van allen gebleken. Wat haer betreft, zy was vrolyk en welgemoed. Het arme dier,
hadde het kunnen voorzien, wat zoo even ging plaetst grypen, welk ongehoord
ongeluk ons bedreigde, welk rampzalig lot ons beiden was beschoren!
De loop begon. Ik liet, gelyk ik altoos deed, myne mededingers gerust hunne
peerden in vollen ren zetten
en bevredigde my te beginnen met een gematigden draf. Wy moesten drymael rond
de wedren loopen. By den eersten omloop was Voltigeur ons allen veel vooruit.
Thans hield ik op Miss in te houden en liet haer naer goeddunken begaen, overtuigd
als ik was, dat zy best moest weten wat zy deed, om al de overige kampers het
onderspit te doen delven. By den tweeden loop hadden wy Voltigeur reeds zonder
moeite ingehaeld. Ik zag hoe de jockei, die hem bereed, - een anders knap kerel, Dick
Nolly was zyn naem, gy hebt mogelyk van hem hooren spreken: hy staet thans aen
't hoofd der engelsche jockeis van faem, - ik zag, hoe hy wanhopige poogingen deed,
om Voltigeur moed in te fluisteren. Miss bevredigde zich met nog eenige
oogenblikken gelyken tred nevens hem te houden. Toen wy echter den lesten omloop
ten halve waren, oordeelde zy het oogenblik gekomen, hem zyne verwaendheid - hy
dorst op den prys rekenen, - te verleeren. Zy deed eenige van die sprongen, welke
zy alleen konde doen en die zoo zeer de bewondering wekten van de kenners, en
Voltigeur was gedistanceerd, maer gedistanceerd op eene deerlyke wyze. Hy liep
nog altoos dapper toe, maer de weinige toeschouwers, die acht op hem gaven, zagen,
hoe er tranen van wanhoop en woede zoo wel in zyne oogen als in die van zyn beryder
perelden.
Nog een paer sprongen en de zege was ons. Wy waren digt by de tribune der
regters. Sir Edward Banks stond regt en... hield de eene hand in den zak van zyn
kleed. Niet verre van hem bevond zich nog altoos de schurkachtige John Shaw. Juist
gelyk wy, als een pyl uit den boog, komen aensnellen, doet de deugniet een teeken.
Snel als de bliksem, trekt Sir Edward de hand uit den zak van zyn kleed en ontvouwt
- o gruwel! - een... gelen, ja, mynheer, een gelen foulard. Het schemert my groen en
geel voor de oogen. 'k Verlies echter myne tegenwoordigheid van geest niet, en hoop,
dat Miss den noodlottigen doek niet zal bemerken. Te vergeefs, de deugeniet - hoe
kan zoo veel boosheid in de ziel eens
peerdenliefhebbers huizen! - de booswicht snuit zyn neus, dat heel het renperk er
van wedergalmt. Miss blikt op, en... groote God!... Verschoon my, mynheer, zoo er
tranen in myne stem komen; maer wat zal ik u zeggen? Ik verloor het hoofd, het
suisde my in de ooren. Ik gevoelde niets dan een schok, die my in de lucht slingerde,
daerna een zwaren val op het zand, vergezeld van lichamelyke smart; verder niets.
- Ik had het bewustzyn verloren, wyl Miss met de yzers in de lucht naest my lag te
spartelen, en Voltigeur, tot de uiterste verbazing der schier versteende toeschouwers,
te midden van de treurigste stilte het doel van den wedloop bereikte.
Scheiding.
‘Ik deed er eene ziekte van. Dry maenden lang lag ik te bed. Het ergste van al was,
dat ik by poozen zinneloos werd, en zulks telkens, dat men my van lord Mellisdale,
Sir Edward Banks, John Shaw, Dick Nolly, van wedloopen, van Voltigeur, maer
vooral van Miss Arabella Knox sprak.
Ik kwam er zonder 't verlies van arm of been, zonder bestendigen waenzin af. Ik
genas. Ware ik liever nooit genezen! 't Had my veel hartzeer en wanhoop gespaerd.
't Eerste wat ik vernam, toen ik eindelyk van myn peerd en myn meester kon
hooren spreken, zonder op nieuw razend te worden, was dat lord Mellisdale al zyne
peerden en honden, - al, hoort gy, mynheer? - had verkocht en met lady Blessings
was getrouwd. Die tyding trof my als een donderslag en dreigde my op nieuw te
doen invallen. Ik kwam slechts het dreigende gevaer te boven
door 't verlangen om 't verdere nieuws te hooren. Na de ongelukkige koersen van
Yorck, had myn meester beproefd Miss Arabella te Ascot, te Epsom, te Newmarcket
te doen loopen. Eilaes! hoe was zy veranderd van 't gene zy eertyds onder my was!
Geen enkelen prys kon zy behalen, zelfs niet wanneer peerden van tweeden rang
waren ingeschreven. Zy had, als 't ware, allen moed, alle hoedanigheid, alle kracht
verloren, liet zich met weêrzin door andere jockeis bestygen, en scheen gedurig op
alle koersen, zelfs die, waeraen zy deel nam, veeleer hare gedachten op het zoeken
naer my dan op het loopen te vestigen.
Neen, lord Mellisdale was geen echt sportsman. Zulks bleek al spoedig naer myn
ongeval. Toen Miss hem geene pryzen meer won en hem niet weêr telkens, by iederen
wedloop, tot den held der fashion
(1)maekte, toen hy niet meer boven al anderen
In document
Domien Sleeckx, Ontmoetingen · dbnl
(pagina 39-42)