15′a
+
25. Nu rekent men groot die geen onder treder en wort, die | dat hi ontfanghen
heeft mit lijdsaemheit mach verdreghen.
26. Och der laeuwer ende onser verghetelheit, dat wi also rasch of neygen
van der eerster vuericheit, ende thants verdriet ons te leven overmids moetheit ende
laeuheit!
27. Och of God vergave dat [in di] die voertganc der doechden niet stadelic en
sliepe, die dicwijl veel exempelen der devoter luden hebste ghesien!
Vander oeffeninge der gueder religiosen.
Capittel XIX.
1. Dat leven des gueden religiosen sel in allen doechden blencken, op dat hy alsulc
van binnen si als hi den menschen dencket wesen van buten.
2. Ende het soude billix meer wesen [van binnen] dant ghesien wert van buten,
want onse insienre is God, die wi mit alre naersticheit sellen eren ende ontsien,
waer wi oec sijn ende als enghelen in sijnre teghenwoerdicheyt reyn in gaen.
+
15′b
+
3. Alle daghe sellen wi onse opset ver|nuwen ende tot vuericheit verwrecken als
of wi huden eerst totter bekeringe ghecomen waren, ende segghen:
4. ‘Help mi, Heer God, in enen gueden opset ende in dinen heilighen dienst,
ende ghif mi nu huden volcomeliken te beghinnen, wanttet niet en is dat ic tot noch
toe ghedaen hebbe.’
5. Na onsen opset is die loop ons voertgancs, ende veel naersticheit is hem noot,
die veel vorderen wil.
6. Ist dat een die starckelijk op set, dicwile ghebreect, wat sel die, die selden of
slappelic wat opset?
7. Nochtan gheschiet in *meniger manieren afterblivinge ons opsets, ende lichte
of laten der oeffeninghe gaet selden voerbi sonder enich verlies.
8. Der rechtverdiger opset hanghet bet inder gracien Gods dan in hoer eygen
wijsheit, daer si altoes in betrouwen als si yet beghinnen.
+
16a
9. Want die mensche opset dat werc te doene, mer God ordiniertet, noch het
+en
is | inden mensche niet sijn wech.
10. Isset datmen somwijl die ghewoenlike oeffeninge oflaet om saec der
goddiensticheit of opset der broederliker nutticheit, lichtelic macht daer na verwonnen
worden.
11. Ist datment van verdriet des ghemoets of van verghetelheit lichteliken after
laet, so selment ghebreckeliken ende scadeliken ghenoech bevoelen.
12. Laet ons arbeiden wat wi mogen, nochtan sellen wi lichteliken ghebreken in
veel dinghen.
13. Nochtan is altoes wat sekers op te setten, ende sonderlinge voert an die
dingen die voert an niet en hinderen.
14. Die dinghen van buten die ons toe behoren te samen ende inwendighe dingen
sijn ons te ondersoeken ende te ordineren, want beide vorderen si tot voertganc.
+
16b
15. Ist dattu di niet stadelic en moghes vergaderen, so selt doch wesen onder
+wilen ten minsten eens | des daghes, des ochtens of des avonts.
16. Des morghens set wat guets voir, des avonts ondersoeck dijn seden hoedanich
du huden gheweest hebste in woorden, in werken, in ghedachten, wanttu Gode
dicke hier in bi aventuren hebste vertoornt ende den naesten.
17. Begorde di als een man tegen die duvelsce scalcheit, breydel die gulsicheit,
[ende] du selste lichtelic verheren alle toeneyginghe des vleysches.
18. En wes nymmermeer ledich, mer lesende of bedende of studierende of
denckende of yet nutticheits voer dat ghemeen arbeidende.
19. Lichaemlike oeffeninge selmen nochtan ondersceydelic doen ende en sijn
allen menschen niet gelijc mit an te nemen.
20. Die niet gemeen en sijn, en sijn niet buten te toghen, wantmen die sonderlinge
oeffeninge sekerlicste int heymelic doet.
+
16′a
+
21. Het is nochtan te wachten dattu niet ver|sumende en biste totten ghemenen
oerbaer.
22. Mer alsmen altemael ghetrouwelike vervolt hevet die sculde ende die
insettinghe, isser yet ledich tijt, voert meer ghif di dan als dijn devocie begeert.
23. Alle en moghen si niet hebben een oefeninge, mer dat een dient den enen
bet, dat ander den anderen.
24. Oec na bequaemheit des tijts so sijn die oefeninghe behaghelic, die menichsins
versceyden sijn, want sommighe behoren op heilige dage, sommige op werke daghe.
25. Sommige behoeven wi inder tijt der becoringhe, sommige inder tijt des vredes
ende der rusten.
26. Die sommige selmen ghedencken als wi droevich sijn, die sommige als wy
inden Here blide sijn.
27. Inden principael hoechtyden sijn die guede oefeningen te vernuwen ende die
hulpe der heiligen an te roepen.
+
16′b
+
28. Van hoechtijt tot hoechtide sellen wi voer|nemen of wi van deser werlt dan
souden varen ende totter ewiger hoechtijt souden comen,
29. ende daer om ons sorchvoudeliker souden bereyden in devoten tiden,
devoteliker te hebben ende alle settinge om geestelicheit nauwe waer te nemen als
in corten tiden dat loon ons arbeits van Gode te ontfangen.
30. Ende ist dattet vertogen wort, gheloven wi dat wi niet wel bereit en sijn ende
noch onwaerdich sijn alsoe groter glorien die in ons gheopenbaert sel worden in
bequamen tiden, ende sinnen daer op ons bet te bereyden totten uutganc.
31. ‘;Salich is hi’, seit Lucas die ewangelist, ‘dien als die Heer comt, wakende
vint. Voer waer seg ic u, hi sellen setten boven al sinen guede.’
Vander minnen *der *enicheit *ende des swygens.
Capitiel XX.
+
17a
+
1. Soeke di bequaem tijt ende denc stadelijc in ledigen tiden om die | weldaden
Gods.
2. Laet after curiose dinghen, ende les sulke materien die meer beweghinge
gheven dan onlede.
3. Ist dattu di onttreckes van overvloedigen woorden ende ydelen omme gangen,
ende van nuheden ende van murmeracien te horen, du selste tijts ghenoech vinden
ende bequaem te dencken guede gedachten.
4. Die alre meest der heilighen hebben gescuwet, waer si mochten, menschelic
gheselscap, ende vercoren Gode te leven inder heymelicheit.
5. *Een leerre heeft gheseit: ‘Also menich warf als ic onder menschen gheweest
hebbe, so ben ic minre mensch weder ghecomen’.
6. Dat vernemen wi dicwile, als wi langhe te samen spreken.
7. Het is lichteliker alte male te swigen, dan inden woorden niet te ontgaen,
8. thuus verburghen te bliven, dan buten hem wel te bewaren.
+
17b
+
9. Daer om so wie aendenct *tot | ten ynnersten ende gheesteliken dinghen te
comen, hem is noot vanden scaren mit Jhesu of te neyghen.
10. Nyement en openbaert sekerlic dan die gaern scuult.
11. Niement en spreect sekerlic dan die gaern swijcht.
12. Niement en is sekerlijc boven ander luden dan die gaern onder is.
13. Niement en ghebiet sekerlic dan die wel gheleert heeft gehoersamich te wesen.
14. Niement en verblijt sekerlic dan die tghetughe heeft eenre gueder consciencien.
15. Altoes is nochtan die sekerheit der heilighen vol der vresen Gods, ende en
waren daer om niet te min sorchvoudich ende oetmoedich in hem selven, want si
blenckeden mit groten doechden ende gracien.
16. Mer sekerheit der quader menschen comt uut hoverdie ende vermetelheit,
ende inden eynde verwandelt si in haers selfs bedriechnisse.
+
17′a
+
17. En *beloef di selven nymmermeer sekerheit in desen leven, al | ist dattu
schijnste een guet cloester mensche of een devoot heremijt.
18. Dicwijl so sijn si alre swaerlicste ghevreset, die best gherekent worden
inden wanen der menschen, ende dat om haer alte grote betrouwen.
19. Hier om ist veel luden oerberliken dat si niet en sijn altemale sonder becoringe,
mer dicwile an werden ghevochten, op dat si niet alte seker en sijn, op dat sy in
hoverdien niet en werden verheven, op dat si oec niet tot uutwendigen troest hem
liever of neyghen.
20. Och die nymmermeer verganclike blijscap en sochte, die hem nymmermeer
mitter werlt onledich en maecte, wat gueder conscienci soude hi houden!
21. Och die alle ydele sorchvoudicheit of snoeyde ende godlike dingen dochte
ende alle sijn hope in Gode sette, hoe groten vrede ende rust soude hi besitten!
+
17′b
+
22. Niement en is der hemelscher vertroestinghe waerdich, ten si dat hy hem |
naersteliken oeffen in heiligher beweghinghe.
23. Wilstu hertelike beweget werden, ganc in in dijn slaepcamer ende uutsluut
alle onrust der werelt alser ghescreven is: ‘Wert beweghet in uwe slaepcamer.’
24. Inder cellen selstu dat vinden dattu buten dicwile verliesen selste.
25. Die celle is ghenoechlic die stadelic bewoent wort, ende die is verdrietich die
qualic bewaert wert.
26. Ist dattu int beghin dijnre bekeringe die enicheit wel oefenste ende bewaerste,
sy sel dy namaels wesen een geminde vriendinne ende een *seer bequaem solaes.
27. Inden swyghen ende in vreden vordert die ynnighe siel ende leert die
verburghentheit der scryftueren.
28. Ende daer vint si die vloeden der tranen mit welken si hoer reynighen mach
+
18a
ende wasscen op alle nachten, op dat si hoir scepper also veel bequamer [mach]
+
In document
Thomas à Kempis, De imitatione Christi (Qui sequitur) · dbnl
(pagina 89-92)