De functie van activeerder

Ieder mens kent in zijn leven momenten waarop sprake is van activering. Bijvoorbeeld door een gesprek met een ander waardoor hij op een bepaald spoor gezet werd dat een betekenisvolle wending gaf aan zijn verdere leven. En ook heeft menigeen weleens de rol van ‘de ander’ vervuld.

Door bijvoorbeeld een luisterend oor en door meevoelend en meedenkend een passend advies te bieden, of door als ouder je kind een stap verder in zijn ontwikkeling te brengen. Activering is dus verbonden aan verandering of ontwikkeling.

Het voeren van een gesprek waardoor iemand op een nieuw spoor gezet wordt – of beter:

zichzelf op een nieuw spoor zet – is de essentie van de methode Activerend Interview. Het voeren van dergelijke gesprekken is dan de kerntaak van een activeerder in diens rol van ‘de ander’.

Maar er is meer aan de hand. De geactiveerde persoon zal gesteund moeten worden in het vol-gen van dat spoor. Zowel het gesprek als de ondersteuning van het vervolg vravol-gen meer dan van een betrokken leek verwacht mag worden. Naast betrokkenheid (meevoelen en –denken) is pro-fessionaliteit noodzakelijk. Die eisen zijn omschreven in de vereiste deskundigheid van de acti-veerder, welke ik in het laatste hoofdstuk verder uitwerk. Hieronder beperk ik mij tot een omschrij-ving van de aard van deze functie.

Binnen het kader van zijn functie is de activeerder verantwoordelijk voor het ontwikkelen van de vraag van deelnemers naar mogelijkheden voor maatschappelijke participatie en het ondersteu-nen van de deelnemers bij diens effectuering van de vraag. Deze opdracht omvat vier taken:

1. Het met behulp van de methode Activerend Interview verwerven van toegang tot en het voe-ren van gesprekken met deelnemers;

2. Het stimuleren van de vraagformulering door deelnemers op een of meer van de volgende gebieden:

¾ scholing en werk

¾ educatie

¾ vrijwilligerswerk / eigen initiatief

¾ zorg / hulpverlening;

3. Het in individuele contacten ondersteunen en stimuleren van deelnemers bij het plannen en uitvoeren van de benodigde stappen (acties) ten behoeve van de vraageffectueringen van die deelnemers.

4. Het ordenen en bundelen van de interviewuitkomsten ten behoeve van het verbeteren en vernieuwen van diensten en voorzieningen.

De vierde taak komt terug in het laatste hoofdstuk. Hier beperk ik mij tot de eerste drie taken.

De functie van activeerder is in het leven geroepen in het kader van sociale activering. Overigens zijn in verschillende proefproject ook wel andere benamingen gebruikt, zoals ‘maatschappelijk consulent’, ‘mentor sociale activering’ of ‘consulent sociale activering’. Ieder voor zich betreffen ze een nieuwe functie binnen het lokale krachtenveld van sociale dienstverlening, arbeidsbemidde-ling, welzijnswerk en vrijwilligerswerk. De activeerder opereert tussen enerzijds werksoorten als sociale dienstverlening, arbeidsbemiddeling, maatschappelijk werk (AMW), sociaal-cultureel werk (SCW), volwasseneneducatie (ROC) en vrijwilligerswerk, terwijl hij anderzijds te maken heeft met baanlozen en hun individuele mogelijkheden en belemmeringen. De genoemde werksoorten heb-ben alle regelmatig te maken hebheb-ben met langdurig baanlozen, zij het onder verschillende noe-mers van cliënten- of gebruikersgroepen. Het SCW bijvoorbeeld kent vaak activiteiten die expliciet bedoeld zijn voor baanlozen, zoals activiteitencentra en hobbywerkplaatsen. Als zodanig behoort de functie niet exclusief toe aan één bepaalde werksoort.

De activeerder richt zich primair op het individueel activeren en ondersteunen van langdurig baanlozen bij de verkenning en realisering van ieders behoeften en wensen, rekening houdend met diens mogelijkheden en belemmeringen voor maatschappelijke participatie. Daarop zijn de eerste drie genoemde taken van toepassing. Elk taakgebied houdt verband met een bepaalde fase van het activeringsproces en hangt samen met een van de drie eerder genoemde aspecten van activering: de fase van benaderen (mobiliseren), de fase van interviewen (bewustwording) en de fase van toeleiding (organiseren). Het doel is deelnemers in aansluiting op het interview een aanbod te kunnen doen in de sfeer van maatschappelijke participatie. Dat kan zijn een aanbod met het oog op betaald werk, vrijwilligerswerk, educatie of hulpverlening. Het spreekt vanzelf dat combinaties evenzeer tot de mogelijkheden behoren.

Deze opdracht betekent echter niet dat de activeerder zich ook volstrekt dienstbaar of volg-zaam naar de deelnemer opstelt. Wanneer er bijvoorbeeld een afspraak met een bepaalde instel-ling gemaakt moet worden of wanneer bepaalde informatie nodig is, is het zaak er op toe te zien dat de deelnemer daar zelf voor zorgt. De activeerder wijst zo nodig de weg, maar de deelnemer zet zelf de benodigde stappen. Bovendien behoort het evenzeer tot de opdracht dat de activeer-der met de deelnemer de haalbaarheid van zijn of haar wensen en behoeften onactiveer-derzoekt en zo nodig tot een alternatief komt.

Tijdens het interview en het begeleiden van deelnemers treedt de activeerder ook op als een 'vertegenwoordiger' van de voorzieningen. Hij brengt op een uitnodigende wijze de voorzieningen dichter bij de deelnemer: hij verschaft bijvoorbeeld informatie of verwijst naar een bepaalde instel-ling. De deelnemer kan zo effectief toegang verwerven tot de voorzieningen die hij behoeft bij het realiseren van zijn plan.

Bovendien komt de activeerder door zijn werkwijze eventuele drempels en witte vlekken in het aanbod op het spoor. Deze kunnen aan het licht komen door de uitkomsten van de interviews.

In een aantal gevallen zal dit moeten leiden tot een interventie bij een bepaalde voorziening door de activeerder zelf of door een functionaris die daartoe door de activeerder benaderd wordt. Zo gezien is de vertegenwoordigersfunctie ook van belang voor het optimaliseren van het aanbod en van de dienstverlening.

De bruikbaarheid van het aanbod is mede afhankelijk van het beeld dat de deelnemer heeft van die voorzieningen en diensten: zijn perceptie. Hier komt een andere zijde van de betekenis van 'vertegenwoordiger' in het vizier: de activeerder als 'advocaat' van de deelnemer naar de voorzieningen. De activeerder poogt de aanleiding van die perceptie op te sporen en zonodig te transformeren in verbeteringsvoorstellen ten behoeve van die voorziening, waardoor de betrokken baanloze deze voorzieningen als zinvol kan ervaren. Dit aspect sluit aan bij het opsporen van drempels en witte vlekken, maar speelt meer op het vlak van de individuele deelnemer en de rea-lisering van zijn actieplan.

Maar ook is hier de eigen beeldvorming van de deelnemer in het geding. Klopt diens bele-ving van de voorziening wel met de werkelijkheid, gelet op de persoonlijke situatie? Hoe is die ontstaan? Waaruit bestaan bijvoorbeeld diens bejegenings- en gebruikerservaringen en op welke manier werken die door? Het komt bijvoorbeeld voor dat mensen denken geen gebruik te kunnen (mogen) maken van bepaalde voorzieningen terwijl in werkelijkheid het tegendeel het geval is.

Daaraan zal de activeerder eveneens aandacht moeten besteden.

De activeerder als 'vertegenwoordiger', dienen we niet letterlijk te nemen; het is een implicatie van zijn positie in het krachtenveld van instellingen en organisaties, maar ook niet meer dan dat.

Een andere zienswijze zou kunnen leiden tot een positie waarin de activeerder plaatsvervangend optreedt voor de instelling. De activeerder is nadrukkelijk geen hulpverlener in de zin van bijvoor-beeld het maatschappelijk werk of een dienstverlener zoals bijvoorbijvoor-beeld de bijstandsconsulent van de Sociale Dienst. De kern van de functie is het bieden van advies en ondersteuning met het oog op maatschappelijke participatie. De ondersteuning dient daarbij het karakter van een tram-poline aan te nemen: bij dreigende uitval handelt de activeerder zo dat de deelnemer weer terug-veert in het participatietraject. Dit kan hetzelfde zijn maar ook een ander wanneer daar, gelet op de oorzaak van uitval, aanleiding toe bestaat.

De functie van activeerder beoogt aldus een aanvulling te bieden op de bestaande werk-soorten en daaronder vallende functies. De activeerder vertrekt primair vanuit de ervaringen van de deelnemende cliënt en diens participatieperspectief, en probeert dit in samenspraak met die cliënt om te zetten in mogelijkheden voor en stappen naar maatschappelijke participatie. Hij han-teert een specifieke methodiek en beschikt over een aantal essentiële vaardigheden om steun te bieden aan de deelnemer.