kers noemden hem Pietje deun, om dat hy niet gaarne iets aan een ander gaf, maar
alles voor zig zelven hieldt. Eens schreef hy een brief aan zyne Mama; en 'er was
geen eene fout, in den brief, noch een eenig vlakje, op het papier, zoo wel had hy
opgepast. Zoo zondt zyne moeder hem ook een koek; en toen Pietje deun den koek
ontfing, dagt hy by hem zelven; ik zal my niet ziek maaken, zoo als die malle Hendrik
gedaan heeft, door dien geheelen koek, zoo maar schielyk agter malkander, op te
eeten. Ik zal hem wel bewaaren, dat ik 'er lang plaisier van heb; en ik zal hem weg
sluiten, dat niemand 'er by kan. - Zoo nam hy zyn koek, en bragt hem boven op zyne
kamer, en sloot hem in een kastje weg. Alle dag sloop hy stilletjes naar boven toe,
zoo dat niemand het zag, haalde zyn koek uit het kastje, at 'er een klein stukje van,
en sloot hem dan schielyk weer weg, dat niemand 'er tog iets van weeten mogt, en
'er hem wat van vraagen. Dit duurde verscheide dagen, want de koek
was groot, en 'er bleef tog nog meer dan de helft over. Maar ons Pietje deun bedroog
zig zelven. Want zonder dat hy 't wist, was 'er een klein gat agter in 't kastje; en daar
kroopen de muizen in, en aten braaf meê van den koek. Ook begon de koek uit te
droogen en te beschimmelen, zoo dat hy dien zelf niet eens meer lustte, en 'er nog
een groot stuk van moest weg smyten. Dit speet hem nu wel geweldig zeer, maar 't
kon niet baaten, en alle de jongens van 't school, die 'er agter kwamen, lachten hem
nog braaf uit toe.
-Eindelyk was 'er nog een derde jongen, in dat zelfde school, die hiette Willem.
Hy was een lieve vriendlyke jongen, en ieder een hieldt veel van hem. Deeze ontfing
ook eens een koek van zyne moeder. En zoo als de koek gekomen was, riep hy zyne
schoolmakkers en zei, kyk jongens welk een lekkeren koek ik daar van myne lieve
Mama gekreegen heb; nu zullen wy eens regt smullen! Zoo sneedt hy, behalven een
stuk voor hem zelven, ook nog
een stuk voor elk zyner makkers, tot dat zy allen wat hadden, en byna drie vierden
van den koek op was. Daarna lei hy het overige weg, en zei; daar kan ik nu morgen
nog eens van smullen. Vervolgens ging hy met zyne makkers speelen, en zy waren
allen zeer vrolyk en lustig, om dat zy wat lekkers hadden gehad, en zy gaven de beste
plaats, in 't spel, aan Willem, die hun dat lekkers had gegeeven.
Onderwyl nu dat zy daar zoo samen speelden, en lustig berom sprongen, kwam
'er een oude blinde man aan de deur. Hy had een langen gryzen baard, en een hondje
aan een touw, dat hem den weg, wees om dat hy in 't geheel niet zien kon; ook had
hy eene fiool in de hand. Als de oude blindeman de jongens zoo vrolyk hoorde
speelen, riep hy hun toe; - wie wil 'er eens danssen? wie wil dat ik hem eens een
deuntje speele? - De jongens, dit hoorende, lieten hun spel terstond vaaren, en deeden
den blindeman binnen koomen, en op een bankje, by de deur, neerzitten, en zoo
hoorden zy hem speelen, en dansten lustig in 't rond, en vermaakten zig wel. Maar
na dat zy wat gedanst hadden, en terwyl de oude man nog speelde, zag Willem, dat
de traanen hem langs de wangen rolden. Zoo zei Willem teegen den blindeman; wat
scheelt 'er aan myn goeje man: waarom huil je tog? De blindeman zei; och myn lieve
men heertje, om dat ik zulk een honger heb. Ik heb niemand die my te eeten geeft,
en ik kan niet meer werken: - Ja zo ik dat nog kon, dan leed ik niet lang gebrek! Maar
nu kan ik niet, en ik heb niets in de waereld, behalven deeze fiool en dit hondje, en
daar moet ik zoo meê voortsukkelen, tot dat ik eenige goede menschen vinde, die
my wat geeven willen. - Willem zei niets, maar ging stilletjes heen, en haalde het
stuk koek, dat hy voor den volgenden dag had bewaard. Dit bragt hy aan den
blindeman, en zei teegen hem; daar myn goeije oude man, daar is een stuk koek voor
jou, eet dat. De blindeman zei; waar is 't myn lieve men heertje, ik
ben geheel blind, ik kan niet zien waar 't is. Zoo lei Willem het, in den hoed, dien de
blindeman hem toereikte; en de blindeman nam het, en at 'er van, en was zoo bly,
want hy kon den honger niet langer uitstaan; en het stuk was zoo groot, dat hy er zyn
bekomst aan at, en nog wat overhieldt. Ook ging een van Willem's schoolmakkertjes
een stuk roggenbrood haalen, en gaf dat aan 't hondje van den ouden man. Het arm
hondje jankte van vreugde, want het had even sterken honger als zyn meester; en de
oude man bedankte hun wel duizend maal. En Willem was zeer bly, veel blyer, dan
of hy tien dagen agter een lekkeren koek gegeeten had.
In document
Willem Emmery de Perponcher, Onderwijs voor kinderen · dbnl
(pagina 40-45)