NAer dat den Soudaen op eenen tijt met sijne Heeren ende edelen hadde goede chiere
ghemaeckt. Soo werden sy onder malkanderen sprekende d'een van ghenuchten, d'ander van swaerheydt, die derde van wijsheyt. Doen seyde daer een hoe datter eenen Kersten Ridder was die seer langhe met grooter pijnen inden ploech gegaen hadde daer by dickwils nat gheworden was, somtijts van sweete, regen, van bloede ende nochtans was altijt zijn hemde suyver ende reyn bleven, ende onversleten. Als den Soudaen dit hoorde, was hy seer verwondert, ende dede den Kersten voor hem komen, die hy vraeghde: O du Kersten van wat lande zijdy in Kerstenrijck, hoe is uwen naem, ende wie heeft u dat hemde ghegheven, dat altijdt soo schoon ende wit blijft, ende van gheenderley dinck besmet en wert, ende daer toe blijft geheel, ende onversleten. Doen seyde den Kersten Ick ben een Ridder ende Borger der stadt van Mets, ende mijnen naem is Alexander, ende mijn deughdelijcke vrouwe gaf my dat hemd in't vertreck, het welck aenghesien het soo wit blijft, hebbe ick vermoeden dat sy in hare eere, ende goede ghetrouwicheyt blijft: daerom bidde ic den almachtighen Godt, dat ickse met blijdschappe weder om sien mach. Doen seyde die Soudaen: Daer en derfdy niet om dencken dat ghy u wijf weder sien sult, want als ghy niet meer arbeyden en moecht, dan salmen u verbernen oft in't water verdrincken. Doen wert Alexander weder wech geleydt ende inden ploech gespannen. Doen riep den Soudaen oft Coninck tot hem een deel van sijnen ionghen edelmannen ende Heeren, vanden welcken edelen hy tot eenen die des lants tale wel wiste seyde: Nu neemt met u ghelts ende goets genoech ende reyst in Loreynen in die stadt van Mets, ende doet so veel neersticheyts dat gy die vrouwe van desen Kersten verkrijght tot uwen wille en spaert daer aen geen gelt oft goet, op dat wy sien mogen oft dat hemde veranderen sal ende den Ridder dede dat hem den Coninck zijn Heere gheboot, ende
C8v
val ende hy is ghereyst soo langen tijt dat hy ten laetsen quam in dat lant van Loreynen te Mets binnen ende hy logeerde in die vermaertste herberge die inder stadt van Mets was. Ende als den Ridder ter tafelen was gheseten ende soude eten, soo seyde hy: Heer Weert kendy niet een Ridder van deser stadt, geheeten Alexander, die ghetrocken is ten heyligen Lande, en daer is hy ghevanghen, ende daer treckt hy den ploech, ende hy seyde my selve dat hy van deser stadt is, ende dat zijn huys-vrouwe hier woonachtich is is dat alsoo, ick soude zijn huysvrouwe gheerne kennen ende spreken. Doen seyde den Weert tot zijnen gast: Mijnen goede vrient t'is also als Alexander geseyt heeft, en ic kenne hem, ende zijn huys-vrouwe wel, ende den Weert dede Alexanders wijf ontbieden, ende datse komen soude tot zijnen huyse, want daer was eenen Ridder komen van verre lande die haer tijdinghe zoude segghen van haren man Alexander. Doen sy dese bootschap hadde verstaen, so maectse sy haer cierlijcken toe, ende quam in die herberghe daer sy den Ridder seer minnelijck ontfinck naer die maniere des landts, ende sy ghinck doen by den Ridder sitten, ende vraeghde hem naer haeren man Alexander. Doen aensach den Ridder haer weselijcke
schoonheyt, ende seyde: O weerde Vrouwe uwen man is ghevanghen in Turckijen, ende hy is in grooter pijnen ende last, want hy gaet dagelijckx gebonden in eenen ploech ende daer sal hy moeten sterven, want hy en mach met gout oft met silver zijn leven niet behouden, maer wildy my ter wille zijn ick sal goede panden stellen, dat ick hem sal verlossen Lacen, seyde sy, ick hope dat alsoo niet en is, maer dat een ander is: maer ick bidde u segghet my doch wat kleederen heeft hy aen, dan sal ick't wel weten oft waer is Doen seyde den Ridder: Hy heeft aen een schoon hemde gheteekent met een root Cruys, dat noyt vlecke ontfinck in twee iaren, daer hy nochtans mede inden ploech altijt heeft ghegaen. Ende als hy niet meer en kan arbeyden, dan salmen hem verbernen oft verdrincken, maer wildy mijnen wille doen, ick sal hem levende tot u seynden. Als dat Florentine hoorde wist sy wel aen het lickteecken dat Alexander haren man was. Doen seyde Florentine: Ick hoore wel, het moet mijnen man zijn leven kosten, oft my mijn eere, aldus wil ick hier verbeyden in mijn eere ende ghevent Godt op, want als't hem belieft salt wel beter werden; het is ooc beter eenen mensche vertoornen dan Godt, t'is beter een lijf verloren dan een ziel, want alle lichaem der menschen, alle gout silver, alle kostelijckheyt, ende alle levende dieren der aerden jae Hemel ende aerde, dit al en is niet te ghelijcken by eender zielen die na Godts beelde gheschapen is, ende met zijnen preciosen Bloede ghekocht is. Als dit den Ridder hoorde scheyde hy van Florentina seer bedruckt van herten ende hy is soo weder naer zijn lant
D1r
gereyst in Turckijen, hebbende zijn gheldt te vergheefs verteert, ende al zijn reysen ende arbeyden verloren gedaen. Ende sy scheyde oock vanden Ridder ende ginck bedruct tot haren huyse tot in haer kamer seer weenende ende seyde
Aylacen wat heb ick nu ghehoort
Den vloedt van tranen mijn herte versmoort. My faelgeert door de boodtschap swaerlijck. Kracht en sprake, want ick sie gewaerlijck. Dat mijn man in druck is, ick en weet wat dincken, Te doen ach't herte docht ontfincken
O aerde ontdoet u, wilt my overwelven. Aylacen waer sal ic laten my selven Want alle die vreucht die ick oyt plach, Al dat blijde solaes dat ic oyt sach Al dat lustighe leven mijn Al dat my verblijden mach Al dat my oyt op het herte lach Van hope is nu alleen ghedwijn Mijn liefste troost, mijn ruste fijn
Mijn drucky onladere, mijn liefste aenschijn, Mijn alderliefste ooghen opslach,
Mijn hoochste betrouwen, mijn medecijn, Mijn weerste die mach zijn
Is nu gevangen o mach
Nimmermeer en ghebeurt my blijden dach Dies ic nu segge met herte flouwe
Ter werelt is geen droever vrouwe
Lacen fortuna wat hebdy my leets ghebrocht, En hoe hebdy aen my versocht
Ende my ghelaten in dit dangier, Hadt hem doch hulpe oft troost gebrocht Ick had liever met mijnen bloede vercocht Danmen hem had gevaen dus fier
O fortuna fel en ongier, Ick roepe wrake over u bestier, Gy hebt mijn liefste t'onderbrocht Ick en weet self nu gheen regier mijn siele smilt in dit druckig vier Dat gy fortuna wel blussen mocht Siel ende lijf was vast gheknocht
Aen hem, dies segge ic met herten rouwe, Ter werelt en is geen droever vrouwe, Treurt nu met hem mijn siel mijn lijf. Treurt nu mijn hert, want 'tliefste motijf