Ik zit in het gras, de zon brandt op mijn huid. De wind waait door mijn haren. Ik hoor alleen fluiten van vogels en het kloppen van mijn hart. Nog geen uur geleden was ik drijfnat van een stortbui. Op de open heide was niet snel een droge schuilplaats te vinden. De geur van de natte heide prikt in mijn neus. In de verte zijn vaag kinderstemmen te horen. Een eend vliegt
plotseling op uit het water van de kalme vennen, kringen achterlatend. Rustig sta ik op. Mijn kleren zijn nog klam tegen mijn benen. Dan voel ik een warme adem in mijn nek. Verschrikt kijk ik om, recht in de ogen van een enorme roodharige verschijning. De Schotse hooglander kijkt me hooghartig aan en vervolgt loom zijn weg. Ik besluit hetzelfde te doen en stap weer op mijn fiets.
Op het fietspad door het bos is het inmiddels spitsuur. Ik hoor het ratelen van vele trappers die zich in een lange sliert door het bos bewegen. Op zoek naar eindeloze ontspanning. Aan het einde van het fietspad ontstaat een opstopping. Het bos gaat hier direct en natuurlijk over in een levendig terras waar het bomvol fietsen staat. Aan de andere kant van de weg is direct de bebouwing van een dorp te zien. Hoewel de huizen niet ouder dan drie jaar zijn, lijken ze al eeuwig op deze plaats thuis te horen.
Ik verlaat de Kampina en fiets richting Lennisheuvel. Voor de Theresiakerk staan twee mannen te praten. Het plaatje lijkt rechtstreeks uit een prentenboek te komen. Ik kijk verwonderd naar deze mannen. De man met een grijze stoppelbaard op een huid van leer draagt een spijker-broek vol verfspatters. Zijn beroep laat zich raden. De andere man is minder opvallend. Met een gelukzalige glimlach groet hij mij. Ik vraag hem wat er zo bijzonder is aan deze plek. ‘Het is hier gewoon wonderbaarlijk mooi’. ‘Dit is mijn plek waar ik oud en versleten mijn graf in gedragen wordt’. De norskijkende kunstenaar valt hem direct in de rede; ‘Ja, vroeger was het mooi hier nu zijn we volledig losgeknipt. Kijk daar maar eens! Voor je het weet wordt dit dorp opgeslokt door de bedrijven hier.
Ik besluit dit maar eens te gaan bekijken en fiets in de richting van het bedrijventerrein. In eerste instantie heb ik niet eens door dat ik het kerkdorp verlaten heb en nu midden op het bedrijven-terrein sta. Het fraai aangelegde bedrijven-terrein met brede wandelpaden en bankjes waar buiten informeel werkoverleg plaatsvindt, heeft meer weg van een park dan van een industrieterrein.
Fraaie glazen gevels waarachter hoogwaardige technologische bedrijven schuilen, worden afgewisseld door een drukke autoboulevard en kantoortorens langs het spoor. Vanaf deze plek zie ik de diversiteit van Boxtel. Een modern wellness centrum met grote banieren, een boule-vard langs het spoor met eigentijdse opvallende kunstwerken langs een glazen geluidswal.
Via een fietstunnel onder het spoor kom ik in een andere wereld boven. Na de rust van de heide, het dorpse cynisme van de kunstenaar en de verfrissende industrie zie ik een sprookjesachtig kasteel voor me opdoemen. Het lijkt net of de tijd hier heeft stilgestaan en er ieder moment een prins op een paard over de ophaalbrug kan komen aanstormen. Langs een fraaie bomenlaan kom ik uit op een ruim stationsplein. Ik ben precies op tijd. De intercity uit Utrecht rijdt net het station binnen. Het is al weer drie maanden geleden dat ik Karin sprak.
Normaal spreken we eigenlijk altijd af in Utrecht, waar ze woont. Of we gaan naar Amsterdam, waar we samen studeerden. Hoewel ik al jaren in Boxtel woon, is Karin hier nog nooit geweest.
Met haar rode krullen is Karin een opvallende verschijning. Zeker nu ze statig van de grote trappen naar me toeloopt. We omhelsen elkaar even innig en het voelt weer als vanouds, alsof we elkaar dagelijks ontmoeten. ‘Zo, Boxtel, ik ben benieuwd. Ik wist eigenlijk niet eens dat hier een station was’, merkt ze op. ‘Ga je me vandaag alles van Boxtel laten zien?’ ‘Nou alles, dat zal niet lukken in twee dagen, maar Boxtel zal je verbazen.
Pagina 22
Het is echt mooier dan je denkt’, zeg ik met trots. ‘Ik laat me graag verrassen’, zegt Karin. Op het station huren we een ‘Groene Woud fiets’.
We fietsen door de Stationstraat langs boutiques met trendy kleding, schoenen en tassen. In de
‘Groene Woud Winkel’ kopen we een fles appelsap en een fruitkoek. We eten in één keer een bakje aardbeien leeg. ‘Wat is dat toch lekker, zo puur natuur’, zegt Karin. Met de fiets in onze hand lopen we door de levendige winkelstraat. Een groepje kleuters verdringt zich bij een clown die dieren maakt van ballonnen. Een straatmuzikant zingt Beatle songs, begeleid door zijn akoestische gitaar. Een kunstenaar tekent karikaturen en een groep acrobaten maakt reclame voor het festival Circo Circolo, dat over twee maanden alweer voor de 10e keer op landgoed Velder plaatsvindt.
We parkeren onze fietsen op het autovrije marktplein vol drukke terrassen. We kiezen voor een lunch in het streekcafé en proeven van al het lekkers dat deze regio biedt. Na de lunch verlaten we het monumentale plein en fietsen langs de binnendommel richting raadszaal. Op een bankje bij de hofvijver zit de burgemeester te genieten van het heerlijke weer op deze mooie middag. Ik vertel hem dat ik Karin Boxtel laat zien. Hij glimlacht en vertelt vol trots over hetgeen de
afgelopen jaren is bereikt. Een modern intercitystation en de aankoop van Stapelen hebben Boxtel een enorme toeristische impuls gegeven. En natuurlijk de benoeming van Boxtel tot
‘Duurzaamste gemeente van Nederland’. ‘Toen we tien jaar geleden de strategische visie van Boxtel vaststelden, hadden we een droom. Het is bijzonder om te zien hoe de Boxtelse bevolking samen heeft gewerkt om de ambities te realiseren’, aldus de burgemeester. ‘Boxtel wordt nu niet meer verward met Boxmeer’, zegt hij lachend. ‘Een fijne dag nog en we zien je zeker weer terug’, vertrouwt hij Karin toe.
Ik wil Karin natuurlijk onze woonboerderij laten zien. Toen ik vijf jaar geleden hier kwam werken, hadden we het geluk het allerlaatste stukje bouwgrond te kunnen kopen in ‘Goede Aarde’. We bouwden er een moderne duurzame villa, samen met een talentvolle Boxtelse architect. Onze kinderen voelden zich direct thuis in deze wijk. Onze jongste kleuter kan er nu heerlijk spelen met zijn vriendjes en voor onze pubermeiden zijn alle voorzieningen in de buurt. De hockeyclub, de muziek- en dansschool en de bioscoop zijn op fietsafstand. De duurzame wijk is in de afgelopen jaren volwassen geworden. Niet alleen de bomen zijn gegroeid maar ook de samen-hang tussen de mensen is versterkt. Als je hier op straat vraagt waarom de mensen hier graag wonen zul je horen: ‘dit is mijn plek, hier ben ik thuis’. Vooral toen de school in de wijk kwam, is de sociale samenhang gegroeid. Het is nauwelijks voor te stellen dat er tien jaar geleden veel auto’s door deze wijk reden. Geen wonder dat deze sfeervolle wijk tegenwoordig een voorbeeld is voor duurzame stadsontwikkeling.
Karin kijkt vol bewondering naar ons huis. ‘Jullie hebben het helemaal voor elkaar’, zegt ze tegen ons. ‘Mijn dochter speelt vanmiddag een kampioenswedstrijd tegen MOP’, ga je mee aanmoedigen?, vraag ik aan Karin. ‘Leuk, nemen we de honden dan ook mee?, antwoordt Karin. Het complete sportcomplex is perfect voor een gemeente als Boxtel. De combinatie van sport met ontspanning is hier zeer geslaagd. We zien terrassen, een park met speeltuin, sportvelden en een leisurecentrum met binnen- en buitenzwembad. Als het eindsignaal klinkt, horen we een oorverdovend gejuich. Kampioenen, kampioenen! Reden voor een feestje. Met een grote groep sportieve fans gaan we naar het centrum, waar we gezellig borrelen op het terras. Ik beloof Karin dat we de volgende dag naar Liempde en omgeving gaan voor een echte streekbeleving. We eten in restaurant Het Podium. Na een voortreffelijk verzorgd diner door studenten van de horeca-opleiding, komen we in de bioscoop bij van een lange, vermoeiende dag. ‘Boxtel is mooier dan je denkt’, bevestigt Karin; ‘Een levendige plaats, een echt kloppend hart in het Groene Woud’.
De dag eindigt zoals hij begon. Uit de donkere hemel komt het met bakken omlaag. De terrassen lopen leeg, maar in de cafés blijft het nog lang warm en gezellig. Boxtel leeft!
Pagina 23
Bijlage 1
Procesverantwoording
In augustus 2008 nam de raad van de gemeente Boxtel het initiatief voor het opstellen van een strategische visie voor Boxtel voor de periode 2010-2020. De raad zette hiermee een goede traditie voort: Eerder verschenen op zijn initiatief strategische visies voor de periode 1990-2000 en 2000-2010.
De fractievoorzitters uit de raad vormden de regiegroep voor de nieuwe strategische visie en nadat een extern bureau (KplusV organisatieadvies) was geselecteerd voor de procesbege-leiding, ging in november het proces van start.
Kort samengevat bestond het proces uit de volgende fasen:
• De proloog, het voorbereidende werk: in deze fase is de strategische visie 2000-2010 ("Boxtel Bloeit") geëvalueerd en is de uitgangssituatie 2008 ("de foto van Boxtel") in beeld gebracht. De essentie van de evaluatie was dat deze visie:
• nogal algemeen geformuleerd was en weinig echte strategische keuzes bevatte;
• na de vaststelling concreet vertaald is en ook grotendeels gerealiseerd;
• naar het politiek-bestuurlijke domein zeker een bindende en inspirerende werking gehad;
• naar het maatschappelijk middenveld en naar de ambtelijke organisatie veel minder en ook veel korter een bindende en inspirerende werking heeft gehad.
• De dialoog, de interactie met de Boxtelse samenleving: In deze fase is intensief met de Boxtelse gemeenschap gesproken over de (gewenste) toekomst van Boxtel. Er zijn 4 werk-vormen gehanteerd:
− Rondetafelgesprekken. Met het maatschappelijk middenveld, met raadsleden en met ambtelijke medewerkers zijn 18 rondetafelgesprekken gevoerd. Met de eerste groep is steeds over een bepaald werkveld gesproken (bv onderwijs,jeugd,woningbouw,economie e.d.), met de andere twee groepen is meer in zijn algemeenheid over de toekomst van Boxtel gesproken. De kern van alle gesprekken bestond uit een sterkte-zwakte analyse.
In totaal namen zo'n 200 mensen deel aan deze gesprekken. In vervolg op de ronde tafelgesprekken zijn met een beperkter aantal deelnemers een aantal onderwerpen nog wat verder uitgediept.
− Huiskamergesprekken. Met groepen van geïnteresseerde burgers en met steeds twee raads- en/of collegeleden als gespreksleiders is in de huiskamer van de initiatiefnemende Boxtelaar gesproken over de toekomst van Boxtel. Elk gesprek kende een wat vrijer gedeelte en een gedeelte waarin men kon spreken over enkele onderwerpen uit een vaste lijst. Er hebben 20 huiskamergesprekken plaatsgevonden met in totaal ook weer zo'n 200 deelnemers.
− Publieksenquête. Aan een representatieve steekproef van 1700 Boxtelaren zijn een kleine 20 vragen voorgelegd die relevant zijn voor de toekomstige ontwikkeling van Boxtel. Er zijn 680 ingevulde formulieren teruggekomen.
Pagina 1
− Feestelijke slotmanifestatie. De dialoogfase is afgerond met een publieksavond in het Podium op 12 mei. Met Yvon Jaspers als gastvrouw debatteerden zo'n 250 bezoekers met elkaar en met drie panels over drie belangrijke thema's voor de strategische visie, te weten, het buitengebied, leefbare wijken en het profiel van Boxtel. Naast het debat was er film en dans en werden er gedichten voorgedragen en een lied gezongen.
Omdat het overgrote deel van de bezoekers van de slotmanifestatie al deelnemer was aan de rode tafelgesprekken of aan de huiskamer gesprekken, kan gesteld worden dat ruim 1000 inwoners van Boxtel via gesprekken of de enquête zich verdiept hebben in en uitgesproken over belangrijke onderdelen van de toekomst van Boxtel.
• De epiloog, de uiteindelijke vormgeving van de strategische visie en de beraadslagingen en besluitvorming daarover in de vergadering van de gemeenteraad van 14 juli 2009. Op 8 juli is er nog gelegenheid om tijdens de vergadering van de commissie algemene zaken in te spreken op het dan voorliggende voorstel.
Pagina 2