Het uur van de amateur
is aangebroken
en het publiek bepaalt
de voorstelling
maar hoe kiest het publiek uit 144 miljoen voorstellingen?
opleiding: Avans Hogeschool Breda
studie: Communication and Multimedia Design
uitstroomprofiel: Multimedia Vormgeving
naam: Alex Kuijer
studentnummer: 112609
scriptiebegeleider: Harold Konickx
inleverdatum: 3 april 2009
*
2
Inhouds
opgave
Inleiding
3.
1 van de 144 Miljoen
/1.1
4.
One for All, and All for....
/2.1
5.
Apen schrijven een nieuwe taal
/2.2
6.
Amateurs krijgen de regie
/2.3
7.
144 Miljoen opinies
/2.4
9.
MyTube
/2.5
12.
Infecties in ons sociale netwerk
/3.1
13.
Vervanging van het menselijk denken /3.2
14.
De Oceaan kanaliseren
/3.3
15.
Opschonen of aanvullen?
/3.4
16.
350+ Fragmenten?
/4.1
17.
Bibliografie
/5.1
18.
3 YouTube is de snelst groeiende site als het gaat om aantal bezoekers en gebruik van bandbreedte wereldwijd. Internet-gebruiker kunnen gratis zelfgemaakte filmpjes online plaatsen en aan de hele wereld tonen. Miljoenen gebruikers maken gebruik van deze optie om ervaringen te delen met de massa. Met de minuut komt er meer video online te staan. Iedereen die met een filmcamera, mobiele telefoon of andere vorm opname apparatuur overweg kan, heeft de mogelijkheid om iets op de website te plaatsen. Hierdoor is op 22 maart 2009 het aantal video fragmenten op YouTube inmiddels gegroeid tot meer dan 144 miljoen.
YouTube geeft iedereen een kans om zijn mening ten gehore te brengen en velen maken hier dankbaar gebruik van. Er zijn miljoenen fragmenten te vinden waarbij iemand achter een webcam gaat zitten en zijn verhaal doet voor de camera. Sommige boodschappen zijn gericht aan de wereld, anderen aan een groep vrienden. Andere gebruikers plaatsen video-clips, films of fragmenten van een televisieprogramma online zodat bezoekers deze fragmenten nogmaals kunnen bekijken. Hierdoor groeit het YouTube archief letterlijk met de minuut, de diversiteit is groot, net zoals de kwaliteit en inhoud van de fragmenten. Hierdoor veranderd YouTube steeds meer tot een vergaarbak van video waar concertregistraties, persoonlijke in-terviews, opdrachten van scholen en televisieseries samenko-men. Dit zorgt ervoor dat het overzicht stukje bij beetje steeds meer verdwijnt. Uiteraard is het mogelijk om doormiddel van een zoekopdracht, de hooiberg van video te doorzoeken. Maar met meer dan 144 miljoen fragmenten online voldoet een enkel zoekwoord al lang niet meer.
In hoeverre is het daarom van belang dat er enige vorm van re-dactie op YouTube wordt gepleegd? Dit kan zijn in de vorm van relevantie, nieuwswaarde of een categorie zoals: “concert”, “persoonlijke boodschap”, “entertainment”, etc. Nu wordt dit slechts gedaan door de gebruiker die een tag meegeeft of zijn eigen kanaal begint.
Daarnaast is het ook van belang dat er gekeken wordt naar kwaliteit en inhoud van het fragment, nu wordt dit slechts bepaald door de kijker van het fragment. Maar deze weet voordat hij het heeft bekeken in veel gevallen niet precies waar hij naar gaat kijken. Is het niet de taak van YouTube om de kijker van tevoren al enigszins te informeren over de inhoud van het fragment. Momenteel wordt dit alleen bepaald door de uploader die een titel, korte omschrijving en een video thumbnail aan het fragment meegeeft. Maar deze kunnen in veel gevallen zeer misleidend zijn.
In dit document ga ik bekijken wat voor effect het gebrek aan redactie heeft op het blikveld van de YouTube gebruiker en “producent”. En welke rol de individualisering van de gebruiker op dit blikveld heeft. Wat gebeurd er als meer dan 20 miljoen producenten allemaal de vrije hand krijgen in het plaatsen van video en wat voor gevolgen heeft dit op een website als YouTube.
In hoofdstuk 1 wordt allereerst de geschiedenis van YouTube uiteen gezet, waar komt YouTube vandaan, hoe is het begon-nen en met welke insteek.
Vervolgens ga ik in Hoofdstuk 2 verder in op de drang van mensen om video online te publiceren. Aan de hand van twee verschillende gerenommeerde schrijvers over nieuwe media Andrew Keen en Lev Manovich, zal ik proberen deze drang te analyseren en te verklaren. Verder haak ik in op de effecten van het publiceren van online video, door zowel amateurs als professionals en wat voor impact dit heeft op ons sociale netwerk.
Hoofdstuk drie gaat in op de structuur van YouTube, het rating systeem en de manier van redactie door het publiek. Welke gevolgen heeft dit voor de aangebonden fragmenten? Het vormen van de YouTube frontpage en het ontstaan van een YouTube oceaan, waarin kijkers uren kunnen vissen op zoek naar informatie of entertainment.
4 Op 15 februari 2005 wordt de domeinnaam www.youtube.com geclaimd en geactiveerd door drie voormalig PayPall
werknemers. Deze heren zien een markt in een website wa-arop mensen hun eigen video’s kunnen plaatsen. Op 23 april 2005 wordt het eerste filmpje geplaatst door een van de eigenaren over zijn bezoek aan de dierentuin, zo is de geboorte van Youtube een feit. Vanaf dit moment wordt er een beta-versie van Youtube online gezet (Mei 2005) met de belofte dat Youtube zes maanden later een definitieve versie zal krijgen op internet. Tegen de verwachtingen in stonden er binnen een maand meer dan 65.000 filmpjes van verschillende gebruikers op de website. Binnen een jaar groeit Youtube uit tot een top 5 genoteerd bedrijf in de internet top 500 van meest bezochte sites.
Hetzelfde jaar krijgt het bedrijf dat oorspronkelijk vanuit een garage in de Verenigde Staten werd opgestart een schenking van het bedrijf Seqouia Capital: 2,5 Miljoen Dollar en een half jaar later zal er nog eens 8,5 Miljoen volgen. Drie jaar na de start ziet ook Google de potentie van het inmens populair geworden idée en besluit om Youtube te kopen voor het bedrag van 1,6 biljoen Dollar.
De groeiende populairiteit van YouTube is te zien aan het feit dat gebruikers hun eigen video online plaatsen, maar ook series, televsieprogramma’s en zelfs complete films worden op de site geplaatst zodat iedereen deze terug kan zien. Een voor-beeld van de immense populariteit van YouTube is een frag-ment van de inauguratie van President Obama dat door meer dan 3,8 Miljoen mensen terug werd gekeken op YouTube* Er is berekend dat YouTube in de Verenigde Staten meer dan 70% marktaandeel heeft als het gaat om het bezoek van videosites door gebruikers**. Wat aan geeft dat de populariteit van YouTube onvoorstelbaar groot is. Zowel in binnen- als buitenland.
* bron: http://www.youtube.com/watch?v=VjnygQ02aW4
** bron: http://www.hitwise.com/press-center/hitwiseHS2004/us-visits-to-youtube-14042008.php
5
“Individuen distantiëren zich steeds meer van allerlei traditionele verbanden zoals de kerken, het gezin,
politieke partijen en vakbonden.”*
Mensen zijn in de 21e eeuw minder snel geneigd om zomaar de menigte te volgen, opinie wordt niet meer alleen door kranten en televisie gevormd. Mensen struinen zelf het inter-net af en publiceren meningen om hun eigen stem te laten horen. Dit is de kern van de individualisering online, jou stem laten horen, het liefst gericht aan een miljoenen
publiek. Manuel Castells omschrijft de individualisering online als volgt: “In toenemende mate zijn mensen niet alleen in sociale netwerken georganiseerd, maar in sociale computer-netwerken. Derhalve …. voor de verspreiding van genetwerkt individualisme als de overheersende vorm van sociabiliteit.” ** YouTube is een voorbeeld van zo’n sociaal computernetwerk. Gebruikers kunnen zelfgemaakt videomateriaal online plaatsen via de website. En in plaats van dat alleen de directe
omgeving reageert, wordt er door alle verschillende bezoek-ers van de website een reactie achter gelaten. Doormiddel van internet vinden gelijkgezinden elkaar sneller omdat beide op zoek zijn naar een sociale “klik”, wat leidt tot de
bovengenoemde “sociale computernetwerken”.
Een site als YouTube sluit naadloos aan op de individualise-ring van computergebruikers. Iedere gebruiker kan zijn eigen identiteit online ontwikkelen en zijn ervaringen met de hele wereld delen. In de hoop dat er feedback op zijn bijdrage op het internet komt. Individualisering draagt bij aan de groei van online sociale verbanden, zoals communities die op fora worden gevormd, vrienden binnen een Hyves communitie en “fans” op YouTube pagina’s. Doormiddel van het achterlaten van berichten (comments) kan iedere gebruiker communiceren met een ander.
* Felling 2000
** Castells 2003, p143-144.
Castells omschrijft deze manier van online communiceren als volgt: ”De belangrijkste rol echter van het internet bij het
structureren van sociale relaties is zijn bijdrage aan het nieuwe sociabiliteitspatroon”.***
Dit wil dus niet zeggen dat computergebruikers door de individualisering minder sociaal worden. Ze gaan slechts op een andere manier communiceren en op zoek naar relaties (in de breedste zin van het woord) op internet waarmee zij een zogenaamde “klik” hebben. Hierdoor verbreed men het eigen blikveld en kijkt men verder dan de gebeurtenissen in het dorp of in de straat. Het ontwikkelen van een eigen mening en visie staat centraal, waar vroeger de fysieke gemeenschap bepalend was, wordt deze taak nu overgenomen door het internet.
*** Castells 2003, p. 139.
6 Deze verbreding van het sociale netwerk heeft tot gevolg dat steeds meer gebruikers online gaan en sites als YouTube gaan gebruiken om zichzelf te uiten. Twee theoretici die zich bezig houden met deze ontwikkelingen zijn Andrew Keen en Lev Manovich, hieronder bevind zich een introductie van beide theoretici om een indruk te geven waar hun visie vandaan komt.
Andrew Keen is een geboren Londenaar met een bachelor in geschiedenis, behaald aan de Universiteit van London.Hij heeft vervolgens gestudeerd aan de Universiteit van Sarajevo en zijn master in “politicalscience” behaald aan de Universiteit van California, Berkeley. Hij is de oprichter van muziek “sharing site” Audiocafe.com en werd hiermee bekend in SiliconValley. Keen is een extreme scepticus als het gaat om de opkomst van Web 2.0 en de user-generated cultuur die hieromheen hangt. In zijn boek “De @-cultuur” omschrijft Keen de ondermijning van onze beschaving door het gebruik van internet met in het bijzonder sociale netwerksites als YouTube en Myspace. Lev Manovich daarentegen is een utopist als het gaat om het gebruik van nieuwe media en toepassingen die hierbij horen. Manovich werd geboren in Moskou en heeft hier kunst, architectuur en informatica gestudeerd. In 1981 verhuisd hij naar New York om daar een master in cognitieve wetenschap-pen en een “Ph. D in Visual and Cultural Studies” te behalen aan de Universiteit van Rochester. In het boek “The Language of New Media” beschrijft Manovich de impact van nieuwe media als internet en hoe deze hun eigen “language” vormt. Waar Andrew Keen meer ingaat op de diverse sociale websites als YouTube, Hyves en Myspace. Bekijkt Manovich de
ontwikkeling van deze nieuwe media vanuit een vogel-perspectief en verbind ook geen verdere conclusies aan de inhoud van het medium. Manovich merkt de veranderingen binnen het mediagebruik en de toepassing hiervan op, terwijl Keen dieper in gaat op de inhoud van het medium.
Daarnaast kijkt Manovich naar de toekomst en bredere toepassing van nieuwe media als internet en het gebruik hier-van in VirtualReality. Hij kan gezien worden als een
futuroloog. Terwijl Keen zich bezighoud met de vraagstelling, of een websites als YouTube niet overspoelt wordt door de immense hoeveelheid video die online wordt geplaatst door veelal amateurs, en welk effect dit heeft op de kwaliteit van Youtube. Hij kan gezien worden als een cultuur filosoof. Waar Manovich het ontstaan van de “new media language” en zijn toepassing hiervan toejuicht. Is het juist Keen die YouTube omschrijft als een oneindig aantal apen achter typemachines die gegarandeerd op den duur een meesterwerk zullen voort-brengen. Hierbij ziet Keen de amateurs als de apen achter typemachines. Wekelijks komen er nieuwe producties bij op YouTube waartussen geheid een meestwerk zal zitten. Maar dit proces is voor een groot deel bepalend voor de new media language die Manovich omschrijft. De drang van deze apen wordt steeds groter waardoor het aantal fragmenten met de dag groeit en het overzicht langzaam maar zeker verdwijnt. Het volgende hoofdstuk omschrijft deze "apen" en hun bijdrage aan YouTube.
7 Op 18 Maart 2009 staan er meer dan 144 miljoen video frag-menten op YouTube. Het overgrote deel van deze fragfrag-menten is geplaatst door amateur cameramannen en regisseurs, die thuis met een videocamera en een stukje editing software aan de slag zijn geweest om een video fragment tot stand te brengen. Vervolgens wordt het fragment online geplaatst om door de hele wereld bekeken te kunnen worden. Manovich geeft hiervoor de volgende filosofische benadering: “What to
make of this modern desire to externalize the mind? It can be related to the demand of modern mass society for standard-ization. The subjects have to be standardized, and the means by which they are standardized need to be standardized as well,….. The private and individual are translated into the public and become regulated. What before had been a mental process, a uniquely individual state, now became part of the public sphere.”*
Hiermee duidt Manovich aan dat het plaatsen van persoonlijke gebeurtenissen en intieme momenten online een “standaard” is geworden. Dit is een feit, bijna iedereen bezit tegenwoordig een mobiele telefoon en veel van deze telefoons bevat een camera. De combinatie met een website als YouTube zorgt er al snel voor dat deze filmpjes online worden geplaatst en ook geaccepteerd worden. Kinderen die andere kinderen aftuigen terwijl dit door een “cameraman” gefilmd wordt, opstanden tijdens voetbalwedstrijden, hangjongeren die de ramen van auto’s ingooien en als toppunt een HAVO scholier die de Taj Mahal swaffelt. Dit zijn allemaal voorbeelden van video-fragmenten die ik op YouTube heb gevonden. En het vreemde aan de situatie, er is veel commotie rondom de inhoud en context van het filmpje. Maar niemand maakt zich druk over het feit dat iemand deze persoon heeft gefilmd en er zelf niets aan deed. Dit is wat Manovich in mijn ogen op filosofische wijze probeert uit te leggen. Wij vinden het ondertussen normaal dat dit soort videofragmenten online te vinden zijn. Bovengenoemde voorbeeld is uiteraard wel een uiterste, er zijn ook meer dan voldoende voorbeelden van video fragmenten waar YouTube initieel voor op is gezet.
* Manovich 2001, p. 60.
Het uitzenden van persoonlijke video fragmenten (zie de slogan: “BroadcastYourself”). YouTube heeft er samen met diverse andere web 2.0 internetapplicatie voor gezorgd dat er een “visual culture” is ontstaan. De computer en daardoor gegeneerde beelden zijn niet meer weg te denken uit ons dagelijks leven. Manovich omschrijft de opkomst van visual culture als volgt : ”the computerization of culture not only
leads to the emergence of new cultural forms suchs as com-puter games and virtual worlds; it redefines existing ones such as photography and cinema”**
Dit is zeker een feit, de opkomst van computers heeft pakketten als AdobePhotoshop en Premiere geïntroduceerd waardoor zowel amateurs als professionals hun werk digitaal kunnen bewerken. Om vervolgens hun video of plaatjes te exporteren en online te plaatsen op een website als YouTube. Daarnaast is een consumenten camera nu overal te koop en kan iedere “wannabe” Spielberg in de dop zijn eigen film schieten en monteren. In die zin herdefinieert de opkomst van de computer zeker de visuele cultuur zoals wij die nu zien. Maar de vraag is of dit ten goede komt aan de kwaliteit van de visual culture. Als iedereen die een camera vast kan houden en weet hoe hij een video fragment online kan zetten dit ook daadwerkelijk doet. Dan wordt onze visual culture ge-herdefinieerd, maar wat is de uitkomst van deze herdefinitie. Andrew Keen omschrijft het in mijn ogen het beste, als volgt: “Een vervlakking van de cultuur, waarin de grenzen vervagen
tussen auteur en publiek, maker en consument, expert en amateur.” ***
Dit is zeker waar als je het aanbod op YouTube bekijkt, naast de online geposte muziekclips en televisieseries bestaat het aanbod van YouTube voor het leeuwendeel uit zelfgemaakte amateurs video’s van mensen die een liedje op een gitaar spelen, motorcrossers die hun eigen voertuig niet onder de knie hebben, mannen die schorpioenen eten en nog meer van dit soort “homevideo’s”.
**Manovich 2001, p. 60. *** Keen 2008, p.18.
8 Waardoor Keen YouTube ook de passende bijnaam: “oneindig
digitaal oerwoud van middelmatigheid”*geeft. Dit is zeer zeker een juiste samenvatting van wat YouTube is geworden. Door de grote hoeveelheid materiaal die er met de minuut bij komt, wordt YouTube overspoelt met content waardoor er geen onderscheid gemaakt wordt tussen mooi en lelijk. Filmpjes die veel bekeken worden verkrijgen een hogere status, maar dit hoeft niet per definitie met de inhoud of boodschap van het filmpje te maken te hebben.
Manovich omschrijft het verschil tussen cinema en computer als medium. Cinema is een medium waarvan iedereen de taal wel begrijpt maar niet zelf spreekt. Waar in tegenstelling tot de computer, de gebruiker de taal van de interface begrijpt en zelf ook spreekt. Wat inhoud dat de gebruiker actief deel gaat nemen in de “new media language” van een medium als internet, met in het bijzonder user-generated websites als YouTube. Een gebruiker is niet langer een toeschouwer maar ook producent, regisseur en editor. Hierdoor verdwijnt de kritische blik op het gefabriceerde materiaal omdat de vraag of iets mooi is beantwoord wordt door een enkel persoon: de maker.
Maar is dit een toevoeging aan de “new media language” zoals Manovich deze stelt. Is het niet verstandiger om professionals het publiek van content te voorzien, zodat er een gloed van professionaliteit en enige vorm van redactie over ieder item op YouTube heen ligt. Waardoor het een genot wordt voor internet gebruikers om YouTube te bekijken. En niet op de startpagina meer dan 14 fragmenten persoonlijke pulp tegen te komen i.p.v. hoge kwaliteit video met zowel een boodschap als degelijke uitwerking.
Is het niet genoeg om jezelf te uiten d.m.v. jezelf aan te sluiten bij een online communitie of forum dat hetzelfde gedachtegoed deelt als jijzelf. Moet je jezelf uiten door een persoonlijke zelfreflectie op te nemen en deze vervolgens uit te zenden op een wereldwijd bekeken medium als YouTube. Wordt het niet tijd dat de geïndividualiseerde mens zichzelf een spiegel voor houdt en zich afvraagt of de rest van de wereld (in ieder geval internetgebruikers die YouTube bezoeken) wel zit te wachten op de persoonlijke filmpjes van
* Keen 2008. p. 19.
deze amateur regisseurs? Of moet deze spiegel door een externe partij bij de “producent” voorgehouden worden in de vorm van een redactie, met een degelijke basis van
journalistieke kennis voor de inhoud en technische kennis voor de schoonheid van het eindresultaat.
9 Naast het ontelbare aantal video fragmenten van dansende honden, pinguïns en studenten grappen, bevat YouTube ook een groot aantal video’s waarin een opinie wordt neergezet door een individu. Dit is een ander aspect van het
individualisme. Doordat mensen minder geneigd zijn om zich aan te sluiten bij een sociale gemeenschap als een kerk, vakbond of vereniging, wordt er minder een gemeenschap-pelijk mening over diverse onderwerpen ontwikkeld. In plaats daarvan ontwikkelen individuen een eigen visie en kunnen zij deze bekend maken via een video op YouTube.
Het risico hieraan bij een website als YouTube is dat er weinig tot geen redactie plaats vind. Informatie in de videofragment-en wordt niet getoetst op de waarheid. Zoals wij dit gewvideofragment-end zijn van bijvoorbeeld het journaal of andere soortelijke media met een gedegen research afdeling en status om de waarheid naar buiten te brengen. Hierdoor wordt het internet zoals Manuel Castells het stelt in zijn boek De Melkweg van het internet: ” een mondiaal elektronische marktplein waar de
diversiteit van de menselijke politieke onvrede explodeert in een kakofonie van accenten.”* Iedereen is vrij om zijn mening te vormen en deze bekend te maken, het meest spraakmak-ende voorbeeld hiervan is waarschijnlijk wel Geert Wilders en zijn film Fitna. Hierdoor wordt het internet en in het bijzonder YouTube overspoelt door een groot scala aan diverse
meningen die naar buiten gebracht worden in een video frag-ment. Waarvan de content niet op waarheid berust hoeft te zijn omdat deze niet geverifieerd wordt door een redactie. Iemand is vrij om zijn of haar mening uit te dragen, dit is ook een goed uitgangspunt. Het gevaar hiervan schuilt in het feit dat mensen meningen aan gaan nemen voor feiten omdat de menigte in deze waarheid gelooft. De krant en het journaal zijn al enige tijd niet meer de exclusieve media die de burgers voorziet van informatie met betrekking tot politiek, wereld-nieuws en binnenlandse zaken. Iedereen met toegang tot het internet kan zijn eigen waarheid zoeken, of zelf creëren.
* Castells 2003, p. 152.
Andrew Keen omschrijft dit met betrekking op YouTube zeer scherp als volgt:”De Youtubificatie van de politiek bedreigt de
cultuur van de burgers. Ze infantiliseert het politieke proces, brengt het publieke debat tot zwijgen en laat de toekomst van het staats bestuur afhangen van videoclipjes gemaakt door amateurs met een politieke agenda.”***
Een sprekend voorbeeld hiervan is de val van minster Ella Vogelaar van Wonen, Wijken en Integratie. Een interview met Geenstijl.nl verslaggever Rutger Castricum zet haar neer als een keer op keer falende minster **
***en uiteindelijk een aantal maanden na het uitkomen van het filmpje en de hierop volgende Kamervragen van verschillende oppositieleden leidt dit tot het opstappen van de minister. In haar geval is het behouden van haar positie onmogelijk geworden door haar onsympathieke mediaoptreden en de manier waarop dit door Geenstijl naar buiten wordt gebracht.
Bepalend hierbij is de opinie van de bezoekers van de website van Geenstijl.nl die een reactie bij het fragment kunnen plaatsen waarin zij hun onvrede kunnen uiten. In deze is het Geenstijl.nl die het fragment filmt en publiceert maar
uiteindelijk is de publieke opinie bepalend of er daadwerkelijk kamervragen over deze situatie komen.
Als er niet genoeg aandacht vanuit de samenleving is, in dit geval de bezoekers van Geenstijl, zou dit incident een stille dood zijn gestorven. Maar juist doordat een grote groep internetgebruikers zich mobiliseert op weblogs en nieuwssites als Geenstijl, Sargasso en Nu.nl (maar ook YouTube) komt er een geluid vanuit deze sociale netwerken die tot in de Tweede Kamer hoorbaar is. In dit geval bedraagt het een weblog waar een redactie bij betrokken is, en waar een degelijke vorm van montage aan vooraf is gegaan. Waardoor het fragment met een bewust doel en op een zeer effectieve manier is neergezet. Iedere internetgebruiker kan dit effect realiseren, als het sociale netwerk maar groot genoeg is en de boodschap in het video fragment duidelijk genoeg wordt neergezet.
** Keen 2008, p. 87.
*** http://www.geenstijl.tv/2008/04/rutger_en_de_mediastilte_van_e.html
10 Maar wat als dit soort video fragmenten zonder enige vorm van context op een website als YouTube geplaatst worden, in dat geval zal het geluid vanuit het sociale netwerk niet geleid zijn door de inleidende tekst die Geenstijl.nl bij de video fragmenten voegt. Dan zal de context van het filmpje puur ontleent zijn aan de “comments” die bij het filmpje geplaatst worden. Op deze manier kan er een opinie gevormd worden over een onderwerp waar menig YouTube bezoeker weinig tot geen weet van heeft maar die wel duidelijk leesbaar is. Puur gebaseerd op videobeelden waarvan de echtheid en context niet bekend zijn bij geen enkele van de gebruikers van YouTube.
Het boek Media en Publiek omschrijft dit als de “uses en gratification” benadering deze luidt kort samengevat als volgt: “Niet zozeer de zender van de boodschap bepaalt volgens deze
benadering het effect maar de ontvanger. Het publiek wordt niet als een homogene massa gezien, maar als een verzamel-ing individuen.”* Dit houdt in dat ieder bezoeker van een weblog, forum of videowebsite video bekijkt en naar eigen gelang er een context aanhangt, afhankelijk van het feit of dit binnen zijn mentale model van de waarheid past.
Al deze individuen waar De Boer en Brennecke over schrijven hebben een publieke opinie die zij, gegrond of ongegrond, hoorbaar kunnen maken in de comments van een videoweb-site zoals YouTube. Hierdoor kan het zijn dat een webvideoweb-site als YouTube die geen politieke voorkeur uitspreekt of enige voorkeur heeft, een label opgeplakt krijgen door zijn of haar bezoekers. In het geval van Geenstijl.nl bepaald het weblog de insteek van de berichtgeving maar YouTube wordt niet gestuurd door een journalistieke redactie die fragmenten in de “juiste” banen leidt.
Zo kan het gebeuren dat een minister of anderszins
vooraanstaand vertegenwoordiger van de staat aan de digitale schandpaal wordt genageld zonder enig vorm van weerwoord. Het is namelijk wel mogelijk om een reactie of respons te geven op een “post” online maar enkele minuten na het plaatsen van een video fragment volgen de eerste vormen van commentaar al. De publieke opinie is over bepaalde
onderwerpen al gevormd voordat er enige vorm van weerwoord plaats heeft kunnen vinden.
* Boer de & Brennecke 2008, p. 107.
Ik wil hier niet mee stellen dat YouTube een broednest van radicalen en andersoortig ongewenste denkbeelden is, maar ik wil hiermee wel aanduiden dat het internet een sterk me-dium is om opinie te vormen. Dat gebruikers hierbinnen op zoek kunnen gaan naar hun eigen waarheiden deze ook zullen vinden, omdat er in de meeste gevallen altijd een aantal in-ternet gebruikers zal zijn die deze denkbeelden met hen delen of overnemen nadat zij hun “overtuigende” argumenten aan hebben gehoord. Zonder enige vorm van redactie blijft dit een riskante aanname.
En ander goed voorbeeld van “misleiding” en niet zozeer opin-ie vorming door het missen van een uitgebreidere context en toetsing van de waarheid binnen een videofragment is dat van YouTube gebruiker “LonelyGirl15”.*
** LonelyGirl15 is een avatar in het leven geroepen door een productiebedrijf dat een serie genaamd “the resistance” maakt. In 2006 verschenen er vid-eofragmenten online van een meisje genaamd Bree die voor de webcam haar persoonlijke problemen opbiecht. Bree wordt geïntroduceerd als een meisje dat thuis een opleiding geniet omdat haar ouders betrokken zijn bij een streng religieuze sekte. Vandaar dat haar enige manier van communiceren met de buitenwereld verloopt doormiddel van deze video
boodschappen waarbij zij zelf plaats neemt voor een webcam. De volgende link is een voorbeeld van een video boodschap die LonelyGirl15 online heeft geplaatst op Youtube**
***, het gaat over een lui oog.
De reacties in de comments geven aan dat sommige toeschouwers van dit filmpje geen enkel idee hebben of dit filmpje echt is of niet (in ieder geval niet ten tijde van het uitkomen van dit filmpje). Voorbeelden van comments zijn, een comment van YouTube gebruiker winterhoussen1:”dude....
ur parents were so concerned with your lazy eye they sort help? dude....thatsucks man....its just a lazy eye. Your not gonna die from it. Did they say” honey we love you for who you are..but we gotta do something about that lazy eye”?”
** http://www.zephoria.org/thoughts/archives/2006/09/07/lonelygirl15.html *** http://www.youtube.com/watch?v=dZN-Wye4rDE
11 Dit video fragment heeft op 20 maart 2009, 8025 comments gekregen variërend van de vraag wanneer ze haar topje uit gaat doen, tot aan medelijden en spijt betuigen en dat het niet erg is om een lui oog te hebben. In veel van de gevallen betreft het hier totaal zinloze comments van gebruikers waarbij ik mij afvraag waarom ze moeite nemen om uberhaupt een reactie achter te laten. Maar feit blijft dat binnen de overige reacties, de kijker van het filmpje het fragment serieus neemt en dieper in gaat op de boodschap van het fragment. In dit geval betreft het een onschuldig filmpje wat uiteindelijk een “viral” bleek te zijn. Maar sterkere opinievormers kunnen deze aanpak ook hanteren en op deze manier via YouTube een
schijnwerkelijkheid creëren waar binnen zij allerlei onwaar-heden kunnen verkondigen die niet getoetst zijn op de waarheid en zeer waarschijnlijk puur voort gesprongen zijn uit een eigen denkbeeld. In totaal is het desbetreffende fragment 2760315 keer bekeken, wat aan geeft dat YouTube een groot bereik heeft en dus veel mensen kan “inspireren” om dit verhaal of denkbeeld te geloven.
Terugkijkend naar de comments zijn er twee verschillende soorten comments te onderscheiden, als eerste de comments die meeleven met de gebeurtenissen rondom Bree. Deze gebruikers geloven echt in het verhaal van een meisje dat min of meer opgesloten zit en leven met haar mee. Doordat de echtheid van het fragment niet valt te achterhalen gaan zij geloven in deze schijn werkelijkheid, van een onschuldig meisje. De tweede vorm van comments is een van de redenen waarom ik ervan overtuigt ben, dat een vorm van redactie niet alleen op de inhoud van het fragment maar ook op de com-ments noodzakelijk is. Ik denk namelijk dat niemand binnen het YouTube publiek erop zit te wachten dat een gebruiker zijn gedachte deelt over hoe sexy het meisje uit het fragment eruit ziet en wanneer ze haar kleren uit gaat doen. Door de comments “schoon” te houden van dit soort inhoudeloze bijdragen aan een filmpje komt ook een nuttigere discussie op gang naar aanleiding van een fragment. Ik wil hiermee niet claimen dat er een strengere vorm van censuur over de reactie moet komen. Maar bepaalde reacties zullen door het overgrote deel van het publiek gekenmerkt worden als niet relevant, en het is in mijn ogen niet alleen de taak van de gebruikers maar ook van YouTube zelf om dit soort reacties te voorkomen dan zowel te verwijderen.
12 In het boek YouTube: an insider’s guide to climbing the charts wordt er naar televisie gerefereert als “ThemTube”. Een zeer toepasselijke naam aangezien televisie een massa medium is dat zich tot het grote publiek richt en een aantal programma’s samenstelt waar professionele televisiemakers over nagedacht hebben. Dit in tegenstelling tot YouTube waar amateurs de overhand hebben. Is de naam YouTube wel terecht, iedereen publiceert zijn eigen werk online, zelf gefilmd en zelf
gemonteerd. Maar welke doelgroep proberen deze
zelfbenoemde “producenten” te bereiken. YouTube heeft ook een miljoenen publiek, er zijn alleen vele malen meer produ-centen en dus ook producten op YouTube dan binnen de com-merciële en publieke omroepen.
Zit het grote publiek wel te wachten op al deze zelfbenoemde producenten die video creëren waarvan ze eigenlijk niet weten of het YouTube publiek hierop zit te wachten? Is deze vorm van meningsuiting zoals dit kenmerkend is voor de
individualisering niet hetzelfde als de “ThemTube” waar zij zozeer op neerkijken. De slogan van YouTube “Broadcast Your-self” duidt aan dat YouTube bedoeld is om een breed publiek te bereiken. Maar uiteindelijk denk ik dat veel YouTube produ-centen de video vooral voor zichzelf maken, omdat zij het leuk vinden. Ondanks het feit dat televisieland niet altijd maakt wat 1 persoon wil zien, er heerst een vorm van democratie, of in ieder geval hierarchie als het aan komt op het samenstel-len van een programma. Waarbij in tegenstelling tot YouTube, kritisch gekeken wordt naar de inhoud, vorm en manier van presenteren.
YouTube is in zekere zin voor iedereen persoonlijk een MyTube geworden, een kanaal waarop IK de filmpjes kan tonen die IK graag zie, waarbij IK mij aan kan sluiten bij de vrienden waar-van IK vind dat hij of zij leuk materiaal online plaatst. Maar ondertussen vergeet IK wel dat WIJ misschien helemaal niet zitten te wachten op filmpjes van MIJN hond die op com-mando kan blaffen. Afgezien van de reclame virals (dus niet de persoonlijke) en muziek en televisie series bevat YouTube vooral video die bestemd is voor één persoon, de producent zelf.
En in veel gevallen ook een aantal vrienden van de producent die de hond of kat ook kennen. Maar voor het gros van de mensen is het een van de 710.000 video fragmenten over een hond op YouTube. Andrew Keen omschrijft dit fenomeen pas-send: “Dat komt omdat iedereen te druk is met “egocasting”,
te zeer verdiept in de darwinistische strijd om opgemerkt te worden, om nog naar een ander te luisteren.”*
Zelf vind ik dit te zwart wit om op deze manier de YouTube producent neer te zetten, maar ik denk wel dat er door veel mensen te makkelijk wordt gedacht over het online publiceren van video. Met een camera binnen handbereik en video-camera’s op bijna iedere mobiele telefoon is het natuurlijk verleidelijk om “iets” online te plaatsen. Maar ik denk wel dat de YouTube producenten moeten nadenken om niet alleen maar MyTube’s te starten, maar ook te denken aan het grotere geheel. Ik zou dit stellen als de “OurTube”.
* Keen 2008, p. 51.
13 Viral marketing is het plaatsen van een video fragment online, doormiddel van gebruik te maken van de sociale netwerken binnen een website als YouTube wordt het fragment steeds bekender onder de gebruikers. Het woord viral is afkomstig van de uitdrukking virale epidemie. Een vorm van virussen die zichzelf verspreiden doormiddel van contact. In dit geval de gebruikers die aangesloten zijn bij een social netwerk binnen YouTube.
In eerste instantie wordt met een beetje geluk een videofrag-ment op de frontpage van YouTube geplaatst, maar dit hoeft niet altijd te gebeuren. Om toch bekendheid te vergaren is het daarom belangrijk om goed gebruik te maken van de com-municatie middelen en de werking van YouTube. In dit filmpje wordt uitgelegd hoe je van jou video fragment een viral kan maken*. Doormiddel van slim gebruik te maken van de “tags” in YouTube en het bekend maken onder het grote publiek, bijvoorbeeld door je aan te sluiten bij veel verschillende kanalen op YouTube in de hoop dat jouw “vrienden” hetzelfde zullen doen. Daarnaast kan je met de titel van het filmpje en de bij-behorende videothumbnail veel aandacht trekken. In het begin waren virals vooral reclame, slimme marketeers zetten reclamecampagnes online en mailde de link naar veel mensen toe. In de hoop dat zij deze link weer door zouden sturen naar andere mensen en op deze manier een onein-dig reclameblok te genereren gemaskeerd als een intressant video fragment op YouTube. Nu moet gezegd worden dat veel van deze reclames vermakelijk zijn en van een stuk hogere kwaliteit dan het gemiddelde YouTube materiaal.
Helaas hebben sommige YouTube gebruikers deze manier van bekendheid vergaren in de gaten gekregen. Met als gevolg dat YouTube gebruikers met een eigen kanaal zoveel mogelijk kijk-ers naar hun kanaal willen trekken, door dezelfde reclametrucs toe te passen die marketeers gebruiken. Hierdoor kan het zijn dat sommige video fragmenten dagen en soms wel weken lang op de frontpage van YouTube staan omdat ze simpelweg het meeste bekeken worden.
* http://www.youtube.com/watch?v=-0EQ5HYPz1w
Infecties in ons sociale netwerk
Fair op zijn minst gezegd dat de meest bekeken videofragment-en op de frontpage van YouTube komvideofragment-en. Enige kanttekvideofragment-ening hierbij is dat de meest bekeken videofragmenten doormiddel van viral trucs behaald zijn. Het plaatsen van een videothumb-nail met hierin een pikant gekleed fotomodel zal absoluut voor de nodige views garant staan. Maar wat als blijkt dat dit beeld slecht 1 frame voorkomt in het hele filmpje en slechts bedoeld is om mensen te trekken. Hier komt wederom het gebrek aan redactie bij kijken als het gaat om de content van een video fragment. Het is binnen YouTube mogelijk om een video fragment van een hond die zijn staart achterna zit dagen bovenin de most viewed lijst van YouTube te krijgen
doormiddel van een spannende titel en een goede thumbnail. Uiteindelijk zijn wij hier als gebruiker allemaal debet aan omdat wij onszelf zo makkelijk laten verleiden. Maar enige vorm van redactie die ertoe leid dat ik daadwerkelijk ook het fragment te zien krijg dat mij in de introductie voorgeschoteld wordt lijkt me niet meer dan eerlijk naar de kijker toe
14 Als wij navigeren door het “oerwoud van links” zoals Keen dit stelt, is de vraag op welke manier worden wij gestuurd. Is het zo dat wij totaal vrij zijn in onze manier van navigeren door dit zogenaamde YouTube oerwoud. In feitte is het zo dat iedere keer dat wij een link aanklikken een bepaalde kant opgestuurd worden. Omdat een maker van de ene clip misschien nog an-dere clips heeft en deze dus automatisch worden aangeraden. Het kan ook zo zijn dat er meer clips met dezelfde naam zijn of een soortgelijke inhoud hebben. Op deze manier krijg je eigenlijk al van alles aangeboden en worden wij een kant opgestuurd die wij misschien helemaal niet op willen gaan. Ik betrap mijzelf er regelmatig op dat ik heel eventjes niets te doen heb tijdens mijn werk of op school en ik even rond ga “Zappen” op YouTube om te kijken of ik nog iets interessants kan vinden. Binnen de korte keren zit ik naar video fragmenten te kijken waar ik helemaal nooit naar zou zoeken maar die ik toch tegenkom door de slimme manier van ranken en het toepassen van viral marketing.
Daarnaast nodigt YouTube ons ook uit om eigenlijk al onze volgende keuze te maken voordat wij daadwerkelijk uitgekeken zijn op het fragment dat wij in eerste instantie aan het bekijken zijn. Manovich omschrijft dit op zeer passende wijze: “
Before we would look at an image and mentally follow our own private associations to other images. Now interactive
computermedia asks us instead to click on an image in order to go to another image.”* YouTube nodigt ons al uit om het volgende fragment te bekijken terwijl het vorige nog vers op ons netvlies ligt. Hierdoor zijn we minder snel geneigd om opnieuw een eigen zoekopdracht in te voeren. En in plaats daarvan direct op een van de aangeboden fragmenten te klikken. Hierdoor volgen wij een pad dat al is uitgezet door alle voorgaande gebruikers en ook producten. Die via de
verschillende beïnvloedende factoren zoals ranking, top viewed en playlist ervoor zorgen dat wij een aantal video’s te zien krijgen waarvoor wij in eerste instantie niet naar de website zijn gekomen.
* Manovich 2001, p. 61.
Vervanging van
het menselijk denken
Toch blijft het onze vrij wil die besluit of wij toch een ander pad inslaan of verder gaan op de gebaande weg, maar ons blikveld wordt wel dermate beïnvloed door de voorkeuren van andere gebruikers dat er toch een soort van “main stream” ontstaat waar de top viewed en top ranked voor een groot deel uit bestaat. We zijn minder snel geneigd voor onszelf te denken en gaan verder waar anderen zijn afgehaakt. Ten allen tijde zal YouTube ons na het eerste fragment 8 nieuwe fragmenten aanbieden die een direct of indirecte link hebben met het voorgaande fragment. Manovich omschrijft dit als: “Mental processes of reflection, problemsolving, recall
and association are externalized, equated with following a link, moving to new page, choosing a new image, or a new scene.”*
**Wij zijn sneller geneigd ondanks ons eigen denkbeeld om een aangeboden plaatje of link te volgen in plaats van een nieuw pad uit te zetten. Onze opinievorming en zoektocht naar gelijkdenkende wordt beïnvloed door een stortvloed van meningen en opinies waarin wij gestuurd worden door de ervaringen van andere gebruikers die ons voor zijn geweest. Dit werpt een minder frisse blik op het onderwerp waarnaar de kijker op zoek is. Ons blikveld op YouTube wordt gestuurd door de redactie van voorgaande kijkers en het algoritme van YouTube. Het ontbreken van journalistiek kennis en hierdoor de subjectieve vorm rating zorgt ervoor dat de "nieuwe" kijker slecht het topje van de ijsberg van een onderwerp te zien krijgt. Het algoritme van YouTube tezamen met de mening van voorgaande kijkers bepaald het blikveld. Een menselijke redactie met inhoudelijke kennis kan dit blikveld verrijken met fragmenten die misschien minder bekend zijn, maar wel intressant zijn, door te kijken naar inhoud en kwaliteit. In plaats van te kijken naar populariteit en de mooie thumbnail.
** Manovich 2001, p. 60.
15 Binnen YouTube is het mogelijk om een “Channel” aan te maken, een YouTube kanaal waar je al jou eigen materiaal kan verzamelen en kan linken naar fragmenten die jij interessant. Deze vorm van redactie door de eigen gebruiker is een hele effectieve manier om jezelf te onderscheiden van de massa en zorgt ervoor dat er meer structuur wordt aangebracht in de enorme oceaan van YouTube fragmenten. Een gebruiker kan zich aansluiten bij jou kanaal en krijgt daardoor jou f
ragmenten te zien op het moment dat hij inlogt met zijn eigen account
Helaas zijn deze YouTube kanalen alleen gerelateerd aan een individuele gebruiker die inlogt op zijn eigen profiel. En is het voor de grote groep gebruikers die niet inloggen op YouTube en alleen op zoek zijn naar een enkel filmpje niet mogelijk om deze kanalen rechtstreeks op een snelle manier te benaderen. Er vanuit gaande dat je de gebruikersnaam van iedere
producent niet onthoud en dus opnieuw moet gaan vissen in de YouTube oceaan.
In mijn ogen is het een uitkomst als men deze kanalen al gaat onderverdelen in verschillende categorieën die door YouTube zelf zijn vastgesteld, bijvoorbeeld: Nieuws, Politiek, Amuse-ment, Persoonlijk, etc. Waardoor er bij het eerst bezoek aan de pagina al een onderscheid wordt gemaakt tussen verschillende categorieën waarmee in de zoekopdracht van de gebruiker rekening mee wordt gehouden. Hierdoor zal het aantal “hits” dat een zoekopdracht oplevert drastisch dalen. En het zoeken naar het fragment waarnaar je op zoek bent een stuk worden vereenvoudigd. Zo kan het niet meer voorkomen dat als er gezocht wordt naar een serieus sportmoment, niet alle homevideo bloopers en grappige overtredingen van een voetbalwedstrijd worden getoond.
De Oceaan
kanaliseren
Als YouTube vervolgens ook het aantal tags tot een standaard terug brengt, betekend dit dat de producent wordt gedwongen om zijn fragment een vooraf gesteld keyword mee moet geven waardoor het overzicht van fragmenten ook duidelijker wordt. Nu is het nog mogelijk om een zelf benoemde tag te ontwik-kelen die raakvlaken kan hebben met meerdere andere onder-werpen waardoor het web van tags door elkaar gaat lopen en het overzicht zoek raakt. Maar doormiddel van een standaard in te voeren wordt het vele malen makkelijker om de frag-menten die niet behoren tot een channel ook te indexeren en een doeltreffend resultaat te tonen bij een zoekopdracht die slechts een woord bevat.
Hierdoor voert de producent zelf nog een groot deel van de redactie, maar door een grove verdeling en beperkter aantal tags aan te bieden aan de producent wordt deze gedwongen om en bewustere keuze te maken tot welke categorie een frag-ment behoort. En word het voor de kijker eenvoudiger om het fragment te vinden wat hij of zij zoekt. Als hij daarna verleid wordt om het pad van links te volgen dat YouTube aanbied dan zal dit in ieder geval binnen de insteek passen waarvoor de kijker YouTube heeft bezocht. En is het aan de kijker zelf of hij dit pad van fragmenten wil volgen.
De oceaan van fragmenten zal hierdoor in ieder geval terug gebracht worden tot een stroming waarin de kijker in eerste instantie al geintresseerd was omdat zijn zoekopdracht hem de kant van deze stroming op heeft gewezen. Als uit deze
zoekresultaten de virals en inhoudeloze fragmenten
verdwijnen, zal deze stroming een stuk transparanter worden.
16 Een andere vraag die zich voordoet als het gaat om redactie plegen en het fris houden van de YouTube blikveld is de vraag of bepaalde fragmenten die op den duur niet meer actueel zijn of niet meer bekeken worden. Moeten worden verwijderd van YouTube. Gezien het feit dat er iedere minuut 10 uur video wordt toegevoegd aan de website, kan ik mij voorstellen dat er op een gegeven moment beslist moet worden dat bepaalde fragmenten van YouTube worden verwijderd. Het is immers zo dat bepaalde fragmenten, met in het bijzonder films, series en belangrijke gebeurtenissen dubbel gepost worden zonder dat de producent hier weet van heeft.
Gezien het aantal views relatief zwaar weegt in de bepaling of een fragment belangrijk is of niet. Lijkt het mij toepasselijk dat YouTube de fragmenten die niet of nauwelijks (meer) bekeken worden, uiteindelijk verdwijnen om plaats te maken voor nieuwe fragmenten. Hierdoor blijft het aantal fragmenten op YouTube beperkt waardoor het zoeken voor de kijker een stuk wordt vergemakkelijkt. YouTube voorkomt hierdoor dat het aantal fragmenten binnen 5 jaar verdubbeld naar meer dan 350 miljoen waaruit de kijker zijn selectie moet maken. Om te bepalen welke fragmenten verwijderd moeten worden, moet er uiteraard gekeken worden naar de context van het fragment. Ik kom regelmatig fragmenten tegen die een persoonlijk boodschap, bijvoorbeeld felicitatie of bijdrage aan een vlog zijn. Deze zijn na een jaar verouderd en niet meer ac-tueel zijn, zowel voor de producent als de kijker. Dit is het soort fragment dat YouTube na een bepaalde tijd kan verwijderen zonder dat dit gemist wordt door de kijker. Goede voorbeelden hiervan zijn de zogenoemde video logs ofwel vlogs waar een individu een video over zichzelf maakt over een gebeurtenis op vakantie of tijdens het dagelijks leven. Deze fragmenten dragen niet bij aan de informatie die voor de massa is bedoeld. En het is de taak van de producent om deze video ook zelf te bewaren en niet van YouTube een soort online archiefkast te maken voor persoonlijke video en herinneringen.
Opschonen of aanvullen?
Uiteraard moeten belangrijke en erkende fragmenten blijven bestaan en is het niet de bedoeling dat een fragment
automatisch “verjaart” op het moment dat het langer dan 2 of 3 jaar online staat. Want er zijn bepaalde gebeurtenissen die altijd spraakmakend en actueel zullen blijven.
Maar om de kans op een "goed" fragment te vergroten is het cruciaal om het aanbod beperkt te houden. Het duidelijk opzetten van categorieen is een aanzet hiertoe. Maar het beperken van het materiaal zorgt voor het behoud van overzicht.
17 YouTube is een democratisch massamedia waarop iedereen zijn creatieve ei kwijt kan. Iedereen met het technische vermogen om een camera te hanteren en dit online te plaatsen kan en mag deelnemen aan de YouTube familie. Mensen hebben het recht om een opinie te vormen en dit kenbaar te maken zo ook op YouTube. Dit is een goed streven, maar de individualisering zorgt er wel voor dat er steeds minder eensgezinde komen binnen de maatschappij. (lokale) sociale verbanden verdwijnen, kerken lopen leeg en hiermee verdwijnt een deel van de generale heersende normen en waarden.
Dit weerspiegelt zich overduidelijk op een website als YouTube waardoor de website overspoeld wordt met een tsunami aan video fragmenten. Door de een om iets van zichzelf aan de buitenwereld te tonen, door de andere om zijn mening du-idelijk te maken of een statement te zetten. In ieder geval kan iedereen betrokken worden bij dit proces. Of dit nu als producent of toeschouwer is, in beide gevallen kan er een actie of reactie plaats vinden op het kenbaar maken eigen mening. Het lastige is alleen dat door het gebrek aan sociale verbanden afgezien van YouTube, er niet snel meer consensus plaatst vind over diverse onderwerpen. Waardoor het aantal video fragmenten met meningen of “show and tell” elementen iedere dag bijna exponentieel groeit. Hierdoor verwaterd de transparantie van YouTube en is men geneigd te verdwalen in de 100.000-en fragmenten die bij een enkele zoekterm als “dog” of “skateboarden” horen. Daarnaast is reflectie een be-langrijk issue als het gaat om het publiceren van online mate-riaal. De geïndividualiseerde burger zal zichzelf af moeten vra-gen of een fragment iets bedraagt, ontroert of daadwerkelijk opinie vormt. YouTube wordt al meer dan genoeg vertroebeld door de grote hoeveelheid viral reclames die er rond zwermen. Door het enorme aantal fragmenten in bepaalde categorieën verdwijnt het overzicht en zorgt de interface en het algoritme van YouTube ervoor dat bepaalde “juweeltjes” (want deze zijn wel te vinden op YouTube) ondergesneeuwd worden door de middelmatigheid zoals Keen dit stelt.
350+
Fragmenten?
De producenten moeten online sociale relaties leggen met hun kijkers om vervolgens in goed democratisch overleg video te produceren waar de massa op zit te wachten. Zodat virals, ranking en sponsored links plaats maken voor echt ge-waardeerd videomateriaal geproduceerd op een semi-profes-sionel manier. Om te voorkomen dat YouTube over een aantal jaar bekend zal staan als de vuilnisbak van video voor de geïndividualiseerde mens.
Redactie van zowel YouTube als van de gebruiker kan hier de oplossing bieden. Momenteel hebben producenten nog teveel de vrije hand om hun eigen tags, informatie bijschrift en thumbnail te plaatsen bij een fragment. Hier moet YouTube een vorm van redactie op gaan voeren om ervoor te zorgen dat over een aantal jaren niet iedereen van zijn fragment een viral maakt.
Daarnaast is de inhoud van fragmenten met de jaren gegroeid, hierdoor is het van belang dat YouTube een grove scheiding op gaat zetten om een duidelijk onderscheid te maken in
“nieuws” en amusement waardoor het zoeken naar een frag-ment voor de kijker makkelijker wordt . Hiermee voorkomt YouTube dat als er met hetzelfde tempo fragmenten blijven bijkomen als de afgelopen 5 jaar, over 5 jaar de gebruikers en waarschijnlijk zelfs de producten het overzicht kwijt raakt. Keen omschrijft* YouTube als het uur van de amateur
dat is aangebroken, maar het publiek heeft een redactie nodig om een keuze te kunnen maken tussen de 144 miljoen
verschillende voorstellingen.
* Keen 2008, p. 51.
18
Boeken
Boer de, Connie & Brennecke, Swantje.: Media en Publiek. Theorieen over media-impact, Amsterdam, Uitgeverij Boom, 2008 (Vijfde, herziene druk)
Castells, Manuel.: De melkweg van het internet, Amsterdam, Uitgeverij Van Gennep, 2003
Oorspronkelijk titel: The internet Galaxy, Oxford, Oxford University Press, vertaling 2003 door Joke Traats.
Dean, Micheal W. & Lastufka, Alan.: YouTube: an insider’s guide to climbing the charts, Sebastopol, USA, O’Reilly Media, 2008 Felling, A. & Peters, Jan. & Scheepers, Peer.: Individualisering in Nederland aan het eind van de twintigste eeuw: empirisch
onder-zoek naar omstreden hypotheses, p. 1 - 46, Uitgeverij van Gorcum, 2000, gevonden via books.google.com
Keen, Andrew.: De @-Cultuur, Hoe internet de beschaving ondermijnt, Amsterdam, Uitgeverij J.M. Meulenhoff, 2008 Oorspronkelijke titel: The Cult of the Amateur, vertaling 2008 door Richard Kruis.
Manovich, Lev.: The Language of New Media, Massachusetts London, England, The MIT Press Cambridge, 2001
