Na afloop van de Cuba Crisis brak in 1963 een periode van relatieve ontspanning aan in de Oost-West verhouding.154 Net als bij periodes van crisis in de Oost-West verhoudingen waren periodes van detente tussen de twee grootmachten meetmomenten voor de werking van het raadplegingsproces binnen de NAVO. De mate van raadpleging binnen de NAVO was in tijden van ontspanning tussen de Verenigde Staten en de Sovjet Unie een heikel punt. In hoeverre zouden de Amerikanen hun NAVO bondgenoten op de hoogte houden van hun betrekkingen met de Sovjet Unie? Verdenkingen aan het adres van de Verenigde Staten dat zij een akkoord zochten met de Sovjet Unie ten koste van Europa en dat zij daarnaast een weg zochten om de NAVO te domineren werden snel gemaakt en logischerwijs even zo snel tegengesproken van Amerikaanse zijde.155
De Amerikanen waren in een sfeer van ontspanning met de Sovjet Unie verwikkeld in onderhandelingen over een verbod op kernproeven. In de NAR gaven de kleinere lidstaten
152
Een door Stikker voorgestelde procedure om de militaire lange termijn planning op orde te krijgen, 6 juni 1963, NAVO Archieven, Document PO(63)277 pp. 4-5.
153
Een door Stikker voorgestelde procedure om de militaire lange termijn planning op orde te krijgen, 6 juni 1963, NAVO Archieven, Document PO(63)277, p. 5.
154
A. Wenger, ‘Crisis and Opportunity: NATO’s Transformation and the Multilateralization of Détente, 1966- 1968.’, Journal of Cold War Studies 6, nr. 1 (2004) pp. 22-74, p. 23.
155
A. Locher and C. Nuenlist, ‘What role for NATO? Conflicting Western Perceptions of Détente, 1963-1964’,
63
uiting aan hun angst dat zij buitenspel gezet zouden door er alsmaar bij de Amerikanen op aan te dringen dat zij de NAR zouden raadplegen waar het hun contacten met de Sovjet Unie betrof. Zo gaf de Italiaanse vertegenwoordiger aan dat hij begreep dat er in het geval van Berlijn bepaalde lidstaten waren met speciale verantwoordelijkheden, maar dat op het gebied van de algemene Oost-West relatie alle lidstaten gelijke verantwoordelijkheden hadden. Zodoende moesten de Amerikanen de NAR dus ook over de ontwikkelingen verwittigen. De Nederlandse vertegenwoordiger was hier nog specifieker in en ventileerde zijn wens dat de delegatie die voor onderhandelingen naar de Sovjet Unie zou gaan, eerst voor een discussie in de NAR zou moeten verschijnen.156 De Amerikanen gaven hier echter geen gehoor aan omdat zij op dat moment een goede kans op verbetering van de betrekkingen met de Sovjet Unie zagen en daarom zo veel mogelijk hun eigen plan wilden trekken. Daarbij moet gelijk gezegd worden dat uit het bronnenmateriaal blijkt dat de Amerikanen wel degelijk de intentie hadden niets te doen wat ten koste zou gaan van de NAVO.157 Het feit dat echter voor deze studie relevant is, is dat de Verenigde Staten weer faalden in de informatievoorziening aan hun bondgenoten waar het dit onderwerp betrof. Uit de voorgaande twee paragrafen blijkt dat de raadpleging op andere onderwerpen onder leiding van Stikker wel verbeterde, maar de kans op succesvolle toenadering naar Moskou zorgde ervoor dat de Amerikanen dit op hun eigen manier leken te willen aanpakken. Het onderhoud tussen beide grootmachten leidde echter wel tot overeenstemming over het Limited Test Ban Treaty (LTBT). De vervolgstap zou een Non-Agressie Pact (NAP) zijn, maar over de vervolgstappen in Oost-West kwesties zouden de Amerikanen wel ruggenspraak houden met hun bondgenoten van de NAVO.158
Vervolgens kwamen ook in de NAR de discussies op gang tussen voorstanders en critici van een meer uitgebreide periode van detente in de Oost-West relaties. Daarbij schaarden Frankrijk en West-Duitsland zich in de laatste groep. Zij waren bang dat de Amerikanen Europa in de steek zouden laten. De Amerikanen namen volop deel in de discussies in de NAR en de gesprekken tussen Oost en West kwamen daarom enigszins stil te liggen. Als gevolg daarvan kwam een verdere ontspanning tussen de twee grootmachten tijdelijk op de tocht te staan. Hieruit voort kwam echter weer een voordelige ontwikkeling vanuit een bondgenootschappelijk perspectief. De NAR diende namelijk als centraal forum voor discussie over eventuele Oost-West besprekingen in de toekomst en in die discussies had
156
Notulen van bijeenkomst van de NAR op 3 juli 1963, 9 juli 1963, NAVO Archieven, Document CR(63)36, pp. 10-12.
157
In het artikel A. Locher and C. Nuenlist, ‘What role for NATO?, p. 188. staat dit weergegeven, evenals de daarvoor door Locher en Nuenlist geraadpleegde documenten.
158
64
Stikker een actieve en nadrukkelijk bemiddelende rol.159 Op die wijze zorgde hij ervoor dat de discussies waardevol en relevant waren en had hij een belangrijke bijdrage aan de waardering die de lidstaten gedurende 1963 meer en meer toedichtten aan de NAR. Zoals in paragraaf 3.6 van deze studie naar voren is gekomen was deze ontwikkeling vanaf het begin van het jaar aan de gang. Toen Kennedy in november van dat jaar werd vermoord en de onervaren Johnson zijn plek in nam, leek de deur richting detente voorlopig even dicht te vallen. De spanningen binnen het bondgenootschap tussen voor- en tegenstanders van detente namen daarmee ook af.