Nu wenschen wy Godts Helt, die, na den slagh, Waerin de hel bezweek, te slaepen lagh, In 't krieken van den allerschoonsten dagh,
Te zien ontwaeken:
Daer hy, vereert met magt en majesteit, Den brossen aert der zwakke sterflykheit Van zyn gewondde en zuivre leden leit,
Door glans aen 't blaeken.
Maer gy, O U D A E N , dien ik met mynen toon Op heden naer den ydlen grafkuil troon
Daer 't heiligh lyk van Godts geliefden zoon In wert gezonken,
Laet u myn zang behaegen om de stof, En noop myn vlyt, gekeert tot 's Heilants lof, Zoo moet zyn gunst, van 't klaer bestarnde hof,
U steets belonken.
De nieuwe week schoof naeulyx, snel en vlug, Godts rustdagh met haer vroege komst te rug, Nadat de Vorst van 't hemelsch heir in 't stug
En hardt gesteente
Zyn dootrust nam, beklaegt met droef misbaer, Gescheurde kleên, van stof bekroozen hair, En jammren der bedrukte weezenschaer
Van zyn gemeente;
Of Magdalene en andre vrouwen gaen, Met balsem en grafkruidery belaên,
Om zich den eisch des jongsten plichts t' ontslaen, Het lyk ter eere,
Naer d' oude wys; maer welk een zielverdriet! Zy vinden 't graf, doch den begraven niet; Hoewel Godts bô haer nieuwen zegen biedt
Met haeren Heere.
Zy scheiden rasch, en spoeien zich terstont Naer 't Elftal, zwaer van druk in 't hart gewont, En spreken uit der Englen wissen mont
Van 's Helts herleven.
Toen Cefas dees wel vreemde maer ontfing Liep hy naer 't graf met Jezus lieveling Om 't waglend hart door oogverzekering
Een' steun te geven.
Hoe traeg is ook 't geloof! o Simon, kent G' uw' meester slechts ten halven? waerom went Gy 't oog dus laeg? na sterven en elend'
Most hy verryzen.
Gy zult, als u de wondre Pinxterfeest
Een nieuwe tong verschaft en hooger geest, Daer 't oor uit al de taelen manna leest,
Hem kundigh pryzen.
Zou hy die van de hel den sleutel draegt, En 't zwaer gebou der werelt onderschraegt, Verrotten daer de worm het vleesch doorknaegt
Van Adams neeven?
Geenszins. schep moedt. schep eenmael moedt. hier is Het tegenbeelt der grafgelykenis
Van Jonas en den duikelenden visch, Naer strant gedreven.
O heemlen, ziet eens neêr. Mariaes zoon, De rechter zelf van levenden en doôn Staet op, en zal den hoogen starretroon
Wel haest bekleden.
Hy die het lyk van Lazarus verwekt, Lei 't leven af, gemartelt en gerekt, Het welk hy nu zeeghaftigh aen zich trekt
Met mogentheden.
Toen d' Englen zyn geboort' met zang en maet
Vereerden, en de wyze Dageraet
Drie kroonen voor hem neêrboog, onverzaet Van 't kint t' aenschouwen,
Hoe wies de lust in ieder godtgenoot! Maer wie zou, nu de Dooder van de doot, Nu 't Leven weêr in 't leven treet, zoo groot
Een vreugt ontvouwen?
Daer stygt een berg ten top in Galileen, Van Jezus korts herboren voet betreên, Hier heene zet de leerlingschap haer schreên.
Men mogt hem vinden.
Triomf. hy kampte en strykt den glorihoedt. Triomf. de Slang legt onder zynen voet. Triomf. de Bruit ontfangt den vredegroet
Van haer' beminden. O blyde tyt! o overzaligh lot!
O hemelweelde, afdaelende van Godt,
Gy doet de ziel, verknocht aen 't hoogst' gebodt, Van blyschap schreien.
Dat keel en snaer en orgel en trompet Hem loven die 's erfvyants magt verplet
En 't godtsgeslacht in zachte vryheit zet. Gy Englereien,
Pryst hem die bukt en uit den vloekstroom drinkt, Maer 't hooft verheft dat ryk van starren blinkt. Dit 's blyder dagh dan die Hozanne zingt
Tot in den hoogen.
De fel verdrukte Onnozelheit, die pas, Hoe schuldeloos, aen 't kruis geklonken was, Ryst heerlyk als een fenix uit haere asch,
Voor ieders oogen.
Haer school, een duif die in de steenrotskloof Den havik, graeg op weerelozen roof,
Ontweek, ziet scherp. 't schoorvoetende ongeloof Betast de wonden.
Men ziet en hoort en voelt en kent zyn' Heer. De Heilant leeft. hier gelt geen twyflen meer. Zoo staet de zuil der Evangelileer
Op vaste gronden.
Al stuit dees klank op 't ongeopende oor Des Thalmuds en snoôn Alkorans; men hoor' D' onwraekbre tael der Heiligen die voor
Dees waerheit sterven.
't Natuurelyk vernuft is hier onnut. 't Oprecht geloof dat nergens suft of dut Strekt hun alleen een onverwrikbre stut
Die 't leven erven.
Zoekt Epikuur, van ydelheên misleit,
Slechts aerdtschen lust, daer hy zyn zwynen weidt; 't Verlicht gemoet hoopt op de zaligheit
Van 't andre leven.
't Betrout op hem en 't voorbeelt dat hy geeft Die voor ons storf en eeuwigh voor ons leeft En om wiens stoel een heir van geesten zweeft,
Zoo hoog verheven.
Dus vlocht myn kunst, met een' te laegen galm, Emanuël, wel waert den hoogsten psalm Uit Davids geest, een' krans van heldepalm,
Belust op queelen.
O U D A E N , die my zoo wysselyk verplicht, Ontfang myn bly en heilryk harpgedicht Dat gaerne voor roemwaerder zangen zwicht
Van scheller keelen.
's Heilants Hemelvaert.
Laet ons van Godts Zoon beginnen, Die, gedaelt van 's hemels tinnen,Adams kroost herleven deed; En, voor d' oogen zyner Tolken, Met een koets van lucht en wolken,
Naer den hoogsten hemel reed. Hy, Godt zelf, der vroomen wenschen, Woonde by 't geslacht der menschen,
Nu verlost van 't helsch verdriet: Tot dat hy, na 't kort verblyven, Op den heuvel der olyven
Zyne jongste stappen liet. Henoch hadde oprecht gehandelt, Voor Godts aengezicht gewandelt,
En bleef nogh stantvastigh staen; Dies de vlugge Cherubynen Hem in 't licht der Serafynen
Voerden, boven zon en maen; Ook Elias, die Godts winken Volgde, zagh den aerdtkloot zinken
En al wat beneden lagh, Want in weerlicht, vier en straelen Voer hy naer de hemelzaelen
Daer het Helizeüs zagh: J E Z U S , boven zyn genooten Met Godts balsem overgooten,
Klimt, in heerelyker stant, Overlaên van starrekroonen, Op den hoogsten troon der troonen,
Aen Godts ryke rechterhant. Op de vleugels van de winden Vaert de Troost der godtgezinden
Naer zyn eigen ryxpaleis. Wat had 's Heilants zegewagen Een gewicht van heil te dragen
Op die snelle hemelreis! 't Hooft der Palestynsche steden, Hem zoo nydigh, zakt beneden
Met de kruin van Golgotha Voor zyne opvaert, ryk van luister. Hoe verschillen pael en kluister
Van dees glori zonder gâ!
Thabor heeft Godts Zoon, ons leven, Met zyn schoudren opgeheven,
Daer hy blonk van straelent wit Waerby zich de Mont der wetten En de prins der Zienders zetten,
Maer wat haelde dat by dit? 'k Magh om d' opvaert hier vergeten Hoe hy, vorstlyk opgezeten,
Eens zyne intrê deed in Stadt Toen zyn veulen op gewaden En gestroide dadelbladen
Stil en vreedzaem heenetradt. Kortsontsloote hemeldeuren, Opent u, ontsluit de geuren
Van het weeligh Paradys. Laet den Vader, met verlangen, Zyn' beminden Zoon ontfangen
En vereeren met den prys. Gy, getrouwe Kristgezanten, Die aen alle wereltkanten
's Heilants leer verbreiden zult, Is uw Trooster opgenomen; Daer zal weêr een andre komen.
Neemt, ai neemt een wyl gedult. J E Z U S zal ook zelf na dezen Weêr verschynen in dat wezen
Daer hy mê naer boven vaert. Zaligh zy, die op 't genaeken Van zyn toekomste altyt waeken.
't Eeuwigh leven is 't wel waert.