De losse drift misleid de zinnen, En, daar zy vreugde denkt te winnnen,
Zal dikwils haar verdriet en grootste schaê beginnen. Dit leert het Zinnebeeld, hier voor elks oog gesteld:
Een jager, vuurig op het jaagen, Ontdekt een haas, zyn welbehaagen;
Dies vliegt hy met zyn paard en honden over 't veld. De klepper, hittig op den horen,
Nog steeds geprikkeld met de sporen,
Heeft, door die forsche jagt in 't kort zyn kragt verloren: Het beest is afgejaagd; 't zygt neder op den grond.
De jager, dus in 't zand gedreeven, Verliest meer dan veel' haazen geeven, En, is by zyn verdriet en schade, zwaar gewond.
Had hy zyn' driften kunnen toomen, En 't wat voorzigtiger genomen;
Hy had, naar allen schyn, zyn wensch, ja meer, bekomen, En vond zyn hart van spyt en jammer onbezwaard:
Had hy van and'ren willen leeren, ` Die ook, ter jagt, in 't veld verkeeren;
Hy had zyn lyf behoed, en 't leven van zyn paard. 't Gestadig jaagen sterkt de gangen,
Om eindlyk 't beste wild te vangen,
Waar kiesche tongen, en zelfs vorsten, naa verlangen; Zo jaagt de Weiman, en zyn weêrhelft in 't verschiet:
Zy hebben 't vlugtig hert gevonden, Met brakken, winden, wakk're honden Bezet, en jaagen 't af in de aldernaaste vliet.
Hoe kragtig leeren deeze dingen, U, ô Lands Hope! ô Jongelingen!
Uw' al te sterke drift naa aarsche genot bedwingen; Opdat geen blinde lust u uit den zadel ligtt'.
En gy, voor vreugd', van leet beloopen, Dat jaagen deerlyk moet bekoopen.
Ai, ziet bedagtzaam toe: 't vermaak legt in uw pligt. Wat zyn 'er niet al spiegelbeelden
Van bitter nabeklaagde weelden,
Die eer men haar genoot de losse zinnen streelden! Doch 't domme wereldskind hygt echter naa die jagt;
Waaraan 't zyn welvaart toe gaat wyden, Al moet'er 't beste deel om lyden,
Terwyl die lusten-droom zo naar word als de nacht. Dus joeg zich Ezau mad en moede
In 't veld; vergetende eigen hoede: Want, ongeheiligd en afkeerig van het goede,
Verkogt hy, om een spyz', zyn eerstegeboorte-regt. En 't hielp niet, of hy sints met traanen
Den zegen zogt, zyn zonn' bleef taanen:
Een slorpje roods maakt hem voor altoos Jakobs knecht. De onkuische jaagt zich af ter hellen:
Wil Amon zich om Thamar quellen; Hy zal het konings huis in roer en rouwe stellen,
Het zwaard van Absalom doorsteekt zyn vuile lust: En hoor een Petrus donderklanken,
GOD straft het zwaarst de geile ranken*
,
Daar hy dat eerloos vuur met helsche vlammen blust. Hoeveele, die om magt en schyven
Den gantschen tyd te velde blyven, Met eene onzinnigheit, gelyk aan Jehu's dryven;
Terwyl hun ziel verarmd, en in de laagte raakt. De distel vrydt na Libans çeder,
Maar 't wild gedierte trapt haar neder†;
* Petrus II vers 10.
† 2Kronyken XXV.vers 18.
En 't is een slegte drank, die eeuwig dorstig maakt. Het zyn 'er, die, als de Assyrieren,
Den teugel aan hun heerszucht vieren, De menschen jaagende als de redelooze dieren;
En rookende aan hun net, wanneer 't geluk hen vleit: Doch, met den eersten der tirannen,
Met Nimrod, in Gods oog verbannen,
Word om hun jagtgeweld een engen band geleid. Een Deemas laat den Kruistolk vaaren, Om, over berg en dal en baaren,
Door sterke wereldliefde, een ydlen rook te gaêren; Naa eer te vliegen, of een hand vol zielloos goed:
Maar ach! wat heeft die mensch begonnen? Schoon duizend werelden gewonnen,
Wat is 't, zo men de ziel in 't eind verliezen moet? Niet minder driftig jaagen veelen
Naa 't woord dat zoveel tyds doedt steelen,
Geoorelofd vermaak; de uitspanningen en 't speelen;
Maar wezendlyke vreugd word koel en flaauw gezogt. Zo loopen kind'ren naa de vuuren,
Die, ligt van stof, geen tyd verduuren;
En spant de mensch zich in, als slaaf van zyne tocht. Een zoet vergif kan 't bloed besmetten:
Dat zal zich dan naa 't harte zetten, Als wou het daar 't verderf afkeeren en beletten,
Verwekkende, in die drift, te schielyker den dood: Zo gaat het met all' 't vreugdekiezen;
Men kan 'er zich als in verliezen,
En aêmtogt zoekende vermeerdert men zyn nood. Dus had zich iemand, onbedreeven
In 't reizen, buiten 's lands begeeven;
Hy komt in zekre stad, om naar 's volks wyz' te leeven, En word beleefdelyk van zynen waard gegroet:
Hy teert, onthaalt, is buiten zorgen, Tot op den alderlaatsten morgen;
Toen was hy alles quyt: men stiet hem met den voet. Zyt wyzer, jonge en edle zielen!
Laat u geen blinde drift vernielen: Maar spiegelt u aan hen, die onberaden vielen.
Hoort naarstig naar de les die u de Wysheid geeft In 't onwaardeerbaar Boek der Spreuken: Zo krygt uw teêr gemoed geen' kreuken, En hoed bedagtzaamheid uw treên zolang gy leeft.
Wat vreugd kan zondelust toch baaren? Als schaamte en dood. Terwyl de jaaren
Van 't menschlyk leven zo heel schielyk henen vaaren. Vliedt met Timotheus dan 't wereltsche verderf;
En jaagt naa de Euangeliezeden Met Christus duurgekogte leden:
Opdat uw ziel haar wensch, jameer dan die, verwerv'!
Toezang.
Stem. Hoe schoon licht ons de morgenster.
Of Wie vaart daar heên, enz.
I
Indien de jager in het woud Zich onvermoeid en rustig houd,
Om haas of hert te winnen; Hoe moet gy dan, ô Christenhart! Gehard in moeite, nood, en smart,
Betoomen uwe zinnen? Om lust,
Om rust, En vermaaken,
Eens te smaaken, De geene uuren,
Maar oneindige eeuwen duuren. II.
Zo dwingt de wakkre Kruisgezant, Terwyl hy streeft naa 't Vaderland, Getrouw zyne aardsche leden; Zo jaagt hy naa het hoogste wit, Gods roep ten hemelschen bezit,
Voor die volstandig streden: Daar 't oog,
Om hoog Opgeheeven, Naa dat leven, 't Aardsch verwagten Edelmoedig kan verägten. III.
Hy slaat niet los en blind'ling toe, Maar weet wanneer, waarom, en hoe
Volg zyn gezetten wandel, Myn ziel! en jaag, met wys beleid, Gestadig naa Godzaligheit
En Liefde in all' uw handel. Onschuld,
Geduld, Godvertrouwen, Vredebouwen, Kroone uw' dagen:
Gy sult nimmer vrugtloos jaagen.