Hoe word jij gewekt om op te staan?
Laat je je wekken in lieflijke omstandig-heden? Met persoonlijk contact? Of is er een radio in de buurt die je meteen met het nieuws van de dag confronteert?
Misschien is er een muziekje dat wekt, zelf gekozen of zo maar een dat toeval-lig in de ether zweeft? Of heb je toch een of ander ‘gerinkel‘ nodig om zeker goed wakker te zijn?
Het kan ook dat je trillend wordt gewekt met nog een sterke lichtflits er bij. Zo wordt onze zoon gewekt: trilkussentje onder het hoeslaken op de matras en van op de kleine kamerkoelkast - die bijkomend als nachtkastje dienst doet - een sterke lichtflits verbonden aan de wekker. Tom is doof en kan met deze bijzondere wekker volledig zelfstandig en autonoom opstaan.
Na het wassen, tanden poetsen en zich aankleden, wordt het bed gemaakt en zit hij op tijd aan de ontbijttafel, bene-den in de groep. Goed dat deze hulp-middelen dit toelaten, eenvoudig maar doeltreffend.
Eind april 2018 hield de wekker op met tikken. Geen wekmiddel meer. Er moest letterlijk gewekt worden: binnentreden in de kamer, licht maken en te kennen geven dat het tijd was om op te staan.
Een nieuwe wekker aankopen. Dat was de boodschap.
Toch trachtte men eerst nog na te kij-ken wat er scheelde aan het ding en of er misschien herstel mogelijk was.
Maar technische hulp inroepen kost tijd.
Het atelier ligt niet bij de deur en zo een wekker hoort niet tot de prioriteiten. Op de wachtlijst dus. Van waar kennen we dit nog? Herhaald vragen helpt even, maar niet afdoend.
Uiteindelijk bleek de wekker niet te her-stellen. Dus diende een aanvraag bij het VAPH ingediend te worden.
Eind juni vertrok een bundel van maar liefst zeven (7) bladzijden om een weksysteem aan te vragen. Een hoop identificatiegegevens dienden ingevuld te worden, alsof er nog nooit kennis was genomen van betrokkene.
Op 25 juli ontving ik een brief van het VAPH. Er diende een kopie van het von-nis van het beschermingsstatuut van Tom toegevoegd te worden. Dat had ik aan de maatschappelijk werkster be-zorgd en was normaliter meegestuurd bij de originele aanvraag.
Op 13 juli evenwel verscheen in het Staatsblad afschrift van het nieuwe
von-nis door de vrederechter opgesteld om in de nieuwe wetgeving Bewindvoering te treden. Zouden ze bij het VAPH zo efficiënt alles opvolgen om dan meteen een brief te sturen om naar de nieuwe verklaring te vragen? Merkwaardig.
Meteen stuurde ik een met de hand ge-schreven brief met als bijlage een nieuw afschrift van de beslissing van het aan-gepaste vonnis. Omdat ik het allemaal al lang duren vond, uitte ik enig ongenoe-gen. Tegenwoordig doen mensen een bestelling online om ’s anderendaags al het bestelde aan huis geleverd te krij-gen. Dat de autonomie van zoonlief al meer dan twee maanden ingedijkt was, doet er blijkbaar niet toe. Wachten.
Op 10 augustus stuurde het VAPH af-schrift van de beslissing die genomen werd. Een uitgebreid document waarin ook sprake is van de Europese kaart en andere.
Het hoofd van de audiologische dienst van de voorziening krijgt inzage in het dossier en stelt vast dat er slechts toe-lating is gegeven voor een gewone reiswekker. Naar zijn oordeel kan die niet het effect scoren dat eigenlijk bedoeld is voor iemand die aan de ka-merdeur ook nog een flitssysteem heeft dat bij aanbellen in werking treedt. Hij stelt voor een bijkomende aanvraag in te dienen. Het geheel wordt dan wel duurder maar hoort normaal gesproken tot een vrij klassieke aankoop voor een dove persoon die mede daardoor vrij zelfstandig kan wonen.
Ja, jongens, een heel mooie bekommer-nis, maar het komt toch allemaal wat
over als slecht gecoördineerd en zeker niet goed gecommuniceerd.
Tom zelf vraagt ondertussen geregeld:
“Zeg, mama, waar blijft in ’s hemelsnaam mijn nieuwe wekker?” Terecht. Er geldt slechts één antwoord: wachten.
Op 4 december ontvang ik elektro-nisch het grote nieuws van de maat-schappelijk werkster dat ’s anderen-daags, op 5 december, de wekker van Tom zal geleverd worden, zoals in eer-ste aanvraag. Een Sinterklaascadeau.
Stel je voor. Het wordt een wekker die als proef kan opgesteld worden en na goed bevinden definitief eigendom zal worden.
Tom al blij. Wij opgelucht dat dit deel van ‘het dossier’ een oplossing heeft gekregen.
De rest van het verhaal gaat blijkbaar verder. Er dient immers bijkomend een onderzoek ingesteld te worden om door het multidisciplinair team een gepast beslissing te laten nemen.
Op 6 juni 2019 is iemand van het zie-kenfonds ter plaatse komen vaststel-len of en hoe een systeem van deurbel geïntegreerd kan worden in het wek/
belsysteem. Tegelijkertijd kon Tom even ontmoet worden, want een noodzake-lijk element alvorens een beslissing kan/
mag genomen worden door het multi-disciplinair team.
Het zal allemaal wel de bedoeling heb-ben om ernstig werk te leveren en zeker niet lichtvaardig om te springen met overheidsmiddelen? Daar willen we nog begrip voor opbrengen. Maar voor een reiswekker van nog geen honderd ( 100 ) euro is deze procedure toch wel erg omslachtig. Dan mag het volledig systeem een veelvoud kosten, de admi-nistratieve rompslomp is toch niet meer goed te praten in onze XXIste eeuw waar bestellingen, aankopen, com-municatie… geautomatiseerd kunnen verlopen. En of, uiteindelijk, het totale systeem zal kunnen aangeschaft en ver-goed worden blijft inmiddels de vraag.