te vinden was, want het luidde terstond:
‘Tom, ik zou wel grooten lust hebben je levend te villen!’
‘Wat heb ik dan gedaan, tantelief?’
‘Genoeg om die straf te verdienen. Zoodra je weg waart, ben ik, oude gekkin, naar
Sientje Harper geloopen, in de hoop van haar al den onzin over dien droom van jou
te doen gelooven, en daar vertelt zij mij, dat zij van Joe gehoord heeft, dat je de rivier
overgezwommen bent en 's avonds onder mijn bed alles hebt afgeluisterd wat wij
dien nacht gesproken hebben. Tom, ik weet niet wat er van een jongen groeien moet,
die zich zoo gedraagt als jij. Ik schaam me dood, als ik er aan denk, dat je me stilletjes,
zonder een gezicht te vertrekken, naar Sientje Harper hebt laten gaan!’
Uit dat oogpunt had Tom de zaak nog niet beschouwd. Het verhaal, dat hem vóór
schooltijd zoo ijselijk grappig had toegeschenen, was nu een gemeene leugen
geworden. Hij liet het hoofd hangen en wist niet wat hij zeggen zou. Eindelijk
stamelde hij:
‘Tantelief, ik wou dat ik het niet gedaan had, maar ik deed het zonder nadenken.’
‘O kind, je denkt nooit, - behalve wanneer het je zelf geldt. Je dacht wel, toen je
in den pikdonkeren nacht van Jackson Island kwaamt afzakken, om ons over onze
droefheid uit te lachen, en toen je mij met een leugen over een droom voor den gek
hield; maar om medelijden met ons te hebben en ons angst te sparen, daaraan had je
niet gedacht.’
‘Tante, ik weet dat het gemeen was, maar waarlijk het was mijne bedoeling niet
zoo slecht te zijn, - neen, wezenlijk niet. En dan dien nacht ben ik heusch niet
gekomen om u uit te lachen.’
‘Waarom kwam je dan?’
‘Eigenlijk om u te zeggen, dat ge niet ongerust over ons behoefdet te wezen, omdat
wij niet verdronken waren.’
‘Tom, Tom, ik zou het dankbaarste schepsel van de wereld zijn, indien ik gelooven
kon, dat je ooit zulk een goede gedachte gehad hebt, maar je weet best, dat het niet
zoo was.’
‘Waarachtig, tante, ik heb het daarom gedaan; - ik mag sterven, als het niet waar
is.’
‘Tom lieg niet, - doe d a t toch niet. Dat maakt het geval noch honderdmaal erger.’
‘Ik lieg niet, tantelief; het is de waarheid. Ik wilde u verdriet sparen; daarom alléén
was ik gekomen.’
‘Ik zou een wereld geven, als ik 't gelooven kon; hij zou eene macht van zonde
bedekken. Ik zou er dan bijna
blij om zijn, dat gij zijt weggeloopen en zoo slecht hebt gehandeld. Maar 't is niet
aan te nemen; want waarom heb je het dan niet gezegd, kind?’
‘Wel, ziet u, tantelief, toen ik over den lijkdienst hoorde spreken, werd ik zoo
vervuld door het heerlijk denkbeeld om mij met Joe en Huck in de kerk te verbergen,
dat ik het niet over mij kon verkrijgen den boel te bederven, en daarom stak ik de
boomschors weder in den zak.’
‘Welke boomschors?’
‘Och de schors, waarop ik geschreven had, dat wij zeeroovers waren. Ik wou nu,
dat u maar wakker geworden waart, toen ik u kuste; wezenlijk, dat wou ik.’
‘Heb je mij gezoend?’
‘Ja zeker.’
‘Stellig, Tom?’
‘Ja, wezenlijk, tantetje, - op mijn woord van eer.’
‘Waarom heb je dat gedaan, Tom?’
‘Omdat ik het zoo lief van u vond, dat ge zoo bedroefd over mij waart; dat speet
mij zoo.’
De woorden klonken als de waarheid. De oude tante kon eene kleine trilling in
hare stem niet verbergen, toen zij sprak:
‘Kus mij nog eens, Tom! - en loop dan naar school en plaag mij niet meer.’
Toen hij weg was, ging tante Polly naar een kleerkast en haalde daaruit het buisje,
dat Tom tijdens zijn zeerooverschap had aangehad. Zij hield het een oogenblik in de
hand en zeide tot zich zelve:
‘Neen, ik durf niet. - Arme jongen, ik weet zeker dat hij gelogen heeft, - maar het
was den gezegende, driewerf gezegende leugen! Ik hoop, dat de Heer.... neen, ik
weet zeker, dat Hij hem vergeven zal, omdat het zoo lief van hem was, dat hij het
vertelde. Maar ik wil er geen onderzoek naar doen.’
Zij legde het buisje weg en bleef een oogenblik in gedachten verzonken, voor de kast
staan. Tweemaal stak zij de hand uit, om het kleedingstuk nog eens op te nemen en
twee malen bedwong zij zich. Nogmaals, en dezen keer waagde zij het, zich zelve
troost insprekende met de gedachte: ‘Het is een goede leugen - een beste leugen; ik
zal het mij niet aantrekken dat het onwaar is.’ - En het buisje werd doorzocht. En
daar vond ze Toms stukje hout en las onder een vloed van tranen de woorden, die er
op geschreven stonden, zeggende:
‘Nu kan ik het den jongen vergeven, ook al had hij millioenen zonden begaan.’
Hoofdstuk XXI.
In document
Mark Twain, De lotgevallen van Tom Sawyer · dbnl
(pagina 154-157)