Wat een mooi feest is Allerheiligen toch! We vieren op 1 november al die gewone mannen en vrouwen die iets gewoons op een buitengewone manier deden. Denk maar aan pater Damiaan die vanuit zijn doorleefd geloof een warme gemeenschap bouwde in bij de melaatsen van Molokaï. Onze heiligen zijn geen helden. Wel mensen die gewone dingen op een buitengewone manier deden. En dat zijn er veel meer dan de heiligen die officieel heilig zijn. En ook in kleine dingen doen velen van ons iets gewoon op een
buitengewone manier...
De zorgverlener die geduldig en zacht blijft, ook al moet die op zijn of haar tanden bijten. De man of
vrouw die veel te verduren heeft en toch positief en hartelijk blijft . De alleenstaande mama die hard moet knokken om haar kinderen met liefde alle kansen te geven, en die toch ook oog heeft voor de noden van mensen veraf of dichtbij. Heiligheid komt niet voort uit heldendaden.
Heiligheid is authentiek zijn, transparant, zonder verborgen agenda, oprecht. Vreugdevol leven en van humor houden. Niet voor niets wordt die prachtige Bergrede gelezen met Allerheiligen –
hieronder weergegeven naar een bezinnende vertaling door Roos Maes.
Zalig de armen van geest.
Gelukkig zijn er eenvoudige mensen die doen wat moet gedaan worden.
Zij zijn de heilige ruimte waarin God woont.
Zalig de treurenden.
Gelukkig zijn er vrouwen en mannen die hun verdriet tonen en tranen laten vloeien. Zij zijn de troost voor onze kinderen.
Zalig de zacht-moedigen.
Gelukkig zijn er mensen met een zacht hart die moedig mildheid tot kracht wekken. Zij zijn de rijkdom van deze aarde.
Zalig die hongeren en dorsten naar gerechtigheid.
Gelukkig zijn er nog hunkerende mensen die nooit aflaten te
schreeuwen om en te werken aan gerechtigheid. Zij zijn ons voedsel voor onderweg.
Zalig de barmhartigen.
Gelukkig zijn er nog barmhartige mannen en vrouwen die kinderen baren en opvoeden zoals ze zijn. Zij zijn de hoop van deze wereld.
Zalig de zuiveren van hart.
Gelukkig zijn er doorzichtige mensen die hun hart laten spreken. Zij zijn de iconen van Gods aanwezigheid.
Zalig die vrede brengen.
Gelukkig zijn er weerbare mensen die standvastig getuigen tegen de logica van het geweld. Zij zijn de kinderen van de vrede.
Zalig die vervolgd worden om de gerechtigheid.
Gelukkig zijn er nog moedige mannen en vrouwen
die zich niet neerleggen bij onrecht.
Zij zijn Gods droom voor de mensheid.
Zalig zijt gij wanneer men u
beschimpt, vervolgt, lasterlijk van allerlei kwaad beticht om mijnentwil:
verheug u en juich, want groot is uw loon in de hemel.
Allerzielen volgt de dag nadien, op 2 november. Dan gedenken we onze overledenen en bidden we voor al wie overleden is. Waarom? Omdat bidden voor overleden dierbaren is zinvol om verschillende redenen.
Allereerst kun je bidden omdat de persoon die overleden is, misschien niet klaar was voor de ontmoeting met God. Al kunnen we zijn
grenzeloze barmhartigheid vermoeden, zijn Liefde moet
overweldigend zijn. We bidden dat de overledene ten volle rust en vrede mag vinden in de Eeuwige.
Bidden voor overledenen verbindt ons ook met hen.
Het schenkt troost aan wie
achterblijft en doet stilstaan bij onze eigen eindigheid en bij de doortocht die ook wij ooit zullen maken van dood naar nieuw leven, door Gods liefdeskracht.
Allerzielen is er ook om onze
verbondenheid te vernieuwen met mensen die getekend zijn door rouw.
We staan even stil bij het gedenken van al onze overleden dierbaren met een tekst van Ward Bruyninckx:
Afscheid nemen is met zachte vingers wat voorbij is dichtdoen
en verpakken in goede gedachten van herinnering.
Het is verwijlen bij een brok leven en stilstaan bij de grote momenten van pijn en vreugde.
Afscheid nemen is met dankbare handen
weemoedig meedragen al wat waardevol is
om het niet te vergeten.
29
Het is moeizaam de draden losmaken en uit het web van de belevenissen loskomen.
Het is achterlaten met de zekerheid dat de herinnering aan al het goede
je voor altijd dierbaar zal blijven.
Leven is vanaf zijn geboorte voortdurend afscheid nemen,
loshaken om voort te gaan,
zichzelf verliezen om zichzelf te vinden, het risico nemen van de graankorrel
om vruchten voort te brengen.
Afscheid nemen is het moeilijkste in het leven:
men leert het nooit.
Gelovigen nemen nooit afscheid van Het Leven.
WZC Conslata, november 2019
Sinterklaas en Sint-Maarten zijn twee geversheiligen waarrond op veel plekken in de wereld een hele traditie ontstaan is. De beide feesten brengen mensen dichter bij elkaar en verzekeren mee de uitwisseling en het begrip tussen diverse gemeenschappen.
Sinterklaas is bekend als de kindervriend die tijdens de nacht van 5 op 6 december samen met zijn paard en Pieten geschenkjes brengt naar de huizen van de brave kinderen. Speciaal hiervoor zetten ze hun schoen met daarin een wortel, raap en enkele klontjes suiker voor het paard van de Sint. Een zelfgemaakte tekening en een brief met hun wensen voor
Sinterklaas liggen ernaast. ’s Morgens zijn de schoentjes leeg, maar is de kamer gevuld met snoep en speelgoed. Typische Sintlekkernijen zijn figuurtjes in chocolade en marsepein, speculaas, mandarijntjes, chocoladen muntstukken in goudkleurig zilverpapier en kleine lettervormige droge koekjes. In vele steden en gemeenten worden Sinterklaas en Piet tussen eind oktober en eind november feestelijk onthaald. Met een koets, te paard of zelfs per trein rijden Sinterklaas en Piet de gemeente binnen. In gemeenten die aan een rivier liggen, komen zij meestal met een schip toe.
Sint-Maarten is de prominente geversheilige in de streek rond Ieper en Aalst, maar ook in het Mechelse wordt hij gevierd. Sinterklaas is daar zelfs amper of niet gekend of hij wordt er niet gevierd. De typische
Sint-Maartensgebruiken, zoals de Sint-Maartensvuren, kinderoptochten en liederen, zijn minder verspreid dan de Sinterklaastraditie, maar ze tonen wel een grotere verscheidenheid. Zo verschilt zijn kledij bijvoorbeeld van streek tot streek: op de ene plaats is hij een militair ruiter en op de andere plaats een bisschop. Als bisschop lijkt hij als twee druppels water op
Sinterklaas en wordt hij soms ook vergezeld van Pieten en een paard. Sint-Maartensgebruiken worden dan soms ook (sterk) beïnvloed door de
Sinterklaastraditie.
31
Sint-Maarten wordt voornamelijk gevierd rond 11 november. Tijdens de avond van 10 of 11 november zijn er tochten met fakkels, lampions, lantaarns en uitgeholde bieten met daarin een lichtje. Kinderen zingen
liedjes van deur tot deur in ruil voor snoep of geld. Sint-Maartensvuren, een opeenstapeling van stro en takken en vaak vergezeld van een strooien pop, worden ontstoken. Net als bij Sinterklaas zetten kinderen ook hun schoen.
Ook het zogenaamde ‘grielen’ (graaien, grijpen, grabbelen, maar ook
bedélen, uitdelen) is gelinkt aan Sint-Maarten. In Beveren bijvoorbeeld begin in de late namiddag, als de zon bijna onder is, op de markt de grote
massagriel. Onder meer Sint-Maarten, de burgemeester en schepenen gooien dan lekkernijen naar de kinderen. Daarna gaat het grielen verder bij de winkeliers en de bewoners van de markt en omliggende straten.
Naast 11 november worden nog andere data aan Sint-Maarten gekoppeld, zoals bijvoorbeeld 4 juli. Op die dag werd hij namelijk tot bisschop gewijd.
Vandaag de dag heeft deze dag echter vooral een liturgische betekenis en blijft 11 november dé Sint-Maartenfeestdag bij uitstek.
WZC Consolata