Massages + sex + body 30 min €75
Massages + Sex + body 50 min €125
Zeker dertig keer per dag worden deze vier opties tegen het glas gedrukt. En hoe
vaak ik de lijst ook zie, telkens kijk ik er weer uiterst geïntrigeerd naar. Is het
bijvoorbeeld de bedoeling dat er meerdere spaties ontbreken? Staat Sex bewust alleen
bij de duurste categorie met een hoofdletter? Is de maker zich ervan bewust dat 125
euro voor vijftig minuten niet voordeliger is dan 75 euro voor dertig minuten?
Waarschijnlijk ben ik de enige die over deze vragen nadenkt. De mannen die zo
dichtbij de deur komen, hebben ongetwijfeld andere dingen aan hun hoofd. Die kijken
naar de prijzen en bedenken of het de investering waard is. Daarom blijven ze ook
als de lijst weer is weggehaald vaak nog een tijdje staan: ze observeren de vrouw
achter de deur, gaan na of zij het bedrag waard is. De vrouw doet in de tussentijd
niets behalve glimlachen; ze legt de verantwoordelijkheid helemaal bij de man. Als
die zich omdraait, is er niets aan de hand, dan kan hij doorlopen en doen alsof hij
alleen maar even wilde kijken. Als hij echter blijft staan en ten slotte met zijn hand
naar de bel gaat, is het spel gespeeld. Hij kan nog een tijdje plichtmatig aarzelen,
overpeinzen welke van de vier menu's hij bestelt, een alibi verzinnen voor het
thuisfront. Maar zodra hij eenmaal bij de erotische massagesalon aanbelt, is het
duidelijk dat hij vroeg of laat zal betalen.
2.
Niemand kan mij zien. Ik lig op bed en kijk naar buiten. Mijn lakens ruiken naar
zweet. Ik heb ze twee weken geleden nog laten wassen door mijn moeder, maar daar
merk ik nu al niets meer van. Ach, wat maakt het ook uit, als ik toch de enige ben
die het ruikt?
Op mijn schoot ligt een kladblok. LOVE MASSAGE staat er op. Behalve de prijslijst
noteer ik nog meer over de massagesalon. Het begon als onschuldig tijdverdrijf,
tijdens de eerste weken dat ik op mezelf woonde. Geen vrienden of familieleden in
de buurt, geen televisie, geen internet. Ik turfde hoeveel mensen er langs kwamen.
Tientallen per dag, soms meer dan vijftig. Daarna verzon ik bij elke klant de leeftijd
en het beroep. Ik keek toch al, waarom zou ik mezelf dan niet wat meer uitdagen?
En ten slotte begon ik er hele verhalen bij te verzinnen. Waar de klant vandaan kwam,
of hij een vriendin had, kinderen misschien, of hij vaker betaalde voor gezelschap.
Bij de meest in het oog springende klanten vulde ik meerdere pagina's. Over een
vijftiger met een cowboyhoed schreef ik: tweemaal gescheiden, wilde vroeger gitarist
worden, heeft tegenwoordig een kantoorbaan op de Zuidas. Geen kinderen, wel drie
vissen. Om een of andere reden bracht dat schrijven me rust. Al die levens, op papier
was ik er de baas over. Vroeger schreef ik wel eens liefdesbrieven, maar daarop
kwam nooit antwoord, en hoewel ik dat ook niet verwachtte, stelde het me toch
telkens enigszins teleur. Deze erotische massagesalon kan me niet teleurstellen of
misleiden. Ik zie alles wat er in de gang gebeurt, als enige, van 's ochtends vroeg tot
's avonds laat. En nog veel belangrijker: niemand ziet mij.
Vaste klanten heeft de massagesalon niet. Het zijn voornamelijk buitenlanders die
er binnengaan. Groepjes toeristen die elkaar uitdagen. ‘If you pay, I will have a
massage!’ Honderden keren heb ik zulke zinnen gehoord. Elke keer weer uitgesproken
alsof ze heel origineel waren, alsof niemand ooit zoiets had gezegd. Wat volgt is
altijd hetzelfde: treuzelen, lachen, nog meer treuzelen en uiteindelijk gaat één van
de toeristen naar binnen. Terwijl hij onder handen wordt genomen, wachten zijn
vrienden op straat. Na afloop vragen ze soms: ‘And, did you like it, was it worth the
money?’ - maar soms zeggen ze ook niets tegen elkaar en lopen alleen maar weg.
Er is één man die ik regelmatig zie bij de massagesalon en dat is de eigenaar. Een
kale veertiger op een brommer. Voor de tweede keer vanmiddag komt hij langs. Hij
heeft twee blauwe vuilniszakken bij zich, zoals iedere dag. Het is onduidelijk wat
erin zit, misschien kleren, misschien olie waarmee de klanten worden
ingesmeerd. Het enige wat ik zie, is dat hij aanbelt en de vuilniszakken bij de deur
zet, zonder van zijn brommer af te stappen. Hij zegt niets. Hij kijkt niemand aan. Ik
heb hem honderden keren gezien en elke keer deed hij precies hetzelfde; ik ken al
zijn bewegingen, zijn hoge startsnelheid, zijn serieuze gezichtsuitdrukking.
Op mijn kladblok schrijf ik: 14:54, eigenaar brengt nieuwe vuilniszakken. Ik
herlees de woorden twee keer, dan leg ik het kladblok opzij. Ik moet opschieten. Om
drie uur begint mijn college. Waarschijnlijk kom ik een paar minuten te laat, op het
moment dat de leraar al wel praat maar zijn les nog niet is begonnen. Hij zal me een
vermanende blik toewerpen, maar niets zeggen. Ik zal achterin plaatsnemen. Ik zal
aantekeningen maken, ik zal ieder woord wat wordt uitgesproken opschrijven zodat
ik er niet naar hoef te luisteren. Daarna zal ik bij de Albert Heijn een
kant-en-klaar-maaltijd kopen en terug naar huis lopen. Maar misschien blijf ik de
rest van de dag toch gewoon thuis. Hier, veilig achter mijn raam.
3.
Tijdens de weekends is het het drukst bij de LOVE MASSAGE. Dan beschrijf ik vaak
tientallen bladzijdes op één dag. En 's nachts in bed lees ik die met groot plezier
terug. Ik zie alle gegevens die ik heb verzonnen, de tijden die ik bijhield, en het klinkt
heel raar, maar op zo'n moment voel ik me echt fantastisch. Vroeger dacht ik weleens
dat als ik eenmaal volwassen was, ik het leven vanzelf zou begrijpen. Nu ik ouder
ben, weet ik wel beter. Niemand begrijpt iets van het leven. Maar als ik diep in de
nacht mijn aantekeningen doorlees, hoef ik daar niet aan te denken. Even weet ik dat
de dingen gaan zoals ik ze me voorstel, dat er niets gebeurt buiten mijn blikveld om.
Mijn moeder snapt daar niets van. Eergisteren belde ze nog, met de vraag waarom
ik zo weinig bij haar langskom. ‘We zien je nooit meer,’ zei ze. ‘Gaat het wel goed,
daar in de grote stad? Eet je wel genoeg? Bevalt de studie eigenlijk? Je hoeft niet
alles te vertellen, hoor.’ Een paar seconden was het stil. ‘Maar een beetje informatie
zou ik natuurlijk wel leuk vinden.’
Ik kon haar natuurlijk uitleggen waar ik mijn tijd mee vulde, maar dat zou verspilde
moeite zijn. Om eerlijk te zijn heb ik liever dat ze me helemaal niet meer belt. Toen
ze gisteren aan de lijn hing, stonden er nota bene twee veelbelovende Engelse toeristen
voor de massagesalon. Ik zag ze naar binnen gaan, maar kon me niet op het
schouwspel concentreren, telkens praatte mijn moeder er doorheen. Dat bezorgde
me een kort, misselijk gevoel. Het hele verleidingsspel ging ineens langs me heen.
Een verloren avond.
Nu is het negen uur, de eigenaar heeft net twee nieuwe vuilniszakken langsgebracht,
en voor de massagesalon staat een dunne, donkere man. Hoe oud zou hij zijn? 35,
40. Hij ziet eruit als iemand die al veel heeft meegemaakt. Ingevallen ogen, een
litteken op zijn wang. 21:06 Nieuwe potentiële klant. Geboren in Afrika, lang de
droom gekoesterd om topsporter te worden, uiteindelijk geëindigd als freelancer,
niet helemaal duidelijk in welke tak. Wisselt jaarlijks van woning. Ik zie hoe de man
een paar stappen naar de massagesalon toe zet. Langzaam, alsof iemand hem duwt.
Van achter de deur glimlacht een jonge vrouw hem toe. Ik heb haar vaker aan het
werk gezien, ik weet hoe ze haar klanten voor zich wint. Eerst onschuldig kijken,
dan geleidelijk beginnen te glimlachen. Stukje bij beetje trapt de donkere man in
haar val. Aan elk regel van het spel wordt voldaan: het treuzelen, het tevoorschijn
halen van de prijslijst, het vrijwel meteen weer wegstoppen van de prijslijst. Het
duurt bijna vijftien minuten voor de man eindelijk aanbelt, met het timbre van een
veroveraar, van iemand die op het punt staat een overwinning te behalen.
21:19 De man heeft aangebeld. Ik denk dat hij voor de uitvoerigste behandeling
gaat. Sex met een hoofdletter S dus.
In document
Tirade. Jaargang 56 (nrs. 442-446) · dbnl
(pagina 129-132)