1. O Saligh Hemels Ierusalem! O, onder duysent uytverkoren! Vereert verr' boven Bethleem Want alle Sancten zijn in u geboren.
2. Singht nu mijn ziel een nieuwen toon, Met schoon Musijck looft Godt hier boven, Om dat hy daer soo mildt sijn Kroon Verdeylt, aen die hem waerdigh loven!
3. Hoort hoe de Engelen elck om seer, O heyligh, heyligh, heyligh singen, Voor onsen, en voor haren Heer, Siet s'eens met lust in rust opspringen.
4. Van d'eene kant staet Moer en Maeght Maria, hoort s'eens musiceere,
Gantsch onbedroeft, heel onvertsaeght: Mijn ziele maeckt nu groot den Heere.
5. Van d'ander kant, van d'are zy Staen Patriarchen en Propheeten: Siet s'eens te samen, even bly, Schreyen en treuren is al vergeeten.
6. Hier naer soo volgen de twaelf, en twee Apostels, en Evangelisten,
Sy seggen; 't is nu peys en vree,
Och! of de menschen ons vreuchd' eens wisten! 7. Hier op soo komt de roode schaer, Geklooft, gevilt, gebrandt, gehangen, Soo menigh duysent Martelaer, Die naer ons komste seer verlangen.
8. Naer dees' soo zwiert den grooten trop Van Concessoren, van Belijders,
Die sluyten met een heldere krop
Siet aen ons Strijders, maer nu Verblijders. 9. Noch zijnder meer // veel Maeghden teer, Die hier in suyverheyt floreerde:
Daer naer de Weeuwen, die Godt ter eer Den tweeden Man niet en begeerde.
10. Maer d'eerste volgen 't Lam, waer 't gaet: En singen 't Liedtjen uyt den treuren,
Dat niemants anders keel uytgaet, En 't best hier van, 't sal eeuwigh dueren.
11. Summa, een schaer in groot ghetal, Soo groot, dat niemant die kan tellen, Hoe wel daer noch meer door den val Der sonden zijn gedaelt ter hellen.
12. O Iesu, Prins! o Vorsten groot Van dit groot leger, van dees' Choren! Bewaert ons van den langen doot, Dat wy doch niet en gaen verloren.
13. Doet ons geley naer 's hemels' huys, Want daer op staet al ons betrouwen: Op dat wy mee, naer 's werelts kruys Met all' dees' vrunden u altijt aenschouwen.
Aller Zielen dagh. 2. November.
Stemme: Cathuysertje bruyn. Ofte: Weest Nymphje gegroet.
1. HElp van alle kant, in desen fellen brandt, Roepen de zielen, ontfarmt u ons.
Met hulp uw' 's herts, u 's hants, uw' 's monts, Op dat versoet, mach werden onse boet, Op dat een weynigh ons al te groote pijn Verdwijnen mach, en in rust verandert zijn.
Anders dees' ellende Dees' straffende Roe, Siet sullen wy t'ende Ten letsten toe Moeten verdragen Eer wy met lof
Eens kunnen bejagen ons' Vaders hof. 2. Met groote smert, niet anders als een hert Iachtigh en driftigh door een wildernis Dorstich naer water seer begeerigh is Helaes! soo slaeft, soo hycht, soo draeft
Ons altemael noch tienmael meer de borst, Van lust, van wensch, van al te grooten dorst
Naer d'edel Fonteyne Van 't Hemelsche nat, Soo groot, als kleyne Naer d'eeuwige schat. Och dat maer ons boeten Ons straffen verdient Wat mochten versoeten De levend' gemient!
3. Och arm! och hadden wy doch Onse misdaet wel eertijts besucht Met penitentie waerdige vrucht, Als wy onvroom op den aerden-boom, Leefden ontbonden, wilder als wilt, 't Sou hier nu wesen ander rust en stilt:
En wy souden heden Soo niet zijn begaen, Om and're gebeden 't Soud daer niet op staen: Vergeet dan doch Heer 't Versuymde goet Van u Schepsel teer, Dat dus jammeren doet.
4. Genae, geen recht // toont Iesu aen u knecht, Gunt doch, o Heer, geeft gratie en genae, Versoet ons pijn, vergoet doch all' ons schae, Verdooft het vier // van u ellendigh dier, Verdooft den smoock, verkoelet den brandt, En ruckt ons uyt der Leeuwen tandt,
Wilt ons met u paren, in 't eeuwige licht, En eens gantsch verklaren
Ons doncker ghesicht. Wilt ons doch gheven Op all' ons gheweyn: Het eeuwighe leven, Het Hemelsche pleyn.
5. Erbermt u dan Heer // seght doch wanneer Sullen wy komen voor u soet aenschijn
Om aldaer eens, en altijt verheucht te zijn. 't Duert hier dus langh // 't valt hier soo bangh, Laet doch eens hooren u seer soete stem, Waer door wy eeuwigh hebben Requiem.
Erbermt u oock vrunden, Wy weten gheen raet, Och! oft gh' ons vergunden V bee vroech en laet: Op dat wy door jouw, En door Godts ghenae, En door desen rouw Sien 't eeuwich seer drae.
S. Willibrord. 7 November.
Stemme: Geeft my te drincken na mijnen dorst.
1. HOlland! hoe waert gh' eertijts vermaerd Door u gheloof, en saligh leeven!
Waer is u goedertieren aerd,
V trouwigheydt en deucht gebleven? Simpel waert ghy wel eer van zeeden, Oprecht, getrouw, edel van bloet
Godtvruchtigh, vol van peys en vrede, Vroom, en stantvastich van gemoet. 2. Nu sietmen twist, en quaet gebroedt Bedroch, en ontrouw in u groeyen, Van valscheyt, en van vleysch, en bloedt Sietmen u Landen thans vervloeyen;
V Ionckheydt is rontom bedorven, Dorpen en Ste'en vervult van roof, Sint dat u schandich is verstorven V heylich Vaderlijck Geloof. 3. Hoe dus lichtvaerdigh, als een riet? Hoe waerje soo qualijck beraeden, Dat ghy soo loffelijck verliet Vw' ouders Catholijcke paden?
Verandert ghy van Staet en Heeren, Hout immers 't Heyligh Godlijck Woort,
Door sijn Gesant Sint Willibroordt. 4. Dat hy u preeckte Christi Leer, Is nu schier duysent Iaer geleede, Doen hy d'Afgoden wierp ter neer, Doen hy quam preecken t' uwer Steede.
De schoone Kercken, en Autaren, Die ghy nu leelijck hebt onsticht,
Die zijn schier over duysend jaren Van hem aen Godt hoogh opgericht. 5. Goodts-Huysen, daer Godt wiert ge-ert Die maeckt ghy-luy doorgaens tot schande; Daer d'Oude waerheyt wierd geleert, Daer's nu Autaer, noch Offerhande,
Gaet u nu vry t'samen verblyen, Seecker u vrydom staet u duer,
't Sedert dat ghy door Ketteryen Bedorven hebt ziel en Natuer. 6. Terwijl de saeck is van ghewicht, Mannen? soo geeft ons doch eens reden; Waerom een nieuwe Sect gedicht? Waerom het oudt Geloof vertreden?
Seght doch, heeft Godt u oyt doen preecken Door eenich Hemelsch Seraphin?
Of heeft u oyt op Aerd' gebleken Eenich Mirakel van Calvin? 7. Noch dit, noch dat, ô Batavier!
Bevroed dan doch voor 't lest mijn woorden, En zeylt doch niet meer overstier,
Vaert teghen Wint niet meer ten Noorden. Draeyt eer'je sinckt, u kours ten Zuyen, Soeckt plaets in Sinte Pieters Schip,
Of anders sult ghy recht gaen kruyen Naer Satans Helsch-vervloeckte klip.