- Inderdaed; maer daermede zyn wy niet meer gevorderd. Het ‘'t Is goed,’ dat gy
hem hoordet uitspreken, wil dan zeggen, dat de stukken verkocht zyn. Zie hier nu,
wat my te doen blyft: Zoodra het stuk, waeraen ik thans arbeid, af is, begeef ik my
met beide tafereelen naer het Hotel U... in de...sche straet. Ik zeg den meester van
het Hotel, dat de stukken Baranowsky toebehooren. Hy brengt my in vertrekken op
het eerste verdiep, die jaeruit jaerin door den graef in huer worden gehouden. Tot
die vertrekken behoort eene kamer, waerin zich voor alle meubels eene magt tafereelen
bevinden, die in lagen tegen den muer geschikt staen, met de schildering naer den
wand, zoodanig dat men niets dan den rug ziet. Buiten den eigenaer van het Hotel,
mag geen mensch den voet in die kamer zetten, dan de kunstenaers, die er nieuwe
tafereelen inbrengen en dezelve by de overige zetten. De plaets zelve is reeds
aengeduid. Een bordje met hunnen naem wyst hun by welke laeg zy ze moeten
voegen, hetgeen my doet verondersellen, dat elke laeg het werk van een enkel
kunstenaer bevat. Ik zeg veronderstellen, want het is ten strengste verboden een enkel
stuk om te keeren. Toen ik de leste mael in die kamer trad, stonden er acht schilderyen
onder myn naem; F... en G... hadden er net zoo veel. Ik zal er thans tien hebben. Eens
de schilderyen afgeleverd, wordt de kamer weêr digt gesloten, tot eene volgende reis.
Nog denzelfden dag begeef ik my tot den bankier S..., dien gy kent, en men betaelt
my den prys, dien ik voor myne tafereelen eisch.
- En de graef?
- Dien kryg ik niet meer te zien, dan by een volgend bezoek, het jaer daerna. Dat
duert zoo reeds vier a vyf jaren, en nu weet gy van Baranowsky zoo veel als ik. 't
Loopt niet hoog, gelyk ge ziet. Zyt gy echter nieuwsgierig, gy kunt by onze vrienden
vernemen; doch ik twyfel of zy u meer van onzen zonderlingen koopman zullen
kunnen zeggen.
Het spreekt van zelf, dat ik den raed van den goeden V... volgde en niet naliet onze
vrienden, de andere kunstenaers, te ondervragen. Geen hunner echter kon my iets
meerder aenduiden, dan V.... juist gelyk deze had voorzegd. Zy bevestigden overigens
al wat hy my had verhaeld, alsmede, dat de omstandigheden van het bezoek des
ouden in hunne werkhuizen, volmaekt met die van zyn bezoek by V...
overeenstemden.
Het jaer nadien deed V... eene reis naer Londen. 't Was tydens de groote
tentoonstelling. Uit gewoonte liep ik nu en dan, in myne rustdagen, by hem eens aen,
om naer tydingen van den reiziger te vernemen. Eens dat ik juist de huisgenooten
van mynen afwezigen vriend een bezoek bragt, werd weder graef Baranowsky
aengemeld. Mevrouw V... beval den dienstbode hem by haer in te leiden. Ik wilde
my verwyderen. Daer echter
me-vrouw V... het belang kende, dat ik in den zonderlingen man stelde, verzocht ze my
te blyven. Deze trad binnen. Toen hy vernam, dat de schilder afwezig was, scheen
zulks hem grootelyks te spyten.
‘Niets onder handen, vroeg hy?’
De vrouw des huizes betuigde haer leedwezen hem niets te kunnen toonen, daer
V..., kort voor zyn vertrek, een paer tafereelen had voltooid, die hem door een
hollandsch kunstkooper waren besteld geworden. Die tyding stemde Baranowsky
niet beter. Stilzwygend zat hy op zyn stoel zich onrustig te bewegen en liet den blik
nu hier dan ginds door het vertrek wyden. Vooral vestigden de tafereelen, die aen
den muer hingen, zyne aendacht. Hy had heel het voorkomen van iemand, die geerne
naer iets zoude vernemen, dat hem zeer aenbelangt, maer die eigentlyk niet kan tot
het besluit komen de vraeg, welke hy in den mond heeft, uit te brengen.
Ik moet den lezer met eene byzonderheid van V...'s karakter bekend maken, die
mede tot de zeldzaemheden in de handelwyze eens kunstenaers behoort. Wanneer
hy namelyk een werk afhad, dat hem byzonder was medegevallen, waervan hy zelf
- en 't gebeurde zelden - tevreden was, dan vreesde hy, als het ware, er zich van te
ontdoen, haestte zich het uit zyn atelier te verwyderen en in de woonkamer van zyn
gezin op te hangen. Zoo was die woonkamer dan gemeenlyk met een aental stukken
versierd, die tot het beste behoorde, wat de schilder nog had verveerdigd, en waervan
geen enkel terug den weg naer het atelier nam, dan om voor een ander, volgens den
kunstenaer nog beter, plaets te maken.
Op het tydstip der reize van V... naer Londen, hingen in de woonkamer eên zestal
tafereelen op, die den naem van echte juweelen verdienden. In den gewoonen trant
des meesters behandeld, gaven zy in een hoogen graed blyken van de groote
hoedanigheden, welke heel de kunstwereld zyn werk toekent. Het waren juist deze
fereelen. die de belangstelling van Baranowsky zoo zeer gaende maekten, zyne
aendacht zoo geweldig boeiden, en hem zoo onrustig zich op zyn stoel deden bewegen.
Ten slotte scheen hy zich geweld aen te doen, om een besluit te nemen, en op een
paer stukken wyzende, zegde hy op zynen gewoonen toon:
‘Goed, zeer goed!’
Mevrouw V... wist wat die woorden beteekenden, en daer zy, van den anderen
In document
Domien Sleeckx, Ontmoetingen · dbnl
(pagina 104-107)