Lijd den tijt

Lijd den tijt

Hi sprac ein wijf van hoger art, Dat elc goet man moet zin bewaert Met vijf pointen, sal hi leeren, Hoe hi leven mach in eeren.

5 Dat ierste es, als comet zee, Dat hi in liden wert onvree, Dat en zal hi nieman clagen, Dan vrienden, die't met hem dragen. Menich man seit zin liden vort 10 Den genen, die't gerne hoirt,

En hem war leet, dat anders were. Dus maect hi hem selven maere Ende werdes vele te min geacht. Het's wael ein manlike cracht, 15 Dat een man wael kan dragen,

Sin leyt verborgen sonder clagen, Ende van buten togen ein gebare, Of gheen liden in hem en ware. Wie hem selven niet dwingen kan 20 Heeft selden eere, eest wijf, eest man.

Nochtan menich kent die doecht, Die't quaetste volget om sin genocht, Ende al die vroetscap overgeeft, Nochtan weet hi wel, dat hi sneeft. 25 Dus eest eerlijc ende goet,

Dat men in genÜechten dwinct den moet.

Dat ander point, na min behagen, Dat es, eerlike te verdragen, Al hebben macht vrouwen, heren,

21rb

30 En es gheen eere, altoes keeren Ende wreken, dat men wreken mochte; Het quam uut edelen gedochte, Te verdragen in hogen staet. Het's werelts eere und zielen raet, 35 Het maect den goeden zeer gemint;

Het valt oec, dat menre mede verwint Der quader quaetheit sonder slach. Dus heeft hi eere, die wreken mach, Ende in duegden dan verdracht. 40 Het is mennich man geplaecht,

Omdat hi was te wreet in macht. Al es een heere van groeten geslacht, Rijc van goede, hoege van magen, Sal hij't behouden, hi moet verdragen. 45 Verdrach in eeren es meere vrome

Dan wrake, die te scaden come.

Ten derden moet men sin bereit, Dat's te leven in truwicheit. Wie ontrouwelijc leit zin tijt, 50 Hi scemt sin eere, des seker zijt!

Hoe rike dat hi es van goede, Ende hi es van wanckelen moede, Met ontrouwen te bedrieghen Goede lieden, sonder noet te lieghen, 55 Hi en is in eeren niet volcomen.

Het's een der edelster blomen Te sine warachtich ende ghetrouwe Elken heere en elker vrouwen, Daer die scout toe ghedraegt.

60 't Fierde pÜnt, daer men's ghewaecht, Dat's altoes in anxte te leven.

Met ziet si dicke eere begheven, Die niet en vresen noch ontzien. Hoe soude men eere moghen plien, 65 Of men scande niet ontsaghe?

Hen leeft gheen man in desen daghe Soe rijc noch soe mechtech met, Hi en is sculdich, dat hi zet Anxt, vrese in sinen zin,

21va

70 Om wel volenden siin beghin Voer al dat hem deren mochte. Of wi niet in onse ghedochte Vresen gods gherechtichede, Hoe souden wi die hemelsche stede 75 Besitten moghen tot eeweghe dage? Of Christus niet en hadde ghedregen, Anxt, vrese om onse scout,

Daer sine menscheyt starf an 't hout, Hoe waer wi des bandes ontbonden, 80 Daer ons Adam in bant met sonden?

Dus zeg ic u: wie eere begheert, Anxt moet zijn in hem ghesceert

Voer alle mesdoen, eest vrouw, eest heer, Of sine blijft hem nemmermeer.

85 't Vijfte pÜnt der eersamheden, Sijn name is ghenendichede. Als .j. man is in wederstoet, Weder hi cleyn zi ofte groet,

Ende met ghenende dat kan volstaen, 90 Daer leyt eere ende manheyt an.

Wie lichtelike verloren gheeft Alle dinc, daer hij aen sneeft, Hem sal selden goet ghescien. Daer es manheyt aen te zien, 95 Dat een 't hoeft set in den wint,

Als hij't hart ghescepen vint. Die nye siin onwille en sach, Ic wane, hi luttel spreken mach Van siinre coene manheyt; 100 Mer die toren ende leyt

Herden moet in sinen tiden, Ende manlec dat kan liden, Met ghenenden te volheerden, Dat es eere ende lof van weerden.

105 Heren, vrouwen, maegden, knapen, Die na gods beelde sijt ghescapen, Augustijn bid u, dat ghi hout Dese .v. punten van gerechter scout, Want sij in heeren siin ghenoet,

21vb

110 In god, ter werelt ziin zi goet, Ende wie dat leven wille in eeren, Hij heeft er zeker quaet t'onberen. Mer zoe't nu in die werelt gaet, Ic duchter menich sonder staet; Doch het's weldaet daerna te poghen, Elken mensche na siin vermoghen!

40 A. [Zelighe vrouwe zelich wijp] - B. [Werde knechte wol

ghedenket] - C1. [Die myr yst lieb vÜr alle wiben] - C2. [Ich han

zenentliche zorghen]

[A]

Zelighe vrouwe, zelich wijp, Zelich hertz, zelich lijp!

DÜ bist zelich und al daz tÜ hat.

Ich meyn dich, daer al mijn vreude an stat. 5 Den liebe byst beszer dan eyn goet,

Den zÜetz reynen hoghemoet, Dou eyne mennighes wibes wert, Wol mich, das ich diins han ghegeert,

Wol mich der woert, die ich zÜ dyr ye sprach, 10 Wol mich, daz ich dich ye ghesach

Die god aen dinen libe hat gheleyt. Dou bist vrou in der hertz mijn, Ane strijt gaer weldich keyserijn.

[B]

Werde knechte wol ghedenket GÜter wibe, daz ist mijn raet, Dat yr zi iet met woerden crencket, Dat vyl ontÜghenliche stat. 5 Zwer zy eret, der hat eere,

Daer ghedenket an, yr man, Und volget mijnre leere! DaerzÜ radich uch noch meere: Ziet die wijp met trouwen an, 10 Daz zij's kÜnnen wel volstaen!

[C1]

Die myr yst lieb vÜr alle wiben, ZÜrnet zi, das yster myr leyt; Wie zolde ich die zijt vertriben

Mit zo zennenden aerbeyt, 15 Dey mijn hertz zeere twinghet

22ra

Das nimmer zich gheringhet, Und myr an libe nicht ghelinghet, Das ist myner vreuden slach, 20 Daer ich wilen scÜne plach.

[C2]

Ich han zennentliche zorghen Aen helpe her ghetraghen, Das ich mÜste vreude borghen.

Wen, heere, wem zolde ich das claghen, 25 Wan der reynen, die ich minne

Gar aen allen valschen wank; Zi benimt myr gar die zinne, Zi ne wille enden mijn beghinnen, Zo byn ich aen vreuden crank 30 Nach der lieber zunder wank.