Al dekt een' bruine wolk het zonnen-aangezicht, 't Is echter niet verdweenen,
Maar spreid zyn' straalen noch, tot onzen dienst gericht, Alom op 't aardryk heenen.
Zo kan een reiziger zyn' weg met iver spoên; En elk, die in de zaaken
Van zyn beroep het licht der zonne heeft van doen, Gewensten voortgang maaken.
O Zielen, die op 't pad van Gods bevelen gaat, En zoekt uw heil te werken,
Ziet hier het geen zomtyds uw hert in deezen staat Kan moedigen en sterken.
Gy kent een' schooner zon, als die met haaren gloed De waereld komt bestraalen;
De zon van Gods genaê, die telkens in 't gemoed Haar' lieven glans laat daalen.
Als 't hert dat schynsel voelt, dan juicht het, die verheugd, Dan weet het van geen vreezen,
Dan schynt de smalle weg tot heerlykheid en deugd Een lieflyk pad te wezen.
Al bood men u dan aan, met gouden staf en kroon, In purpere gewaaden,
Als aardse vorsten hoog te praalen op den troon, Gy zoud het koel versmaaden.
Al bood men u dan aan den ongemeeten schat, Dien 't rond der gantser aarde,
En de onbepaalde zee in haaren schoot bevat, Gy keurde 't niets van waarde.
Al bood men u dan aan al 't aangenaam en zoet, Van 't lichaam ooit genooten,
Gy zoud het, als te laf voor uw verrukt gemoed,
Verachten en verstooten.
Het licht, dat u bestraalt, doet al den glans van goud, En paerlen, en robynen,
Of wat men voor een blyk van eer en aanzien houd, Als doof en duister schynen.
Het voordeel, dat hier uit ontstaat voor uw gemoed, Doet u voor slechte leuren,
Voor enkel schaade en drek den zwaaren overvloed Van 's waerelds schatten keuren.
De zuiv're wellust, die uw hert hier door geniet, Doet u met rype reden
Alle aardse weelde en vreugd waardeeren voor verdriet, En wrange bitterheden.
Maar ach! hoe dikmaal word dat lieve zonnelicht, Welks bovenaards vermogen
Met zo veel goed en zoet u straalde in't aangezicht, Met wolken overtoogen!
't Zy uiterlyk een storm van smaad, en tegenspoed, En ziekte, en pynlyk lyden,
't Zy droefheid, en gekwel, en bangheid van gemoed Inwendig u bestryden;
En gy, in zulken staat, van troost en hulp ontbloot, Schynt eenzaam en verlaaten
Te treden in het dal en schaduw van de dood, Ten prooi van die u haaten.
Hoe zeer nochtans een drang van nevelen verdooft Dien aangenaamen luister,
Noch zyt gy niet geheel van alle licht beroofd, Of t'eenemaal in 't duister.
Maar even als de zon aan onzen hemeltrans Schynt door de wolken heenen,
Zo worden, in dien staat, uw' herten van den glans Der heilzon noch bescheenen.
Ten minste schenkt zy u zo veel noch van haar licht,
Als de oogen is van nooden,
Op dat gy onverdoold uw' voeten houd gericht Op 't pad van Gods geboden;
Op dat gy, naar het snoer van Gods gewyde wet, Het werk der deugdepligten,
Uw' schouders opgelegd, naauwkeuriglyk en net, En vlytig moogt verrichten.
O! dat zich uw gem[o]ed dan niet te zeer verslaa Door een onmaatig treuren,
Al mag die volle gloed der hemelse genaê U zomtyds niet gebeuren.
Licht zyt gy, door verzuim in de eene of de and're pligt, Zelf oorzaak van uw lyden,
Zelf oorzaak, dat die zon haar lieflyk aangezicht Een weinig trekt ter zyden.
Doorzoekt met ernst uw doen; en, vind gy uwe schuld, Buigt neder, om de slagen
Van 's Vaders liefdehand in ootmoed en geduld Tot uw behoud te draagen.
Maar laat vooral, terstond in 't oude spoor gekeerd, Uwe eerste werken blyken,
Op dat, de bron van 't kwaad door betering geweerd, Haar uitvloed ook mag wyken.
Een vader laat zyn' Zoon, die om zyn misdaad zucht, Niet zonder einde treuren,
Maar is genegen, om, na oefening van tucht, Hem weder op te beuren.
Zo zal uw Vader ook, als gy uw' feilen ziet, En vaardig tracht te boeten,
U eens een eind doen zien van hertzeer en verdriet, En gunstig weêr ontmoeten
Of zyt gy niet bewust van zonden in 't gemoed, Licht wil u God bedroeven
Voor eenen korten tyd, om door die tegenspoed
Uw' liefde en trouwe te proeven.
Maar kleeft gy vast aan hem, die u deez' proef bereid, Zy zal tot heil gedyen,
En geeven stof tot eer voor de Oppermajesteit, En u van hoog verbly'en.
Of is 't om and're reên, dat u Gods wysheid laat Met droeve smerte drukken?
Licht doet hy 't, om u dus door een geringer kwaad Een grooter kwaad te ontrukken.
Wie weet! de hoovaardy, die aan de deur van 't hert Geduurig staat te waaken,
En zoekt uw' waarden schat te rooven, tot uw' smert, Mogt eens daar binnen raaken;
Mogt u door haar gevlei vervullen met een' wind Van idele gedachten;
Mogt u den evenmens, als min van God bemind, Onwaardig doen verachten.
God, die veel beter u, dan gy u zelven, kent, Wil u voor die gevaaren,
Daar 't pad door word gebaand tot eindelooze elend, Uit trouwe zucht bewaaren:
Wil u op 't klaarst doen zien, dat alle goed en zoet Van hem komt afgevlooten,
Op dat de kleinheid blyv' bezitster van 't gemoed, En trotsheid uitgeslooten;
Op dat ge uw' naasten met ontferming aan leert zien, En, als hy meê moet stryden
Met dorheid in den geest, hem uwe hulpe biên Uit teder medelyden.
Zo zag men meer dan eens Gods kind'ren in een' nacht Van treurigheid verzonken,
Als eenigsins hun geest tot hoogmoed was gebragt Op 't goed aan hen geschonken.
Zegt David in zyn hert, Ik zal in eeuwigheid
Niet wank'len, noch verwrikken,
Dan ziet hy zich het licht van G[o]ds gelaat ontzeid, En voelt zyn hert verschrikken.
Zal Paulus zyn gemoed op menig heerlyk pand Van Gods genaê verheffen,
Zyn Heiland laat hem door des Satans afgezant Met felle slagen treffen.
Laat deeze spiegels u voor de oogen zyn gesteld, Op dat ze u, door 't bezuuren
Van 't zelve, of zwaarder lot, het lyden, dat u knelt, Geduldig doen verduuren.
Hier tussen bid, en hoopt, en wacht, dat eens het licht, Na deeze donk're vlaagen,
Met des te schooner glans voor 't kwynende gezicht Tot uwe vreugd zal daagen.
Wacht, dat de zon van heil eens opgaa met een' gloed, Die nimmer kan verdwynen,
Maar, telkens door de kracht van 't eeuwig licht gevoed, U eeuwig zal beschynen.