• No results found

Wie de tijd heeft, vare ten slotte door het zuidelijke deel van de spiegelende lagune langs Alberoni en Pellestrina, waarbij men voortdurend het uitzicht heeft op de

bewolkte Alpenketen (pag. 75), naar Chioggia, de grote vissershaven. Nadat men in

Venetië bijna te veel hoge kunst heeft bewonderd, kan men in de kathedraal van

Chioggia zijn oog verfrissen aan de volkskunst van naïef geschilderde ex-voto's,

geschonken door dankbare vissers na redding uit zeegevaar.

75

76

Een weinig aarde tussen water en hemel, enkele huizen, twee grote kerken: dat is vandaag het eiland Torcello. De toeslibbing van een rivier en de malaria ontvolkten een machtige handelsstad, die de ‘moeder’ van Venetië was. De kathedraal (links) met haar hoge middenschip dateert uit 639. Zij werd gemodelleerd op de kerken van Ravenna. De Byzantijnse inspiratie is even duidelijk in de achthoekige kerk uit de elfde eeuw (rechts), die toegewijd was aan Santa Fosca, martelares uit Ravenna.

77

De kathedraal van Torcello was toegewijd aan de Moeder Gods. In de halfkoepel van de centrale apsis, nauwkeurig in de as van het middenschip, verheffen haar gestalte en de figuur van het zegenende Jezuskind zich in eenzame glorie tegen een stralende achtergrond van goudmozaïek. Dit goud verbeeldt in de symboliek van de Byzantijnse iconografie de onveranderlijke eeuwigheid.

78

Altijd hangt boven het eiland Murano een rookwolk, uitgespuwd door de schoorstenen der

glasblazerijen. Wegens brandgevaar voor de stad werden de glas- en mozaïekindustrie in de dertiende eeuw van Venetië overgebracht naar Murano. Na een grote bloei in de zestiende en zeventiende eeuw begon de glasindustrie te kwijnen, maar thans is zij weer herleefd. In de gloeiende glashutten wordt de taaie, doorzichtige materie verhit, waaruit de glasblazers nog steeds virtuoze kunstwerken vormen.

79

Het zijn niet enkel de blinkende en rinkelende lichtkronen van kristal, de kleurige harlekijns en elegante vrouwenfiguurtjes, de sprookjesdieren en verfijnde drinkglazen, die de glasindustrie van Murano wereldberoemd hebben gemaakt. Er worden in Murano ook produkten van moderner vormgeving geblazen, die zich aanpassen aan de nieuwe binnenhuisarchitectuur.

80

Wat Murano voor het glas is, dat is het eilandje Burano voor het kantwerk. Deze industrie bloeide vanzelfsprekend in de vergane eeuwen, toen het ‘pointe de Venise’ de kostuums van rijken en edelen versierde. Thans werkt Burano voornamelijk ten behoeve van het vreemdelingenverkeer. Daarom wordt er nog een ander handwerk beoefend: het min of meer kunstzinnig versieren van vitrage.

81

In de uiterste zuidelijke hoek van de lagune ligt Chioggia, de grootste vissershaven van heel Italië. Deze pittoreske stad wordt door bezoekers van Venetië zelden bezocht. Maar de wegblijvers hebben ongelijk. Alleen reeds de boottocht van Venetië naar Chioggia is een wonderlijke vaart door een spiegelende wereld, die nergens anders op aarde haar tegenbeeld vindt.

82

De toeristen zijn daarentegen niet weg te slaan van het Lido, dat zijn beroemde naam geschonken heeft aan vele soortgelijke gelegenheden in Europa. Tijdens de zomermaanden zijn de stoomboten naar het Lido steeds afgestampt vol. De welgestelde Italiaanse jeugd heeft een grote liefde voor dit moderne strandbad, en de honderden badhutten bij de grote luxehotels herbergen een publiek, dat zich veroorloven kan zich door de lagune uitsluitend per watertaxi te verplaatsen.

83

Het snobistische element is dus op het Lido geenszins afwezig. Het moderne Venetië verwierf zich daarnaast een culturele verdienste door op het Lido een jaarlijks filmfestival te organiseren, dat sinds 1929 het grote publiek ontvankelijk gemaakt heeft voor de film als kunstuiting. Een serie premières lokt elk jaar eind augustus een schare van regisseurs, critici en filmsterren van de eerste tot de zevende grootte naar het Lido.

84

Soms wordt zelfs de verwendste filmspeelster moe van de autogrammenjagers en dan zoekt zij een toevlucht bij haar antieke collega - de hardstenen sfinx zonder geheimen.

85

Maar de jonge filmster, die het nog van publiciteit hebben moet, laat zich gaarne beloeren door het gloeiend oog der televisielampen.

86

[VIII]

VENETIAANSE NACHTEN: EEN KUS IN EEN GONDEL, zoet van de illusie dat

liefde, ontbloeid tegen de achtergrond der eeuwen, eeuwig duren zal. Beeldhouwwerk

dat onbeweeglijk staat te dromen en in het spookachtig licht van schijnwerpers

menselijker wordt dan mensengestalte. Een roep over het water, die ineens

zangmelodie wordt. Lichtstaarten, die de diepte der kanalen zoeken en plotseling

omhoogschieten als vuurpijlen. Watergeklots, dat plechtig aanzwelt tot symfonische

muziek. Met uitzondering van de Regatta bereiken de grote Venetiaanse feesten hun

hoogtepunt bij avond. Op de derde zondag van de julimaand viert Venetië het feest

van de Verlosser. Toen een langdurige pestepidemie uitgewoed was, liet de stad uit

dankbaarheid in 1579 op het eiland Guidecca door Palladio een votiefkerk bouwen,

toegewijd aan ‘Il Redentore’. Het eigenlijke feest valt op de vooravond. Guirlanden

van lampions spiegelen zich in het water, waarop honderden feestelijk verlichte boten

drijven. Etend en drinkend wachten de feestvaarders op het knallende vuurwerk, dat

de nachthemel verlicht met surrealistische vormen en kleuren.

Op de derde zondag van augustus wordt het ‘Fresco Notturno’ gevierd, dat het

Canal Grande omtovert tot een kilometerslange muziekzaal met drijvend orkest. Het

is de gewoonte geworden, dat reisbureaus tijdens de drukste weken van het

hoogseizoen een chanteuse achter een microfoon zetten op een klein, maar hel verlicht

vlot, waar de gondels gevuld met toeristen dan omheen zwerven. Deze imitatie van

de barokke ‘galleggiante’ is niet bepaald fraai. De werkelijke muziekliefhebber

prefereert de wereldberoemde Venetiaanse festivals. Dan spelen in het theater La

Fenice, in de binnenhof van het Dogenpaleis en soms in de zalen en binnenhoven

der schoonste paleizen de beste orkesten van Europa.

Maar elk dwalen door Venetië bij nacht is een feest - als men tenminste, na het

aanschouwen van de luxe in de Merceria (pag. 87), de ogen sluit voor de armoede,

die als een grauwe kat door de stegen sluipt. Want Venetië is de stad der vertroetelde

duiven en verwaarloosde katten, de stad der vunzige woonkrotten en pronkende

paleizen. En nimmer doet de pronk van deze paleizen zo onthutsend aan als bij avond,

wanneer schijnwerpers hun gevels in hetzelfde spookachtige licht zetten dat