In dit hoofdstuk bespreek ik de ethiek van Ricoeur, zoals weergegeven in de zevende studie van Oneself as Another. Deze ethiek ontwikkelt hij vanuit de notie van (narratieve) identiteit die in de voorgaande studies is uitge- werkt. De ethische implicaties van dit identiteitsbegrip zijn aan het eind van het vorige hoofdstuk al aangestipt in de notie van ethische toerekening en het (vanuit de ipse-identiteit) tegemoet komen aan het appèl van de ander, maar worden in de volgende studies verder uitgewerkt.
In § 4.1 bespreek ik de inzet van Ricoeurs ethiek zoals hij die ontwikkelt in de zevende, achtste en negende studie. Deze paragraaf besluit met Ricoeu- rs omschrijving van ‘het ethische streven’, waarin drie zwaartepunten worden onderscheiden: ik-jij-ieder. De drie zwaartepunten worden ver- volgens in de paragrafen 4.2, 4.3 en 4.4 besproken, respectievelijk ‘Het streven naar een goed leven’, ‘Goed leven met en voor anderen’ en ‘Recht- vaardige instituties’.
4.1 Inzet van de ethiek in Oneself as Another
Zoals in de inleiding van Oneself as Another werd aangekondigd (zie § 2.2.2), heeft Ricoeur in de eerste zes studies de taalkundige, praktische en narratieve dimensie van zelf-zijn besproken (waarvan ik laatstgenoemde heb behandeld in hoofdstuk 3). Deze dimensies hangen samen met drie verschillende manieren van antwoorden op de vraag naar het ‘wie’. In de eerste twee studies werd het ‘probleem van de identiteit’ benaderd vanuit de vraag: ‘wie spreekt?’. De derde en vierde studie hebben betrekking op de vraag ‘wie handelt?’, de vijfde en zesde studie gaan in op de vraag ‘wie vertelt over zichzelf?’. In de zevende, achtste en negende studie vertrekt Ricoeur (1994, p. 169) vanuit de vierde en laatste vraag naar het ‘wie’: ‘wie is het Morele subject van toerekening?’. Hiermee voegt hij een vierde dimensie van zelf-zijn toe: een dimensie die tegelijk ‘ethisch’ en ‘moreel’ is (zie de inleiding en § 4.1.1 voor een uitleg van dit onderscheid). In deze dimensie gaat het niet om de dialectiek tussen zelf-zijn en (het)zelfde-zijn, maar tussen zelf-zijn en ander(s)-zijn oftewel: tussen het zelf en de ander. Ook in de laatstgenoemde drie studies wordt de vraag naar het ‘wie’ via een analytische omweg benaderd. De bepalingen ‘goed’ (ethiek) en ‘ver- plicht’ (moraal), die betrekking hebben op het handelen, zullen echter een ander soort predicaten blijken dan bijvoorbeeld de zelfbenoeming van een actor. Volgens Ricoeur (1994, p. 169) vormt hun relatie tot het handelend subject bovendien een nieuwe bemiddeling op de ‘terugweg naar het zelf’,
102
zoals eerder besproken in het kader van de ‘terugweg’ van de fictie naar het echte leven (zie § 3.3.3).
Het karakteriseren van handelingen met predicaten als ‘goed’ en ‘verplicht’ betekent het loslaten van de tegenstelling tussen ‘beschrijven’ en ‘voor- schrijven’, een dichotomie die wordt gehanteerd in de traditie van Hume (‘ought’ versus ‘is’). Volgens Ricoeur (1994, pp. 169-170) zijn er in de voorgaande studies al diverse redenen te vinden om deze tegenstelling los te laten. Zo is een belangrijk kenmerk van handelen dat het vatbaar is voor voorschriften. Deze voorschriften, in de vorm van advies, aanbevelingen en instructies, kunnen ons leren hoe we bepaalde handelingen goed kunnen doen. Ze zijn zeker niet allemaal Moreel: ze kunnen bijvoorbeeld technisch, strategisch of esthetisch zijn. Morele voorschriften zijn geworteld in dit bredere domein van voorschriften, die nauw verbonden zijn met de prak- tijken die zij (helpen te) definiëren.
Een andere aanwijzing voor het loslaten van de dichotomie tussen be- schrijven en voorschrijven is het functioneren van het verhaal als ‘natuur- lijke overgang’ tussen beschrijven en voorschrijven, door de narratieve theorie te plaatsen op het kruispunt tussen de theorie van het handelen en Morele theorie. Zoals in § 3.3.4 al is besproken, functioneert de literaire fictie als een Ethisch laboratorium waarin we ons laten inspireren door visies op het goede en oprechte leven en ons oefenen in praktische wijs- heid. Het vertellen van een verhaal, dat nooit geheel Ethisch neutraal is, kan worden beschouwd als het vormen van een denkbeeldige ruimte voor gedachte-experimenten, waarin het Morele oordelen in een hypothetische modus gebeurt. (Ricoeur, 1994, p. 170)
4.1.1 Ethiek en moraal
Voordat Ricoeur begint met het ontvouwen van zijn ethiek, gaat hij in op het door hem gehanteerde onderscheid tussen ethiek en moraal, dat ook al is besproken in de inleiding van deze scriptie. Dit onderscheid komt niet voort uit de etymologie of het historische gebruik van de woorden: ze zijn ontleend aan het Grieks respectievelijk het Latijn, maar verwijzen beide naar het intuïtieve idee van mores. De betekenis van dit begrip mores is tweevoudig en verwijst zowel naar het ethische als het morele: ‘dat wat wordt beschouwd als goed’ en ‘dat wat zichzelf oplegt als verplicht’. Het is dus enkel ‘volgens afspraak’ en ten behoeve van de mogelijkheid om on- derscheid te kunnen maken, dat Ricoeur ‘ethisch’ en ‘moreel’ gebruikt in deze verschillende, specifieke betekenissen. In navolging van Habermas gebruikt hij de term ‘ethiek’ (ethics) voor het aanduiden van het streven naar een vervuld leven, en ‘moraal’ (morality) voor de articulatie van dit
103
streven in normen. Deze normen kenmerken zich door zowel hun claim van universaliteit als hun begrenzende werking. (Ricoeur, 1994, p. 170) Ricoeur benoemt tevens de twee tradities in de Ethiek waartussen deze tegenstelling te herkennen is: de Aristotelische, waarin ethiek wordt ge- kenmerkt door het teleologische perspectief, en de Kantiaanse traditie, waarin moraal wordt gedefinieerd door de verplichting om de norm te respecteren, oftewel door een deontologisch gezichtspunt. Wat Ricoeur in de zevende, achtste en negende studie zal uitwerken en verdedigen, zijn de volgende drie stellingen die ieder met een studie corresponderen:
1. het primaat van ethiek over moraal;
2. de noodzaak van het ethische streven om door ‘de zeef van de norm’ te gaan;
3. de geldigheid van de terugkeer (van de norm) naar het ethische streven, wanneer de norm in de praktijk tot een impasse leidt. De ‘werkhypothese’ die hiermee voorgesteld wordt, is dat moraal slechts een beperkte, hoewel gerechtvaardigde en zelfs noodzakelijke actualisatie van het ethische streven vormt, en dat ethiek in deze betekenis daarom moraal omvat. Dit komt ook tot uitdrukking in de gebruikte termen, wan- neer Ricoeur spreekt van “the teleological aim” en “the deontological mo- ment” (1994, p. 171). Het morele wordt opgevat als een ‘moment’ binnen de ethiek, waarbij het ethische streven door de ‘morele zeef’ gaat en de reflectie vervolgens weer terugkeert naar de ethiek. De relatie die Ricoeur ziet tussen ethiek en moraal, is dus een relatie van ondergeschiktheid maar tegelijkertijd van complementariteit. Deze complementariteit wordt versterkt in de laatste beweging van de moraal ‘terug’ naar de ethiek. De moraal neemt in deze ethiek een belangrijke plek in, maar heeft niet het laatste woord (Ricoeur, 1994, pp. 170-172). Zie ook het eerdere antwoord op de vraag of in de Ethiek van Ricoeur het ethische het primaat heeft over het morele (§ 2.2.1).
Deze articulatie van de verhouding tussen het ethische en morele staat natuurlijk niet los van de eerdere studies naar zelf-zijn. De predicaten ‘goed’ en verplicht’ op het niveau van het handelen, corresponderen met twee stadia op het niveau van zelfbenoeming: zelfachting ofwel ‘gevoel van eigenwaarde’ (self-esteem) en zelfrespect (self-respect). Zoals verderop in dit hoofdstuk duidelijk zal worden, correspondeert het gevoel van eigen- waarde met het ethische streven en zelfrespect met het deontologische moment. In samenhang met de bovenstaande drie stellingen over ethiek en moraal leidt dit tot de volgende drie stellingen:
104
1. gevoel van eigenwaarde (self-steem) is fundamenteler dan zelfres- pect (self-respect);
2. zelfrespect is het gezichtspunt van waaruit het gevoel van eigen-
waarde verschijnt in het domein van de normen;45
3. de aporieën46 van de plicht brengen situaties voort waarin het ge-
voel van eigenwaarde niet alleen de bron is voor het zelfrespect, maar waar we ons tevens toe kunnen wenden wanneer de normen in een specifieke situatie geen houvast bieden in het ‘uitoefenen’ van respect (dit laatste wordt uitgewerkt in hoofdstuk 6).
In het samengaan van zelfrespect en gevoel van eigenwaarde ontvouwt en ontwikkelt het zelf-zijn zich pas geheel. (Ricoeur, 1994, p. 171)
Ricoeur stelt dat zijn verbinding tussen het ethische en morele tevens zal laten zien dat de kloof tussen beschrijven en voorschrijven, tussen dat wat is en dat wat zou moeten zijn, niet onoverbrugbaar is. Ethiek als teleolo- gisch gezichtspunt kan rechtstreeks worden verbonden met de theorie van het handelen, uitgebreid naar de narratieve theorie. In de waardeoordelen en inschattingen die we loslaten op het (vertelde) handelen, komt het teleologische gezichtspunt tot uitdrukking. De deontologische predicaten die bij een moraal van plichten horen, lijken echter van buitenaf of bovenaf te worden opgelegd aan de actor. Doordat Ricoeur in zijn Ethiek echter het morele ondergeschikt maakt aan het ethische, zijn ook het beschrijven en voorschrijven beter met elkaar te verbinden, oftewel het oordelen over feiten en het oordelen over waarden. (Ricoeur, 1994, p. 171)
Ricoeur geeft aan het begin van de zevende studie zijn definitie van ethiek in termen van de ‘ethische intentie’, waarbij het ‘deontologische moment’ vooralsnog buiten beschouwing wordt gelaten:
“aiming at the good life with and for others, in just institutions”. De drie zwaartepunten in deze definitie werkt hij vervolgens afzonderlijk uit, waarna ze de referentiepunten vormen voor de reflectie op de relatie tussen het ethische streven en de morele norm. (Ricoeur, 1994, p. 173)
45 Dit onderscheid tussen zelfachting en zelfrespect moet gezien worden als een
kritiek op de Kantiaanse notie van zelfrespect: het resultaat van het handelen volgens de morele plichten. Dat Ricoeur hier het begrip ‘gezichtspunt’ gebruikt, betekent dat het gevoel van eigenwaarde en het zelfrespect als het ware twee aspecten van hetzelfde zijn. Vanuit het ethische gezichtspunt komt het gevoel van eigenwaarde in beeld, terwijl vanuit het morele perspectief het zelfrespect zicht- baar wordt.
46 Een aporie is een “onoplosbaar probleem” (Van Dale, 2005, p. 16). Ricoeur doelt
in deze context op schijnbaar onoplosbare conflictsituaties, waarin morele plich- ten in strijd met elkaar zijn.
105
De relatie tussen het eerder genoemde gevoel van eigenwaarde en de notie van het goede leven is dat het gevoel van eigenwaarde haar betekenis ontleent aan het als ‘goed’ beoordelen van het eigen handelen. De beteke- nis hiervan blijft echter abstract zo lang een dialogische structuur ont- breekt, oftewel zo lang ‘de ander’ niet in beeld is bij deze evaluatieve be- weging. Deze dialogische structuur op haar beurt wordt pas compleet binnen de context van rechtvaardige instituties. Het gevoel van eigen- waarde krijgt dus pas de volledige betekenis in verbinding met alle drie de componenten van het ethische streven, wat duidelijk wordt door het probleem van de ethiek in eerste instantie niet vanuit zelf-zijn te benade- ren maar vanuit het ethische streven. (Ricoeur, 1994, p. 172)
4.2 Het streven naar een goed leven
Voor het onderzoeken van het streven naar een goed leven gaat Ricoeur te rade bij Aristoteles, wiens Ethica Nicomachea een fundamenteel werk is in de ontwikkeling van de teleologische traditie. ‘Het goede leven’, ofwel ‘goed leven’ of ‘authentiek leven’ zoals het eerder werd genoemd (zie § 3.3.4), is het doel waarop ons ethisch streven is gericht. Het beeld dat wij hebben van een vervuld leven, is het ultieme doel van ons handelen. In de uitwerking van dit ethische streven keren we met Aristoteles terug naar de ‘configuratieve eenheden’ die eerder zijn besproken in termen van narra- tieve identiteit: de praktijken, de levensplannen en de narratieve eenheid van een heel leven.
4.2.1 De paradox van de praxis
Aristoteles beschouwt praxis als de fundamentele basis voor het streven
naar een goed leven47. Hierbij vormen de doelen, die in het handelen beslo-
ten liggen, tevens de structuren van het streven naar het goede leven. Ricoeur (1994, p. 177) signaleert hierin een paradox: praxis, het handelen dat een doel in zichzelf is oftewel zelf het doel is, richt zich tevens op het verdere doel van het goede leven. Dit roept de vraag op of handelingen in de structuur van praktijken gericht zijn op het goede, of slechts middelen zijn om het ver weg gelegen doel te bereiken.
Op een later punt in zijn Ethica verbindt Aristoteles het ‘preferentiële kiezen’ (het vanuit de eigen voorkeuren kiezen voor een bepaalde weg om je doelen te bereiken) met beraadslaging. We denken na en beraadslagen
47 Ricoeur merkt hierbij op dat Aristoteles in het begin van zijn Ethica Nicomachea
onder praxis het menselijke handelen in het algemeen verstaat. Pas later in zijn werk wordt praxis geplaatst tegenover poiēsis (zie ook § 3.5.4).
106
over manieren om onze doelen te bereiken en welke manier het beste is of het beste bij ons past. Aristoteles stelt echter dat de doelen zelf nooit het onderwerp zijn van de beraadslaging: we beraadslagen enkel over de middelen om die doelen te bereiken. De middelen liggen namelijk binnen onze macht, in tegenstelling tot de doelen. Dit ondersteunt Aristoteles met een aantal voorbeelden van praktijken: de arts vraagt zich niet af of hij (iemand) zal genezen, maar stelt zich de vraag hoe hij dat het beste kan doen; de spreker stelt zich niet de vraag of hij anderen zal overtuigen, maar enkel hoe. (Ricoeur, 1994, p. 173)
Het beperken van datgene wat binnen onze macht ligt tot enkel middelen, roept echter vragen op. Zo vraagt Ricoeur (1994, pp. 172-173) zich af of Aristoteles stil heeft gestaan bij de mogelijkheid dat iemand zich voor de keuze gesteld ziet of hij een arts of een spreker zal worden of blijven. Het kiezen van een bepaald ‘pad’ van handelingen is een keuze voor een be- paald doel, vanuit het idee dat het in lijn ligt met een verder doel of ideaal: een beeld van het goede leven. Ik zou hieraan willen toevoegen dat ook binnen praktijken beraadslaging plaats kan vinden (en zou moeten vin- den) over de doelen die worden nagestreefd. Zo kan in sommige medische situaties blijken dat (gedeeltelijke) genezing of het zo lang mogelijk in leven houden van iemand, juist niet nagestreefd dient te worden.
Het Aristoteliaanse model van doel en middel lijkt dus niet het hele do-
mein van het handelen te beslaan maar alleen het domein van de tekhnē48.
Het is namelijk instrumenteel georiënteerd, doordat het alle relaties tus- sen ondergeschikte doelen en het ultieme doel als instrumenteel be- schouwt. In een later deel van zijn Ethica biedt Aristoteles echter een complexer model van deliberatie. Het wordt dan gekoppeld aan ‘prakti- sche wijsheid’ (Grieks: phronēsis, Latijn: prudentia), of preciezer: aan het pad dat ‘de wijze mens’ (phronimos) volgt om zijn leven richting te geven. Ricoeur ziet Aristoteles’ grootste verdienste op dit gebied in de verbinding die hij maakt tussen phronēsis en de phronimos. Deze verbinding krijgt betekenis wanneer de ‘praktisch wijze mens’ in situaties tegelijkertijd ‘de regel en de zaak’ bepaalt: niet alleen de norm wordt bepaald, maar er wordt tevens onderzocht wat het geval is en wat er op het spel staat. De praktisch wijze arts bijvoorbeeld kan zich in specifieke situaties afvragen: ‘verhoogt behandeling in dit geval de kwaliteit van leven?’, of ‘is er sprake
48 Tekhnē (ook wel technē of technè) is een Oudgrieks begrip en kan worden
vertaald als ‘ambacht’ of ‘kunst’ (zoals huizen bouwen, paardrijden, fluit spelen, dichten, geneeskunde, wiskunde). Tekhnē veronderstelt het vermogen tot prak- tisch oordelen, vooruitdenken, plannen en voorspellenen is dus gericht op het ordenen, controleren en grip krijgen op de wereld om ons heen. (De Lange, 2005, p. 12)
107
van ondraaglijk lijden?’. De situatie wordt hiermee begrepen in z’n unieke enkelvoud. Ricoeur werkt dit idee van phronēsis verder uit in de negende studie (zie hoofdstuk 6), bij het bespreken van de ‘terugweg’ van de norm naar de ethiek in bijzondere, enkelvoudige situaties. (Ricoeur, 1994, pp. 174-175)
In de zevende studie ontvouwt Ricoeur een antwoord op de hierboven geschetste paradoxen in de ethiek van Aristoteles, met behulp van heden- daagse filosofische bronnen en vanuit het in de eerdere studies herziene concept van het handelen. In de eerdere studies leidde de narrativiteit tot een verbreding van het praktische domein. Daarnaast bracht het Ricoeur tot het tot het aanbrengen van niveaus van praxis, zoals praktijken en levensplannen, samengevoegd in de narratieve eenheid van een menselijk leven. Waar eerder het ‘verenigende principe’ van de praktijkeenheden werd besproken, bekijkt Ricoeur de hiërarchie in het handelen nu vanuit een ethisch perspectief: het idee van het goede leven, dat eveneens een samenhang tussen de eenheden tot stand brengt.
4.2.2 Streven naar een goed leven: Praktijken
Als eerste worden de praktijken besproken, in relatie tot het streven naar een goed leven. Volgens Ricoeur zetelt het verenigende principe van de praktijken niet alleen in de eerdergenoemde configuraties (zoals de in- beddingsrelaties) of in de rol van de constitutieve regels, die ethisch neu- traal zijn. Ook ‘standaarden van uitmuntendheid’ (standards of excellence) dragen bij aan de eenheid van praktijken. Zoals in de inleiding van § 4.1 al is genoemd, is ons handelen vatbaar voor voorschriften. Onder standaar- den van uitmuntendheid verstaat Ricoeur (in navolging van MacIntyre) vergelijkende regels in relatie tot idealen van perfectie, die ons in staat stellen om te bepalen wat bijvoorbeeld een goede arts of een goede schaakspeler is. Deze idealen van perfectie worden gedeeld binnen een gemeenschap van beoefenaars van de praktijk en geïnternaliseerd door de virtuozen, de ‘meesters in het vak’.
Ricoeur (1994, pp. 176-177) benadrukt dat de standaarden van uitmun- tendheid dus voorbij het individu gaan, in die zin dat ze een geschiedenis hebben en in een sociale context tot stand komen. De overeenstemming over deze standaarden sluit in het geheel geen discussie en kritiek uit. Discussie veronderstelt echter altijd een gedeelde cultuur met daarin overeenstemming over de criteria die de niveaus van succes en de mate van uitmuntendheid bepalen. Ricoeur verwijst hier tevens mee vooruit naar zijn opvatting dat ook het gevoel van eigenwaarde niet moet worden begrepen als een individuele aangelegenheid (zie § 4.3.1 en 4.4.2).
De standaarden van uitmuntendheid zijn op twee manieren verbonden met het streven naar een goed leven. Ze geven ons richting in het bepalen
108
van de interne waarden (internal goods) van een praktijk, die de teleologie van het handelen vormen. Deze interne waarden zijn gerelateerd aan het gevoel van eigenwaarde: door het waarderen (in de evaluatieve betekenis: als goed of slecht) van onze handelingen, waarderen we onszelf als de auteur ervan. Daarnaast zal Ricoeur het concept van interne waarden in de volgende studie verbinden met morele normen, in een poging om de ‘cate- gorische imperatief’ van Kant de inhoud te geven die het ontbeert. (Ri- coeur, 1994, pp. 167-177)
4.2.3 Streven naar een goed leven: Levensplannen
Zoals de interne waarden van praktijken verbonden zijn met de standaar- den van uitmuntendheid als horizon, zijn ze ook geïntegreerd in de ‘le- vensplannen’, bijvoorbeeld in iemands keuze om wel of geen arts te wor- den of te blijven. Zoals Ricoeur eerder al beargumenteerde, voldoet het model van doel en middel niet voor het begrijpen van dit soort levenskeu- zes en reflecties. Het gaat hier om het expliciteren van vage ideeën en idealen over wat een goed leven is voor een persoon. Hierbij wordt heen- en-weer bewogen tussen deze ver weg gelegen idealen en het afwegen van de voor- en nadelen van (of binnen) een bepaald levensplan, op het niveau van praktijken. De keuze voor een bepaald levensplan vraagt dus niet om