel niet op te brengen. Ouders zouden op een veel laagdrempeliger niveau adviezen moeten kunnen krijgen en meer kortdurend en coachend in plaats van al te snel de weg naar huisarts e/o diagnoses te moeten bewandelen.

Een recent voorbeeld is van een mevrouw die geopereerd werd. De operatie is dan basiszorg. Wij komen dan aan huis, dat kost 50 euro. Die mevrouw gaf toen aan het niet te kunnen betalen. Die ging toen eerst zelf kijken hoe ver ze kwam, zonder therapeutische begeleiding. Die mensen blijven verstoken van zorg, dat maken we veel mee. Dat kan tot gevolg hebben dat mensen dus bijvoorbeeld minder goed terugkomen op de arbeidsmarkt, minder snel en goed terugkomen. Het is zeker niet handig, niet goed dat dit gebeurt.

Ja die cultuur. Net zo goed als het ook cultuur is van; heel lang doorgaan met problemen die je zelf ervaart. Het is zo onze cultuur van het gaat wel weer over, kom op gewoon even doorzetten, een schepje er bovenop doen. Ook als je kijkt naar burn-out, stress klachten, het zit zo in ons denk ik. Iemand zei eens tegen mij; ‘je moet eerst over je grenzen heen gaan voordat je ze kent’. En ik denk dat dit ook zo is. En ook wel de schaamte en schuld, het is nog steeds iets, eigenlijk is het iets heel gewoons maar ook iets ongewoons om mee te komen. Ik denk dat dat schuldgevoel en schaamte wel het meest knellend is.

Het kabinetsbeleid is om meer bij burger terug te leggen, maar begrijpen ze wel hoe moeilijk het is om hulp te vragen? We zijn allemaal nette brave inwoners, die heel veel dingen gewoon vinden: ik zorg toch naast vaak een baan voor mijn moeder, help mijn zieke buurvrouw, pas op de kinderen van mijn zus. Waar ligt de grens? Wanneer is het te veel.

Wanneer mag ik zeggen dat het teveel is. Dit heeft voor een groot deel te maken met de huidige samenleving, we zijn meer op onszelf en er is een minder verbindende context.

Het kabinetsbeleid is om meer bij burger terug te leggen, maar begrijpen ze wel hoe moeilijk het is om hulp te vragen? We zijn allemaal nette brave inwoners, die heel veel dingen gewoon vinden: ik zorg toch naast vaak een baan voor mijn moeder, help mijn zieke buurvrouw, pas op de kinderen van mijn zus. Waar ligt de grens? Wanneer is het te veel.

Wanneer mag ik zeggen dat het teveel is. Dit heeft voor een groot deel te maken met de huidige samenleving, we zijn meer op onszelf en er is een minder verbindende context.

Mensen wachten lang met hulp vragen. Dat heeft toch te maken met schaamte en eigen schuld dikke bult. Je kunt een kwartje maar een keer uitgeven en dat soort dingen. Ja dat is toch een beetje onze

calvinistische maatschappij. Het zal je eigen schuld wel zijn. En dat is natuurlijk niet altijd, of heel vaak niet het geval. Kan wel natuurlijk, je hebt ook mensen die een gat in hun hand hebben maar dat is vaak niet het geval.

Mensen wachten lang met hulp vragen. Dat heeft toch te maken met schaamte en eigen schuld dikke bult. Je kunt een kwartje maar een keer uitgeven en dat soort dingen. Ja dat is toch een beetje onze

calvinistische maatschappij. Het zal je eigen schuld wel zijn. En dat is natuurlijk niet altijd, of heel vaak niet het geval. Kan wel natuurlijk, je hebt ook mensen die een gat in hun hand hebben maar dat is vaak niet het geval.

Er is een drempel, er is schaamte om zich bij ons te melden, mensen vinden het lastig zich te melden of te bellen voor hulp als ze de schulden niet meer kunnen overzien.

Er zitten twee knellingen. Ten eerste de persoon zelf die moeilijk de drempel kan overkomen, schaamte gevoel. Ten tweede dat wij pas heel laat er achter komen wat het probleem is.

Op een gegeven moment komt het natuurlijk wel naar boven, maar dan is het al lang aan de gang.

Als ouders ga je niet gauw naar een grote bijeenkomst waar je gezien gaat worden en aan de andere kant er een groot kiekeboespel gespeeld wordt onder mensen die hulp nodig hebben. Veel mensen weten dat er grote drugsproblemen zijn en dat we net doen of als het er niet is. Dat we mensen er niet op aan spreken. CJG is veel te groot, veel te algemeen. Het is voor jongeren minder bedreigend om hun problemen op de sportclub te bespreken dan naar het CJG te gaan.

Waar het mis kan gaan. Er zitten allemaal taboes op, dan moet ‘ie naar de psycholoog. Eerstelijns, ook met de alternatieve geneeswijze erbij.

Dan is het meer wellness, waarom niet. Ga maar eens 10x ontspanningsoefeningen doen, waarom niet.

Waar het mis kan gaan. Er zitten allemaal taboes op, dan moet ‘ie naar de psycholoog. Eerstelijns, ook met de alternatieve geneeswijze erbij.

Dan is het meer wellness, waarom niet. Ga maar eens 10x ontspanningsoefeningen doen, waarom niet.

Het meest knellende is de anonimiteit denk ik. Zo is er bijvoorbeeld ook verborgen armoede. Ik denk dat mensen dit liever in huis houden, hier niet over praten, zich schamen. Ik heb in mijn werkzame leven in het onderwijs (basisonderwijs Martinus in Twello) gewerkt. En vroeger was dit ook al zo. Ik heb toen regelmatig meegemaakt dat kinderen niet mee konden gaan op schoolreisje. Dat hun ouders dat niet konden betalen, maar hun mond hielden over deze reden.

Voor veel mensen is een eerste stap naar hulpverlening zetten een moeizame; mensen geven liever niet toe dat er hulp nodig is en schamen zich vaak voor familie of buurt.

Schaamte hoor je ook vaak. Schaamte. Je weet, we lullen hier in Voorst.

Ik ken ook een paar mensen, die hebben een drankprobleem. Ik heb er weleens mee gepraat. Het is beter als je een keer naar de dokter gaat.

Ik zal het niet verder vertellen. Ik kan je niet verder helpen. Ja, ik kan je vertellen dat je het niet moet doen. Daar zijn instanties voor. Die kunnen je helpen. Daar moet je voor open staan. Anders help je jezelf ten gronde. Dan trekken ze zich terug. Dat is net verkeerd. Kwijnen ze weg.

Zakken ze steeds dieper verder in de put.

Schaamte hoor je ook vaak. Schaamte. Je weet, we lullen hier in Voorst.

Ik ken ook een paar mensen, die hebben een drankprobleem. Ik heb er weleens mee gepraat. Het is beter als je een keer naar de dokter gaat.

Ik zal het niet verder vertellen. Ik kan je niet verder helpen. Ja, ik kan je vertellen dat je het niet moet doen. Daar zijn instanties voor. Die kunnen je helpen. Daar moet je voor open staan. Anders help je jezelf ten gronde. Dan trekken ze zich terug. Dat is net verkeerd. Kwijnen ze weg.

Zakken ze steeds dieper verder in de put.

Hoe ontstaat dat na een paar maanden? Nou er ontstaat dan frustratie tussen beide partners, de ene is niet meer zoals hij was en dat komt er dan thuis op een gegeven moment echt wel uit, iemand heeft een korter lontje gekregen. Of de man deed altijd de administratie en dat lukt niet meer en de vrouw kan dat op dit moment ook niet, dus het loopt ook financieel in de soep. Ja dat iemand minder initiatief neemt, gaat ernaartoe dat de trekker van het echtpaar het wel oké vindt. Mensen blijven wat meer bij huis, en ruzies/agressie ontstaan. Toevallig moeten we deze week ook naar een gezin en die mensen dachten het zelf op te lossen… Dat is ook heel goed hoor. Ik vind niet dat je direct mensen hulp moet gaan bieden het is ook goed om te kijken hoe ver mensen zelf kunnen komen, maar daar is echt sprake van huiselijk geweld erbij, met politie. Soms heb je bij NAH zelf het ziekte-inzicht niet en hebt ook een korter lontje en dat de cliënt zelf het idee heeft dat het wel meevalt.

Terwijl het inzicht er niet is dat het niet meevalt. Dus de persoon kan er ook niks aan doen, maar het is voor partners niet te handelen. Dat komen we ook zeker tegen. Maar in dat gezin kwam thuiszorg die dat signaleerde en volgens mij hebben de kinderen aan de bel getrokken dat het niet goed ging. Er is ook schaamte en angst.

Hoe ontstaat dat na een paar maanden? Nou er ontstaat dan frustratie tussen beide partners, de ene is niet meer zoals hij was en dat komt er dan thuis op een gegeven moment echt wel uit, iemand heeft een korter lontje gekregen. Of de man deed altijd de administratie en dat lukt niet meer en de vrouw kan dat op dit moment ook niet, dus het loopt ook financieel in de soep. Ja dat iemand minder initiatief neemt, gaat ernaartoe dat de trekker van het echtpaar het wel oké vindt. Mensen blijven wat meer bij huis, en ruzies/agressie ontstaan. Toevallig moeten we deze week ook naar een gezin en die mensen dachten het zelf op te lossen… Dat is ook heel goed hoor. Ik vind niet dat je direct mensen hulp moet gaan bieden het is ook goed om te kijken hoe ver mensen zelf kunnen komen, maar daar is echt sprake van huiselijk geweld erbij, met politie. Soms heb je bij NAH zelf het ziekte-inzicht niet en hebt ook een korter lontje en dat de cliënt zelf het idee heeft dat het wel meevalt.

Terwijl het inzicht er niet is dat het niet meevalt. Dus de persoon kan er ook niks aan doen, maar het is voor partners niet te handelen. Dat komen we ook zeker tegen. Maar in dat gezin kwam thuiszorg die dat signaleerde en volgens mij hebben de kinderen aan de bel getrokken dat het niet goed ging. Er is ook schaamte en angst.

Ik denk dat op zich, de logopedisten doen heel goed werk. Een vrouw van een vriend van mij is logopedist, worden ongelofelijk gekort. Vergoeding wordt minder, maakt het ook moeilijker voor mensen om te doen dat mensen eerder afhaken, en zeker de zwakkere sociale groepen, dus je zou voorwaarden willen scheppen dat die kinderen ook hulp kunnen krijgen en dat er genoeg diagnostiek is.

Ik hoor ook van mensen die dan net tussen wal en schip vallen en dan de drempel toch te hoog is om naar de gemeente te gaan. Ik wou dat ik daar wat voor kon betekenen. Het is zeker een drempel om hier heen te gaan, zeker als je van huis uit daarin niet gesteund wordt.

Beloon ze als mensen het op eigen kracht doen. Ik gun het ze dat ze gesteund worden. Het is toch een hoge drempel voor veel mensen.

Ik hoor ook van mensen die dan net tussen wal en schip vallen en dan de drempel toch te hoog is om naar de gemeente te gaan. Ik wou dat ik daar wat voor kon betekenen. Het is zeker een drempel om hier heen te gaan, zeker als je van huis uit daarin niet gesteund wordt.

Beloon ze als mensen het op eigen kracht doen. Ik gun het ze dat ze gesteund worden. Het is toch een hoge drempel voor veel mensen.

We hebben een redelijk ruim beleid met een inkomensgrens van 125 procent. Dus daar kunnen mensen bij zitten die wel werken maar een laag inkomen hebben. Maar je ziet in het bestand dat er heel weinig mensen zijn die dat of weten of willen. Want je ziet dat het toch een drempel is om naar de gemeente te gaan en dan je hand op te houden.

Vanuit mijn gezichtspunt is er in de gemeente sprake van verborgen armoede. Mensen kunnen de vaste lasten niet meer betalen, mensen houden dit voor zich, het is een soort taboe. Mensen lopen te lang door, waardoor de problemen verergeren. Hoe kunnen mensen sneller contact opnemen om dit bespreekbaar te maken? Hoe komen ze in de

problemen, ligt dit aan de gemeente? Mensen weten niet waar ze terecht kunnen en lopen niet te koop met geldproblemen. Vaak komen ze met mij in contact na doorverwijzing van een ander maatschappelijke netwerkorganisatie. Ik zou willen dat ze bijvoorbeeld al komen na één maand huurachterstand in plaats van dat de woningstichting aan de bel trekt. Schaamte voor de armoede en niet weten waar men terecht kan voor hulp. Voorlichting geven over wat bijvoorbeeld een sociale

raadsman doet en kan betekenen. Mijn ervaring is dat de inwoners van de gemeente Voorst vaak in Apeldoorn te woord gestaan willen worden, omdat ze bang zijn dat iemand ziet dat ze een afspraak hebben met iemand van de Stadsbank.

Vanuit mijn gezichtspunt is er in de gemeente sprake van verborgen armoede. Mensen kunnen de vaste lasten niet meer betalen, mensen houden dit voor zich, het is een soort taboe. Mensen lopen te lang door, waardoor de problemen verergeren. Hoe kunnen mensen sneller contact opnemen om dit bespreekbaar te maken? Hoe komen ze in de

problemen, ligt dit aan de gemeente? Mensen weten niet waar ze terecht kunnen en lopen niet te koop met geldproblemen. Vaak komen ze met mij in contact na doorverwijzing van een ander maatschappelijke netwerkorganisatie. Ik zou willen dat ze bijvoorbeeld al komen na één maand huurachterstand in plaats van dat de woningstichting aan de bel trekt. Schaamte voor de armoede en niet weten waar men terecht kan voor hulp. Voorlichting geven over wat bijvoorbeeld een sociale

raadsman doet en kan betekenen. Mijn ervaring is dat de inwoners van de gemeente Voorst vaak in Apeldoorn te woord gestaan willen worden, omdat ze bang zijn dat iemand ziet dat ze een afspraak hebben met iemand van de Stadsbank.

Ik denk dat psychische problemen nog wel een taboe zijn. Dat merk ik ook wel in de groep dat veel mensen het er ook niet over willen hebben.

Dat is wel een stukje cultuur, een gebroken been daar wil iedereen het wel over hebben. Maar op het psychische leed zit zo veel taboe op. En dan zie je dat dat eenzaamheid teweeg brengt. Ja, als je er niet mee komt dan.

Ik denk dat psychische problemen nog wel een taboe zijn. Dat merk ik ook wel in de groep dat veel mensen het er ook niet over willen hebben.

Dat is wel een stukje cultuur, een gebroken been daar wil iedereen het wel over hebben. Maar op het psychische leed zit zo veel taboe op. En dan zie je dat dat eenzaamheid teweeg brengt. Ja, als je er niet mee komt dan.

Ik denk dat ouders wel worstelen. Meer dan dat we denken. Financieel. Over opvoeding. We hebben hier een inloopspreekuur, vanuit het Centrum voor Jeugd en Gezin. Het is een enorm hoge drempel om daar naar binnen te gaan wandelen. Het wordt al gezien dat je daar naar binnen gaat.

Je ziet het bijvoorbeeld ook wel bij statushouders die vanuit hun cultuur bepaalde dingen hebben

meegekregen om vooral geen hulp te vragen. Dan is het heel lastig. Je kunt dan wel heel mooi een super

systeem bedacht hebben en een loket hebben, maar dan heeft ook dat culturele gebeuren er een beetje mee te maken.

Je ziet het bijvoorbeeld ook wel bij statushouders die vanuit hun cultuur bepaalde dingen hebben

meegekregen om vooral geen hulp te vragen. Dan is het heel lastig. Je kunt dan wel heel mooi een super

systeem bedacht hebben en een loket hebben, maar dan heeft ook dat culturele gebeuren er een beetje mee te maken.

Het zijn vaak mensen die het moeilijk vinden om zelf stappen te ondernemen, om naar een groepje te gaan of naar een clubje, al is het maar een sportclub, dat zijn te grote drempels, daar moet net iets tussen zitten, denk ik.

Mensen wachten te lang met hulp vragen en dan vooral de ouderen die ook niet gewend zijn om mondig te zijn of niet durven te vragen. Mensen vereenzamen en je weet eigenlijk niet wie dat zijn.

De sociale cohesie in Nijbroek is redelijk. Maar ook, je komt niet zo gemakkelijk naar buiten met je problemen. Ook ouderen vinden dat moeilijk. Om dan hulp aan te bieden kom je op het gebied van de bemoeizorg.

Wat we zouden moeten willen bereiken is vroegtijdig signaleren. Daar ligt een grote verantwoordelijkheid bij sociale omgeving, buren en wijkbewoners. Die zijn echter best terughoudend in het melden van hun zorgen of het doorgeven van signalen. Of ze weten de weg niet waar ze naar toe moeten met hun zorgen of ze durven niet of ze zijn bang dat ze klagen. Als ze zich dan melden dan worden die meldingen niet altijd goed opgepakt. Gemeente en

woningcorporaties zitten vaak aan eind van het verhaal.

Wat we zouden moeten willen bereiken is vroegtijdig signaleren. Daar ligt een grote verantwoordelijkheid bij sociale omgeving, buren en wijkbewoners. Die zijn echter best terughoudend in het melden van hun zorgen of het doorgeven van signalen. Of ze weten de weg niet waar ze naar toe moeten met hun zorgen of ze durven niet of ze zijn bang dat ze klagen. Als ze zich dan melden dan worden die meldingen niet altijd goed opgepakt. Gemeente en

woningcorporaties zitten vaak aan eind van het verhaal.

Nou, als we nu kijken naar de groepen die, uit welke landen ze komen, de afgelopen 2 jaar is dat vooral Syrië, Eritrea en Afghanistan. En hoewel dat heel verschillende landen zijn en ook mensen met verschillend opleidingsniveau en zo, is het natuurlijk al een probleem dat als er geestelijke gezondheidsproblemen zijn, dat daar niet een cultuur is dat je daar over praat. Of dat je daarvoor naar iemand toegaat. Als er iemand, dat zei gisteren nog iemand over Eritreeërs, dat ontken je zo lang mogelijk. Want ja, als je ergens naar toe gaat ben je gek en wie wil er nou gek zijn? Dat is natuurlijk al een probleem.

Maar aan de andere kant mensen laten niet graag anderen in hun keuken kijken. Dus als er echt iets aan de hand is, ja mensen schamen zich ervoor, is het toch lastig. Das toch wel een dingetje het, sociale aspect. Kijk in het dorp is toch ook ons kent ons en dat werkt wel tot aan een bepaald niveau ik denk dat je er altijd rekening mee moet houden Maar aan de andere kant mensen laten niet graag anderen in hun keuken kijken. Dus als er echt iets aan de hand is, ja mensen schamen zich ervoor, is het toch lastig. Das toch wel een dingetje het, sociale aspect. Kijk in het dorp is toch ook ons kent ons en dat werkt wel tot aan een bepaald niveau ik denk dat je er altijd rekening mee moet houden Met sneller loslaten bedoel ik ook sneller doorverwijzen, maar soms ook weer in de zin van

consulteren. Dan zit vrijwillige hulpverlening in een gezin en ja, ja het is net een vijfenhalf een zes maar als je er dan onderdoor gaat dan gaat het snel slechter. Het zijn wel professionals maar wij werken in het gedwongen kader en het vrijwillig kader is allemaal in overleg met ouders en op hulpvraag van ouders. We zien ook heel vaak bij onze doelgroep dat de ouders de hulpvraag niet hebben of niet zien. En wat is dan het probleem en hoe ga je de mensen dan wel in het zicht krijgen als ze geen hulpvraag hebben maar er wel contact is. En als het zover opgelopen is en er niet aan de bel getrokken gaat worden. En dat is dan aan het voortraject om dat in het zicht te brengen.

Met sneller loslaten bedoel ik ook sneller doorverwijzen, maar soms ook weer in de zin van consulteren. Dan zit vrijwillige hulpverlening in een gezin en ja, ja het is net een vijfenhalf een zes maar als je er dan onderdoor gaat dan gaat het snel slechter. Het zijn wel professionals maar wij werken in het gedwongen kader en het vrijwillig kader is allemaal in overleg met ouders en op hulpvraag van ouders. We zien ook heel vaak bij onze doelgroep dat de ouders de hulpvraag niet hebben of niet zien. En wat is dan het probleem en hoe ga je de mensen dan wel in het zicht krijgen als ze geen hulpvraag hebben maar er wel contact is. En als het zover opgelopen is en er niet aan de bel getrokken gaat worden. En dat is dan aan het voortraject om dat in het zicht te brengen.

Er is een flink verschil tussen wel hulp willen krijgen en ook daadwerkelijk weten waar je moet zijn en vertrouwen hebben om te melden.

Het knellende aan de problematiek rond 55plussers is dat die denk ik foefjes hebben aangeleerd. Om te overleven. Om niet in het zicht te komen van mensen, om uit de hulpverlening te blijven en om zichzelf te redden. Dus die komen niet in beeld. Dat is wel het probleem hoe ga je die in kaart brengen en dan heb je wel een gemeente Voorst nodig. Waar zitten ze, waar kunnen we ze vinden, kunnen we er eens langs gaan?

Verder zie ik als ontwikkeling dat het aantal zorgmijders toeneemt. Bij de zorgmijders is het meest knellende probleem dat je daar moeilijk binnen komt. Deze zorgmijders zijn vaak ouderen. Dat zie ik in toenemende mate, de zelfzorg is slecht (hygiëne, structuur). Veel mensen zijn individueel gericht, op zichzelf gericht en wijzen zorg en hulpverlening af. De vraag is hoe je ze erbij kan betrekken. We moeten bereiken dat er meer thuisbegeleiding is, meer mogelijkheden om bij nijpende situaties binnen te komen. Dit vind ik het meest urgent, en dat komt omdat ik er dagelijks tegenaan loop.

Met wie we om tafel zitten die heeft de regie, en ik ben als hulpverlener als ondersteuner wat degene nodig heeft. Maar ik denk dat dat nog wel meer mag. Dat toch al te snel hulp willen bieden, te snel oplossingen bedenken, terwijl degene zelf de regie wil houden; het zelf wil bedenken. Het hoeft altijd niet heel groot te zijn, al denken we dat vaak wel.

Mensen voelen zich vaak bezwaard om aan te geven dat ze eenzaam zijn of om hulp te vragen.

Terwijl dat van alle kanten aangeboden wordt.

Maar dan zeggen ze toch: moet ik weer iemand lastigvallen, en ze helpen me al zo vaak. Dat is echt een drempel. Waarschijnlijk is dat de drempel die we allemaal hebben. Onze eigen boontjes doppen. Als je de boontjes wilt laten doppen door een ander, moet je dat vragen. Eén keer vragen is niet zo erg, twee keer vragen, maar als dat met de regelmaat van de klok gaat gebeuren, dan wordt het een probleem.

Mensen voelen zich vaak bezwaard om aan te geven dat ze eenzaam zijn of om hulp te vragen.

Terwijl dat van alle kanten aangeboden wordt.

Maar dan zeggen ze toch: moet ik weer iemand lastigvallen, en ze helpen me al zo vaak. Dat is echt een drempel. Waarschijnlijk is dat de drempel die we allemaal hebben. Onze eigen boontjes doppen. Als je de boontjes wilt laten doppen door een ander, moet je dat vragen. Eén keer vragen is niet zo erg, twee keer vragen, maar als dat met de regelmaat van de klok gaat gebeuren, dan wordt het een probleem.

Bovendien proberen de meeste mensen eerst hun problemen zelf op te lossen; het inschakelen van anderen stellen de meeste mensen zolang mogelijk uit. Eerst zelf oplossen en dan gebruik maken van regelingen.

We signaleren niet of pas als het probleem groot is

Dan is de vraag wie is verantwoordelijk? Want vaak bij het Maatschappelijk Netwerk, mensen signaleren iets als het probleem er al is. Of als het al ontspoord is, als het signaal van buitenaf komt. Dan is het eigenlijk al te laat.

Hier in Voorst zie je dat heel goed met huiselijk geweld. We hebben een heel laag huiselijk geweld cijfer. Dat kun je op twee manieren opvatten. Dat het heel goed gaat of dat we heel veel niet weten. Ik denk het laatste. Dat heeft te maken met de oorsprong van Voorst. Conservatief en vanuit christelijke waarden: daar heb je het niet over, dat deel je niet met anderen, dat los je achter de deur op met elkaar. Je merkt d