1
Media representatie van geweld in
mannen- en vrouwensport
Amanda van Meersbergen 10190112
Algemene sociologie track Eerste lezer: Kobe de Keere Tweede lezer: Don Weenink 15-08-2017
2
Inhoudsopgave
Introductie p. 3
1. Theoretisch kader p. 5
Gender en mannelijkheid in sport p. 5
Gender en geweld in sport p. 7
Media, sport en gender p. 8
2. Methodologie p. 10
Keuze voor de cases p. 11
De geselecteerde cases p. 13
Keuze voor de nieuws kanalen p. 15
De geselecteerde kranten p. 16
Selectie van de artikelen p. 20
3. Resultaten p. 21 Gender p. 21 Geweld p. 28 Titel p. 38 Conclusie p. 45 Bibliografie p. 46 Bronnen p. 47 Geselecteerde artikelen p. 49
3
Introductie
In oktober 2009 werd Elizabeth Lambert geschorst vanwege gewelddadig gedrag naar een andere speler tijdens de wedstrijd. Dit was vastgelegd op video en er is te zien dat ze een tegenstander aan haar staart naar beneden trekt. Achteraf stelde ze dat ze zich erg schaamt voor haar gedrag. Ze ziet in dat ze fout zat en stelt dat dit geen gebruikelijk gedrag is voor haar. Ze is uiteindelijk geschorst en kreeg toen erg veel berichten van andere mensen, zelf bedreigingen. Ze werd bedreigd met de dood en verkrachting (New York Times, 2009). Er werd dus vanuit een deel van het publiek sterk negatief op gereageerd.
In het artikel van de New York Times, geeft ze aan dat ze denkt dat het incident veel aandacht heeft gekregen omdat ze een vrouw is. Het wordt volgens haar niet als gebruikelijk gezien dat vrouwen gewelddadig gedrag vertonen, dat is meer iets voor mannen. Veel mensen leken haar geweld af te schuiven als seksuele agressie, dit was echter niet het geval volgens Lambert (New York Times, 2009). Geweld door vrouwen in sport wordt dus niet altijd als iets gebruikelijks gezien, waardoor er alternatieve verklaringen worden gezocht voor het
gewelddadige gedrag dat wel voorkomt bij vrouwen, zoals in het geval van Elizabeth Lambert.
Het incident met Elizabeth Lambert heeft een debat over sport seksisme teweeg gebracht. De reacties op het incident waren erg gericht op haar gender. Voor Terry O’Neill, de president van de Nationale Organisatie voor Vrouwen, was het duidelijk hoe seksistisch de reacties waren. Hierdoor is het volgens hem duidelijk dat sommige mensen in de Verenigde Staten niet kunnen accepteren dat vrouwen een sport beoefenen en dit soms erg hard aan toe kan gaan (The Associated Press, 2009).
Er lijkt dus een scheiding te bestaan tussen genders in sport, niet alleen als het gaat om het fysieke spel maar ook om de gedragingen die erbij horen. De vraag is of er daadwerkelijk verschillen zijn in hoe de samenleving kijkt naar geweld gebruik in mannen- en
vrouwensport? Zowel Elizabeth Lambert als Terry O’Neill lijken van mening te zijn dat dit inderdaad zo is en dat van vrouwen wordt verwacht dat ze zacht spelen en zijn de reacties een stuk heftiger als een vrouw geweld gebruikt in sport, vergeleken met de reactie op geweld door mannen in sport.
Over deze geweldsdelicten in sport wordt veel geschreven in de media en via deze weg worden mensen wereldwijd op de hoogte gebracht van het geweld. Met de grote hoeveelheid sport evenementen en wedstrijden, is het moeilijk om alles in de sportwereld te volgen. In veel kranten is er een speciale sectie gewijd aan sport, waardoor mensen snel op de
4 hoogte worden gebracht van belangrijke en opmerkelijke gebeurtenissen in sport. Kane (1996) stelt dat in de Verenigde Staten de relatie tussen sport en media, al lange tijd erg sterk is. Er bestaat een wisselwerking tussen sport en media, waarbij ze elkaar versterken in populariteit. Berichtgeving in de media, zorgt voor meer populariteit van georganiseerde sport, maar anderzijds zorgt de populariteit van georganiseerde sport, voor meer media consumptie. Dit is dus al lange tijd voornamelijk het geval in de Verenigde Staten (Kane, 1996). Het onderzoek zal zich dus op de media in dit land richten.
De uiteindelijke hoofdvraag voor die onderzoek is: Welke verschillen bestaan er in de manier waarop geweld in mannen- en vrouwensport in beeld wordt gebracht in de media? Het is een kwalitatieve inhoudsanalyse van online nieuwsartikelen over vier verschillende cases, die met elkaar vergeleken zullen worden. Twee cases voor vrouwen: Elizabeth Lambert en Brittney Griner en twee cases voor mannen: Luis Suarez en Metta World Peace.
Verschillende theorieën zijn gebruikt om verschillen in de media presentatie van geweld in mannen- en vrouwensport te verklaren. Anderson (2009), Messner (1990) en Kane (1996) stellen namelijk dat sport een manier is om mannelijke dominantie te laten zien, waarbij het fysieke aspect erg belangrijk is. Zowel op biologisch als sociaal vlak wordt het idee in stand gehouden dat mannen superieur zijn aan vrouwen in sport. Hierdoor kan er een grote ongelijkheid ontstaan tussen genders en worden andere zaken die gerelateerd zijn aan sport, ook mogelijk verschillend benaderd op basis van gender. Volgens Kreager (2007) en Andersom (2009) is dit ook het geval als het gaat om geweld gebruik in sport. Geweld wordt vaker aan mannen toegeschreven, waardoor de verwachting is dat geweld door mannen en vrouwen anders wordt beoordeeld. Volgens Kane (1996) wordt deze ongelijkheid in dominantie in soort in stand gehouden door de media. Hij stelt dat historisch gezien de
dominante waarden in sport te maken hebben met traditionele gender rollen. Dit komt door de sterke relatie van sport met de mainstream media.
Allereerst zal er in hoofdstuk 1 het theoretische kader van het onderzoek gesproken worden. Hoofdstuk 2 gaat over de methodologie van het onderzoek. In dit hoofdstuk wordt er ook ingegaan op de selectiecriteria van de gekozen kranten voor dit onderzoek: The New York Times, Washington Post, New York Post, The Associated Press en de Huffington Post. Vervolgens zal er in dit hoofdstuk ook worden ingegaan op de selectiecriteria van de gekozen cases van geweld in mannen- en vrouwensport. De resultaten van het onderzoek volgen in hoofdstuk 3. Dit wordt tot slot opgevolgd door de eindconclusie van het onderzoek.
5
1. Theoretisch kader
Gender, geweld en media in relatie met sport, zijn belangrijke begrippen voor dit onderzoek, zoals te zien is aan de hoofdvraag. In dit hoofdstuk zal er in worden gegaan op de theorie over deze begrippen. Allereerst wordt de relatie gelegd tussen gender en sport. Verschillende theorieën, zoals die van Anderson, Messner en Kane, stellen dat sport een manier is voor mannen om zich van vrouwen te onderscheiden, vanwege het fysieke aspect van sport.
Mannelijkheid speelt hierbij een grote rol. Vervolgens zal in het tweede deel de relatie worden gelegd tussen gender en geweld in sport. Theorieën van Kreager en Anderson stellen namelijk dat geweld in sport meer toeschreven wordt aan mannen, waardoor er anders wordt
gereageerd als vrouwen geweld in sport gebruiken. Tot slot zal het laatste deel ingaan op de relatie tussen gender en media in sport. Er is namelijk al veel geschreven over media
presentatie van gender zowel in sport. Deze theorieën bieden gezamenlijk de basis voor het onderzoek, waarbij er gekeken zal worden naar de verschillen in presentatie van geweld in sport door mannen en vrouwen.
Gender en mannelijkheid in sport
Er is veel segregatie van gender in sport. Mannen en vrouwen spelen vaak gescheiden van elkaar. Deze segregatie van gender in sport begint al als kinderen erg klein zijn. Niet alleen thuis, maar op veel verschillende gebieden waarvan sport er een is. Doordat mannen en
vrouwen vaak niet samen spelen is de gender scheiding erg goed zichtbaar in sport (Anderson, 2009:10).
In de Verenigde Staten is sport al lange tijd een belangrijke institutie. Desondanks is er lange tijd weinig aandacht geweest voor sport in de sociale wetenschappen. Sport sociologen daarentegen, houden zich al lange tijd hiermee bezig. Verschillende sport sociologen zien sport als een sociale institutie waarbij mannelijke superioriteit en vrouwelijke inferioriteit wordt geconstrueerd. De reden hiervoor is, volgens Kane, dat in sport er een interactie is van biologische en fysieke verschillen met traditionele verwachtingen van gender (Kane, 1996:95-96). Volgens Jennifer Hargreaves zijn fysiek groot zijn en mannelijkheid symbolen voor mannelijke dominantie in Westerse culturen (Kane, 2996: 96). Het is echter niet alleen de biologische fysieke factor die het idee van mannelijk superioriteit bijdragen, ook op sociaal gebied wordt dit idee in stand gehouden. Hoogtes, scores en afstanden worden in sport goed bijgehouden. Fysieke verschillen kunnen hier grote invloed op uit oefenen. Hierdoor is het idee ontstaan dat fysieke verschillen, die bijdragen aan goede sport prestaties, laten zien dat
6 mannen natuurlijk superieur aan vrouwen zijn. Dit idee van fysieke superioriteit kan ook invloed hebben op het sociale leven, wanneer sport belangrijk wordt gevonden in een samenleving. Dit kan dan zorgen voor een soort sociale superioriteit, waarbij er wordt opgekeken naar fysiek sterke atleten. Volgens Kane reproduceert sport de ideologie van mannelijke dominantie, omdat het een constant geprezen herinnering is dat mannen biologisch superieur aan vrouwen zijn. Hierdoor wordt fysieke dominantie vertaald in dominantie in de sociale sfeer (Kane, 1996: 96-97).
Mannen worden dus vaak als fysiek beter gezien dan vrouwen in sport en er wordt van ze verwacht dat ze zich mannelijk gedragen. Het mannelijke gedrag en de mannelijke taal die bij sport hoort, wordt hen aangeleerd en wordt als gebruikelijk gezien. Dit uit zich niet alleen in sport, maar ook op andere velden zoals thuis of op de werkvloer. Er bestaan dus bepaalde gedragingen die bij sport horen, die buitenstaanders zoals vrouwen vaak niet hebben geleerd. Als ze dit wel aangeleerd hebben, dan worden ze vaak als grensoverschrijders gezien. Door je mannelijk te gedragen hoor je erbij als je een man bent, zo niet dan word je door mannen, die wel mannelijkheid tonen, buiten gesloten (Anderson, 2009:10-11). Hierdoor wordt de sport als een meer mannelijk terrein gezien.
Messner stelt dat de reden hiervoor, is dat de moderne institutie van georganiseerde sport is ontstaan als een reactie op sociale veranderingen die een gevaar vormden voor
mannelijke superioriteit. Sport werd toen als een mannelijke activiteit gezien, waarbij mannen zich af konden schermen tegen de “vervrouwelijking” van de samenleving. Ze konden door sport laten zien dat ze fysiek sterker zijn dan vrouwen (Messner, 1990: 204-205).
Doordat er een duidelijk scheiding van gender is buiten sport en dit al van jongs af aan geleerd wordt, heeft dit door onbewuste processen ook invloed op sport zelf. Hierdoor wordt de scheiding dus door de mensen zelf gecreëerd en zelf in stand gehouden. Wanneer men probeert deze rollen te veranderen, komen vrouwen vaak meer barrières tegen dan mannen. Daarnaast worden mannen die zich niet mannelijk gedragen ook buitengesloten van sport (Anderson, 2009: 10-11). Hierdoor wordt de over representatie van mannen die mannelijkheid tonen in sport in stand gehouden.
Het idee van mannelijke dominantie in sport, wordt daarnaast ook in stand gehouden door de soorten sport, die populair zijn in een land. In de Verenigde Staten zijn contact sporten, zoals American football en basketbal, erg populair vergeleken met bijvoorbeeld gymnastiek. In contact sporten zijn fysieke kenmerken zoals spiermassa, kracht en snelheid erg belangrijk (Kane, 1996:97). Door de populariteit van contact sporten waarbij deze fysieke kenmerken belangrijk zijn, worden atleten die deze eigenschappen bezitten als superieur
7 gezien vergeleken met anderen. Over het algemeen hebben mannen vaak een voorsprong als het gaat om deze fysiek kenmerken, waardoor over het algemeen mannen als superieure atleten worden gezien in deze contact sporten (Kane, 1996: 97). Ook wordt hierdoor de sport zelf gezien als mannelijk (Messner, 2002)
Gender en geweld in sport
Vrouwen willen zich soms afscheiden van mannen, omdat ze beschermd willen zijn tegen geweld van mannelijke atleten (Anderson, 2009:8). Het gebruik van geweld is een manier om mannelijkheid te tonen. Door socialisatie in sport kunnen mensen het geweld en de
mogelijkheid tot verwonding meer gaan accepteren en wordt dit als normaal gezien voor mannen. Dit geldt dan zoals de gender scheiding niet alleen binnen sport, maar het kan ook invloed hebben op gedrag buiten het veld. Voornamelijk bij contactsporten komt meer geweld voor dan in andere sporten en wordt dit ook meer door de mensen om de atleten heen ook meer geaccepteerd. In contactsporten, waarbij contact tussen spelers bij het spel hoort, is de kans groter dat er frictie ontstaat tussen spelers, waardoor de kans op geweld gebruik groter wordt (Kreager, 2007:705-706). Dit kan in sommige gevallen de kans op gewelddadig gedrag vergroten, omdat het mogelijk meer geaccepteerd wordt.
Al vroeg leren kinderen bepaalde mythes over sport doordat ze gesocialiseerd worden in sport. Deze mythes kunnen ervoor zorgen dat sommige kinderen niet goed de negatieve kanten van sport inzien. Hierdoor kan het zijn dat ze geweld gaan accepteren, wanneer dit door de mensen om hen heen ook wordt geaccepteerd (Anderson, 2009:77-78).
Atleten zijn vaak gehecht aan bepaalde normen die bij de sport horen die ze spelen. Dit kan ook te ver gaan waardoor ze zich te veel hiernaar gedragen en dit negatieve effecten kan hebben op relaties en werk verantwoordelijkheden. Dit wordt dan veroorzaakt, omdat hen aangeleerd is dat alles geven voor de sport, mannelijkheid in sport laat zien. Dit over
conformisme aan sport wordt dan niet als problematisch gezien, omdat het hen aangeleerd is dat dit zo hoort (Anderson, 2009: 77-79).
In sport speel je als atleet of andere betrokkene daarnaast een bepaalde rol, die ook buiten de sport invloed heeft op mensen. Het wordt als het ware geïnternaliseerd en een deel van hun identiteit. Geweld kan een onderdeel van deze rol zijn. De sancties voor sport
gerelateerd geweld zijn een stuk lager dan geweld in ander sociale contexten. Het wordt soms gezien als onderdeel van het spel en wordt daarom niet zo erg als andere vormen van geweld gezien (Ibidem).
8 benaderd. De verwachting is dat dit inderdaad zo is, omdat mannelijke en vrouwelijke atleten, al verschillende worden bekeken in het algemeen. Geweld wordt vaker toegeschreven aan mannen dan aan vrouwen, waardoor het de verwachting is dat er dus verschillen zijn in hoe geweld gebruik in mannen- en vrouwensport wordt beoordeeld. Vrouwen worden dan vaker gezien als meer passief en kwetsbaar, waardoor fysiek geweld en agressie niet bij
vrouwelijkheid hoort. Dit gaat in tegen de bestaande gender normen.
Media, sport en gender
In de Verenigde Staten heeft sport al lange tijd een sterke relatie met de mainstream media. De enorme aandacht voor sport in de media, heeft ervoor gezorgd dat er meer interesse is gekomen voor georganiseerde sport. Anderzijds heeft ook sport ervoor gezorgd dat de consumptie van media gestegen is (Kane, 1996:100). Televisie ratings gaan erg omhoog wanneer er een sport evenement uitgezonden wordt en tijdschriften en kranten over sport worden veel gelezen. Door deze relatie, is het echter soms wel de vraag of de berichtgeving in de media van sport wel echt objectief is. De media profiteert er namelijk van als er iets sensationeels in sport gebeurt. Het kan misschien wel zo lijken dat de media objectief rapporteren wat er gaande is, maar volgens verschillende onderzoekers is de realiteit dat de media actief nieuws construeert door het gebruik van frames en waarden (Kane, 1996:100). In georganiseerde sport is de media belangrijk voor het behouden van dominante ideologieën en macht structuren. In de media wordt sport gepresenteerd als een symbolische representatie van een bepaalde soort sociale orde in een samenleving. Deze presentatie kan dienen als een rechtvaardiging en versterking van dominante waarden en ideeën. Historisch gezien hebben de dominante waarden en ideeën in sport voornamelijk te maken met
traditionele gender rollen (Kane, 1996:100-101).
Er is vaak veel weerstand tegen verandering van deze dominante waarden en ideeën, waardoor het in stand wordt gehouden. Verschillende onderzoeken tonen namelijk aan dat vrouwelijke atleten heel weinig aandacht krijgen in de media, in vergelijking met mannen (Hardin & Greer, 2009: 208). Messner (2002) geeft aan dat de reden hiervoor kan zijn dat in de Verenigde Staten, populaire sporten als mannelijk wordt gezien. Toch zijn het aantal vrouwelijke atleten, die een mannelijke sport spelen in de Verenigde Staten, gestegen na het invoeren van de wet Title IX, die stelt dat: “women in the U.S. have had a Legal basis from which to push for greater equity in high school and college athletics” (Kane, 1996:99).
Desondanks, is er echter weinig verandert sinds de invoering in 1972, omdat de berichtgeving in de media nog steeds erg ongelijk is in aantallen (Harding & Greer, 2008:208). Daarnaast
9 bleek uit het onderzoek van Harding en Greer dat de stijging in deelname van vrouwen in sporten, die als mannelijk worden gezien, weinig heeft verandert aan hoe jongeren die opgegroeid zijn met de wet Title IX, sport bekijken. Uit het onderzoek blijkt dat deze
jongeren bijna net zo vaak traditionele gender rollen gebruiken om sporten te typeren, als de vorige generatie in de Verenigde Staten (Harding en Greer, 2008:220).
Er zijn dus verschillen tussen hoe vrouwelijke en mannelijke atleten in de media worden besproken. Niet alleen de hoeveelheid verschilt, maar ook de inhoud van artikelen verschillen veel. Ondanks de toename van vrouwen in sport in de afgelopen jaren, is er nog steeds een onder representatie van berichtgeving over vrouwelijke atleten in de media. De meeste media kanalen schrijven veel vaker over mannen dan over vrouwen. Daarnaast is de inhoud dus ook verschillend, de nadruk ligt bij vrouwelijke atleten vaak fysieke
aantrekkelijkheid en vrouwelijkheid. Als vrouwen dus besproken worden, is er meer sprake van onderdrukkende stereotypen zoals de kwetsbaarheid, seksualiteit en gelimiteerde fysieke capaciteiten van vrouwen. Bij mannen zal de nadruk vaker liggen bij hun atletische kracht en bevoegdheid (Kane, 1996: 102). Volgens Duncan en Hasbrook (1988) zorgen deze patronen van uitsluiting en asymmetrie ervoor dat er sprake is van een “denial of power” bij
vrouwelijke atleten. De media marginaliseert hiermee de rol van vrouwen in sport, wanneer ze de indruk geven dat vrouwen niet veel aanwezig zijn in sport of hun capaciteiten worden onderdrukt in de berichtgeving (Duncan & Hasbrook, 1988).
De verwachting op basis van de literatuur is dat er inderdaad een verschil is in hoe
gewelddadige mannen en gewelddadige vrouwen in sport worden besproken in de media. Er zijn namelijk al grote verschillen tussen de berichtgeving over vrouwelijke en mannelijke atleten in de media. De vrouwen cases zullen waarschijnlijk anders worden besproken dan de mannen cases, de nadruk zal mogelijk bij vrouwen meer op hun gender liggen en de
traditionele gender rol van vrouwen, waarbij de capaciteiten van de sportster minder naar voren komen, vergeleken met mannen.
Er is al veel geschreven over gender in sport en de relatie met zowel geweld als met de media. In dit onderzoek zal deze literatuur de basis vormen, waarbij er wordt gezocht naar een antwoord op de hoofdvraag: Welke verschillen bestaan er in de manier waarop geweld in mannen- en vrouwensport in beeld wordt gebracht in de media?
10
2. Methodologie
De hoofdvraag voor dit onderzoek is dus: Welke verschillen bestaan er in de manier waarop geweld in mannen- en vrouwensport in beeld wordt gebracht in de media? Het is een
kwalitatieve inhoudsanalyse, waarbij wordt gekeken naar online nieuwsartikelen over geweld in sport door mannen en vrouwen.
Hierbij zijn allereerst de artikelen geselecteerd per case, hierbij is gebruik gemaakt van verschillen belangrijke sleutelwoorden, die in elk artikel worden genoemd. Over de selectie van de artikelen is meer te lezen aan het eind van dit hoofdstuk. Na de selectie is er gebruik gemaakt van inductief open coderen, waarbij de artikelen zijn gelezen en daarbij gecodeerd volgens een omschrijving. Vervolgens is er in nog een ronde gecodeerd, om te kijken of de vorige codes goed bij het citaat horen, misschien is het idee erover verandert, nadat meer artikelen zijn gelezen. In de volgende ronde werden alle codes met elkaar vergeleken en geprobeerd ze onder te verdelen in een aantal nieuwe codes, waarbij codes met elkaar worden vergeleken om te zien of ze in kunnen worden gedeeld in groepen. Vervolgens is er gekeken of deze codes nog één maal verder kunnen worden opgedeeld in hoofdcodes, waar alle gecodeerde delen van de artikelen onder samengebracht kunnen worden.
De hoofdcodes die uit het onderzoek zijn gekomen zijn: gender, geweld en de titel van het artikel. Bij de code gender horen alle citaten die gender benoemen en een uitspraak
hierover doen. Dit kan zowel een directe uitspraak zijn, als een uitspraak over de
geweldpleger, die de focus legt op gender. Bij code geweld horen alle uitspraken die te maken hebben met het geweld zelf en het beeld van de geweldpleger. Hiertoe behoren dan ook de uitspraken die indirect iets aangeven over het beeld van de geweldpleger, die direct voor of na de bespreking van het geweld gedaan worden. De titel is ook opgenomen als code, die voor een belangrijk verschil zorgt, tussen de verschillende cases. Een kop heeft volgens van Dijk drie functies: een functionele, cognitieve en ideologische. Titels zijn erg belangrijk voor een artikel, omdat uit onderzoek blijkt dat mensen artikelen niet volledig lezen ( Van Dijk, 2015: 50). Een goede pakkende titel kan het verschil maken of iemand het artikel gaat lezen of niet. Het is namelijk het eerste wat een lezer ziet van het artikel en moet daarbij goed de aandacht trekken. Het is daarom ook belangrijk dat de titel omvat waar het artikel over gaat, zodat de lezer niet misleid is en afhaakt. Dit is dan ook het functionele aspect van de titel. De
cognitieve functie van de titel is vervolgens om de invalshoek van het artikel te bepalen voor de lezer. Als uit de titel de invalshoek zichtbaar is, zal het artikel ook sneller worden gelezen vanuit die invalshoek. De ideologische functie is het standpunt van de schrijver, kan duidelijk
11 worden gemaakt in de titel (Van Dijk, 2015-50-51). Het is moeilijk om elk artikel volledig objectief te schrijven, vaak komt het standpunt van de schrijver dus ook door in de titel en de rest van het artikel.
Allereerst zal per thema gekeken worden naar de verschillende cases. Hierbij wordt er eerst gekeken naar elke case apart per thema.Door de cases eerst apart te bekijken, is het goed te zien of er eventuele verschillen zijn per media kanaal in de berichtgeving over dezelfde case. Dit wordt lastiger, wanneer de vergelijking tussen de cases gelijk wordt gedaan. Vervolgens worden per thema de cases met elkaar vergeleken.
Keuze voor de cases
Er zijn twee cases van geweld door vrouwen die wereldwijd veel besproken zijn in de afgelopen jaren. Hierna zijn er weinig incidenten bekend van vrouwen die geweld gebruiken in sport, waar veel aandacht voor is geweest in de media. Het gaat om Elizabeth Lambert en Brittney Griner. Elizabeth Lambert was een voetbalster bij de Lobos van de Universiteit van New Mexico. Lambert trok in 2009 een tegenspeelster aan haar haren naar beneden. Dit heeft veel aandacht gekregen nadat een filmpje op Youtube verscheen. Brittney Griner was een basketbalspeler bij het Baylor team van de Universiteit in Waco. Ze sloeg in 2010 een tegenspeelster in het gezicht en brak haar neus.
De case van Elizabeth Lambert is de aanleiding geweest van het onderzoek, nadat de case werd gebruikt in een groepspresentatie voor een van mijn vakken. Hierbij vielen de reacties op het geweld door het publiek me erg op. In de reacties onder de Youtube video werd gender vaak besproken in dit geval. Tijdens het zoeken naar artikelen via Lexis Nexis, kwam ik een artikel tegen met een lijst van gewelddadige voetbal incidenten, waarbij Elizabeth Lambert als enige vrouw werd genoemd. Dit was ook soms het geval op andere websites met soortgelijke lijsten. Hieruit kan worden opgemaakt dat het incident met Elizabeth Lambert veel aandacht heeft gekregen, in vergelijking met andere vrouwencases van geweld in sport. Omdat één case te weinig is voor een goede vergelijking, moest er gezocht worden naar een andere case voor vrouwen. Dit bleek echter lastig, wanneer er algemeen gezocht werd naar geweld door vrouwen in sport. De zoekresultaten waren hier grotendeels over geweld tegen vrouwen in sport of specifiek door mannelijke atleten tegen vrouwen. Tijdens de zoektocht naar artikelen over de Elizabeth Lambert case, kwam echter een andere vrouwen case naar voren, namelijk van: Brittney Griner. In drie artikelen over het incident van Brittney Griner, werd er verwezen naar het incident van Elizabeth Lambert. Ondanks dat de sport verschillend was voor beide dames, werden deze incidenten toch met
12 elkaar vergeleken, omdat het bij beide incidenten om vrouwen ging. Bij beide cases, kwamen er geen vergelijkingen met andere vrouwelijke atleten die geweld hebben gebruikt, naar voren.
De cases voor mannen zijn gekozen op basis van de sport en de tijdsperiode waarin het incident plaatsvond. Regels verschillen tussen sporten waardoor de sancties voor
geweldsincidenten kunnen verschillen, daarom is er gekozen om de cases voor vrouwen te vergelijken met cases voor mannen bij voetbal en basketbal. De cases zijn daarnaast gekozen, omdat ze niet te lang na elkaar gebeurd zijn. Er zit maar een aantal jaar verschil tussen. Hierdoor is de kans klein dat media kanalen van invalshoek of politieke achtergrond
veranderd zijn. Dit maakt het makkelijker om de cases per media kanaal te vergelijken, omdat de invalshoek en politieke achtergrond gelijk is. Het gaat voor de mannen om Luis Suarez en Metta World Peace. Luis Suarez was een voetballer bij Liverpool, die in 2013 een tegenspeler beet. Metta World Peace speelde basketbal bij de Los Angeles Lakers en gaf een tegenspeler een elleboog in 2012.
Naast de sport en de tijdsperiode, was ook het verspreiden van videobeelden van het incident op internet, een criteria voor de selectie. Van zowel de vrouwen als de mannen cases, zijn er video’s op Youtube verschenen, die focussen op het geweld. Hierdoor kan het publiek goed zien wat er daadwerkelijk gebeurd is en hier makkelijker op reageren. De reactie van het publiek komt dan ook bij alle cases naar voren in de artikelen. Het plaatsen van de video’s op internet heeft er dus voor gezorgd dat er veel aandacht was voor deze geweldsincidenten wereldwijd. Er wordt soms naar de video’s in krantenartikelen verwezen, of zelfs onderdeel gemaakt van het artikel. In bepaalde gevallen zijn deze video’s die zich verspreid hebben op het internet, zo veel bekeken dat het de aanleiding is geweest voor kranten om erover te schrijven.
Tot slot is opvallend dat in alle cases, de focus van het gewelddadig gedrag op één specifieke gewelddadige handeling ligt. Dit is ook in de gevallen waar meer aan vooraf is gegaan en dit wordt niet altijd benoemd. In het geval van Elizabeth Lambert was er in de video meer geweld zichtbaar door zowel Elizabeth Lambert, als tegenspeelsters. Toch ligt de focus hier bij elk artikel op het incident waarbij ze een tegenspeelster aan haar haren naar beneden trok. Bij Brittney Griner, was er ook sprake van geweld gebruik naar haarzelf toe, vlak voor het incident. Hierover wordt weliswaar wel iets gezegd, maar dit wordt meer gebruikt als onderdeel om het geweld door Brittney Griner te beschrijven. De focus ligt ook hier, in artikel op de elleboog die ze hierna gaf.
13 De geselecteerde cases
Elizabeth Lambert
Op 5 november 2009 speelden de dames van het New Mexico voetbal team tegen Brigham Young. Tijdens deze wedstrijd vertoonde Elizabeth Lambert van het New Mexico team, gewelddadig gedrag naar tegenspeelsters. De dag erna is ze hiervoor geschorst. Het incident kwam veel in opspraak nadat er video beelden van het incident op internet verschenen (New York Times, 2009).
In de video is te zien dat Elizabeth Lambert meerdere malen tegenspeelsters een elleboog geeft en hard tegen ze aan botst. Daarna is te zien dat ze Kassidy Shumway, een tegenspeelster, aan haar paardenstaart naar beneden trekt, die daarna op de grond viel (Washington Post, 2009). Er werd fel gereageerd door het publiek op de acties van Elizabeth Lambert, waardoor deze case de aanleiding is geweest van dit onderzoek. Tijdens de wedstrijd kreeg ze al een gele kaart vanwege een botsing met een tegenspeelster. De dag na het incident is ze vervolgens voor twee wedstrijden geschorst door haar universiteit. Ze heeft nadien meerdere malen haar excuses aangeboden en zegt te hebben geleerd van het incident (The Associated Press, 2009).
Brittney Griner
Het college dames basketbal team Baylor speelde op 3 maart 2010 een wedstrijd tegen de Texas Tech. 9 minuten en 1 seconde voor het einde van de wedstrijd werd Baylor speelster Brittney Griner uit de wedstrijd gezet. Na het blokkeren van de tegenspeelster Jordan
Barncastle, draaide Brittney Griner om en sloeg haar in haar gezicht (Washington Post, 2010). De klap had ervoor gezorgd dat Jordan Barncastle haar neus brak en hier dus langere tijd schade aan heeft opgelopen. Brittney Griner werd na het incident voor 1 wedstrijd door de National Collegiate Atheletic Association geschorst. De coach van Brittney Griner, Kim Mulkey, voegde hier zelf nog een schorsing van 1 wedstrijd aan toe, waardoor ze uiteindelijk dus twee wedstrijden heeft moeten missen. Een van deze gemiste wedstrijden was de Big 12 conference wedstrijd. Het incident was net zoals in het geval van Elizabeth Lambert,
opgenomen op video en deze beelden zijn op Youtube gezet en waren te zien op de nationale televisie. Hierdoor is er veel aandacht geweest voor dit incident. Achteraf aan het incident bleek dat er al eerder problemen waren tussen de twee basketbal speelsters, toen ze woorden hadden omdat drie speelsters tegelijkertijd Brittney Griner blokkeerden. Vlak voor het incident raakten de speelsters met elkaar in de knoop en draaiden Barncastle, Griner in het rond om los te komen, waarna de klap volgde (International Herald Tribune).
14 Metta World Peace
Metta World Peace is was een basketballer bij de Lakers. Op 22 april 2012 speelden de Lakers een basketbal wedstrijd tegen Oklahoma City. Tijdens deze wedstrijd sloeg Metta World Peace, James Harden van Oklahoma City op de achterkant van zijn hoofd met zijn elleboog. Hierdoor heeft James Harden een hersenschudding opgelopen. Metta World Peace is toen gelijk uit de wedstrijd gezet. Vervolgens is hij voor 7 wedstrijden geschorst door de NBA (National Basketball Association) waardoor hij belangrijke wedstrijden zou missen (New York Post, 2012).
Nadien beweerde hij dat hij de klap niet opzettelijk gaf, maar dat hij erg emotioneel en opgewonden was. Hij stelde dat hij het erg vervelend vond dat James Harden door deze klap was geraakt. Hij heeft nadien zijn excuses aangeboden voor het incident (Associated Press, 2012). Het is echter niet het enige waarvoor hij ooit geschorst is door de NBA. In 2004 was hij geschorst voor 86 wedstrijden, omdat hij tussen de toeschouwers sprong in de Palace of Auburn Hills in Detroit, om met fans te vechten. Deze straf was toen de langste straf ooit gegeven in de NBA geschiedenis (Washington Post, 2012).
Luis Suarez
Op woensdag 24 april 2012, werd Luis Suarez, die destijds speelde bij de voetbalclub
Liverpool, geschorst voor 10 wedstrijden door de Football Association in Engeland. Achteraf werd duidelijk dat Luis Suarez zijn tegenspeler Branislav Ivanovic van de club Chelsea beet tijdens een Premier League wedstrijd. Vlak na de wedstrijd bood Luis Suarez publiekelijk zijn excuses aan en stelde zijn clubs managing directeur dat dit onacceptabel gedrag is door een speler van hun club. Luis Suarez heeft ook zijn excuses per telefoon aan Branislav Ivanovic aangeboden, stelde zijn club (New York Times, 2013)
Normaal gesproken is er een standaard schorsing van 3 wedstrijden, maar een panel van de Football Association besloot dat dit niet genoeg was voor deze straf. Het was namelijk niet de eerste keer dat Luis Suarez in het nieuws was gekomen voor het bijten van een
tegenspeler. In 2010 tijdens de Nederlandse kampioenschappen, beet Luis Suarez, die destijds bij Ajax speelden, al een tegenstander. Hiervoor werd hij voor 7 wedstrijden geschorst. Naast de schorsing van 10 wedstrijden in dit incident, moest Luis Suarez ook nog een boete betalen van twee weken salaris, dit is ongeveer 350.000 dollar (New York Times, 2013).
15 Keuze voor de nieuws kanalen
In de Verenigde Staten wordt sport als een belangrijk onderdeel van de samenleving gezien. Als kinderen goed presteren in sport tijdens de high school periode, is het mogelijk om een studiebeurs te krijgen aan een universiteit en de mogelijkheid hier veel tijd te besteden aan sport. Vaak hebben verschillende sporten al tijdens de high school periode, op een groot veld, met veel toeschouwers, wedstrijden met andere scholen. Hierdoor wordt al van jongs af aan geleerd dat sport belangrijk is en als je hier goed in bent je in hoog aanzien kan staan in de samenleving. In de nieuws media is het ook goed te zien dat sport als erg belangrijk wordt gezien in de samenleving, want sport heeft vaak een volledig eigen sectie in het nieuws. Vaak krijgen mensen informatie over wat er gaande is in de sport wereld door middel van nieuws berichten in kranten en andere media. Ik wil me daarom richten op nieuws kanalen die gevestigd zijn in de Verenigde Staten. Dit nieuws wordt daarnaast ook door andere mensen wereldwijd gelezen.
Om goed de cases te vergelijken is het belangrijk om berichten over alle cases van dezelfde nieuws kanalen met elkaar te vergelijken. De achtergrond kan een invloed hebben op de invalshoek van de artikelen. De verwachting was dat over de vrouwen cases minder
geschreven was, omdat er in het algemeen minder over vrouwensport wordt geschreven. Hieruit bleek dat er niet veel nieuws kanalen zijn die over beide cases geschreven hebben. Wat opvalt als gekeken wordt naar nieuwsberichten over de gewelddadige vrouwen, is dat voornamelijk meer liberaal gerichte media erover geschreven heeft. Weinig conservatieve media heeft hierover geschreven, op de New York Post na. Daarna is er gezocht naar twee cases voor mannen, waarbij gekeken is of de nieuws kanalen van de vrouwen ook over de mannen cases geschreven hebben.
Op basis van de media die alle cases bespreken, is er gekozen voor de traditionele nieuws kanalen: The New York Times, The Washington Post, de New York Post en The Associated Press. Deze traditionele nieuws kanalen bestaan al erg lang, allemaal bestaan ze al meer dan 100 jaar. Ze zijn hierdoor begonnen met een papieren krant, maar tegenwoordig zijn ze allemaal ook overgestapt op digitaal. Hierdoor is dit nieuws door iedereen over de hele wereld te lezen en is het publiek dus niet beperkt tot een bepaalde regio in een land, waar de papieren krant verspreid wordt. De geselecteerde media kanalen hebben over alle cases iets geschreven, waardoor er een goede vergelijking kan worden gemaakt en verschillen en overeenkomsten tussen nieuws kanalen zichtbaar kunnen worden.
The Associated Press is geen krant voor het publiek, maar voorziet andere nieuws kanalen van artikelen en bied diensten aan om een groot publiek te bereiken (The Associated
16 Press, 2017). Verschillende nieuws kanalen verspreiden deze nieuws artikelen via hun eigen site. Het is interessant om te zien hoe The Associated Press over de cases spreekt, omdat dit mogelijk andere nieuws kanalen heeft beïnvloed. Hierdoor is het interessant om te kijken naar hoe zij schrijven over de cases, omdat dit de berichtgeving van nieuws kanalen kan
beïnvloeden.
Daarnaast wilde ik graag een vergelijking maken met een niet traditioneel nieuws kanaal. The Huffington Post is een nieuws website opgericht in 2005, die zich alleen richt op het internet en dus geen traditionele papieren krant heeft. Nieuwe nieuws kanalen hebben mogelijk een ander publiek, misschien zelf een meer divers publiek, omdat de nieuws artikelen via internet worden verspreid, die iedereen over de hele wereld kan lezen. Deze verspreiding van nieuws op het internet gebeurt ook door traditionele media, maar deze hebben vaak al een meer gevestigd publiek door de jaren heen gekregen. Ook gebruiken deze media soms een paywall, waardoor mensen een betaald lidmaatschap moeten aanvragen, waardoor het publiek beperkter blijft. Dit is bijvoorbeeld het geval bij de Washington Post en The New York Times. Er zijn in deze gevallen een beperkt aantal artikelen die een persoon die geen lid is, kan bekijken in een bepaalde periode. Hierna is het niet meer mogelijk de artikelen van de site te lezen, maar moet er betaald worden voor een lidmaatschap.
De geselecteerde kranten The New York Times
De New York Times is een krant van de New York Times Company. De oprichters waren Henry Jarvis Raymond en George Jones. Op 18 september 1851 werd de eerste krant
gepubliceerd. De oprichters deden toen de uitspraak: “We publish today the First issue of the New-York Daily Times, and we intend to issue it every morning (Sundays excepted) for an indefinite number of years to come.” (New York Times, 2017). Op 18 augustus 1896 kocht Adolph S. Ochs, uitgever van The Chattanooga Times, de New York Times voor 75.000 dollar en werd toen zelf de uitgever van de krant. De krantis sindsdien altijd eigendom van de Ochs familie gebleven (Ibid.).
Voor 1884 had de New York Times de reputatie van een conservatieve krant, maar dit veranderde toen ze in 1884 openlijk Grover Cleveland, een liberaal, steunden in zijn race om president te worden (New York Times, 2017). Hierdoor heeft the New York Times veel conservatieve lezers verloren. Uit een onderzoek door de Pew Research Center, blijkt dat dit hedendaags nog steeds het geval is. In 2014 deden zij onderzoek naar de politieke achtergrond van de lezers van verschillende kranten. 65% van de respondenten zeggen dat ze een liberale
17 of aan de liberale kant van het midden zitten met hun politieke achtergrond. 40% van de respondenten behoort tot de consistent liberalen, het linkse uiterste van de schaal. Daar tegenover staat een groep van 3% die de score consistent conservatief kregen. Hierdoor is de gemiddelde score van de respondenten: voornamelijk liberaal (Pew Research Center, 21 oktober 2014). Het onderzoek is gebaseerd op een tien tal vragen, waarbij er een keuze moest worden gemaakt tussen tegenovergestelde politieke uitspraken. De gemiddelde scores zijn ingedeeld in 5 categorieën, van links naar rechts op het spectrum: Consistent liberaal, voornamelijk liberaal, gemixt, voornamelijk conservatief en consistent conservatief (Pew Research Center, 21 oktober 2014). Op de onderstaande afbeelding 1 is te zien wat de gemiddelde score van de respondenten is, van de onderzochte kranten, waaronder de New York Times.
Afbeelding 1.
(Bron: Washingtonpost.com)
Washington Post
Op 6 december 1877 werd de eerste editie van de Washington Post uitgegeven. De krant werd gecreëerd door de liberaal Stilson Hutchins. Hij verkoopt echter de krant in 1889 aan Frank Hatton and Beriah Wilkins. In 1905 word de krant weer door verkocht aan de eigenaar van de
18 Cincinnati Enquirer, John R. McLean (Washington Post, 2017). In 1933 werd er een publieke faillissement veiling gehouden op de stoep voor het gebouw van de Washington Post. Eugene Meyer kocht toen de krant voor 825.000 dollar en hij was van plan de krant er weer boven op te helpen. Ondanks dat Eugene Meyer onervaren was in het uitgeven van een krant, is dit toch gelukt. De krant is jarenlang in de familie van Eugene Meyer gebleven (Graham Holdings, 2017). Het bedrijf beschrijft zichzelf als een educatie en media bedrijf. In 2013 werd bekend gemaakt dat het bedrijf zou worden verkocht aan de oprichter van Amazon, Jeffrey P. Benzos (Washington Post, 2017).
In vergelijking met de New York Times, heeft de gemiddelde lezer van de Washington Post een minder liberale achtergrond. 61% van de respondenten tijdens het onderzoek van het Pew Research Center zegt een politieke achtergrond aan de liberale kant van het midden te hebben. De meeste respondenten kregen een score in het midden. 34% van de respondenten kreeg een consistente liberale score en daar tegenover stond een groep van 7% consistent conservatieven. Door de over vertegenwoordiging van voornamelijk liberalen, valt de
gemiddelde score van de respondenten binnen de groep: voornamelijk liberaal (Pew Research Center, 2017).
New York Post
De New York Post is een krant die eigendom is van News Corp in de Verenigde Staten. De krant is in 1801 opgericht door Alexander Hamilton, waarmee het de oudste continu
gepubliceerde krant van de Verenigde Staten is. Het bedrijf omschrijft de krant zelf als: “one of its most provocative, impactful, and beloved news brands” (News Corp, 2017). Het bedrijf stelt een groot licht te schijnen op de mensen en instituties die het leven van hun lezers beïnvloeden, er als eerste bij te zijn als er belangrijk nieuws uitkomt en invloed te hebben op de nieuws agenda (News Corp, 2017)
Oorspronkelijk was de krant een liberale publicatie. Daar kwam echter verandering in toen Rupert Murdoch in 1976 de krant kocht voor 37 miljoen dollar. In 1988 moest Murdoch door omstandigheden de krant weer verkopen, maar kocht deze in 1993 weer terug
(McKnight, 2010: 304). Rupert Murdoch kreeg toen dus de krant in handen en was zelf meer conservatief. Dit had invloed op de politieke achtergrond en invalshoek van de krant. De New York Post is toen dus veranderd van een liberale krant, naar een meer conservatieve krant (Asenault & Castells, 2008: 504). De link met een conservatieve achtergrond wordt duidelijk, omdat leden van een conservatieve think tank, waarmee Rupert Murdoch connecties heeft, commentaar en opinie stukken schrijven voor de New York Post (McKnight, 2010: 306).
19
The Associated Press
The Associated Press is een nieuwsorganisatie gevestigd in New York, die al 170 jaar bestaat. In 1854 werd het formeel georganiseerd, met Henry Jarvis Raymond van de New York Times als directeur (New York Times, 2016). Het bedrijf omschrijft zich als een onafhankelijke, niet-voor-winst nieuws coöperatie. Ze hebben teams in wel 100 landen over de hele wereld, waarbij ze zowel nieuw bekend gemaakt nieuws verspreiden, maar soms ook een meer onderzoekende rapportage maken van nieuws. Ze werken samen met andere bedrijven,
waarbij ze verhalen aanbieden die passen bij het publiek en de klanten van de bedrijven. Meer dan 15000 media kanalen en bedrijven maken gebruik van de artikelen geschreven door The Associated Press (Associated Press, 2017).
Het bedrijf stelt een hoge standaard te hebben voor objectieve, accurate journalistiek. Ze zijn begonnen als een onafhankelijke nieuws coöperatie, die nog steeds eigendom is van deze coöperatie van verschillende nieuws kanalen (Associated Press, 2017). Het bedrijf bestaat dus uit een samenwerking van verschillende nieuws media zoals: kranten, televisie stations en radio stations. Hierdoor heeft The Associated Press niet echt een vaste specifieke politieke achtergrond. De lezers zijn enorm divers, omdat dit dus de nieuws kanalen zijn die hierbij aangesloten zijn. Toch kan het interessant zijn om dit kanaal in de vergelijking op te nemen, omdat andere nieuws kanalen hierdoor misschien beïnvloed zijn. Daarnaast worden artikelen geschreven door The Associated Press, soms ook op websites van andere nieuws kanalen gezet. In het geval van de onderstaande cases is dit op de sites van: The New York Times, de New York Post en de Huffington Post. De keuze voor de artikelen kan ook
misschien iets zeggen over de achtergrond en standpunten van het nieuws kanaal, die deze op hun website zet.
Huffington Post
De Huffington Post is een erg nieuw media kanaal, vergeleken met de voorgaande media. Het heeft daarom geen krant, maar is volledig gericht op het internet. In 2005 werd het bedrijf opgericht door Arianna Huffington en Kenneth Lerer. Het doel van de oprichters was om liberaal antwoord te zijn op een populaire conservatieve nieuws website, de Drudge Report eigendom van Matt Drudge (Los Angelas Times, 7 februari 2011). Hierdoor heeft de website dus ook een liberale reputatie. In 2011 werd bekend gemaakt dat de Huffington Post voor 315 miljoen dollar werd over gekocht door AOL. Volgens de New York Times is de Huffington Post erg goed in het creëren van een online community van miljoenen lezers. De reden die
20 hiervoor gegeven wordt, is het internet aspect van het nieuws kanaal. De mogelijkheid om te reageren op artikelen en blogs en de mogelijkheid om het te delen op verschillende social media, is de reden voor het dagelijkse grote aantal verkeer naar de website. Het is daarom niet ongebruikelijk om duizenden reacties op artikels te krijgen (New York Times, 2016).
Daarnaast is de Huffington Post uniek in vergelijking met de bovengenoemde traditionele nieuws media, omdat beroemdheden en zelfs gewone gebruikers de mogelijkheid hebben om blogs te schrijven (Leurdijk, Nieuwenhuis & Slot, 2012: 48)
Net zoals bij de York Times en de Washington post, valt de gemiddelde score van de respondenten binnen de categorie voornamelijk liberaal voor de Huffington Post. De
Huffington Post ligt met de gemiddelde score erg dicht bij de Washington Post. 34% van de respondenten valt binnen de groep consistent liberaal en 6% valt binnen de groep consistent conservatief. Dit komt bijna precies overeen met de Washington Post. Ook de percentages voor de andere categorieën liggen erg dicht bij die van de Washington Post. Ondanks de liberale reputatie, heeft de Huffington Post ook een groep voornamelijk en consistent conservatieven blijkt uit het onderzoek. Ongeveer 25% van respondenten hebben namelijk een score aan de conservatieve kant van het spectrum (Pew Research Center, 2017).
Selectie van de artikelen
De aanleiding van dit onderzoek is het incident met Elizabeth Lambert geweest. Het was in dit geval erg makkelijk om relevante artikelen te vinden, alleen al op basis van haar naam. Er is naast het incident en de nasleep ervan, niks over Elizabeth Lambert geschreven. Voor de andere cases, was dit niet het geval waardoor een andere strategie moest worden gebruikt. Allereerst is er altijd gezocht naar de naam van de geweldpleger en daarnaast de naam van het slachtoffer van het geweld. Het viel op dat dit niet altijd alle resultaten over het incident naar boven bracht. Hierdoor is er gekozen om ook te zoeken op een korte beschrijving van de daad. In het geval van Brittney Griner was dit: punch of nose, omdat ze een tegenspeler in haar gezicht had geslagen en daarbij haar neus had gebroken.
Voor Metta World Peace was elbow gebruikt, omdat dit gegeven in elk artikel naar voren leek te komen. Tot slot voor Luis Suarez is bit gebruikt, omdat hij een tegenspeler gebeten had. Door te zoeken op het type geweldpleging, bleken er veel meer artikelen te zijn, dan wanneer er gezocht werd op de naam van het slachtoffer. Eerst is er gezocht in Lexis Nexis en vervolgens ook de websites van de media kanalen, hier verschenen soms artikelen die niet in Lexis Nexis te vinden waren. De artikelen van de Huffington Post kwamen niet voor in Lexis Nexis, dus deze artikelen komen alleen van de website.
21
3. Resultaten
Allereerst zullen per thema, de cases los worden bekeken. Hierdoor wordt het zichtbaar of er verschillen in berichtgeving per media kanaal. Dit gaat dan om een beschrijving van de focus in de artikelen per media kanaal, hier volgt een vergelijking van de media kanalen per case. Vervolgens zal er daarna nog een algemene vergelijking worden gemaakt tussen de cases. De thema’s, die gevonden zijn in de artikelen, zijn: gender, geweld, reacties en de titel. Wat ten eerste al opviel tijdens het zoeken naar artikelen over de incidenten, is dat er best veel geschreven is over de vrouwen cases. Over het algemeen wordt er veel minder over vrouwensport in de media geschreven, dan over mannensport. Desondanks zijn het aantal artikelen per gender ongeveer gelijk met elkaar.
Gender
Elizabeth Lambert
In de artikelen van The Associated Press wordt er niet vaak over gender gesproken. Maar in één artikel, wordt er specifiek in gegaan op gender. Dit artikel is een aantal weken later geschreven. In het artikel wordt de reactie van het publiek uitgebreid besproken en wordt gesteld dat het incident en de bekendheid van de video ervoor heeft gezorgd, dat er een debat over sport seksisme is ontstaan (Crary, 21 november 2009). Het incident werd op
verschillende websites een “catfight” genoemd. “Some bloggers lapsing into old stereotypes suggested Lambert’s mentrual cycle was a factor” (Ibid.). Er wordt daarnaast ook een poll van een website genoemd die vroeg: “Do you find violent women sexy?” (Ibid). Deze reacties laten dus zien dat de focus heel erg op gender ligt, bij het publiek. In dit geval is het dus niet zo dat het media kanaal, deze stereotypes zelf gebruikt in de berichtgeving, maar ze schrijven dus over het beeld van een deel van het publiek over gender. Door de manier waarop er wordt gesproken over de incidenten en de geweldpleger, wordt het duidelijk dat er een verschil is tussen hoe naar geweld door vrouwen wordt bekeken in vergelijking met mannen.
Voornamelijk de reactie over de menstruatie cyclus is direct gerelateerd aan gender, omdat deze uitspraak niet serieus over mannen kan worden gedaan. Catfight wordt daarnaast ook veel vaker gebruikt om een gevecht tussen vrouwen te beschrijven in tegenstelling tot mannen, waardoor dit ook gerelateerd is aan gender.
Verder wordt er in gegaan op het sport seksisme debat, die volgens de schrijver is ontstaan, nadat Elizabeth Lambert stelde dat: “because I am a female it did bring about a lot
22 more attention than if a male were to do it," Lambert told the Times. "It's more expected for men to go out there and be rough. The female, we're still looked at as, 'Oh, we kick the ball around and score a goal”. Sommige mensen waren hier niet mee eens, zoals auteur Michael Tunison die zei: "Most of us have long accepted the fact that women's sports aren't dainty, aimless affairs," "To suggest the reaction to her dirty play is merely the result of
condescension is a weak attempt to deflect criticism.". Anderen waren het hier niet mee eens en stelden dat er een duidelijk verschil was tussen de reacties op incidenten met mannen in vergelijking met de case van Elizabeth Lambert. Het is dus duidelijk dat The Associated Press zelf niet veel bericht geeft over het thema gender, op dus één artikel na die ingaat op het debat. Dit artikel is geschreven nadat er veel commotie is ontstaan over de uitspraak van Elizabeth Lambert zelf. Het lijkt er dus op dat The Associated Press zich voornamelijk
neutraal wil opstellen wat betreft gender en voornamelijk wil berichten over het incident en de reacties op het incident, omdat beide kanten aan het woord komen.
In de artikelen van de New York Times wordt de nadruk erg veel op gender gelegd, in vergelijking met The Associated Press. De artikelen staan vol met quotes van andere mensen die gereageerd hebben op het incident. Deze quotes gaan voornamelijk over gender en er wordt weinig geschreven over het incident door de schrijver zelf. Enkele voorbeelden van deze quotes zijn: “The extreme reactions from men to Elizabeth Lambert's foul, from the death threats to the sexual come-ons, are inappropriate. Female competitors should not be held to a higher standard than their male counterparts. Women who compete at the highest level will occasionally undergo lapses of behavior that are perfectly natural given the atavistic origins of sports as a substitute for war.” (New York Times, 22 november 2009) en ''Women play with just as much intensity, work ethic and sometimes aggression as guys. But although men can be celebrated for extreme aggression, like knocking out a quarterback in the N.F.L., ''women are held to a different standard,'' (New York Times, 11 November 2009). De New York Times, wil dus graag ingaan op het onderwerp gender, zonder al te veel uitspraken te plaatsen van de schrijvers. Ze proberen dus voornamelijk anderen aan het woord te laten door het gebruik van quotes. Wat wel opvallend is aan deze quotes, is dat bijna alle uitspraken gaan over hoe verschillend vrouwen die geweld gebruiken in sport worden gezien van mannen. Er worden weinig quotes gegeven die ingaan tegen dit idee. Mensen die het niet eens zijn met de uitspraak dat vrouwen anders worden behandelt dan mannen als het gaat om geweld in sport, worden niet aan het woord gelaten. Hierdoor is het dus wel duidelijk aan welke kant de New York Times staat met die incident. Uit de quotes valt op te maken dat de New York Times het eens is met de uitspraak dat geweld in vrouwensport anders wordt benaderd dan geweld in
23 mannensport.
Er wordt daarnaast gesteld in meerdere artikelen dat vrouwen voetbal normaal
gesproken helemaal geen aandacht krijgt. Het incident met Elizabeth Lambert en de aandacht ervoor, hebben dus ervoor gezorgd dat het wel aandacht heeft gekregen. Dit is alleen
verkeerde aandacht geweest volgens de New York Times. Uit de quotes van de artikelen blijkt dat er veel gesproken wordt over seksisme in sport in de case van Elizabeth Lambert. Veel van de stereotypes die genoemd zijn in de literatuur, komen naar voren in de opmerkingen van mensen. Zo wordt Elizabeth Lambert op een Facebook pagina: “Sexy butcher” genoemd, waarbij er dus in wordt gegaan op het stereotype dat gewelddadige vrouwen sexy zijn en de nadruk dus ligt op het uiterlijk van Elizabeth Lambert.
De New York Times schrijvers laten dus voornamelijk anderen aan het woord, zonder al te veel zelf erover te zeggen. In één van de artikelen werd wel een uitspraak gedaan door de schrijver Rob Hughes. Hij brengt de vraag op of er ook andere mensen verantwoordelijk zijn voor het incident (Hughes, 11 november 2009)? Hij stelt dat de coach van het team, Kit Vela, ook verantwoordelijk is. Hij vroeg zich af waarom de coach, Elizabeth Lambert niet eerder van het veld heeft gehaald als de emoties al duidelijk hoog waren opgelopen. Hiermee wordt dus de schuld van de geweldpleger deels verschoven naar de coach. Verder wordt er schuld gelegd bij de scheidsrechter. Er was namelijk al een heleboel vooraf aan het haar trekken gebeurd, wat volgens de schrijver genegeerd is door de scheidsrechter. Het incident had volgens hem voorkomen kunnen worden als hij strenger had opgetreden. De schrijver van dit artikel lijkt dus de schuld af te schuiven op anderen, in plaats van op Elizabeth Lambert. De artikelen van de Washington Post zijn erg verschillend van de New York Times artikelen. Er wordt helemaal niks gezegd over gender. Dit was erg opvallend, omdat de meeste media hier wel op in gaat bij de vrouwen. Het woordgebruik is erg neutraal, Elizabeth Lambert wordt bijvoorbeeld “junior defender” genoemd (Washington Post, 7 november 2009). Behalve de namen van de geweldpleger en het slachtoffer en de voornaamwoorden die gebruikt worden, is er niets wat duidt dat het om dames voetbal gaat. Hieruit valt op te maken dat ze niet willen ingaan op het gender aspect. In tegenstelling tot de artikelen van andere nieuws kanalen, wordt er niet ingegaan op de uitspraak dat vrouwen die geweld in sport gebruiken, anders worden besproken in vergelijking met mannen.
Daarnaast stelt de schrijver dat “The focus of the highlights is more on Lambert's physical play, especially her takedown of BYU's Kassidy Shumway by grabbing her ponytail and pulling her backward”. Uit de literatuur kwam naar voren dat bij vrouwen in artikelen over sport, er vaak niet wordt gekeken naar het fysieke spel, maar juist voornamelijk de focus
24 ligt op het uiterlijk en vrouwelijkheid. Dat is in dit geval dus helemaal niet zo. Hier ligt de focus dus op het fysieke aspect, wat volgens de literatuur over sport, vaker het geval is bij mannen.
Bij de New York Post komt gender al gelijk in het begin naar voren, want dan wordt er gesteld dat de schrijver normaal gesproken vrouwen sport heel erg weinig aandacht besteed (Lewis, 8 november 2009). De reden waarom dit incident wel besproken wordt, is dat de schrijver een 4 jaar oude dochter heeft, die waarschijnlijk gaat voetballen in de toekomst. De schrijver wil hiermee laten zien aan zijn dochter hoe het niet moet tijdens vrouwensport. Dit laat zien dat vrouwensport door de schrijver als anders wordt gezien dan mannensport. Er zijn verschillende incidenten in het verleden geweest in mannenvoetbal, maar toch is een incident in vrouwenvoetbal de aanleiding geweest om het artikel te schrijven om een voorbeeld te zijn voor zijn dochter. Hierdoor lijkt het zo te zijn dat er volgens de schrijver een verschil is tussen mannen- en vrouwensport, waardoor een incident met mannen niet geschikt is om als
voorbeeld te dienen voor een jong meisje. Daarnaast wordt ook vrouwensport dus niet als interessant gezien in vergelijking met mannen sport, omdat er in het algemeen heel erg weinig over berichtgegeven wordt, volgens de schrijver.
Ook bij de Huffington Post is er net zoals bij de New York Times, weinig over het incident zelf geschreven en veel over de reacties en nasleep van het incident. Er zijn niet zozeer veel quotes van anderen, maar voornamelijk de mening van de schrijver komt naar voren. Deze is in elk artikel bekritiserend naar de acties van Eizabeth Lambert toe, maar tegelijkertijd is er begrip en wordt ze verdedigd. “Ms. Lambert’s repeated and unprovoked physical assaults on opposing players during a recent game are truly appalling in their own right. But that’s not what really shocked me. You can see that sort of outrageousness regularly in men’s professional sports. And it’s usually a badge of honor (unless truly over the top or injurious) for male athletes. Such behavior from men is usually rationalized as being expressions of their passion, intensity, and commitment to winning. This sophomoric behavior typically receives a wink, a nod, and a conspiratorial grin — boys will be boys! — and a place in the daily ESPN Sports Center highlights, right along side the trash talking and touchdown dances.” (Taylor, 18 mei 2009). De schrijver stelt hier dus dat hij het gedrag van Elizabeth Lambert afkeurt, maar tegelijkertijd benoemt hij dat het anders zou zijn geweest, als het ging om een man. Hierbij komt het stereotype, dat het gebruikelijker is voor mannen om geweld te gebruiken in sport, naar voren en dat de reacties positiever zijn dan wanneer het gaat om een vrouw.
25 er nog steeds veel ongelijkheid is tussen mannen en vrouwen in sport, maar geven daarnaast ook een mening over het gebruik van geweld. Dit wordt in elk artikel volledig afgekeurd. Er wordt daarnaast vaak een vergelijking gemaakt met mannen en gesteld dat in mannensport geweld veel vaker voorkomt en als meer normaal wordt beschouwd. Het feit dat Elizabeth Lambert een vrouw is, is volgens deze schrijver de reden, waarom er veel aandacht en ophef is geweest voor dit incident (Taylor, 18 mei 2010).
Er zijn dus duidelijke verschillen tussen de media kanalen en de berichtgeving over het thema gender in deze case. Sommige nieuws kanalen doen heel erg weinig uitspraken hierover en proberen juist zo objectief mogelijk te blijven. Artikelen van andere media kanalen zijn weer erg geladen met meningen van zowel het publiek als de schrijver zelf. Het is wel erg duidelijk geworden dat over het algemeen geweld in vrouwensport als anders wordt gezien dan geweld in mannensport. De meningen over het geweld zelf zijn vaak negatief, maar er lijkt toch begrip te zijn. De media doet daarnaast zelf weinig uitspraken over gender, maar gaat voornamelijk in op het debat wat volgens verschillende media kanalen, is ontstaan uit dit incident. Dit gaat dan voornamelijk over het idee dat vrouwen die geweld gebruiken anders worden behandeld als mannen, omdat geweld niet als gebruikelijk wordt gezien door vrouwen.
Brittney Griner
De artikelen van The Associated Press over Brittney Griner gaan voornamelijk niet over gender. Het wordt eigenlijk alleen een aantal keren kort genoemd. Zo wordt er bijvoorbeeld gesteld dat: “The 19-year-old Griner is one of the most talked-about women’s college players in years” (Dixon, 5 maart 2010) en “Brittney Griner arrived at Baylow known as the girl who could dunk” (Hawking, 21 maart 2013). Dit wekt de indruk dat het niet erg gebruikelijk is voor een vrouw om goed te zijn in dunken, maar dat Brittney Griner een van de weinige en beste is onder de vrouwen die in college een sport beoefenen. Er wordt echter maar weinig gezegd over het thema gender, wat gerelateerd is aan het geweld. Er wordt alleen verwezen naar een quote van Brittney Griner’s coach: "It was ugly for women's basketball. It was ugly that coaches were on the court, that benches cleared, and I will take care of that with my team." (Blaney, 4 maart 2010). Naast deze opmerking, gaan de artikelen niet echt over
gender. The Associated Press doet dus geen uitspraken zelf over gender in relatie met geweld, maar focussen wel enkele keren op gender in relatie met Brittney Griner’s atletische
26 als een vrouw die opmerkelijk goed is in basketbal, maar waarbij men lijkt te vergeten dat ze meer kan dan alleen goed dunken.
In the New York Times gaan de artikelen veel over gender in relatie met het incident van Brittney Griner. Er wordt in de artikelen vaak een vergelijking gemaakt tussen mannen en vrouwen sport en stellen dat er een verandering gaande is in vrouwen sport. Zo wordt het geweld bijvoorbeeld verklaard door Mary Jo Kane, de directer van de Tucker Center for Research on Girls and Women in Sport van de Universiteit van Minnesota met: “what I think is a clear trend, as the stakes get higher in women's sports, you see more pressure to win” (Longman, 21 maart 2010). Griner stelde zelf: ''A lot of people look at it as the women's sport isn't as competitive as the boys', so when something happens, it's more shocking,'' ''But really, it's just as competitive as the men's sports.'' (Longman, 21 maart 2010). Gender komt dus voornamelijk in de New York Times naar voren als een vergelijking met mannen, waarbij het standpunt is dat vrouwen basketbal helemaal niet verschillend is van mannen basketbal. Het zijn volgens de New York Times voornamelijk buitenstaanders die geschokt zijn door het incident, die het idee in stand houden dat geweld in sport alleen bij mannen voorkomt en niet bij vrouwen. De New York Times wil hiermee dus in gaan op dit idee en daarbij duidelijk maken door het middel van uitspraken van bijvoorbeeld Griner zelf, dat vrouwen sport hetzelfde is als mannen sport.
De artikelen van de Washington Post focussen helemaal niet op gender. Er is uit de tekst moeilijk op te maken dat het gaat om vrouwen, behalve voornaamwoorden en foto’s. Ze gaan ook niet in op de verschillen tussen mannen en vrouwen, wat in de artikelen van de voorgaande media kanalen wel het geval was.
De New York Post artikelen gaan ook niet echt over gender. Alleen de quote van Brittney Griner’s coach, “It was ugly for women’s basketball”, werd genoemd (New York Post, 5 maart 2010). Verder wordt hier niet op ingegaan. De berichtgeving zelf gaat
voornamelijk over een beschrijving van het incident en informatie over eerdere prestaties van Brittney Griner. Maar één keer wordt er in de artikelen benoemd dat het gaat om vrouwen basketbal (New York Post, 5 maart 2010). Er wordt ook hier niet verder in gegaan op gender. De nadruk ligt dus helemaal niet op gender bij de artikelen door de New York Post. Er worden ook geen vergelijkingen gemaakt met mannen basketbal.
Opvallend bij de Huffington Post voor deze case is dat er op de website een deel van Brittney Griner’s boek genaamd In My Skin is geplaatst. Het stuk is genaamd: “The Punch” (Griner, 15 april 2014) en gaat dus over het incident waar Brittney Griner, Barncastle in haar gezicht sloeg. Er is daarnaast maar één artikel geschreven die over het incident gaat, waarbij
27 een beschrijving wordt gegeven van het incident. Wat echter opvalt bij deze stukken is dat gender helemaal niet naar voren komt. Zelfs in het stuk geschreven door Brittney Griner, komt dit niet voor, terwijl uit de quote in de New York Times bleek dat dit ook voor haar een onderwerp van discussie was.
Concluderend is er in de case van Brittney Griner heel weinig ingegaan op het thema gender. Alleen de New York Times wekt de indruk dat er een discussie gaande was over het verschil tussen mannen en vrouwensport, maar ook hier ligt de nadruk van de artikelen niet alleen op gender. Over het algemeen wordt dus bij de case van Brittney Griner heel anders gesproken over gender, dan in de case van Elizabeth Lambert. Bij Elizabeth Lambert, was gender de grootste focus van de artikelen en stelde ze zelfs dat er sprake was van een debat over sport seksisme die in opspraak kwam. Bij Brittney Griner ligt de focus dus niet op gender bij de meeste nieuwe kanalen, maar wordt er voornamelijk aandacht besteed aan het incident zelf of eerdere prestaties van Brittney Griner. Meer hierover wordt besproken in het deel geweld. De mogelijke reden hiervoor kan zijn, is dat er niks over Elizabeth Lambert is geschreven naast het incident. Ze is dus minder bekend onder het publiek dan Brittney Griner, waardoor er ook weinig bekend is over de speler. Hierdoor zijn mensen waarschijnlijk eerder geneigd om te focussen op gender, omdat er geen goede prestaties in sport tegenover staan, zoals wel het geval is bij Brittney Griner.
Metta World Peace en Luis Suarez
De verwachting op basis van de literatuur was dat er verschillen zijn in hoe gender wordt besproken in artikelen over geweld gebruik in mannen en vrouwensport. Dit is goed te zien in de artikelen over de Metta World Peace en Luis Suarez case. Er wordt over gender namelijk in geen enkel artikel van alle media kanalen gesproken zoals in het geval van de vrouwen. Er is geen sprake van een vergelijking met vrouwensport. Er wordt daarnaast nergens specifiek duidelijk gemaakt dat het gaat om een mannenteam. Dit was bij de vrouwen wel vaak het geval. Dit lijkt ook niet nodig te zijn, omdat er veel wordt geschreven over de Lakers en Liverpool.
Vergelijking cases
Zoals hierboven al benoemd is, is gender geen thema die voorkomt in de artikelen over de cases van de mannen. Dit is erg opvallend, omdat er meer artikelen geschreven zijn over de mannen dan over de vrouwen. Op basis van de literatuur kan worden vastgesteld dat dit thema
28 niet aan bod komt, omdat geweld vaker aan mannen wordt toegeschreven. Het zou niet logisch zijn om een vergelijking te maken met vrouwen, wanneer geweld niet als gebruikelijk voor vrouwen wordt gezien. Uit de afwezigheid van gender in de artikelen, kan worden opgemaakt dat inderdaad geweld meer wordt toegeschreven aan mannen.
Bij de cases van de vrouwen, is dit juist omgekeerd, waardoor het een belangrijk thema is voor veel media kanalen. De reacties van het publiek hebben hier veel aan bijgedragen, omdat deze bij de vrouwen ook voor het grootste gedeelte gericht waren op gender. De schrijvers van de artikelen deden namelijk zelf weinig uitspraken over gender, dus de theorie dat de media vrouwelijke atleten vaak beschrijven met stereotypes zoals:
kwetsbaarheid, seksualiteit en gelimiteerde fysieke capaciteiten van vrouwen, is niet echt van toepassing in deze zaken. Toch kwamen deze stereotypes wel aan bod, met name bij Elizabeth Lambert, door de reacties van het publiek op het incident en de bespreking van tegenreacties. Er wordt daarnaast ook vaker gesproken over vrouwen sport in het algemeen, wanneer er reacties over gender genoemd worden. Bij de mannen worden de geweldplegers niet in één grote groep gegooid met andere mannen. Bij de vrouwen cases, was dit wel het geval.
Wanneer één vrouw geweld gebruikt in sport, ontstaan er discussies over geweld en de reputatie van vrouwen sport in het algemeen.
Geweld
Elizabeth Lambert
Wat opvalt bij de artikelen van The Associated Press is dat, wanneer er gesproken wordt over het geweld, er altijd gerefereerd wordt naar de video waarop haar daden te zien zijn. De artikelen zijn dus allemaal geschreven pas nadat de video online was gezet en veel aandacht heeft gekregen. De focus ligt hierbij, zoals eerder gesteld, bij het haar trek incident. De andere incidenten in de wedstrijd worden ook genoemd, maar deze blijven op de achtergrond. De acties van Elizabeth Lambert worden wel negatief beoordeeld, maar er lijkt ook enige begrip te zijn. Één van de artikelen begint met de zin: “A New Mexico soccer player has become an Internet celebrity for the wrong reasons” (The Associated Press, 6 november 2009).
In meerdere artikelen wordt geweld naar Elizabeth Lambert door tegenspeelsters in dezelfde wedstrijd genoemd. Dit komt in de meeste artikelen van deze case niet voor en is in de video die verspreid is, ook te zien. In de video is te zien dat Elizabeth Lambert een
elleboog in haar buik krijgt van een tegenspeelster. Er wordt dus erkent in de artikelen dat de wedstrijd gewelddadig was bij beide partijen. Toch ligt de focus van de artikelen bij het haar trek incident door Elizabeth Lambert, waardoor het niet altijd duidelijk is dat er meer aan
29 vooraf is gegaan. De andere speelsters die ook geweld hebben gebruikt, worden niet echt genoemd. Hierdoor lijkt het alsof Elizabeth Lambert de enige is die geweld heeft gebruikt. Zo wordt er namelijk gesteld dat: “Lambert was the only player to be penalized in the game, getting a yellow card in the 77th minute for colliding with a BYU player who was driving toward the Lobos' net” (The Associated Press, 6 november, 2009).
De artikelen in de New York Times zijn een stuk langer vergeleken met artikelen van andere nieuws kanalen. Het geweld wordt vaak maar kort genoemd, vaak is dit maar 1 zin van het hele artikel. De rest van het artikel bestaat uit de reacties van het publiek, Elizabeth
Lambert zelf en de coaches. Hierover is meer te lezen bij het thema gender. De focus ligt bij deze artikelen dus niet op het incident zelf, maar voornamelijk de nasleep van de populariteit van de video. Wel wordt er gesteld dat: “What followed would chill the blood of some of soccer's so-called hard men. Scything tackles from behind, kicks up to waist high,
simultaneous punches with one fist into the face and the other behind the neck, cleats aimed into the inner thigh. And finally, that violent jerk on Shumway's pony tail, yanking the six-foot, or 1.8-meter, tall striker to the grass”. Hierbij wordt het incident erg kleurrijk beschreven en misschien wat overdreven. Deze beschrijving van het incident verschilt erg van de
beschrijving in andere artikelen, vanwege het woordgebruik.
In de Washington Post gaan de artikelen alleen over het incident zelf, het is dus erg kort. Voornamelijk worden de gewelddadige daden opgenoemd, waarbij de focus ligt op het trekken aan de paardenstaart. In een van de artikelen wordt alleen dit incident genoemd, niet de andere overtredingen. In dit artikel heeft de schrijver, de opmerking: “Ya think?”
toegevoegd, als een reactie op de statement van Elizabeth Lambert: “My actions were
uncalled for” (Goff, 7 november 2009). In het andere artikel wordt er verwezen naar het viraal gaan van de video van het incident. Er wordt gesteld dat Elizabeth Lambert een internet celebrity is geworden voor de verkeerde reden: geweld gebruik in sport (Washington Post, 7 november 2009). Er worden dus wel meningen over het incident gegeven, maar voornamelijk beperken ze zich tot het beschrijven van het incident.
Het artikel geschreven door de New York Post bevat erg veel meningen en is erg persoonlijk geschreven door Brian Lewis (Lewis, 8 november 2009). Het geweld door
Elizabeth Lambert werd door hem gezien als “some clearly dirty play” en “just wrong”. Het is dus geen objectieve beschrijving van het incident, waarbij alleen de feiten worden gegeven. Dit lijkt ook niet het doel van het artikel. Brian Lewis geeft zelf al aan dat hij een erg persoonlijke reden heeft om het artikel te schrijven, namelijk zijn dochtertje (Lewis, 8 november 2009).
