Het Belgische broeikaseffect

Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X

Het Belgische broeikaseffect

Het was de kroniek van een aangekondigde ondergang. Na de verschroeiende hitte- golf in juli, en na de meest deprimerende regenmaand augustus ooit, werd het konink- rijk op vrijdag 3 september door een nieuwe keten van natuurrampen getroffen. Rond vijf uur ‘s avonds viel hét symbool van België, Manneke Pis, plots droog. Loodgieters en brandweerploegen werden te hulp geroepen, maar de patiënt kon niet worden gere- animeerd. Enkele minuten later stortte de hoogste bol van het Atomium naar beneden en boorde zich met daverend geweld in de flanken van het Koning Boudewijnstadion.

Vanuit Laken kwam de melding dat de koninklijke crypte in al haar voegen kraakte en dat er dringend een perimeter moest worden afgezet. Het parket van Brussel schrok zich een hoedje en stuurde meteen verontschuldigingen naar de kardinaal. De grot- ten van Han werden ijlings afgesloten voor toeristen toen stalagtieten zonder ver- wittiging naar beneden stortten, en de scheepslift van Strépy begaf het onder plotse metaalmoeheid. Nog andere nautische catastrofes deden zich voor: zo bleek het zee- kanaal Brussel-Willebroek in een mum van tijd compleet verzand te zijn en raakte het Alberkanaal geblokkeerd door brokstukken van het roemruchte fort van Eben-Emael.

Koperdiefstal op de Brusselse noord-zuid-as? Niets van aan, spontane chemische ont- binding! Vreemde vertragingen op het Belgische spoorwegennet? De wissels bleken gewoon vastgevroren onder de allereerste najaarskoelte! Slechts één lichtpunt: het waterpeil van de Schelde zakte bij Antwerpen zo diep, dat er geen tunnel of brug meer moet worden geoosterweeld. Een simpele veerpont kan volstaan.

Beste lezers, er zijn er misschien die het nog niet begrepen hebben, maar de verdam- ping van België is definitief ingezet.

Er zijn er andere die er plots openlijk mee beginnen schermen, hoewel ze altijd beweerd hebben dat het ene en onverdeelbare vaderland het voornaamste doel van hun streven was. Misschien gaat het op de eerste plaats om een vorm van afdreiging, maar we kunnen er niet naast kijken dat Waals minister-president Rudy Demotte op de RTBF verklaarde dat de Franstaligen het heft in eigen handen moeten nemen en dat Wallonië dringend moet nadenken over een toekomst zonder Vlaanderen. Laurette Onkelinx zinspeelde daar ook op in een interview met La Dernière Heure: ‘de Frans- taligen moeten zich voorbereiden op het einde van België’. Herinner u trouwens dat ze Bart de Wever tijdens de onderhandelingen al eens toesnauwde dat ze zo’n scena- rio niet uitsloot. Maar dan wel met Brussel als oorlogsbuit, zoveel was duidelijk. Ook Di Rupo beklemtoonde tijdens zijn ultieme persconferentie, nadat hij zijn definitief ontslag was gaan aanbieden op Le Palais/Het Paleis, dat Walen en Brusselaars zij aan zij zouden staan. En als Philippe Moureaux zich laat ontvallen dat we in een proces van verpoppen van de staat zitten, dat we misschien naar de progressieve organisatie van de splitsing gaan, dan doet hij dat als voorzitter van de Brusselse PS-federatie, en men ziet van hier dat die zich zou uitspreken pro Flandria.

Bij het cdH gebaren ze voorlopig nog van krommen haas en laven ze zich aan de Brabançonne, maar Vlaams Belang-fractieleider Gerolf Annemans is er van overtuigd dat tot in de Parijse salons een scheidingsscenario in het voordeel van de Franstaligen besproken wordt. Langs Vlaamse zijde mag er dus ook geen tijd meer worden verlo- ren, maar moet dringend het uiteenvallen van België ten gunste van Vlaanderen wor- den voorbereid. Intussen mag geen enkele toegeving worden gedaan op de tweetalig- heid van de Brusselse instellingen, want Brussel mag in de internationale opinie geen leven gaan leiden als Franstalige enclave die geen enkele band met Vlaanderen meer heeft. (Het is uiteraard geen toeval dat eind vorige week een gemanipuleerde studie van de UCL opdook dat de Vlamingen nog maar goed zouden zijn voor 5,3 procent van de Brusselse bevolking. Versta: quantité négligeable!) Annemans waarschuwt de N-VA dan ook geen enkele toegeving inzake de Brusselse instellingen te doen. (Weet de lezer overigens dat de Franstaligen een bijzondere wet eisen om de verkeerswe- gen in en uit Brussel onder voogdij van de drie gewesten te plaatsen? Moet daar nog een tekening bij misschien?)Intussen kunnen wij niet anders dan vaststellen dat Bart de Wever en de N-VA zich niet hebben laten verlokken door de sirenenzang van Di Rupo en een groot deel van de media om toch maar een (derde) ultiem voorstel over de financiering van Brussel te aanvaarden. Omdat er eens te meer geen gegarandeerde herziening van de financieringswet en een responsabilisering van de deelstaten/deelge- bieden tegenover stond. Het optreden van De Wever in Terzake (maandag 30 augus- tus) waarin hij als een mantra bleef herhalen ‘Geen blanco cheque voor Brussel!’ was sterk. Maar tijdens datzelfde interview verklaarde hij eveneens dat de N-VA tijdens de onderhandelingen heeft ingebonden op haar verkiezingsprogramma en dat hij daar- voor van zijn achterban instemming verwacht. Quid? Na het definitieve ontslag van Di Rupo verklaarde hij dan namelijk weer dat een historisch akkoord helemaal niet bin- nen handbereik lag. Er was helemaal geen systeemverandering op komst: ‘Ik stel vast dat men het gewoon niet wil.’ Wat is het nu, Bart, ketchup of mayonaise? Moge de afkoelingsperiode onder de koninklijke tijdrekkers Flahaut en Pieters ertoe leiden dat het idee van een ordentelijke opdeling ook in uw gelederen

verder en verder terrein wint.

Games

Wat betreurt deze jongen zijn leeftijd. Bij het begin van het nieuwe schooljaar beviel de Vlaamse scholierenraad - of zoiets, we zoe- ken het nu even niet op - van de vaststelling dat de lessen te saai zijn. Vonden wij indertijd ook. Niets nieuws onder de zon, ware het niet dat onze mening toen niet op de voorpagina van kranten werd afgedrukt. Met een beetje geluk kregen we er net geen straf voor.

Minister van Onderwijs, Pascal Smet, pikte daar op in en meende dat het misschien een goed idee zou zijn computergames in te scha- kelen in de lessen. Briljant. Als de leerstof niet boeiend is, maken we van wat boeiend is toch leerstof. Zo eenvoudig kan het leven zijn.

Computerspelletjes kenden we niet in onze pubertijd. Maar we hadden wel gezelschaps- spelletjes. Zouden we de beginselen van de economie beter hebben gevat als we in de klas Monopoly hadden gespeeld? Waren we dichter gekomen bij de kern van het recht middels een rondje Cluedo? Hadden onze les- sen geschiedenis meer beklijfd als die werden aangebracht via het Strategospel? Zouden de lessen godsdienst verrijkender geweest zijn met een bord mens-erger-je-niet?

Het doet me denken aan volgende anek- dote. Een goede vriendin wordt geacht leer- lingen uit een richting informatica wegwijs te maken in de geheimen van de Engelse taal.

Ze wordt daarbij via leerplannen aangezet vooral in te zoemen op richtinggebonden tek- sten. Enthousiast googlede ze artikels over de nieuwste computerprogramma’s. Ze oogste er vooral gegeeuw mee. Zelf wist ze amper wat ze kwam vertellen, maar haar leerlin- gen bleken al die aangeboden waarheden al menigvuldig voorgeschoteld gekregen te heb- ben. Tot die zonnige dag dat een leerling haar vroeg: “Mevrouw, vertel eens over Shake- speare”. Dat deed ze prompt en graag. De leerlingen hingen aan haar lippen.

Vandaag worden leraars geacht naar de leefwereld van leerlingen te gaan. Bestaat goed onderwijs er nu niet juist uit leerlin- gen uit hun leefwereld te halen? Juist, liefst

op een boeiende manier gebracht, als het kan. Maar mijn leerkracht geschiedenis kon dat. Niet door te vertellen over blote wijven en voetbal, de thema’s die onze leefwereld toen beheersten. Zijn verhalen over de Franse revolutie deden ons wel in gedachten de Bas- tille bestormen.

De Vlaamse scholierenkoepel vindt het nuttiger een belastingsbrief te leren invul- len dan de oorzaken van een aardbeving uit de doeken gedaan te krijgen. Wie zal hen tegenspreken? Zo hebben we er nog wel enkele. Wie komt door het leven als hij geen gyprocwandje kan plaatsen of een wasma- chine bedienen? Met Plato geraakt mijn tuin- huis niet geverfd. Ook al kun je de hele Russi- sche revolutie navertellen, daarmee geraakt je biefstuk niet lekker gebakken.

Kortom, het wordt de hoogste tijd om Zola op school te vervangen door Piet Huysen- truyt en von Thünen - die man die uitre- kende waar je best maïs kunt verbouwen - door Sonja Kimpen.

EEnmanscollEctiEf

DEn BlootEn KoonincK

Deze week :

• Ziet Wallonië het licht? 2

• Brief aan een gepikeerde 3

• Een veteraan vertelt 5

• Het “geldtekort” van Brussel 6

• Niets blijft hetzelfde 11

• Duits locomotief, Vlaams wagen 14

• Voetbalmarkt, slavenmarkt? 15

Plankzeil als de bliksem naar www.pallieterke.info

Marcus Thesaurus

65

jaargang • nummer 36 • woensdag8 september 2010 1,85 euro

De dingen dezer dagen 2

Boodschap van een

“voetbalmadam”

Geen pretgazet of ze telt in de medewerkersrangen wel een “voetbalmadam”.

Meestal is dat het lief of de vriendin van een of andere stervoetballer naar Belgi- sche normen. En in een uitzonderlijk geval zowaar ook eens een wettelijke weder- helft. Zoals Vanessa, de vrouw van Carl Hoefkens, verdediger bij Club Brugge. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de door diverse voetbalmadammen gepleegde

“vakliteratuur” me meestal niet echt aanspreekt. Verwaarloosbaar is het beleefd- ste eufemisme dat me spontaan te binnen schiet als ik al eens diagonaal over een voetbalmadammenbijdrage heen glijdt.

Voor het jongste hersenspinsel van Vanessa Hoefkens in het tijdschrift “Menzo Sports Magazine” was dat anders. Er kan haar moeilijk een gebrek aan “juiste timing”

aangewreven worden en evenmin aan enige zin voor opportuniteit, als ze in het momen- teel al overvolle communautaire hoender- hok nog een knuppeltje bijgooide. En voluit pleitte voor het oprichten van een Vlaamse nationale voetbalploeg, samen met het bij- zetten van de Rode Duivels bij het Belgische huisvuil. Want, weet Vanessa, de voetbal- fans staan niet meer achter de Duivels. En vele Duivels zelf niet meer achter “de eer om voor hun land te mogen spelen”. Ze zien het eerder als een verplichting.

Ook al zegt ze niet letterlijk dat het moei- lijk is om voor een land te spelen dat in de feiten nooit een land was, maar een opge- drongen constructie, ze vertelt geen baar- lijke nonsens door te stellen dat er een pro- bleem is als geprobeerd wordt om twee nationaliteiten te mixen. Dat gaat niet, vindt ze. Er zijn Vlamingen en Walen. De tegen- stellingen tussen hen zijn al duidelijk bij de clubs. Waarom zou dat bij de nationale ploeg anders zijn? Er valt wat voor te zeggen, maar te vrezen valt toch dat Vanessa haar voet- ballende echtgenoot niet echt een dienst heeft bewezen met haar “analyse”. Het is bekend dat bondscoach Georges Leekens wel nog altijd zoekt naar de volgens hem ideale verdediger op de rechterflank. En het mag dan ook al bekend zijn dat Carl Hoef- kens 22 interlands gespeeld heeft, waarvan een aantal meer dan alleen verdienstelijk op die positie, door haar rechtstreekse aanval op het laatste cement van de Belgische natie zal Vanessa allicht niet echt hebben bijgedra- gen tot een eventueel wederoproepen van haar voetballende gemaal.

Olijk en gemakkelijk

Mocht in de glorieperioden van respec- tievelijk Raymond Goethals en Guy Thys iemand en niet noodzakelijk een “voetbal- madam” zijn opgestaan om eenzelfde bood- schap te lanceren als vandaag Vanessa Hoef- kens, het “kot” zou te klein geweest zijn en hoongelach en pek en veren zouden haar deel zijn geweest. Vandaag deed “Het Belang van Limburg” de moeite om bij zijn lezers te peilen naar een “ja” of “neen” voor een Vlaamse voetbalploeg. Ruim 43 procent schaarde zich achter de ideeën van Vanessa Hoefkens, ruim 56 procent deed dat (nog) niet. Ik denk niet te overdrijven als ik opper dat in hoger genoemde glorieperioden nog geen vijf procent van de ondervraagden zich voor een opsplitsing zou hebben uitgespro- ken. Maar ook voor het in de ogen van het volk laatst overgebleven Belgische bolwerk dat de Koninklijke Belgische voetbalbond is, doet de tijd blijkbaar zijn werk.

Voor zover de bondsbobo’s er het deni- grerende zwijgen niet toe deden en al wilden reageren, was er binnen dat bolwerk zelf, zoals verwacht kon worden, slechts plaats voor schamperheid. De denkpiste over een Waalse en een Vlaamse “nationale ploeg”

werd door de bondscoach weggelachen.

Als we die toer opgaan, waarom dan niet meteen ook een Brusselse en een Duitsta- lige ploeg gecreëerd, luidde zijn olijke, maar tegelijk ook nogal gemakkelijke kritiek. Om te beginnen zag olijke Leekens alvast een doelmannenprobleem. Want Bailly, Gillet en Proto komen alle drie uit Wallonië. Klopt.

Maar blijkbaar is Georges al vergeten dat er in Brugge ook nog een zekere Stijn Stij- nen bestaat. Die wil dan wel niet meer spe- len voor de Rode Duivels, maar wie weet of hij zich niet zou kunnen opladen voor een Vlaams alternatief? Leekens kan zich blijkbaar evenmin herinneren dat, vooral- eer hij zijn Kortrijkse trainerspel inruilde voor die van bondscoach, er onder de lat in het Guldesporenstadion een zekere Glenn Verbauwhede stond. Die daaar trouwens nog altijd staaat. Om alleen maar te zeggen over de repliek van een bondscoach, en in dezelfde moeite de neerbuigendheid te nege- ren die blijkbaar altijd en overal het handels- merk is van de ware belgicist.

Geen primeur

Het zal ook niet verwonderen dat, behalve Vlaams Belang bij monde van Filip Dewinter, geen enkele politieke partij aandacht had voor het standpunt van Vanessa Hoefkens, laat staan dat steunde. Dewinter deed dat wel, was trouwens van plan om in het Vlaams parlement opnieuw een voorstel tot resolu- tie in te dienen voor een splitsing van de Bel- gische voetbalbond en het oprichten van een Vlaamse nationale ploeg. Hij heeft daar zelfs al een naam voor. De Vlaamse Leeuwen in plaats van de Rode Duivels. Hij ziet in een dergelijke koerswending de enige mogelijk- heid om ons voetbal uit het slop te halen. We willen niet aan doemdenken doen, maar om het vaderlandse voetbal, Belgisch of Vlaams, op hoger niveau te tillen zal alleen dat niet volstaan. Daar is een mentaliteitswijziging voor nodig die tabula rasa maakt met het inhalen van de gebruikelijke ladingen “witte voetbalmerels” uit de vier windstreken en het kansen geven aan “eigen producten”.

Zowel in Vlaanderen als in Wallonië.

Ondertussen moet ik Vanessa Hoefkens teleurstellen mocht ze denken dat, als er ooit een Vlaamse en een Waalse nationale ploeg het licht zien, ze daar de spirituele architecte zal van zijn. Een primeur zou het niet zijn.

In de jaren vijftig bestonden er namelijk al een Waalse en een Vlaamse nationale ploeg in het handbal. Ik heb het dan wel over het inmiddels verdwenen veldhandbal dat met elf tegen elf op een voetbalveld werd gespeeld en dat vooral in Duitsland ontzettend popu- lair was. In het vooruitzicht van een interland van de nationale handbalploeg speelden toen eerst de Vlaamse en de Waalse ploeg tegen elkaar. Na die wedstrijd werd uit beide selec- ties een Belgische ploeg gedistilleerd. Vol- gens “communautair” evenwicht toen ook al en dus meestal met zes Walen voor vijf Vla- mingen. Veel nieuws is er dus blijkbaar nooit onder de Belgische zon.

D.Mol

Ziet Wallonië het licht?

Het record van Leterme komt nog niet in zicht, maar Elio Di Rupo mag toch ook stilaan een specialist genoemd worden in het bestij- gen van het bordes van het koninklijk paleis.

Vijf dagen was het pas geleden dat hij de vorst met gebogen hoofd was komen vertel- len dat het maar niet wilde lukken en dat hij er liefst de brui aan gaf. Maar Albert speelde met succes in op Di Rupo’s gevoel voor Bel- gisch staatsmanschap en liet hem nog een rondje lopen. Tevergeefs en dus zijn we weer aan een afkoelingsperiode toe. We mogen dan al de facto een jaar of drie geen rege- ring meer hebben - het ziet er naar uit dat Leterme langer premier zal blijven van een ontslagnemende regering dan van een echte - aan de inspanningen die ons land levert om de wereldwijde klimaatopwarming weer de juiste richting in te duwen, mag menig land een puntje zuigen, want die afkoelingspe- riodes moeten toch ergens effect sorteren.

Elke rechtgeaarde flamingant, per defini- tie ervaringspessimist, zal u vertellen dat het wel in orde komt met die regering, want van- daag of morgen gaan de Vlamingen wel door de knieën. Maar aan de overzijde, die van de Belgicisten, wordt in het haar krabben toch wel een opvallend tic nerveux.

Afgelopen weekeinde mochten we het zowaar meemaken dat twee zeer vooraan- staande Waalse politici de optie van het einde van het land nadrukkelijk naar voor schoven. Laurette Onkelinx, toch de onbe- twiste nummer twee in de PS na Di Rupo, zegt ronduit: “Il faut se préparer à la fin de la Belgique”. Ze hoopt dat het niet zo ver komt, maar ze wil wel klaar staan. In een botsing met De Wever eind augustus had ze zich ter zake al laten kennen. Toen De Wever zei dat ze zich best voorbereide op de periode na- België, antwoordde ze prompt: “Dat doen we nu al.” En dan was er de Waalse minis- ter-president Rudi Demotte die vindt dat de Franstaligen het heft in eigen handen moe- ten nemen en zich voorbereiden op een toe- komst zonder de Vlamingen. Dat de PS ach- ter de schermen al langer rekening houdt met het einde van dit land, is geweten. Her- inner u de strategische nota waarin die partij haar verzet tegen de splitsing van BHV ver- antwoordde met het argument dat het erg moeilijk wordt Vlaams-Brabantse gemeen- ten op te eisen na de ultieme crash als BHV gesplitst zou zijn.

De twee PS-toppers lijken overigens op één lijn te staan met de bredere Franstalige publieke opinie. Op de internetversie van Le Soir werd de vraag gesteld welk plan-B voor België moet worden voorzien als het echt niet zou lukken. Een minderheid van 12% bepleit het status quo, 21% wil dan wel eens nadenken over het separatisme, ter- wijl liefst 62% dan maar de separatistische toer op wil.

Vreemd

Een beetje Vlaamse onverzettelijkheid blijkt wonderen te doen. Voor de splitsing van BHV bleken de Franstaligen bereid tot een akkoord dat voor Vlaams-Brabant mij- lenver stond van wat Verhofstadt of Dehaene meenden te moeten aanbieden. Nu lukt het zelfs zowaar Waalse toppolitici te doen

nadenken over het einde van het land. De geesten bewegen en zelfs snel.

Vreemd dat De Wever juist andere signa- len uitzendt. “Wordt het geen tijd voor een bigbang?” vraagt De Tijd hem. De Wever antwoordt: “Ik geloof in evolutie, niet in revolutie. Het is een chirurgisch proces dat zal moeten worden voortgezet.” In De Mor- gen gaat hij zelfs verder. “Je kan België niet zomaar doorhakken, ook al is de verleiding na tachtig dagen groot.” Ja, als Onkelinx gaat beginnen nadenken over het einde van België en De Wever waarschuwt dat zo’n proces niet van een leien dakje zal lopen, dan kun je je voorstellen wat zo’n hopeloze onder- handelingen doen met een mens. We zullen er maar van uitgaan dat De Wever voor een en ander tactische bedoelingen in zijn mas- sieve hoofd heeft.

Want intussen verandert dit land echt met rasse schreden. De oude technieken van beïnvloeding werken niet meer. La Palais/Het Paleis meende het ei van Colombus gevon- den te hebben door de sociale partners in te schakelen. Die zouden dan wel oproe- pen tot verantwoordelijkheid en de nood- zaak de communautaire tegenstellingen te overstijgen met het oog op de droevige soci- aaleconomische toestand. Het VBO scha- kelde zich in de persoon van Thomas Ley- sen graag in die aanpak. Maar hij kreeg wel meteen een persmededeling op zijn bord van Voka, Unizo en Boerenbond die aandringen op een grondige staatshervorming. Zelfs het ACV bleek weigerachtig om zich mee in de strijd te werpen. Cortebeeck meende voor 13 juni nog dat hij over voldoende invloed beschikte om op te roepen niet voor N-VA te kiezen. De feiten duwden hem brutaal met de neus op het feit dat zijn oproep het omge- keerde teweegbracht. Cortenbeeck heeft z’n les geleerd en verkoos dit keer in alle talen te zwijgen. Dat de koninklijke interventie geen indruk maakte bij de N-VA, kan nog logisch genoemd worden, maar dat hij ook CD&V geen milimeter kon doen opschui- ven, zegt alles over de nieuwe realiteit waar Le Palais/Het Paleis echt nog niet mee weet om te gaan.

We staan echt op een kruispunt der tij- den. Welke richting het uit gaat, moeten we afwachten, maar de kaarten waarmee van- daag gespeeld wordt werden nooit eerder gedeeld.

J. K.

Afval wordt groene energie.

Vlaamse spitstechnologie...

...voor de wereldmarkt.

www.Vyncke.com

YNCKE

Record aantal splijtzwammen!

Adviezen AAn de vorst

In onze eindeloze goedheid hebben wij drie welgemeende adviezen voor onze beminde vorst. Drie raadgevingen waarmee hij misschien de crisis nog kan bezweren.

a. Vlucht naar Monaco

b. Draag de troon over aan prins Filip de Taaie. Met zijn daadkracht, zijn men- senkennis en zijn verbluffende intellect kan hij de zaak misschien nog redden.

c. Laat die ellendige Vlaamse extremisten in hun eigen sop gaarkoken en roep uzelf uit tot koning van Wallobrux. Daarmee is de troon voor u en uw koters weer voor enige generaties veiliggesteld. Als alterna- tieve naam stellen wij voor dit kleine romp- staatje Nieuw Vrij België te noemen. Dat is dan NVB. Een uitdagend en trots antwoord aan de onverlaten van de N-VA.

de bewijzen

Van “beminnelijke mens” (dixit Di Rupo) is Bart de Wever weer neergezet tot “het monster” van Berchem (dixit Liesbeth van Impe van Het Nieuwsblad) in Belgofone media. Op de RTBF werd er een “portret”

getekend van de De Wevers. Vader De Wever - volgens de RTBF eigenlijk Henri, maar “geflamandiseerd” tot Rik - is lid geweest van de VMO en Bart zelf van de VNJ. Zijn moeder woont boven het secreta- riaat van de VNJ en dat secretariaat staat recht tegenover het huis waar de VVB hokt.

Voilà, is er meer bewijs nodig dat Bart de Wever, zo niet een hele, dan toch een halve fascist is?

3

De dingen dezer dagen

Echter, tegen dat het tijd werd om spre- kers voor dat congres uit te nodigen, was Mahler alweer van de kandidatenlijst afge- voerd. Het bleek immers dat hij in rechtse richting was blijven doorevolueren en inmid- dels een ongezouten neonazisme omhelsd had. Het thema waarop hij nu hamerde, was niet meer de vrijheid of een aanver- wante waarde die door het multiculsysteem bedreigd wordt, maar wel das Reich. Als Duitsers daarover beginnen, gaan niet-Duit- sers enig wantrouwen koesteren.

Om dezelfde reden was ik niet enthousiast toen ik de titel hoorde van het boek waar- mee SPD-politicus en Bundesbank-bestuur- der Thilo Sarrazin het nieuws haalde: Deut- schland schafft sich ab. Waarom inzoomen op Duitsland wanneer de daarin behandelde immigratie-, integratie- en demografische problematiek juist typisch Europees is? Lan- den die in WO2 tot het winnende, het ver- liezende of het neutrale kamp behoorden, worden er gelijkelijk mee geconfronteerd.

lijke artikels uit gerespecteerde bron en sluit wel degelijk aan bij de huidige stand van de wetenschap wanneer hij de (zeer com- plexe, niet uniforme doch statistisch onmis- kenbare) genetische component van bevol- kingsgroepen erkent. Zo verwijst hij naar de recente ontdekking dat de diverse takken van het Joodse volk, spijts hoopvolle specu- laties in tegengestelde zin vanuit pro-Pales- tijnse hoek, genetisch wel degelijk nauwer verwant zijn met elkaar dan met hun respec- tieve buurvolkeren.

Tegelijk zou uit grootschalige vergelij- king van IQ-testresultaten blijken dat som- mige etnische groepen gemiddeld significant intelligenter zijn dan andere. Asjkenazische Joden zouden bovenaan de intelligentielad- der staan, gevolgd door Oost-Aziaten en niet-Joodse Europeanen. Toevallig spelen Joden vandaag een prominente rol in deze theorievorming, ondermeer Michael Levin (Why Race Matters, 1997) en Michael H.

Hart, die in zijn boek Understanding Human History (2007) de totstandkoming en effec- ten van collectieve intelligentieverschillen schetst. Bijvoorbeeld, de politiek bevoor- rechte uitleg voor de technologische ach- terstand van Afrika luidt dat deze uit omge- vingsfactoren voortkomt, maar Hart wijst erop dat de Maya’s in dezelfde klimaatgor- del leefden als de Afrikanen, doch wél het schrift, hoogbouw, sterrenkunde en andere beschavingselementen ontwikkeld hebben.

Hart verklaart dit door de millennia die de voorouders van de Maya’s in Noordoost- Azië doorgebracht hebben, waar het barre klimaat op vernuft (organisatie, vooruitzien) selecteert.

Bovenop dit overlevingsvoordeel heb- ben sommige volkeren aan hun goochem- ste leden nog een extra voortplantingsvoor- deel gegeven. Het Chinese examensysteem verleende de schranderste deelnemers het alleenrecht op de ambtelijke loopbaan, met daaraan verbonden een hoog en vast inko- men, dus meerdere vrouwen en bescher- ming tegen hoge kindersterfte. Rijke Joden, die hun kleinkinderen diezelfde materiële zekerheid konden waarborgen, huwelijkten hun dochters uit aan jongemannen die in de economisch overigens nutteloze Talmoed- studie door geleerdheid en spitsvondigheid uitmuntten. Door dat soort selectie kan de gemiddelde intelligentie van een groep lang- zaam evolueren.

Sarrazin leidt daaruit af dat “Duitsland dommer wordt” door de invoer van men- sen met erfelijk een gemiddeld lagere intel- ligentie. De Turken zouden gemiddeld al wat minder intelligent zijn, en bij Arabieren en Pakistani’s wordt het verschil met het Duitse gemiddelde echt aanzienlijk. Zelfs de beke- ring uit de scholingvijandige islam zou hun leerachterstand niet helemaal wegwerken.

Dat standpunt wetenschappelijk beoor- delen ligt buiten mijn competentie. Politiek is het te karakteriseren als subversief, en als extra gevoelig wanneer een Duitser het for- muleert. Voorspelbaar genoeg is Sarrazin bij zijn partij en bank buitengezet. Gelijk krijgen zou hij uiteraard nooit, maar zijn critici blij- ven zitten met de last om te bewijzen dat hij geen gelijk heeft. Koenraad elst

Wanneer onze media dan nog berichtten dat hij tegelijk Joden en moslimimmigranten affronteerde, leek het alsof we hier met een nostalgicus naar damals te maken hadden.

Vergelijkt men de beeldvorming naar het grote publiek met een nauwkeuriger feiten- weergave, dan komt een gevoelig andere toe- dracht van de Sarrazin-rel naar voren. De multiculpropaganda probeert bij gebrek aan argumenten haar critici met het nazisme te vereenzelvigen, en daartoe is Jodenhaat een toch wel essentieel criterium. Dat wordt echter moeilijk bij uitgesproken jodenvrien- den als wijlen Pim Fortuyn of Geert Wilders, en eigenlijk ook bij Sarrazin, maar men blijft proberen. In dit geval moet een flou artis- tique in de nieuwsformulering ervoor zor- gen dat de lezer de indruk krijgt als zou Sar- razin Joden en immigranten over één kam scheren. Het tegendeel is waar.

Sarrazin behandelt uitvoerig de nefaste rol van de islam in de haperende integratie van immigranten, en daarover kan geen zin- nig mens hem nog tegenspreken. Maar hij verwekt opschudding met zijn behandeling van de genetische dimensie van de bevol- kingsevolutie. Als leek ter zake drukt hij zich schromelijk onnauwkeurig uit door te zeg- gen dat ondermeer de Joden en de Basken zich door “een gen” onderscheiden. Maar hij baseert zich op populairwetenschappe-

Sarrazin en het gen

Ergens in de slotjaren van vorige eeuw dacht de voorzitter van een Vlaams- conservatieve vormingsorganisatie, de Delta-Stichting, er luidop aan om Horst Mahler uit te nodigen als spreker op een volgend Delta-congres. Mahler, ooit advocaat van de extreemlinkse Rote Armee Fraktion, was geëvolueerd tot cri- ticus van extreemlinks in zijn nieuwe gedaante, de multikulti staatsideologie.

Kortom, net het soort ongebonden vrijdenker wiens observaties de Vlaming nodig eens moest vernemen.

Aan Sjarel Picqué Gepikeerd

Broekzele

Brief aan ...

Gij Onbeminde,

Gij zijt een gekwetst minister-president.

Aldus verklaart gij in De Standaard. Diep gekwetst, omdat Brussel in uw ogen onte- recht wordt afgeschilderd als profiteur. Als de enige entiteit die maar extra geld en blanco cheques blijft vragen, terwijl al de rest moet besparen. Gij meent dat Brus- sel gegijzeld wordt. Dat gij door de finan- cieringswet nu al geld kwijtspeelt. Dat ge door de crisis nog meer geld zijt kwijtge- speeld, onder meer door de daling van de registratierechten. Gij wilt dus 500 mil- joen euro. Gij wilt 500 miljoen euro per jaar. Gij wilt omgerekend in oude Belgi- sche franken twintig miljard extra per jaar.

Voor veiligheid, mobiliteit en de internatio- nale ontwikkeling van Brussel. En ge lan- ceert daarbij de volgende paradox: door te investeren in de hoofdstad, de econo- mische motor van het land, zal het net makkelijker worden om 25 miljard euro te besparen. Terugverdieneffecten die onmo- gelijk te bewijzen zijn, al kunnen ze tegen betaling bij bevriende wetenschappers worden besteld.

Welaan, genaamde Di Rupo heeft drie

“ultieme” voorstellen gedaan, het ene al duurder dan het andere, om Brussel een massa geld toe te schuiven, wel wetende dat de Vlamingen de rekening zouden beta- len via tal van transfers en inkomensover- drachten. Maar dat kan u met de hele PS uiteraard geen moer schelen, want gij wilt van Brussel zo snel mogelijk een volko- men apart bastion maken om dan de Vla- mingen buiten te trappen, of hen verder te degraderen tot derderangsburgers. Hebt ge u eigenlijk als eens terdege afgevraagd waarom de meeste Vlamingen zo’n bloed- hekel hebben aan Brussel, zij het stad of gewest? Dat komt omdat ze er geduld wor- den zolang ze geld in het laatje brengen, maar voor de rest zo snel mogelijk in het Frans worden afgescheept. En dan zwijgt ge naar eigen zeggen nog over ‘de zeer gespannen sociale toestand’. Wie is daar potdorie verantwoordelijk voor, voor dat hele op de klippen gelopen asiel- en immi- gratiebeleid? Op de eerste plaats toch wel de Franstalige partijen, in hun ijver om ziel- tjes te winnen en stemmen bij de verkie- zingen, zodat ze daarna de Vlamingen nog meer de duvel kunnen aandoen.

In het interview met De Standaard doet ge de noodzakelijke hervorming van de 19 Brusselse baronieën af als flauwe kul. Met de belachelijke uitspraak dat de discussie

over de Brusselse begroting en gemeen- ten veel te vaak wordt gevoerd door men- sen die er niets van afweten. En met de dooddoener: ‘Het lijkt wel een voorwend- sel om de Brusselse politiek te beschim- pen.’ Neen, Sjarel, het UITBLIJVEN van die hervormingen is juist een reden - en een terechte reden - om bepaalde Brus- selse politici te beschimpen. En iedere Vlaming weet maar al te goed dat gij die 500 miljoen per jaar nodig hebt om al die baronnen, onderbaronnen, subbaronnen, baronettes en suffragettes van een riant inkomen te voorzien. (Wij menen ons een uitspraak te herinneren van Bart de Wever dat Brussel nu al overgefinancierd is, maar dat was voor de verkiezingen, en voor het onverzoenbare verzoenbaar moest wor- den gemaakt.) De studies van het Aktie- komitee Vlaamse Sociale Zekerheid tonen al jaren aan dat de Vlaamse inkomens wor- den afgeroomd ten voordele van Wallonië en Brussel. En dan mag de belgiciste Bea Cantillon met haar Centrum voor Sociaal Beleid beweren wat ze wil, dat die trans- fers in de nabije toekomst zullen ophou- den en zelfs omkeren door de verjonging van Brussel, wij geloven daar geen snars van, want wij zijn ervan overtuigd, moch- ten die transfers van richting veranderen, dat de Franstaligen er dan alles aan zullen doen om ze onmiddellijk te doen stoppen.

Dan zal het plots gedaan zijn met de sacro- sancte solidariteit.

Laten wij dit schrijven afronden met uw uitspraak dat een Brussel bestuurd door de twee gemeenschappen een nachtmer- rie is. Want dat zou leiden tot concurren- tie, spanningen als gevolg van een subnati- onaliteit en tot een ongelijke behandeling van de Brusselaars. Ook dat zijn drogre- denen, want gij wilt eigenlijk een alsmaar Groter Brussel (de zogenaamde Metropo- litaanse Gemeenschap, cfr. het ultiemste onderhandelingsvoorstel van Di Rupo), dat de hand legt op de Vlaamse Rand als pas- munt voor een splitsing van BHV. Waarbij dan natuurlijk corridors en intergeweste- lijke “samenwerkingsverbanden” worden gecreëerd die de Brusselse olievlek alleen maar verder doen uitdeinen. Besluit: Sjarel, kuis eerst de rommel in Brussel maar eens op die ge zelf hebt veroorzaakt, en luister vervolgens maar eens wat beter naar de stem van de meerderheid van de bevolking in dit land.

Nieuw tv-seizoen gestart!

Paul de Belder oP de Bedeltoer

Koken kost geld en dus stuurde voor- zitter Paul de Belder en secretaris Dirk Demeurie een bedelbrief naar alle Vlaamse gemeenten, met de bede eens te kijken in de gemeentekas om te zien of er daar niet een hoopje geld over was en dat te storten in de kas van het IJzerbedevaartcomité. De bedelbrief draagt de datum van 30 maart 2010. Daar is niks mis mee. Iedere sos- sjeteit heeft het recht de hand open te hou- den. Vragen kost niks. Een nee heb je al, een ja kun je krijgen.

Minder fraai is de poging van het duo om in diezelfde brief IJzerwake zwart te maken. Citaat: “Wij wensen u echter uit- drukkelijk te waarschuwen i.v.m. de bedel- brief die u inmiddels ontvangen heeft van- wege de vzw IJzerwake. Totaal ten onrechte wordt daarin gesteld dat de zgn. IJzerwake, net als de traditionele IJzerbedevaart, een pacifistische organisatie is en woedt er zelfs gesuggereerd dat er overleg tussen onze vzw en de vzw IJzerwake zou zitten aan te komen.

Niets is evenwel minder waar. Wij heb- ben dan ook het grootste misprijzen voor deze poging om verwarring te zaaien t.o.v.

deze mensen die de zaken slechts van op

afstand volgen - een perfide poging omdat de dirigenten van de vzw IJzerwake goed genoeg weten dat niemand zo naïef is om zich te laten vangen aan hun nummertje window-dressing rond een manifestatie die in wezen een Vlaams-Belang-manifesta- tie was, is en blijft. Zij willen enkel berei- ken dat sommige gemeentebesturen zou- den beslissen dan maar geen van beide

“ruzie”-makers te steunen en hun steun aan ons zouden intrekken”. Einde citaat.

En we laten het aan u over om daarover uw gedacht te zeggen.

Waar Waren ze?

In zijn 11-julirede had Frans-Jozef Ver- doodt links Vlaanderen opgeroepen zich positief te moeien met de Vlaamse bewe- ging. Hij vroeg zich af waar ze toch waren, die linkse flamingenten en waarom ze niet uit de kast kwamen. Retorische vraag natuurlijk. En ja, waar waren ze, de linkse flaminganten op de IJzerbedevaart? Wij hebben er geen gezien. Tenzij ze incognito daar waren. We hebben alleen een hoop N-VA-politiekers gezien. Met Jan Peumans als geëerde gastspreker. Zou de IJzerbede- vaart soms een N-VA-manifestatie zijn?

0495 25 35 45

www.balloninfo.be

De dingen dezer dagen 4

DooD van een Dwarsligger Alle gazetten hebben uitgebreid aan- dacht besteed aan het overlijden van Jef Ulburghs en vooral zijn sociale engagement in het daglicht gesteld. Terecht! Priester Jef Ulburghs, geboren in 1922, begon zijn pas- torale carrière - zoals zovele Limburgse priesters in het Luikse - meer bepaald bij de Italiaanse gastarbeiders - want zo werden die toen nog genoemd - in Grâce-Berleur en ze zijn hem daar nooit vergeten. Dat heeft hem getekend als mens en als pries- ter, want hij stond altijd aan de zijde van de het werkvolk en, als gevolg daarvan, aan de kant waar de klappen vielen. Dat bracht hem uiteraard in botsing met zijn geeste- lijke oversten. In 1970 bijv. stond Jef mee op de barricades tijdens de grote mijnwerkers- staking in Limburg, wat de bisschop hele- maal niet kon waarderen. Rebel Jef had zijn bekomste van het clericalisme, hij bleef lie- ver onder het gewone volk. Tenminste totdat de rode sirenenzangen hem konden overha- len op socialistische lijst te gaan als zoge- noemde “doorbraakkandidaat”. Jef werd

naam Layouter PAL 00 Vakman blz. 00

De vakman, op wie Vlamingen

kunnen bouwen

Traiteur Service Sigrid koken bij u thuis of op locatie

• Recepties • Buffetten

• Communiefeesten

• Levering aan huis

• Totale feestverzorging Tel.: 03/383.05.28 GSM: 0485/73.08.18 traiteursigrid@hotmail.com

AANLEG-ONDERHOUD van tuinen RENOVATIE/SNOEIwerken BOOMVERZORGING CREATIEVE TUINONTWERPEN Tel. 03-383 05 28

GSM: 0486-10 15 43 hans.couttenye@skynet.be

Nù met voordelig abonnement aan huis v.a. 19,50 per half uur

Tel 03 288 90 91

www.pcdokter.be van tuinen

Aspekt Mobiel bvba

verhuur van mobiele podia mobiele reclame Tel : 03/484.43.57

www.aspekt.be

Van Mol en Zonen bvba

Algemene bouwwerken Nieuwbouw en renovatie

Tel : 03/653.02.91 info@vanmolenzonen.be

BVBA DE FEYTER BART

Tel : 03/449.51.42 bart.de.feyter@pandora.be

Alva (2)

In de Nederlanden vraagt iedereen zich af wat hij komt doen. De rust is al een tijdje hersteld en landvoogdes Margaretha van Parma heeft aan halfbroer Filips gevraagd dat leger rechtsomkeert te laten maken. Er zijn “anti-Spaanse” pamfletten in omloop nog voor de hertog verschijnt. Zijn konink- lijke meester heeft hem opdracht gegeven enkel wat opstandige en pretentieuze edelen te arresteren, want Filips wil niet het risico lopen dat een burgeroorlog tussen katholie- ken en protestanten uitbreekt zoals in Frank- rijk. Vervolgens kan Filips zelf verschijnen en genade verlenen.

Eind augustus arriveert Alva in Brussel, in een stad en in vorstendommen die hij zo goed kent; bij mannen die hij respecteert en die dikwijls zijn vrienden waren. Maar zijn plichtsgevoel, tegenover vorst en katholiek geloof, overstijgt die oude banden. Twee weken na zijn aankomst installeert hij de Raad van Beroerten die dossiers samenstelt om de beeldenstormers van het jaar tevo- ren te berechten. Vier dagen later laat hij de graven van Egmont en Horne arreste- ren. Willem van Oranje, de belangrijkste Nederlandse edelman, is nog voor zijn komst gevlucht. In de steden worden tegenstanders van koning en kerk, of van allebei, opgepakt.

Daar blijft het voorlopig bij en het lijkt erop dat de rust volledig hersteld is. De landvoog- des vertrekt en Alva neemt voorlopig haar taak over; al heeft hij geen bestuursambte- naren bij zich en moet hij dus op Nederlan- ders vertrouwen.

Fatale fout

In april 1568 begint het eigenlijke drama.

Oranje heeft huurlingen in dienst geno- men en valt op drie plaatsen tegelijk met kleine legertjes de Nederlanden binnen om de slechte dienaar Alva te verdrijven en zogenaamd de koning in zijn rechten te herstellen (“de koning van Hispaniën heb ik altijd geëerd”). Alva is ervan overtuigd dat dit een poging is om de koning te onttro-

nen en tezelfdertijd het protestantisme te bevorderen. Het eerste klopt niet, maar het tweede wel. Hoewel twee legertjes gemak- kelijk verslagen worden, reageert Alva op de meest soldateske wijze. Hij weet inmid- dels dat Filips het in opbouw zijnde Escorial verkiest en niet naar de Nederlanden komt.

Dus doet hij zijn zin.

De eerste opstandige edellieden worden onthoofd en wat later volgen Egmont en Horne hen op het schavot. Wanneer Oranje zelf verschijnt aan het hoofd van een nieuw leger, wordt die militair in zijn hemd gezet door de Castiliaan. Oranje trekt zich terug in Frankrijk.

Dan maakt Alva - maar ook Filips - de fatale fout die nog altijd onze geschiedenis diepgaand beïnvloedt. De koning blijft defi- nitief in Castilië en steunt Alva, voorstander van de absolute monarchie, die ondanks zijn vroegere, lange bezoeken de Nederlandse politieke structuren minacht. Zes jaar lang werkt de Raad van Beroerten (Alva heeft daar het laatste woord) zich uit de naad om calvinisten, edelen, beeldenstormers, te straffen. Duizend mensen worden ter dood gebracht; 9.000 anderen verliezen als straf hun goederen. 60.000 mensen (en dat zijn nooit de armen) vluchten naar het buiten- land, vooral naar Duitsland.

Alva kent de frustratie van Filips die vele jaren zuchtend in zijn Nederlanden woonde en bij ieder belastingvoorstel op het verzet van één of meer van zijn staten botste. In Castilië mag de koning een vaste belasting op iedere koop en verkoop heffen (“de alca- bala”). In de Nederlanden kan elk vorsten- dom, iedere stand in de Staten, zelfs iedere grote stad, een belasting weigeren en dan moet de koning zijn onderhandelingen met alles en iedereen van nul beginnen. Alva pro- beert dus een wetgeving voor alle vorsten- dommen op te leggen: één keer lukt het, met de honderdste penning op de verkoop van onroerende goederen, maar de beruchte tiende penning op de handel, is een formida-

bele mislukking.

Het klopt niet dat de Nederlanden een kerkhof worden, dat de handel en de nijver- heid volledig lam liggen, maar bevorderlijk is de politiek van de harde hand niet. Zelfs Filips praat over een generaal pardon waar in de praktijk niets van in huis komt. Het blijft kalm zolang het leger betaald wordt, dankzij de inkomsten van die eenmalige hon- derdste penning, maar in 1571 is het geld op.

Alva is ziek en overal wordt geweigerd die tien procent belasting te betalen. Uit ver- overde kanonnen laat hij een groot stand- beeld voor zichzelf maken en in Antwerpen neerplompen.

Te laat

Achteraf is het belang van de inname van Den Briel op 1 april 1572 door de water- geuzen waarschijnlijk overschat. De slechte oogst, een crisis in de textiel, de weige- ring om de tiende penning te betalen zijn een geheel die de Nederlanden rijp maken voor de Opstand. Na Den Briel komt er een tweede front in Henegouwen met de steun van de Fransen; altijd akkoord om in de Nederlanden te stoken. Ook Oranje moeit zich weer in de strijd. Een aantal ste- den besluiten de prins te steunen en Alva kan zijn leger niet in twintig delen. Hij besluit één gruwelijk voorbeeld te stellen. Meche- len, dat met de prins geflirt heeft, wordt onbarmhartig geplunderd zodat de sol- daten zichzelf kunnen betalen. De hertog van Medinaceli, de nieuwe landvoogd, pro- beert Alva die opperbevelhebber blijft, in te tomen, maar dat lukt niet. Onder de leiding van Dom Fadrique, Alva’s zoon, moordt het leger ook Zutphen en Naarden uit en het enige gevolg is dat meer en meer steden in opstand komen. Haarlem wordt zeven maan- den belegerd en na de inname laat Alva het hele garnizoen, zo’n tweeduizend man, de keel oversnijden of ophangen.

De landvoogd vertrekt weer naar huis.

Hij is één van de vele Castilianen die Filips adviseren Alva terug te trekken, want het loopt helemaal verkeerd. De koning grijpt inderdaad in en benoemt Luis de Requesens als opvolger. De doodzieke man vertrekt naar de Nederlanden waar Alva inmiddels zijn eerste militaire nederlaag lijdt: Alkmaar wilde neutraal blijven, laat toch Oranjege- zinden binnen en Fadrique’s belegering mis- lukt. Het muitende leger trekt zich terug. Re- quesens arriveert en laat op bevel van Filips dat standbeeld afbreken. Alva keert weer naar Castilië. Hij is niet in ongenade, want hij blijft één van de belangrijkste adviseurs

van de koning. Uit zijn brieven blijkt dat hij zijn gedrag achteraf rationaliseert. In Brussel waren het (meestal katholieke) rebellen die tegen de koning in opstand kwamen, maar terug in Madrid praat hij meer en meer over ketters die moeten gestraft worden. Zijn harde hand heeft inderdaad overal kleine groepen calvinisten aangemoedigd om alles te riskeren en in Holland en Zeeland heeft deze minderheid de macht overgenomen.

In 1576 capituleert Filips voor alle eisen van de Nederlanden. Hij vraagt hen alleen katholiek te blijven. Te laat, want in de Hol- landse steden is de wet verzet. Alva blijft inmiddels maar adviseren bruut geweld te gebruiken, maar valt twee jaar later in onge- nade. Hij staat toe dat zijn zoon met een hoogadellijke dame met enorme bezittingen trouwt, al heeft Fadrique (met toestemming van de koning) een andere dame officieel beloften gedaan die hem volgens de wet ver- plichten te trouwen. Alva is dan wel trouw aan de koning, maar toch nog net ietsje meer aan de macht en de invloed van zijn familie.

Zowel de vader als de zoon worden verban- nen naar een paar kleine plaatsjes.

Maar in 1580 sneuvelt de Portugese koning in een doldwaze expeditie in Marokko. Een bejaard familielid wordt koning, sterft en dan is Filips de wettige opvolger. Een groot deel van de Portugezen lust hem niet en Filips roept Alva terug uit ballingschap. Op een maand tijd verovert de hertog het land dat al zijn tradities en vrijheden behoudt, maar wel Filips als vorst aanvaardt. Een overwin- ningsbedankje krijgt Alva niet, want offici- eel was Portugal niet in opstand. De zwaar zieke Alva sterft in Lissabon aan griep; 74 jaar oud. Iedere moord die hij bevolen had, was gerechtvaardigd, is één van zijn laatste woorden.

Jan neckers

Fernando Alvarez de Toledo, derde hertog van Alva, is 59 jaar als hij met zijn leger in 1567 naar de Nederlanden trekt. Hij is lang, mager, sober, heeft een gelige huid, lijdt aan jicht en is volgens de normen van zijn tijd al een hoogbejaarde man.

Hij heeft 9.000 soldaten bij zich, geoefende Castiliaanse veteranen, want alleen in Castilië kan koning Filips zonder protesten en toestemmingen belasting hef- fen en soldaten rekruteren. Alva vertrekt vanuit Milaan (waar de koning hertog is) en neemt wat later bekend wordt als de “Spaanse” weg: via Savoie (nog onaf- hankelijk), Zwitserland, Franche-Comté (waar Filips ook de vorst is) en bereikt ten slotte Luxemburg.

in 1982 verkozen in de Genker gemeente- raad en in het Europese parlement. Uiter- aard was Jef geen echte partijman, partij- discipline was niet aan hem besteed. En dus kreeg hij in 1989 geen plaats meer op de socialistische lijst. Jef trok dan maar een groen jasje aan en ging voor Agalev zetelen in de senaat en in de Vlaamse raad. Maar ze hebben hem daar ook leren kennen as een dwarsligger. In 1995 hield hij het beke- ken in de Genker gemeenteraad en ging de stilte opzoeken bij zijn familie in Heusden- Zolder. En streed zijn laatste strijd om de vervallen kluis van Bolderberg te laten res- taureren.

Over een aspect van Jefs leven hebben de gazetten niet geschreven. Namelijk dat zijn familie ook te maken heeft gehad met de naoorlogse repressie.

Jaak Cuppens, voorzitter van VVB-Lim- burg en een kennis van de familie, vertelt ons dat Jefs broer, Marcel, de vaardighe- den van een krijgsauditeur mocht ondervin- den. Daarom stond Jef Ulburghs onverkort achter de eis voor amnestie. Ooit stond hij ook bij de voorgangers aan het IJzerkruis in Diksmuide. Jef waas niet klein te krij- gen, vertelt Jaak Cuppens: op tachtigjarige leeftijd behaalde hij nog ene doctoraatsti- tel over “Subsidiariteit in Europa”. Ge moet het maar doen!

exit Kim

Wij hebben van in ‘t begin echt wel sym- pathie gehad voor die blitse spoedarts uit Lummen. Kim Geybels trotseerde haar kersverse partijgenoot, Siegfried Bracke, toen zij blits gekleed een bezoek bracht aan de senaat. En Siegfried tegenspreken getuigt van enige lef. Ofwel van grote naïvi- teit omdat zij niet goed wist welk vlees de

Niveanen met Siegfried in de kuip hadden.

Wat ze nu heeft uitgespookt, is toch wel, om het heel eufemistisch uit te drukken, héél bijzonder.

Het lijstje klinkt heel bizar: te doen hebben met een eigenlijk pas getrouwde man, met hem op reis gaan naar Thai- land en daar diep in de rats geraken, met diezelfde getrouwde minnaar naar Maas- tricht trekken om er drugs te kopen, die- zelfde aanwerven als parlementaire mede- werker nadat hij door Jan Peumans wegens onkunde was ontslagen, geef toe, dat is toch allemaal wel straf. Inmiddels werd Kim Gey- bels haar Senaatszetel plus de niet onaar- dige bedragen die daar aan vastzitten, afge- pakt en in één moeite werd ze ook bedankt als voozitster van de niveaanse jongeren, de kweekschool van de partij. Haar ex-min- naar Bas Luyten werd zonder pardon uit de partij gezet. De vraag is of dat al niet lang eerder had moeten gebeuren. Bas Luyten was tot vorig jaar hoofd van Jong N-VA. Een junk aan het hoofd van de kweekschool!

Lijkt ons niet ideale persoon om een kweek- school te leiden.

5

Op de praatstoel

ANTWERP-TAX

03-238.38.38

www.antwerp-tax.be

Vraaggesprek met Marcel de Troeyer

Officieel heet hij Karel Franciscus Mar- cel de Troeyer, geboren op 31 mei 1917 in Turnhout. Eigenlijk was hij een De Troyer, maar bij de geboorte van zijn overgrootva- der is bij de aangifte een foutje gemaakt en is die e in de familienaam gesukkeld. Groot- vader Jan was van Erembodegem. Hij had daar een tabakssnijmachine en omdat ze in die tijd in Turnhout ook met tabak begon- nen, is hij daar gaan wonen en later in Aren- donk. Vader was in Turnhout “facteur” of postbode.

“Ik had twee broers die naar het kloos- ter waren gegaan en ook ik werd in het col- lege van Lokeren, klaargestoomd voor het kloosterleven”, vertelt Marcel de Troeyer.

“Toen ik mijn vader, die in de tuin met een haagschaar aan het werk was, vertelde dat ik geen zin had om terug te gaan naar “het pas- toorkesfabriek”, ging hij gewoon voort met zijn grote schaar, maar ik denk dat hij twee zonen in ‘t klooster al genoeg vond en dat hij blij was met wat ik hem kwam vertellen.”

‘t P.: Hoe ben je Vlaamsgezind geworden?

MdT.: Ik kom uit een familie van Daensis- ten. Mijn grootvader was bevriend met de gebroeders Daens. Pieter, de drukker, is getuige geweest bij de geboorte van mijn vader. Nadat de familie in Erembodegem pro- blemen had gekregen, is ze naar Arendonk verhuisd en daar heeft mijn vader, samen met de pastoor, het ACV opgericht, maar dat had in die tijd nog een andere naam, geloof ik.

‘t P.: Als ik ACV hoor, denk ik niet direct aan Vlaamsgezindheid. Hoe ben je Vlaamsgezind geworden?

MdT.: Ik had contact met het Verdinaso in zijn beginstadium en ben er op mijn 17-18 jaar militant van geworden in Turnhout. Ik was

ploegleider. Na de dood van Joris van Seve- ren had ik geen belangstelling meer voor het Verdinaso, maar ben ik wel terechtgekomen bij de VNV Eenheidsbeweging en de Zwarte Brigade. Ze noemden ons de zwarten, omdat wij een zwart uniform droegen.

‘t P.: Heb je ook andere uniformen gedragen?

MdT.: Ja, in ‘37 moest ik soldaat worden, bij de “Artillerie Meetdienst”, en na die ver- plichte dienst heb ik nog drie mobilisaties meegemaakt. Van mijn 20 tot mijn 23 ben ik bijna altijd soldaat geweest. Omdat ik vroe- ger in Duitsland was geweest en daar met een medesoldaat nogal lovend over sprak, had een man in burger, die dat gehoord had, mij in mei ‘40 aangegeven voor Duitsgezind- heid, maar daar is niks van gekomen. Later hoorde ik dat die man burgemeester was van een dorpje tegen Bergen.

‘t P.: Pastoor ben je dus niet gewor- den, Marcel. Wat dan wel?

MdT.: Toen ik nog op school was, hoorde ik dat er twee examens uitgeschreven wer- den: een voor postklerk en een voor de spoorwegen. Toen ik op school liet horen

dat ik daaraan mee wou doen, raadden ze mij dat af, omdat ik volgens hen niet genoeg wiskunde kende, maar mijn vader zei: “Doe daar maar aan mee; ge kunt daar altijd iets van leren”. Ik ben geslaagd in allebei en was daarmee de jongste postklerk. Ik kon begin- nen op een kantoor in Zurenborg (Antwer- pen). Daar leerde ik een meisje kennen met een leeuwenspeldje. We zijn getrouwd in 1941 en zijn dan om den brode in Lokeren gaan wonen, waar ik werk kreeg bij de post en bij de belastingen.

‘t P.: Waarom van Zurenborg naar Lokeren?

MdT.: Dat had iets te maken met Stan de Bruyn, de VNV’er die dat jaar oorlogsbur- gemeester van Lokeren was geworden. Hij voelde zich bedreigd en zorgde ervoor dat ik, als oud-Dinaso (van 24 jaar...) naast hem in de tuinwijk kon komen wonen. Ik ben toen eens willen gaan stelen. Het was putje win- ter en wij hadden niks te eten en geen ver- warming. Vanuit ons huis zag ik een hout- mijt liggen en ik trok door de sneeuw om daar een mutsaard te gaan halen, maar die was zo zwaar dat ik hem niet kon oppakken.

Ik werd wel betrapt door de èchte Boeren- wacht, maar gelukkig hebben die het zo gela- ten, want stel je voor: een officier van de Zwarte Brigade die door de Boerenwacht op diefstal wordt betrapt... In ‘44 is Stan de Bruyn wel naar Duitsland gevlucht zonder mij iets te zeggen.

‘t P.: Waarom ben jij niet gevlucht?

MdT.: Ik was mij van geen kwaad bewust.

In september ‘44, toen de Duitsers op de vlucht gingen, stond daar een massa kijklus- tigen naar te kijken. Ik stond daartussen toen ik iemand achter mij hoorde zeggen: “Jon- gen, maak dat ge weg zijt, want dat gaat hier slecht aflopen”. Toen werd ik toch wat onge- rust, maar dat het zo erg zou worden, had ik niet gedacht. Toen ik hoorde dat de gen- darmen aan mijn deur stonden, heb ik mij op zolder verstopt. Ze zijn daar komen zoeken, maar ze zagen mij niet, hoewel ik daar zat.

‘t P.: Aan de repressie ontsnapt dus?MdT.: Helaas niet. Toen er een oproep was verschenen aan de “incivieken” om zich vrijwillig te melden voor... registratie, ben ik zo naïef geweest daar gevolg aan te geven.

We moesten daarvoor naar een zaal met een podium in Antwerpen (Harmonie?), waar een ruimte was afgespannen met jute zak- ken. In mijn jeugdige nieuwsgierigheid ging ik eens door die zakken loeren en daarach- ter lagen... negen lijken. Ik ben veroordeeld tot zes jaar voor - je kent dat wel - wapens te hebben gedragen tegen het vaderland en de troon aan ‘t wankelen hebben gebracht en ik vloog in den bak.

de enige die rechtstond en heeft toen veel slaag gekregen. In Hemiksem zat ik samen met ene Bobbejaan (inderdaad, Bobbejaan Schoepen - nvdr.) een zanger, maar die zal daar wel om een andere reden gezeten heb- ben dan ik. Waarschijnlijk liedjes gezongen voor de Duitsers?

‘t P.: Hoe lang heeft je vrouw geze- ten?MdT.: Een paar weken, ook in Lokeren.

Toen ik daar op de herdenking van Hek- alo met Dirk en Liliane van den Berghe over sprak, bleken die niet eens te weten dat er daar ook vrouwen gezeten hadden. Zij zaten daar helemaal achteraan links in een aparte barak.

‘t P.: En hoe ging het na je vier jaar staatspensionaat?

MdT.: Na de oorlog hebben wij niet al te veel miserie gehad. Weet gij dat mijn vrouw en ik de uitvinders zijn van het babysitten?

(Toont mij lovende krantenartikels over zijn actie “Kinderzorg”. De babysitters werden niet met hun naam genoemd, maar kregen, om te vermijden dat ze nodeloos zouden worden lastiggevallen, allemaal een nummer.

Werd er om een wiegenwacht gevraagd, dan kregen de gegadigden te horen: “Ik zal 36 of 46 sturen”. Wij hadden afdelingen in Ant- werpen, Brussel en Gent en onze beste klan- ten waren joden en... franskiljons. Ik had eerst wel wat “gevoyageerd” met radio’s en ik had vier jaar als bakkersgast in Antwerpen gewerkt. Na het babysitten solliciteerde ik bij Gevaert, waar niemand mij een kans gaf omdat ze daar al personeel genoeg hadden, maar ik trok direct naar de grote baas en mocht beginnen als... loopjongen in de cate- gorie OO. Ik ben er geëindigd in categorie 4, een hele vooruitgang.

‘t P.: Marcel, ik bewonder je veel- zijdigheid, want (hij toont mij ette- lijke tekeningen en gedichten van zijn hand, een lang artikel over een groot sportfeest van de ZB in Aalst, dat hij ondertekende als “onderschaarleider Zwarte Brigade”).

MdT.: Goed dat ze dàt niet geweten heb- ben; anders had ik nog langer gezeten.

‘t P.: Je hebt nu al honderden teke- ningen van medegevangenen gemaakt.

Hoeveel zouden het er dan wel gewor- den zijn?

MdT: Dat weet ik niet, vermits ze mij hebben losgelaten. Gelukkig komt aan alles een einde, zelfs aan een vaderlands pensio- naat en daar ben ik niet kwaad om.

‘t P.: Dank voor dit leerzaam gesprek en hou je taai!

***

En ja, lezers, dat blijkt. Marcel is inmiddels 93 jaar geworden. En nog zo taai als eiken- hout. Want van zoon Herman, die mee de herdenking van het Lokerse hechteniskamp organiseert, mocht ik vernemen dat vader nog hout gaat zagen met een cirkelzaag. Zo zie je maar weer dat een taai ras niet klein te krijgen is, zelfs niet met een repressie “zon- der maat of einde”.

hvo

Middenin de rustige bossen van landelijk Kempenland word ik gastvrij en hartelijk ontvangen door dit zoveelste slachtoffer van de onvaderlandse haatrepressie en zijn twee zonen Joris en Herman, allebei zoals hun vader verknochte lezers van ‘t Pallieterke of wat had je gedacht? Geen eenvoudige opgave, zo’n vraaggesprek met deze boeiende persoonlijkheid, want tus- sen wat hij allemaal te vertellen en te tonen heeft, is nauwelijks een speld te krijgen, laat staan een vraag. Toch een poging.

‘t P.: In hoeveel bakken heb je geze- ten?MdT.: Dat weet ik niet meer. Ik ben 14 tot 16 keer verhuisd, maar af en toe kwam ik nog wel eens opnieuw in dezelfde bak terecht: Lokeren, Gent, Hemiksem, Merks- plas, Beverlo... Ik heb zes jaar gekregen, maar heb “maar” vier jaar gezeten.

‘t P.: Ben je in Lokeren soms Filip de Pillecijn tegengekomen?

MdT.: Toen die daar zijn eerste “prèau”

(wandeling) kwam doen, was ik daarbij. De man naast mij was een zekere Lampaert, een intellectueel wiens vader en broer gefusil- leerd waren. Over “gevaarlijke” onderwer- pen spraken wij niet.

‘t P.: Hoe vond je de behandeling in die “pensionaten” ?

MdT.: We hadden veel honger en wei-

nig contact. Beverlo was veel beter dan de vorige. ‘s Avonds gingen in die kampen alle lichten uit, behalve op de observatietoren.

Op zekere avond werd een man in zijn arm geschoten en die is doodgebloed omdat hij in die donkere barakken de verzorging niet kon krijgen die nodig was. ‘s Anderendaags zijn er twee gendarmen eens komen kijken en ver- der gebeurde er niks. Zelf heb ik een tijd in een kamertje gelegen waarin, naar mij door iemand werd verteld, ook iemand doodge- schoten zou zijn. Toen ik dat had gehoord, ben ik alles wat beginnen opstoppen, maar er werd niet meer geschoten.

‘t P.: Heb je slaag gekregen?

MdT.: Van de gendarmen een paar keer.

Op zeker ogenblik had ik vernomen dat mijn vrouw ook vast zat en toen dacht ik:

“Ik moèt eruit!” Ik ben toen onder de dak- pannen proberen te ontsnappen, maar een medegevangene, die ook weg wou, was mij gevolgd en toen hebben ze ons gevonden en heb ik slaag gekregen. Ik heb ook een poging tot opstand meegemaakt in de Wollestraat in Gent. Een Gentenaar had opgeroepen om allemaal samen recht te staan als de bewa- kers hun ronde deden. Toen het zover was, riep hij “’t Is de moment!”, maar hij was

- In het VTM-programma Telefacts van 2 september toonde Bart de Wever zich onder de indruk van de charmante Di Rupo. Nogal wat anders dan die bullebak van een Valkeniers met zijn uitgestoken hand...

- Zei rooie Moureaux: “Als de onderhandelingen alsnog mislukken, dan beginnen we weer van voren af aan”. Dacht Philippe daarbij aan het separatisme van 1830?

- Nog nooit zo dicht bij een oplossing gestaan, kakelde Elio: Nog maar een tiental toegevingen van de N-VA en we waren er geweest...

- De Vlamingen waren eraan geweest, zal Elio bedoeld hebben.

- Boze tongen roddelen dat de Franstalige onderhandelaars

steekpenningen zouden gekregen hebben om de onderhandelingen nog heel lang te laten duren. Van de Vlaamse frituuruitbaters.

- De N-VA van haar kant ziet tegenwoordig zowat alles mini: minirokjes, mini-B-HV, miniresponsabilisering, ministaatshervorming...

- ...maar frietzakken en geldstromen naar het zuiden blijven maxi.

(S)limerickje

Er was eens een edelman in Poperinge,

die kon zijn De Weversympathie niet bedwingen.

Tot zijn nichtje beschikte dat het Hof dat niet pikte

en nonkel opnieuw la Brabançonne ging zingen.

Politieke Prikjes