Gehooid was het gras en het koren was binnen; De najaerszon gloorde met feestlyken glans; 't Was kermis in 't dorp: - en de blonde boerinnen Verzelden de juichende boeren ten dans.
En daer ginder, aen de venster, Zat een arme jongeling, Die de teering had, en sedert Kersmis niet meer uit en ging. Nevens hem zat zyne moeder, Biddend aen heur roozenkrans, Nu eens teêr haer zoon aenschouwend, Dan weêr eens den hemeltrans, En dan weenend. En de jongling Sprak, terwyl een droeve lach Om zyn grauwe lippen zweefde: ‘O! dat is een schoone dag, Moeder! - Zie, wat blauwe hemel! En wat warme zonneschyn! Dat 's een echte kermis! - Zie toch Hoe ze ginder vrolik zyn;
Hoe ze weemlen rond de kramen! Daer begint de dans al!... ha!
Dat is schoon!... En zou het waer zyn, Moeder, dat ik sterven ga?’
En zy zuchtte, de arme moeder: ‘Hendrik lief, spreek zoo toch niet! God is goed en alvoorziende, Dat zyn heilge wil geschied'!
En ginds, by de linden, klonk vedel en trom; Daer draeide en daer zwaeide de vrolyke drom; Daer woelde en krioelde het alles dooreen; Maer lyden en sterven, - daeraen dacht er geen!
En de jongling sprak weêr: ‘Moeder, Ja, Gods goedheid schikt het al: Maer, doe my toch niet gelooven, Dat ik nog genezen zal!
Zie myn handen eens, hoe mager, Hoe doorschynend! Ach! ik voel Dat ik langzaem, langzaem wegsterf, Waer ik zit op mynen stoel;
Want... ik heb de teering, moeder! En nogthans.... ik ben nog maer Twintig jaren oud; - en, zie eens, Op dees dag, verleden jaer,
't Was toen kermis ook, - daer ginder Stond ik toen nog aen den dans, Bly en blozend, zingend, springend, Vol van hoop en moed; en thans, Ha! die luide vreugdekreten, En dat dansen daer, gaet my Snydend door het harte, moeder, Als een wreede spotterny!’ En zy schreide, de arme moeder: ‘Hendrik! zwyg toch, laster niet! Denk dat God het zoo gewild heeft; Dat zyn heilge wil geschied'!’
En ginds, by de linden, klonk vedel en trom; Daer draeide en daer zwaeide de vrolyke drom; Daer woelde en krioelde het alles dooreen; Maer lyden en sterven, - daeraen dacht er geen!
En hy sprak weêr: ‘ja, 'k zou moeten Trachten kalm te zyn, 't is waer; Maer, by deze kermis, denk ik Steeds aen die van 't ander jaer: En - ik heb niet eens nog, moeder, U dit durven zeggen - maer, Kent ge Roosje niet, de jongste
Dochter van den molenaer? Ja?... Welnu met haer slechts had ik Altyd aen den dans gestaen; Doch als de avond neêrviel, zeî ze: ‘Hendrik, 'k moet naer huis toe gaen.’ En 'k geleidde haer. - Wy gingen Zwygend naest elkander; o! 'k Wilde spreken, maer ik kost niet; Want myn harte klopte zoo! Dan, ten leste, toen we ginder, Aen de Lieve-Vrouw kapel, In het bosch gekomen waren, Sprak ze: ‘Hendrik, nu, vaerwel!’ Maer ik hield steeds heure hand vast, En ik zag haer smeekend aen, En zy bloosde: - ons beider harten Hadden plots elkaêr verstaen: Wy beminden! - En nu, moeder, Als ik zal gestorven zyn, Zult gy Roosje dan vertroosten? Zult gy dan heur moeder zyn?’
En ginds, by de linden, klonk vedel en trom; Daer draeide en daer zwaeide de vrolyke drom; Daer woelde en krioelde het alles dooreen; Maer lyden en sterven, - daeraen dacht er geen!
En hy sprak weêr: o! wie weet het, Of ze thans niet eenzaem zit Aen 't verleden jaer te mymren; Of ze ginds niet weent en bidt, In de Lieve-Vrouw kapel!... En wie weet ook of ze my
Niet vergeten heeft!... Maer, Hemel! Neen, dat niet! dat niet! want zy... Maer - Zie ginds toch! moeder! moeder! Staet ze daer niet aen den dans?... Ha!... vergeten eer ik dood ben!
God! laet my maer sterven thans! En zyn hoofd viel achterover, Magtloos in den leunstoel neêr, En zyn moeder snikte: ‘Hendrik! Hendrik!... God! hy spreekt niet meer!’ En ginds, by de linden, klonk vedel en trom: En Roosje was daer, by den vrolyken drom; Daer draeide en daer zwaeide zy 't plein op en neêr; En, neen, aen heur Hendrik en dacht zy niet meer!
En 't was avond; - kalm en statig Rees de maen aen d'oostertrans, Heel het dorpken zacht-omhullend Met heur zilvren tooverglans. En ook ginder, door de ruitjes Van de smalle venster, waer Hendrik zat met zyne moeder, Drong haer treurlicht koud en klaer. En, zoo een, die van de kermis Weêrkwam, daer was blyven staen, Die had vast een hartverscheurend Schouwspel kunnen gadeslaen! Daer lag Hendrik, bleek en roerloos Uitgestrekt op de arme spond; En daer knielde zyne moeder, Even roerloos op den grond; En niets ruischte er in die kamer, Waer de maen heur licht in schoot, Dan van tyd tot tyd een stemme: ‘God! myn zoon... myn zoon is dood!’ En buiten klonk altyd nog vedel en trom; Daer danste nog altyd de vrolyke drom; Daer woelde en krioelde nog alles dooreen; En lyden en sterven, daeraen dacht er geen!
J. VANBEERS.